Kolejny dziś wiersz z z tego samego okresu, napisany niewiele wcześniej. Nie myślałem, że może to być tak terapeutyczne. Niestety o Cezarze nie ma tutaj fantastyki ale sądzę, że i to się niebawem zmieni. Znów nie jest to wiersz, w którym próbuję być technicznie poprawny – zwłaszcza, że moje pisanie zawsze działało na zasadzie czysto emocjonalnej – lecz forma wylewu uczuć.
Kiedy mój dotyk stał się Ci obcym?
Kiedy me ciepło, w zimno się zmieniło?
Kiedy twe oczy tuż po otwarciu
Szukać zaczęły jego sylwetki?
Kiedy twe myśli tuż po zbudzeniu
Za nim poczęły gonić bezwiednie?
Kiedy twe usta lekko rozwarte
Pragnąć zaczęły szeptać jego imię?
Czy gdybym wcześniej otrząsnąć się zdołał
Ze swego strachu, bólu i żalu
Czy gdybym zrozumiał jak wielka Ci krzywdę
Każdym swym czynem w sercu sprawiłem
Czy teraz mógłbym choćby na chwilę
Usta me zimne do twych przyłożyć?
Czy mógłbym znów rozpalić twe oczy
By w ich szarości znów się roztopić?
Czy moje dłonie po twojej skórze
Mogłyby błądzić – ponownie ją badać?
Czy kiedykolwiek ponownie usłyszę
Z ust twoich słowa tak upragnione?
Czy dane będzie poranka doczekać
Kiedy poranny całus Ci skradnę?
Hmmm. Tematyka ta sama… Życzę szybkiego zakończenia terapii i awansu do utworów fantastycznych. ;-)
Babska logika rządzi!
Technicznie jest tu nieco gorzej, ale rozumiem potrzebę wyrzucenia z siebie emocji, więc jest to w sumie mało istotne. Życzę szybkiej poprawy stanu ducha :)
