Wyrocznia

Wczesną jesienią Jacek zaczął mieć problemy z pamięcią i koncentracją. Po powrocie do domu kładł się i spał kilka godzin twierdząc, że nie ma sił. Jego wesołe usposobienie przerodziło się w przygnębienie. Zgasło w nim życie. Ojciec, Krzysztof, zabrał go do psychologa.

W poczekalni nie było nikogo. Na korytarzu stały zielone, równo ustawione krzesła. Znajdująca się na suficie świetlówka, zgasła. Światło z tej która została, rzucało słabe, nieruchome cienie. Jacek wpatrzony w podłogę, wydawał się nieobecny.

Po chwili z gabinetu wyszedł lekarz.

– Zapraszam – powiedział.

Zamykane drzwi jęknęły w zawiasach.

– Proszę usiąść. – Lekarz wskazał dwa krzesła.

– Panie doktorze – zaczął Krzysztof. – Mój syn od trzech tygodni zachowuje się jak nigdy dotąd. Tracę z nim kontakt. Większość czasu spędza leżąc. Nie wychodzi z pokoju i nie chce rozmawiać – urwał. Czuł, że lada moment pęknie i zacznie płakać.

Psycholog słuchał uważnie. Na pogodnej twarzy naznaczonej zmarszczkami, widać było skupienie. Zaczął zadawać pytania chłopcu, ale ten nie odpowiadał.

Kolejne dni nie przyniosły zmian. Jacek trafił do szpitala psychiatrycznego na oddział dziecięcy.

Od śmierci żony minęło dwa lata. Krzysztof potrzebował jej teraz jak nigdy dotąd. Przypomniał sobie dzień pogrzebu. Nie potrafił wydobyć z siebie słowa, kiedy doszło do mowy pożegnalnej. Na końcu wybrzmiała zagrana na trąbce pieśń żałobna. Wszyscy się rozeszli. To koniec. Trzeba zacząć życie na nowo.

Jacek – jedynak. Rozpieszczany i uwielbiany szczególnie przez dziadków. Jako sześciolatek potrafił już czytać i pisać – wynik przebywania z babcią, która pisząc w zeszycie wszystkie litery alfabetu jedna pod drugą, zachęcała go do ćwiczeń. Ich kształt wielokrotnie kopiowany szybko zapadł w pamięć dziecka. Przykładał się i był dokładny. Po kilku miesiącach już pisał – koślawo, przekręcając najczęściej literę r. Czytać nauczył się szybciej – zaledwie w miesiąc. W pierwszej klasie podstawówki, gdy tylko wrócił do domu, zamykał się w pokoju i pochłaniał książki Karola Maya. Zdarzało się, że historie z książek śniły mu się w nocy. Wystraszony wbiegał do sypialni rodziców, którzy próbowali uspokoić przerażone dziecko.

Krzysztof był elektrykiem i lubił tę robotę – podobnie jak rutynę, na którą wielu z jego znajomych narzekało. Codzienna trasa do pracy, ludzie których spotykał, sposób w jaki żył, były dla niego takimi, jakie być powinny. Zmiana, nawet drobna, jak przemalowanie pokoju, przemeblowanie – wzbudzały w nim nerwowość. Gdy tracił kontrolę, czuł narastającą w sobie złość. Wychodził z domu, kierując się w ulubione miejsca – najczęściej łąki za miastem. Spacerował ,wdychając głęboko powietrze i wracał wyciszony.

Teraz był bezradny i wściekły. Życie nad którym jak dotąd panował, wymykało mu się – zdał sobie sprawę, że nie on decyduje o wszystkim. Nie mógł zrozumieć gdzie popełnił błąd. Wracał pamięcią do dni poprzedzających pierwsze objawy depresji syna – szukał przyczyny.

Wtorkowy wieczór był deszczowy.

Krzysztof włączył laptopa chcąc jak zwykle prześledzić bieżące informacje. Po wyświetleniu się strony startowej uświadomił sobie, że patrzy w jeden punkt. Wpisał w wyszukiwarkę: depresja. Po godzinie czytania poczuł pieczenie oczu. Otworzył szufladę biurka, wyciągnął okulary w grubej czarnej oprawie – brnął dalej śledząc tekst. W końcu rzucił mu się w oczy ciekawy nagłówek.

