Napisałam to opowiadanie na konkurs organizowany przez Empik Go oraz Nowa Fantastyka. Chciałabym poznać Waszą szczerą opinię na temat tego opowiadania, ponieważ zależy mi na podszlifowaniu swojego stylu pisarskiego. Z góry dziękuję i życzę miłego czytania!
Człowiek budził się zupełnie odcięty od światła, dźwięku i wszelkich innych bodźców zewnętrznych. Woda oplatała jedynie część jego ciała, podczas gdy sól epsom wypychała go ku górze. Dzięki temu był w stanie utrzymywać się na powierzchni przez okrągłe osiem godzin jak historyczne nartniki. Otwarcie oczu było niczym przedłużenie snu, ponieważ zbiornik tłumienia sensorycznego pełniący funkcję łóżka zapewniał doświadczenie nie z tego świata. Kopuła reagowała na rozszerzenie źrenicy, otwierając się z każdą esencją życia w postaci odruchu bezwarunkowego.
Widząc przed sobą znajomy biały sufit, Hatysa Orionis uświadomiła sobie, że już nie była w stanie snu. Związany z tym ból za każdym razem przejawiał się na jej twarzy – w pretensjonalnym zmarszczeniu brwi i bezradnym rozchyleniu ust. Cóż, ciężka szczęka codziennie przypominała jej o tym, że jeszcze działała siła grawitacji. Dreszcze przebiegły maraton po całym ciele, kiedy końcówki jej kruczoczarnych włosów wciąż ociekały wodą. Oszczędzając na krokach, stanęła w niemal identycznym miejscu i szybkim kliknięciem zmieniła ubranie na kombinezon wyjściowy.
– Dzień dobry. W jakim stylu ma być dzisiejszy wystrój? – rozległ się znikąd maszynowy głos, kalecząc jej wrażliwe na dźwięk uszy.
Kolor oczu kobiety stopniowo przekształcał się z pelagialu w hadal i z chłodem właściwym oceanom odparła:
– Nie wiem, może być coś kubistycznego.
Kierując się do wyjścia, mieszkanie stopniowo zaczęło przybierać formę niekonwencjonalnych brył.
Wyszła przez zamykane automatycznie drzwi. Kiedy obiema stopami już pełnoprawnie znalazła się na chodniku, ostentacyjnie zaczęła rozglądać się dookoła. Fundamenty tego miasta powstały na niegdyś opuszczonej wyspie, a ówcześnie swoją architekturą reprezentowało szczyt technologii. Ustrojem przypominało grecką polis z czasów prehistorycznych, choć minęło już od nich tyle lat, że okres ten wydawał się obecnej ludzkości zbliżony do liczby Grahama – gdyby umysł człowieka zawierał wystarczającą moc obliczeniową, aby zwizualizować ich liczbę, zapadłby się w czarną dziurę. Takie właśnie wrażenie wywoływała sama myśl o czymś takim jak starożytność i okres jeszcze wcześniejszy. Powracając do państwa-miasta, było ono odizolowane od reszty świata, a dokładniej zamknięte za swoimi lustrzanymi murami. W nich mieściły się mieszkania obywateli Atlantis. W środku nie brakowało też wielowymiarowych bloków wbudowanych w siebie, które tworzyły imitację nierównego klifu skalnego. W takich budynkach przecinały się ze sobą najróżniejsze instytucje użytku publicznego. Miasto zapewniało obywatelom najpotrzebniejszą infrastrukturę. Ponadto, jego idealne rozplanowanie pozwalało mieszkańcom na dotarcie do najważniejszych punktów w mniej niż dwie minuty, a miejsca graniczne połączone były pociągami poruszającymi się tuż nad głowami, po torach zamontowanych w mostach nadziemnych. Same w sobie nie stanowiły jedynie budowli inżynierskiej, lecz służyły za kolejne podłoże, umożliwiając piętrzenie gruntu do granic możliwości. Całą barykadę przed światem zewnętrznym wzmacniała dodatkowo kopuła, która zastępowała mieszkańcom Atlantis niebo. Sztuczny makrokosmos będący tłem architektury miasta emanował znacznie bardziej zachwycającym pięknem niż niebo widoczne w innych częściach świata – gołe i barbarzyńsko obdarte z ciał niebieskich w wyniku ogromnego zanieczyszczenia powietrza na Ziemi. W dodatku sztuczne niebo pełniło niesamowicie przydatną funkcję. Każdy obywatel Atlantis był przypisany do jednej z mieszczących się tam gwiazd i to po niej otrzymywał swoje imię. Wierzono, że dzięki temu człowiek nigdy nie zaginie, gdyż owa gwiazda rejestrowała każdy jego ruch, brała oddech razem z nim i znikała, kiedy on sam ginął. Z tego powodu, wbrew przekonaniom przodków, spadająca gwiazda nie kojarzyła się mieszkańcom ze spełnianiem życzeń, tylko z głębokim smutkiem i trwogą. Nikt zatem nie poświęcał cennych godzin z życia na nocnym tropieniu jej po niebie. Większość wolała uniknąć tego drastycznego widoku.
Hatysa Orionis obserwowała przeplatankę chmur z gwiazdozbiorami oraz rozciągające się warkocze promieni słonecznych i świecących błękitnych olbrzymów. Wpatrywała się w nie na tyle długo, żeby zachować w pamięci ich jak najlepszy obraz, gdy nagle poczuła czyjąś rękę na swojej szyi.
Chwyciła ramię sprawcy obiema dłońmi, przyciągnęła do swoich pleców, a następnie zgięła kolana i z całych sił go przerzuciła.
– Antares Scorpii?! – krzyknęła, widząc w pełni jego twarz – Jesteś nienormalny? Myślałam, że ktoś chciał mnie napaść!
Rudowłosy mężczyzna leżał obolały na ziemi, masując palcami głowę.
– Przecież zawsze się tak z wami witam! Jakim cudem jeszcze do tego nie przywykłaś?
– Też się zastanawiam – powiedziała z ironią. – Jakbym wiedziała, że to ty, rzuciłabym dwa razy mocniej.
Rozchylił usta w oburzeniu i zupełnie zapominając o bólu, podniósł się z prędkością światła. Zamierzał coś odpowiedzieć, lecz niespodziewanie w konwersacji pojawił się nowy głos:
– Co jest, czemu Antares leży na ziemi?
Na widok przybysza oboje zamilkli. Scorpii przetarł kombinezon umazany smugą glebowej farby, a Hatysa utknęła spojrzenie w smartwatchu.
– Nie mam pojęcia, dopiero tu przyszłam – wzruszyła ramionami, a jej ton był pozbawiony emocji.
Po kilku sekundach ciszy przeniosła wzrok z ekranu na drugiego mężczyznę. Pojedyncze punkciki światła lśniły brązowo w jego oczach, a na czoło opadał szary, za duży kaptur. Nie mówiąc nic więcej, najzwyczajniej podał rękę Antaresowi, jednak ten stanowczo odmówił, woląc samemu postawić się do pionu. Gdyby ta wyciągnięta dłoń należała do zwykłego przechodnia, to bez wahania przerzuciłby na nią cały ciężar swojego ciała, ale to był Felis Hydrae – osoba, która przy niewielkiej ilości wypowiedzianych słów budziła respekt niczym najlepiej przemawiający filozof.
– Nie ważne, żyję – rzucił od razu, gdy tylko poczuł grunt pod nogami. – Udawajcie, że tego nie widzieliście, jasne? – asekuracyjnie popatrzył to na nią, to na niego, szukając jakiegokolwiek potwierdzenia swoich słów. Gdy go nie znalazł, postanowił szybko zmienić temat: – To co, idziemy?
– Jeszcze Zosma Leonis – powstrzymał go Felis.
Antares zaśmiał się, lekceważąco machając przy tym ręką.
– No co ty, myślisz, że ją w jakikolwiek sposób interesuje polityka? – odwrócił się w jego stronę.
– Akurat na przemówieniu nowego prezydenta obecność jest obowiązkowa – kobieta wcięła się w jego kpiące zdanie. – Obywatel, który się nie stawi, podlega karze, także byłaby naprawdę głupia, jakby nie przyszła.
