Skok na ślub

1.

Dookoła jeden z drugim,

Jak nie nerwus, to histeryk

 

Irène zapłaciła, uśmiechnęła się. Spięte na czubku włosy ozdabiał srebrny diadem. Wyszła z salonu fryzjerskiego. Służbowy zegarek zawibrował.

– Biorę ślub, kretynie. – Nawet nie spojrzała, kto dzwonił. Ale tylko Enzo mógł zawracać jej głowę w takim dniu, pewnie mając zamiar posmęcić, że świat to straszne miejsce i wszyscy umrzemy, bo podróże w czasie to igranie z Bogiem.

– Wiem.

Głos nie należał do Enzo. Był niski, chrapliwy, lekko zdyszany. Alan Moulin.

– wkroczyAlan… Znaczy, szefie, ja…

– Jesteś na urlopie, wiem.

– Dziś biorę ślub.

– Wszystko wiem, Irène. Jest sprawa.

– Za dwie godziny mam ślub.

– Być może.

Irène stanęła na środku chodnika. W aucie przy krawężniku siedział jej ojciec, patrzył wyczekująco.

– Alan, nie rozumiem…

– Skok w przeszłość. Potężny. Ponad tysiąc lat, więc tylko ty możesz się tym zająć.

– Pracuję z Enzo i Gillertem, może oni…

– Wykluczone. Enzo w soboty ma obowiązkową grę w bilarda, a Gillert wyjechał służbowo.

– Jakie służbowo? Gillert zdradza żonę i tylko udaje oficjalny wyjazd!

– Tak, tak. – Moulin chrząknął. – Nie możemy go ściągnąć, bo jego żona nabrałaby podejrzeń.

– A co mnie to… Alan – w tym czasie pomachała ojcu, dając znak, żeby nie wysiadał – niech Gillert nie mówi nic żonie i udaje, że to ten służbowy wyjazd.

– Jego żona nie jest głupia. Zazwyczaj. Ale sfabrykował umowę na wielki skok, więc taki nagły powrót, kolejna umowa? Nie, to się nie uda.

– A Enzo? – Irène ruszyła w kierunku samochodu. – Ten bilard…

– Zalecenia lekarza.

– Myślałam, że to hobby. – Irène otworzyła drzwi forda.

– Nie, po skoku do ludzi pierwotnych… Chyba pamiętasz, że wtedy…

– Tak, leczył się, oberwał maczugą prosto w jaja. – Wsiadła do auta. – Ale chyba jeden bilard mniej…

– Wykluczone. Nie chcę nawrotu jego choroby.  Już i tak pół roku przerwy, kiedy powrócił do roli kapłana, kosztowało mnie zatrudnianie młodych i pazernych na zawładnięcie czasem stażystów. Sama widzisz – zostałaś tylko ty.

– Córciu… – Ojciec patrzył na nią zatroskanym wzrokiem.

Irène przytknęła palec do ust.

– To rozkaz przełożonego. Zamelduj się u mnie za dziesięć minut, jesteś blisko pracy, widziałem z okna jak wchodzisz do samochodu.

I koniec połączenia.

– Słyszałeś? – Irène opuściła rękę. Lśniący na zielono zegarek nie pasował do białej sukni ślubnej z jedwabiu.

– Słyszałem. – Ojciec położył ręce na kierownicy. – I co teraz?

– Jedź po Louisa. Niech weźmie mój przenaszacz z sejfu w sypialni.

– Jesteś pewna? Nie musisz w czasie urlopu…

– Jeszcze jakiś kretyn dokona skoku i znowu będę musiała wszystko naprawiać… Tak, tatko, jestem pewna. Muszę to zrobić.

 

***

 

– Gillert, raz w życiu bądź mężczyzną!

– Wiesz, że czuję się kobietą…

– No to pomyśl o solidarności jajników! – Irène aż napluła na zegarek.

– Nie mam jajników.

– Świetnie! Raz facet, raz baba, jak ci wygodnie… To bądź chociaż człowiekiem!

– Jestem potworem, zdradzam żonę, wstyd mi trzymać kochanka za rękę publicznie… Nie, Irène, nie jestem człowiekiem. Nie przyjadę, nie wezmę skoku za ciebie. Planuję już inny skok.

Irène uderzyła pięścią w guzik przywołujący windę. Biurowiec Straży Skoków miał przyciemniane szyby i bladoniebieskie światła na ścianach.

