Bitwa o tachiony

 

W trzy­dzie­stym pierw­szym wieku od­kry­to, że ta­chio­ny można łatwo wy­twa­rzać z rzad­kich su­row­ców wy­stę­pu­ją­cych na nie­któ­rych pla­ne­tach. Po­zwo­li­ło to na ko­mu­ni­ka­cję i trans­port z szyb­ko­ścią więk­szą niż pręd­kość świa­tła oraz ko­lo­ni­za­cję nie tylko Drogi Mlecz­nej, lecz rów­nież po­bli­skich ga­lak­tyk. Nie­spo­ty­ka­ne­mu wcze­śniej w dzie­jach rasy ludz­kiej roz­wo­jo­wi to­wa­rzy­szył też po­stęp w dzie­dzi­nie uzbro­je­nia. Po­wsta­ła strasz­li­wa Gwiaz­da Śmier­ci, trwa­ła nie­usta­ją­ca ry­wa­li­za­cja o su­row­ce. 

 

Janek szedł późną nocą ze swoją dziew­czy­ną So­na­tą z ho­lo­ki­na, gdzie obej­rze­li naj­now­szy ho­lo­film ,,Stwo­rze­nie Izery’’. Spa­ce­ru­jąc nie­spiesz­nie przez stare mia­sto mi­ja­li ko­lo­ro­we trój­wy­mia­ro­we ho­lo­gra­my, wiel­ko­ścią i kształ­tem przy­po­mi­na­ją­ce ludzi, które za­pra­sza­ły do re­stau­ra­cji i barów. Noc była cie­pła, bez­chmur­na i gwiaź­dzi­sta, a oni chcie­li być ze sobą jak naj­dłu­żej. Szli wtu­le­ni w sie­bie, gdy z jed­ne­go z barów wy­szedł męż­czy­zna, wi­docz­nie się za­ta­cza­jąc.

– Hej, lala, bucik ci się roz­pier­da­la – po­wie­dział beł­ko­tli­wym gło­sem nie­zna­jo­my.

Chło­pak i jego to­wa­rzysz­ka przy­śpie­szy­li kroku, chcąc omi­nąć na­trę­ta.

– Hej, blon­dy­na, kto cię dyma, jak mnie ni ma? – ode­zwał się męż­czy­zna, re­cho­cząc gło­śno.

Janek zro­bił się czer­wo­ny ze wście­kło­ści, szli jed­nak dalej. Wów­czas pijak pod­szedł do nich i po­pchnął dziew­czy­nę. Mło­dzian, re­agu­jąc in­stynk­tow­nie, rzu­cił się z pię­ścia­mi na na­past­ni­ka i za­czął go nie­mi­ło­sier­nie okła­dać. Za­ata­ko­wa­ny męż­czy­zna bro­nił się sku­tecz­nie i od­da­wał ciosy, był jed­nak nie­trzeź­wy, co uła­twia­ło Jan­ko­wi walkę. W końcu męż­czy­zna upadł na ulicę, zaś mło­dzie­niec usiadł na nim i wciąż go bił.

– Janek, wy­star­czy już! – za­czę­ła krzy­czeć So­na­ta, jed­nak chło­pak nie słu­chał.

Twarz pi­ja­ka cała była we krwi, po­ko­na­ny po­wie­dział w końcu, wy­plu­wa­jąc czer­wo­ną ciecz przy każ­dym sło­wie:

– Czło­wie­ku, je­stem z po­li­cji.

Janek wi­dząc, że jego prze­ciw­nik ma dość, zo­sta­wił go le­żą­ce­go na as­fal­cie i razem z dziew­czy­ną po­bie­gli przed sie­bie. Wkrót­ce do­tar­li pod blok So­na­ty.

– Nie wra­caj na noc do domu – po­wie­dzia­ła do chłop­ca dziew­czy­na, dy­sząc cięż­ko. – Zo­stań u mnie. Ten zgo­dził się bez wa­ha­nia.

Sta­nę­li na ru­cho­mych scho­dach, któ­ry­mi do­tar­li pod drzwi miesz­ka­nia dziew­czy­ny. So­na­ta przy­ci­snę­ła do elek­tro­nicz­ne­go zamka dłoń, drzwi roz­su­nę­ły się bez­sze­lest­nie i para we­szła do środ­ka. Przed se­an­sem w ho­lo­ki­nie zje­dli ko­la­cję w re­stau­ra­cji, ro­ze­bra­li się więc i je­dy­nie w bie­liź­nie po­ło­ży­li do łóżka. Janek po­ca­ło­wał dziew­czy­nę, wkrót­ce zdjął jej sta­nik i za­czął pie­ścić pier­si. Po chwi­li spró­bo­wał ścią­gnąć jej majt­ki.

– Janek, prze­stań – wy­szep­ta­ła dziew­czy­na.

Mło­dzie­niec opadł na plecy, jed­nak So­na­ta uspo­ko­iła roz­trzę­sio­ne nieco po noc­nej przy­go­dzie emo­cje i po­wie­dzia­ła:

– Zresz­tą…

Dziew­czy­na zdję­ła figi i prze­ję­ła ini­cja­ty­wę, a chło­pak nie wie­dział jesz­cze, że była to ich ostat­nia wspól­na noc.

