Tworzycielka – kradnąc opowiadanie

Wygasłe Miasto upomni się o was.

Wieczny, „Legendy Twierdzy”

~~Dalia i kradzież~~

~~Wicher uderzał w kamienne, popękane mury przeklętego zamku stojącego nad przepaścią.~~

– Usuwasz początek?

– Strażnik? – Zacisnęłam pięści.

– Fałszujesz historię.

Staliśmy pod łóżkiem Dalii w półmroku i kurzu.

Strażnik był mojego wzrostu, choć dwuwymiarowy, płaski niczym obrazek wycięty z bajki, ożywiony kawałek papieru.

– Nie zatrzymałeś mnie.

– Nie zdążyłem.

Zerknęłam na bose stopy Dalii, która stanęła na ozdobnej skórze niedźwiedzia.

– Ale muszę cię odesłać. – Strażnik uniósł ręce.

– Nie jesteś drewniany, nie możesz. Zgłoszę to.

– Jak?

– Mam w domu książkę Legendy Twierdzy. – Pstryknęłam palcami. – Wejdę tam i pogadam z Wiecznym. Pierwsza opowieść jest o Strażnikach, których Twierdza skazuje, bo łamią zasady. A papierowi muszą powstrzymać przed dokonaniem zmian, więc jest za późno.

– Przygotowałaś się.

– Dużo czytałam… Jak mnie odeślesz, wszystko wygadam… Spotka cię to, co Strażników z opowiadania. Chyba cię podrą…

– Spalą.

– No. – Chrząknęłam. – Wiem, że tego nie chcesz. I ja też, nie zamierzam mieć cię na sumieniu. Więc… oż ty! – Dalia właśnie wyszła z pokoju, drzwi lekko trzasnęły. – Muszę to zmienić.

– Czekaj! – Z całego ciała Strażnika wydostał się podmuch wiatru, trafił we mnie, aż poleciałam w najbardziej zakurzone miejsce. – Na pewno chcesz tu być?

– Odpuść, dobra? – Otrzepałam ręce. – Fuj, pajęczyna… – Kątem oka złowiłam ruch po prawej stronie.

Z ciemności dobiegła muzyka – skrzypce w żałobnej tonacji. Szarpanie strun, mrok pełznący po moim karku, coraz wyższe dźwięki, zimny pot oblewający sztywne plecy…

Widmo.

Przybyło. W półmroku nie widziałam twarzy. Był tylko czarny strzęp we mgle. Opowiadanie stracone, zjawa mnie dopadnie…

Podmuch rozwiał ciemności. Muzyka urwała się, jakby pękła struna. Tyłem wybiegłam spod łóżka, oparłam ręce na drżących kolanach.

– Nie musisz dziękować. – Strażnik stał blisko. Pachniał nowo otwartą książką, taką prosto z księgarni, jak z historii o demonie mieszkającym na przeklętej półce. Ostatnio właśnie tam zmieniałam fabułę.

– I tak dzięki… – wydyszałam. – To twoja pierwsza… próba przechwycenia?

– Tak. Skoro mi nie wyszło, muszę tu zostać, aż…

– Wiem. Znam legendy.

Strażnik kiwnął głową koloru ciemnego biszkoptu. Ręce i nogi miał białe, zamalowane nieudolnie na żółto, jakby dziecko mazało po kartce.

– Jesteś pierwszym papierowym, którego spotykam. – Odgarnęłam włosy. – Robią was z magicznych przedmiotów, w które wlewają dusze? Czy jesteście tacy od urodzenia?

– Nie mogę powiedzieć.

– No tak. – Spojrzałam na niego z goryczą. – Żyjecie z dala od…

– My nie żyjemy. – W jego głosie dźwięczała pustka. To jakby słyszeć odległy kosmos i wiedzieć, że przemawia ktoś z gwiazd.

Przełknęłam ślinę.

– Mamy tylko misje – dodał.

Kurz tańczył między nami, a ja utkwiłam wzrok w borówkowych oczach z tęczówką jak gwiazdka, z małą źrenicą, bez głębi.

Poprawiłam zaplątane ramiączko czarnego topu. Strażnik odwrócił głowę. Ach, tak. Miałam odkryty brzuch i rozpiętą kamizelkę. Do tego krótkie spodenki (i zgrabne uda), czerwone trzewiki…

– Wiesz, że to słyszę? – zapytał zażenowany.

– Co, już wcześniej mnie podglądałeś? Byłeś ciekawy, jak zmienię wygląd, czy co?

– Stworzyłaś siebie od nowa – westchnął. – Słyszę wszystko. W taki sposób Strażnik wyczuwa istoty z mocą tworzenia. Mamy wgląd do waszych myśli. I tak naprawdę wolałem cię z jasnymi włosami… w poprzedniej postaci.

– Jasne. – Prychnęłam. – Biały puch na głowie, okrągła twarz, czerwona czapka… Wyglądam jak krasnoludek, tyle że nie mam brody… A tu, patrz, jestem zgrabną kobietą, w końcu mam zielone włosy! Pół życia o takich marzyłam!

Uderzenie wielkiej głowy w brzuch zgięło mnie wpół, poleciałam pod stołek przy toaletce. Harumi zaatakował pazurami, nie byłam gotowa i oberwałam w ramię i rękę, którą zakrywałam twarz. Krew chlusnęła na podłogę. Rozdarta kamizelka zawisła na moim łokciu. Czas zwolnił, kiedy wzięłam głęboki oddech.

Nie, to moja opowieść, ukradłam ją… I będę tworzyć takie sytuacje, jakie mi pasują. Żadnych harumich…

Biały, galaretowaty robal był teraz do połowy widzialny, w połowie wymazany. Poruszał żółwim pyskiem i drapał podłogę ostrymi pazurami.

Nie możesz. – Prawie szept, i to w myślach.

Odczep się, Strażniku, to ja będę decydować…

Zwymiotowałam. Głowa pulsowała boleśnie. Zapomniałam dokończyć wymazywanie. Żyłam pomiędzy światem a wyobrażeniem, kurczowo trzymając się wyobrażenia, które miało mi pozwolić na…

– Harumi zostaje.

– Oż ty… czemu mi przerwałeś? – Otarłam usta wierzchem dłoni.

– Nie mogą tak istnieć. – Strażnik wskazał kwilącego harumiego.

Nieudany eksperyment magiczny, pokraka bez przyszłości.

– Przestań.

Harumi powinny zostać wymazane z każdego opowiadania, z…

– Dość! Harumi to część świata. Naszego świata. Mogą istnieć w opowiadaniach.

I wtedy odwłok robala zmaterializował się z powrotem. Charcząc i plując, harumi uciekł pod łóżko.

Rozszerzyłam oczy.

– Nie wiedziałam, że potraficie tworzyć.

– Wstań. Jesteś ranna.

– Nie jestem ranna.

I rzeczywiście, ślady pazurów zniknęły, krew też. Zostały tylko smugi na podłodze. Uśmiechnęłam się.

– Kamizelkę też mam całą. Ale skąd tu harumi…? – Zmarszczyłam brwi. – Przecież to historia o ludziach…

– Harumi wykluwa się tam, gdzie jest wróg krasnoludka… Nawet w tej postaci nie ukryjesz swojego pochodzenia.

– Widmo… – wyszeptałam; z przestrachem odwróciłam głowę w kierunku łoża z czerwonymi zasłonami w błękitne róże. Wzdrygnęłam się na wspomnienie ataku.

– Weszłaś w opowiadanie bez znajomości fabuły?

– No. – Wzruszyłam ramionami. – Kartki były wyrwane. Poza tym i tak przejmę całą historię, po co znać jej prawdziwy przebieg?

– Tak myślisz? A może nie zaszkodzi zgłębić jej treści… zanim ją wymażesz.

– Nie rozumiesz. Muszę trenować. Mój tata… on chce zmienić historię, w której żyjemy… Ale zaginął, więc ja tu próbuję…

– Zmieniać światy w opowiadaniach, żeby kiedyś zrobić to samo ze swoim?

– Tak. To jest… Ja… Po prostu… Każda historia to doskonalenie mocy, bo nie zawsze mogę wszystko idealnie… przekształcić. Tak jakby moja moc… nie była do końca… pełna?

– Spróbuj małymi kroczkami. Nie modyfikuj całej fabuły, zacznij od pojedynczych wydarzeń, tak jak uleczyłaś się z ran.

Przygryzłam wargi. Uratował mnie, miał litość nawet nad paskudnym harumim, nie mógł być podstępnym szują… Choć jako Strażnik…

– Nie masz pojęcia, kim są Strażnicy.

– Dobra. – Machnęłam ręką. – Możemy sprawdzić, co będzie robiła Dalia w tym opowiadaniu. Tytuł mówi o kradzieży, ale ktoś zamazał jego część. Wiesz, co zrabują?

– Nie. – Strażnik wyminął mnie, spuścił wzrok.

Wyszliśmy przez szparę w drzwiach. Byliśmy wielkości polnej myszki. Przez to wędrówka korytarzem po dywanie w różnobarwne wzory dłużyła mi się w milczeniu i przy szeleście papierowego Strażnika. Dolne krawędzie ram obrazów majaczyły w mroku.

A gdybym tak wymyśliła, że…

Dalia przypomniała sobie o czymś naprawdę ważnym i w pośpiechu wróciła na górę.

Usłyszałam krzyk. I nie było to zaplanowane, ale trudno, następnym razem wyjdzie mi lepiej. Dalia stała kilka kroków od nas. Zatykała usta ręką. Rozpuszczone włosy spływały na dekolt, ciemnozielona suknia przystrojona falbankami oraz różami niemal dotykała podłogi. Co taka piękna kobieta robiła w zamku pełnym pajęczyn? Była przeklętą królewną?

Coś mówiła…

– Słucham? – Pomachałam jej wesoło. – Jesteś wysoko, nie rozumiemy cię.

– Nieprzyjemne. – Dalia zrobiła krok do przodu, ukucnęła. – Sprowadziłaś mnie tutaj.

– Tak… Jestem Jeżyna.

Strażnik milczał. Czułam, jak przewierca mnie wzrokiem.

– Czym… kim wy… – Dalia odetchnęła głęboko. – To ta magia, o której mówił Ethan?

– Możliwe – skłamałam z uśmiechem. – Planujecie z Ethanem ukraść coś… wyjątkowego?

Dalia zastygła z rękami na podłodze.

– Wszystko wiesz.

– Chcemy pomóc. – Mrugnęłam porozumiewawczo. – Mamy pewne umiejętności, które wam się przydadzą.

Dalia odgarnęła jasny kosmyk z czoła.

– Chętnie przyjmę pomoc. – Uśmiechnęła się w taki sposób, że poczułam dreszcze na plecach. Wyciągnęła rękę w naszą stronę, a kiedy dotknęłam jej skóry, otoczył mnie intensywny zapach lawendy i jaśminu. – Urocza jesteś.

– Prowadź do Ethana – powiedział chłodno Strażnik.

– Oczywiście. – Dalia oblizała usta, uniosła mnie, przez chwilę patrzyłyśmy sobie w oczy, mogłam dostrzec drobne piegi na jasnej karnacji. Miała ciemne tęczówki niemal zlewające się w jedno ze źrenicami. Czułam, że jest w niej chłód, który maskuje uśmiechem.

Posadziła mnie na ramieniu, Strażnik chwycił za rąbek jej długiej sukni.

– Więc jak to działa? – zapytała Dalia, idąc korytarzem. – Masz moc rozkazywania ludziom?

– Nie do końca. – Przed moją głową wisiał srebrny kolczyk z jadeitowym kamieniem. – Wyobraź sobie, że bierzesz do ręki książkę z różnymi opowiadaniami. Zaczynasz czytać, bohaterowie robią to, co wymyślił autor.

– Mhm.

– A gdyby tak coś zmienić?

– W opowiadaniu, które można tylko przeczytać?

– Nie tylko. Bo każde opowiadanie to świat zapraszający mnie do środka. Dostałam pewną moc, która pozwala mi przeniknąć na karty czytanej historii. Nie dziwi cię to?

– Och, chyba nie bardziej niż istoty wielkości mojej dłoni. – Zerknęła na mnie, uśmiechnęła się kącikiem ust. – Skoro tu przybyłaś… Chyba wiesz, co znajdziesz w tym świecie? Czy ciebie nic już nie zdziwi?

– Dopiero zaczynam. – Wzruszyłam ramionami. – Zajrzałam do kilku opowiadań.

– Otwierasz książkę i…

– Patrzę na miejsce, które chcę zmienić. Ale nie czytam. Patrzę wzrokiem, który można nazwać pustym. Po tym zostaję wchłonięta do środka.

***

– Komu służycie? – Ethan nachylił się nad nami. Siedzieliśmy ze Strażnikiem pomiędzy świecznikami z mosiądzu, na wiekowym kredensie śmierdzącym stęchlizną. – No mówcie!

– Nikomu – odparł nieporuszony Strażnik.

– Oczywiście. – Ethan skrzywił wargi, jego pociągła, wychudła twarz była blada jak u wampira. Zdjął białą rękawiczkę, wycelował w nas palec. Przełknęłam ślinę. Na kościstej ręce tylko magia utrzymywała płaty gnijącej skóry. Musiał maskować smród czarami, ale mdliło mnie od samego widoku. – To teraz…

– Ethan – Dalia zrobiła krok w stronę kredensu – nie przyszliby, gdyby…

– Milcz. – Ethan nawet na nią nie spojrzał. Stał w lekkim rozkroku, w czerwonej marynarce, rozpiętej i zakrywającej pośladki. Spodnie sięgały mu odrobinę za kolana i były dopasowane bardziej niż moje.

Dalia odwróciła głowę; zmrużyła oczy, ściągnęła brwi. Ale nic nie odparła, wbiła wzrok w złocisty koc narzucony na kanapę. Wszystko tu było błyszczące, w złym guście i kiepskiej jakości. Pozory bogactwa. Stół przypominał orzechowe drewno, a blat był ze zwykłej sklejki podtrzymywanej przez lwy. Zwierzęta z tombaku o chudych pyskach, krzywo wykonane. Świeczniki z mosiądzu miały brzydkie zarysowania. Zamek wyglądał na ograbiony i wypełniony ponownie podróbkami.

– Zapytam ostatni raz… – Ethan poruszył ręką, czerwono-siwy dym wydostał się spod obrzydliwego palca, buchnął smród, wstrzymałam oddech. – Dla kogo pracujecie?

Dym nadciągał, poczułam w płucach lodowate powietrze.

Niech to zniknie – pomyślałam w panice. Ból przycichł, dym się rozpłynął. W oczach Dalii ujrzałam błysk fascynacji.

– Nie pracujemy – odparłam i te słowa uspokoiły Ethana. Opuścił rękę. – Pomożemy wam coś ukraść. Tylko chcę wiedzieć, co to.

– Blask – powiedziała Dalia.

Ethan potarł wystający podbródek, zgarbił się.

– Planujemy ruszać za tydzień… – Spojrzał na swoją dłoń. Zmarszczył brwi. Przywdział rękawiczkę.

– Jedziemy z wami.

– Yh – sapnął Ethan; otarł białą falbanką rękawa strużkę potu na skroni. – Tak.

***

Minął tydzień. Od tej sekundy przenoszenia poczułam lekki zawrót głowy.

Spotkaliśmy się przed zamkiem, na brukowanej drodze, tuż przy ledwo dostrzegalnym moście prowadzącym na trakt. Mgła przesłaniała widok, drzewa sprawiały wrażenie pokracznych cieni stworzeń z innego świata. Kamienne mury niknęły w mlecznych obłokach, nad pękniętą wieżą unosił się czarny dym. Budowla górowała nad nami, wzniesiona na wąskiej półce skalnej. W dole, zatopione we mgle, rosły gęste drzewa, aż po horyzont.

Był chłodny wieczór, rzeka pod nami szumiała. Rżące konie wyłoniły się z mgły ciągnąc czarny powóz. Zahamowały tuż przy Dalii, która próbowała pogłaskać pysk siwego ogiera. Parskające zwierzęta tupały, jedno stanęło dęba.

Ethan wsiadł.

– Cholerna mgła – mruknął.

– Rozgoń ją, kreuj świat – poradził Strażnik.

– Sam spróbuj – warknęłam. – Coś mnie blokuje, nie mogę zapanować nad końmi, przegonić tej dziwnej…

Zimno.

Rozbrzmiała muzyka, jakby sam Paganini zaczął koncert w piekle. Dźwięki szybkie, wolne, rozciągnięte i ścinające krew przy pizzicato. Wibrujące w spłoszonym umyśle, strwożonym sercu. Dosięgające uczuć ukrytych pod głęboką warstwą przeszłości.

Nade mną unosiła się czarna, łysa czaszka – twarz z grafitu, bez ust i oczu, pełna wypustek, chropowatości, przypominająca węgiel. I tylko jeden element wskazywał, że może to być istota ludzka: obrzydliwy, węszący nos pośród żłobień, poruszający się bez przerwy.

Płaszcz z mgły zasłaniał gnijące ciało, przepołowiony tułów unosił się w powietrzu. Muzyka przyśpieszyła. Ja stanęłam. Szaleńcze tempo melodii przyprawiało o mdłości.

Strażnik osłonił mnie własnym ciałem. Podmuch, którego użył, był o wiele silniejszy niż w sypialni Dalii, lecz widmo urosło od poprzedniego spotkania.

Niech zniknie – prosiłam.

Widmo znika – słyszałam głos Strażnika, tworzący historię.

Nie znikało. Zaczęło nad nami krążyć. W panice chciałam już to wszystko porzucić, opuścić opowiadanie…

Co ja tu w ogóle robię, tak nie znajdę ojca…

Widmo zapikowało, a ja wróci…

Strażnik uniósł rękę, widmo przeszło przez nią i rozpłynęło się w szaromlecznej mgle. Muzyka ucichła, pozostało dzwonienie w uszach. Oddychałam z trudem, nie zrobiłabym kolejnego kroku, gdyby nie łagodna dłoń Strażnika.

– Ja… – wyjąkałam. I dopiero wtedy zobaczyłam, że Strażnik stracił drugą rękę. Od łokcia nie było nic, tylko postrzępiona kartka papieru. Nad nią unosiła się czarna mgła.

– Zapłata dla twojego prześladowcy.

– Idziecie?! – rzucił Ethan z dyliżansu.

– Ja… – Gapiłam się na Strażnika jak ostatnia idiotka.

Dalia zdołała uspokoić konie, wróciła po nas, przeniosła na rękach do pojazdu. Zajęliśmy miejsca naprzeciwko Ethana.

Dlaczego Strażnik to zrobił, dlaczego mnie uratował, tacy jak on łapią obdarzonych mocą, a nie…

– Słyszę to.

– To niezależne ode mnie – mruknęłam. – Czasami myśli same zmieniają się w historię, a czasami zostają w głowie.

– To kwestia intensywności. Emocje cię rozpraszają.

– Co wy tam szepczecie? – Ethan zmrużył oczy. Dziś był ubrany w czarny, wytworny frak z kwiatami wyszytymi na połach. Miał cienie pod oczami, ziemistą cerę, od poprzedniego spotkania przybyło mu siwych włosów. – Wiem, że coś knujesz – nachylił się nade mną. Pachniał rozmarynem. – Mieszasz mi w głowie.

Ethan zapomniał o wszystkim, o czym przed chwilą myślał. Całkowicie ufał Jeżynie.

– To nie koniec – szepnął Strażnik.

– Wiem. Będę się martwić na bieżąco. – Oparłam głowę o miękką tapicerkę. – Dokąd jedziemy? – zapytałam głośno Ethana.

– Znasz Le Kreme?

– Opowiedz.

– Planujemy odnaleźć słynną zatopioną lodziarnię. Zajmowała obszar tuż nad morzem, na klifie, z którego szło się na plażę wąską ścieżką w dół. Pierwsza taka na świecie. Prowadzona przez wyprzedzającego epokę boga. Pewnego dnia gwałtowny sztorm uderzył w zbocze, zmył Le Kreme.

– W tamtym miejscu – dodała Dalia – pozostał wypalony ślad… Naghisza.

Po tym słowie zapadło milczenie.

– Chcecie odnaleźć lodziarnię? – zapytałam słabo. – Na dnie… morza…

– Kiedy dowiemy się, który bóg tam przebywał – Ethan miał na ustach paskudny uśmieszek – przywołamy go prawem ostatniego dotyku. A bóg wskaże nam drogę do Blasku.

– Dlaczego? – zmarszczyłam brwi.

– Jest przeklęty – odparł Ethan, jakby to wszystko wyjaśniało.

– Są spoza Ylin – rzekła Dalia. – Wyklęty bóg za karę staje się poddany ludziom, mogą za pomocą tego, czego dotykał na ziemi, zmusić go do zdradzenia różnych tajemnic.

– Ale trzeba użyć zaklęcia przejmowania kontroli.

– Tak. – Dalia wzdrygnęła się. – Bóg musi przyjść na każde wezwanie, lecz tylko utalentowany mistrz zdoła wydobyć z jego umysłu przydatne informacje.

– Skąd jesteście? – Ethan utkwił we mnie chłodny wzrok.

– Przybywamy… z daleka – odparłam, zastanawiając się, co by powiedział, gdyby usłyszał, że jestem z innego opowiadania, innej historii, że wpadłam tu tylko namieszać. Każdy świat miał swoje prawa, ale poszczególne uniwersa łączyły się i przenikały. Istniały takie, w których hodowano harumich, w innych byli na wymarciu, w jeszcze innych toczyli wojny z krasnoludkami (jak u mnie). Ale słyszałam też o światach, w których nikt nie miał pojęcia, że harumi istnieją.

– Do plaży jeszcze długa droga. Prześpijcie się – zaproponowała Dalia.

Mhm, ja i drzemka przed zobaczeniem wody. Jasne. Niemal czułam na sobie współczujące spojrzenie Strażnika. Zaczynał działać mi na nerwy.

***

– Strażnik jest z papieru.

– Dostanie masol. – Ethan zdjął buty. – Mamy go sporo. Starczy dla wszystkich.

– Ja… słabo pływam – próbowałam jeszcze.

– Będziesz trzymać bransoletę. – Dalia potrząsnęła ręką, na której miała złotą obręcz. Uśmiechnęła się łagodnie. Zdjęła już suknię i stała na niej jak na łące pełnej kwiatów. W białej halce wyglądała na drobniejszą. Kiedy kolejna sztuka odzieży powędrowała na ziemię, przełknęłam ślinę. W gorsecie Dalia przywodziła na myśl młodziutką dziewczynę, może siedemnastoletnią. I chociaż miała niemal białe policzki ze śladami różu, jej filigranowa figura dopiero teraz, oswobodzona z ogromnej sukni, była dostrzegalna.

– Jasne… – Schowałam drżące ręce za plecami. – Nie, nie mogę.

Dalia została w samej bieliźnie. Ilość koronek przyprawiała o zawrót głowy. I ta biel, taka czysta, doskonała… Przełknęłam ślinę.

– Chodźcie, przyda się więcej par oczu. – Dalia ukucnęła, wyciągnęła rękę. – Zdejmij ubranie na wszelki wypadek.

– Nie, ja chyba nie…

Ethan bez pytania posypał nas przezroczystym masolem, który łaskotał skórę.

Nadeszła ciepła, czerwcowa noc, wiatr od strony morza niósł zapach soli. Klif nie był specjalnie wysoki, ale serce i tak biło mi zbyt szybko. Strażnik pewnie myślał, że odpuszczę. Ale teraz, niesiona przez Dalię… Czułam jej miękką, przyjemną skórę; intensywny zapach lawendy i jaśminu aż drapał w gardło. Stanęliśmy na znaku naghiszy. Trawa była wypalona w kształcie półkola z literą „P” w środku.

– Ruszaj od razu za mną. Tylko mocno się wybij. – I tyle widzieliśmy Ethana.

Próbowałam coś powiedzieć, zrezygnować, żołądek ścisnął bolesny skurcz, od lawendy miałam zawroty głowy, wiatr wył jak potępieniec. Dalia skoczyła za Ethanem. Złapałam mocniej bransoletę, tuż obok Strażnik był rozpłaszczony na skórze Dalii jak naklejka, a ja przyciśnięta do jej piersi, spadałam.

Wspomnienia ożywały jak zaczarowane obrazy z kalejdoskopu – Rubinowe Jezioro, drewniany pomost, Magnolia odpychająca mnie zbyt mocno podczas kłótni, płuca pełne lodowatej wody. I spadanie na samo dno, w szamotaninie i strachu.

Bolesne zderzenie z taflą tym razem miało inny przebieg. Mogłam oddychać. Masol działał. Zbielałe palce ścierpły mi od ściskania bransolety. Dalia przestała trzymać dłoń przy piersi. Płynęła. Strażnik coś mówił, ale ja byłam jeszcze pomiędzy przeszłością a nowym dnem. I zobaczyłam podwodne motyle.

– Elliry – wyjaśnił Strażnik. – Mają pałace w głębinach oceanu.

– A to…

– Porty. – Przy wielkich muszlach unosiły się hiperkule. Wsiadały do nich te fascynujące istoty. – Tak podróżują lądem. Siekhi to bańki złożone w całości z magii. Lecz przy dłuższym locie magia wygasa, siekha znika na zawsze. A wyczarowanie jej nie jest proste, więc loty są drogie.

Elliry przypominały motyle, ale nie poruszały skrzydłami, żeby pływać – przeciwnie, składały je w coś na kształt płetwy. Miały dwa odnóża z przodu i cztery z tyłu, grubsze niż u owadów. Czułki krótkie, często ozdobione drobinami piasku. Dookoła nas, nad portami, unosiły się srebrne światła, gasły i po chwili jaśniały niczym fajerwerki.

– Wskazują drogę zagubionym podczas sztormu.

– Szukajcie tam. – Ethan wskazał miejsce za skałami.

Dalia płynęła wolno, wciąż sucha. Spojrzałam na port ellirów. Wszystko zbudowane z połyskliwej błękitnej substancji przypominającej lodowe cukierki. Każdy obiekt budził skojarzenie z muszlą. Były wysokie o wzniesionych skrętach, jajowate, stożkowate, wrzecionowate i wieżyczkowate; jedne obok siebie, inne rozproszone, na uboczu. Przy tych większych gromadził się tłum. Przy mniejszych pojedynczy właściciel stał na piasku z rozłożonymi skrzydłami. Na samym końcu, przy czerwonej muszli przystrojonej koralowcami, przebywała cała formacja ellirów, w równym rzędzie, jak przy odprawie. Wszyscy o skrzydłach zasłoniętych maskującym czarem, prawie niewidocznych.

– Zapytajmy ich – nie wytrzymałam, kiedy poszukiwania nie przynosiły żadnych rezultatów.

– Nie mówią – Dalia wskazała przepływające elliry. – Rozmawiają falami wodnymi.

– Więc zaczną mówić. – Uśmiechnęłam się pod nosem. – Płyń do nich. W końcu mogę ci pomóc… Twoje włosy!

– Tak. – Dalia trąciła mokre loki. – Masol traci moc.

– Szybko!

Wyminęliśmy skupisko kałamarnic i wolno, żeby nie wzburzyć piasku, osiedliśmy w pobliżu portu. Elliry wzrostem dorównywały naszym lisom. I potrafiły używać mojego języka.

– Cześć, mam tylko jedno pytanie – zagadnęłam tego ze skrzydłami o barwie roztopionego złota. Obrócił ku mnie głowę. Miał oczy jak żuki, błyszczące i bez źrenic. W giętkim odnóżu trzymał muszlę.

– Pytanie. – Głos ellira brzmiał jak zapętlone echo.

– Czy gdzieś tutaj… kiedyś… – Mimowolnie odsunęłam głowę, gdy zbliżył się do dłoni Dalii, na której siedziałam. – Coś… spadło?

– Coś. – Ellir uniósł przednie odnóże.

– A wiesz może… gdzie to spadło?

– Gdzie.

– Pokażesz mi?

– Pokażesz.

Ellir złożył skrzydła, muszlę schował pod sobą, zaczął płynąć, a my za nim. Zauważyłam, że kiedy się poruszał, powstawała błękitna smuga rozmywana przez fale.

– Tak odnajdują własne tropy, kiedy przemierzają morza – wyjaśnił Strażnik.

Poczułam wilgoć na prawym rękawie, na którym pojawiły się plamy. Spojrzałam przerażona na Strażnika. Posłał mi gorzki uśmiech.

– Nie umrę z przemoczenia.

Przełknęłam ślinę. Dotarliśmy. Ethan już płynął w naszym kierunku. Ellir poruszył skrzydłami, niebieskie drobinki poleciały w dal. Otworzyłam usta. Przed nami półkole i litera „P” rozbłysły niczym światło odbite od szkła. Nieznana siła wypchnęła z dna wirujący piasek, więc mocniej chwyciłam bransoletę. Strażnik miał kilka plamek w okolicach brzucha.

Spróbowałam to zmienić: masol działał, Strażnik był suchy.

– To na nic – rzekł. – Mnie obowiązują inne prawa.

– Mogę je zmienić, mogę…

– To ponad twoje siły, Jeżyno.

– Nie masz pojęcia…

– Czasami opowiadanie biegnie własnym rytmem, nie tylko twoja moc tu działa.

Chlupot, zgrzyt, Le Kreme wydobyte z ukrycia. Ethan wpadł do środka. Lodziarnia była pełna zadrapań i wgłębień. Prostokątny, zapadnięty budynek pokryty zielonym nalotem. W środku skłębiony czerwony dym.

– Paskudztwo – mruknęłam.

Wszystko, czego dotykali bogowie, było piękne. Czym zawinił bóg, który bawił się incognito w sprzedawcę lodów?

Spojrzałam na Dalię. Była jak rzeźba: wyniosła, odległa. W czarnych oczach, utkwionych we wnętrzu kawiarni, ujrzałam zimno, które mnie zmroziło, jakby zło tego miejsca przejmowało duszę Dalii.

– Mam, wracamy. – Ethan zaczął płynąć ku powierzchni; w dłoni trzymał łyżkę do nakładania lodów.

Dalia odbiła się od dna. Opuszczaliśmy wody ellirów, wracaliśmy na powierzchnię! Małe porty były coraz dalej, przed nami przemknęła wielka ławica czarno-złotych rybek, na kilku siedzieli ellirowie. Nogawki spodni chłonęły wodę. Strażnikowi zaczęły nasiąkać ramiona. Byliśmy coraz wyżej, powierzchnia majaczyła jak upragniony ląd, do kamienistego brzegu blisko, zdążymy…

I wtedy usłyszałam muzykę.

Ethan wypłynął pierwszy, podciągnął się na skałach, my chwilę po nim. Dalia wzięła głęboki oddech. Spojrzałam w niebo. Widmo, teraz wielkości nietoperza, spadło na Dalię ze świstem i w ostatniej chwili wyminęło głowę, zahaczając kosmyk włosów, który zniknął przy głośnym krzyku Dalii.

– Uciekaj! – Strażnik spojrzał na mnie. Poczułam coś tak wyraźnie, że moje serce przeszył bolesny skurcz.

Ochronię cię… Przeszłość, przeszłość wzbierająca niczym fala, a ja w środku wodnego wiru.

Ból przeszywający skronie odebrał mi na chwilę dech, w myślach zawirowało. Ktoś… jakby… majstrował przy… moich… wspomnieniach…?

O czym ja…?

Muzyka dochodziła z oddali, jak spod wody, sekunda myśli zgasła, widmo mnie wywęszyło, rzuciło się ze świstem, a ja…

…puściłam.

Bransoleta, Dalia, Strażnik, ląd – wszystko zostało w tyle. Spadałam w głębiny najgorszego koszmaru, a ostatnie promienie słońca przenikały przez taflę, dzień gasł. Widmo wyło przemierzając morze, wpadło w ławice ryb, rozszarpywało jedną za drugą, aż ciemne smugi wypełniły wodę; zamknęłam oczy. Strach sparaliżował ciało. W umyśle brakowało słów, które zmieniłyby historię. Wspomniałam ostatnią rozmowę z tatą.

– Kiedy stracisz kontrolę – mówił – pozostaje poddać się opowiadaniu. Jeżyno, nie wszystko można zmienić.

– Więc po co tam idziesz?

– Chcę czegoś więcej. Dla ciebie, dla Magnolii…

– A jeśli zmienisz naszą historię i już nigdy nie wrócisz?

– Wrócę. Potrafię szukać.

Masol przestał działać. Cała przemoczona, wstrzymałam oddech, otworzyłam oczy. Spadałam do portu ellirów, otoczona światłami dla zagubionych. Widmo było tuż nad moją głową. Nie atakowało. Może wcale nie chciało mnie zabić? Może po prostu próbowało stąd zabrać? Ale po co?

Zakrztusiłam się wodą. Nie. Muszę oddychać, muszę żyć!

Masol. Niech znowu zacznie działać. Działa, prawda? Działa! Tworzę, tworzę, a widmo znika, niech znika!

Czarna twarz wciąż nade mną wisiała – jak zły omen. Pierwszy ellir zaatakował na długiej i płaskiej rybie. Wleciał w sam środek węszących nozdrzy, odbił się jak rażony piorunem. Muzyka przybrała na sile. Kolejni doskakiwali w parach, trzepotali niewidocznymi skrzydłami. Wojsko ellirów pokonywała bariera nie do przedarcia. Nic nie mogli zrobić, ale odciągali uwagę, a ja właśnie tego potrzebowałam.

Płynęłam sztywno, ze strachem w sercu, z trudnością ruszałam rękami. Byłam w połowie drogi na powierzchnię i wtedy jeden z żołnierzy gwałtownie zatrzymał srebrzystą rybę, na której siedział. Rozpostarł skrzydła.

Iinneeaa.

Gardłowe myśli, których nie rozumiałam, wtłoczone do umysłu na siłę. W oczach ellira ujrzałam nienawiść. W panice spróbowałam odskoczyć, zamachałam rękami, krzyknęłam. Przy dnie, do widma podpływał wielki drapieżnik, może rekin, kierowany przez motylowate.

Ellir chwycił mnie za szyję przednim odnóżem. Widmo zawyło, muzyka wybuchła, niemal rozrywając mi bębenki. Czarny dym wchłonął kończynę oprawcy. Kolejny ellir skracał dystans, tym razem w bańce, a ja kaszlałam, traciłam kontrolę, krztusiłam się wodą. Ciemne kłęby gwałtownie wypchnęły mnie na powierzchnię. Poszybowałam nad taflą, zobaczyłam skały.

Ląduj powoli, oż ty głupia mocy! Powoli!

Bach! No, prawie.

Plując wodą, oceniłam swój stan. Obite kolana, zdarte ręce, zawroty głowy, średnio działająca moc. Zakaszlałam, usiadłam. I wtedy to zobaczyłam.

***

Wyrwane skrzydła. Skały zbryzgane niebieską, fosforyzującą krwią rozczłonkowanych ellirów. Księżyc w pełni oświetlał miejsce walki. Nie, rzezi. A ja pośród tych martwych żołnierzy, trzęsąca się bardziej niż po wyjęciu z lodowatej wody. Wstałam, nogi mi zadrżały, upadłam na kolana. Przede mną rozerwana na pół twarz, oczy zastygłe w nienawiści. Zwymiotowałam, zaszlochałam bez łez, palący ogień w żołądku nie przestawał płonąć.

Wrócić. Chcę wrócić. Wracam.

