Bogowie wiedzą lepiej

Pa­nu­ją­cą w cha­cie ciszę, prze­rwał dźwięk, ude­rza­ją­cych o metal orzesz­ków.

– Na­li­czy­łem dzie­więć, mi­strzu – rzekł Akan­ni, pod­no­sząc głowę znad świę­tej tacy. 

 Olu­mi­de otwo­rzył oczy i spoj­rzał za­mglo­nym wzro­kiem na ucznia. Ob­li­cze wróż­bi­ty wy­krzy­wi­ło się w sku­pie­niu, dłoń zaś opa­dła na dłu­gą ko­szu­lę. 

– Za­pisz zatem, chłop­cze, że wolą bogów jest, by Ay­ode­le sprze­dał swą sól w Oke­ko­ne. Drogi są bez­piecz­niej­sze, al­bo­wiem wszy­scy ra­bu­sie, jak hieny pa­trzą ła­ko­mie na szla­ki han­dlo­we do więk­szych miast – po­wie­dział sta­rzec, roz­ma­so­wu­jąc czoło. Po­marsz­czo­na dłoń star­ła przy oka­zji parę bia­łych kro­pek, zdo­bią­cych jego he­ba­no­wą skórę. – Pa­mię­taj, by po­zbie­rać orzesz­ki. 

 Akan­ni spoj­rzał na gó­ru­ją­ce­go nad nim męż­czy­znę. Przy­tak­nął po­słusz­nie, strze­pu­jąc ja­kieś okru­chy ze swej krót­kiej tu­ni­ki. Po ze­bra­niu orzesz­ków uniósł dło­nie, by po­li­czyć zna­le­zi­ska. Nieco ja­śniej­sza skóra mło­dzień­ca zdra­dza­ła obce po­cho­dze­nie. 

Olu­mi­de z kolei za­trzy­mał wzrok na świę­tej tacy.

– Po­le­ro­wa­łeś ją wczo­raj?

– Tak mi­strzu – rzekł dum­nie uczeń. 

– Widać – od­burk­nął sta­rzec, prze­su­wa­jąc pal­cem po no­wych ry­sach na tacy. – Uwa­żaj, by nie zgu­bić żad­ne­go z orzesz­ków. Nie stać mnie na cią­głe do­ku­py­wa­nie no­wych. 

– Spo­koj­nie mi­strzu, zna­la­złem wszyst­kie. – Chło­pak uniósł dum­nie za­peł­nio­ne dło­nie w kie­run­ku opie­ku­na, który je­dy­nie ob­da­rzył go krót­kim spoj­rze­niem.

– Po­win­no być szes­na­ście – rzu­cił wróż­bi­ta, po czym znik­nął za drzwia­mi.

Zi­ry­to­wa­ny mło­dzie­niec po­wiódł wzro­kiem za swych men­to­rem i na­stęp­nie rzu­cił na półkę wo­re­czek ze spa­ko­wa­ny­mi orzesz­ka­mi. Dźwięk tłu­czo­ne­go szkła, który roz­niósł się po cha­cie, su­ge­ro­wał, że ra­czej nie tra­fił do celu. Nim jed­nak zdą­żył oce­nić stra­ty, usły­szał z dworu zna­jo­my głos opie­ku­na. 

– Akan­ni! 

Uczeń wróż­bi­ty prze­łknął ślinę, po czym wy­szedł nie­śmia­ło na ze­wnątrz. Uj­rzał ol­brzy­mie tar­cze ze sło­nio­wej skóry, za któ­ry­mi stali wo­jow­ni­cy w prze­szy­wa­ni­cach o bar­wach Stra­ży Kró­lew­skiej – czer­ni i błę­ki­tu. Ich głowy zdo­bi­ły od­la­ne z brązu maski wście­kłych be­stii, spod któ­rych wi­docz­ne były je­dy­nie po­nu­re spoj­rze­nia. Naj­wyż­szy z przy­by­szy prze­mó­wił tu­bal­nym gło­sem:

– Czci­god­ny Olu­mi­de. Nasz mi­ło­ści­wy król wzywa do sie­bie. 

***

Akan­ni, jak i Olu­mi­de nie byli sko­rzy do przy­ję­cia za­pro­sze­nia wład­cy, zwłasz­cza że wo­jow­ni­cy nie chcie­li wy­ja­wić celu wi­zy­ty. Jed­nak­że po­ły­sku­ją­ce groty włócz­ni znie­chę­ca­ły do ja­kie­go­kol­wiek sprze­ci­wu. 