 

Ran­kiem Janek wstał bar­dzo wcze­śnie, ubrał się i wi­dząc, że So­na­ta cią­gle śpi, uca­ło­wał ją i wy­szedł cicho. Po chwi­li je­chał już elek­trycz­nym tram­wa­jem po ma­gne­tycz­nych szy­nach, potem wy­sia­dał z niego w po­bli­żu swo­je­go bloku, roz­glą­da­jąc się czuj­nie wokół oraz do­strze­ga­jąc ra­dio­wóz i dwóch sie­dzą­cych w nim po­li­cjan­tów. Za­czął po­śpiesz­nie od­da­lać się od przy­stan­ku, zbyt po­śpiesz­nie. 

– Tam jest! – krzyk­nął jeden ze stró­żów prawa, po czym obaj mun­du­ro­wi po­bie­gli w stro­nę chło­pa­ka. 

Janek rzu­cił się do uciecz­ki, pogoń wciąż dep­ta­ła mu po pię­tach. W końcu mło­dzian skrę­cił w wąską ulicz­kę, którą biegł aż do mo­men­tu, gdy do­strzegł ko­lej­ny ra­dio­wóz na końcu drogi. Prze­stał ucie­kać i wszedł do bu­dyn­ku, przed któ­rym znaj­do­wał się ho­lo­gram imi­tu­ją­cy żoł­nie­rza ubra­ne­go w biały mun­dur Floty Drogi Mlecz­nej. 

– Przy­wio­dła cię tutaj żądza wiel­kich czy­nów czy po­my­li­łeś adres? – za­py­tał pod­ofi­cer za biur­kiem. 

– Chcia­łem wstą­pić do floty – od­po­wie­dział Janek, cięż­ko od­dy­cha­jąc. 

– Witaj zatem i sia­daj. – Sier­żant pod­su­nął mu krze­sło. – Pa­mię­taj jed­nak, że nie bę­dziesz miał od­wro­tu. To jest kon­trakt na dzie­sięć lat. Pod­pisz. 

Janek pod­pi­sał. 

Kilka dni póź­nej re­krut usiadł przed ho­lo­te­le­fo­nem i po­łą­czył się z ro­dzi­ca­mi. Ode­brał oj­ciec Janka. 

– Cześć, tato. Wstą­pi­łem do Floty Drogi Mlecz­nej. Po­zdrów mamę i po­wiedz jej, żeby się o mnie nie mar­twi­ła. 

– Po­wo­dze­nia, synu – od­po­wie­dział jego ro­dzic. 

Janek roz­łą­czył się. Po chwi­li nowy żoł­nierz floty za­dzwo­nił do So­na­ty. Wie­dział, że ta jest w pracy, dla­te­go na­grał się na se­kre­tar­kę. 

– Ko­cham cię – po­wie­dział nieco zdu­szo­nym gło­sem i prze­rwał po­łą­cze­nie. 

 

W wie­żow­cu CNN roz­legł się alarm i głos w me­ga­fo­nach: 

– Wszy­scy do sali kon­fe­ren­cyj­nej, na­tych­miast. 

Iness zo­sta­wi­ła kawę i po­bie­gła po ru­cho­mych scho­dach, wkrót­ce za­sa­pa­na mi­nę­ła drzwi do wiel­kie­go po­miesz­cze­nia na czwar­tym pię­trze bu­dyn­ku. Pra­wie wszy­scy pra­cow­ni­cy sta­cji te­le­wi­zyj­nej już tam się znaj­do­wa­li. 

– W oko­li­cach Ukła­du Alfa Cen­tau­ri po­ja­wi­ły się dwa por­ta­le, z któ­rych za­czę­ły wy­la­ty­wać stat­ki ko­smicz­ne. Szy­ku­je się ko­lej­na bitwa, tak jak osiem lat temu. Wszyst­kie wozy trans­mi­syj­ne mają le­cieć na pla­ne­ty Alfa Cen­tau­ri, dzwo­ni­łem do Dy­rek­to­ra Tu­ne­li Ta­chio­no­wych, obie­cał za­re­zer­wo­wać na nasze mo­bil­ne ka­me­ry spe­cjal­ny trans­por­to­wiec. Gre­gor przej­mie kie­ro­wa­nie akcją na miej­scu, on wy­zna­czy ko­lej­ne po­zy­cje stat­ków trans­mi­syj­nych. Jak wszy­scy wie­dzą, tylko my mamy ka­me­ry ta­chio­no­we, nie po­trze­bu­je­my więc wy­ku­po­wać praw do trans­mi­sji bitwy na wy­łącz­ność. Nie ma czasu na py­ta­nia, do ro­bo­ty – za­koń­czył spo­tka­nie szef SNN. 

Iness po­bie­gła po mi­kro­fon, potem z resz­tą za­ło­gi stat­ku trans­mi­syj­ne­go po­le­cie­li małym po­dusz­kow­cem do portu ko­smicz­ne­go. Po go­dzi­nie byli na po­kła­dzie stat­ku, po dwóch znaj­do­wa­li się w ogrom­nym trans­por­tow­cu, który tu­ne­lem ta­chio­no­wym miał do­star­czyć ich do Alfa Cen­tau­ri. Po ośmiu ana­lo­gicz­nych jed­nost­kach czasu przy­le­cie­li na miej­sce. 

– Jak sy­tu­acja Gre­gor? – za­py­tał szef CNN, ner­wo­wo ba­wiąc się pió­rem świetl­nym. 

