Geneza upadku

– 1 -

 

Męż­czy­zna rozparł się w fo­te­lu. Po­miesz­cze­nie, w któ­rym się znaj­do­wał było za­nie­dba­ne, brud­ne. Bra­ko­wa­ło w nim ko­bie­cej ręki, ta­kiej dba­ją­cej cho­ciaż­by o na­miast­kę na­stro­ju. Stare, za­ku­rzo­ne i czę­ścio­wo dziu­ra­we za­sło­ny nie­zbyt sku­tecz­nie od­dzie­la­ły go od desz­czu i sza­ro­ści za oknem.

 

Cie­pło sta­re­go ko­min­ka nie­znacz­nie tylko ogrze­wa­ło jego umę­czo­ne nogi. Na­pa­lił w nim kar­to­na­mi i reszt­ka­mi ja­kiejś me­blo­ścian­ki zna­le­zio­nej na śmiet­ni­ku. Daw­niej w jego dłoni znaj­do­wa­ła­by się szklan­ka wy­peł­nio­na dobrą whi­sky, z gra­mo­fo­nu do­bie­ga­ły­by zna­jo­me nuty grane przez Mi­le­sa Da­vie­sa, a obok sie­dzia­ła­by jego żona. Tak by­ło­by daw­niej.

 

Z mi­nio­nych wygód i ra­do­ści po­zo­sta­ło mu już tylko wspo­mnie­nie i reu­ma­tyzm, sil­nie da­ją­cy o sobie znać w desz­czo­wy, li­sto­pa­do­wy wie­czór. Dobrą whi­sky, z braku środ­ków, za­stą­pi­ła tania na­lew­ka. Sma­kiem przy­po­mi­na­ją­ca, że jego życie kie­dyś miało w sobie odro­bi­nę sło­dy­czy. Ot prze­lot­ne wspo­mnie­nie dni, które już nigdy nie po­wró­cą.

 

Męż­czy­zna sie­dział w ciszy, gra­mo­fon po­rósł ku­rzem, nie­uży­wa­ny od lat. Zresz­tą i tak nie miał­by czego na nim od­two­rzyć. Ostat­nie wi­ny­le sprze­dał lata temu, mu­siał wy­ku­pić leki. Nikt się do niego nie od­zy­wał, nie miał kto. Odkąd po­rzu­ci­ła go żona miesz­kał sam. Dzie­ci także nie chcia­ły mieć z nim nic wspól­ne­go. Twar­de wy­cho­wa­nie, któ­rym szczy­cił się w gro­nie zna­jo­mych, nie przy­nio­sło na stare lata spo­dzie­wa­nych przez niego efek­tów. Córkę ostat­ni raz wi­dział prze­lo­tem w su­per­mar­ke­cie, na jego widok tylko się od­wró­ci­ła i bez słowa ode­szła. Z kolei syna… Jego twa­rzy już nawet do­brze nie pa­mię­tał. Praw­do­po­dob­nie nie po­znał­by go na ulicy.

 

Męż­czy­zna czę­sto roz­my­ślał nad przy­czy­ną swo­jej obec­nej sy­tu­acji. Nad licz­ny­mi błę­da­mi, jakie po­peł­nił w przeszłości. Wie­dział, że po­zo­sta­wi­ły one w jego życiu pust­kę, któ­rej już nic nie zdoła wy­peł­nić. Skrzy­wił się, po­nie­waż pa­mię­tał do­sko­na­le dzień bę­dą­cy po­cząt­kiem jego końca. Dzień, w któ­rym jeden z nie­licz­nych od­ru­chów, wska­zu­ją­cych na tlące się w nim reszt­ki czło­wie­czeń­stwa, skło­nił go do naj­więk­sze­go błędu, jaki kie­dy­kol­wiek miał po­peł­nić.

 

***

W każdą so­bo­tę cho­dzi­li do te­atru, ot taki ka­prys no­wo­bo­gac­kiej żony. Po­dob­no tak wy­pa­da w wyż­szych sfe­rach, do któ­rych się już prze­cież za­li­cza­li. Żona Pio­tra za­wsze po­wta­rza­ła, że muszą teraz utrzy­my­wać po­zo­ry. Że niby tacy z nich eru­dy­ci i lu­dzie na po­zio­mie. Tylko dla­cze­go w trak­cie spek­ta­klu Ju­sty­na po­chło­nię­ta była prze­glą­da­niem że­nu­ją­cych ob­raz­ków w te­le­fo­nie? Tego Piotr już nie ro­zu­miał.

 

Tego dnia w te­atrze wy­sta­wia­no sztu­kę luźno opar­tą na „Pro­ce­sie” Fran­za Kafki. Było to cie­ka­we do­świad­cze­nie, cho­ciaż dla wy­traw­ne­go praw­ni­ka, za ja­kie­go uwa­żał się prze­cież Piotr, spek­takl miał cha­rak­ter nie­mal­że do­ku­men­tal­ny. Dla osoby tak wta­jem­ni­czo­nej jak on wy­da­rze­nia przed­sta­wio­ne na sce­nie to nie była tra­gi­ko­me­dia, to były w isto­cie same fakty. Z dru­giej stro­ny, mając od­po­wied­nie zna­jo­mo­ści, w są­dzie można było za­ła­twić wszyst­ko. A Piotr do­sko­na­le zda­wał sobie z tego spra­wę. Uże­ra­nie się z sę­dzia­mi i biu­ro­kra­cją są­do­wą? To była wy­łącz­nie do­me­na pleb­su i drob­nych „praw­nicz­ków”.

