Wiersz ten nie jest w żadnej sposób dobry, a co dopiero wybitny. Jest jeno upustem mojego bólu, który czułem i wciąż czuję po zakończeniu kilkunastoletniego związku z moją pierwszą miłością. Zapewne jeszcze trochę takich powstanie, zwłaszcza pisanych w ciemne, samotne noce.
Usta twoje dziś uciekły,
Gdzieś zlęknione moich warg
Gdy uśmiechem skrywam ranę
Ty odchodzisz gdzieś tam w dal.
Zagubiony w myślach swoich
Szukam prawdy, którą znam
Że uczucia me do Ciebie
Nie zwątleją, choćbym chciał
Dotyk twój mnie dziś unikał
Swoje dłonie w ryzach mam
By przypadkiem choć muśnięciem
Nie rozbudzić uczuć szał
Oczy me dziś twych szukały
By zatopić się w spojrzeniu
Co mnie też kiedyś szukało
Dzisiaj znajdą jeno wiatr
Ładny wierszyk i muszę przyznać, że oprócz smutku, którego po przedmowie można się spodziewać, przebija się dziwny spokój. Jest tu także tęsknota, nostalgia, oczekiwanie? Może… że coś się zmieni. Trzymam kciuki, żeby w następnym wierszu było jeszcze pogodzenie się z wydarzeniami i nadzieja na coś nowego!
Usta twoje dziś uciekły,
Gdzieś zlęknione moich warg
A z sugestii: zamieniłabym tu miejscami “gdzieś” z “dziś”.
Pozdrawiam cieplutko :)
Ciekawy wiersz, całkiem zręcznie napisany, prosty w odbiorze, ładny.
Mam nadzieję, że niedługo polepszy się twój stan psychiczny, drogi Autorze. Wszyscy znamy to uczucie, dasz radę :)
Brakuje fantastyki.
Pozdrawiam! :p
Jeśli Bóg z nami - któż przeciwko nam?
Mnie twój wiersz również poruszył.
Życzę owocnego tworzenia i poprawy nastroju.
Lożanka bezprenumeratowa
Przedmową w pewnym sensie wyjmujesz utwór spod zwyczajnej oceny literackiej. Na razie to, powiedzmy, autoterapia, a z czasem dopiero doświadczenie formacyjne, które pomoże rozwinąć Twoją twórczość. Sam mam kilka takich tekstów, może nawet i niezłych, ale niezdatnych do publicznej prezentacji.
W obrębie przyjętych założeń poradziłeś sobie całkiem dobrze, rytm jest przyzwoicie utrzymany (w opisie sylabicznym 4+4/4+3m, w opisie sylabotonicznym trochej czterostopowy). Tylko przedostatni wers powinien raczej brzmieć Co mnie kiedyś też szukało.
Nie rozbudzić uczuć szał
Przeczenie wiąże dopełniacz: rozbudzić (kogo? co?) szał, ale nie rozbudzić (kogo? czego?) szału. Można naprawić na przykład: By przypadkiem od muśnięcia / Nie powrócił uczuć szał.
Z czasem, gdy uporządkujesz myśli, będziesz mógł spokojnie się zastanowić, czy wszystko już zostało na ten temat w literaturze powiedziane i to w sposób trafnie oddający Twoje uczucia. Jeżeli nie – to takie przemyślenia będą już punktem wyjścia do nowego, dojrzałego ujęcia, być może utworu o istotnej wartości poetyckiej. Na razie przypomina mi się wiersz w zbliżonym klimacie i konwencji, ale nieporównanie lepszy, niestety nie po polsku: Petersburg Nohavicy. Zobacz, porównaj…
Pozdrawiam i życzę poprawy samopoczucia,
Ślimak
Trzymaj się. I pisz fantastykę. ;-)
Babska logika rządzi!