Wybrała numer do Enzo.

– Świat jest szatańskim pomiotem!

– Jezu, nie truj znowu, ja…

– Nie mieszaj w to Jezusa! On jako jedyny próbował coś naprawić, ale nie, oczywiście, ukrzyżowali go, ty też to zrobiłaś…

– Enzo, nikogo nie ukrzyżowałam! Słuchaj, jadę do szefa i…

– Twoje grzechy go tam przybiły! Do tego wielkiego krzyża! Nie czujesz skruchy?

– Mam ślub, dzisiaj.

– Nie zaprosiłaś mnie! Tak, było mi przykro, ale zmówiłem modlitwę za podłych ludzi bez Jezusa w sercu.

– Super, dzięki, jesteś wspaniałym kolegą. Czy mógłbyś przyjechać do biura?

– Niestety, zło jest na moim korytarzu.

– Co?

– Zło!

Irène wzięła głęboki oddech. Szła z zegarkiem przy ustach, ale zacisnęła pięść.

– Jakie znowu zło?

– Sprzątaczka słucha takich starych piosenek, w dodatku w twoim ojczystym języku. W jednej śpiewają „Pokażę ci, czym moja miłość jest – dla ciebie zabiję się”. To udawanie Jezusa, który zabił się za nasze grzechy i tak udowodnił miłość! Nie mogę wyjść, bo dopadnie mnie jej zła aura. A potem mam bilard na odstresowanie.

– Może przekonaj lekarza, żeby przełożył ten bilard?

– Jakiego lekarza?

– Tego, co zalecił bilard.

– Lekarz nic o tym nie wie, gram dla przyjemności.

Irène dotarła pod gabinet Moulina. Wściekle wparowała bez pukania.

– Ładna suknia – zauważył Moulin. Stał przy oknie, rozluźniony, ze szklanką koniaku. Zgolił wąsy, które miał pół życia i wyglądał inaczej, trochę młodziej. Chudy, wysoki, ale wciąż łysiejący. – To ta sama, co przymierzałaś dla mnie?

– Nie pochlebiaj sobie.

– Irène – westchnął Alan – naprawdę z wielkim bólem patrzę, jak popełniasz największy życiowy błąd.

– Bo wychodzę za odpowiedniego człowieka?

– Nie, bo wychodzisz za kogoś innego niż ja.

– Pychy ci nie ubyło. – Irène prychnęła. – Ale ja mam dość twojego gadania. Mów, co to za skok, co do nas ściągnęło?

– Zawsze kochałem twoje przywiązanie do pracy. Jesteś jak ja – pracoholiczka całym sercem…

– Gadaj, co przywiało ze skokiem.

– Kiedyś do mnie wrócisz. Są rozwody, są…

– Alan!!!

– Przeniosło do nas dinozaura.  

Irène uniosła brwi.

– Ale takiego świecącego – dodał Moulin – nowy gatunek. Odkryliśmy przełom w prehistorii… Tylko trzeba go odesłać, bo ledwo udaremniliśmy dwa włamania.

– Chcą go zabić?

– Gdzie tam! Jedni chcieli sklonować, zrobić drugi Park Jurajski! A te zwierzoluby to planowały go wypuścić, niech se lata po świecie wolny, a co!

– I co z nimi zrobiliście?

– Daliśmy do jego klatki, niech ich zeżre, włamywaczy podłych! Nie cierpię tych drani, co wpadają jak do siebie, podłe szuje…

– Ja nie. – Do pokoju wkroczył Louis. Był w niebieskim garniturze i wystającej spod niego białej koszuli. Miał blond loki, posturę rzymskiego wojownika i opaloną skórę. W ręku trzymał bukiet frezji.

– Jak tu wszedłeś? – Moulin poczerwieniał. Wąsy na jego twarzy znowu się pojawiły, a więc wcale ich nie zgolił, zamaskował słabym hologramem, który musiał mieć czasowe działanie.

– Jestem w tym dobry. – Louis podał rękę Irène.

– Nie tylko w tym – szepnęła Irène. – Idziemy razem – dodała głośniej. Patrzyła wyzywająco na pracodawcę.

– Nie możecie, to ja miałem… To miał być nasz ślub… Skok! Chodziło mi o skok.

– Gadaj, co to za skok. – Louis wycelował w Moulina bukietem kwiatów od drugiej strony. W łodygach był ukryty laserowy blaster. – Bez wykrętów!