 

Po za­koń­czo­nym spek­ta­klu mał­żon­ko­wie udali się w kie­run­ku sa­mo­cho­du za­par­ko­wa­ne­go w nie­da­le­kiej od­le­gło­ści od te­atru. Podła, war­miń­ska aura po­sta­no­wi­ła przy­po­mnieć o sobie w peł­nej kra­sie. Deszcz, wiatr i mgła przy­po­mnia­ły Pio­tro­wi, dla­cze­go za­wsze za­bie­rał ze sobą pa­ra­sol­kę. Po­go­da nie za­chę­ca­ła do spo­koj­ne­go spa­ce­ru, w cza­sie któ­re­go czło­wiek mógł­by za­chwy­cić się uro­ka­mi dum­nej pa­no­ra­my Sta­re­go Mia­sta. Nie sprzy­ja­ła także roz­mo­wie z mał­żon­ką, cho­ciaż to aku­rat Pio­tra nie mar­twi­ło. Wła­ści­wie nie miał­by i tak o czym z nią roz­ma­wiać. Osta­tecz­nie zde­cy­do­wał się wziąć za żonę ty­po­wą la­lecz­kę, nie po­waż­ne­go part­ne­ra do roz­mo­wy. Zresz­tą, chwi­lo­wo to i tak nie mia­ło­by naj­mniej­sze­go zna­cze­nia. Ju­sty­na ak­tu­al­nie była zbyt po­chło­nię­ta za­war­to­ścią wła­sne­go te­le­fo­nu by jesz­cze re­ago­wać na bodź­ce po­cho­dzą­ce z ze­wnątrz. 

 

Deszcz nie od­pusz­czał, więc Piotr po­sta­no­wił, że zejdą z głów­nej drogi i ostat­nie metry do sa­mo­cho­du po­ko­na­ją małą, bocz­ną ulicz­ką. Gdy Ju­sty­na pod­nio­sła głowę znad te­le­fo­nu, skrzy­wi­ła się. Ulicz­ka była za­nie­dba­na, jej cen­tral­ną część zaj­mo­wał wiel­ki śmiet­nik, przy któ­rym roz­rzu­co­ne były kar­to­ny i inne śmie­ci. Nie­opo­dal le­ża­ły zwło­ki ja­kie­goś zwie­rzę­cia, chyba kota, cho­ciaż rów­nie do­brze mógł­by to być szczur. Po­nu­ra aura je­dy­nie po­tę­go­wa­ła po­czu­cie wstrę­tu i od­ra­zy. Stu­kot ob­ca­sów od­bi­jał się echem od za­nie­dba­nych ka­mie­nic, któ­rych naj­mniej­szym pro­ble­mem był od­pa­da­ją­cy ze ścian tynk.

 

Ju­sty­na przy­spie­szy­ła kroku, żeby wy­mu­sić na mężu jak naj­szyb­sze opusz­cze­nie tego przy­gnę­bia­ją­ce­go miej­sca, w któ­rym na ki­lo­metr śmier­dzia­ło biedą i zgni­li­zną.

 

Gdy mi­ja­li śmiet­nik, Piotr usły­szał cichy sko­wyt. Męż­czy­zna sta­nął jak wryty i za­czął na­słu­chi­wać. Żona po­na­gla­ła go, ale on je­dy­nie na­słu­chi­wał. Po krót­kiej chwi­li dźwięk po­wtó­rzył się.

 

Po­mi­mo wy­raź­nych sprze­ci­wów Ju­sty­ny, Piotr pod­szedł bli­żej, a na­stęp­nie pod­niósł jeden z kar­to­nów. Pod nim leżał, za­wi­nię­ty w szma­ty i mokre ga­ze­ty, mały chło­piec, na oko dzie­się­cio­let­ni. Obok niego wa­la­ły się reszt­ki na wpół za­ple­śnia­łe­go je­dze­nia i psie od­cho­dy. Na twa­rzy chłop­ca, po­mi­mo wy­raź­nej war­stwy brudu i błota wi­docz­ne były ślady otarć oraz si­nia­ki. Jego ubra­nie było brud­ne i po­dar­te. Malec trząsł się i ma­ja­czył, nie wy­glą­dał jakby zo­sta­ło mu wiele czasu. Męż­czy­zna na­chy­lił się i za­py­tał chłop­ca czy wszyst­ko z nim w po­rząd­ku. Co oczy­wi­ste, nie było w po­rząd­ku, ale Piotr w pierw­szej chwi­li spa­ni­ko­wał. Do­tknął czoła chłop­ca, było całe roz­pa­lo­ne.

 

W tym mo­men­cie w Pio­trze coś pękło. Nie zwa­żał na pro­te­sty i wy­ra­zy obu­rze­nia Ju­sty­ny. Wie­dział, że mal­co­wi nie zo­sta­ło wiele czasu i musi dzia­łać na­tych­miast. Zdjął płaszcz i na­krył nim chłop­ca by uchro­nić go od chło­du i desz­czu. Na­stęp­nie zła­pał go i pędem po­biegł w kie­run­ku sa­mo­cho­du. W tym za­mie­sza­niu za­po­mniał zu­peł­nie o swo­jej żonie, któ­rej wrza­ski po­zo­sta­wa­ły w od­da­li. Piotr miał tylko jeden cel, za wszel­ką cenę ura­to­wać chłop­ca, w tym mo­men­cie nic in­ne­go się nie li­czy­ło.

 

***

Kurwa, dla­cze­go ja go wtedy za­bra­łem?! – po­my­ślał Piotr i ze zło­ści upu­ścił szklan­kę z na­lew­ką. Jej za­war­tość roz­la­ła się na dy­wa­nie.

