Nie jesteś już tylko sobą

Witaj.

Gra­tu­lu­ję tu­tej­sze­go de­biu­tu i to już w dniu re­je­stra­cji. :)

 

Co do spraw ję­zy­ko­wych – przy­kła­do­we su­ge­stie oraz wąt­pli­wo­ści (je­dy­nie do prze­my­śle­nia):

Wie­lo­krot­nie zgrzy­ta mi styl i skład­nia zdań, tu przy­kła­dy:

Otwar­cie oczu było ni­czym prze­dłu­że­nie snu, po­nie­waż zbior­nik tłu­mie­nia sen­so­rycz­ne­go peł­nią­cy funk­cję łóżka za­pew­niał do­świad­cze­nie nie z tego świa­ta.

Kie­ru­jąc się do wyj­ścia, miesz­ka­nie stop­nio­wo za­czę­ło przy­bie­rać formę nie­kon­wen­cjo­nal­nych brył.

Fun­da­men­ty tego mia­sta po­wsta­ły na nie­gdyś opusz­czo­nej wy­spie, a ów­cze­śnie swoją ar­chi­tek­tu­rą re­pre­zen­to­wa­ło szczyt tech­no­lo­gii.

Do czasu, gdy prze­cho­dząc przez pasy, cały ruch w mie­ście zo­stał nie­spo­dzie­wa­nie wstrzy­ma­ny, a na wszyst­kich ekra­nach po­ja­wił się iden­tycz­ny ko­mu­ni­kat…

Słuch obez­wład­nił szum, który jesz­cze bar­dziej od­ry­wał czło­wie­ka od sa­me­go sie­bie.

 

Tu mamy po­wtó­rze­nia, czyli uster­ki sty­li­stycz­ne:

Wpa­try­wa­ła się w nie na tyle długo, żeby za­cho­wać w pa­mię­ci ich jak naj­lep­szy obraz, gdy nagle po­czu­ła czy­jąś rękę na swo­jej szyi. Chwy­ci­ła ramię spraw­cy obie­ma dłoń­mi, przy­cią­gnę­ła do swo­ich ple­ców, a na­stęp­nie zgię­ła ko­la­na i z ca­łych sił go prze­rzu­ci­ła.

On na­to­miast, wi­dząc swój spo­kój, a ich pa­ni­kę, czuł się od­po­wie­dzial­ny za bez­piecz­ne wy­pro­wa­dze­nie całej trój­ki, zresz­tą za­wsze był dla nich pew­ne­go ro­dza­ju kom­pa­sem we wszyst­kich sfe­rach życia, być może dla­te­go za­wsze brali go ze sobą.

Nagle gwał­tow­nie do­sko­czył do Zosmy, która stra­ci­ła czu­cie w no­gach i pra­wie upa­dła na zie­mię.

– Oj, ostroż­nie! – rzu­cił, a na­stęp­nie po­wo­li usa­dził ją albo jego na ziemi.

– Wszyst­ko… w po­rząd­ku? – za­py­tał, mimo wszyst­ko zda­jąc sobie spra­wę z ude­rza­ją­cej ab­sur­dal­no­ści swo­je­go py­ta­nia.

 

 

Za­pi­sy dia­lo­gów wy­ma­ga­ją szcze­gó­ło­wej po­pra­wy, np.:

– An­ta­res Scor­pii?! – krzyk­nę­ła, wi­dząc w pełni jego twarz – Je­steś nie­nor­mal­ny? My­śla­łam, że ktoś chciał mnie na­paść!

– Uda­waj­cie, że tego nie wi­dzie­li­ście, jasne? – ase­ku­ra­cyj­nie po­pa­trzył to na nią, to na niego, szu­ka­jąc ja­kie­go­kol­wiek po­twier­dze­nia swo­ich słów. Gdy go nie zna­lazł, po­sta­no­wił szyb­ko zmie­nić temat: – To co, idzie­my?

– No co ty, my­ślisz, że ją w ja­ki­kol­wiek spo­sób in­te­re­su­je po­li­ty­ka? – od­wró­cił się w jego stro­nę.

– Aku­rat na prze­mó­wie­niu no­we­go pre­zy­den­ta obec­ność jest obo­wiąz­ko­wa – ko­bie­ta wcię­ła się w jego kpią­ce zda­nie.

– Cho­le­ra, co teraz? – na twa­rzy Ha­ty­sy wy­rzeź­bi­ło się za­kło­po­ta­nie.

 

Cza­sem brak prze­cin­ka, np.:

Jego wy­pro­sto­wa­na po­sta­wa prze­szła w lekko zgar­bio­ną, a ręce, któ­ry­mi przed­tem ge­sty­ku­lo­wał za­mar­ły.

Nie­wy­ja­śnio­ny in­cy­dent szyb­ko stał się nad­rzęd­nym przed­mio­tem wsze­la­kich badań i ja­kie­kol­wiek, choć­by naj­bar­dziej skąpe wy­ja­śnie­nie go stało się prio­ry­te­tem czo­ło­wych na­ukow­ców.

Cza­sem prze­cin­ków jest za dużo, np.:

Wtem, oto­cze­nie za­czę­ło roz­my­wać jej się przed ocza­mi.

 

– Co to za szop­ka… – czy to nie zda­nie py­ta­ją­ce?

– Co to było… – i to​?

Po czte­rech dniach na­to­miast do­wie­dzio­no, że zja­wi­sko za­wsze funk­cjo­nu­je w obie stro­ny, mię­dzy dwoma oso­ba­mi, po­nie­waż świa­do­mość jed­nost­ki, z którą do­szło do za­mia­ny nie może po­zo­stać bez żad­ne­go ośrod­ka. – tutaj błąd gra­ma­tycz­ny – „osoba” to ro­dzaj żeń­ski, a nie męski

 

W wielu zda­niach za dużo jest za­im­ków, np.:

Wtem Felis gwał­tow­nie szarp­nął go za ko­szul­kę, po­wo­du­jąc chwi­lo­we za­ci­śnię­cie ma­te­ria­łu na jego szyi.

Po­ja­wia­ją się także błędy or­to­gra­ficz­ne, np.:

– Nie ważne, żyję – razem

Opo­wia­da­nie jest nagle urwa­ne, brak pod­su­mo­wa­nia, za­koń­cze­nia, ja­kie­go­kol­wiek zło­że­nia razem tego, co opo­wie­dzia­łaś wcze­śniej. Czy­tel­nik po­zo­sta­je z uczu­ciem za­sko­cze­nia i nie­do­sy­tu. Po­mysł na fan­ta­sty­kę jest cie­ka­wy, lecz nie do końca wy­ja­śnio­ny i pod­su­mo­wa­ny.

