Niepamięć

– Gdzie ja po­sia­łem wi­de­lec? – Joe zrzu­cał ko­lej­ne rze­czy ze stołu. Kubki, pa­pier­ki po ba­to­ni­kach, nie­do­je­dzo­ne ka­wał­ki chle­ba. Wszyst­ko lą­do­wa­ło na pod­ło­dze. – Aha! – wy­krzyk­nął za­do­wo­lo­ny, od­naj­du­jąc sztu­ciec. Świa­tło brud­nej ża­rów­ki od­bi­ło się od me­ta­lu, rażąc przy­zwy­cza­jo­ny do ciem­no­ści wzrok. Krzy­wiąc się, Joe prze­tarł swe­trem wi­de­lec z za­schnię­tych dro­bi­nek je­dze­nia. Uśmiech po­wo­li nikł z nie­ogo­lo­nej, zmę­czo­nej twa­rzy. Joe przy­gar­bił ra­mio­na i po­trzą­sa­jąc głową, wsu­nął się głę­biej w znisz­czo­ny fotel. Pod­ku­la­jąc nogi, za­czął wy­ja­dać mie­lon­kę z pusz­ki, wpa­trzo­ny w mi­go­czą­cy ekran te­le­wi­zo­ra.

Stare pudło nie słu­ży­ło mu za źró­dło in­for­ma­cji a do za­głu­sza­nia ha­ła­sów zza ścia­ny. Są­sie­dzi nie na­le­że­li do po­wścią­gli­wych. Z jed­nej stro­ny miesz­ka­nia sły­szał gło­śne po­ję­ki­wa­nia, a z dru­giej wrza­ski i huk tłu­czo­nych na­czyń. Zwy­kle było mu obo­jęt­ne, co tam się dzie­je, ale mogli by to cho­ciaż robić ci­szej. Brud­nym od tłusz­czu pal­cem dał na pi­lo­cie gło­śniej.

Go­dzi­nę póź­niej obu­dzi­ło go wa­le­nie do drzwi. Kuląc się w fo­te­lu, uda­wał, że nie ist­nie­je. Czę­sto tak robił. Nie chciał mieć nic wspól­ne­go ze świa­tem za tymi drzwia­mi czy po­przed­nim ży­ciem. Za­mie­nił je na mniej skom­pli­ko­wa­ne i nie ża­ło­wał tego. No… może cza­sem. Po kilku, cią­gną­cych się w nie­skoń­czo­ność mi­nu­tach, wa­le­nie usta­ło. Mru­żąc oczy, zer­k­nął w stro­nę drzwi. Na­słu­chi­wał. Gdy był pe­wien, że na­tręt sobie po­szedł, wy­pu­ścił długo wstrzy­my­wa­ne po­wie­trze. Za­do­wo­lo­ny wsu­nął się głę­biej pod brud­ny koc, celem kon­ty­nu­acji drzem­ki. Nagle coś ude­rzy­ło o szybę.

Prze­stra­szo­ny spoj­rzał w tamtą stro­nę. Wzdy­cha­jąc, pod­szedł i uchy­lił okno. Naj­wy­raź­niej za­po­mniał, że za­mó­wił je­dze­nie. Wia­tra­ki drona krę­ci­ły się szyb­ko, nie­przy­jem­nie chło­dząc roz­grza­ną ner­wa­mi i stra­chem twarz. Igno­ru­jąc silne pra­gnie­nie, by uszko­dzić to me­cha­nicz­ne cho­ler­stwo, od­piął prze­sył­kę jedną ręką, drugą za­mknął okno. Na­rze­ka­jąc pod nosem, jak to kie­dyś było le­piej, po­czła­pał do kuch­ni. Niby komu prze­szka­dza­ły po­wab­ne wróż­ki w ską­pych ubra­niach do­star­cza­ją­ce je­dze­nie, nie­stro­nią­ce od do­dat­ko­wych usług za drob­ną opła­tą. Ten świat scho­dził na psy.

Po­mru­ku­jąc cicho, otwie­rał szaf­ki w po­szu­ki­wa­niu ostre­go sosu. Puste opa­ko­wa­nia i reszt­ki daw­nych po­sił­ków nie uła­twia­ły spra­wy. W końcu od­na­lazł bu­tel­kę w zle­wie. Była pusta. Wes­tchnął cięż­ko. Znowu bę­dzie mu­siał zro­bić za­ku­py. Znie­sma­czo­ny samym po­my­słem, usiadł w pod­nisz­czo­nym for­te­lu. Je­dząc, na te­le­fo­nie do­da­wał rze­czy do ko­szy­ka. Co­kol­wiek wpa­dło mu w oko, lą­do­wa­ło na li­ście. Pie­nią­dze nie sta­no­wi­ły pro­ble­mu. Miał ich wię­cej, niż zdo­łał­by wydać przez całe życie. Tylko nie bar­dzo wie­dział, skąd się wzię­ły i dla­cze­go były na kon­cie pod innym na­zwi­skiem. Jed­nak już dawno uznał, że nie bę­dzie my­ślał o zbęd­nych rze­czach. Mę­czy­ły go one. Pra­gnął je­dy­nie spo­ko­ju. No i może dużej bu­tel­ki ostre­go sosu. 

 

---✤---

 

Ja­sno­nie­bie­skie świa­tło wy­świe­tla­cza ośle­pi­ło Joe. Prze­cie­ra­jąc oczy, przyj­rzał się nie­przy­tom­nie ekra­no­wi te­le­fo­nu. „Do­star­czo­no za­mó­wie­nie nr. 383…”. Mam­ro­cząc prze­kleń­stwa, wstał nie­chęt­nie. Nie­na­wi­dził prze­su­wać góry rze­czy tylko po to, żeby otwo­rzyć drzwi. Jakby nie mogli do­star­czyć za­ku­pów przez okno jak żar­cia. Nie­kom­pe­tent­ne, małe…. Joe za­trzy­mał się, przez chwi­lę nie wie­dząc, co widzi. Wy­cho­dził ostat­nio? Za­ma­wiał coś? Przed­po­kój był pusty, a rze­czy uło­żo­ne w schlud­nych kup­kach. Na pu­dłach le­ża­ła pocz­ta.

Dra­piąc się jedną ręką po jaj­kach, drugą chwy­cił za klam­kę. Za­marł. Ostroż­nie spoj­rzał przez wi­zjer. Rybie oko znie­kształ­ca­ło widok. Awa­ryj­ne oświe­tle­nie wolno mi­ga­ło, nie­zbyt do­brze roz­pra­sza­jąc mrok. Ko­ry­tarz wy­da­wał się pusty, ale tego nigdy nie można było być pew­nym. Joe prze­krę­cił zamek, szyb­ko wcią­gnął za­ku­py i za­trza­snął drzwi, zanim czuj­ka włącz­ni­ka świa­tła mogła za­re­ago­wać. Cięż­ko dy­sząc, oparł się o ścia­nę. W przy­pły­wie nie­da­ją­cej się opa­no­wać zło­ści kop­nął jedną z toreb. Pusz­ki i bu­tel­ki po­to­czy­ły się po za­ku­rzo­nej pod­ło­dze, ude­rza­jąc w stos pudeł. „Nie były tego warte” – po­my­ślał, roz­trzę­sio­ny. Wci­snął sobie na­sa­dę dłoni w oko i przy­ci­snął. Prze­stał, do­pie­ro gdy ból stał się nie do znie­sie­nia.

Spoj­rzał na roz­sy­pa­ną pocz­tę. Białe, po­dłuż­ne pa­pier­ki go nie in­te­re­so­wa­ły, ale po­mię­dzy nimi wy­sta­wa­ła kart­ka do­brej ja­ko­ści pa­pie­ru. Się­gnął po nią. Roz­po­znał pismo, ale prze­cież to nie mogła być ona.

„Po­trze­bu­je two­jej po­mo­cy. A.

P.S. Znajdź słoik.”

Cięż­ko prze­łknął ślinę. Anna. Cały świat o nim za­po­mniał. Joe zmu­sił ich, by za­po­mnie­li, ale jej… nie mógł tego zro­bić. Sam też nie umiał od­pu­ścić. Nie wolno mu było tego zro­bić. Nagle opu­ści­ły go siły. Za­kry­wa­jąc głowę rę­ka­mi, kuc­nął, za­czy­na­jąc bujać się w przód i w tył. Nie po­wi­nien o niej my­śleć, nic do­bre­go z tego nie wyj­dzie. Na pewno po­ra­dzi sobie sama. Za­wsze była silna i za­rad­na. Nie­waż­ne jak cięż­ko było, Anna nigdy się nie pod­da­wa­ła. Za to ją uwiel­biał. Kie­dyś my­ślał, że nie mógł­by żyć bez niej. Życie zwe­ry­fi­ko­wa­ło tę teo­rię.