 

– 2 -

 

Piotr zde­cy­do­wa­nie nie lubił przy­cho­dzić do Kan­ce­la­rii jako pierw­szy. Tak po praw­dzie, to w ogóle nie lubił do niej przy­cho­dzić, ale jako szef mu­siał się po­ja­wiać, żeby dawać przy­kład. Poza tym, jak ina­czej miał­by kon­tro­lo­wać swo­ich nie­wdzięcz­nych pra­cow­ni­ków? Ze spraw za­wo­do­wych Piotr wy­bit­nie nie lubił jesz­cze jed­nej rze­czy. Było to przy­go­to­wy­wa­nie się do roz­praw. Jakoś tak się zło­ży­ło, że męż­czy­zna za­wsze wolał ba­zo­wać na swoim nie­za­wod­nym zmy­śle praw­ni­czym oraz bły­sko­tli­wej (jego zda­niem) ar­gu­men­ta­cji, którą two­rzył w za­sa­dzie w locie.

 

Jed­nak tego dnia nie tylko przyszedł do Kan­ce­la­rii pierw­szy, ale i mu­siał się przy­go­to­wać do spra­wy są­do­wej. Miał bo­wiem za­pla­no­wa­ną Bar­dzo Ważną Roz­pra­wę dla Bar­dzo Waż­ne­go Klien­ta. W ta­kiej sy­tu­acji oczy­wi­stym było, że nie ma miej­sca na naj­mniej­szą choć­by wpad­kę. Jed­no­cze­śnie, jak to w ta­kich sy­tu­acjach bywa, pech chciał, że tego sa­me­go dnia za­cho­ro­wa­ła go­spo­sia. Było to dla Pio­tra dość uciąż­li­we, ale nie miał nie­ste­ty wyj­ścia i mu­siał za­brać ze sobą do pracy Krzy­sia.

 

Chło­piec bar­dzo wy­rósł i zmęż­niał od mo­men­tu, gdy pa­mięt­nej, desz­czo­wej nocy Piotr go przy­gar­nął. Po wy­chu­dzo­nej i brud­nej twa­rzy zo­sta­ło już wy­łącz­nie od­le­głe wspo­mnie­nie. Ak­tu­al­nie, na ob­li­czu Krzy­sia do­strzec można było wy­łącz­nie cie­pło i mło­dzień­czy en­tu­zjazm. Chło­piec bar­dzo chciał po­ma­gać i czuć się po­trzeb­nym. Czę­sto sam za­bie­gał o uwagę Pio­tra, ale praw­dę po­wie­dziaw­szy, męż­czy­zna nie umiał dla niego zna­leźć lep­sze­go za­ję­cia niż pa­rze­nie kawy. A i ta wy­cho­dzi­ła mu nie­szcze­gól­nie udana. Nie na tyle zła, żeby nie dało się jej wypić, ale i nie na tyle dobra, żeby móc go po­chwa­lić. Ot, śred­nia pod każ­dym wzglę­dem.

 

Jed­nak tego dnia Piotr nie zwa­żał na smak po­ran­nej kawy po­nie­waż po­chło­nię­ty był przy­go­to­wa­nia­mi do Bar­dzo Waż­nej Roz­pra­wy. Wer­to­wał akta ze zdwo­jo­ną sta­ran­no­ścią i po­trój­ną wręcz uwagą. W pew­nym mo­men­cie jed­nak na­tu­ra wzię­ła nad nim górę i mniej wię­cej na po­zio­mie dru­gie­go tomu był już okrop­nie znu­żo­ny tymi ca­ły­mi przy­go­to­wa­nia­mi. Wła­ści­wie, jakby to do­brze prze­my­śleć, to ter­min „znu­żo­ny” nie od­da­je stanu, w jakim ak­tu­al­nie znaj­do­wał się Piotr. W rze­czy­wi­sto­ści był on wy­mę­czo­ny, znie­cier­pli­wio­ny, zre­zy­gno­wa­ny i wście­kły jed­no­cze­śnie. Co do za­sa­dy, w ta­kich chwi­lach cie­szy­ło go, że ma pra­cow­ni­ków, któ­rym może zle­cić taką mrów­czą i, nie oszu­kuj­my się, uj­mu­ją­cą god­no­ści, wręcz rze­mieśl­ni­czą ro­bo­tę. Nie­ste­ty, to nie była taka sy­tu­acja. Tu i teraz bra­ko­wa­ło mu czło­wie­ka, któ­re­mu mógł­by zle­cić pro­wa­dze­nie Bar­dzo Waż­nych Spraw dla Bar­dzo Waż­nych Klien­tów. W ta­kich przy­pad­kach Piotr od po­cząt­ku do końca mu­siał po­le­gać wy­łącz­nie na sobie i na nikim innym.

 

***

Wście­kły Piotr chwy­cił bu­tel­kę dro­giej, trzydziestolet­niej whi­sky i nalał sobie szczo­drze do szklan­ki. W tym mo­men­cie nie dbał nawet o do­da­nie choć­by odro­bi­ny lodu dla roz­cień­cze­nia i schło­dze­nia trun­ku. Drżą­cą ze zło­ści ręką uniósł szkło i jed­nym ły­kiem wypił całą jego za­war­tość. Piotr niby wie­dział, że nie po­wi­nien pić na chwi­lę przed Bar­dzo Ważną Roz­pra­wą, ale nie mógł się opa­no­wać. Męż­czy­zna nie miał wpraw­dzie pro­ble­mu z al­ko­ho­lem, jed­nak fak­tem jest, że w ostat­nim cza­sie zde­cy­do­wa­nie zbyt czę­sto po niego się­gał. Ra­czej nie chciał tego przy­znać przed samym sobą, ale zu­peł­nie nie ra­dził sobie ze stre­sem. Pechowo, nie miał nawet z kim po­waż­nie po­roz­ma­wiać, w grun­cie rze­czy był sam w tłu­mie ludzi.

