Wróżka

 

 

Wik­to­ria po­pra­wi­ła pasek cią­gle zsu­wa­ją­cej się z ra­mie­nia to­reb­ki. Już za parę minut bę­dzie w domu. Po­go­da nie roz­piesz­cza­ła, jak na ma­rzec było dość zimno i do tego lo­do­wa­ta mżaw­ka, ale nic nie było w sta­nie po­psuć jej dzi­siej­sze­go wie­czo­ru. W końcu dwu­dzie­ste trze­cie uro­dzi­ny to nie byle co. Nie­waż­ne, że spę­dzi­ła cały dzień w pracy, za chwil­kę bę­dzie miała pierw­sze w życiu przy­ję­cie nie­spo­dzian­kę. Cie­ka­we ile osób przyj­dzie? Może Rafał z roz­li­czeń też się zjawi? I jak to w ogóle się od­by­wa? Go­ście przy­nio­są al­ko­hol i coś do zje­dze­nia czy tylko wy­krzyk­ną: „Wszyst­kie­go naj­lep­sze­go” i za­go­nią ją do kuch­ni? Nie, tak nie można my­śleć. Bę­dzie cud­nie. Edyta, przy­ja­ciół­ka, a za­ra­zem współ­pra­cow­nicz­ka ma klucz od jej miesz­ka­nia, więc pew­nie coś przy­go­to­wa­ła, zanim wpu­ści­ła gości. Z pew­no­ścią zdą­ży­ła ze wszyst­kim, bo zwol­ni­ła się z pracy zaraz po prze­rwie i cał­kiem prze­ko­nu­ją­co uda­wa­ła, że boli ją ząb, więc kie­row­nicz­ka nie ro­bi­ła pro­ble­mów. Nawet jej samej pró­bo­wa­ła wmó­wić, jaka jest cier­pią­ca. Nie­źle jej to wy­szło. Pra­wie uwie­rzy­ła, wi­dząc łzy w oczach przy­ja­ciół­ki, ale nie dała się na­brać. W sumie Edyta nie­po­trzeb­nie się tak sta­ra­ła, ona i tak wie o nie­spo­dzian­ce.

Wbie­ga­jąc na czwar­te pię­tro scho­da­mi – no bo jak­że­by ina­czej, winda nie dzia­ła­ła – dziew­czy­na zdą­ży­ła za­sta­no­wić się, czy go­ście nie cze­ka­ją już zbyt długo w ciem­no­ściach. Po­win­na była wró­cić z pracy już ponad go­dzi­nę temu, nie­ste­ty te dziw­ne wy­ła­do­wa­nia elek­trycz­ne na nie­bie spo­wo­do­wa­ły sze­reg kom­pli­ka­cji, wśród któ­rych za­trzy­ma­nie wszyst­kich tram­wa­jów w mie­ście i prze­rwy w do­sta­wie prądu do­tknę­ły ją oso­bi­ście. Jed­nak nic, nawet unie­ru­cho­mio­ny tram­waj czy awaria windy, nie jest w sta­nie ze­psuć jej uro­dzin. I przy­ję­cia nie­spo­dzian­ki. Bo prze­cież bę­dzie przy­ję­cie nie­spo­dzian­ka! Wie to na pewno. Dziś rano, kiedy Edyta wy­szła do to­a­le­ty, przy­szedł do niej SMS. Wy­star­czy­ło zer­k­nąć, a Wik­to­ria miała dość re­flek­su, by od­czy­tać frag­ment tek­stu, zanim ekran zgasł. Tekst brzmiał: „Super po­mysł, Bar­tek też…”. A to ozna­cza, że przy­ję­cie na jej cześć od­bę­dzie się w więk­szym gro­nie, bo Bar­tek nie pra­cu­je w ich dzia­le tylko u kom­pu­te­row­ców.  

Za­prząt­nię­ta ta­ki­mi my­śla­mi Wik­to­ria otwo­rzy­ła miesz­ka­nie i się­gnę­ła do kon­tak­tu. Świa­tło nie za­pa­li­ło się, ale to było do prze­wi­dze­nia. Wszyst­kie media ostrze­ga­ły, że braki w do­pły­wie prądu mogą po­trwać do pół­no­cy. Trud­no, za­pa­li świecz­ki. Po­ło­ży­ła to­reb­kę na ko­mo­dzie, włą­czy­ła la­tar­kę w ko­mór­ce i prze­szła do kuch­ni. Tam zna­la­zła dwie spore, ozdob­ne świe­ce, które kie­dyś do­sta­ła w pre­zen­cie i za­pa­li­ła teraz ostroż­nie. Pło­myk za­drżał, re­agu­jąc na ruch po­wie­trza. Acha, dobry znak. Okno w kuch­ni jest uchy­lo­ne, a do­brze pa­mię­ta­ła, że rano było szczel­nie za­mknię­te. Go­ście pew­nie stoją stło­cze­ni w po­ko­ju, więc trze­ba za­nieść tam obie świecz­ki. W ab­so­lut­nej ciszy usły­sza­ła ci­chut­kie brzę­cze­nie, coś jak skrzy­dła dużej ważki. Dźwięk do­cho­dził zza fi­ran­ki. Co zro­bić naj­pierw: zaj­rzeć za fi­ran­kę, żeby zo­ba­czyć pre­zent czy przejść do sa­lo­nu, żeby go­ście mogli się już ujaw­nić? Fi­ran­ka była dużo bli­żej. Wik­to­ria od­su­nę­ła ją i za­nie­mó­wi­ła z za­chwy­tu.

Na pa­ra­pe­cie stała fi­gur­ka wróż­ki. W mi­go­tli­wym świe­tle świecz­ki wy­glą­da­ła jak po­stać z bajki. Wiel­ko­ści dłoni, z pół­prze­zro­czy­sty­mi, opa­li­zu­ją­cy­mi skrzy­deł­ka­mi. Stała nie­ru­cho­mo pa­trząc wprost na dziew­czy­nę. Wy­glą­da­ła tak re­al­nie, że Wik­to­ria ci­chut­ko pi­snę­ła z ra­do­ści. Od­wró­ci­ła się, zła­pa­ła drugą świecz­kę i prze­szła z nimi do po­ko­ju. Ku jej wiel­kie­mu za­sko­cze­niu, i co tu dużo ukry­wać, roz­cza­ro­wa­niu, nie za­sta­ła tam ni­ko­go. Od­sta­wi­ła jedną ze świec na stół i dla pew­no­ści spraw­dzi­ła rów­nież ła­zien­kę. Tam też nikt się nie ukry­wał. Wró­ci­ła więc do sa­lo­nu, dla roz­ja­śnie­nia myśli na­la­ła sobie do sze­ro­kiej szkla­necz­ki z gru­bym dnem sporą por­cję me­ta­xy, po czym skie­ro­wa­ła się do kuch­ni. Tam w chy­bo­tli­wym świe­tle ozdob­nej świe­cy zdo­ła­ła zlo­ka­li­zo­wać w ciem­nej lo­dów­ce bu­tel­kę coli i do­la­ła do pełna. Sto­jąc wciąż przy lo­dów­ce, upiła spory łyk. My­śla­ła go­rącz­ko­wo. O co tu cho­dzi? Czy teraz przy­ję­cia nie­spo­dzian­ki robi się jakoś ina­czej? Może go­ście stoją na klat­ce scho­do­wej i wpad­ną do­pie­ro w ja­kimś szcze­gól­nym mo­men­cie? Nagle żo­łą­dek pod­sko­czył jej do gar­dła i zmro­zi­ła ją okrop­na myśl. Może cze­ka­li tak długo, że sobie po­szli? A może jest jesz­cze go­rzej, może w ogóle nie przy­szli? Nie, to nie­moż­li­we, widzi uchy­lo­ne okno i fi­gur­kę wy­da­ją­cą dziw­ne dźwię­ki. No tak! Fi­gur­ka! Prze­cież Bar­tek to fa­na­tyk gier. Po­dob­no razem z in­ny­mi chło­pa­ka­mi robią super efek­ty, jak to okre­śli­ła Edyta, „wpro­wa­dza­ją­ce gra­cza w trzy­dzie­sty wiek”. Byli tutaj, za­mon­to­wa­li jakiś sys­tem ko­mu­ni­ka­cji, może nawet ka­mer­ki i w od­po­wied­nim mo­men­cie znów się zja­wią. Po­de­szła znów do okna, tym razem od­su­nę­ła fi­ran­kę, aby do­kład­nie przyj­rzeć się fi­gur­ce. W razie czego świecz­kę po­sta­wi­ła nieco dalej. Jesz­cze tego bra­ko­wa­ło, żeby im nie­chcą­cy spa­li­ła jakiś drogi ga­dżet. „Pew­nie teraz na mnie pa­trzą,” po­my­śla­ła „trze­ba coś po­wie­dzieć.”