Za­chę­cam do spoj­rze­nia w dział Pu­bli­cy­sty­ka, gdzie miesz­czą­cy się u samej góry „Po­rad­nik dla No­wi­cju­szy” au­tor­stwa Dra­ka­iny (oraz po­niż­sze ko­men­ta­rze) przy­bli­ży i uła­twi wiele spraw, w tym zapis dia­lo­gów.

Po­zdra­wiam ser­decz­nie, po­wo­dze­nia. :)

Pe­cu­nia non olet

Witaj.

Zga­dzam się cał­ko­wi­cie z pod­su­mo­wa­niem bruce i wcze­śniej­szy­mi uwa­ga­mi.

“Peł­no­praw­ne sta­wa­nie na chod­ni­ku…cięż­ka szczę­ka…miesz­ka­nie kie­ru­ją­ce się do wyj­ścia…

gle­bo­wa farba…pre­ten­sjo­nal­ne zmarsz­cze­nie brwi…” – to wszyst­ko (i inne) tro­chę pach­nie AI.

Ale pew­nie się mylę. 

Uwiel­biam ta­plać się w opa­rach abs­trak­cji i ab­sur­du, jed­nak tu – miej­sca­mi – mnie prze­ro­sły.

Jed­nak mówi się, że ćwi­cze­nie czyni mi­strza…

Po­zdra­wiam.

dum spiro spero

bruce - Bar­dzo dzię­ku­ję za tak szcze­gó­ło­wą ana­li­zę mo­je­go opo­wia­da­nia oraz cenne uwagi i wska­zów­ki. Wezmę je sobie wszyst­kie do serca i będę pra­co­wać nad nie­do­cią­gnię­cia­mi. Po­zdra­wiam ser­decz­nie :)

 

Fa­scy­na­tor - Nie ko­rzy­sta­łam z AI, ale coś w tym jest – mo­men­ta­mi rze­czy­wi­ście brzmi to tro­chę dziw­nie, a nawet prze­sad­nie. Bar­dzo dzię­ku­ję za ko­men­tarz, oczy­wi­ście będę dalej ćwi­czyć. Po­zdra­wiam rów­nież :)

I ja dzię­ku­ję. :)

Tutaj każdy z nas pra­cu­je nad tek­sta­mi, nikt nie pisze bez­błęd­nie. :)

Po­zdra­wiam ser­decz­nie, po­wo­dze­nia. :)

Pe­cu­nia non olet

Do­pie­ro co od­czu­łem to na wła­snej skó­rze. Do­brze, że gruba…

ar­be­lav – bę­dzie do­brze, po­ten­cjał jest…

dum spiro spero

Hej, hej,

 

hi­sto­ria przy­po­mi­na ra­czej szkic niż peł­no­praw­ne opo­wia­da­nie. Pełno w niej uprosz­czeń fa­bu­lar­nych, przy­dłu­gich opi­sów ob­fi­tych w ogól­ne stwier­dze­nia, albo nie­lo­gicz­nych zda­rzeń – prze­ło­mo­wych od­kryć, które “same się do­ko­na­ły” w dro­dze ewo­lu­cji (sic!).

 

Hi­sto­ria nie ma w sobie ta­jem­ni­cy a boh­te­ro­wie i świat przed­sta­wio­ny są słabo opi­sa­ni, pa­pie­ro­wi.

 

Je­że­li cho­dzi o za­mia­nę ciał po­le­cam 2 od­ci­nek Opo­wie­ści z Pętli (klik). Nawet ten jeden od­ci­nek (a po­le­cam obej­rzeć ca­łość) uka­zu­je swo­istą głę­bię bu­do­wa­nia świa­ta i kon­stru­wa­nia bo­ha­te­rów. Jed­no­cze­śnie jest w tym świe­cie cała gama emo­cji.

 

Tro­chę od­nie­sień do tek­stu po­ni­żej.

 

Na­gro­ma­dze­nie słów mało kon­kret­nych, ogól­nych

 

Czło­wiek bu­dził się zu­peł­nie od­cię­ty od świa­tła, dźwię­ku i wszel­kich in­nych bodź­ców ze­wnętrz­nych. Woda opla­ta­ła je­dy­nie część jego ciała, pod­czas gdy sól epsom wy­py­cha­ła go ku górze. Dzię­ki temu był w sta­nie utrzy­my­wać się na po­wierzch­ni przez okrą­głe osiem go­dzin jak hi­sto­rycz­ne nar­t­ni­ki. Otwar­cie oczu było ni­czym prze­dłu­że­nie snu, po­nie­waż zbior­nik tłu­mie­nia sen­so­rycz­ne­go peł­nią­cy funk­cję łóżka za­pew­niał do­świad­cze­nie nie z tego świa­ta. Ko­pu­ła re­ago­wa­ła na roz­sze­rze­nie źre­ni­cy, otwie­ra­jąc się z każdą esen­cją życia w po­sta­ci od­ru­chu bez­wa­run­ko­we­go. 

 

Tro­chę słów za­sto­so­wa­nym w dziw­nym zna­cze­niu np:

– Dzień dobry. W jakim stylu ma być dzi­siej­szy wy­strój?

Wy­strój ma ko­no­ta­cje ra­czej zwią­za­ne z ar­chi­tek­tu­rą (klik)

 

 

 

Było już wyżej o skład­ni, do­rzu­cam swoje trzy gro­sze, przy nie­któ­rych zda­niach nieco się po­gu­bi­łem:

 

Kie­ru­jąc się do wyj­ścia, miesz­ka­nie stop­nio­wo za­czę­ło przy­bie­rać formę nie­kon­wen­cjo­nal­nych brył.

Miesz­ka­nie kie­ro­wa­ło się do wyj­ścia?

 

Wy­szła przez za­my­ka­ne au­to­ma­tycz­nie drzwi.

Skoro wy­szła przez te drzwi to chyba były też otwie­ra­ne au­to­ma­tycz­nie? To wy­cho­dze­nie i za­my­ka­nie jakoś wzbu­dzi­ło moje wąt­pli­wo­ści. Ja bym szedł w coś na kształt “Wy­szła przez au­to­ma­tycz­ne drzwi, które za­mknę­ły się za nią z ci­chym szme­rem pro­wad­nic”.

 

Wpa­try­wa­ła się w nie na tyle długo, żeby za­cho­wać w pa­mię­ci ich jak naj­lep­szy obraz, gdy nagle po­czu­ła czy­jąś rękę na swo­jej szyi.

Chwy­ci­ła ramię spraw­cy obie­ma dłoń­mi, przy­cią­gnę­ła do swo­ich ple­ców, a na­stęp­nie zgię­ła ko­la­na i z ca­łych sił go prze­rzu­ci­ła.

Tutaj mamy spraw­cę nie wia­do­mo czego. Mamy tylko info o ręce na szyi, nie wiem, co ta ręka spra­wi­ła.