Przed­sta­wi­cie­le stra­ży kró­lew­skiej prze­pro­wa­dzi­li wróż­bi­tę i jego ucznia przez wiecz­nie za­tło­czo­ne ulice Na­la­ga. Choć Akan­ni miesz­kał tu już kilka lat, to i tak był da­le­ki od stwier­dze­nia, że zna do­brze to miej­sce. W tym cią­gle roz­ra­sta­ją­cym się ni­czym dżun­gla mie­ście, każda luka za­peł­nia­nia była przez ko­lej­ne gli­nia­ne chaty. Wśród prze­chod­niów nie bra­ko­wa­ło no­wych po­sta­ci, któ­rych stro­je, jak i od­cie­nie skóry su­ge­ro­wa­ły, że mogli przy­być z od­le­głych re­jo­nów kon­ty­nen­tu. Wzrok chło­pa­ka za­trzy­mał się kilka razy na mi­ja­nych nie­wia­stach o wło­sach ukry­tych pod mi­ster­nie zwią­za­ny­mi chu­s­ta­mi. Z pewną za­zdro­ścią spo­glą­dał z kolei na bo­gat­szych prze­chod­niów, odzia­nych w drogo wy­glą­da­ją­ce płasz­cze o sze­ro­kich ra­mio­nach i gło­wach przy­kry­tych okrą­gły­mi czap­kami. Nie bra­ko­wa­ło rów­nież przed­sta­wi­cie­li ob­cych ple­mion. Ich wymalowane ciała okrywały jedynie proste przepaski oraz kościane lub drewniane ozdoby.

Akan­ni spo­glą­dał cie­kaw­sko na miesz­kań­ców mia­sta, któ­rzy nie po­zo­sta­li jed­nak dłuż­ni. Widok pro­wa­dzo­nych przez straż kró­lew­ską po­sta­ci, sku­piał uwagę wszyst­kich prze­chod­niów, wy­wo­łu­jąc la­wi­nę szep­tów. Nawet wy­cho­dzą­cy ze świą­tyń mę­dr­cy spoj­rzeli w ich stro­nę. 

Olu­mi­de patrzył gniew­nie na ucznia. Gdy udało mu się na chwi­lę po­dejść bli­żej swo­je­go pod­opiecz­ne­go, padły szep­tem słowa, które chło­pak sły­szał re­gu­lar­nie, odkąd tylko za­czął prak­ty­ki.

– Coś ty znowu na­roz­ra­biał?! 

– Przy­się­gam na Opey­emi, że nie wiem – za­pew­niał mło­dzie­niec, ro­biąc w gło­wie listę osób, któ­rym ostat­nio pod­padł. Nie­ste­ty była ona dość długa. 

– Nie mie­szaj do tego na­sze­go pana. Jak wró­ci­my do domu, to tym razem ode­ślę cię do two­jej wio­ski! – To też mówił re­gu­lar­nie. – Uwa­żaj na swoje słowa i czyny, kiedy bę­dziesz stał przed czci­god­nym kró­lem. 

– Będę ostroż­ny. Za­pew­niam, że nic się złego nie sta­nie – rzekł uczeń wróż­bi­ty, nie­opatrz­nie rzu­ca­jąc wy­zwa­nie bogom.

Sku­pio­ny na roz­mo­wie nie za­uwa­żył dziu­ry na dro­dze. Runął z wy­cią­gnię­ty­mi dłoń­mi, wpy­cha­jąc idącą przed nim po­stać w błoto. Pech chciał, że padło na jed­ne­go z przed­sta­wi­cie­li Stra­ży Kró­lew­skiej. 

Gdy mło­dzie­niec uniósł głowę, uj­rzał po­tęż­nego wo­jow­ni­ka, który pod­niósł się, sa­piąc ni­czym dzika be­stia. Spoj­rzał na mło­dzień­ca, prze­szy­wa­ją­cym wzro­kiem, jak dra­pież­nik na ofia­rę, przez co tętno chło­pa­ka nagle przy­śpie­szy­ło. 

– Strasz­nie dziu­ra­we te drogi, co nie? – rzu­cił ner­wo­wym gło­sem uczeń wróż­bi­ty, by roz­ła­do­wać at­mos­fe­rę, lecz straż­nik w od­po­wie­dzi roz­ma­so­wał je­dy­nie ol­brzy­mie pię­ści, zbli­ża­jąc się po­wo­li do chłopaka. 