Przez chwilę stali w milczeniu, aż w końcu pojawiła się wyczekiwana osoba.
– Wybaczcie, zapomniałam, że to dzisiaj…– wydusiła z trudem po przebiegnięciu krótkiego dystansu.
– Ooo, masz nowy kolor włosów? – zauważył Scorpii, a jego entuzjazm podzielił Felis prawie niewidocznym uśmiechem.
Zosma zadowolona pokiwała głową.
– Będziesz grała drzewo, czy trawnik w nowej sztuce? – zapytała z zaciekawieniem Hatysa, ale gdy wszyscy posłali jej wymowne spojrzenia, lekko speszona dodała: – Sory, nie miało zabrzmieć aż tak niemiło.
Wkrótce cała czwórka ruszyła w stronę centralnej części miasta. Zanim wsiedli do ekspresowego pociągu, Felis zdołał upewnić się, czy każdy miał przy sobie sprawne okulary ochronne przed światłem niebieskim. Zagrażało bowiem oczom ze wszystkich stron, ponieważ ściany większości wieżowców były po prostu ogromnymi ekranami. Odpowiednio przygotowani, ruszyli niczym kwadryga na pierwsze przemówienie prezydenta. Drzwi do budynku wpuszczały każdego pojedynczo, skanując przedtem jego twarz. Hatysa, Zosma, Antares i Felis usiedli w siódmym rzędzie od końca, co zapewniało im naprawdę dobry widok. Zresztą, nawet gdyby stali pod drzwiami widzieliby wszystko z przerażającą dokładnością, dzięki przezornie zamontowanym monitorom.
Świeżo wybrany przez obywateli prezydent miał właśnie rozpocząć wygłaszanie swojego pierwszego przemówienia i wydawałoby się, że sala uległa deformacji od tak dużej liczby ludzi, którzy przyszli, by usłyszeć to na żywo. W porę zdołał opanować stres i wchłaniając całą godność tego wydarzenia, zaczął mówić. Każde słowo szczyciło się idealnym wyartykułowaniem, a sam ich dobór był projekcją niezwykłej dokładności i erudycji. Dumnie wybrzmiewające fale dźwiękowe bezproblemowo docierały do uszu wszystkich zgromadzonych.
– To dla mnie zaszczyt być waszym reprezentantem. Obiecuję, że zrobię wszystko, by przedłużyć okres świetności Atlantis i zapewnić…
W pewnym momencie zawiesił wzrok w jednym miejscu i zatrważająca nicość zawładnęła jego oczami. Delikatny uśmiech zaczął schodzić mu z twarzy, jakby zużyła się w nim bateria. Jego wyprostowana postawa przeszła w lekko zgarbioną, a ręce, którymi przedtem gestykulował zamarły. Trwało to około trzydziestu sekund, przez co szmery ludzkich głosów nie zdążyły się jeszcze rozprzestrzenić po całym pomieszczeniu. Wreszcie mrugnął raz. Potem drugi. Przy trzecim na twarzy przyszłej głowy państwa znowu pojawiły się emocje. Był to przede wszystkim strach i całkowita konsternacja. Mężczyzna spoglądał to na publiczność, to dookoła siebie i po chwili zaczął mówić w zupełnie niezrozumiałym dla innych języku.
– Co to za szopka… – szepnął do swoich przyjaciół Antares, ale żadne z nich nie odważyło się wtedy wypowiedzieć ani słowa.
Ludzie nie byli do końca pewni, czy to nieudany żart, dlatego nieporadna część z nich sztucznie się zaśmiała, podczas gdy reszta patrzyła po sobie w przerażeniu. Niespodziewanie jedna osoba z pierwszego rzędu gwałtownie poderwała się ze swojego miejsca.
– To nie ja! – krzyknął, wbijając oczy w panikującego prezydenta, a potem, przekierowując je na własne dłonie, dodał: – Zaraz… Co?! A-ale przecież…to jestem ja.
Tym sposobem, z pięknego przemówienia zostały jedynie resztki, które i tak zmiótł wydech krzyczącego mężczyzny. Prezydent natomiast zaczął coraz ciężej oddychać, nieustannie oplatając rękoma głowę.
– Proszę mi uwierzyć, drodzy państwo, że naprawdę się tak nie zachowuję! Nie z własnej woli, to w ogóle teraz nie jestem ja! – kontynuował nieznajomy mężczyzna z pierwszego rzędu – Nie mam pojęcia, co się przed chwilą wydarzyło, ale przysięgam…
– Że nie ośmieliłbym się zepsuć tak ważnej ceremonii – dokończył prezydent zupełnie odmieniony i do tego stopnia opanowany, że sam swoimi gestami podjął próbę uspokojenia innych, podczas gdy mężczyzna z pierwszego rzędu dopadł dłońmi swojej głowy i rozpoczął hiperwentylację. Niedługo potem zemdlał.
– Co się dzieje?! – wrzasnęła Zosma tak głośno, jakby była solistką w tym chórze krzyków ludzkiej paniki.
Felis wstał pierwszy i jako jedyny z publiczności nie wprawił swoich strun głosowych w drgania. Gestem obu dłoni wskazał, żeby reszta się podniosła, a następnie kiwnął głową w stronę wyjścia. Wszyscy byli na tyle zdumieni i zakłopotani, że bez zastanowienia wykonali jego nieme rozkazy. On natomiast, widząc swój spokój, a ich panikę, czuł się odpowiedzialny za bezpieczne wyprowadzenie całej trójki, zresztą zawsze był dla nich pewnego rodzaju kompasem we wszystkich sferach życia, być może dlatego zawsze brali go ze sobą.
Nie potrzeba było wiele czasu, żeby udowodnić trafność jego decyzji. Dosłownie sekundę po przekroczeniu progu drzwi wyjściowych, te nagle się zablokowały pod naporem uciekających ludzi. Dopiero świeże powietrze podziałało na nich uspokajająco i powoli zaczęła wracać im zdolność myślenia. Po niedługiej naradzie cała czwórka postanowiła udać się do domu Felisa.
Niewyjaśniony incydent szybko stał się nadrzędnym przedmiotem wszelakich badań i jakiekolwiek, choćby najbardziej skąpe wyjaśnienie go stało się priorytetem czołowych naukowców. Sformułowanie części tezy i potwierdzenie jej badaniami zajęło niecałe trzy dni, ponieważ pod koniec drugiego wszyscy mieszkańcy Atlantis usłyszeli następujący komunikat:
– W wyniku długotrwałej ewolucji ludzki mózg obecnie pracuje na zdecydowanie szerszym paśmie częstotliwości, niż u naszych przodków. Z tego powodu umysł jest zdolny do wysyłania oraz przechwytywania nie tylko fal mózgowych, ale także całych sieci świadomości. Zjawisko to nosi nazwę dispersio i niewykluczone, że może stanowić nową reakcję obronną organizmu.
Oznaczało to, że możliwym stało się przeniesienie świadomości jednego człowieka do ciała kogoś innego. Po czterech dniach natomiast dowiedziono, że zjawisko zawsze funkcjonuje w obie strony, między dwoma osobami, ponieważ świadomość jednostki, z którą doszło do zamiany nie może pozostać bez żadnego ośrodka. Im więcej informacji zdobywano na temat tego zjawiska, tym szybciej można było umieścić je w ramach nauki, nadając im fachowe, powszechnie obowiązujące terminy. Osobę funkcjonującą normalnie w zakresie swojego ciała określano mianem proprius, natomiast kogoś, kto w wyniku rozproszenia znalazł się w obcym ciele, nazywano seiungens. Piątego dnia stworzono także specjalne uregulowania prawne dotyczące przebiegu oraz obowiązków obywateli podczas całego zajścia, a co najważniejsze dzięki zaawansowanym technologiom stało się możliwe wykrywanie, kiedy i w jakich warunkach dispersio może nastąpić. Wszystkie te działania miały na celu jakiekolwiek zapanowanie nad tym przełomowym w dziejach ludzkości i wciąż nie do końca wyjaśnionym zjawiskiem. Chociaż większość badaczy twierdziła, że najlepszym, co w tym wszystkim może być, jest fakt, że ludzie nie mają nad nim żadnej kontroli.