– Dinozaur. Ktoś znalazł jednego i trzeba go przenieść w przeszłość.

– Idziemy. – Louis spojrzał na zegarek. – Do ślubu pozostały dwie godziny. Zdążymy! Aż mi serce rośnie na myśl o przygodzie! Jak w dawnym życiu! Ekhem…

– Zdradziłaś zasady naszej firmy! – Moulin aż tupnął. – Zabrałaś kogoś z przeszłości, przy okazji skoku!

– A tak! Zabrałam! – Irène podparła ręce pod boki, ale ześliznęły się po jedwabnej sukni aż na biodra. – Bo moja matka miała dość słuchania w kółko jak śpiewam „Gdzie te chłopy?”.

– Irène, nie wiedziałem, że ciągle śpiewasz… – Moulin posmutniał. Sięgnął po butelkę koniaku, nalał drugą szklankę do połowy. – Też jestem na to chory.

– To nie choroba.

– Wiele nas łączy – kontynuował Moulin, wciskając szklankę w rękę Irène. – Wypijmy za to. Wybaczę ci błąd przeszłości.

– Nie piję przed przysięgą – Irène oblizała usta – ale niech będzie. Jeśli to pozwoli zapomnieć o sprowadzeniu Louisa…

Stuknęły szklanki. Wypili.

– Skąd go zabrałaś? – Moulin zrobił krok w jej stronę. – Jaki wiek?

– Nie wiem. – Irène popukała tipsami w grube szkło. – To było jak Gillert zaczął wariować przy próbie spalenia go na stosie w średniowieczu…

– Ach – westchnął Moulin.

 – Wykonałam skok w przypadkowy czas, znowu palili na stosie jakieś niewinne kobiety uznane za czarownice… Zobaczyłam Louisa, którego chcieli przebić mieczami, i tak jakoś uratowałam go przed powrotem – dokończyła Irène.

– I oczywiście zapomniałaś zabrać im przenaszacz Gillerta…

– Nie mogłam ryzykować, że mnie też dopadną!

– Dość gadania! – Louis podniósł rękę. – Czas na przygodę!

 

 

2.

Bojownicy spraw ogromnych

Owładnięci ideami

 

Wpadli do magazynu, w którym znajdowała się laserowa klatka. W środku, tyłem, dojrzeli fosforyzujące cielsko wielkiego gada. Był zielonkawy, z imponującym ogonem zakręconym i skierowanym w górę, o skrzydłach złożonych, ale potężnych jak trzy słonie. Stwór sięgał aż do sufitu. W rogu klatki były cztery trupy ludzi, którzy próbowali uciec przez laserowe kraty i oczywiście spaliła ich nowoczesna technologia. Oprócz tego dwie osoby stały tuż przy ogonie i masowały go z wielką werwą. Mężczyzna w czerwonej chuście i kobieta z czapką z daszkiem założoną tył na przód – a na daszku wymalowany T-Rex.

– Zabrać truchła padalców – powiedział do zegarka Moulin. W suficie otworzyła się klapa i wypadły z nich dwie osoby na linach. Wisząc w powietrzu za nogi, chwyciły zwłoki sprawnie i szybko, nawet lepiej niż na filmach akcji. Odjechali w stronę dziury w suficie i zniknęli za nią tak szybko, że nikt nie zdołał mrugnąć.

– Co robicie? – Irène skierowała pytanie do masujących dinozaura ludzi, ale gad zaczął obracać się w ich stronę.

Louis zamarł, Moulin zakręcił wąsy.

– Służą mi – rzekł dinozaur i już stał przodem do nich. Na ziemi, tuż za nim, leżała wielka, obśliniona i nadpalona szmata.

– To Świecący Smok – szepnął Louis w ciszy, jaka nastała.

– Smoki na Ziemi? – parsknął Moulin. – To dinozaur! Ma skrzydła jak pterodaktyl… Fakt, o wiele większe, ale co my wiemy o tych parszywych gigantach, co latały po świecie?

– Jestem smokiem! – sapnął stwór. – I jako już ostatni przedstawiciel mojej wymarłej, wybitej przez ludzi rasy… Mówcie mi po prostu Smok.  

Moulin rozdziawił usta.

– Gdybyście nie wcisnęli mi tej ohydnej szmaty w usta – rzekł urażony Smok – już dawno bym wszystko wyjaśnił. Ale widzę, że pogardzane przez was dinozaury były bardziej kulturalne.