 

Je­dy­ną osobą, do któ­rej Piotr żywił odro­bi­nę cze­goś, co mo­gli­by­śmy okre­ślić mia­nem „uczuć” był Krzyś, jed­nak męż­czy­zna bał się tego na­le­ży­cie oka­zy­wać, a praw­dę po­wie­dziaw­szy także i nie do końca wie­dział jak to robić. W domu ro­dzin­nym Pio­tra nigdy nie bra­ko­wa­ło pie­nię­dzy, bra­ko­wa­ło za to cie­pła, mi­ło­ści i zro­zu­mie­nia. Twar­de wy­cho­wa­nie, które za­pew­nił mu oj­ciec od­ci­snę­ło na Pio­trze ogrom­ne pięt­no i na wielu po­zio­mach skrzy­wi­ło go emo­cjo­nal­nie. Ale praw­da była też taka, że męż­czy­zna nie chciał po­wie­lać tych sa­mych błę­dów, chciał być inny dla swo­ich bli­skich. Nie­ste­ty życie czę­sto pisze wła­sne sce­na­riu­sze i to czego chce­my nie za­wsze staje się tym, co rze­czy­wi­ście do­sta­je­my.

 

***

Po wy­pi­ciu whi­sky Piotr na chwi­lę wrócił do rzeczywistości, ale nie od­na­lazł już w sobie wię­cej ener­gii do przy­go­to­wań do Bar­dzo Waż­nej Roz­pra­wy. Po­sta­no­wił, że wyj­dzie na chwi­lę przed bu­dy­nek Kan­ce­la­rii i prze­wie­trzy się.

 

Po kilku dłu­gich, nie­moż­li­wie cią­gną­cych się mi­nu­tach Piotr wró­cił do ga­bi­ne­tu i ze zdu­mie­niem od­krył, że w cza­sie, gdy go nie było do akt do­siadł się Krzyś. Chło­piec zresz­tą nie tylko sie­dział przy do­ku­men­tach Bar­dzo Waż­nej Spra­wy, ale naj­wy­raź­niej coś w nich od­na­lazł i z en­tu­zja­zmem robił no­tat­ki. Zdu­mie­nie szyb­ko jed­nak zmie­ni­ło się w po­iry­to­wa­nie, a po­iry­to­wa­nie w re­gu­lar­ną złość.

 

– Mo­żesz mi po­wie­dzieć, co ty tutaj do cięż­kiej cho­le­ry ro­bisz? Za chwi­lę muszę iść z tym do sądu, a ty mi zro­bi­łeś jakiś bur­del! – Piotr krzyk­nął do chłop­ca.

 

Krzyś w pierw­szej chwili spu­ścił je­dy­nie wzrok. Na­stęp­nie jed­nak, bez słowa pod­szedł do Pio­tra i podał mu swoje no­tat­ki oraz kilka do­ku­men­tów po czym, rów­nież bez słowa, wy­biegł z ga­bi­ne­tu. Męż­czy­zna nie był za­chwy­co­ny za­cho­wa­niem swo­je­go pod­opiecz­ne­go. Wła­ści­wie po­now­nie, „nie był za­chwy­co­ny” nie od­da­ło w pełni jego uczuć. Piotr był wście­kły. W przy­pły­wie zło­ści wrzu­cił wszyst­kie kart­ki pa­pie­ru do śmiet­ni­ka, po czym opadł bez­wład­nie na skórzany włoski fotel.

 

– Kur­wi­ca mnie za chwi­lę strze­li z tym cho­ler­nym ba­cho­rem… – po­wie­dział sam do sie­bie Piotr. Kilka chwil póź­niej uznał jed­nak, że zo­ba­czy, co ta­kie­go stwo­rzył Krzyś.

 

Gdyby to tylko było moż­li­we, oczy Pio­tra za­czę­ły­by się świe­cić. Jed­nym tchem prze­czy­tał no­tat­ki Krzy­sia oraz za­łą­czo­ne do nich do­ku­men­ty. Se­kun­dę póź­niej zgar­nął ca­łość akt Bar­dzo Waż­nej Spra­wy, chwy­cił w locie togę i po­biegł do sądu na Bar­dzo Ważną Roz­pra­wę.

 

***

Po­wie­dzieć, że Bar­dzo Ważna Roz­pra­wa za­koń­czy­ła się suk­ce­sem, to nic nie po­wie­dzieć. To było pełne i zde­cy­do­wa­ne zwy­cię­stwo po­łą­czo­ne z rów­nie peł­nym i zde­cy­do­wa­nym po­gnę­bie­niem prze­ciw­ni­ka. Ten ro­dzaj zwy­cię­stwa, które zda­rza­ją się tylko w kiep­skich fil­mach klasy B. Piotr był z sie­bie bar­dzo dumny i ob­wie­ścił w Kan­ce­la­rii, że Bar­dzo Ważny Klient był wręcz ocza­ro­wa­ny jego ostrą jak brzy­twa ar­gu­men­ta­cją, wy­cią­gnię­tą wprost z ka­pe­lu­sza, ni­czym przez ma­gi­ka. Od­na­le­zio­ne w ostat­niej chwi­li do­ku­men­ty były klu­czo­we dla tego suk­ce­su, ale prze­cież dla Pio­tra nie ma rze­czy nie­moż­li­wych i inni mogą się od niego uczyć praw­ni­cze­go fachu. Tego dnia męż­czy­zna bę­dzie świę­to­wał.

 

***

W tym samym cza­sie, gdy wszy­scy pra­cow­ni­cy Kan­ce­la­rii fe­to­wa­li Wiel­ki Suk­ces Pio­tra, nikt nie zwra­cał naj­mniej­szej uwagi na Krzy­sia. Chło­piec sie­dział sa­mot­nie pod biur­kiem w dru­giej czę­ści Kan­ce­la­rii i ner­wo­wo uśmie­chał się do sa­me­go sie­bie. On jeden wie­dział, czyj suk­ces w isto­cie świę­to­wa­no.

