Manne Queen

 

 

– Po­wiedz mi, opity te­sto­ste­ro­nem samcu alfa, jak za­mie­rzasz od­bie­rać dźwięk, skoro nie mo­żesz zmie­nić czę­sto­tli­wo­ści?

– My­śla­łem, że pusz­czą na­gło­śnie­nie ze­wnętrz­ne. Radio było już ze­psu­te, kiedy ku­po­wa­łem auto. To zna­czy, dzia­ła, ale na swój dziw­ny spo­sób. Na wszyst­kich sta­cjach leci pra­wie to samo. Mu­zy­ka z ot­chła­ni ko­smo­su na­prze­mien­nie z tą z sa­me­go dna pie­kła. Prze­su­wam i nic się nie zmie­nia. Coś okrop­ne­go.

– Po pro­stu gałka od­po­wie­dzial­na za prze­wi­ja­nie się ze­psu­ła. Na­praw­dę my­ślisz, że wszę­dzie pusz­cza­li­by w kółko tę jedną gów­nia­ną pio­sen­kę?

– Ale na wy­świe­tla­czu sta­cje się zmie­nia­ją.

– Nie wierz we wszyst­ko, co wi­dzisz. To tylko ruch po­zor­ny, ale nie kryje się za nim nic wię­cej.

Znaj­do­wa­li­śmy się na te­re­nie grin­dho­use’u, który czasy swo­jej świet­no­ści już dawno miał za sobą. Kie­dyś pusz­cza­no tam naj­bar­dziej krwa­we i ob­ra­zo­bur­cze pro­duk­cje, teraz przy­cią­gał co naj­wy­żej stę­sk­nio­nych za daw­ny­mi cza­sa­mi fa­na­ty­ków kina eks­plo­ata­cji. A co ja tam ro­bi­łem? Chcia­łem po pro­stu zo­ba­czyć jak to wy­glą­da, po­czuć ten kli­mat. Nie­ste­ty na razie nie było ni­ko­go wię­cej. Na ogrom­nym par­kin­gu przed te­le­bi­mem stał tylko jeden sa­mo­chód, a w nim ja i Ca­ro­li­ne. W cza­sie pan­de­mii, kiedy li­czył się dy­stans, kino sa­mo­cho­do­we nieco od­ży­ło, ale szyb­ko stra­ci­ło na zna­cze­niu. Nie zdzi­wi­ło mnie to, że by­li­śmy tam sami. Komu chcia­ło­by się prze­mie­rzać dzie­siąt­ki ki­lo­me­trów, tylko po to, żeby obej­rzeć jakiś film we wnę­trzu cia­sne­go auta, skoro to samo można było robić we wła­snym miesz­ka­niu, prze­glą­da­jąc prze­past­ne bi­blio­te­ki ser­wi­sów stre­amin­go­wych i wy­bie­ra­jąc co­kol­wiek, na co się miało aku­rat ocho­tę, a nie to, co ktoś przy­go­to­wał. No i bez­pro­ble­mo­wo za­trzy­mać w po­ło­wie, gdy stwier­dzi­my, że to nic war­to­ścio­we­go, po czym włą­czyć coś in­ne­go.

– Pew­nie nikt wię­cej się nie zjawi i w ogóle od­wo­ła­ją seans – stwier­dzi­łem smut­no.

– Ja je­dy­nie chcę zo­ba­czyć jak inni robią to w au­tach.

– Co?

– Jak upra­wia­ją seks w trak­cie filmu, jak pie­przą się ni­czym na­pa­lo­ne kró­li­ki. Za sta­rych do­brych cza­sów grin­dho­use’y słu­ży­ły tylko do tego, żeby się zbio­ro­wo dup­czyć na oczach in­nych.

– Le­piej robić to w od­osob­nie­niu.

– Na przy­kład tu i teraz? Czyż­byś coś su­ge­ro­wał? Za­po­mnij.

– Czemu nie?

– Bo ko­ja­rzysz mi się ze sta­rym, gru­bym i spo­co­nym zbo­kiem, ona­ni­zu­ją­cym się pod domem swo­jej daw­nej mi­ło­ści.

– Po­wi­nie­nem się ob­ra­zić? Czy jed­nak żar­tu­jesz?

– Idź le­piej zo­bacz, czy ktoś tam jest.

Wska­za­ła pal­cem na nie­wiel­ki bu­dy­nek sto­ją­cy nie­da­le­ko te­le­bi­mu. Wy­sia­dłem chyba tylko po to, żeby się na chwi­lę od­ciąć od Ca­ro­li­ne. Ostat­nio coraz czę­ściej jej głu­pie do­cin­ki dzia­ła­ły mi na nerwy.