***

W końcu stanęli przed siedzibą władcy. Miała ona postać par­te­rowego bu­dyn­ku o gli­nia­nych ścia­nach i spa­dzi­stym drew­nia­nym dachu.

Akan­ni nigdy nie wi­dział aż tylu wo­jow­ni­ków w jed­nym miej­scu. Jedni pa­tro­lo­wa­li teren pa­ła­cu, ko­lej­ni tre­no­wa­li w bru­tal­nych po­je­dyn­kach, inni zaś ni­czym grube mury bronili do­stę­pu do kró­lew­skich żon i córek, które z cie­ka­wo­ścią ob­ser­wo­wa­ły nowe twa­rze. 

Straż­ni­cy wpro­wa­dzi­li gości do ob­szer­nej sali au­dien­cyj­nej. Obok wej­ścia cza­to­wa­ły od­la­ne z brązu lwy o roz­war­tych py­skach. Cen­tral­ne miej­sce sali zaj­mo­wał wy­ko­na­ny z pal­mo­we­go drew­na tron. Za­sia­da­ją­cy na nim wład­ca odzia­ny był w szkar­łat­ne szaty i płaszcz z lwiej skóry. Mądre, lecz sro­gie spoj­rze­nie męż­czy­zny spra­wia­ło, że Akan­ni mo­men­tal­nie skur­czył się i opu­ścił po­kor­nie głowę. W sali obecna była jeszcze chma­ra do­rad­ców, pa­trzą­cych z za­in­te­re­so­wa­niem na przy­by­szy.

– A więc to jest ten słyn­ny wróż­bi­ta – po­wi­tał ich do­no­śnym gło­sem wład­ca, spo­glą­da­jąc z na­tu­ral­ną wyż­szo­ścią na gości. 

Olu­mi­de padł przed władcą, po­cią­ga­jąc za sobą ucznia, który ude­rzył twa­rzą w pod­ło­gę. 

– Mój panie. Dzię­ku­ję za za­pro­sze­nie, lecz za­pew­ne za­szła jakaś po­mył­ka – prze­mó­wił nie podnosząc głowy. 

W od­po­wie­dzi król wydał z sie­bie gło­śny śmiech, który jak za­ra­za prze­szedł na ko­lej­nych do­rad­ców. Naj­szyb­ciej za­re­ago­wa­li naj­star­si i za­pew­ne naj­bar­dziej do­świad­cze­ni słu­dzy.

– Przy­by­wa­cie tu na moją proś­bę – za­brzmiał ko­lej­ny głos po­cho­dzą­cy spod tronu. Na­le­żał on do sto­ją­ce­go po pra­wi­cy wład­cy, wy­so­kie­go męż­czy­zny w płasz­czu z lam­par­ciej skóry. Wo­jow­nik pod­pie­rał się ol­brzy­mim mie­czem o sze­ro­kim ostrzu, który wy­wo­łał u chło­pa­ka nie­przy­jem­ne dresz­cze. – Zwą mnie Ti­la­po. Długo cze­ka­łem na nasze po­now­ne spo­tka­nie. 

Wo­jow­nik mówił pod­nio­śle, jakby prze­ma­wiał do swych od­dzia­łów tuż przed bitwą. Serce Akan­nie­go z kolei pod­sko­czy­ło, al­bo­wiem imię po­sta­ci przy­po­mnia­ło mu, co ta­kie­go na­roz­ra­biał. 

***

Wszyst­ko za­czę­ło się kilka mie­się­cy temu. Mó­wiąc de­li­kat­nie, nie był to jego naj­lep­szy dzień. Do­stał pro­ste za­da­nie, miał bo­wiem tylko przy­nieść wcze­śniej przy­go­to­wa­ną wróż­bę z ma­ga­zy­nu. Nic trud­ne­go, czyż nie? 

Wkro­czył do ciem­ne­go pomieszczenia i za­pa­lił sto­ją­ce przy ścia­nach świe­ce. Miał przed sobą kilka rzę­dów spróch­nia­łych półek za­pcha­nych zwo­ja­mi, więc roz­po­czął po­szu­ki­wa­nia, roz­wi­ja­jąc per­ga­mi­ny i spraw­dza­jąc ich za­war­tość. Przy oka­zji mógł zo­ba­czyć pełen prze­krój pro­ble­mów miesz­kań­ców mia­sta. Dayo chciał wie­dzieć, czy żona go zdra­dza. Mo­nia­de z kolei nur­to­wa­ło, czy uda się jej zajść w ciążę. Naj­bar­dziej enig­ma­tycz­na była wróż­ba nie­ja­kie­go Ii­la­ra, który pytał, czy bo­go­wie okażą mu wspar­cie w jego pla­nach. W końcu zna­lazł po­szu­ki­wa­ny zwój sy­gno­wa­ny imie­niem Ti­la­po i ru­szył szyb­kim kro­kiem do mi­strza. 

