Tu-ru-ru.
Ostrzeżenia: jest fabuła, jest przygoda, jest bohater, jest piękna kobieta (albo więcej) i jest seks (poza kadrem, ale dlaczego – wyjaśnienie w tekście), jest gra wstępna (nie poza kadrem), są przekleństwa (ale mało).
To kwestia życia i śmierci.
No więc biegłem. Na gwiazdy, sapałem, to przez musy! Musy-przekąski, musy-ciasta, musy-obiadki. Płynna dieta, a cukru w niej tyle, że trasa ze strefy relaksu do kajuty kapitana zajmowała wieczność.
Wpadłem do No’na czerwony i parszywie cuchnący.
A w kajucie siedziała Midaj.
– Co tak długo? – No złączył dłonie, wypuścił z ust obłok różowej pary.
– Joga – jęknąłem, skupiając uwagę na Midai.
– Gapienie się na cycki to żadna joga – powiedziała Midaj, a jej niebieskie usta wykrzywił grymas niechęci. Prawie zapomniałem, że jest tak wysoka, na gwiazdy, patrzyła na mnie z góry! Nogi dłuższe niż u modelki. Wciąż szczupła i biała niczym śnieg. Włosy przefarbowała na czerwono. – Co ty sobie myślisz, wzywając właśnie jego? – rzuciła w kierunku No’na jak rozwścieczona torpeda.
– Mi… daj – zdołałem wyszeptać.
– A ty, kihora, nie używaj mojego imienia! W twoich ustach brzmi jak obelga!
– A w twoich ustach, Midaj, chętnie… – zacząłem, ale urwałem, bo sięgnęła do pasa.
– Chętnie coś ci dam, kihora. – Przystawiła broń do mojej głowy. Akurat w miejscu, gdzie zaczynałem łysieć, ech.
– Spokojnie, Mi. – No wstał. Otaczał go różowy dym z lejka. Palił issi na okrągło, pachniało gumą balonową. – Mój brat jest kluczem do powodzeniu misji.
– Zastąpię go. – Midaj stała na szeroko rozstawionych nogach, jej obcisły kombinezon zapięty aż pod szyję opinał ciało jak lateksowy strój prostytutek z Merkurego. Pewnie o tym nie wiedziała, nie latała w takie miejsca. Czując lufę przy skroni, myślałem tylko o tym, czy panienki z przybytku „Odkupienie Win – Na Kolana” wzorowały stroje na marynarce Wenusjanek, czy może to projektant mundurów postanowił zrobić żart Wenusjankom.
– Będziesz mnie udawać? – zapytał No.
Midaj schowała pistolet.
– Co ty znowu wymyślasz? – Uniosłem brwi. – Za tydzień bierzesz ślub.
– Tak, a ty musisz być wtedy na Merkurym.
– Co? Po co?
– Też weźmiesz ślub.
– Chyba cię gwiazdy opuściły. Śluby i inne więzienia tylko wtedy, gdy wywalą mnie w próżnię.
– To będzie mój ślub.
– Etona nie cierpi upałów Merkurego… Zaraz, czekaj, jak twój… mój… – Trybiki w głowie zaczęły działać.
– Weźmiesz ślub, udając mnie. – No wstał, wypuścił słodko-mdlący dym issi.
– Na gwiazdy, No! Nie będę za ciebie ślubował, nawet z najpiękniejszą kosmitką we wszechświecie!
– To nie kobieta.
– Z mężczyzną tym bardziej!
– To nie mężczyzna.
Przełknąłem ślinę.
– Spaghetti. – No uśmiechnął się tak miło, że ścięło mi krew. Rzadko widywałem jego uśmiech, bo widok był raczej makabryczny, a wszystko przez bliznę nad górną wargą. Coś jak usta klauna z koszmarów dzieciństwa.
– Nie mogę.
– To rozkaz, Ano.
– Wspaniale – zakpiłem. – Jeszcze jakieś rozkazy?
– Tak, drugi ślub.
– Chyba rozbiję się przy najbliższym wyścigu.
– Nie dramatyzuj. – No machnął ręką. Był idealnie ziemski, w granatowym uniformie, gładko ogolony, z czarnymi włosami zaczesanymi tak równo, że nie odstawał żaden włosek. Miał ciemną, zdrową karnację, gęste brwi, prosty nos. Nie wprowadził żadnych ulepszeń.
– Kto tym razem?
– Tajemnica.
– Dobra – uniosłem ręce – ja spadam.
– Głuchy jesteś? – Midaj bez skrępowania wycelowała we mnie pistolet. – Dostałeś rozkaz.
– Rozkazów brata nie słuchałem nawet, jak miałem pięć lat. – Ale ręce trochę mi się trzęsły.
– Cóż. – No złączył palce. – Konfiskuję ścigacz. Za miesiąc masz wyścig, tak?
– Świetnie. Mam zdradzić moją Betkę z innymi, żeby jej nie stracić? Przez spotkania z tymi głupimi kluskami sam jesteś jak niedogotowany makaron.
– Wiesz, że to obelga na poziomie dziecka z Marsa? – No uniósł brwi. – Daj rękę, zaszczepię ci chipa z moją autoryzacją. Zadziała dopiero w dzień ślubu, więc nie próbuj namieszać. Kody przy zatrzymaniach podam ci, jak ruszysz na wesele.
***
Mus o smaku tortu czekoladowego z wiśniową nalewką – niezły. Wciągnąłem cały, zapiąłem pasy, odbiło mi się sfermentowanymi owocami. Na czas świętowania kupiłem jeszcze specjalny mus „Luuz!” o wysokiej zawartości substancji psychoaktywnej. Coś jak alkohol, ale działa przez godzinę i później – sio, ulatuje z organizmu. Można po nim sterować bez przeszkód.
Czując znajomą pustkę kosmosu, odetchnąłem. Kliknąłem opcję odświeżania i robo-kurczak zaczął przemianę. Na gwiazdy, nie stać mnie na takie drogie gadżety, ale był wart swojej ceny. No dał mi go na zawsze, a ja odzyskałem włosy w łysiejących miejscach – cud! Okej, chemia, jasne, ale i tak dała mi dużo radości.
Gorzej, że farbowane na biało włosy odzyskały dawny czarny kolor. A wszystkie tatuaże z rąk i szyi zniknęły. Kurczak zabrał mi też soczewki z gwiazdkami. Straciłem wszystkie znaki rozpoznawcze. W zamian dostałem brzydką bliznę nad ustami.
Z lustra patrzył na mnie No. Tylko bez tego zadufania i spojrzeń w stylu ja-wiem-lepiej-o-sześć-minut-młodszy-bracie.