Tydzień później, czwórka przyjaciół nadal pozostawała pod jednym dachem. Wyjście na zewnątrz od czasu przemówienia prezydenta przyspieszało bowiem bicie serca i oszroniało krew w żyłach mieszkańców.
– Mam nadzieję, że zamienię się z kimś, kto jest teraz na egzotycznych wakacjach – odparł znudzony Antares, kładąc się na kanapie, po czym kontynuował – albo nie, lepiej z moim szefem, to wtedy przyznam sobie premię. Nie mógłby już tego cofnąć, co nie?
– Przecież wiedziałby, że to twoja sprawka – zaśmiała się Zosma.
– I dobrze, firma wreszcie zaczęłaby się rozwijać, jakby Scorpii wyleciał z pracy – do pokoju weszła Hatysa.
– Ah tak? Zabawne, że mówi to osoba, którą zwolnili, bo od tygodnia nie wychodzi z domu – zadrwił z niej.
– Boisz się? – zapytał z zaniepokojeniem Felis.
Kobieta nie mogąc utrzymać swoich nerwów nad przepaścią, puściła je i podniosła głos:
– Nie! To nie jest tak, że się boję, po prostu nie mam ochoty patrzeć na ludzi zachowujących się jak zombie!
– Przesadzasz… – Zosma przechyliła głowę na bok – to naprawdę nie jest takie złe, jak się wydaje.
Skrępowany ciszą Hydrae, zrzucił jej łańcuchy, proponując, żeby wszyscy wyszli razem na zewnątrz.
– W ten sposób każdy czułby się bezpiecznie. Jeżeli któreś z nas ulegnie dispersio, to pozostała trójka będzie gotowa, żeby się nim zająć.
Nie musiał ich długo przekonywać do zaakceptowania tego pomysłu, gdyż nikogo ani niczego w świecie się tak nie słuchali jak jego. Nawet własnego głosu rozsądku, który przy nim wydawał się głosem zguby.
W nieco ponad minutę znaleźli się w parku ogrodów świata. Obeszli go całego, a następnie udali się do kręgielni i po kilkugodzinnej grze – do restauracji. Ten dzień zdawał się obfitować w nic innego, jak rozrywkę, a ludzie dookoła zachowywali się zupełnie normalnie.
– Widzicie? Nic się nie dzieje – odpowiedział pewny siebie Antares, krocząc dumnie do przodu.
Wtem Felis gwałtownie szarpnął go za koszulkę, powodując chwilowe zaciśnięcie materiału na jego szyi.
– Wpadłbyś pod samochód! – oburzyła się Zosma.
Wytrzeszczył oczy, widząc, jak pojazd prawie przejechał mu po stopie. Po chwili odwrócił się nieznacznie do przyjaciół i zdobył się jedynie na nerwowy śmiech.
Kontynuowali swoją trasę, rozmawiając na przeróżne tematy, tak jak mieli w zwyczaju. Oprócz małego incydentu Antaresa nic nie zdołało podwyższyć im ciśnienia.
Do czasu, gdy przechodząc przez pasy, cały ruch w mieście został niespodziewanie wstrzymany, a na wszystkich ekranach pojawił się identyczny komunikat:
– Uwaga. Wykryto zwiększoną aktywność fal mózgowych. W ciągu trzech minut może nastąpić dispersio. Prosimy zachować spokój. Wszyscy, którzy nie ulegną zamianie, są zobowiązani udzielić pomocy i zapewnić bezpieczeństwo osobom znajdującym się w stanie seiungens. Dziękujemy.
Nie mogąc uwierzyć własnym oczom, patrzyli po sobie w zakłopotaniu, oczekując, że któreś powie, że to żart. Pierwszym co zrobili, było usunięcie się z przejścia dla pieszych i możliwie jak najdalsze odsunięcie się od jezdni.
– Cholera, co teraz? – na twarzy Hatysy wyrzeźbiło się zakłopotanie.
Wtem, otoczenie zaczęło rozmywać jej się przed oczami. Pole widzenia zostało zawężone i zdawała się je pochłaniać czarna dziura. Słuch obezwładnił szum, który jeszcze bardziej odrywał człowieka od samego siebie. W końcu utknęła w nicości. Przed nią jawiła się już zupełna ciemność, a wszystkie dźwięki stały się nieprzepuszczalne. Nim dotarło do niej, co się z nią działo, mięśnie zaczęły same podnosić powieki, jakby wyciągając zmysł wzroku spod gruzów, do momentu aż uświadomiła sobie, że nie była już w tym samym miejscu, a tym bardziej nie w tym samym ciele.
To samo stało się z Felisem i Zosmą. Druga z kobiet spostrzegła, że jej pole widzenia było odgrodzone osłoną, a ona sama znajdowała się w skafandrze. Kosmicznym.
W oszołomieniu zrobiła dwa nieśmiałe kroki przed siebie, po to, by nabrać odwagi do dalszego kroczenia po srebrnym globie. Przestrzeń zalewała kosmiczna czerń, z prawdziwymi gwiazdami, które teraz we własnej osobie patrzyły na nią, a ona na nie. Mijała kratery uderzeniowe, morza księżycowe i góry w pełnym zachwycie i wzruszeniu. To było piękno, którego nie dało się określić, przez całe życie znając tylko ziemską miarę. W oddali widziała część bazy utworzonej na księżycu, a za swoimi plecami małą planetę Ziemię, której widok wcale jej nie przerażał, ani nie przytłaczał, wręcz przeciwnie – był dla niej przełomem, odkryciem istoty piękna i niesamowitości, do czego jako estetka dążyła całe życie.
W międzyczasie na rodzimej planecie Antares jako jedyny pozostał sobą.
– Co, tylko ja nie uległem przemianie? – zawołał z ogromnym rozczarowaniem – Nie no, przegięliście! – spojrzał na swoich przyjaciół.
Nagle gwałtownie doskoczył do Zosmy, która straciła czucie w nogach i prawie upadła na ziemię.
– Oj, ostrożnie! – rzucił, a następnie powoli usadził ją albo jego na ziemi.
Upewniwszy się, że osobie, która uległa dispersio nie groziło już żadne niebezpieczeństwo, odwrócił się, by zobaczyć, co robili inni. Hatysa panicznie próbowała odblokować telefon.
– Wszystko… w porządku? – zapytał, mimo wszystko zdając sobie sprawę z uderzającej absurdalności swojego pytania.
– Halo, policja? Chciałbym zgłosić napaść na tyłach szkoły imienia Daphnisa, księżyca Saturna. Dwóch starszych mężczyzn, około czterdziestu lat i jeden uczeń, który jest ranny… Imię i nazwisko? Nie wiem. W sensie, ja nazywam się Sarin Herculis, ale teraz jestem w stanie seiungens. Sam zostałem pobity! – mówiła pospiesznie.
Antares w osłupieniu przysłuchiwał się tej rozmowie. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że to anomalne zjawisko mogło w nietypowy sposób przyczynić się do uratowania komuś życia. Przejęty i z posągową powagą, co było do niego niepodobne, położył dłoń na ramieniu Hatysy. Kiedy się odwróciła i spojrzała na niego zupełnie nieswoim wzrokiem, nagle uprzytomnił sobie, że skoro ofiara napaści jest tu, to znaczy, że ona sama musiała znajdować się w środku incydentu i to niesamowicie nim wstrząsnęło. Mimowolnie zachwiał się lekko, ale nie chcąc pokazywać po sobie zakłopotania, po prostu poklepał tego kogoś po barku. Kolejny raz ukrywał swoje prawdziwe oblicze rycerską przyłbicą, nie zdając sobie jednak sprawy z tego, jak bardzo była zardzewiała. Z krzywym uśmiechem odparł:
– Nie przejmuj się, znając kobietę, z którą mają aktualnie do czynienia, na pewno to oni teraz leżą na ziemi – to jednak jeszcze bardziej zdenerwowało osobę stojącą naprzeciwko. – Znaczy…bardzo mi przykro – speszony zaczął drapać się po karku. – Wiesz co, pójdę sprawdzić, co u innych.