– Je­ste­śmy na miej­scu, woj­ska wy­ła­do­wa­ły się z por­ta­li i zmie­rza­ją w swoim kie­run­ku. Roz­sta­wia­my już stat­ki trans­mi­syj­ne na po­zy­cjach, po­win­ni­śmy zdą­żyć przed bitwą. – Gre­gor wy­glą­dał na pew­ne­go sie­bie. 

– Całe szczę­ście, bałem się, że nie zdą­ży­cie. Taka oka­zja, taka oka­zja. Prze­każ pra­cow­ni­kom, że wszy­scy do­sta­ną spe­cjal­ne pre­mie. To na razie, w razie pro­ble­mów kon­tak­tuj się ze mną – za­koń­czył roz­mo­wę szef CNN. 

 

Obie floty, Flota Drogi Mlecz­nej i Im­pe­rial­na Flota Ma­gel­lań­ska, zbli­ża­ły się do sie­bie. Przo­dem po­le­cia­ły szyb­kie tra­łow­ce i nisz­czy­cie­le. Tra­łow­ce, ko­rzy­sta­jąc z osło­ny sta­wia­ły miny, rów­nież te sprzę­żo­ne ze sobą wy­twa­rza­ją­ce za­po­ry si­ło­we i pola czą­stek gamma. Do­szło do kilku po­ty­czek. Wkrót­ce wro­gie floty sta­nę­ły bli­sko umoc­nień, jed­nak ze wzglę­du na to, że była już go­dzi­na dwu­dzie­sta czasu mię­dzy­gwiezd­ne­go, żadna ze stron nie po­dej­mo­wa­ła dzia­łań. Żoł­nie­rze mieli czas na od­po­czy­nek i sen. 

 

So­na­ta włą­czy­ła ho­lo­te­le­wi­zor. Na Ziemi ogło­szo­no świę­to na­ro­do­we, ma­ją­ce trwać do czasu za­koń­cze­nia bitwy, nie mu­sia­ła więc jutro je­chać do pracy. Nad urzą­dze­niem uka­za­ły się dwie ho­lo­gra­mo­we po­sta­ci, w tle widać było uwi­ja­ją­ce się tra­łow­ce i nisz­czy­cie­le. 

– Co robią teraz obie stro­ny kon­flik­tu? – za­czę­ła wy­wiad Iness. 

– Oko­pu­ją się, tak bym to nie­fa­cho­wo na­zwał – od­po­wie­dział eks­pert, eme­ry­to­wa­ny wy­so­ki ofi­cer Floty Drogi Mlecz­nej, ge­ne­rał Wio­li­niak. 

– Jak pan oce­nia szan­se wro­gich flot na wy­gra­ną? – cią­gnę­ła re­por­ter­ka. 

– Prze­ciw­ni­cy mają po­dob­ne siły. Flota Ma­gel­lan po­sia­da dzie­sięć Gwiazd Śmier­ci, flota Drogi Mlecz­nej tylko osiem. Ma­gel­la­nie mają prze­wa­gę w licz­bie okrę­tów li­nio­wych i krą­żow­ni­ków, my mamy wię­cej lot­ni­skow­ców. 

– Dla­cze­go na współ­cze­snym polu walki zre­zy­gno­wa­no z broni nu­kle­ar­nej oraz sztucz­nej in­te­li­gen­cji? 

– W cza­sie walki po­wsta­ją ogrom­ne im­pul­sy elek­tro­ma­gne­tycz­ne, które już w pierw­szych se­kun­dach bitwy znisz­czy­ły­by wszyst­kie za­awan­so­wa­ne sys­te­my elek­tro­nicz­ne. Używa się ich je­dy­nie w mi­nach, które mają sys­te­my roz­po­zna­wa­nia swój-ob­cy, są pro­ste i w miarę od­por­ne na te za­gro­że­nie dla tech­ni­ki kom­pu­te­ro­wej. Co do broni ato­mo­wej i nu­kle­ar­nej, w próż­ni nie po­wsta­je fala ude­rze­nio­wa, a wy­so­ka tem­pe­ra­tu­ra nie jest zbyt za­bój­cza dla współ­cze­snych okrę­tów ko­smicz­nych, które po­sia­da­ją osło­ny ter­micz­ne. 

– Kto wygra? 

– To za­le­ży od stra­te­gii za­sto­so­wa­nej przez ad­mi­ra­ła Yama­mo­to i lorda Ver­dun. 

– Boże, miej nas w swo­jej opie­ce – za­koń­czy­ła krót­ki wy­wiad Iness, wciąż jed­nak na ho­lo­gra­mie po­ka­zy­wa­no okrę­ty wo­jen­ne sta­wia­ją­ce miny. Zmie­nia­ły się uję­cia, trans­mi­sja na żywo trwa­ła bez prze­rwy. 

So­na­ta roz­my­śla­ła o Janku, który słu­żył we Flo­cie Drogi Mlecz­nej jako pilot tor­pe­dow­ca, lecz wkrót­ce zmo­rzył ją sen. 

