Strunoskoczek

Opan­ce­rzo­ny trans­por­ter wy­rwał przed sie­bie z wście­kłym ry­kiem sil­ni­ka. Chło­pak na przej­ściu za­trzy­mał się jak ska­mie­nia­ły i otwo­rzył usta w nie­mym krzy­ku. Prze­ra­że­nie na jego twa­rzy od­bi­ło się sa­tys­fak­cją w oczach kie­row­cy. Zgi­nie. Musi zgi­nąć! Na eon przed zde­rze­niem, roz­legł się huk. Szo­fer­ka prze­chy­li­ła się gwał­tow­nie, a całym po­jaz­dem szarp­nę­ło w bok.

Co pękło? Opona, oś… – Myśli w gło­wie Wę­drow­ca urwa­ły się w chwi­li, gdy do­strzegł bły­ska­wicz­nie zbli­ża­ją­cą się ścia­nę. Prze­szedł go strach – uczu­cie, któ­re­go do nie­daw­na nie znał i które teraz do­pa­da­ło go raz za razem. W tej rze­czy­wi­sto­ści rów­nież prze­grał i to na niego cze­ka­ła śmierć. W ostat­niej pin­ta­se­kun­dzie przed zde­rze­niem prze­ka­li­bro­wał swoją masę w ener­gię i wy­sko­czył z ho­ry­zon­tu zda­rzeń.

Domy, mia­sto, kon­ty­nen­ty zlały się w ko­lo­ro­wą smugę świa­tła, aż cała droga mlecz­na zmie­ści­ła się w cien­kiej nici nie­skoń­czo­ne­go ukła­du przy­wo­dzą­ce­go na myśl sieć ga­lak­tycz­ne­go pa­ją­ka. Znowu po­raż­ka.

 

*

 

Wę­dro­wiec za­wisł w próż­ni i wcią­gnął głę­bo­ko w płuca chłod­ne ko­smicz­ne po­wie­trze. Wy­pu­ścił je z ci­chym sy­kiem. Od sa­me­go po­cząt­ku ist­nie­nia nie do­świad­czał ta­kiej fali emo­cji, które nie tylko na­ra­sta­ły w in­ten­syw­no­ści, lecz rów­nież po­głę­bia­ły się w spek­trum wąt­pli­wo­ści i lęku. W spek­trum, któ­re­go jesz­cze do nie­daw­na nie eks­plo­ro­wał ten, kto trwał w prze­ko­na­niu o wła­snej nie­śmier­tel­no­ści i po­tę­dze.

Wę­dro­wiec po­wiódł wzro­kiem po splą­ta­nych stru­nach.

W któ­rejś z nich na pewno czeka mnie inna przy­szłość. Muszę tylko szu­kać dalej – po­my­ślał. Pier­dy­lion prób wcze­śniej na­praw­dę w to wie­rzył, lecz stop­nio­wo odczuwana przezeń pew­ność za­czę­ła za­tru­wać się zwąt­pie­niem.

Wy­brał nić. Ka­lo­rie jego ist­nie­nia pę­dzi­ły ku ko­lej­nej rze­czy­wi­sto­ści, by za chwi­lę zwol­nić i po­now­nie uczy­nić go isto­tą z kości i krwi. Lo­do­wa­ty wiatr szarp­nął płasz­czem Wę­drow­ca, a wokół ust ufor­mo­wa­ła się de­li­kat­na wo­al­ka pary. Ota­cza­ła go zimna, wil­got­na mgła, su­ną­ca wolno po­mię­dzy sta­lo­wy­mi bel­ka­mi wieży. Zna­lazł się w la­ta­ją­cym mie­ście – jed­nym ze spo­so­bów ludz­ko­ści na prze­trwa­nie zlo­do­wa­ce­nia. 