Zanim po­ja­wi­ła się w jego życiu, czuł się po­twor­nie za­gu­bio­ny. Do­ra­stał w prze­ko­na­niu, że nic do­bre­go go nie czeka. Ni­g­dzie nie pa­so­wał i nikt go nie chciał. Mając je­de­na­ście lat, uciekł z sie­ro­ciń­ca, do któ­re­go matka od­da­ła go zaraz po uro­dze­niu i już nie wró­cił. Tu­łacz­ka za­pro­wa­dzi­ła Joe do bo­gat­szej dziel­ni­cy me­tro­po­lii. Ich kosze na śmie­ci były jego głów­nym celem. Prze­my­kał się do nich nie­zau­wa­żo­ny, a nawet jeśli ochro­na go ła­pa­ła, za­wsze umiał się wy­kpić od kary. I wła­śnie w jed­nym z ta­kich domów zo­ba­czył Annę. Ba­wi­ła się na wiel­kim po­dwó­rzu, oto­czo­na przez słu­żą­cych i ko­cha­ją­cych ro­dzi­ców. Ni­cze­go jej nie bra­ko­wa­ło, a mimo to wy­da­wa­ła się smut­na. Gdy do­strze­gła Joe ukry­te­go w krza­kach, nie zdra­dzi­ła się nawet sło­wem. Póź­niej wy­mknę­ła się, przy­no­sząc mu kilka ba­to­nów i wodę. Wszyst­ko, co mogła zmie­ścić w ma­łych rącz­kach. Mając za­le­d­wie sześć lat, zro­bi­ła dla niego wię­cej niż kto­kol­wiek. Wziął rze­czy bez słowa, a ona uśmie­cha­jąc się, po­pro­si­ła, aby wró­cił jutro. Zro­bił to. Wró­cił też na­stęp­ne­go dnia i na­stęp­ne­go. Od tam­tej chwi­li byli nie­roz­łącz­ni. Razem pla­no­wa­li na­giąć świat do swo­jej woli, a przy­naj­mniej ugrać w nim jak naj­wię­cej się dało. I to wła­śnie zro­bi­li. Tylko co to zmie­nia­ło? Nie bar­dzo pa­mię­tał.

 

---✤---

 

Joe za­mknął oczy. Po­wi­nien zo­stać w domu. Wal­czył ze sobą przez kilka dni, ale w końcu prze­grał. Wie­dział, że nic do­bre­go z tego nie wyj­dzie, a jed­nak do niej przy­szedł. Spod uchy­lo­nych po­wiek po­to­czy­ły się łzy. Prze­szklo­na ścia­na no­wo­cze­sne­go apar­ta­men­tu uka­zy­wa­ła widok wiel­kiej me­tro­po­lii. Noc nigdy nie była tu ciem­na. Świa­tła lamp i ko­lo­ro­we neony za­nie­czysz­cza­ły po­wie­trze ja­sno­ścią. Dziś nawet bar­dziej niż zwy­kle. „Oczy­wi­ście, że aku­rat dzi­siaj mu­sia­ło padać” – po­my­ślał Joe, ście­ra­jąc łzy z po­licz­ka. Opad świę­to­ma­gicz­ny – noc, w któ­rej bo­go­wie zrzu­ca­li nie­po­trzeb­ną im magię, jak drze­wa owo­co­we zrzu­ca­ją za­wiąz­ki kwia­to­we. Mia­sto otwie­ra­ło nocny targ i or­ga­ni­zo­wa­ło fe­sty­ny, im­pre­zy trwa­ły nawet do rana. Nawet tu, na naj­wyż­szym pię­trze apar­ta­men­tow­ca dało się czuć wi­bru­ją­cą w po­wie­trzu ra­dość. Anna za­wsze lu­bi­ła skrzą­ce się od błysz­czą­cych dro­bi­nek po­wie­trze. Nie­skrę­po­wa­na tań­czy­ła w srebr­nym desz­czu. Śmie­jąc się, wy­cią­ga­ła ręce, by Joe do niej do­łą­czył. Ża­ło­wał, że nie mogła już zo­ba­czyć tego wi­do­ku.

Spoj­rzał pod nogi. W srebr­nym świe­tle krew wy­da­wa­ła się nie­mal czar­na. Twarz Anny za­sty­gła w wy­ra­zie prze­ra­że­nia, a może wście­kło­ści. Joe nie był pe­wien. Klęk­nął, uj­mu­jąc w dło­nie od­cię­tą głowę. Kciu­kiem piesz­czo­tli­wie prze­su­nął po zim­nej, bla­dej skó­rze. Łzy znowu po­pły­nę­ły. Wie­dział, że nie po­wi­nien tego robić, ale nie umiał się po­wstrzy­mać. Przy­tu­lił głowę do pier­si, cicho łka­jąc. Usły­szał za sobą hałas. Nie miał siły się od­wró­cić.

Dwóch po­li­cjan­tów we­szło do miesz­ka­nia. Wi­dząc go na pod­ło­dze wśród krwi i po­szat­ko­wa­ne­go ciała nie si­li­li się na py­ta­nia. Od razu go skuli, usta­wia­jąc kaj­dan­ki na za­trzy­ma­nie. Joe nie mógł­by się ru­szyć, nawet gdyby chciał. Igno­ru­jąc go, roz­glą­da­li się po miej­scu zbrod­ni. Niż­szy z nich przyj­rzał się za­trzy­ma­ne­mu kry­tycz­nym wzro­kiem. Pstryk­nął pal­ca­mi, a cie­ni­sta wer­sja Joe od­dzie­li­ła się od ciała i za­czę­ła cofać w cza­sie. Kaj­dan­ki zo­sta­ły zdję­te, po­now­nie klęk­nął na pod­ło­dze, wziął głowę w dło­nie, przy­tu­lił do pier­si, odło­żył, wstał, sta­nął przed szybą, ru­szył tyłem w stro­nę wej­ścia, roz­glą­da­jąc się, potem wy­szedł z miesz­ka­nia, za­my­ka­jąc otwar­te drzwi. Po­li­cjant spoj­rzał na part­ne­ra i prze­czą­co po­trzą­snął głową.

– Spraw­dzisz, kiedy na­stą­pił zgon? – po­pro­sił, za­pi­su­jąc coś w ta­ble­cie.

Wy­so­ki męż­czy­zna wziął głę­bo­ki wdech i ze spo­ko­jem go wy­pu­ścił. Pal­cem ścią­gnął odro­bi­nę krwi ze ścia­ny. Po­li­zał ją, oczy roz­bły­sły czer­wie­nią. Joe nie miał od­wa­gi ani moż­li­wo­ści sko­men­to­wać metod dzia­ła­nia po­li­cjan­tów.

– Dwa dni temu – od­po­wie­dział wam­pir. Krzy­wiąc się, wy­pluł po­zo­sta­łą w ustach krew.

– Tak da­le­ko nie spraw­dzę – oznaj­mił, ska­nu­jąc oto­cze­nie. W końcu od­na­lazł dłoń ofia­ry. Przy­ło­żył palec do czyt­ni­ka. Dane ko­bie­ty po­ja­wi­ły się na wy­świe­tla­czu. Gwizd­nął cicho.

– Cho­le­ra. Bę­dzie kupa ro­bo­ty. – Po­ka­zał ko­le­dze wy­świe­tlacz. Ten wes­tchnął, wy­cią­ga­jąc te­le­fon.

– Kim jest pan dla ofia­ry? – za­py­tał Joe, ocze­ku­jąc na po­łą­cze­nie. Przy­po­mi­na­jąc sobie, że nie może od­po­wie­dzieć, się­gnął do kaj­da­nek, wy­łą­cza­jąc pa­ra­liż.

– Przy­ja­cie­lem – za­wa­hał się, co nie uszło ich uwa­dze.

– Pro­szę tu przy­ło­żyć. – Wam­pir wska­zał miej­sce na ekra­nie, urzą­dze­nia trzy­ma­ne­go przez ko­le­gę, jed­no­cze­śnie od­bie­ra­jąc po­łą­cze­nie.

Joe przy­tak­nął, nie­pew­nie kła­dąc palec na zim­nej po­wierzch­ni urzą­dze­nia. Zanim zo­ba­czył, co się po­ja­wi­ło, po­li­cjant za­brał ta­blet. Mru­cząc, sunął pal­cem po ekra­nie, co jakiś czas zer­ka­jąc na Joe, który sta­rał się nie wier­cić.