 

 

Fa­bu­lar­nie garść moich wąt­pli­wo­ści:

 

– Co się dzie­je?! – wrza­snę­ła Zosma tak gło­śno, jakby była so­list­ką w tym chó­rze krzy­ków ludz­kiej pa­ni­ki.

Felis wstał pierw­szy i jako je­dy­ny z pu­blicz­no­ści nie wpra­wił swo­ich strun gło­so­wych w drga­nia. Ge­stem obu dłoni wska­zał, żeby resz­ta się pod­nio­sła, a na­stęp­nie kiw­nął głową w stro­nę wyj­ścia. Wszy­scy byli na tyle zdu­mie­ni i za­kło­po­ta­ni, że bez za­sta­no­wie­nia wy­ko­na­li jego nieme roz­ka­zy. On na­to­miast, wi­dząc swój spo­kój, a ich pa­ni­kę, czuł się od­po­wie­dzial­ny za bez­piecz­ne wy­pro­wa­dze­nie całej trój­ki, zresz­tą za­wsze był dla nich pew­ne­go ro­dza­ju kom­pa­sem we wszyst­kich sfe­rach życia, być może dla­te­go za­wsze brali go ze sobą.

Nie po­trze­ba było wiele czasu, żeby udo­wod­nić traf­ność jego de­cy­zji. Do­słow­nie se­kun­dę po prze­kro­cze­niu progu drzwi wyj­ścio­wych, te nagle się za­blo­ko­wa­ły pod na­po­rem ucie­ka­ją­cych ludzi.

I dalej:

 

Nie­wy­ja­śnio­ny in­cy­dent szyb­ko stał się nad­rzęd­nym przed­mio­tem wsze­la­kich badań i ja­kie­kol­wiek, choć­by naj­bar­dziej skąpe wy­ja­śnie­nie go stało się prio­ry­te­tem czo­ło­wych na­ukow­ców.

 

Dl;acze­go lu­dzie za­czę­li pa­ni­ko­wać? Prze­cież nic ta­kie­go się nie wy­da­rzy­ło, ktoś za­czął beł­ko­tać, inny ze­mdlał, no i co z tego? Dla­cze­go na­zy­wa się to in­cy­den­tem?

 

Ozna­cza­ło to, że moż­li­wym stało się prze­nie­sie­nie świa­do­mo­ści jed­ne­go czło­wie­ka do ciała kogoś in­ne­go. Po czte­rech dniach na­to­miast do­wie­dzio­no, że zja­wi­sko za­wsze funk­cjo­nu­je w obie stro­ny, mię­dzy dwoma oso­ba­mi, po­nie­waż świa­do­mość jed­nost­ki, z którą do­szło do za­mia­ny nie może po­zo­stać bez żad­ne­go ośrod­ka.

Jak to moż­li­we? Kto to od­krył? Je­że­li w wy­ni­ku ewo­lu­cji, zjwi­sko to po­win­no na­stę­po­wać ra­czej stop­nio­wo, umysł po­wi­nien np. naj­pierw mieść zdol­ność te­le­pa­tii, czy krót­ko­trwa­łej wy­mia­ny świa­do­mo­ści, może pod­czas snu. A tutaj deus ex ma­chi­na, do razy “udo­wod­nio­no”, że można.

 

Po­zdra­wiam!

 

Che mi sento di morir

Ba­se­ment­Key – Bar­dzo dzię­ku­ję za ten ko­men­tarz i tyle war­to­ścio­wych su­ge­stii! Rów­nież dzię­ku­ję za sku­pie­nie się na fa­bu­le i lo­gi­ce – sama bym tego nie za­uwa­ży­ła, a teraz jak o tym myślę, to opo­wia­da­nie mo­gło­by mieć więk­szy sens i ta­jem­ni­cę, gdyby za­cząć od tego co pro­po­no­wa­łeś “naj­pierw mieć zdol­ność te­le­pa­tii, czy krót­ko­trwa­łej wy­mia­ny świa­do­mo­ści, może pod­czas snu.” Bar­dzo mi to po­mo­gło, wiem już nad czym pra­co­wać. Po­zdra­wiam ser­decz­nie.

Cie­szę sie, że moje uwagi uzna­łaś za przy­dat­ne.

 

Sku­pia­jąc się bar­dziej na po­zy­ty­wach – moim zda­niem masz wszyst­kie wy­ma­ga­ne ele­men­ty po­rząd­nej fa­bu­ły, po­do­ba­ją mi się te przej­ści od snu bo­ha­ter­ki do spo­tka­nia w gro­nie zna­jo­mych, po­przez wy­da­rze­nie pu­blicz­ne, pod­czas któ­re­go ma miej­sce nie­zwy­kłe wy­da­rze­nie (po­ten­cjal­na ka­ta­stro­fa). Kwe­stia “tylko” lep­sze­go po­wią­za­nia tych ele­men­tów i może na­kre­śle­nia ja­kiejś spa­ja­ją­cej wszyst­ko “hi­sto­rii”.

 

Mo­żesz spó­bo­wać ta­kie­go ćwi­cze­nia – na­pi­sać sobie w skró­cie o czym jest dana hi­sto­ria. Je­że­li masz pro­blem z opi­sa­niem w dwóch trzech zda­niach o czym jest fa­bu­ła, może to ozna­czać, że trze­ba bar­dziej nad nią po­pra­co­wać. Np. w przy­wo­ły­wa­nych już wyżej “Opo­wie­ściach z pętli” by­ło­by tak [spo­iler alert!]:

 

“Dwaj chłop­cy znaj­du­ją w lesie kap­su­łę, która umoż­li­wia za­mia­nę ciał. W wy­ni­ku zim­nej kal­ku­la­cji jed­ne­go z nich po­wrot­na za­mia­na ciał mię­dzy nimi nie jest moż­li­wa. Jeden z chłop­ców krad­nie życie dru­gie­mu uda­jąc, że do żad­nej za­mia­ny ciał nie do­szło. Drugi chło­piec pró­bu­je na wła­sną rękę od­zy­skać swoje pier­wot­ne ciało, ale osta­tecz­nie za­mie­nia się “cia­łem” z ro­bo­tem i od tej pory żyje poza spo­łecz­no­ścią.”

 

Po­zdra­wiam!

Che mi sento di morir

Ha­ty­sa Orio­nis uświa­do­mi­ła sobie, że już nie była w sta­nie snu 

Nie mó­wiąc nic wię­cej, naj­zwy­czaj­niej podał rękę An­ta­re­so­wi, jed­nak ten sta­now­czo od­mó­wił, woląc sa­me­mu po­sta­wić się do pionu. Gdyby ta wy­cią­gnię­ta dłoń na­le­ża­ła do zwy­kłe­go prze­chod­nia, to bez wa­ha­nia prze­rzu­cił­by na nią cały cię­żar swo­je­go ciała…

Felis wstał pierw­szy i jako je­dy­ny z pu­blicz­no­ści nie wpra­wił swo­ich strun gło­so­wych w drga­nia.