– Nie stracę cię, skarbie. – Pogładziłem pulpit sterowniczy. – Muszę palić to mdłe świństwo, żebym nie zaczął rzygać, jak mnie tym poczęstują. Dasz radę znieść gorsze zapachy niż moje skarpety sprzed tygodnia?
Betka zabuczała.
– Dobra, słaby żart.
Los pokarał mnie za durne gadki – blokada kosmiczna. Sprawdzali wszystkich pilotów, czy są trzeźwi, zajebiście. Zawróciłem.
Cholera, jak nie polecę skrótem – spóźnię się na ślub! Dobrze, że No nie robił wielkiego zamieszania z prawdziwym ślubem z Etoną: gdzieś na Marsie, z dala od prasy, w ukryciu, małe przyjęcie. Mógł robić kolejne dwa śluby na boku, też ciche i skromne, kanciarz jeden!
Niby kapitan wszystkich sił ziemskich, a dziwak i ślubomaniak.
A w sumie to nie – bo sam trzymał się od tego z daleka. No więc po co mu te śluby? Co chciał osiągnąć?
Skrót był między Jowiszem a Saturnem, ale pilnowały go ziemskie statki.
Wyleciałem przed szereg, od razu się połączyli, szybcy są. I wycelowali we mnie działa.
– Obiekt X88Betka23, natychmiast zawróć.
– Mówi kapitan No.
Cisza. No więc lubię ten moment, kiedy milkną wojskowi, ale mimo wszystko te działa robiły na mnie wrażenie i kontynuowałem:
– Przesyłam kody. Bez odbioru.
Ręka mi drżała jak przy pierwszym odpinaniu stanika Wenusjance, ale ruszyłem dalej. Kolejka wyglądała na wielogodzinną. Na gwiazdy, skąd u nas tyle statków?!
Ledwo wleciałem przez pierścień, komunikator włączył mi się bez pozwolenia.
– Gdzie ty jesteś?! – No stał w półmroku, oczywiście ulizany jak zawsze, w czarnym garniturze niczym z tych starych filmów.
– Przed Merkurym, wyluzuj.
– Ląduj!
– Wiesz, że złość na ślubie to zła wróżba? – Sięgnąłem po mus, nie zerknąłem na etykietę.
– Ano, jak coś spaprzesz, rozwalą Betkę na twoich oczach!
Betka wściekle zamigotała. Rozpoczęła procedurę lądowania.
– Na gwiazdy. – Wciągnąłem prawie cały mus. – No, nie do twarzy ci z czerwoną gębą, lepiej się upij, mówiłem, że śluby zmieniają. Ja już cię nie poznaję.
– Masz ślub za pół godziny. Nie rób nic głupiego.
– Aha, jasne, bo właśnie robię coś mądrego. – Siorbnąłem. Merkury był coraz bliżej. – Udawany ślub za brata ze Spaghetti. Nie praw mi kazań, co?
– Nie schrzań tego.
– Niech cię próżnia ssie! – Wyłączyłem odbiornik, rzuciłem puste opakowanie po musie. Na gwiazdy, schrzanię wszystko, bo właśnie wypiłem „Luuz!”, mocny środek psychoaktywny.
Wylądowałem.
Betka rozpięła mi pasy, uaktywniła podłogę, przesuwałem się bezwiednie w kierunku drzwi, choć wcale tego nie chciałem. Mus nie zaczął jeszcze działać, ale nogi były miękkie. Skafander – klik, klik, wszystko machinalnie. Wychodziłem jak po libacji w saunie, prawie spadłem ze schodków. Merkury powitał mnie czerwienią piasku i słońca.
Prawie uciekłem, ale podobno Spaghetti są gorsze niż panny młode – wszystko wywęszą.
Wielka makaronowa łapa (albo nie wiem co) objęła mnie w pasie i zdjęła na dół. Spaghetti bez ślubu są tylko potrawą na talerzu. Chodzi o to, że leżą jak taki makaron. Chyba bredzę. Musik działa. Na gwiazdy, co ja tu robię? Śmieję się? Nie, to tylko Spaghetti rozciąga mi usta… Pocałunek?!
Błeee! Makaron w ustach jak macka.
No chciał ze mnie zakpić. Już ja mu dam powody do śmiechu!
Myślenie w życiu wyścigowego rakietowca jest potrzebne raczej do znalezienia skrótów i omijania przeszkód. Przy zawieraniu stosunków z innymi rasami już rzadziej. O Spaghetti wiedziałem tylko tyle, że kiedyś nadleciał Latający Potwór Spaghetti, ludzie spanikowali, a okazało się, że jest taki miękki, jak kluski na obiedzie u babci. Znaczy – bez wrogich zamiarów.
I nie ma płci.
Mój wybranek, znaczy, wybranka… znaczy – wybrankowo? No więc ono – obejmowało mnie śliskimi, makaronowymi mackami, które niebezpiecznie zbliżały się do pasa.
Spaghetti pokazał mi napis nabazgrany na kartce: „Nasz ślub”. Ledwo to odczytałem, w oczach mi się mieniło.
– Na gwiazdy, nie tak… hik! blisko!
Czkawka przed ślubem. A miałem… coś o bracie… Co planowałem? Czułem, że o czymś zapomniałem. Co gadali w burdelach o Spaghetti?
Weszliśmy. Nie wiem, dokąd, bo zamknąłem oczy, żeby nie rzygać, ale jak otworzyłem – cholera, wiecie, co znaczy popełnić największy błąd w życiu?
Nie wiecie.
I ja też nie, bo mus „Luuz” sieknął mnie tak, że rzeczywistość popłynęła tuż przed ostatnią trzeźwą myślą – ślub Spaghetti to jedno wielkie mieszanie makaronów.
***
Obudziłem się nagi, pokryty kleistym makaronem.
Mój łeb… Spróbowałem usiąść, ale tony makaronu gniotły mnie jak po nałożeniu obiadu na talerz – a ja byłem talerzem. Pod tyłkiem też miałem kluski. Wszystkie rozmiękłe. Dobrze, że żadna nie…
Rozmiękłe. Teraz. A wcześniej?
Nie, nie, nie, myślenie boli, po co myśleć, trzeba mi ruchu.
– Hej, wy.
Jakiś dalszy makaron zaczął zwijać się w powietrzu w nieokreślony kształt. Oczy miał al dente. Reszta ciała wciąż rozgotowana. Podleciał. Podsunął makaronową nitkę z napisem:
„Miu, Zięć!”.
– Co? – Zamrugałem. Na gwiazdy, to moja teściowa?
„Miuszny”.
– Nie czaję, ale może lepiej nie czaić.
Trzecia nitka najpierw potarła mój policzek, zanim odczytałem:
„Lubię się za tobą czaić”.
„Pod tobą”.
