Opowiadanie uczestniczy w konkursie „Na krawędzi pojmowania” projektu Zapomniane Sny: https://www.zapomnianesny.pl
Jeśli podoba Ci się ta inicjatywa, rozważ darowiznę na stowarzyszenie Mudita: https://stowarzyszeniemudita.pl, które pomaga rodzinom osób z niepełnosprawnościami.
Według licznika w wordzie zmieściłem się w limicie 1000 wyrazów :)
Serdeczne podziękowania dla betujących: Barda oraz Grzelulukasa :)
Uparł się niejaki Marian Skoruta, że odkryje koło na nowo. Mężczyzna miotał się i główkował, ale wszystko wskazywało, że będzie musiał skapitulować wobec niemożliwego zadania. W efekcie chodził po wsi i rzucał w próżnię wymyślne przekleństwa.
Kazimierz Pacuła, przedstawiciel władz sołectwa, a prywatnie przyjaciel Mariana, nie mógł patrzeć na narastającą w mężczyźnie fiksację. Początkowo traktował całą sprawę, jak niewinną osobliwość, ot kaprys człowieka, któremu się nudzi. Gdy jednak obsesja niedoszłego wynalazcy rozwinęła się do tego stopnia, że przestał nawet jeść, Kazimierz postanowił zainterweniować. Uznał, że najlepszym rozwiązaniem będzie przemówienie Skorucie do rozsądku. W tym celu odwiedził przyjaciela, wyciągnął zza pazuchy butelkę samogonu i zagaił.
– Co tutaj widzisz? – Wskazał palcem stojącą nieopodal maszynę rolniczą.
– Ano ciągnik, a co niby? – odpowiedział Skoruta.
– Bardzo dobrze, to powiedz, co wprawia ciągnik w ruch?
– Silnik. – W odpowiedzi Kazimierz przewrócił oczami.
– To inaczej, jaka część ciągnika dotyka ziemi?
– Opony, a te przepytki, to w jakimś konkretnym celu? Zajęty jestem – odburknął Marian.
– Cholera by cię wzięła… – Kazimierzowi puściły nerwy. – Koła, koła ciągnika dotykają ziemi i pozwalają na ruch. A ty się przecież uparłeś na wynalezienie koła. Zatem obawiam się, że jesteś lekko spóźniony, na oko jakieś kilka tysięcy lat.
– To nie są koła, to jakaś prowizorka i postradziecka prowokacja – odpowiedział Skoruta. – Moje będą znacznie lepsze.
– Ale przecież…
– Żegnam ozięble – uciął temat Marian, obrócił się na pięcie i ruszył przed siebie.
Szedł i szedł, aż przekroczył granicę sołectwa, a potem gminy. Gdy opuścił powiat i znalazł się na skraju województwa, postanowił chwilę odpocząć. Miejsce na zaczerpnięcie oddechu wybrał doprawdy wyśmienicie, a była to ławeczka postawiona przy brzegu malowniczej sadzawki, otoczona sosnowym gajem.
Pomimo wyjątkowo spokojnej pogody, woda była zmącona. Marian skupił wzrok, przy brzegu znad tafli wynurzała się i ponownie zapadała w czeluść, malutka postać, coś jakby skrzyżowanie ryby z chomikiem. Mężczyzna bez zbędnej zwłoki ruszył na ratunek osobliwej istocie. Uformował dłonie w prowizoryczny czerpak i pochwycił ją, a następnie wyniósł na brzeg.
Stworzenie kaszlało i charczało, najwyraźniej opiło się wody z sadzawki. W tym czasie Skoruta otaksował je wzrokiem. Pierwsze skojarzenie okazało się niedokładne, stworzenie wyglądało wprawdzie jak krzyżówka chomika z czymś pływającym, ale była to raczej ośmiornica niż ryba. Wielki przedwieczny, ale w wersji mikro, pomyślał zatrwożony Marian. Jasna cholera, uratowałem jakieś Ktulu, czy inne paskudztwo.
Z zamyślenia wyrwały Skorutę słowa wypowiedziane głosem, który przypominał nieudane eksperymenty z wdychaniem helu. Jednocześnie powietrze przeszyła woń przetrawionego alkoholu.
– Szlag by to trafił, byłbym się utopił w tym ścieku. Dziękuję ci, człowieku – wysapało stworzenie.
– Eee, drobiazg – odpowiedział przytomnie mężczyzna. – Marian jestem, a ty? Masz jakieś imię?
