Jest to wiersz, który popełniłem, mimo iż poeta ze mnie marny. Potrzebowałem jednak wstępu do mojej książki – motywu przewodniego, który pomógłby mi włożyć nieco życia w postacie, które kreowałem, a jednocześnie by pamiętać, że częścią charakteru i dynamiki bohatera są cele, do których dąży.
Pędzę poprzez świat
pełen ludzkich spraw…
Czym prędzej, coraz szybciej
cień marny na tarczy solarnej
coraz dalej i dalej,
od egzystencji bezbarwnej
zbyt miałkiej, zbyt marnej,
ku zmianie, ku chwale,
ku nadziei zuchwałej.
A ty jesteś tam.
W świecie Boskich spraw.
Na atramentowym niebie
Patrzysz na mnie spośród pereł
jak przemierzam czas
i jak gwieździsty szlak
skrzy się u mych stóp.
Gdy w tańcu radosnym
tracę rytm, gubię kroki,
gdy staję na krawędzi,
gdy rozbrzmiewa śpiew łabędzi
czas się nagle zatrzymuje,
schodzisz z góry, ciepło czuję
chwytasz dłonie, moje serce
z morskich fal pleciesz wieńce
z gór wysokich czynisz schody
z dolin ciemnych cne ogrody.
I nikt nam nie bije braw
Gdy tańczymy pasodoble
pośród srebrnych traw,
szaleńczy, obłąkańczy,
nie mam sił.
Ale walczę.
Gdy oczy otwieram
Ciebie znowu przy mnie nie ma.
Na horyzont spoglądam
I nigdy się nie poddam,
bo byłaś tu, gdy szukałem pomocy
Jesteś więc moją Gwiazdą Północy.
Wyznam Ci Folanie, że mnie by ten wiersz nie zachęcił do lektury.
Lożanka bezprenumeratowa
Hmmm. Mnie w sumie też nie. Ale ja ogólnie nie przepadam za wierszami, zwłaszcza mało konkretnymi. Szymborska jeszcze daje radę, Norwid też trochę, z resztą gorzej.
Babska logika rządzi!
