Diabeł tkwi w szczegółach

Albert latami trudził się i kształcił, by od teorii wreszcie przejść do praktyki. Wiele razy nieomal zginął, gdy schrzanił dokumentnie magiczny krąg. Najczęściej wykładał się na szczegółach – ot, pentagram zaokrąglił się na jednym rożku, a to jedna kreska nieco za cienka wyszła… Diabły wymagają ogromnej precyzji i są gorsze od niejednego urzędu skarbowego, który liczy kwoty do szesnastego miejsca po przecinku. Raz spalił całą kamienicę – razem z jej mieszkańcami – bo zamiast alus wstawił znak ales. Błąd z rodzaju “stopy odziane w sandały”, w czym Albert nie widział niczego złego, ale jakiś cholerny diaboł uznał, że stopy mogą być co najwyżej obute. Co tu się jednak dziwić? Diabeł tkwi w szczegółach.

No horror jakiś.

Jednak nadszedł w końcu ten dzień. Gdy Albert wypowiedział ostatnie słowa zaklęcia, pierwszym, co poczuł, był odór siarki. Cóż, niczego innego się nie spodziewał, w końcu nie gotował barszczu, tylko przyzywał demona – i to nie byle jakiego, bo samego Asmodeusa. Powietrze zawrzało, napęczniało i pękło jak ognisty, tłusty balon. Piekielny ogień chlusnął na kanapę i stary telewizor, Albert był jednak przygotowany i szybko ugasił małe pożary gaśnicą samochodową, którą zawsze trzymał na podorędziu.

Gdy dym, zarówno ten pochodzący z diabelskiej otchłani, jak i ten powstały w wyniku działania gaśnicy, opadł, przed Albertem stał najprzystojniejszy prawnik, jakiego w życiu widział. Nie wiedział, czemu pomyślał, że to prawnik, ale taka to myśl błysnęła mu w głowie, gdy zobaczył idealnie skrojony garnitur, gładko ogoloną twarz i neseser trzymany w ręce. Na szyi demona, na czarnej smyczce, wisiał identyfikator. Szybki rzut oka sprawił, że Albert uśmiechnął się szeroko. Asmodeus we własnej osobie.

Już otwierał usta, ale demon podniósł palec wyraźnie komunikując, żeby był cicho, po czym bezceremonialnie opuścił, jak do tej pory przypuszczał Albert, zabezpieczony odpowiednio krąg. Zimny dreszcz przeszedł po plecach Alberta, żegnającego się już i z życiem, i z duszą. A był tak blisko! Asmodeus wyciągnął ku niemu łapy, ale zamiast odebrać to, co najcenniejsze, wcisnął mu neseser do rąk.

– Potrzymaj.

Przerażony Albert patrzył tępo na demona, nie wiedząc zupełnie, co się dzieje. Demon tymczasem minął go i udał się do kuchni, gdzie natychmiast zaczął lustrować zawartość lodówki. Gdy wrócił do salonu, popijał już fantę, która zdecydowanie była już dawno terminie.

– Uh. Tego mi było trzeba – mruknął pod nosem demon i odebrał swój neseser. – Dzięki.

Asmodeus usiadł na kanapie i patrzył wyczekująco na Alberta, który stał jak słup soli i nie wiedział zupełnie, co teraz robić. Przecież schrzanił ten krąg. Normalnie demony to wykorzystują i porywają natychmiast darmową duszę. To jak gratisy w sklepie z samochodami!

– No? Czego dusza pragnie? – zachęcił profesjonalnym tonem Asmodeus.

Czyżby demon pogrywał sobie z nim? Doprawiał duszę smakiem strachu, który cały czas trawił Alberta? Jeżeli to miało się tak skończyć, Albert chciał, by stało się to możliwie szybko.

– Czyń swą powinność, Demonie!

– “Czyń swą powinność”? – Asmodeus rozejrzał się zdezorientowany po lokalu. – Nie no… To wciąż dwudziesty ósmy, nie?

– C… Co?

– Dwa tysiące dwudziesty ósmy?

– Rok?

– Rok.

– Tak.

– To czemu gadasz jak sarmata?

– Bo… Sam nie wiem… Jesteś demonem?