Zamknąłem oczy. Nie będę więcej czytał, nie.
Zerknąłem, bo walnęła mnie macką w czoło.
„W tobie”.
Porzygałem się jak nowicjusz po pierwszej imprezie. Ze zgrozą zauważyłem, że wymiotowałem kawałkami makaronu.
Teściowa, czy jak to w ogóle nazwać, bez zażenowania wchłonęła w siebie resztki makaronu, którego nie strawiłem. Podetknęła kolejną mackę.
„Mój syn dobrze wybrał”.
– Syn? Macie płcie?
„Nie, zięciu. Wy macie, a teraz ty i my”.
Głaskanie macką po policzku.
„Moje dziecko może być córką. Twoją mężą”.
– Eee… Pomożesz mi wstać?
Obudziła resztę imprezowiczów, Spaghetti zyskiwały sprężystość. Nie znalazłem mojego ubrania, ale wybiegłem stamtąd, nie oglądając się za siebie, wpadłem na drzwi. Zatrzymał mnie jeden z nich, podsunął skafander.
***
– Przejmij lot, Betka. – Chwyciłem puste opakowanie po musie. Obróciłem drżącą ręką. – „Opakowanie zawiera cztery sugerowane porcje”.
Betka zamigotała. Start był dość łagodny, ale żołądek i tak zaprotestował. Zakryłem usta dłonią, pomyślałem o Midaj. Wręczyła mi ślubny kamień, wtedy, na Wenus, rok temu. Rzuciłem kamień za siebie. I tak zostałem kihora – wróg. Chociaż na ziemski pewnie przetłumaczyliby to jako „padalec” albo „dupek”, „największy gnojek”. No więc tak – ja, w całej okazałości.
A teraz leciałem – co za ironia losu – na Wenus, żeby znowu brać ślub.
No wysłał koordynaty planowanej imprezy.
Otworzyłem szafkę nad pulpitem, wyjąłem kamień. Tak, czasami też jestem jak ciepłe kluchy. Wtedy, gdy Midaj odeszła, jednak wróciłem po kamień. Było mi żal zostawiać coś tak cennego. Teraz mocno go ścisnąłem. Włączyłem tryb uśpienia, bo szybkość lotu przegrzałaby mój słabo działający mózg.
***
Wylądowaliśmy pod prywatną kopułą. Sztuczna atmosfera, więc skafander zostanie na statku. Włożyłem kolejny garnitur. Robo-kurczak latał przy mnie jak szalony, poprawiał, pryskał, doprowadzał do użytku.
A może nie jest tego warta? – pomyślałem, wysiadając ze statku.
Betka – moja spuścizna po matce, wielkiej ścigaczce, jedynej Ziemiance, która zajęła trzy razy pod rząd pierwsze miejsce w Najdłuższym Wyścigu.
Pozwolić No’nowi ją zniszczyć, to jak zniszczyć pamięć o kimś, kto przed wstąpieniem do armii powiedział mi: „Ano, nie rób tego, żeby zadowolić ojca i brata”. No więc olałem wojsko, a matka zginęła rok później w ostatnim wyścigu przed wojną.
I tak oto szedłem po Wenus – ja, wydziedziczony przez ojca, zawsze poniżany przez brata, ale przynajmniej robiłem to, co…
Na gwiazdy!
Znowu No zdecydował za mnie… Chciał chorych ślubów? Niedoczekanie jego!
Ale orszak powitalny na Wenus już mnie odnalazł. Ze dwadzieścia osób. I panna młoda – biała jak śnieg, o błękitnych ustach, włosach koloru srebra. Szczuplutka, choć zaokrąglona jak rasowa Ziemianka, w tradycyjnym stroju ki-ne. To z kraju Elian na Wenus. Pamiętam, bo Midaj mi to pokazywała. Suknia jak z płatków róży. Do połowy uda, bez dodatków.
– Kapitanie – rzekła panna młoda. Staliśmy w otoczeniu lewitujących skał i świergoczących ptaków neku o diamentowych dziobach. – To zaszczyt.
Goście stali w takiej odległości, że nie słyszeli naszych szeptów. Zresztą gadali podnieceni jak przekupki na targu.
– Nie wiem, jak masz na imię – przyznałem.
– Nie żartuj. – Młoda pachniała szissem. Lubię ten zapach, przywodzi na myśl ziemski ogród różany.
– Ślubu nie będzie – powiedziałem.
– Ale Saturn, nowa umowa…
– Jaka umowa?
Młoda położyła mi rękę na piersi.
– Wsparcie w razie wojny z Marsem.
– Waszej wojny? – Ból serca na kacu to paskudne doświadczenie.
– Naszej. – Pogładziła mnie po policzku. Widziałem ją z bliska, o twarzy białej i obsypanej brokatem, z oczami jak lodowe sopelki, taką młodą i chętną. Do wojny.
– Nic nie podpiszę! Ślubów, paktów, nic!
– Nie możesz teraz odmówić! Zdrajca! Brać go!
I razem z panną młodą rzucili się na mnie wszyscy goście weselni. Na gwiazdy, nigdy tak nie zwiewałem! Uciekający pan podmieniony?
– Łapcie go!
Wpadłem do statku i drzwi zatrzasnęły się za mną jak za ostatnim żyjącym człowiekiem, którego goniła horda zombie.
Nie wiem, jakim cudem Betka otworzyła drzwi, zamknęła na czas i jeszcze przygotowała wszystko do startu, ale…
Dobra, wiem.
– Siadaj. – Midaj zajmowała moje miejsce za sterami.
– Planujesz mnie wyrzucić w próżnię?
– Co? – Midaj zmrużyła oczy. – Siadaj!
Posłuchałem. Start przebiegł bez zakłóceń. Lecieliśmy w milczeniu, aż zadzwonił komunikator. Oczywiście brat łączył się ze mną bez pozwolenia.
– Co ty zrobiłeś, gówniarzu?!
Odezwał się starszy o sześć minut. Milczałem, a on dalej wrzeszczał:
– Wszystko zepsułeś! Miała być wojna!
– Jaka wojna?
– W Układzie Słonecznym, idioto!
– Aha. – Siedziałem z otwartymi ustami.
– A jak myślisz, po co posyłam takiego idiotę…
– Hej!
– …na ślub ze Spaghetti? Przecież oni rżną się bez przerwy! I żądają tego samego na Ziemi, na Marsie, wszędzie! Nie starcza im wyznaczona strefa na Merkurym. Trzeba ich wykończyć!
– Co? – Zaschło mi w gardle. – Ślub…
– To miał być niewypał! Posłałem ciebie, żebyś tam wpadł i zaczął ich obrażać, a nie dołączał do orgii! Miałeś ich sprowokować do walki! Spaghetti są pokojowi, dopóki ktoś nie obraża ich odmową seksu na ślubie!