– Tro­chę to dziw­ne – ode­zwa­ła się w końcu po upi­ciu ko­lej­nej por­cji al­ko­ho­lu. – Pod­rzu­ci­li mi fi­gur­kę wróż­ki i znik­nę­li…

Wróż­ka spoj­rza­ła ze zdzi­wie­niem na Wik­to­rię i, ku jej osłu­pie­niu za­py­ta­ła:

– Skąd wiesz, że je­stem wróż­ką?

Mu­sia­ła mieć chyba wmon­to­wa­ny spory gło­śni­czek, bo dźwięk pły­nął bez­po­śred­nio z jej ust, a ja­kość była re­we­la­cyj­na.

– Ojej. Ona jest in­te­rak­tyw­na. – Wik­to­ria pra­wie pod­sko­czy­ła, ale szyb­ko za­wsty­dzi­ła się swo­jej re­ak­cji. Po dru­giej stro­nie kamer go­ście pew­nie śmie­ją się teraz, że jest do tyłu z no­win­ka­mi. To musi być naj­now­szy ro­dzaj awa­ta­ra, cóż ta­kie­go dziw­ne­go, póź­niej się dowie, jak to zro­bi­li, że wy­glą­da jak praw­dzi­wa.

– Dobra, chyba za­ła­pa­łam – ode­zwa­ła się tro­chę gło­śniej. Nie wie­dzia­ła, gdzie za­mon­to­wa­li ka­mer­ki, więc nie bar­dzo też wie­dzia­ła, w któ­rym kie­run­ku kie­ro­wać głos. – Mam z tą wróż­ką roz­ma­wiać, a wtedy zdo­bę­dę punk­ty czy inne pre­mie. Tak? Tylko pro­szę bez pod­po­wie­dzi. Sama do wszyst­kie­go dojdę. Od czego by tu za­cząć? Sorki, nie mam do­świad­cze­nia, nie znam się na naj­now­szych tren­dach, ale nie pod­dam się tak łatwo. W końcu gra to gra, nie po­win­na być zbyt trud­na. Może za­cznę od ja­kichś pod­sta­wo­wych da­nych, już wiem, naj­pierw się przed­sta­wię.

– Do­brze by było. – mruk­nę­ła wróż­ka.

I znowu sły­chać ją było bar­dzo wy­raź­nie, mimo że dźwięk wy­cho­dził z tak drob­nych uste­czek.

– Ok. Je­stem Wik­to­ria. Mam dwa­dzie­ścia trzy lata, to zna­czy wła­śnie dziś skoń­czy­łam dwa­dzie­ścia trzy lata, czyli to moje uro­dzi­ny. Ale to prze­cież wie­cie.

– Dla­cze­go zwra­casz się do mnie w licz­bie mno­giej?

– Prze­pra­szam, ok, do­pie­ro się wdra­żam, nie re­aguj od razu ne­ga­tyw­nie. Czyli… mam roz­ma­wiać tylko z tobą? Nie, nie pod­po­wia­daj, pew­nie za każdą pod­po­wiedź odej­mu­ją punk­ty. Skoro się przed­sta­wi­łam, to teraz po­win­nam zgad­nąć twoje imię? Cze­kaj, cze­kaj, pa­mię­tam, Dzwo­ne­czek czyli w ory­gi­na­le Tin­ker Bell.

– Nie zga­dłaś, mam na imię Lajla a skąd znasz Ti Ke Bel?

– Phi, to aku­rat łatwe py­ta­nie. Bo­ha­ter­ka książ­ki „Pio­truś Pan”, znana na całym świe­cie, nie no, bez żar­tów, o wróż­kach to każde dziec­ko może gadać go­dzi­na­mi, po­pro­szę o ja­kieś po­waż­niej­sze py­ta­nie.

– Mam ich cał­kiem sporo. Na przy­kład…

Wróż­ka za­mil­kła, bo wła­śnie roz­dzwo­ni­ła się ko­mór­ka. Dziew­czy­na jed­nym szyb­kim hau­stem opróż­ni­ła szklan­kę i po­bie­gła do przed­po­ko­ju, gdzie zo­sta­wi­ła to­reb­kę. Zna­la­zła ko­mór­kę i ode­bra­ła po­łą­cze­nie.

– Edyta, nie pod­po­wia­daj, za­czy­na­my się już z wróż­ką do­ga­dy­wać.

– Z jaką wróż­ką? Piłaś coś? 

– Me­ta­xę z ta­to­we­go barku. Kiedy od­kry­je, że mu ją wy­chla­łam, to mnie za­bi­je.

Wik­to­ria, mó­wiąc to, prze­łą­czy­ła na tryb gło­śny, wró­ci­ła do kuch­ni, po­ło­ży­ła ko­mór­kę na stole i usia­dła tak, aby mieć dobry widok na wróż­kę. Choć przy ską­pym świe­tle świecz­ki nie widać było zbyt wiele.

– To cu­dow­nie, że się znie­czu­li­łaś. Wikuś, ogrom­nie cię prze­pra­szam, że nie mo­głam do­je­chać. – tłu­ma­czy­ła się Edyta – Ten dzień to był jakiś kosz­mar. Naj­pierw mu­sia­łam bła­gać kie­row­nicz­kę, żeby mi po­zwo­li­ła iść do den­ty­sty, bo do­słow­nie umie­ra­łam z bólu…

– Wiem jak to jest. – We­szła jej w słowo Wik­to­ria – Wczo­raj spóź­ni­łam się do­słow­nie mi­nut­kę, ale mia­łam pecha i na­tknę­łam się na głów­ne­go. Wiesz, jak się po mnie prze­je­chał?

– Prze­ry­pa­ne – przy­ja­ciół­ka szyb­ko wró­ci­ła do głów­ne­go wątku – I wiesz, kiedy już do­tar­łam do przy­chod­ni, to mu­sia­łam cze­kać w po­cze­kal­ni pra­wie trzy go­dzi­ny, a potem ro­bi­li mi le­cze­nie ka­na­ło­we.  Z jed­nej stro­ny czuję się fa­tal­nie, że w ten uro­dzi­no­wy wie­czór zo­sta­niesz sama, ale z dru­giej stro­ny je­stem cała obo­la­ła i na­praw­dę nie mogę przy­je­chać. Tak mi przy­kro. Wiem, że nie mia­łaś na dziś żad­nych pla­nów i chcia­łam spę­dzić z tobą ten szcze­gól­ny wie­czór, ale na po­cie­sze­nie po­wiem ci cho­ciaż, że po­skła­da­li­śmy się w czwór­kę i mamy dla cie­bie nie­sa­mo­wi­ty pre­zent.

– W czwór­kę? – zdzi­wi­ła się so­le­ni­zant­ka – Kogo masz na myśli?

– Ja, Ania z re­cep­cji, mój Mi­chał i Bar­tek. Ku­pi­li­śmy ci rocz­ny kar­net na basen. Wrę­czę ci go jutro i jeśli chcesz, mo­że­my razem pójść…

Słu­cha­jąc słów przy­ja­ciół­ki, Wik­to­ria za­sta­na­wia­ła się, kto w takim razie pod­rzu­cił wróż­kę i z kim bę­dzie grać. Po­sta­no­wi­ła po­sta­wić spra­wę jasno i upew­nić się, czy Edyta na pewno nie ma­cza­ła w tym pal­ców.

– Skoro sie­dzisz w domu, to z kim gram teraz w tę in­te­rak­tyw­ną grę o wróż­ce?

– Nie mam po­ję­cia, nawet nie wie­dzia­łam, że grasz w gry. Pod­po­wiem ci coś, choć pew­nie uznasz to za fra­zes: gra­nie on­li­ne cza­sem nie jest zbyt bez­piecz­ne. Cho­ciaż nie. Cofam te słowa. Dziew­czy­no dzi­siaj są twoje uro­dzi­ny, więc spędź je tak, jak sobie wy­ma­rzy­łaś. Skoro me­tak­sa i wróż­ki cię bawią, to pij i graj do upa­dłe­go. Wi­dzi­my się jutro.

– Po­cze­kaj. Zanim się roz­łą­czysz, po­wiedz mi, czy ko­mu­kol­wiek dałaś klucz, bo wiesz, okno było uchy­lo­ne i po­my­śla­łam…

– Przy­się­gam na naszą przy­jaźń, że ni­ko­mu nie dałam. A okno mogło się samo otwo­rzyć w trak­cie wy­ła­do­wań, po­dob­no od­no­to­wa­no też drga­nia bu­dyn­ków. Nie przej­muj się, miesz­kasz na czwar­tym pię­trze, nikt ci się nie wła­mał.