Pokonałem depresję. Moja historia wyjścia z piekła pustki i rozpaczy. Podróże w snach, które pozwoliły mi odzyskać duszę.

Kliknął w link, który przekierował go do strony z nagraniem.

Człowiek, który opowiadał o tym, że przemierzał sny, sprawiał wrażenie wiarygodnego. Nie wyglądało to na kolejne chwytliwe nagranie w celu nabicia liczby wyświetleń.

Mężczyzna o starannie przyciętej, gęstej, ciemnej brodzie i lekkiej łysinie, mówił o sobie, że jest inżynierem. Twierdził, że chorował wiele lat na depresję. Opowiadał, że tak błahe czynności jak umycie się, golenie, sprawiało mu ogromny trud – jakby była to wyprawa na Mont Everest. Każde podjęcie aktywności kończyło się zazwyczaj szybkim powrotem do łóżka, w którym spędzał kilkanaście godzin w ciągu doby. Wychodził jedynie do toalety. Cierpiał, czując w środku coś, co drży i wywołuje niepokój. Miał wrażenie, że jest więźniem własnego ciała. Tylko w czasie, gdy ciemność nocy wypełniała pokój, następowała ulga. Najgorsze były poranki. W momencie gdy podnosił powieki, lęk początkowo z wolna wsączał się w niego wraz ze świadomością, kropa po kropli, czarną rozpaczą wżerał w umysł. Wtedy zaczynał się paniczny strach, jego towarzysz – nierozłączni bracia; do tego pustka, późniejsza anhedonia, jakby był martwy. To nie było życie – a piekło. Czuł się opuszczony, samotny, bez nadziei jakiejkolwiek na zmianę. Chciał umrzeć. Tak bardzo chciał przestać istnieć. Zgnić, rozłożyć w ziemi, rozsypać w proch, który rozwieje wiatr. Jednocześnie bał się śmierci i wiedział, że nie będzie potrafił skończyć z życiem raz, porządnie, ostatecznie.

Opowiadający przeszedł do chwili, w której jak twierdził, zaczął podróżować we własnych snach. Nie chciał jednak wdawać się w ich treść. Film skończył się podsumowaniem, że zna sposób na pokonanie depresji.

Krzysztof kilkukrotnie wracał, zatrzymywał i puszczał nagranie od początku. Kiedy leżał w łóżku chcąc zasnąć, przyszła mu do głowy myśl – była błyskawicą, która rozświetliła mrok. Musiał skontaktować się z tym człowiekiem.

Rano, punkt szósta, siedział już w samochodzie. Szesnaście kilometrów, które codziennie od poniedziałku do piątku pokonywał samochodem, i wszystko co się z tym wiązało, drzewa, mijani ludzie na ulicy, znaki drogowe, nawet jadąca karetka pogotowia, były elementami, które rejestrował; myślami był gdzie indziej. Dźwięk silnika starego Citroena zaczynał go usypiać. Opuścił kilka centymetrów szybę od strony kierowcy. Był ostrożnym kierowcą, zawsze jeżdżąc przepisowo. Wysiadł na parkingu fabryki. Kiedy zatrzasnął drzwi, uświadomił sobie, że za chwilę przekroczy bramę i będzie musiał spędzić w niej jedną trzecią dobry. Stał, patrzył na budynki, których korytarze przez osiemnaście lat przemierzał jako elektryk. Widział wysoki komin przemysłowy, i uświadomił sobie, że jak dotąd nigdy nie myślał w ten sposób. W ciągu całej dniówki nie odezwał się słowem do nikogo.

W drodze powrotnej wstąpił do sklepu. Wrzucił do wózka kurczaka, ziemniaki, ogórki kiszone w worku, i skierował się do kasy, przy której siedziała młoda dziewczyna.

– Dzień dobry – powiedziała. Miała piękny uśmiech. Pomyślał, że gdyby był w jej wieku, chciałby się z nią umówić.

Zapłacił i wyszedł. Obok drzwi przesuwnych zaczepił go mężczyzna w czapce głęboko zsuniętej na oczy.

– Przepraszam bardzo. Poratowałby pan złociszem? – zapytał.