– Ekipa już je­dzie – oznaj­mił wam­pir, przy­glą­da­jąc się gło­wie Anny z bli­ska.

– Trze­ba za­wia­do­mić jej córkę… – głos Joe za­drżał. Nie wie­dział, dla­cze­go to po­wie­dział. Czy Anna miała córkę? Nie­pa­mię­tał…

Wam­pir spoj­rzał na niego po­dejrz­li­wie. Prze­niósł wzrok na part­ne­ra, który chwi­lę stu­kał w ta­blet.

– W do­ku­men­tach nie ma wzmian­ki o córce. Poza tym… – Po­dra­pał się po bro­dzie. – Wiedź­my o takim po­zio­mie mocy chyba w ogóle nie mogą mieć dzie­ci.

– No, chyba że przed­tem. 

Spoj­rze­li na Joe. Ża­ło­wał, że ode­zwał się nie­py­ta­ny. Dło­nie miał spo­co­ne, a w ustach czuł nie­przy­jem­ną su­chość.

– Kiedy one w ogóle się prze­bu­dza­ją? – za­py­tał wam­pir.

– Coś koło osiem­nast­ki, choć chyba mogą wcze­śniej…

Po­wie­trze stało się dziw­nie cięż­kie.

– Może coś mi się po­my­li­ło – wy­mam­ro­tał Joe, ma­rząc, aby wró­cić do domu. – Dawno się nie wi­dzie­li­śmy.

– To co pan dziś tu robił?

– Po­pro­si­ła mnie o pomoc, ale…

– Spo­koj­nie. – Wam­pir uśmiech­nął się, ob­na­ża­jąc kły. – Na po­ste­run­ku wszyst­ko sobie wy­ja­śni­my.

 

---✤---

 

Ostat­nie dro­bi­ny magii osia­da­ły na ziemi, two­rząc skrzą­ce się ka­łu­że. Do­oko­ła wa­la­ły się ko­lo­ro­we śmie­ci, wśród nich Joe do­strzegł pod­ko­wę. Cen­tau­ry gu­bi­ły je kie­dyś na po­tę­gę i chyba nic się nie zmie­ni­ło od czasu, gdy Joe za­szył się w swo­jej norze. Cie­kaw był, co jesz­cze po­zo­sta­ło takie samo. Sto­jąc przed ko­me­dą mię­dzy­ga­tun­ko­wej po­li­cji, za­cią­gnął się chłod­nym, noc­nym po­wie­trzem. Prze­słu­cha­nie skoń­czy­ło się za­le­d­wie po go­dzi­nie, bo w sumie nikt nie wie­dział, co Joe robi na po­ste­run­ku. Ka­za­no mu wyjść, a jemu nie trze­ba było dwa razy po­wta­rzać. Nor­mal­nie nie mógł­by się do­cze­kać, by wró­cić do domu, ale teraz jakoś prze­sta­ło mu się spie­szyć. Szedł wolno, nie wie­rząc, jak bar­dzo mia­sto zmie­ni­ło się w ostat­nich kil­ku­na­stu la­tach. A może kil­ku­dzie­się­ciu? Ulice stały się czyst­sze, a za­bu­do­wa gęst­sza. Plama zie­le­ni w po­sta­ci nie­wiel­kie­go parku wy­glą­da­ła tu więc nie­mal eg­zo­tycz­nie. Joe był pe­wien, że wi­dział kie­dyś kró­lew­skie ogro­dy, a nawet ogrom­ne pola kwia­tów cią­gną­ce się aż po ho­ry­zont. Jed­nak to ta nie­wiel­ka wyspa zie­le­ni w szkla­no–be­to­no­wej dżun­gli coś w nim po­ru­szy­ła. Może cho­dzi­ło o jego pro­sto­tę albo fakt, że Joe nie wy­cho­dził z domu od kilku lat. Żadna ro­śli­na do­nicz­ko­wa nie była w sta­nie wy­trzy­mać jego opie­ki.

Uznał, że może po­świę­cić kilka chwil na nic­nie­ro­bie­nie. Przy­siadł na ławce i od­chy­la­jąc głowę, spoj­rzał na gwiaz­dy. Za­słu­cha­ny w ciszę koń­czą­cej się nocy, pró­bo­wał uło­żyć myśli. Gdy już pra­wie mu się udało, usły­szał cichy szloch. Nie­da­le­ko niego na ławce sie­dzia­ła ko­bie­ta. Młoda, ładna i w do­brej ja­ko­ści ciu­chach, teraz brud­nych i gdzie­nie­gdzie po­rwa­nych. Joe sta­rał się nie gapić, zi­gno­ro­wać wi­bru­ją­cą w tym pła­czu roz­pacz. Po­my­ślał o Annie.

Wstał z ławki i wolno pod­szedł do ko­bie­ty. Na po­cząt­ku nie wy­da­wa­ła się go za­uwa­żać, aż drgnę­ła nie­spo­koj­nie. Za­pła­ka­ne oczy spoj­rza­ły na niego. Roz­pacz nie do­da­wa­ła jej urody, po­dob­nie jak opuch­nię­ty po­li­czek. Joe z kie­sze­ni wy­cią­gnął ma­te­ria­ło­wą chu­s­tecz­kę. Ko­bie­ta za­wa­ha­ła się, ale się­gnę­ła po nią. Do­tknę­ła ma­te­ria­łu, ale on nie pu­ścił dru­gie­go końca…

…

…

…

Dla­cze­go mnie to spo­ty­ka? Co ze mną nie tak?!             ni­cze­go nie po­tra­fię zro­bić                           ? Za­wsze koń­czę z                 dup­kiem, który ma mnie za nic.              który tylko bie­rze i            . Nie­waż­ne ile daje,                           . Chcą wię­cej i                            sami         mało dając.                           wy­da­wał się taki miły!                                                                               Jak                            ślepa?                                                      zo­sta­wić                                                                               I tak                                                                                                          siły.                                                               z tym                           skoń­czyć.                                                                                                         most i sko­czę.                                                                                           Nikt                                                                                                                                                                                       

…

…

…

Joe z od­da­li ob­ser­wo­wał, jak ko­bie­ta roz­glą­da się zdzi­wio­na. Przez chwi­lę przy­glą­da­ła się chu­s­tecz­ce w wy­cią­gnię­tej dłoni, po czym scho­wa­ła ją do kie­sze­ni. Wy­gła­dza­jąc spód­ni­cę, wsta­ła i z sze­ro­kim uśmie­chem ru­szy­ła w stro­nę wyj­ścia z parku. Joe także się uśmiech­nął. Czuł, że zro­bił coś do­bre­go i cie­szy­ło go to. Przy­naj­mniej tak mu się wy­da­wa­ło. Całą drogę do domu nie mógł jed­nak po­zbyć się wra­że­nia, że kie­dyś mu pła­co­no za takie rze­czy.

 

---✤---

 

Sto­jąc na środ­ku po­ko­ju, nogą prze­ko­pał śmie­ci. Czub­kiem noża na­ry­so­wał wzór na dłoni. Robił to od­ru­cho­wo jak wiele razy przed­tem. Krew była gęsta i po­wo­li ście­ka­ła po skó­rze. Gdy wzór był go­to­wy, Joe za­ci­snął pięść, ry­su­jąc krwią iden­tycz­ny sym­bol na pod­ło­dze. Sta­jąc w nim, od­chy­lił głowę i za­mknął oczy. Gdy je otwo­rzył był w już w innym miej­scu. Rana na dłoni za­bliź­ni­ła się bły­ska­wicz­nie. Nie­mal ste­ryl­ne, wy­so­kie po­miesz­cze­nie ra­zi­ło ja­skra­wą bielą przy­zwy­cza­jo­ne do mroku oczy Joe. Mru­ga­jąc in­ten­syw­nie, za­sta­na­wiał się, kiedy ostat­ni raz tu był. Wy­da­wa­ło się, że mi­nę­ła wiecz­ność. Zresz­tą, jakie to miało zna­cze­nie? Tu nic się nie zmie­nia­ło i było tylko jego. Może i nie pa­mię­tał więk­szo­ści swo­je­go życia, ale widok tego po­ko­ju wyrył mu się w pa­mię­ci. Nie mógł­by go za­po­mnieć, nawet je­że­li nie wszyst­ko roz­po­zna­wał.