– Tak technicznie, to nie mam imienia, ale posiadam numer identyfikacyjny. IKSDE1234567890. – Widząc zatroskaną minę rozmówcy, dodał. – Wiem, że niezbyt to finezyjne, więc jak wolisz, to możesz mi mówić Krzysztof.
– Może być. A tak właściwie, dlaczego się topiłeś? Zważywszy na twoją fizjonomię…
– Widzisz, niby mam te całe macki i w ogóle, ale zasadniczo jestem chomikiem, więc pływać nie potrafię.
– Jak właściwie się tutaj znalazłeś? Bo chyba jesteś nietutejszy.
– Skąd ten pomysł? – zapytał Krzysztof mrużąc przy tym oczy.
– Nie chcę być nieuprzejmy, ale widzisz…
Mutant jedynie się roześmiał.
– Daj spokój, pewnie, że nie jestem stąd. Stworzyli mnie studenci z pobliskiej polibudy. Jak twierdzili, w ramach pracy magisterskiej przeprowadzali eksperymenty na antymaterii, wykorzystując żywe organizmy. Podczas jednej z prób coś wystrzeliło, zassało biedne zwierzaki i puff… Powstałem ja. Oczywiście wyszła z tego wielka chryja, jak profesor odkrył, co się stało, kazał mnie zlikwidować i usunąć wszystkie ślady.
– Ale jakoś uciekłeś? – zapytał Marian.
– Laborantom zrobiło się mnie żal, to dobre chłopaki, tylko trochę nadużywają alkoholu. Zamiast wrzucić mnie do maszynki do mielenia mięsa, postanowili wypuścić na wolność.
– I to tyle?
– Właściwie to na tym mogłoby się skończyć, ale na pożegnanie wyciągnęli jeszcze cytrynówkę. Wypiliśmy rozchodniaczka, potem kolejnego i następnego. Później powtórka, ale na drugą nóżkę. Gdy byłem już poza budynkiem, to nie bardzo wiedziałem, gdzie się udać, więc poszedłem przed siebie. Zanim się zorientowałem, wpadłem do tego cholernego jeziorka. Ot, cała historia.
– Czyli miałeś dużo szczęścia, że byłem akurat w pobliżu. Grunt, że wszystko skończyło się dobrze. No, ale na mnie już czas – powiedział Skoruta i zaczął podnosić się z ziemi.
– Zaczekaj – wychrypiał Krzysztof. – Uratowałeś mi życie, więc spełnię jedno twoje życzenie.
Marian zdębiał.
– Moment, jesteś złotą rybką w przebraniu, czy ki diabeł?
– Żadną tam rybką, zostałem napromieniowany antymaterią, więc mogę jednorazowo zagiąć rzeczywistość, a nawet częściowo zmienić bieg historii. Jest tylko jeden drobny haczyk.
– Wiadomo, zawsze musi być jakieś “ale”… – Entuzjazm Skoruty jakby przygasł.
– Tak, bo widzisz… – Kazimierz ściszył głos. – Antymateria to potężna siła, ale domaga się ofiary.
– Ofiary? – powtórzył beznamiętnie Marian.
– Ano ofiary, z części własnego ciała – potwierdził Krzysztof. – Będziesz musiał poświęcić jakiś organ. Im cenniejszy, tym lepsze osiągniemy efekty.
Marian zadumał się, po chwili oczy mu rozbłysły i zapytał.
– Spełnisz dowolne życzenie?
– Dowolne.
– Powiedz mi jeszcze, ingerencja w historię ma jakieś ramy czasowe? W sensie, to może być kiedykolwiek?
– Żadnych ograniczeń, możemy się cofnąć choćby do początków ludzkości – zapewnił Krzysztof.
– No, to słuchaj…
***
Chwilę później Marian zmaterializował się we własnym domu. Z niekrytym entuzjazmem wybiegł przez drzwi i otaksował wzrokiem okolicę. Z pozoru wszystko było na swoim miejscu, jednak, gdy przyjrzał się dokładniej, odkrył, że u sąsiadów poznikały samochody. W ich miejscu stały okute futurystyczną karoserią sanie, wyposażone w świecące płozy. Takie przywodzące na myśl pojazdy obcych cywilizacji rodem z filmów sci-fi. Czyli tak sobie poradzili bez kół, pomyślał. Pomysłowe, ale na dłuższą metę wydaje się niezbyt ekonomiczne i ogólnie, mało praktyczne.
[pięć lat później]
Prowadzący ceremonię zaprosił na scenę sztokholmskiej filharmonii tegorocznego laureata Wynalazczej Nagrody Nobla.