Nawet nie mu­sia­łem się zbli­żać, bo od razu dało się za­uwa­żyć, że w środ­ku jest rów­nie pusto jak w gło­wie mojej dziew­czy­ny. Na drzwiach znaj­do­wa­ła się kłód­ka, a pod nią ktoś na­pi­sał spray­em pięk­ne słowo: „Spier­da­laj”.

– Chyba ni­ko­go nie ma.

– Może po­my­li­łeś daty i to nie dzi­siaj?

– Nie, na pewno wszyst­ko do­brze za­pla­no­wa­łem. Spraw­dza­łem kil­ku­krot­nie na stro­nie in­ter­ne­to­wej.

– A co z bi­le­ta­mi?

– Mam wej­ściów­kę VIP. Do­sta­łem od zna­jo­me­go.

Po­chwa­li­łem się po­mię­tym pa­pier­kiem, który wy­cią­gną­łem z kie­sze­ni. Ca­ro­li­ne prze­wró­ci­ła ocza­mi. To praw­da, ktoś po­wi­nien tu być i spraw­dzać bi­le­ty oraz zaj­mo­wać się ja­ką­kol­wiek or­ga­ni­za­cją se­an­su.

– Może dla pew­no­ści zo­bacz jesz­cze raz, czy coś się nie zmie­ni­ło.

– Nie mam za­się­gu.

 – Po pro­stu po­wiedz, że ci się nie chce.

– Okej, nie chce mi się. Za­do­wo­lo­na? Mój te­le­fon dzia­ła jak naj­gor­szy szmelc i muli przy od­pa­le­niu prze­glą­dar­ki. Nie mam ocho­ty się bez po­trze­by wku­rzać. Sama sprawdź.

– No pro­szę, jaki dżen­tel­men. A może ja też nie mam ocho­ty tam za­glą­dać, bo na ta­pe­cie znaj­du­je się zdję­cie ja­kie­goś pe­da­ła, który mnie obej­mu­je?

– Pieprz się.

– Na pewno nie z tobą. Twoje auto to też szmelc. I nie mówię tylko o radiu.

Prze­rwa­li­śmy tę naszą małą wo­jen­kę, bo za­uwa­ży­li­śmy nad­jeż­dża­ją­cy sa­mo­chód. Za­trzy­mał się da­le­ko od nas, na samym końcu par­kin­gu.

– Czyli jed­nak zna­leź­li się jesz­cze inni kre­ty­ni, któ­rzy przy­by­li tu, żeby po­oglą­dać pusty ekran – stwier­dzi­ła z prze­ką­sem Ca­ro­li­ne.

– Nawet nie mają ocho­ty się do nas zbli­żać.

– Chyba do cie­bie.

Tak to już było z Ca­ro­li­ne. Lu­bi­ła wszyst­kich ob­ra­żać, sama w grun­cie rze­czy ocze­ku­jąc tego sa­me­go. Za­czy­na­ło mnie to draż­nić. Nie lu­bi­łem uprzy­krzać lu­dziom życia, a jesz­cze bar­dziej, gdy ktoś mi ubli­żał. Ale czego się nie robi z mi­ło­ści, praw­da?

– Ten seans za­czy­na się w nocy. Nic dziw­ne­go, że jesz­cze pra­wie ni­ko­go nie ma.

– My­śla­łem, że przy­naj­mniej bę­dzie oka­zja po­ga­dać z ja­ki­miś ma­nia­ka­mi kina.

– Masz jedną parkę i do nich nie idziesz.

– Cze­kam, aż oni zro­bią pierw­szy krok.

– Tak samo było ze mną?

– Słu­cham?

– Mu­sia­łam do cie­bie po­dejść i za­ga­dać, bo ty byś nigdy tego nie zro­bił.

– Wcale nie. Przy­mie­rza­łem się.

– Jasne, pew­nie. Za­cho­wu­jesz się jak ostat­nia pizda. Po­wi­nie­neś teraz zła­pać mnie i ostro wy­ru­chać, tak żeby tamci wi­dzie­li.

– Mó­wi­łaś, że żad­ne­go seksu nie bę­dzie.

– Zmie­ni­łam zda­nie.

Usia­dła na masce sa­mo­cho­du i za­czę­ła roz­pi­nać gu­zi­ki w ko­szu­li. Pod spodem nie miała kom­plet­nie nic. Zbli­ży­łem się i chcia­łem ją objąć, ale od­sko­czy­ła zwin­nie ni­czym kotka na go­rą­cym bla­sza­nym dachu.