Oddalił się niezręcznie, myśląc w duchu, że z chęcią zamieniłby się nawet z takim Sarinem, żeby nie musieć zajmować się tyloma wzburzonymi i przerażonymi ludźmi naraz.
Wydawało mu się, że w całym tym zajściu o kimś zapomniał. Począł rozglądać się i przechadzać po chodniku, gdy wreszcie spostrzegł Felisa, który zupełnie umknął jego uwadze.
– Ej stary, wszystko gra? Sory, że cię zostawiłem, ale miałem resztę paczki do ogarnięcia – mówił Antares, podbiegając do przyjaciela.
Ten natomiast zdołał przejść kilkanaście kroków od przejścia dla pieszych, co w znacznej mierze przyczyniło się do jego zniknięcia z pola widzenia Scorpiiego. Nie był zestresowany ani nie panikował. Zamiast tego z ciekawością rozglądał się po swoim nowym otoczeniu.
– Felis Hydrae? – powiedział nieznajomy seiungens, patrząc na własne dłonie.
– Tak, to z nim się zamieniłeś albo zamieniłaś… No właśnie, jak mam się do ciebie zwracać?
Mężczyzna przeniósł wzrok na Antaresa i nie odpowiadając żadnym słowem, rozciągnął usta w delikatnym uśmiechu. On zaś w osłupieniu przyglądał się jego twarzy, mimo wszystko odczuwając w niej coś dziwnego.
– Okej, czyli też nie jesteś rozmowną osobą. Wygląda na to, że macie wiele wspólnego – rzucił na odchodne, powoli zostawiając Felisa w tyle.
Cała ta anomalia trwała piętnaście minut i w końcu trójka przyjaciół zaczęła powracać do siebie.
– Co to było… – rozległ się głos właściwej Hatysy – Dosłownie ze wszystkich ludzi w mieście musiałam zamienić się z dzieciakiem, którego pobili?!
– No cóż, to była moja ulubiona wersja ciebie – odezwał się Antares, zmierzając ku kobiecie nonszalanckim krokiem. – Może dlatego, że to wcale nie byłaś ty?
– Przezabawne, Scorpii. Chyba zamieniłeś się z jakimś błaznem dwadzieścia lat temu i nadal cię nie odmienili.
Z ich zgorzkniałymi wyrazami twarzy kontrastowała zachwycona mimika Zosmy. Ekscytacja zawładnęła również jej wszystkimi gestami.
– Ludzie, byłam na księżycu, tym prawdziwym! Rozumiecie? To było najlepsze, co mi się przytrafiło w życiu. I ten pył księżycowy…
– Jest szkodliwy i niszczy komórki astronautów – przerwała jej Hatysa.
Uśmiech Zosmy uległ lekkiej deformacji. Zamilkła na chwilę, by oddać się przemyśleniom.
– Zaraz… czy ty powiedziałaś, że zamieniłaś się z gościem, którego pobili? – zwróciła się ponownie ku przyjaciółce, na co ta jej przytaknęła – Antares, a co zrobiła zamieniona Hatysa?
– Zadzwoniła na policję i przedstawiła się jako tamten dzieciak. Muszę przyznać, że młody miał szczęście. Gdyby nie to całe dispersio… Wolę nie myśleć, co by mu się stało.
– No właśnie. Przecież to coś fantastycznego! – krzyknęła Leonis.
– Co? Cieszysz się z mojego nieszczęścia?
– Nie, nie, skądże – broniła się. – Po prostu, zastanówcie się nad tym – jak ktoś będzie chciał skrzywdzić drugiego człowieka, a potem przez dispersio oprawca zamieni się z ofiarą, to pomyśli kilka razy, zanim zada cierpienie samemu sobie albo zaprzestanie takiego pomysłu, jak stanie jako skazany przed własnym obliczem – katem. Może wreszcie skończy się zło na świecie?
Rozmówcy ucichli, analizując teorię Zosmy we własnych umysłach. Mogła mieć rację, a nawet jeśli jej wizja była zbyt utopijna, to proces zamiany ciałami i tak miał potencjał, by przyczynić się do większego dobra, co potwierdzał chociażby przypadek Hatysy.
– No nie wiem… Felis, a co ty o tym sądzisz? – zapytał Antares – W ogóle się nie odezwałeś od czasu transformacji. Z kim się zamieniłeś?
Wszyscy przyjaciele zwrócili się ku Felisowi Hydrae, lecz on na nich nie patrzył. Stał odwrócony plecami, a jego głowa patrzyła gdzieś w prawą stronę.
Nieco zaniepokojeni, stanęli bliżej niego i chcąc włączyć go do rozmowy, po kolei zaczęli opowiadać z większą dokładnością swoje doświadczenia związane z rozproszeniem. On jednak przez cały czas milczał.
Witaj.
Gratuluję tutejszego debiutu i to już w dniu rejestracji. :)
Co do spraw językowych – przykładowe sugestie oraz wątpliwości (jedynie do przemyślenia):
Wielokrotnie zgrzyta mi styl i składnia zdań, tu przykłady:
Otwarcie oczu było niczym przedłużenie snu, ponieważ zbiornik tłumienia sensorycznego pełniący funkcję łóżka zapewniał doświadczenie nie z tego świata.
Kierując się do wyjścia, mieszkanie stopniowo zaczęło przybierać formę niekonwencjonalnych brył.
Fundamenty tego miasta powstały na niegdyś opuszczonej wyspie, a ówcześnie swoją architekturą reprezentowało szczyt technologii.
Do czasu, gdy przechodząc przez pasy, cały ruch w mieście został niespodziewanie wstrzymany, a na wszystkich ekranach pojawił się identyczny komunikat…
Słuch obezwładnił szum, który jeszcze bardziej odrywał człowieka od samego siebie.
Tu mamy powtórzenia, czyli usterki stylistyczne:
Wpatrywała się w nie na tyle długo, żeby zachować w pamięci ich jak najlepszy obraz, gdy nagle poczuła czyjąś rękę na swojej szyi. Chwyciła ramię sprawcy obiema dłońmi, przyciągnęła do swoich pleców, a następnie zgięła kolana i z całych sił go przerzuciła.
On natomiast, widząc swój spokój, a ich panikę, czuł się odpowiedzialny za bezpieczne wyprowadzenie całej trójki, zresztą zawsze był dla nich pewnego rodzaju kompasem we wszystkich sferach życia, być może dlatego zawsze brali go ze sobą.
Nagle gwałtownie doskoczył do Zosmy, która straciła czucie w nogach i prawie upadła na ziemię.
– Oj, ostrożnie! – rzucił, a następnie powoli usadził ją albo jego na ziemi.
– Wszystko… w porządku? – zapytał, mimo wszystko zdając sobie sprawę z uderzającej absurdalności swojego pytania.
Zapisy dialogów wymagają szczegółowej poprawy, np.:
– Antares Scorpii?! – krzyknęła, widząc w pełni jego twarz – Jesteś nienormalny? Myślałam, że ktoś chciał mnie napaść!
– Udawajcie, że tego nie widzieliście, jasne? – asekuracyjnie popatrzył to na nią, to na niego, szukając jakiegokolwiek potwierdzenia swoich słów. Gdy go nie znalazł, postanowił szybko zmienić temat: – To co, idziemy?
– No co ty, myślisz, że ją w jakikolwiek sposób interesuje polityka? – odwrócił się w jego stronę.
– Akurat na przemówieniu nowego prezydenta obecność jest obowiązkowa – kobieta wcięła się w jego kpiące zdanie.
– Cholera, co teraz? – na twarzy Hatysy wyrzeźbiło się zakłopotanie.
Czasem brak przecinka, np.:
Jego wyprostowana postawa przeszła w lekko zgarbioną, a ręce, którymi przedtem gestykulował zamarły.
Niewyjaśniony incydent szybko stał się nadrzędnym przedmiotem wszelakich badań i jakiekolwiek, choćby najbardziej skąpe wyjaśnienie go stało się priorytetem czołowych naukowców.