Nic. Wciąż skały, chłód morskiej bryzy. Zerwał się wiatr, chłostał mnie po mokrym ciele. Chcę być sucha. Jestem sucha.

Nie, to na nic. Moje słowa nic nie znaczą. Może widmo zabrało moc. Dlatego nie atakowało. Wchłonęło zdolność zmieniania opowieści, powybijało niewinnych, uciekło, już przestało mnie ścigać. Dostało, czego chciało.

***

– Jeżyna!

Mały punkt na klifie – Strażnik. Wytarłam mokry nos, na czworaka doszłam do końca skały. Wspinaczka tam to jak wejście na szczyt wielkiej góry. Przycisnęłam policzek do zimnego kamienia, w głowie mi szumiało. Osunęłam się bezradna, wyczerpana. Półleżałam w przemoczonych ubraniach. Nie wiem, ile minęło czasu. Dużo.

– Jeżyna… – Strażnik zeskoczył z grzbietu ellira, przeszedł przez bańkę, która nie pękła. – Stwórz ciepło…

Płakałam.

– …suche ubrania…

– Nie umiem! – wyszlochałam. – Nic już nie umiem! Nie mam tego… tej mocy, ja… to nie działa! Spójrz na nich! – machnęłam ręką. – Żyją! Wszyscy zabici żyją!

To była nieprawda. Ale pokazywała, że nie jestem w stanie niczego naprawić, że utraciłam moc tworzenia.

– Nie możesz przywrócić tych, których pochłonęło widmo. – Strażnik ukucnął przy mnie. – Na pewno dasz radę z ciepłem.

Milczałam.

– Więc ja to zrobię – westchnął Strażnik. – Masz…

– Nie. – Klęknęłam, oparłam ramię o skałę. – Poddam się opowiadaniu. Znajdę coś… bez tworzenia.

Zauważyłam ruch za nami, zakaszlałam, zrzuciłam mokre buty. Ellir krążył wśród martwych ciał, wciąż w bańce.

Szelest kartek papieru zabrzmiał jak wołanie. To Strażnik pomachał dłonią. Przełknęłam ślinę – wciąż nie miał jednej ręki, a na nogach i brzuchu widniały ciemne plamy. Podleciał ellir, spuściłam wzrok.

– Wsiadaj – rzekł Strażnik. – Wpłynąłem na niego mocą tworzenia.

Zdrętwiała i zziębnięta, stanęłam przed bańką, która wchłonęła mnie do środka. Powietrze miało ciężki, słodki zapach pudrowych cukierków. Usiadłam tuż za Strażnikiem. Grzbiet ellira był elastyczny, przyjemnie miękki, podskakiwaliśmy w locie. Motylowaty bezpiecznie odstawił nas na klif. Zerknęłam na suche gałęzie ułożone w stosik.

– Patrz, to z mojego prawdziwego życia – mruknęłam, wystawiając sztywne palce. – Moc krasnoludków… – Iskierka zatańczyła na kciuku, zgasła. – A może ją też mi zabrało…

– Tak łatwo się poddasz?

Zacisnęłam zęby. Czułam ciepło krążące w żyłach, lecz nie potrafiłam go wydobyć. Ukucnęłam przy chruście. Skapujące iskry uformowały płomień, który zatańczył na drewnie. Buchnął ogień. Otarłam spocone czoło, wystawiłam ręce. Najpierw przyszedł ból. Jak często mówiłam po prostu „Bólu nie ma”, a on znikał w sztuczny sposób? Jak często ułatwiałam sobie życie?

Teraz czekałam. Czułam każdy napięty nerw, lodowatą skórę, nieprzyjemnie przylegający do ciała materiał. Zrzuciłam spodnie. Strażnik wyminął mnie, przysiadł po drugiej stronie ogniska, tyłem.

– A gdzie Dalia i Ethan? – Stłumiłam napad kaszlu. W płucach czułam bolesny ucisk.

– Uciekli.

Ręce nad ogniem zaczęły mi tak drżeć, że położyłam je na zimnych udach. Było już ciemno, księżyc i ogień rozświetlały brzeg, na którym siedzieliśmy. Tuż obok wystawał pień drzewa osłaniający ognisko przed wiatrem od morza. Otaczały nas krzaki porzeczek i małe, żółte kwiaty rozchodnika.

– Ethan uciekł – poprawił Strażnik. – Dalia poszła za nim, jak zawsze.

– Zabrali – otarłam nos – łyżkę z Le Kreme… Przywołają boga?

– Już to zrobili.

– Oż ty… Co? Kiedy?! – I rozkaszlałam się na dobre. – Po… khe, khe! Stra… kheee! – Zrobiłam głębszy wdech. Na jednej z gałązek zawiesiłam mokre spodnie. Zdjęłam top i majtki. Trudno, Strażnik nie patrzył, a ja chciałam wyschnąć.

– Nie zamierzam się odwracać, bądź spokojna.

Poczułam rumieńce na twarzy. A może to przez ciepło.

– Wybacz, że nie pomogłem – dodał ciszej Strażnik. – Byłem przemoknięty, nie mogłem się odkleić od skóry Dalii. Nie mogłem nic zrobić. Moc zawiodła. Długo nie wypływałaś. Wypadliśmy na skały, Ethan pognał od razu na górę, Dalia za nim.

– Oż… Widziałeś boga?

– Tak. Ethan jest czarnoksiężnikiem. Czarna magia to całe jego życie. Ma w sobie więcej mroku, niż myśleliśmy… Przywołał przeklętego boga i stanął przed nami Diiu.

Objęłam kolana rękami. Trawa trochę łaskotała mnie w skórę na tyłku.

– Usiądź na gałęzi, pełno ich tam jest – poradził Strażnik. – Diiu zszedł na Ziemię sprzedawać lody, w których ludzie znajdowali pocieszenie. Po zjedzeniu odzyskiwali spokój, a rozmowy z Diiu były balsamem dla ich duszy.

– Więc co zrobił? – W końcu znalazłam gałąź. – Czemu bogowie go przeklęli? Chyba nie za te drobnostki? Pokochał kogoś, czy co?

– Nie. Diiu wpuścił do tego świata widmo.

***

Nałożyłam top i bieliznę, w końcu wyschły. Gałęzie drzewa poruszały się, ich cienie tańczyły tuż przed nami, wydłużone i grubsze za ogniskiem. Dorzuciłam kilka patyków. Iskry trzaskały, rozpraszały ciemność. Przypominały rodzinny dom. Gorącą czekoladę z cynamonem i pomarańczami. Rurki z waniliowym kremem. Wieczory przy kominku.

Dojadłam zerwane w krzakach porzeczki. Kwaśne, ale lubiłam takie, podobne mieliśmy we własnym ogródku. Spiłam wodę ze źdźbła trawy.

Poruszyłam dłońmi. Prawy kciuk na wskazujący lewej ręki, dwa najmniejsze złączone, środkowe też, teraz tylko reszta niech przestanie drżeć, bez dotykania, spokojnie, jak dawniej… Dmuchnęłam. Iskry zawirowały, w centrum ogniska zobaczyłam ojca. Pomachał, udawał, że robi poważną minę, zaśmiał się, rozłożył ręce.

– Jesteś w ogrodzie – zaczęłam cicho. Serce mi drżało, kiedy uformowałam Miodowy Zagajnik. Wszystkie krzewy jak idealne kuleczki, pomidorki koktajlowe rosnące dziko przy naszym żywopłocie. Słodkie jeżyny, przy których mama mnie rodziła. Moja dawna huśtawka wciąż zawieszona na gałęzi bzu. – Spotykasz mamę. Tańczycie. Magnolia gra dla was skoczną melodię.

– Malujesz ogniem? – Strażnik wciąż stał odwrócony tyłem.

– Możesz zobaczyć. – Sięgnęłam po prawie suchą kamizelkę, położyłam na brzuchu. – To… taka nasza… rodzinna tradycja. To znaczy, krasnoludkowa. – Przygryzłam wargi. Moi rodzice mogli się spotykać tylko w tych historiach roztańczonych w ogniu. – Jako dziecko… nie wiedziałam, że będę mieć moc zmieniania opowiadań. Ale teraz rozumiem, dlaczego ćwiczyłam na…

– Nic nie rozumiesz. – Strażnik zrobił krok do przodu. Ukucnął przy ognisku. Patrzył jak zahipnotyzowany. Pewnie pierwszy raz widział taki obraz wtłoczony w szalejące płomienie. – Dostałaś list, że masz moc tworzenia i tak po prostu to przyjęłaś? Nie zastanawiało cię, czego tak naprawdę od ciebie chcą?

– Nie. Może… przez chwilę. – Spojrzałam na wirujących w tańcu rodziców. Jeszcze ich takich pamiętałam. – Wiesz, ja usłyszałam o tej mocy miesiąc temu. Tata był wściekły, bał się, że zniknę jak mama. Zakazał mi nawet odwiedzać opowiadania, ale nie posłuchałam. Pierwsze kilka razy tylko wchodziłam do powieści, stałam z boku, patrzyłam. Ale potem… To kusi, wiesz? – Sięgnęłam po spodenki. – Zresztą tata sam przyznał, że też ma taką moc. I nagle wymyślił, że zmieni naszą historię. Wskrzesi mamę. – Wstałam, naciągnęłam lniane spodenki na biodra. – Zaginął… – Zadrżałam. – Zresztą, co cię to obchodzi…

– Zmieniłaś coś tej nocy, kiedy dostałaś list? – Strażnik utkwił we mnie borówkowe oczy; stojąc za ogniskiem przypominał ozdobę na choinkę.

– Nie. – Przeczesałam włosy. – Ale czekałam, aż będę mogła to robić, żeby go poszukać. Przed odejściem kazał mi uważać na widmo, bo podobno zjawia się w historiach, które ktoś zmienia. A on… wiesz, planował poprawić naszą rzeczywistość, więc widmo mogło krążyć w moim świecie.

– I spotkałaś je?

Pokręciłam głową.

– Dopiero tutaj… Oż ty, coś mi nie gra. – Przygryzłam wargi. Spojrzałam na Strażnika. – Jeśli to bóg Diiu wpuścił tu widmo… to znaczy… że było w tym świecie wcześniej?

– Na to wygląda.

– Ale ja myślałam, że ono tropi mnie, bo tworzę tę rzeczywistość na nowo… Pojawiło się od razu, kiedy tylko zaczęłam coś zmieniać!

Ogień dogasał. Sowy pohukiwały, w trawie cykady grały niepokojące melodie. Stałam z rękami na biodrach.

– Czym jest widmo, Jeżyno? – Strażnik wyminął ognisko.

– Jakiś tropiciel, nie wiem… – Wzruszyłam ramionami. – Wtedy, pod wodą… nie dorwało mnie. Zabiło elliry, ale mnie… chyba oszczędziło.

– Tak myślisz? – Strażnik uśmiechnął się krzywo.

– Nie wiem, okej? – Skrzyżowałam ręce. – Jeden z ellirów mnie dusił… W ogóle tego nie rozumiem.

– Sprowadziłaś pod wodę widmo, które żywi się ich błękitną krwią, atakuje w podniebnych trasach. Rzadko schodzi do mórz.

– Nie sprowadziłam go tam celowo, samo nadleciało… I do tej pory nie wiem, czemu mnie tropiło.

– Jeżyno, też na początku uległem złudzeniu, że widmo chce cię dopaść. – Strażnik patrzył mi w oczy. – A ono atakowało mnie, bo próbowało cię chronić.

– Przed – cofnęłam się – tobą?

– Widmo nie chce, żebyś tu była, żebyś… ukradła Blask.

– Czym jest Blask? To nie żaden artefakt, co? – Zmrużyłam oczy. – Mów prawdę!

– Blask Tworzenia. Pełna moc, bez ograniczeń.

– Ale czemu widmo… – Przygryzłam wargi. – Ono jest jakimś… strażnikiem tego świata, czy co?

– Może. Wiem tylko, że jego mgła zabiera z tej historii lub zabija. Na początku błędnie zakładałem to drugie, ale teraz wiem, że widmo tropi cię, bo nie chce, żebyś ze mną poszła, znalazła Blask. Jeśli otoczy cię mgła, znikniesz z tego świata. I nie dostaniesz drugiej szansy na znalezienie Blasku.

***

Lecieliśmy o chłodnym świcie. Ellir, który nas wiózł, nie miał imienia.

– Żaden z nich nie ma – dodał Strażnik. – Ale doskonale wiedzą, kto jest kim. Nie potrzebują nazw.

– Myślisz, że… zdążymy? – Mocniej chwyciłam gumowaty grzbiet. Pęd powietrza bez przerwy wciskał papierowy tułów i głowę Strażnika prosto w moją twarz.

– Wybacz.

– Odruchowo to opisałam… Dokąd pokierował was Diiu?

– Do Wygasłego Miasta.

– Oż ty, żartujesz? – Mimowolnie zadrżałam. – To legenda, bajka opowiadana dzieciom na dobranoc…

– Przekonamy się.

– A dostaliście jakąś wskazówkę?

– Musimy znaleźć samo centrum.

Krajobraz, który mijaliśmy, napawał mnie lękiem i fascynacją. Ciemna toń morza, po której zaczynały skakać pierwsze, rozedrgane promienie słońca. Gdzieś tam, w głębinach, kryły się pałace ellirów. Przelecieliśmy nad przerzedzonym lasem iglastym, gdzieniegdzie przemykały złote renifery o czerwonym, bogato zdobionym porożu.

Wypalona ziemia. Ciemnoszary, popękany grunt. A dalej, aż po horyzont, tylko szarość. Oblizałam wyschnięte wargi. Lądowaliśmy. Ellir zostawił nas obok ostatniej żywej rośliny kwitnącej przy granicy między szarą skorupą a naturą – fioletowej, rozkołysanej krwawnicy. Staliśmy tak, ja i Strażnik, w ciszy przesiąkniętej zapachem kwiatów i popiołów.

– Tego chcesz?

– Nie wiem. – Przełknęłam ślinę. – Nie wiem, ja… Co Ethan planuje? Po co mu Blask Tworzenia? Mówiłeś, że to… czarnoksiężnik?

– Tak. Z taką mocą może być niebezpieczny nawet dla twojego świata.

– Wiem. Dlatego tu jestem. Nie pozwolę, żeby ukradł Blask.

Strażnik patrzył na mnie dłużej niż zwykle. Wystawił papierową rękę. Wytarłam spoconą dłoń o spodenki, ostrożnie chwyciłam długie palce. Materiał jak z solidnej książki. Nie, pewnie to coś mocniejszego. Nie można go tak po prostu rozerwać. Szliśmy w milczeniu, boso, po zniszczonej ziemi, ku miastu, które mogło nas zmienić.

– Wtedy, jak zaatakowało widmo – potarłam skroń – poczułam coś, jakby… nie wiem, wspomnienie?

Większość drogi była za nami. Wszystko wypalone do gołej ziemi. Nawet jednego skrawka zieleni, żadnych krzaków, kamieni. Ciemne chmury płynęły po niebie.

– Jakie wspomnienie?

– Nie wiem. – Przyśpieszyłam kroku. – Nie rozumiem tego. To głupie, ale… chyba miałam powód, żeby puścić bransoletę Dalii, tylko… zapomniałam.

– Byłaś wstrząśnięta.

– Może… – Potarłam oczy. – Nieważne. A ty? Masz jakieś wspomnienia?

– Jestem Strażnikiem. Nie mogę niczego ujawnić.

– Nie pytam o to, kim jesteś. – Machnęłam ręką. – Po prostu…

– Pamiętasz historię o Strażniku z Mgły?

– Eem… Nie bardzo.

– Wyjawił tajemnicę odbiciu w lustrze. Lecz lustro było magiczne, przekazało ją dalej. A każdy Strażnik, który zaczyna rozmowę o tożsamości, może nieopatrznie rzec dwa słowa za dużo. Za zdradzenie sekretu tego, kim jesteśmy, grozi nam śmierć.

– Przepraszam. Nie chciałam, żebyś… Ja tylko…

Urwałam. Muzyka skrzypiec brzmiała jak grana przez istotę o połamanych palcach. Nad nami zawisł czarny, skłębiony cień. Niemal słyszałam węszenie nad uchem, kiedy biegliśmy, nie oglądając się, do Wygasłego Miasta. Do legendy, która towarzyszyła mi już w dzieciństwie.

Widmo zanurkowało. Strażnik stanął, ale szarpnęłam nim, poleciał, odskoczyłam w bok, wciąż trzymając go za papierową rękę.

– Zostaw!

– Nie!

Widmo było rozmiarów sępa. Gdyby uległo zmniejszeniu… Ale moc odmawiała mi posłuszeństwa. Każda myśl, która miała zmienić rzeczywistość, zamierała nieuformowana.

– Puść! – Strażnik szarpnął dłonią. – Jeżyna!

Widmo zaatakowało. Rzuciłam się do tyłu, upadłam, rozcięłam piętę o twarde, ostre podłoże. Węszący nos zawisł nad moją twarzą, był większy od ludzkiego, jasny dym wypełnił przestrzeń. Strażnik wyrwał rękę z uścisku, zasłonił mnie własnym ciałem. Spróbował odepchnąć zmorę podmuchem. To na nic. Biała mgła unosząca się wokół widma zaczęła otaczać Strażnika.

– Wiej! – krzyknął.

Wstałam jak w transie. Uciec, byle dalej, uciec… uciec… uciec…

– Proszę, idź! – Strażnik próbował wyskoczyć z dymnego kręgu, ale niewidzialna siła trzymała go w miejscu. – Błagam!

Miał w oczach coś, co poruszyło mi serce – nie ból, nie rozpacz i nie żadne błagalne życzenie.

Ta myśl zgasła jak wypalona gwiazda.

Doskoczyłam do Strażnika otoczonego mgłą, upadliśmy na twardą ziemię. Chwyciłam papierową nogę i biegłam. Gnałam jak nigdy, ścigana przez rozwścieczone widmo. Skoczyłam w szarość. Muzyka umilkła.

***

Jesteśmy szkicem. Poruszamy się jak niedokończone postacie w komiksie schowanym na dnie szuflady. Taki nigdy nie trafi do wydawcy – porzucony, przerwany, choć pomysł był dobry. Wykonanie słabsze. Budynki są jak szkielety. Brakuje drzwi, okien, czasami dachów. Ulice urywają się, wyrastają w dziwnych miejscach. Ludzie krążą bez pamięci, ledwo zarysowani, z jedną linijką tekstu.

– Wiesz… Chcę żyć, ale zgubiłem drogę do domu. – Mężczyzna o łysej głowie stoi zgarbiony, zamiast ust ma kreskę, zamiast oczu dwie kropki. Powtarza ten tekst bez końca.

– To Wygasłe Miasto, tu nikt ci nie pomoże. – Kobieta na wózku inwalidzkim nawet nie rusza wargami.

Każda kwestia w tym komiksie jest poważna, depresyjna, często patetyczna.

Widmo nie poszło za nami. Bało się. Nic dziwnego. My też przypominamy tych ludzi, nawet wzrostem. Strażnik jest całkiem biały, z czarnymi dodatkami. Ja też. I teraz rozumiem, co to znaczy zostać dwuwymiarową. Czuję głównie lekkość; ale nie taką przyjemną, to raczej pozbawienie ciała, oderwanie od normalności.

– Jak znajdziemy Blask Tworzenia? – pytam cicho.

– Znam tylko cienie tworzenia – mówi staruszka wsparta na lasce. Ma kreski na twarzy, jak nieudolnie narysowane zmarszczki. – Godziny spędzone nad kartką. W samotności, samotności…

– Chodźmy. – Strażnik przemieszcza się po krzywej. Trudno tu o zwykły ruch. Coś nami steruje, nie pozwala na swobodę. – Miasto może nas pochłonąć.

Idę, płynę, sama nie wiem. Nic nie czuję. Jestem postacią z Wygasłego Miasta. Słuchałam o takich wieczorami, przy kubku kakao słodzonego miodem prosto z pasieki.

– To cena, którą płaci każdy tworzący historię. Patrz – Strażnik wskazuje smoka bez łap. Tuż obok rycerz macha mieczem. – Wszystkie niedokończone projekty trawiają tutaj, błąkają się bez celu albo zastygają, skazane na wieczne zapomnienie. Są bolesną stratą czasu.

– Gdzie może być to całe centrum? – Prawie wpadam na szkice głów dwójki dzieci wrośniętych w otoczenie, są nad płaskim głazem, pewnie miały na nim siedzieć. Dziewczynce brakuje oczu, chłopiec nie ma uszu.

– Tutaj.

Podnoszę wzrok. Szara toń jeziora zamalowana ołówkiem przypomina papier gazetowy. Linia horyzontu jest ledwo zarysowana. Znikąd wyrastają gałęzie pokryte liśćmi, w oddali majaczą chmury. Tuż przy brzegu, zanurzony na drewnianych palach, tkwi fragment dawnej przystani. Mola nie ma. Daszek i barierki wyglądają na solidne. I tam, w samym środku tego nietypowego obrazu, stoi Dalia.

– Centrum – mówię cicho.

– Czekaj – Strażnik wystawia rękę. – Gdzie Ethan?

– Nie wiem. – Dalia dotyka loków, które w tym świecie są dwuwymiarowymi pasmami. – Wciąż szuka. Nie chcę, żeby dorwał Blask, a ty? – Uśmiecha się właśnie do mnie, trochę nieśmiało, jak wtedy, gdy zdejmowała suknię. – Wam mogę zaufać.

– Lepiej szybko, zanim wróci – mówię, idąc do przodu. Może to fascynacja szkicem Dalii, który nawet w tym Wygasłym Mieście jest doskonały. Włosy luźno puszczone na dekolt, talia ściśnięta gorsetem, otulona suknią z koronkami. I ten cudowny uśmiech.

– Jeżyno… – Strażnik staje nad wodą. – Bądź ostrożna, coś jest nie tak.

– Może. – Patrzę na niego, jestem spokojna. – Ale całe życie mieszkałam z dala od innych takich, jak ja. Chcę choć raz… Nie zrozumiesz.

Wchodzę do wody. Nie czuję zimna. Niczego. To tylko szkic, nie ma temperatury, nie ma głębokości. Docieram do przystani, Dalia wyciąga rękę. Nie mogę jej złapać, jesteśmy dwuwymiarowe. Patrzymy na siebie i wybuchamy śmiechem. Coś sprawia, że latam, ląduję pod daszkiem. Nie przestajemy się śmiać – my, zwykłe szkice w mieście bez przyszłości, w patetycznej sypialni umysłów twórców. Tak, przełamujemy marazm, kreujemy inny świat, ożywiamy to, co martwe.

– Woda – szepcze mi do ucha Dalia. Czuję przyjemne dreszcze, kiedy napełniam jezioro kolorami. – Niebo. – Jej usta muskają moją szyję. Błękit rozlewa się aż po horyzont. – Drzewa. – Pocałunek na obojczyku sprawia, że gałęzie obrastają zielonymi liśćmi. – Przystań. – Chłodna dłoń na moim karku. Drewno pod stopami trzeszczy. – I jeszcze my.

Smukłe palce Dalii ujmują mnie pod brodę, dotyk miękkich ust odbiera mi dech. Patrzę w oczy, które nabierają barw. Pocałunek ma smak Wygasłego Miasta. Coś jak szkic, bez wyrazu, bez uczuć.

Odsuwam się, ale jest za późno. Na lądzie Ethan przygniata głowę Strażnika do szarej ziemi.

– Teraz! – Dalia unosi ręce.

Ethan puszcza nieprzytomnego już Strażnika, mamrocze pod nosem zaklęcie. Srebrne światło sączy się z papierowego ciała; oślepia, aż mrużę oczy.

Jestem jak sparaliżowana, światło uderza we mnie, unieruchamia, odbiera zdolność myślenia.

Dalia wykonuje taki ruch, jakby odgarniała niewidzialne gałęzie. Niemal wyczuwam wibracje rozgrzanego powietrza. Ethan wrzeszczy, kiedy palący podmuch trawi jego ciało.

– Ty…! – Patrzy na Dalię z dziką nienawiścią, żyły na czole pulsują wściekle. Zamykam oczy, dyszę ciężko.

– Po wszystkim. – Dalia głaszcze mnie po policzku. Otwieram oczy. Widzę szary popiół, który został z Ethana, rozsypany na ziemi, wnikający w nią, odchodzący na wieczne zapomnienie. – A teraz, kochana Jeżyno… ukradnę twój Blask Tworzenia.

– Nie wierzę – mówię spierzchniętymi wargami. – Czemu tutaj…?

Dalia uciska mi palcami czoło, posyła uśmiech. Jest zimny jak jej ciemne oczy.

Ból rozrywa bębenki. Wrzeszczę, wiję się więziona pod zaklęciem, charczę i pluję krwią. Blask Tworzenia wycieka ze mnie jak upuszczana tysiącami igieł krew, jak cząstka mnie, której nie chcę stracić. Chłód obejmuje wnętrze, zamarzam, wyzuta z mocy. Dalia jest spowita jasnością, jeszcze piękniejsza i zimniejsza, odległa niczym gwiazda. Pochyla się nade mną, gorącym powietrzem wypełnia moje ucho.

– Żegnaj, mała tworzycielko, drobny błędzie w fabule.

Upadam na deski. Wygasłe Miasto wciąż przypomina szkic. I tylko przystań i jezioro, kawałek nieba, horyzont – to wszystko jest prawdziwe. Reszta zostaje przykryta kłamstwem, niepewnością, mrokiem spraw, których nie rozumiem.

Harumi w sypialni Dalii. Magiczna istota, która pojawia się, kiedy ktoś w pobliżu jest naszym wrogiem. Przegapiłam to, głupia. Byłam pewna, że chodzi o widmo.

Te zimne oczy, które patrzyły na Le Kreme… Dalia wcale nie chłonęła zła tego miejsca, ona sama miała je w sobie…

Wspomnienie, które mi zabrała…

I ten tytuł: Dalia i kradzież… Żaden Ethan, od początku Dalia.

Podnoszę się na czworaki, ręce mi drżą. Próbuję zejść ze schodów, ale spadam do wody. Sama ją ożywiłam, myślę z goryczą, plując i parskając. Jest płytko, brodzę w mule, piasek osiada na ubraniu, skórze. Na brzegu czołgam się, bezsilna, w stronę Strażnika. Żyje, prawda? Musi żyć. Jest z papieru, nie można go udusić ani zdeptać. Nadzieja pulsuje w otępiałym umyśle. Nie mam już mocy. Nic nie mogę zrobić.

– Hej… – Dotykam skrawka głowy Strażnika. Leży z twarzą przy ziemi. Nie odpowiada. Powstrzymuję łzy. Zaciskam zęby. Jestem jak żywa rana pozbawiona tlenu. Blask Tworzenia przepadł na zawsze. Strażnik… nie mógł…

Płaczę jak dziecko. Długo. Nie wiem, ile mija czasu. Tutaj wszystko płynie zapomnianym rytmem, z dala od prawdziwych historii. Mogę leżeć i wyć, użalać się nad sobą, odebranym życiem, skradzionym Blaskiem. Mogę być nikim. W końcu jestem nikim. Żadną bohaterką pierwszoplanową, żadną istotą obdarzoną boską mocą. Już nie krasnoludką, już nie ludzką kobietą, która rusza na przygodę. Wygasłe Miasto przejmuje moje ciało. Znowu zaczynam przypominać dwuwymiarową parodię człowieka. Robię się coraz bardziej płaska.

Strażnik mówił, że miasto może mnie pochłonąć. Teraz to rozumiem. Zostaniemy w świecie, z którego nie ma powrotu, który wymazuje wspomnienia.

Patrzę na gasnące jezioro – szarzeje. Horyzont zanika. Niebo traci błękit. Wygasłe Miasto upomina się o każdą zmianę; nie pozwala jej rozkwitnąć.

I wtedy widzę wielki, ciemnosiwy kształt – dwuwymiarowy. Muzyka przypomina bolesne łkanie. Jest cicha, prawie nie do wychwycenia. Skrzypce. Znam ten utwór. Nie wiem, skąd, ale pamiętam, że słuchałam go nocą, zapatrzona w gwiazdy. To melodia, która odcisnęła piętno na moim sercu. Magnolia ją grała. Kiedy mama odeszła.

Widmo węszy. Czeka. Nie mogę wstać. Łapię Strażnika za nogę, jest lekki jak kawałek papieru. Ciągnę go i dyszę, kluczę wśród niedokończonych uliczek, narysowanych w połowie postaci. Fortepian bez klawiszy, więzienie bez krat, muzeum bez ścian. Twarze bez uśmiechów, bez włosów, bez konturów.

– Cienie…

– Porzucił mnie, na zawsze, zawsze… – Szkic płacze bez łez, z rękami przyciśniętymi do pustki.

– Chciałem widzieć. – Mężczyzna klęczy, patrzy prosto na mnie. – Czy prawda bywa miła? Nie, iluzje są bezpieczniejsze. Milutkie. Słodkie. Człowiek szuka prawdy, wręcz jej żąda. Pragnie. A później nią rzyga.

Widmo wskazuje drogę. Jesteśmy prawie przy wyjściu. Jeszcze trochę, odpycham się na jednej ręce, zaciskam zęby, padam twarzą w szary pył. Krzyczę z bezsilnej złości. Już nie mogę… nie mogę… Moje ciało coraz szybciej się spłaszcza.

– Tchórz ze mnie… – Kobieta siedzi tuż obok, przed linią. Nie ma nóg ani rąk. Tylko tułów i pociągłą twarz o wielkich oczach. Włosy spływają jej na dekolt. – Pieprzona marzycielka. Mogłabym zamknąć się w świecie fantazji i umrzeć tam. Razem z tym tymi wszystkimi wymyślonymi światami.

Widmo przepływa przez granicę. Zakrywam twarz dłońmi, jestem gorsza niż te szkice. Słaba, bez magicznej mocy… Mam wolność tak blisko… I nie daję rady odejść.

***

Obudziła mnie muzyka. Niskie, głębokie dźwięki skrzypiec. Wiem, kto je grał. W ustach miałam popiół, język wyschnięty. Dookoła spalona ziemia. Leżałam w połowie przeniesiona przez granicę. Widmo wciąż pracowało, żeby mnie stamtąd zabrać. Jego mgła docierała przez linię, otulała mnie i przesuwała. To były milimetry. Godziny ciężkiej pracy.

Zakaszlałam, usiadłam, potarłam piekące oczy. Strażnik! Został tam, na skraju Wygasłego Miasta. Sięgnęłam ręką poprzez szarość, lecz moja dłoń stała się dwuwymiarowa. Jak go stamtąd zabrać?

– Proszę… – Wskazałam widmu Strażnika. Podciągnęłam nogi. – On mnie ratował…

Widmo węszyło. Wciąż tak samo paskudne, ale już przestałam się go bać. Zrozumiałam, że chciało mi pomóc. Zabrać od Dalii. Wtedy, pod jej łóżkiem… I zanim wsiadłam do dyliżansu… I tam pod wodą… Ale dlaczego zabiło ellirów…? Zastygłam, porażona myślą. Ellirowie chcieli mnie zabić… Byłam winna. Gdybym tam nie zanurkowała, nie przyszłoby po mnie, ellirowie nie zaczęliby atakować, nikt by nie zginął.

Zadrżałam.

Nie mam w sobie Blasku Tworzenia, mam tylko cienie.

Język bolał – suchość w ustach, brak śliny. Dotknęłam wargami spodenek, w karku coś mi strzeliło. Poczułam w ustach piasek i muł. Nie wypluwałam, nie chciałam tracić śliny. I jeszcze raz, do materiału, przyssałam się do niego, spiłam wilgoć.

Dojrzałam stopę Strażnika za linią. Wytężając siły, pociągnęłam. Obróciłam go na plecy. Usta z lukru rozlały się, zanikły. Pozostała cienka kreska. Jedno borówkowe oko było zgniecione. Rodzynki z głowy powypadały.

– To ja, Jeżyna…

Nie oddychał. Ale papierowi Strażnicy nie oddychają, nie żyją, sam to mówił. Więc kim są, kim on był? W legendach to stróże historii, pilnują fabuły, żeby mogła płynąć własnym rytmem. Tropią tych, którzy chcą zmieniać wykreowany świat. Zabierają ich do więzień, o których nic nie wiadomo. Podobno dostają misję, dzięki której mogą odpokutować swoje przewinienia. Albo zostaną spaleni.

– Słyszę cię – wydyszał Strażnik. – Byłaś… nią…

– Co? Kim? – Nachyliłam się nad nim, ujęłam dłoń.

– Nową Tworzycielką. – Z oczu pociekł mu fioletowy sok. – Wybrali cię.

– Nie rozumiem… – Pokręciłam głową. – O czym ty mówisz?

– Twoja mama… Miodunka nie zmarła z powodu choroby. Została wybrana. Nie mogła odmówić. Miała moc, ty też… ty też…

– Nie, moja mama była chora. Pamiętam, jak…

– Skończyłaś siedem lat, kiedy odeszła. Uwierzyłaś, że to choroba… i że musisz siedzieć w zagajniku, z dala od innych… tylko z najbliższą rodziną.

Puściłam jego rękę. Usiadłam zgarbiona. Ból rozrywał mi żebra.

– To nie ty ukradłaś opowiadanie o Dalii. Ja to zrobiłem, zmieniłem historię… Byłaś krasnoludką w Miodowym Zagajniku, kiedy wyznaczyli cię na jej następcę.

– Jak… co ty… – Tonęłam w oceanie strachu. Paraliżowały mnie słowa, które wypowiadał.

– Co może zrobić ojciec, który wie, że zabiorą mu córkę tak, jak żonę?

Wbijałam wzrok w spękaną ziemię. Cienie, wszędzie cienie…

– Co może zrobić, kiedy wyczuwa początek narodzin Blasku Tworzenia?

Dygotałam, w głowie mi szumiało. Strażnik podniósł dłoń. Zbliżył do mojej twarzy, odgarnął pojedynczy włos papierową ręką.

– To nie twoja wina, Jeżynko.

Zamknęłam oczy. Łzy napływały jak fale dobijające do brzegu. Wciąż nie byłam pewna. Nie chciałam w to wierzyć.

– Tutaj znajdziesz pewność. – Dotknął mojego serca. Nie, nie klatki piersiowej, serca, które drgało i wyrywało się ku ojcu.

– Miałam cię znaleźć…

– Nie. – Tata pogłaskał mnie po policzku. – Nie byłaś pełnoprawną Tworzycielką. Zanim wkroczyłaś do pierwszego opowiadania, zdołałem odszukać Dalię i zawrzeć z nią umowę. Obiecałem, że zwabię cię tutaj, jeśli pomoże mi wykraść ci przez sen część twojej mocy.

– Nie rozumiem… – zaszlochałam. – Czemu nie powiedziałeś?!

– Czytałaś Legendy… Strażnik, który wyjawi swoją tożsamość, umrze spalony… Nie mamy za wiele czasu. – Ręka opadła mu na ziemię. – Za kradzież części Blasku zostałem wrzucony do Wygasłego Miasta. Tam Twierdza zrobiła dla mnie nowe ciało. Dostałem zadanie schwytania cię, zanim wejdziesz do tej historii.

Kręciłam głową, ledwo widziałam go przez łzy.

– Celowo nie zdążyłem. – Mówił ciepłym, pełnym miłości głosem. – Od początku planowałem doprowadzić cię do tego miejsca… Dalia była zdolną kobietą, której magia mnie przerażała, ale dawała nadzieję… że będzie w stanie wykraść twoją moc. Ale musiałaś wejść do Wygasłego Miasta, bo tylko tu można wydobyć cały Blask Tworzenia, nie tylko fragment.