Wik­to­ria odło­ży­ła komór­kę na stół i wy­cią­gnę­ła rękę w kie­run­ku wróż­ki.

– No to teraz prze­ko­na­my się, z czego je­steś zro­bio…

Nie do­koń­czy­ła zda­nia, bo kiedy jej ręka zbli­ży­ła się za bardzo, wróż­ka z nie­spo­dzie­wa­ną szyb­ko­ścią wzbi­ła się w po­wie­trze i z de­li­kat­nym bzy­cze­niem skrzy­de­łek za­wi­sła w bez­piecz­nej od­le­gło­ści poza za­się­giem rąk dziew­czy­ny jed­no­cze­śnie mó­wiąc do niej uspa­ka­ja­ją­cym tonem, jakby zwraca­ła do trzy­lat­ka:

– Usiądź z po­wro­tem i nie wy­ma­chuj tak rę­ka­mi. Kiedy w końcu uwie­rzysz, że nie je­stem fi­gur­ką ani grą tylko praw­dzi­wą wróż­ką? Nie zro­bię ci krzyw­dy, obie­cu­ję, nie mu­sisz się mnie bać. Tylko sia­daj, no już.

Nie wia­do­mo, czy za­dzia­łał al­ko­hol wy­pi­ty na pusty żo­łą­dek, czy też spły­nę­ło z niej na­pię­cie, w któ­rym dziew­czy­na trwa­ła od tylu go­dzin, ale Wik­to­ria była teraz roz­ba­wio­na. Jak tu się bać ta­kie­go ma­leń­stwa? Ode­tchnę­ła z ulgą. Nie musi się już spi­nać. Ko­niec stre­su. Sy­tu­acja opa­no­wa­na, nikt jej nie od­wie­dził i nie za­mon­to­wał kamer, nie bie­rze udzia­łu w żad­nej grze. Przy­ję­cie nie­spo­dzian­kę szlag tra­fił i trze­ba się z tym po­go­dzić, ale prze­ży­ła już większe roz­cza­ro­wa­nia. A skoro nie jest w tej chwi­li przez ni­ko­go oglą­da­na, więc może na­resz­cie zdjąć buty na ob­ca­sie i prze­brać się w coś wy­god­niej­sze­go. Aha, trze­ba jesz­cze sobie zro­bić ko­lej­ne­go drin­ka, bo na trzeź­wo z wróż­ką nie bę­dzie roz­ma­wiać.

Za­miast więc grzecz­nie usiąść, naj­pierw się­gnę­ła po colę, na­la­ła sobie tro­chę i ze szkla­necz­ką w jed­nej ręce i świecz­ką w dru­giej prze­szła do po­ko­ju. Tam naj­pierw sku­pi­ła się nad po­zby­ciem sznu­ro­wa­nych butów, a potem zaległa wy­god­nie na ka­na­pie i spytała wróż­kę:

– No to jakie moje trzy ży­cze­nia chcesz speł­nić?

Lajla sfru­nę­ła na sto­lik ka­wo­wy i przy­sia­dła na lap­to­pie, wy­god­nie opie­ra­jąc się o jego ekran. W świe­tle świe­czek jej skrzy­dła rzu­ca­ły teraz dwa cie­nie. Wy­glą­da­ło to uro­czo. Za­py­ta­ła:

– A kto ci po­wie­dział, że speł­nia­my trzy ży­cze­nia?

– Już ci mó­wi­łam, każde dziec­ko o tym wie.

– Muszę cię roz­cza­ro­wać. Przy­le­cia­łam na tę pla­ne­tę w pew­nej misji i jak tylko ją wy­peł­nię, będę mu­sia­ła wra­cać. Zanim jed­nak przy­stą­pię do me­ri­tum, mia­łam na­dzie­ję do­wie­dzieć się od cie­bie cze­goś wię­cej o Ziemi.

– Ale jaja. Czyli do mo­je­go miesz­ka­nia wła­ma­ła się wróż­ka bę­dą­ca wła­ści­wie bar­dziej UFO, bo po­cho­dzi z innej pla­ne­ty i na do­miar złego nie speł­ni moich trzech ży­czeń. Muszę się napić. – Się­gnę­ła po szklan­kę i upiła łyk, ale zdała sobie spra­wę, że to tylko cola więc gwał­tow­nie wsta­ła, czym po­now­nie prze­pło­szy­ła wróż­kę.

– Sorki, ja tylko muszę sobie dolać al­ko­ho­lu. Czyli mó­wisz, że te wy­ła­do­wa­nia at­mos­fe­rycz­ne i brak prądu to twoja wina?

– Nie do końca. Wy­ła­do­wa­nia at­mos­fe­rycz­ne to po­czą­tek większych pro­ble­mów, jakie cze­ka­ją waszą pla­ne­tę. Z ich po­wo­du nasza kró­lo­wa wy­sła­ła mnie z po­sel­stwem, żebym was ostrze­gła i za­ofe­ro­wa­ła pomoc Zie­mia­nom, ale nie prze­wi­dzie­li­śmy, że wy­ła­do­wa­nia za­czną się tak szyb­ko i nie­ste­ty, jedno z nich tra­fi­ło nasz sta­tek. No i za­miast do bia­łe­go domu, zdmuch­nę­ło mnie na twój pa­ra­pet.

– Czyli to nie ty na­bro­iłaś. No to szko­da, bo mo­gła­bym do­ma­gać się od­szko­do­wa­nia, gdyby mi się rze­czy w lo­dów­ce ze­psu­ły. Żar­to­wa­łam! Moja lo­dów­ka jest pusta. Ha ha ha.

Ro­ze­śmia­ła się ser­decz­nie, bo teraz wszyst­ko wy­da­wa­ło jej się za­baw­ne.

– Co ci tak po­pra­wi­ło humor? To ten napój?

– Tak. Al­ko­hol ma dzia­ła­nie uśmie­rza­ją­ce ból, więc kiedy się go wy­pi­je, życie nie jest już takie do kitu.

– Tak, ro­zu­miem. Bar­dzo mi przy­kro, że twoje życie nie jest szczę­śli­we i speł­nio­ne. Nie wiesz przy­pad­kiem, gdzie mogę spo­tkać przed­sta­wi­cie­la wa­szej rasy, który mógł­by re­pre­zen­to­wać Zie­mię w ob­ra­dach do­ty­czą­cych przy­szło­ści wa­szej pla­ne­ty?

– Przy­pad­kiem wiem, wła­śnie na mnie pa­trzysz.

– To ty? – Lajla przyj­rza­ła się Wik­to­rii scep­tycz­nie. – A jak mnie prze­ko­nasz, że mo­żesz re­pre­zen­to­wać swoją pla­ne­tę?

– To pro­ste. Wy­gu­gluj: „mło­dzi lu­dzie”.

– A co to zna­czy „wy­gu­glo­wać”?

– Po­ka­żę ci. – Wik­to­rię ta po­krę­co­na roz­mo­wa wcią­gnę­ła na tyle, że się­gnę­ła po ko­mór­kę – Po­patrz, tu jest napisane „Go­ogle”. To mię­dzy­na­ro­do­wa plat­for­ma do po­ro­zu­mie­wa­nia się z całą naszą pla­ne­tą. Mo­żesz sobie to póź­niej spraw­dzić.

– Nie muszę, widzę, że mó­wisz praw­dę w dziewięćdziesiąciu ośmiu procentach.

– A gdzie to wi­dzisz?

– Och, mam w pa­znok­ciach wbu­do­wa­ne licz­ni­ki. – Lajla po­wie­dzia­ła to po­zor­nie nie­dba­łym tonem, ale kiedy tylko jej pa­znok­cie roz­świe­tli­ły się, po­ka­zu­jąc dane, nie mogła się po­wstrzy­mać i do­da­ła z dumą, roz­sta­wia­jąc sze­ro­ko palce przed sobą. – Wy­glą­da ga­lak­tycz­nie, no nie? 

– Super! Też bym tak chcia­ła. – po­chwa­li­ła szcze­rze go­spo­dy­ni i wró­ci­ła do swo­jej ko­mór­ki – Patrz, wpi­su­je­my hasło, o tutaj, i co wy­sko­czy­ło?

– Czterdzieści osiem mi­lio­nów wpi­sów. 