Czasem przecinków jest za dużo, np.:
Wtem, otoczenie zaczęło rozmywać jej się przed oczami.
– Co to za szopka… – czy to nie zdanie pytające?
– Co to było… – i to?
Po czterech dniach natomiast dowiedziono, że zjawisko zawsze funkcjonuje w obie strony, między dwoma osobami, ponieważ świadomość jednostki, z którą doszło do zamiany nie może pozostać bez żadnego ośrodka. – tutaj błąd gramatyczny – „osoba” to rodzaj żeński, a nie męski
W wielu zdaniach za dużo jest zaimków, np.:
Wtem Felis gwałtownie szarpnął go za koszulkę, powodując chwilowe zaciśnięcie materiału na jego szyi.
Pojawiają się także błędy ortograficzne, np.:
– Nie ważne, żyję – razem
Opowiadanie jest nagle urwane, brak podsumowania, zakończenia, jakiegokolwiek złożenia razem tego, co opowiedziałaś wcześniej. Czytelnik pozostaje z uczuciem zaskoczenia i niedosytu. Pomysł na fantastykę jest ciekawy, lecz nie do końca wyjaśniony i podsumowany.
Zachęcam do spojrzenia w dział Publicystyka, gdzie mieszczący się u samej góry „Poradnik dla Nowicjuszy” autorstwa Drakainy (oraz poniższe komentarze) przybliży i ułatwi wiele spraw, w tym zapis dialogów.
Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. :)
Pecunia non olet
Witaj.
Zgadzam się całkowicie z podsumowaniem bruce i wcześniejszymi uwagami.
“Pełnoprawne stawanie na chodniku…ciężka szczęka…mieszkanie kierujące się do wyjścia…
glebowa farba…pretensjonalne zmarszczenie brwi…” – to wszystko (i inne) trochę pachnie AI.
Ale pewnie się mylę.
Uwielbiam taplać się w oparach abstrakcji i absurdu, jednak tu – miejscami – mnie przerosły.
Jednak mówi się, że ćwiczenie czyni mistrza…
Pozdrawiam.
dum spiro spero
bruce - Bardzo dziękuję za tak szczegółową analizę mojego opowiadania oraz cenne uwagi i wskazówki. Wezmę je sobie wszystkie do serca i będę pracować nad niedociągnięciami. Pozdrawiam serdecznie :)
Fascynator - Nie korzystałam z AI, ale coś w tym jest – momentami rzeczywiście brzmi to trochę dziwnie, a nawet przesadnie. Bardzo dziękuję za komentarz, oczywiście będę dalej ćwiczyć. Pozdrawiam również :)
I ja dziękuję. :)
Tutaj każdy z nas pracuje nad tekstami, nikt nie pisze bezbłędnie. :)
Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. :)
Pecunia non olet
Dopiero co odczułem to na własnej skórze. Dobrze, że gruba…
arbelav – będzie dobrze, potencjał jest…
dum spiro spero
Hej, hej,
historia przypomina raczej szkic niż pełnoprawne opowiadanie. Pełno w niej uproszczeń fabularnych, przydługich opisów obfitych w ogólne stwierdzenia, albo nielogicznych zdarzeń – przełomowych odkryć, które “same się dokonały” w drodze ewolucji (sic!).
Historia nie ma w sobie tajemnicy a bohterowie i świat przedstawiony są słabo opisani, papierowi.
Jeżeli chodzi o zamianę ciał polecam 2 odcinek Opowieści z Pętli (klik). Nawet ten jeden odcinek (a polecam obejrzeć całość) ukazuje swoistą głębię budowania świata i konstruwania bohaterów. Jednocześnie jest w tym świecie cała gama emocji.
Trochę odniesień do tekstu poniżej.
Nagromadzenie słów mało konkretnych, ogólnych
Człowiek budził się zupełnie odcięty od światła, dźwięku i wszelkich innych bodźców zewnętrznych. Woda oplatała jedynie część jego ciała, podczas gdy sól epsom wypychała go ku górze. Dzięki temu był w stanie utrzymywać się na powierzchni przez okrągłe osiem godzin jak historyczne nartniki. Otwarcie oczu było niczym przedłużenie snu, ponieważ zbiornik tłumienia sensorycznego pełniący funkcję łóżka zapewniał doświadczenie nie z tego świata. Kopuła reagowała na rozszerzenie źrenicy, otwierając się z każdą esencją życia w postaci odruchu bezwarunkowego.
Trochę słów zastosowanym w dziwnym znaczeniu np:
– Dzień dobry. W jakim stylu ma być dzisiejszy wystrój?
Wystrój ma konotacje raczej związane z architekturą (klik)
Było już wyżej o składni, dorzucam swoje trzy grosze, przy niektórych zdaniach nieco się pogubiłem:
Kierując się do wyjścia, mieszkanie stopniowo zaczęło przybierać formę niekonwencjonalnych brył.
Mieszkanie kierowało się do wyjścia?
Wyszła przez zamykane automatycznie drzwi.
Skoro wyszła przez te drzwi to chyba były też otwierane automatycznie? To wychodzenie i zamykanie jakoś wzbudziło moje wątpliwości. Ja bym szedł w coś na kształt “Wyszła przez automatyczne drzwi, które zamknęły się za nią z cichym szmerem prowadnic”.
Wpatrywała się w nie na tyle długo, żeby zachować w pamięci ich jak najlepszy obraz, gdy nagle poczuła czyjąś rękę na swojej szyi.
Chwyciła ramię sprawcy obiema dłońmi, przyciągnęła do swoich pleców, a następnie zgięła kolana i z całych sił go przerzuciła.
Tutaj mamy sprawcę nie wiadomo czego. Mamy tylko info o ręce na szyi, nie wiem, co ta ręka sprawiła.
Fabularnie garść moich wątpliwości:
– Co się dzieje?! – wrzasnęła Zosma tak głośno, jakby była solistką w tym chórze krzyków ludzkiej paniki.
Felis wstał pierwszy i jako jedyny z publiczności nie wprawił swoich strun głosowych w drgania. Gestem obu dłoni wskazał, żeby reszta się podniosła, a następnie kiwnął głową w stronę wyjścia. Wszyscy byli na tyle zdumieni i zakłopotani, że bez zastanowienia wykonali jego nieme rozkazy. On natomiast, widząc swój spokój, a ich panikę, czuł się odpowiedzialny za bezpieczne wyprowadzenie całej trójki, zresztą zawsze był dla nich pewnego rodzaju kompasem we wszystkich sferach życia, być może dlatego zawsze brali go ze sobą.
Nie potrzeba było wiele czasu, żeby udowodnić trafność jego decyzji. Dosłownie sekundę po przekroczeniu progu drzwi wyjściowych, te nagle się zablokowały pod naporem uciekających ludzi.
I dalej:
Niewyjaśniony incydent szybko stał się nadrzędnym przedmiotem wszelakich badań i jakiekolwiek, choćby najbardziej skąpe wyjaśnienie go stało się priorytetem czołowych naukowców.
Dl;aczego ludzie zaczęli panikować? Przecież nic takiego się nie wydarzyło, ktoś zaczął bełkotać, inny zemdlał, no i co z tego? Dlaczego nazywa się to incydentem?
Oznaczało to, że możliwym stało się przeniesienie świadomości jednego człowieka do ciała kogoś innego. Po czterech dniach natomiast dowiedziono, że zjawisko zawsze funkcjonuje w obie strony, między dwoma osobami, ponieważ świadomość jednostki, z którą doszło do zamiany nie może pozostać bez żadnego ośrodka.
Jak to możliwe? Kto to odkrył? Jeżeli w wyniku ewolucji, zjwisko to powinno następować raczej stopniowo, umysł powinien np. najpierw mieść zdolność telepatii, czy krótkotrwałej wymiany świadomości, może podczas snu. A tutaj deus ex machina, do razy “udowodniono”, że można.
Pozdrawiam!