– C-co?
– Tak, później wyszłoby, że podszyłeś się pode mnie i wojna jest z twojej winy, ale już byśmy ich załatwili. Cała nadzieja w ślubie z Exi.
– Tej z Saturna?
– Lecisz tam, tak? – No miał oblicze jak z kamienia.
– Wracam.
– Wracasz. – Zimna stal zamiast głosu. – Już po przysiędze?
– Nie.
– To zapierdalaj tam, albo cię ostrzelają.
– Nie będę bawił się w twoje gierki! Co ty znowu kombinujesz, co? Jaka wojna?! Tu powyrzynać Spaghetti, bo lubią makaronowe mieszanko, tu wykiwać Marsa i podpisać nową umowę z Saturnem? I co, jak coś się sypnie, to nic nie wiedziałeś, bo wszystko spadnie na mnie, tak?! Na brata, który się do ciebie upodobnił i siał zamęt?
– Wydałeś na siebie wyrok. Nie przylatuj na Ziemię. Zestrzelimy cię. Każda planeta w sojuszu z Ziemią sprowadzi cię do mnie. Merkury, Wenus, Mars, Uran, Jowisz. A niedługo Saturn.
– Nie, kapitanie. – Midaj odpięła pasy, stuknęła butami antygrawitacyjnymi. Pokazała się na ekranie. – Saturna w to nie mieszaj.
– Midaj?
– Miałam rozkaz śledzić twoje ruchy.
– Zestrzelę was!
– Wasze rozmowy były nagrywane. Wszystko szło do kwater na Saturnie i w innych bazach. Strzelać możesz do siebie. Wszystko wiedzą. Lepiej zacznij noc poślubną, bo w więzieniu możesz mieć inne rozrywki.
Wyłączyła odbiornik. Chciałem zacząć rozmowę pierwszy, więc wypaliłem:
– Jesteś boska.
Midaj uśmiechnęła się – pierwszy raz, odkąd ją odrzuciłem.
– Czasami żałuję – powiedziałem. Wyjąłem kamień.
Midaj patrzyła na niego tak długo, że zwątpiłem, czy coś odpowie.
I nie odpowiedziała. Trzasnęła mnie w głowę o wiele za mocno, chyba włożyła w to wszystkie uczucia, które miała.
– Wróć do dawnej postaci. Nie pasuje ci ta ulizana fryzurka. Lecimy na ślub.
– Dokąd?
– Na Ziemię. Będziesz przy mnie?
Pokiwałem głową.
***
Zostałem świadkiem Midaj, która brała ślub z Exi. Tej młodej z Saturna, co miałem się z nią chajtać na Wenus.
W mediach musieli dać zastępczy temat, żeby wygasić panikę po wojnie, która prawie doszła do skutku przez mojego chorego brata.
Ziemia miała dobre układy ze Spaghetti, nie podpisała umowy o wsparciu Wenus w razie jej wojny z Marsem. Galaktyka mogła spać spokojnie. Mój brat próbował zwiać z wesela, ale trafił na kosmiczną blokadę. Przed więzieniem uratowali go Spaghettianie. Myślę, że są chętni przeżyć z nim to, co ze mną. I nie będzie mógł odmówić makaronowania. A wszystko na trzeźwo.
No więc bawiłem się na weselu tak świetnie, że nie pamiętam, które panny tylko całowałem, a które zaprosiłem do Betki.
Lubię wesela. Ale nie swoje.
Hej,
Zabawne opowiadanie z dynamiczną fabułą. Międzygalaktyczna polityka to jednak zagmatwana sprawa o.o Fajnie, że jest wyjaśnione dlaczego główny bohater ostatecznie ma dość rozkazów brata.
Chociaż są małe niespójności w tekście. Raz spaghetti jest pisane wielką literą, a raz małą. Albo nie mam pojęcia skąd Midaj nagle się znalazła w śmigaczu, bo wcześniej był tam sam. Z początku myślałem, że to sprawka musu, ale skoro później poleciała wziąć ślub, to raczej tam była.
No wysłał współrzędne lotniska, które było tuż przy planowanej imprezie. – może lokalizacji planowanej imprezy?
No odpięła pasy, stuknęła butami antygrawitacyjnymi. – Midaj?
Pozdrawiam :)
Bywacie czasem w galeriach sztuki nowoczesnej? Wyobraźcie sobie, że wchodzicie do sali i widzicie płótno, na którym ktoś rozmazał spaghetti.
Można pogardliwie prychnąć i pójść dalej. Można udawać, że go nie ma. Można też na chwilę zapomnieć o wszelkich regułach kompozycji obrazu i zauważyć pomysł.
Pomysł zdecydowanie mi się podoba. Odważny, zabawny, mojej granicy dobrego smaku nie przekroczył, a nieźle ubawił. Może wykonanie chaotyczne, łatwo się zgubić… ale to jak jazda na wesołym miasteczku. Wiadomo, że kosmoloty kartonowe i że wagonik z torów nie wypadnie, ale i tak można dać się ponieść temu szaleństwu. Jeśli tylko się chce. Ja się przejechałem i nie żałuję. Chyba wsiądę jeszcze raz :)
Pozdrawiam!
Dybry,
No, po tytule od razu wiadomo, kto jest autorem :P
Chyba że to taka podpucha…
Musy przekąski, musy-ciasta, musy-obiadki
Czemu pierwsze musy nie są sklejone łącznikiem?
Rzadko widywałem jego uśmiech, a kiedy już to robił, blizna nad górną wargą łączyła się z ustami tworząc raczej makabryczny widok.
Ale blizna nad wargą zawsze łączy się z ustami, nawet jeśli delikwent się nie uśmiecha.
Mam zdradzić moją Betkę z innymi
Aww, Betka :) sweet.
Cisza.
No więclubię ten moment, kiedy milkną wojskowi, ale mimo wszystko te działa robiły na mnie wrażenie
Oczy miał al dente.
Al dente to określenie konsystencji, a nie koloru.
Teściowa, czy jak to w ogóle nazwać, bez zażenowania włączyła do siebie resztki makaronów
Bardziej mi pasuje: wchłonęła w siebie
Hem. Sprawnie jest to napisane, ale czego się spodziewać po wielkim Ave… <wink>
Zabawne też, choć nie każdy gag mnie bawił, ale to chyba oczywiste.
Powodzenia w konkursie!