 

– 3 -

 

– Ale co to kurwa wła­ści­wie zna­czy, że chcesz zo­stać kon­duk­to­rem i spraw­dzać lu­dziom bi­le­ty w po­cią­gach?! – krzy­czał Piotr, zu­peł­nie za­po­mi­na­jąc, że stoi na ko­ry­ta­rzu sądu – Nie po to za­in­we­sto­wa­łem w cie­bie tyle czasu i pie­nię­dzy, żebyś teraz zmar­no­wał sobie życie. A może chcesz mi do­ku­czyć? Tak mi się od­wdzię­czasz? Za pier­do­lo­ny dach nad głową? Za ubra­nia, za chleb, za szyn­kę?! – kon­ty­nu­ował wście­kle.

 

Wzbu­rzo­ny męż­czy­zna wy­biegł z bu­dyn­ku i szyb­kim, mia­ro­wym kro­kiem szedł przed sie­bie. Bez celu, bez po­my­słu, zwy­czaj­nie na wprost. Nie za­uwa­żył nawet, że za­po­mniał płasz­cza i ka­pe­lu­sza, a dni były już dość chłod­ne. W tym mo­men­cie jed­nak dla Pio­tra nie li­czy­ło się nic i nikt, zo­stał zdra­dzo­ny, ale wła­ści­wie czy mógł spo­dzie­wać się cze­goś in­ne­go? Ju­sty­na za­wsze mu po­wta­rza­ła, że za bar­dzo ufa lu­dziom, że dzie­ci i pra­cow­ni­ków trze­ba trzy­mać krót­ko. Oj tak, już wy­obra­żał sobie wyraz trium­fu na jej twa­rzy i trzy, ostre jak brzy­twa i prze­ni­ka­ją­ce do głębi, słowa: „a nie mó­wi­łam?”

 

Wła­ści­wie, to Piotr po­wi­nien był ją zo­sta­wić już lata temu, nie czuł­by ani odro­bi­ny żalu. Miał jed­nak świa­do­mość, że ze­psu­ło­by to ide­al­ny ob­ra­zek, ten two­rzo­ny przez lata. Dla niego na tym eta­pie ro­dzi­na była już tylko laur­ką, ta­bli­cą pa­miąt­ko­wą wy­ry­tą na ścia­nie domu, która z cza­sem sta­nie się ra­czej epi­ta­fium. Jed­no­cze­śnie, dla świa­ta ze­wnętrz­ne­go ucho­dzi­li za wzór i, co Piotr nie­chęt­nie mu­siał przy­znać, taki wi­ze­ru­nek po­ma­gał w biz­ne­sie. W życiu za­wo­do­wym czło­wiek suk­ce­su, wła­ści­ciel naj­więk­szej Kan­ce­la­rii w re­gio­nie. W życiu pry­wat­nym szczę­śli­wy i ko­cha­ją­cy mąż oraz oj­ciec. No kurwa, idyl­la na­ma­lo­wa­na ko­lo­ra­mi tęczy, Piotr aż się wzdry­gnął i splu­nął przed sie­bie.

 

***

Niebo przy­kry­ły gęste, bru­nat­ne chmu­ry i wzmógł się nie­przy­jem­ny, prze­ni­ka­ją­cy wiatr. Le­ni­we kro­ple desz­czu opa­da­ły na chod­nik i stop­nio­wo po­kry­wa­ły go war­stwą wody. Nie na tyle wiel­ką, żeby się prze­mo­czyć, ale w zu­peł­no­ści wy­star­cza­ją­cą by ubru­dzić świe­żo wy­pa­sto­wa­ne i wy­po­le­ro­wa­ne pan­to­fle. Piotr ani się spo­strzegł, a już prze­kra­czał próg baru Em­pi­re State. Była to je­dy­na otwar­ta prak­tycz­nie ca­ło­do­bo­wo spe­lu­na w naj­bliż­szej oko­li­cy. W teo­rii nazwą na­wią­zy­wa­ła do ikony No­we­go Jorku, w prak­ty­ce do po­bli­skiej pseu­do ga­le­rii han­dlo­wej. W nor­mal­nych wa­run­kach Piotr ra­czej uni­kał tego typu przy­byt­ków, pach­nia­ło w nich biedą i pa­to­lo­gią. Tak było w nor­mal­nych wa­run­kach.

 

Wnę­trze lo­ka­lu nie­szcze­gól­nie ko­re­spon­do­wa­ło z, jakby nie pa­trzeć, wy­staw­nym szyl­dem. Pół­mrok, za­bru­dzo­ne sto­li­ki, pe­ere­low­skie ce­ra­ty na sto­łach, wszyst­ko to po­tę­go­wa­ło wra­że­nie, że Piotr zna­lazł się w miej­scu, które do niego zu­peł­nie nie pa­so­wa­ło. W tym mo­men­cie nic go jed­nak nie ob­cho­dzi­ło, mu­siał się napić i mu­siał zro­bić to szyb­ko. Wpraw­dzie był śro­dek dnia, a miał jesz­cze umó­wio­ne spo­tka­nie z Ko­lej­nym Bar­dzo Waż­nym Klien­tem, ale ak­tu­al­nie w ogóle o to nie dbał.