– Przed państwem wybitny wynalazca z Rzeczypospolitej Polskiej, Marian Skoruta, którego wynalazek, koło, zrewolucjonizował światową gospodarkę. – Gestem zaprosił mężczyznę na mównicę.
Ten podszedł i zbliżył usta do mikrofonu. Po chwili z głośników wydobył się melodyjny sopran, którego nie powstydziłby się sam Farinelli.
– Chociaż od tysięcy lat ludzkość do przemieszczania się wykorzystywała płozy, w głębi duszy zawsze czułem, że można to robić efektywniej i cóż, wygodniej. Proces twórczy wymagał pewnych… poświęceń, które jednak się opłaciły. Przeczucie mnie nie myliło, już pierwsze testy z wykorzystaniem prototypu koła pokazały, że historia tworzy się na naszych oczach.
Szanowny Autorze, miast obszernych komplementów zamieszczę ich podsumowanie: To Jest To!
Pozdrawiam.
Szanowny AdamieKB, pozostając w przyjętej konwencji napiszę: dzięki! :)
Również pozdrawiam! :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Hej
Wracam z komentarzem po becie, zabawnie i pomysłowo :). Samochody na płozach i straszliwe poświęcenie bohatera ( nie każdy mężczyzna, by się na to zdobył :)) – robią robotę, no i chomik ktulu :D. Klikam i pozdrawiam :)
"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."
Yantri
Cześć! ;)
Bardzie
Raz jeszcze serdecznie dziękuję za betę ;) Dzięki też za komentarz i kliczka ;) Strzeż się Przedwiecznych Chomików! ;)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Dla mnie bomba. Ide kliknąć do biblioteki
Hej, Nova!
Dzięki za wizytę, miły komentarz i klika :) Pozdrawiam serdecznie :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Okazuje się, że grunt to mieć dobry pomysł i desperacko dążyć do jego realizacji, a nawet koło da się wynaleźć na nowo. ;D
Idę do klikarni.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Cześć Regulatorzy :)
Okazuje się, że grunt to mieć dobry pomysł i desperacko dążyć do jego realizacji, a nawet koło da się wynaleźć na nowo. ;D
Tylko jeszcze trzeba znaleźć Chomika-Cthulu napromieniowanego antymaterią :P
Serdeczne podziękowania za wizytę i klika :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Humor!
Całkiem mi pasujący.
Ale to raczej coś na “Fantastykę antynaukową”, bo to napromieniowanie antymaterią brzmi jak ukąszenie zmutowanego pająka.
A ze szczegółów – samogon zawsze jest lokalny (chyba że wybraliśmy się na wesele), nie “wprowadza w ruch” a “wprawia w ruch”, zamiast “czeluści” wolałbym “toń”.
Uśmiechnęło w każdym razie :)
Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.
Bardzo proszę, Cezary. :)
Tylko jeszcze trzeba znaleźć Chomika-Cthulu napromieniowanego antymaterią :P
To chyba nie jest duży problem – wystarczy siąść na ławeczce nad brzegiem malowniczej sadzawki, a Chomik-Cthulu niebawem się pojawi. :)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Hej Staruchu! Dzięki za odwiedziny i komentarz. Miło mi, że trafiłem z humorem w Twój gust :)
Ale to raczej coś na “Fantastkę antynaukową”, bo to napromieniowanie antymaterią brzmi jak ukąszenie zmutowanego pająka.
Oj tam, od razu antynauka… Miał być element fantastyczny w opowiadaniu, to jest :) Porównując z moim tekstem o passacie w LPG, tutaj jest naprawdę delikatnie z antynauką :)
A ze szczegółów – samogon zawsze jest lokalny (chyba że wybraliśmy się na wesele), nie “wprowadza w ruch” a “wprawia w ruch”, zamiast “czeluści” wolałbym “toń”.
Dzięki za wyłapanie babolków. Dwa pierwsze poprawiłem, aczkolwiek “czeluści” zostało. Tak mi bardziej odpowiada :)
Pozdrawiam serdecznie! :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
To chyba nie jest duży problem – wystarczy siąść na ławeczce nad brzegiem malowniczej sadzawki, a Chomik-Cthulu niebawem się pojawi. :)
W sumie, coś w tym jest :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Rzekłeś. ;D
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
No, no jest całkiem zgrabnie i zabawnie :)
Rozkmina na temat świata bez koła… ciekawa :)
Uśmiechnąłeś mnie na koniec dnia. Powodzenia w konkursie. :)
Grzelulukasie
Raz jeszcze dziękuję za betę:) Dzięki także za komentarz I klika :)
Koalo
Bardzo mi miło, że szorcik wywołał u Ciebie uśmiech:)
Pozdrawiam! :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Cześć, Cezary^2!