Bez sztuki można przeżyć, ale nie można żyć
Anonim dziękuje Ci, Pnzrdiv.117 za komentarz i wyłapanie błędów, zwłaszcza przy literowym zamieszaniu ze Spaghetti. :D
Anonim dziękuje także Tobie, Marzanie, za porównanie opowiadania do wesołego miasteczka i za budujący komentarz. :D
Anonim pragnie także podziękować HollyHell91 za komentarz, zauważa jednak, iż al dente to nie określenie koloru oczu, a konsystencji. Spaghetti całe było rozgotowane, poza oczami. :D
Ukłony dla wszystkich. :)
Witaj, Anonimie. :)
Dobrze, że Pluton nie jest już planetą, bo dopiero by się odstawiało! :)
Przezabawny tekst, choć wplotłeś z przeszłości głównego bohatera nieco smutnych treści, co jest wielkim plusem, ponieważ opko daje do myślenia i zawiera dodatkowe refleksje. :)
Pozdrawiam serdecznie, klik, powodzenia. :)
Pecunia non olet
Anonim wita Cię, Bruce dziękując za komentarz. :)
Może i kiedyś ukaże się część z Plutonem, anonim tego nie wyklucza. Refleksje były skutkiem ubocznym pisania tekstu, anonim jest wdzięczny za okazaną życzliwość w postaci klika i pozdrawia równie serdecznie. :D
Pecunia non olet
Hej, no poleciałeś, Anonimie, przez Układ Słoneczny jak przez miasteczka w mazowieckim, niczym kapela po weselach! Spaghetti szalone, fajny pomysł na obcą rasę, musy zamieszały, nicym w blenderze. Dla mnie śmieszne, ale wiesz, Anonimie, Was dwóch to jak nas trzech… Humor, który do mnie trafia, prawie jak beza na torcie weselnym.
Podobało mi się, chociaż nie wiem skąd wzięła się Midaj na statku…
Pozdrawiam cieplutko! :)
klik
Hej, mnie ilość absurdu pokonała, ja jestem zbyt prosty, by nie powiedzieć prostacki na tak zakręcone teksty – więc z całą świadomością, będąc zdrowym na ciele i chyba umyśle – twierdzę, że to nie może być tekst Szyszuni… Znaczy się C_C , no Cezarego ;)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Jest pomysł, jest osobliwa intryga i trudne do ogarnięcia szalone tempo kolejnych wydarzeń, ale to wszystko wzięte zusammen do kupy, nie zdołało mnie rozbawić.
Nie wykluczam, że przyczyną jest właśnie trwająca, szalenie przygnębiająca pora roku…
– Mi…daj – zdołałem wyszeptać. → Brak spacji po wielokropku.
…czy panienki z przybytku „Odkupienie win – na kolana”… → Skoro to nazwa przybytku, to: …czy panienki z przybytku „Odkupienie Win – Na Kolana”…
– Ano, jak coś spaprasz, rozwalą Betkę na twoich oczach! → – Ano, jak coś spaprzesz, rozwalą Betkę na twoich oczach!
Nie znalazłem moich ubrań… → Nie znalazłem mojego ubrania…
Ubrania wisza w szafie, leżą na półkach i w szufladach. Odzież, którą ktoś ma na sobie to ubranie.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Mnie zaciekawiło i poniosło tak, że nie zdążyłem się uśmiechać. To przez tempo dziejów. Potem meandry polityki. Całość się łatwo czytała, rozrywkowo. I o to chodziło. Za to plus. Powodzenia:)
Nie wykluczam, że przyczyną jest właśnie trwająca, szalenie przygnębiająca pora roku…
Regulatorzy, dzień coraz dłuższy, wiosna idzie! 
Mam jeszcze do Anonima krótkie wtrącenie, przepraszam, bo skojarzyłam imię bohatera ze skeczem:
https://www.youtube.com/watch?v=bvd2cNwLT6M
(Fronczewski i Pszoniak “Student Awas”)
“– Masz jakieś imię?
– Ano, mam”. 
Pecunia non olet
Bruce, poprawi mi się dopiero z pierwszą wiosenną zielenią.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Bruce, poprawi mi się dopiero z pierwszą wiosenną zielenią.
Rozumiem, Regulatorzy, też zawsze czekam na wiosnę z utęsknieniem, ale cieszy, ile zimy już za nami. :)
Pecunia non olet
Owszem cieszy, ale czekać i tak trzeba.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Bruce, poprawi mi się dopiero z pierwszą wiosenną zielenią.
Rzeżuchę i rzodkiewki na parapecie uprawiać, a nie czekać. Wiosna nie rycerz na białym koniu ;)
Marzanie, zieloności w doniczkach to u mnie dostatek, ale brakuje zieleni za oknem. :)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Przyznaję, czekanie na wiosnę jest trudne. Na szczęście umilają nam ten czas tacy Twórcy, jak Anonim.
Pecunia non olet
To ogłoście konkurs na wiosenno-fantastyczne opowiadanie. Będziecie zapewne miały kilkanaście wiosen, i pewnie przy czytaniu tak się poczujecie :)
Jak czegoś brakuje – zrób tak, żeby się pojawiło. Wiosenny rycerz nie przyjeżdża – wyczarujcie go sobie same :P
Anonim serdecznie dziękuję za niezwykle interesującą dyskusję. :)
Edit: cholera, za bardzo się wczulem! To pewnie przez tytuł…
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
A czemu Anonim się ujawnił? ;)
Pecunia non olet
Cezary tak się ujawnił, że nadal jest anonimowy, to jest dopiero wyczyn :)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Pytam, bo może coś mi umknęło i Autorzy mają się ujawniać. :)
Pecunia non olet
Cezary tak się ujawnił, że nadal jest anonimowy, to jest dopiero wyczyn :)
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Anonim wita i Ciebie JolkaK, zwłaszcza że porównanie z bezą było wyśmienite i za to też dodatkowo dziękuję. A co do Midaj – być może była tam wcześniej, ale bohater nie wiedział, że ma pasażera na gapę. :D
Anonim z przyjemnością wita także Ciebie Bardzejaskrze, dziękując za komentarz dotyczący autorstwa, który warto umieścić w oficjalnym wątku zgadywanek autorów. :D Zawsze to może się komuś przydać przy odgadywaniu autora. :D
Anonim równie serdecznie wita Ciebie, Szanowna Regulatorzy, dziękując za wskazane babole, które bardzo szybko usunął. Przygnębiająca pora roku może być przyczyną odbioru opowiadania, choć anonim nie wyklucza, że coś zrobił nie tak. :) I także wyczekuje wiosny. :D
Anonim również Tobie drogi Koalo, śle podziękowania za komentarz i dobre słowo. Niech się wieść niesie! :D
Anonim bardzo dziękuje Bruce za skecz i za dobre słowo na koniec.
Anonim wita i Ciebie, Cezary I! Jako Cezary II melduje, że system chwilowo się zawiesił i podzielił naszą osobowość w połowie. Komentarze od Cezarego I będą nieanonimowe, a od Cezarego II anonimowe.