Che mi sento di morir
BasementKey – Bardzo dziękuję za ten komentarz i tyle wartościowych sugestii! Również dziękuję za skupienie się na fabule i logice – sama bym tego nie zauważyła, a teraz jak o tym myślę, to opowiadanie mogłoby mieć większy sens i tajemnicę, gdyby zacząć od tego co proponowałeś “najpierw mieć zdolność telepatii, czy krótkotrwałej wymiany świadomości, może podczas snu.” Bardzo mi to pomogło, wiem już nad czym pracować. Pozdrawiam serdecznie.
Cieszę sie, że moje uwagi uznałaś za przydatne.
Skupiając się bardziej na pozytywach – moim zdaniem masz wszystkie wymagane elementy porządnej fabuły, podobają mi się te przejści od snu bohaterki do spotkania w gronie znajomych, poprzez wydarzenie publiczne, podczas którego ma miejsce niezwykłe wydarzenie (potencjalna katastrofa). Kwestia “tylko” lepszego powiązania tych elementów i może nakreślenia jakiejś spajającej wszystko “historii”.
Możesz spóbować takiego ćwiczenia – napisać sobie w skrócie o czym jest dana historia. Jeżeli masz problem z opisaniem w dwóch trzech zdaniach o czym jest fabuła, może to oznaczać, że trzeba bardziej nad nią popracować. Np. w przywoływanych już wyżej “Opowieściach z pętli” byłoby tak [spoiler alert!]:
“Dwaj chłopcy znajdują w lesie kapsułę, która umożliwia zamianę ciał. W wyniku zimnej kalkulacji jednego z nich powrotna zamiana ciał między nimi nie jest możliwa. Jeden z chłopców kradnie życie drugiemu udając, że do żadnej zamiany ciał nie doszło. Drugi chłopiec próbuje na własną rękę odzyskać swoje pierwotne ciało, ale ostatecznie zamienia się “ciałem” z robotem i od tej pory żyje poza społecznością.”
Pozdrawiam!
Che mi sento di morir
Hatysa Orionis uświadomiła sobie, że już nie była w stanie snu
Nie mówiąc nic więcej, najzwyczajniej podał rękę Antaresowi, jednak ten stanowczo odmówił, woląc samemu postawić się do pionu. Gdyby ta wyciągnięta dłoń należała do zwykłego przechodnia, to bez wahania przerzuciłby na nią cały ciężar swojego ciała…
Felis wstał pierwszy i jako jedyny z publiczności nie wprawił swoich strun głosowych w drgania.
Okeeej…
A tak na serio, to część użytych zwrotów jest tak potwornie dziwaczna, że budzi konsternację, śmiech albo zażenowanie (scena z ,,Przyjaciół”: Joey pisze list ze słownikiem synonimów i słowa ,,ciepli ludzie o wielkich sercach” zamienia na ,,skwarni Homo sapiens o rozrośniętych punktach centralnych”…). :( Nie wiem, jaki efekt chciałaś osiągnąć, ale na przyszłość postaraj się pisać z mniejszym, hm, wyrafinowaniem, a bardziej zrozumiale.
Sama fabuła trochę rachityczna. Ot, jest futurystyczna Ziemia, coś się wydarzyło, ale w sumie nie wiadomo, co, i tyle. Szkoda, bo pomysł wydawał się ambitny.
,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."
SNDWLKR – Bardzo dziękuję za komentarz! Przyznaję, że mam w zwyczaju wymyślać przesadzone i dziwne zwroty, dlatego potrzebowałam takiej szczerej opinii. Postaram się pisać bardziej zrozumiale. Pozdrawiam serdecznie.
Woda oplatała jedynie część jego ciała, podczas gdy sól epsom wypychała go ku górze.
Oj, purpurowe to. Oplatanie ciała przez wodę kojarzy mi się z prysznicem, ewentualnie z czymś na kształt hentai, a – o ile ja wiem, co to jest sól z Epsom i do czego służy – ktoś inny może tego nie wiedzieć.
Dzięki temu był w stanie utrzymywać się na powierzchni przez okrągłe osiem godzin jak historyczne nartniki.
Wytrzymaj osiem godzin w zbiorniku… Nartniki się ruszają, i – historyczne? Nie masz aby na myśli "dawne"? Albo "wymarłe"? (Dystopia…)
ponieważ zbiornik tłumienia sensorycznego pełniący funkcję łóżka zapewniał doświadczenie nie z tego świata
Hmmmmmmm.
Kopuła reagowała na rozszerzenie źrenicy, otwierając się z każdą esencją życia w postaci odruchu bezwarunkowego.
Przepraszam – co to znaczy?
uświadomiła sobie, że już nie była w stanie snu.
C.t.: że już nie jest w stanie snu. A najlepiej: że nie śpi.
Związany z tym ból za każdym razem przejawiał się na jej twarzy
Zaraz, ale ona musi się połapać, że nie śpi, żeby ją zaczęło boleć? I widzi swoją twarz? Bo opis to sugeruje. I – na początku spał chyba facet?
Cóż, ciężka szczęka codziennie przypominała jej o tym, że jeszcze działała siła grawitacji.
C.t.: Cóż, ciężka szczęka codziennie przypominała jej o tym, że siła grawitacji jeszcze działa. Dobrze, ale dlaczego tylko na szczękę?
Dreszcze przebiegły maraton po całym ciele, kiedy końcówki jej kruczoczarnych włosów wciąż ociekały wodą.
? Dlaczego maraton? I – sugerujesz tu, że włosy powinny wyschnąć, zanim bohaterka dostanie dreszczy. (Chyba…) Dlaczego?
Oszczędzając na krokach
…? Za kroki trzeba płacić?
stanęła w niemal identycznym miejscu
Identycznym – z czym? https://wsjp.pl/haslo/podglad/25262/identyczny
wrażliwe na dźwięk uszy
Wrażliwość na dźwięk jest sensem istnienia uszu. Czy masz na myśli to, że miała uszy szczególnie wrażliwe?
Kolor oczu kobiety stopniowo przekształcał się z pelagialu w hadal
Metafora metaforą, a kolor oczu nie jest strefą oceanu i nie może się przekształcać. Najwyżej przechodzić jeden w drugi. I o czym to właściwie świadczy, że oczy jej ściemniały?
Kierując się do wyjścia, mieszkanie stopniowo zaczęło przybierać formę niekonwencjonalnych brył.
Mieszkanie kierujące się do wyjścia – to raczej surrealizm :) Przybieranie formy też tu nie gra – forma jest jedna. Mogłaby być forma zbioru brył.
Kiedy obiema stopami już pełnoprawnie znalazła się na chodniku
"Pełnoprawnie"? Szyk też jest trochę dziwny.
ostentacyjnie zaczęła rozglądać się dookoła
Dlaczego? https://wsjp.pl/haslo/podglad/34215/ostentacyjnie
Fundamenty tego miasta powstały na niegdyś opuszczonej wyspie, a ówcześnie swoją architekturą reprezentowało szczyt technologii.
Poplątane. Nie do końca wiem, jak to rozumieć.
Ustrojem przypominało grecką polis z czasów prehistorycznych, choć minęło już od nich tyle lat, że okres ten wydawał się obecnej ludzkości zbliżony do liczby Grahama – gdyby umysł człowieka zawierał wystarczającą moc obliczeniową, aby zwizualizować ich liczbę, zapadłby się w czarną dziurę.
Mącisz, plączesz, kołujesz. Chyba chodzi o to, żeby pokazać bezmiar czasu, ale czemu właśnie tak?
Powracając do państwa-miasta, było ono odizolowane od reszty świata, a dokładniej zamknięte za swoimi lustrzanymi murami.
Wracając do państwa-miasta… ale zaraz. Mówimy o tym mieście, czy o mieście z czasów greckich?
W środku nie brakowało też wielowymiarowych bloków wbudowanych w siebie, które tworzyły imitację nierównego klifu skalnego.
? https://sjp.pwn.pl/slowniki/wielowymiarowy.html
W takich budynkach przecinały się ze sobą najróżniejsze instytucje użytku publicznego
W jaki sposób instytucje (które są niematerialne) mogą się przecinać (w przestrzeni)?
Miasto zapewniało obywatelom najpotrzebniejszą infrastrukturę.