Wę­dro­wiec wy­obra­ził sobie fu­te­rał z za­mknię­tym w środ­ku ka­ra­bi­nem snaj­per­skim i ener­gią in­ten­cji spra­wił, że wizja stała się ma­te­rial­na. Uśmiech sa­tys­fak­cji zgasł pra­wie w tej samej chwi­li, w któ­rej się po­ja­wił. Wę­dro­wiec jesz­cze do nie­daw­na wie­rzył, że osią­gnął nie­mal boski sta­tus. Przez nie­zli­czo­ną ilość plan­ków wy­bie­rał swój los, ska­cząc po­mię­dzy stru­na­mi, aż w jed­nej z nich spoj­rzał w oczy śmier­ci. Od tego czasu pró­bo­wał ją zgu­bić, lecz wciąż na niego pa­trzy­ła.

 Wy­chy­lił się za kra­tow­ni­cę i ro­zej­rzał. Znaj­do­wał się gdzieś w po­ło­wie wieży, któ­rej po­kry­ty sło­necz­ny­mi pa­ne­la­mi szczyt wy­sta­wał ponad war­stwę chmur już w stre­fie śmier­ci. Po­ni­żej, na wpół za­kry­te kłę­bią­cą się mgłą, znaj­do­wa­ły się domy i ulice mia­sta.

Prze­ło­żył nogi przez ba­lu­stra­dę i sko­czył. Spa­da­jąc, zmniej­szył swoją masę. Chmu­ry kłę­bi­ły się wokół niego i stłu­mi­ły od­głos ude­rze­nia butów o bla­chę chod­ni­ka. Z mgły kilka kro­ków dalej wy­ło­ni­ła się za­sło­nię­ta gru­bym płasz­czem po­stać. Prze­szła obok Wę­drow­ca, nie za­szczy­ca­jąc go nawet spoj­rze­niem, po czym znów znik­nę­ła w mlecz­nej ni­co­ści. Miesz­kań­cy mia­sta co rusz wy­ła­nia­li się z chmur i znów w nich za­ta­pia­li, a ota­cza­ją­ca wszyst­ko mięk­ka cisza upodob­nia­ła ich do du­chów.

Wę­dro­wiec zi­gno­ro­wał ich i sku­pił na struk­tu­rze rze­czy­wi­sto­ści. Nie po­trze­bo­wał wiele czasu, aby na­mie­rzyć tego, któ­re­go na­zwał Cen­trum Zda­rzeń. Wy­czu­wał ge­ne­ro­wa­ne przez niego za­krzy­wie­nie cza­so­prze­strze­ni – było jak czar­na dziu­ra wrzu­co­na do stawu. Po­dą­żył w jego stro­nę. Kilka prze­cznic dalej od­na­lazł ma­syw­ny gmach In­sty­tu­tu elek­tro­bio­in­ży­nie­rii imie­nia Elona Muska. Wy­star­czy­ło tylko przy­cza­ić się i cze­kać.

Wę­dro­wiec cof­nął się w mgłę. Upew­niw­szy się, że nikt go nie widzi, wy­ko­rzy­stał ener­gię ki­ne­tycz­ną zgro­ma­dzo­ną wcze­śniej w po­de­szwach butów, aby teraz zmie­nić jej kie­ru­nek i wy­sko­czyć w górę na kilka pię­ter. Zła­pał kra­wędź sta­lo­wej plat­for­my wieży i wcią­gnął się na nią. Nie zwra­ca­jąc uwagi na stop­nio­wo ciem­nie­ją­ce chmu­ry oraz coraz sil­niej­sze po­ry­wy wia­tru, zło­żył ka­ra­bin snaj­per­ski, oparł lufę o ba­lu­stra­dę i za­stygł w ocze­ki­wa­niu. Tym razem mu­sia­ło mu się po­wieść.

Da­le­kie po­mru­ki burzy zdą­ży­ły za­mie­nić się w grzmo­ty, zanim z gma­chu wy­szła zna­jo­ma po­stać. Jakby wie­dzio­na in­stynk­tem spoj­rza­ła w stro­nę wy­ce­lo­wa­nej w nią lufy, lecz jej wzrok nie był w sta­nie prze­bić się przez war­stwę gra­fi­to­wych chmur. 