 

Punk­tu­al­nie o go­dzi­nie ósmej czasu mię­dzy­gwiezd­ne­go Gwiaz­dy Śmier­ci Im­pe­rial­nej Floty Ma­gel­lań­skiej za­czę­ły ostrzał. Gwiaz­dy Śmier­ci Floty Drogi Mlecz­nej od­po­wie­dzia­ły ogniem kontr­ba­te­ryj­nym. Wy­mia­na ognia mię­dzy tymi śmier­cio­no­śny­mi na­rzę­dzia­mi wojny trwa­ła około trzech go­dzin, nie przy­no­sząc więk­szych suk­ce­sów żad­nej ze stron. Wkrót­ce Ma­gel­la­nie zmie­ni­li tak­ty­kę i za­czę­li ostrze­li­wać pola mi­no­we Mlecz­nych Dro­go­wców, czy­niąc w nich wiel­kie wyrwy. Po­ci­ski fu­zyj­ne tra­fia­ły też spo­ra­dycz­nie krą­żow­ni­ki, które stały za linią umoc­nień. Ad­mi­rał Yama­mo­to wy­co­fał okrę­ty li­nio­we i lot­ni­skow­ce poza za­sięg floty Ma­gel­lan, dla­te­go wśród tych jed­no­stek nie było strat. Ma­gel­la­nie ostrze­li­wa­li pola mi­no­we do go­dzi­ny dwu­dzie­stej. Przez cały ten czas Gwiaz­dy Śmier­ci Mlecz­nych Dro­go­wców strze­la­ły w jed­nost­ki wroga, z któ­ry­mi wcze­śniej pro­wa­dzi­ły po­je­dy­nek. Pod ko­niec walki jedna z gwiazd Im­pe­rium prze­sta­ła strze­lać i wy­co­fa­ła się do por­ta­lu Ma­gel­lan. 

 

– Jak pan oce­nia pierw­szy dzień bitwy? – za­py­ta­ła Iness. 

– Trud­no jed­no­znacz­nie od­po­wie­dzieć – od­parł ge­ne­rał Wio­li­niak. – Suk­ce­sem Yama­mo­to jest nie­za­prze­czal­nie wy­eli­mi­no­wa­nie z walki jed­nej z Gwiazd Śmier­ci Ma­gel­lan, jed­nak po­wsta­ły wiel­kie wyrwy w na­szych umoc­nie­niach. Moim zda­niem lord Ver­dun to wy­ko­rzy­sta i jutro spró­bu­je przejść do ataku. 

– Nie można tych umoc­nień omi­nąć? – re­por­ter­ka py­ta­ła dalej. 

– Można, ale to nie­prak­tycz­ne i nie­po­trzeb­ne. Le­piej nie roz­dzie­lać sił. Poza tym taka tak­ty­ka jest prost­sza, a ad­mi­rał Yama­mo­to i lord Ver­dun są ludź­mi ho­no­ru i trzy­ma­ją się zasad sztu­ki wo­jen­nej. 

So­na­ta oglą­da­ła pra­wie cały dzień trans­mi­sję z bitwy. Była już zmę­czo­na i tro­chę znu­dzo­na. Nie mówią nic o lot­ni­skow­cach, Janek jest chyba na razie bez­piecz­ny, ale prze­cież lord Ver­dun może przejść do ataku. Po­sta­no­wi­ła po­mo­dlić się za Janka. 

 

Janek sie­dział w wiel­kiej ka­ju­cie na koi w swoim okrę­cie razem z in­ny­mi pi­lo­ta­mi. Cią­gle od­czu­wa­li lek­kie, pra­wie nie­wy­czu­wal­ne drga­nia lot­ni­skow­ca spo­wo­do­wa­ne fa­la­mi gra­wi­ta­cyj­ny­mi po wy­bu­chach po­ci­sków fu­zyj­nych. Mó­wio­no, że jutro Ma­gel­la­nie przej­dą do ataku. O go­dzi­nie dwu­dzie­stej drga­nia usta­ły. Co So­na­ta robi teraz? 

 

O go­dzi­nie ósmej czasu mię­dzy­gwiezd­ne­go Gwiaz­dy Śmier­ci znów za­czę­ły swój śmier­cio­no­śny kon­cert. Krą­żow­ni­ki Ma­gel­lan za­czę­ły po­ru­szać się do przo­du, za nimi po­dą­ża­ły okrę­ty li­nio­we klasy Ne­me­sis, które były na wy­po­sa­że­niu obu wal­czą­cych stron. Ad­mi­rał Yama­mo­to prze­su­nął swoje pan­cer­ni­ki do przo­du, bli­żej wroga prze­le­cia­ły też rów­nież lot­ni­skow­ce. O dzie­wią­tej czasu mię­dzy­gwiezd­ne­go flota Im­pe­rium ru­szy­ła do ataku, flota Mlecz­nych Dro­go­wców wy­szła im na spo­tka­nie. Krą­żow­ni­ki i pan­cer­ni­ki wroga prze­szły przez pas wła­snych min, ani­hi­lu­jąc je ekra­na­mi ani­hi­la­cyj­ny­mi i na wiel­kiej szyb­ko­ści wle­cia­ły w nasz pas umoc­nień. Le­cą­ce przo­dem krą­żow­ni­ki czę­sto były nisz­czo­ne przez po­zo­sta­łe po ostrza­le miny, Gwiaz­dy Śmier­ci floty Yama­mo­to strze­la­ły bez prze­rwy w szar­żu­ją­ce okrę­ty wroga. Nic jed­nak nie mogło po­wstrzy­mać okrę­tów Im­pe­rium. Wkrót­ce Ma­gel­la­nie prze­kro­czy­li pasy min i roz­po­czę­ła się za­cię­ta walka. Krą­żow­ni­ki i okrę­ty li­nio­we strze­la­ły do sie­bie, czę­sto nawet ogniem na wprost. Gwiaz­dy Śmier­ci obu stron prze­sta­ły strze­lać, bojąc się, że będą razić wła­sne jed­nost­ki. Nie­któ­re okrę­ty nawet się ta­ra­no­wa­ły. Ad­mi­rał Yama­mo­to po­sta­no­wił włą­czyć do walki lot­ni­skow­ce. 