– Teraz sama wi­dzisz. Mam dwa­dzie­ścia trzy lata, je­stem młoda, czyli mogę re­pre­zen­to­wać mi­lio­ny ludzi mło­dych, ta­kich jak ja. Do tego je­stem ko­bie­tą, ergo re­pre­zen­tu­ję moją płeć. Zaraz ci po­ka­żę, wpi­su­je­my: „Ile jest ko­biet na świe­cie?” o po­patrz, pra­wie czte­ry mi­liar­dy. Sama wi­dzisz, je­stem re­pre­zen­tan­tem mojej pla­ne­ty. Po­cze­kaj, do­sta­łam jakąś wia­do­mość.

Obie od­czy­ta­ły: W na­szym pro­gra­mie: „Bez znie­czu­le­nia” dziś wie­czo­rem przy­bli­ży­my wam tra­gicz­ny los bez­pań­skich psów.

– Może obej­rzę, bo muszę ci wy­znać, że teraz na na­szej pla­ne­cie pa­nu­je po­wszech­na znie­czu­li­ca i ludzi nie ob­cho­dzi nic wię­cej niż ich wła­sny los. No cóż, nie je­ste­śmy ide­al­ni.

– Co to zna­czy bez znie­czu­le­nia?

– Znie­czu­le­nie to lek po­zwa­la­ją­cy nie czuć bólu. Na przy­kład boli cię ząb i idziesz, do den­ty­sty, no i jeśli od­mó­wisz za­strzy­ku, to ci leczą ząb bez znie­czu­le­nia, czyli na żywca, ro­zu­miesz?

Lajla nie była pewna, co zna­czy „na żywca”, ale zre­zy­gno­wa­ła z dal­szych do­cie­kań, wo­la­ła wró­cić do swo­jej misji.

– Wspa­nia­le, pierw­sze po­dej­ście i zna­la­złam stro­nę ne­go­cja­cji. Czyli ten punkt mojej misji od­ha­czo­ny. Hej, a gdzie ty teraz znowu idziesz?

Wik­to­ria nie od­po­wie­dzia­ła. Sko­rzy­sta­ła z to­a­le­ty i wy­cho­dząc, od­ru­cho­wo ode­zwa­ła się do go­ścia:

– Teraz tam le­piej nie wchodź.

– A dla­cze­go?

To nie­win­ne py­ta­nie wróż­ki wpro­wa­dzi­ło lekki po­płoch w umy­śle Wik­to­rii. Jak de­li­kat­nie wy­tłu­ma­czyć nie-Zie­mian­ce za­wi­ło­ści zwią­za­ne z tra­wie­niem?

– Bo tam nie można teraz od­dy­chać. Ale nie przej­muj się, ja to mały ka­li­ber. Mój oj­ciec, ten, jak za­tru­je po­wie­trze, to wieki miną, zanim znowu można wejść do ła­zien­ki. Wierz mi.

– Oczy­wi­ście, że ci wie­rzę, czyt­nik wska­zu­je, że mó­wisz stu­pro­cen­to­wą praw­dę. Wspo­mnia­łaś o ojcu. W kon­tek­ście wie­dzy o tym, w jaki spo­sób uka­rze cię za kra­dzież al­ko­ho­lu, wy­da­je się być strasz­nym okrut­ni­kiem.

– Nie, coś ty. Jest taki jak więk­szość ojców na ziemi, ni­czym spe­cjal­nym się nie wy­róż­nia, za to moja cio­cia, z niej to jest ory­gi­nał. Wy­szła za mąż trzy razy i każdy z wy­brań­ców po paru la­tach zmarł. Śmie­je­my się w ro­dzi­nie, że nie wy­szła za mąż po raz czwar­ty, bo nikt już nie chce ry­zy­ko­wać, dobre, nie?

Lajla pa­trzy­ła z prze­ra­że­niem, jak jej ziem­ska roz­mów­czy­ni do­słow­nie krztu­si się ze śmie­chu. Kiedy dziew­czy­na już od­zy­ska­ła zdol­ność mó­wie­nia i prze­sta­ła chi­cho­tać, ode­zwa­ła się nieco spo­koj­niej:

– Rany, teraz do­pie­ro czuję, jaka je­stem głod­na. Zja­dła­bym konia z ko­py­ta­mi.

Przy tych sło­wach wróż­ka dys­kret­nie spoj­rza­ła na czuj­nik praw­dy i ze zgro­zą do­strze­gła wynik po­twier­dza­ją­cy praw­dzi­wość tych słów. Nie­świa­do­ma tego faktu Wik­to­ria kon­ty­nu­owa­ła:

– Już wie­czór, nie po­win­no się jeść na noc po­traw cięż­ko­straw­nych, więc za­mó­wię sobie „bejby sa­łat­kę”.

– Czy „bejby” to w innym ję­zy­ku dziec­ko? – Upew­ni­ła się Lajla, od­czy­tu­jąc z pa­znok­cia pod­po­wiedź mię­dzy­ga­lak­tycz­ne­go trans­la­to­ra.

– Tak, bo ona jest zro­bio­na z mło­dych…

Wy­pi­ty al­ko­hol nie po­ma­gał Wik­to­rii sku­pić myśli i teraz go­rącz­ko­wo sta­ra­ła się zła­pać słowo, które miała na końcu ję­zy­ka.

Kur­czę – zło­ści­ła się w my­ślach – jak na­zwać te młode ku­ku­rydz­ki? Pędy? Kwia­to­sta­ny? Kolby? Bez sensu, nie będę się wy­głu­piać, bo i tak pozna, kiedy zmy­ślam.

Po­sta­no­wi­ła za­koń­czyć zda­nie w spo­sób ogól­ny, bez szcze­gó­ło­wych wy­ja­śnień.

– No, po pro­stu z mło­dych.

Lajla za­czę­ła bła­gać pra­wie ze łzami w oczach.

– Mam go­rą­cą proś­bę, nie za­ma­wiaj tej sa­łat­ki. Nie dzi­siaj. Nie przy mnie. Ja po pro­stu nie mo­gła­bym znieść myśli…

– Dobra, nie spi­naj się tak. Nie za­mó­wię. Na­szła mnie ocho­ta na steka, ta­kie­go krwi­ste­go.

– A z czego się je robi? – za­py­ta­ła po­dejrz­li­wie wróż­ka.

– Z wo­ło­wi­ny.

– Co za ulga, świet­ny po­mysł, zamów steka.

Po paru mi­nu­tach, kiedy Wik­to­ria zło­ży­ła już te­le­fo­nicz­nie za­mó­wie­nie i za­bez­pie­czy­ła się w ko­lej­ną szkla­necz­kę, mogły wró­cić do prze­rwa­nej roz­mo­wy.

– Co za szczę­ście, że nie je­stem na żad­nej die­cie – pod­ję­ła roz­mo­wę Wik­to­ria, my­śla­mi będąc już przy ob­fi­tej ko­la­cji. – Wpraw­dzie mam wy­cię­ty wy­ro­stek ro­bacz­ko­wy, ale na szczę­ście nie wiąże się to z żad­ny­mi ogra­ni­cze­nia­mi w je­dze­niu. Chcesz zo­ba­czyć bli­zny?

Nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, pod­cią­gnę­ła ko­szul­kę i po­ka­za­ła ślady po ope­ra­cji. Uba­wił ją wyraz prze­ra­że­nia na twa­rzy wróż­ki, więc cią­gnę­ła temat dalej, czer­piąc pewną przy­jem­ność z grozy bi­ją­cej z ma­lut­kiej twa­rzycz­ki.

– Ja to jesz­cze nic, ale mojej mamie wy­cię­li tar­czy­cę, o tu. – Po­ka­za­ła gest pod­rzy­na­nia gar­dła i ogrom­nie roz­ba­wi­ło ją, że bied­na wróż­ka pra­wie za­sła­bła. Z za­pa­łem więc kon­ty­nu­owa­ła:

– Ale w naj­gor­szej sy­tu­acji jest moja cio­cia Agniesz­ka. Tej wy­cię­li wo­re­czek żół­cio­wy i za­miast zro­bić jedno cię­cie, zro­bi­li jej w ciele trzy dziu­ry: tu, tu i tutaj.

– Wik­to­ria muszę cię po­pro­sić o ko­lej­ną przy­słu­gę. Zmień­my już temat, do­brze?

– No do­brze, nie je­stem sa­dyst­ką, ale za­uważ, że to wy­jąt­ko­we po­świę­ce­nie, sprawdź sobie na pa­znok­ciu czy mówię praw­dę, bo mam szcze­rą ocho­tę kon­ty­nu­ować temat.