– Szmata była, żebyś nie skrzeczał w transporcie – zmieszał się Moulin. – Wybacz nam, panie Smoku, głupio wyszło. Ale nie możesz żyć w tych czasach.

– Nawet nie chcę! – Smok machnął ogonem, zrobił wgłębienie w podłodze. – Nie można tutaj znaleźć prawdziwej miłości! Odeślijcie mnie, i to szybko, ale w cywilizowany sposób.

– Jasne. – Moulin pokiwał głową.

– Tylko potrzebuję zadośćuczynienia.

– Jedzenia? – Moulin podkręcił wąsa.

– Nie, oczywiście, że nie! Co ja jestem, człowiek, żeby myśleć żołądkiem? Mam ślub i jestem spóźniony, przypadkiem zgubiłem kostkę do podróży w czasie, takie to małe, wiecie…

– No tak, tak – mruknął Moulin. – To czego byś chciał?

– Gości weselnych, was. Obiecałem kochanej Laurusi, że będzie mieć niezapomniane wesele i jak przyprowadzę kogoś innego niż diplodoki, wybaczy mi spóźnienie.

– Jeśli tylko tyle – zgoda.

– Moulin, ale jaka zgoda? My też mamy ślub – prychnęła Irène. – Chcemy zostać. Idź sam.

– Nie, nie – wychrypiał Louis. – Ta przygoda… Od dawna marzyłem o czymś takim. Możemy uznać to za podróż poślubną, tylko że przed weselem, nowocześnie.

Irène uniosła brwi, ale w tym momencie zadzwonił zegarek szefa.

– No? – Moulin chrząknął.

– Co mówi złośliwa prostytutka, kiedy wychodzi od klienta?

– Gillert, nie teraz…

– Ale to mój nowy żart, sam wymyśliłem. – Usłyszeli chichot. – No, co mówi? – Po chwili milczenia, dokończył: – Powodzenia w leczeniu.

– Ależ to dobre! – Smok roześmiał się. – No co? – Spojrzał na ani trochę nierozbawione twarze pozostałych. – Wiecie, że u dinozaurów prostytutki są wymarłym gatunkiem?

Gillert jako jedyny zaczął chichotać.

– Co to za koleś? – zapytał. – Chcę go poznać, koniecznie!

– Jestem smokiem, miło mi. Tylko wiesz – dodał szybko – właśnie wracamy na moje wesele i nie możemy dłużej gadać.

 – Czekajcie… Jestem na tarasie firmy, zjadę windą i przeniosę się z wami.

– Co? – Irène zmrużyła oczy. – Mówiłeś, że wyjechał! – Wycelowała palcem w Moulina.

– Musiałem dotrzymać tajemnicy. – Szef chrząknął. – Gillert, on…

– Doskonale, doskonale – przerwał smok i zatarł wielkie łapy.

Po chwili do magazynu wpadła osoba o długich blond włosach i mocno pomalowanych na czerwono powiekach.

– Gillert… – wyjąkała Irène. Wciąż był trochę zbyt kanciasty na twarzy, ale z gładką cerą i kolczykami-motylami przypominał kobietę. W obcisłym kombinezonie uwypuklały się krągłe kształty.

– Nie skoczyłeś? – wypalił Moulin.

– Jestem tchórzem… Miałem skoczyć, chciałem, wypiłem kilka głębszych na odwagę… Ale zanim przyszła odwaga skąpana w alkoholu, byłem zbyt pijany, żeby wstać i podejść do barierki… A potem otrzeźwiałem i znowu nie miałem odwagi.

– Mogę ci pomóc – zaoferował Smok. – Dobrze rzucam. I to z takiego wysoka, że na pewno umrzesz! Ale najpierw mój ślub.

– Wszystko podsłuchałem! – Do magazynu wpadł zziajany mężczyzna obwieszony krzyżami, w tym jednym złotym na cienkim, długim łańcuszku. Był w płóciennym worku pokutnym i sandałach. Łysy, blady i z wielkim nosem. – To wbrew naukom Jezusa! Nie ma w Biblii mowy o smokach! Ale jest o bestii! Tak, tak, pisał o tym święty Jan, cytuję: „Smok dał jej swoją moc, swój tron oraz wielką władzę”*! Już teraz wiadomo, skąd smok w Biblii, wszystko ma sens, Bóg do mnie przemówił, kiedy Irène nie rozłączyła połączenia i podsłuchałem was od początku do końca!