– Ty nie…

– Przepraszam, Jeżynko… Przepraszam, że zamknąłem nas z dala od innych, że nie miałaś z Magnolią dzieciństwa, które… które… – Głos mu się załamał. – Po stracie Miodunki… nie chciałem, żeby świat o was słyszał, żebyście były jego częścią… Myślałem, że na uboczu… sami, we trójkę…

– Zostawiłeś na stole książkę z tym opowiadaniem – wyszeptałam. – Otwartą, na komodzie mamy… Zamalowałeś część tytułu… Wiedziałeś, że tu wejdę, że zacznę używać mocy… Jakie było oryginalne opowiadanie?

– Dalia znajdowała cię dopiero po latach, przy kolejnej wizycie w Wygasłym Mieście. – Po twarzy taty spływały fioletowe łzy. – Zostałabyś Tworzycielką na długi czas… I odeszłabyś jako widmo… Musiałem coś zrobić… Ale nie przewidziałem wszystkiego. A zwłaszcza tego, że… będzie próbowała cię stąd zabrać. Chciała, żebyś dostała moc.

– To jest… – Spojrzałam w górę. – To nie może być…

Widmo wisiało nad nami jak przekleństwo, skłębione w białej, gęstniejącej mgle.

– Czeka. Zawsze miała cierpliwość.

– Nie! – Chwyciłam go w ramiona, mocno objęłam. Nie zwracaliśmy uwagi na gniotący się papier, na skurczone nagle ramiona. Ta namiastka pożegnania była wszystkim, co dostaliśmy.

– Zostawcie z Magnolią zagajnik. Podróżujcie. Pisz opowiadania, Jeżynko. Może w taki sposób zaleczysz ranę po skradzionym Blasku.

– Proszę… proszę, tato… Nie zostawiaj mnie… nie tak…

– Pomaluj czasami ogniem, dobrze?

Widmo opadało w naszym kierunku, było już wielkości skrzydlatego człowieka.

– Nie, nie… Ja…

Cienie. Wszędzie cienie. Spalona ziemia. I uciekające myśli. Traciłam kontrolę nad opowiadaniem.

– Każda Tworzycielka zmienia się w widmo… – Ojciec Jeżyny popatrzył jej w oczy. – To cena, którą musi zapłacić za ciężar tworzenia… Nigdy nie korzystałaś z pełnej mocy Blasku, więc nie czeka cię taki los.

Jeżyna poruszała bezgłośnie ustami.

– Powiedz Magnolii to, co chcesz. – Strażnik uśmiechnął się, użył mocy wiatru, Jeżyna odleciała kilka kroków dalej. – Jestem gotowy.

Widmo spłynęło na niego powoli, jak przeznaczenie, którego nie był w stanie uniknąć. Otoczony mleczną mgłą zasypiał, coraz głębiej i głębiej.

Tworzycielka Dalia sprawiła, że kiedy płonął, wciąż spał – uśmiechnięty, nieświadomy bólu, śmierci.

Jeżyna patrzyła na strzępy wirujące na wietrze, opadające na wyschniętą ziemię. I tylko popiół boleśnie przypominał o stracie. Historia dobiegła końca.

– Nie zapomnisz – wyszeptała jeszcze Tworzycielka, odsyłając Jeżynę.

Podróż sióstr

– Widmo…

– Ale czemu w tej historii musi być widmo? – Magnolia zmarszczyła brwi.

– Posłuchaj do końca – mruknęła Jeżyna. – I nie stawaj przy krzakach, harumi lubią jeść te białe kulki.

– Opowiadaj bez widma, co? – Magnolia poprawiła plecak, uśmiechnęła się przymilnie. – Zaraz wieczór, wolę coś weselszego.

– Widmo nie zawsze jest takie złe, jak myślisz. – Jeżyna otarła pot z czoła. Szły już od dłuższego czasu, słońce znikało za drzewami.

– Widmo łapie i zabija Tworzycieli! – Magnolia wydęła wargi. Była niższa o głowę, młodsza od siostry o pięć lat. – Jest złe i już!

– Każdy Tworzyciel zmieni się na końcu swej drogi w widmo.

– To bzdura!

– To historia. Możesz w nią uwierzyć, ale nie musisz.

Koniec

Tak mi się klikło i…

Usuwasz początek?

Staliśmy pod łożem Dalii

To znaczy, pod spodem? Są maleńcy?

Wyglądał apetycznie.

…? To niekoniecznie jest to, co człowiek myśli o koledze…

Miał twarz przypominającą muffinkę.

Hmmm?

Strażnik pierwszego stopnia, jak ożywiony kawałek papieru.

Ciut niejasne? To on jest papierowym/ciasteczkowym ludkiem, nie? Nie porównujesz go do papieru?

Zrobił to całym ciałem, jakby miał w sobie moc wiatru.

…?

Na pewno chcesz tu być?

Z lekka angielskie to.

żałobnej tonacji, zapraszające do tańca, który będzie tym ostatnim

Żałobna tonacja jednak nie zaprasza do tańca, nawet danse macabre.

Muzyka urwała się jak przy zerwanych strunach.

A może: Muzyka urwała się, jakby pękła struna.

jak z historii o demonie

Może lepiej: jak w historii?

Odgarnęłam włosy na bok.

"Na bok" zbędne.

dopiero wtedy tworzą nową osobę

Nie do końca wiem, o co chodzi?

W jego głosie były dźwięki pustki.

Hmm? Może: W jego głosie dźwięczała pustka.

byt poza wymiarem

Co to znaczy? https://sjp.pwn.pl/szukaj/wymiar.html

poprawiłam kamizelkę na ramieniu, bo plecak za mocno uciskał skórę. Zerknęłam na duży dekolt. Ach, tak. Byłam w samym topie

Nie wiem, co ona ma na sobie. Kamizelka to odzienie może nie wierzchnie, ale zakładane na koszulę czy bluzkę. A z opisu wychodzi, że bohaterka jest w koszulce na ramiączkach. I czy plecak uciska skórę?

W jego głosie zabrzmiały zbolałe nuty.

Hmm?

Jego kolejna odpowiedź przypominała zachowawczą formułkę, jakby nie chciał zdradzać tego, co naprawdę uważa.

Pustosłowie.

wolałem cię w jasnych włosach

Wolałem cię z jasnymi włosami.

czerwona czapka bez możliwości zdjęcia

Naturalniej: czerwona czapka, której nie dało się zdjąć.

Uderzenie wielkiej głowy w brzuch zgięło mnie w pół, poleciałam pod stołek przy toaletce

… matko, co tu się dzieje? XD "Wpół" – https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Kiedy-w-pol-a-kiedy-wpol;18619.html

nie byłam do końca gotowa

"Do końca" można wyciąć.

I będę tworzyć takie sytuacje, jakie mi pasują.

Ha, ha, gdybyż tak było ^^

robal o pysku chińskiego żółwia i długich odnóżach zakończonych ostrymi pazurami, był

Nie stawiaj przecinka między podmiotem i orzeczeniem, nawet kiedy grupa podmiotu jest długaśna.

W oczach poczułam ból gałęzi z kolcami

Otarłam usta przegubem dłoni

Hmm. Niby można, ale częściej ociera się usta wierzchem dłoni.

kwilącego w nieznanym nam języku

Kwilenie jest wokalizacją nieartykułowaną ;) nie może być w żadnym języku.

jak groteskowy ludzik o słodkiej twarzy ciskającej gromy

"Ciskać gromy" to złościć się głośno i gwałtownie. Czy może to robić twarz? Ponadto taktyka "porównywania" czegoś do niego samego kojarzy się dość mocno z Pratchettem – nie wiem, czy to dla Ciebie korzystne.

Rozszerzyłam oczy, nie wierząc w przywrócenie robala do rzeczywistości.

"Przywrócić do rzeczywistości" to tyle, co przywrócić do przytomności. Mogłoby być przywrócenie robala rzeczywistości. Poza tym rozdzieliłabym zdanie na dwa.

Lubiłam tę moc.

Hmm.

A może nie zaszkodzi zgłębić jej treści… zanim ją wymażesz.

Popieram.

uleczyłaś swoje rany

Bardziej po polsku: uleczyłaś się z ran.

Masz pojęcie, co zrabują?

Nacechowane stylistycznie – wygląda to jak pytanie retoryczne, którym nie jest.

Nasz wzrost można właściwie porównać do dzieci chochlików

Błąd kategorialny – wzrost i dzieci nie należą do tej samej kategorii.

wędrówka korytarzem po dywanie w różnobarwne wzory, dłużyła mi się

Przecinek między podmiotem a orzeczeniem. Sio.

w ciszy i przy szeleście

To było cicho, czy był szelest?

Obrazy na ścianach, zawieszone zbyt wysoko, w półmroku były ledwo widoczne.

Hmm. A może tylko dolne krawędzie ram majaczyły w mroku?

Na moich oczach kształtowała się rzeczywistość, miałam pełną władzę nad bohaterką.

Hmmmmm.

suknia przystrojona falbankami oraz różami, niemal dotykała

Znowu przecinek między podmiotem a orzeczeniem. Pamiętaj, zdanie powstaje, kiedy podmiot bardzo kocha orzeczenie i chce z nim zamieszkać :)

rozkloszowana jak u królewny

Dlaczego rozkloszowane suknie mają wyróżniać akurat królewny?

w tym zamku pokrytym pajęczynami?

Mmm, pokryty byłby z zewnątrz. A ciągle jesteśmy w środku.

przybrać najbardziej wesołą minę

Czegoś tu brak. Najbardziej – z jakiej puli?

próbuje dotrzeć do sedna tego, co zaplanowałam.

Błąd kategorialny: do sedna mojego planu.

od nadmiaru pokazywania zębów

Od nadmiernego pokazywania, a lepiej: od ciągłego pokazywania.

ty tu ładna się nie martw

Wtrącenie: ty tu, ładna, się nie martw.

kosmyk nachodzący na czoło

Kosmyk opadły na czoło. Kosmyk, który spadł na czoło.

Uśmiechnęła się, a był to uśmiech, który od razu na mnie podziałał.

Hmm. Mam alergię na tę konstrukcję, ale tautologii nie unikniemy: Uśmiechnęła się, a jej uśmiech trafił mnie prosto w serce. (Pamiętaj, konkrety!)

czarnych chłodnych oczu

Oczy mogą chłodno spoglądać, ale mają temperaturę 36,6 C.

ściągnęła się jak maska

Dziwnie się to parsuje – czy maska może się ściągnać w tym samym sensie, co twarz?

wycelował w nas palcem

Wycelował w nas palec.

Na kościstej ręce tylko magia utrzymywała płaty gnijącej skóry.

Ooo, znam to zdanie ^^ (Oraz: fuuuj.)

Dalia zrobiła krok w stronę kredensu, wzrostem przewyższała mężczyznę

Co ma jedno do drugiego?

luźno rozpiętej

A może być sztywno rozpięta? Może luźno zwisać, bo jest rozpięta, tak.

Spodnie sięgały mu odrobinę za kolana

Odsłaniając całe dobrodziejstwo inwentarza zombie?

blat przypominał zwykłą sklejkę

A nie chodzi aby o to, że faktycznie był ze sklejki, tylko udawał szlachetne drewno? Może bohaterka potrafi to odróżnić? W końcu ma moc zmieniania rzeczywistości.

Zamek wyglądał na zrabowany i wypełniony ponownie podróbkami.

"Zrabowany" to ukradziony, nie okradziony (to "obrabowany").

czerwonosiwy dym wydostał się spod obrzydliwego palca niczym pocisk

Zdecydowanie niespójne. Dym wylatuje zupełnie inaczej od pocisku. I czerwono-siwy.

wyczułam w płucach lodowate powietrze

Wyczułam?

– Blask – wyznała Dalia.

Wyznała? https://wsjp.pl/haslo/podglad/2106/wyznac

potarł wystającą brodę

Może: podbródek, będzie jaśniej.

Od tej sekundy przenoszenia poczułam lekkie zawroty w głowie.

Hmm? Poczułam lekki zawrót głowy.

tuż przy ledwo dostrzegalnym moście prowadzącym na trakt

Most był ze szkła, czy co?

Mgła przesłaniała widoki

Aaa, no, chyba że tak. Mgła przesłaniała widok. "Widoki" to pejzaże.

pękniętą wieżę pokrywała cienka warstwa czarnego dymu

…?

Wilgotne powietrze napływało do nosa.

Really? Opis dość chaotyczny i mało mnie przekonuje (mieliśmy ostatnio mgły, w których Kuba Rozpruwacz mógłby się schować).

Był chłodny wieczór, rzeka pod nami szumiała.

Brak wynikania.

Spokój rozdarł głośny tętent

Źle się to parsuje, odruchowo bierzemy za podmiot pierwszy rzeczownik w zdaniu, o ile nie jest w przypadku zależnym, a tu nie widać, że jest, bo biernik = mianownikowi.

rżące konie wyłoniły się z mgły ciągnąc czarny powóz, gnały ku nam jak przy ataku

Chaotyczne, skaczesz między tajemniczą karocą i nieledwie rydwanem bóstwa zemsty.

niespokojne, tupiące kopytami

Tupanie świadczy o niepokoju, nie?

Przy rżeniu i chrapaniu koni rozbrzmiała muzyka.

Drżałam jak zamarzający tulipan uwięziony w śnieżnej zaspie

Dalekosiężna metafora.

zwęglony kamień

Jak chcesz zwęglić kamień? Osmalony może? Węglowo czarny? I co mają załamania do zwęglenia?

Zaczęło poruszać nozdrzami jak rozjuszony byk.

…?

wyjąkałam słabo

A można wyjąkać mocno?

Idziecie, kurduple?!

Nagły skok tonu – celowy?

Strażnik rozprostował pogniecioną rękę

Ej, czyli on jednak ma obie ręce? Czy jedną? Czy… co się stało?

frak zakończony kwiatowymi wzorami

Co to jest "wzór"? https://wsjp.pl/haslo/podglad/7361/wzor/4146825/desen

więcej siwych włosów

Więcej niż?

Będę martwić się na bieżąco.

Hmmmm.

słynną, zatopioną lodziarnię

Bez przecinka.

wciąż miał wzrok utkwiony w Ethanie

Spojrzenie, ale – hmm.

Kiedy dowiemy się

Szyk: Kiedy się dowiemy.

tego, co dotykał na ziemi

Tego, czego dotykał na ziemi.

Istniały takie, w których hodowano harumich, były na wymarciu, czy toczyły wojny z krasnoludkami (jak u mnie).

Związek zgody – wygląda na to, że światy były na wymarciu. Istniały takie, w których hodowano harumich, w innych byli na wymarciu, w jeszcze innych toczyli wojny z krasnoludkami (jak u mnie).

Miał coś takiego w tych borówkowych oczach, że chciałam wiedzieć, co się w nim kryje.

Hmmm. Niekonkretne to.

trzymać mnie

Zamień szyk – enklityki i zaimki nie powinny być na miejscach akcentowanych.

kolejna odzież powędrowała

Kolejna sztuka odzieży. "Odzież" oznacza rodzaj rzeczy, ogół pewnej kategorii (jak pościel).

W gorsecie Dalia przywodziła na myśl młodziutką dziewczynę, może siedemnastoletnią.

Skoro przywodziła na myśl, to znaczy, że nią nie była.

I chociaż miała niemal białe policzki ze śladami różu, jej filigranowa figura dopiero teraz, oswobodzona z ogromnej sukni, była dostrzegalna.

Dziwne zdanie, chaotyczne.

Ethan bez pytania posypał nas masolem, proszek zaczął przenikać przez ubrania.

Rym, przenikanie przez ubrania mało dotykalne – jakie to jest uczucie, kiedy masol kogoś impregnuje?

Klif nie wydawał się za duży

Za duży do czego?

lawendowy zapach zmieszany z jaśminem drapał w gardło

Hmm – dlaczego? Zapachy lawendy i jaśminu drapały w gardło.

Trawa wypalona w kształcie półkola z literą „P” w środku.

Ale co trawa? Przydałoby się jednak orzeczenie.

ku własnemu przerażeniu z dzieciństwa

? Dwie konstrukcje, jedna (przerażenie z dzieciństwa) niepoprawna, zderzone ze sobą.

nadszarpniętego emocjami umysłu

… ? https://sjp.pwn.pl/szukaj/nadszarpni%C4%99ty.html

bańki potrafiące stworzyć odpowiednią atmosferę

"Stworzyć atmosferę" można tylko w kontekście gościnności.

składały je i tworzyły z nich coś na kształt płetwy

Składały je w coś na kształt płetwy.

Wyjrzałam zza ramienia na port ellirów.

Wyjrzała przez ramię Dalii, obejrzała się przez własne, czy coś jeszcze innego?

Każdy obiekt budził skojarzenie z muszlą

Kliniczne. Każdy budynek przypominał muszlę? (Z tej odległości pewnie i tak nie widzi mniejszych rzeczy.)

I były wysokie

Po co to "i"?

stacjonowała cała formacja ellirów, w równym rzędzie, jak przy odprawie

To słowo odnosi się do przebywania gdzieś przez dłuższy czas.

zasłoniętych maskującym czarem, prawie niewidocznym

Z budowy zdania wynika, że niewidoczny był czar.

trąciła zbite w mokre pasma loki

Hmm.

zagadałam tego

Zagadnęłam. Zagadać kogoś to tyle, co ględzić i nie pozwolić mu dojść do słowa.

brzmiał jak powtórzone echo

Echo to powtórzenie, choć może o to Ci chodzi. Ale osoba nie może brzmieć – brzmi głos.

mógłby okręcić mnie nim i udusić

Skąd ta obawa? Szyk: mógłby mnie nim okręcić i udusić.

co trzymał oplątane kończyną

Hmm.

na wodzie zostawał błękitny ślad

Przecież oni są pod wodą? Czyli ślad jest w wodzie, nie na powierzchni.

ślad, rozpraszany

Nie lepiej: rozmywany?

przeszedł plamami

Hmmm.

Ellir zatrzepotał skrzydłami, lecz pod wodą ten ruch był bardzo powolny.

Czyli właściwie nie był trzepotaniem.

półkole i litera „P” rozbłysło niczym światło odbite od szkła

Co rozbłysło?

piasek wytworzył istne tornado

… piasek? Jak piasek może "wytworzyć" wiatr?

– To na nic – przyznał.

Czy na pewno przyznał? https://wsjp.pl/haslo/podglad/9630/przyznac

nie jesteś jedyną mocą, która tu działa

Błąd kategorialny: nie tylko twoja moc tu działa.

Le Kreme wydostane z ukrycia

Może: wydobyte? Nagle przypomniała mi się Katedra z "Galaktycznego druciarza"…

Lodziarnia była pełna zadrapań i wgłębień.

… ?

Prostokątny, zapadnięty budynek pokryty zielonym nalotem.

Pospieszny opis.

W środku skłębiony, czerwony dym.

Tu bez przecinka.

pozostawiali za sobą koszmarny obraz

…?

jak rzeźba: wyniosła, odległa, podatna na zło

Dlaczego rzeźba miałaby być podatna na zło?

zło czające się w każdej drobinie

Kolejne plamy zjawiły się na moich spodniach. Zerknęłam na Strażnika – u niego na ramionach.

Hmmm…

prawie zaplątała się w jej włosy

Szyk, ale jak mogła się prawie zaplątać?

moje serce stanęło

Anglicyzm.

przenikały przez taflę

Hmmm, nooo… Powinno być przez taflę wody, ale w sumie innej tafli tu nie ma.

słów, które zmienią historię

Może: słów, które zmieniłyby historię.

Masole przestały działać.

Przestały – czy przestał? To jest proszek, substancja niepoliczalna, czyli nie pluralizujemy go (np. mąka, cukier). Wcześniej odmieniałaś go: masol, masolem; w rodzaju nijakim, i tak było dobrze. A teraz nagle liczba mnoga, nie wiem, skąd.

światłami dla zagubionych

zły omen, zapowiedź tego, co nieuniknione

Tym właśnie jest zły omen.

lecz to na nic

Lecz nie zdało się to na nic.

Wojsko ellirów pokonywała bariera nie do przedarcia.

Źle się parsuje to zdanie.

Strach przyczajony w sercu wciąż tkwił tam jak bolesne sidło założone na stopę.

Poplątana metafora (a sideł się nie zakłada, gdyby można je było założyć, nie byłyby potrzebne).

motylowate

Brzmi jak nazwa taksonu.

chwycił moją szyję

Anglicyzm: chwycił mnie za szyję.

Zbite kolana

Kolana raczej obite.

Rozczłonkowani ellirowie, jak owady w laboratorium.

Dwa różne obrazy – krwawej bitwy i beznamiętnego, instrumentalizującego wiwisekcjonowania. Oba paskudne, ale nie pasują ze sobą.

Nie, rzeźni.

Lepiej: rzezi.

po wyjęciu z lodowatej wody za dzieciaka

Kolokwializm.

Zerwał się wiatr chłostający mnie po mokrym ciele

Zerwał się wiatr, chłostał mnie po mokrym ciele. Imiesłów od "chłostać" brzmi: "chłoszczący". Ale bez imiesłowu brzmi lepiej.

Wchłonęło zdolność zmieniania opowieści, powybijało niewinnych, uciekło, już przestało ścigać. Dostało, co chciało.

Dostało, czego chciało. Przestało ścigać – kogo?

Na koniec półleżałam w przemoczonych ubraniach.

Cały akapit dość chaotyczny.

– Nie umiem! – wyszlochałam. – Nic już nie umiem! Nie mam tego… tej mocy, ja… to nie działa!

Ano. Witajcie w naszej bajce.

która wchłonęła mnie do środka

Która mnie wchłonęła. Nie może wchłonąć inaczej, tylko do środka.

Grzbiet ellira był gumowaty

motylowaty bezpiecznie odstawił nas na klif

To bym oddzieliła od poprzedniego zdania, nie łączy się.

A może też mi ją zabrało…

Szyk zmienia sens: A może ją też mi zabrało…

Druga ręka poszybowała nad gałązki

… nie.

Jak często pozwalałam tworzyć sobie łatwiejsze życie?

Pozwalałam sobie tworzyć; ale lepiej: Jak często ułatwiałam sobie życie?

Płuca rozrywała mi nieznana dotąd siła.

Ksenomorf? XD

zaczęły tak mi drżeć

Szyk: zaczęły mi tak drżeć.

położyłam je na zimne uda

Lepiej: na zimnych udach.

choć księżyc i ogień dodawały nocy blasku

Zdjęłam top

Naprawdę nie może być koszulka? https://sjp.pwn.pl/slowniki/bluzka.html

Poczułam mimowolne rumieńce na twarzy.

Rumienienie się jest reakcją odruchową – nie ma sensu tłumaczyć, że bezwolną, bo jest taka z definicji.

Woda przykleiła moje ciało do skóry Dalii.

Może: Byłem przemoknięty, nie mogłem się odkleić od skóry Dalii.

zajmował się taką magią na deser

Trawa trochę szczypała mnie w skórę na tyłku.

Szczypała?

rozmowy z Diiu były jak balsam dla ich duszy

Skoro metafora, to metafora: rozmowy z Diiu balsamem dla ich duszy.

Pokochał kogoś czy co?

Pokochał kogoś, czy co?

z źdźbła

Ze źdźbła – to kwestia fonetyki.

obraz uformował

Obraz nie może niczego uformować.

jeżyny, w których mama mnie rodziła

Niewygodnie trochę :)

huśtawka wciąż przywiązana do gałęzi bzu

A nie zawieszona po prostu? Bez jest kruchy, nie wieszałabym na nim huśtawki.

Sięgnęłam po prawie suchą kamizelkę, położyłam na brzuchu.

Czemu ona kładzie sobie kamizelkę na brzuchu?

mogli spotykać się

Szyk: mogli się spotykać.

Musiał pierwszy raz widzieć

Pewnie pierwszy raz widział.

Zakazał nawet odwiedzać

Zakazał mi.

Pierwsze kilka razy tylko przenikałam

Hmm.

Wybacz. Gadam o takich rzeczach, jakby miało cię to obchodzić…

Dziwna wypowiedź, mało naturalna.

Zmieniłaś coś w noc, kiedy dostałaś list?

Zmieniłaś coś tej nocy, kiedy dostałaś list?

Wiatr kichał morską bryzą

… wut? To chyba nie ma być śmieszny moment, a metafora jest śmieszna.

sama jego obecność jest dla ellirów obrazą

Hmmm.

Widmo żywi się ich błękitną krwią, atakuje w podniebnych trasach.

No, to chyba gorzej niż obrazą.

widzieli, że planowało mnie zabić

C.t.: widzieli, że planuje mnie zabić. Nie wiem, czy użyłabym tego słowa.

A ono polowało na mnie, bo próbowało cię chronić.

Widmo nie chce, żebyś tu była, żebyś… ukradła Blask.

Skąd ten wniosek? Nic na to nie wskazywało.

Blask Tworzenia to pełna moc, bez ograniczeń.

Nope. Mówi Ci to dyplom z filozofii :)

Lecieliśmy w chłodnym świcie.

O chłodnym świcie.

Porozumiewają się bezosobowo.

Co to znaczy?

Widok, który mijaliśmy

Nie mija się widoku. Widok to nie przedmiot widzenia, ale rzecz dla nas, że tak Cię puszczę Kantem.

napawał mnie lękiem i fascynacją

Zapewniasz.

Przelecieliśmy nad przerzedzonym

Aliteracja.

renifery o czerwonych, bogato zdobionych porożach

Poroże się nie pluralizuje.

skorupa nie do wyleczenia

Niespójne.

Ellir odstawił

Zostawił. Można kogoś odstawić dokądś, ale tu lepiej, żeby zostawił.

między nicością a naturą

Zeschnięta ziemia nie jest nicością. Jest czymś.

Taki prosty symbol tego, co umarło.

W jaki sposób mak symbolizuje umarłych? Nie mówię, że nie może. Nie mówię, że musi być znakiem ikonicznym. Ale… ?

Jeśli ja mogę skakać po historiach, to… Chcę go powstrzymać. Nie pozwolę, żeby ktoś inny ukradł taką moc.

Ale ktokolwiek, czy Ethan konkretnie? Jakie są właściwie jej motywy?

chwyciłam ostrożnie długie palce

Szyk: ostrożnie chwyciłam długie palce.

które mogło nas zmienić

podjęłam, pocierając

Aliteracja.

Ciemne chmury płynące po niebie, bezlitosne, niemające zamiaru zapłakać nad wyschniętą krainą.

A dlaczego miałyby? Melodramat.

Nie mogę nic ujawnić.

Niczego.

który zaczyna rozmowę o tożsamości, może nieopatrznie rzec dwa słowa za dużo

Mętnawe.

Muzyka skrzypiec tym razem rozbrzmiała jak sfałszowana

Muzyka nie może być sfałszowana, tylko fałszywa. I jeśli brzmi fałszywie, to taka jest – muzyka jest nieoddzielna od swojego brzmienia.

grana przez istotę o połamanych palcach

Dlaczego?

biegliśmy, bez obracania się, do Wygasłego Miasta

A może: biegliśmy, nie oglądając się, do Wygasłego Miasta.

odskoczyłam w bok, wciąż trzymając papierową rękę

Mmm. Urwaną? :(

Każda myśl zmieniająca rzeczywistość, zostawała sparaliżowana przed jej uformowaniem.

Każda myśl, która miała zmienić rzeczywistość, zamierała nieuformowana.

wokół nas

Zbędne.

zasłonił mnie ciałem

Zasłonił mnie własnym ciałem.

Spróbował odepchnąć zmorę powietrzem.

Hmm. Podmuchem?

Muzyka przypominała dzikie szarpanie strun, bolesne dla uszu.

Kliniczne, a scena ma być pełna napięcia.

Biała mgła unosząca się wokół widma, zaczęła otaczać Strażnika.

Przecinek między podmiotem a orzeczeniem.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Obcięło się. Ojej.

Uciec, oby dalej

Uciec, byle dalej.

Łomot serca spowalniał czas, w którym nie potrafiłam zareagować.

…?

białoszarym dymie, coraz ściślej przylegającym do papierowego ciała

To znaczy? Co tu się dzieje?

W szalonym amoku pędziłam jak jeszcze nigdy, za plecami mając rozwścieczone widmo.

Nie pisz na pół gwizdka: Gnałam jak nigdy, ścigana przez rozwścieczone widmo.

jak niedokończone postacie, w komiksie

Bez przecinka.

Brakuje drzwi, okien, czasami wszystkiego

A co jest, skoro niczego nie ma?

bez pamięci, ledwo rozpoczęci

Rym.

Każda kwestia w tym komiksie jest ciężka, depresyjna, często patetyczna.

Hmm. Dla porządku: https://sjp.pwn.pl/szukaj/patetyczny.html

straciliśmy własną niepowtarzalność

Jak?

Czuję głównie lekkość; ale nie taką przyjemną, to raczej pozbawienie ciała, oderwanie od normalności.

Hmmmm.

I staliśmy się inni pod względem wzrostu. Nie jesteśmy niczym chochliki, teraz pasujemy do reszty.

Przedłużasz.

nieudolnie naniesione zmarszczki

Narysowane, ale naniesione?

Trudno tu o zwykły ruch. Coś nami steruje, nie pozwala na swobodę.

Dłuższe stanie może być niebezpieczne.

Mało naturalne.

przerywa milczenie

Uuu, nie cierpię tego sformułowania.

projekty trawiają

Już zapomniałam, że on nie wymawia "f"…

Są bolesną stratą czasu.

Hmm?

Prawie wpadam na szkice głów dwójki dzieci nad kamieniem, wrośniętych w otoczenie.

Rym, ale zdanie ogólnie surrealistyczne.

Mostu nie ma.

Jakiego mostu? Mola?

gładki dekolt ściśnięty gorsetem, otulony suknią z koronkami

Dziwny opis.

staje przed wodą

Staje nad wodą.

w patetycznej sypialni umysłów twórców

…?

szepcze Dalia do mojego ucha

Szepcze mi do ucha Dalia.

ujmują moją brodę

Ujmują mnie pod brodę.

formują się niczym projekt

Co to jest projekt? https://sjp.pwn.pl/szukaj/projekt.html

który w rozpaczliwej walce próbuje podnieść głowę przyciśniętą do szarego podłoża

Hmmm.

mamrota pod nosem zaklęcie

Mamrocze. https://wsjp.pl/haslo/podglad/11654/mamrotac

Srebrne światło wydostaje się z papierowego ciała

Jak larwa cthulhu z zezwłoku matki? XD Sorki, ale – chodzi o konotacje.

palący podmuch obejmuje mu ciało

I znowu – konotacje. Jednocześnie go palisz i pieścisz.

Trwa to dłuższą chwilę.

Zbędne.

Dalia głaska mój policzek

Lepiej: Dalia głaszcze mnie po policzku.

zbolałymi wargami

? https://wsjp.pl/haslo/podglad/100348/zbolaly

zamarzam wyzuta z mocy

Zamarzam, wyzuta z mocy.

bardziej zimna

Zimniejsza.

pojawia się, kiedy ktoś jest naszym wrogiem

Ale tak w ogóle, czy ktoś w pobliżu?

Podnoszę się na czworaka

Na czworaki.

pięści są zbyt słabe

W nosie czuję ból

Dlaczego mielibyśmy się szczególnie interesować jej nosem? Bo na to wskazuje szyk.

jestem jak żywa rana pozbawiona tlenu

…? Melodramat.

płynie zapomnianym rytmem

Niespójne.

Wygasłe Miasto upomina się o każdą zmianę; nie pozwala jej rozkwitnąć.

To melodia odciskająca piętno na moim sercu.

Teraz odciskająca, czy melodia, która już kiedyś odcisnęła to piętno?

Widmo węszy, choć dwuwymiarowe, z mgłą przypominającą sztuczną folię.

Węszy – z mgłą? I nigdy nie widziałam, żeby folia rosła na drzewach :)

Nie potrafię wstać.

Nie mogę – to stan tymczasowy.

bez linii okalających osoby

Te linie nazywają się kontury.

padam twarzą na szary pył

Padam twarzą w szary pył.

Moje ciało coraz szybciej ulega przemianie w dwuwymiarowe.

Niezgrabne: Moje ciało coraz szybciej się spłaszcza.

Włosy spływają na jej dekolt

Włosy spływają jej na dekolt.

Co z tymi opowieściami o nadludzkich zdolnościach w krytycznych sytuacjach?

Cokolwiek kliniczne.

Leżałam do połowy przeniesiona przez granicę.

? Ona leży w poprzek granicy?

czuć przed nich strach

Przed nim, ale uprość: przestałam się go bać.

Zastygłam, porażona myślą. Ellirowie chcieli mnie zabić, widmo musiało to wyczuć…

Hmm. "Musiało" to anglicyzm, ale poza tym.

Język przylegał do gardła

Hmmm… jak?

Nachyliłam głowę nad spodenki

Bardzo dziwnie to brzmi.

w karku mi coś strzeliło. Poczułam piasek i muł w ustach

Szyk: w karku coś mi strzeliło. Poczułam w ustach piasek i muł.

się rozlały

Jak raz "się" można by dać po czasowniku…

Podobno dostają misję, dzięki której mogą odpokutować swoje przewinienia.

Nie było dotąd mowy o przewinieniach. A szyk wskazuje, że była.

ujęłam za dłoń.

Ujmuje się czyjąś dłoń: ujęłam dłoń.

za pomocą umowy

wyjawi tożsamość

Wyjawi swoją tożsamość.

Tam obecna Twierdza wykonała dla mnie nowe ciało.

A jest jakaś dawna Twierdza? I lepiej: zrobiła.

nie sam wragment.

Nie tylko wragment. Fragmenty nie są samodzielne.

Pozwolić na posiadanie mocy.

Hmm.

Boleśnie wykręciłam kark.

białej mgle, której z każdą chwilą przybywało

Mgła raczej gęstniała.

gniecący się

Gniotący się. https://wsjp.pl/haslo/podglad/34342/gniesc/4967013/sukienke

namiastka ostatniego pożegnania

Melodramat. To jest pożegnanie.

pozwoliła mu na sen

Hmmm.

tak złe

Takie złe.

Szły już dłuższy czas

Może: od dłuższego czasu?

Każdy Tworzyciel na końcu swej drogi staje się widmem.

A w sumie dlaczego?

Porządna dawka surrealizmu, to na pewno. I z uczucia płynąca. Ale fabuła rozwija się jakoś tak… beznamiętnie. Jasne, uczuć jako takich jest tu ho, ho i trochę, ale to są rozterki protagonistki, a reszta postaci i świata zdała mi się papierowa. Trudno uchwycić jakąś nić przewodnią. Coś tam niby było na początku, ale potem zanikło. Powiązania przyczynowe są słabe. Ogólnie wyszło bardzo onirycznie.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Łał, Tarnino!

Nie czytałam, ale zerknęłam na długość i mam nadzieję, że dziś odpiszę, bo chcę na bieżąco, a kusi, żeby już czytać. :D

Ale dziękuję już tak na zapas, gdybym z wrażenia zapomniała przy odpisywaniu. :)

Nie ma sprawy ^^

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hej!

Mogę świętować, dostałam wspaniały komentarz od Tarniny.

Będę odpisywać w częściach, bo już naniosłam poprawki z tego komentarza. Reszta musi poczekać do jutra. :)

Dla przejrzystości, kiedy dodaję dwa cytaty, Twój pogrubiam.