– Tak wiem, widzę, stu­pro­cen­to­wa szcze­rość. Jed­nak będę na­le­gać, zmie­ni­my temat, do­brze? To może ja ci teraz opo­wiem o ka­ta­stro­fie, która za­gra­ża wa­szej pla­ne­cie?

– Wal – zgo­dzi­ła się Wik­to­ria, bo na tym eta­pie upo­je­nia było jej już wszyst­ko jedno. – Ale nie myśl, że je­stem al­ko­ho­licz­ką.

– A kto to jest al­ko­ho­licz­ka?

– Ktoś, kto prze­sa­dza z al­ko­ho­lem, kto pije go za dużo albo no­to­rycz­nie. Ale takie za­cho­wa­nie jest na­gan­ne, na na­szej pla­ne­cie nie po­pie­ra­my al­ko­ho­li­zmu. To szcze­ra praw­da. Sprawdź sobie na pa­znok­ciu.

Lajla usłuż­nie spraw­dzi­ła i po­twier­dzi­ła praw­dzi­wość stwier­dze­nia. Po czym wró­ci­ła do te­ma­tu swo­jej misji na Ziemi:

– Do wa­szej pla­ne­ty zbli­ża się rój mo­nok­sy­de­rów. Dla­te­go nasza kró­lo­wa po­sta­no­wi­ła wy­zwo­lić waszą pla­ne­tę z ich wpły­wu i przy­le­cia­ła tu z całą ar­ma­dą go­to­wą do walki.

– Aha. I wy z tymi mo­no-coś tam chce­cie wal­czyć? Jak z rojem os? – I nagle Wik­to­ria wy­buch­nę­ła nie­po­ha­mo­wa­nym śmie­chem, bo wy­obra­zi­ła sobie taką tycią wróż­kę, jak pró­bu­je się po­je­dyn­ko­wać na mini sza­bel­ki z osą jej wiel­ko­ści o na­zwie mo­no-coś tam.

– Tak, po­dej­mie­my się ta­kiej walki, bo wy, Zie­mia­nie je­ste­ście na zbyt ni­skim eta­pie roz­wo­ju, żeby sta­wić im czoła. Ale nasza cy­wi­li­za­cja za­wsze po­ma­ga­ła słab­szym więc to nasze po­wo­ła­nie.

– Lajla, bez urazy, ale co ty mo­żesz zro­bić, będąc wiel­ko­ści mojej dłoni? – mó­wi­ła, wciąż jesz­cze chi­cho­cząc.

– Je­ste­śmy nie­wiel­kie, ale nasza cy­wi­li­za­cja jest star­sza od wa­szej o sto ty­się­cy lat. I wy­pro­du­ko­wa­ły­śmy broń, która może sku­tecz­nie wy­eli­mi­no­wać nawet spo­re­go prze­ciw­ni­ka.

Wik­to­ra słu­cha­ła, jej ale świet­ny humor, w jaki ostat­nio wpa­dła, nie po­zwa­lał jej brać słów wróż­ki zbyt po­waż­nie. Lajla zro­zu­mia­ła, że bez de­mon­stra­cji się nie obej­dzie. Wy­cią­gnę­ła bez słowa mini pi­sto­le­cik i wy­mie­rzy­ła w naj­więk­szy obiekt w po­ko­ju, jakim był regał na książ­ki. Na­ci­snę­ła spust i w tej se­kun­dzie regał prze­stał ist­nieć. Bez ja­kie­go­kol­wiek ha­ła­su. Jakby go nigdy tam nie było.

Wik­to­ria naj­pierw nie wie­rzy­ła wła­snym oczom. Na­tych­miast pod­bie­gła w miej­sce, gdzie jesz­cze przed chwi­lą stał regał u pró­bo­wa­ła cze­goś do­tknąć ale dło­nie do­tar­ły do ścia­ny bez oporu. Dziew­czy­na w se­kun­dę wy­trzeź­wia­ła.

– Dobra Lajla, prze­ko­na­łaś mnie. Może wasza broń jest ma­lut­ka ale za to po­tęż­na. A teraz oddaj regał!

– Nie mogę. Ani­hi­la­tor dzia­ła tylko w jed­nym kie­run­ku.

– Ale ja po­trze­bu­ję mój mebel z po­wro­tem! I wszyst­kie książ­ki. Już!

Wróż­ka po­wtó­rzy­ła swój ma­newr sprzed dwóch go­dzin. Po­fru­nę­ła poza za­sięg rąk dziew­czy­ny i spo­koj­nym gło­sem na­ma­wia­ła ją, żeby usia­dła. Ale ta nie chcia­ła się uspo­ko­ić.

– Je­steś świ­nia! – mó­wi­ła pod­nie­sio­nym gło­sem. – To ja ci mówię o na­szej pla­ne­cie, tutaj ro­bi­my ja­kieś ne­go­cja­cje, a ty ni z gru­chy ni z pie­tru­chy roz­wa­lasz mi dom?

Taka ner­wo­wa at­mos­fe­ra trwa­ła jesz­cze przez chwi­lę, bo nie­trzeź­wa dziew­czy­na po­de­szła do stra­ty re­ga­łu bar­dzo emo­cjo­nal­nie i da­wa­ła wer­bal­ny upust swo­jej zło­ści a wróż­ka nie po­tra­fi­ła zro­zu­mieć, dla­cze­go jej pokaz siły nie spo­wo­do­wał ani wzro­stu sza­cun­ku ani choć­by po­słu­chu u Zie­mian­ki. Prze­cież wła­śnie po­ka­za­ła jej, że wy­star­czy jeden gest a może prze­stać ist­nieć a tu… zero stra­chu. W końcu zmę­cze­nie po­ko­na­ło Wik­to­rię i ta usia­dła, ale nadal była roz­ża­lo­na.

– I jesz­cze tylko dodam, że to nie fair – kon­ty­nu­owa­ła żale już na sie­dzą­co – bo ty jako wróż­ka po­win­naś speł­nić trzy moje ży­cze­nia, a w rze­czy­wi­sto­ści wy­ro­lo­wa­łaś mnie i w re­zul­ta­cie to ja speł­ni­łam trzy twoje ży­cze­nia.

– W jaki spo­sób? – Lajla nie bar­dzo ro­zu­mia­ła całej tej idei trzech ży­czeń.

– Mam ci przy­po­mnieć? Naj­pierw wy­ra­zi­łaś ży­cze­nie żebym nie za­ma­wia­ła sa­łat­ki i ugię­łam się dla cie­bie, potem zmie­ni­łam temat roz­mo­wy znów na twoje wy­raź­ne ży­cze­nie a teraz sie­dzę, choć mam ocho­tę cię pal­nąć i za­koń­czyć te mię­dzy­pla­ne­tar­ne ne­go­cja­cje twoim klek­sem na ścia­nie. Naj­le­piej w miej­scu re­ga­łu, któ­re­go mnie bez­praw­nie po­zba­wi­łaś!

– Mó­wisz szcze­rą praw­dę. Może fak­tycz­nie po­win­nam do­sto­so­wać się do ludz­kich norm i speł­nić twoje trzy ży­cze­nia ale naj­pierw wróć­my do mojej misji. Mu­sisz wie­dzieć, że jeśli tylko po­pro­si­cie nas o pomoc, uży­je­my dział ani­hi­la­cyj­nych i wy­zwo­li­my waszą pla­ne­tę. Mamy ogrom­ną ilość broni i je­ste­śmy w sta­nie roz­nieść w pył każ­de­go mo­nok­sy­de­ra w pro­mie­niu par­se­ka.

W tej chwi­li dzwo­nek do drzwi ob­wie­ścił przyj­ście do­staw­cy i Wik­to­ria po­bie­gła otwo­rzyć drzwi. W cza­sie, gdy ona po­chła­nia­ła po­si­łek i po­pi­ja­ła go ko­lej­nym drin­kiem, Lajla prze­ko­ny­wa­ła o ko­niecz­no­ści zbroj­nej in­ter­wen­cji, ale agi­ta­cja nie od­no­si­ła skut­ku. Wik­to­ria wy­ko­rzy­sta­ła chwi­lę prze­rwy w po­to­ku słów wróż­ki i włą­czy­ła te­le­wi­zję. Ska­ka­ła po ka­na­łach, nie mogąc do­ko­nać wy­bo­ru.