Na sto­łach po obu stro­nach znaj­do­wa­ły się rzędy du­żych, prze­źro­czy­stych słoi z nie­tłu­ką­ce­go się szkła. Te po lewej wy­peł­nio­ne były Czer­nią prze­pla­ta­ną sre­brzy­sty­mi nićmi, te z pra­wej per­ło­wą Bielą. Po obu stro­nach po­je­dyn­czy słoik za­wie­rał rów­no­cze­śnie Biel i Czerń, nie­mie­sza­ją­ce się ze sobą. Sub­stan­cja przy­po­mi­na­ją­ca bar­dziej mgłę niż płyn fa­lo­wa­ła w spo­wol­nio­nym tem­pie. Ety­kie­ty zna­czy­ły każdy słoik, ale od­wró­co­ne były nimi do ścia­ny. Po­środ­ku znaj­do­wa­ła się za­mknię­ta dwu­drzwio­wa szafa. Na sto­li­ku obok stał więk­szy od po­zo­sta­łych słój. Je­dy­ny, który miał ety­kie­tę z przo­du: „Tylko w na­głych wy­pad­kach!”. We­wnątrz Biel mie­sza­ła się z Czer­nią w bar­dzo nie­rów­nych pro­por­cjach.

Joe skie­ro­wał się w lewo. Od­krę­cił dwa sło­iki jed­no­cze­śnie. Nie wie­dząc, dla­cze­go wy­brał aku­rat te, przy­ło­żył dło­nie do każ­de­go z otwo­rów. Do jed­ne­go prze­lał wspo­mnie­nia i myśli dziew­czy­ny z parku, do dru­gie­go po­li­cjan­tów z po­ste­run­ku. Robił to ra­czej od ru­cho­wo, bo nie wie­dział, po co niby miał­by je za­trzy­mać. Za­krę­ca­jąc słoje, my­ślał in­ten­syw­nie. Wło­ski na karku zje­ży­ły mu się, a ucisk w żo­łąd­ku na­ra­stał. Su­chość w ustach iry­to­wa­ła, nie dając się sku­pić.

W końcu Joe od­wró­cił się w stro­nę rzędu słoi wy­peł­nio­nych Bielą. Po­wi­nien wyjść. Mu­siał, choć nie wie­dział dla­cze­go. Wbrew roz­sąd­ko­wi pod­szedł do nich. Fan­ta­zyj­ne wzory hip­no­ty­zo­wa­ły, uwo­dzi­ły. Zanim po­my­ślał, co robi, od­krę­cił pierw­szy ze słoi. Kwia­to­wy za­pach na­dziei i słod­ki po­smak ma­rzeń po­ła­sko­tał nos Joe. Nie po­tra­fił się oprzeć. Za­nu­rzył palec w Bieli…

…

…

…

– Ku­pi­my dom         je­zio­rem – mruk­nął, wo­dząc po                  ra­mie­niu ko­bie­ty. Bryza znad morza chło­dzi­ła roz­grza­ne od słoń­ca                           ciała. Nio­sła                            za­pach na­dziei                           . – Bę­dzie­my mieli gro­mad­kę dzie­ci i psa.

– Psa? – za­śmia­ła się roz­ba­wio­na. Dziec­ko w jej brzu­chu po­ru­szy­ło się ener­gicz­nie.

Ostroż­nie po­ło­żył tam rękę i uśmiech­nął się roz­ma­rzo­ny.

– Tak. A może nawet trzy! – Objął uko­cha­ną i za­sy­pał ją po­ca­łun­ka­mi. Ko­bie­ta śmia­ła się gło­śno, ści­ska­jąc go rów­nie mocno. Nadal nie mógł uwie­rzyć, że taka cu­dow­na isto­ta go ko­cha­ła. Zro­bił­by wszyst­ko, by była bez­piecz­na…

…

…

…

Joe wes­tchnął głę­bo­ko. Roz­ma­rzo­ny uśmiech wy­pły­nął na drżą­ce usta. Nie wie­dział, dla­cze­go miał­by się po­zbyć tak cu­dow­ne­go wspo­mnie­nia. Uznał, że mu­siał mieć ku temu powód, ale nic nie przy­cho­dzi­ło mu do głowy. Nie mógł się sku­pić. Przy­jem­ne uczu­cia tań­czy­ły na gra­ni­cy umy­słu, ale z każdą se­kun­dą bla­dły. Chciał je za­trzy­mać na dłu­żej. Zer­k­nął po­now­nie na słój. Było tego tak dużo. Jesz­cze odro­bi­na nie za­szko­dzi…

…

…

…

Nie mógł wy­sie­dzieć na miej­scu. Ra­dość,                  i duma wal­czy­ły o pierw­szeń­stwo. Serce wa­li­ło mu w                pier­si jak nigdy przed­tem. Wszyst­ko się w nim ko­tło­wa­ło. Tak długo                cze­kał!

– A teraz – Sala umil­kła, za­pa­trzo­na w męż­czy­znę na pod­wyż­sze­niu – mam nie­zwy­kłą przy­jem­ność wrę­czyć ostat­ni dzi­siej­sze­go dnia dy­plom. W mojej sto sześć­dzie­się­cio­let­niej ka­rie­rze pro­fe­so­ra nigdy nie mia­łem za­szczy­tu wrę­czać dy­plo­mu bar­dziej za­słu­żo­ne­go niż ten. Do­ko­na­nia tego mło­de­go czło­wie­ka po­win­ny być in­spi­ra­cją dla nas wszyst­kich. Je­stem pe­wien – Pro­fe­sor po­pra­wił oku­la­ry. – że jego wy­na­laz­ki w po­łą­cze­niu z ta­len­tem ma­gicz­nym za­pro­wa­dzą go na sam szczyt. I mam na­dzie­je, że gdy tam do­trze, nadal po­zo­sta­nie tym samym skrom­nym i sko­rym do po­mo­cy cza­ro­dzie­jem, jakim był do tej pory. Pro­szę o przyj­ście pana…

…

…

…

Joe za­to­czył się na stół. Dło­nią, która zda­wa­ła się nie być jego wła­sną, prze­cze­sał włosy. Utkwił wzrok w sło­iku, ob­li­zu­jąc spierzch­nię­te usta. Nie po­wi­nien…

…

…

…

– Na­praw­dę mogę go za­trzy­mać? – za­py­tał,                            w swoje szczę­ście. Cie­pło ma­łe­go,                      ciał­ka da­wa­ła przy­jem­ność i koiła zmy­sły. Szcze­niak lizał go po twa­rzy. Za­pach                nie cał­kiem uga­szo­nych świe­czek i lukru mie­szał się w po­wie­trzu z per­fu­ma­mi mamy.

– Oczy­wi­ście, ko­cha­nie.

– Dzię­ku­ję, dzię­ku­ję! – Twarz bo­la­ła go od uśmie­chu. – Kupię mu po­sła­nie i ob­ro­żę…

– Wspól­nie po­je­dzie­my do skle­pu – za­pew­ni­ła ko­bie­ta. – Ale pa­mię­taj, że je­steś za niego od­po­wie­dzial­ny. To nie jest za­baw­ka.

– Wiem, będę się nim opie­ko­wał…

…

…

…

Joe klę­czał na pod­ło­dze, jedną ręką wspar­ty o stół. Na twa­rzy czuł wil­got­ne ślady po psim ję­zy­ku, a w po­wie­trzu uno­sił się za­pach nie­do­ga­szo­nych świe­czek. Po­wi­nien wyjść. Na­tych­miast, póki jesz­cze mógł to zro­bić. Wró­cić do miesz­ka­nia, za­ko­pać się pod ko­ca­mi i za­snąć. Po­wi­nien…

 

---✤---

 

Puste sło­iki wa­la­ły się po pod­ło­dze już nie tak ste­ryl­ne­go po­miesz­cze­nia. Ścia­ny zda­wa­ły się szare, w nie­któ­rych miej­scach pęk­nię­cia za­cho­dzi­ły aż na sufit. Po­wie­trze było cięż­kie od potu i moczu. Prze­bu­dza­jąc się, Joe ude­rzył dło­nią o pusty słój, który po­to­czył się pod stół. Gdy ude­rzył o ścia­nę, dźwięk nie zga­dzał się z wła­ści­wo­ścia­mi ma­gicz­ne­go szkła ani be­to­no­wej ścia­ny. Był prze­su­nię­ty, pi­skli­wy i roz­cią­gnię­ty w cza­sie. Joe skrzy­wił się, roz­cie­ra­jąc uszy. Nie po­mo­gło. Na­tę­że­nie ha­ła­su rosło po­dob­nie jak iry­ta­cja męż­czy­zny. Pokój wi­bro­wał in­ten­syw­nie. Pul­so­wał i fa­lo­wał. Joe w ostat­niej chwi­li zdo­łał chwy­cić pusty słoik. Wy­peł­nił go wy­mio­ci­na­mi po sam brzeg. Kiedy pierw­sze spa­zmy mi­nę­ły, od­sta­wił po­jem­nik na pod­ło­gę. Hałas po­wo­li za­ni­kał, aż w końcu umarł cał­ko­wi­cie. Przez chwi­lę wy­two­rzył próż­nię chło­ną­cą inne dźwię­ki, a potem wszyst­ko wró­ci­ło do normy.