– Gdzie z tymi ła­pa­mi, bru­ta­lu?

– Sama chcia­łaś.

– Nie po­tra­fisz mnie roz­szy­fro­wać? Uda­wa­łam ko­kiet­kę, żeby roz­pa­lić fa­ce­ta w tam­tym wozie. Pójdę się przy­wi­tać i może mu ob­cią­gnę przy oka­zji.

– Skąd wiesz, że tam sie­dzi ja­ki­kol­wiek męż­czy­zna?

– Jeśli bę­dzie laska, to zo­sta­wię ją tobie. Choć w sumie może nie warto wy­brzy­dzać.

– Je­steś na­praw­dę po­wa­lo­na.

– Dzię­ki, skar­bie. Uwiel­biam kom­ple­men­ty. Zo­staw sobie parę na potem.

My­śla­łem, że ble­fo­wa­ła i nie po­dej­dzie do sto­ją­ce­go w od­da­li sa­mo­cho­du, ale zro­bi­ła to, na do­da­tek cały czas uwo­dzi­ciel­sko krę­cąc pupą. Zbli­ży­ła się do po­jaz­du i zaj­rza­ła przez bocz­ną szybę. Potem zro­bi­ła nie­ocze­ki­wa­ny zwrot w tył i bar­dzo szyb­ko wró­ci­ła.

– Kurwa – po­wie­dzia­ła do mnie.

– Druga? – za­py­ta­łem iro­nicz­nie, ale od razu za­uwa­ży­łem, że Ca­ro­li­ne nie ma ocho­ty na żarty.

– Nie uwie­rzysz, co tam wi­dzia­łam.

– Fak­tycz­nie się bzy­ka­ją?

– Za­mknij się. Nie ma ni­ko­go w środ­ku.

– Też mi od­kry­cie. Po­szli po­zwie­dzać oko­li­cę.

– Wi­dzia­łeś, żeby ktoś wy­cho­dził?

– Co za róż­ni­ca? Nie pa­trzy­li­śmy cały czas.

– Nawet nie wiesz, o co mi cho­dzi. Tam nie ma ludzi, a miej­sca pa­sa­że­rów zaj­mu­ją ma­ne­ki­ny.

Na­bie­ra­ła mnie. Nie mia­łem ocho­ty iść i tego spraw­dzać. Z da­le­ka fak­tycz­nie nie widać było, żeby kto­kol­wiek się ru­szał. Wy­glą­da­li jak tru­po­sze po­zo­sta­wie­ni w na­grza­nych sa­mo­cho­dzie przez ja­kie­goś sza­leń­ca.

– Nie wie­rzysz mi?

– Wie­rzę i dla­te­go tam nie pójdę. Okej, dwa ma­ne­ki­ny w sa­mo­cho­dzie. Też mi coś. Może ktoś te­stu­je zde­rze­nia czo­ło­we i za chwi­lę w to autko wje­dzie roz­pę­dzo­ny czołg?

– De­ner­wu­jesz mnie.

– A może chcesz, żebym to ja w nich wje­chał? Żebym do­szczęt­nie roz­pie­przył swoje autko, które i tak na­da­je się na szro­ta? Prze­cież lu­bisz ad­re­na­li­nę.

– Wal się.

– Uspo­kój się, ochłoń, po­me­dy­tuj. Po­cze­kaj­my chwi­lę. Na pewno zjawi się wię­cej osób.

Wsie­dli­śmy z po­wro­tem do auta. Po­po­łu­dnio­we słoń­ce świe­ci­ło mi w oczy, choć ze wscho­du nad­pły­wa­ły ciem­ne chmu­ry. A może już noc się zbli­ża­ła? Moja dama za­ję­ła się prze­glą­da­niem In­sta­gra­ma. Za­mkną­łem oczy. Byłem pe­wien, że nie zasnę.

Kiedy się obu­dzi­łem, ota­cza­ła mnie ciem­ność. Pró­bo­wa­łem się pod­nieść i ude­rzy­łem o coś głową. Ten prze­skok cza­so­wy był tak gwał­tow­ny, że chwi­lę trwa­ło, aż przy­po­mnia­łem sobie, gdzie je­stem.

– Ca­ro­li­ne?

– Sie­dzę tuż obok – usły­sza­łem.

Fak­tycz­nie była przy mnie, choć wi­dzia­łem je­dy­nie zarys jej syl­wet­ki. Nawet księ­życ nie świe­cił. Za­sną­łem w sło­necz­ny dzień, a ock­ną­łem się w środ­ku nocy.