Wróż­ka zro­zu­mia­ła, że po­si­łek to nie jest naj­lep­szy mo­ment na do­nio­słe de­cy­zje i rów­nież od­pu­ści­ła. Kon­ty­nu­owa­ła roz­mo­wę, ale te­ma­ty do­ty­czy­ły ra­czej rze­czy wi­dzia­nych w te­le­wi­zji, nie do­ty­ka­ły mię­dzy­pla­ne­tar­nych pro­ble­mów. Wik­to­ria, jak na go­spo­dy­nię przy­sta­ło, chcia­ła po­czę­sto­wać wróż­kę ste­kiem, ale ta ka­te­go­rycz­nie od­mó­wi­ła. Nie chcia­ła rów­nież tknąć al­ko­ho­lu. Po­wą­cha­ła tylko szklan­kę Wik­to­rii i z le­d­wo­ścią opa­no­wa­ła od­ruch wy­miot­ny. Wi­dząc nie­za­do­wo­le­nie na twa­rzy go­spo­dy­ni, Lajla po­sta­no­wi­ła tro­chę na­pra­wić re­la­cję i wziąć udział w po­sił­ku. Po­czę­sto­wa­ła się ka­wa­łecz­kiem sa­ła­ty, którą był ude­ko­ro­wa­ny po­si­łek, spró­bo­wa­ła rów­nież pie­czy­wa czosn­ko­we­go i wtedy na­stą­pi­ła w niej gwał­tow­na zmia­na. Źre­ni­ce Lajli roz­sze­rzy­ły się ogrom­nie, a ona sama po­wie­dzia­ła z za­chwy­tem:

– Nie wiem co to jest, co tak pie­cze, ale to daje nie­sa­mo­wi­te do­zna­nia sma­ko­we. Łał, co za aro­mat! Je­stem pod wra­że­niem.

– Skoro sma­ku­je ci czo­snek, to za­nurz okru­szek w sosie czosn­ko­wym, ten to do­pie­ro daje kopa.

Wróż­ka po spró­bo­wa­niu do­słow­nie rzu­ci­ła się na sos. Zostawi­ła okrusz­ki i wy­ja­da­ła sos, czer­piąc go wła­sną dło­nią pro­sto z mi­secz­ki. W końcu obie miały dość i po­si­łek do­biegł końca. Wik­to­ria, teraz już syta i tro­chę bar­dziej trzeź­wa za­bra­ła głos i prze­sta­wi­ła swoje sta­no­wi­sko. Roz­ma­wia­ły jesz­cze pół go­dzi­ny i za­koń­czy­ły ne­go­cja­cje sym­bo­licz­nym uści­skiem dłoni, co w prak­ty­ce ozna­cza­ło, że go­spo­dy­ni bar­dzo de­li­kat­nie wzię­ła w dwa palce drob­niut­ką rącz­kę wróż­ki. Ta od­le­cia­ła aby zdać kró­lo­wej re­la­cję z wła­snej misji.

 

***

 

Kró­lo­wa na­tych­miast przy­ję­ła Lajlę i nie­cier­pli­wie za­py­ta­ła.

– Po­wiedz mi wszyst­ko, czego się o Zie­mia­nach do­wie­dzia­łaś.

– O pani, w ciągu pa­ru­go­dzin­ne­go prze­słu­cha­nia zdą­ży­łam wy­cią­gnąć od Zie­mian­ki o imie­niu Wik­to­ria sporo wia­do­mo­ści na temat życia całej pla­ne­ty, ale głów­nie sku­pi­łam się na zdo­by­ciu in­for­ma­cji o niej samej i jej naj­bliż­szych, jak żyją, jakie są ich prio­ry­te­ty, jakie wy­zna­ją war­to­ści, czym się kie­ru­ją w po­dej­mo­wa­niu de­cy­zji i oto czego się do­wie­dzia­łam. W skró­cie to naj­bar­dziej okrut­na i bar­ba­rzyń­ska cy­wi­li­za­cja na jaką się do tej pory na­tknę­li­śmy, a jej przed­sta­wi­cie­le to osob­ni­ki w naj­lep­szym razie z głę­bo­ką znie­czu­li­cą, czę­ściej jed­nak bru­ta­le a nawet, co naj­gor­sze, ka­ni­ba­le.

Kró­lo­wa przy­sło­ni­ła usta dło­nią na znak szoku.

– Ależ Lajla, czy to nie za wiel­kie słowa?

– Wasza wy­so­kość, każde słowo wy­po­wie­dzia­ne przez re­pre­zen­tant­kę ludzi zo­sta­ło ze­ska­no­wa­ne przez wy­kry­wacz kłamstw, i poza dwoma stwier­dze­nia­mi wszyst­kie były stu­pro­cen­to­wą praw­dą. Od niej do­wie­dzia­łam się że… Wy­bacz, pani, że będę czy­tać, ale bałam się, że coś waż­ne­go po­mi­nę.

Po tych sło­wach wy­cią­gnę­ła nie­wiel­ki ekran czytnika z przy­go­to­wa­ną listą i za­czę­ła gło­śno czy­tać, do­bit­nie ak­cen­tu­jąc po­szcze­gól­ne punk­ty:

 – Punkt pierw­szy. Jedzą wła­sne młode, robią z nich sa­łat­ki, żeby le­piej stra­wić. Na­zy­wa­ją to bejby sa­łat­ki. Jedzą też zwie­rzę­ta, jeśli są to konie, to w sta­nie su­ro­wym, naj­bar­dziej im sma­ku­ją w wer­sji z ko­py­ta­mi, a jeśli zja­da­ją krowy, to po szcząt­ko­wej ob­rób­ce ter­micz­nej, tak zwane krwi­ste, brrrr. Wy­bacz, pani.

Lajla zo­ba­czy­ła grozę w oczach kró­lo­wej i po­gra­tu­lo­wa­ła sobie po­my­słu z za­pi­sa­niem wszyst­kie­go na czyt­ni­ku. Wró­ci­ła do czy­ta­nia.

– Punkt drugi. Osob­ni­ki, któ­rym los sprzy­jał i nie zo­sta­ły zje­dzo­ne w dzie­ciń­stwie, pod­da­wa­ne są wy­myśl­nym tor­tu­rom, na przy­kład oj­ciec na­szej sa­mi­cy za­truł jej po­wie­trze w to­a­le­cie. To­a­le­ta to taki ro­dzaj od­świe­żal­ni. Wik­to­ria sama mi wy­zna­ła, że po tym za­tru­ciu przy­wró­ce­nie do nor­mal­no­ści po­trwa wieki. Dla lep­sze­go zro­zu­mie­nia kon­tek­stu dodam, że u nich wiek trwa sto lat czyli tro­chę po­wy­żej dłu­go­ści życia ludz­kie­go. Co za tym idzie, za­tru­te bę­dzie pew­nie i ko­lej­ne po­ko­le­nie.

Lajla spoj­rza­ła zza ekranu, ale wi­dząc bla­dość lica kró­lo­wej, nie zde­cy­do­wa­ła się na żaden ko­men­tarz. Kon­ty­nu­owa­ła.

– Punkt trze­ci. Lu­dzie mają naj­sroż­szy ko­deks karny w całej ga­lak­ty­ce. Kra­dzie­że ka­ra­ne są śmier­cią a wy­ko­naw­cą jest czło­nek ro­dzi­ny. Nasza re­spon­dent­ka po­wie­dzia­ła, że wła­sny oj­ciec ją za­bi­je jak tylko od­kry­je, że… cy­tu­ję: „wy­chla­ła mu al­ko­hol”. Licz­nik praw­do­mów­no­ści po­ka­zał, uwaga! Sto trzy procent.

– To okrop­ne. – Kró­lo­wa za­wa­ha­ła się przez chwil­kę, a potem zde­cy­do­wa­ła się po­dać w wąt­pli­wość re­we­la­cje przy­nie­sio­ne przez wróż­kę. – Czy są ja­kieś szan­se, że to nie była ty­po­wa re­pre­zen­tant­ka pla­ne­ty? Może tra­fi­łaś na wy­jąt­ko­wo agre­syw­ną osobę, na­le­żą­cą do mniej­szo­ści, albo na osa­czo­ną sa­mi­cę, obie wiemy, że na nie­któ­rych pla­ne­tach sa­mi­ce po­tra­fią bro­nić swo­ich ma­łych nawet do utra­ty życia.