Joe ro­zej­rzał się nieprzy­tom­nie, dra­piąc się po za­ro­śnię­tym po­licz­ku. Nie wie­dział, ile czasu mi­nę­ło, bo rzad­ko wra­cał do domu. Szedł tam tylko by przy­nieść żar­cie i picie, ale nie pa­mię­tał, kiedy robił to ostat­ni raz. Za­pa­trzył się w słoik na stole. Je­dy­ny, który jesz­cze miał w sobie odro­bi­nę Bieli. Tak na trzy palce. Star­czy mu jesz­cze na chwi­lę, ale potem bę­dzie mu­siał po­szu­kać wię­cej. Chciał wię­cej. Nie było od­wro­tu. Z przy­czyn, któ­rych nie do końca ro­zu­miał, na­pa­wa­ło go to nie­chę­cią, ale i ra­do­ścią.

Się­gnął po słój. Sta­wia­jąc go sobie na ko­la­nach, dło­nią prze­szu­kał śmie­ci obok. W końcu zna­lazł długą słom­kę. We­tknął ją w Biel i po­cią­gnął so­lid­ny łyk…

…

…

…

Była zmę­czo­na                          . Długo cze­ka­ła na tę chwi­lę, nie będąc pewna czy kie­dy­kol­wiek się do­cze­ka. Le­karz mówił, że                                       jej prze­bu­dze­nie to kwe­stia za­le­d­wie kilku mie­się­cy. Może nie                            re­kord, ale mało która wiedź­ma zdo­by­wa­ła moc w tak mło­dym wieku. A im wcze­śniej to zrobi, tym po­tęż­niej­sza bę­dzie. Nie mogła już się do­cze­kać! Do­brze, że ro­dzi­ców nie było w domu, bo by się wy­ga­da­ła. A chcia­ła zro­bić im nie­spo­dzian­kę.

Ra­dość, którą czuła bu­rzy­ło jed­nak po­czu­cie za­gro­że­nia. Joe za­cho­wy­wał się dziw­nie – jakby nie­sta­bil­nie. Ko­cha­ła go jak brata, dbał o nią i chro­nił, ale trud­no było go ostat­nio znieść. Do­sko­na­le wie­dzia­ła, ile mu za­wdzię­cza. Jako córka bo­ga­tych i wpły­wo­wych ro­dzi­ców może i miała do­stęp do elity, ale nie do ich se­kre­tów. Joe to zmie­nił, ale nie po to tak cięż­ko pra­co­wa­ła… oboje pra­co­wa­li, by teraz to za­prze­pa­ścił. Nie wie­dzia­ła co z nim zro­bić.

Cięż­ko wzdy­cha­jąc, roz­pię­ła bluz­kę. Uchy­la­jąc drzwi szafy, do­strze­gła Joe w lu­strze. Prze­stra­szo­na za­kry­ła ma­te­ria­łem pier­si.

– Matko, prze­stra­szy­łeś mnie! – za­śmia­ła się ner­wo­wo. To nie tak, że nigdy się przy nim nie prze­bie­ra­ła, ale teraz nie czuła się kom­for­to­wo. Ani bez­piecz­nie. – Mo­żesz za­cze­kać na ze­wnątrz? – Gdy nie za­re­ago­wał, do­da­ła z uśmie­chem. – Zaraz przyj­dę.

Nie ru­szył się z miej­sca. Za­pa­trzo­ny w nią, wy­glą­dał, jakby nie usły­szał ani słowa. Z ca­łych sił pró­bo­wa­ła za­cho­wać spo­kój. To tylko Joe. Nie­waż­nie jak dziw­nie się za­cho­wy­wał, to nadal był tylko Joe. Jej Joe.

– Co po­wie­dział le­karz?

Wzdry­gnę­ła się. Nie po­do­bał jej się ten ton. Po­czu­ła ucisk w żo­łąd­ku.  

– Oj, wiesz, jacy oni są… – za­śmia­ła się ner­wo­wo, po­now­nie wkła­da­jąc uprzed­nio zdję­tą ko­szu­lę. – Ni­cze­go nie są pewni, ale mówił, że to jesz­cze chwi­lę po­trwa.

– To pew­nie je­steś za­wie­dzio­na – mruk­nął, ru­sza­jąc w jej stro­nę.

Po­czu­ła na­ra­sta­ją­cą pa­ni­kę. Nie mogła się po­ru­szyć, nie miała nawet od­wa­gi wziąć głęb­sze­go od­de­chu. Kiedy to się stało? Kiedy prze­sta­ła czuć się przy nim bez­piecz­na? Kiedy prze­sta­ła mu ufać?

– Wiem, jak na to li­czy­łaś.

Był tuż za nią. Zer­k­nę­ła w lu­stro. Uśmiech­nę­ła się słabo, pa­trząc w ciem­ne oczy.

– Jest, jak jest – głos jej drżał.

Nie mogła po­zwo­lić, by ją do­tknął. Nie miała na sobie amu­le­tu. Do­wie­dział­by się praw­dy, a ona mu­sia­ła­by się gęsto tłu­ma­czyć. Się­gnę­ła w głąb szafy, by tro­chę się od niego od­su­nąć. W lu­strze zo­ba­czy­ła, jak Joe pa­trzy na jej tyłek. Nie po­do­bał jej się ten wzrok. A jesz­cze bar­dziej to jak się uśmiech­nął, gdy zo­ba­czył, że ona to widzi.

Po­czu­ła szarp­nię­cie i ból w łok­ciu, gdy ude­rzy­ła nim o pod­ło­gę wy­ło­żo­ną ró­żo­wą wy­kła­dzi­ną. Prze­ra­że­nie roz­la­ło się po umy­śle jak fala. Pró­bo­wa­ła się od­czoł­gać, ale nie zdą­ży­ła. Po­czu­ła na sobie cię­żar dru­gie­go, więk­sze­go ciała. War­cza­ła, krzy­cza­ła i biła na oślep, ale nic z tego nie ro­bi­ło na Joe wra­że­nia. W końcu, gdy po­czu­ła ośli­zgły język na ustach, roz­chy­li­ła swoje i go ugry­zła. Joe zawył, a ona zy­ska­ła od­ro­bię swo­bo­dy. Ude­rzy­ła go pię­ścią w twarz, ale za­miast oka­zji do uciecz­ki otrzy­ma­ła rów­nie mocny cios. Ból, ja­kie­go jesz­cze nie czuła, wy­ci­snął z jej oczu wię­cej łez. Zła­ma­ny nos pul­so­wał, a krew spły­wa­ją­ca do gar­dła przy­pra­wia­ła o mdło­ści.

– Za­wsze mu­sisz stwa­rzać pro­ble­my, praw­da? – wark­nął, od­wra­ca­jąc ja na brzuch. Wie­dzia­ła, że nie był szcze­gól­nie silny… to ona była zbyt słaba. Mimo to wal­czy­ła. Nie umia­ła­by po­stą­pić ina­czej. Po­cią­gnął spodnie w dół. Pa­ni­ka do­da­ła jej sił. Wierz­ga­ła, krzy­cza­ła, ale nic z tego nie ro­bi­ło na nim wra­że­nia. Je­dy­nie opóź­nia­ło nie­unik­nio­ne, utrud­nia­jąc mu roz­pię­cie spodni.

– Pro­szę – prze­ły­ka­jąc łzy, sta­ra­ła się nie beł­ko­tać. – Joe… Joe, bła­gam, nie rób tego…

Za­marł. Nie wie­dzia­ła, czy to jej szan­sa na uciecz­kę, ale by się wy­rwać mu­siał po­lu­zo­wać uścisk. Po­czu­ła jego od­dech na uchu i palce wpla­ta­ją­ce się we włosy.

– Sama je­steś sobie winna – syk­nął, ale za­wa­hał się. Na chwi­lę głos stał się cie­plej­szy. Takim, jakim za­wsze go znała. – Kiedy się prze­bu­dzisz, nie bę­dziesz już mnie po­trze­bo­wa­ła.