Wę­dro­wiec ak­ty­wo­wał w oku ra­chu­nek praw­do­po­do­bień­stwa, aby zwięk­szyć cel­ność strza­łu. Wy­mie­rzył, wstrzy­mał od­dech i… Po­tęż­ne wy­ła­do­wa­nie tra­fi­ło w wieżę tuż obok niego. Zanim spo­pie­li­ła go wście­kła elek­trycz­ność, wy­sko­czył poza obręb rze­czy­wi­sto­ści.

 

*

 

Ko­lej­na stru­na, ko­lej­ny świat, ko­lej­na moż­li­wość. Me­tro­po­lia tęt­ni­ła ży­ciem, noc roz­świe­tla­ło ty­sią­ce neo­nów. Wę­dro­wiec brnął po­przez pstro­ka­ty tłum ni­czym ogar, który zła­pał trop. Dło­nią ukry­tą w kie­sze­ni ści­skał rę­ko­jeść sze­ścio­strza­ło­we­go re­wol­we­ru na an­ty­ma­te­rię. Tym razem zrobi to twa­rzą w twarz. Zli­kwi­du­je po­ten­cjal­ność śmier­ci i przy­wró­ci utra­co­ny, trans­cen­dent­ny sta­tus. Na za­wsze po­zbę­dzie się stra­chu.

Skrę­cił w ciem­niej­szą alej­kę, która przy na­stęp­nym za­krę­cie zmie­ni­ła się w ciem­ny za­ułek roz­ja­śnia­ny tylko ro­ze­dr­ga­nym, czer­wo­nym świa­tłem uszko­dzo­ne­go neonu, za­wie­szo­ne­go nad pan­cer­ny­mi drzwia­mi. Wę­dro­wiec ru­szył w ich stro­nę, kiedy drogę za­gro­dzi­ła mu zwa­li­sta po­stać. Wy­so­ki dry­blas z po­ło­wą twa­rzy za­kry­tą bla­chą, mie­rzył go wzro­kiem me­cha­nicz­nych oczu, ob­ra­ca­ją­cych się z ci­chym szu­mem ser­wo­mo­to­rów.

– A ty dokąd?

Wę­dro­wiec nie bawił się w wy­szu­ka­ne od­po­wie­dzi. Wy­pa­lił, nie wy­cią­ga­jąc broni z kie­sze­ni. Oczy dry­bla­sa stały się okrą­głe ze zdzi­wie­nia, a chwi­lę póź­niej strze­li­ły z nich iskry. Upadł, nie wy­da­jąc żad­ne­go dźwię­ku. W jego pier­si dy­mi­ła dziu­ra.

Wę­dro­wiec prze­stą­pił przez trupa, lecz zanim do­tarł do drzwi, wy­su­nę­ło się z nich dział­ko me­cha­nicz­ne. Umknął, zanim roz­szar­pa­ły go kule.

Ko­lej­ny świat, w któ­rym nie­mal do­pa­dła go śmierć, ko­lej­ny nie­pra­wi­dło­wy wybór, ko­lej­na po­raż­ka. Wę­dro­wiec na­bie­rał pew­no­ści: los, lub jakiś wszech­po­tęż­ny, wy­my­ka­ją­cy się moż­li­wo­ściom po­zna­nia byt, chro­nił tego, z któ­re­go uczy­nił Cen­trum Zda­rzeń.

 

*

 

Wę­dro­wiec wnik­nął w ko­lej­ną ze strun. Tym razem spró­bu­je oszu­kać los i dowie się, dla­cze­go tam­ten jest aż tak ważny.

Po­wie­trze w mie­ście pod ko­pu­łą przy­po­mi­na­ło za­pa­chem starą szafę, pełną prze­żar­tych mo­la­mi, weł­nia­nych płasz­czy. Jed­nak gdyby Wę­dro­wiec po­wie­dział o tym gło­śno, żaden z tu­tej­szych miesz­kań­ców nie wie­dział­by, o czym mówi. W tej rze­czy­wi­sto­ści wszyst­ko było syn­te­tycz­ne; syn­te­tycz­ne stro­je, syn­te­tycz­ne domy, syn­te­tycz­ne niebo. Syn­te­tycz­ne były też drzwi spe­lu­ny, w któ­rej znaj­do­wał się Cen­trum Zda­rzeń.