– Nie­ste­ty. Wik­to­ria łatwo udo­wod­ni­ła przy­na­leż­ność do więk­szo­ści jej spo­łe­czeń­stwa. A jeśli cho­dzi o bycie sa­mi­cą, to też to bra­łam pod uwagę, ale szyb­ko od­kry­łam, że nie miała jesz­cze mło­dych. Może tylko dla­te­go oj­ciec nie wy­ko­nał na niej jesz­cze wy­ro­ku? Wi­docz­nie przed śmier­cią musi naj­pierw mieć młode, żeby uchro­nić ga­tu­nek przed wy­gi­nię­ciem. Nasza sa­mi­ca przy­go­to­wa­ła już gniaz­do, na­zy­wa­ją je miesz­ka­niem. Kiedy tylko we­szła, cho­dzi­ła po miesz­ka­niu i na­wo­ły­wa­ła: “gdzie je­ste­ście, nie cho­waj­cie się” i takie tam pry­mi­tyw­ne za­chę­ty. Nie mia­łam czasu wgłę­bić się w szcze­gó­ły ich ry­tu­ałów go­do­wych, są zbyt skom­pli­ko­wa­ne. Co wię­cej, dziew­czy­na ta uwa­ża­na jest w swoim śro­do­wi­sku za ła­god­ną, wręcz wy­ko­rzy­sty­wa­ną. Sama ża­li­ła się przy­ja­ciół­ce, że szef wczo­raj prze­je­chał się po niej, co­kol­wiek to ozna­cza. Gdyby była agre­syw­na, to ra­czej ona prze­je­cha­ła­by się po sze­fie, nie­praw­daż?

– Zaraz. Czy to ozna­cza tor­tu­ry nawet w miej­scu pracy? Ależ to szo­ku­ją­ce.

– Tak pani. Z wiel­kim smut­kiem przy­słu­chi­wa­łam się, jak przy­ja­ciół­ka dała oso­bi­ste świa­dec­two cier­pień, kiedy to będąc z ago­nii mu­sia­ła bła­gać swoją prze­ło­żo­ną, aby ze­zwo­li­ła jej na le­cze­nie.

– Cóż za po­two­ry!

– To jesz­cze nic. Utrud­nia­ją sobie życie wy­ci­na­jąc na­rzą­dy we­wnętrz­ne.

– Co? To nie­moż­li­we! Lajla, po­wiedz, że to nie­praw­da.

– Szcze­ra praw­da moja kró­lo­wo. Wy­kry­wacz kłamstw po­twier­dzał ze stu­pro­cen­to­wą pew­no­ścią, kiedy dziew­czy­na w przy­pły­wie szcze­ro­ści wy­zna­ła, że w jej ro­dzi­nie komuś wy­cie­li wo­re­czek żół­cio­wy, in­ne­mu człon­ko­wi ro­dzi­ny tar­czy­cę, a jej samej wy­ro­stek ro­bacz­ko­wy, kiedy była na­sto­lat­ką. To taki okres po­mię­dzy by­ciem dziec­kiem czyli bejby a doj­rza­łym osob­ni­kiem. Po­ka­zy­wa­ła mi nawet bli­zny!

Tego było już kró­lo­wej za wiele. Gwał­tow­nie wsta­ła z tronu i pod­fru­nę­ła bli­żej okna aby za­czerp­nąć tchu. Do­pie­ro po dłuż­szej chwi­li i spo­rym kie­li­chu nek­ta­ru po­tra­fi­ła dojść do sie­bie na tyle, żeby móc słu­chać dalej. Lajla po­sta­no­wi­ła tro­chę zmie­nić temat, aby choć na chwil­kę uciec od okrop­no­ści rasy ludz­kiej.

– Wasza wy­so­kość, od­kry­łam przy oka­zji za­gad­kę znik­nię­cia tej zdraj­czy­ni Ti Ke Bel. Prze­do­sta­ła się na Zie­mię, nawet nie si­li­ła się na zmia­nę na­zwi­ska. Za­do­mo­wi­ła się u jed­ne­go z Zie­mian, żeby go otu­ma­nić, użyła za­ka­za­ne­go na tej pla­ne­cie sprzę­tu, praw­do­po­dob­nie kre­ator­ki kwan­to­wej, i wmó­wi­ła bie­da­ko­wi, że ma moc speł­nia­nia ży­czeń. Ale miała pecha, bo po za­le­d­wie trzech kre­acjach włą­czył się pro­to­kół za­bez­pie­czeń i bez kodu już nie mogła speł­nić wię­cej jego ży­czeń. I mo­gła­by tam sobie w cie­ple prze­żyć ko­lej­ne trzy­sta lat, tylko nie prze­wi­dzia­ła jed­ne­go. Że facet okaże się pi­sa­rzem i umie­ści ją w książ­ce, która sta­nie się po­pu­lar­na pra­wie na całym cy­wi­li­zo­wa­nym glo­bie. I w ten oto spo­sób każdy Zie­mia­nin roz­po­zna wróż­kę na pierw­szy rzut oka, jako że uczą się o nas już od dziec­ka.

– W takim razie do wy­ro­ku Ti Ke Bel do­da­my rów­nież de­kon­spi­ra­cję przed niż­szą cy­wi­li­za­cją. Za to grozi ob­cię­cie skrzy­deł.

– Spo­tka ją o wiele gor­szy los, ale o tym póź­niej. Teraz o pani, jeśli po­zwo­lisz, opo­wiem ci o ogól­nym po­dzia­le spo­łe­czeń­stwa, który jest na­stę­pu­ją­cy. Jed­nost­ki do­mi­nu­ją­ce lu­bią­ce za­da­wać cier­pie­nie na­zy­wa­ne są sa­dy­sta­mi. Po­zo­sta­li dzie­lą się na ma­so­chi­stów i al­ko­ho­li­ków. Al­ko­ho­li­cy to jed­nost­ki mniej agre­syw­ne, które, ażeby zni­we­lo­wać cią­gły stres, znie­czu­la­ją się al­ko­ho­lem. Al­ko­hol dzia­ła nie tylko prze­ciw­bó­lo­wo, po­pra­wia rów­nież sa­mo­po­czu­cie, po jego wy­pi­ciu lu­dzie na­resz­cie po­tra­fią się śmiać. Nie­ste­ty tylko nie­licz­ne jed­nost­ki go po­sia­da­ją, a za kra­dzież tego spe­cy­fi­ka grozi kara śmier­ci. Al­ko­ho­li­ków nie ma zbyt wielu, bo tego typu za­cho­wa­nie jest po­tę­pia­ne spo­łecz­nie. Więk­szość bar­ba­rzyń­skiej lud­no­ści za­miesz­ku­ją­cej Zie­mię gło­su­je za zno­sze­niem cier­pie­nia bez znie­czu­le­nia. Mają do tego spe­cjal­ne fora spo­łecz­no­ścio­we, gdzie na­pięt­no­wu­ją osob­ni­ki, które uni­ka­ją cier­pie­nia i pra­gną do­stać znie­czu­le­nie. Zna­ko­mi­ta więk­szość spo­łe­czeń­stwa woli to robić „na żywca”.

Kró­lo­wa wo­la­ła nie pytać, co ten zwrot ozna­cza, i co do­kład­nie robi się na żywca. Ge­stem dłoni na­ka­za­ła wróż­ce kon­ty­nu­ować.

– W dzie­dzi­nie roz­wo­ju tech­ni­ki osią­gnę­li po­ziom niski, w po­ry­wach do śred­nie­go. Uży­wa­ją urzą­dzeń me­cha­nicz­nych, elek­trycz­nych, cy­fro­wych, wy­ko­rzy­stu­ją fale ra­dio­we i pro­mie­nio­wa­nie elek­tro­ma­gne­tycz­ne ale nie po­tra­fią ko­rzy­stać w wła­sne­go bio­po­la, nie umie­ją prze­kie­ro­wać pro­mie­nio­wa­nia ko­smicz­ne­go a o „mio­po­lu” nawet nie sły­sze­li. Co nie prze­szka­dza im za­nie­czysz­czać próż­nię ko­smicz­ną na­wo­ły­wa­niem i masą śmie­ci. Na szczę­ście nie będą mieli oka­zji po­wie­dzieć o nas innym cy­wi­li­za­cjom.

– Nie mów tak. Po­mi­mo, że to bar­ba­rzyń­cy o ni­skich po­bud­kach i braku ogła­dy, jed­nak mają mi­ni­mal­ne szan­se na roz­wój… Skłon­na je­stem w dal­szym ciągu pomóc im oca­lić swoją pla­ne­tę nawet, jeśli na to nie za­słu­gu­ją.

– Nie pani, nie o to cho­dzi. Jest coś gor­sze­go. Oni nie chcą w ogóle na­szej po­mo­cy. Nie życzą jej sobie z żad­nej po­sta­ci. Mamy nie in­ge­ro­wać w ich pla­ne­tę, nawet po­mi­mo nie­bez­pie­czeń­stwa, jakie im grozi.

– Nie może być. Po­wie­dzia­łaś im co chce­my zro­bić ze zbli­ża­ją­cym się do ich pla­ne­ty desz­czem mo­nok­sy­de­rów?