Krzysztof wyciągnął portfel. Położył pięciozłotówkę na jego brudnej dłoni.

– Dziękuję. Niech Bóg panu wynagrodzi w dzieciach.

W pierwszej chwili chciał odpowiedzieć, że to niemożliwe, ponieważ jego żona nie żyje, ale bardzo szybko zrezygnował. Włożył portfel do kieszeni, złapał wózek i ruszył do samochodu.

Wrócił do domu. Wszedł do pokoju w którym znajdował się laptop. Usiadł ciężko na krześle obrotowym – wydało z siebie cichy jęk.

Na pewno chcesz to zrobić? Pisać do tego kolesia?

Pozbył się delikatnego, subtelnego głosu doradcy ze swojej głowy. Często go słyszał, i podążał za tym co mówi.

– Tak – powiedział do pustego pokoju. – A teraz zamknij się i idź sobie znajdź jakieś zajęcie.

Wcisnął przycisk zasilania. Po chwili siedział przed migającym kursorem. Zaczął pisać.

,, Dzień dobry

Piszę do Pana w nawiązaniu do filmu, który nie tak dawno umieścił Pan na swoim kanale. Oglądałem go wielokrotnie. Mam na myśli ten, w którym opowiada Pan o tym, że pokonał depresję za pomocą snów. Nie ukrywam, że obecnie jestem człowiekiem załamanym, ponieważ nie potrafię pomóc osobie mi bliskiej…

Zatrzymał się na kilka sekund. Przeczytał to, co napisał.

Uświadomił sobie, jak rozpaczliwie musi to wyglądać.

…proszę o pomoc.

Pozdrawiam

Krzysztof ”

Wysłał wiadomość. Teraz mógł tylko czekać.

W głowie kotłowały mu się różne myśli; głównie pytania. Czy dostanie odpowiedź. Jeśli tak, co dalej? Żeby oderwać się od nich, poszedł do kuchni przygotować obiad. W trakcie jedzenia patrzył przez okno. Kolorowych liści na drzewach było coraz mniej. Nadchodziła zima.

Skończył jeść. Położył się na kanapie. Zasnął po kilku minutach od przyłożenia głowy do poduszki. Kiedy spał, pokój rozświetliło ciepłe światło zachodzącego słońca.

Spał jak zabity. Otworzył oczy. Oprócz mrowienia w stopach czuł chłód. Przechodząc obok biurka niechcący uderzył w nie nogą. Monitor laptopa rozświetlił się. Na górnym pasku powiadomień, czerwony pulsacyjny dzwoneczek sygnalizował wiadomość zwrotną. Zaczął czytać.

,, Dzień dobry

Przeczytałem Pańską wiadomość i przyznam, że poruszyła mnie. Obawiam się jednak, że nie będę mógł pomóc na odległość. Zapraszam do siebie w każdy dzień tygodnia po dwudziestej.

Pozdrawiam

Alfred Drewniany

Szczecin, ul. Goździkowa 38

Proszę nie sugerować się tabliczką (Uwaga Pies)

Psa już nie posiadam.

Krzysztof odpisał:

Dziękuję. Przyjadę jutro.

Najechał kursorem na (wyślij), kliknął. Na monitorze pojawił się komunikat (wiadomość wysłana).

Kolejnego dnia był już w trasie. Na początku miał wątpliwości czy stary Citroen sobie poradzi i czy gdzieś w połowie drogi nie zadławi się puszczając czarne kłęby dymu spod maski. Miał do przejechania czterysta kilometrów. Na szczęście francuska konstrukcja nie zawiodła.

Stał przed domem. Zwykłym, szarym, kwadratowym budynkiem, jakich wiele wyrosło niczym grzyby po deszczu w latach osiemdziesiątych. Otoczony był gęstym żywopłotem za którym biegła stara siatka. Na bramce wisiała zardzewiała tabliczka (Uwaga Pies).

Nierówny, popękany chodnik porośnięty mchem, prowadził w stronę drzwi wejściowych.

Nacisnął dzwonek. Wewnątrz rozległa się wesoła melodyjka. Po chwili usłyszał dźwięk otwieranego zamka i drzwi otworzył mężczyzna z nagrania.