Wę­dro­wiec zmru­żył oczy w pół­mro­ku i wy­ło­wił z niego przy­gar­bio­ną po­stać. Pew­nym kro­kiem pod­szedł i usiadł na są­sied­nim ho­ke­rze. Za­mó­wił syn­te­tycz­ne piwo i w lu­strze za­wie­szo­nym na ścia­nie za barem za­czął ob­ser­wo­wać tego, na któ­re­go po­lo­wał. Cen­trum nie miał w sobie ni­cze­go szcze­gól­ne­go. Wy­glą­dał jak spło­szo­ny, wy­gło­dzo­ny stu­den­cik, z ocza­mi prze­krwio­ny­mi od wpa­try­wa­nia się przez dłu­gie go­dzi­ny w mo­ni­tor kom­pu­te­ra. Zu­peł­nie nie pa­so­wał do tego miej­sca, peł­ne­go twar­dych zde­spe­ro­wa­nych męż­czyzn i do­świad­czo­nych przez życie ko­biet.

Gdzieś w głębi sali wy­bu­chła sprzecz­ka, a pod­nie­sio­ne głosy przy­cią­gnę­ły uwagę chło­pa­ka. Wę­dro­wiec wy­ko­rzy­stał ten mo­ment, aby wrzu­cić do jego na­po­ju pa­styl­kę – nar­ko­tyk prze­pę­dza­ją­cy obawy i roz­wią­zu­ją­cy język. 

Są­cząc piwo, Wę­dro­wiec ob­ser­wo­wał, jak z każ­dym ko­lej­nym ły­kiem stu­den­cik otrzą­sa się z ner­wo­wej nie­pew­no­ści.

– To miej­sce nie wy­glą­da na bez­piecz­ne – za­ga­ił Wę­dro­wiec – czę­sto tu by­wasz?

– Ee… Ja? Tak. To zna­czy nie.

Wę­dro­wiec zdo­łał utrzy­mać na war­gach do­bro­dusz­ny uśmiech, z tru­dem po­wstrzy­mu­jąc się przed ko­lej­ną próbą mordu. Nie chciał jed­nak po­now­nie igrać z chro­nią­cym chło­pa­ka losem. Przy­naj­mniej jesz­cze nie teraz.

– Wie­rzysz w Boga? – za­py­tał.

– Ee… Co?

– Py­ta­łem, czy wie­rzysz w ist­nie­nie Boga.

Chło­pak strze­lał spło­szo­nym spoj­rze­niem po sali, aż po­cią­gnął spory łyk, który wresz­cie roz­wiał jego zmie­sza­nie.

– Wie­rzę w ist­nie­nie trans­cen­den­tal­ne­go bytu, nie­wzru­szo­ne­go przez upływ czasu – od­parł moc­niej­szym gło­sem. – Wie­rzę w ist­nie­nie nie­zmien­ne­go punk­tu re­fe­ren­cyj­ne­go. Ro­zu­miem po­ję­cie Boga jako ko­smicz­nej sta­ło­ści, która nie pod­le­ga re­la­ty­wi­stycz­nym fluk­tu­acjom.

Wę­dro­wiec za­ga­pił się w jego pod­puch­nię­te, prze­krwio­ne oczy, ha­czy­ko­wa­ty nos, blade za­pa­dłe po­licz­ki i ster­czą­ce na wszyst­kie stro­ny cien­kie, nie­zdro­we włosy.

– Je­steś nim? Czy ty je­steś Bo­giem? – za­py­tał po dłuż­szej chwi­li.

Chło­pak za­krztu­sił się śliną, roz­kasz­lał.

– Co? Ja… – wy­du­kał w końcu i ku zdzi­wie­niu Wę­drow­ca, w jego gło­sie po­ja­wi­ła się nuta wa­ha­nia. – Nigdy tak o tym nie my­śla­łem, ale… może.

– Wy­ja­śnij.