– Nie tylko to. Wspo­mnia­łam o wszyst­kich na­szych wy­na­laz­kach. Po­ka­za­łam im moż­li­wo­ści na­szej broni, tłu­ma­czy­łam, że mo­że­my się z nim szyb­ko roz­pra­wić.

– Nie uwie­rzy­ła ci?

– Ależ uwie­rzy­ła i wpa­dła w szał.

– Nie mogę wprost uwie­rzyć, że chcą sami się ska­zać na taką rzeź.

– Kiedy cier­pie­nie to dla nich nie no­wość. W ogóle oni pro­wa­dzą mnó­stwo wojen. W chwi­li re­lak­su, kiedy nasza Zie­mian­ka spo­ży­wa­ła po­si­łek, oglą­da­li­śmy te­le­wi­zję. W ciągu pół go­dzi­ny wspo­mnia­no tam o woj­nie stu­let­niej, o dru­giej woj­nie świa­to­wej a kiedy pu­ści­li w te­le­wi­zji wspo­mnie­nia żoł­nie­rza pod ty­tu­łem: „Jak roz­pę­ta­łem trze­cią wojnę świa­to­wą”, to Wik­to­ria wes­tchnę­ła znu­dzo­na i po­wie­dzia­ła, że takie sta­ro­cie już jej nie bawią.

– Bawią? – wy­krzyk­nę­ła obu­rzo­na kró­lo­wa. – Okro­pień­stwa wojny? To fak­tycz­nie po­two­ry. Trud­no, za­słu­ży­li na swój los. Je­steś pewna, że nie mo­że­my ich po­ra­to­wać choć­by wiąz­ką ochron­ną?

– Je­stem cał­ko­wi­cie pewna. Sa­mi­ca za­bro­ni­ła mi wy­sy­łać w kie­run­ku Ziemi ja­kie­kol­wiek pro­mie­nio­wa­nie. Za­ka­za­ła użyć dez­in­te­gra­to­rów. Ka­za­ła mi przy­siąc na moje świę­to­ści, że nie tylko sama tego nie zro­bię, ale też nie po­zwo­lę ni­ko­mu z na­sze­go woj­ska, jak się wy­ra­zi­ła: “ru­szyć nawet pal­cem w kie­run­ku Ziemi”. Od­wo­ła­ła się przy tym do mo­je­go ho­no­ru.

– Ależ oni są okrut­ni w sto­sun­ku do sa­mych sie­bie. Nie­by­wa­łe. Nie wiem czy będę mogła stać bier­nie i pa­trzeć jak mo­nok­sy­de­ry nisz­czą tę pla­ne­tę. Dla nas zli­kwi­do­wa­nie ani­hi­la­to­rem tych więk­szych i roz­py­le­nie mniej­szych po­ci­ska­mi kwa­za­ro­wy­mi to kwe­stia pięt­na­stu minut.

– Do­kład­nie tak po­wie­dzia­łam, ale ona wtedy po­wo­ła­ła się na ja­kieś sta­ro­daw­ne prawo trzech ży­czeń i wy­mie­ni­ła je do­słow­nie jed­nym tchem. Nie użyć żad­nej z tych broni. Nie wy­strze­lić nawet jed­nej wiąz­ki pro­mie­nio­wa­nia w kie­run­ku Ziemi. Od­le­cieć stąd bez ja­kiej­kol­wiek in­ge­ren­cji. Nie życzą sobie i już.

– Mo­głaś się nie zgo­dzić.

– Nie mo­głam. Nie byłam tego świa­do­ma, ale wy­czer­pa­łam ziem­ski limit trzech ży­czeń, czym za­cią­gnę­łam nie­ste­ty ho­no­ro­wy dług. O pani, mu­sia­ła­byś wi­dzieć jej od­wa­gę. Wy­obraź sobie sy­tu­ację, kiedy wła­śnie na jej oczach zli­kwi­do­wa­łam naj­więk­szy obiekt w miesz­ka­niu, po­tęż­ny mebel, w któ­rym trzy­ma­ją książ­ki, a ona nie tylko nie prze­stra­szy­ła się za­się­gu broni, ale cał­ko­wi­cie igno­ru­jąc moją po­tę­gę, do­słow­nie na mnie na­krzy­cza­ła.

 – Ależ to bę­dzie ozna­cza­ło po­wol­ne umie­ra­nie ich cy­wi­li­za­cji. Za ty­dzień za­czną się taj­fu­ny i trzę­sie­nia ziemi, za mie­siąc tem­pe­ra­tu­ra spad­nie do zera, na wsku­tek po­dziu­ra­wie­nia war­stwy ozo­no­wej przez mo­nok­sy­de­ry, a za rok at­mos­fe­ra prze­sta­nie ist­nieć i pro­mie­nio­wa­nie ko­smicz­ne osią­gnie tak wy­so­ki po­ziom, że zli­kwi­du­je wszel­kie ozna­ki życia na tej pla­ne­cie. Nie wiem czy mam nad nimi pła­kać, czy po­dzi­wiać ich dumę. Po­wiedz mi, czy jest choć jedna dobra rzecz, którą ci po­ka­za­ła ta Zie­mian­ka?

Lajla tylko na to cze­ka­ła. Wy­cią­gnę­ła z miesz­ka ząbek czosn­ku i po­ka­za­ła kró­lo­wej.

– Tak pani. Ta ro­śli­na bę­dzie dum­nie re­pre­zen­to­wać ich znisz­czo­ną pla­ne­tę. Myślę rów­nież, że mo­że­my uczcić ich pa­mięć two­rząc pieśń o pla­ne­cie Ziemi i jej dum­nych miesz­kań­cach ka­ni­ba­lach. A teraz już mu­si­my le­cieć. Słowo ho­no­ru zo­bo­wią­zu­je.

– Nie tak od razu – ostu­dzi­ła ją kró­lo­wa – po­wiedz mi naj­pierw co to za ro­śli­na.

– Ma wła­ści­wo­ści lecz­ni­cze, ale to aku­rat mniej ważna cecha. Czo­snek… jakby to po­wie­dzieć… daje kopa.

Kró­lo­wej za­świe­ci­ły się oczy.

– A co trze­ba zro­bić, żeby dało kopa?

– Można dodać star­ty czo­snek do cia­ste­czek i wtedy mamy pie­czy­wo czosn­ko­we a jeśli po­łą­czy się z mlecz­kiem mnisz­ka le­kar­skie­go, wów­czas po­wsta­je sos czosn­ko­wy. Pró­bo­wa­łam obu. Czy­sty odlot.

Kró­lo­wa dała znak stra­ży i już po paru mi­nu­tach przy­nie­sio­no jej po­tra­wy z do­da­nym tar­tym czosn­kiem. Wy­star­czył jeden kęs…

W tym cza­sie Wik­to­ria tę­sk­nie spo­glą­da­ła w okno. Tak pra­gnę­ła, aby Lajla do­trzy­ma­ła słowa i wy­co­fa­ła ar­ma­dę. “Po co nam wojny wró­żek z tymi mono–coś tam?” – my­śla­ła.

 Tak się sta­ra­ła, użyła całej siły per­swa­zji a tu nie widać ruchu na nie­bie, nikt nie od­la­tu­je. Nagle niebo roz­bły­sło mi­lio­nem bły­sków, wy­glą­da­ło to tro­chę jak da­le­kie grzmo­ty, tyle że na gra­ni­cy ziem­skiej at­mos­fry. Obiek­ty, które zbli­ża­ły się do po­wierzch­ni Ziemi na tyle, żeby roz­bły­snąć, w tej samej se­kun­dzie zni­ka­ły pod wpły­wem ani­hi­la­to­rów.

Wik­to­ria pa­trzy­ła na wi­do­wi­sko jak urze­czo­na. Po­wo­li do­tar­ło do niej, czym są mo­nok­sy­de­ry i włos zje­żył się jej na gło­wie. Zanim zu­peł­nie spa­ni­ko­wa­ła, usły­sza­ła brzę­cze­nie skrzy­de­łek. Od­wró­ci­ła się w kie­run­ku dźwię­ku i usły­sza­ła głos Lajli.

– Zli­kwi­do­wa­li­śmy więk­szość mo­nok­sy­de­rów, które miały znisz­czyć Zie­mię. Zo­stał nam naj­więk­szy, który roz­łu­pie was jak orze­szek, ale nasza kró­lo­wa po­wie­dzia­ła, że roz­pra­wi­my się z nim, pod jed­nym wszak­że wa­run­kiem. 

– Jaki to wa­ru­nek?

– Dasz nam tym razem całą głów­kę czosn­ku a nie tylko jeden ząbek.