– Dzień dobry. Alfred. – Uścisnęli sobie dłonie. – Miło mi pana poznać – powiedział.

– Krzysztof. Mnie również.

Szli długim korytarzem. Na ścianach znajdowały się kwiaty wydzielające przyjemny zapach kojarzący się z fiołkami. Czarna, rzeźbiona w drewnie maska, witała szyderczym uśmiechem wszystkich wchodzących do pokoju. Wewnątrz po prawej, znajdował się wielki, skórzany fotel, tuż obok dwa krzesła i stolik – stał na nim niebieski, prawdopodobnie porcelanowy, wazon z goździkami. Wielki turecki dywan robił wrażenie. Krzysztof zorientował się szybko, że był tkany ręcznie. Wiedział to, ponieważ trzy lata temu, szukał podobnego.

– Proszę się rozgościć.

Krzysztof usiadł na miękkim, wygodnym fotelu.

– Napije się Pan czegoś?

– Chętnie.

– Kawę? Herbatę?

– Kawę poproszę.

Inżynier wyszedł do kuchni.

Krzysztof patrzył na wielki, zabytkowy zegar. Wahadło w kolorze złota kołysało się hipnotycznie.

Siedzieli naprzeciwko siebie.

– Naprawdę nie bardzo wiem od czego zacząć – powiedział. – Mój syn przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Stwierdzono u niego depresję – ostatnie słowa wypowiedział z trudem.

Nastąpiła chwila ciszy.

– Wie pan – podjął inżynier. Na dobrą sprawę przed zachorowaniem nigdy nie zastanawiałem się, po co są sny. Uważałem je za produkt uboczny. Coś na kształt odpadu. Przecież większość z nich wydaje się bezsensowna i nielogiczna. Jak można nazwać psa który lata i mówiącego kota, zapraszającego do opery. Szaleństwo, prawda? Jednak bywają takie, które przypominają naszą rzeczywistość. Choć nie mam pewności, czy to adekwatne określenie. Nie potrafimy ostatecznie zdefiniować kształtu obiektów. Czym jest to, co widzimy? Nie chcę być źle zrozumiany. Wszystko zależy od obserwatora i miejsca w którym się znajduje. – Odstawił filiżankę na stół. – Nie zanudzam pana?

– Bynajmniej. Proszę kontynuować.

– Mówię to wszystko dlatego, ponieważ doszedłem do wniosku, iż sny również są pewnego rodzaju rzeczywistością. Bardziej pasowałoby określenie – przestrzenią. Przejdę do sedna. Nie przejechał pan czterystu kilometrów, żeby słuchać wykładu. W tejże przestrzeni znajduje się odpowiedź. Istnieje jednak ryzyko.

– Na czym miałoby to polegać? – zapytał Krzysztof.

– Przekraczając bramę do świata snów można nie wrócić.

– I co wtedy?

– Nigdy się nie obudzić.

– Nie rozumiem jednej rzeczy. Przecież wszyscy śnimy. Gdyby było tak jak pan twierdzi, cała ludzkość w którymś momencie zapadłaby w śpiączkę.

– Nie do końca – zaprzeczył inżynier. Na twarzy jego pojawił się nieznaczny uśmiech. – Z prostego powodu. Przypadek o którym mówię, to sny świadome. Jest ogromna różnica między jednym a drugim. Można to porównać do kierowania samochodem. Kiedy pan prowadzi pojazd, a sytuacją, gdzie ktoś inny siedzi za kierownicą. W zasadzie pierwszy przypadek daje nieograniczone możliwości. Natomiast w drugim jest się uzależnionym od czyjejś decyzji. Przestrzeń snów ze swojej natury bywa nieprzewidywalna i można tam spotkać wiele nieoczekiwanych, zaskakujących rzeczy. Jednak decyzyjność powoduje, że poruszanie się w niej, jest całkowicie inne. Zdumiewające jest, że jeśli przykładowo zechcemy latać, być tymczasowo niewidzialni lub zmniejszyć się do rozmiarów mrówki, nic nam w tym nie przeszkodzi. Wymaga to jednak wcześniejszego przygotowania i ćwiczeń. Od razu nie będzie to dla pana osiągalne. Po drugiej stronie nie ma rzeczy niemożliwych. Przykładowo można przemierzać tysiące kilometrów w ułamku sekundy. Prawa które znamy rządzące całym wszechświatem, w snach tracą swoje znaczenie. Tutaj jeśli upuścimy jakikolwiek przedmiot, jesteśmy pewni, że spadnie. Natomiast tam może być zupełnie odwrotnie. Wszystko czego nie mogłem zrozumieć i co mnie szokowało na początku, kiedy zaczynałem podróże, po pewnym czasie, nie robiło już większego wrażenia.