 

Janek wy­star­to­wał tor­pe­dow­cem wkrót­ce po otrzy­ma­niu roz­ka­zów Yama­mo­to przez lot­ni­sko­wiec. 

Był do­wód­cą eska­dry, za­mel­do­wał więc przez ta­chio­no­we radio: 

– Alfa, Delta, Bravo na po­zy­cjach. 

Le­cie­li w zwar­tym szyku, do­la­tu­jąc wkrót­ce na pole bitwy. Strasz­li­wy ogień prze­ciw­lot­ni­czy siał spu­sto­sze­nie wśród bom­bow­ców, tor­pe­dow­ców i osła­nia­ją­cych je my­śliw­ców. Na szczę­ście lord Ver­dun po­sta­no­wił nie wpro­wa­dzać do walki ko­smicz­nych sa­mo­lo­tów sta­cjo­nu­ją­cych na je­dy­nym lot­ni­skow­cu Ma­gel­lan, wy­słał za to nisz­czy­cie­le, aby ode­przeć atak z góry. 

Stra­ty były ogrom­ne, jed­nak Janek wkrót­ce wy­szu­kał cel. Jego eska­dra li­czy­ła już tylko dwie la­ta­ją­ce ma­szy­ny. 

– Ata­ku­je­my – rzu­cił do to­wa­rzy­szą­ce­go mu w są­sied­nim tor­pe­dow­cu pi­lo­ta i obaj wy­strze­li­li swoje tor­pe­dy fo­to­no­we. Po ich zrzu­ce­niu za­wró­ci­li i le­cie­li w stro­nę lot­ni­skow­ca, a Janek kątem oka do­strzegł, że jego po­cisk ko­smicz­ny tra­fił w cel, uszka­dza­jąc po­waż­nie okręt li­nio­wy klasy Ne­me­sis.

Tra­fi­łem cię, su­kin­sy­nu – po­my­ślał z sa­tys­fak­cją. 

Wkrót­ce do­le­cie­li na lot­ni­sko­wiec. Po­ło­wa ma­szyn nie po­wró­ci­ła. 

Za­cię­ta walka trwa­ła do go­dzi­ny dwu­dzie­stej czasu mię­dzy­gwiezd­ne­go. Potem Ma­gel­la­nie wy­co­fa­li się za pas wła­snych umoc­nień. 

 

So­na­ta cały dzień oglą­da­ła trans­mi­sję z bitwy. Z nie­po­ko­jem ob­ser­wo­wa­ła uję­cia tra­fio­nych sa­mo­lo­tów ko­smicz­nych, które spo­ra­dycz­nie po­ka­zy­wa­no. Janek. Na ho­lo­te­le­wi­zo­rze znów był wy­wiad z ge­ne­ra­łem Wio­li­nia­kiem. 

– Złóż­my hołd trzem re­por­te­rom CNN, któ­rzy dziś zgi­nę­li, re­la­cjo­nu­jąc bitwę. Ich na­zwi­ska to… – So­na­ta po­szła do kuch­ni za­pa­rzyć her­ba­tę. Po chwi­li wró­ci­ła. 

– Użyto lot­ni­skow­ców, jak pan sądzi, czy lep­sze są tor­pe­dy fo­to­no­we czy bomby jo­no­we? – py­ta­ła Iness. 

– Na dzi­siej­szym polu walki lot­ni­skow­ce od­gry­wa­ją coraz mniej­szą rolę. – So­na­ta nie słu­cha­ła już Wio­li­nia­ka. Wy­łą­czy­ła ho­lo­te­le­wi­zor i słu­cha­ła mu­zy­ki. Co bę­dzie jutro? 

 

– Cho­le­ra, Gre­gor – po­wie­dział gło­śno szef SNN, tak by inni obec­ni sły­sze­li. On rów­nież oglą­dał trans­mi­sję z bitwy. – Stra­ci­łeś wóz trans­mi­syj­ny, jak tak bę­dzie dalej to obe­tnę ci tę pre­mię.

Nie za­dzwo­nił jed­nak do Gre­go­ra, wie­dział, że jest on naj­lep­szy do ta­kiej ro­bo­ty. 

 

Po go­dzi­nie dwu­dzie­stej czasu mię­dzy­gwiezd­ne­go na pole bitwy wle­cia­ły stat­ki in­ży­nie­ryj­ne i me­dycz­ne. Jed­nost­ki czer­wo­ne­go krzy­ża i ra­tow­ni­cze nio­sły pomoc roz­bit­kom, wiel­kie spy­cha­cze ko­smicz­ne usu­wa­ły uszko­dzo­ne i znisz­czo­ne okrę­ty oraz śmie­ci ko­smicz­ne na boki i w dół, póź­niej zajmą się nimi okrę­ty ho­low­ni­cze i zło­mia­rze. Ana­lo­gicz­na akcja trwa­ła rów­nież po stro­nie Ma­gel­lań­skiej. Tylko w pa­sach min i prze­strze­ni ko­smicz­nej ni­czy­jej nikt nie pra­co­wał. Albo tylko tak wszy­scy przy­pusz­cza­li. 