– A co ma do rzeczy… – zaczął Asmodeus, ale zaraz pokręcił głową i machnął ręką. – Zresztą… Dzwoniłeś. Czego chcesz?

– Dzwoniłem?

 Demon wskazał krąg narysowany kredą na nieco osmolonej już podłodze.

– Jak się wydostałeś? – zapytał Albert w przypływie nie tyle odwagi, co zawodowej ciekawości. 

– Masz nieregulaminowe szpary w podłodze. W magicznych kręgach dopuszcza się przerwy w liniach ciągłych do trzech milimetrów, grubość linii do jednego i różnicę w elewacji do pięciu, ale chłopie… Tu masz na oko jakiś centymetr… I tu… I tu…

– Tak… Eh… Nie miałem lepszego miejsca.

– Twoi znajomi po fachu używają grawerunku laserowego, a kręgi projektują w illustratorze. Co starsi w corelu… Są też wariaci, co rysują to w CAD-zie. Z jakiegoś powodu wszyscy uznali, że krąg musi pomieścić coś rozmiaru człowieka, ale skąd ten pomysł, to nie wiem. Ma być dokładny, skala nie ma znaczenia. Taka rada na przyszłość. 

Albert wpatrywał się w Asmodeusa nie tyle ze strachem, co w oczekiwaniu na… Cóż, sam nie wiedział dokładnie, co. Asmodeus natomiast taksował wyczekująco Alberta.

– To co teraz? – zapytał w końcu.

Asmodeus westchnął zmęczony.

– Ty mi powiedz. Przecież to ty dzwoniłeś.

– Ale spieprzyłem ten krąg, wedle wszelkich prawideł…

– Nie przejmuj się. Zdarza się najlepszym.

Alberta zamurowało. Demony to podstępne żmije i każde ich słowo podszyte jest złymi zamiarami. To musiała być pułapka… Ale jaka niby? Przez jego błąd Asmodeus miał otwartą drogę i do tego świata, i do jego duszy. Nie musiał kluczyć, kłamać, zwodzić… Asmo miał go na wyciągnięcie ręki, a jednak nie skorzystał jeszcze z okazji. Cóż… Przywołanemu demonowi w neseser się nie zagląda.

– Więc… Spełnisz moje życzenie? – zapytał nieśmiało.

– Po to tu jestem.

Albert postanowił walić prosto z mostu.

– Chcę być nieśmiertelny!

Asmodeus otworzył neseser i zaczął wyciągać papiery – całe dwa. Na jednym, dużą czcionką, zapisano: “od dnia dwudziestego czerwca dwa tysiące dwudziestego ósmego Albert Nothingale zyskuje nieśmiertelność”. Druga była zupełnie pusta.

– Wystarczy podpisać, o tu.

Albert obejrzał papier z każdej strony, zupełnie nie wiedząc, co o tym myśleć. Spodziewał się kontraktu wykonanego z ludzkiej skóry, zapisanego piekielnym językiem i złożonego przynajmniej z sześćdziesięciu tysięcy stron. Łypnął podejrzliwie na Asmodeusa.

– I to niby takie proste?

– Owszem.

A co mu tam! Ma to, czego chciał. Albert sięgnął po nóż, ale Asmodeus odchrząknął tak głośno, że ręka mu zadrżała.

– Co? Coś nie tak?

Demon sięgnął do wewnętrznej kieszeni i wyciągnął z niej długopis. Zwykły, tani, brandowany logiem jakieś firmy IT, którą Albert nawet kojarzył.

– Co wy macie z tą krwią? Mamy dwudziesty pierwszy wiek, na Boga.

Albert, z lekkim wahaniem, chwycił go i już przyłożył do papieru, gdy Asmodeus znów odchrząknął.

– Co znowu?

– Wiesz… Masz prawo dodać aneksy do umowy – powiedział i popukał w czystą kartkę. 

– Jakie aneksy?

– Jakie tylko chcesz. Na twoim miejscu sprecyzowałbym, na przykład, jak ma działać owa nieśmiertelność.

– To znaczy?

– Wiesz… Wy, ludzie, nie myślicie o konsekwencjach. Co prawda zapewnimy ci nieśmiertelność, ale bez sprecyzowania, jak ma działać, niekoniecznie spodoba ci się nasza interpretacja tego zapisu.