Z dzi­siej­szej per­spek­ty­wy Akan­ni wi­dział, że po­peł­nił wtedy kilka błę­dów. Po pierw­sze nie po­wi­nien był kłaść torby na środ­ku po­miesz­cze­nia. Gdyby uczy­nił ina­czej, być może nie po­tknął­by się o nią. Po dru­gie nie po­wi­nien był sta­wiać tak bli­sko sto­ja­ka ze świe­cą, który po­le­ciał wraz z nim na pod­ło­gę, za­pa­la­jąc wszyst­ko w swoim za­się­gu. Trze­ci i naj­po­waż­niej­szy błąd po­le­gał na tym, że za bar­dzo sku­pił się na ga­sze­niu torby. Nie za­uwa­żył przez to w porę, że ogień tra­wił rów­nież jeden ze zwo­jów. 

– Masz tę wróż­bę? – za­brzmiał głos ka­pła­na z po­miesz­cze­nia obok. 

–  Potrzebuję jeszcze chwili! – Tyle też wystarczyło, aby cały pergamin spłonął. Chło­pak zdą­żył zga­sić pło­mień, lecz z pa­pie­ru zo­sta­ł jedynie popiół. 

– Po­śpiesz się, bo ode­ślę cię do two­jej wio­ski!

Serce chło­pa­ka biło jak sza­lo­ne, w gło­wie zaś obec­ne były naj­róż­niej­sze sce­na­riu­sze re­ak­cji men­to­ra na po­wsta­łą sy­tu­ację. Każdy ko­lej­ny był coraz gor­szy. Za­czął ob­gry­zać pa­znok­cie, lecz gło­śne tu­pa­nie Olu­mi­de, ni­czym oliwa, roz­pa­li­ło ogień pa­ni­ki. Wzrok chło­pa­ka krą­żył de­spe­rac­ko po całym po­miesz­cze­niu w po­szu­ki­wa­niu roz­wią­za­nia pro­ble­mu, aż spo­czął na gęsim pió­rze i sto­ją­cym obok ka­ła­ma­rzu. Do jego głowy wpadł fa­tal­ny po­mysł. 

Jakiś czas póź­niej wróż­bi­ta otwo­rzył gwał­tow­nie drzwi, jego oblicze zaś nabrało złowrogiego wyrazu. Nim zdą­żył powiedzieć choć­by słowo, Akan­ni wrę­czył mu per­ga­min. 

– Pro­szę, wróż­ba dla pana Ti­la­po – po­wie­dział uczeń, cho­wa­jąc po­pla­mio­ną atra­men­tem dłoń do kie­sze­ni. 

– Coś ty znowu na­roz­ra­biał? – Olu­mi­de spoj­rzał po­dejrz­li­wie na mło­dzień­ca, po czym prze­niósł wzrok na zwój.

Pod­pis pa­so­wał, al­bo­wiem był przerobiony tak sta­ran­nie, że nikt nie do­my­ślił­by się, że jesz­cze chwi­lę temu wid­nia­ło na nim imię „Iilar”. Wróż­bi­ta zmarsz­czył brwi, jakby czuł, że coś jest nie tak, lecz po­na­gla­ją­cy głos klien­ta znie­chę­cił go do dal­sze­go do­cie­ka­nia. 

Gdy drzwi się za­mknę­ły, Akan­ni wes­tchnął głę­bo­ko i opadł na podłogę, jakby zrzu­cił z sie­bie długo dźwi­ga­ny głaz. Chwi­la ulgi po­prze­dzi­ła jed­nak ko­lej­ny atak pa­ni­ki, gdy uświa­do­mił sobie, że Olu­mi­de może się zo­rien­to­wać, że bra­ku­je jed­nej wróż­by. Wstał, po­sprzą­tał po­pio­ły i na­pi­sał nową wróż­bę dla Pana Ii­la­ra. Nie było to nic od­kryw­cze­go. I tak pew­nie nie był to nikt ważny, po­my­ślał Akan­ni, nie wie­dząc, że po­now­nie rzu­cił wy­zwa­nie bogom.