 

Pod­szedł do baru i nie­dba­łym ge­stem ręki przy­wo­łał do sie­bie bar­ma­na. W znaj­du­ją­cej się na bla­cie po­piel­nicz­ce ko­pu­lo­wa­ły dwie ogrom­ne muchy, trze­cia le­ża­ła obok. Zde­chła, pew­nie ze wsty­du. Tym­cza­sem bar­man, po­staw­ny męż­czy­zna po pięć­dzie­siąt­ce, nie był szcze­gól­nie za­chwy­co­ny klien­tem o tej porze. Wła­ści­wie to nigdy nie był za­chwy­co­ny klien­ta­mi, wy­jąt­ko­wo prze­szka­dza­li mu w pracy. Bar­man, ocią­ga­jąc się, pod­szedł do Pio­tra.

 

– Słaba po­go­da dzi­siaj, co?

– Ano słaba, polej mi po­dwój­ne­go Jacka – rzu­cił w od­po­wie­dzi Piotr.

– Już się robi sze­fie – od­po­wie­dział od nie­chce­nia bar­man i się­gnął po czar­ną, kwa­dra­to­wą bu­tel­kę, a na­stęp­nie nalał Pio­tro­wi do szklan­ki po­kaź­ną dawkę trun­ku. – Co tam dzi­siaj świę­tu­je­my? Czy może ra­czej upi­ja­my się na smut­no?

 

Piotr nie­chęt­nie pod­niósł wzrok znad blatu baru i z wy­rzu­tem od­burk­nął:

– A jak kurwa my­ślisz? Lu­dzie to jed­nak podłe i nie­wdzięcz­ne kre­atu­ry… Czło­wiek pra­cu­je po kil­ka­na­ście go­dzin dzien­nie, żeby wszyst­kim za­pew­nić do­bro­byt i na ko­niec do­sta­je strzał, jakby był ja­kimś psem czy innym plu­ga­stwem…

– Okej, to nie pytam dalej… – po­jed­naw­czo po­wie­dział bar­man.

 

Dzie­sięć ko­le­jek póź­niej, Piotr po­czuł, że ma już dość. Rzu­cił bar­ma­no­wi że­nu­ją­cej wy­so­ko­ści na­pi­wek, po czym chwiej­nym kro­kiem za­czął iść w stro­nę wyj­ścia z baru. W samym progu na­tknął się na dwóch ro­słych stró­żów prawa. Chwilę wcześniej dostali oni anonimowy cynk, że poszukiwany przez nich mężczyzna przebywa w pubie Empire State, więc postanowili to sprawdzić. Ku ich zadowoleniu rzeczywiście zastali tam Piotra.

– Pan pój­dzie z nami! – krzyk­nę­li żwawo.

 

Zdu­mio­ny i dość istot­nie pi­ja­ny Piotr krzyk­nął w od­po­wie­dzi:

– Wy chyba, kurwa, nie wie­cie kim je­stem i kogo znam, zaraz… – urwał w po­ło­wie zda­nia, al­bo­wiem pałka po­li­cyj­na tra­fi­ła go pro­sto w skroń. Na­stęp­nie po­ciem­nia­ło mu w oczach.

 

– 4 -

Do­kład­nie czter­dzie­ści sie­dem go­dzin póź­niej Piotr znaj­do­wał się w po­li­cyj­nej sali prze­słu­chań.

 

– To co tam, Piotruś, robiłeś na Cyprze, co? Wycieczek krajoznawczo-przyrodniczych się zachciało? – Zabarwiony drwiną głos śledczego wybił Piotra z lekkiego letargu.

 

– Obie­cu­ję wam, że za tę szop­kę, którą od­wa­li­li­ście, wy­le­ci­cie ze służ­by na zbity pysk – chłod­no od­po­wie­dział Piotr. – Je­stem Naj­bar­dziej Zna­nym Praw­ni­kiem w Mie­ście i nie od­pusz­czę wam tego. Wy­pier­do­lę was z pracy, choć­by to była ostat­nia rzecz w mojej za­wo­do­wej ka­rie­rze.

 

W tym mo­men­cie Piotr zro­bił pauzę, po czym uśmiech­nął się lekko i kon­ty­nu­ował.

– Moim ko­le­gą jest Pre­zes Sądu Ape­la­cyj­ne­go, znam wszyst­kich lo­kal­nych pro­ku­ra­to­rów, a i w po­li­ty­ce znaj­dzie się kilka zna­jo­mo­ści. Je­ste­ście, kurwa, skoń­cze­ni. Wszy­scy, co do jed­ne­go.

 

W od­po­wie­dzi na te słowa Śled­czy je­dy­nie skrzy­wił się w gry­ma­sie i splu­nął.

– Dla mnie mo­żesz być nawet na­łoż­ni­cą Pa­pie­ża, a i tak chuja osią­gniesz. Wpa­dłeś, mi­siacz­ku, w gówno po same uszy i żadne zna­jo­mo­ści ci już nie po­mo­gą. Pra­nie brud­nych pie­nię­dzy? Opty­ma­li­za­cja po­dat­ko­wa? Oj Pio­truś, Pio­truś… – tym razem to Śled­czy zro­bił dłuż­szą pauzę i także się uśmiech­nął. – Skoro taki z cie­bie wy­bit­ny praw­nik to po­wi­nie­neś już wie­dzieć, że je­steś w dupie.

 

Piotr rzu­cił śled­cze­mu mar­twe spoj­rze­nie i za­py­tał:

– Czy je­stem aresz­to­wa­ny?

Śled­czy ocią­gał się chwi­lę po czym nie­chęt­nie od­po­wie­dział za­trzy­ma­ne­mu:

– Nie, jesz­cze nie.

– Cóż, wasze czter­dzie­ści osiem go­dzin wła­śnie mi­nę­ło. W takim ukła­dzie że­gnam ozię­ble – od­po­wie­dział Piotr i ru­szył w kie­run­ku drzwi, które mo­men­tal­nie za­sło­nił Śled­czy. Wy­zy­wa­ją­co spo­glą­da­jąc na Pio­tra po­wie­dział tylko:

– Wkrót­ce znowu się zo­ba­czy­my. – Po czym od­szedł od drzwi wol­nym kro­kiem.