Czyli jednak utopia? :D
Ponadto, jego idealne rozplanowanie pozwalało mieszkańcom na dotarcie do najważniejszych punktów w mniej niż dwie minuty, a miejsca graniczne połączone były pociągami poruszającymi się tuż nad głowami, po torach zamontowanych w mostach nadziemnych.
"Ponadto" w ogóle bym wycięła. Co to są miejsca graniczne? Pociągi tuż nad głowami to nie jest dobry pomysł – nawet maglev pewnie by dudnił. A, i to, po czym pociąg jedzie, to wiadukt kolejowy albo estakada.
Same w sobie nie stanowiły jedynie budowli inżynierskiej, lecz służyły za kolejne podłoże, umożliwiając piętrzenie gruntu do granic możliwości.
…?
Sztuczny makrokosmos będący tłem architektury miasta emanował znacznie bardziej zachwycającym pięknem
Zapewniasz. To prawdopodobnie atlantydzka propaganda, ale zaznaczam dla porządku.
gołe i barbarzyńsko obdarte z ciał niebieskich w wyniku ogromnego zanieczyszczenia powietrza na Ziemi
… które powoduje raczej zachmurzenie i zamglenie, zasłaniające ciała niebieskie. Więc metafora się nie trzyma.
W dodatku sztuczne niebo pełniło niesamowicie przydatną funkcję. Każdy obywatel Atlantis był przypisany do jednej z mieszczących się tam gwiazd i to po niej otrzymywał swoje imię.
…? "Swoje" zbędne.
Wierzono, że dzięki temu człowiek nigdy nie zaginie, gdyż owa gwiazda rejestrowała każdy jego ruch,
A co tu jest do wierzenia, skoro to wyraźnie kwestia techniki? I dlaczego miałby zaginąć w zamkniętym mieście? "Owa" zbędne.
Z tego powodu, wbrew przekonaniom przodków, spadająca gwiazda nie kojarzyła się mieszkańcom ze spełnianiem życzeń
Hmmmmmmmmmmm.
cennych godzin z życia
Cennych godzin życia.
na nocnym tropieniu jej po niebie
Niezgrabne. Ale jak to uzgrabnić…
Większość wolała uniknąć tego drastycznego widoku.
https://wsjp.pl/haslo/podglad/38901/drastyczny
Wpatrywała się w nie na tyle długo, żeby zachować w pamięci ich jak najlepszy obraz, gdy nagle poczuła czyjąś rękę na swojej szyi.
Będzie uciekać? Poczuła na szyi czyjąś rękę.
Chwyciła ramię sprawcy obiema dłońmi, przyciągnęła do swoich pleców
Uważaj na zaimki – "swoich" zbędne. I zaraz "sprawcy".
widząc w pełni jego twarz
Wcześniej nie widziała jej wcale, więc nie ma co zaznaczać, że w pełni.
Myślałam, że ktoś chciał mnie napaść!
C.t.: Że ktoś chce mnie napaść.
masując palcami głowę
Czyli jak?
Jakim cudem jeszcze do tego nie przywykłaś?
To dobre pytanie. Drugie dobre pytanie – czemu on tak ciągle robi, skoro wie, że ona tego nie lubi? Mówisz tu coś o bohaterach, mam nadzieję, że to będzie ważne dalej.
Rozchylił usta w oburzeniu i zupełnie zapominając o bólu, podniósł się z prędkością światła.
Hmmmmmmmmmm.
lecz niespodziewanie w konwersacji pojawił się nowy głos:
Dziwny styl, zwłaszcza, że następne zdanie jest bardzo kolokwialne.
czemu Antares leży na ziemi?
Skoro dwa zdania temu wstał?
Scorpii przetarł kombinezon umazany smugą glebowej farby
"Umazany" to cały brudny. Czy da się zetrzeć farbę z kombinezonu? I – glebowa farba? Po co malować glebę?
Hatysa utknęła spojrzenie
Utkwiła.
Pojedyncze punkciki światła lśniły brązowo w jego oczach, a na czoło opadał szary, za duży kaptur.
Hmmm. I widać te oczy?
woląc samemu postawić się do pionu
Zapewniasz.
Gdyby ta wyciągnięta dłoń należała do zwykłego przechodnia, to bez wahania przerzuciłby na nią cały ciężar swojego ciała,
Purpurowe.
osoba, która przy niewielkiej ilości wypowiedzianych słów budziła respekt niczym najlepiej przemawiający filozof
?
Nie ważne
Łącznie.
asekuracyjnie popatrzył to na nią, to na niego, szukając jakiegokolwiek potwierdzenia swoich słów
Dużą literą, patrz tutaj: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/ Tego typu błędu nie będę już wypisywać, żeby oszczędzić miejsce (komentarze mają ograniczoną długość). "Jakiegokolwiek" w dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto można wyciąć. Tu też.
Antares zaśmiał się, lekceważąco machając przy tym ręką.
"Przy tym" zbędne.
No co ty, myślisz, że ją w jakikolwiek sposób interesuje polityka?
No, co ty, myślisz, że ją w ogóle interesuje polityka?
– Akurat na przemówieniu nowego prezydenta obecność jest obowiązkowa – kobieta wcięła się w jego kpiące zdanie. – Obywatel, który się nie stawi, podlega karze, także byłaby naprawdę głupia, jakby nie przyszła.
As you know, Bob. https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842859 Nie łam idiomów. – Akurat na przemówieniu nowego prezydenta obecność jest obowiązkowa – Kobieta weszła mu w słowo. – Obywatel, który się nie stawi, podlega karze, tak że byłaby naprawdę głupia, gdyby nie przyszła.
Przez chwilę stali w milczeniu, aż w końcu pojawiła się wyczekiwana osoba.
Mało to naturalne, i w sumie dlaczego oni muszą na nią czekać? To kwestia charakterystyki postaci?
wydusiła z trudem po przebiegnięciu krótkiego dystansu.
Wydusiła z siebie, ale w ogóle wystarczyłoby "wysapała".
jego entuzjazm podzielił Felis prawie niewidocznym uśmiechem.
I tutaj wyobraziłam sobie krojenie entuzjazmu nożem uśmiechu…
Sory
Mmmm, czy obywatele przyszłej dystopii/utopii mówią w ten sposób?
Felis zdołał upewnić się, czy każdy miał przy sobie sprawne okulary ochronne przed światłem niebieskim
A dlaczego miałoby to mu sprawić trudność? Jak zepsuć okulary? I – w polszczyźnie nie ma consecutio temporum. Felis upewnił się, że każdy ma przy sobie okulary chroniące przed niebieskim światłem.
Zagrażało bowiem oczom ze wszystkich stron, ponieważ ściany większości wieżowców były po prostu ogromnymi ekranami.
Hmm.
ruszyli niczym kwadryga
Porównanie purpurowe i sugeruje chyba coś, czego tu być nie powinno.
usiedli w siódmym rzędzie od końca, co zapewniało im naprawdę dobry widok. Zresztą, nawet gdyby stali pod drzwiami widzieliby wszystko z przerażającą dokładnością, dzięki przezornie zamontowanym monitorom.
No, to dlaczego miejsce zapewniało im dobry widok? Tnij przymiotniki – "przezornie" sugeruje coś, czego chyba nie chcesz sugerować. Tak samo "przerażająca" dokładność – od razu nakierowuje na coś paskudnego.
wydawałoby się, że sala uległa deformacji od tak dużej liczby ludzi, którzy przyszli, by usłyszeć to na żywo
To już po prostu nie jest po polsku.
W porę zdołał opanować stres i wchłaniając całą godność tego wydarzenia, zaczął mówić
Primo – przed chwilą patrzyliśmy na słuchaczy. Teraz nagle bohaterem jest prezydent – czemu? Secundo – "wchłaniając całą godność tego wydarzenia" to, z całą życzliwością, po prostu bełkot. To nie ma sensu, nie trzyma się też kupy językowo.