– Niepraw­da… – jęk­nę­ła, ale za­mil­kła, gdy szarp­nął ją za włosy.

– To po co kła­ma­łaś? Nawet ro­dzi­com nie po­wie­dzia­łaś o tych wi­zy­tach. Bałaś się, że nie ukry­ją tego przede mną? Wiem, co po­wie­dział ci le­karz. Ukra­dłem mu wspo­mnie­nia. Wiem, co czuł, gdy na cie­bie pa­trzył. Je­steś jak złota gęś. Ale – głos mu się za­ła­mał – je­steś moją gęsią! Tylko moją! – Szarp­nię­ciem roz­piął spodnie do końca.

Po­czu­ła ból, obrzy­dze­nie, strach i wście­kłość jed­no­cze­śnie. Mimo że­la­zne­go uści­sku ro­bi­ła wszyst­ko by od­su­nąć się od tego bólu. Pul­so­wał, przy­pra­wia­jąc ją o mdło­ści, po­dob­nie jak ruchy Joe spra­wia­ją­ce ból jej ciału i duszy. Za­ci­ska­jąc pię­ści, po­ły­ka­ła łzy. Wła­sna nie­moc ją do­bi­ja­ła, ale wraz z nią wście­kłość na­ra­sta­ła jak tsu­na­mi. W końcu nie mogła już tego po­wstrzy­mać.

– Nie­na­wi­dzę cię! Nie­na­wi­dzę… – wrzesz­cza­ła zdła­wio­nym gło­sem, ale Joe tylko się śmiał.

– Oj, moja gąsko – wes­tchnął zdu­szo­nym od przy­jem­no­ści gło­sem, nie prze­sta­jąc się ru­szać. – Gdy z tobą skoń­czę, bę­dziesz mnie ko­cha­ła jak ni­ko­go in­ne­go. Nic z tego. – Wy­ko­nał mocny ruch bio­dra­mi. – Nie bę­dziesz pa­mię­ta­ła. Od­bio­rę ci każde wspo­mnie­nie i za­stą­pię je tymi, w któ­rych twoja mi­łość do mnie nie zna gra­nic. Gdzie z peł­nym od­da­niem i uwiel­bie­niem bę­dziesz mi ob­cią­ga­ła każ­dej nocy. Ale nie martw się – wy­dy­szał, przy­śpie­sza­jąc ruchy. – Gdy znu­dzę się twoją ule­gło­ścią, zwró­cę ci wspo­mnie­nia z dzi­siej­szej nocy. A potem znowu je od­bio­rę. Nie po­zwo­lę ci odejść. Zro­zum w końcu – wbił się w nią moc­niej – je­steś moja, gąsko!

Za­ci­snę­ła pię­ści, drżąc z prze­ra­że­nia, dła­wi­ła się łzami. W jed­nej upior­nej chwi­li zro­zu­mia­ła, co on chce jej ode­brać. Wszyst­ko. Nie tylko to, co miała, ale czym mogła być. Już nigdy nie bę­dzie sobą. Ból i upo­ko­rze­nie prze­sta­ły mieć zna­cze­nie. Po­zo­sta­ła tylko wście­kłość i go­rą­ce, nie­da­ją­ce się uga­sić pra­gnie­nie ze­msty.

– Za­bi­je cię! Za­bi­ję! ZA­BI­JĘ!…

…

…

…

Joe ze­rwał się z pod­ło­gi, ale zdrę­twia­łe nogi nie chcia­ły go nieść. Po­ty­ka­jąc się i krztu­sząc, pró­bo­wał utrzy­mać rów­no­wa­gę. Prze­ra­że­nie, ból wstyd i wszyst­ko po­mię­dzy wsią­ka­ło w niego po­wo­li, ale coraz głę­biej. Prze­cież nigdy by jej tego nie zro­bił! Nie­przy­tom­nie spoj­rzał na prze­wró­co­ny słój. W Bieli pły­wa­ły frag­men­ty Czer­ni, któ­rych tam nie po­win­no być. Roz­le­wa­ły się po niej le­ni­wie, wi­ru­jąc nie­spiesz­nie.

– Boli, praw­da? – ko­bie­cy głos po­ra­ził cią­gle wraż­li­we uszy Joe.

Ból roz­sa­dzał czasz­kę. Prze­cie­ra­jąc oczy, pró­bo­wał zo­ba­czyć in­tru­za. Wi­dział je­dy­nie ró­żo­wą wy­kła­dzi­nę, czuł w ustach jej smak wy­mie­sza­ny z krwią. Sku­pia­jąc wzrok w jed­nym punk­cie, w końcu udało mu się zo­ba­czyć wła­ści­wy pokój.

– Anna? – wy­mam­ro­tał, co­fa­jąc się o krok. Wpadł na stół, strą­ca­jąc nie­któ­re sło­iki. Roz­dzie­ra­ją­cy dźwięk wi­del­ca szo­ru­ją­ce­go o ce­ra­mi­kę, przy­pra­wił Joe o mdło­ści. Z ca­łych sił wal­czył, aby nie zwy­mio­to­wać. – Nie­moż­li­we.

– A to niby dla­cze­go? – za­py­ta­ła ko­bie­ta, uśmie­cha­jąc się dziw­nie.

– Ty… nie ży­jesz.

– Do­praw­dy? – Prze­su­nę­ła dło­nią po stole z Czer­nią. Kry­tycz­nie przyj­rza­ła się ku­rzo­wi. Roz­tar­ła go w za­my­śle­niu. – Je­steś pe­wien?

– Tak… – Prze­cież wi­dział jej ciało, do­ty­kał zim­nej skóry na po­licz­kach od­cię­tej głowy. – Tak – po­wtó­rzył z pew­no­ścią, któ­rej jesz­cze nie czuł.

– Więc to musi być praw­da. Prze­cież nie moż­li­we by ktoś ci wsa­dził – uśmiech­nę­ła się zło­śli­wie – te wspo­mnie­nia do głowy. Na siłę. Zmu­sił cię, byś pa­mię­tał to, co się nie stało. To by­ło­by nie­ludz­kie.

Joe za­wa­hał się. Le­piej niż kto­kol­wiek wie­dział, że było to moż­li­we. Od­ru­cho­wo zer­k­nął na sto­lik obok szafy. Za­marł.

– Tego szu­kasz? – Ko­bie­ta bez wy­sił­ku unio­sła duży słoik bez po­kryw­ki wy­peł­nio­ny Czer­nią po­prze­pla­ta­ną Bielą. Obie fa­lo­wa­ły w hip­no­ty­zu­ją­cym ryt­mie. Czer­ni było znacz­nie wię­cej.

– Oddaj mi go – za­żą­dał, prze­stę­pu­jąc krok.

– Ależ pro­szę bar­dzo – przy­tak­nę­ła i chlu­snę­ła za­war­to­ścią słoja w Joe.

Od­ru­cho­wo cof­nął się, ale stół za­blo­ko­wał mu drogę uciecz­ki. Wspo­mnie­nia za­la­ły wy­mę­czo­ny umysł…

…

…

…

重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 Otwie­raj by­dla­ku! W końcu cię zna­la­złam. 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 Wszyst­ko pa­mię­tam! 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 My­ślisz, że teraz się przede mną ukry­jesz? 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 Krwa­wy znak na pod­ło­dze, wolno pul­so­wał. 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 Ste­ryl­ny pokój koił roz­chwia­ne nerwy. Dla­cze­go Anna była na niego zła? 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 Nie­pew­nie się­gnął po słoik z ety­kie­tą: „Tylko w na­głych wy­pad­kach!” . 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 Prze­cią­gnął się i uśmiech­nął pa­skud­nie. 重疊的記憶的混亂 Mogła nie wra­cać. 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 Od­po­czy­wał od wszyst­kie­go, nawet od swo­ich wła­snych zdol­no­ści. Cie­szy­ło go to nie­skom­pli­ko­wa­ne życie. Mu­sia­ła to psuć? 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 „Po­trze­bu­je two­jej po­mo­cy. A. P.S. Znajdź słoik.” – umiał pod­ro­bić pismo Anny do­sko­na­le. Kie­dyś robił to cią­gle. 重疊的記憶的混亂 Gdy z nią skoń­czy, bę­dzie mógł na stałe wró­cić do daw­ne­go sie­bie. 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂

重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂

– Czy ty na­praw­dę my­śla­łaś, że mo­żesz mi za­gro­zić? – Pa­trzył na Annę twar­dym wzro­kiem.