To znaczy, pod spodem? Są maleńcy?

Tak, dalej to jest wyjaśnione (ich wzrost), na początku uznałam, że dam tylko wskazówkę, bo skoro stali pod łożem – czytelnik domyśli się, że są mali. Ale może niekoniecznie jest to takie proste. :P

…? To niekoniecznie jest to, co człowiek myśli o koledze…

Kurczę, myślałam, że muffinkowa głowa wygląda apetyczne. XD Ale okej, jestem zbyt łasa na muffinki. :D

Miał twarz przypominającą muffinkę.

Hmmm?

Twarz jak muffinka, ale z dodatkami, które są sprzeczne z rolą muffinki, raczej nikt nie daje babeczkom oczu, ust itd. ;)

Ciut niejasne? To on jest papierowym/ciasteczkowym ludkiem, nie? Nie porównujesz go do papieru?

To jest papierowy ludek, który wygląda jak ciastko… Za tekstem, zdanie wcześniej:

choć dwuwymiarowy, płaski niczym obrazek wycięty z bajki.

Czy chodziło Ci o wycięcie tego porównania do papieru, skoro mamy informację, że jest płaski? Z drugiej strony, jeśli to wytnę, nie będzie informacji o tym, z jakiego jest „tworzywa”, a to coś w rodzaju papieru.

Zrobił to całym ciałem, jakby miał w sobie moc wiatru.

…?

Hm, może…

Z całego ciała Strażnika wydostał się podmuch wiatr, trafił we mnie, aż poleciałam w najbardziej zakurzone miejsce.

Na pewno chcesz tu być?

Z lekka angielskie to.

Kurczę, ja tak mówię. :( Najczęściej w takiej wersji: „Na pewno nie chcesz tu być?”. Ale z angielskim niewiele mam wspólnego. ;p Nie mam pojęcia, co tu zmienić.

Żałobna tonacja jednak nie zaprasza do tańca, nawet danse macabre.

Racja. XD Co ja wymyśliłam z tym danse macabre. XD

A może: Muzyka urwała się, jakby pękła struna.

Taak!

Może lepiej: jak w historii?

A będzie dalej poprawnie w tym kontekście? To zdania z tekstu:

Pachniał nowo otwartą książką, taką prosto z księgarni, jak z historii o demonie mieszkającym na przeklętej półce. Ostatnio właśnie tam zmieniałam fabułę.

A teraz, gdyby zmienić tę literę…

Pachniał (…) jak z historii o demonie gdzie (…) zmieniałam fabułę.

Pachniał (…) jak w historii o demonie gdzie (…) zmieniałam fabułę.

"Na bok" zbędne.

Racja.

Wycinają was z magicznych przedmiotów i dopiero wtedy tworzą nową osobę?

Nie do końca wiem, o co chodzi?

Chodzi o to, czy powstał jak Pinokio z ożywionego kawałka drewna (czyli już myślał, istniał przed zostaniem wystruganym chłopcem), czy też (jak sugeruje Jeżyna) był zwykłym przedmiotem, do którego wlali duszę.

Tak będzie bardziej czytelnie: Tworzą was z magicznych przedmiotów, w które wlewają dusze? Czy jesteście tacy od urodzenia?

Hmm? Może: W jego głosie dźwięczała pustka.

Dzięki. :)

Co to znaczy?

To znaczy, że przeholowałam z porównaniem, ale już poprawione. :D

Nie wiem, co ona ma na sobie. Kamizelka to odzienie może nie wierzchnie, ale zakładane na koszulę czy bluzkę. A z opisu wychodzi, że bohaterka jest w koszulce na ramiączkach. I czy plecak uciska skórę?

Opis jest do kitu, już poprawiam. ;) Wersja trochę mniej do kitu. XD

Poprawiłam zaplątane ramiączko czarnego topu. Strażnik odwrócił głowę. Zerknęłam na duży dekolt. Ach, tak. Miałam odkryty brzuch i rozpiętą kamizelkę. Do tego krótkie spodenki (i zgrabne uda), czerwone trzewiki…

W jego głosie zabrzmiały zbolałe nuty.

Hmm?

Poprawione na:

– Wiesz, że to słyszę? – zapytał zażenowany.

Pustosłowie.

Wywalone. :D

Wolałem cię z jasnymi włosami.

Wszelkie kosmetyczne poprawki, z którymi się zgadzam – nie będą ujęte, żeby nie produkować więcej tekstu. :) Ale za każdą uwagę dziękuję z całego serca.

… matko, co tu się dzieje? XD "Wpół"

Brak spacji, no źle się działo. XD Niby człowiek czyta, a nie widzi…

Nie stawiaj przecinka między podmiotem i orzeczeniem, nawet kiedy grupa podmiotu jest długaśna.

Chyba odruchowo, żeby wziąć oddech. XD To niepoprawne, wiem, ale ta pauza tam pasuje. Bez niej czytanie to udręka, więc muszę zmienić scenę, żeby czytało się łatwiej, może:

Biały, galaretowaty robal był teraz do połowy widzialny, w połowie wymazany. Poruszał żółwim pyskiem i skrobał podłogę ostrymi pazurami.

Pan Gąsienica może już być spokojny.

"Ciskać gromy" to złościć się głośno i gwałtownie. Czy może to robić twarz?

Nie sądzę, zresztą całe to zdanie wywaliłam w kosmos, bo było bez sensu. XD

"Przywrócić do rzeczywistości" to tyle, co przywrócić do przytomności. Mogłoby być przywrócenie robala rzeczywistości. Poza tym rozdzieliłabym zdanie na dwa.

O, no racja, choć tam w ogóle coś jest nie tak… Na razie wersja próbna, pomyślę jeszcze nad tym „z powrotem”. I dwoma „się”.

– Dość! Harumi to część świata. Naszego świata. Mogą istnieć w opowiadaniach.

I wtedy odwłok robala zmaterializował się z powrotem. Charcząc i sunąc pod łóżko, harumi ani razu się nie obejrzał.

Rozszerzyłam oczy.

– Nie wiedziałam, że potraficie tworzyć.

A może nie zaszkodzi zgłębić jej treści… zanim ją wymażesz.

Popieram.

Tarnino, ale w takim razie może wrzuć nam swoje opowiadania, zanim je wyrzucisz? :)

Masz pojęcie, co zrabują?

Nacechowane stylistycznie – wygląda to jak pytanie retoryczne, którym nie jest.

Aa, czyli „Wiesz, co zrabują?” brzmi lepiej?

Nasz wzrost można właściwie porównać do dzieci chochlików

Błąd kategorialny – wzrost i dzieci nie należą do tej samej kategorii.

Ale jak zostawię polną myszkę… to nie będzie błędem? Bo wygląda podobnie.

To było cicho, czy był szelest?

No, powinno być milczenie, więc zmieniam, dzięki. ;)

Obrazy na ścianach, zawieszone zbyt wysoko, w półmroku były ledwo widoczne.

A może tylko dolne krawędzie ram majaczyły w mroku?

Aliteracja. XD

Dodam „obrazów” i będzie git. Bo ramy mogą być od luster, więc słowo „obrazy” powinno być okej. Dzięki. ;)

Na moich oczach kształtowała się rzeczywistość, miałam pełną władzę nad bohaterką.

Hmmmmm.

A gdybym tak wymyśliła, że…

Dalia przypomniała sobie o czymś naprawdę ważnym i w pośpiechu wróciła na górę.

Zdanie podsumowane dużą ilością „m” w słowie „hm” – usunięte!

Znowu przecinek między podmiotem a orzeczeniem. Pamiętaj, zdanie powstaje, kiedy podmiot bardzo kocha orzeczenie i chce z nim zamieszkać :)

Będę się pilnować. :) Jestem chyba zbyt wielką fanką przecinków, wchodzą mi na głowę. XD

Dlaczego rozkloszowane suknie mają wyróżniać akurat królewny?

Skrót myślowy, Jeżynie skojarzyło się to z królewną. Jest zamek, piękna kobieta, rozkloszowana suknia – takie skojarzenie.

A jeśli usunąć tekst „rozkloszowana jak u królewny” i zdanie dalej dać…

Co taka piękna kobieta robiła w zamku pełnym pajęczyn? Była przeklętą królewną?

Czegoś tu brak. Najbardziej – z jakiej puli?

To zdanie jest i tak toporne, więc zmieniłam na proste:

– Słucham? – Pomachałam jej wesoło.

Hmm. Mam alergię na tę konstrukcję, ale tautologii nie unikniemy: Uśmiechnęła się, a jej uśmiech trafił mnie prosto w serce. (Pamiętaj, konkrety!)

Ale to mi w ogóle nie pasuje. XD

Źle brzmi. Może pomyślę, jak zmienić oryginał, ale na trafianie prosto w serce ja mam z kolei uczulenie. Poza tym… uśmiech, który trafia, i to w serce? XD

Oczy mogą chłodno spoglądać, ale mają temperaturę 36,6 C.

Mój błąd. Tylko przy wydłużeniu zdanie już traci. Hmmm…

I choć nie obejmował czarnych, chłodno spoglądających oczu, niepasujących do tej drobnej, filigranowej kobiety, nie potrafiłam myśleć o niczym innym.

ściągnęła się jak maska

Dziwnie się to parsuje – czy maska może się ściągnać w tym samym sensie, co twarz?

Ethan skrzywił wargi, jego pociągła, wychudła twarz była jak maska.

Dalia zrobiła krok w stronę kredensu, wzrostem przewyższała mężczyznę

Co ma jedno do drugiego?

Tylko tyle, że próbowałam nieumiejętnie przekazać, że Ethan jest niski, a Dalia góruje, ale dynamizm tam umiera, więc wywalone.

Odsłaniając całe dobrodziejstwo inwentarza zombie?

Tylko ręce miał takie, dlatego nosił rękawiczki. :D

A nie chodzi aby o to, że faktycznie był ze sklejki, tylko udawał szlachetne drewno? Może bohaterka potrafi to odróżnić? W końcu ma moc zmieniania rzeczywistości.

Bohaterka potrafi, ale autorka zapodziała gdzieś rozum i się zagubiła. XD

"Zrabowany" to ukradziony, nie okradziony (to "obrabowany").

To może lepiej ograbiony, skoro już i tak zmieniam bzdurkę. :)

Zdecydowanie niespójne. Dym wylatuje zupełnie inaczej od pocisku.

Hm, źle to ujęłam.

Ethan poruszył ręką, czerwono-siwy dym wydostał się spod obrzydliwego palca z prędkością pocisku.

C.D.N.

Tarnino, ale w takim razie może wrzuć nam swoje opowiadania, zanim je wyrzucisz? :

Popieram! Czekamy z moim alter ego niecierpliwie…

dum spiro spero

pękniętą wieżę pokrywała cienka warstwa czarnego dymu

…?

nad pękniętą wieżą unosiła się cienka warstwa czarnego dymu

Wilgotne powietrze napływało do nosa.

Really? Opis dość chaotyczny i mało mnie przekonuje (mieliśmy ostatnio mgły, w których Kuba Rozpruwacz mógłby się schować).

Zaznaczę ten fragment, jak skończę poprawiać całość, wrócę do opisu. W dużej mierze cięłam właśnie opisy i mogą wyglądać jak takie poszatkowane. A druga sprawa – słaba jestem w opisach, co widać. :P Pozostaje mi tylko starać się bardziej. :)

Był chłodny wieczór, rzeka pod nami szumiała.

Brak wynikania.

A czemu ma wynikać jedno z drugiego?

Spokój rozdarł głośny tętent

Źle się to parsuje, odruchowo bierzemy za podmiot pierwszy rzeczownik w zdaniu, o ile nie jest w przypadku zależnym, a tu nie widać, że jest, bo biernik = mianownikowi.

rżące konie wyłoniły się z mgły ciągnąc czarny powóz, gnały ku nam jak przy ataku

Chaotyczne, skaczesz między tajemniczą karocą i nieledwie rydwanem bóstwa zemsty.

niespokojne, tupiące kopytami

Tupanie świadczy o niepokoju, nie?

Rżące konie wyłoniły się z mgły ciągnąc czarny powóz. Zahamowały tuż przy Dalii, która próbowała pogłaskać pysk siwego ogiera. Parskające zwierzęta tupały, jedno stanęło dęba.

Jak chcesz zwęglić kamień? Osmalony może? Węglowo czarny? I co mają załamania do zwęglenia?

Nade mną unosiła się czarna, łysa czaszka – twarz wykonana z grafitu, bez ust i oczu, pełna wypustek, chropowatości, przypominająca węgiel.

Zaczęło poruszać nozdrzami jak rozjuszony byk.

…?

Że z tym bykiem to przebykowałam? XD Usunęłam tę część, choć zastanawiam się, czy nadal jest takie obrazowe?

Strażnik rozprostował pogniecioną rękę

Ej, czyli on jednak ma obie ręce? Czy jedną? Czy… co się stało?

Ma jedną, to była pozostałość po tym, jak złapał ją za rękę drugą dłonią po ataku widma, ale usunęłam to już po publikacji i nie zauważyłam tego zdania, dzięki. :) Poprawione. :)

frak zakończony kwiatowymi wzorami

Co to jest "wzór"? https://wsjp.pl/haslo/podglad/7361/wzor/4146825/desen

Mi chodziło o to, że na samym dole fraka miał wyszyte kwiaty. XD

Dziś był ubrany w czarny, wytworny frak z kwiatami wyszytymi na dole.

więcej siwych włosów

Więcej niż?

Niż ostatnio. Trzeba dodawać, jakieś oczywiste mi się wydaje, ale dodam, jeśli inaczej to błąd.

Ale można też tak:

Miał cienie pod oczami, ziemistą cerę, od poprzedniego spotkania przybyło mu siwych włosów.

Będę martwić się na bieżąco.

Hmmmm.

Hm?

słynną, zatopioną lodziarnię

Bez przecinka.

Ale czy każda słynna lodziarnia jest zatopiona?

Czy lodziarnie dzielimy na słynne i zatopione? Bo się gubię…

wciąż miał wzrok utkwiony w Ethanie

Spojrzenie, ale – hmm.

Usunęłam, bo zapychało, ale…

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Utkwic-wzrok;21497.html

Kiedy dowiemy się

Szyk: Kiedy się dowiemy.

Zostawiam pierwszą wersję, to dialog, a w tej wersji brzmi mi lepiej. ;)

trzymać mnie

Zamień szyk – enklityki i zaimki nie powinny być na miejscach akcentowanych.

Ale tu po prostu usunęłam bez sensu takie długie zdanie. XD

– Będziesz trzymać bransoletę.

Skoro przywodziła na myśl, to znaczy, że nią nie była.

No nie, bo to kobieta, która ma więcej lat. ;) Ale w takim ubiorze wydaje się młodsza. ;)

I chociaż miała niemal białe policzki ze śladami różu, jej filigranowa figura dopiero teraz, oswobodzona z ogromnej sukni, była dostrzegalna.

Dziwne zdanie, chaotyczne.

Racja, pomyślę nad zmianą na spokojnie po ogarnięciu reszty.

Ethan bez pytania posypał nas masolem, proszek zaczął przenikać przez ubrania.

Rym, przenikanie przez ubrania mało dotykalne – jakie to jest uczucie, kiedy masol kogoś impregnuje?

Ethan bez pytania posypał nas przezroczystym masolem, który łaskotał skórę.

Klif nie wydawał się za duży

Za duży do czego?

Lepiej brzmi: Klif nie był za duży?

lawendowy zapach zmieszany z jaśminem drapał w gardło

Hmm – dlaczego?

Jak mocno się nawdycha to w gardle coś drapie, ale może tylko ja tak mam i stąd skojarzenie. XD A Jeżyna jest mała, ten zapach odczuwa mocniej. Nie zdarzyło Ci się kiedyś przejść obok kogoś mocno wyperfumowanego i aż się zakrztusić? Ja kiedyś musiałam zmieniać stół od bilarda, bo stół obok dziewczyna miała takie perfumy, że szło się udusić, a drapanie w gardle – masakra.

bańki potrafiące stworzyć odpowiednią atmosferę

"Stworzyć atmosferę" można tylko w kontekście gościnności.

Hm, to jak określić… No dobra, może tak będzie bardziej przejrzyście.

Siekhi to magiczne bańki stworzone w całości z magii. Lecz przy dłuższym locie magia wygasa, siekha znika na zawsze.

Hej, Tarnino, magia Twojego komentarza już na mnie wpływa. Odruchowo postawiłam przecinek po “bańki”, ale w porę usunęłam. Dzięki. :) Ratujesz moją duszę zaprzedaną niepotrzebnym przecinkom.

Każdy obiekt budził skojarzenie z muszlą

Kliniczne. Każdy budynek przypominał muszlę? (Z tej odległości pewnie i tak nie widzi mniejszych rzeczy.)

Pomyślę nad tym, dzięki. ;)

I były wysokie

Po co to "i"?

Wywalone. XD

trąciła zbite w mokre pasma loki

Hmm.

Hm,

trąciła loki zbite w mokre pasma?

brzmiał jak powtórzone echo

Echo to powtórzenie, choć może o to Ci chodzi. Ale osoba nie może brzmieć – brzmi głos.

Chodzi o to, że słychać tak jakby ciągle echo…

– Pytanie. – Głos ellira brzmiał jak zapętlone echo.

co trzymał oplątane kończyną

Hmm.

Giętkie kończyny. XD

przeszedł plamami

Hmmm.

No, hm, hm, muszę pomyśleć, jak zgrabniej to ująć. ;)

I chyba tyle, bo i tak jestem codziennie nieprzytomna. ;p

C.D.N.

Nie ma opcji, dzięki której zapisywałabym kopie robocze komentarza? Tak tylko pytam, bo przy ciągłym cytowaniu wygodniej pisać od razu tutaj, a nie w notatce i wklejać.

Fascynatorze, co tu robisz? :D

Podoba mi się pomysł na powiązanie kradzieży z pisaniem. Może oddala się od fantasy w stronę rozważań metafizycznych, ale za to wypada oryginalnie na tle konkursowym.

Słabo do mnie trafia oniryzm, momentami trudno było załapać, co się dzieje i dlaczego. No, miałam problem ze zrozumieniem reguł rządzących Twoim światem.

Historia rodzinny gra na emocjach. Ma to swój urok, acz w takich sytuacjach niekiedy podejrzewam szantaż emocjonalny.

Dlaczego mamrota i głaska, a nie mamrocze i głaszcze?

Babska logika rządzi!

Fascynatorze, co tu robisz? :D

Dyskretnie chłonę klimaty i nastroje całego portalu…

dum spiro spero

Mogę świętować, dostałam wspaniały komentarz od Tarniny.

Tak, dalej to jest wyjaśnione (ich wzrost), na początku uznałam, że dam tylko wskazówkę, bo skoro stali pod łożem – czytelnik domyśli się, że są mali. Ale może niekoniecznie jest to takie proste. :P

Nie ma problema – troszeczkę mylące na początku, ale nie tak, żeby się człowiek nie połapał.

Kurczę, myślałam, że muffinkowa głowa wygląda apetyczne. XD

Może i wygląda, ale kolega nie jest spożywczy XD

dodatkami, które są sprzeczne z rolą muffinki, raczej nikt nie daje babeczkom oczu, ust itd. ;)

… rolą muffinki?

Czy chodziło Ci o wycięcie tego porównania do papieru, skoro mamy informację, że jest płaski? Z drugiej strony, jeśli to wytnę, nie będzie informacji o tym, z jakiego jest „tworzywa”, a to coś w rodzaju papieru.

Papierowość jest w tekście umocowana, tylko po co ta ciastkowość?

Z całego ciała Strażnika wydostał się podmuch wiatr

Wydostał się? Nie bardzo… o co konkretnie chodzi?

Kurczę, ja tak mówię. :( Najczęściej w takiej wersji: „Na pewno nie chcesz tu być?”. Ale z angielskim niewiele mam wspólnego. ;p Nie mam pojęcia, co tu zmienić.

A o co chodziło?

Taak!

Pachniał (…) jak w historii o demonie gdzie (…) zmieniałam fabułę.

Tak dobrze, tylko daj przecinek przed "gdzie".

Tak będzie bardziej czytelnie: Tworzą was z magicznych przedmiotów, w które wlewają dusze? Czy jesteście tacy od urodzenia?

Dużo bardziej czytelnie, tylko "tworzą" zamieniłabym na "robią", bo tworzy się z nicości.

Poprawiłam zaplątane ramiączko czarnego topu. Strażnik odwrócił głowę. Zerknęłam na duży dekolt. Ach, tak. Miałam odkryty brzuch i rozpiętą kamizelkę. Do tego krótkie spodenki (i zgrabne uda), czerwone trzewiki…

Lepiej, choć dekolt trochę z sufitu :)

– Wiesz, że to słyszę? – zapytał zażenowany.

Biały, galaretowaty robal był teraz do połowy widzialny, w połowie wymazany. Poruszał żółwim pyskiem i skrobał podłogę ostrymi pazurami.

Dobrze jest ^^ Musiałabym tylko zerknąć, jak to gra w rytmie.

Na razie wersja próbna, pomyślę jeszcze nad tym „z powrotem”. I dwoma „się”.

Najwyżej wpadnę jeszcze potem :)

Tarnino, ale w takim razie może wrzuć nam swoje opowiadania, zanim je wyrzucisz? :)

Mam niezwykle chytry plan, ale na razie sza :)

Aa, czyli „Wiesz, co zrabują?” brzmi lepiej?

To dalej wygląda na pytanie retoryczne.

Ale jak zostawię polną myszkę… to nie będzie błędem? Bo wygląda podobnie.

Będzie. Wzrost możesz porównywać do wzrostu (długości etc.).

Aliteracja. XD

… a, kurczę >< (:D)

Zdanie podsumowane dużą ilością „m” w słowie „hm” – usunięte!

Co taka piękna kobieta robiła w zamku pełnym pajęczyn? Była przeklętą królewną?

Ładnie.

Źle brzmi. Może pomyślę, jak zmienić oryginał, ale na trafianie prosto w serce ja mam z kolei uczulenie. Poza tym… uśmiech, który trafia, i to w serce? XD

Mnie to też nie pasowało, ale nic lepszego akurat nie mogłam wymyślić. Pod prysznicem Cię olśni ;)

I choć nie obejmował czarnych, chłodno spoglądających oczu, niepasujących do tej drobnej, filigranowej kobiety, nie potrafiłam myśleć o niczym innym.

No, nie, niezbyt to zgrabne. Hmm.

Ethan skrzywił wargi, jego pociągła, wychudła twarz była jak maska.

Ale w jakim sensie była jak maska? Sztuczna, nieruchoma?

Tylko ręce miał takie, dlatego nosił rękawiczki. :D

Ciekawe. A jak go to napadło?

To może lepiej ograbiony, skoro już i tak zmieniam bzdurkę. :)

O, i tak będzie grało.

czerwono-siwy dym wydostał się spod obrzydliwego palca z prędkością pocisku

Ale dym z pociskiem trudno porównać, naprawdę.

Popieram! Czekamy z moim alter ego niecierpliwie…

nad pękniętą wieżą unosiła się cienka warstwa czarnego dymu

Dalej nie wiem, co tu się dzieje. Jak to wygląda?

A druga sprawa – słaba jestem w opisach, co widać. :P Pozostaje mi tylko starać się bardziej. :)

Trzeba ćwiczyć :)

A czemu ma wynikać jedno z drugiego?

Zwykle w jednym zdaniu dajemy rzeczy, które jakoś się łączą – niekoniecznie wynikają jedna z drugiej, ale jakoś się łączą.

Rżące konie wyłoniły się z mgły ciągnąc czarny powóz. Zahamowały tuż przy Dalii, która próbowała pogłaskać pysk siwego ogiera. Parskające zwierzęta tupały, jedno stanęło dęba.

Spokojniej, choć ucierpiał rytm. Wróć do tych zdań później.

Nade mną unosiła się czarna, łysa czaszka – twarz wykonana z grafitu, bez ust i oczu, pełna wypustek, chropowatości, przypominająca węgiel.

Wytnij "wykonana" i będzie idealnie.

Że z tym bykiem to przebykowałam? XD

Jakoś tak z byka spadł :)

Dziś był ubrany w czarny, wytworny frak z kwiatami wyszytymi na dole.

Może reg będzie wiedziała, jak się nazywa dół fraka, bo ja nie wiem :) ale jest lepiej.

Miał cienie pod oczami, ziemistą cerę, od poprzedniego spotkania przybyło mu siwych włosów.

O wiele lepiej.

Ale czy każda słynna lodziarnia jest zatopiona?

Nie. Lodziarni nie dzielimy na słynne i zatopione, to jest zupełnie co innego – chodzi o to, że określniki nie są sobie równoważne, a są tylko dwa, więc przecinek nie poprawia czytelności. Zob. tutaj: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/przecinek-miedzy-przymiotnikami;13827.html Lodziarnia jest słynna i zatopiona – możemy to potraktować jako "rzeczownik" [zatopiona lodziarnia] określony przymiotnikiem "słynna".

Spojrzenie, ale – hmm.

Usunęłam, bo zapychało, ale…

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Utkwic-wzrok;21497.html

Kurczę, tak często widzę "wzrok" tam, gdzie powinno być "Spojrzenie", że chyba się uwarunkowałam jak pies Pawłowa. Dammit. Dzięki, będę uważać.

Zostawiam pierwszą wersję, to dialog, a w tej wersji brzmi mi lepiej. ;)

Nie wiem, nie znam nikogo, kto by tak mówił. Z drugiej strony, znam ogólnie mało ludzi i wszyscy oni są nienormalni :)

Ale tu po prostu usunęłam bez sensu takie długie zdanie. XD

I to też jest rozwiązanie :)

Ethan bez pytania posypał nas przezroczystym masolem, który łaskotał skórę.

Lepiej.

Lepiej brzmi: Klif nie był za duży?

A może nie był specjalnie wysoki?

Nie zdarzyło Ci się kiedyś przejść obok kogoś mocno wyperfumowanego i aż się zakrztusić?

Aż tak, to nie, ale ja wiecznie mam katar :) Czyli chodziło Ci nie o to, że przyjemne zapachy są jednocześnie nieprzyjemne, tylko o to, że zapachy są tak intensywne, że aż gryzą drogi oddechowe? W takim razie brakuje wskazania na tę intensywność.

Siekhi to magiczne bańki stworzone w całości z magii.

Nope :) Co powiesz na to: Siekhi to bańki złożone w całości z magii.

trąciła loki zbite w mokre pasma?

Hmmm, no nie wiem. Jakieś to "zbite" nie z tej bajki…

Chodzi o to, że słychać tak jakby ciągle echo…

Hmmm. No, to może tak: Głos ellira odbijał się echami ech?

Giętkie kończyny. XD

Maaackiiii XD

Nie ma opcji, dzięki której zapisywałabym kopie robocze komentarza? Tak tylko pytam, bo przy ciągłym cytowaniu wygodniej pisać od razu tutaj, a nie w notatce i wklejać.

Niestety. Ale kiedy przybędą Czterej Admini Apokalipsy i nastąpi Nowy, Lepszy Portal, to może…

Dlaczego mamrota i głaska, a nie mamrocze i głaszcze?

Okazuje się, że "głaska" jest dopuszczalne, choć jak dla mnie dziwne. Ale, żeby nie było, że dyktator ze mnie, to pominęłam :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A z komentarzami – można skopiować sobie komentarz, z którym dyskutujesz, do okienka na swój komentarz i tam już wycinać i odpowiadać.

Babska logika rządzi!

Intensywne zapachy :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A z komentarzami – można skopiować sobie komentarz, z którym dyskutujesz, do okienka na swój komentarz i tam już wycinać i odpowiadać.

Finklo, wiem, ale mi chodzi o takie odpisywanie na raty z telefonu. ;) Znajduję pięć minut – odpisuję, mam chwilkę – coś dopiszę. Na komentarz Tarniny nie mam jak odpisać w całości od razu, więc przy braku dostępu do komputera… Cóż, zostają notatki w telefonie, a potem wklejanie tu i zaznaczanie cytatów. Kopie robocze komentarza byłyby wybawieniem. :D

P.S. Dziękuję za komentarz, odpiszę już na spokojnie po skończeniu tego dla Tarniny. :)

Tarnino, powoli idę do przodu w odpisywaniu, ale trochę to trwa, bo poprawiam od razu tekst. ;) I chcę wrzucić dłuższą część – planuję dojechać do robotów, które chcą mnie dopaść. XD

Fascynatorze – człowiek myśli, że na luzie sobie z kimś pisze, a tu się okazuje, że jest stale obserwowany. XD

Fascynatorze – człowiek myśli, że na luzie sobie z kimś pisze …

Heh, nie da się wyalienować z rozentuzjazmowanego tłumu w publicznym miejscu… Taki los.

dum spiro spero

Pierwsza opowieść jest o Strażnikach, których Twierdza skazuj, bo łamią zasady.

Chyba skazuje?

co ja tu w ogóle robię, tak nie znajdę ojca…

A to nie powinna być myśl?

Niesamowita opowieść i niesamowite światy, bo przecież nie jeden.

Zachwyciła mnie wielowymiarowość opowiadania. Bałam się, że nie uda Ci się tego spiąć, ale jednak sukces;)

Super, że oni wszyscy są wielowymiarowi (no może poza strażnikiem), nie ma zła dobra, jest szarość.

Cudowne jest opisywanie za pomocą tak wielu zmysłów, melodie, zapachy, elementy widoczne i te niewidoczne, wpływ otoczenia na bohaterów. Wszystko to jest niesamowite i nie pozwala się oderwać.

No i sam pomysł wejścia w opowiadanie, żeby dokonać w nim zmian i to, że nie zawsze te zmiany są możliwe. No, bajka!

Razem z bohaterami pływała, fruwałam, więc oczywiście jestem na TAK

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, część druga, do robotów, które po mnie idą. :D

Przed nami półkole i litera „P” rozbłysło niczym światło odbite od szkła, piasek wytworzył istne tornado, prawie mnie zdmuchnęło, więc znowu objęłam bransoletę.

półkole i litera „P” rozbłysło niczym światło odbite od szkła

Co rozbłysło?

piasek wytworzył istne tornado

… piasek? Jak piasek może "wytworzyć" wiatr?

rozbłysły niczym światło odbite od szkła. Nieznana siła wypchnęła z dna wirujący piasek, więc mocniej chwyciłam bransoletę.

Przy okazji – muszę nadrobić trochę pozycji od Dicka. ;)

Lodziarnia była pełna zadrapań i wgłębień.

… ?

Prostokątny, zapadnięty budynek pokryty zielonym nalotem.

Pospieszny opis.

Przysiądę do tego na spokojnie, bo teraz mam pustkę w głowie. :)

pozostawiali za sobą koszmarny obraz

…?

Pozbyłam się, zostało proste:

Wszystko, czego dotykali bogowie, było piękne. Czym zawinił bóg, który bawił się incognito w sprzedawcę lodów?

Zastanawiam się tylko, czy dać w miejsce “bóg” – “ten”?

jak rzeźba: wyniosła, odległa, podatna na zło

Dlaczego rzeźba miałaby być podatna na zło?

Była jak rzeźba: wyniosła, odległa. W jej oczach, utkwionych we wnętrzu kawiarni, ujrzałam zimno, które mnie zmroziło, jakby zło tego miejsca przejmowało duszę Dalii.

Kolejne plamy zjawiły się na moich spodniach. Zerknęłam na Strażnika – u niego na ramionach.

Hmmm…

No, wiem, muszę to zgrabniej ująć. ;)

Może…

W kilku miejscach spodnie przeszły mi wodą. U Strażnika zaczęły nasiąkać ramiona.

prawie zaplątała się w jej włosy

Szyk, ale jak mogła się prawie zaplątać?

A można prawie na kogoś wpaść, prawie się przewrócić? Zastosowałam podobną zasadę, może błędnie, ale kiedy coś leci prosto w nasze włosy, ale tylko o nie haczy, a nie się w nie zaplątuje – o taką sytuację mi chodziło. Czy to nadal błąd? ;)

Moje serce stanęło.

Anglicyzm.

Ok, to:

Moje serce przeszył bolesny skurcz.

Hmmm, nooo… Powinno być przez taflę wody, ale w sumie innej tafli tu nie ma.

No dlatego pominęłam, bo było logiczne, że chodzi o taflę wody. ;) Ale jeśli jest to błąd – będę zmieniać.

Zmienią

Zmieniłyby historię.

A nie psuje dynamizmu? Czy zmienią jest niepoprawne?

Masole przestały działać.

Przestały – czy przestał? To jest proszek, substancja niepoliczalna, czyli nie pluralizujemy go (np. mąka, cukier). Wcześniej odmieniałaś go: masol, masolem; w rodzaju nijakim, i tak było dobrze. A teraz nagle liczba mnoga, nie wiem, skąd.

Nie wiem, przeoczenie, już zmienione. :D Tarnino, nie zawsze coś ma sens, po prostu autorzy mogą się pomylić i jeśli zdarzyłoby mi się napisać: „Strażnika” zamiast „Strażnik” to nie oznacza, że nagle postanowiłam zmienić pisownię słowa, ale nie zauważyłam, że jest błąd. :D Ślepota pospolita. XD

Wojsko ellirów pokonywała bariera nie do przedarcia.

Źle się parsuje to zdanie.

To zdanie jest bez sensu, w ogóle trzeba zmienić. XD Na razie usunę, zostawię do przemyślenia na później. ;)

Strach przyczajony w sercu wciąż tkwił tam jak bolesne sidło założone na stopę.

Poplątana metafora (a sideł się nie zakłada, gdyby można je było założyć, nie byłyby potrzebne).

Czasami człowiek nie może uwierzyć w bzdury, które wymyśli. XD Tak więc…

Płynęłam sztywno, ze strachem w sercu, z trudnością ruszałam rękami.

motylowate

Brzmi jak nazwa taksonu.

XD

chwycił moją szyję

Anglicyzm: chwycił mnie za szyję.

Dzięki, nie wiedziałam. :)

Rozczłonkowani ellirowie, jak owady w laboratorium.

Dwa różne obrazy – krwawej bitwy i beznamiętnego, instrumentalizującego wiwisekcjonowania. Oba paskudne, ale nie pasują ze sobą.

No to na razie dam do poprzedniego zdania, o ile nie wymyślę nic lepszego. ;)

Skały zbryzgane niebieską, fosforyzującą krwią rozczłonkowanych ellirów.

Grzbiet ellira był gumowaty

?

Grzbiet ellira był miękki, jak z gumy.

Płuca rozrywała mi nieznana dotąd siła.

Ksenomorf? XD

W płucach czułam bolesny ucisk.

choć księżyc i ogień dodawały nocy blasku

?

Zmieniłam od razu cały akapit. :D

Było już ciemno, księżyc i ogień rozświetlały polanę, na której siedzieliśmy. Tuż obok wystawał pień drzewa osłaniający ognisko przed wiatrem od morza. Otaczały nas krzaki porzeczek i małe, żółte kwiaty rozchodnika.

Naprawdę nie może być koszulka?

Top:

Koszulka:

Taka niewielka różnica, ale jednak jest. ;)

zajmował się taką magią na deser

?

Ethan jest czarnoksiężnikiem. Czarna magia to całe jego życie.

rozmowy z Diiu były jak balsam dla ich duszy

Skoro metafora, to metafora: rozmowy z Diiu balsamem dla ich duszy.