Bardzo proszę, Anonimie. Miło mi, że mogłam się przydać.
Byle do wiosny. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
system chwilowo się zawiesił i podzielił naszą osobowość w połowie.
Nasze imię to Legion! ;)
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
Anonimie, cała przyjemność po mojej stronie.
Pecunia non olet
Czyli poza Cezarym duplex istnieje jeszcze 4Cezar.
Właśnie legion, a imię jego 44!;)
"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke
Czterdzieści i cztery to bardzo dobra liczba…
Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"
No więc biegłem.
Hmm. Jakby brakowało przecinka…
jej niebieskie usta wykrzywił grymas niechęci
Hmm.
Prawie zapomniałem, że była tak wysoka
C.t.! Że jest.
Co ty sobie myślisz, wzywając właśnie jego?
?
rzuciła w kierunku No’na, jak rozwścieczona torpeda.
Potrzebny Ci tu przecinek?
– A ty, kihora, nie używaj mojego imienia! W twoich ustach brzmi jak obelga!
Jakieś to angielskawe takie.
Chętnie to ja ci coś dam
Chętnie, to ja ci coś dam.
Mój brat jest kluczem w powodzeniu misji.
Kluczem do powodzenia misji.
wzorowały stroje na marynarce Wenusjanek
Hę?
może to ktoś projektujący mundury
Może to projektant mundurów.
W głowie trybiki zaczęły działać.
? A nie: Trybiki w głowie zaczęły działać. ?
miło, że ścięło
Rym.
Rzadko widywałem jego uśmiech, a kiedy już to robił
Do czego odnosi się "to"?
Chyba rozbiję się przy najbliższym wyścigu
…?
Był idealnie ziemski
…?
Rozkazów brata nie słuchałem nawet jak miałem pięć lat
Rozkazów brata nie słuchałem nawet, jak miałem pięć lat.
Wiesz, że to obraza na poziomie dziecka z Marsa?
Nie miała być "obelga"?
ale musiał być wart swojej ceny
Musiał?
odzyskałem włosy w łysiejących miejscach
Hmmm.
Traciłem wszystko, co stanowiło moje znaki rozpoznawcze
Straciłem wszystkie znaki rozpoznawcze.
ja-wiem-lepiej-sześć-minut-młodszy-bracie.
Znikło "o".
Dasz radę znieść tu gorsze zapachy niż moje skarpety sprzed tygodnia?
A po co to "tu"?
A w sumie to nie
A w sumie, to nie.
albo nie wiem co
Albo nie wiem, co.
rozciąga moje usta
Rozciąga mi usta.
taki miękki jak kluski na obiedzie babci
Taki miękki, jak kluski na obiedzie u babci.
Nie wiem, gdzie
Nie wiem, dokąd.
wiecie co znaczy
Wiecie, co znaczy.
Jakiś dalszy makaron
Makaron to, ekhm, kolektyw klusek. Tego…
Trzecia nitka najpierw potarła mój policzek, zanim odczytałem
… poddaję się…
Ze zgrozą zauważyłem, że wymiotowałem kawałkami makaronu.
C.t: wymiotuję.
resztki makaronów, których nie strawiłem
Resztki makaronu, którego nie strawiłem.
Nie znalazłem mojego ubrania, ale wybiegłem stamtąd bez oglądania za siebie
Nie znalazłem mojego ubrania, ale wybiegłem stamtąd,nie oglądając się za siebie.
„Produkt zawiera cztery sugerowane porcje”.
Opakowanie, nie produkt – to są porcje produktu.
mój żołądek i tak zaprotestował
"Mój" zbędne, innych żołądków tu nie ma.
No wysłał lokalizację planowanej imprezy.
Mógł wysłać koordynaty, ale lokalizacji w żadnym razie.
szybkość lotu przegrzałaby mój słabo działający mózg
ależeco
wychodząc ze statku
Wysiadając.
Ano, nie rób tego, żeby ojciec i brat byli zadowoleni
? Ma tego nie robić, to będą zadowoleni, czy nie robić tego po to, żeby ich zadowolić?
No zdecydował za mnie, zastraszając
Kto jest agensem tego imiesłowu, bo raczej nie No?
Lubiłem ten zapach
Ale już przestałem?
Młoda położyła rękę na mojej piersi
Młoda położyła mi rękę na piersi.
Pogładziła mój policzek.
Pogładziła mnie po policzku.
I razem z panną młodą rzucili się na mnie wszyscy goście weselni.
Hmm.
Układu Słonecznego, idioto!
…? Układu Słonecznego z czym?
zaczął obrażać
Zaczął ich obrażać.
– To zapierdalaj tam albo cię ostrzelają.
Brak przecinka.
Każda planeta mająca sojusz z Ziemią sprowadzi cię do mnie.
Każda planeta w sojuszu z Ziemią wyśle cię do mnie.
Mój przełożony polecił mi pilnować twoich ruchów.
Angielskie. I za dużo zaimków.
Podłączyłam tajne nagrywanie do waszych rozmów.
… gdzie rozmowa ma gniazdko do podłączania?
Lepiej skonsumuj noc poślubną
Konsumuje się małżeństwo, a nie noc.
chyba włożyła w to wszystkie uczucia, które miała.
Hmm.
– Gdzie?
Dokąd?
wygasić panikę po wojnie, która prawie doszła do skutku przez mojego chorego brata
Ale nie doszła do skutku?
Przed więzieniem uratowali go Spaghettianie, chętnie przeżyją z nim kolejne makaronowanie.
Rym.
Ooookeeeej… co ja właśnie przeczytałam? Jest światotwórstwo, i to takie, że buzi dać, ale całość chyba coś piła :D
No, po tytule od razu wiadomo, kto jest autorem :P
XD
“– Masz jakieś imię?
– Ano, mam”. wink
:D
Rzeżuchę i rzodkiewki na parapecie uprawiać, a nie czekać.
I szczypior czosnkowy! Taki ładny! A jaki zdrowy!
Anonim serdecznie dziękuję za niezwykle interesującą dyskusję. :)
He, he, he :D
Jako Cezary II melduje, że system chwilowo się zawiesił i podzielił naszą osobowość w połowie.
Tekst o bliźniakach, a Cezary podwójny… XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
I szczypior czosnkowy! Taki ładny! A jaki zdrowy!
Nie trawię czosnku. :(
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
To nie jedz :) Posadź na parapecie i patrz, jak się zieleni ślicznie ^^
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Ave Cezary!
Oj pomyłka.