Czu­łem jej dłoń na ko­la­nie. Po­wo­li prze­su­wa­ła ją wyżej. Do­my­śla­łem się, gdzie znaj­du­je się meta tej po­dró­ży.

– Czemu mnie nie obu­dzi­łaś?

– Tak słod­ko drze­ma­łeś.

– Coś się dzia­ło? Seans się skoń­czył?

– Do­pie­ro się za­cznie. Na­sta­wi­łam radio na od­po­wied­nią czę­sto­tli­wość.

Nie zdą­ży­łem za­py­tać o nic wię­cej, bo na te­le­bi­mie po­ja­wił się obraz. Ten nagły roz­błysk na mo­ment mnie ośle­pił. Po chwi­li do­strze­głem, że ze wszyst­kich stron ota­cza­ją nas inne sa­mo­cho­dy. Nie­któ­re za­par­ko­wa­ły tak bli­sko, że wy­je­cha­nie wy­da­wa­ło się nie­moż­li­we. Skąd się ich tyle wzię­ło? Pa­mię­ta­łem zu­peł­nie pusty plac.

Spoj­rza­łem na Ca­ro­li­ne. Na miej­sce, w któ­rym po­win­na znaj­do­wać się jej twarz.

Oczy, uszy, nos i usta znik­nę­ły, jakby ciem­ność za­bra­ła je ze sobą i nie za­mie­rza­ła oddać. Włosy na­to­miast za­stą­pi­ła pe­ru­ka, która lekko zsu­nę­ła się jej z głowy, od­sła­nia­jąc łysą czasz­kę.

– Cho­le­ra, co ci się stało?

– To zna­czy?

Po­ma­ca­ła się po twa­rzy. Wi­docz­nie zo­rien­to­wa­ła się, że coś jest nie tak. Za­czę­ła grze­bać w to­reb­ce, w końcu wy­ję­ła lu­ster­ko i w nie spoj­rza­ła. Jak w ogóle mogła się zo­ba­czyć, skoro nie miała oczu? Jakim cudem sły­sza­łem jej głos, skoro nie po­sia­da­ła ust? Do­tknę­ła wło­sów i od­kry­ła, że to tylko nie­dba­le na­rzu­co­na na czasz­kę pe­ru­ka. Była w tak cięż­kim szoku, że przez długą chwi­lę mil­cza­ła.

– Mu­si­my stąd od­je­chać – usły­sza­łem jej głos. Do­pie­ro wtedy zda­łem sobie spra­wę, że dźwięk wy­do­by­wa się z radia. Jak mogłem tego wcześniej nie zauważyć?

Musiałem wyjść. Zaczynałem dusić się w ciasnym wnętrzu. Spró­bo­wa­łem wy­ma­cać klam­kę od drzwi, ale jej nie zna­la­złem, jakby i ona znik­nę­ła.

– Za­blo­ko­wa­li nas – od­par­łem.

– Każ im spier­da­lać.

– Wy­da­je mi się, że to też ma­ne­ki­ny. 

– Nie mów tak do mnie. Nie je­stem ma­ne­ki­nem. Myślę, czuję. To tylko ilu­zja. Ja śnię, praw­da?

Po­czu­łem, że drzwi, na które na­pie­ra­łem ple­ca­mi, otwie­ra­ją się. Wy­pa­dłem z sa­mo­cho­du tuż pod czy­jeś nogi. Jeden rzut oka wy­star­czył, żeby stwier­dzić, że to nie czło­wiek, tylko ko­lej­ny ma­ne­kin. Nie po­ru­szał się, choć prze­cież mu­siał otwo­rzyć drzwi.

– Pa­ra­li­żu­je mnie! – krzyk­nę­ła nagle Ca­ro­li­ne. – Nie mogę się ru­szać.

Pod­nio­słem się szyb­ko i zaj­rza­łem do wnę­trza sa­mo­cho­du. Dziew­czy­na za­sty­gła w nie­na­tu­ral­nej po­zy­cji. Jedna ręka unie­sio­na do góry, głowa zwró­co­na w moją stro­nę.

– Co się dzie­je?

– Wszyst­ko było do­brze, aż nagle prze­sta­łam czuć wła­sne ciało. Nawet cię nie widzę. Gdzie ja je­stem?

Nie umia­łem zna­leźć od­po­wie­dzi. Ca­ro­li­ne nie było już w tym pu­stym ciele ma­ne­ki­na. Po­zo­stał po niej tylko głos w radiu.