Cen­trum Zda­rzeń ro­zej­rzał się ukrad­ko­wo po sali i na nowo spoj­rzał na roz­mów­cę. Wę­dro­wiec po­czę­sto­wał go swoim naj­ser­decz­niej­szym uśmie­chem, choć z tru­dem nad sobą za­pa­no­wał, aby nie ze­rwać się z miej­sca i nie po­trzą­snąć nim za ra­mio­na. 

Chło­pak pod­jął wresz­cie de­cy­zję, na­chy­lił się i po­wie­dział kon­fi­den­cjo­nal­nym tonem.

– Chodź, po­ka­żę ci.

Wy­pro­wa­dził Wę­drow­ca na tyły spe­lu­ny, do bu­dyn­ku wy­glą­da­ją­ce­go jak opusz­czo­na fa­bry­ka. Prze­szli przez nie­czyn­ne hale pro­duk­cyj­ne, aż do­szli do so­lid­nych, zbro­jo­nych drzwi. Chło­pak wstu­kał kod w panel na ścia­nie. Gdy przej­ście się otwar­ło, ru­szył przez oświe­tlo­ny świa­tła­mi awa­ryj­ny­mi ko­ry­tarz. Jego wcze­śniej­sza nie­pew­ność i za­gu­bie­nie znik­nę­ły bez­pow­rot­nie. Szedł teraz wy­pro­sto­wa­ny, a jego twarz zda­wa­ła się pro­mie­nio­wać we­wnętrz­nym ul­tra­fio­le­tem.

Pchnął ko­lej­ne drzwi i uśmiech­nął się dum­nie.

– Oto moje kró­le­stwo!

Wę­dro­wiec gwizd­nął mi­mo­wol­nie. Po­miesz­cze­nie ude­rza­ło szpi­tal­ną bielą i ste­ryl­ną czy­sto­ścią. Pod jedną ze ścian usta­wio­no ogrom­ne szafy ser­we­rów, po­łą­czo­nych z mo­ni­to­ra­mi, na któ­rych spły­wa­ły zie­lo­ne cyfry kodów. Po­środ­ku znaj­do­wał się spory stół, za­sta­wio­ny na­rzę­dzia­mi chi­rur­gicz­ny­mi oraz naj­no­wo­cze­śniej­szym sprzę­tem la­bo­ra­to­ryj­nym, na jaki ta rze­czy­wi­stość mogła sobie po­zwo­lić.

Ktoś musi go fi­nan­so­wać – uświa­do­mił sobie Wę­dro­wiec. – Ktoś, kto byłby gotów zabić za to, co tutaj po­wsta­je.

Chło­pak z na­masz­cze­niem pod­niósł pro­bów­kę z po­ły­sku­ją­cym sre­brzy­ście pły­nem.

– Każdy czło­wiek ma swoją in­dy­wi­du­al­ną aurę, in­dy­wi­du­al­ną ener­gię, którą zdo­ła­łem uchwy­cić w cząst­ki róż­nicz­ko­we. To, co wi­dzisz, to owe cząst­ki wła­śnie; na­sie­nie życia; iskra stwo­rze­nia; nuty przy­szło­ści. – Słowa wy­pły­wa­ły z niego rwą­cym po­to­kiem, jakby nar­ko­tyk osta­tecz­nie znisz­czył za­trzy­mu­ją­cą je tamę. – To na­no­bo­ty, które po­tra­fią prze­cho­wać ma­try­cę duszy i na­mna­ża­jąc się, od­wzo­ro­wy­wać ją w nie­zli­czo­nych ilo­ściach kopii. Są za­pro­gra­mo­wa­ne na prze­trwa­nie. Będą chro­nić no­si­cie­la, le­czyć go, od­twa­rzać jego znisz­czo­ne frag­men­ty. Będą po­tra­fi­ły to zro­bić, nawet jeśli pier­wot­ny or­ga­nizm ule­gnie cał­ko­wi­tej za­gła­dzie, lecz prze­trwa choć jeden mi­kro­sko­pij­ny bot. Za­pew­nią mu nie­śmier­tel­ność. I… i tak! Uczy­nią go Bo­giem!