Świetne, świetne i jeszcze raz świetne. Trafiło do mnie to opowiadanie. Fajnie tworzysz świat. Niby prosty w budowie, ale makarony to strzał w dziesiątkę. Bardzo dobrze się bawiłem.
Klikam i nominuję do piórka :D
Kto wie? >;
To nie jedz :) Posadź na parapecie i patrz, jak się zieleni ślicznie ^^
To niemożliwe, Tatnino. Czosnku do ręki nie wezmę i do doniczki nie wsadzę.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Hmm. To może jakiś hiacynt?
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Hiacynt jest OK. I woń jego jest piękniejsza od czosnkowej. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
/growing-and-caring-for-hyacinth-plants-1402248-03-571d970f763b4c22ab2a77676160ee97.jpg)
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
O! Wiosenne piękności! :D
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Pora na odę do kwiatka :D
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Przeczytawszy.
Babska logika rządzi!
Anonim wita wszystkich użyszkodników aktywnie działających pod opowiadaniem.
Nasze imię to Legion! ;)
Cezary_1, połączenie nastąpi, kiedy system zadziała poprawnie. :D
Czyli poza Cezarym duplex istnieje jeszcze 4Cezar
Anonim wita i Ciebie, Ambush, informując, iż niezbadane są losy rozdzielonych w wyniku błędu. :D
Świetne, świetne i jeszcze raz świetne. Trafiło do mnie to opowiadanie. Fajnie tworzysz świat. Niby prosty w budowie, ale makarony to strzał w dziesiątkę. Bardzo dobrze się bawiłem.
Skryty, Anonim jest wdzięczny za tak pozytywny odzew na opowiadanie. :)
Klikam i nominuję do piórka :D
Kosmicznie dziękuję. :D
Tarnina – nie ze wszystkimi uwagami anonim się zgodzi. Te, z którymi się zgodził, wprowadził i dziękuje. :)
No więc biegłem.
Hmm. Jakby brakowało przecinka…
Nie brakuje. Jest poprawnie.
Potrzebny Ci tu przecinek?
Niekoniecznie.
Chętnie, to ja ci coś dam.
To nie są dwa zdania, to jest jedno, stąd brak przecinka.
miło, że ścięło
Rym.
Miło rymuje się ze ścięło?
Nie miała być "obelga"?
Miała.
A w sumie, to nie.
Anonim nie widzi potrzeby stawiania przecinka.
Ooookeeeej… co ja właśnie przeczytałam?
Anonima cieszy zwłaszcza informacja o dawaniu buzi od Tarniny, może już zawsze pisać opowiadania z takim światotwórstwem i pić jedno piwo mniej dla odpowiedniego efektu. :D
Anonim wita jakże serdecznie Finklę. :D
Cezary_1, połączenie nastąpi, kiedy system zadziała poprawnie. :D
Nie ma rzeczywistości, istnieje tylko matrix :D
To nie są dwa zdania, to jest jedno, stąd brak przecinka.
Hmm. Musiałabym poszperać, ale coś tu jest nie tenteges…
Miło rymuje się ze ścięło?
Trochę tak.
może już zawsze pisać opowiadania z takim światotwórstwem i pić jedno piwo mniej dla odpowiedniego efektu. :D
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Nie ma rzeczywistości, istnieje tylko matrix :D
TAAAAK! :D
Hmm. Musiałabym poszperać, ale coś tu jest nie tenteges…
Bo to wyrażenie podobne do "ja ci dam".
Trochę tak.
Nie wiem jak.
"Trochę tak" Rymuje się z "nie wiem jak", ale "miło" i "ścięło" są dla anonima nierymowane.
Dziękuję za szampana, Tarnino. :D
Bo to wyrażenie podobne do "ja ci dam".
Mmm, ale nie o wyrażenie idzie, tylko o… kurczę, jak to się nazywa? Gdyby było, powiedzmy, “ja ci coś chętnie dam” to pewnie, na przecinek nie ma miejsca. Ale przy takim szyku?
"miło" i "ścięło" są dla anonima nierymowane.
Mi-ło
ścię-ło.
Hmmm…
Dziękuję za szampana, Tarnino. :D
Twoje zdrowie!
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Tarnina
Szyk niefortunny, naprawić się nie da, żeby nie umknął sens, aczkolwiek drobna zmiana:
Chętnie coś ci dam, kihora.
Anonim nie czuje rytmów ani poezji. Ale…
Mi–ło
Wysz–ło
Też nijak się nie rymuje. Można to zrzucić na brak wyczucia anonima.
Twoje zdrowie podwójnie!
Anonim wita też serdecznie Irkę. :D
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Czując lufę przy skroni(+,) myślałem tylko o tym, czy panienki z przybytku „Odkupienie Win – Na Kolana” wzorowały stroje na marynarce Wenusjanek…
O Spaghetti wiedziałem tylko tyle, że kiedyś nadleciał Latający Potwór Spaghetti, ludzie spanikowali, a okazało się, że jest taki miękki(-,) jak kluski na obiedzie (+u?) babci.
Weszliśmy. Nie wiem(-,) dokąd, bo zamknąłem oczy, żeby nie rzygać, ale jak otworzyłem – cholera, wiecie, co znaczy popełnić największy błąd w życiu?
Czy nie powinno tu być “gdzie”?
To zapierdalaj tam(-,) albo cię ostrzelają.
Takie nieśmiałe sugestie.
Opowiadanie jest ciekawe, lekkie, wciągnęło mnie. Czytało się szybko i raczej bez przeszkód. Nie rechotałam, ale humor dostrzegłam. Podobał mi się wątek polityczny i intrygi, zaskoczył mnie pasażer na gapę, ale to już wskazywano w komentarzach wcześniej. Szkoda, że nie wiemy więcej o starszym bracie, bo tak łatwo przyszło mu poświęcenie bliźniaka…
Generalnie opko oceniam pozytywnie! Podobało się!
Pozdrawiam
MG
Czy nie powinno tu być “gdzie”?
Nie, wchodzi się dokądś, jest się gdzieś.
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
No, czasem jak siądę i myślę…
Cały czas mowa o bombkach choinkowych ;)
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Nie, zwyczajnie głupieję na starość!
Eee, tam :D https://www.youtube.com/watch?v=pTqsZNqEoOM
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Anonim wita Cię, M.G.Zanadro, meldując, iż poprawił błędy, które uznał za warte poprawy, a te sugestie, z którymi się nie zgadza, Anonim zostawił, jak było.
Anonima cieszy pozytywny odbiór opowiadania i również ubolewa nad brakiem znaków do zagłębienia się w historii starszego brata.
Anonim śle serdeczne pozdrowienia!
I również dla Tarniny podziękowania za czujność. :)
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Ananke podszywająca się pod Cezarego, hehe;)
"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke
Ktoś musiał :D
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Byłem święcie przekonany, że to CC :D
Kto wie? >;
Starałam się. :D
Cześć, Ananke!