– Weźmy go na wesele, a zapomnę o urazach – rzekł smok z wielkim uśmiechem.

– O, tak, weźcie mnie, zabiję bestię i wypełnię słowa Pana!

– Czujesz ten zew przygody? – zapytał Louis, a jego oczy błysnęły z podniecenia, kiedy złapał Irène za rękę. A potem bardzo mocną ją objął. Dołączyli do reszty, a Moulin wyjął przenaszacz, czyli małą kostkę zawieszoną na łańcuszku.

– Poproszę sto milionów lat wstecz. – Smok wyszczerzył zęby. I wtedy osoby wcześniej czyszczące mu ogon, pobiegły na laserowe kraty i zginęły. – Szkoda. Dobrze mi służyli.

– Zabrać truchła z magazynu – zarządził Moulin.

– Coś mi tu nie gra… – mruknęła Irène. – Dinozaury… Ale skąd tam przenaszacz…?

 

 

3.

Gdzie ci mężczyźni

Na miarę czasów

 

Trafili do świata, w którym oddychanie było tak trudne, jak samobójcze próby Gillerta. Wszędzie gęste poszycie leśne, wielkie skały porośnięte mchem, olbrzymie paprocie o soczysto zielonych liściach, muskające ich ciała. A tuż nad głowami szary jak głaz diplodok podjadający gałązki.

 – To twoja Larysa? – zapytał konspiracyjnie Moulin.

– Laurusia – poprawił Smok. – I nie, to jakiś dinozaur. Mam lepszy gust.

– W sensie… ten ślub to nie z dinozaurem? Myśleliśmy…

– Ludzie i myślenie! Dobre – zarechotał Smok. – Poznaliście mnie i od razu przylecieliście na mój ślub. Nie ma w was zalążków inteligencji, są tylko – spojrzał na Irène – praca ponad miłość. – Zerknął na Louisa. – Żądza przygody. – Skierował wzrok na Moulina. – Lizusostwo. – Przeniósł spojrzenie na Gillerta. – Strach przed śmiercią. – Popatrzył na Enzo. – Chęć zabijania. Cała ludzkość w pięciu postaciach.

– Nie jesteś wcale dżentelmenem! – Moulin aż poczerwieniał. – Łamiesz umowy jak zwykły gad!

– Och, tak, powyzywaj mnie. – Smok oblizał się. – Zagotowany będziesz smaczniejszy.

Irène ścisnęła mocniej rękę Louisa, wciąż dziwnie milczącego.

– Ale mnie zrzucisz z wysoka, prawda? – pisnął Gillert.

– Mogę zapewnić ci lot prosto do mojej paszczy. – I zaśmiał się Smok okrutnie i zupełnie inaczej niż w momencie słuchania kawałów. Bo tak też działa świat i otoczenie, które zmienia ludzi w gady, a gady w ludzi.

– Giń, sługo bestii! – Enzo doskoczył do Smoka z krzyżem, lecz oberwał ogonem i poleciał w krzaki. Być może taki był koniec pierwszego wyznawcy Chrystusa w czasie kredy. Nikt nie sprawdził, czy Enzo żyje.

Wszyscy spochmurnieli.

– A teraz rozbieramy się, raz-raz. Albo skręcę wam karki! I żadnego kombinowania, mam na was oko!

Groźba zadziałała. Zrzucali ciuchy w pośpiechu.

– A teraz – wystawił ogon przed Moulina – dawaj przenaszacz.

Ostatnia nadzieja zniknęła.

– No, dalej, idziemy parami. – Smok machnął skrzydłami, chwycił nieprzytomne ciało Enzo. Zwisało mu teraz w rękach jak wór kartofli. – Nie ma ścieżek, ale jesteśmy blisko.

I dotarli do przystrojonej liśćmi jaskini. Drzewa, które przed nią rosły, były wysokie, choć bez gałęzi. Na trawie kwitły białe kwiaty, jedne z pierwszych na Ziemi. A tuż przy metalowym garnku krzątała się naga kobieta.

Rude włosy spływały aż do szerokich bioder. Na jednym z ud miała bliznę po głębokim cięciu mieczem. Bose stopy ozdobiła bransoletką z kamieni. Pomiędzy piersiami tkwił zawieszony na łańcuszku kieł mięsożernego dinozaura. Stanęła od razu, kiedy tylko ich ujrzała.