– W takim razie jak zacząć śnić świadomie? I jak pomóc synowi?– zapytał Krzysztof.

– Jest kilka sposobów. Najprostszy to metoda przez wybudzanie. Celowo należy się wybudzać, po czym przed ponownym zaśnięciem, starać się przypomnieć sen. Przejście następuje zazwyczaj dość szybko i często. Istnieje jeszcze kilka technik, ale ta jest najskuteczniejsza i najłatwiejsza. Pomijam tę, przez tak zwany paraliż senny, który jest niemiłym doświadczeniem. Natomiast w kwestii syna sprawa wygląda w ten sposób. Po przejściu na drugą stronę, musi pan odnaleźć drogę do wyroczni. Proszę postępować według tego co powie. Sugeruję przede wszystkim zachowanie ostrożności. W kontakcie ze światem fauny czy flory szczególnie. Mam na myśli rozmowę.

– Rozmowę? W sensie ze zwierzętami lub roślinami?

– Tak – potwierdził inżynier. Zaśmiał się serdecznie. – Ponieważ może pan zostać wprowadzony celowo w błąd. Nie wszyscy mają dobre intencje. Na co dzień nie spotyka się mówiących drzew, prawda? Chociaż nie, źle to ująłem – nie trafia się na nie wcale. Nie wiem czy kiedykolwiek miewał pan skojarzenia wizualne patrząc na korę, czy korzenie. Jeśli tak, to zapewne wie pan, że nie zawsze są one pozytywne. Często w bajkach wykorzystuje się zwierzęta do oddania cech ludzkich. Dlatego lis jest w nich chytry, sowa mądra, a osiołek głupi i uparty. Muszę przyznać, że coś w tym jest. Polecam zastosować zasadę ograniczonego zaufania do wszystkiego co pan spotka, jak również do wszystkich.

Krzysztof spojrzał na zegar. Dochodziła dwudziesta pierwsza. Wstał z fotela.

– Robi się późno, a mam zamiar jeszcze dzisiaj wracać. Dziękuję za pańską pomoc. – Wyciągnął dłoń w stronę rozmówcy. Ten uścisnął ją serdecznie.

– Cieszę się, że na coś się przydałem. W moim wieku bardzo ważna jest świadomość, że jeszcze można coś dobrego zrobić.

Nastąpiła chwila ciszy. Oczy Alfreda stały się szklące, jakby za chwilę miały z nich popłynąć łzy.

– Żyjemy w czasie i jego upływ dotyka wszystkich. Chociaż przyznam, że nie chciałbym żyć wiecznie. Życzę bezpiecznego powrotu. Prognozy mówiły o nadchodzących ulewach.

Krzysztof wyszedł. Z czarnego nieba siąpił delikatny deszczyk. W świetle padającym z korytarza dostrzegł sylwetkę inżyniera. Kiedy mijał bramkę z zardzewiałą tabliczką, usłyszał dźwięk zamykanych drzwi.

Zapowiadała się długa, deszczowa noc. Zarzucił na siebie kurtkę i pobiegł w stronę samochodu. Wyjechał z miasta kierując się na autostradę. Przez drogę powrotną myślał o tym czego się dowiedział. Całą trasę wycieraczki pracowały na pełnych obrotach. Po czterech godzinach dotarł do domu. Był wyczerpany. Ściągnął buty i mokrą kurtkę. Położył się na kanapie. Zasnął w ciągu kilku minut.

Czuł na twarzy ciepło promieni słonecznych przebijających się przez korony drzew. Szedł leśną ścieżką. Słyszał każdy krok. Musi być wyjątkowo sucho – pomyślał. Schylił się by to sprawdzić. Zagarnął odrobinę ziemi – przypominała bardziej proch. Mimo to zieleń liści była soczysta. Gdzieś blisko musiała płynąć rzeka – szum wody był wyraźny. Spojrzał na zegarek. Była siódma rano.