Może tak, ale jednak dałabym tam “były”, lepiej brzmi. ;)

jeżyny, w których mama mnie rodziła

Niewygodnie trochę :)

Wygodniejsza wersja:

jeżyny, przy których mama mnie rodziła

huśtawka wciąż przywiązana do gałęzi bzu

A nie zawieszona po prostu? Bez jest kruchy, nie wieszałabym na nim huśtawki.

Szukałam mniejszych krzewów, bo bohaterowie są mali jak myszki, więc taka huśtawka mogłaby na bzie się utrzymać. ;)

Czemu ona kładzie sobie kamizelkę na brzuchu?

Bo jest w bieliźnie. XD

Pierwsze kilka razy tylko przenikałam

Hmm.

Pierwsze kilka razy tylko wchodziłam

Wybacz. Gadam o takich rzeczach, jakby miało cię to obchodzić…

Dziwna wypowiedź, mało naturalna.

Może postawię na: Zresztą, co cię to obchodzi…

sama jego obecność jest dla ellirów obrazą

Hmmm.

Widmo żywi się ich błękitną krwią, atakuje w podniebnych trasach.

No, to chyba gorzej niż obrazą.

A mogłam prosto:

Sprowadziłaś pod wodę widmo, które żywi się ich błękitną krwią,

(Ale nie, po co, lepiej utrudniać życie xD)

widzieli, że planowało mnie zabić

C.t.: widzieli, że planuje mnie zabić. Nie wiem, czy użyłabym tego słowa.

Zmiana na: I do tej pory nie wiem, czemu mnie tropiło.

Widmo nie chce, żebyś tu była, żebyś… ukradła Blask.

Skąd ten wniosek? Nic na to nie wskazywało.

Bo to słowa Strażnika, który chce pociągnąć rozmowę w kierunku kradzieży Blasku, żeby zaprowadzić Jeżynę do Wygasłego Miasta. Więc w tym momencie nie ma to może sensu, ale na koniec ma. ;)

Chyba że jest tak niezrozumiale, że lepiej dopisać wypowiedź Strażnika, że widmo chciało zabrać Jeżynę z opowiadania?

Blask Tworzenia to pełna moc, bez ograniczeń.

Nope. Mówi Ci to dyplom z filozofii :)

? :D

Porozumiewają się bezosobowo.

Co to znaczy?

Usunęłam, bo sam brak imion wystarczy. ;) No wiesz, delfiny też się porozumiewają, ale nie mają imion. ;)

Widok, który mijaliśmy

Krajobraz

napawał mnie lękiem i fascynacją

Zapewniasz.

Hm… nie wiem, jak nie zapewnić. XD

Przelecieliśmy nad przerzedzonym

Aliteracja.

A co z “n” w środku? XD

renifery o czerwonych, bogato zdobionych porożach

Poroże się nie pluralizuje.

Ale że…

renifery o czerwonym, bogato zdobionym porożu

Kurczę, wygląda jakby wszystkie renifery miały jedno czerwone poroże. XD

Ale skoro tak jest poprawnie…

Taki prosty symbol tego, co umarło.

W jaki sposób mak symbolizuje umarłych? Nie mówię, że nie może. Nie mówię, że musi być znakiem ikonicznym. Ale… ?

Za bardzo się zapędziłam. XD

Stare: Ellir zostawił nas tuż przy ostatniej żywej roślinie rosnącej przy granicy między szarą skorupą a naturą. Czerwony, rozkołysany mak.

Nowe: Ellir zostawił nas obok ostatniej żywej rośliny rosnącej przy granicy między szarą skorupą a naturą – fioletowej, rozkołysanej krwawnicy.

Jeśli ja mogę skakać po historiach, to… Chcę go powstrzymać. Nie pozwolę, żeby ktoś inny ukradł taką moc.

Ale ktokolwiek, czy Ethan konkretnie? Jakie są właściwie jej motywy?

Myślałam, że są oczywiste, ale na myśleniu się u mnie kończy. XD Okej, więc tak:

– (…) Po co mu Blask Tworzenia? Mówiłeś, że to… czarnoksiężnik?

– Tak. Z taką mocą może być niebezpieczny nawet dla twojego świata.

– Wiem. Dlatego tu jestem. Nie pozwolę, żeby ukradł Blask.

które mogło nas zmienić

?

Kiedy wchodzą do miasta – zmieniają się w szkice. Jeżyna kilka akapitów wcześniej mówi: To legenda, bajka opowiadana dzieciom na dobranoc…

Zna miasto i wie, że może ich zmienić w te szkice, nie chciałam tego wyjaśniać na tym etapie. ;)

który zaczyna rozmowę o tożsamości, może nieopatrznie rzec dwa słowa za dużo

Mętnawe.

Hm… Ale co? Ślepawa jestem. XD

Muzyka skrzypiec tym razem rozbrzmiała jak sfałszowana

Muzyka nie może być sfałszowana, tylko fałszywa. I jeśli brzmi fałszywie, to taka jest – muzyka jest nieoddzielna od swojego brzmienia.

Ale zdanie “Muzyka skrzypiec tym razem fałszywa” też źle brzmi. :(

grana przez istotę o połamanych palcach

Dlaczego?

Takie skojarzenie, przenośnia z tego świata, u nas mówi się, że ktoś śpiewa, jakby słoń nadepnął mu na ucho. Tu można grać jak istota o połamanych palcach. :)

Wracając, może w ogóle się pozbędę tej fałszowanej muzyki (xd) i scalę:

Muzyka skrzypiec brzmiała jak grana przez istotę o połamanych palcach.

Muzyka przypominała dzikie szarpanie strun, bolesne dla uszu.

Kliniczne, a scena ma być pełna napięcia.

Muzyka przypominała dzikie szarpanie strun.

Czy nadal kliniczne? XD

Na przecinki jedna rada… Krzyczeć, bić, może się nauczę kiedyś. :D

P.S. Finklo, Ambush, Fascynatorze, muszę chwilowo wyłączać, więc odpiszę później. :)

rozbłysły niczym światło odbite od szkła. Nieznana siła wypchnęła z dna wirujący piasek, więc mocniej chwyciłam bransoletę

muszę nadrobić trochę pozycji od Dicka. ;)

Witamy w wariatkowie :D

Wszystko, czego dotykali bogowie, było piękne. Czym zawinił bóg, który bawił się incognito w sprzedawcę lodów?

Elegancko.

Zastanawiam się tylko, czy dać w miejsce “bóg” – “ten”?

Nie musisz. Tak, jak jest, jest bardziej wzniośle, co pasuje do motywu bogów.

W kilku miejscach spodnie przeszły mi wodą. U Strażnika zaczęły nasiąkać ramiona.

Ciągle hmm. Strażnikowi, ale poza tym… hmm.

Zastosowałam podobną zasadę, może błędnie, ale kiedy coś leci prosto w nasze włosy, ale tylko o nie haczy, a nie się w nie zaplątuje – o taką sytuację mi chodziło.

Hmmmmm. W dialogu chyba nawet bym nie zwróciła uwagi, ale w opisie przydałoby się to trochę bardziej opisać.

Ale jeśli jest to błąd – będę zmieniać.

Myślę, że może zostać.

A nie psuje dynamizmu? Czy zmienią jest niepoprawne?

"Zmienią" jest niepoprawne. Całe zdanie:

W umyśle brakowało słów, które zmienią historię.

I tak – tych słów nie ma. Skoro ich nie ma, to nic nie zrobią – zrobiłyby, gdyby były. Więc musisz zastosować tryb przypuszczający.

nie zawsze coś ma sens, po prostu autorzy mogą się pomylić

XD Wiem. Przypuszczałam, że się pomyliłaś, ale nie mogłam tego wiedzieć na pewno, nie? ;)

Skały zbryzgane niebieską, fosforyzującą krwią rozczłonkowanych ellirów.

Grzbiet ellira był miękki, jak z gumy.

Guma bywa i twarda…

Zmieniłam od razu cały akapit. :D

OK ^^

Taka niewielka różnica, ale jednak jest. ;)

A koszulka to nie ogólniejsza nazwa po prostu?

Ethan jest czarnoksiężnikiem. Czarna magia to całe jego życie.

Dobra, ale to ma do deseru?

Może tak, ale jednak dałabym tam “były”, lepiej brzmi. ;)

Bo ja to nie mogę się pomylić? XD

Szukałam mniejszych krzewów, bo bohaterowie są mali jak myszki, więc taka huśtawka mogłaby na bzie się utrzymać. ;)

Aaaa, prawda. Ale krzaki bzu akurat są dość spore :)

Może postawię na: Zresztą, co cię to obchodzi…

Może…

Ale nie, po co, lepiej utrudniać życie xD

Where is the fun in that? XD

Bo to słowa Strażnika, który chce pociągnąć rozmowę w kierunku kradzieży Blasku, żeby zaprowadzić Jeżynę do Wygasłego Miasta. Więc w tym momencie nie ma to może sensu, ale na koniec ma. ;)

No, tak, bo on wie.

lepiej dopisać wypowiedź Strażnika, że widmo chciało zabrać Jeżynę z opowiadania?

A jak byś chciała to rozwiązać?

? :D

Taki wtręcik :)

No wiesz, delfiny też się porozumiewają, ale nie mają imion. ;)

A skąd wiesz, że nie mają? XD

Hm… nie wiem, jak nie zapewnić. XD

Opisać, jak się czuła, a nie to nazywać, proste.

A co z “n” w środku? XD

Rymom nie przeszkadza, aliteracjom (które są jak rymy, tylko na początku słowa) też nie ^^

Kurczę, wygląda jakby wszystkie renifery miały jedno czerwone poroże. XD

W sumie tak i tak jest dziwnie…

fioletowej, rozkołysanej krwawnicy

Nie chodzi o to, że musi być określony gatunek kwiatka, po prostu ten symbol nie ma umocowania w tekście.

na myśleniu się u mnie kończy. XD

Oj, niektórzy w ogóle nie myślą XD

Zna miasto i wie, że może ich zmienić w te szkice, nie chciałam tego wyjaśniać na tym etapie. ;)

Ale to wyraźnie coś wskazuje, a skoro nie wiadomo, co, wychodzi myląco.

Hm… Ale co? Ślepawa jestem. XD

No, jakieś takie… argh, za zimno, żeby myśleć :)

Ale zdanie “Muzyka skrzypiec tym razem fałszywa” też źle brzmi. :(

Okropnie brzmi. Hmm. Może tak: Tym razem skrzypce zagrały fałszywe nuty?

u nas mówi się, że ktoś śpiewa, jakby słoń nadepnął mu na ucho. Tu można grać jak istota o połamanych palcach. :)

Tylko ten słoń jest tak absurdalny, że nie grozi mu konkretyzacja, a połamanym palcom grozi.

Czy nadal kliniczne? XD

Błąd kategorialny ^^ Sama nie wiem, jak to poprawić…

Na przecinki jedna rada… Krzyczeć, bić, może się nauczę kiedyś. :D

Tak, nasłać Balroga XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, to już będzie całość komentarza. :D Później będę odpisywać na nowsze komentarze. :)

Łomot serca spowalniał czas, w którym nie potrafiłam zareagować.

…?

Nie potrafiłam się ruszyć.

białoszarym dymie, coraz ściślej przylegającym do papierowego ciała

To znaczy? Co tu się dzieje?

Strażnik próbował wyskoczyć z dymnego kręgu, ale niewidzialna siła trzymała go w miejscu.

Brakuje drzwi, okien, czasami wszystkiego

A co jest, skoro niczego nie ma?

Same budynki, bez drzwi, okien. :D No ale… jak dodam czasami obu tych rzeczy to źle brzmi. Może bardziej ta:

Brakuje drzwi, okien, czasami dachów. Istnieją też same bryły, których przeznaczenia nie rozumiem.

bez pamięci, ledwo rozpoczęci

Rym.

ledwo zarysowani

Każda kwestia w tym komiksie jest ciężka, depresyjna, często patetyczna.

Hmm. Dla porządku: https://sjp.pwn.pl/szukaj/patetyczny.html

No bo to takie pełne powagi teksty.

To Wygasłe Miasto, tu nikt ci nie pomoże.

straciliśmy własną niepowtarzalność

Jak?

Stając się szkicem? XD

Czuję głównie lekkość; ale nie taką przyjemną, to raczej pozbawienie ciała, oderwanie od normalności.

Hmmmm.

Hm, no trudno mi wymyślić teraz nowy, bardziej plastyczny opis zostania dwuwymiarowym, więc może do tego wrócę. :D

I staliśmy się inni pod względem wzrostu. Nie jesteśmy niczym chochliki, teraz pasujemy do reszty.

Przedłużasz.

To jest istotne (wzrost) przy spotkaniu z Dalią. Ale może spróbuję dać to gdzieś indziej… Hm…

My też przypominamy tych ludzi, nawet wzrostem. I straciliśmy własną niepowtarzalność.

A tamto usunęłam. ;)

Trudno tu o zwykły ruch. Coś nami steruje, nie pozwala na swobodę.

?

Coś popycha ich w odpowiednim kierunku, prosto ku centrum, to moc tworzenia Strażnika, ale Jeżyna o tym nie wie. ;) Chodzi o to, że sterując ruchem szybko docierają do centrum.

Dłuższe stanie może być niebezpieczne.

Mało naturalne.

Miasto może nas pochłonąć.

przerywa milczenie

Uuu, nie cierpię tego sformułowania.

– To cena, którą płaci każdy tworzący historię. Patrz – Strażnik wskazuje smoka bez łap. Tuż obok rycerz macha mieczem.

Są bolesną stratą czasu.

Hmm?

A czym mają być projekty, które nie zostały skończone? ;)

Prawie wpadam na szkice głów dwójki dzieci nad kamieniem, wrośniętych w otoczenie.

Rym, ale zdanie ogólnie surrealistyczne.

Surrealistyczne jak Wygasłe Miasto. ;)

Co do rymu:

Prawie wpadam na szkice głów dwójki dzieci wrośniętych w otoczenie, są nad płaskim głazem, pewnie mieli na nim siedzieć.

gładki dekolt ściśnięty gorsetem, otulony suknią z koronkami

Dziwny opis.

Włosy luźno puszczone na dekolt, talia ściśnięta gorsetem, otulona suknią z koronkami.

w patetycznej sypialni umysłów twórców

…?

Ale przyda się wyjaśnienie czy po prostu źle brzmi?

który w rozpaczliwej walce próbuje podnieść głowę przyciśniętą do szarego podłoża

Hmmm.

Hm, no tak, trzeba prościej. Prościej, Ananke, nie komplikuj sobie życie

Na lądzie Ethan przygniata głowę Strażnika do szarej ziemi.

mamrota pod nosem zaklęcie

Mamrocze. https://wsjp.pl/haslo/podglad/11654/mamrotac

Niby wiem, ale zawsze się mylę. XD

A to dlatego, że mi to źle brzmi. W pierwszej wersji kalałam tekst “szeptam”, po jednym czytaniu wyłapałam i zmieniałam, ale… wersja szeptam (mimo że błędna) lepiej mi brzmi niż poprawne szepczę.

Dzięki za mamrotanie, poprawione. ;)

Srebrne światło wydostaje się z papierowego ciała

Jak larwa cthulhu z zezwłoku matki? XD Sorki, ale – chodzi o konotacje.

Srebrne światło sączy się z papierowego ciała.

palący podmuch obejmuje mu ciało

I znowu – konotacje. Jednocześnie go palisz i pieścisz.

Cała ja. :D

Ethan wrzeszczy, kiedy palący podmuch trawi jego ciało.

zbolałymi wargami

? https://wsjp.pl/haslo/podglad/100348/zbolaly

mówię spierzchniętymi wargami

jestem jak żywa rana pozbawiona tlenu

…? Melodramat.

Zostawiam, bo w tej sytuacji bohaterkę może ponieść. ;)

płynie zapomnianym rytmem

Niespójne.

Niespójne z…? To świat, w którym mamy do czynienia z dawnymi opowiadaniami, które nigdy nie będą skończone.

Wygasłe Miasto upomina się o każdą zmianę; nie pozwala jej rozkwitnąć.

?

Wcześniej jest informacja o tym, że zmiany, których dokonała Jeżyna (błękitne niebo, jezioro) wracają do dawnych, szarych barw.

To melodia odciskająca piętno na moim sercu.

Teraz odciskająca, czy melodia, która już kiedyś odcisnęła to piętno?

To melodia, która odcisnęła piętno na moim sercu.

Widmo węszy, choć dwuwymiarowe, z mgłą przypominającą sztuczną folię.

Węszy – z mgłą? I nigdy nie widziałam, żeby folia rosła na drzewach :)

Zdanie jest do kitu, ale skąd wzięłaś te drzewa? :D

Zrobiłam tak, że wcześniej wspomniałam o wymiarze:

I wtedy widzę wielki, ciemnosiwy kształt – jednowymiarowy.

A z widmem skróciłam:

Widmo węszy. Czeka.

bez linii okalających osoby

Te linie nazywają się kontury.

To jeden z tych momentów, kiedy człowiekowi brakuje słowa i wymyśla bzdury. XD

Leżałam do połowy przeniesiona przez granicę.

? Ona leży w poprzek granicy?

Leżałam w połowie przeniesiona przez granicę.

Język przylegał do gardła

Hmmm… jak?

Nachyliłam głowę nad spodenki

Bardzo dziwnie to brzmi.

Więc połączone:

Język bolał – suchość w ustach, brak śliny. Dotknęłam wargami spodenek, w karku coś mi strzeliło.

Podobno dostają misję, dzięki której mogą odpokutować swoje przewinienia.

Nie było dotąd mowy o przewinieniach. A szyk wskazuje, że była.

Pamiętajmy, że Jeżyna czytała książkę “Legendy Twierdzy”, w której są opowieści o Strażnikach, stąd na początku wiedziała o pewnych zasadach, które ich obowiązują.

za pomocą umowy

?

Bardziej czytelna wersja?

Zanim wkroczyłaś do pierwszego opowiadania, zdołałem odszukać Dalię i zawrzeć z nią umowę. Obiecałem, że zwabię cię tutaj, jeśli pomoże mi wykraść ci przez sen część twojej mocy.

Pozwolić na posiadanie mocy.

Hmm.

Chciała, żebyś dostała moc.

Boleśnie wykręciłam kark.

?

– To jest… – Spojrzałam w górę. – To nie może być…

namiastka ostatniego pożegnania

Melodramat. To jest pożegnanie.

Ta namiastka pożegnania była wszystkim, co dostaliśmy.

Taka wersja jakoś mi pasuje. :D

pozwoliła mu na sen

Hmmm.

Dobra, było tak:

Dalia, Tworzycielka, pozwoliła mu na sen, z którego nie zbudziłby go żaden ból. Kiedy płonął, wciąż spał, uśmiechnięty, nieświadomy śmierci.

A będzie tak:

Tworzycielka Dalia sprawiła, że kiedy płonął, wciąż spał – uśmiechnięty, nieświadomy bólu, śmierci.

Każdy Tworzyciel na końcu swej drogi staje się widmem.

A w sumie dlaczego?

A dlaczego feniks, który umiera, zmienia się w popiół, a później odradza? Dlaczego troll, na którego zaświeci słońce, zmienia się w kamień? I tak dalej… :)

Ale fabuła rozwija się jakoś tak… beznamiętnie. Jasne, uczuć jako takich jest tu ho, ho i trochę, ale to są rozterki protagonistki, a reszta postaci i świata zdała mi się papierowa.

Na to nic nie poradzę. :D Strażnik tak naprawdę jest bardzo zachowawczy i jako ojciec Jeżyny nie może być tak do końca sobą, więc stąd pewnie wynika jego papierowość. Widmo to widmo, głównie tropi. Ethana było mało, więc to mój błąd, mogłam zrobić z nim więcej scen. Chyba najbardziej ucierpiała Dalia, no nie zdążyłam jej za wiele ukazać. Z drugiej strony ona też grała kogoś, kim nie jest. Przy pierwszym spotkaniu dobrze udaje, że nie ma pojęcia, kim są goście w zamku. ;) Oprócz Ethana wszyscy odgrywali pewne role.

Trudno uchwycić jakąś nić przewodnią.

Tu już nic nie poradzę, skupiłam się na tym, że Jeżyna wskakuje do nieznanej historii, rusza na podróż po magiczny artefakt, a na koniec okazuje się, że to był podstęp i to właśnie jej kradną moc. ;)

Coś tam niby było na początku, ale potem zanikło. Powiązania przyczynowe są słabe. Ogólnie wyszło bardzo onirycznie.

W sensie które powiązania są słabe, tzn. co się słabo łączy? ;)

Wygasłe Miasto miało być takim onirycznym zakończeniem, reszta – hm, nie wiem, nie miałam tego na celu, więc jeśli tak wyszło, no nic – nie wyszło. :D

Poza tym – ufff! Odpisałam na cały komentarz, teraz poprawię błędy wyłapane do tego momentu. :D

I z całego serca dziękuję za wskazania wszystkich błędów.

Jeśli wpadniesz do Szczecina – zapraszam na kawę/herbatę. :D

Napracowałaś się tak, że brak mi słów. Arigatou gozaimasu! I to nie tylko tak, że dzięki temu poprawię opowiadanie – w przyszłości będę mogła zaglądać do tych porad i zerkać, czy nie popełniam znowu tych samych błędów. A to najważniejsze. :)

Jesteś super! :D

Nie potrafiłam się ruszyć.

Keep It Simple? :D

Strażnik próbował wyskoczyć z dymnego kręgu, ale niewidzialna siła trzymała go w miejscu.

… nie wpadłabym na to.

Istnieją też same bryły, których przeznaczenia nie rozumiem.

…?

No bo to takie pełne powagi teksty.

Na wszelki wypadek wkleiłam, nie uwierzysz, jakie dziwne pomysły ludzie mają ;)

Stając się szkicem? XD

A szkic nie może być niepowtarzalny?

My też przypominamy tych ludzi, nawet wzrostem. I straciliśmy własną niepowtarzalność.

Dużo ładniej ^^

Coś popycha ich w odpowiednim kierunku, prosto ku centrum, to moc tworzenia Strażnika, ale Jeżyna o tym nie wie. ;) Chodzi o to, że sterując ruchem szybko docierają do centrum.

Hmmmmmm…

– To cena, którą płaci każdy tworzący historię. Patrz – Strażnik wskazuje smoka bez łap. Tuż obok rycerz macha mieczem.

A czym mają być projekty, które nie zostały skończone? ;)

A, to zależy od nastroju autora ;)

Surrealistyczne jak Wygasłe Miasto. ;)

Prawda, prawda.

pewnie mieli na nim siedzieć

Dzieci miały na nim siedzieć. Rodzaje gramatyczne po coś są ;)

Ale przyda się wyjaśnienie czy po prostu źle brzmi?

Nie mam pojęcia, o co tu chodziło.

Na lądzie Ethan przygniata głowę Strażnika do szarej ziemi.

OK.

lepiej mi brzmi niż poprawne szepczę

Może dlatego, że mamroczę, szepczę, głaszczę są trochę szeleszczące.

Srebrne światło sączy się z papierowego ciała.

Ładnie ^^

Ethan wrzeszczy, kiedy palący podmuch trawi jego ciało.

Muahahaha :)

Niespójne z…? To świat, w którym mamy do czynienia z dawnymi opowiadaniami, które nigdy nie będą skończone.

Niespójne wewnętrznie – czy rytm płynie?

Wcześniej jest informacja o tym, że zmiany, których dokonała Jeżyna (błękitne niebo, jezioro) wracają do dawnych, szarych barw.

Jakoś tego nie połączyłam…

Zdanie jest do kitu, ale skąd wzięłaś te drzewa? :D

Folia jest sztuczna – "sztuczna folia" to pleonazm ^^

To jeden z tych momentów, kiedy człowiekowi brakuje słowa i wymyśla bzdury. XD

Bywa :D

Leżałam w połowie przeniesiona przez granicę.

Zawrót głowy…

Pamiętajmy, że Jeżyna czytała książkę “Legendy Twierdzy”, w której są opowieści o Strażnikach, stąd na początku wiedziała o pewnych zasadach, które ich obowiązują.

Ona tak, ale my – nie.

Zanim wkroczyłaś do pierwszego opowiadania, zdołałem odszukać Dalię i zawrzeć z nią umowę. Obiecałem, że zwabię cię tutaj, jeśli pomoże mi wykraść ci przez sen część twojej mocy.

O wiele zgrabniej.

Taka wersja jakoś mi pasuje. :D

No, nie uduszę Cię za to

Tworzycielka Dalia sprawiła, że kiedy płonął, wciąż spał – uśmiechnięty, nieświadomy bólu, śmierci.

Hmmm…

A dlaczego feniks, który umiera, zmienia się w popiół, a później odradza? Dlaczego troll, na którego zaświeci słońce, zmienia się w kamień? I tak dalej… :)

Na początku można dać coś bez uzasadnienia, ale na końcu już mniej. (Glum, glum).

Strażnik tak naprawdę jest bardzo zachowawczy i jako ojciec Jeżyny nie może być tak do końca sobą, więc stąd pewnie wynika jego papierowość.

Akurat Strażnik chyba był najmniej papierowy :) choć zrobiony z papieru.

Oprócz Ethana wszyscy odgrywali pewne role.

Ale mieliśmy jak się tego domyślić?

W sensie które powiązania są słabe, tzn. co się słabo łączy? ;)

W sensie – tekst jest mocno epizodyczny, kolejne etapy wędrówki nie zależą od siebie nawzajem.

I to nie tylko tak, że dzięki temu poprawię opowiadanie – w przyszłości będę mogła zaglądać do tych porad i zerkać, czy nie popełniam znowu tych samych błędów. A to najważniejsze. :)

I to jest dobre podejście!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, odpisujesz tak ekspresowo, że pozostaje mi uwierzyć, że w końcu znalazłaś TARDIS. :)

Odpisuję w kolejności, więc teraz czas na zaległe komentarze. :D Do Twoich oczywiście wrócę. :)

Finkla

Może oddala się od fantasy w stronę rozważań metafizycznych, ale za to wypada oryginalnie na tle konkursowym.

Dziękuję. :) W pierwotnej części planowałam kraść czas, ale przypomniał mi się film “Wyścig z czasem” i… poszłam w innym kierunku. ;)

Słabo do mnie trafia oniryzm, momentami trudno było załapać, co się dzieje i dlaczego.

Kurczę, trochę się bałam, że tekst nasiąka łopatologią, ale jak widać wciąż mam problem z przedstawianiem historii zrozumiale. ;p No nic, muszę nad tym pracować. ;)

No, miałam problem ze zrozumieniem reguł rządzących Twoim światem.

A których reguł? :)

Ma to swój urok, acz w takich sytuacjach niekiedy podejrzewam szantaż emocjonalny.

Tak, dobrze podejrzewasz. :) Ojciec, który stracił żonę, ukrywał córki przed światem, to na pewno jest chore (nieważne jak bardzo kochasz). Poza tym – Jeżyna dostała Blask i miała do niego prawo, a czy on miał prawo ten Blask odebrać? Czy dziewczyna, która jest żołnierzem i planuje wziąć udział w misji samobójczej, a jej samolot zostaje zepsuty przez ojca – powinna być wdzięczna? A może nie, skoro tego chciała? Starałam się, żeby ojciec nie był krystaliczną postacią, w końcu uknuł tę intrygę za plecami córki. ;) Czym jest widmo – nie wiemy i o to chodzi, żeby Jeżyna do końca życia nie wiedziała, czy śmierć ojca i utrata Blasku były dobrym pomysłem.

Dlaczego mamrota i głaska, a nie mamrocze i głaszcze?

Poprawione, ale ogólnie mam z tym problem, źle mi brzmią szeleszczące (jak nazwała je Tarnina) końcówki. XD

Fascynator

Heh, nie da się wyalienować z rozentuzjazmowanego tłumu w publicznym miejscu… Taki los.

Jak już pochłoniesz te wszystkie nastroje – poczytaj opowiadanie. :D

Ambush

Chyba skazuje?

Poprawione, dzięki. :) Czytam ja, Tarnina, Finkla, ale jak widać – im więcej osób patrzy, tym więcej można zobaczyć. :D

A to nie powinna być myśl?

Oddzieliłam, dziękuję, będzie czytelniej. ;)

Bałam się, że nie uda Ci się tego spiąć, ale jednak sukces;)

Super, cieszę się, że tak myślisz. :)

Super, że oni wszyscy są wielowymiarowi (no może poza strażnikiem), nie ma zła dobra, jest szarość.

Starałam się. :) Lubię szarość.

A jak już jesteśmy przy szarości… Przypomniałam sobie ten kawałek:

https://www.youtube.com/watch?v=b3VJ18NcYqc

No i sam pomysł wejścia w opowiadanie, żeby dokonać w nim zmian i to, że nie zawsze te zmiany są możliwe. No, bajka!

Dziękuję za komentarz, bardzo mi miło. Pomysł taki w moim stylu, skakanie po światach, dziwne sytuacje, trochę magii, tym bardziej mogę odetchnąć, że przypadł do gustu, bo dość często słyszę, że piszę zbyt nietypowo i absurdalnie. ;)

Pozdrawiam Was wszystkich i dziękuję za przeczytanie. :)

A których reguł? :)

Hmmm. Trudno powiedzieć, trochę czasu już upłynęło. Ale na przykład Strażnik – czego pilnuje i przed kim? Jakie są jego zadania i jakimi środkami dysponuje? Czym jest ten stwór, którego bohaterka bała się na początku i którego rodzaju chciała się całkiem pozbyć? Jak to jest z tymi przedmiotami dotkniętymi przez bogów? Czy bohaterka wchodzi do jakiegoś opowiadania i tam miesza, czy tworzy własne?

Babska logika rządzi!

Jak już pochłoniesz te wszystkie nastroje – poczytaj opowiadanie. :D

Od tego zawsze zaczynam…

dum spiro spero

Tarnino, teraz czas na część drugą. :D

… rolą muffinki?

Zadanie do spełnienia: bycie zjedzonym. XD

Papierowość jest w tekście umocowana, tylko po co ta ciastkowość?

No bo wygląda jak ciastko namalowane na papierze, ale apetyczność usunęłam. ;)

Z całego ciała Strażnika wydostał się podmuch wiatr

Wydostał się? Nie bardzo… o co konkretnie chodzi?

Chodzi o to, że ta moc wiatru wydobywa się z całego ciała, a nie tylko z ręki, jak to zazwyczaj ma miejsce przy takich zdolnościach. Całe ciało produkuje podmuch, jakby było wielkim wiatrakiem. XD

A o co chodziło?

O: Na pewno chcesz tu być?

Pachniał (…) jak w historii o demonie gdzie (…) zmieniałam fabułę.

Tak dobrze, tylko daj przecinek przed "gdzie".

Ale nie wydaje Ci się, że zmiana tej litery powoduje wrażenie, że Strażnik był w tej historii o demonie?

Lepiej, choć dekolt trochę z sufitu :)

To może do zdania z topem dodam: “obcisłego” i wtedy dekolt wywalę. ;)

Poprawiłam zaplątane ramiączko czarnego, obcisłego topu.

Najwyżej wpadnę jeszcze potem :)

Mając na uwadze usuwanie “się” – oto zmiana:

I wtedy odwłok robala zmaterializował się z powrotem. Charcząc i plując, harumi uciekł pod łóżko.

Mam niezwykle chytry plan, ale na razie sza :)

Fascynator już tu wszystko sprawdza, nie mamy pewności, czy nie przekaże dalej. XD No ale i tak czekamy. :)

Aa, czyli „Wiesz, co zrabują?” brzmi lepiej?

To dalej wygląda na pytanie retoryczne.

No to nie wiem, dla mnie to wygląda jak zwykłe pytanie (jasne, może być też retoryczne, ale nie musi ;)).

Będzie. Wzrost możesz porównywać do wzrostu (długości etc.).

A tak:

Byliśmy wielkości polnej myszki.

Mnie to też nie pasowało, ale nic lepszego akurat nie mogłam wymyślić. Pod prysznicem Cię olśni ;)

“ I choć nie obejmował czarnych, chłodno spoglądających oczu, niepasujących do tej drobnej, filigranowej kobiety, nie potrafiłam myśleć o niczym innym.”

No, nie, niezbyt to zgrabne. Hmm.

No to…

Uśmiechnęła się w taki sposób, że poczułam dreszcze na plecach.

Wyciągnęła rękę w naszą stronę, a kiedy dotknęłam jej skóry, otoczył mnie intensywny zapach lawendy i jaśminu. – Urocza jesteś.

– Prowadź do Ethana – powiedział chłodno Strażnik.

Ethan skrzywił wargi, jego pociągła, wychudła twarz była jak maska.

Ale w jakim sensie była jak maska? Sztuczna, nieruchoma?

No dobra, może lepiej w tym kierunku:

wychudła twarz była blada jak u wampira.

Tylko ręce miał takie, dlatego nosił rękawiczki. :D

Ciekawe. A jak go to napadło?

Nie ma w tekście wyjaśnienia, a takie to ważne? :D

Ale dym z pociskiem trudno porównać, naprawdę.

Okej, usuwam. :D

nad pękniętą wieżą unosiła się cienka warstwa czarnego dymu

Dalej nie wiem, co tu się dzieje. Jak to wygląda?

Dym nad wieżą, hm, nie wiem, zrobić sam dym?

nad pękniętą wieżą unosił się czarny dym

A druga sprawa – słaba jestem w opisach, co widać. :P Pozostaje mi tylko starać się bardziej. :)

Trzeba ćwiczyć :)

I czytać, a ostatnio czytam książki, w których nie ma takich opisów. ;p

Spokojniej, choć ucierpiał rytm. Wróć do tych zdań później.

Chyba za dnia, wtedy świeży umysł. :)

Nie. Lodziarni nie dzielimy na słynne i zatopione, to jest zupełnie co innego – chodzi o to, że określniki nie są sobie równoważne, a są tylko dwa, więc przecinek nie poprawia czytelności. Zob. tutaj: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/przecinek-miedzy-przymiotnikami;13827.html Lodziarnia jest słynna i zatopiona – możemy to potraktować jako "rzeczownik" [zatopiona lodziarnia] określony przymiotnikiem "słynna".

Dzięki, rozjaśniasz mi drogę. :D

Kurczę, tak często widzę "wzrok" tam, gdzie powinno być "Spojrzenie", że chyba się uwarunkowałam jak pies Pawłowa. Dammit. Dzięki, będę uważać.

Reszta już jutro, bo mój dług snu się powiększa…

Finklo, jutro odpiszę szczegółowo. :)

Fascynatorze, ale nie widziałam komentarza, choć może jestem ślepa. ;p

Tarnino, odpisujesz tak ekspresowo, że pozostaje mi uwierzyć, że w końcu znalazłaś TARDIS. :)

Po prostu czekam na Godota, to sobie chociaż coś porobię pożytecznego :)

im więcej osób patrzy, tym więcej można zobaczyć. :D

Tak :)

Zadanie do spełnienia: bycie zjedzonym. XD

Trudne zadanie :D

Chodzi o to, że ta moc wiatru wydobywa się z całego ciała, a nie tylko z ręki, jak to zazwyczaj ma miejsce przy takich zdolnościach. Całe ciało produkuje podmuch, jakby było wielkim wiatrakiem. XD

Hooo… jak to opisać porządnie…

Ale nie wydaje Ci się, że zmiana tej litery powoduje wrażenie, że Strażnik był w tej historii o demonie?