Oke­eej…

A tak na serio, to część uży­tych zwro­tów jest tak po­twor­nie dzi­wacz­na, że budzi kon­ster­na­cję, śmiech albo za­że­no­wa­nie (scena z ,,Przy­ja­ciół”: Joey pisze list ze słow­ni­kiem sy­no­ni­mów i słowa ,,cie­pli lu­dzie o wiel­kich ser­cach” za­mie­nia na ,,skwar­ni Homo sa­piens o roz­ro­śnię­tych punk­tach cen­tral­nych”…). :( Nie wiem, jaki efekt chcia­łaś osią­gnąć, ale na przy­szłość po­sta­raj się pisać z mniej­szym, hm, wy­ra­fi­no­wa­niem, a bar­dziej zro­zu­mia­le.

Sama fa­bu­ła tro­chę ra­chi­tycz­na. Ot, jest fu­tu­ry­stycz­na Zie­mia, coś się wy­da­rzy­ło, ale w sumie nie wia­do­mo, co, i tyle. Szko­da, bo po­mysł wy­da­wał się am­bit­ny.

Show us what you've got when the motherf...cking beat drops...

SNDWLKR – Bar­dzo dzię­ku­ję za ko­men­tarz! Przy­zna­ję, że mam w zwy­cza­ju wy­my­ślać prze­sa­dzo­ne i dziw­ne zwro­ty, dla­te­go po­trze­bo­wa­łam ta­kiej szcze­rej opi­nii. Po­sta­ram się pisać bar­dziej zro­zu­mia­le. Po­zdra­wiam ser­decz­nie.

 Woda opla­ta­ła je­dy­nie część jego ciała, pod­czas gdy sól epsom wy­py­cha­ła go ku górze.

Oj, pur­pu­ro­we to. Opla­ta­nie ciała przez wodę ko­ja­rzy mi się z prysz­ni­cem, ewen­tu­al­nie z czymś na kształt hen­tai, a – o ile ja wiem, co to jest sól z Epsom i do czego służy – ktoś inny może tego nie wie­dzieć.

 Dzię­ki temu był w sta­nie utrzy­my­wać się na po­wierzch­ni przez okrą­głe osiem go­dzin jak hi­sto­rycz­ne nar­t­ni­ki.

Wy­trzy­maj osiem go­dzin w zbior­ni­ku… Nar­t­ni­ki się ru­sza­ją, i – hi­sto­rycz­ne? Nie masz aby na myśli "dawne"? Albo "wy­mar­łe"? (Dys­to­pia…)

 po­nie­waż zbior­nik tłu­mie­nia sen­so­rycz­ne­go peł­nią­cy funk­cję łóżka za­pew­niał do­świad­cze­nie nie z tego świa­ta

Hmmmmmmm.

 Ko­pu­ła re­ago­wa­ła na roz­sze­rze­nie źre­ni­cy, otwie­ra­jąc się z każdą esen­cją życia w po­sta­ci od­ru­chu bez­wa­run­ko­we­go.

Prze­pra­szam – co to zna­czy?

 uświa­do­mi­ła sobie, że już nie była w sta­nie snu.

C.t.: że już nie jest w sta­nie snu. A naj­le­piej: że nie śpi.

 Zwią­za­ny z tym ból za każ­dym razem prze­ja­wiał się na jej twa­rzy

Zaraz, ale ona musi się po­ła­pać, że nie śpi, żeby ją za­czę­ło boleć? I widzi swoją twarz? Bo opis to su­ge­ru­je. I – na po­cząt­ku spał chyba facet?

 Cóż, cięż­ka szczę­ka co­dzien­nie przy­po­mi­na­ła jej o tym, że jesz­cze dzia­ła­ła siła gra­wi­ta­cji.

C.t.: Cóż, cięż­ka szczę­ka co­dzien­nie przy­po­mi­na­ła jej o tym, że siła gra­wi­ta­cji jesz­cze dzia­ła. Do­brze, ale dla­cze­go tylko na szczę­kę?

 Dresz­cze prze­bie­gły ma­ra­ton po całym ciele, kiedy koń­ców­ki jej kru­czo­czar­nych wło­sów wciąż ocie­ka­ły wodą.

? Dla­cze­go ma­ra­ton? I – su­ge­ru­jesz tu, że włosy po­win­ny wy­schnąć, zanim bo­ha­ter­ka do­sta­nie dresz­czy. (Chyba…) Dla­cze­go?

 Oszczę­dza­jąc na kro­kach

…? Za kroki trze­ba pła­cić?

 sta­nę­ła w nie­mal iden­tycz­nym miej­scu

Iden­tycz­nym – z czym? https://wsjp.pl/haslo/podglad/25262/identyczny

wraż­li­we na dźwięk uszy

Wraż­li­wość na dźwięk jest sen­sem ist­nie­nia uszu. Czy masz na myśli to, że miała uszy szcze­gól­nie wraż­li­we?

 Kolor oczu ko­bie­ty stop­nio­wo prze­kształ­cał się z pe­la­gia­lu w hadal

Me­ta­fo­ra me­ta­fo­rą, a kolor oczu nie jest stre­fą oce­anu i nie może się prze­kształ­cać. Naj­wy­żej prze­cho­dzić jeden w drugi. I o czym to wła­ści­wie świad­czy, że oczy jej ściem­nia­ły?

 Kie­ru­jąc się do wyj­ścia, miesz­ka­nie stop­nio­wo za­czę­ło przy­bie­rać formę nie­kon­wen­cjo­nal­nych brył.

Miesz­ka­nie kie­ru­ją­ce się do wyj­ścia – to ra­czej sur­re­alizm :) Przy­bie­ra­nie formy też tu nie gra – forma jest jedna. Mo­gła­by być forma zbio­ru brył.

 Kiedy obie­ma sto­pa­mi już peł­no­praw­nie zna­la­zła się na chod­ni­ku

"Peł­no­praw­nie"? Szyk też jest tro­chę dziw­ny.

 osten­ta­cyj­nie za­czę­ła roz­glą­dać się do­oko­ła

Dla­cze­go? https://wsjp.pl/haslo/podglad/34215/ostentacyjnie

 Fun­da­men­ty tego mia­sta po­wsta­ły na nie­gdyś opusz­czo­nej wy­spie, a ów­cze­śnie swoją ar­chi­tek­tu­rą re­pre­zen­to­wa­ło szczyt tech­no­lo­gii.

