Wszystko, czego nie widać

Zimna ścia­na.

Opusz­ki pal­ców znają jej każde za­głę­bie­nie. Każdą wy­pu­kłość, ostrość, gład­kość. Każdy naj­mniej­szy detal ukry­ty w skal­nym la­bi­ryn­cie wy­żło­bio­nym przez czas. Dawno temu po­trze­bo­wa­łam obu rąk, aby się prze­miesz­czać. Dło­nie wy­zna­cza­ły kie­ru­nek, stopy po­wol­nie za nimi po­dą­ża­ły. Teraz ko­ry­ta­rze te są moim świa­tem, który wy­bu­do­wa­łam w gło­wie klo­cek po kloc­ku, aby w końcu po­czuć na­miast­kę życia ludzi z po­przed­niej ery. Palce tylko cza­sa­mi upew­nia­ją się, czy zmy­sły nie za­wo­dzą, a kroki sta­wiam pew­nie, jak­bym spa­ce­ro­wa­ła par­ko­wą alej­ką z opo­wia­dań, a nie pod­ziem­nym tu­ne­lem rze­czy­wi­sto­ści.

Ze szcze­lin wy­do­by­wa się ja­zgo­tli­we na­wo­ły­wa­nie Ka­pła­na. Po­dą­żam w stro­nę Sali Po­kut­nej, gdzie roz­po­czy­na się co­dzien­ny cykl. Po­czą­tek dnia.

Dzień.

Słowo uży­wa­ne wy­łącz­nie przez Wi­dzą­cych. Jaki sens ma dla ludzi bez oczu? Co ozna­cza ja­sność i ciem­ność, skoro każdą se­kun­dę spo­wi­ja mrok?

Cza­sa­mi mam wra­że­nie, że od­czu­wam tę­sk­no­tę za tym, czego szcząt­ko­wy obraz stwo­rzy­ło małe dziec­ko. Ale to wszyst­ko już dawno się ulot­ni­ło. Jak wy­obra­zić sobie pro­mie­nie słoń­ca, skoro nie ma moż­li­wo­ści po­czuć cie­pła na skó­rze? Tę­sk­nię za słoń­cem, któ­re­go lu­dzie tacy, jak ja, nie pa­mię­ta­ją lub też nie znają wcale. Za słoń­cem, które było nie­gdyś osto­ją nor­mal­ne­go świa­ta.

Za słoń­cem, które znisz­czy­ło tam­ten świat.

 

Po­ku­ta

 

– …i nie­chaj was nie zwo­dzą myśli pod­stęp­ne, gdyż te są naj­czę­ściej słu­ga­mi Ha­la­la. To, czego nie mo­że­cie do­tknąć, nie jest praw­dzi­we. Wszyst­ko, co mo­że­cie po­czuć, jest praw­dą. Niech was Haram pro­wa­dzi w dro­dze ku wi­dze­niu.

Ka­płan koń­czy co­dzien­ne ka­za­nie. Wy­jąt­ko­wo nie na­ka­zu­je się tym razem chło­stać, ude­rzać ani klę­czeć przez go­dzi­nę. Obej­mu­ję dłoń Idy. Jest spo­co­na, wil­got­na ni­czym ota­cza­ją­ce nas ścia­ny i skle­pie­nie.

– Mia­łam sen, że w końcu się uda. Że zo­sta­nę wy­lo­so­wa­na – szep­cze mi do ucha.

– Ale nasza umowa nadal obo­wią­zu­je, praw­da? Razem albo wcale? – upew­niam się.

– Razem albo wcale – po­twier­dza, za­ci­ska­jąc palce na moich.

Brzdęk ude­rza­ją­cych o sie­bie kul. Ma­szy­na, ste­ro­wa­na boską wolą, pra­cu­je z ło­sko­tem, wy­peł­nia­jąc całą Salę Po­kut­ną nie­sa­mo­wi­tym ha­ła­sem. Kie­dyś do niej po­de­szłam i po­czu­łam to cudo. Jest jesz­cze zim­niej­sza od ścian, ale zu­peł­nie gład­ka. Zdaje się, że owal­na, ni­czym jakiś me­ta­lo­wy cy­lin­der. W środ­ku ty­sią­ce imion, a na ze­wnątrz ko­tłu­ją­ce się na­dzie­je ty­się­cy ich po­sia­da­czy.

Wszyst­ko cich­nie. Sły­szę przy­spie­szo­ny od­dech Idy. Ści­ska mnie jesz­cze moc­niej.

– Ivan z Chi­no­ro­sji, numer zero pięć pięć sie­dem dwa.

Słowa Ka­pła­na długo wę­dru­ją po ścia­nach ogrom­nej sali, mie­sza­jąc się z ję­ka­mi roz­cza­ro­wa­nia. Przez chwi­lę jesz­cze na­słu­chu­je­my, jak wy­bra­niec klęka przed Ka­pła­nem, dzię­ku­je mu po trzy­kroć, ca­łu­je szatę, znowu dzię­ku­je, aż w końcu od­cho­dzą razem do stre­fy po­kut­nej. Tam odda ostat­ni hołd Ha­ra­mo­wi, za co otrzy­ma Że­la­zne Oczy, które po­zwo­lą mu wyjść na po­wierzch­nię i do­łą­czyć do Wi­dzą­cych.

– Może jutro… – mówi Ida, cią­gnąc mnie za rękę.

– Może jutro – po­wta­rzam.

Fala ślep­ców roz­le­wa się po róż­nych ko­ry­ta­rzach, my skrę­ca­my w ten pro­wa­dzą­cy do Sali Badań. Taki nasz cykl. Każdy robi tutaj to samo, ale w róż­nej ko­lej­no­ści, po­nie­waż tylko Sala Po­kut­na jest na tyle wiel­ka, aby po­mie­ścić wszyst­kich. Za­głę­bia­jąc się z czer­ni w czerń, sły­szy­my za ple­ca­mi, jak sta­lo­we wrota za­my­ka­ją się, od­gra­dza­jąc Ka­pła­na i wy­brań­ca.

Ten Ivan musi być teraz naj­szczę­śliw­szym czło­wie­kiem w pod­ziem­nym świe­cie. W końcu przyj­dzie i moja kolej.

W końcu przyj­dzie.

 

Ba­da­nia

 

Sala Badań to je­dy­ne miej­sce, w któ­rym nie od­czu­wam uci­sku.

Wszy­scy mówią tutaj, że jak czło­wiek po­zba­wio­ny jest jed­ne­go zmy­słu, wy­czu­la­ją się wów­czas inne. Coś w tym jest, bo mam nie­mal pew­ność, że sły­szę świst po­wie­trza, które do­pro­wa­dza­ne jest z po­wierzch­ni do tego po­miesz­cze­nia, aby potem zo­stać ro­ze­sła­ne po wszyst­kich kom­na­tach i ko­ry­ta­rzach.

– Harry gadał kie­dyś, że to rury – od­zy­wa się Ida, jakby czy­ta­ła mi w my­ślach.

– Rury?

– No, rury. Wcią­ga­ją po­wie­trze na górze i przy­no­szą tutaj. Cały sys­tem rur. Nie wiem, skąd o tym wie, ale pew­nie ma rację. Sama mó­wi­łaś, że bez po­wie­trza nie da się żyć.

Ostat­nie okru­chy pa­mię­ci z po­przed­nie­go życia plą­czą się jesz­cze gdzie­nie­gdzie w gło­wie. Mia­łam pięć lat, gdy to się wy­da­rzy­ło. Ida jest młod­sza, tra­fi­ła tutaj póź­niej i nie zna życia przed Roz­bły­skiem. Do tej pory czuję cza­sa­mi smak tru­skaw­ki na ko­niusz­ku ję­zy­ka, widzę skłę­bio­ne chmu­ry na nie­bie­skim nie­bie, sły­szę głos matki. Są to ulot­ne se­kun­dy, roz­trza­ski­wa­ne przez bicze ciem­no­ści w kru­szy­ny. W końcu na­dej­dzie dzień, w któ­rym nie będę po­tra­fi­ła po­skła­dać już z tych resz­tek ni­cze­go.

Chyba, że wcze­śniej zo­sta­nę wy­bra­na.

– Nie ocią­gać się, każdy dzień jest na wagę złota dla ludz­ko­ści! No, już, każdy do apa­ra­tu­ry! – wy­dzie­ra się Dok­tor. Za­wsze jest opry­skli­wy. Nikt go nie lubi, ale wszy­scy słu­cha­ją.

– Jak­bym skoń­czy­ła wcze­śniej, to wi­dzi­my się na obie­dzie, tak? – Ida za­wsze koń­czy ba­da­nia szyb­ciej ode mnie, choć nie wiem, dla­cze­go tak jest.

– Jasne – od­po­wia­dam i pro­wa­dzo­na przez jed­ne­go z asy­sten­tów Dok­to­ra, pod­cho­dzę do stołu. Kładę się, po­słusz­nie i bez ocią­ga­nia. Ba­da­nia nie są przy­jem­ne, a cza­sa­mi mam pod­czas nich dziw­ne wizje, ale to ele­ment cyklu. Od­bęb­nić i już.

Pla­stry ob­le­pia­ją czoło i skro­nie, kable plą­czą się mię­dzy no­ga­mi. Leżę na wznak, bez ruchu, pod­da­jąc się pro­ce­so­wi, który zaraz się roz­pocz­nie. Nagle świ­dru­ją­cy ból w po­ty­li­cy ude­rza z siłą więk­szą, niż za­zwy­czaj. Za­ci­skam zęby, przy­ci­skam dło­nie do twa­rzy. Palce lą­du­ją w pu­stych oczo­do­łach.

Niknę.

 

– Ernst, mamy pierw­szą grupę dzie­ci. Jedna dziew­czyn­ka już się wy­bu­dzi­ła, ale źle znio­sła za­bieg i nie wiem, czy prze­ży­je. O, ta tutaj.

– Trud­no. Bę­dzie, co ma być.

– Ernst?

– Co?

– Je­steś pe­wien, że…

– Je­stem pe­wien. A tak z innej becz­ki, to wiem już, jak je na­zwie­my.

– Hm?

– Że­la­zne Oczy.

 

Po­si­łek

 

Wgry­zam się w twar­dy ka­wa­łek mięsa. Bolą mnie zęby, ale igno­ru­ję ten ból, tak samo jak ten z tyłu głowy. Ten drugi to przez ba­da­nia. Wiem, że mia­łam ja­kieś wizje, kom­plet­nie jed­nak nie po­tra­fię ich od­two­rzyć. Mam wra­że­nie, że po każ­dym ba­da­niu pa­mię­tam coraz mniej.

Do­sia­da się do nas Harry. Po­zna­ję go po nie­przy­jem­nym za­pa­chu i nie­usta­ją­cym chrzą­ka­niu.

– Cześć, gdzieś jesz­cze może wy­ma­casz jakiś ka­wa­łek – mówi Ida, która skoń­czy­ła już jeść.

– Nie je­stem głod­ny. – Jego głos brzmi chło­pię­co, ale do­bie­ga z góry, jest co naj­mniej o głowę wyż­szy od nas.

– Harry – za­czy­nam nie­śmia­ło – ty dużo wiesz. Mo­żesz po­wie­dzieć coś o ba­da­niach? Po co je robią?

Już nie­raz zże­ra­ła mnie cie­ka­wość, więc może coś z niego wy­cią­gnę. Na stole stu­ka­ją ta­le­rze, chyba jed­nak zgłod­niał i szuka resz­tek mięsa.

– To żadna ta­jem­ni­ca. – Za­czy­na mla­skać, po­szu­ki­wa­nia za­koń­czy­ły się zatem suk­ce­sem. – Grze­bią nam w mó­zgach, aby zba­dać wpływ Roz­bły­sku na ludzi. To, że stra­ci­li­śmy wzrok, a w oczach zro­bi­ło się ja­kieś gówno, przez co trze­ba je było wy­dłu­bać, to jest ponoć wierz­cho­łek góry lo­do­wej. Za­cho­dzą pro­ce­sy, o któ­rych nie mamy jesz­cze peł­nej wie­dzy, ale pew­nie ko­lej­ne po­ko­le­nia już ją będą miały. Dzię­ki nam, mię­dzy in­ny­mi.

Tyle to i ja po­dej­rze­wa­łam, ale mia­łam skry­tą na­dzie­ję, że wie nieco wię­cej. W za­sa­dzie brzmiał iro­nicz­nie i nie do końca szcze­rze, jakby nie mówił tego, co w rze­czy­wi­sto­ści myśli. Trud­no, taka wie­dza musi wy­star­czyć.

– Lena, wiesz co ci po­wiem?

Cisza. Nikt nie od­po­wia­da. Do kogo mówi Ida, nie znam żad­nej… cho­le­ra, prze­cież to ja!

– Halo, je­steś tutaj!? – Po­trzą­sa mną. Na­praw­dę za­po­mnia­łam imie­nia? To mi się jesz­cze nie przy­tra­fi­ło…

– Tak, prze­pra­szam, za­my­śli­łam się. Co chcia­łaś po­wie­dzieć?

Mla­ska­nie usta­je, krze­sło szura. Harry od­cho­dzi bez słowa po­że­gna­nia.

– Jak już bę­dzie­my razem na ze­wnątrz to chcia­ła­bym z tobą za­miesz­kać.

Uśmie­cham się na tę myśl.

– Pew­nie! I tak ni­ko­go już tam nie mam. Ida?

– No?

– Ko­cham cię.

Opie­ra głowę na moim ra­mie­niu.

– Też cię ko­cham.

Po chwi­li wsta­je­my od stołu, bo trze­ba kon­ty­nu­ować cykl. Na­stał czas pracy.

 

Praca

 

Ma­szy­ny wy­da­ją naj­róż­niej­sze dźwię­ki.

Cię­cie, wier­ce­nie, pi­ło­wa­nie, mie­le­nie, mie­sza­nie, ła­ma­nie, tar­ga­nie.

Je­stem przy­dzie­lo­na do roz­drab­niar­ki. Nie wiem, jak wy­glą­da, ale znam na pa­mięć roz­kład przy­ci­sków, które nią kie­ru­ją. Dwa po lewej, po­środ­ku jeden więk­szy, na górze dwie dźwi­gnie, po pra­wej gałka do ste­ro­wa­nia. Wy­star­czy ru­szać le­war­kiem, aż usły­szę sy­gnał po­twier­dza­ją­cy, że ostrze znaj­du­je się nad ka­wał­kiem zwie­rzę­cia. Na­stęp­nie na­ci­skam przy­cisk, ten z sa­me­go krań­ca pul­pi­tu, i robię mię­sną papkę. Ko­lej­ny przy­cisk, ten obok. Teraz w sumie nie je­stem pewna, co do­kład­nie robię. Zo­sta­ły dźwi­gnie. Lekko do góry, potem w prawo, aż roz­brzmi ko­lej­ny sy­gnał. Środ­ko­wy, naj­więk­szy przy­cisk. Mięso lą­du­je na ko­lej­nym sta­no­wi­sku. I tak jesz­cze ja­kieś kil­ka­set razy i ko­niec cyklu.

– Nie tak szyb­ko, Leno, nie płacą ci za akord. W sumie to w ogóle nam nie płacą. A moja ma­szy­na się psuje i nie na­dą­żam.

Harry? Prze­śla­du­je nas dziś.

– Ako co?

– Nie­waż­ne. Po pro­stu zwol­nij i już.

Niech mu bę­dzie, co mi tam.

– Za­sta­na­wia­ło was, skąd biorą zwie­rzę­ta, skoro Roz­błysk dzia­ła na nie tak, jak na ludzi? – za­ga­du­je Harry. Jego ma­szy­na ha­ła­su­je naj­bar­dziej.

– Są sztucz­nie wy­ho­do­wa­ne, nic nad­zwy­czaj­ne­go. Przed Roz­bły­skiem ponoć po­ło­wa je­dze­nia i zwie­rząt to były już sztucz­ne twory. Tak ma­wiał przy­naj­mniej Ka­płan na jed­nym z kazań – od­po­wia­dam, obej­mu­jąc le­wa­rek.

– Wy to wie­rzy­cie w każde jego słowo, praw­da?

Za­czy­na mnie de­ner­wo­wać. Prze­mą­drza­ły chłop­czyk, co myśli, że wszyst­kie ro­zu­my po­zja­dał.

– A dla­cze­go mia­ła­bym mu nie wie­rzyć? – pytam.

Harry nie od­po­wia­da. Milk­nie i wię­cej już się nie od­zy­wa.

Po dłu­gim cza­sie, gdy po­ślad­ki za­czy­na­ją boleć, krę­go­słup do­skwie­rać, a palce cierp­nąć, roz­brzmie­wa sy­gnał ozna­cza­ją­cy zmia­nę. Koń­czy­my nasz cykl, a pracę za­czną ci, co są jesz­cze w jego trak­cie. Na­stał czas na sen. Pa­mię­tam, że kie­dyś czas ten zwany był nocą. Tutaj jed­nak każdy śpi o innej porze, a ciem­ność za­wsze jest ciem­no­ścią, nie­za­leż­nie od tego, czy gdzieś tam nad nami wę­dru­je księ­życ, czy słoń­ce.

 

„Noc”

 

– Ida? – pytam szep­tem, gdy ktoś wdzie­ra się sub­tel­nie pod koł­drę.

– Mhm.

W za­sa­dzie wcale nie mu­sia­łam pytać. Nie je­stem w sta­nie po­my­lić jej do­ty­ku z żad­nym innym, bo też nikt inny nigdy mnie w ten spo­sób nie do­ty­kał.

Przy­le­ga­my do sie­bie udami, pier­sia­mi, usta­mi. Bli­skość ciała uko­cha­nej osoby jest naj­wspa­nial­szym ro­dza­jem bli­sko­ści. Czu­cie jej lekko zzięb­nię­tej skóry, naj­cu­dow­niej­szym uczu­ciem. Przy­śpie­szo­ny od­dech, mu­śnię­cia, po­ca­łun­ki.

To nic, że wokół nas jest pełno ludzi, bo mię­dzy cy­kla­mi od­po­czy­wa­my w zbio­ro­wych sa­lach.

To nic.

Prze­cież i tak nikt ni­cze­go nie zo­ba­czy.

 

Po­ku­ta

 

– …i pa­mię­taj­cie, że Roz­błysk nie był tylko jed­no­ra­zo­wym wy­bry­kiem Ha­ra­ma! Nasz Pan Wszech­świa­ta za­cza­ro­wał słoń­ce i ono wciąż jest nie­bez­piecz­ne dla wszyst­kich ży­wych istot na Ziemi! A bę­dzie takie do­pó­ty, do­pó­ki nasza rasa nie zro­zu­mie po­peł­nio­nych na prze­strze­ni epok błę­dów! Póki zbio­ro­wa i nie­usta­ją­ca po­ku­ta nie spra­wi, iż nasze miej­sce w gwiezd­nej prze­strze­ni znowu bę­dzie miało sens! Tak więc, bra­cia i sio­stry, dzie­sięć bi­czów dla to­wa­rzy­sza po swej pra­wi­cy. Ja tym­cza­sem włą­czam ma­szy­nę kie­ro­wa­ną ręką Pana, aby­śmy za chwi­lę po­zna­li ko­lej­ne­go Wi­dzą­ce­go!

Ida, sto­ją­ca po lewej, wy­raź­nie zwle­ka, więc ją po­na­glam:

– No, dawaj. By­wa­ły o wiele gor­sze po­ku­ty.

Zdej­mu­ję kurt­kę i ko­szu­lę, od­sła­nia­jąc plecy. Ziąb prze­szy­wa skórę. Świ­sty batów wy­mie­sza­ne z ję­ka­mi ude­rza­nych wy­peł­nia­ją salę.

Świst.

Tłu­mię ból.

Świst.

Za­sta­na­wiam się, jak wy­glą­da­ją moje plecy. Jak w ogóle wy­glą­da moje ciało? Czy kie­dyś spoj­rzę w lu­stro i ujrzę wła­sną twarz przez Że­la­zne Oczy?

Świst.

Przy­gry­zam wargę. Wiem, że musi robić to z ca­łych sił, ina­czej Ka­płan bę­dzie zły. Po­ku­ta ma być szcze­ra i bez kom­pro­mi­sów.

Świst…

 

Ba­da­nia

 

Kładę się na stole.

Pla­stry, kable, stu­ka­nie w ekra­ny.

Ze­rwa­ne z ja­bło­ni za domem czer­wo­ne jabł­ka. Palce lep­kie od cia­sta. Ocze­ki­wa­nie na naj­pysz­niej­sze danie mamy.

Ra­cu­chy z pie­czo­ny­mi jabł­ka­mi ob­fi­cie opró­szo­ne cu­krem pu­drem.

Czuję ten smak całą sobą.

I niknę.

 

– Że­la­zne Oczy. Dobra nazwa.

– Wiem, my­śla­łem nad nią przy bu­tel­ce stu­let­niej whi­sky, więc musi być dobra.

– Ernst, ona za­czy­na wyć. Co mam z nią zro­bić? Nie po­win­na była się wy­bu­dzić, póki je­ste­śmy na górze. Resz­ta śpi.

– Co za durne py­ta­nie, uspo­kój ją!

– Ale ja nie znam się na dzie­ciach!

– To się le­piej za­cznij uczyć. Jak się u two­jej Ka­ro­lin­ki obu­dzi zew matki, bę­dziesz miał cho­ciaż ja­kieś do­świad­cze­nie.

– Ernst?

– No?

– Co się z nimi stało?

– Z kim?

– Z ro­dzi­ca­mi tej małej. W sen­sie pod­czas, no wiesz, Roz­bły­sku. Jak mam ją niań­czyć, zanim tra­fi­my na dół, chce coś o niej wie­dzieć.

 

Po­si­łek

 

Twar­dy ka­wa­łek śmier­dzą­ce­go mięsa wal­czy z bo­lą­cy­mi zę­ba­mi i nie je­stem prze­ko­na­na, kto tę walkę wygra. W końcu jed­nak prze­żu­wam i po­ły­kam. Obrzy­dli­we. Znowu wraca smak ra­cu­chów. Przy oka­zji usi­łu­ję przy­po­mnieć sobie wizje z badań, ale nic z tego. I tym razem wszyst­ko się roz­my­ło.

– Cie­ka­we, czy opra­cu­ją Że­la­zne Oczy dla zwie­rząt – za­ga­du­je Ida, prze­ły­ka­jąc mięso.

– Czemu cię to cie­ka­wi? Za­le­ży ci na zwie­rzę­tach? Prze­cież nigdy żad­ne­go nawet nie wi­dzia­łaś ani nie do­ty­ka­łaś – mówię bez­na­mięt­nie. Czuję się dziś wy­jąt­ko­wo wy­czer­pa­na.

– Racja, ale Harry mówił kie­dyś, że psy są naj­wspa­nial­szy­mi zwie­rzę­ta­mi na Ziemi. Ko­cha­ją bez­gra­nicz­nie ludzi, bro­nią ich, są mięk­kie i miłe w do­ty­ku, a do tego pil­nu­ją domu. Po­my­śla­łam, że jak już za­miesz­ka­my razem, faj­nie by­ło­by mieć ta­kie­go psa.

– Ten Harry to dużo wie, jak na ta­kie­go chłop­ca – stwier­dzam.

– Bo słu­cha ksią­żek – od­zy­wa się ktoś za moimi ple­ca­mi, aż się wzdry­gam. Nie­przy­jem­ny za­pach jest do­brze zna­jo­my.

– O rany, wy­stra­szy­łeś mnie.

– A my­śla­łem, że nie da się za­sko­czyć śle­pe­go.

Wszy­scy w trój­kę wy­bu­cha­my śmie­chem. Nie pa­mię­tam, kiedy ostat­nim razem się śmia­łam. Harry siada po lewej, a ja cią­gnę go za język:

– W jaki spo­sób niby słu­chasz ksią­żek?

– Daj spo­kój, nie ży­je­my w epoce ka­mie­nia łu­pa­ne­go! Cho­ciaż, w sumie to miesz­ka­my w ja­ski­niach. Ale wra­ca­jąc do te­ma­tu, to zu­peł­nie zwy­czaj­nie. Kli­kam i się czyta.

– Serio? – Ida pod­eks­cy­to­wa­ła się, jakby wła­śnie usły­sza­ła o ist­nie­niu ma­szy­ny do te­le­por­ta­cji.

– Bez ście­my.

– A skąd je masz? – do­py­tu­ję, bo prze­cież wszy­scy, któ­rzy tu tra­fia­ją, nie mają ze sobą ni­cze­go.

– Po­wiedz­my, że po­błą­dzi­łem raz lub dwa. I tra­fi­łem w miej­sca, do któ­rych nie­ko­niecz­nie po­wi­nie­nem tra­fić.

Krze­sło szura, Harry od­cho­dzi. Bez po­że­gna­nia, jak za­wsze.

My też wsta­je­my od stołu. Trze­ba kon­ty­nu­ować cykl.

 

Praca

 

Przy­dzie­li­li nas do tych sa­mych sta­no­wisk, co po­przed­nim razem. Roz­drab­niam mięso, po czym prze­no­szę do sta­no­wi­ska obok.

– Mo­żesz szyb­ciej!?

Pierw­szy raz sły­szę ten głos. Dam­ski, chro­po­wa­ty, nie­przy­jem­ny.

– Gdzie Harry? – pytam, bo skoro nie było ro­szad, po­wi­nien być po pra­wej.

– Nie wiem, o kim ga­dasz. Obu­dzi­li mnie i po­wie­dzie­li, że na wa­szej zmia­nie bra­ku­je jed­ne­go pra­cow­ni­ka i mam się sta­wić. No to je­stem i pró­bu­ję kurwa nie za­snąć, więc po­da­waj to pier­do­lo­ne mięso szyb­ciej!

Dziw­ne, prze­cież do­pie­ro co z nim roz­ma­wia­ły­śmy pod­czas po­sił­ku. Może za­słabł? To czę­sty przy­pa­dek pod zie­mią. Ko­bie­ta po pra­wej dalej prze­kli­na, ale słowa do mnie nie do­cie­ra­ją. Czuję się okrop­nie. Wszyst­ko boli, a myśli wi­ru­ją w gło­wie bez ładu i skła­du. 

– Wszyst­ko ok?! – prze­krzy­ku­je ma­szy­ny Ida, ale nie od­po­wia­dam.

Pies po­sy­pa­ny cu­krem pu­drem, ra­cu­chy w Że­la­znych Oku­la­rach, książ­ki z ka­mie­nia łu­pa­ne­go.

Jak ja mia­łam na imię?

 

„Noc”

 

– Mam sobie pójść? – pyta Ida, bo je­stem nie­obec­na.

– Nie, zo­stań. Przy­tul mnie i nic nie mów. Po pro­stu tutaj bądź, ok?

Krę­co­ne włosy ła­sko­czą twarz, gdy kła­dzie głowę na moich pier­siach.

– Lena, czy wszyst­ko w po­rząd­ku?

No prze­cież, Lena!

– Jasne. Po pro­stu mia­łam gor­szy dzień. Nic wię­cej.

– Bądź silna. Wkrót­ce musi być nasza kolej. – Przy­tu­la mnie mocno. Tego wła­śnie po­trze­bo­wa­łam.

– Musi – mówię, szu­ka­jąc w nie­koń­czą­cej się ciem­no­ści cze­goś, co po­twier­dzi­ło­by to słowo.

 

Po­ku­ta

 

Cuch­nie potem i al­ko­ho­lem.

Dla­cze­go wy­bra­niec Boga tak capi? Sto­imy w pierw­szym rzę­dzie, co rzad­ko się zda­rza. Z re­gu­ły nie chce mi się prze­py­chać, ale Ida tym razem na­le­ga­ła. Ka­płan prze­ma­wia, a ślina z jego ust obry­zgu­je nasze twa­rze.

–…i dla­te­go wła­śnie na­le­ży bez­gra­nicz­nie ufać Ha­ra­mo­wi! Tylko on wie, co jest praw­dą, po­nie­waż tylko on widzi wszyst­ko! Dwa­dzie­ścia ude­rzeń prę­tem!

Wy­mie­rzam ciosy w Idę. Za­czy­nam od łydek. Robię to bez­na­mięt­nie, jak­bym biła w skałę, choć wiem, że krzyw­dzę naj­bliż­szą osobę. Setki ludzi okła­da­ją się me­ta­lo­wy­mi przed­mio­ta­mi, aby uzy­skać wy­ba­wie­nie. Nikt nie krzy­czy, nikt nie pro­te­stu­je.

Po­wie­trze jest gęste od tłu­mio­ne­go bólu, ale tak być musi.

Musi?

 

Ba­da­nia

 

Mam za­wro­ty w gło­wie. Ktoś po­ma­ga mi się po­ło­żyć. Jest coraz go­rzej. Pew­nie to jakaś cho­ro­ba, ale tu i tak nie ma le­ka­rzy. Przej­dzie. Każdy stan jest przej­ścio­wy. Minie i już.

– Hej, je­steś tu? Nie śpij, po­trze­bu­je­my ak­tyw­ne­go mózgu! – wy­dzie­ra się Dok­tor. On też się ślini i brzyd­ko pach­nie. Nie lubię go. Nikt go nie lubi.

Pla­stry, kable, stuki w ekran.

Niknę.

 

– Wiąz­ka la­se­ro­wa w łeb. To się stało. Da ci coś ta wie­dza w opie­ce nad dziec­kiem?

– Nie­wie­le.

– No wła­śnie, Alek­sy, no wła­śnie. Prze­stań tyle roz­trzą­sać. Takie za­cho­wa­nie nie przy­stoi naj­wyż­sze­mu ka­pła­no­wi.

– Racja. Ernst?

– Co znowu?

– Obyś miał słusz­ność.

– W czym?

– We wszyst­kim.

 

Po­si­łek

 

Znowu twar­de, cuch­ną­ce mięso.

Nie mogę prze­łknąć ani kęsa. Żo­łą­dek jest skur­czo­ny do gra­nic moż­li­wo­ści, w do­dat­ku mla­ska­nie ludzi wy­bit­nie mnie dziś draż­ni.

– Mar­twię się. Czy mogę ci jakoś…

– Nie! – krzy­czę na Idę, cho­ciaż wcale nie chcia­łam tego zro­bić.

Szu­ram gło­śno krze­słem, jak za­zwy­czaj Harry, który znik­nął.

– Prze­pra­szam. Jutro wszyst­ko wróci do normy. Po pro­stu muszę się wy­spać. Nic wię­cej.

Skoń­czyć cykl. Szyb­ko skoń­czyć cykl i za­ko­pać się pod dziu­ra­wą, zimną koł­drą.

 

Praca

 

Znowu roz­drab­niar­ka.

Chyba wolę jed­nak kra­jal­ni­cę. Wci­skam przy­cisk, szum taśm ma­szy­no­wych ko­ły­sze do snu, ale muszę wy­trwać. Już nie­dłu­go.

– Ru­szże się, kurwa!

Znowu to bab­sko po pra­wej. Nie zwra­cam na nią uwagi. Nie zmie­niam tempa.

– Ty głu­pia, nie­po­słusz­na suko!

Ob­ry­wam w twarz czymś twar­dym z taką siłą, że spa­dam z krze­sła. Od­da­ła­bym jej. Od­da­ła­bym z wiel­ką chę­cią, gdy­bym tylko miała siłę i ocho­tę wstać z tej zim­nej i wil­got­nej pod­ło­gi. Pod­no­szą mnie dwie pary rąk. Mocny chwyt du­żych dłoni. Je­stem cią­gnię­ta, ale nic nie robię. Bo i po co?

– Niech sobie dziś pani już od­pocz­nie. Znaj­dzie­my za­stęp­stwo – mówi jeden z tra­ga­rzy. Wy­da­je się miły, ale z uści­skiem prze­sa­dza.

Jutro wszyst­ko wróci do normy. Po pro­stu muszę się wy­spać. Nic wię­cej.

 

„Noc”

 

Nie przy­cho­dzi.

Cze­kam już tak długo, ale jej nie ma. Ob­ra­zi­ła się? Wsta­ję, sta­wiam po cichu kilka kro­ków, ale łóżko jest puste. Czte­ry pry­cze po lewej od mojej, nie po­my­li­ła­bym się. Koł­dra równo zło­żo­na, jakby Ida wcale się nie kła­dła. Czy ja w ogóle za­snę­łam, jak mnie tu przy­nie­śli, czy cały czas na nią cze­ka­łam? Ile czasu mi­nę­ło? A może wciąż jesz­cze pra­cu­je?

Nie, mi­nę­ło znacz­nie wię­cej. Prze­cież inni z na­szej zmia­ny już śpią. Muszę ją po­szu­kać. I prze­pro­sić.

Idę ostroż­nie mię­dzy le­żą­cy­mi. Chra­pa­nie, wier­ce­nie, kasz­le­nie, ma­ja­cze­nie. Mam na­dzie­ję, że wy­bra­łam dobry kie­ru­nek. Ale jeśli mam ją gdzieś zna­leźć, to tylko w Sali Po­kut­nej. Pew­nie klę­czy przed oł­ta­rzem i się modli. Tam ją znaj­dę. Na całe szczę­ście nieco od­ży­łam, mimo że chyba nie zmru­ży­łam… że nie za­snę­łam ani na mo­ment.

Zo­sta­wiam za sobą od­gło­sy „nocy” i po­dą­żam ko­ry­ta­rzem. Liczę kroki, tylko cza­sa­mi wspo­ma­ga­jąc się dłoń­mi. Zdaje się, że droga w ta­kiej ciem­no­ści nigdy nie bę­dzie miała końca, ale nagle palce na­tra­fia­ją na zna­jo­my pul­pit. Nie re­agu­je, więc sta­wiam jesz­cze kilka kro­ków. Wrota są uchy­lo­ne, choć żadna grupa nie od­by­wa teraz po­ku­ty. Wie­dzia­łam, że ją tutaj znaj­dę.

Wcho­dzę do Sali Po­kut­nej.

– Ida? Ida, je­steś tutaj? – pytam cicho, ale nikt nie od­po­wia­da.

Kie­ru­ję się w stro­nę oł­ta­rza. Tak mi się przy­naj­mniej wy­da­je. Jesz­cze nigdy nie byłam tutaj poza wy­zna­czo­nym na to cza­sem.

Po­ty­kam się, wy­wra­cam. Wy­so­ki sto­pień. Tu musi być oł­tarz.

– Ida, sły­szysz mnie? Nie bądź zła, pro­szę…

Pod­no­szę się, po­ko­nu­ję kilka scho­dów.

Dłoń tra­fia na klam­kę. Drzwi. Na­ci­skam, uchy­la­ją się. Prze­cho­dzę na drugą stro­nę. Z ciem­no­ści w ciem­ność. Chra­pa­nie. Gło­śne, wręcz obrzy­dli­we. I zna­jo­my smród. Mie­szan­ka potu i al­ko­ho­lu. Ta sama, którą na po­cząt­ku dzi­siej­sze­go cyklu czu­łam od Ka­pła­na. Czyż­by tu spał? Stopa tra­fia na coś śli­skie­go i sze­lesz­czą­ce­go. Za­mie­ram. Szata?

Od­wra­cam się, po­ma­łu. Chcę stąd wyjść. Nie po­win­no mnie tu być. Tylko ostroż­nie, nie mam w gło­wie mapy tego po­miesz­cze­nia…

Wpa­dam na stół.

Ja­kieś na­czy­nie z ło­sko­tem lą­du­je na pod­ło­dze. Łóżko skrzy­pi. Ka­płan mla­ska, rusza się, wy­pusz­cza ze świ­stem po­wie­trze. Se­ple­ni coś, ale po chwi­li za­czy­na chra­pać dalej. Do­pie­ro od­ry­wa­jąc dło­nie z blatu orien­tu­ję się, że jedna z nich wal­nę­ła wcze­śniej o ekran i coś uru­cho­mi­ła, ale jest już za późno. Z urzą­dze­nia za­czy­na­ją do­bie­gać słowa:

 

Pro­jekt: Roz­błysk 1.0

Prze­słu­cha­nie jed­nost­ki ba­daw­czej o nu­me­rze: 08842

Imię: Harry

Po­cho­dze­nie: Zjed­no­czo­ne Emi­ra­ty Pół­no­cy

 

– Dla­cze­go pró­bo­wa­łeś uciec?

– Od­słu­cha­łem wasze na­gra­nia! Wiem, że na górze lu­dzie nadal żyją nor­mal­nie, że nie było żad­ne­go Roz­bły­sku! Wy­dłu­bu­je­cie dzie­ciom oczy, psy­cho­le, żeby badać przy­sto­so­wa­nie czło­wie­ka do ta­kie­go życia! Do czego wam to po­trzeb­ne, tego nie wiem, ale żaden cel nie uspra­wie­dli­wia ta­kiej pod­ło­ści!

– Żaden? Je­steś pe­wien?

– Prze­ko­nasz mnie, że jest ina­czej?

– A co, jeśli ci po­wiem, że pewna or­ga­ni­za­cja opra­co­wa­ła broń o za­się­gu świa­to­wym, która może wy­wo­łać do­kład­nie taki efekt, jak Roz­błysk? I że data jej uży­cia jest już od dawna usta­lo­na, tak więc każdy rok przy­go­to­wań do tego dnia jest na wagę złota? Poza tym, mło­dzień­cze, wiesz, jakie miał­byś życie, gdy­byś tu nie tra­fił?

– A skąd ty mo­żesz to wie­dzieć!?

– Tak się skła­da, że twój oj­ciec był psy­cho­pa­tą, a matka al­ko­ho­licz­ką. Po­za­bi­ja­li się kilka mie­się­cy po tym, jak cię stam­tąd za­bra­li­śmy. Praw­do­po­dob­nie też już byś nie żył, ewen­tu­al­nie ta­rzał się we wła­snych szczy­nach i rzy­gach po za­ży­ciu pro­chów, które jako je­dy­ne da­wa­ły­by po­czu­cie sensu ist­nie­nia.

– Pró­bu­jesz mi po­wie­dzieć, że tak na­praw­dę wszyst­kich tych ludzi ra­tu­je­cie, tak? Że po­win­ni być jesz­cze wdzięcz­ni za to, że zo­sta­li oka­le­cze­ni i zmu­sze­ni do pod­ziem­ne­go życia jak szczu­ry? Kim­kol­wiek je­steś, w żad­nej od­słu­cha­nej książ­ce nie po­zna­łem gor­sze­go su­kin­sy­na.

– Ty mo­żesz to na­zy­wać jak chcesz, na przy­kład tra­ge­dią kil­ku­na­stu ty­się­cy osób, któ­rych życie i tak było z góry na prze­gra­nej po­zy­cji. Ja na­to­miast na­zy­wam to szan­są na prze­trwa­nie ludz­ko­ści. Nauką ad­ap­ta­cji do no­we­go świa­ta, który nie­ba­wem na­sta­nie.

– A przy oka­zji zro­bie­nie z ludzi zu­peł­nie pod­po­rząd­ko­wa­nych jed­no­stek, tak? Czemu in­ne­mu miał­by słu­żyć ten cały cykl, który od lat wszy­scy tutaj po­wta­rza­ją?

– Wszyst­ko cze­muś służy. Harry, skoro tak dużo wiesz, po­wiedz, co ro­bi­cie pod­czas czasu pracy?

– Kli­ka­my w przy­ci­ski, a co to ma za zna­cze­nie?

– Cho­dzi mi o to, co jest na ta­śmie. To nie mięso z krowy, świni ani żad­ne­go in­ne­go zwie­rzę­cia. Choć w sumie, po czę­ści może i ze zwie­rzę­cia.

– Co masz na myśli?

– Dla przy­kła­du, w ostat­nim mie­sią­cu ob­ra­bia­li­ście jeń­ców z Je­me­nu. Są oczy­wi­ście od­po­wied­nio uśpie­ni i znie­czu­le­ni, bo, jak mnie­mam, ich kwi­le­nie róż­ni­ło­by się odro­bi­nę od świń­skie­go. Ale tylko odro­bi­nę.

– Czy ty wła­śnie, chory po­je­bie, pró­bu­jesz mi po­wie­dzieć, że ćwiar­tu­je­my ludzi!?

– Ćwiar­tu­je­cie, roz­drab­nia­cie, mie­li­cie, przy­pra­wia­cie, a na końcu do­da­je­cie spe­cjal­ne pre­pa­ra­ty, które opra­co­wa­li­śmy. No i potem, oczy­wi­ście, spo­ży­wa­cie. Jeśli zwie­rzę­ta nie po­ra­dzą sobie z ad­ap­ta­cją do no­we­go świa­ta, a ra­czej tak bę­dzie, lu­dzie będą mu­sie­li coś jeść. 

– Nie wie­rzę w to, co sły­szę… gdyby inni wie­dzie­li…

– Na szczę­ście inni się nie do­wie­dzą. Tak się skła­da, Harry, że ta­kich od­chy­łów od za­kła­da­nej normy, jak ty, jest sto­sun­ko­wo mało. Ale dzię­ki tobie, mię­dzy in­ny­mi, wiemy, co zmie­nić, aby było ich jesz­cze mniej. Na pewno trze­ba ogra­ni­czyć pewną swo­bo­dę, bo, jak widać, szpe­ra­nie po ką­tach nie przy­słu­ży­ło ci się. Nie­mniej jed­nak, mo­żesz umrzeć z myślą, że w pe­wien spo­sób do­ło­ży­łeś wła­sną ce­gieł­kę do no­we­go świa­ta.

– Za­cze­kaj! Ja…

 

Ko­niec prze­słu­cha­nia.

Na­gra­nie za­pi­sa­ne.

 

 

Ostat­nia Po­ku­ta

 

– Gdzie się włó­czy­łaś i po co!? – Ida po­trzą­sa mną, ale rów­nie do­brze mo­gła­by gadać do po­są­gu. – Mó­wi­łam prze­cież wczo­raj, że były braki w ka­drze i zgło­si­łam się do nad­go­dzin, ale pew­nie nie słu­cha­łaś. Nawet nie wiesz, jak się prze­ra­zi­łam, czu­jąc puste łóżko. Zna­la­złam cię do­pie­ro tutaj, le­żą­cą pod oł­ta­rzem. Mó­wi­łam to w ostat­nich dniach już dzie­siąt­ki razy, ale po­wtó­rzę jesz­cze raz. Na­praw­dę się o cie­bie mar…

– Miło, że zgło­si­łaś się do nad­go­dzin. Kilku prze­mie­lo­nych jeń­ców z Je­me­nu wię­cej – prze­ry­wam.

– O czym ty mó­wisz? – pyta Ida, ale Ka­płan w tym samym cza­sie za­czy­na walić czymś o po­sadz­kę, uci­sza­jąc ze­bra­nych.

Nie słu­cham ka­za­nia. Nie słu­cham Idy, która upo­rczy­wie usi­łu­je coś ze mnie wy­cią­gnąć. Po­wiem jej wszyst­ko, ale naj­pierw sama muszę po­ukła­dać myśli, a nie jest to łatwe. Mam wra­że­nie, jakby całe życie oka­za­ło się tylko snem. Ktoś ude­rza mnie łok­ciem, raz, drugi, trze­ci. To Ida. Sły­szę, jak się cie­szy, ale nadal je­stem nie­obec­na. Słowa do­cie­ra­ją do­pie­ro po dłuż­szej chwi­li:

– Ock­nij się! Je­steś wy­bra­na! Wy­bra­na! Nie sły­sza­łaś Ka­pła­na?

– Po­wta­rzam! Cze­kam na osobę o nu­me­rze zero zero trzy­dzie­ści dwa. Leno z Unii Bał­tyc­kiej, czy je­steś w tej sali?

Teraz sły­szę. Słowa, na które cze­ka­łam całe życie. Słowa, które już nic dla mnie nie zna­czą. Co może mieć zna­cze­nie, skoro nic nie jest praw­dą?

– No dawaj, na co cze­kasz? Idzie­my razem, tak jak się uma­wia­ły­śmy, tak? – Ida chwy­ta mnie za nad­gar­stek i pró­bu­je cią­gnąć za sobą. Opie­ram się i obej­mu­ję jej dło­nie.

– Nie.

– Co ta­kie­go?

– Nie mo­żesz ze mną pójść. Idę sama.

– Co ty wy­ga­du­jesz, prze­cież to był nasz plan. Od za­wsze…

Wyj­mu­ję z kie­sze­ni urzą­dze­nie z na­gra­niem. Wci­skam Idzie do ręki.

– Bądź praw­dzi­wym zba­wie­niem.

Nasze palce długo ze­śli­zgu­ją się z sie­bie, ale w końcu tracą kon­takt. Idę. Sa­mot­na, w ciem­no­ści mrocz­nej jak nigdy. Pierw­szy sto­pień, drugi, trze­ci. Od­dech ka­pła­na na karku. Smród.

– Brawa dla wy­bra­nej! A teraz, opu­ście salę, aby mogła od­pra­wić swą ostat­nią po­ku­tę!

Ob­śli­nił mi kark. Lu­dzie po­słusz­nie wy­cho­dzą, jak za­wsze. Jak­kol­wiek dziw­nie to brzmi, czuję na sobie wzrok Idy. Ten mar­twy, pusty wzrok, który szuka mnie w mroku, aby się po­że­gnać. I wiem, że mimo, iż nie mamy oczu, pa­trzy­my teraz na sie­bie. Pa­trzy­my ser­ca­mi i umy­sła­mi, tak jak po­tra­fi­my naj­le­piej.

W końcu wrota za­trza­sku­ją się.

– Roz­bierz się. Do naga – na­ka­zu­je Ka­płan, ude­rza­jąc mnie prę­tem w po­ślad­ki. Ciało do­brze zna to na­rzę­dzie.

Sły­szę teraz wszyst­kie te jęki i krzy­ki ko­biet, które do­bie­ga­ły zza sta­lo­wej bramy. Nie­raz, tar­ga­na cie­ka­wo­ścią, zo­sta­wia­łam po­dą­ża­ją­cy za cy­klem tłum i przy­kła­da­łam ucho. Dźwię­ki były ledwo sły­szal­ne, ale nie spo­sób było je po­my­lić z czymś innym. Po­ku­ta musi boleć, wma­wia­łam sobie. Po­ku­ta to po­ku­ta i tak musi być.

– Głu­cha je­steś!? Roz­bie­raj się, albo zaraz znaj­dzie się ktoś inny na twoje miej­sce!

– Nie – mówię krót­ko, bez emo­cji.

– To sam zedrę z cie­bie te łach­ma­ny, głu­pia pizdo, a potem cię ze­rżnę i wy­ba­to­żę, aż na­uczysz się słu­chać po­le­ceń!

Wszyst­kie wspo­mnie­nia wró­ci­ły nagle i nie­spo­dzie­wa­nie. Szcze­gól­nie te, które wy­ma­zy­wa­li mi pod­czas badań. Wy­ma­zy­wa­li! Tak, to dobre okre­śle­nie. Teraz to zro­zu­mia­łam.

– Cie­ka­we, Alek­sy, co na to twoja Ka­ro­lin­ka? Wie, co ro­bisz w pracy, czy ka­pła­nem je­steś po go­dzi­nach?

Ude­rza mnie pię­ścią w skroń. Nie upa­dam, choć nogi mocno dy­go­czą. Dzię­ki wy­czu­lo­nym zmy­słom sły­szę świst i re­agu­ję w od­po­wied­niej chwi­li. Łapię obu­rącz zimny pręt, chro­niąc twarz przed ko­lej­nym cio­sem. Szar­pie­my, prze­kli­na­my, plu­je­my, char­czy­my. Tłu­mio­na przez te wszyst­kie lata złość wzbie­ra we mnie, bu­zu­je, kipi. W końcu eks­plo­du­je z całą mocą.

Wy­ry­wam Ka­pła­no­wi pręt. Po­ty­ka się, zwala po stop­niach pod oł­tarz. Szyb­ko do niego do­ska­ku­ję i ude­rzam gdzie po­pad­nie. Chwy­ta mnie za kurt­kę i przy­cią­ga do sie­bie, ale nie daję się obez­wład­nić. Wbi­jam w coś zęby. To chyba ucho. Za­gry­zam, roz­szar­pu­ję. Za­czy­na wrzesz­czeć, ale nie mam za­mia­ru dać mu ani chwi­li na re­ak­cję.

– Pro­szę, oto Że­la­zne Oczy, su­kin­sy­nu!

Znaj­du­ję kciu­ka­mi na jego twa­rzy to, co mi nie­gdyś za­bra­no, i wbi­jam palce z ca­łych sił.

 

*

 

Pro­mie­nie słoń­ca śli­zga­ją się po skó­rze, zo­sta­wia­jąc na niej okru­chy cie­pła, a wiatr ła­sko­cze kark, sub­tel­nie pod­rzu­ca­jąc przy tym włosy. Nie są­dzi­łam, że ist­nie­je tak cu­dow­ne uczu­cie. Uczu­cie wol­no­ści i prze­strze­ni, pod­czas któ­re­go roz­ja­śnia się nawet wszech­obec­na ciem­ność.

Stoję na kra­wę­dzi cze­goś. Palce u stóp wiszą w po­wie­trzu.

Każdą se­kun­dę chło­nę całą sobą. Wdy­cham rześ­kie po­wie­trze i wy­obra­żam sobie życie tutaj, na górze. Dom z dużym ogro­dem. Ida stoi na ta­ra­sie i macha. Ma pięk­ne, błę­kit­ne oczy. Zza niej wy­bie­ga biały, pu­cha­ty pies, ra­do­śnie pę­dząc w moją stro­nę. Ale wizję prze­ry­wa głos tego, któ­re­go we wspo­mnie­niach Ka­płan zwał Ern­stem. Głos spo­koj­ny, cichy, sta­now­czy. Głos bez emo­cji, jakby na­le­żał do ro­bo­ta, nie czło­wie­ka.

– Jak my­ślisz, kto cię jutro po­kroi, a kto po­ju­trze zje?

Ręce i stopy mam zwią­za­ne. Ostry szpi­ku­lec wbija się w plecy.

Będę na cie­bie cze­kać, Ido. W tym, w na­stęp­nym, czy ja­kim­kol­wiek innym życiu. Wy­bu­du­je­my nasz wspól­ny dom, choć­by miał być stwo­rzo­ny wy­łącz­nie w na­szych umy­słach.

– Zrzu­cić jed­nost­kę ba­daw­czą o nu­me­rze zero zero trzy­dzie­ści dwa do dołu jeń­ców.

Pchnię­cie.

Spa­dam.

Wiatr jest przy­jem­ny nawet w ta­kiej chwi­li.

Nawet w ta­kiej chwi­li…