Nie, dlaczego?

I wtedy odwłok robala zmaterializował się z powrotem. Charcząc i plując, harumi uciekł pod łóżko.

Fascynator już tu wszystko sprawdza, nie mamy pewności, czy nie przekaże dalej. XD

Podrzucimy mu jakąś zmyłę ;)

No to nie wiem, dla mnie to wygląda jak zwykłe pytanie (jasne, może być też retoryczne, ale nie musi ;)).

Kwestia kontekstu.

Byliśmy wielkości polnej myszki.

O. I wszystko gra.

Czułam, że jest w niej chłód, który maskowała uśmiechem.

Może lepiej: maskuje, bo c.t., chociaż…

wychudła twarz była blada jak u wampira.

A, i teraz jasne.

Nie ma w tekście wyjaśnienia, a takie to ważne? :D

Niby nie…

nad pękniętą wieżą unosił się czarny dym

Prosto i zgrabnie ^^

a ostatnio czytam książki, w których nie ma takich opisów. ;p

Jakie, znaczy?

TARDIS zawiezie życzenia kolorowych snów do wczorajszego wieczora :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Chodzi o to, że ta moc wiatru wydobywa się z całego ciała, a nie tylko z ręki, jak to zazwyczaj ma miejsce przy takich zdolnościach. Całe ciało produkuje podmuch, jakby było wielkim wiatrakiem. XD

Hooo… jak to opisać porządnie…

Może poprosić o pomoc władcę Eolii?… Ideologicznie blisko a i sama Eolia mobilna bardzo.

Fascynator już tu wszystko sprawdza, nie mamy pewności, czy nie przekaże dalej. XD

Podrzucimy mu jakąś zmyłę ;)

A ja zrewanżuję się Pożeraczem Czasu, którego tu (czasu – nie pożeracza) zużywa się multum – ku

chwale literatury ale kosztem (wiadomo) pracy zawodowej oraz życia prywatnego…heh

https://youtu.be/pHO1JTNPPOU?si=brTF1ja4udc2im8S

dum spiro spero

Finklo, odpowiem na początku tekstem, żeby zobaczyć, jak to tam wygląda (bo jedno to moje wyobrażenie, a drugie to informacje zawarte w opowiadaniu). ;)

Ale na przykład Strażnik – czego pilnuje i przed kim?

Cytaty:

A papierowi muszą powstrzymać przed dokonaniem zmian, więc jest za późno.

Dostałem zadanie schwytania cię, zanim wejdziesz do tej historii.

Słowem wyjaśnienia: Pilnuje, żeby nie dokonywać zmian w historii, bo Tworzyciele potrafią tworzyć, ale że to wielka moc, no to potrafią też zmieniać, a zmieniają często nie swoje historie, a to już jest zakazane. I masz racje, w tekście nie ma tego za bardzo wprost opisanego, może przydałoby się z jedno zdanie więcej, żeby było czytelniej. ;) Pomyślę nad tym, dzięki. :)

Jakie są jego zadania i jakimi środkami dysponuje?

To w sumie podobne, co wcześniej:

Dostałem zadanie schwytania cię, zanim wejdziesz do tej historii.

Miał ją przejąć, zanim zacznie tu mieszać. No ale…

– Celowo nie zdążyłem. Od początku planowałem doprowadzić cię do tego miejsca…

Odnośnie środków – to masz rację, tego nie ma ujętego, bo papierowi zgarniają jeszcze przed zmianami.

Czym jest ten stwór, którego bohaterka bała się na początku i którego rodzaju chciała się całkiem pozbyć?

– Twoja mama… Miodunka nie zmarła z powodu choroby. Została wybrana. Nie mogła odmówić. Miała moc, ty też… ty też…

będzie próbowała cię stąd zabrać. Chciała, żebyś dostała moc.

– To jest… – Spojrzałam w górę. – To nie może być…

(…)

– Czeka. Zawsze miała cierpliwość.

– Każda Tworzycielka zmienia się w widmo… – Ojciec Jeżyny popatrzył jej w oczy. – To cena, którą musi zapłacić za ciężar tworzenia…

– Każdy Tworzyciel zmieni się na końcu swej drogi w widmo.

Cóż, skoro mama była Tworzycielką i zmieniła się w widmo, no to widmo jest matką Jeżyny, ale już jako widmo niewiele w niej cech ludzkich. Trochę jak nasze duchy, które po latach wariują i przypominają tylko strzęp tego, kim byli za życia. ;)

Nie chciałam tak wprost napisać: Twoja matka była Tworzycielką, ale jeśli trudno to rozszyfrować pomyślę nad zmianą. ;)

Jak to jest z tymi przedmiotami dotkniętymi przez bogów?

Cytat:

– Wyklęty bóg za karę staje się poddany ludziom, mogą za pomocą tego, czego dotykał na ziemi, zmusić go do zdradzenia różnych tajemnic.

Czyli: jeśli Diiu prowadził lodziarnię i oni tam zeszli na dno morza, żeby wziąć łyżkę, której używał, za pomocą tego przedmiotu mogli go przywołać. ;) Oczywiście dalej jest:

– Ale trzeba użyć zaklęcia przejmowania kontroli. (…) Bóg musi przyjść na każde wezwanie, lecz tylko utalentowany mistrz zdoła wydobyć z jego umysłu przydatne informacje.

Czy bohaterka wchodzi do jakiegoś opowiadania i tam miesza, czy tworzy własne?

Wchodzi do jakiegoś, tu za tekstem:

~~Dalia i kradzież (Blasku Tworzenia.~~

Przy czym Blask Tworzenia jest zamazany, ale z fabuły dowiadujemy się, że o niego chodzi. ;)

Już na początku Jeżyna usuwa fragmenty opowiadania, nadpisując własne:

– Usuwasz początek?

– Strażnik? – Zacisnęłam pięści.

– Wałszujesz historię.

Dalej mówi:

Nie, to moja opowieść, ukradłam ją…

Bo przejmując czyjeś opowiadanie, zmieniając całkiem fabułę, staje się już nasze.

– Weszłaś w opowiadanie bez znajomości wabuły?

– No. – Wzruszyłam ramionami. – Kartki były wyrwane. Poza tym i tak przejmę całą historię, po co znać jej prawdziwy przebieg?

– Tak myślisz? A może nie zaszkodzi zgłębić jej treści… zanim ją wymażesz.

Tu jeszcze pytanie Strażnika:

– Zmieniać światy w opowiadaniach, żeby kiedyś zrobić to samo ze swoim?

A na koniec:

– Dalia znajdowała cię dopiero po latach, przy kolejnej wizycie w Wygasłym Mieście.

Więc oryginalnie opowiadanie „Dalia i kradzież Blasku Tworzenia” przebiegało zupełnie inaczej. No wiesz, to jakby wejść do książki „Drużyna Pierścienia” i przy spotkaniu Gandalfa z Frodem wprowadzić orła, który ich zabierze do Mordoru, żeby tam wrzucili pierścień. :D

Na resztę komentarzy później. :D

No tak, sporo rzeczy wyjaśnia się pod koniec, ale w trakcie męczyło mnie niezrozumienie…

Po autorskiej egzegezie wygląda o wiele klarowniej.

Babska logika rządzi!

Finklo – aaa, o to chodzi, no na początku nie chciałam za wiele zdradzać. :D Może faktycznie za bardzo trzymałam wszystkie rozwiązania zagadek do końca, następnym razem pomyślę nad stopniowaniem wyjaśnień. :)

Fascynator

Może poprosić o pomoc władcę Eolii?… Ideologicznie blisko a i sama Eolia mobilna bardzo.

Trzeba poprosić o pomoc mój mózg, ale się przegrzał. XD

A ja zrewanżuję się Pożeraczem Czasu, którego tu (czasu – nie pożeracza) zużywa się multum – ku

chwale literatury ale kosztem (wiadomo) pracy zawodowej oraz życia prywatnego…heh

Oj, tak, pożarty czas nie wróci.

Ten pasikonikosmok wygląda przerażająco. :O

Poza tym zegar nadaje się do steampunku. :D

Tarnina

Nie wiem, nie znam nikogo, kto by tak mówił. Z drugiej strony, znam ogólnie mało ludzi i wszyscy oni są nienormalni :)

Może ja znam przez to, że pracowałam w różnych miejscach i ludzie naprawdę dziwnie mówią. XD

Mój dziadek mówił „No to siem ruszamy do domu” – o sobie samym, kiedy wychodził. XD Babcia uczy moją córkę “1 ,2 ,3 ,4 – to są moje litery”, a tam oryginalnie jest “numery”. XD No ale ja sama robię takie błędy, że mogłabym zapełnić całe ściany. :D

Może reg będzie wiedziała, jak się nazywa dół fraka, bo ja nie wiem :) ale jest lepiej.

Frak ma chyba poły, ale nie wiem, czy na pewno.

Klif nie był specjalnie wysoki

Oo, no i pięknie. :)

Aż tak, to nie, ale ja wiecznie mam katar :)

Jakbym miała wieczny katar – byłoby po mnie. Przy katarze wysusza mi się gardło i nie mogę oddychać, przez co prawie nie śpię w nocy.

Czyli chodziło Ci nie o to, że przyjemne zapachy są jednocześnie nieprzyjemne, tylko o to, że zapachy są tak intensywne, że aż gryzą drogi oddechowe? W takim razie brakuje wskazania na tę intensywność.

Hm, uznałam, że lawenda i jaśmin mają tak intensywne zapachy, że o tej intensywności nie muszę wspominać. XD No ale racja, ktoś może nie wiedzieć, jak intensywnie pachnie lawenda, więc:

intensywny zapach lawendy i jaśminu aż drapał w gardło

Nope :) Co powiesz na to: Siekhi to bańki złożone w całości z magii.

Przez ślepotę nie zauważyłam powtórzenia magii. XD Teraz jest super. :D

trąciła loki zbite w mokre pasma?

Hmmm, no nie wiem. Jakieś to "zbite" nie z tej bajki…

W sumie… można uprościć:

trąciła mokre loki

Chodzi o to, że słychać tak jakby ciągle echo…

Hmmm. No, to może tak: Głos ellira odbijał się echami ech?

Kurczę, nie brzmi to za dobrze. XD Zostawię na razie pętlę i pomyślę, może coś się uda lepszego wymyślić. ;p

Giętkie kończyny. XD

Maaackiiii XD

Bardziej…

Nie ma opcji, dzięki której zapisywałabym kopie robocze komentarza? Tak tylko pytam, bo przy ciągłym cytowaniu wygodniej pisać od razu tutaj, a nie w notatce i wklejać.

Niestety. Ale kiedy przybędą Czterej Admini Apokalipsy i nastąpi Nowy, Lepszy Portal, to może…

Czyli nigdy. XD

W kilku miejscach spodnie przeszły mi wodą. U Strażnika zaczęły nasiąkać ramiona.

Ciągle hmm. Strażnikowi, ale poza tym… hmm.

Na razie nie wpadłam na nic mniej „hm” . XD

Hmmmmm. W dialogu chyba nawet bym nie zwróciła uwagi, ale w opisie przydałoby się to trochę bardziej opisać.

Hm… Może tak:

Ethan wynurzył się pierwszy, podciągnął na skałach, my chwilę po nim. Dalia wzięła głęboki oddech. Spojrzałam w niebo. Czarna czaszka, teraz wielkości nietoperza, spadła na Dalię ze świstem i w ostatniej chwili wyminęła głowę, zahaczając kosmyk włosów, który zniknął przy głośnym krzyku Dalii.

"Zmienią" jest niepoprawne.

Okej, już widzę różnicę, dzięki. :)

Przypuszczałam, że się pomyliłaś, ale nie mogłam tego wiedzieć na pewno, nie? ;)

Oída oudén eidṓs :D

Grzbiet ellira był miękki, jak z gumy.

Guma bywa i twarda…

Hm…

Grzbiet ellira był elastyczny, przyjemnie miękki, podskakiwał w locie.

Taka niewielka różnica, ale jednak jest. ;)

A koszulka to nie ogólniejsza nazwa po prostu?

No nie, top to bardziej takie coś imitującego stanik. ;) Myślę, że czytelnik słysząc „koszulka” czy „top” – wyobrazi to sobie inaczej, dlatego nie chciałam używać koszulki dla zmyłki. ;)

Ethan jest czarnoksiężnikiem. Czarna magia to całe jego życie.

Dobra, ale to ma do deseru?

Ale to właśnie nowe zdanie, w którym nie ma deseru. XD (Chyba byłam głodna, kiedy to pisałam. XD)

Ale żeby czarną magię połączyć z deserem… No trzeba być bardzo głodnym. :D

Stara wersja:

Ethan to czarnoksiężnik, zajmował się taką magią na deser.

Nowa wersja:

Ethan jest czarnoksiężnikiem. Czarna magia to całe jego życie.

Ale deseru już nie będzie… :(

Bo ja to nie mogę się pomylić? XD

Ale nie mogłam na pewno wiedzieć, że się pomyliłaś. XD

Ale krzaki bzu akurat są dość spore :)

Ale niskie. :D

Ale nie, po co, lepiej utrudniać życie xD

Where is the fun in that? XD

lepiej dopisać wypowiedź Strażnika, że widmo chciało zabrać Jeżynę z opowiadania?

A jak byś chciała to rozwiązać?

Okej, dam więcej wyjaśnień. XD

A skąd wiesz, że nie mają? XD

Mają imiona, ale nie takie, jak my. XD U delfinów imiona to gwizdy, w sumie ciekawe. :D

Opisać, jak się czuła, a nie to nazywać, proste.

To proste, ale jak się ma pustkę w głowie – to już nie. XD Wrócę do tego. :)

fioletowej, rozkołysanej krwawnicy

Nie chodzi o to, że musi być określony gatunek kwiatka, po prostu ten symbol nie ma umocowania w tekście.

Tak, ale już nie ma słowa symbol, a kwiatka zmieniłam, bo 1. lepsza nazwa, 2. aliteracja. XD

Oj, niektórzy w ogóle nie myślą XD

To też ja, z przerwami na przebłyski myśli. XD

Zna miasto i wie, że może ich zmienić w te szkice, nie chciałam tego wyjaśniać na tym etapie. ;)

Ale to wyraźnie coś wskazuje, a skoro nie wiadomo, co, wychodzi myląco.

Hm, można uznać, że po prostu zmieni ich ta przygoda. ;)

No, jakieś takie… argh, za zimno, żeby myśleć :)

Umysł zaśnieżony. XD

Może tak: Tym razem skrzypce zagrały fałszywe nuty?

Ale to jest zbyt… łagodne.

Tylko ten słoń jest tak absurdalny, że nie grozi mu konkretyzacja, a połamanym palcom grozi.

A, o to chodziło, ale połamane palce też są dość absurdalne, przecież nie można grać z połamanymi palcami. ;)

Błąd kategorialny ^^ Sama nie wiem, jak to poprawić…

Aj, dobra, to usuwam to szarpanie. :P

Tak, nasłać Balroga XD

Jest w drodze. :D

Nie potrafiłam się ruszyć.

Keep It Simple? :D

W sensie: wywalić? XD

Istnieją też same bryły, których przeznaczenia nie rozumiem.

…?

Na wszelki wypadek wkleiłam, nie uwierzysz, jakie dziwne pomysły ludzie mają ;)

Ja uwierzę we wszystko. :D

A szkic nie może być niepowtarzalny?

Może. Ale tam jest: “I straciliśmy własną niepowtarzalność.”, co ma wskazywać na to, że są tak podobni do szkiców, bardziej komiksowi, naszkicowani. ;)

A, to zależy od nastroju autora ;)

Może dostaną (niedokończone projekty) nowe życie i znikną z Miasta. :)

Dzieci miały na nim siedzieć. Rodzaje gramatyczne po coś są ;)

Mój brak ogarnięcia kiedyś mnie wykończy. XD

P.S. Już blisko końca. :D

Ananke, ale nie zmieniaj tekstu ani tym bardziej stylu pod mnie jedną. Poczekaj na lepszą próbę, może większości się tak podoba.

Babska logika rządzi!

Finklo, ja mam z tym ogólnie problem, że czasami (często?) piszę niezrozumiale. XD

Tego tekstu i tak nie zmieniam, mówiłam, że tak na przyszłość muszę trochę bardziej stopniować te zagadki, bo faktycznie wszystkie wyjaśnienia są na koniec, a może przydałoby się coś w środku. :)

Cześć, Ananke!

Całkiem przyjemna lektura. Opowiadanie przypomniało mi fakultet z postmodernizmu i graficzne nowele z ich samoświadomym protagonistą, który dobrze wie, iż jest częścią opowieści. Skojarzyło mi się także z Atramentowym Sercem i tamtejszą mechaniką wpływania na napisaną historię – a także z misją ratowania rodziny. Niekończąca się historia też przychodzi na myśl, głównie z powodu zła tropiącego bohaterkę i Blasku, który posiada.

Wyklęty bóg za karę staje się poddany ludziom, mogą za pomocą tego, czego dotykał na ziemi, zmusić go do zdradzenia różnych tajemnic.

Bardzo ciekawe.

Ładne, oniryczne światotwórstwo, chociażby urzekły mnie elliry. Bardzo zmysłowe – smaki, zapachy, dźwięki gry na skrzypcach. Przyroda ładnie współgra z tym surrealistycznym światem baniek, papieru i popiołu. Światotwórstwo jest tutaj także dosłowne – stworzone światy umierają, porzucone. Dość oryginalne podejście, duży plus.

Podoba mi się swoboda narracji – głównie dzięki świetnemu wykorzystaniu narracji pierwszoosobowej – i stworzona dzięki temu dynamika między bohaterami. Jeżyna myśli o ellirze niemającym imienia, Strażnik wyjaśnia na głos, dlaczego tak jest.

Istota o połamanych palcach grająca na skrzypcach jest wizją, która zostanie ze mną na dłużej. Tak samo naszkicowany świat na dnie szuflady.

Dobry zwrot w roli antagonisty. Niby nie najwymyślniejszy, jednak wcale nie oczekiwałam tego podczas lektury – pasowało to, co się wydarzyło. Ogólnie, mam wrażenie, że historia prezentuje się najlepiej od onirycznej właśnie strony, niekoniecznie fabularnej – fabuła jest tutaj dość bajkowym questem zastąpienia matki w osobliwej roli Tworzyciela – natomiast pojawia się wiele elementów fantastycznych, które wyróżniają się spomiędzy gęstwiny konceptów i chaosu myśli protagonistki.

Usta z lukru rozlały się, zanikły. Pozostała cienka kreska. Jedno borówkowe oko było zgniecione. Rodzynki z głowy powypadały.

Dobrze napisane, a zarazem tworzące ładny nawias.

Pozdrawiam i powodzenia w konkursie!

na początku nie chciałam za wiele zdradzać. :D

To kwestia równowagi – nie można za dużo zdradzić, bo będzie nudno, ale nie można za mało, bo będzie niezrozumiale.

Frak ma chyba poły, ale nie wiem, czy na pewno.

Możliwe. Ja się tam na modzie nie znam :)

Maaackiiii XD

Bardziej…

Czarna czaszka, teraz wielkości nietoperza, spadła na Dalię ze świstem i w ostatniej chwili wyminęła głowę, zahaczając kosmyk włosów, który zniknął przy głośnym krzyku Dalii.

O, to jest to. Troszkę aliteruje, ale nie mam pojęcia, jak to odaliterować. Łasica konieczna?

Grzbiet ellira był elastyczny, przyjemnie miękki, podskakiwał w locie.

Podskakiwał? :)

Myślę, że czytelnik słysząc „koszulka” czy „top” – wyobrazi to sobie inaczej, dlatego nie chciałam używać koszulki dla zmyłki. ;)

Hmmm, może i tak.

Chyba byłam głodna, kiedy to pisałam. XD

Polecam migdały do pisania ^^ I ciastka owsiane.

Ethan jest czarnoksiężnikiem. Czarna magia to całe jego życie.

Ale deseru już nie będzie… :(

Buu :)

Ale nie mogłam na pewno wiedzieć, że się pomyliłaś. XD

https://instantrimshot.com/index.php?sound=rimshot&play=true

Wiem tylko, że jego mgła zabiera z tej historii lub zabija. Na początku błędnie zakładałem to drugie, ale teraz wiem, że widmo tropi cię, bo nie chce, żebyś ze mną poszła, znalazła Blask. Jeśli otoczy cię mgła, znikniesz z tego świata. I nie dostaniesz drugiej szansy na znalezienie Blasku.

Mhm. Jest jaśniej.

Mają imiona, ale nie takie, jak my. XD U delfinów imiona to gwizdy, w sumie ciekawe. :D

Polecam: https://www.gutenberg.org/ebooks/18137 ;)

Tak, ale już nie ma słowa symbol, a kwiatka zmieniłam, bo 1. lepsza nazwa, 2. aliteracja. XD

A, OK ^^

Hm, można uznać, że po prostu zmieni ich ta przygoda. ;)

Hmm, niby tak.

Umysł zaśnieżony. XD

Zmrożony. Na deser :)

A, o to chodziło, ale połamane palce też są dość absurdalne, przecież nie można grać z połamanymi palcami. ;)

Ale ogólnie można mieć połamane palce. A słoń, kiedy nadepnie na ucho, wywołuje skutki mało zabawne ;)

Ale tam jest: “I straciliśmy własną niepowtarzalność.”, co ma wskazywać na to, że są tak podobni do szkiców, bardziej komiksowi, naszkicowani. ;)

Hmmmm.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino :)

Może dlatego, że mamroczę, szepczę, głaszczę są trochę szeleszczące.

Może, dla mnie brzmią sztucznie. XD Ale są poprawne, więc wiadomo – stosować trzeba. ;p

Niespójne wewnętrznie – czy rytm płynie?

No nie, ale czas też nie płynie, a tak mówimy. ;)

Było takie powiedzenie: Wszystko płynie własnym rytmem. ;)

Jakoś tego nie połączyłam…

Kurczę, myślałam, że jak jest dwa zdania wcześniej – da się połączyć. Może za mało wyraźnie… Hm…

Dodałam jeszcze jedną informację, może będzie łatwiej skojarzyć:

Drzewa obumierają, ich zielone gałęzie zanikają.

Folia jest sztuczna – "sztuczna folia" to pleonazm ^^

Haha, no nie skojarzyłam, folii nie ma. :D

Leżałam w połowie przeniesiona przez granicę.

Zawrót głowy…

Leżałam na granicy.

Czemu proste rozwiązania przychodzą tylko wtedy, gdy śpimy więcej niż 4 godziny? XD

Ona tak, ale my – nie.

Ale to jest na początku:

Pierwsza opowieść jest o Strażnikach, których Twierdza skazuje, bo łamią zasady. A papierowi muszą powstrzymać przed dokonaniem zmian, więc jest za późno.

Może pomyślę, czy nie dodać zdania przypominającego pod koniec. ;)

No, nie uduszę Cię za to

Dzięki.

Tworzycielka Dalia sprawiła, że kiedy płonął, wciąż spał – uśmiechnięty, nieświadomy bólu, śmierci.

Hmmm…

Ale że mało zrozumiałe? Czy coś źle brzmi?

A dlaczego feniks, który umiera, zmienia się w popiół, a później odradza? Dlaczego troll, na którego zaświeci słońce, zmienia się w kamień? I tak dalej… :)

Na początku można dać coś bez uzasadnienia, ale na końcu już mniej. (Glum, glum).

Hm, ale trolle zmieniające się w kamień w „Hobbicie” nie mają uzasadnienia, po prostu się zmieniają i tyle. Pewne reguły rządzące światem są i trudno z nimi walczyć. :D W tekście jest jedno (powiedzmy) uzasadnienie, zaraz poszukam.

O, to:

– Każda Tworzycielka zmienia się w widmo… – Ojciec Jeżyny popatrzył jej w oczy. – To cena, którą musi zapłacić za ciężar tworzenia…

Akurat Strażnik chyba był najmniej papierowy :) choć zrobiony z papieru.

No to się cieszę, że coś tam wyszło. :D

Ale mieliśmy jak się tego domyślić?

Nie domyślamy się, na koniec jesteśmy zdziwieni, że Strażnik i Dalia są kimś innym, podobnie jak widmo. ;)

W sensie – tekst jest mocno epizodyczny, kolejne etapy wędrówki nie zależą od siebie nawzajem.

Jeżyna wchodzi do opowiadania, postanawia zmienić fabułę. Spotyka Strażnika.

Skutek: Zgoda na poznanie historii, na spotkanie z Dalią.

Spotkanie z Dalią – propozycja pomocy.

Skutek: bohaterowie wybierają się do Ethana.

Ethan mówi, że chcą szukać Blasku.

Skutek: ruszają na wyprawę.

Jadą powozem na klif. Rozmawiają o przeklętym bogu, muszą znaleźć coś, czego dotykał.

Skutek: nurkują w morzu, żeby odnaleźć zatopioną lodziarnię.

Znajdują lodziarnię, przywołują boga.

Skutek: Wiedzą, że Blasku trzeba szukać w Wygasłym Mieście.

Jeżyna dowiaduje się, że Blask to moc tworzenia i zmieniania światów.

Skutek: Postanawia ruszyć za Ethanem, żeby przeszkodzić mu w zdobyciu Blasku.

Lot do Wygasłego Miasta, wkroczenie tam.

Skutek: Jeżyna traci ojca, zostaje jej zabrany Blask, ale wie, że nie zmieni się w widmo.

Myślę, że każdy etap wędrówki zależał od siebie i wybory, które podejmowali bohaterowie, były ściśle związane z tym, co działo się w trakcie drogi.

Jasne, może słabo to u mnie zagrało, zwłaszcza że było sporo momentów trudnych, niezrozumiałych, świat nie należał do prostych fantasy, gdzie bohater wyrusza ukraść skarb i odhaczamy karczmę, góry, lasy, a w jeziorze mamy skrzynię ze złotem. :D

W przyszłości postaram się pisać przejrzyściej (czy to u mnie możliwe? XD), żeby mniej było zastanawiania się nad tekstem w trakcie czytania. Spróbuję przełamać wewnętrzny opór przed podawaniem większej ilości informacji, bo wciąż się tego uczę. Często coś jest dla mnie rażącą łopatologią i nie wrzucam, a okazuje się, że dla innych to zwyczajna, potrzebna informacja. ;p

To kwestia równowagi – nie można za dużo zdradzić, bo będzie nudno, ale nie można za mało, bo będzie niezrozumiale.

Będę pamiętała na przyszłość, gdybym pisała od nowa – odkrycie tożsamości widma wyszłoby wcześniej. Ale w tym tekście już nic nie zmieniam, muszę przy kolejnym opku stopniować zagadki. ;)

Możliwe. Ja się tam na modzie nie znam :)

Ja też nie, tyle co sobie poczytałam i poszukałam w necie przed pisaniem. XD

Czarna czaszka

Trochę aliteruje

W sumie… Można dać prościej.

Widmo

Łasica? XD

Podskakiwał? :)

Podskakiwaliśmy w locie. :)

Polecam migdały do pisania ^^ I ciastka owsiane.

No właśnie jestem fanką pistacji, ale z nimi sporo zabawy. XD Owsiane ciastka sama robię, jakoś nie miałam czasu za bardzo, muszę przygotować. :)

Polecam: https://www.gutenberg.org/ebooks/18137 ;)

Tyle do czytania. :D

Ale ogólnie można mieć połamane palce. A słoń, kiedy nadepnie na ucho, wywołuje skutki mało zabawne ;)

No słoń na ucho nie nadepnie, bo ucho przy głowie = zmiażdżona czaszka. XD

A muzyka to już trochę taka abstrakcja, przy której można mieć różne skojarzenia. ;)

I straciliśmy własną niepowtarzalność.

Hmm…

Dobra, jak wciąż tak źle brzmi to wywalam. XD W sumie dalej mamy wyjaśnienia co do wyglądu, więc w sumie to i tak zdanie-zapychacz. ;)

Po prostu czekam na Godota, to sobie chociaż coś porobię pożytecznego :)

Hooo… jak to opisać porządnie…

No nie? XD

Ale nie wydaje Ci się, że zmiana tej litery powoduje wrażenie, że Strażnik był w tej historii o demonie?

Nie, dlaczego?

Kurczę, dla mnie tak to wygląda, no nie wiem jak to wyjaśnić xd.

Podrzucimy mu jakąś zmyłę ;)

Podrzucimy go do innego opowiadania. XD

Kwestia kontekstu.

Hm, może, ale jak rozmawiają dwie osoby i jedna jednak odpowiada – to już mniej retorycznie wygląda. ;)

Może lepiej: maskuje, bo c.t., chociaż…

Hm, chyba lepiej…

a ostatnio czytam książki, w których nie ma takich opisów. ;p

Jakie, znaczy?

Historyczne albo językowe. XD Muszę poszukać czegoś bardziej fabularnego. :)

TARDIS zawiezie życzenia kolorowych snów do wczorajszego wieczora :)

Dzięki, ale śniło mi się morderstwo dziewczynki w pociągu, a w dodatku byłam w pętli czasowej i musiałam odnaleźć sprawcę. Obudziłam się z poczuciem porażki. Do tej pory nie wiem, kto za tym stał…

Cześć, Żongler!

Opowiadanie przypomniało mi fakultet z postmodernizmu i graficzne nowele

A człowiekowi wydaje się, że pisze baśń. XD

O, skądś kojarzyłam tytuł i wyszło, że oglądałam siedem lat temu „Atramentowe serce”. ;) Z takich nietypowych narracji kojarzę jeszcze „Przypadek Harolda Cricka”, ale zarówno Atramentowe jak i Przypadek są bardziej familijne. ;) Za to na pewno świetny surrealizm jest w „Być jak John Malkovich”. :)

Jestem fanką wszelkich nietypowych filmów. ;)

Hm, może bardziej niż w Neverending story poszłam w Errementari.

Piękna baśń z elementami grozy, ale to nie horror, gatunek na filmwebie został tam dodany tylko po to, żeby szukający horrorów dawali słabe oceny, bo nie jest straszny. :p Opowieść o próbie odkupienia, słabościach i demonach, które są w ludzkich duszach. Poruszająca.

Cieszę się, że światotwórstwo przypadło do gustu. :)

Niby nie najwymyślniejszy, jednak wcale nie oczekiwałam tego podczas lektury – pasowało to, co się wydarzyło.

Taki miałam cel. :) Trochę bałam się, czy nie będzie za szybko wiadomo kim jest Strażnik, ale to chyba przez to, że ja wiedziałam. ;)

Ogólnie, mam wrażenie, że historia prezentuje się najlepiej od onirycznej właśnie strony, niekoniecznie fabularnej – fabuła jest tutaj dość bajkowym questem zastąpienia matki w osobliwej roli Tworzyciela

Co do fabuły – gdyby obedrzeć ją z umiejętności tworzenia i mieszania w światach…

Jeżyna przybywa do zamku, przeżywa atak harumiego, Strażnik odgania od niej widmo. Spotykają Dalię, razem idą do Ethana, decydują się pomóc w kradzieży Blasku. Uciekają przed widmem, jadą powozem nad morze, gdzie wskakują, szukają śladów po lodziarni. Jeżynę atakują elliry, ściga ją widmo, które ostatecznie wyrzuca ją na skały. Rozmowa przy ognisku ze Strażnikiem, ukazanie mocy malowania w ogniu, podróż na grzbiecie ellira. Pościg widma. Wejście do Wygasłego Miasta, szukanie centrum, zdrada Dalii i Ethana. Kradzież Blasku. Spotkanie widma, holowanie Strażnika, poznanie prawdy, śmierć ojca Jeżyny.

Mimo wszystko fabularnie trochę się działo, nie wrzuciłam całej akcji do Wygasłego Miasta. :D

Pozdrawiam i powodzenia w konkursie!

Dziękuję i nawzajem! :)

Pozdrawiam,

Ananke

Ale są poprawne, więc wiadomo – stosować trzeba. ;p

Wszystko można obejść ^^

ale czas też nie płynie, a tak mówimy. ;)

To metafora konceptualna, raczej starsza od współczesnej polszczyzny (po angielsku też funkcjonuje, o innych językach się nie wypowiadam, ale podejrzewam, że przynajmniej w europejskich może) – a rytm płynąć nie może. Rytm to takie bum-bum-bum :)

Czemu proste rozwiązania przychodzą tylko wtedy, gdy śpimy więcej niż 4 godziny? XD

A żebym to ja wiedziała… :D

Ale to jest na początku:

Trochę jest, ale czy to konkretnie?

Dzięki. heart

Muahahha :)

Ale że mało zrozumiałe? Czy coś źle brzmi?

Brzmi trochę dziwnie.

ale trolle zmieniające się w kamień w „Hobbicie” nie mają uzasadnienia, po prostu się zmieniają i tyle

Prawda, choć zasadniczo chodzi o to, że Gandalf przychodzi i wszystkich ratuje.

Pewne reguły rządzące światem są i trudno z nimi walczyć. :D

Ano tak. Może doprecyzuję to uzasadnienie – chodzi o to, żeby na podstawie znanych sobie reguł rządzących światem czytelnik mógł wyjaśnić, co się dzieje. Czyli ogólne reguły powinien dostać na początku (nie w formie wykładu).

Nie domyślamy się, na koniec jesteśmy zdziwieni, że Strażnik i Dalia są kimś innym, podobnie jak widmo. ;)

Myślę, że każdy etap wędrówki zależał od siebie i wybory, które podejmowali bohaterowie, były ściśle związane z tym, co działo się w trakcie drogi.

Hmmm. Ale jak zależał? Trochę to przypomina "Niekończącą się opowieść" albo "Podróż Wędrowca do Świtu" z kolejnymi wyspami, które bohaterowie odwiedzają i płyną dalej. Kolejne etapy wędrówki następują po sobie, nie byłoby następnego bez poprzedniego, ale jednak powiązane są słabo.

Często coś jest dla mnie rażącą łopatologią i nie wrzucam, a okazuje się, że dla innych to zwyczajna, potrzebna informacja. ;p

Beta :) Beta pomaga.

A muzyka to już trochę taka abstrakcja, przy której można mieć różne skojarzenia. ;)

Prawda ^^

No nie? XD

Eeeech… :)

Podrzucimy go do innego opowiadania. XD

A-ha! :)

Hm, może, ale jak rozmawiają dwie osoby i jedna jednak odpowiada – to już mniej retorycznie wygląda. ;)

https://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/RhetoricalQuestionBlunder ^^

Historyczne albo językowe. XD Muszę poszukać czegoś bardziej fabularnego. :)

Aaaa, chyba że tak :)

Dzięki, ale śniło mi się morderstwo dziewczynki w pociągu, a w dodatku byłam w pętli czasowej i musiałam odnaleźć sprawcę. Obudziłam się z poczuciem porażki. Do tej pory nie wiem, kto za tym stał…

OK, materiał na tekst :3

oglądałam siedem lat temu „Atramentowe serce”. ;)

A widziałaś może gdzieś książkę? Chodzę po księgarniach i nigdzie nie mają :(

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jest jeszcze na Allegro, sprawdzałem.

dum spiro spero

Cześć Ananke!

zakończyłem właśnie drugie podejście do opowiadania. Oryginalnie miałem przeczytać zaraz po publikacji, ale zobaczyłem, że pojawiła się Tarnina, więc postanowiłem poczekać na zmiany :)

Za najmocniejszą stronę Twojego tekstu uważam koncepcję kradzieży wewnątrz opowiadania. Jest oryginalna i naprawdę dobrze zrealizowana.