Każde słowo szczyciło się idealnym wyartykułowaniem,
Słowa nie mogą się szczycić, nie są bowiem osobami. Metaforycznie mogłyby się pysznić, choć chyba nie tutaj.
sam ich dobór był projekcją niezwykłej dokładności i erudycji
Purpurowe. Słowo "projekcja" znaczy co innego: https://wsjp.pl/haslo/podglad/26150/projekcja
Dumnie wybrzmiewające fale dźwiękowe bezproblemowo docierały do uszu wszystkich zgromadzonych.
Bez problemu docierały, ale całość jest śmiesznie zadęta.
zatrważająca nicość zawładnęła jego oczami
Dobrze, ale co to znaczy?
Delikatny uśmiech zaczął schodzić mu z twarzy, jakby zużyła się w nim bateria.
…?
Jego wyprostowana postawa przeszła w lekko zgarbioną, a ręce, którymi przedtem gestykulował zamarły.
Skracaj: Zgarbił się lekko, ręce, którymi gestykulował, zwisły.
Trwało to około trzydziestu sekund, przez co szmery ludzkich głosów nie zdążyły się jeszcze rozprzestrzenić po całym pomieszczeniu
To znaczy? O co chodzi?
żadne z nich nie odważyło się wtedy wypowiedzieć ani słowa
"Wtedy" zbędne.
dlatego nieporadna część z nich sztucznie się zaśmiała, podczas gdy reszta patrzyła po sobie w przerażeniu
Nie część jest nieporadna, tylko ludzie – zresztą, co ma do tego nieporadność? Niektórzy tak reagują.
Niespodziewanie jedna osoba z pierwszego rzędu gwałtownie poderwała się ze swojego miejsca.
Albo "niespodziewanie", albo "gwałtownie", ale nie oba naraz.
wbijając oczy w panikującego prezydenta, a potem, przekierowując je na własne dłonie
Nie oczy, a spojrzenie, bo oczy chyba tkwiły tam, gdzie powinny.
Tym sposobem, z pięknego przemówienia zostały jedynie resztki, które i tak zmiótł wydech krzyczącego mężczyzny.
Budujesz tutaj metaforę, która się chwieje (see what I did there?). https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/metafora;3939981.html
nieustannie oplatając rękoma głowę
Nieustannie – czyli cały czas. Hmm?
sam swoimi gestami podjął próbę uspokojenia innych
To bardzo dziwnie brzmi.
dopadł dłońmi swojej głowy i rozpoczął hiperwentylację
Rozpoczyna się coś celowo. A on zaczął hiperwentylować, ale niekoniecznie dlatego, że chciał. Mam też wątpliwości co do "dopadł".
Niedługo potem zemdlał.
A co się działo tymczasem?
jakby była solistką w tym chórze krzyków ludzkiej paniki
Kolejna przesadzona metafora.
jako jedyny z publiczności nie wprawił swoich strun głosowych w drgania
Bardzo, ale to bardzo przesadzone. Do tego stopnia, że trudno to brać poważnie. Takie zdania piszemy zwykle w parodii.
Wszyscy byli na tyle zdumieni i zakłopotani, że bez zastanowienia wykonali jego nieme rozkazy.
Problem polega na tym, że jakby zanikło tutaj tło. Zobacz – w sali zapanowała panika, ludzie krzyczą, pewnie się tłoczą, przepychają – a oni są tylko "zakłopotani" i grzecznie sobie wychodzą? Nikt im w tym nie przeszkadza?
Ufff, bardzo ciężko się ten tekst analizuje. Dalej już tylko przeglądam. Nie mam pojęcia, co próbujesz powiedzieć ani dlaczego właśnie za pomocą takich postaci. Niby pomysł (ludzie w przypadkowych chwilach wchodzą w cudze ciała) jest nośny, ale – co z niego właściwie wywnioskowałaś? Co to ma wspólnego z dystopijnym, futurystycznym miastem czy konkretną grupą znajomych? Może gdzieś tam coś o tym jest, ale nie potrafię tego wyłowić z mętnego, pełnego nieudanych metafor i mylących przymiotników języka. Nie widzę rozwiązania akcji ani konfliktu (owszem, bohaterowie sobie docinają, ale to nie jest konflikt).
Reasumując – nie jest za dobrze. Na razie spróbuj może czegoś mniej ambitnego, krótszego i opartego na pojedynczym obrazie? I koniecznie zwróć uwagę na gramatykę – składasz dość długie zdania, ale nie zawsze składasz je poprawnie.
Tutaj znajdziesz linki do użytecznych poradników: https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842843
A tutaj mój poradnik o składni i szyku zdania (masz z nim kłopoty): https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842857
Jeżeli w wyniku ewolucji, zjwisko to powinno następować raczej stopniowo, umysł powinien np. najpierw mieść zdolność telepatii, czy krótkotrwałej wymiany świadomości, może podczas snu. A tutaj deus ex machina, do razy “udowodniono”, że można.
Zgadzam się. Kiedy polityk zaczyna wariować w czasie przemówienia, większość ludzi pomyśli, że to udar albo coś takiego. Kiedy zacznie świrować ktoś inny na sali, można pomyśleć, że to jakaś zakaźna choroba – wtedy panika może być zasadna, choć czy aż taka? Ale w ewolucji nie ma nagłych skoków, oni powinni być do telepatii przyzwyczajeni od pokoleń.
Możesz spóbować takiego ćwiczenia – napisać sobie w skrócie o czym jest dana historia.
O, dobra myśl.
Przyznaję, że mam w zwyczaju wymyślać przesadzone i dziwne zwroty, dlatego potrzebowałam takiej szczerej opinii.
Dobrze, ale skoro wiesz, że one są przesadzone i dziwne – to czemu puszczasz je dalej?
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
ponieważ zbiornik tłumienia sensorycznego pełniący funkcję łóżka zapewniał doświadczenie nie z tego świata
Hmmmmmmm.
Kopuła reagowała na rozszerzenie źrenicy, otwierając się z każdą esencją życia w postaci odruchu bezwarunkowego.
Przepraszam – co to znaczy?
To wszystko (oraz inne fragmenty) oczywiście nic nie znaczą. One mają po prostu robić wrażenie
na ufnym czytelniku. Bo kto się połapie, że tłumienie sensoryczne w rzeczonym zbiorniku, to nie
to samo, co euforyczne doznania Barbarelli w pewnej maszynie… To jedna z postaci agnozji po
uszkodzeniu mózgu. Nieprzyjemna sprawa…
Swoją drogą, wolę już walec regulatorzy – tarniny są dodatkowo kolczaste.
Pozdrawiam wszystkich…
dum spiro spero
tarniny są dodatkowo kolczaste.
I staraj się tu, kobieto, być miłą… Cieszę się, że dostarczyłam Ci rozrywki. Masz może coś do wyłapankowania?
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Heh, wena poooszła!… Do ciepłych krajów, podobno włóczy się po Hurghadzie – to będzie
rachunek!
dum spiro spero
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Tarnina – Bardzo dziękuję za poświęcenie czasu i napisanie tak wnikliwej analizy mojego opowiadania. Będę ćwiczyć pisanie kolejnych opowiadań, uwzględniając wszystkie cenne uwagi i porady, które zamieściłaś w komentarzu.
Dobrze, ale skoro wiesz, że one są przesadzone i dziwne – to czem Dobrze, ale skoro wiesz, że one są przesadzone i dziwne – to czemu puszczasz je dalej?
Szczerze mówiąc, jak tworzyłam te sformułowania, to nie wiedziałam, że są aż takie złe i „aczytalne”. Nie miałam żadnej informacji zwrotnej, jak odbiera je obiektywny czytelnik, aż do teraz :D
Aaaa, to zmienia postać rzeczy. Informacja zwrotna – to grunt!
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Czytało się nie najgorzej, ciekawy pomysł z czasową zamianą osobowości i jej konsekwencjami. Przydałoby się jednak to ubrać w nieco bardziej wciągającą fabułę. Zakończenie zbyt niedopowiedziane.
zygfryd89 - Dziękuję bardzo za komentarz, będę starać się nad ulepszeniem fabuły opowiadań i również innych aspektów, mam nadzieję, że powyższe komentarze mi w tym pomogą! Pozdrawiam serdecznie.