Po­plą­ta­ne. Nie do końca wiem, jak to ro­zu­mieć.

 Ustro­jem przy­po­mi­na­ło grec­ką polis z cza­sów pre­hi­sto­rycz­nych, choć mi­nę­ło już od nich tyle lat, że okres ten wy­da­wał się obec­nej ludz­ko­ści zbli­żo­ny do licz­by Gra­ha­ma – gdyby umysł czło­wie­ka za­wie­rał wy­star­cza­ją­cą moc ob­li­cze­nio­wą, aby zwi­zu­ali­zo­wać ich licz­bę, za­padł­by się w czar­ną dziu­rę.

Mą­cisz, plą­czesz, ko­łu­jesz. Chyba cho­dzi o to, żeby po­ka­zać bez­miar czasu, ale czemu wła­śnie tak?

 Po­wra­ca­jąc do pań­stwa-mia­sta, było ono od­izo­lo­wa­ne od resz­ty świa­ta, a do­kład­niej za­mknię­te za swo­imi lu­strza­ny­mi mu­ra­mi.

Wra­ca­jąc do pań­stwa-mia­sta… ale zaraz. Mó­wi­my o tym mie­ście, czy o mie­ście z cza­sów grec­kich?

 W środ­ku nie bra­ko­wa­ło też wie­lo­wy­mia­ro­wych blo­ków wbu­do­wa­nych w sie­bie, które two­rzy­ły imi­ta­cję nie­rów­ne­go klifu skal­ne­go.

? https://sjp.pwn.pl/slowniki/wielowymiarowy.html

 W ta­kich bu­dyn­kach prze­ci­na­ły się ze sobą naj­róż­niej­sze in­sty­tu­cje użyt­ku pu­blicz­ne­go

W jaki spo­sób in­sty­tu­cje (które są nie­ma­te­rial­ne) mogą się prze­ci­nać (w prze­strze­ni)?

 Mia­sto za­pew­nia­ło oby­wa­te­lom naj­po­trzeb­niej­szą in­fra­struk­tu­rę.

Czyli jed­nak uto­pia? :D

 Po­nad­to, jego ide­al­ne roz­pla­no­wa­nie po­zwa­la­ło miesz­kań­com na do­tar­cie do naj­waż­niej­szych punk­tów w mniej niż dwie mi­nu­ty, a miej­sca gra­nicz­ne po­łą­czo­ne były po­cią­ga­mi po­ru­sza­ją­cy­mi się tuż nad gło­wa­mi, po to­rach za­mon­to­wa­nych w mo­stach nad­ziem­nych.

"Po­nad­to" w ogóle bym wy­cię­ła. Co to są miej­sca gra­nicz­ne? Po­cią­gi tuż nad gło­wa­mi to nie jest dobry po­mysł – nawet ma­glev pew­nie by dud­nił. A, i to, po czym po­ciąg je­dzie, to wia­dukt ko­le­jo­wy albo es­ta­ka­da.

Same w sobie nie sta­no­wi­ły je­dy­nie bu­dow­li in­ży­nier­skiej, lecz słu­ży­ły za ko­lej­ne pod­ło­że, umoż­li­wia­jąc pię­trze­nie grun­tu do gra­nic moż­li­wo­ści.

…?

 Sztucz­ny ma­kro­ko­smos bę­dą­cy tłem ar­chi­tek­tu­ry mia­sta ema­no­wał znacz­nie bar­dziej za­chwy­ca­ją­cym pięk­nem

Za­pew­niasz. To praw­do­po­dob­nie atlan­tydz­ka pro­pa­gan­da, ale za­zna­czam dla po­rząd­ku.

 gołe i bar­ba­rzyń­sko ob­dar­te z ciał nie­bie­skich w wy­ni­ku ogrom­ne­go za­nie­czysz­cze­nia po­wie­trza na Ziemi

… które po­wo­du­je ra­czej za­chmu­rze­nie i za­mgle­nie, za­sła­nia­ją­ce ciała nie­bie­skie. Więc me­ta­fo­ra się nie trzy­ma.

 W do­dat­ku sztucz­ne niebo peł­ni­ło nie­sa­mo­wi­cie przy­dat­ną funk­cję. Każdy oby­wa­tel Atlan­tis był przy­pi­sa­ny do jed­nej z miesz­czą­cych się tam gwiazd i to po niej otrzy­my­wał swoje imię.

…? "Swoje" zbęd­ne.

 Wie­rzo­no, że dzię­ki temu czło­wiek nigdy nie za­gi­nie, gdyż owa gwiaz­da re­je­stro­wa­ła każdy jego ruch,

A co tu jest do wie­rze­nia, skoro to wy­raź­nie kwe­stia tech­ni­ki? I dla­cze­go miał­by za­gi­nąć w za­mknię­tym mie­ście? "Owa" zbęd­ne.

 Z tego po­wo­du, wbrew prze­ko­na­niom przod­ków, spa­da­ją­ca gwiaz­da nie ko­ja­rzy­ła się miesz­kań­com ze speł­nia­niem ży­czeń

Hmmmmmmmmmmm.

 cen­nych go­dzin z życia

Cen­nych go­dzin życia.

 na noc­nym tro­pie­niu jej po nie­bie

Nie­zgrab­ne. Ale jak to uzgrab­nić…

 Więk­szość wo­la­ła unik­nąć tego dra­stycz­ne­go wi­do­ku.

https://wsjp.pl/haslo/podglad/38901/drastyczny

 Wpa­try­wa­ła się w nie na tyle długo, żeby za­cho­wać w pa­mię­ci ich jak naj­lep­szy obraz, gdy nagle po­czu­ła czy­jąś rękę na swo­jej szyi.

Bę­dzie ucie­kać? Po­czu­ła na szyi czy­jąś rękę.

 Chwy­ci­ła ramię spraw­cy obie­ma dłoń­mi, przy­cią­gnę­ła do swo­ich ple­ców

Uwa­żaj na za­im­ki – "swo­ich" zbęd­ne. I zaraz "spraw­cy".

 wi­dząc w pełni jego twarz

Wcze­śniej nie wi­dzia­ła jej wcale, więc nie ma co za­zna­czać, że w pełni.

 My­śla­łam, że ktoś chciał mnie na­paść!

C.t.: Że ktoś chce mnie na­paść.

 ma­su­jąc pal­ca­mi głowę

Czyli jak?

 Jakim cudem jesz­cze do tego nie przy­wy­kłaś?

To dobre py­ta­nie. Dru­gie dobre py­ta­nie – czemu on tak cią­gle robi, skoro wie, że ona tego nie lubi? Mó­wisz tu coś o bo­ha­te­rach, mam na­dzie­ję, że to bę­dzie ważne dalej.