– Co tak długo?! – Zmarszczyła nos i chwyciła się pod boki. – Wiesz, ile czekałam?!

Smok otworzył szeroko ramiona, upuszczając Enzo.

– Lauru…

– Nie do ciebie mówię, porywaczu!

Wszyscy zamarli.

Louis, wciąż ściskający bukiet, podszedł do nagiej kobiety.

– Wszystko przewidziałaś, Lauro. – Podał jej bukiet. – A kiedy znikniesz ze swoich czasów, tylko nowe ślubowanie może zaprowadzić cię do bram prawdziwej miłości – zaintonował. – Długo nie rozumiałem przepowiedni, którą wyśpiewałaś w trakcie wizji. Moja najdroższa wiedźmo…

– To moja wiedźma! I moja żona!

– Nigdy! – krzyknął Louis. Laura chwyciła go za ramię.

I wtedy, kiedy Smok rzucił się w ich kierunku, a Irène myślała, że już gorzej nie zostanie zdradzona i poniżona, Louis wyjął z bukietu jej kostkę. Kochankowie zniknęli tak szybko, jak szybko Enzo oberwał ogonem. I tylko bukiet spadł na trawę.

– Nieeee! – zaryczał Smok. I nagle oklapł, usiadł ciężko. – Po ślubie mieliśmy razem podróżować w czasie, odkrywać ludzkie smaki na przestrzeni dziejów… Mówiła, że zrobi krem z ludzkiej krwi na moje odciski na stopach… – Zachlipał.

– Wiesz, mój ukochany powiedział to samo – rzekł Gillert i bez skrępowania przysiadł obok Smoka. – Nawet chciałem się zabić.

– Też planował mordować ludzi, żeby zrobić z nich krem? – Smok podniósł załzawioną głowę.

– Nie, mówił o podróżach – odparł Gillert. – I w końcu zgodziłem się pożyczyć mu przenaszacz…

– Co zrobiłeś?! – wrzasnął Moulin.

– Tak, szefie. – Gillert odgarnął włosy za ucho. – Tylko dostał go w swoje ręce… i odszedł. Na zawsze. Wiem, że za stracenie przenaszacza grozi więzienie, a ja… Myślicie, że nadaję się do więzienia?

Spojrzeli na niego. Chudy, nagi – niby kobiecy, ale wciąż z męskimi rysami, z męskimi narządami. I wtedy nagle zaczął płakać tak żałośnie, że Smok przyciągnął go wielką łapą i objął w niezdarnym uścisku.

– Już, już. No, starczy tego mazgajenia, pomyśl o Irène, ten jej przyszły mąż zrobił to samo. Nic tak nie krzepi jak cudze nieszczęścia.

Irène, dotąd milcząca, podeszła do Smoka i kopnęła go w łapę.

– To twoja wina! Gdybyś nas tu nie zabrał… Louis, on…

– Od zawsze był z innego świata. – Moulin położył rękę na jej ramieniu. – Mówiłaś, że wszystko nazywał magią, że zamieszkaliście na wyspie i tam łowił ryby, prawda? Więc czemu ślub w mieście?

– Bo moja mama chciała w tym samym kościele, co ona.

Smok zarechotał i rzekł:

– Przypadek, w którym teściowa ratuje zięcia.

Irène zrobiła jeszcze dwa kroki, po czym chwyciła bukiet. Wycelowała końcówką w Smoka.

– Zaraz wypalę ci ten głupi uśmieszek.

– Nie, czekaj! – Gillert wstał. – Chciałem umrzeć, prawie to zrobiłem… No, znaczy wypiłem, żeby to zrobić, a to już coś… Ale jak usłyszałem żarty Smoka i trafiliśmy tu… A ja jestem nagi i nie czuję wstydu… Coś we mnie odżyło. Chcę jednak żyć!

– I co ma do tego dziura wypalona w gębie parszywego Smoka?

– Tu są dinozaury, pewnie nawet tyranozaur…! A my jesteśmy tylko ludźmi… Smok może nas obronić.

– Ta szuja chciała nas zjeść!

– Tylko żartowałem z tym jedzeniem – mruknął Smok. – Chodziło o przerobienie was na krem. Ale bez Laury nie mam pojęcia, jak się do tego zabrać. Możecie żyć.