 

Punk­tu­al­nie o go­dzi­nie ósmej czasu mię­dzy­gwiezd­ne­go roz­po­czął się trze­ci dzień bitwy. Gwiaz­dy Śmier­ci obu stron roz­po­czę­ły ostrzał. Okrę­ty li­nio­we Floty Drogi Mlecz­nej zbli­ża­ły się w zwar­tym szyku do pasa pól mi­no­wych nie zwa­ża­jąc na stra­ty. Za pan­cer­ni­ka­mi le­cia­ły krą­żow­ni­ki, rów­nież w zwar­tym szyku. Potem były lot­ni­skow­ce. Około ósmej trzy­dzie­ści czasu mię­dzy­gwiezd­ne­go nasi ru­szy­li do ataku. Okrę­ty ko­smicz­ne prze­le­cia­ły z wiel­ką szyb­ko­ścią przez pola mi­no­we ich środ­kiem, miny nie wy­bu­cha­ły. Po dru­giej stro­nie pan­cer­ni­ki i krą­żow­ni­ki roz­wi­nę­ły for­ma­cję. Lot­ni­skow­ce zo­sta­ły po Mlecz­no­dro­go­wej stro­nie. Na za­ska­ku­ją­cy atak floty Yama­mo­to Ma­gel­la­nie od­po­wie­dzie­li kontr­ata­kiem. Roz­go­rza­ła za­cie­kła walka, tak samo jak dru­gie­go dnia bitwy. Po go­dzi­nie starć nagle drugą i trze­cią linią okrę­tów li­nio­wych wroga wstrzą­snę­ły po­tęż­ne eks­plo­zje. Tor­pe­dy fo­to­no­we, które po­ja­wi­ły się jakby zni­kąd i le­cia­ły tro­chę pod sko­sem z dołu, siały spu­sto­sze­nie wśród Ma­gel­lan. Nad polem bitwy po­ja­wi­ły się też sa­mo­lo­ty ko­smicz­ne. Tego dnia lord Ver­dun użył do walki z nimi oprócz nisz­czy­cie­li rów­nież my­śliw­ców. 

 

Janek le­ciał w swoim tor­pe­dow­cu. Ogień prze­ciw­lot­ni­czy Im­pe­rium się wzma­gał. Po­ja­wi­ły się nisz­czy­cie­le Ma­gel­lan, które le­cia­ły w zwar­tym szyku pro­sto na for­ma­cję sa­mo­lo­tów ko­smicz­nych. Szyb­kie i dość duże okrę­ty wroga nisz­czy­ły sa­mo­lo­ty ekra­na­mi ani­hi­la­cyj­ny­mi, cho­ciaż te cza­sa­mi nie wy­trzy­my­wa­ły prze­cią­żeń i nie­któ­re nisz­czy­cie­le za­mie­nia­ły się w wiel­kie ogni­ste kule. Jan­ko­wi szczę­śli­wie udało się prze­trwać ten za­bój­czy dla ko­smicz­nych sa­mo­lo­tów atak. Wtedy po­ja­wi­ły się my­śliw­ce wroga. Nie­licz­ne my­śliw­ce Mlecz­nych Dro­go­wców pod­ję­ły z nimi nie­rów­ną walkę, jed­nak nie były w sta­nie za­pew­nić osło­ny bom­bow­com i tor­pe­dow­com, które strą­ca­no jak kacz­ki. Janek do­strzegł swój cel, nie zdą­żył jed­nak od­pa­lić tor­pe­dy fo­to­no­wej. Jego ko­smicz­ny sa­mo­lot woj­sko­wy zo­stał tra­fio­ny, go­rą­cy olej chlu­snął mu na twarz. Młody pilot da­rem­nie zma­gał się z dźwi­gnią ka­ta­pul­ty.

 

Walka trwa­ła w naj­lep­sze, a szala zwy­cię­stwa nie zdą­ży­ła się jesz­cze prze­chy­lić na ko­rzyść żad­nej ze stron. Nagle jedna z Gwiazd Śmier­ci znaj­du­ją­ca się na kra­wę­dzi linii tych strasz­li­wych ma­szyn wal­czą­ca po stro­nie Im­pe­rium eks­plo­do­wa­ła. Wy­buch był tak silny, że uszko­dził drugą w sze­re­gu gwiaz­dę. Po­ja­wia­ją­ce się z lewej stro­ny me­te­ory­ty prze­le­cia­ły z ogrom­ną pręd­ko­ścią obok nich, nie­bez­piecz­nie bli­sko. Lord Ver­dun od razu spo­strzegł za­gro­że­nie. Z lewej stro­ny, jakby zni­kąd po­ja­wi­ły się pan­cer­ni­ki Floty Mgła­wi­cy Ta­ran­tu­li, przed nimi strze­la­ły Borgi, Ta­ran­tu­lań­ski od­po­wied­nik Gwiazd Śmier­ci. Lord za­sta­na­wiał się, czy zmie­nić szyk Gwiazd Śmier­ci i pod­jąć próbę walki z Bor­ga­mi, jed­nak spo­strzegł, że jed­nost­ka do­wo­dzo­na przez ge­ne­ra­ła Fla­ma­ga­na za­czę­ła się ob­ra­cać, wy­raź­nie prze­ja­wia­jąc za­miar uciecz­ki do por­ta­lu. Po chwi­li jed­nost­ka ge­ne­ra­ła Żucz­ko­wa rów­nież za­czy­na­ła wy­ko­ny­wać po­dob­ny ma­newr. Lord Ver­dun wie­dział, że Fla­ma­gan za­zwy­czaj pierw­szy wy­czu­wał, kiedy spra­wy za­czy­na­ją przy­bie­rać zły obrót i na­le­ży opu­ścić pole bitwy, dla­te­go nie zo­sta­ło mu nic in­ne­go, jak wydać roz­kaz wy­co­fa­nia Gwiazd Śmier­ci do por­ta­lu Ma­gel­lan. Te śmier­cio­no­śne okrę­ty floty Ma­gel­lan za­czę­ły le­cieć w stro­nę por­ta­lu. Wi­dząc to, Ta­ran­tu­la­nie prze­su­nę­li Borgi w dół i pu­ści­li do ataku pan­cer­ni­ki. 