Jesteś bardzo elastyczny, jeśli chodzi o przyjęty styl/sposób narracji. W zasadzie w każdym tekście robisz to inaczej i, co najważniejsze, spójnie (a przynajmniej tak kojarzę XD).
Przy końcówce się uśmiechnąłem, wcześniejsze żarty może jakoś specjalnie mnie nie rozbawiły, ale też nie było cringe’u – ot, wprowadziły w lekki klimat tekstu.
Można by się czepiać technicznych aspektów braku koła, ale z wszystkiego możesz się wytłumaczyć konwencją, w dodatku słusznie, bo przecież nie o to tu chodzi, żeby wszystko było realne.
Bardzo fajnie!
Pozdrówka i powodzenia w krokusie!
Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.
Hej, Krokusie!
Dzięki za wizytę, miłe słowa i dobicie do biblio :)
Jesteś bardzo elastyczny, jeśli chodzi o przyjęty styl/sposób narracji. W zasadzie w każdym tekście robisz to inaczej i, co najważniejsze, spójnie (a przynajmniej tak kojarzę XD).
Jestem aktualnie na etapie szukania TEJ właściwej formy wyrazu myśli, stąd eksperymentuję :P
wcześniejsze żarty może jakoś specjalnie mnie nie rozbawiły, ale też nie było cringe’u – ot, wprowadziły w lekki klimat tekstu.
Taki też był zamysł. Tekst miał być lekki, ale nie komediowy.
Można by się czepiać technicznych aspektów braku koła, ale z wszystkiego możesz się wytłumaczyć konwencją, w dodatku słusznie, bo przecież nie o to tu chodzi, żeby wszystko było realne.
To w ogóle byłby ciekawy temat, ale na inny czas i miejsce. Limit 1000 wyrazów nie pozwalał aż tak szaleć :) Z drugiej strony, Marian w tekście ma takie przemyślenia, że płozy to jednak niezbyt wygodne rozwiązanie ;)
Raz jeszcze dziękuję i pozdrawiam :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Hej!
Opowiadanie jak najbardziej mi się podobało, ale ta chośmiornica nieco okłamała Mariana. Nie jedno, a dwa życzenia spełniła – piękny głos tak trochę w gratisie, ale jednak może się teraz Marian spełniać artystycznie ;)
Kilkukrotnie próbowałem się zarejestrować, żona raz spróbowała – oto jestem Sanderką.
Cześć, Sanderka! Miło mi, że zawitałeś, a opowiadanie Ci się spodobało :)
chośmiornica nieco okłamała Mariana. Nie jedno, a dwa życzenia spełniła – piękny głos tak trochę w gratisie, ale jednak może się teraz Marian spełniać artystycznie ;)
Cóż, piękny głos stanowi, że tak to ujmę, efekt uboczny poświęcenia Mariana. Stąd mam wątpliwości, czy można to rozpatrywać w kontekście spełnienia dwóch życzeń :P
Pozdrawiam ;)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Hej,
no tak – ile poświęceń w imię nauki. Postać Farinellego powinna skutecznie naprowdzić czytelnika :)
Fajne, podoba się, klikać już nie trza, więc pożyczę powodzenia w konkursie!
Pozdrawiam!
Che mi sento di morir
Cześć, BasementKey! Dzięki za wizytę i dobre słowo :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Szczególnie spodobał mi się chomik – syrenka. Dlaczego niby góra zawsze miałaby być człowiekiem? Dlaczego dół – zawsze rybą? I skąd pomysł, że potrafi pływać, nawet jeśli znajdziemy syrenkę w wodzie i dół ma “morski”? 
Uważam też, że gdyby każda fiksacja kończyła się jak w tym tekście, więcej fiksatów odkrywałoby, że warto jednak uelastycznić umysł.
Albo przynajmniej przestawaliby się rozmnażać, co też jest dobrym pomysłem 
Ps.: sopran i Farinelli wskazują, że “poświęcenie” też jest ponadczasowe i było “od zawsze”, nie od wypowiedzenia życzenia. Także jeśli miał dzieci… to poświęcenie było tym większe.
The KOT
Cześć, Eldilu :) Dzięki za wizytę I komentarz!