Albert zerwał się z miejsca i wycelował w Asmo chudy palec.

– Tak myślałem! To podstęp!

Asmodeus westchnął przeciągle.

– O Boże… – mruknął, łapiąc się za głowę. – To żaden podstęp. Dbam tu o twój interes, bo chciałbym, by chociaż raz klient był zadowolony. Z początku… Tak, przyznaję się, o to chodziło, żeby podstępem i darmo wziąć duszę, ale to było zabawne przez pierwsze trzy tysiące lat. Ile można!?

Asmodeus wykonał krótki gest, po którym jakaś siła usadziła Alberta z powrotem w fotelu. Demon wstał i zaczął przechadzać się po pokoju wyraźnie poirytowany. Podparł się pod boki i łypał na Alberta spode łba. 

– Jakiś czas temu postawiłem sobie za cel satysfakcję klienta, ale wy, cholerni ludzie, wprowadzacie mnie w depresję. Chcę być bogaty! – krzyknął i klasnął tak głośno, że Albert ponownie zerwał się z fotela, ale tajemnicza siła znów go w nim usadziła. – Ostatni gość, który o to poprosił, dostał na konto ledwie dwa miliony trzysta tysięcy dolarów, bo, statystycznie, takie kwoty w jego regionie uznaje się za bogactwo… Był średnio zadowolony. A jeszcze mniej był zadowolony, gdy skarbówka zaczęła pytać, skąd je ma. Bank ostatecznie usunął mu te pieniądze, bo uznał to za błąd systemu.

Asmodeus stanął przed Albertem, pochylił się nad nim i spojrzał prosto w oczy. 

– Bo wiesz… Pieniądze nie biorą się znikąd – rzucił tonem ostatecznej oczywistości i ruszył na dalszy obchód. – Miałem też klienta, co to chciał być najprzystojniejszy na świecie! No i był. Ale charakter miał bydlaka, więc i tak żadna go nie chciała. Powiesił się. Był nawet facet, co to chciał, by jego słowa miały moc sprawczą, a zaraz po podpisaniu papierka powiedział zachwycony “To się nie dzieje naprawdę!”. 

Demon wziął głęboki i pełen rezygnacji oddech.

– I do kogo mieli pretensje? Do mnie! “Podstęp”… Ha! Też mi coś. Bądźże człowieku mądry! – Demon usiadł w końcu na kanapie i wycelował dłonie w Alberta. – Pomyśl no… Masz być niezabijalny? Masz czuć ból? A co, gdy opadniesz na dno Rowu Mariańskiego? Masz tonąć w nieskończoność? Miażdżony przez ciśnienie? A jak przetnie cię wpół, to ciało ma odrosnąć? A jeżeli tak, to ma odrastać od głowy, czy od ręki, czy co? Czy może ma powstać dwóch Albercików?

Albert czuł się przytłoczony. Nie mógł odmówić Asmodeusowi logiki w rozumowaniu, mimo iż bardzo chciał zwietrzyć w całym tym wykładzie jakiś podstęp.

– To… Co radzisz? – zapytał niepewnie.

– Może coś bardziej przyziemnego? Bardziej realnego? Gdybym był człowiekiem, poprosiłbym o całkiem sporą dawkę wiedzy z programowania w kilku językach. Teraz to jest na topie. Dobra praca, dobra płaca.

– To chcę całą!

– Całą? To nie będziesz miał satysfakcji z pracy, wypalenie zawodowe przyjdzie w ciągu kilku tygodni. Satysfakcja z pracy bierze się z tego, że lubisz ją, ciągle coś odkrywasz i przeżywasz sukcesy. A jak wiesz wszystko, to nie ma wyzwania. Lubisz w ogóle programować?

– Nie wiem nawet, na czym to polega.

– To czemu chcesz to umieć?

– Bo… Bo ty mi tak podpowiedziałeś.

Demon miał wrażenie, że rozmawia z idiotą. Nie to, że nie miał tego wrażenia, od kiedy tylko zaczął spotykać się z klientami. Niestety – od momentu, gdy szczerze próbuje im pomóc, wrażenie owo urosło do niebotycznych rozmiarów. Musiał jednak przyznać, że stanowiło to wyzwanie i, mimo wszystko, ciekawą odmianę od koszenia dusz głupich śmiertelników.