 Roz­chy­lił usta w obu­rze­niu i zu­peł­nie za­po­mi­na­jąc o bólu, pod­niósł się z pręd­ko­ścią świa­tła.

Hmmmmmmmmmm.

 lecz nie­spo­dzie­wa­nie w kon­wer­sa­cji po­ja­wił się nowy głos:

Dziw­ny styl, zwłasz­cza, że na­stęp­ne zda­nie jest bar­dzo ko­lo­kwial­ne.

 czemu An­ta­res leży na ziemi?

Skoro dwa zda­nia temu wstał?

 Scor­pii prze­tarł kom­bi­ne­zon uma­za­ny smugą gle­bo­wej farby

"Uma­za­ny" to cały brud­ny. Czy da się ze­trzeć farbę z kom­bi­ne­zo­nu? I – gle­bo­wa farba? Po co ma­lo­wać glebę?

 Ha­ty­sa utknę­ła spoj­rze­nie

Utkwi­ła.

 Po­je­dyn­cze punk­ci­ki świa­tła lśni­ły brą­zo­wo w jego oczach, a na czoło opa­dał szary, za duży kap­tur.

Hmmm. I widać te oczy?

 woląc sa­me­mu po­sta­wić się do pionu

Za­pew­niasz.

 Gdyby ta wy­cią­gnię­ta dłoń na­le­ża­ła do zwy­kłe­go prze­chod­nia, to bez wa­ha­nia prze­rzu­cił­by na nią cały cię­żar swo­je­go ciała,

Pur­pu­ro­we.

 osoba, która przy nie­wiel­kiej ilo­ści wy­po­wie­dzia­nych słów bu­dzi­ła re­spekt ni­czym naj­le­piej prze­ma­wia­ją­cy fi­lo­zof

?

 Nie ważne

Łącz­nie.

 ase­ku­ra­cyj­nie po­pa­trzył to na nią, to na niego, szu­ka­jąc ja­kie­go­kol­wiek po­twier­dze­nia swo­ich słów

Dużą li­te­rą, patrz tutaj: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/ Tego typu błędu nie będę już wy­pi­sy­wać, żeby oszczę­dzić miej­sce (ko­men­ta­rze mają ogra­ni­czo­ną dłu­gość). "Ja­kie­go­kol­wiek" w dzie­więć­dzie­się­ciu dzie­wię­ciu przy­pad­kach na sto można wy­ciąć. Tu też.

 An­ta­res za­śmiał się, lek­ce­wa­żą­co ma­cha­jąc przy tym ręką.

"Przy tym" zbęd­ne.

 No co ty, my­ślisz, że ją w ja­ki­kol­wiek spo­sób in­te­re­su­je po­li­ty­ka?

No, co ty, my­ślisz, że ją w ogóle in­te­re­su­je po­li­ty­ka?

 – Aku­rat na prze­mó­wie­niu no­we­go pre­zy­den­ta obec­ność jest obo­wiąz­ko­wa – ko­bie­ta wcię­ła się w jego kpią­ce zda­nie. – Oby­wa­tel, który się nie stawi, pod­le­ga karze, także by­ła­by na­praw­dę głu­pia, jakby nie przy­szła.

As you know, Bob. https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842859 Nie łam idio­mów. – Aku­rat na prze­mó­wie­niu no­we­go pre­zy­den­ta obec­ność jest obo­wiąz­ko­wa – Ko­bie­ta we­szła mu w słowo. – Oby­wa­tel, który się nie stawi, pod­le­ga karze, tak że by­ła­by na­praw­dę głu­pia, gdyby nie przy­szła.

 Przez chwi­lę stali w mil­cze­niu, aż w końcu po­ja­wi­ła się wy­cze­ki­wa­na osoba.

Mało to na­tu­ral­ne, i w sumie dla­cze­go oni muszą na nią cze­kać? To kwe­stia cha­rak­te­ry­sty­ki po­sta­ci?

 wy­du­si­ła z tru­dem po prze­bie­gnię­ciu krót­kie­go dy­stan­su.

Wy­du­si­ła z sie­bie, ale w ogóle wy­star­czy­ło­by "wy­sa­pa­ła".

jego en­tu­zjazm po­dzie­lił Felis pra­wie nie­wi­docz­nym uśmie­chem.

I tutaj wy­obra­zi­łam sobie kro­je­nie en­tu­zja­zmu nożem uśmie­chu…

 Sory

Mmmm, czy oby­wa­te­le przy­szłej dys­to­pii/uto­pii mówią w ten spo­sób?

 Felis zdo­łał upew­nić się, czy każdy miał przy sobie spraw­ne oku­la­ry ochron­ne przed świa­tłem nie­bie­skim

A dla­cze­go mia­ło­by to mu spra­wić trud­ność? Jak ze­psuć oku­la­ry? I – w pol­sz­czyź­nie nie ma con­se­cu­tio tem­po­rum. Felis upew­nił się, że każdy ma przy sobie oku­la­ry chro­nią­ce przed nie­bie­skim świa­tłem.

 Za­gra­ża­ło bo­wiem oczom ze wszyst­kich stron, po­nie­waż ścia­ny więk­szo­ści wie­żow­ców były po pro­stu ogrom­ny­mi ekra­na­mi.

Hmm.

 ru­szy­li ni­czym kwa­dry­ga

Po­rów­na­nie pur­pu­ro­we i su­ge­ru­je chyba coś, czego tu być nie po­win­no.

usie­dli w siód­mym rzę­dzie od końca, co za­pew­nia­ło im na­praw­dę dobry widok. Zresz­tą, nawet gdyby stali pod drzwia­mi wi­dzie­li­by wszyst­ko z prze­ra­ża­ją­cą do­kład­no­ścią, dzię­ki prze­zor­nie za­mon­to­wa­nym mo­ni­to­rom.

No, to dla­cze­go miej­sce za­pew­nia­ło im dobry widok? Tnij przy­miot­ni­ki – "prze­zor­nie" su­ge­ru­je coś, czego chyba nie chcesz su­ge­ro­wać. Tak samo "prze­ra­ża­ją­ca" do­kład­ność – od razu na­kie­ro­wu­je na coś pa­skud­ne­go.

 wy­da­wa­ło­by się, że sala ule­gła de­for­ma­cji od tak dużej licz­by ludzi, któ­rzy przy­szli, by usły­szeć to na żywo

To już po pro­stu nie jest po pol­sku.

W porę zdo­łał opa­no­wać stres i wchła­nia­jąc całą god­ność tego wy­da­rze­nia, za­czął mówić

Primo – przed chwi­lą pa­trzy­li­śmy na słu­cha­czy. Teraz nagle bo­ha­te­rem jest pre­zy­dent – czemu? Se­cun­do – "wchła­nia­jąc całą god­ność tego wy­da­rze­nia" to, z całą życz­li­wo­ścią, po pro­stu beł­kot. To nie ma sensu, nie trzy­ma się też kupy ję­zy­ko­wo.