Podczas czytania zdarzały się fragmenty, w których miałem wrażenie lektury traktatu filozoficznego (metafizycznego?), ale napisanego w znacznie przystępniejszy sposób. Podobało mi się to, w ostatecznym rozrachunku dodało dodatkowej głębi całemu tekstowi.

Na marginesie, to już kolejny tekst "złodziejski", który częściowo pasowałby też do "obłędni". Oniryczny klimat jest mocno widoczny w opowiadaniu. Odnoszę wrażenie, że organizatorzy tego drugiego konkursu na zawsze odmienili forum :)

Pozdrawiam i uciekam klikać.

Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"

Tarnina

Wszystko można obejść ^^

Można, ale jakieś zasady też muszą być. :D

a rytm płynąć nie może. Rytm to takie bum-bum-bum :)

Ale u mnie jest właśnie taka inspiracja tym hasłem:

Wszystko płynie własnym rytmem.

Wszytko płynie zapomnianym rytmem.

;)

Trochę jest, ale czy to konkretnie?

Hm, tam w sumie jest słowo “podobno”, więc taki tryb przypuszczający, ale pomyślę jeszcze nad fragmentem. Bardziej chodziło o to, że Jeżyna, czytając książkę, coś tam już wiedziała o Strażnikach. ;)

Brzmi trochę dziwnie.

Hm, no to mam problem, bo mi na razie nie brzmi dziwnie, ale może wrócę za jakiś czas ze świeższym spojrzeniem. :D

Prawda, choć zasadniczo chodzi o to, że Gandalf przychodzi i wszystkich ratuje.

Ale gdyby nie słońce zmieniające w kamienie – nie wiadomo, czy tak łatwo by uratował. A tak to przyszedł o świcie na gotowe, ew. trochę przyspieszył nadejście świtu. XD

Czyli ogólne reguły powinien dostać na początku (nie w formie wykładu).

To tak, ale czasami pewne reguły wyjawione na początku – psują niespodziankę. Jasne, wiem, że u mnie było tego zbyt mało, brakuje mi wyczucia w oddzielaniu łopatologii od potrzebnych informacji, które nie pozwolą się czytelnikowi pogubić. Będę z tym walczyć. :D

Hmmm. Ale jak zależał?

Zależał od tego, o czym rozmawiali i co planowali. ;)

Kolejne etapy wędrówki następują po sobie, nie byłoby następnego bez poprzedniego, ale jednak powiązane są słabo.

Okej, to już inny zarzut, bo wcześniej pisałaś, że

kolejne etapy wędrówki nie zależą od siebie nawzajem.

To, że powiązania są słabe – cóż, no nie widzę tego, tzn. nie widzę sposobu, w jaki miałyby być lepsze. Skoro dla Ciebie są słabo powiązane – pozostaje mi tylko zaakceptować odmienną opinię. ;)

Beta :) Beta pomaga.

Tu już bałam się, że nie zdążę, bo jednak ten konkurs ma specyficzne wymagania. ;p

Eeeech… :)

Czasami są fragmenty, przy których można się głowić, a i tak nie przychodzi na myśl nic lepszego. ;p Wtedy jedyna rada to zapisać sobie i wrócić po pewnym czasie. ;)

https://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/RhetoricalQuestionBlunder ^^

Dzięki, ale ja w tym pytaniu (Wiesz, co zrabują?) nie wyczuwam retoryczności. XD

OK, materiał na tekst :3

Sen jak co noc. XD

A widziałaś może gdzieś książkę? Chodzę po księgarniach i nigdzie nie mają :(

Niestety nie, ale może w bibliotece? Muszę sama zajrzeć do mojej. ;)

Fascynator

Jest jeszcze na Allegro, sprawdzałem.

Ja mam tyle książek, że musiałabym najpierw przeczytać, żeby kupić coś droższego. ;)

Cześć, Cezary!

zobaczyłem, że pojawiła się Tarnina, więc postanowiłem poczekać na zmiany :)

Dobrze zrobiłeś, opowiadanie na pewno sporo zyskało i stało się bardziej przejrzyste. :)

uważam koncepcję kradzieży wewnątrz opowiadania. Jest oryginalna i naprawdę dobrze zrealizowana.

Dzięki. Właściwie od tego wyszłam, w głowie powstała myśl: Co można ukraść, żeby było nietypowo? Może… opowiadanie? Dobra, niech kradną. XD

wrażenie lektury traktatu filozoficznego (metafizycznego?), ale napisanego w znacznie przystępniejszy sposób.

Kurczę, a ja myślę, że piszę tak prosto. XD

Na marginesie, to już kolejny tekst "złodziejski", który częściowo pasowałby też do "obłędni".

W moim przypadku to chyba kwestia lubowania się w takich onirycznych klimatach. Ale muszę kiedyś w ramach eksperymentu pobawić się w inne teksty. ;)

Dziękuję za komentarz i klika, pozdrawiam. :)

Można, ale jakieś zasady też muszą być. :D

Pewnie, ale nie o tym mówię – wszystko na się powiedzieć na rozmaite sposoby. Jeśli jakieś słowo Ci nie brzmi, spróbuj pokombinować, żeby go uniknąć.

Ale u mnie jest właśnie taka inspiracja tym hasłem:

Hmmmm. :)

To tak, ale czasami pewne reguły wyjawione na początku – psują niespodziankę.

Nie, nie reguły, ale ich następstwa. A czasem uzasadnienia. Powiedzmy, masz w opowiadaniu wynalazcę. Wynalazca od początku zna prawa termodynamiki – ale silnik udaje mu się dopiero na koniec. Przykład mało udany, ale jakaś taka dzisiaj jestem :)

brakuje mi wyczucia w oddzielaniu łopatologii od potrzebnych informacji

To kwestia wprawy

To, że powiązania są słabe – cóż, no nie widzę tego, tzn. nie widzę sposobu, w jaki miałyby być lepsze.

Hmm, w tym tekście chyba faktycznie trudno byłoby – epizodyczność jest jego istotą. Ale tak w ogóle można.

ten konkurs ma specyficzne wymagania. ;p

Oj, tam :)

Czasami są fragmenty, przy których można się głowić, a i tak nie przychodzi na myśl nic lepszego. ;p Wtedy jedyna rada to zapisać sobie i wrócić po pewnym czasie. ;)

Otóż to ^^

Sen jak co noc. XD

Hmm. Nudne mam sny :)

Kurczę, a ja myślę, że piszę tak prosto. XD

Traktaty filozoficzne mają bardzo różny poziom zrozumiałości :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

O, skądś kojarzyłam tytuł i wyszło, że oglądałam siedem lat temu „Atramentowe serce”. ;)

Film jest bardzo luźno inspirowany książką i w porównaniu do niej, tragicznie rozczarowujący (mnie przynajmniej). Polecam całą atramentową trylogię wszystkim fanom mrocznych baśni, szczególnie że po ponad dekadzie przerwy ma pojawić się czwarta część :>

Errementari

Z tego co widzę, jest nawet na Netlixie, także będzie oglądane.

Tarnina

Pewnie, ale nie o tym mówię – wszystko na się powiedzieć na rozmaite sposoby. Jeśli jakieś słowo Ci nie brzmi, spróbuj pokombinować, żeby go uniknąć.

Aa, no wiem, wiem, zazwyczaj tak robię, ale przy głaszcze to miałam jeszcze do wyboru gładzi, ale też mi nie brzmiało. ;p A wszelkie dotyka czy inne już nie pasowały. ;)

Ale u mnie jest właśnie taka inspiracja tym hasłem:

Hmmmm. :)

Nie, nie reguły, ale ich następstwa. A czasem uzasadnienia. Powiedzmy, masz w opowiadaniu wynalazcę. Wynalazca od początku zna prawa termodynamiki – ale silnik udaje mu się dopiero na koniec. Przykład mało udany, ale jakaś taka dzisiaj jestem :)

No tak, ale wynalazca jest ze znanego świata, a tworząc nowy świat i nowe reguły – już trochę trudniej. XD Bo ja wiem, o co chodzi, ale nie zawsze to wychodzi (rym XD).

To kwestia wprawy

I zmiany sposobu myślenia. :D Bo ja mam tak nie tylko przy swoich tekstach, zdarza się, że coś czytam/oglądam i nie brakuje mi wyjaśnień, a już np. Mąż czy znajomi twierdzą, że „ale co, czemu?”, chyba wolę niedopowiedzenia i przez to nie przeszkadzają mi za bardzo w tekstach (oczywiście nie zawsze i wszędzie ;p), no i u siebie robię podobnie.

Następnym razem spróbuję nie pisać na ostatnią chwilę i zgłoszę się na betę. :D

Hmm, w tym tekście chyba faktycznie trudno byłoby – epizodyczność jest jego istotą. Ale tak w ogóle można.

No wiem, że można, można wszystko, napisać: romans Strażnika z Jeżyną, horror z Jeżyną i zabijającym ją widmem – no ale nie w tym tekście, bo nie ma to racji bytu. XD Każdy tekst ma jakieś tam swoje prawa i w obrębie tych praw można coś zrobić lepiej lub gorzej. ;)

ten konkurs ma specyficzne wymagania. ;p

Oj, tam :)

No raczej wrzucanie w ostatni dzień jest średnim pomysłem, chyba że betowały 3-4 osoby. ;p

Hmm. Nudne mam sny :)

Może nie pamiętasz tych ciekawych?

Traktaty filozoficzne mają bardzo różny poziom zrozumiałości :)

To racja. ;)

Żongler

Film jest bardzo luźno inspirowany książką i w porównaniu do niej, tragicznie rozczarowujący (mnie przynajmniej).

Nie czytałam książki, a film był oznaczony jako familijny i tak do niego podeszłam – jak do filmu dla dzieci. ;) Ale skoro to mroczna baśń – muszę poczytać. :D

Jeszcze z takich mrocznych klimatów polecam Ciemny Kryształ: Czas buntu.

Przy czym (!) raczej nie warto oglądać Ciemego Kryształu z 1982, bo między tym serialem a starym filmem jest przepaść. Film to bajka, brakuje pogłębienia świata, bohaterów, w serialu (nie licząc końca, który ze względu na wykasowanie był jaki był) jest taki mrok, że ja byłam w szoku. Włączyliśmy z mężem jako coś luźnego do oglądania raz dziennie, a wciągnęliśmy na raz, bez odrywania się. To miało dość niskie oznaczenie, dziecku bym nie puściła, bo sama zakryłam oczy na dwóch scenach. XD

https://www.youtube.com/watch?v=zSV42j8lccg

Postać Szambelana – coś wspaniałego!

zazwyczaj tak robię, ale przy głaszcze to miałam jeszcze do wyboru gładzi, ale też mi nie brzmiało. ;p A wszelkie dotyka czy inne już nie pasowały. ;)

Zamiana jednego słowa na synonim to wcale nie jest jedyny sposób ;)

Ale u mnie jest właśnie taka inspiracja tym hasłem:

To wielce inspirujące hasło XD

tworząc nowy świat i nowe reguły – już trochę trudniej. XD

Bo ja wiem, o co chodzi, ale nie zawsze to wychodzi (rym XD)

Ale czasami człowiek musi :)

chyba wolę niedopowiedzenia i przez to nie przeszkadzają mi za bardzo w tekstach

Są różne rodzaje niedopowiedzeń ^^

Każdy tekst ma jakieś tam swoje prawa i w obrębie tych praw można coś zrobić lepiej lub gorzej. ;)

Prawda, prawda.

Może nie pamiętasz tych ciekawych?

Ulubiona_emotka_Baila

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Łomatko! Co za tekst! Sądzę, że mój odbiór tego opowiadania jest idealnym odzwierciedleniem jego niejednoznacznego charakteru. Bo z jednej strony czytało się dobrze i wciągało, ale z drugiej strony gubiłem się, a miejscami nawet męczyłem.

Świetny pomysł – i bardzo ciekawie zrealizowany – z wejściem do opowiadania w celu namieszania wewnątrz. Bardzo mi się podobało przedstawienie postaci – niejednoznaczne, nie czarno-białe. Pozwalasz czytelnikowi odebrać te uniwersum za pomocą różnych zmysłów, a to nieczęsto się zdarza i bardzo mi przypadło do gustu. Koncept ellirów bardzo ciekawy, jak i całe światotwórstwo. Otoczka niesamowitości i onirycznej metafizyki pozwalała zanurzyć się w tekście i sobie przez niego brnąć.

Z drugiej strony było tu mnóstwo mętnej wody, która powodowała zmęczenie. Były momenty, w których czułem się przytłoczony nadmiarem przemyśleń. Po przeczytaniu niektórych dialogów musiałem się cofnąć i ponownie je przeanalizować, bo zdarzyło mi się pogubić w tym kto i kiedy mówił.

Mimo tych zarzutów to jest nadal jeden z fajniejszych tekstów, jakie ostatnimi czasy czytałem na portalu. Dzięki wielkie za przyjemną lekturę!

XXI century is a fucking failure!

Tarnina

Zamiana jednego słowa na synonim to wcale nie jest jedyny sposób ;)

Kiedy chcesz napisać, że ktoś głaszcze inną osobę po twarzy – no nie wiem, nie zamierzałam obchodzić tego tematu w jakiś dziwny sposób. XD Po prostu nic nie przychodziło do głowy. ;)

To wielce inspirujące hasło XD

Trzeba tworzyć nowe hasła. XD

Ale czasami człowiek musi :)

Są różne rodzaje niedopowiedzeń ^^

I różne odbiory niedopowiedzeń. :) Nie miałaś tak nigdy, że usatysfakcjonowana lekturą odkrywałaś komentarze od ludzi, którzy uznali opowiadanie za niezrozumiałe? Albo w momencie, gdy nie rozumiesz – komentujący pisali, że wszystko jasne? :)

Cześć, Caern!

Bo z jednej strony czytało się dobrze i wciągało, ale z drugiej strony gubiłem się, a miejscami nawet męczyłem.

Naprawdę myślałam, że wrzucam dość prosty tekst… Ale po komentarzach widzę, że się pomyliłam, co nie powinno dziwić w moim przypadku. ;p Następnym razem spróbuję zdążyć z betą. ;)

Dziękuję za wszystkie miłe słowa, przejdę do drugiej części:

Z drugiej strony było tu mnóstwo mętnej wody, która powodowała zmęczenie. Były momenty, w których czułem się przytłoczony nadmiarem przemyśleń.

A kojarzysz, które momenty, żebym mogła sobie do nich wrócić? ;)

Po przeczytaniu niektórych dialogów musiałem się cofnąć i ponownie je przeanalizować, bo zdarzyło mi się pogubić w tym kto i kiedy mówił.

Hm… A starałam się, żeby nie było zbyt wielu bohaterów, no właśnie ze względu na nietypową narrację, ale widocznie i tak coś nie poszło. ;)

Mimo tych zarzutów to jest nadal jeden z fajniejszych tekstów, jakie ostatnimi czasy czytałem na portalu. Dzięki wielkie za przyjemną lekturę!

Dziękuję bardzo, cieszy mnie, że mimo tych mętnych momentów tekst dał też dużo radości. :)

no nie wiem, nie zamierzałam obchodzić tego tematu w jakiś dziwny sposób

Oj tam, zaraz dziwny :)

Trzeba tworzyć nowe hasła. XD

Est mihi cura futuri. (Nie, serio, ale nie o Ciebie chodzi.)

Nie miałaś tak nigdy, że usatysfakcjonowana lekturą odkrywałaś komentarze od ludzi, którzy uznali opowiadanie za niezrozumiałe? Albo w momencie, gdy nie rozumiesz – komentujący pisali, że wszystko jasne? :)

Miałam, pewnie. Ale niezrozumiałość i niedopowiedzenie to też nie to samo. Chyba…

onirycznej metafizyki

Argh, na jutro tysiąc razy: metafizyka jest to wiedza o bycie jako o bycie. Wrr. ><

A starałam się, żeby nie było zbyt wielu bohaterów, no właśnie ze względu na nietypową narrację, ale widocznie i tak coś nie poszło. ;)

Może ich być mało, ale to nie znaczy, że będzie jasno.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

No cóż, Ananke, mogę podziwiać Twoją wyobraźnię, bogactwo opisów i niebanalne przeżycia równie nietuzinkowych bohaterów, ale też muszę wyznać, że dość wcześnie opowiadanie zaczęło mnie nużyć. Trochę się gubiłam, bo nie bardzo umiałam załapać, co tam się dzieje i dlaczego. Pewnie dlatego, że nie przepadam za historiami przypominającymi sen, w którym zdarzają się przypadki, które w prawdziwym życiu nie mogłyby mieć miejsca. Przyjmuję do wiadomości, że to fantastyka, ale nic nie poradzę, że zupełnie nie w moim guście.

Spodnie sięgały mu odrobinę za kolana i były dopasowane mocniej niż moje. → A może: Spodnie sięgały mu odrobinę za kolana i były dopasowane bardziej niż moje.

Ubrał rękawiczkę. → W co ubrał rękawiczkę???!!!

Rękawiczki można włożyć, wciągnąć, przywdziać, oblec nimi dłonie, ale rękawiczek, tak jak żadnej odzieży, nie można ubrać!!!

Za ubieranie rękawiczek grozi sroga kara – trzy godziny klęczenia na grochu, w kącie, z twarzą zwróconą ku ścianie i z rękami w górze!

…wytworny frak z kwiatami wyszytymi na dole. → Na dole czego?

A może miało być: …wytworny frak z kwiatami wyszytymi na połach.

Choć frak pokryty haftami, moim zdaniem, nie jest ubiorem wytwornym, raczej pretensjonalnym.

…pozostał wypalony ślad… Naghisza.

Po tym słowie zapadła cisza. → Czy to celowy rym?

– Zdejmij ubrania na wszelki wypadek. → – Zdejmij ubranie na wszelki wypadek.

Ubrania wiszą w szafie, leżą na półkach i w szufladach. Odzież, którą mamy na sobie to ubranie.

– Wskazują drogę zagubionym przy sztormie. → – Wskazują drogę zagubionym w czasie/ podczas sztormu.

Poczułam wilgoć na prawym rękawie, który przeszedł plamami. → Co to znaczy, że rękaw przeszedł plamami?

A może miało być: Poczułam wilgoć na prawym rękawie, na którym pojawiły się plamy.

Przy nogawkach spodnie przeszły mi wodą. → Przy nogawkach, czyli gdzie?

A może: Nogawki spodni chłonęły wodę.

Ethan wynurzył się pierwszy, podciągnął na skałach, my chwilę po nim. → Co Ethan podciągnął na skałach?

Proponuję: Ethan wypłynął pierwszy, podciągnął się na skałach, my chwilę po nim.

… puściłam. → Zbędna spacja po wielokropku.

…trzęsąca się gorzej niż po wyjęciu z lodowatej wody. → …trzęsąca się bardziej niż po wyjęciu z lodowatej wody.

– … suche ubrania… → Zbędna spacja po pierwszym wielokropku.

– Nic już nie umiem! Nie mam tego… tej mocy, ja… to nie działa! Spójrz na nich! – machnęłam ręką. → – Nic już nie umiem! Nie mam tego… tej mocy, ja… to nie działa! Spójrz na nich! – Machnęłam ręką.

Zerknęłam na suche gałęzie ułożone w mały stosik. → Zbędne dookreślenie – stosik jest mały z definicji.

Było już ciemno, księżyc i ogień rozświetlały polanę, na której siedzieliśmy. → Polana to niezadrzewione miejsce w lesie, a tu, mam wrażenie, rzecz rozgrywa się klifie – skąd tam las i polana?

Moja dawna huśtawka wciąż zawieszona na gałęzi bzu. → Obawiam się, że gałąź bzu złamałaby się pod ciężarem huśtawki i huśtającej się Jeżyny.

Każda kwestia w tym komiksie jest ciężka, depresyjna, często patetyczna. → Czy kwestia może być ciężka?

Proponuję: Każda kwestia w tym komiksie jest poważna/ przytłaczająca/ przykra, depresyjna, często patetyczna.

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Ciezko-a-trudno;19058.html

– Czemu tutaj….? → Po wielokropku nie stawia się kropki. Przed pytajnikiem też się jej nie stawia.

…piasek osiada na ubraniach, skórze. → …piasek osiada na ubraniu, skórze.

I nie stawaj przy krzakach, te białe kulki lubią jeść harumi. → Czy dobrze rozumiem, że białe kulki lubiły zjadać harumi?

A może miało być: I nie stawaj przy krzakach, harumi lubią jeść te białe kulki.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Miło Cię widzieć, Reg. :) Przeczuwałam, że opowiadanie nie będzie w Twoim guście, więc tym bardziej cieszę się, że dotrwałaś do końca lektury, mimo znużenia. ;)

które w prawdziwym życiu nie mogłyby mieć miejsca. Przyjmuję do wiadomości, że to fantastyka

Taak, poszłam bardziej w stronę historii w historii. :) Chciałam pobawić się w trochę inną kradzież, a przy tym skradłam Ci czas na mniej satysfakcjonującą lekturę, cóż – tak też bywa w życiu. ;)

Rękawiczki można włożyć, wciągnąć, przywdziać, oblec nimi dłonie, ale rękawiczek, tak jak żadnej odzieży, nie można ubrać!!!

Te regionalizmy chyba nigdy mnie nie opuszczą. Muszę pilnować, żeby nie miały wstępu do opowiadania. A jeszcze teraz córka mała i moja mama z babcią cały czas: “Ubierz spodnie, ubierz bluzkę, jak ładnie ubrała buty”, człowiek słucha tego za często. ;p

Za ubieranie rękawiczek grozi sroga kara – trzy godziny klęczenia na grochu, w kącie, z twarzą zwróconą ku ścianie i z rękami w górze!

Niestety, jestem przeciwnikiem kar. :D

Zamiast trzech godzin klęczenia na grochu – zrobię ciasto, może być? :) I dam napis nad kuchenką: Włożyć rękawiczki, żeby włożyć ciasto do piekarnika.

Może zapamiętam, kto wie?

Choć frak pokryty haftami, moim zdaniem, nie jest ubiorem wytwornym, raczej pretensjonalnym.

Usunęłam przy okazji “wytworny”. ;)

Polana to niezadrzewione miejsce w lesie, a tu, mam wrażenie, rzecz rozgrywa się klifie – skąd tam las i polana?

Pomyślę nad tym. ;)

Obawiam się, że gałąź bzu złamałaby się pod ciężarem huśtawki i huśtającej się Jeżyny.

Ale Jeżyna jest bardzo mała i lekka, w jej świecie też niczym polna mysz, bo to krasnoludek. ;)

Po wielokropku nie stawia się kropki. Przed pytajnikiem też się jej nie stawia.

Niedopatrzenie. ;)

Czy dobrze rozumiem, że białe kulki lubiły zjadać harumi?

Jeśli kulki są magiczne… Oczywiście żartuję, mój błąd, poprawiony. :D

Wszystko inne poprawiłam, bardzo dziękuję za wskazanie błędów, wspaniała moc wskazówek.

Ananke, niezmiernie się cieszę, że uznałaś uwagi za przydatne. :)

Niestety, jestem przeciwnikiem kar. :D

Wszelkich kar? A czy pootwierałabyś więzienia…?

Ciasto możesz upiec, ale to nie będzie kara, jeno przyjemność. Natomiast napis nad piekarnikiem jest dobrym pomysłem! ;)

I mam nadzieję, że uda Ci się zapanować nad przyzwyczajeniem do regionalizmów.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Twoje uwagi zawsze przydatne. :)

Wszelkich kar? A czy pootwierałabyś więzienia…?

Chodziło o kary za błędy w opowiadaniach. :D

Ciasto możesz upiec, ale to nie będzie kara, jeno przyjemność.

No tak, w ramach zadośćuczynienia wypadałoby zaprosić na ciasto. :)

I mam nadzieję, że uda Ci się zapanować nad przyzwyczajeniem do regionalizmów.

Będę się starać. :)

Twoje uwagi zawsze przydatne. :)

Dziekuję! :D

Chodziło o kary za błędy w opowiadaniach. :D

OK, rozumiem, więzień nie otwieramy. ;)

No tak, w ramach zadośćuczynienia wypadałoby zaprosić na ciasto. :)

Może kiedyś nadarzy się sposobność. ;)

Będę się starać. :)

Życzę skutecznych i owocnych starań. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Kurczaczki, tyle przegapiłam? :(

No tak, w ramach zadośćuczynienia wypadałoby zaprosić na ciasto. :)

Kiedyś widziałam ciasto z cyferkami (cyferki były wycięte z jabłek i włożone do ciasta, więc w sumie to była szarlotka, ale co tam), tutaj przydałoby się ciasto z literkami :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Kurczaczki, tyle przegapiłam? :(

Tarnino, ale ile dostrzegłaś! Nikt tak nie potrafi! ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Astygmatyzm… :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Astygmatyzm sprawia, że potrafisz?

Czy to znaczy, że mnie zdarza się coś wypatrzeć z racji usunięcia zaćmy i postępującego wieku…? ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

OK, rozumiem, więzień nie otwieramy. ;)

Na pewno nie, ale można napisać takie opowiadanie. :D

Może kiedyś nadarzy się sposobność. ;)

Byłoby miło. :)

Życzę skutecznych i owocnych starań. ;)

Dziękuję!

Kurczaczki, tyle przegapiłam? :(

Tarnino, po jest nas tu więcej, żeby każdy wniósł nowe uwagi :) Ty i tak dałaś z siebie wszystko. :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć, Ananke :)

Nie typowa opowieść i taka też kradzież. Surrealistyczny, chaotyczny (dla mnie ciut aż za bardzo) i oryginalny obraz z ciekawym światotwórstwem. Dialogi pchają opowieść z zawrotną prędkością, aż się kilka razy pogubiłam ;D Nie mniej jednak fajna lektura.

Ananke, muszę przyznać, że jesteś konsekwentą osobą. Wytykasz u innych zbytnie opisywanie lub streszczanie wydarzeń, czyli coś, czego sama unikasz. Czy przydałoby się trochę więcej wyjaśnień w tym tekście? Nie stwierdzę na pewno, ale z pewnością opowiadanie ma dość wysoki próg wejścia i dopiero dość późno człowiek zaczyna pojmowąć, kim jest bohaterka i dlaczego tak postępuje. Świat jest bardzo ciekawy, niektóre obrazy zostają w pamięci na długo, ale trochę traci tym, że tak mało wiemy o prawach, rządzących rzeczywistością. Sama historia, kolejne zwroty akcji i zakończenie jest dobre i dostarcza satysfakcji z lektury.

Cześć, Kasjopejatales,

w pierwotnej wersji opowiadanie było bardziej zakręcone, ale po przeczytaniu sporo zmieniłam i widzę, że dobrze, skoro nadal można się trochę zagubić. :D

Zygfrydzie, mam nadzieję, że pomogę forumowiczom ograniczyć streszczenia, a komentarze od czytelników pomogą mi pisać w bardziej przystępny, jasny sposób. Taka wymiana doświadczeń jest bardzo cenna. :)

traci tym, że tak mało wiemy o prawach, rządzących rzeczywistością

Prawach, na podstawie których można wejść do opowiadań? Czy prawach świata, który odwiedziła Jeżyna?

Powracam zameldować, że obejrzałam Errementari, i misię. Jak na mroczną bajkę i wizję piekła było w porządku, ale najbardziej urzekł mnie ludowy klimat i język baskijski. Fajnie, że słabością wielkich złych diabołów jest nerwica natręctw i soczewica ;)

Ciemny kryształ dodałam do kolejki.

A ja melduję, że wypożyczyłam dziś „Atramentowe serce”, było w bibliotece pod domem. :)

Ale pewnie czytać zacznę jutro wieczorem, dziś dwa kolejne złodziejskie planuję, chyba jedno Twoje w kolejności wypada. :D

Tak, ten język w filmie dodaje smaczku. :)

Ciemny kryształ to fantasy, jakich brakuje na rynku, więc dla mnie było pełne świeżości. Jeśli z czymś Ci się skojarzy – daj znać, bo ja poluję na takie produkcje. :)

wypożyczyłam dziś „Atramentowe serce”, było w bibliotece pod domem. :)

Na razie zerknęłam na Kryształ, już samo lalkarstwo jest przerażające :D Postaci kojarzą mi się póki co z komiksami van Hamme’a & Rosińskiego, ale wyłącznie z powodu wyglądu. Ty czytaj Złodziejskie, ja będę oglądać ;)

Prawach, na podstawie których można wejść do opowiadań? Czy prawach świata, który odwiedziła Jeżyna?

Raczej to pierwsze, choć myślę, że oba te zagadanienia się łączą – skoro weszła do jakiegoś świata, to to wchodzenie też staje się zagadnienem z tego świata? Chyba zaczynam bełkotać :)

Żongler

Narracja w “Atramentowym” jest z punktu widzenia 12-latki, więc zastanawiam się, czy tak będzie całą książkę? ;)

Na razie zerknęłam na Kryształ, już samo lalkarstwo jest przerażające :D

I też takie nietypowe, w świecie, gdzie większość filmów to sztuczne efekty. :)

Poza tym Skeksowie są nie tylko mroczni-źli-straszni, jak to bywa w filmach fantasy, gdzie zło to zło i tyle, ale też intrygują. :)

z komiksami van Hamme’a & Rosińskiego

No graficznie jest naprawdę tak nietypowo. :)

zygfryd89

skoro weszła do jakiegoś świata, to to wchodzenie też staje się zagadnienem z tego świata? Chyba zaczynam bełkotać :)

A, czyli sam mechanizm tej magii, dzięki której można przenieść się do świata, coś jak działanie magicznego teleportu w fantasy. :) Okej, to tak: właściwie nie planowałam tego tłumaczyć, bo uznałam, że to element świata, który taki jest i wędrowanie po historiach dla bohaterki staje się na tym etapie już normą (bo minął miesiąc). Ale masz rację, może za mało to nakreśliłam pod kątem czytelników, muszę przyjrzeć się tekstowi i pomyśleć, czy można gdzieś tam jedno-dwa zdania dopisać, żeby trochę to rozjaśnić. :)

Cześć, Ananke!

Jestem prostym człowiekiem – jeśli postać aktywnie tworzy opowiadanie, w którym występuje, zakładam, że jedyną osobą, która ogarnia te zawiłości, jest autor. Ten zabieg zawsze powoduje, że zawieszenie niewiary się aktywuje, ale musiałem je utrzymywać na wysokim poziomie przez długi czas i to niestety trochę mnie znużyło.

Do tego sam konkurs wymusza powstanie intrygi, a intrygi same w sobie potrafią nieźle zamotać. Nie mogę powiedzieć, że wyszłaś z tego starcia na tarczy, ale z pewnością trochę Ci się ten pawęż wyszczerbił.

Za największy plus opowiadania uznaję widmo. W całej, nieco baśniowej otoczce, dodaje klimatu, jednocześnie przez większość tekstu robi za tego złego, który jak wkracza na scenę, to wiadomo, że jest źle.

Narracja na końcu zmieniła się w trzecioosobową i ma to bardzo fajne uzasadnienie w fabule. Zresztą w samym tekście umiejętnie z niej korzystałaś lekko naginając na potrzeby konwencji.

Światotwórczo jest tu sporo baśniowego klimatu, łącznie z tymi ciemniejszymi odcieniami baśni. Bardzo ładnie namalowałaś obrazy, wykorzystując wiele zmysłów, choć przyznam, że w połączeniu z trudnościami w odbiorze, które wymieniłem wcześniej, musiałem się mocno skupiać przy czytaniu, żeby to mogło się uformować w mojej głowie.

No i na koniec Wygasłe Miasto. Kurczę, jestem tu rozdarty, bo sama koncepcja i przedstawienie takiej wizji wyszły świetnie, to pojawia się na tym etapie tekstu, gdzie byłem już na tyle skonfundowany, że jego magia troszkę się rozwiała.

I tak jest chyba z całym tym tekstem – jestem rozdarty, bo był dla mnie bardzo wymagający i nie wychodzę z niego w pełni usatysfakcjonowany, a jednocześnie mam wrażenie, że jest to tekst z bardzo przemyślanym pomysłem, z niebanalnym podejściem i w wielu miejscach bardzo umiejętnie napisany.

Pozdrówka!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Cześć, Krokusie!

zawieszenie niewiary się aktywuje, ale musiałem je utrzymywać na wysokim poziomie przez długi czas i to niestety trochę mnie znużyło.

Też jestem prostym człowiekiem, więc nie wiem, jakie zawieszenie niewiary? :)

które wymieniłem wcześniej, musiałem się mocno skupiać przy czytaniu, żeby to mogło się uformować w mojej głowie.

Hm, a gdyby opowiadanie miało standardową narrację, w sensie: Jeżyna przenosi się do świata, którego nie zna (i po prostu szuka tu ojca), byłoby łatwiej czytać?

I tak jest chyba z całym tym tekstem – jestem rozdarty, bo był dla mnie bardzo wymagający

Kurczę, muszę serio nad tym pracować, bo wiele osób pisze, że tekst był trudny, a ja tego nie zauważyłam przy pisaniu i wręcz uznałam, że jak na mnie to mamy dość prosty tekst. :P

Dziękuję za wszystkie uwagi i za to, że mimo wszystko coś też się podobało. :)

Będę pracować nad prostszym przedstawianiem świata. ;)

Pozdrawiam,

Ananke

Cześć, Ananke!

Chętnie się zgodzę, że lektura była trudna w odbiorze, ale i intrygująca. Ostatnio trochę myślałem nad uniwersum, w którym dałoby się wnikać do fabuł i je modyfikować, więc zdecydowanie miałem chęć wniknąć pod tym względem w mechanikę Twojego świata. Nie sądzę jednak, abym w pełni zrozumiał reguły, które nim w Twoim zamyśle rządzą. Być może nie jest to temat na wymiar opowiadania, być może trzeba powieści lub wręcz cyklu (myślę tutaj trochę o Świecie Dysku, ale bardziej o Thursday Next Fforde’a), aby dobrze opisać prawa takiej “bibliofizyki” i nie przytłoczyć akcji światotwórstwem.

Tutaj dało się jakoś nadążyć za rozwojem akcji, choć podana w komentarzu tabelka przyczynowo-skutkowa może w tym bardzo pomóc. Kłopot raczej w tym, że niektóre wątki pojawiały się jakby znikąd, nie mając wyraźnego osadzenia we wcześniejszych wydarzeniach czy naturze świata przedstawionego (zagubiony bóg, lodziarnia). A wreszcie zupełnie nie wybrzmiała zdrada (?) Dalii, nie wydała mi się istotnym emocjonalnie momentem. Pewnie dlatego, że fabuła i tak niejako “toczyła się sama”, bohaterom brakuje wyraźnych dążeń ani też nie da się przewidzieć, co ostatecznie będzie dla nich korzystne.

Mimo tych ewentualnych niedociągnięć jest tutaj przecież jakaś zajmująca, przewrotna myśl – Jeżyna poszukuje mocy tworzenia, nie wiedząc, że ją już ma, i przez to ją traci – ale okazuje się, iż może to dobrze, bo inaczej musiałaby zmienić się potem w widmo. Mógłbym to zrozumieć jako naukę, że prawdziwa kreatywność musi pochodzić z wnętrza i zrozumienia, a nie ze sztucznych środków pomocy – i w ten sposób Blask Tworzenia stałby się nawet metaforą uzależnień wśród artystów, choć moim pierwszym skojarzeniem była raczej gwiazda ewoluująca w czarną dziurę. Muszę jeszcze to wszystko przemyśleć.