– Nie kieruj się w życiu tym, co mówią ci inni – odparł po chwili namysłu. – Ja wziąłbym programowanie, bo przypomina trochę piekielną magię, więc trochę mnie to kręci. Ale Ja to Ja. A ty?

– To co mam chcieć?

Asmodeusowi bardzo, ale to bardzo chciało się krzyczeć.

– Nie wiem. Nie jestem tobą – odparł z nadnaturalnym spokojem.

– Kurde… To nie tak miało wyjść… To ja nie wiem. Chyba już nic nie chce…

– To nie jest dobry pomysł.

Albert już kompletnie się załamał.

– Jezu! A czemu niby? – zapytał płaczliwie.

Asmodeus pokiwał palcem w stylu “zaczekaj chwilę” i wyciągnął telefon. Szukał w nim czegoś bardzo długo, aż w końcu zadowolony nadusił przycisk i przyłożył słuchawkę do ucha. 

– Cześć… Zajęty? Mam tu klienta i chce zrezygnować… Wiem, ale to jeden z tych przypadków… No… Już ci go daję.

Asmo wyciągnął komórkę w kierunku Alberta, który patrzył na nią jak na piekielnego ogara.

– Eee… Kto to?

– Jezu. Do ciebie.

– Jezus? Do mnie? – upewnił się Albert, robiąc wielkie oczy.

– Tak.

– Jeeezu… – mruknął przerażony.

Z wahaniem odebrał komórkę i z duszą na ramieniu przyłożył ją do ucha. 

– Albert? – zapytał cudownie brzmiący głos w słuchawce.

– Jezu?

– Jezu – odparł Jezu, jakby każdą nutkę jego kojącego tonu niosły zastępy aniołów. 

– O Jezu.

– Albert. Słuchaj. Przyzwałeś demona. Za to idzie się do piekła, więc już jesteś skreślony tu na górze. Jeżeli się wycofasz, nic nie będziesz z tego miał. Po co ci to? 

– Nie rozumiem…

– A czego tu nie rozumieć? – zapytał tak lekko, że w tle zachichotały nawet herubinki. – Są decyzje, są konsekwencje. Za przywołanie diabła nie klepiemy tu po plecach. Wiedziałeś o tym, prawda?

– Eee…

– Bo chyba nie myślałeś, że się nie dowiemy?

– O Matko Boska…

– Mamy w to nie mieszaj – rzekł uprzejmie. – Słuchaj… Rozumiem twoją sytuację, naprawdę – dodał w sposób, który wypełnił Alberta niesamowicie przyjemnym ciepłem i miłością. – Przypomina trochę seks z babką, która ma AIDS. Dobrze ci radzę… Nie wyskakuj z niej jak oparzony… Już po ptokach. Dokończ i miej z tego choć trochę radochy, co? No, trzym się, deus vult i do przodu.

Jezu się rozłączył.

– Mam przesrane…

Widząc minę Alberta, Asmodeusowi serce nieco zmiękło. 

– Słuchaj… Ehhh… Pomogę ci. Nie załamuj się tylko, dobra? Jakoś to ogarniemy.

– Ale jak…

– Pierwsza myśl zazwyczaj jest tą najlepszą, nie? Nieśmiertelność? Dobry pomysł! Unikniesz piekła, a do nieba i tak nie pójdziesz, pooglądasz trochę świata, a i będziesz mógł zmieniać hobby jak rękawiczki. Będziesz miał czas na wszystko! Świetna sprawa, nie? 

– Ale sam mówiłeś…

– Wiem, ale nie taki diabeł straszny, jak go malują! Trzeba to tylko wziąć z rozumem, powoli, na spokojnie. 

Albert odzyskał nieco rezonu. Chcąc nie chcąc, musiał przyznać, że Asmodeus był diabelnie skuteczny w podnoszeniu na duchu. Wzięli się do pracy i skromne mieszkanie zamieniło się w prawdziwy thinktank na temat nieśmiertelności i potencjalnych problemów z nią związanych. Zgodnie stwierdzili, że nie ma co się silić na niezniszczalność, bo to sprawia same kłopoty natury logicznej i mnoży potencjalne problemy. Wiadomo – będzie niekiedy bolało, ale trzeba czasem iść na zgniłe kompromisy, by wypracować jakiś sensowny konsensus. Pomysły pojawiały się i znikały, te lepsze lądowały na tablicy, te gorsze – w koszu. Nie zrażało to jednak ani demonologa, ani demona. Po wielu godzinach męki doszli do wniosku, że najlepsze rozwiązania, to te najprostsze. 