***

Choć mło­dzie­niec i wróż­bi­ta czuli na sobie wzrok wład­cy oraz jego naj­bliż­szych pod­wład­nych, pod­nie­śli głowy w kie­run­ku wo­jow­ni­ka, który, po­mi­mo swego groź­ne­go wy­glą­du, spo­glą­dał na nich ła­god­nie. 

– Bła­gam o wy­ba­cze­nie, lecz nie mam przy sobie no­ta­tek, więc był­bym rad za przy­po­mnie­nie, ile je­stem dłuż­ny – od­parł Olu­mi­de, wy­cią­ga­jąc drżą­cy­mi dłoń­mi wo­re­czek z mu­szel­ka­mi w kie­run­ku kró­lew­skie­go sługi. 

Ti­la­po je­dy­nie się uśmiech­nął.

– Spo­koj­nie. Mo­żesz nie ko­ja­rzyć mnie. Byłem wo­jow­ni­kiem wcie­lo­nym do armii, lecz przez swe tchó­rzo­stwo zbie­głem. Nie wie­dzia­łem, co dalej po­cząć, więc za­mó­wi­łem u cie­bie wróż­bę, by usły­szeć, co bo­go­wie myślą na ten temat. Cze­ka­łem parę dni, lecz było warto. Prze­po­wie­dzia­łeś mi, że po­wi­nienem po­zo­stać wier­ny kró­lo­wi, po­nie­waż spo­tka mnie za to na­gro­da i świe­tla­na przy­szłość. Dla­te­go po­wró­ci­łem i po­sta­no­wi­łem oddać swe życie na­sze­mu wład­cy. Do­sta­łem od mego do­wód­cy drugą szan­sę, choć długo mu­sia­łem wal­czyć, by od­bu­do­wać za­ufa­nie. Sto­czy­łem wiele bitew, wie­lo­krot­nie otar­łem się o śmierć, lecz prze­trwa­łem, a nawet swym ostrzem za­koń­czy­łem żywot prze­klę­te­go zdraj­cy, który pró­bo­wał prze­jąć wła­dzę. I spójrz mę­dr­cze, gdzie teraz je­stem. Dużo ci za­wdzię­czam, a swoje długi za­wsze spła­cam. Dla­te­go za moją proś­bą, nasz wiel­ki król zgo­dził się uczy­nić cię na­dwor­nym wróż­bi­tą – wy­ja­śnił ła­god­nym gło­sem wo­jow­nik.

W pierw­szej chwi­li Olu­mi­de wy­ba­łu­szył oczy i za­mru­gał in­ten­syw­nie. Omiótł wzro­kiem ota­cza­ją­cych go ludzi, jakby pró­bo­wał wy­pa­trzeć zło­śli­we uśmie­chy, nie­szcze­re spoj­rze­nia lub co­kol­wiek in­ne­go, co mia­ło­by świad­czyć o pró­bie ośmie­sze­nia go. Gdy jed­nak nic ta­kie­go nie do­strzegł, ledwo opa­no­wał swą ra­dość.

– Zro­bię wszyst­ko, by wier­nie słu­żyć na­sze­mu wspa­nia­łe­mu wład­cy! – za­wo­łał, po­now­nie pa­da­jąc przed tro­nem. 

– W takim razie ka­pła­nie miał­bym dla cie­bie pierw­sze za­da­nie – po­wie­dział król, po czym kla­snął w dło­nie. 

 Jak za spra­wą za­klę­cia w sali po­ja­wi­li się ko­lej­ni straż­ni­cy. Tym razem jed­nak pro­wa­dził za­smar­ka­ne­go, czte­ro­let­nie­go chłop­ca. Malec pa­trzył sze­ro­ko roz­war­ty­mi oczy­ma, jakby wkro­czył do leża prze­ra­ża­ją­ce­go mon­strum. Słu­dzy po­ło­ży­li drob­ną głów­kę na pień­ku, Ti­la­po z kolei pod­szedł z mie­czem, który był co naj­mniej dwu­krot­nie więk­szy niż mały wię­zień. 

– Oto syn mego zdra­dziec­kie­go brata zwa­ne­go Ade, zna­ne­go rów­nież pod dru­gim imie­niem jako Iilar. Odkąd udało mi się stłu­mić bunt tego zdraj­cy, cały czas roz­my­ślam nad tym, co uczy­nić z dziec­kiem. Moi do­rad­cy su­ge­ru­ją, by skró­cić go o głowę, aby unik­nąć ko­lej­nych uzur­pa­to­rów do tronu. Wolę jed­nak usły­szeć, co bo­go­wie na ten temat myślą. 