Dlaczego niby góra zawsze miałaby być człowiekiem? Dlaczego dół – zawsze rybą? I skąd pomysł, że potrafi pływać, nawet jeśli znajdziemy syrenkę w wodzie i dół ma “morski”? laugh
prawda? ;)
Ps.: sopran i Farinelli wskazują, że “poświęcenie” też jest ponadczasowe i było “od zawsze”, nie od wypowiedzenia życzenia. Także jeśli miał dzieci… to poświęcenie było tym większe.
Marian miał przed sobą cel większy niż jakaś tam rodzina czy inne dzieci ;)
Pozdrawiam!
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Sympatyczne i fajne. Prawda, że te eksperymenty z promieniującą antymaterią (kto coś takiego daje studentom?!) raczej się nadają do antynauki, ale nie ma się co czepiać w humorystycznym IMO tekście.
Marian spełnił życzenie w pięknym stylu, myślałam, że raczej się przeniesie w czasy prehistoryczne.
Babska logika rządzi!
Nie wiem, czy da się coś napromieniować antymaterią, nie znam się, ale mało mnie to zajmuje w humorystycznym, absurdalnym tekście. Rozbawiło do porannej kawki.
Najlepiej chyba wyszła Ci narracja, swobodna, od niechcenia, dowcipna i naprawdę uprzyjemniająca lekturę. Jestem pod wrażeniem.
Niewielki zgrzyt w końcówce, wątpię, czy zapowiadający powiedziałby, że wybitny wynalazca pochodził z “Rzeczypospolitej Polskiej” ;p Poza tym żadnych innych uwag raczej nie mam, bardzo mi się podobało.
Pozdrawiam!
Cześć, Finklo!
Bardzo mi miło, że uznałaś szorta za sympatycznego i fajnego :)
Co do antymaterii i jej promieniowania… Tekst jest humorystyczny to i takie głupotki się zdarzają :) taki element fantastyczny :)
Hej, AmonieRa!
dziękuję za oodwiedziny i bardzo miły komentarz :)
Niewielki zgrzyt w końcówce, wątpię, czy zapowiadający powiedziałby, że wybitny wynalazca pochodził z “Rzeczypospolitej Polskiej” ;p
Przy tego typu okazji padłoby, że pochodzi z Republic of Poland, więc zostawię, jak jest :)
I jeszcze uwaga odnośnie poruszonej już antymaterii. Tak właściwie, to wytłumaczenie pada z ust Krzysztofa (czyli głównego sprawcy psot w różnych moich tekstach), więc mógł po prostu bezczelnie Mariana oszukać;)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
Całkiem zabawny i sympatyczny tekst. Podobał mi się pomysł na rozważanie, co by było, gdyby nie było koła.
Lekko napisany, cudnie absurdalny humor. Urzekła mnie chomicza mała syrenka :)
Pozdrawiam i powodzenia!
E.
Hej, Zygfrydzie89! Dziękuję za miłe słowo :)
Podobał mi się pomysł na rozważanie, co by było, gdyby nie było koła.
Tutaj ukłony w stronę betujących, oryginalnie nie planowałem jakoś specjalnie rozwijać tego wątku :)
Witaj, CesarzowoMordodu!
Dziękuję za wizytę i miły komentarz. Przypominam, że chomicza mała syrenka może okazać się Chomikiem Ktulu, trzeba mieć się na baczności :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
To tak, nie przekonały mnie motywy alko ani historia złotej rybki. Taki banalny humor jak dla mnie. Ale uśmiechnąłem się przy opisie nowoczesnych sanek oraz zdaniu z wymienianiem kolejnych jednostek samorządu terytorialnego. ;)
„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota
Nie wiem, czy ktoś już się posilił na tego suchara, ale i tak spróbuję! No cóż, aż chciałoby się rzec – historia z jajem (no dobra, de facto bez jaja). ;D
Czytałem bez przykrości. Ten szort bazuje na utartych schematach, część odświeża, jak choćby rybkę, ale ogólnie nie zaskakuje w żaden sposób, stąd najpewniej nie zapadnie mi w pamięci.
Niemniej w paru miejscach wywołuje uśmiech, stąd uważam, że warto przeczytać.
Cześć, SzyszkowyDziadku!
Historia złotej rybki (Chomika Ktulu) to w ogóle jest grubymi nićmi szyta. Humor miał być lekki, stąd nie dziwi mnie, że uznałeś go za momentami wręcz banalny.
Miło, że znalazłeś też w opowiadaniu jakieś pozytywy ;)
Hej, MrBrightside!
Dziękuję za lekturę i komentarz :) Tekst nie miał zaskakiwać, miał być lekką lekturą do kawusi :)
Pozdrawiam! :)
„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”