– “Po jakimkolwiek uszczerbku na zdrowiu bądź umyśle, grożącym śmiercią w przeciągu dwudziestu czterech godzin, trwałym kalectwem, lub utratą zdolności poznawczych, Albert Nothingale dezintegruje się i pojawia w stuprocentowo bezpiecznym miejscu, w stanie sprzed zdarzenia, zdrowy na ciele i umyśle, bez utraty dotychczasowej pamięci i wiedzy”. – przeczytał na głos Asmodeus i spojrzał na Alberta.

– Wydaje się kuloodporne.

– Też nie widzę słabych punktów. To co?

Albert bez wahania podpisał papier i obaj przez chwilę kontemplowali z ukontentowaniem swoje wspólne dzieło. Asmodeus wstał i uroczyście uścisnął dłoń Alberta.

– Cóż. To ja lecę. Życzę powodzenia i…

– Zaraz! – przerwał mu podekscytowany Albert. – A możesz mi jeszcze pomóc w jednej rzeczy?

– Wiesz, moja praca kończy się wraz z podpisaniem kontraktu…

– Proooszę! Przecież i tak nagiąłeś już parę zasad, nie? Drobna przysługa. Drobniutka.

Asmodeus wahał się, ale uśmiech zdradzał, że już się zgodził.

– No dooobra… Ale i tak zależy, co by to miało być, okej?

– Zastrzel mnie! – Albert prawie skakał z radości w miejscu. – Chcę przetestować. Strzał w głowę. Szybko, bezboleśnie.

– Tego nie mogę obiecać, nikt nigdy mnie nie zastrzelił – rzekł demon, gdy w jego ręku pojawił się walther PPK. – Na pewno? Osobiście wybrałbym przedawkowanie, byłoby przyjemniejsze.

– Może i tak, ale nie mam jak…

Demon błyskawicznie wycelował i strzelił. Albert padł na deski zupełnie martwy, a po dwóch sekundach zniknął bez śladu. Żadnych fajerwerków, obracania się w pył, nic. Asmodeus usiadł na kanapie, rozejrzał się po pomieszczeniu od niechcenia, dając mu czas na materializację – w końcu wskazane w kontrakcie procedury trochę trwają. Po niecałych pięciu minutach zadzwonił do centrali.

– Hej, Lilith, możesz dla mnie sprawdzić jednego gościa?

– A papiery są już przetworzone?

– Kontrakt podpisany został pięć minut temu.

– Wyślij mi fotkę. Wiesz jak to jest, zanim do mnie papiery przyjdą…

Asmo wycelował aparat w papier, zrobił zdjęcie i podesłał jej messengerem. 

– Albert Nothingale. Mniam.

– Gdzie on teraz jest?

– Sprawdzam… Hmmm… Otóż… Nigdzie.

Asmodeus wstał, robiąc wielkie oczy.

– Jak to “nigdzie”?

– Asmo, baranie… 

– Co?

– “Stuprocentowo bezpieczne miejsce”?

Demon oklapł na kanapę, patrząc tępo w podpisany kontrakt.

– O nie…

– W statystykach na samym szczycie widnieje Islandia ze wskaźnikiem dziewięćdziesiąt dziewięć przecinek trzy. To maks. Mówiłam ci to wielokrotnie… Diabeł tkwi w szczegółach. 

– A nie…

– A niebo, mój drogi… – przerwała mu Lilith – …nie dość, że jest offshore, nie dość, że przyjmuje tylko dusze, to jeszcze Albercik ma tam bana.

– O nie…

– Nie przejmuj się, Asmo. Wiem, że się starasz, ale znasz moje zdanie.

Asmodeus odłożył komórkę na stół i westchnął zrezygnowany.

– Ehhh… Masz rację, Lil. Dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane – podsumował i zniknął w siarczystym obłoku.