 Każde słowo szczy­ci­ło się ide­al­nym wy­ar­ty­ku­ło­wa­niem,

Słowa nie mogą się szczy­cić, nie są bo­wiem oso­ba­mi. Me­ta­fo­rycz­nie mo­gły­by się pysz­nić, choć chyba nie tutaj.

 sam ich dobór był pro­jek­cją nie­zwy­kłej do­kład­no­ści i eru­dy­cji

Pur­pu­ro­we. Słowo "pro­jek­cja" zna­czy co in­ne­go: https://wsjp.pl/haslo/podglad/26150/projekcja

 Dum­nie wy­brzmie­wa­ją­ce fale dźwię­ko­we bez­pro­ble­mo­wo do­cie­ra­ły do uszu wszyst­kich zgro­ma­dzo­nych.

Bez pro­ble­mu do­cie­ra­ły, ale ca­łość jest śmiesz­nie za­dę­ta.

 za­trwa­ża­ją­ca ni­cość za­wład­nę­ła jego ocza­mi

Do­brze, ale co to zna­czy?

 De­li­kat­ny uśmiech za­czął scho­dzić mu z twa­rzy, jakby zu­ży­ła się w nim ba­te­ria.

…?

 Jego wy­pro­sto­wa­na po­sta­wa prze­szła w lekko zgar­bio­ną, a ręce, któ­ry­mi przed­tem ge­sty­ku­lo­wał za­mar­ły.

Skra­caj: Zgar­bił się lekko, ręce, któ­ry­mi ge­sty­ku­lo­wał, zwi­sły.

 Trwa­ło to około trzy­dzie­stu se­kund, przez co szme­ry ludz­kich gło­sów nie zdą­ży­ły się jesz­cze roz­prze­strze­nić po całym po­miesz­cze­niu

To zna­czy? O co cho­dzi?

 żadne z nich nie od­wa­ży­ło się wtedy wy­po­wie­dzieć ani słowa

"Wtedy" zbęd­ne.

 dla­te­go nie­po­rad­na część z nich sztucz­nie się za­śmia­ła, pod­czas gdy resz­ta pa­trzy­ła po sobie w prze­ra­że­niu

Nie część jest nie­po­rad­na, tylko lu­dzie – zresz­tą, co ma do tego nie­po­rad­ność? Nie­któ­rzy tak re­agu­ją.

 Nie­spo­dzie­wa­nie jedna osoba z pierw­sze­go rzędu gwał­tow­nie po­de­rwa­ła się ze swo­je­go miej­sca.

Albo "nie­spo­dzie­wa­nie", albo "gwał­tow­nie", ale nie oba naraz.

 wbi­ja­jąc oczy w pa­ni­ku­ją­ce­go pre­zy­den­ta, a potem, prze­kie­ro­wu­jąc je na wła­sne dło­nie

Nie oczy, a spoj­rze­nie, bo oczy chyba tkwi­ły tam, gdzie po­win­ny.

 Tym spo­so­bem, z pięk­ne­go prze­mó­wie­nia zo­sta­ły je­dy­nie reszt­ki, które i tak zmiótł wy­dech krzy­czą­ce­go męż­czy­zny.

Bu­du­jesz tutaj me­ta­fo­rę, która się chwie­je (see what I did there?). https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/metafora;3939981.html

 nie­ustan­nie opla­ta­jąc rę­ko­ma głowę

Nie­ustan­nie – czyli cały czas. Hmm?

sam swo­imi ge­sta­mi pod­jął próbę uspo­ko­je­nia in­nych

To bar­dzo dziw­nie brzmi.

 do­padł dłoń­mi swo­jej głowy i roz­po­czął hi­per­wen­ty­la­cję

Roz­po­czy­na się coś ce­lo­wo. A on za­czął hi­per­wen­ty­lo­wać, ale nie­ko­niecz­nie dla­te­go, że chciał. Mam też wąt­pli­wo­ści co do "do­padł".

 Nie­dłu­go potem ze­mdlał.

A co się dzia­ło tym­cza­sem?

 jakby była so­list­ką w tym chó­rze krzy­ków ludz­kiej pa­ni­ki

Ko­lej­na prze­sa­dzo­na me­ta­fo­ra.

 jako je­dy­ny z pu­blicz­no­ści nie wpra­wił swo­ich strun gło­so­wych w drga­nia

Bar­dzo, ale to bar­dzo prze­sa­dzo­ne. Do tego stop­nia, że trud­no to brać po­waż­nie. Takie zda­nia pi­sze­my zwy­kle w pa­ro­dii.

 Wszy­scy byli na tyle zdu­mie­ni i za­kło­po­ta­ni, że bez za­sta­no­wie­nia wy­ko­na­li jego nieme roz­ka­zy.

Pro­blem po­le­ga na tym, że jakby za­ni­kło tutaj tło. Zo­bacz – w sali za­pa­no­wa­ła pa­ni­ka, lu­dzie krzy­czą, pew­nie się tło­czą, prze­py­cha­ją – a oni są tylko "za­kło­po­ta­ni" i grzecz­nie sobie wy­cho­dzą? Nikt im w tym nie prze­szka­dza?

 

Ufff, bar­dzo cięż­ko się ten tekst ana­li­zu­je. Dalej już tylko prze­glą­dam. Nie mam po­ję­cia, co pró­bu­jesz po­wie­dzieć ani dla­cze­go wła­śnie za po­mo­cą ta­kich po­sta­ci. Niby po­mysł (lu­dzie w przy­pad­ko­wych chwi­lach wcho­dzą w cudze ciała) jest nośny, ale – co z niego wła­ści­wie wy­wnio­sko­wa­łaś? Co to ma wspól­ne­go z dys­to­pij­nym, fu­tu­ry­stycz­nym mia­stem czy kon­kret­ną grupą zna­jo­mych? Może gdzieś tam coś o tym jest, ale nie po­tra­fię tego wy­ło­wić z męt­ne­go, peł­ne­go nie­uda­nych me­ta­for i my­lą­cych przy­miot­ni­ków ję­zy­ka. Nie widzę roz­wią­za­nia akcji ani kon­flik­tu (ow­szem, bo­ha­te­ro­wie sobie do­ci­na­ją, ale to nie jest kon­flikt).

Re­asu­mu­jąc – nie jest za do­brze. Na razie spró­buj może cze­goś mniej am­bit­ne­go, krót­sze­go i opar­te­go na po­je­dyn­czym ob­ra­zie? I ko­niecz­nie zwróć uwagę na gra­ma­ty­kę – skła­dasz dość dłu­gie zda­nia, ale nie za­wsze skła­dasz je po­praw­nie.