Ostat­nie zda­nie nie­mal wy­krzyk­nął, a cisza, która po nim za­pa­dła, była gęsta i na­pię­ta ocze­ki­wa­niem.

Wę­dro­wiec uniósł dłoń i de­li­kat­nie trą­cił pal­cem szkło pro­bów­ki. Znaj­du­ją­cy się w niej płyn po­ru­szył się ni­czym żywa isto­ta. Ma­try­ca duszy umiesz­czo­na w na­no­bo­cie… To nie mogło być praw­dą. Coś ta­kie­go nie miało prawa ist­nieć. A jed­nak… Ten chło­pak po­ja­wiał się we wszyst­kich stru­nach, a jego obec­ność była wy­ro­kiem dla Wę­drow­ca. Czy to stwo­rze­nie na­no­bo­tów uczy­ni­ło zeń Cen­trum Zda­rzeń?

– Jak to dzia­ła? – za­py­tał Wę­dro­wiec.

Chło­pak uśmiech­nął się w wy­raź­ną dumą i się­gnął po me­ta­lo­wą strzy­kaw­kę. Na­brał nie­wiel­ką ilość płynu, na igle za­mi­go­ta­ła sre­brzy­sta kro­pla.

– Wy­star­czy wpro­wa­dzić je do krwio­obie­gu – wy­ja­śnił.

Wę­dro­wiec ru­chem szyb­szym niż świa­tło się­gnął po strzy­kaw­kę i od­sko­czył w głąb sali. Wbił igłę w przed­ra­mię i na­ci­snął tło­czek, zanim kto­kol­wiek zdą­żył­by za­re­ago­wać. Od­rzu­cił głowę w tył i wy­buch­nął trium­fal­nym śmie­chem. Tyle nie­uda­nych prób, tyle za­ma­chów, a teraz to on sta­nie się Cen­trum Zda­rzeń, to on sta­nie się Bo­giem!

– Co ty zro­bi­łeś – wy­szep­tał chło­pak po­bie­la­ły­mi war­ga­mi. W jego oczach od­ma­lo­wał się strach, ale także cień cho­rej fa­scy­na­cji.

Wę­dro­wiec po­czuł nagłe ukłu­cie nie­po­ko­ju, które mo­men­tal­nie prze­szło w strach, gdy miej­sce po igle prze­szył ostry ból. Ze zgro­zą do­strzegł, jak skóra na przed­ra­mie­niu ciem­nie­je. Krzyk­nął. Spró­bo­wał zmie­nić się w ener­gię, lecz nie mógł. Ma­te­ria przy­ku­ła go do tego miej­sca, do tej stru­ny rze­czy­wi­sto­ści. Do­padł do stołu, chwy­cił skal­pel i wbił w ciało; sap­nął, gdy ostrze we­szło ni­czym w masło. Od­cię­te przed­ra­mię upa­dło na zie­mię, lecz za­miast krwi, sypał się z niego pył. Czar­ne plamy ob­ję­ły już skórę nad ki­ku­tem i pięły się wyżej.

– Nie, nie, NIE! – wrza­snął Wę­dro­wiec i utkwił roz­go­rącz­ko­wa­ny wzrok w Cen­trum Zda­rzeń. – Coś ty mi zro­bił?

– Na­no­bo­ty po­sia­da­ją ma­try­cę MOJEJ duszy. – Na war­gach chło­pa­ka po­ja­wił się gry­mas uśmie­chu, zmie­nia­ją­cy twarz w maskę sza­leń­ca. – Ten świat po­trze­bu­je tylko jed­ne­go Boga. Po­trze­bu­je mnie!

Wę­dro­wiec cof­nął się, po­zo­sta­wia­jąc za sobą czar­ny całun pyłu. Chciał krzy­czeć, lecz dła­wił się po­pio­łem. Zanim na za­wsze roz­padł się w proch, jego nik­ną­ca świa­do­mość po­czu­ła jesz­cze, jak stru­ny wszech­świa­ta drga­ją i spla­ta­ją się w tym jed­nym punk­cie cza­so­prze­strze­ni. W cen­trum zda­rzeń.