Uliczni surferzy

Na początku tego stulecia niewielka miejscowość Le Castellet na południu Francji stała się mekką ulicznych surferów. Przyciąga ich tutaj tor Paul Ricard, zakupiony w 1999 roku przez Berniego Ecclestone'a. Po modernizacji obiektu żwirowe pobocza zastąpione zostały przez połacie asfaltu, których tak pragną surferzy z całego świata. 

Pojawiają się tutaj zawodowi sportowcy jak i amatorzy, planujący spędzić ekscytujące wakacje na Lazurowym Wybrzeżu. Każdy z nich chce popłynąć na bitumicznej fali, poczuć, jak pod kółkami deski rozstępuje się asfalt i pomknąć po bezkresnym torze imienia Paula Ricarda niczym po największym z oceanów. 

Przybywającym do La Castellet niestraszne są wystające z nawierzchni zdradzieckie krawężniki ani silne podmuchy wiatru na prostej Mistrall, zdolne strącić mniej wprawnych sportowców z ich starannie malowanych godzinami desek. Nie przeraża ich nawet oślepiający swą niebieskością labirynt błękitnych linii, w którym co roku gubią się tuziny surferów. 

Istnieje jednak bestia, której boją się nawet najodważniejsi, najbardziej doświadczeni i najwprawniejsi zawodnicy. Potwór, który co prawda pojawia się sporadycznie, lecz nie daje swojej ofierze żadnych szans. To żyjący w głębinach asfaltu Bibendum. Ludzie, słysząc jego imię, bledną niczym ściana, dostają zawrotów głowy, niektórzy nie są nawet w stanie ustać na nogach. 

Wśród surferów oczekujących na trawniku nadejścia kolejnej, asfaltowej fali, istnienie niepisana zasada, surowo zabraniająca wypowiadania słowa na B. Co więcej, osobę, która to uczyni, czeka wykluczenie ze społeczności surferów wraz ze wszystkimi tego konsekwencjami. Osoba ze zbyt długim językiem musi liczyć się z połamaniem deski, porzuceniem w błękitnym labiryncie i zakazem powrotu do Le Castellet wydanym przez samego prezydenta Francji. 

Wierzy się bowiem, że wypowiedzenie imienia bestii wywołuje ją z głębin. Potwór może miesiącami pozostawać w uśpieniu, lub żerować na innych torach. Czasem jednak jego łowy na Paul Ricard trwają tygodniami, kosztując życie dziesiątki surferów. Stwór wyjątkowo upodobał sobie zakręt Double Droit du Beausset. Czai się on tuż pod powierzchnią czekając na nadjeżdżająca ofiarę. Wówczas to wystawia swoją oponiastą łapę nieznacznie ponad nawierzchnię asfaltu. Zaskoczony surfer nie ma szans na ominięcie przeszkody i z impetem rozbija swą deskę o potwora, a następnie ląduje na twardym asfalcie, odnosząc zazwyczaj złamania, skaleczenia i otarcia. Stwór wówczas powoli podpływa, okrąża ofiarę, jakby delektując się jej ostatnimi chwilami życia. Wystawia gumowy język, smakując bieżnikiem spływającą po bitumie krew. Bacznie obserwuje, jak surfer próbuje się jeszcze uratować, płynąc w stronę trawnika, jak gubi się w błękitnym labiryncie, jak wpada w panikę, jak traci siły. Bibendum tymczasem nieubłaganie się zbliża. Gdy człowiek jest już ledwie żywy, oplata go swoją oponą i pociąga na dno toru imienia Paula Ricarda. Surfer traci życie wśród promieni słońca i śpiewu ptaków, które siedzą na pobliskich drzewach i nawołują partnerki, w ogóle nie zwracając uwagi na dramat rozgrywający się tuż przed ich oczami. Zaledwie kilka chwil po skończonym ataku nawierzchnia toru ponownie staje się gładka. O śmierci człowieka świadczy jedynie połamana deska, na którą czasem natrafia inny surfer.