– O, jasne, teraz nagle możemy żyć? Kiedy celuję do ciebie z blastera?!

I wtedy Alan pocałował Irène tak nieoczekiwanie dla wszystkich, że Gillert, korzystając z okazji, wspiął się po ramieniu Smoka i pocałował ten wielki, gadzi pysk.

– Bezbożnicy! Wszystko podejrzałem! – Zza krzaków wyskoczył Enzo. Wciąż w pokutnym worku, z przekrwionym okiem, machający krzyżem na zerwanym łańcuszku. – Zginiecie od gromów Pana!

– To nie przypadek, że przeżył – rzekł Smok. – Miał być ślub…

 

 

4.

No gdzie te chłopy?

Jee!

 

Enzo nie dawał się zastraszyć przez wiele godzin.

– Więc oddawaj łańcuszek, zjem twój krzyżyk – zarechotał Smok. – Gdzie jest krzyż?!

I wszyscy zaczęli skandować: Gdzie jest krzyż?

– Ty bestio… – Enzo przycisnął złoty łańcuszek do piersi. – Wygrałeś tylko dlatego, że nie pozwolę zhańbić krzyża. Pan was ukarze… – szlochał, kiedy stanęli przed nim we czwórkę.

– Zaczynaj, klecho – warknął Smok. – Wciąż marzy mi się krem na odciski.

– Nie bądź dla niego taki ostry – rzekł Gillert. – Będzie tu całkiem sam…

– Nikt nie jest sam, kiedy wierzy. – Enzo pogroził mu palcem. – Nie bluźnij!

– Enzo, dawaj już ten ślub, bo głodna jestem. – Irène poprawiła ślubną suknię. Welon oddała Gillertowi.

– A pamiętasz, jak mówiłem, że do mnie wrócisz? – Alan uśmiechnął się do przyszłej żony.

– Nie wkurzaj mnie, bo zmienię zdanie! – Spojrzała na Smoka, przeniosła wzrok na Gillerta i zakończyła ponure wnioski na Enzo. – Albo nie, potrzeba mi kogoś, kto pomoże przetrwać w tym pokręconym życiu.

– Czy ty, Irène Makowska, bierzesz za męża Alana Moulina i przysięgasz mu miłość, wierność i to, że nie opuścisz go aż do śmierci?

Irène wywróciła oczami.

– No raczej, chyba widać, że nie mam wyboru.

 

***

 

Laura i Louis przenieśli się w nieznane.

– Moja najdroższa… – Louis pocałował jej nagie ramię. – Twoja pieśń… Powtarzałem te słowa bez końca. Nawet kiedy… Wstyd to przyznać, lecz w pewnym momencie poczułem się rozdarty… Irène, ta kobieta, z którą miałem wziąć ślub… Możliwe, że ją kochałem.

– Więc dlaczego mnie znalazłeś? – Laura odsunęła jego głowę.

– Kiedy zobaczyłem Smoka w klatce, przypomniałem sobie, że to on cię porwał. Wtedy, na placu, kiedy chcieli cię spalić za czary, zniknęliście. Prawie zwariowałem ze strachu, rycerze uznali, że wrzeszczę, bo mam diabła za skórą i próbowali zabić… Irène mnie ocaliła. Mówiła, że Gillert zgubił przenaszacz. Smok musiał go znaleźć.

– Ach, to stąd go miał.

– Ale czemu żyliście w czasach dinozaurów?

– Bo nie byłam zbyt chętna na Smoka. Uznał, że zabierze mnie do czasów dinozaurów, bo tam nikt mnie nie uratuje, a ja będę bała się uciec. I miał rację. Wizja mięsożernych gadów…

– Więc dobrze, że Irène zabrała mnie ze średniowiecza.

– Co?

– Tak mówią obecnie na ten okres. 

– Ach. No tak. Smok był już ostatnim ze swojego gatunku, więc trochę zwariował. Chciał małych smoko-ludzi. Przekonałam go, że potrzebuję ślubu i wymyślałam coraz to nowsze zadania, którym miał sprostać. Cieszy mnie, że zdążyłeś na czas.

– Lauro… Zostaniesz moją żoną?

– A kto udzieli ślubu wiedźmie i mężczyźnie, co żył w przyszłości?

– Gdzieś na pewno się uda… – Louis wyjął przenaszacz.

 

 

* Apokalipsa św. Jana 13.3