 Gdy Akan­ni usły­szał imię Iiara, za­marł. Uświa­do­mił sobie, że stwo­rzo­na na­pręd­ce wróż­ba „Nie bój się re­ali­za­cji swych ma­rzeń, bo­go­wie ci sprzy­ja­ją”, którą za­stą­pił pod­mie­nio­ny wcze­śniej zwój, mogła nie być naj­lep­szym po­my­słem. Spoj­rzał na chłop­ca, który z całej sy­tu­acji poj­mo­wał za­pew­ne je­dy­nie to, że wpadł w ta­ra­pa­ty. Z oczu ście­ka­ły mu łzy, a de­spe­rac­kie wo­ła­nie mamy, było prze­ry­wa­ne je­dy­nie przez gło­śne po­cią­ga­nia nosem. 

Czyż­bym do­cze­kał się pierw­szej ofia­ry mego roz­tar­gnie­nia? A jeśli bo­go­wie za­żą­da­ją kata? – po­my­ślał uczeń wróż­bi­ty. Szyb­ko od­rzu­cił tę myśl, bo prze­cież nie mógł być od­po­wie­dzial­ny za bunt, choć po­czu­cie winy wra­ca­ło, jak bu­me­rang ude­rza­jąc w naj­czul­sze punk­ty. 

– Akan­ni, podaj mi moje ak­ce­so­ria – rzekł ka­płan. 

Chło­pak wło­żył rękę do kie­sze­ni, w któ­rej trzy­mał za­bra­ny przed wyj­ściem wo­re­czek z orzesz­ka­mi. Do głowy wpadł mu jed­nak ko­lej­ny po­mysł. Klep­nął się w czoło, po czym ude­rzył w szyję. 

 – Cho­ler­na mucha! – krzyk­nął, pró­bu­jąc zabić de­ner­wu­ją­ce­go owada, za któ­rym ni­czym ge­pard, ru­szył w po­ścig. Pi­ja­ny ge­pard, do­kład­niej rzecz uj­mu­jąc. 

Chło­pak po­tknął się, przewracając jeden z lwich posągów, który opadając, jak domino, pociągnął za sobą kolejne posążki, wazy i inne cenne przed­mio­ty. Padła la­wi­na prze­kleństw, a straż­ni­cy z do­rad­ca­mi rzu­ci­li się, by ra­to­wać skar­by przed upad­kiem. Olu­mi­de wes­tchnął cięż­ko, uni­ka­jąc wzro­ku go­spo­da­rza i pod­niósł ucznia.  

– Naj­moc­niej prze­pra­szam, zaraz to wszyst­ko po­sprzą­tam – po­wie­dział chło­pak, lecz mistrz je­dy­nie wy­mow­nie wy­cią­gnął dłoń. 

Akan­ni po­now­nie za­nu­rzył palce w kie­sze­niach, w po­szu­ki­wa­niu orzesz­ków, lecz po chwi­li opu­ścił smęt­nie głowę. 

– Po­now­nie prze­pra­szam, mu­sia­ły mi gdzieś wy­paść – po­wie­dział, mi­mo­wol­nie za­sła­nia­jąc cia­łem, pasz­czę jed­ne­go z lwów, do któ­rej wrzu­cił wo­re­czek, ko­rzy­sta­jąc z chwi­li za­mie­sza­nia. 

Spo­dzie­wał się wy­bu­chu gnie­wu cho­le­rycz­ne­go Olu­mi­de, lecz za­miast tego sta­rzec je­dy­nie wes­tchnął głę­bo­ko. 

– Oba­wiam się, że bę­dzie­my mu­sie­li prze­ło­żyć naszą na­ra­dę z bo­ga­mi, al­bo­wiem za­gi­nę­ły nie­zbęd­ne do ry­tu­ału orzesz­ki – po­wie­dział uni­żo­nym tonem. 

Nim jed­nak król od­po­wie­dział, usłyszeli głos jed­ne­go z do­rad­ców. 

– Nie bę­dzie ta­kiej po­trze­by. Do­szły mnie słu­chy, że pań­ski uczeń bywa pro­ble­ma­tycz­ny, więc po­zwo­li­łem sobie na wszel­ki wy­pa­dek przy­go­to­wać za­pa­so­wą tacę i orzesz­ki – po­wie­dział bro­da­ty do­rad­ca, wy­cią­ga­jąc sub­sty­tu­ty. – Czy do­brze ro­zu­miem, że je­że­li na tacę spad­nie nie­pa­rzy­sta licz­ba orzesz­ków, to bę­dzie ozna­cza­ło, że nasz czci­god­ny wład­ca po­wi­nien roz­wią­zać osta­tecz­nie pro­blem syna zdraj­cy? 