Tutaj znaj­dziesz linki do uży­tecz­nych po­rad­ni­ków: https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842843

A tutaj mój po­rad­nik o skład­ni i szyku zda­nia (masz z nim kło­po­ty): https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842857

 Je­że­li w wy­ni­ku ewo­lu­cji, zjwi­sko to po­win­no na­stę­po­wać ra­czej stop­nio­wo, umysł po­wi­nien np. naj­pierw mieść zdol­ność te­le­pa­tii, czy krót­ko­trwa­łej wy­mia­ny świa­do­mo­ści, może pod­czas snu. A tutaj deus ex ma­chi­na, do razy “udo­wod­nio­no”, że można.

Zga­dzam się. Kiedy po­li­tyk za­czy­na wa­rio­wać w cza­sie prze­mó­wie­nia, więk­szość ludzi po­my­śli, że to udar albo coś ta­kie­go. Kiedy za­cznie świ­ro­wać ktoś inny na sali, można po­my­śleć, że to jakaś za­kaź­na cho­ro­ba – wtedy pa­ni­ka może być za­sad­na, choć czy aż taka? Ale w ewo­lu­cji nie ma na­głych sko­ków, oni po­win­ni być do te­le­pa­tii przy­zwy­cza­je­ni od po­ko­leń.

 Mo­żesz spó­bo­wać ta­kie­go ćwi­cze­nia – na­pi­sać sobie w skró­cie o czym jest dana hi­sto­ria.

O, dobra myśl.

 Przy­zna­ję, że mam w zwy­cza­ju wy­my­ślać prze­sa­dzo­ne i dziw­ne zwro­ty, dla­te­go po­trze­bo­wa­łam ta­kiej szcze­rej opi­nii.

Do­brze, ale skoro wiesz, że one są prze­sa­dzo­ne i dziw­ne – to czemu pusz­czasz je dalej?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

 po­nie­waż zbior­nik tłu­mie­nia sen­so­rycz­ne­go peł­nią­cy funk­cję łóżka za­pew­niał do­świad­cze­nie nie z tego świa­ta

Hmmmmmmm.

 Ko­pu­ła re­ago­wa­ła na roz­sze­rze­nie źre­ni­cy, otwie­ra­jąc się z każdą esen­cją życia w po­sta­ci od­ru­chu bez­wa­run­ko­we­go.

Prze­pra­szam – co to zna­czy?

To wszyst­ko (oraz inne frag­men­ty) oczy­wi­ście nic nie zna­czą. One mają po pro­stu robić wra­że­nie

na ufnym czy­tel­ni­ku. Bo kto się po­ła­pie, że tłu­mie­nie sen­so­rycz­ne w rze­czo­nym zbior­ni­ku, to nie

to samo, co eu­fo­rycz­ne do­zna­nia Bar­ba­rel­li w pew­nej ma­szy­nie… To jedna z po­sta­ci agno­zji po

uszko­dze­niu mózgu. Nie­przy­jem­na spra­wa…

Swoją drogą, wolę już walec re­gu­la­to­rzy – tar­ni­ny są do­dat­ko­wo kol­cza­ste.

Po­zdra­wiam wszyst­kich…

 

dum spiro spero

tar­ni­ny są do­dat­ko­wo kol­cza­ste.

I sta­raj się tu, ko­bie­to, być miłą… Cie­szę się, że do­star­czy­łam Ci roz­ryw­ki. Masz może coś do wy­ła­pan­ko­wa­nia?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Heh, wena po­ooszła!… Do cie­płych kra­jów, po­dob­no włó­czy się po Hur­gha­dzie – to bę­dzie

ra­chu­nek!

 

dum spiro spero

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tar­ni­na – Bar­dzo dzię­ku­ję za po­świę­ce­nie czasu i na­pi­sa­nie tak wni­kli­wej ana­li­zy mo­je­go opo­wia­da­nia. Będę ćwi­czyć pi­sa­nie ko­lej­nych opo­wia­dań, uwzględ­nia­jąc wszyst­kie cenne uwagi i po­ra­dy, które za­mie­ści­łaś w ko­men­ta­rzu. 

Do­brze, ale skoro wiesz, że one są prze­sa­dzo­ne i dziw­ne – to czem Do­brze, ale skoro wiesz, że one są prze­sa­dzo­ne i dziw­ne – to czemu pusz­czasz je dalej?

 

Szcze­rze mó­wiąc, jak two­rzy­łam te sfor­mu­ło­wa­nia, to nie wie­dzia­łam, że są aż takie złe i „aczy­tal­ne”. Nie mia­łam żad­nej in­for­ma­cji zwrot­nej, jak od­bie­ra je obiek­tyw­ny czy­tel­nik, aż do teraz :D

Aaaa, to zmie­nia po­stać rze­czy. In­for­ma­cja zwrot­na – to grunt!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Czy­ta­ło się nie naj­go­rzej, cie­ka­wy po­mysł z cza­so­wą za­mia­ną oso­bo­wo­ści i jej kon­se­kwen­cja­mi. Przy­da­ło­by się jed­nak to ubrać w nieco bar­dziej wcią­ga­ją­cą fa­bu­łę. Za­koń­cze­nie zbyt nie­do­po­wie­dzia­ne.

zyg­fry­d89 - Dzię­ku­ję bar­dzo za ko­men­tarz, będę sta­rać się nad ulep­sze­niem fa­bu­ły opo­wia­dań i rów­nież in­nych aspek­tów, mam na­dzie­ję, że po­wyż­sze ko­men­ta­rze mi w tym po­mo­gą! Po­zdra­wiam ser­decz­nie.

Zga­dzam się z przed­pi­ś­ca­mi – jest jakiś po­mysł, ale wy­ko­na­nie mocno udziw­nio­ne.

Na przy­kład po­rów­na­nie do kwa­dry­gi. Co chcia­łaś przez to po­wie­dzieć? Że bie­gli z pręd­ko­ścią koni? Że usta­wi­li się ławą, jak konie w tym za­przę­gu? Jedno i dru­gie wy­da­je się mało praw­do­po­dob­ne. Że jed­no­cze­śnie jak konie na sy­gnał woź­ni­cy?

Czy ustrój mia­sta ma zna­cze­nie dla tej hi­sto­rii?

Za­koń­cze­nie urwa­ne, nic nie wy­ja­śnia.

Kie­ru­jąc się do wyj­ścia, miesz­ka­nie stop­nio­wo za­czę­ło przy­bie­rać formę nie­kon­wen­cjo­nal­nych brył.

W zda­niach tego typu nie wolno zmie­niać pod­mio­tu, bo wy­cho­dzi, że miesz­ka­nie skie­ro­wa­ło się do wyj­ścia. Z sie­bie, jak sądzę. ;-)

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!