 

Wynik bitwy był już w za­sa­dzie prze­są­dzo­ny, jed­nak do­wód­ca floty Im­pe­rium ra­to­wał je­dy­nie Gwiaz­dy Śmier­ci. Okrę­ty Ma­gel­lan wal­czy­ły dziel­nie dalej, wciąż mając na­dzie­ję na zwy­cię­stwo, więc Mlecz­ni Dro­go­wcy użyli okrę­tów te­le­pa­tycz­nych. In­for­mo­wa­ły one my­ślo­wy­mi im­pul­sa­mi żoł­nie­rzy wroga o przy­by­ciu Ta­ran­tu­lan i uciecz­ce Gwiazd Śmier­ci Im­pe­rium. Do­wód­cy jed­no­stek bo­jo­wych wroga zwra­ca­li ka­me­ry ta­chio­no­we w stro­nę nad­cią­ga­ją­cej trze­ciej floty oraz wła­sne­go por­ta­lu i wkrót­ce okrę­ty wroga za­czę­ły ma­so­wo ucie­kać. Ale nie wszyst­kie. 

 

So­na­ta jak co dzień oglą­da­ła trans­mi­sję z bitwy. W pew­nym mo­men­cie na tle po­ka­zy­wa­nych wy­da­rzeń po­ja­wi­ły się ho­lo­gra­mo­we po­sta­cie Iness i ge­na­ra­ła Wio­li­nia­ka. 

– Jak to się stało? – za­py­ta­ła pod­eks­cy­to­wa­nym gło­sem pre­zen­ter­ka. – Jak to się stało, że wróg ucie­ka? 

– Chyba mogę już to zdra­dzić – od­po­wie­dział Wio­li­niak. – Moim zda­niem użyto tech­no­lo­gii ste­alth, czyli nie­wi­dzial­no­ści. 

– Jak to? – głos Iness zdra­dzał za­sko­cze­nie. 

– Nie jest ta­jem­ni­cą, że od dłuż­sze­go czasu pra­co­wa­no nad tą tech­no­lo­gią. Moja wer­sja wy­da­rzeń jest taka, że ,,w nocy’’ nie­wi­dzial­ne tra­łow­ce roz­bro­iły część min Ma­gel­lan, co po­zwo­li­ło na atak w cen­trum. Potem uży­wa­ją­ce nowej tech­ni­ki ma­sko­wa­nia okrę­ty pod­wod­ne ostrze­la­ły wroga tor­pe­da­mi fo­to­no­wy­mi. Na ko­niec przy­szła od­siecz Floty Mgła­wi­cy Ta­ran­tu­la, które cze­ka­ły na od­po­wied­ni mo­ment do ataku w wiel­kiej, nie­wi­docz­nej bańce, ukry­wa­ją­cej por­tal i flotę Ta­ran­tu­lan. 

– Prze­cież to wręcz nie­wia­ry­god­ne – po­wie­dzia­ła Iness. 

– Nie­wia­ry­god­ne jest to, ja­kiej ilo­ści ta­chio­nów mu­sia­no użyć, aby stwo­rzyć taką bańkę. Ile ona mu­sia­ła kosz­to­wać? Nie wy­obra­żam nawet sobie. 

So­na­ta nie słu­cha­ła dalej. Nie oglą­da­ła rów­nież trans­mi­sji z bitwy. Wy­gra­li­śmy. Ale co z Jan­kiem? Za­nie­po­ko­jo­na za­dzwo­ni­ła do ro­dzi­ców Janka, jed­nak oni rów­nież nie wie­dzie­li. 

 

Okrę­ty Ma­gel­lan zni­ka­ły w por­ta­lu jeden za dru­gim. Bar­dzo wielu z nich udało się uciec, jed­nak, gdy pan­cer­ni­ki Ta­ran­tu­lan i Mlecz­nych Dro­go­wców zbli­ży­ły się nie­bez­piecz­nie do por­ta­lu, ten za­mknię­to. Po­zo­sta­łe okrę­ty wroga skrę­ci­ły w prawo, mając na­dzie­ję, że dotrą do ja­kiejś pla­ne­ty, gdzie zo­sta­ną in­ter­no­wa­ne. Ści­ga­no je­dy­nie okrę­ty li­nio­we Im­pe­rium, mogły one za­gro­zić obro­nie nie­któ­rych słabo bro­nio­nych pla­net. Wiele wro­gich jed­no­stek pod­da­ło się. 