– Nie wy­da­je mi się – od­burk­nął je­dy­nie Piotr i wy­szedł z po­miesz­cze­nia.

 

***

Piotr ner­wo­wy­mi kro­ka­mi za­ta­czał kręgi swoim ga­bi­ne­cie. Czuł jak krew w jego ży­łach pul­su­je i za­le­wa go fala go­rą­ca oraz czer­wo­no­ści. Ręce za­czę­ły mu dy­go­tać, a całe ciało prze­szedł dreszcz, by­naj­mniej nie jeden z tych przy­jem­nych. Głę­bo­ko od­dy­cha­jąc runął na fotel. Po chwi­li jed­nak, z furią wy­ma­lo­wa­ną na twa­rzy po­de­rwał się na równe nogi, chwy­cił krze­sło i rzu­cił nim z całej siły o ścia­nę. O dziw­no rze­czo­ne krze­sło za­miast się roz­paść, od­bi­ło się je­dy­nie od ścia­ny i ni­czym bu­me­rang wró­ci­ło i zdzie­li­ło swo­je­go opraw­cę. Piotr z krzy­kiem bez­sil­no­ści runął, tym razem bez­po­śred­nio na podłogę.

 

Se­kre­tar­ka, która za­mie­rza­ła wła­śnie wejść do ga­bi­ne­tu Pio­tra, za­wa­ha­ła się i przy­sta­nę­ła. To nie pierw­szy raz, gdy sły­sza­ła do­cho­dzą­ce ze środ­ka nie­po­ko­ją­ce od­gło­sy i, na­uczo­na do­świad­cze­niem, po­sta­no­wi­ła na jakiś czas się wstrzy­mać. Tym bar­dziej, że szła do Pio­tra z nie­zbyt po­zy­tyw­ną in­for­ma­cją, że Bar­dzo Ważny Klient się wściekł i grozi ze­rwa­niem wszel­kiej współ­pra­cy. Wie­dzia­ła, że złość szefa sku­pi­ła­by się na niej, co w naj­lep­szym wy­pad­ku za­koń­czy­ło­by się ste­kiem obelg, w naj­gor­szym za­pew­ne ka­ra­mi cie­le­sny­mi. Z tyłu głowy miała świa­do­mość, że to prze­cież nie jej wina, że Piotr od kilku dni unika kon­tak­tów z ja­ki­mi­kol­wiek klien­ta­mi. Miała też świa­do­mość, że wobec wy­bu­cho­we­go cha­rak­te­ru szefa nie miało to żad­ne­go zna­cze­nia.

 

W tym mo­men­cie czer­wo­ny na twa­rzy Piotr wy­biegł z ga­bi­ne­tu i wrza­snął:

– kto do kurwy nędzy wie­dział o moim wy­jeź­dzie na Cypr?

– Cóż, za­sad­ni­czo to wszy­scy… Pana żona wrzu­ca­ła na Facebooka pełną re­la­cję z całej wy­ciecz­ki, no może poza ho­te­lem bo zdaje się, że re­zer­wo­wa­łam pań­stwu miej­sce w innym… – ner­wo­wo od­po­wie­dzia­ła, lekko prze­ra­żo­na se­kre­tar­ka.

– Czy ja muszę pra­co­wać z sa­my­mi de­bi­la­mi? – wrza­snął Piotr w od­po­wie­dzi i na­stęp­nie, ak­cen­tu­jąc każdy wyraz, dodał: Mi. Cho­dzi. O. Praw­dzi­wy. Cel. Wy­jaz­du. Ro­zu­miesz kurwa? Kto to wie­dział?

– No o tym to je­dy­nie Naj­bar­dziej Za­ufa­na Praw­nicz­ka, Eks­tre­mal­nie Ważny Klient i ja… – nie­pew­nie po­wie­dzia­ła dziew­czy­na – a no i jesz­cze Krzy­siek coś tam mógł usły­szeć bo po­rząd­ko­wał do­ku­men­ty w po­ko­ju apli­kan­tów – do­da­ła jesz­cze po chwi­li wa­ha­nia.

 

Je­że­li to było w ogóle moż­li­we to w oczach Pio­tra po­ja­wi­ła się jesz­cze więk­sza furia. Bez słowa wy­biegł z Kan­ce­la­rii.

 

***

Piotr wbiegł do po­ko­ju Krzy­sia, ale chło­pa­ka w nim nie było. W noz­drza ude­rzy­ła go mo­men­tal­nie ezo­te­rycz­na woń ka­dzi­de­łek, zdaje się orien­tal­ne­go po­cho­dze­nia. Na środ­ku po­ko­ju znaj­do­wał się krąg uło­żo­ny z czar­nych świec, czar­no-bia­łe zdję­cie Pio­tra i dziw­na fi­gur­ka, przed­sta­wia­ją­ca ja­kieś pa­skud­nie zde­for­mo­wa­ne zwie­rzę. Obok dys­ku­syj­nej „in­sta­la­cji ar­ty­stycz­nej” Piotr spo­strzegł także ko­per­tę. Białą, ozdo­bio­ną zło­ty­mi or­na­men­ta­mi, ze sta­ran­nie wy­ka­li­gra­fo­wa­nym na­pi­sem: „Piotr”. Ko­per­ta two­rzy­ła wy­raź­ny kon­trast do resz­ty po­ko­ju, zu­peł­nie tam nie pa­so­wa­ła.