– In­ter­pre­ta­cja bo­skiej woli rzad­ko bywa tak pro­sta – od­parł enig­ma­tycz­nie Olu­mi­de i przy­stą­pił do re­ali­za­cji po­wie­rzo­ne­go za­da­nia.

Akan­ni z kolei prze­klął w duchu bogów za to, jak szyb­ko po­zba­wi­li go resz­tek na­dziei. 

Wróż­bi­ta nie lubił, kiedy ktoś ob­ser­wo­wał go przy pracy, lecz z oczy­wi­stych wzglę­dów dla ta­kie­go klien­ta gotów był zro­bić wy­ją­tek. Za­mknął oczy, po­cie­ra­jąc w dło­niach orzesz­ki i po­chy­lił się w kie­run­ku drzwi, jakby skła­dał po­kło­ny nie­wi­docz­nej isto­cie. Szep­ty dochodzące z po­pę­ka­nych ust star­ca, jako je­dy­ne za­kłó­ca­ły pa­nu­ją­cą ciszę, al­bo­wiem nawet muchy za­mil­kły. Nagle wy­pro­sto­wał się i krzyk­nął. 

– Opey­emi, dzie­cię bły­ska­wic i mgieł, co swymi fi­ne­zyj­ny­mi dłoń­mi pa­ję­czy­ny losu tkasz! Czy po­win­ni­śmy oszczę­dzić syna Ii­la­ra?! Po­pro­wadź mą nie­god­ną rękę, abym do­stą­pił za­szczy­tu prze­ka­za­nia wa­szej woli! 

Po­ry­wi­sty wiatr trza­snął okien­ni­ca­mi, uka­zu­jąc pła­sko­rzeź­by o uśmie­chach ze szpil­ko­wa­ny­mi zę­bi­ska­mi i spro­wa­dza­jąc pół­mrok do sali. Mię­śnie ka­pła­na ze­sztyw­nia­ły, skon­cen­tro­wa­na twarz zaś stop­nio­wo ule­gła roz­luź­nie­niu, prze­cho­dząc w senną maskę. Ka­płan po­ru­szył nie­zgrab­nie rę­ko­ma, jakby pró­bo­wał mi­mo­wol­nie opie­rać się cze­muś, co chwy­ci­ło jego koń­czy­ny. Z cza­sem jed­nak mię­śnie zwiot­cza­ły, czy­niąc go je­dy­nie ma­rio­net­ką w dło­niach nie­do­strze­gal­ne­go lal­ka­rza. Olu­mi­de rzu­cił orzesz­ka­mi, które ni­czym po­ci­ski z dział ude­rzy­ły o tacę, roz­no­sząc brzę­czą­cy dźwięk po całym po­miesz­cze­niu. Bro­da­ty do­rad­ca pod­szedł do wróż­bi­ty i po­li­czył orzesz­ki, które zna­la­zły się w na­czy­niu. 

– Je­de­na­ście, czyli bo­go­wie pra­gną za­koń­cze­nia tej zdra­dziec­kiej linii. 

W sali za­pa­no­wa­ło po­ru­sze­nie. Ti­la­po wes­tchnął gło­śno, za­ci­ska­jąc dłoń na orężu, cze­ka­jąc na nie­uchron­ny roz­kaz. Akan­ni opu­ścił wzrok i sta­rał się przy­naj­mniej my­śla­mi uciec z tej sy­tu­acji. Wróż­bi­ta z kolei spoj­rzał w stro­nę swego wład­cy i ob­ser­wo­wał wni­kli­wie jego za­my­ślo­ne ob­li­cze, po czym prze­mó­wił po­now­nie ła­god­nym gło­sem. 

– Nie tak szyb­ko, przy­ja­cie­lu. Jak mó­wi­łem wcze­śniej, in­ter­pre­ta­cja bo­skiej woli rzad­ko bywa tak pro­sta. Akan­ni po­wiedz nam, pro­szę, co ozna­cza je­de­nast­ka? – za­py­tał wróż­bi­ta, ni­czym eg­za­mi­na­tor. 

– Mi­strzu, ale księ­gi prze­cież…– szep­nął chło­pak, lecz prze­rwał, gdy tylko po­czuł dłoń men­to­ra na ra­mie­niu.