Pozdrawiam ślimaczo!

Cześć, Ślimaku!

Pięknie dziękuję za wnikliwy komentarz. :)

Fakt, że lektura będzie trudna – dowiedziałam się po publikacji, więc nic poradzić nie mogłam. Brakuje mi wyczucia w rozpoznaniu, co dla czytelników jest łatwe w przyswajaniu, a co trudne, ale myślę, że po tym tekście sporo się nauczyłam. :)

Ostatnio trochę myślałem nad uniwersum, w którym dałoby się wnikać do fabuł i je modyfikować

Brakuje mi takich tekstów i sięgnęłam po “Atramentowe serce” polecone przez Żonglerkę, choć akurat nie byłam odpowiednim odbiorcą. Pozycja młodzieżowa, przez co niekoniecznie poruszała tematy, które mnie ciekawiły. Mimo to czytałam z przyjemnością. ;)

Nie sądzę jednak, abym w pełni zrozumiał reguły, które nim w Twoim zamyśle rządzą

Rozumiem, podeszłam do tematu bardziej konkursowo – przygody, kradzież, a działanie przenoszenia do świata było czymś, co Jeżyna zna i traktuje jako nietypową moc. Trochę jak magia, która działa, ale w sumie jak działa, co sprawia, że mamy ją lub nie mamy?

Tutaj też – Jeżyna otwiera książkę i czyta, skupia się na tekście i przenika do niego, a świat z opowiadania okazuje się prawdziwy. Czy jest prawdziwy jako jedna z alternatywnych rzeczywistości? Czy po prostu od zawsze istniał? Nie chciałam udzielać na to odpowiedzi, żeby czytelnik sam mógł nad tym pomyśleć.

Po czasie widzę, że wielu to ciekawiło i na pewno przy ponownym pisaniu podeszłabym do tekstu trochę inaczej, zagłębiając się bardziej w te umiejętności. To wymagałoby ponownego rozpisania historii, skrócenia pewnych wątków na rzecz innych.

Być może nie jest to temat na wymiar opowiadania, być może trzeba powieści lub wręcz cyklu (myślę tutaj trochę o Świecie Dysku, ale bardziej o Thursday Next Fforde’a), aby dobrze opisać prawa takiej “bibliofizyki” i nie przytłoczyć akcji światotwórstwem.

Świat Dysku znam, ale książek Fforde’a nie i chętnie nadrobię lekturę. :)

Myślę, że u siebie miałam pewien wybór: więcej akcji, miejsc lub wyjaśnień mechaniki świata. Stawiałam na to pierwsze, ale kto wie, jak wyszłoby to drugie. ;)

Kłopot raczej w tym, że niektóre wątki pojawiały się jakby znikąd, nie mając wyraźnego osadzenia we wcześniejszych wydarzeniach czy naturze świata przedstawionego (zagubiony bóg, lodziarnia).

W pewnym sensie mamy tu dwa wątki: Jeżyny i Strażnika oraz Dalii i Ethana, którzy są z tego świata, znają go i mają swoje cele, w tym właśnie wytropienie boga poprzez odnalezienie lodziarni. Brak wątku poszukiwań boga, który ma doprowadzić do znalezienia tytułowego Blasku – załamałby całe opowiadanie. Nie popłynęliby pod wodę, nie rozdzielili się przy pojawieniu widma.

Chciałam też pobawić się w coś innego. Zazwyczaj w opowiadaniach odhaczamy pewne punkty i mamy pewność, w jakim kierunku zmierza historia. Tutaj czytelnik spodziewający się przywołania boga, miał zostać zaskoczony tym, że jednak Jeżyny przy tym nie ma i wszystko toczy się inaczej. Wiem, że to ryzykowny zabieg i podjęłam go akurat ze świadomością, że narobi zamieszania. Ale lubię eksperymenty, przy czym wiem, że eksperymenty nie zawsze się udają. :)

A wreszcie zupełnie nie wybrzmiała zdrada (?) Dalii, nie wydała mi się istotnym emocjonalnie momentem.

To nie była zdrada, więc nie miała wybrzmieć. ;) Dalia jest tu kimś, kto od początku wie, że dostanie Blask, bo zawarła umowę z ojcem Jeżyny (Strażnikiem). Nie dałam jej większej roli, bo w sumie nie planowałam, że ten wątek ma być istotny. Po czasie widzę, że może pójście w tym kierunku byłoby lepsze i ciekawsze. Ale mądry Polak po szkodzie… :D

Może po konkursie pobawię się w operację na fabule. ;)

Mógłbym to zrozumieć jako naukę, że prawdziwa kreatywność musi pochodzić z wnętrza i zrozumienia, a nie ze sztucznych środków pomocy – i w ten sposób Blask Tworzenia stałby się nawet metaforą uzależnień wśród artystów, choć moim pierwszym skojarzeniem była raczej gwiazda ewoluująca w czarną dziurę. Muszę jeszcze to wszystko przemyśleć.

Dziękuję za moc przemyśleń. :)

Chciałam też pokazać, że czasami robimy coś dla drugiej osoby wbrew jej woli – ojciec Jeżyny doprowadził do kradzieży Blasku córki, a co ona za to zyskała? Śmierć ojca, która pewnie będzie jej ciążyła, brak mocy, która była dla niej czymś wyjątkowym. Nie zmieni się w widmo, ale czy zmiana w widmo musi być czymś złym? Czy posiadanie mocy tworzenia (talentu) jest ważniejsze od spokojnego życia? Czy warto mieć wyjątkowy talent, nawet jeśli przypłacimy to nieznaną ceną?

Pozdrawiam serdecznie,

Ananke

Przeczytałem. Powodzenia. :)

No, nie mogę do końca powiedzieć, że zrozumiałam, ale przynajmniej spróbuję…

Jeżyna jest bohaterką opowieści i wie o tym. Jej mama zmarła, a tata postanowił ruszył szukać opowieści, w której mogliby być razem. Przynajmniej tak uważa Jeżyna. A ponieważ i on zaginął, Jeżyna rusza jego śladem. Po drodze prześladuje ją widmo, które okazuje się jej matką i spotyka strażnika, który na koniec okazuje się jej ojcem. Właściwie cała jej wiedza o jej rodzinie okazuje się fałszywa. Mama nie umarła, tylko jako osoba obdarzona Blaskiem zmieniła się w widmo, a ojciec nie poszedł jej szukać, tylko przygotował intrygę, która miała doprowadzić do odebrania blasku Jeżynie. Bo choć Jeżyna myślała, że potrafi tylko zmieniać istniejące opowieści, w istocie miała talent do ich tworzenia, a to oznacza, że w którymś momencie też zmieniłaby się w widmo, czemu ojciec chciał zapobiec. Nie jestem pewna, czy ojciec był strażnikiem od początku. Chyba nie, bo strażnicy przecież nie żyją, czy też nim się stał. Może coś przegapiłam, ale nie wiem, w jaki sposób się nim stał.

I to jest jedna warstwa opka. Druga, to opowieść o pisaniu i tu powiem szczerze jest trudniej. Jeżyna potrafi zmieniać opowiadania. Mam tu mocne skojarzenia z redaktorem, albo betą. I jest w tym niezła, ale jest też sfrustrowana, bo widzi historie, które mogłyby być lepsze, ale nie może ingerować w przebieg fabuły (strażnik). Wie, że potrafiłaby zmienić napisaną historię na lepszą, ale jednocześnie nie dostrzega w sobie talentu (blasku) do tworzenia własnych historii. To prowadzi do coraz większej frustracji i wypalenia (wygasłe miasto). I właśnie w tym momencie zdaje sobie sprawę, że mogłaby pisać, ale zaprzepaściła swój talent. Widmo będzie tu pewnie jakimś przedstawieniem zwykłego życia (rachunki do zapłacenia i takie tam).

Problem w tym, że te dwie warstwy nie do końca do siebie pasują. A przy tym jest tu mnóstwo dodatkowych wątków. Jeżyna jest krasnoludką (no, malutka jest), Dalia człowiekiem (większa, ważniejsza). Dalia może być kimś komu się udało i komu Jeżyna zazdrości. Może czuje się wykorzystana. Ethana to już w ogóle nie rozumiem. Jeżyna wie, że jest bohaterką opowieści. Czy to ma sugerować, że wszyscy jesteśmy? Są jeszcze gorzkie słowa (choć nie bohaterki)

Tchórz ze mnie…

I stwierdzenie ojca/strażnika, o którym to się w ogóle można rozpisać ;)

Pisz opowiadania, Jeżynko. Może w taki sposób zaleczysz ranę po skradzionym Blasku.

I w tym momencie zaczynam dochodzić do wniosku, że tu musi być trzecia warstwa, mocno osobista, na tyle mocno, że nie znając autorki nie potrafię jej zrozumieć. Warstwa, która wcale nie musi dotyczyć pisania, choć oczywiście może. I to wydaje mi się największą wadą opka.

Czytało się nieźle, mimo że ciągle gubiłam się w Twoim świecie. Wprowadzasz tak dużo surrealistycznych obrazów, że opko wymaga pełnego skupienia, a i tak czytelnik ciągle coś przegapia. Natomiast jest to niewątpliwie czytelnicza przygoda, taka wyprawa w poszukiwaniu zrozumienia i to sprawiło mi sporo frajdy. Jednak na koniec nie mogę powiedzieć, że zrozumiałam. Dotarłam do końca drogi, przeżyłam wiele przygód, ale mam poczucie, że one w żaden sposób mnie nie zmieniły, nie mogły, bo nie do końca rozumiałam, co się właściwie dzieje.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Misiu, dziękuję za komentarz, mam nadzieję, że choć trochę się podobało. :)

Irko, zrozumiałaś. :D Nawet więcej niż ja, ale o tym za chwilę. :D

Jeżyna jest bohaterką opowieści i wie o tym.

W pewnym sensie każda opowieść może być prawdziwa, prowadzić do innego świata. Być może Twój Kevin też istnieje w innej linii czasowej, w innym świecie. Chciałam pokazać, że każde opowiadanie może być prawdą.

Nie jestem pewna, czy ojciec był strażnikiem od początku. Chyba nie, bo strażnicy przecież nie żyją, czy też nim się stał. Może coś przegapiłam, ale nie wiem, w jaki sposób się nim stał.

O, to ciekawe, bo zakładałam, że ojciec stał się Strażnikiem za karę – bo wykradł część Blasku, co też zawarłam tutaj:

Za kradzież części Blasku zostałem wrzucony do Wygasłego Miasta. Tam Twierdza zrobiła dla mnie nowe ciało. Dostałem zadanie schwytania cię, zanim wejdziesz do tej historii.

Przy czym tu też była taka wzmianka:

(…) papierowi Strażnicy (…) nie żyją (…) to stróże historii, pilnują fabuły, żeby mogła płynąć własnym rytmem. Tropią tych, którzy chcą zmieniać wykreowany świat. (…) Podobno dostają misję, dzięki której mogą odpokutować swoje przewinienia. Albo zostaną spaleni.

A tu ojciec mówił coś takiego, co miało trochę zdradzić czytelnikowi, że skoro nie można mówić o tożsamości, to jakaś tożsamość musi być.

A każdy Strażnik, który zaczyna rozmowę o tożsamości, może nieopatrznie rzec dwa słowa za dużo. Za zdradzenie sekretu tego, kim jesteśmy, grozi nam śmierć.

Ale Twoje przemyślenia też są dobre i ciekawe, bo w tekście wprost nie zawarłam tego, czy ojciec Jeżyny był kimś w rodzaju Strażnika już wcześniej. ;) Dla mnie – nie, bo stał się nim za karę i ostatecznie za niewykonanie misji został spalony. Ale inna interpretacja też byłaby fajna. ;)

Druga, to opowieść o pisaniu i tu powiem szczerze jest trudniej.

Szczerze – nie pisałam z myślą o drugiej warstwie, więc dlatego to się pewnie tak rozjeżdża. Nie miałam pomysłu na opowiadanie z dwoma warstwami, chciałam, żeby to była dość prosta historia, bo po Obłędni miałam chęć na coś bez wielu odniesień. Ale… hm, wszelkie nawiązania do pisania po prostu tam są, bardziej jako smaczki, po które można sięgnąć, choć nie trzeba.

Mam tu mocne skojarzenia z redaktorem, albo betą.

Oo, nawet na to nie wpadłam. :D Cieszy mnie, że opowiadanie żyje własnym życiem.

Wie, że potrafiłaby zmienić napisaną historię na lepszą, ale jednocześnie nie dostrzega w sobie talentu (blasku) do tworzenia własnych historii. To prowadzi do coraz większej frustracji i wypalenia (wygasłe miasto). I właśnie w tym momencie zdaje sobie sprawę, że mogłaby pisać, ale zaprzepaściła swój talent. Widmo będzie tu pewnie jakimś przedstawieniem zwykłego życia (rachunki do zapłacenia i takie tam).

Kurczę, jaka ciekawa interpretacja. :) Widmo jako rachunki – to mnie najbardziej zadziwiło. :D

Problem w tym, że te dwie warstwy nie do końca do siebie pasują.

No bo ja naprawdę nie planowałam dwóch oddzielnych warstw… Chciałam, żeby skupić się na fabule, a te przemyślenia odnośnie pisania przychodziły dodatkowo, jako taki bonus, nad którym można, ale nie trzeba, pomyśleć.

Ostatecznie wiem, że opowiadanie okazało się jednak zbyt poplątane. XD

Czy to ma sugerować, że wszyscy jesteśmy?

Tak. :)

I w tym momencie zaczynam dochodzić do wniosku, że tu musi być trzecia warstwa, mocno osobista, na tyle mocno, że nie znając autorki nie potrafię jej zrozumieć. Warstwa, która wcale nie musi dotyczyć pisania, choć oczywiście może. I to wydaje mi się największą wadą opka.

I stwierdzenie ojca/strażnika, o którym to się w ogóle można rozpisać ;)

Pisz opowiadania, Jeżynko. Może w taki sposób zaleczysz ranę po skradzionym Blasku.

Kurczę, no nie pomyślałabym, że może tu być tyle warstw. :) Po prostu chciałam, żeby ten fragment pokazał, że nawet nie mając Blasku, Jeżyna może skupić się na czymś, co sprawi, że będzie mogła dalej tworzyć, nawet przez bardziej przyziemne pisanie. To miało pokazać, że ojciec chce na koniec jakoś ją pocieszyć, dać cel podobny do tego, który miała. Nie planowałam tu ukrytego przesłania, no chyba że uniwersalne: jeśli robimy coś wielkiego i to tracimy, czemu nie robić czegoś podobnego, choć mniej ważnego?

Wprowadzasz tak dużo surrealistycznych obrazów, że opko wymaga pełnego skupienia, a i tak czytelnik ciągle coś przegapia.

Kurczę, no wiem, może nieświadomie przelewam swoje marzenia, bo co czytam – zawsze jest dość zwyczajnie, bohaterowie to ludzie, w wodzie mamy syreny, złe widmo na koniec zostaje zabite… A ja mam jednak chęć na coś odbiegającego od schematu. Ale chyba za wiele razy odbiegłam. :)

nie mogły, bo nie do końca rozumiałam, co się właściwie dzieje.

Hm, z komentarza wynika, że wszystko zrozumiałaś, ale rozumiem poczucie zagubienia i przytłoczenia. Na przyszłość spróbuję trochę pobawić się w lżejszą historię. :)

Dziękuję za komentarz i pracochłonną analizę. :)

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Witam Jurorkę, jaki niesamowity obrazek!

Cześć!

Tekst jest zdecydowanie nietuzinowy. Od samego początku pokazujesz, że fantazji wlałaś tu sporo i to bogactwo objawia się regularnie do samego końca. Początkowo miałem nawet wrażenie, że jest tego za dużo, ale szybko się jakoś odnalazłem i dzielnie płynąłem dalej. Bo choć czytało się nieźle, to w pierwszej połowie tekstu wszystko dział się dosyć powoli, a pytań raczej przybywało niż ubywało, przez co momentami miałem wrażenie przepełnienia, którego kulminacją było miasta. Chylę czoła za świetny pomysł, tu wreszcie wątki zaczęły się łączyć, a atmosfera szarości wypadła naprawdę nieźle. Tu pierwszy raz dopiero zacząłem mieć wrażenie, że cała historia będzie swego rodzaju przenośnią czy odbiciem relacji rodzinnych, co całkiem mi się spodobało, bo zacząłem bardziej zwracać uwagę na wydźwięk i symbolikę, niż spójność całości i znaczenie drogi.

Spisek ojca, by ratować córkę przed jej własną mocą i odejściem ku… tworzeniu. Naprawdę ciekawie sobie to wymyśliłaś. Zakręcone, nasycone, pełne konkretnych zwrotów akcji i mocno nieprzewidywalne. Potrzebuję chwil czasu, by się jeszcze nad tym tekstem zastanowić, bo wyróżnia się – póki co – na tle reszty złodziejskich tekstów, które wciąż telepią mi się po głowie.

Z rzeczy edycyjnych:

cały Blask Tworzenia, nie tylko wragment.

literówka

Tyle póki co.

2P dl Ciebie: Pozdrawiam i Powodzenia w konkursie!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Cześć!

Wybacz opóźnienie, ale już się zbieram do odpowiedzi. :) Dziękuję za tak dobrą opinię, cieszę się, że ostatecznie przypadło do gustu, mimo początkowego przepełnienia. :)

Zakręcone, nasycone, pełne konkretnych zwrotów akcji i mocno nieprzewidywalne

To chyba największy komplement, o to głównie chodziło w opowiadaniu, żeby nie dało się przewidzieć, co tam na koniec zaserwuję. Skoro to wyszło – to najważniejsze. :D

wyróżnia się – póki co – na tle reszty złodziejskich tekstów, które wciąż telepią mi się po głowie.

To też duży komplement, zwłaszcza że chciałam postawić na trochę coś innego przy okazji złodziejskiej historii. :)

Literówka – akurat nie, bo bohater nie wymawiał „f”. :p

Pozdrawiam serdecznie i nawzajem – powodzenia!

To chyba największy komplement, o to głównie chodziło w opowiadaniu, żeby nie dało się przewidzieć, co tam na koniec zaserwuję. Skoro to wyszło – to najważniejsze. :D

To zdecydowanie wyszło, natomiast zabrakło (imho, bynajmniej nie sugeruję, że jest to łatwe) momentu, kiedy cała ta różnorodność złożyłaby się w jedną całość. Wątek rodzinny trochę do tego aspiruje, ale spora część drogi – mam wrażenie – pozostaje częścią drogi. Zabrakło jakiejś symboliki, drugiego dna (ja przynajmniej strasznie lubię takie smaczki w miodnych tekstach, kiedy widać, że autor przedstawia pewien spójny obraz).

Literówka – akurat nie, bo bohater nie wymawiał „f”. :p

Kurcze, nie zauważyłem (widać już na tyle płynąłem z historią na tym etapie)

Pozdrawiam i jeszcze raz gratuluje naprawdę udanego tekstu!

Wątek rodzinny trochę do tego aspiruje, ale spora część drogi – mam wrażenie – pozostaje częścią drogi. Zabrakło jakiejś symboliki, drugiego dna

Już po czasie, kiedy tekst poleżał, zdałam sobie sprawę, co musiałabym pozmieniać i co chciałabym zmienić, więc może kiedyś wrócę do tekstu, żeby ~~się nad nim poznęcać~~ poprawić, ale to oczywiście już po konkursie. Teraz żadnych fabularnych zmian nie nanoszę, ale no – przydałoby się w przyszłości. :)

Dziękuję! :)

Ananke! Wybacz trochę spóźniony komentarz piórkowy, ale miałem ambicję trochę lepiej przemyśleć tu swoją odpowiedź – a ostatecznie i tak nie zrobiłem tego tak dobrze, jak bym chciał.

Generalnie muszę więc powiedzieć, że z jakiegoś powodu ciężko mi się to czytało i choć nie jestem w stanie wskazać dokładnych przyczyn, to intuicja podpowiada mi, że to coś w narracji mnie uwierało. Na pewno miałem wrażenie, że brakuje Ci opisów widma na początku, a także, że narracja jest prowadzona nieco chaotycznie. Wrzucenie czytelnika w sam środek akcji to chyba jakoś stosowany często motyw, ale ja się prawdę mówiąc pogubiłem:D

Dalej też chyba dużo rzeczy nie jest jakoś przesadnie wyjaśnianych i tego chyba trochę brakuje. Tak pod końcowe pokazanie się ojca, jak i twist z Dalią – oba wydają mi się nie do końca przygotowane.

Tekst nadrabia pomysłami – zarówno głównym, jak i wymalowanym na końcu obrazem Wygasłego Miasta, a także przesłaniem (uwaga: nie odczytałem go niestety, ale skutecznie udało mi się przejrzeć inne komentarze). Niemniej mi to się gdzieś wszystko zgubiło pod warstwą narracyjną i ukrytymi historiami, a być może i gorszą formą dnia/miesiąca – dlatego poważniej traktowałbym na Twoim miejscu resztę komentarzy, a mój bardziej jako wrażenia czytelnicze, niż poważną analizę.

Слава Україні!

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Golodhu, wybaczam, ja też nie zauważyłam, że coś tu się dodało, musiałam przegapić jak było na głównej i tak nie zaglądałam pod swoje opowiadania. ;) A po drodze miesiąc przepłynął…

Z pogubieniem nie Ty jeden, sporo czytelników miało problem, żeby się nie pogubić, jakaś mniejszość nadążyła. :D Opisy widma chciałam tak stonować, bo pierwszy opis był dla bohaterki taki właśnie chaotyczny – dojrzała coś w ciemności, bez twarzy, jakiś strzęp mgły… Ale strach przesłonił takie patrzenie dla dostrzegania szczegółów. ;)

Co do narracji – no to już muszę się zgodzić, że wrzuciłam w środek, nie lubię rozwlekania i budowania 10 stron opisów co może się wydarzyć. XD Ale wiem, że łatwo przeholować i rozumiem, że tu mogłam przeholować i za mało wprowadzać. ;)

No mogłam trochę lepiej rozplanować, ale opowiadanie miało liczyć 35 tys. znaków, a ostatecznie wyszło… jak wyszło, sporo świata chciałam pokazać i dopiero później mnie olśniło, że za dużo tego, że trzeba się hamować. To też było takie eksperymentalne opowiadanie, bo chciałam napisać na złodziei dłuższy, zakończony tekst, dość prosty, ale – hm… Moja definicja prostych tekstów znacząco się różni od Czytelników. :D Przynajmniej wiem nad czym pracować. :)

Myślę, że każdy komentarz to głównie przemyślenia, a to najbardziej cenne, więc dziękuję za komentarz i za wszystkie uwagi, biorę do serca i poprawię się. :D

Pozdrawiam,

Ananake

Gravel – oo, jak ładnie przemyślany obrazek. :) Pozdrawiam Jurorkę. ;)

Ja z tych zagubionych w akcji, w sumie przez większość czasu nie wiedziałam, o co chodzi, więc nieco mi się dłużyło, ale czytało się całkiem przyjemnie :)

Przynoszę radość :)

Cześć, Ananke!

Bardzo nie lubię pisać takich komentarzy i mam nadzieję, że nie poczujesz się zraniona, ale Twoje opowiadanie zupełnie do mnie nie trafiło. Przez 90% czasu nie miałam pojęcia, co się w ogóle dzieje w fabule, miałam wrażenie, że czytam ciąg niepowiązanych ze sobą scen, które do czegoś prowadzą, ale po skończonej lekturze nadal nie wiem, do czego. Zarówno świat, jak i historia, wydały mi się bardzo chaotyczne, umykało mi kto, z kim, gdzie i po co. Wiele akapitów czytałam po dwa albo trzy razy, żeby się zorientować w miejscu i czasie akcji.

Bardzo mi przykro, ale zmęczyłam się lekturą.

Z plusów mogę jednak wskazać na pewno Twoją wyobraźnię oraz kilka ładnych, poetyckich opisów. Myślę, że po prostu za dużo zostało w Twojej głowie, albo to ja nie zauważyłam jakichś istotnych niuansów potrzebnych do zrozumienia fabuły, chociaż, bogowie mi świadkami, starałam się czytać uważnie.

Dziękuję za udział w konkursie i powodzenia przy pisaniu kolejnych tekstów!

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Anet – wybacz, komentarz mi zaginął, nie zauważyłam. ;) Cieszy mnie, że jakoś dało się doczytać, mimo że trochę się dłużyło. :)

Cześć, Gravel!

Nie czuję się zraniona, wręcz przeciwnie, to forum jest dla mnie miejscem, w którym krytyczne opinie dają mimo wszystko trochę więcej, bo wskazują, nad czym trzeba pracować. ;) Tutaj postawiłam na eksperymentalną fabułę, sporo dziwnych rozwiązań i… no co tu dużo mówić, przekombinowałam. :D

ale zmęczyłam się lekturą.

Podobne słowa usłyszałam od męża, także… byłam przygotowana, że znajdą się osoby, którym tekst nie podejdzie.

Dziękuję za komentarz i za konkurs, bo to zawsze kolejna możliwość rozwijania się. :)

Pozdrawiam,

Ananke

Po kilku godzinach scrolowania przez komentarze Tarniny w końcu dotarłem na dół i mogę napisać swoją opinię ;)

Momentami w opowiadaniu lekko się gubiłem w akcji, ale jak na dość wymagającą narrację i tak uważam, że poradziłaś sobie bardzo dobrze. Czasami musiałem cofnąć się o zdanie czy dwa, jednak ostatecznie wszystko było dość jasne.

Swoją drogą bardzo oryginalny i ciekawy pomysł. Już sam tytuł chwycił mnie, gdy go po raz pierwszy zobaczyłem i zmusił do przeczytania :D

Fabuła intersująca, wciągająca, ale mam lekki problem z zakończeniem. Jak na mój gust trochę albo za dużo tych twistów, albo nie przypasował mi sposób ich przedstawienia.

Ale po za tym te 60k znaków przeczytałem naprawdę szybko i tekst nie nudził, a historię śledziłem z przyjemnością.

Pozdrawiam.

Sen jest dobry, ale książki są lepsze

Po kilku godzinach scrolowania przez komentarze Tarniny

Przydałaby się na forum opcja rozwijania komentarzy, byłoby to wielkim ułatwieniem. :D

jednak ostatecznie wszystko było dość jasne.

Uff, to jesteś w nielicznym gronie, które zrozumiało opowiadanie. :)

lekki problem z zakończeniem. Jak na mój gust trochę albo za dużo tych twistów, albo nie przypasował mi sposób ich przedstawienia.

No na koniec trochę za szybko odkryłam wszystkie karty, muszę pracować nad tym, żeby robić to jednak stopniowo, gdzieś po drodze dając jedne wyjaśnienia, a z jedno zostawiając na koniec. :)

historię śledziłem z przyjemnością.

Cieszę się.

Po kilku godzinach scrolowania przez komentarze Tarniny

Polecam się :P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ja też polecam Tarninę! :D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć!

Nie wiem, czy słusznie, ale cały pomysł na opowiadanie przywiódł mi na myśl cykl książek, który czytałam dość dawno temu. Pierwsza część nosiła bodajże tytuł „Atramentowe serce”. Koncept z ludźmi panującymi nad opowieścią nie tylko na kartce ma potencjał, a sam pomysł opowieści o kradzieży opowiadania jest interesujący. Niestety, tutaj zaszwankowało wykonanie, głównie dlatego, że nie mam poczucia, że rozumiem, co się działo w kolejnych scenach, a relacje postaci zupełnie mi się nie kleiły.

Już na samym początku nie rozumiem, dlaczego Dalia przyjmuje pomoc nieznajomych, potem – czy ona w ogóle wie, że znajduje się w opowiadaniu. I takich zgrzytów niestety jest więcej, a najbardziej rzuciło się to chyba w oczy w scenie w morzu, gdzie ciężko było dojść, kto kogo zaatakował, kto pomógł i z jakiego powodu. Z kolei scena rozbierania się Jeżyny zrobiła na mnie wrażenie czegoś, co zostało wprowadzone, aby uczynić sytuację dziwniejszą.

Podsumowując, niestety mam wrażenie, że pomysł był fajny, ale coś nie zadziałało na etapie planowania czy składania scen w logiczną całość i przez to końcowy efekt jest chaotyczny i niezrozumiały, a lektura mnie zmęczyła.

Pochwalić za to muszę plot twist z tym, że każdy tak naprawdę nosi w sobie Blask Tworzenia, ale jak na to, jak wielkie miało to znaczenie dla fabuły, informacja trochę przeszła przez echa. Spodobało mi się również płaskie miasto, choć same jego opisy robiły wrażenie mocno przerysowanych, jakbyś obawiała się, że odbiorca nie zrozumie, co chcesz powiedzieć. Chyba tyle. Dzięki za udział w konkursie!

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Podchodzę do opowiadania drugi raz, ale coś nie mogę znaleźć momentu, w którym przeczytałbym całość. Odnoszę wrażenie, że opowiadanie jest nudnym dialogiem, odbywającym się w nieokreślonej przestrzeni. Ale, kiedy wczytuję się dokładnie w słowa, okazuje się, że “ładność” napisania zdań, obrazowe szczegóły. mogą pociągnąć czytelnika niemal magicznie. Gdyby jednak to wszystko było ciut gorzej napisane, uznałbym, że nie warto w to brnąć. Masz szczęście, ze prawdopodobnie umiesz pisać i taki długodialog eksperymentalny uszedł Ci na sucho.

Poczytam dalej przy kolejnej okazji. Zwróciłem uwagę na elementy wytrącające z czytelniczego letargu dziwnego szczęścia:

Poprawiłam zaplątane ramiączko czarnego, obcisłego topu.

Erotyka, ok. Ale to taka jakby z magazynu Elle czy Cosmopolitana. Naprawdę ktoś myśli, nawet postać fikcyjna, w kategoriach ściśle kosmetycznych o swoim “kuszącym wyglądzie”? Słowo “top” brzmi jak z niezwykle odległej bajki. Może się nie znam, ale wydaje mi się, że realne wyobrażenia bohaterki byłyby nieco bardziej organiczne, niż tak ściśle tekstylne. No, ale właściwie mogę się nie znać :). Z drugiej strony, może kradziejka tak lubi.

Zwymiotowałam. Głowa pulsowała boleśnie. Zapomniałam dokończyć wymazywanie. Żyłam pomiędzy światem a wyobrażeniem, kurczowo trzymając się wyobrażenia, które miało mi pozwolić na…

Ludu, mój ludu…

Ale jest fajnie, te dziwne stopy, które nie pasują (w sensie znaku stop), trochę zatrzymują letarg wczytania, ale warto poczytać. A może i skraść nieco to ładne napisanie?

Artystom więcej, szybko!

Vacterze, widzę, że podchodzisz do tego opowiadania i podchodzisz. :D ]

Naprawdę ktoś myśli, nawet postać fikcyjna, w kategoriach ściśle kosmetycznych o swoim “kuszącym wyglądzie”?

Tu chodziło o to, że bohaterka zmieniła się w piękną kobietę i chciałam podkreślić jej zachwyt nad innym ciałem. Ale może nie wyszło to naturalnie. ;) Kiedyś przysiądę i pozmieniam. ;)

O, jeszcze widzę, że był komentarz, którego nie zauważyłam. ;p Ale to odpiszę Wam już na spokojnie, bo dziś mam pospieszny dzień. XD

Verus

Cześć!

Przegapiłam ten komentarz, więc wracam do niego po czasie. :)

Tak, Żonglerka wspomniała o tych książkach i dzięki temu je przeczytałam. ;)

Jeśli chodzi o te części, które trudno było zrozumieć – odpowiedzi w sumie są w tekście. Może za mało razy coś podkreślałam, albo niedostatecznie, jestem niestety z tych, co wolą mniej tłumaczyć.

dlaczego Dalia przyjmuje pomoc nieznajomych

Przecież Dalia wcześniej dogadała się ze Strażnikiem i wiedziała, że Jeżyna tu przyjdzie. To ona chciała ją zwabić do miasta, więc trudno, żeby nagle z tego zrezygnowała, stąd brak obiekcji przed przyjęciem pomocy od obcych. Jasne, Jeżyna mogłaby uznać, że „Hm, dziwne, czemu od razu nam ufa”, ale jeśli nie masz złych zamiarów, a ktoś Cię oczarowuje, to raczej nie myślisz, że powinien być wobec Ciebie nieufny, bo sama tego nie chcesz. ;)

Wyjaśnienie z tekstu:

„Zanim wkroczyłaś do pierwszego opowiadania, zdołałem odszukać Dalię i zawrzeć z nią umowę. Obiecałem, że zwabię cię tutaj, jeśli pomoże mi wykraść ci przez sen część twojej mocy.”

Tak więc Dalia czekała na Jeżynę i Strażnika, przyjęcie pomocy od obcych było z góry zaplanowanym posunięciem. Ale nie mogłam tego napisać w tamtej scenie. XD

ona w ogóle wie, że znajduje się w opowiadaniu

Skoro wykrada Blask Tworzenia pozwalający na tworzenie opowiadań – tak, musi to wiedzieć, bo inaczej po co by chciała to ukraść i tworzyła intrygę z ojcem Jeżyny (Strażnikiem)?

Wiem, że trochę wyjaśnia się pod koniec, ale jednak się wyjaśnia. ;) No to jak zgrzyt po przeczytaniu pierwszej części HP: Ale czemu Snape próbował przejść przez klapę w podłodze?

Czasami coś wyjaśnia się na końcu. Ale rozumiem, że opowiadanie było zbyt wymagające i zagmatwane, a ja trochę za dużo wyjaśnień zostawiłam na koniec. ;) Jednak w obecnych czasach lepiej dawać rozwiązania stopniowo, inaczej czytelnicy się gubią. ;)

gdzie ciężko było dojść, kto kogo zaatakował, kto pomógł i z jakiego powodu.

Akurat kto atakuje jest proste – Elirowie atakują widmo, a następnie Jeżynę. Widmo broni Jeżynę, co jest dziwne i bohaterka sama tego nie rozumie. Później wychodzi, że widmem jest jej matka, więc fakt ratowania jest wyjaśniony. Ale znowu – no wiem, zostawiłam na koniec. :(

jakbyś obawiała się, że odbiorca nie zrozumie, co chcesz powiedzieć

No i miałam powody, bo większość czytając i tak gubiła się w fabule. :D

Tu narzekasz, ale napisałaś, że najbardziej Ci się podobało wygasłe miasto, a z racji opisów przynajmniej tu się nie gubiłaś, więc w sumie jakieś plusy. :)

Dzięki za przeczytanie i konkurs, bo świetnie się bawiłam i przy czytaniu, i przy komentowaniu. :) I oczywiście dziękuję za komentarz, bo też wskazał, że obecnie trzeba trochę więcej wyjaśniać w trakcie, na co zwracało już kilka osób uwagę. ;)

Pozdrawiam,

Ananke

Vacter

Masz szczęście, ze prawdopodobnie umiesz pisać i taki długodialog eksperymentalny uszedł Ci na sucho.

To nie dialog eksperymentalny, akurat fabuła jest. :D Bohaterowie nie rozmawiają bez przerwy. XD

A może i skraść nieco to ładne napisanie?

Muszę skraść trochę tego opowiadania, żeby było krótsze, na pewno znajdę sceny do wycięcia. ;)

Pozdrawiam,

Ananke

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: