Lustereczko

1.

Wpa­try­wa­łem się w wi­szą­cy nad drzwia­mi zegar. Jesz­cze tylko pół go­dzi­ny. Wska­zów­ka se­kund­ni­ka prze­ska­ki­wa­ła w zwol­nio­nym tem­pie, jakby chcia­ła zro­bić mi na złość. Przy­ję­ty model biz­ne­so­wy ewi­dent­nie się nie spraw­dzał. Nie mia­łem z tej swo­jej dzia­łal­no­ści ani pie­nię­dzy, ani sa­tys­fak­cji. Po­raż­ka. Poza tym nie zna­łem się na tej ro­bo­cie.

Kiedy wy­wa­li­li mnie z po­li­cji, za­ło­ży­łem agen­cję de­tek­ty­wi­stycz­ną. Pla­no­wa­łem zaj­mo­wać się po­szu­ki­wa­niem za­gi­nio­nych osób, roz­wią­zy­wa­niem spraw kry­mi­nal­nych, przy któ­rych ofi­cjal­ne or­ga­ny nie da­wa­ły rady, wy­wia­dem go­spo­dar­czym i… tym po­dob­ny­mi. Za­ło­ży­łem, że klien­ci będą pchać się drzwia­mi i okna­mi i wtedy do­wiem się kon­kret­nie, ja­ki­mi spra­wa­mi zaj­mu­je się pry­wat­ny de­tek­tyw. Skoń­czy­ło się na zbie­ra­niu do­wo­dów zdra­dy mał­żon­ków. A i na tym polu nie mo­głem po­chwa­lić się żad­ny­mi suk­ce­sa­mi.

Byłem na ba­kier z no­win­ka­mi tech­nicz­ny­mi, niezbędnymi w tej ro­bo­cie. Te wszyst­kie GPS-y, ka­mer­ki in­ter­ne­to­we, pod­słu­chy, ha­ko­wa­nie, media spo­łecz­no­ścio­we to była czar­na magia. Dla mnie pod­sta­wo­wy­mi atry­bu­ta­mi de­tek­ty­wa były ka­pe­lusz oraz pa­pie­ros, który błąka się z jed­ne­go do dru­gie­go ką­ci­ka ust.

Spra­wi­łem sobie ka­pe­lusz, ale go nie uży­wa­łem. Głu­pio się w nim czu­łem, bo też głu­pio wy­glą­da­łem. Wi­siał więc jak re­kwi­zyt na sto­ja­ku tuż przy wej­ściu. Pa­pie­ro­sy, wia­do­mo, są fo­to­ge­nicz­ne i każdy de­tek­tyw, zwłasz­cza ten w ka­pe­lu­szu, do­brze się z nimi pre­zen­tu­je. Za­pa­li­łem raz, wkrót­ce po otwar­ciu agen­cji, ale się za­krztu­si­łem. Wrzu­ci­łem pacz­kę do szu­fla­dy biur­ka i wię­cej tam nie za­glą­da­łem. Przez ty­dzień w po­ko­ju śmier­dzia­ło, więc sie­dzia­łem przy otwar­tym oknie. Był gru­dzień, prze­zię­bi­łem się i dwa mie­sią­ce prze­cho­ro­wa­łem.

W re­cep­cji biu­row­ca po­wie­dzie­li, że wielu klien­tów py­ta­ło o moją agen­cję. Jej cza­so­we za­mknię­cie wzbu­dzi­ło jed­nak po­dej­rze­nie, że to firma krzak i ja­kieś oszu­stwo. Już na star­cie mia­łem kiep­ską re­pu­ta­cję.

Długo mu­sia­łem cze­kać na pierw­szych klien­tów. Do­sta­wa­łem marne spra­wy za marne pie­nią­dze. Moją spe­cjal­no­ścią stały się zdra­dy mał­żeń­skie wśród dołów spo­łecz­nych. Prze­waż­nie nikt ni­ko­go nie zdra­dzał i to w sumie było przy­czy­ną fru­stra­cji zle­ce­nio­daw­ców. Bo jeśli nie zdra­da, to co innego odbierało chęć do pożycia? A roz­wód z winy part­ne­ra wiele by uła­twił i otwo­rzył drogę do zwią­za­nia się z ko­chan­ką lub ko­chan­kiem bez po­no­sze­nia fi­nan­so­wych kon­se­kwen­cji. A jak już do­star­czy­łem zdję­cia i na­gra­nia do­wo­dzą­ce wia­ro­łom­stwa, to się oka­zy­wa­ło, że aku­rat ten klient ocze­ki­wał in­ne­go roz­strzy­gnię­cia. I tak źle i tak nie­do­brze.

Mu­sia­łem coś zro­bić, bo z tej mojej dzia­łal­no­ści nie dało się wyżyć. Spę­dza­łem więc całe dnie na snu­ciu pla­nów. Po pierw­sze In­ter­net. Nie mia­łem żad­nej pro­fe­sjo­nal­nej stro­ny. Po­dej­rze­wa­łem, że tylko dzię­ki por­ta­lo­wi zna­ny­de­tek­tyw ktoś od czasu do czasu do mnie tra­fiał. Wa­ru­nek był jeden – nie prze­czy­tał opi­nii. Bo tam były tylko takie w stylu: „od­ra­dzam”, „oszu­stwo”, „ser­decz­nie nie po­le­cam”.

Ko­niec roz­my­ślań. Jakoś prze­trwa­łem ko­lej­ny dzień w ro­bo­cie. Za pięć szó­sta – pora do domu. Te pięć ostat­nich minut po­sta­no­wi­łem wy­peł­nić prze­cią­ga­niem się, rzu­ca­niem okiem na biur­ko, wy­ci­ska­niem ja­kie­goś prysz­cza przed lu­strem. Wsta­łem i za­czą­łem się prze­cią­gać, gdy przez szkla­ne drzwi zo­ba­czy­łem syl­wet­kę ko­bie­ty. Za­pu­ka­ła.

– Pro­szę!

Od razu ją po­zna­łem.

– Czy mogę? Nie za późno przy­szłam? – za­py­ta­ła, ale chyba nie ocze­ki­wa­ła od­po­wie­dzi. We­szła, roz­pię­ła płaszcz, roz­sia­dła się w fo­te­lu przed biur­kiem, za­kła­da­jąc nogę na nogę.

– Wła­ści­wie już za­my­ka­my. Mo­że­my odło­żyć wi­zy­tę do jutra? Czy to coś pil­ne­go?

– Coś pil­ne­go. Mogę za­pa­lić? – Nie cze­ka­jąc na przy­zwo­le­nie, wy­cią­gnę­ła pa­pie­ro­sa, któ­re­go wło­ży­ła do prze­raź­li­wie dłu­giej lufki. Usłuż­nie po­da­łem jej ogień. – Po­czę­stu­je się pan?

– Mam swoje. – Co było robić? Wy­cią­gną­łem fajki z szu­fla­dy i za­pa­li­łem.

– Ma pan po­piel­nicz­kę?

– Strze­pu­ję na pod­ło­gę.

Przez chwi­lę pa­trzy­li­śmy na sie­bie w mil­cze­niu. Za­sta­na­wia­łem się, czy mnie po­zna­ła. Kiedy wi­dzie­li­śmy się ostat­ni raz, była pod­lot­kiem, a na tu­tej­sze stan­dar­dy dziec­kiem. Może w takim razie nie. Ale czy to moż­li­we, żeby tra­fi­ła do mnie przez przy­pa­dek?

– To czym mogę słu­żyć?

– Szu­kam pew­nej osoby.

– Spe­cja­li­zu­ję się w ta­kich spra­wach. O kogo cho­dzi?

– O moją sio­strę.

Wzią­łem dłu­go­pis do ręki. Wła­ści­wie po­wi­nie­nem zro­bić no­tat­kę na lap­to­pie, ale wy­łą­czy­łem rzę­cha. Zanim by się uru­cho­mił, mi­nę­ło­by z pięt­na­ście minut i wy­szło­by jesz­cze go­rzej.

– Pro­szę coś wię­cej po­wie­dzieć. Na po­czą­tek na­zwi­sko.

– Na­zwi­sko nic panu nie powie. Ale na pewno pan ją zna. To Ge­ne­vie­ve. Ta Ge­ne­vie­ve.  

– Przy­kro mi, nic mi to nie mówi – skła­ma­łem. Kto nie znał­by tej słyn­nej mo­del­ki?

– A to? – Ko­bie­ta wy­cią­gnę­ła plik zdjęć.

Rzu­ci­łem okiem.

– Pró­bo­wa­ła pani In­ter­ne­tu?

– Oczy­wi­ście. Widzi pan, ona za­gi­nę­ła.

Nic tu się nie zga­dza­ło. Za cien­ki bolek ze mnie na taką spra­wę. Mu­sia­ło się za tym kryć coś wię­cej. Coś, co się­ga­ło mojej prze­szło­ści, kiedy jesz­cze nie byłem stąd.

– Zgło­si­ła to pani po­li­cji?

– To de­li­kat­na kwe­stia. Wo­la­ła­bym za­cho­wać dys­kre­cję.

Jak się z tego wy­mi­gać? Roz­par­łem się na krze­śle i aku­rat w tym mo­men­cie coś mi strze­li­ło do głowy, że po­sta­no­wi­łem po­ło­żyć nogi na stole. Do tej pory przy in­nych klien­tach nie mia­łem oka­zji, by wy­ko­nać ten iko­nicz­ny gest. Przy tej ele­ganc­kiej ko­bie­cie, pa­lą­cej przez lufkę, uzna­łem, że bę­dzie się faj­nie kom­po­no­wał. Prze­chy­li­łem się zbyt­nio i wy­wa­li­łem na pod­ło­gę. Gwał­tow­nie wsta­jąc, za­ha­czy­łem nosem o pa­ra­pet. Wy­cią­gną­łem chu­s­tecz­kę hi­gie­nicz­ną, by za­ta­mo­wać krew.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku? Nic się panu nie stało?

– Nie, pro­szę się nie mar­twić. – Usia­dłem na krze­śle i prze­chwał­ką spró­bo­wa­łem za­trzeć nie­ko­rzyst­ne wra­że­nie. – Wie pani, je­stem za­wa­lo­ny ro­bo­tą. Chyba nie znaj­dę czasu na tę spra­wę. Wy­da­je się pro­sta, więc pro­szę po­szu­kać ja­kie­goś in­ne­go de­tek­ty­wa w In­ter­ne­cie.

– Wła­śnie tam zna­la­złam pana – prze­rwa­ła. Czyż­by jed­nak przez przy­pa­dek do mnie tra­fi­ła?

– Do­my­śli­łem się, ale cho­dzi mi o…

– Bar­dzo pro­szę mi nie od­ma­wiać. – Po­ło­ży­ła ręce na moich, za­trze­po­ta­ła rzę­sa­mi i po­pa­trzy­ła, roz­sze­rza­jąc źre­ni­ce. Jak one to robią? Po­czu­łem w trze­wiach siłę jej uroku. – Je­stem go­to­wa na wiele. Pro­szę podać mi swoją cenę.

Wy­cią­gną­łem ręce i się od­su­ną­łem. Jesz­cze chwi­la, a był­bym stra­co­ny.

– Jeden kru­ger­rand dzien­nie plus kosz­ty ope­ra­cyj­ne.

– Roz­sąd­na cena. – A mnie wy­da­wa­ła się za­po­ro­wa.

– Za­sta­no­wię się. Spraw­dzę, czy mogę po­prze­su­wać ter­mi­ny.

– Będę cze­kać do jutra. Je­stem go­to­wa po­dwo­ić cenę. A także, jak już wspo­mnia­łam, dodam pre­mię w ja­kiejś innej po­sta­ci – po­wie­dzia­ła za­lot­nie, przy­gry­za­jąc ko­smyk wło­sów. Po chwi­li jed­nak zmie­ni­ła ton na po­waż­ny. – Ale ofer­ta nie bę­dzie cze­kać wiecz­nie. Ma pan czas do jutra, do dwu­dzie­stej dru­giej. Tu mnie pan znaj­dzie. – Po­da­ła mi wi­zy­tów­kę z nazwą ho­te­lu, wsta­ła i skie­ro­wa­ła się do wyj­ścia.

– A pani god­ność?

– Je­stem za­mel­do­wa­na pod na­zwi­skiem Ka­ro­li­na Schne­eball. Do zo­ba­cze­nia.

 

2.

Nie mia­łem nic wię­cej do ro­bo­ty, więc szyb­ko wró­ci­łem do domu i po­sze­dłem do ła­zien­ki. Po­sta­no­wi­łem wziąć zimny prysz­nic. Do­pie­ro tu, pa­trząc w lu­stro, uświa­do­mi­łem sobie, że od czasu mo­je­go nie­for­tun­ne­go upad­ku z nosa zwi­sa­ła mi pa­pie­ro­wa chu­s­tecz­ka. Twar­da ta Ka­ro­li­na. Miz­drzy­ła się bez mru­gnię­cia okiem mimo tego kre­tyń­skie­go wi­do­ku. Wy­ją­łem pa­pier. Na szczę­ście nos nie wy­da­wał się mocno uszko­dzo­ny. Ina­czej mu­siał­bym cho­dzić z głu­pim opa­trun­kiem na twa­rzy. A tego jesz­cze nie grali.

Po­ło­ży­łem się do łóżka. Przed snem po­sta­no­wi­łem po­ser­fo­wać po sieci. Ge­ne­vie­ve. Spraw­dzi­łem jej konta spo­łecz­no­ścio­we. Wcze­śniej bar­dzo ak­tyw­na, od kilku dni nie umie­ści­ła żad­ne­go postu. Od­szu­ka­łem dane kon­tak­to­we do niej, do jej agen­ta i paru miejsc, gdzie mógł­bym się cze­goś do­wie­dzieć.

Było już za późno, by gdzie­kol­wiek dzwo­nić. Zde­cy­do­wa­łem się iść spać i kon­ty­nu­ować śledz­two na­za­jutrz. Miał­bym kilka go­dzin, by coś usta­lić i oce­nić, czy pod­jąć się za­da­nia. Wiedź­ma ofe­ro­wa­ła nie­złe pie­nią­dze. Wie­dzia­łem jed­nak, że to nie one po­win­ny być w tej sy­tu­acji naj­waż­niej­sze.

Nagle mnie oświe­ci­ło. Pal­ną­łem te­atral­nie otwar­tą dło­nią w czoło. Ze­rwa­łem się z łóżka i po­sze­dłem do kuch­ni. Spraw­dzi­łem mleko w lo­dów­ce. Nie było skwa­śnia­łe!

Ostat­nio uprzy­krza­ły mi życie drob­ne nie­do­god­no­ści. Na­gro­ma­dze­nie tych zda­rzeń nie mogło być przy­pad­ko­we. To cią­głe po­szu­ki­wa­nie klu­czy do sa­mo­cho­du, oku­la­rów, ko­mór­ki czy in­nych dro­bia­zgów. Za­gi­nio­ne rze­czy znaj­dy­wa­ły się nagle w miej­scach wie­lo­krot­nie już prze­ze mnie spraw­dza­nych. Igno­ro­wa­łem te zda­rze­nia. Wy­pie­ra­łem moż­li­wą przy­czy­nę. I kilka dni temu wszyst­ko usta­ło. Nie mia­łem pro­ble­mu z pi­lo­tem do te­le­wi­zo­ra czy mysz­ką od lap­to­pa.

Ubra­łem się, wzią­łem naj­po­trzeb­niej­sze rze­czy i wy­sze­dłem z domu. Nie było sensu cze­kać do rana.

Prze­pro­wa­dzacz miał swoje biuro w ja­kiejś su­te­re­nie. Nigdy nie spał. I tym razem w jego oknie pa­li­ło się świa­tło. Był nie­za­wod­ny. Wsze­dłem. Sie­dział przy kon­tu­arze, po­chy­lo­ny nad ja­ki­miś pa­pie­ra­mi. Wy­glą­dał jak urzęd­ni­k czy buk­ma­che­r z pierw­szej po­ło­wy dwu­dzie­ste­go wieku.

– Witam sza­now­ne­go pana. Czym mogę słu­żyć?

– Dzień dobry. Za­gnieź­dzi­ły się u mnie kur­du­ple – prze­sze­dłem od razu do rze­czy.

– Czyż­by? – Po­pa­rzył na mnie znad oku­la­rów.

– Nie­chyb­nie – od­po­wie­dzia­łem i od razu wy­czu­łem fałsz w tej od­po­wie­dzi.

– Wal­de­mar, o ile do­brze pa­mię­tam?

– Tak, jam ci jest. – Nie wiem, co mi od­bi­ło.

– Ulu­bio­ny gwar­dzi­sta Al­ber­ta.

– Chyba jed­nak nie­ulu­bio­ny. Sie­dzę tu od lat i nikt ni­cze­go ode mnie nie chce, a de­le­ga­cja nie zo­sta­ła od­wo­łana. Może teraz coś się wy­ja­śni.

Prze­pro­wa­dzacz wstał i pod­szedł do szaf­ki z ma­ły­mi szu­flad­ka­mi. Wy­su­nął jedną z nich i po prze­wer­to­wa­niu wy­cią­gnął kar­to­nik. Prze­czy­tał, co było do prze­czy­ta­nia, po­my­ślał, po­dra­pał się w głowę i rzekł:

– Zle­ce­nie od­wo­ła­ne.

– Kie­dyż to? – Tfu, tfu, tfu. – Kiedy?

– Czte­ry dni temu.

– O co cho­dzi­ło i z ja­kie­go po­wo­du zle­ce­nie zo­sta­ło wy­co­fa­ne?

– Nie wiem, czego klient chciał od cie­bie, ale wy­co­fał się z po­wo­du usta­nia przy­czyn, dla któ­rych to zle­ce­nie miało mieć miej­sce.

– Czyli spra­wa roz­wią­za­ła się sama?

– Na to wy­glą­da.

Za­sta­no­wi­łem się, co robić. Zle­ce­nie od kur­du­pli i jego od­wo­ła­nie oraz wi­zy­ta wiedź­my mu­sia­ły być ze sobą zwią­za­ne. Wy­klu­czy­łem przy­pa­dek.

– Muszę przejść na Naszą Stro­nę – po­wie­dzia­łem.

– Klient od­wo­łał zle­ce­nie. Bę­dziesz mu­siał za­pła­cić z wła­snej kie­sze­ni.

– Jasna spra­wa. – Rzu­ci­łem so­li­da na ladę.

– Przy­kro mi. Staw­ka wzro­sła. To wy­star­czy tylko na one way tic­ket.

– Niech bę­dzie, ale ru­sza­my teraz.

– Umowa stoi.

Prze­pro­wa­dzacz zdjął ochra­nia­cze z ra­mion, oku­la­ry i da­szek z czoła, potem ma­ry­nar­kę. Wy­pro­sto­wał się, wy­cią­gnął, na­brał po­wie­trza, dzię­ki czemu za­pad­nię­ta klata wy­raź­nie się po­więk­szy­ła, za­ło­żył kurt­kę tra­per­ską, zmierz­wił uli­za­ną wcze­śniej bród­kę, wy­cią­gnął ręce przed sie­bie i po złą­cze­niu pal­ca­mi wydał serię stęk­nięć. Pod­szedł do jed­nej z szaf i po otwar­ciu drzwi za­pro­sił mnie do środ­ka.

Prze­su­ną­łem kilka wie­sza­ków z ciu­cha­mi i po paru kro­kach zna­la­złem się w wą­skim ko­ry­ta­rzu. Prze­wod­nik był tuż za mną i trzy­ma­jąc po­chod­nię, roz­świe­tlał mi drogę. Nie za­uwa­ży­łem, kiedy ją za­pa­lił i skąd wy­cią­gnął.

– Dalej! – za­ko­men­de­ro­wał.

Sze­dłem, nie za­trzy­mu­jąc się aż do pierw­sze­go roz­wi­dle­nia.

W prawo, w lewo, pro­sto. Po ko­lej­nym roz­sta­ju prze­sta­łem kon­tro­lo­wać drogę. Do­szli­śmy do krę­tych scho­dów, któ­ry­mi ze­szli­śmy kil­ka­set stop­ni. Mu­ro­wa­ny ko­ry­tarz wkrót­ce zmie­nił się w wy­żło­bio­ny w skale tunel. Mo­gli­śmy po­tknąć się o wy­sta­ją­ce gdzie­nie­gdzie ko­rze­nie lub o nie­rów­ne ka­mien­ne chod­ni­ki. Mi­ja­li­śmy sze­ro­kie ja­ski­nie i wą­skie przej­ścia. Do­tar­li­śmy do ko­lej­nych scho­dów, które za­pro­wa­dzi­ły nas do drew­nia­nej izby.

– Je­ste­śmy na miej­scu. Za­pła­ci­łeś za przej­ście tylko w jedną stro­nę. Jak za­ła­twisz swoje spra­wy, to wiesz, gdzie mnie szu­kać. Chyba że zde­cy­du­jesz się zo­stać na stałe.

– Dąb na Skra­ju?

– Tak.

– To wy­cho­dzę.

– Po­wo­dze­nia.

Po wyj­ściu z izby sta­ną­łem przed ol­brzy­mim bu­kiem. Ob­sze­dłem go, ale żad­nej moż­li­wo­ści wej­ścia do środ­ka, mimo licz­nych dziu­pli, nie zna­la­złem.

 

3.

Ro­zej­rza­łem się. W za­sied­mio­gór­skim lesie pa­no­wa­ła upior­na po­go­da. Mię­dzy po­zba­wio­ny­mi liści drze­wa­mi hulał mroź­ny wiatr, a wil­got­ne po­wie­trze prze­ni­ka­ło przez ubra­nie. Wokół nie wi­dzia­łem żad­nych sa­re­nek ani ko­lo­ro­wych ptasz­ków, tylko kru­ko­wa­te grze­bią­ce w gni­ją­cym po­szy­ciu. To miej­sce już nie było takie samo jak wtedy, gdy je opusz­cza­łem.

Ru­szy­łem przed sie­bie. Wska­zów­ki Prze­pro­wa­dza­cza były dość pre­cy­zyj­ne, więc bez kło­po­tu do­tar­łem do stru­mie­nia, przy któ­rym kie­dyś obo­zo­wa­łem, cze­ka­jąc na in­struk­cje od kró­le­wi­cza Wil­hel­ma. Teraz wy­star­czy­ło pójść w górę po­to­ku, by do­trzeć do miej­sca czer­pa­nia wody przez gwar­ków. Stam­tąd już mia­łem bli­sko do ich chaty.

Z da­le­ka wi­dzia­łem, jak pod­upa­dło to miej­sce. Na po­chy­łym, dziu­ra­wym pło­cie wi­sia­ły szare szma­ty, a obok le­ża­ły roz­bi­te gli­nia­ne garn­ki. Wsze­dłem na po­dwór­ko i od razu uty­tła­łem buty i spodnie w bło­cie. Oby to było tylko błoto, bo pew­no­ści nie mia­łem, zwłasz­cza że wokół bie­ga­ło kilka za­nie­dba­nych pro­sia­ków.

W cha­cie nie wy­glą­da­ło to le­piej. Widać było brak ko­bie­cej ręki. Stół w głów­nej izbie za­wa­lo­ny był brud­ny­mi na­czy­nia­mi i reszt­ka­mi je­dze­nia, mię­dzy któ­ry­mi błą­kał się jakiś szczur. Chcia­łem go prze­go­nić, ale gry­zoń po­ka­zał zęby i za­pisz­czał zło­wiesz­czo. Prze­trzy­ma­łem jego wzrok i wy­gra­łem w tej po­tycz­ce na miny, choć muszę przy­znać, że serce wa­li­ło jak osza­la­łe. Bydlę zbie­gło ze stołu i scho­wa­ło się za pie­cem. Zaj­rza­łem tam i zna­la­złem śpią­ce­go kra­sno­lud­ka. Szturch­ną­łem go, bo nie mia­łem ocho­ty prze­by­wać bez to­wa­rzy­stwa w tak upior­nym miej­scu.

Go­spo­darz coś za­bur­czał, otwo­rzył oczy i zwlókł się z le­go­wi­ska.

– Już po szych­cie? – za­py­tał, zanim się zo­rien­to­wał, że to nie jego to­wa­rzy­sze. – A, to ty. W końcu się po­ka­za­łeś. Nie prze­ka­zał ci Prze­pro­wa­dzacz, że zle­ce­nie jest od­wo­ła­ne.

– Prze­ka­zał.

– Więc na za­pła­tę nie masz co li­czyć. Do wi­dze­nia się z panem – za­beł­ko­tał.

– Słu­chaj no, co tu się dzie­je?

– A co się ma dziać? – Pi­ja­czy­na ro­zej­rzał się po izbie. W końcu zna­lazł to, czego szu­kał – ka­raf­kę. Pod­niósł drew­nia­ny kie­lich, potem drugi. Wylał z nich ja­kieś reszt­ki i nalał wina. – Trzy­maj.

– Za spo­tka­nie. – Unio­słem kie­lich do to­a­stu. Tro­chę się brzy­dzi­łem, ale nie chcia­łem ura­zić go­spo­da­rza. Po wy­pi­ciu od­ru­cho­wo wzią­łem ze stołu ka­wa­łek chle­ba, by za­gryźć marny tru­nek. Przy­po­mniał mi się jed­nak szczur ucztu­ją­cy tu przede mną, więc ukrad­kiem scho­wa­łem krom­kę do kie­sze­ni. 

– Niech bę­dzie. Za spo­tka­nie. Co tam w sze­ro­kim świe­cie?

– No, wiesz, Pi­ja­czy­no – stara bida. Ale widzę, że tu to do­pie­ro się dzie­je.

– Ach, Wal­de­ma­rze, szko­da gadać. Dawno cię u nas nie było. A tu wszyst­ko długo i nie­szczę­śli­wie.

– Czego ode mnie chce­cie?

– Chcie­li­śmy, ale było mi­nę­ło. Trze­ba było wcze­śniej się po­ja­wić. Teraz już nie ma spra­wy. Wszyst­ko się jakoś uło­ży­ło. Bez cie­bie.

– Śnież­ka u mnie była.

– A co mnie to ob­cho­dzi? – Pi­ja­czy­na wzru­szył ra­mio­na­mi, ale widać było, że po­ru­szy­ła go ta wia­do­mość. Wypił łyk i do­py­tał – i czego chcia­ła?

– A to już są spra­wy mię­dzy kró­lew­ną i mną.

– Kró­lew­ną. Hmm. Teraz to ona już kró­lo­wa. Oj­ciec Wil­hel­ma od kilku lat nie żyje.

Sie­dzie­li­śmy chwi­lę w mil­cze­niu. Nie wie­dzie­li­śmy, czy mo­że­my sobie ufać. Do tego ta wia­do­mość o królu Al­ber­cie tro­chę mnie po­ru­szy­ła.

– Po­wiedz, jak to wła­ści­wie z wami było – prze­rwa­łem krę­pu­ją­cą ciszę.

– Co kon­kret­nie chcesz wie­dzieć?

– Wi­dzisz, bo całą tę hi­sto­rię znam tylko z trze­ciej ręki. Po­ja­wi­łem się w tym dość późno. Jak to się stało, że Śnież­ka z wami za­miesz­ka­ła?

– Co ci będę mówił? – Pi­ja­czy­na wy­szedł z izby, by po chwi­li wró­cić z grubą księ­gą. Wy­tarł ją rę­ka­wem z kurzu i podał mi. – Skry­ba na swój uży­tek spi­sał tę hi­sto­rię.

Otwo­rzy­łem to­misz­cze i za­czą­łem czy­tać. Cięż­ko mi było po­ła­pać się w tych ba­zgro­łach. Pi­ja­czy­na, wi­dząc moje męki, od­szu­kał od­po­wied­ni frag­ment.

– Tu prze­czy­taj. Skry­ba uważa się za li­te­ra­ta, pióro ma jednak cięż­kie. Przy­jem­no­ści z lek­tu­ry nie gwa­ran­tu­ję, ale do­wiesz się przy­naj­mniej, jak było na­praw­dę.

– A mo­żesz stre­ścić? Bo widzę, że nie tylko styl ko­śla­wy, ale też go­tyc­ka czcion­ka nie po­ma­ga.

– Umiesz czy­tać?

– Oczy­wi­ście, ale sam zo­bacz. Po ja­kie­mu to?

– Umiesz, to prze­czy­taj. Ja muszę je­dze­nie chło­pa­kom przy­go­to­wać, bo awan­tu­ra bę­dzie.

Pi­ja­czy­na wziął się do po­rząd­ków. Ze­brał na­czy­nia do balii, prze­tarł szma­tą stół, wy­cią­gnął wa­rzy­wa i za­czął robić ko­la­cję.

 

4.

„Dawno, dawno temu sie­dzia­ła sobie kró­lo­wa El­wi­ra i pa­trzy­ła przez okno na spa­da­ją­ce płat­ki śnie­gu…” Oj, od­zwy­cza­iłem się już od ta­kie­go ję­zy­ka. Tekst oka­zał się dość długi i za­wi­ły. Tro­chę wkrę­ci­ły mnie roz­wa­ża­nia na temat kształ­tu spa­da­ją­cych płat­ków, które cią­gnę­ły się przez kilka stron, ale ni­cze­go nie wno­si­ły do spra­wy. Prze­rzu­ci­łem parę kar­tek i tra­fi­łem na wy­ja­śnie­nia do­ty­czą­ce imie­nia córki kró­lo­wej. I tu w końcu cze­goś się do­wie­dzia­łem. Imię było mo­ty­wo­wa­ne prze­wi­dy­wa­nym przez El­wi­rę zim­nym ser­cem córki oraz jej prze­ko­na­niem o nad­zwy­czaj­nej wy­jąt­ko­wo­ści.

Kró­lo­wa zmar­ła zaraz po po­ro­dzie. Owdo­wia­ły Ju­lian wkrót­ce oże­nił się po­now­nie. I tu na­stą­pił kil­ku­stron­ni­co­wy opis we­se­la. Byłem na po­cząt­ku tej hi­sto­rii, a już się nią zmę­czy­łem. Nie mo­głem być też pe­wien, że wy­ci­snę z tej lek­tu­ry coś wię­cej ponad to, co każdy zna. Jed­nak skoro Pi­ja­czy­na nie chciał współ­pra­co­wać, po­czu­cie obo­wiąz­ku ka­za­ło mi kon­ty­nu­ować czy­ta­nie.

Wkrót­ce przy­szedł ra­tu­nek. Fe­raj­na kra­sno­lud­ków wró­ci­ła z ko­pal­ni. Więk­szo­ści ra­czej nie ucie­szył mój widok. Tylko We­so­łek oka­zał en­tu­zjazm. Mieli pre­ten­sję, że zde­cy­do­wa­łem się od­po­wie­dzieć na ich na­ga­by­wa­nia tak późno, kiedy już, jak prze­ko­ny­wa­li, było po te­ma­cie. A może po pro­stu byli głod­ni? Rzu­ci­li się na je­dze­nie po zdaw­ko­wym po­wi­ta­niu. Kiedy już na­sy­ci­li głód, at­mos­fe­ra tro­chę się roz­luź­ni­ła i za­czę­li mnie wy­py­ty­wać o Drugą Stro­nę. Od­po­wia­da­łem krót­ko, ale grzecz­nie. W końcu i ja spró­bo­wa­łem cze­goś się do­wie­dzieć. Li­czy­łem, że wino roz­wią­że kur­du­plom ję­zy­ki.

– To po­wiedz­cie sta­re­mu dru­ho­wi, czego do­ty­czy­ło zle­ce­nie. Ja po­dzie­li­łem się z wami no­wi­ną o Śnież­ce.

– Ani ty nam druh, ani wie­ści o kró­lo­wej nam do ni­cze­go – burk­nął Mą­dra­la.

– Pa­no­wie, tyle mi na­szcza­li­ście do mleka, że chyba mogę ocze­ki­wać ja­kichś wy­ja­śnień.

– Dobra, niech ci bę­dzie. Wiesz, że Śnież­ka ma sio­strę? – Gbur zde­cy­do­wał się prze­rwać impas.

– Ge­no­we­fę?

– Tak. Przy­rod­nia sio­stra Śnież­ki. Córka króla Ju­lia­na i Mał­go­rza­ty.

– Ma­co­chy? – Za­sko­czy­ła mnie ta in­for­ma­cja.

– Ma­co­cha dla Śnież­ki, a dla Ge­no­we­fy matka – wtrą­cił się Mą­dra­la.

– Jasna spra­wa.

– A z Ju­lia­nem to…

– Cher­la­ku, dolej go­ścio­wi wina.

Gbur prze­rwał ko­le­dze wątek, ale i tak tama pu­ści­ła. Kra­sno­lud­ki prze­krzy­ki­wa­ły się. Każdy chciał dodać coś od sie­bie. Ledwo mo­głem wy­ło­wić ja­kieś sen­sow­ne zda­nia. Jeden opo­wia­dał o Śnież­ce, inny o Ge­no­we­fie, któ­ryś miał już dość ro­bo­ty w ko­pal­ni. Śpioch po krót­kiej drzem­ce też się oży­wił i opo­wie­dział jakiś sen. Ze wszyst­kie­go, co usły­sza­łem, udało mi się uło­żyć jako tako sen­sow­ny obraz tego, co się w Za­sied­mio­gó­rzu po ślu­bie Śnież­ki i Wil­hel­ma dzia­ło. Zresz­tą już samo we­se­le, na któ­rym byłem, mogło dać prób­kę przy­szłych rzą­dów wiedź­my. Okrut­ny mord na Mał­go­rza­cie pod­czas uro­czy­sto­ści wstrzą­snął całą kra­iną.

Po śmier­ci ma­co­chy rów­nież Za­sied­mio­gó­rze zo­sta­ło prze­ję­te przez Wil­hel­ma, a tak na­praw­dę przez Śnież­kę. By do­ko­nać osta­tecz­nej ze­msty, swoją małą sio­strzycz­kę wy­go­ni­ła do lasu i ka­za­ła za­miesz­kać z kra­sno­lud­ka­mi. Hi­sto­ria za­to­czy­ła koło. Mimo że Ge­no­we­fa była dużym ob­cią­że­niem dla go­spo­dar­stwa, wszy­scy się do niej przy­zwy­cza­ili. Pod opie­ką gwar­ków wy­ro­sła na pięk­ną ko­bie­tę. Śnież­ka za­żą­da­ła, by sio­stra wró­ci­ła na dwór. Mając w pa­mię­ci hi­sto­rię ro­dzi­ny, kra­sno­lud­ki po­sta­no­wi­ły ukryć pod­opiecz­ną po Dru­giej Stro­nie.

– A jaka miała być moja rola?

– Ge­no­we­fa za­czę­ła pro­wa­dzić bar­dzo in­ten­syw­ne życie. Prze­sta­ła li­czyć się z za­gro­że­nia­mi i tylko kwe­stią czasu było, by się Śnież­ka o niej do­wie­dzia­ła. Chcie­li­śmy, byś miał na nią oko. Nie­ste­ty nie od­zy­wa­łeś się i jest już za późno. Wiedź­ma od­kry­ła, gdzie się ukry­wa jej sio­stra. Dla­te­go nie było już sensu do­bi­jać się do cie­bie. Twoja ak­tyw­ność mo­gła­by zwró­cić uwagę szpie­gów. I jak sły­szy­my, mie­li­śmy rację. Nie mo­że­my ci ufać.

Słowa Mą­dra­li o braku za­ufa­nia przy­po­mnia­ły wszyst­kim ga­du­łom, by się uci­szyć i znowu za­pa­dła krę­pu­ją­ca cisza.

– Dobra, pa­no­wie. Dzię­ku­ję za go­ści­nę, ale na mnie już czas.

Wsta­łem, mając na­dzie­ję, że go­spo­da­rze mnie po­wstrzy­ma­ją. Byłem już zmę­czo­ny i nie chcia­ło mi się wy­cho­dzić na ziąb. Jed­nak nikt mnie nie po­wstrzy­mał.

– Wra­casz na Drugą Stro­nę? – za­py­tał Gbur.

– Na razie nie. Od­wie­dzę jesz­cze sto­li­cę i potem za­de­cy­du­ję.

– Po co tam idziesz? – Nie­ocze­ki­wa­nie oży­wił się Cher­lak. – Bę­dziesz wę­szył?

– Mam w gwar­dii tro­chę przy­ja­ciół. Chcę ich od­wie­dzić. Może tu, po tej stro­nie, się przy­dam.

– Cze­kaj, od­pro­wa­dzę cię – za­ofe­ro­wał się We­so­łek.

Po­że­gna­łem się z resz­tą kom­pa­nii i wy­szli­śmy.

– Sia­daj. Po­ga­daj­my.

– Tro­chę tu nie­faj­nie. – Spoj­rza­łem tę­sk­nie na drzwi chaty.

– Po­czę­stu­jesz się? – We­so­łek zi­gno­ro­wał moją uwagę i pod­su­nął mie­szek z su­szem.

– Chęt­nie. – Wy­cią­gną­łem garst­kę i wło­ży­łem ka­wa­łek do ust. Kra­sno­lu­dek zro­bił to samo.

– Na­praw­dę chcesz wró­cić? Po to do nas przy­sze­dłeś?

– A co?

– Ja chęt­nie wy­rwał­bym się na Drugą Stro­nę. Tylko wiesz, nie znam tam ni­ko­go, żad­ne­go za­cze­pie­nia. My­śla­łem o tobie, że mógł­byś mi pomóc.

– Pew­nie, ale wiedz, że lekko nie jest. Ja też sobie ledwo radzę. Oczy­wi­ście, zro­bię, co będę mógł. Ale coś za coś.

– Co chcesz wie­dzieć?

– Jak to ze Śnież­ką było?

– I po co ci to? Le­piej się w tym nie grze­bać. Wer­sję z bajki znasz.

– Przed­staw mi twoją.

– Dobra, to słu­chaj więc.

Usie­dli­śmy na ła­wecz­ce.  

 

5.

– Dawno, dawno temu, za sied­mio­ma gó­ra­mi, za sied­mio­ma rze­ka­mi…

– Daj spo­kój – prze­rwa­łem. – Stresz­czaj się, pro­szę. Nie je­ste­śmy dzieć­mi. Do rze­czy.

– Jak sobie ja­śnie pan ofi­cer życzy. A grzyb­ki?

– No, nie wiem. Chyba się od­zwy­cza­iłem. Nie dzia­ła­ją.

– W każ­dym razie przy­szedł do nas któ­re­goś razu król Ju­lian i po­pro­sił, że­by­śmy wzię­li na jakiś czas Śnież­kę.

– Jak to? – In­for­ma­cja kom­plet­nie mnie za­sko­czy­ła.

– W zamku życia nie miał. Śnież­ce na wszyst­ko po­zwa­lał. Chciał chyba zre­kom­pen­so­wać jej brak matki. Roz­piesz­czał ją. A ona była trud­nym dziec­kiem. Była nie­po­słusz­na i ka­pry­śna, miała bar­dzo wy­so­kie mnie­ma­nie o sobie, a do tego nie chcia­ła po­dej­mo­wać żad­nych obo­wiąz­ków. Ma­co­cha chcia­ła to ukró­cić i wziąć ją w karby. Ju­lian nie mógł już znieść cią­głych awan­tur. Wpadł na po­mysł, że wzo­rem in­nych ary­sto­kra­tów odda ją pod opie­kę kogoś z ludu.

– I padło na was. Pa­so­wa­ło wam to?

– Ależ skąd! No, ale mie­li­śmy pewne zo­bo­wią­za­nia wobec Ju­lia­na. Do­dat­ko­wo uzna­li­śmy, że przy­da­ła­by nam się pomoc. Wiesz, sied­miu chło­pa. Cią­gle w ro­bo­cie. Pan­ni­ca miała sprzą­tać, prać, go­to­wać, trosz­czyć się o obej­ście. Wia­do­mo, jak to ko­bie­ta. Król przy­stał na to i już dru­gie­go dnia wy­słał ją do nas z ga­jo­wym. My nie by­li­śmy na to przy­go­to­wa­ni. Wró­ci­li­śmy do domu i za­sta­li­śmy wszę­dzie ba­ła­gan. Każ­de­mu z ta­le­rza coś znik­nę­ło, wino wy­pi­te. Nagle Śpioch oświad­cza, że pada ze zmę­cze­nia i że się tro­chę prze­śpi. Dobra, niech mu bę­dzie, tak ma – po­my­śle­li­śmy. Za­czę­li­śmy szu­kać in­tru­za, bo nie wie­dzie­li­śmy, że król tak się po­śpie­szy. W końcu wpa­dli­śmy do sy­pial­ni, pa­trzy­my, a tam Śpioch do­bie­ra się do nie­przy­tom­nej dziew­czy­ny. Ścią­gnę­li­śmy go w ostat­niej chwi­li. Na szczę­ście dziew­czy­na była nie­przy­tom­na, spiła się na amen, więc nie zda­wa­ła sobie spra­wy, co się dzie­je. Bo wolę nie my­śleć, co Ju­lian by nam zro­bił, jakby się cór­cia po­skar­ży­ła. A wiesz, to był po­ryw­czy…

– We­soł­ku, bła­gam, stresz­czaj się. Ma­co­cha wie­dzia­ła, co się stało z kró­lew­ną?

– Oczy­wi­ście! Na po­cząt­ku opo­no­wa­ła, ale oka­za­ło się, że to było bar­dzo dobre roz­wią­za­nie dla dworu. Ju­lian odżył. Po­świę­cił się swoim pa­sjom. Wła­ści­wie jed­nej, która go w końcu zgu­bi­ła. Lubił po­lo­wać.

– A tak, pa­mię­tam.

– A ty skąd to mo­żesz pa­mię­tać?

– Nie­waż­ne.

– Jak chcesz. – We­so­łek wzru­szył ra­mio­na­mi.

– To mó­wisz, ma­co­cha wie­dzia­ła, gdzie była kró­lew­na?

– Wiesz, gdyby nie ona, to byśmy wy­rzu­ci­li fleję na zbity pysk. Leń śmier­dzą­cy z tej Śnież­ki był, ja­kich mało. Mał­go­rza­ta na po­cząt­ku chcia­ła ją za­brać z po­wro­tem do domu, bo wiesz, chata kra­sno­lud­ków, to nie miej­sce dla kró­lew­ny – mó­wi­ła. Ale i ona na tym w końcu ko­rzy­sta­ła. Miała spo­kój w domu. Po kry­jo­mu, żeby się ba­chor nie do­wie­dział, pod­rzu­ca­ła nam stro­je, je­dze­nie i pła­ci­ła jesz­cze.

– Czemu po kry­jo­mu?

– Nie chcia­ła wcho­dzić Śnież­ce w drogę. Pa­sier­bi­ca jej szcze­rze nie­na­wi­dzi­ła. Obar­cza­ła Mał­go­rza­tę winą za śmierć matki i była za­zdro­sna o ojca. Jakaś chora re­la­cja była mię­dzy nimi.

– Mię­dzy Ju­lia­nem i Śnież­ką?

– No prze­cież mówię. Ale w psy­cho­ana­li­zę bawić się nie będę. Nie, nie pytaj.

– Sam za­czą­łeś. Zo­staw­my. I co dalej?

– No i Śnież­ka cały czas na­rze­ka­ła na ma­co­chę. A to, że ta za­zdro­ści jej urody, a to, że chce ją za­mor­do­wać. Ga­jo­wy miał niby po­de­rżnąć jej gar­dło, a potem jako dowód wy­rżnąć płuca i wą­tro­bę, ale ten się uli­to­wał i ją wy­pu­ścił. I gów­nia­ra chyba do­my­śla­ła się, że ma­co­cha in­co­gni­to się z nami kon­tak­tu­je. Kie­dyś ją w po­bli­żu prze­bra­ną zo­ba­czy­ła i znowu za­czę­ła rzu­cać te same oskar­że­nia.

– Nie po­wie­dzie­li­ście Śnież­ce, że to Ju­lian chciał, by się u was zna­la­zła.

– No prze­cież wie­dzia­ła o tym, ale nam wma­wia­ła, że było ina­czej. Że ta­tu­lek nigdy by cze­goś ta­kie­go có­ruch­nie nie zro­bił. I wszyst­kie­mu winna jest ma­co­cha. Że su­kien­ka jest za cia­sna i że przez to nie może zła­pać po­wie­trza, i że to spe­cjal­nie, by się udu­si­ła. A że grze­bień jest za ostry i przez to się ska­le­czy­ła i o mało nie wy­krwa­wi­ła. No mówię ci, jaja. Ja, wiesz, mam tro­chę smy­kał­kę do prac kra­wiec­kich i lubię te za­ję­cia, to prze­ra­bia­łem te su­kien­ki, stro­je. Wła­ści­wie nie tylko jej. W ogóle szyje chło­pa­kom ubra­nia, do­bie­ram ko­lo­ry, do­dat­ki, ak­ce­so­ria. W warsz­ta­ci­ku pro­du­ku­ję tak na wła­sny uży­tek ga­lan­te­rię skó­rza­ną. Cze­szę i…

– Kończ, pro­szę.

– Dobra, już dobra. Przy­zwy­cza­ili­śmy się tro­chę do Śnież­ki, leń nic nie robił, ale ma­co­cha re­kom­pen­so­wa­ła do pew­ne­go stop­nia do­le­gli­wo­ści. I po­wiem ci, chło­pa­kom od­po­wia­da­ło, że się taka laska po domu kręci. Wia­do­mo, nikt nic, każdy się pil­no­wał, każdy taki pies ogrod­ni­ka, sam nie zjadł, ale innym też nie po­zwo­lił, bo jakby co, toby nam Ju­lian jaja z dupy po­wy­ry­wał, ale każ­de­go raj­co­wa­ło, że wiesz… Mnie nie, bo ja do in­ne­go klubu na­le­żę…

O cho­ler­cia, no tak. Do­pie­ro do mnie do­tar­ło. We­so­łek rze­czy­wi­ście jakiś taki wy­pie­lę­gno­wa­ny, cera świe­ża, ręce za­dba­ne… Ale że u gór­ni­ka takie ręce? De­li­kat­ne i żad­ne­go brudu pod pa­znok­cia­mi. Bród­ka przy­strzy­żo­na, rów­niut­ka, nie taka zmierz­wio­na jak u in­nych, czy­ściut­ka czer­wo­na cza­pecz­ka z bia­łym pom­po­nem, spodnie i ku­bra­czek od­pra­so­wa­ne, pod szyją apasz­ka.

We­so­łek opo­wia­dał, a ja aż się uśmiech­ną­łem do swo­ich myśli. Kra­sno­lu­dek to za­uwa­żył i chyba po­my­ślał, że do niego, bo od­wza­jem­nił uśmiech. I coraz bar­dziej oży­wio­ny mówił.

– …tak ty­łecz­kiem, no mówię ci cud ma­li­na, kręci. Myślę sobie, może coś z tego bę­dzie, a on z pła­czem siada…

– Kto? – za­py­ta­łem, bo mi się za­imek nie zgo­dził.

– Co kto?

– Kto siada? Śnież­ka?

– O Wil­hel­mie mówię! Ty mnie słu­chasz? – Prze­stał się uśmie­chać i zro­bił ob­ra­żo­ną minę.

– Prze­pra­szam, za­my­śli­łem się. Mo­żesz się tro­chę cof­nąć, bo mi coś umknę­ło.

– Przy czym od­pły­ną­łeś?

– Jak prze­ra­bia­łeś su­kien­ki Śnież­ki.

– No to chło­pie, nie będę po­wta­rzać. Idę, bo zimno się robi.

– Jakie zimno? Sło­necz­ko tak przy­jem­nie grze­je. Nie ob­ra­żaj się. Poza tym, pa­mię­tasz, co ci obie­ca­łem?

We­so­łek dał się prze­ko­nać.

– Przy­my­ka­li­śmy oczy na to ga­da­nie Śnież­ki.

– Że ma­co­cha chce ją zabić?

– Tak. Skup się!

– Jasne.

– Ale, jak wy­szła ta spra­wa z jabł­kiem, to tro­chę zwąt­pi­li­śmy.

– Uzna­li­ście, że jed­nak ma­co­cha chcia­ła śmier­ci pa­sier­bi­cy?

– No, a co mie­li­śmy my­śleć? Wra­ca­my z ko­pal­ni, a tu…

– A tak swoją drogą, za­wsze mnie to nur­to­wa­ło, co wy tam wy­do­by­wa­cie?

– A to nie twoja spra­wa. Słu­chaj, nie prze­ry­waj! Więc wra­ca­my, a w kuch­ni leży Śnież­ka. Nie od razu się prze­ję­li­śmy, ponieważ dziew­czy­na lu­bi­ła po­cią­gnąć z gą­sior­ka. Mą­dra­la się schy­lił, ale wina nie po­czuł. Ba, pra­wie nie od­dy­cha­ła i ledwo wy­czuł puls. Prze­stra­szy­li­śmy się, bo trochę lu­bi­ła eksperymentować z grzy­ba­mi i zio­ła­mi. Grze­ba­ła w ja­kichś księ­gach Skry­by, ale do tej pory je­dy­nie na nas te­sto­wa­ła prze­pi­sy, a sama trzy­ma­ła się od tego z da­le­ka. Pró­bo­wa­li­śmy ją ocu­cić, ja­kieś sztucz­ne od­dy­cha­nia, i tak, i siak, i nic. Le­ża­ła jak kłoda. Umie­ści­li­śmy ją z da­le­ka od domu, w ta­kiej na­szej zie­mian­ce.

– Po co?

– Spa­ni­ko­wa­li­śmy. Jakby Ju­lian do­wie­dział się o sta­nie Śnież­ki, to by­ło­by po nas. Za­sta­na­wia­li­śmy się, co robić. Oczy­wi­ście mie­li­śmy na­dzie­ję, że prze­ży­je. Gdyby umar­ła, to pod­rzu­ci­li­by­śmy ciało do lasu, żeby ją wilki zżar­ły, a Ju­lia­no­wi po­wie­dzie­li­by­śmy, że kró­lew­na ucie­kła. W każ­dym razie ba­li­śmy się trzy­mać mar­twe ciało kró­lew­ny w domu.

– Nie była mar­twa.

– Nie była, ale w każ­dej chwi­li mogła zejść.

– I ile to trwa­ło.

– Kilka dni. Aż za­wi­tał do nas kró­le­wicz Wil­helm. Gość, mówię ci, klasa, ele­ganc­ki, tu się nie wi­du­je ta­kich. Wcho­dzi taki przy­stoj­ny, a ty­łe­czek…

– Dobra, już mó­wi­łeś.

– Wil­helm był stra­pio­ny, kazał podać wina. Chyba po­my­lił naszą chat­kę z jakąś go­spo­dą. Od słowa do słowa do­wie­dzie­li­śmy się, co go trapi. Jeź­dził po kra­inach, żeby zna­leźć żonę. Do­tarł w końcu na zamek króla Ju­lia­na i spo­tkał tam naj­pięk­niej­szą ko­bie­tę, jaką kie­dy­kol­wiek wi­dział.

– Mał­go­rza­tę?

– Tak. Ale ona była żoną Ju­lia­na. Co praw­da król leżał po­tur­bo­wa­ny przez dzika, ale gwa­ran­cji, że nie prze­ży­je tego spo­tka­nia ze świ­nią, nie było. Wil­helm nie wie­dział, co robić. Wtedy Mą­dra­la wy­pa­lił, że wie, gdzie kró­le­wicz może zna­leźć naj­pięk­niej­szą ko­bie­tę na świe­cie. I tak za­re­kla­mo­wał urodę Śnież­ki, po­zy­cję spo­łecz­ną, pra­co­wi­tość i mą­drość, że Wil­helm nie prze­jął się ha­czy­kiem. Po­da­li­śmy mu wska­zów­ki, jak może tra­fić do miej­sca, gdzie ukry­li­śmy kró­lew­nę i po­wie­dzie­li­śmy, żeby za­brał ją do swo­je­go kró­le­stwa. Tam na pewno me­dy­cy ją ura­tu­ją. I ten dureń, jak my­śle­li­śmy, po­pę­dził co koń wy­sko­czy. Trzy­ma­li­śmy tylko kciu­ki, by jesz­cze Śnież­ka dy­cha­ła i by się kró­le­wicz nie roz­my­ślił. Od­cze­ka­li­śmy tro­chę, a potem ru­szy­li­śmy spraw­dzić, czy ciało z na­szej zie­mian­ki zo­sta­ło za­bra­ne. Pa­trzy­my, a tu Wil­helm ze Śnież­ką jadą do nas na koniu. Wy­obra­żasz sobie nasze zdzi­wie­nie?

– I jak wszyst­ko wy­tłu­ma­czył?

– No, wiesz, on nam za­czy­na opo­wia­dać, aż mi głu­pio po­wta­rzać, że po pro­stu, wiesz, do­brał się do niej, no wiesz, że aż się obu­dzi­ła.

– Tak, tak. Mo­głem się do­my­ślić. Z niego nie­zły był ob­lech ga­wę­dziarz. I uwie­rzy­li­ście mu?

– A co my tam mo­gli­śmy wie­dzieć? Mówił, to wie­rzy­li­śmy. Do­pie­ro Śnież­ka opo­wie­dzia­ła o jabł­ku i że jak kró­le­wicz do ca­ło­wa­nia się za­czął za­bie­rać, to jej z ust ka­wa­łek wy­padł. Śnież­ka do­sta­ła za­tru­te jabł­ko od ma­co­chy, ugry­zła je, ale nie zdą­ży­ła po­łknąć. Ka­wa­łek zo­stał w ustach i są­czył tru­ci­znę.

– Nie zdzi­wi­ło was, że Mał­go­rza­ta była tak mało sku­tecz­na w tym tru­ciu?

– Coś su­ge­ru­jesz?

– Za­sta­na­wiam się tylko.

– Zba­da­li­śmy ten ka­wa­łek i rze­czy­wi­ście był za­tru­ty, ale stę­że­nie było zbyt małe, by tak od razu zabić.

– To jesz­cze jedno i już idę. O czym Cher­lak chciał po­wie­dzieć, zanim mu Gbur prze­rwał?

– Kiedy?

– Jak za­py­ta­łem o Ge­no­we­fę. Że jest córką Ju­lia­na i Mał­go­rza­ty.

– Aaa, to. A skąd mam wie­dzieć? Trze­ba było jego za­py­tać. – We­so­łek wzru­szył ra­mio­na­mi.

– To jakaś ta­jem­ni­ca?

– Ta­jem­ni­ca, nie ta­jem­ni­ca, ale plot­ko­wać nie lubię.

– Teraz to już mu­sisz po­wie­dzieć.

– A co mi tam. Ale morda na kłód­kę.

Wy­ko­na­łem gest za­su­wa­nia ust na zamek bły­ska­wicz­ny.

– Co to ma być? – We­so­łek naj­wi­docz­niej nie zro­zu­miał. Oj, niełatwo mu bę­dzie od­na­leźć się po Dru­giej Stro­nie.

– No, że morda na kłód­kę – mówię.

– To mów, a nie po­ka­zuj nie wia­do­mo co. Bo wi­dzisz, pod­czas po­lo­wa­nia, wtedy kiedy Ju­lian miał wy­pa­dek, to dzik tak mu kłem udo roz­rył, że po­zba­wił go przy oka­zji mę­sko­ści.

– No i?

– Ju­lian nie mógł być ojcem Ge­no­we­fy.

– Co? – Nie mo­głem uwie­rzyć. – To wtedy jesz­cze jej nie było?

– Nie. Ona uro­dzi­ła się dzie­więć mie­się­cy po wi­zy­cie Wilhelma na zamku i tuż przed jego ślu­bem ze Śnież­ką.

– Co?

– Ona uro­dzi­ła się dzie­więć…

– Sły­sza­łem! Po pro­stu za­sko­czy­ła mnie ta wia­do­mość. Czyli… A Śnież­ka wie?

– Jaka ona jest, taka jest, ale nie jest głu­pia i li­czyć mie­sią­ce umie.

 

6.

Sze­dłem przez zie­lo­ny las. To­wa­rzy­szy­ły mi sa­ren­ki i za­jącz­ki. Wę­drów­kę umi­la­ły śpie­wem ko­lo­ro­we ptasz­ki. Mia­łem wspa­nia­ły na­strój. Do­wie­dzia­łem się tylu szo­ku­ją­cych rze­czy, a i tak nie po­psu­ło mi to hu­mo­ru. Pod­bie­ga­łem do wspa­nia­łych grzy­bów dum­nie eks­po­nu­ją­cych pięk­ne ka­pe­lu­sze, na któ­rych sia­da­ły wie­lo­barw­ne mo­ty­le. Chyba wrócę na Naszą Stro­nę.

Do­tar­łem do trak­tu, który pro­wa­dził pro­sto do sto­li­cy. Droga po­wo­li zmie­nia­ła się. Pięk­nie uło­żo­ne oto­cza­ki za­czę­ły ustę­po­wać błot­ni­stym ko­le­inom. Trud­no było przejść bez wpad­nię­cia do ka­łu­ży. Znik­nę­ły gdzieś ptasz­ki i mo­tyl­ki, a za­miast sa­re­nek mia­łem za to­wa­rzy­szy uja­da­ją­ce kun­dle, które tylko cze­ka­ły, aż zmę­czo­ny wę­dro­wiec opad­nie z sił. Głowa coraz bar­dziej bo­la­ła i do­sta­łem sracz­ki.

Ro­ga­tek przed mia­stem nikt nie pil­no­wał. Wszę­dzie brud i smród. Gdzie spoj­rzeć, tam wi­docz­ny upa­dek. Od lat żad­nych re­mon­tów. Ludzi jak na le­kar­stwo i każdy po­dej­rza­nie pa­trzył.

I coś ty, Śnież­ko, zro­bi­ła z tą mle­kiem i mio­dem pły­ną­cą kra­iną? Ale, ale. A gdzie w tym wszyst­kim jest Wil­helm? Nikt nigdy nie trak­to­wał go po­waż­nie. Wia­do­mo było, że jak za­brak­nie Al­ber­ta, to go­spo­dar­ka kró­le­stwa po­pad­nie w ruinę. Chyba dla­te­go każdy po­kła­dał na­dzie­ję w Śnież­ce i za­po­mi­nał o od­po­wie­dzial­no­ści Wil­hel­ma.

Przy­sze­dłem do sto­li­cy, roz­my­śla­jąc nad upad­kiem oj­czy­zny. Nie łu­dzi­łem się, że od­naj­dę w niej po­now­nie miej­sce dla sie­bie. Ni­ko­go już tu nie mia­łem. Al­bert nie żył i choć za moją prze­wi­nę ska­zał mnie na wy­gna­nie, je­dy­nie na nim mi za­le­ża­ło. Gwar­dia była tylko przy­kryw­ką i żad­nych przy­ja­ciół w niej nie mia­łem.

Pra­wie wszyst­ko już wie­dzia­łem i wy­łącz­nie sen­ty­ment mnie tu przy­cią­gnął. A skoro już tu przy­sze­dłem, to po­sta­no­wi­łem po­twier­dzić swoje przy­pusz­cze­nia.

Za­sze­dłem do Ap­te­kar­czy­ka. Zna­łem go jesz­cze z cza­sów służ­by u Al­ber­ta. Był jego za­ufa­nym zie­la­rzem i al­che­mi­kiem. Prze­ze mnie do­star­czał kró­lo­wi wszel­kie­go ro­dza­ju tru­cizn i po­cie­sza­czy, a jak trze­ba było, to i róż­nych ga­dże­tów.

– Witaj.

– Witaj. Co tu ro­bisz? – Ap­te­kar­czyk za­py­tał, nie oka­zu­jąc zdzi­wie­nia. – Wiesz, że Al­bert nie żyje?

– To już nie mogę zajść do przy­ja­cie­la i za­py­tać o zdro­wie?

– A dzię­ku­ję, do­brze. A twoje?

– Ogól­nie tak, ale chciał­bym, żebyś coś spraw­dził.

– Więc jed­nak in­te­res.

– Wy­bacz. Zro­bisz coś dla mnie?

– Czego po­trze­bu­jesz?

– Umiesz to prze­czy­tać?

Wy­cią­gną­łem z worka po­dróż­ne­go książ­kę, którą ukra­dłem kra­sno­lud­kom, kiedy Pi­ja­czy­na, przy­go­to­wu­jąc po­si­łek dla resz­ty braci, wy­szedł na chwi­lę z chaty, my­śląc, że je­stem kom­plet­nie po­chło­nię­ty lek­tu­rą. Księ­ga zwró­ci­ła moją uwagę, bo jako je­dy­na z ca­łe­go księ­go­zbio­ru wy­da­wa­ła się sto­sun­ko­wo nie­daw­no uży­wa­na. Mia­łem na­dzie­ję, że uda mi się ją zwró­cić, zanim ma­lu­chy się zo­rien­tu­ją.

Ap­te­kar­czyk rzu­cił okiem.

– Sta­ro­za­sied­mio­gó­rzań­ski. Nikt obec­nie, poza kra­sno­lud­ka­mi, nie po­słu­gu­je się tym ję­zy­kiem. Oczy­wi­ście prze­czy­tam, ale muszę tro­chę nad tym po­sie­dzieć.

– Wy­star­czy mi tytuł.

– Zo­staw mi ją i przyjdź za kilka go­dzin.

Za­sta­no­wi­łem się, czy mogę mu za­ufać. Al­bert ufał i cią­gle kon­sul­to­wał z nim różne spra­wy. Ale tego króla już nie było. Rzą­dził tu ktoś inny, któ­re­go ja nie byłem ulu­bio­nym umyśl­nym. Wła­ści­wie byłem nikim w tym obec­nym kró­le­stwie, więc na lo­jal­ność zie­la­rza nie mo­głem li­czyć. Ap­te­kar­czyk, wi­dząc moją nie­pew­ność, wy­szedł na chwi­lę do po­miesz­cze­nia obok i po po­wro­cie rzu­cił na ladę księ­gę. Wy­glą­da­ła po­dob­nie, ale róż­ni­ła się dro­bia­zga­mi i była bar­dziej zu­ży­ta.

– Więc wiesz, co w niej jest. Po co mam ci ją zo­sta­wiać?

– To inne wy­da­nia. Po­rów­nam je. Poza tym w mojej są ubyt­ki. Chciał­bym je uzu­peł­nić.

– Niech bę­dzie. Zo­sta­wię ci ją na kilka go­dzin. W za­mian, poza po­da­niem, co w niej jest, spraw­dzisz dwie rze­czy.

– Co chcesz jesz­cze wie­dzieć?

– Chyba zo­sta­łem otru­ty.

– Ale prze­cież ży­jesz.

– Ale co to za życie? Mam prób­kę. – Wy­cią­gną­łem chu­s­tecz­kę z eks­tre­men­ta­mi, które ze­bra­łem, kiedy mnie po­go­ni­ło tuż przed do­tar­ciem do sto­li­cy.

Ap­te­kar­czyk roz­wi­nął szmat­kę, po­wą­chał, po­my­ślał chwi­lę i za­py­tał:

– Grzyb­ki?

– Grzyb­ki. Ale jakie? I może coś jesz­cze.

– Dobra. A ta druga rzecz?

– Sprawdź to. – Wy­cią­gną­łem ko­lej­ne za­wi­niąt­ko.

– Nad­gry­zio­na krom­ka chle­ba? – Pierw­szy raz pod­czas roz­mo­wy wy­da­wał się zdzi­wio­ny. – Tu była tru­ci­zna?

– Nie. To inne spra­wy. Ale po­rów­naj prób­ki.

– A coś wię­cej?

– Nie chcę ci na­rzu­cać in­ter­pre­ta­cji.

– Muszę wie­dzieć, czego szu­kać.

– Sprawdź, czy coś łączy osobę, która ugry­zła ten chleb, z pierw­szą prób­ką.

– Przyjdź rano. A teraz zmia­taj. – Widać było, że Ap­te­kar­czyk aż za­śli­nił się na myśl, co znaj­dzie w księ­dze. Wy­cią­gnął jakąś sa­kiew­kę i mi ją wrę­czył. – I masz ode mnie mały gra­tis.

– Co to?

– Taka uni­wer­sal­na od­trut­ka. Po­łknij, popij winem dla zwięk­sze­nia sku­tecz­no­ści i może po­czu­jesz się le­piej.

Wy­na­ją­łem pokój w go­spo­dzie przy zamku, by od­po­cząć i po­ukła­dać sobie spo­koj­nie to, czego do­wie­dzia­łem się w cha­cie sied­miu kra­sno­lud­ków oraz to, co pa­mię­ta­łem z cza­sów mojej służ­by u boku Wil­hel­ma. Ku­pi­łem gą­sio­rek wina i po­sze­dłem do swo­je­go po­ko­ju.

Dużo do­wie­dzia­łem się od kra­sno­lud­ków, zwłasz­cza od We­soł­ka, ale oni znali hi­sto­rię Śnież­ki i Wil­hel­ma tylko z jed­nej stro­ny. Mu­sia­łem do tej wer­sji do­pa­so­wać wszyst­ko, co sam prze­ży­łem, a rano po­twier­dzić przy­pusz­cze­nia.

 

7.

– Wejdź. Mam za­da­nie. – Król wska­zał mi fotel na­prze­ciw­ko swo­je­go.

– Od tego je­stem.

– To de­li­kat­na spra­wa. – Spu­ścił wzrok. Czyż­by cho­dzi­ło o wy­jąt­ko­wo nie­bez­piecz­ne przed­się­wzię­cie?

Byłem naj­lep­szym szpie­giem i zło­dzie­jem Al­ber­ta. Po­wie­rzał mi naj­taj­niej­sze za­da­nia i naj­trud­niej­sze misje. Wy­kra­da­łem ta­jem­ni­ce, skry­cie za­bi­ja­łem prze­ciw­ni­ków. I nigdy nie bawił się w ce­re­gie­le. Knuł in­try­gi, a ja je prze­pro­wa­dza­łem.

– Je­stem do usług.

– Mam pro­blem z tym dur­niem.

– O kogo cho­dzi? – za­py­ta­łem, choć oczy­wi­ste było, że o Wil­hel­ma. Ale nie wy­pa­da­ło mi tak od razu dur­nia łą­czyć z jego synem.

– Nie uda­waj. Do­sko­na­le wiesz, o kim mówię. Muszę go pil­nie oże­nić, bo w końcu wy­buch­nie jakaś wojna. Dy­plo­ma­cja ma pełne ręce ro­bo­ty. Nie mogę bez końca od­rzu­cać ofer­ty ma­ria­ży. A ten się uparł. Od­rzu­ca wszyst­kie panny. Zro­bi­łem mu o to awan­tu­rę, wy­ja­śni­łem oko­licz­no­ści. To wiesz, co wy­my­ślił?

– Pro­szę po­wie­dzieć.

– Że sobie sam kogoś znaj­dzie!

– To może i dobry po­mysł? – nie­śmia­ło za­su­ge­ro­wa­łem.

– Daj spo­kój. – Al­bert mach­nął lek­ce­wa­żą­co ręką, jak­bym po­wie­dział coś wy­jąt­ko­wo głu­pie­go. – I wiesz, jak chce to prze­pro­wa­dzić? – Skąd mo­głem wie­dzieć. Wzru­szy­łem tylko ra­mio­na­mi. – Zor­ga­ni­zu­je or­szak i bę­dzie jeź­dził od kró­le­stwa do kró­le­stwa, a potem wy­bie­rze naj­ład­niej­szą z pa­nien, które mu na dwo­rach po­ka­żą.

– To rze­czy­wi­ście głu­pie! – nie ha­mo­wa­łem się. – I co mu od­po­wie­dzia­łeś?

– Zgo­dzi­łem się.

– Co? Osza­la­łeś?

Al­bert tylko się smut­no uśmiech­nął.

– Zgo­dzi­łem się, ale tro­chę zmo­dy­fi­ko­wa­łem jego plan. Nie ma mowy o żad­nym or­sza­ku. Weź­mie ze sobą tylko jed­ne­go sługę, któ­re­go ja wska­żę.

Czyli nie cho­dzi­ło o wy­jąt­ko­wo trud­ne za­da­nie, ale wy­jąt­ko­wo upo­ka­rza­ją­ce.

– I ja mam być tym sługą? – za­py­ta­łem chłod­no.

– Nigdy jesz­cze nie za­wio­dłem się na two­jej in­te­li­gen­cji. Nie spo­tka­łem jesz­cze czło­wie­ka o tak prze­ni­kli­wym umy­śle. – Kpił, czy się pod­li­zy­wał?

– Niech je­dzie sam. Do czego ja mu? Żeby zmie­niać pie­lu­chy?

– Dobra już. – Al­bert spo­waż­niał. – Bę­dziesz go pil­no­wał, żeby nie na­ro­bił głu­pot. Jutro ru­sza­cie. Idź do niego i pomóż przy­go­to­wać wy­pra­wę. Do­wiedz się, jakie ma plany i daj mi znać.

Co było robić? Nie mia­łem wyj­ścia.

Za­sta­łem Wil­hel­ma w po­ko­ju peł­nym otwar­tych ku­frów i po­roz­rzu­ca­nych stro­jów. Wokół krę­ci­ło się pełno słu­żek, pre­zen­tu­ją­cych różne fa­ta­łasz­ki.

– O, je­steś. – Kró­le­wicz ucie­szył się na mój widok. – Po­mo­żesz. Sam nie dam rady się spa­ko­wać. Tę, czy tę za­ło­żyć w pierw­szy dzień?

Po­pa­trzy­łem na dwie iden­tycz­ne białe ko­szu­le.

– Po­ga­daj­my w czte­ry oczy.

– Nie zre­zy­gnu­ję. Oj­ciec cię przy­słał, by mnie od­wieść? – Zje­żył się.

– Wręcz prze­ciw­nie. Dla­te­go mu­si­my do­ga­dać szcze­gó­ły.

Wil­helm wy­pro­sił dwo­rzan­ki. Kilka klep­nął na po­że­gna­nie w tyłek, a te się od­wdzię­czy­ły, po­sy­ła­jąc ca­łu­sy.

– Co chcesz omó­wić? – za­py­tał, zmie­nia­jąc roz­ba­wio­ną minę na prze­stra­szo­ną.

– Jakie masz plany?

– Mam, jakie mam i to nie twoja spra­wa. Jak wy­ru­szy­my, to się bę­dziesz na bie­żą­co do­wia­dy­wał. Albo i nie. Masz mi słu­żyć i to je­dy­ne, co mu­sisz wie­dzieć. – Był naj­wy­raź­niej za­do­wo­lo­ny z sie­bie. Po­ka­zał, kto tu rzą­dzi.

– Po­słu­chaj! Nie zda­jesz sobie spra­wy, ile czeka nas nie­bez­pie­czeństw. Muszę wie­dzieć, co za­mie­rzasz, by się do nich od­po­wied­nio przy­go­to­wać. Bę­dzie­my po­dró­żo­wać po ob­cych kra­inach i po­trze­bu­je­my li­stów uwie­rzy­tel­nia­ją­cych. Muszę przej­rzeć mapy…

– Dobra, już dobra. Ro­zu­miem. Ale nie wiem, czy mogę ci za­ufać – po­wie­dział stra­pio­ny.

– Oczy­wi­ście. Bę­dzie­my prze­cież dru­ży­ną.

– I nie po­wiesz ojcu?

– No, co ty? Teraz tobie służę. Mów śmia­ło. Je­stem znany z lo­jal­no­ści i dys­kre­cji.

– Przy­się­gnij na honor.

– Nie ob­ra­żaj mnie! Nie chcesz, to nie mów. Bę­dziesz sobie ra­dził sam.

Wil­helm za­wa­hał się jesz­cze przez chwi­lę, ale zaraz za­czął opo­wia­dać. Widać było ulgę, że w końcu może po­dzie­lić się z kimś swoim po­my­słem.

– Od­wie­dzi­my tylko dwa miej­sca – po­wie­dział to w taki spo­sób, jakby wy­obra­żał sobie, że roz­bu­dził tym moją cie­ka­wość.

– Dalej.

– Naj­pierw po­je­dzie­my do Za­sied­mio­gó­rza. – I znowu się za­trzy­mał, cze­ka­jąc na re­ak­cję.

Kraj był za­du­piem i nie leżał w kręgu za­in­te­re­so­wa­nia na­szych służb. Coś ko­ja­rzy­łem, że na dwo­rze króla Ju­lia­na roiło się od in­tryg, a sam wład­ca nie pa­no­wał nad kró­le­stwem. Był bez­dziet­ny czy też miał córkę z pierw­sze­go mał­żeń­stwa, która zmar­ła albo zwa­rio­wa­ła. Nie pa­mię­ta­łem do­kład­nie. W każ­dym razie od razu po­my­śla­łem, że to dziw­ny wybór.

– Czemu tam?

– Pa­nu­je tam kró­lo­wa Mał­go­rza­ta.

Jak bę­dzie daw­ko­wał mi in­for­ma­cje w taki spo­sób, to jesz­cze chwi­la i ner­wo­wo nie wy­trzy­mam. Nie będę zwa­żał, że to syn Al­ber­ta, tylko obiję mu mordę.

– Sły­sza­łem, że to pięk­na ko­bie­ta, ale nie­ste­ty za­męż­na. – Jakoś się opa­no­wa­łem i spró­bo­wa­łem uświa­do­mić idio­tę. – Czyż­byś miał in­for­ma­cję, że Ju­lian nie żyje, i roz­wa­żasz po­ślu­bie­nie cie­płej wdów­ki? – Coś mi się ko­ja­rzy­ło, że to ła­ma­ga i czę­sto ule­gał wy­pad­kom.

– Mał­go­rza­ta mnie nie in­te­re­su­je, ale ma coś, czego po­trze­bu­ję. – I znowu pauza. Po­wo­li za­ci­ska­łem pięść.

– Co ta­kie­go? – wy­sy­cza­łem.

– Lu­ste­recz­ko.

No, tak. Sie­dział przede mną idio­ta. Czy jak go walnę w nos, tak żeby mu jucha po­le­cia­ła, to zmą­drze­je?

– Panie, ale my tu na dwo­rze pełno lu­ster mamy. W samej two­jej kom­na­cie lekko li­cząc z dzie­sięć. – Ro­zej­rza­łem się po po­ko­ju.

– Ale lu­ste­recz­ko Mał­go­rza­ty nie jest zwy­czaj­ne.

– Aha, cza­ro­dziej­skie? – za­kpi­łem.

– Wła­śnie! Oj­ciec mi mówił, że je­steś in­te­li­gent­ny.

– Po­wiesz coś wię­cej?

– Lu­ste­recz­ko za­py­ta­ne mówi, kto jest naj­pięk­niej­szy na świe­cie. Ukrad­nie­my je, za­py­ta­my i po­je­dzie­my tam, gdzie wska­że. I to bę­dzie to dru­gie miej­sce, do któ­re­go się wy­bie­rze­my.

– Jak je ukrad­nie­my?

– Bę­dzie­my im­pro­wi­zo­wać.

– Ro­zu­miem. Świet­ny plan. A jak lu­ster­ko wska­że męż­czy­znę?

– Jak to?

– No wiesz, „lu­ste­recz­ko, po­wiedz prze­cie, kto jest naj­pięk­niej­szy w świe­cie?”, a ono wy­pa­li, dajmy na to: Szew­czyk Dra­tew­ka.

– Nie, ono wska­zu­je tylko ko­bie­ty. – Nie­mal­że wi­dzia­łem ko­tłu­ją­ce się myśli w gło­wie Wil­hel­ma. – Na pewno. Męż­czy­znę? Nie, nie – mru­czał zmar­twio­ny, że mu się plan wali, ale po chwi­li uśmiech roz­ja­śnił twarz.

– Po­my­śla­łeś, że może wska­zać cie­bie?

– Nie, no co ty?

– No dobra. Nie ma czasu. Spa­kuj się. Weź tylko to, co się tu zmie­ści. – Rzu­ci­łem mu worek po­dróż­ny. – Ja też idę się szy­ko­wać.

– Ale pa­mię­taj, ojcu ani mru-mru.

– Obie­ca­łem prze­cież! Za kogo mnie masz? – za­py­ta­łem obu­rzo­ny. – Za grosz za­ufa­nia!

– Nie ob­ra­żaj się. Jak przy­wio­zę naj­pięk­niej­szą ko­bie­tę, to się oj­ciec zdzi­wi. Chcę zo­ba­czyć jego minę. Bo wiesz, on ma mnie za ofer­mę.

– Nie­moż­li­we!

– A jed­nak.

Po spotkaniu z Wil­hel­mem uda­łem się pro­sto do Al­ber­ta i zre­la­cjo­no­wa­łem całą roz­mo­wę.

– Jed­nak nie jest taki durny, jak o nim my­śla­łeś – rzu­ci­łem na ko­niec.

Al­bert wy­słu­chał re­la­cji. Prze­szedł się kilka razy po po­ko­ju, po­dra­pał w głowę. W końcu wy­cią­gnął z biur­ka mały por­tre­cik i pod­szedł do mnie.

– Dobra nasza. Słu­chaj uważ­nie. Idź z tym do Ap­te­kar­czy­ka i każ mu przy­go­to­wać lu­stro, które za­py­ta­ne o naj­pięk­niej­szą osobę na świe­cie ukaże ten wi­ze­ru­nek.

Po­pa­trzy­łem na por­tret. Ko­bie­ta nie była szpet­na, ale żeby od razu naj­pięk­niej­sza?

– Co się dzi­wisz? Wiesz, kto to?

– Nie mam po­ję­cia.

– Księż­na Baj­ko­wych Po­ła­ci, Ho­no­ra­ta. Mam do­ga­da­ne z ich re­gen­tem, że zgo­dzi się na ślub z Wil­hel­mem. Ile mnie to kosz­to­wa­ło? Nie pytaj. – Nie mia­łem za­mia­ru. – Ale nie będą wiecz­nie cze­kać. Po wi­zy­cie u Ju­lia­na po­wiesz, że ukra­dłeś lu­stro i mu je dasz. Jak doj­dzie do ślubu z Ho­no­ra­tą, to wy­na­gro­dzę cię jak nigdy dotąd.

Od razu uda­łem się do Ap­te­kar­czy­ka.

– Na kiedy to ma być?

– Naj­póź­niej na jutro rano.

– Mało czasu. Zo­ba­czę, co da się zro­bić?

– Nic nie zo­ba­czysz, tylko zro­bisz.

– Już tak się nie unoś! Dawaj ten por­tret.

– To ona.

– Al­bert wy­so­ko mie­rzy.

– Wiesz, kto to?

– Ho­no­ra­ta.

Sku­ba­ny nie wy­cho­dził nigdy ze swo­je­go warsz­ta­tu, nie miał żad­nych po­moc­ni­ków, a i tak wszyst­ko wie­dział.

– Po­trze­bu­ję jesz­cze cze­goś?

Ap­te­kar­czyk uniósł brwi.

– Jakiś silny lub­czyk.

– Dla kogo?

– Nie mu­sisz wie­dzieć.

– Nie pytam, o kon­kret­ną osobę. Ma za­dzia­łać na ko­bie­tę, czy męż­czy­znę?

– Na ko­bie­tę.

– Jed­no­ra­zo­wo, czy ja­kieś dłu­go­ter­mi­no­we uza­leż­nie­nie?

– Jed­no­ra­zo­wo.

Po za­ła­twie­niu wszyst­kich spraw za­sze­dłem do Wil­hel­ma. Z pod­ło­gi ze­bra­łem parę ciu­chów i wpa­ko­wa­łem do worka po­dróż­ne­go.

 

Ju­lian nie przy­jął nas na au­dien­cji, bo jak nam po­wie­dzia­no, od­niósł po­waż­ne rany w ja­kiejś bi­twie i mu­siał się ku­ro­wać, ale i tak przy­ję­to nas bar­dzo cie­pło. Tak ważni go­ście nie zda­rza­li się tu czę­sto. Na naszą cześć Mał­go­rza­ta wy­da­ła uro­czy­stą ko­la­cję. Wil­helm oka­zał się cie­ka­wym i dow­cip­nym roz­mów­cą. Nie zna­łem go z tej stro­ny. Opo­wia­dał ze swadą o sze­ro­kim świe­cie, znał mnó­stwo aneg­dot i plo­tek z naj­waż­niej­szych dwo­rów. Wy­pi­li­śmy dużo wina i do­brze się ba­wi­li­śmy. Wszyst­kie oko­licz­no­ści nam sprzy­ja­ły i wy­da­wa­ło się, że plan, który uknu­li­śmy, łatwo bę­dzie zre­ali­zo­wać.

Wil­helm miał uwieść kró­lo­wą i spę­dzić z nią noc. Na wszel­ki wy­pa­dek do­sy­pa­łem do wina Mał­go­rza­ty przygo­to­wa­ny przez zie­la­rza spe­cy­fik. Nic nie mó­wi­łem ofer­mie, żeby nie ob­ni­żyć mu sa­mo­oce­ny. Gdy za­uwa­ży­łem, że kró­lo­wa jest już go­to­wa, szep­ną­łem o tym kró­le­wi­czo­wi, a na­stęp­nie po­in­stru­owa­łem go, jak ma się za­cho­wać w sy­pial­ni. Przy­wią­zaw­szy Mał­go­rza­tę do łóżka, miał za­sło­nić jej oczy apasz­ką i zo­sta­wić na chwi­lę dla pod­grza­nia at­mos­fe­ry. Ja w tym cza­sie wszedł­bym nie­po­strze­że­nie do kom­na­ty, by od­na­leźć lu­stro. Oczy­wi­ście nie mia­łem za­mia­ru ni­cze­go kraść. Cała ta ma­ska­ra­da miała na celu prze­ko­na­nie Wil­hel­ma.

Kró­le­wicz nie mógł uwie­rzyć, że ko­bie­ta dla za­ba­wy po­zwo­li się zwią­zać. Wie­dzę o relacjach dam­sko-mę­skich miał ra­czej ogra­ni­czo­ną i za­czerp­nię­tą z baj­ko­wych ro­man­sów, w któ­rych o ta­kich be­ze­ceń­stwach nie pi­sa­no. Ledwo go do tego prze­ko­na­łem. I trze­ba przy­znać, chło­pakowi nieźle szło. Wpu­ścił mnie do sy­pial­ni, gdzie mia­łem sy­mu­lo­wać po­szu­ki­wa­nia, a on tym­cza­sem miał zająć się swoją ro­bo­tą. Nie­ste­ty tak się prze­jął, że ze swo­je­go za­da­nia nie był się w sta­nie wy­wią­zać i za­cze­kał na ze­wnątrz. Cóż było robić? Służ­ba nie druż­ba. Nie mo­głem zo­sta­wić ko­bie­ty w po­trze­bie, a i za­le­ża­ło mi na opi­nii o męż­czy­znach z na­sze­go kró­le­stwa. Poza wszyst­kim byłem pa­trio­tą.

– Ale z pana nie­grzecz­ny chło­piec, panie ofi­ce­rze. Tak w cza­sie wie­cze­rzy krę­ci­łeś się wokół mnie, do­sy­py­wa­łeś cze­goś do wina, a teraz ta za­mia­na! – Mał­go­rza­ta chi­cho­cząc, szep­nę­ła mi w trak­cie igra­szek do ucha. – Czy kró­le­wicz pa­trzy?

– Nie pani, za­wo­łać go?

– Może innym razem. Ja już mam dość tych cią­głych przerw.

– To może i le­piej. Wo­lał­bym, żeby nie od­krył, że go zde­ma­sko­wa­łaś. To ro­man­tyk i wraż­li­wiec.

Po wszyst­kim wy­mkną­łem się z sy­pial­ni i ka­za­łem wró­cić Wil­hel­mo­wi, by zdjął za­sło­nę z oczu kró­lo­wej i uwol­nił ją z pęt.

Nie cze­ka­li­śmy do rana. Wy­mknę­li­śmy się z zamku i pę­dzi­li­śmy co sił w no­gach koni przed sie­bie. Kró­le­wicz bał się, że kra­dzież zo­sta­nie od­kry­ta, i chciał uciec jak naj­da­lej. Do­dat­ko­wo wsty­dził się chyba tego, co za­szło w sy­pial­ni Mał­go­rza­ty.

Zmę­cze­ni uciecz­ką przy­sta­nę­li­śmy przy ja­kimś stru­my­ku. Po­sta­wi­łem na­miot, roz­ło­ży­łem koce i za­pa­li­łem ogni­sko. Wil­helm był przy­bi­ty i wie­dzia­łem, że teraz nie byłby w hu­mo­rze na za­ba­wy z lu­ste­recz­kiem. Po­sta­no­wi­łem odło­żyć tę spra­wę na póź­niej. Mia­łem na­dzie­ję, że jak się chło­pak wyśpi, to na­strój mu się zmie­ni. Krę­cił się, wier­cił, za­sła­niał oczy i po­chli­py­wał. Tłu­ma­czy­łem mu de­li­kat­nie, żeby się nie przej­mo­wał. Każ­de­mu się taka chwi­lo­wa nie­moc zda­rza i na­stęp­nym razem na pewno pój­dzie mu le­piej. I takie ostre za­ba­wy le­piej spraw­dza­ją się, gdy uczest­ni­cy są bar­dziej do­świad­cze­ni. A on naj­wy­raź­niej nie był. Chcia­łem do­brze, ale moje sta­ra­nia przy­nio­sły od­wrot­ny sku­tek. Kró­le­wicz tylko się wku­rzył. Wsko­czył na koń i gdzieś po­je­chał. Rzu­cił je­dy­nie, żebym zo­stał, bo chce być przez chwi­lę sam.

Co było robić? Ro­zu­mia­łem go. Każdy cza­sa­mi musi się wy­pła­kać w sa­mot­no­ści.

Zanim za­czą­łem się nie­po­ko­ić, Wil­helm wró­cił cały pod­eks­cy­to­wa­ny. Kazał mi szyb­ko zwi­jać obóz i je­chać za nim. Po dro­dze wy­tłu­ma­czył, że zna­lazł naj­pięk­niej­szą ko­bie­tę na świe­cie. Na­zy­wa­ła się Śnież­ka i była wiedź­mą czy też kró­lew­ną. Sam do końca nie był pe­wien i tro­chę bre­dził.

Do­tar­li­śmy do ja­kiejś drew­nia­nej budy za­ko­pa­nej pra­wie w ca­ło­ści w ziemi, w któ­rej ta pięk­ność miała prze­by­wać. W środ­ku na pry­czy le­ża­ła dziew­czy­na. Była, trze­ba przy­znać, nie­brzyd­ka, może tro­chę pulch­na, ale nie to było głów­nym man­ka­men­tem. Wy­glą­da­ła na mar­twą. Spoj­rza­łem na kró­le­wi­cza. Mu­sia­ło być z nim na­praw­dę źle. Ten jed­nak nie prze­jął się zbyt­nio moją prze­ra­żo­ną miną i szyb­ko wy­tłu­ma­czył, o co cho­dzi. Dziew­czy­na we­dług niego nie była mar­twa, tylko wy­ma­ga­ła po­mo­cy me­dy­ka. Chciał, byśmy ją jakoś spa­ko­wa­li, wrzu­ci­li na koń i za­wieź­li do sto­li­cy.

Pod­sze­dłem do le­żą­cej Śnież­ki. Spraw­dzi­łem puls, do­tkną­łem w kilku miej­scach i zo­rien­to­wa­łem się w czym rzecz. Nie raz ku­po­wa­łem u Ap­te­kar­czy­ka spe­cy­fik, który wpro­wa­dzał w stan przy­po­mi­na­ją­cy śmierć. Do­ra­bia­łem na boku, roz­pro­wa­dza­jąc go w cza­sie wojen wśród żoł­nie­rzy. Można było bez na­ra­ża­nia się, uda­jąc mar­twe­go, prze­le­żeć całe bitwy. Otwo­rzy­łem jej usta i spod ję­zy­ka wy­cią­gną­łem ka­wa­łek jabł­ka. Mi­nę­ło kilka chwil i dziew­czy­na za­czę­ła wra­cać do ży­wych. Jak to Wil­helm zo­ba­czył, za­czął ze szczę­ścia ca­ło­wać po­licz­ki pa­nien­ki.

Po tym cu­dow­nym ozdro­wie­niu „de­nat­ki”, Wil­helm nie chciał wię­cej sły­szeć o lu­ste­recz­ku. Na nic wszyst­kie moje per­swa­zje, uparł się i już. Za­ko­chał się od razu i po­sta­no­wił, że wła­śnie Śnież­kę przed­sta­wi ojcu jako przy­szłą żonę.

Minął pra­wie rok na ga­sze­niu wszyst­kich dy­plo­ma­tycz­nych po­ża­rów. Baj­ko­we Po­ła­cie nie­mal wy­po­wie­dzia­ły nam wojnę. Wdowa po Ju­lia­nie oskar­ży­ła Al­ber­ta o po­rwa­nie córki. Punk­tem kul­mi­na­cyj­nym tego burz­li­we­go okre­su na­sze­go kró­le­stwa było wej­ście do ro­dzi­ny pa­nu­ją­cej wiedź­my z Za­sied­mio­gó­rza. Na uro­czy­sto­ści we­sel­ne zo­sta­li za­pro­sze­ni przed­sta­wi­cie­le naj­wspa­nial­szych rodów Na­szej Stro­ny. Ma­co­cha panny mło­dej za­pew­ne spo­dzie­wa­ła się, że spo­tka ją ja­kieś upo­ko­rze­nie, ale w końcu po wielu na­mo­wach rów­nież i ona przy­by­ła. Prze­czu­cie jej nie za­wio­dło. Nic do­bre­go jej tu nie cze­ka­ło. Za­ku­to Mał­go­rza­tę w roz­grza­ne do czer­wo­no­ści że­la­zne pan­to­fle i ka­za­no jej tań­czyć. Umar­ła w cier­pie­niach na oczach prze­ra­żo­nych gości.

Ja w tym cza­sie byłem już jedną nogą po Dru­giej Stro­nie. Po po­wro­cie z za­sied­mio­gór­skie­go lasu we­zwał mnie król.

– Za­do­wo­lo­ny je­steś z tego, jak po­ra­dzi­łeś sobie z za­da­niem?

– No cóż, nie do końca udało się zre­ali­zo­wać wszyst­kie za­pla­no­wa­ne cele, ale zwa­żyw­szy na oko­licz­no­ści…

– Aha, czyli je­steś?

– No, wiesz, Al­ber­cie…

– Dla cie­bie ja­śnie panie.

– Ja­śnie panie, ro­bi­łem wszyst­ko, aby…

– No, tak. Ro­zu­miem i do­ce­niam. Przed misją mó­wi­łem o na­gro­dzie i nie za­mie­rzam wy­co­fywać się z obiet­ni­cy.

– Panie… – spró­bo­wa­łem roz­ła­do­wać at­mos­fe­rę, ale król pod­niósł rękę na znak, bym za­milkł.

– Co to ja mó­wi­łem? Aha, na­gro­da. Czy wy­star­cza­ją­cą na­gro­dą bę­dzie, jak przy­wią­żę cię za jaja do miej­skie­go prę­gie­rza i ogło­szę, by miesz­kań­cy po­dzię­ko­wa­li ci za pod­wyż­szo­ne po­dat­ki, które na­rzu­cę z po­wo­du zbli­ża­ją­cej się wojny? – Pró­bo­wa­łem od­po­wie­dzieć, ale ge­stem na­ka­zał, bym się za­mknął. – Zro­bił­bym to i nikt by mnie nie po­wstrzy­mał od wy­mie­rze­nia kary, na którą za­słu­ży­łeś. Bła­gam, nic nie mów! Nawet nie zda­jesz sobie spra­wy, jakie masz szczę­ście. To twoje par­tac­two to nie je­dy­ny kło­pot.

– Zro­bię wszyst­ko. – Wy­czu­łem szan­sę na nową misję i znik­nię­cie z oczu, przy­naj­mniej na jakiś czas, pryn­cy­pa­ło­wi.

– Mamy po­waż­ny pro­blem.

– Za­mie­niam się w słuch – po­wie­dzia­łem, a Al­bert po­pa­trzył na mnie w taki spo­sób, jakby za­sta­na­wiał się, czy do­brze robi, od­pusz­cza­jąc karę za za­wa­lo­ną misję.

– Kra­sno­lu­dy do­ko­pa­ły się do Dru­giej Stro­ny. – Nie po­słu­chał jed­nak im­pul­su, który, jak wy­czu­wa­łem, kazał rzu­cić się mi do szyi i prze­gryźć tęt­ni­cę. Po­czu­cie obo­wiąz­ku wobec oj­czy­zny wy­gra­ło. – Bę­dziesz wy­ła­py­wał wszyst­kich par­szyw­ców, któ­rzy mi ucie­kli. Przej­dziesz tam i zo­sta­niesz, do­pó­ki nie upo­rząd­ku­je­my gra­ni­cy.

– Ku chwa­le oj­czy­zny! – Chyba mi się upie­kło.

 

Kogo trze­ba było zła­pać, zła­pa­łem. Cho­ciaż gra­ni­ca zo­sta­ła już uszczel­nio­na, ja jed­nak z ma­ły­mi prze­rwa­mi utkwi­łem na dobre po Dru­giej Stro­nie. Wie­lo­krot­nie wcze­śniej ana­li­zo­wa­łem, co po­szło nie tak, gdzie po­peł­ni­łem błąd, ale w końcu uzna­łem, że nie wy­lą­do­wa­łem źle. Na Na­szej Stro­nie je­stem do­pie­ro drugi dzień, a już chce mi się wra­cać.

 

8.

Po­łkną­łem od­trut­kę, za­pi­łem winem i za­sną­łem.

Rano uda­łem się nie­zwłocz­nie do zie­la­rza. Wy­da­ło mi się, że świat wokół wró­cił do normy, czyli stał się taki, jakim go za­pa­mię­ta­łem. Sto­li­ca była pięk­na, lu­dzie szczę­śli­wi, słoń­ce świe­ci­ło, a na nie­bie kilka pie­rza­stych chmu­rek.

– I czego się do­wie­dzia­łeś? – za­py­ta­łem zaraz po kilku sło­wach przy­wi­ta­nia i po wyj­ściu in­ne­go klien­ta.

– Od czego za­cząć?

– Tytuł.

– Po­zna­nie zmy­sło­we, czyli wszyst­kie spo­so­by kształ­to­wa­nia cu­dzych opi­nii. Księ­ga za­wie­ra re­cep­tu­ry mik­stur oraz in­nych spo­so­bów na­rzu­ca­nia innym tego, jak byśmy chcie­li, by coś było po­strze­ga­ne. Cho­dzi o to, żeby…

– Tak, to mi wy­star­czy. Prze­pis na tru­ci­znę, którą mi po­da­no, był też tu opi­sa­ny?

– Nie. To aku­rat był pro­sty nar­ko­tyk, choć pod­ra­so­wa­ny. Naj­pierw eu­fo­ria i po­zy­tyw­ne po­strze­ga­nie świa­ta wokół, a potem zjazd i wi­dze­nie wszyst­kie­go w ciem­nych bar­wach. Mo­dy­fi­ka­cja do­ty­czy­ła tego dru­gie­go do­zna­nia. Do­da­no zwią­zek, który miał wzmoc­nić ne­ga­tyw­ne od­czu­cia.

– Czy moż­li­we, że nie do­da­no ce­lo­wo tego dru­gie­go skład­ni­ka, ale po pro­stu susz zo­stał za­nie­czysz­czo­ny przez przy­pa­dek?

– Tak. To cał­kiem praw­do­po­dob­ne.

– To jesz­cze ta trze­cia spra­wa.

– Chleb? Za­baw­ne, ktoś już pro­sił, bym spraw­dził po­dob­ne prób­ki. Jedna do­ty­czy­ła tej samej osoby, która ugry­zła twoją krom­kę. Ale się nie spa­ro­wa­ły. Ina­czej niż w tym przy­pad­ku.

– Kto cię o to pytał?

– Oj, to ta­jem­ni­ca. I tak już za dużo po­wie­dzia­łem.

– Nie będę w takim razie drą­żył. To mó­wisz, że moje prób­ki się spa­ro­wa­ły? Co to zna­czy?

– Wiesz prze­cież. Jeśli dałeś mi swoje gówno, to osoba, która jadła ten chleb, jest z tobą spo­krew­nio­na.

Wie­dzia­łem już wszyst­ko. Za­bra­łem księ­gę i zde­cy­do­wa­łem, że jed­nak pod­rzu­cę ją kra­sno­lud­kom. W końcu chcie­li do­brze. Ro­bi­li, co mogli, by chro­nić Ge­no­we­fę i nie mogli mi ufać. Trud­no było mi uwie­rzyć, żeby do­pro­wa­dzi­li swoją chat­kę do ta­kiej ruiny, jaką uj­rza­łem. Mu­sia­ła to być mi­sty­fi­ka­cja. Nigdy nie po­trze­bo­wa­li żad­nej ko­bie­ty, by im pro­wa­dzi­ła go­spo­dar­stwo. Utrzy­my­wa­nie po­rząd­ku i czy­sto­ści le­ża­ło w ich na­tu­rze, a już swo­bod­nie bie­ga­ją­cy po stole w kuch­ni szczur nie był w ogóle moż­li­wy. Na po­cząt­ku nie mia­łem pew­no­ści, ale od razu po­dej­rze­wa­łem, że wpły­nę­li na moje po­strze­ga­nie ich obej­ścia. Za­pew­ne roz­py­la­li w po­wie­trzu jakąś substancję. Zo­sta­łem po­czę­sto­wa­ny grzyb­ka­mi, które długo nie po­pra­wia­ły mi na­stro­ju, a Ap­te­kar­czyk po­twier­dził, że były czymś za­nie­czysz­czo­ne. No i ta proś­ba We­soł­ka, by pomóc mu urzą­dzić się po Dru­giej Stro­nie, bo poza mną ni­ko­go tam nie znał. Czyli rów­nież Ge­no­we­fy tam nie było. A prze­cież z jej zna­jo­mo­ścia­mi We­so­łek spo­koj­nie od­na­la­zł­by się w świe­cie mody.

Po wi­zy­cie w chat­ce sied­miu kra­sno­lud­ków po­sze­dłem pro­sto do Dębu na Skra­ju.

 

Do domu tra­fi­łem nad ranem. Mia­łem więc czas, by się ogar­nąć po po­dró­ży i tro­chę prze­spać.

Wie­czo­rem za­pu­ka­łem do drzwi apar­ta­men­tu Ka­ro­li­ny Schne­eball.

– Wal­de­ma­rze, pro­szę się roz­go­ścić. Zde­cy­do­wał się pan przy­jąć zle­ce­nie?

– Tak.

– Do­my­ślam się, że już pan od­na­lazł Ge­ne­vie­ve.

– Tak.

– Czyli spra­wa za­koń­czo­na. Gdzie jest nasza zguba?

– Naj­pierw mu­si­my usta­lić cenę.

– Jeden dzień, czyli dwa kru­ger­ran­dy. Do­brze liczę? – Po­czę­sto­wa­ła mnie drin­kiem i usia­dła na­prze­ciw­ko, za­kła­da­jąc nogę na nogę. Poła szla­fro­ka zsu­nę­ła się, od­sła­nia­jąc udo.

– Wy­cho­dzi mi ina­czej. Osiem kru­ger­ran­dów plus kosz­ty ope­ra­cyj­ne, czyli w sumie pięt­na­ście oraz nie za­po­mi­naj­my o obie­ca­nej pre­mii.

– Och, po­my­li­łam się z licz­bą dni, czyli był pan po Na­szej Stro­nie! Tam zna­lazł pan Ge­no­we­fę?

– Mam jeden wa­ru­nek. Włos z głowy pani sio­stry nie spad­nie.

– Ma pan moje słowo!

– Że­by­śmy się do­brze zro­zu­mie­li, nie za­bi­je jej pani.

– Och, drogi Wal­de­ma­rze, nie w gło­wie mi wy­ko­rzy­sty­wać se­man­tycz­ne krucz­ki. Bę­dzie żyć. Od kiedy do­wie­dzia­łam się, że nie jest córką Wil­hel­ma, ob­se­sja za­mor­do­wa­nia jej kom­plet­nie mnie opu­ści­ła. A poza tym, mam co do niej plany. Ro­zu­mie pan, po­li­ty­ka. Moja sio­stra – mó­wiąc to, Ka­ro­li­na wy­ko­na­ła rę­ka­mi znak cu­dzy­sło­wu – jest praw­ną dzie­dzicz­ką mo­je­go ojca, a co waż­niej­sze ma­co­chy. Nie mam in­te­re­su jej za­bi­jać.

– Do­brze więc, nie po­wiem, gdzie jest, ale przy­pro­wa­dzę ją do pani.

– Wobec tego za­pła­ta rów­nież po­cze­ka.

– Zgoda. Przy­pie­czę­tuj­my umowę za­licz­ką.

– Ile pan pro­po­nu­je?

– In­te­re­su­je mnie ta do­dat­ko­wa za­pła­ta.

– W takim razie za­pra­szam do sy­pial­ni.

 

Ko­lej­ne­go ranka wy­cho­dzi­łem z ho­te­lu po­dwój­nie usa­tys­fak­cjo­no­wa­ny. Po cu­dow­nej nocy prze­szu­ka­łem apar­ta­ment. Zna­la­złem przed­miot, który był źró­dłem wielu nie­szczęść. Tak, jak się spo­dzie­wa­łem, Śnież­ka nigdy nie roz­sta­wa­ła się z ma­gicz­nym lu­ste­recz­kiem. Teraz mia­łem je w kie­sze­ni i po­sta­no­wi­łem znisz­czyć raz na za­wsze.