 

Piotr pod­niósł zna­le­zi­sko, ro­ze­rwał górę i wy­cią­gnął kart­kę, na któ­rej sta­ran­nie za­pi­sa­no czer­wo­nym atra­men­tem: „Szy­dze­nie z ma­rzeń in­nych to nie­bez­piecz­na gra. Czas by for­tu­na się od cie­bie od­wró­ci­ła – Krzysz­tof”.

 

Męż­czy­zna stał przez chwi­lę oszo­ło­mio­ny. Z tego stanu wy­rwał go sy­gnał wia­do­mo­ści przy­cho­dzą­cej w te­le­fo­nie.

 

– A ta głu­pia cipa czego znowu chce? – w nie­kon­tro­lo­wa­ny spo­sób za­mru­czał Piotr, gdy prze­czy­tał, że wia­do­mość po­cho­dzi od żony. Na­stęp­nie klik­nął i przez dłuż­szą chwi­lę wpa­try­wał się jak osłu­pia­ły. Na ekra­nie te­le­fo­nu ni­czym wyrok wy­ma­lo­wa­ne były czte­ry słowa, które wy­pa­la­ły mu ślad w gło­wie: „Ko­mor­nik zajął konta. Od­cho­dzę”

 

– EPI­LOG -

 

Od mo­men­tu od­czy­ta­nia wia­do­mo­ści od żony, resz­ta zda­rzeń po­to­czy­ła się nad­spo­dzie­wa­nie szyb­ko. Piotr po­padł w głę­bo­ką de­pre­sję, wsku­tek czego w ciągu na­stęp­nych kilku mie­się­cy stra­cił wszyst­kich Bar­dzo Waż­nych Klien­tów, więk­szość Waż­nych Klien­tów, a także kilku po pro­stu klien­tów. Suk­ce­syw­nie opusz­cza­li go ko­lej­ni pra­cow­ni­cy, co nie było takie złe, w końcu i tak nie miał jak im pła­cić wy­na­gro­dze­nia.

 

W kon­se­kwen­cji bar­dzo burz­li­we­go roz­wo­du stra­cił nie tylko żonę, dzie­ci i te ochła­py ma­jąt­ku, któ­rych nie zdą­żył jesz­cze za­brać ko­mor­nik, ale także reszt­ki re­pu­ta­cji. Dziw­nym tra­fem szcze­gó­ły po­ży­cia jesz­cze ak­tu­al­nych, ale wkrót­ce już by­łych mał­żon­ków, były sze­ro­ko ko­men­to­wa­ne w śro­do­wi­sku.

 

Rok jesz­cze się nie skoń­czył, a Piotr zo­stał for­mal­nie oskar­żo­ny o udział w zor­ga­ni­zo­wa­nej gru­pie prze­stęp­czej, pra­nie brud­nych pie­nię­dzy i licz­ne oszu­stwa po­dat­ko­we. Wobec przy­tła­cza­ją­cych do­wo­dów winy do ska­za­nia do­szło szyb­ko.

 

 ***

Po Krzy­siu słuch cał­ko­wi­cie za­gi­nął. Dawni współ­pra­cow­ni­cy, z prze­ję­ciem ob­ser­wu­ją­cy po­stę­pu­ją­cy upa­dek Pio­tra, cza­sem przy­po­mi­na­li sobie, że był taki okres, że w Kan­ce­la­rii prze­by­wał młody i am­bit­ny pro­te­go­wa­ny szefa. Na­stęp­nie bez słowa chło­pak po pro­stu znik­nął. Nikt nie wie­dział co wła­ści­wie z nim się dalej stało.

 

Pa­mięć ludz­ka ma tę przy­krą wła­ści­wość, że bywa ulot­na. Każde zda­rze­nie, któ­re­go do­świad­cza­my, każda osoba, którą spo­tka­my na swo­jej dro­dze, każde wy­po­wie­dzia­ne zda­nie, to wszyst­ko kie­dyś sta­nie się tylko wspo­mnie­niem. A wspo­mnie­nia z cza­sem się za­cie­ra­ją zu­peł­nie.

 

Je­dy­nie cza­sem, na uła­mek se­kun­dy, nie­licz­ni pa­sa­że­ro­wie Pol­skich Kolei Pań­stwo­wych mogą w prze­dzia­le po­cią­gu do­strzec ma­łe­go, na oko dzie­się­cio­let­nie­go chłop­ca, za­wi­nię­te­go w szma­ty i mokre ga­ze­ty.

 

***

Męż­czy­zna czę­sto roz­my­ślał nad przy­czy­ną swo­jej obec­nej sy­tu­acji. Nad licz­ny­mi błę­da­mi, jakie po­peł­nił w przeszłości. Wie­dział, że po­zo­sta­wi­ły one w jego życiu pust­kę, któ­rej już nic nie zdoła wy­peł­nić. Skrzy­wił się, po­nie­waż pa­mię­tał do­sko­na­le dzień bę­dą­cy po­cząt­kiem jego końca. Dzień, w któ­rym jeden z nie­licz­nych od­ru­chów, wska­zu­ją­cych na tlące się w nim reszt­ki czło­wie­czeń­stwa, skło­nił go do naj­więk­sze­go błędu, jaki kie­dy­kol­wiek miał po­peł­nić.

 

Piotr nalał sobie jesz­cze jedną szklan­kę na­lew­ki po czym rzu­cił na głos bez wy­raź­ne­go ad­re­sa­ta: – For­tu­na to jed­nak ka­pry­śna dziw­ka, tak… – Na­stęp­nie męż­czy­zna pod­szedł do sta­rej i po­nisz­czo­nej ko­mo­dy, po czym wyjął z niej ku­pio­ny na ba­za­rze pi­sto­let. Piotr przy­ło­żył lufę do skro­ni, dopił za­war­tość szklan­ki i wy­strze­lił. Jego oczy spo­wi­ła ciem­ność.