Gra o tron w Układzie Słonecznym. Podobało mi się. Trochę jazdy bez trzymanki, picia nie tych musów, co trzeba – dobre podejście do tematu zabawnego opka, bo gdzie jest szansa, że coś pójdzie nie tak, jest miejsce na sytuacyjne żarty… i dałaś radę.
Spaghetti, cóż… chyba będę na nie patrzył już trochę inaczej. Szczęście, że niedawno było, więc trochę czasu minie, zanim znowu upichcę.
Teraz tak patrzę na tytuł i faktycznie próbowałaś podszywać się pod Doppelcesare. Myślę, że całkiem udanie ;)
Pozdrówka!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hej, Krokusie!
Wreszcie się pojawiłeś, w końcu wiosna. :D
jest miejsce na sytuacyjne żarty… i dałaś radę.
Dziękuję. :) Trochę się bałam, że moje poczucie humoru nie podoła, a tu jednak większości przypasowało, jestem w szoku. :D
Spaghetti, cóż… chyba będę na nie patrzył już trochę inaczej.
Oj, zawsze można zrobić zwykłe spaghetti, nie podkradać tego kosmicznego. :)
Teraz tak patrzę na tytuł i faktycznie próbowałaś podszywać się pod Doppelcesare. Myślę, że całkiem udanie ;)
Głównie w komentarzach, co nawet nieźle wyszło. :D
Pozdrawiam serdecznie,
Ananke
Oj, zawsze można zrobić zwykłe spaghetti, nie podkradać tego kosmicznego. :)
Ale skąd wiadomo, że to zwykłe jest zwykłe? XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Ale skąd wiadomo, że to zwykłe jest zwykłe? XD
Bo nie rusza się na talerzu. :D
Bo nie rusza się na talerzu. :D
Udaje XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Tematyka raczej z tych obyczajowych, więc nie rzuciła na kolana. I za dużo romansu jak na mój gust.
Ale za to humor jest, więc nie ma co się czepiać. Dużo ślubów, czyli to musi być komedia.
Fantastyka również obecna. Seks ze spaghetti poruszył moją wyobraźnię. Ale zgadzam się z Autorem – skoro ten makaron może być bogiem, to dlaczego nie miałby sobie poświntuszyć? Absurd przyjemny.
Trochę mi brakło pokazania świata – jak to możliwe, że celebryta bierze śluby dzień po dniu i nikomu to nie przeszkadza? Czy to coś tak powszechnego i niezobowiązującego jak kolacja w restauracji? Czy to dlatego nikt porządnie nie sprawdza tożsamości młodych? BTW, nie wierzę, że bliźniak z nadwagą może z powodzeniem udawać szczupłego brata, który praktycznie całe życie spędził w wojsku.
Fabuła daje radę, chociaż nie gryzłam paznokci w nerwach. Ot, takie lekkie przygody. No i zakończenie nieco deus ex machina.
Bohaterowie w porządku, główni mają ciekawe imiona.
Język też niezły, zauważyłam tylko jedną literówkę, w imieniu Midaj.
Babska logika rządzi!
– Zjadłeś moje dziecko…
– Nie ruszało się.
– Bo spało!
jak to możliwe, że celebryta bierze śluby dzień po dniu i nikomu to nie przeszkadza?
Wyjaśnienie kryje się w słowie "celebryta" XD
– Bo spało!
Kurka, weźcie z tym kanibalizmem ><
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Finklo, pięknie dziękuję za komentarz. :)
Tematyka raczej z tych obyczajowych, więc nie rzuciła na kolana. I za dużo romansu jak na mój gust.
Ale romansu ze spaghetti? :D
Dużo ślubów, czyli to musi być komedia.
Początkowo miał być jeszcze pogrzeb, żeby nawiązać do znanego filmu… Ale jakoś tak zaginął w akcji. XD
– skoro ten makaron może być bogiem, to dlaczego nie miałby sobie poświntuszyć?
Dokładnie, nawet spaghetti ma prawo do międzygatunkowego seksu. :D
Trochę mi brakło pokazania świata – jak to możliwe, że celebryta bierze śluby dzień po dniu i nikomu to nie przeszkadza?
Ale śluby nie były dzień po dniu, tylko tego samego dnia. Brat bohatera (No) brał ślub ze swoją wybranką potajemnie, bez udziału mediów, które w tym czasie miały śledzić jego ślub z Wenusjanką (przy czym na tym ślubie fizycznie stawiłby się brat – Ano).
Ślub ze spaghetti miał być niewypałem i przyczyną wojny, którą rozkręci No. Do tego ślubu nie miało dojść, zresztą prawnie i tak nie zostałby uznany, bo zamiast No, był tam Ano.
Jak w tekście:
– To miał być niewypał! Posłałem ciebie, żebyś tam wpadł i zaczął ich obrażać,
Wiem, ciut skomplikowane. :D
Czy to coś tak powszechnego i niezobowiązującego jak kolacja w restauracji? Czy to dlatego nikt porządnie nie sprawdza tożsamości młodych?
Co do ślubu u spaghetti – kiedy bohater ląduje przed Merkurym, podaje kody, które tylko on zna. Zresztą wygląda jak kapitan, a same spaghetti są specyficzne, więc raczej z dowodu nie sprawdzają…
Za to masz rację przy lądowaniu na Wenus – brakuje sceny sprawdzenia, czy to ten bohater. Jakoś nie uznałam za konieczną przy komedii, żeby go przebadali, może za bardzo chcieli tego ślubu i względy polityczne przeważyły. :D
BTW, nie wierzę, że bliźniak z nadwagą może z powodzeniem udawać szczupłego brata, który praktycznie całe życie spędził w wojsku.
Hm, ale jako kapitan nie musiał być aż mocno szczupły, a nasz bohater używał robo-kurczaka upodabniającego wyglądem do brata, choć może wzmianka o wyszczuplającej bieliźnie by się przydała. :D
Fabuła daje radę, chociaż nie gryzłam paznokci w nerwach.
Dobrze, przynajmniej spokojnie zjesz spaghetti. :D
Tarnina
Kurka, weźcie z tym kanibalizmem ><
Coś ostatnio popularny… Podejrzane…
Ale romansu ze spaghetti? :D
XD
Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.
Ale romansu ze spaghetti? :D
Fakt, spaghetti nieco zmiękcza ten element romantyczny.
Dokładnie, nawet spaghetti ma prawo do międzygatunkowego seksu. :D
Kto wie, może się pojawi na następnej paradzie równości. ;-)
Babska logika rządzi!
Sympatyczne :)
Przynoszę radość :)