– Nic mi nie zro­bisz – wark­nę­ła, co­fa­jąc się w stro­nę prze­szko­lo­nej ścia­ny apar­ta­men­tu. W dłoni ści­ska­ła amu­let na szyi.

Nie brzmia­ła tak pew­nie, jak miała na­dzie­ję. Joe znał ją na wylot. Bała się. Wście­kłość prze­sła­nia­ła zdro­wy roz­są­dek. A moc, którą dzier­ży­ła, da­wa­ła wię­cej pew­no­ści sie­bie, niż po­win­na mieć w tej sy­tu­acji. Fakt, po prze­bu­dze­nia stała się nie­wy­obra­żal­nie po­tęż­na i miała przy­ja­ciół w od­po­wied­nich miej­scach, ale za­po­mi­na­ła, z kim po­gry­wa­ła.

– Tak bar­dzo się my­lisz, moja gąsko…

– Nie na­zy­waj mnie tak – wrza­snę­ła. Przed­mio­ty wokół niej unio­sły się i po­le­cia­ły w stro­nę Joe. Od­bi­ły się od nie­wi­dzial­nej ba­rie­ry. Anna cof­nę­ła się zdzi­wio­na.

– Gąsko, gąsko… – Po­krę­cił głową roz­ba­wio­ny. – My­ślisz, że przy­cho­dził­bym tu, gdy­bym nie był pe­wien wy­gra­nej? Prze­cież wiem jaką mocą dys­po­nu­jesz. Nie je­stem głupi – wark­nął, ostrzej niż by chciał. – Wy­bacz. – Uśmiech­nął się prze­pra­sza­ją­co. – Nawet nie wiesz, jak bar­dzo chciał­bym po­wspo­mi­nać stare dobre czasy, ale czas mnie goni.

Świat roz­ma­zał się na chwi­lę. Po­wie­trze za­wi­ro­wa­ło, a srebr­ne nici za­lśni­ły w bla­sku do­pie­ro co wscho­dzą­ce­go księ­ży­ca. W jed­nej chwi­li Anna nie mogła już się ru­szyć. Linki cien­kie jak włos opla­ta­ły szczu­płe ciało, za­ci­ska­jąc się na skó­rze. Pró­bo­wa­ła prze­łknąć ślinę, ale nić wście­ła się w skórę. Krew po­pły­nę­ła po wą­skiej szyi.

– Wi­dzisz. – Joe pod­szedł bli­żej. – Nie­waż­ne, jaką mocą dys­po­nu­jesz, jakie masz za­bez­pie­cze­nia i ochro­nę, za­wsze znaj­dzie się ktoś sil­niej­szy. Ktoś, kto woli za­ry­zy­ko­wać pro­ble­my zwią­za­ne z twoją śmier­cią, niż mi się na­ra­zić. Wie­dzia­łem, że kie­dyś sobie wszyst­ko przy­po­mnisz. To było nie­unik­nio­ne. – Wzru­szył ra­mio­na­mi. – Dla­te­go się ubez­pie­czy­łem. Te wszyst­kie wspo­mnie­nia, myśli i se­kre­ty, które kra­dli­śmy… no, które ja kra­dłem, na­praw­dę my­śla­łaś, że od­da­ję ci je wszyst­kie? Tylko po to byś zdo­by­wa­ła wię­cej zna­jo­mo­ści i po­tęż­nych przy­ja­ciół? Jak­byś nie miała ich wy­star­cza­ją­co dużo, złota gąsko. Z twoim po­cho­dze­niem i bo­ga­ty­mi ro­dzi­ca­mi, któ­rzy speł­nia­li każdy ka­prys, mo­głaś mieć wszyst­ko, ale to ci nie wy­star­cza­ło. Za­wsze chcia­łaś wię­cej i wię­cej. Dla­te­go tak do­brze się ro­zu­mie­li­śmy. Je­ste­śmy tacy sami. – Po­gła­dził jej po­li­czek. Za­drża­ła, ale nie ode­zwa­ła się nawet sło­wem. Pa­trzy­ła na niego z nie­na­wi­ścią i chyba odro­bi­ną obrzy­dze­nia. – Wie­dzia­łem, co mnie czeka, więc co bar­dziej pi­kant­ne wspo­mnie­nia zo­sta­wia­łem sobie. Takie, za które po­tęż­ni lu­dzie zro­bią… no w sumie wszyst­ko. Wy­po­sa­żą mnie w naj­sil­niej­sze za­klę­cia ochron­ne, do­pil­nu­ją, byś była sama w domu, bez ochro­ny. Na­ra­żą się two­je­mu kla­no­wi. Po­świę­cą swo­je­go naj­lep­sze­go za­bój­cę. – Po­pu­kał w sre­brzy­stą nić. Za­ciął się, ale nie prze­sta­wał się uśmie­chać. – Gdyby coś po­szło nie tak.

Zli­zu­jąc krew, na­pa­wał się wście­kło­ścią Anny, jej bez­rad­no­ścią i po­ni­że­niem, tak jak robił to wiele razy przed­tem. Chciał­by się z nią po­ba­wić ostat­ni raz, ale nie za­mie­rzał ry­zy­ko­wać życia dla chwi­li przy­jem­no­ści. Gdy znik­nie, bę­dzie miał jesz­cze wiele oka­zji, by się za­ba­wić z in­ny­mi. Od teraz bę­dzie mógł robić wszyst­ko. No, pra­wie. Mu­siał jesz­cze chwi­lę pouda­wać głu­pie­go. Przed po­li­cją, z którą oczy­wi­ście sobie po­ra­dzi, ale głów­nie przed samym sobą. Nikt le­piej nie udaje nie­win­ne­go, jak osoba która na­praw­dę myśli, że jest nie­win­na. Już raz ode­brał sobie część wspo­mnień, może to zro­bić po­now­nie.

– Tak więc tu się twoja droga koń­czy… – Za­śmiał się, wi­dząc jej nie­po­rad­ne próby wy­rwa­nia się z uści­sku. – Czas pójść na rzeź, mała gąsko – mruk­nął, od­su­wa­jąc się na bok. Linki na­pię­ły się, bły­ska­wicz­nie roz­ci­na­jąc ciało Anny na wiele frag­men­tów. Mimo od­le­gło­ści parę kro­pel krwi spa­dło na usta Joe. Z pa­skud­nym uśmie­chem zli­zał ją z nich.

…

…

…

Joe otwo­rzył oczy. Prze­krę­ca­jąc głowę lekko w bok, spoj­rzał na ko­bie­tę. A wła­ści­wie dziew­czy­nę.

– Nie je­steś Anną – mruk­nął, uśmie­cha­jąc się pa­skud­nie. Prze­cze­su­jąc dło­nią zmierz­wio­ne włosy, roz­ru­szał spię­ty kark. Wy­ła­mał sobie kost­ki pal­ców, mru­cząc z za­do­wo­le­niem.

– Nie, tato, nie je­stem.

Joe za­marł. Za­ci­snął usta w wąską linię. Za­go­to­wa­ło się w nim.

– Wie­dzia­łem, że błę­dem było po­zwo­le­nie na uro­dze­nie cię – wark­nął.

– Nie ko­chasz mnie? – jęk­nę­ła, te­atral­nie przy­kła­da­jąc sobie wierzch dłoni do czoła. – Jak mo­żesz tak mówić… tato?

– Nie na­zy­waj mnie tak! – Ude­rzył pię­ścią w stół, prze­wra­ca­jąc kilka pu­stych sło­ików. – Ist­nie­jesz tylko dla­te­go, że opóź­nia­łaś jej prze­bu­dze­nie. Ist­nia­ła szan­sa, że w ogóle nie do­sta­nie mocy.

– Prze­cież wiem. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Na­praw­dę my­ślisz, że po tym, co jej zro­bi­łeś, chcia­ła­bym mieć z tobą co­kol­wiek wspól­ne­go? Nawet prze­by­wa­nie w tym samym po­miesz­cze­niu co ty przy­pra­wia mnie o mdło­ści.

– Więc co tu do cho­le­ry ro­bisz? I jak się tu do­sta­łaś?