– Masz oka­zję, by po­ka­zać, czy do­brze wy­bra­łem ucznia – po­wie­dział cicho ka­płan, po czym ob­da­rzył go cie­płym uśmie­chem. 

Chło­pak w pierw­szej chwi­li prze­łknął ślinę i omiótł wzro­kiem zgro­ma­dzo­nych, wpa­tru­ją­cych się w niego ni­czym wa­ta­ha wy­głod­nia­łych li­ka­onów. Po­dra­pał się po głowie i na­stęp­nie prze­mó­wił. 

– Je­de­nast­ka sym­bo­li­zu­je bo­skie bliź­nięta, Abioye i Ke­bioye, dzie­ci Opey­emi – za­czął nie­śmia­ło, po czym spoj­rzał na Olu­mi­de. Sta­rzec uśmiech­nął się ser­decz­nie i dał znać dło­nią, by kon­ty­nu­ował. – Pierw­szy z nich dzier­ży ka­tow­ski miecz i dba o to, by każda z win zo­sta­ła su­ro­wo uka­ra­na. To znak, że po­to­mek zdraj­cy musi po­nieść karę za swe dzie­dzic­two. Jed­nak­że jest jesz­cze Ke­bioye, który wy­cią­ga swą li­to­ści­wą dłoń, poj­mu­jąc nasze sła­bo­ści. Jego bo­skie oczy po­tra­fią do­strzec nawet w naj­większym grzesz­ni­ku reszt­ki pra­wo­ści i dać drugą szan­sę.

– Czego zatem żą­da­ją? – za­py­tał król. 

– Chło­piec musi opu­ścić pałac, a gdy do­ro­śnie wi­nien od­ku­pić winy ojca – od­po­wie­dział Akan­ni.  

– Czy zatem wy­sła­nie go do świą­ty­ni, pro­wa­dzo­nej przez za­ufa­nych ka­pła­nów bę­dzie mile wi­dzia­ne przez bogów?

– Myślę, że będą za­do­wo­le­ni – wtrą­cił się Olu­mi­de. 

– Sły­sze­li­ście! Bo­go­wie pra­gną, bym oszczę­dził mego bra­tan­ka, a ja, jako ich umi­ło­wa­ny sługa, nie mogę tej woli zi­gno­ro­wać. 

***

Król za­pro­po­no­wał póź­niej wróż­bi­cie wpro­wa­dze­nie się do jego pa­ła­cu, lecz sta­rzec od­mó­wił, twier­dząc, że za bar­dzo wrósł ko­rze­nia­mi w swoją chatę, by ją po­rzu­cać.

Akan­ni i Olu­mi­de wró­ci­li do domu, lecz chło­pak cały czas był dziw­nie mil­czą­cy. Gdy spo­ży­wa­li obiad, wpa­try­wał się tępo w swój ta­lerz. Ka­płan pier­wot­nie igno­ro­wał to nie­ty­po­we za­cho­wa­nie, lecz z cza­sem i jemu dziw­na at­mos­fe­ra za­czę­ła cią­żyć.

– Nie­po­koi cię coś, chłop­cze? 

– Mi­strzu – prze­łknął ślinę, po czym, na jed­nym wde­chu, wy­rzu­cił z siebie od­po­wiedź. – Ja wszyst­ko zmy­śli­łem! Kła­ma­łem w kwe­stii wróż­by. Tak na­praw­dę nie wiem, co ozna­cza je­de­nast­ka, po pro­stu nie chcia­łem, by ktoś ucier­piał!

– Wiem. 

– Nie je­steś zły mi­strzu?

– A dla­cze­go miał­bym być zły? Twarz króla wy­raź­nie zdra­dza­ła, że pra­gnie oszczę­dzić bra­tan­ka, więc swoją in­ter­pre­ta­cją dałeś mu je­dy­nie pre­tekst – od­parł sta­rzec, na jego ob­li­czu zaś po­ja­wił się ła­god­ny uśmiech. – Mu­sisz zro­zu­mieć chłop­cze, że lu­dzie nie ocze­ku­ją od wróż­bi­tów od­po­wie­dzi, co mają czy­nić, lecz je­dy­nie po­twier­dze­nia, że pod­ję­li już dobrą de­cy­zję. Czeka cię jesz­cze wiele nauki, więc na razie wstrzy­maj się z pi­sa­niem wła­snych wróżb. Jak sam mia­łeś oka­zję zo­ba­czyć, słowa mają moc.

*Ilustracja wygenerowana za pomocą NightStudio