 

Lord Ver­dun, prze­by­wa­ją­cy na jed­no­st­ce OIFM ,,Alek­san­der Pusz­kin’’, okrę­cie fla­go­wym floty Ma­gel­lan, wraz z pię­cio­ma in­ny­mi pan­cer­ni­ka­mi, wal­czył do końca. Gdy li­niow­ce znaj­du­ją­ce się w po­trza­sku nie mogły już strze­lać ani ma­new­ro­wać, wy­sła­no w ich kie­run­ku dwa okrę­ty te­le­pa­tycz­ne: pro­pa­gan­do­wy i wy­wia­du. Ten pierw­szy we­zwał wro­gich żoł­nie­rzy do pod­da­nia się, jed­nost­ka wy­wia­du te­le­pa­tycz­ne­go miała spraw­dzić, co za­mie­rza do­wód­ca floty Im­pe­rium. 

– Co usta­li­li­ście? – za­py­tał Yama­mo­to. 

– Lord Ver­dun nie podda się, chce wy­sa­dzić swój okręt – padła od­po­wiedź. 

– Wy­ślij­cie kil­ka­na­ście de­san­tow­ców z ko­smicz­ny­mi ma­ri­nis na po­kła­dzie w celu prze­ję­cia pan­cer­ni­ków wroga – roz­ka­zał Yama­mo­to ob­słu­dze na­daj­ni­ka ta­chio­no­we­go na most­ku do­wo­dze­nia okrę­tu. 

Po chwi­li de­sant wy­star­to­wał. Okrę­tem fla­go­wym Ma­gel­lan wstrzą­snę­ła po­tęż­na eks­plo­zja. 

 

Jesz­cze przed za­koń­cze­niem bitwy w domu ro­dzi­ców Janka roz­legł się dźwięk ho­lo­te­le­fo­nu. Oj­ciec żoł­nie­rza włą­czył urzą­dze­nie. Na ho­lo­te­le­fo­nie po­ja­wi­ła się po­stać ofi­ce­ra Floty Drogi Mlecz­nej. 

– Dzień dobry. Z przy­kro­ścią in­for­mu­ję, że pań­stwa syn zgi­nął w dniu dzi­siej­szym w wal­kach pod Alfa Cen­tau­ri. Wal­czył dziel­nie. – Ho­lo­gram stał jesz­cze chwi­lę w mil­cze­niu, po czym znik­nął. 

– Za­dzwoń do So­na­ty – po­wie­dział oj­ciec pi­lo­ta do żony, która osu­nę­ła się na krze­sło. 

– Jak to moż­li­we, skąd o tym wia­do­mo tak szyb­ko, prze­cież bitwa wciąż jesz­cze trwa – mó­wi­ła matka Janka, pła­cząc. 

– Każdy żoł­nierz ma iden­ty­fi­ka­tor, smar­twatch mo­ni­to­ru­ją­cy stan zdro­wia żoł­nie­rza. W razie usta­nia funk­cji ży­cio­wych po­wia­da­mia spe­cjal­ny sta­tek czer­wo­ne­go krzy­ża, wia­do­mość jest przy­sy­ła­na na­tych­miast – wy­ja­śnił ła­mią­cym się gło­sem star­szy męż­czy­zna. 

 

Tym­cza­sem ad­mi­rał Yama­mo­to i to­wa­rzy­szą­cy mu ge­ne­ra­ło­wie przy­glą­da­li się ostat­niej sce­nie dra­ma­tu floty Ma­gel­lan. Wy­so­cy rangą do­wód­cy Floty Drogi Mlecz­nej prze­by­wa­li wraz z naj­wyż­szym rangą ofi­ce­rem na okrę­cie fla­go­wym OFDM ,,Wła­dy­sław Ło­kie­tek’’, na­zwa­nym tak na cześć pol­skie­go uczo­ne­go Wła­dy­sła­wa Ło­kiet­ka, który stwo­rzył ma­te­ma­tycz­ne pod­sta­wy po­dró­ży mię­dzy­gwiezd­nych z nad­świetl­ną szyb­ko­ścią. Zło­śli­wi szep­ta­li wpraw­dzie, że pan­cer­nik zo­stał tak na­zwa­ny ze wzglę­du na nie­chęć ad­mi­ra­ła do pre­zen­te­rów CNN, któ­rzy ła­ma­li sobie ję­zy­ki wy­ma­wia­jąc nazwę okrę­tu, jed­nak był to wy­raź­ny hołd zło­żo­ny na­ukow­co­wi. 

Po eks­plo­zji okrę­tu lorda Ver­dun Yama­mo­to po­wie­dział, uśmie­cha­jąc się lekko: 

– Jed­nak zło­dzie­je też mają swój honor. 

– Zło­dzie­je? – ode­zwał się jeden z ge­ne­ra­łów. 

– Chcie­li ukraść całą pla­ne­tę – od­po­wie­dział ad­mi­rał i po­szedł wy­słu­chać mel­dun­ków o stra­tach swej floty. 

 

Kilka mie­się­cy po bi­twie do drzwi So­na­ty ktoś za­dzwo­nił. Dziew­czy­na otwo­rzy­ła, nie spraw­dza­jąc nawet, kto to. W drzwiach stał Janek, jego twarz szpe­ci­ły bli­zny po opa­rze­niach, z le­we­go barku zaś wy­sta­wał kikut ręki. So­na­ta roz­pła­ka­ła się i rzu­ci­ła go­ścio­wi na szyję.