– To aku­rat było ba­nal­nie pro­ste. – Po­kle­pa­ła jeden ze sło­ików z Czer­nią. – Wy­star­czy, że ko­bie­ta tro­chę po­pła­cze w parku i już zja­wia się jakiś ry­cerz na bia­łym koniu, by jej pomóc. – Wy­cią­gnę­ła chu­s­tecz­kę z kie­sze­ni i po­ma­cha­ła nią ener­gicz­nie. – Po­ma­ga też, jak ten ry­cerz nie ma wspo­mnień, jakim po­two­rem jest i chce wie­rzyć, że zro­bie­nie cze­goś do­bre­go leży w jego na­tu­rze. Na­praw­dę my­śla­łeś, że za­bra­nie myśli o sa­mo­bój­stwie, co­kol­wiek zmie­ni? Aż tak głupi je­steś?  – Z obrzy­dze­niem zgnio­tła chu­s­tecz­kę i rzu­ci­ła ją w Joe. – Odzie­dzi­cze­nie two­ich zdol­no­ści też oczy­wi­ście po­mo­gło.

– I niby co zro­bisz? Nic nie mo­żesz – syk­nął, pro­stu­jąc się. – Ni­cze­go nie udo­wod­nisz.

– Oj, źle mnie zro­zu­mia­łeś… pro­siacz­ku. – Dziew­czy­na mu­sia­ła być jego córką. Jak wcze­śniej miał wąt­pli­wo­ści, bo nie była zbyt do niego po­dob­na, tak teraz wy­zbył się ich cał­ko­wi­cie. Pa­skud­ny uśmiech, który po­ja­wił się na mło­dej twa­rzy, zbyt przy­po­mi­nał jego wła­sny. – Je­dy­ne czego chce, to byś cier­piał. – Za­ło­ży­ła ko­smyk ja­snych wło­sów za ucho. – Moc­niej i dłu­żej niż ona kie­dy­kol­wiek. Za­mie­rzam cię tor­tu­ro­wać, aż nie bę­dziesz w sta­nie zło­żyć z liter po­je­dyn­cze­go słowa. Na końcu za­po­mnisz nawet jak wy­ko­ny­wać pod­sta­wo­we czyn­no­ści. Wiesz, takie jak prze­ły­ka­nie czy od­dy­cha­nie.

– A niby jak chcesz to zro­bić? – za­śmiał się gło­śno, ale czuł się mniej pew­nie, niż chciał po­ka­zać.

Cho­le­ra wie­dzia­ła, co ta mała po­tra­fi­ła. Od­szedł, zanim się o tym prze­ko­nał. Gdy tylko zro­zu­miał, że nic nie za­trzy­ma prze­bu­dze­nia Anny. Ten ba­chor spra­wił nawet, że przy­po­mi­na­ła sobie rze­czy, któ­rych nie po­win­na. Joe nie mógł zo­stać. Zresz­tą nie­waż­ne, po­ra­dzi sobie. Jak zwy­kle. Nie był prze­cież jakąś tam bez­bron­ną ofia­rą. Z tyłu za pasek miał wsu­nię­ty nóż, który wcze­śniej od­kle­ił od spodu stołu. Wy­star­czy­ło wy­ce­lo­wać. Nie chciał i nie po­wi­nien się spie­szyć. Mu­siał…

– To pro­ste. Użyje tego, co ukry­łeś w sza­fie – wska­za­ła pal­cem w lewo, ro­biąc nie­win­ną minę.

To mogła być pu­łap­ka, ale za­dzia­łał in­stynkt. Joe do­padł do szafy, na któ­rej bra­ko­wa­ło zamka. Po­cią­gnął za rącz­ki. Nic. Na dnie zo­stał tylko wiel­ki okrą­gły ślad, a w po­wie­trzu uno­sił się za­pach roz­kła­du. Po­czuł, że serce traci rytm. Pa­ni­ka roz­la­ła się po wy­mę­czo­nym, nie jego wspo­mnie­nia­mi, umy­śle. Za dużo ich wziął, w zbyt krót­kim cza­sie. Pró­bo­wał przy­wo­łać się do po­rząd­ku, ale nic go nie słu­cha­ło. Ciało trzę­sło się nie­kon­tro­lo­wa­nie, a umysł pró­bo­wał wmó­wić mu, że jest rów­no­cze­śnie męż­czy­zną, ko­bie­tą, ne­kro­man­tą i cen­tau­rem. Nie wie­dział, ile ma koń­czyn. Przez chwi­le był wszyst­kim i wszyst­ki­mi.

Wziął kilka głę­bo­kich od­de­chów.

– Gdzie on jest?! – wrza­snął, się­ga­jąc po nóż. Wy­ma­chu­jąc nim, prze­stą­pił dwa kroki w stro­nę dziew­czy­ny. Ko­lej­ny był ostat­nim. Glif na pod­ło­dze roz­bły­snął ośle­pia­ją­cą bielą, ota­cza­jąc męż­czy­znę prze­źro­czy­sty­mi ścia­na­mi. I żadne wa­le­nie pię­ścią, czy próba wbi­cia w nie noża nie po­mo­gły. Mimo to pró­bo­wał. Sza­lał we­wnątrz pu­łap­ki. Walił rę­ka­mi i no­ga­mi w nie­wi­dzial­ne prze­szko­dy, wrzesz­czał, klął i gro­ził. Wi­dząc, że nic nie wskó­ra, oparł się dłoń­mi o ba­rie­rę i utkwił wście­kłe spoj­rze­nie w dziew­czy­nie.

– Czego chcesz? – wy­dy­szał, po­wstrzy­mu­jąc blu­zgi, które ci­snę­ły mu się na usta.

Po­de­szła bli­żej. Zmie­rzy­ła Joe wzro­kiem. Miała za­dzi­wia­ją­co spo­koj­ne spoj­rze­nie. Nie­mal… obo­jęt­ne. „Zu­peł­nie jak Anna, gdy była na­praw­dę wście­kła” – po­my­ślał, czu­jąc, jak pocą mu się dło­nie.

– Już ci mó­wi­łam, czego chcę. Ale skoro je­steś za głupi, by zro­zu­mieć, po­zwól, że przed­sta­wię ci to w naj­prost­szy z moż­li­wych spo­so­bów. – Nie od­ry­wa­jąc od niego spoj­rze­nia, wska­za­ła pal­cem sufit.

Joe uniósł wzrok i za­marł. Oblał go zimny pot. Ście­kał struż­ka­mi po karku i wzdłuż ple­ców. Od­dech nie chciał przejść przez ści­śnię­te stra­chem gar­dło. Pod su­fi­tem, do góry no­ga­mi le­wi­to­wał ogrom­ny słój, który Joe dawno temu ukrył w sza­fie. Ten sam, który mie­ścił wszyst­kie jego wspo­mnie­nia. Tych, któ­rych nie chciał lub nie mógł mieć. Tych, które za­wie­ra­ły twa­rze jego ofiar. Tych, które były nie­przy­dat­ne lub bez­war­to­ścio­we i za­wa­la­ły mu głowę. Cały ten śmiet­nik wi­siał dwa metry nad nim. Było ich tak wiele, że nikt nie zmie­ścił­by ich w sobie i za­cho­wał rozum.

Po­czuł, jak nogi się pod nim za­ła­mu­ją. Spoj­rzał na córkę. Strach wy­ma­zał całą butę i dumę.

– Nie – jęk­nął bła­gal­nie. Z oczu po­pły­nę­ły łzy. – Nie. Nie. Pro­szę… nie mo­żesz…

– Ona też cię bła­ga­ła – syk­nę­ła dziew­czy­na, prze­le­wa­jąc w te słowa całą swoją nie­na­wiść.

Po­ły­ka­jąc łzy, Joe zro­zu­miał, że nic co powie, nie zmie­ni jej zda­nia. Ciało za­czę­ło drżeć nie­kon­tro­lo­wa­nie. Nóż wy­lą­do­wał na pod­ło­dze. Cie­pły mocz po­pły­ną po no­gach. Joe nie mógł na­brać tchu. Spoj­rzał na córkę bła­gal­nie, ale jej wzrok nie stał się nawet na mo­ment cie­plej­szy.

– Je­steś do­kład­nie taka jak ona. 

– Tak i spra­wię, że nigdy o niej nie za­po­mnisz. Wła­ści­wie. – Na usta wy­pły­nął jej pa­skud­ny uśmiech. – Już nigdy ni­cze­go nie za­po­mnisz – wy­ce­dzi­ła. Pstryk­nię­cie pal­ca­mi uwo­lni­ło płyn z wiel­kie­go słoja.

Pierw­sza kro­pla wolno po­wę­dro­wa­ła w dół, a za nią na­stęp­na i na­stęp­na. Gdy ze­tknę­ła się ze skórą Joe, za­trząsł się. 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 Zawył 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 Był wszyst­ki­mi i ni­czym jed­no­cze­śnie. 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 Już na za­wsze. 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂 重疊的記憶的混亂…