Miał wrażenie, że wraz z zagłębianiem się w las, drzewa stają się wyższe, jakby w dziwny sposób on się kurczył. Odczucie to, coraz silniejsze, nie dawało mu spokoju. Nie, to niemożliwe – myślał. Kiedy wyszedł na otwartą przestrzeń, porośniętą gęstą trawą, poczuł delikatny, chłodny wiatr. Postanowił iść dalej. W miarę przemierzania polany, zaczęło docierać do niego, że coś jest nie tak. Obejrzał się. To, co zobaczył, przeraziło go. Trawa była większa od niego. Nad nią mógł dostrzec skrawek lasu z którego wyszedł. Jego wzrok napotkał ścianę zielonych, ostrych liści. To była dżungla z trawy. Zobaczył ogromną, wielkości rotwailera mrówkę. Jej potężne czułki badały otoczenie. Błyskawicznie ruszyła w jego stronę.

W momencie, kiedy owad rzucił się na niego, obudził się zlany potem. Wielokrotnie śnił, i nie pamiętał nic po przebudzeniu. Po raz pierwszy widział każdy szczegół. Podobnie jak dokładnie mógł przypomnieć sobie co czuł. Muśnięcia wiatru i suchą ziemię, którą sprawdzał w lesie. W zasadzie to, co go spotkało, niczym nie różniło się od jawy, gdyby nie ogromna trawa i mrówka wielkości psa. Przypomniał sobie słowa inżyniera, o ryzyku zapadnięcia w śpiączkę. Perspektywa pozostania w miejscu gdzie nic nie jest oczywiste i wszędzie czyha niebezpieczeństwo, była mało atrakcyjna.

A co jeśli miałbym pecha i umarłbym śniąc?

Poczuł skurcz żołądka.

Był jednak zdeterminowany. Chciał pomóc Jackowi. Przez kolejne dwa tygodnie ćwiczył wybudzanie, i wracał pamięcią do treści snów.

W mglisty czwartek zadzwonił do fabryki i poprosił o urlop. Większą część dnia spędził na czytaniu książki, którą zaczął jeszcze latem. Odłożył ją dopiero, kiedy litery zaczęły się zlewać ze sobą i wyrazy rozmazywać. Dzienne światło wypełniające pokój przygasało. Godzinę przed północą włączył telewizor. Obejrzał dwa odcinki serialu przyrodniczego. Czołgające się foki były nudne. Dochodził do tego monotonny, usypiający głos lektora. Zasnął.

Siedział przy stole jedząc śniadanie – dwa jajka na miękko i trzy kanapki z szynką. Ściągnął kluczyki do samochodu wiszące na drewnianej sowie, której plastikowe, martwe oczyska, patrzyły na niego codziennie od dwudziestu lat – zawsze jednakowo. Wszystko działo się jak zwykle. Dopóki nie otworzył drzwi.

Za nimi znajdowała się łąka. Na jej końcu zaczynał się las, którego wierzchołki drzew kołysały się na boki. Słyszał szum wiatru. Postawił krok i zamknął drzwi. Szedł wolno. Spojrzał do góry. Na jednolicie błękitnym niebie szybowały czarne ptaki. Falująca trawa, zielone morze, w przypływie, zmierzała w jego stronę. Łagodnie unosiła się i opadała. W ciemnej, leśnej wnęce, zobaczył, że coś się poruszyło. Pomyślał, że to sarna lub inne zwierzę. Gdy był wystarczająco blisko rozpoznał ludzkie kształty. Postać nie wykonywała żadnych ruchów. Dzieliło go od niej około sto metrów. Czuł jednocześnie strach i ciekawość. Przyśpieszył krok.

Zaśmiał się głośno kiedy uświadomił sobie, że było to drzewo. Martwe, niewielkie, przypominające człowieka. Po obu stronach rozpostarte gałęzie niczym ręce. W miejscu gdzie powinien znajdować się szczyt, zwinięta część przypominała głowę.

Podszedł i dotknął grubej, suchej kory. Wszystkie pobliskie drzewa, pokrywał mech. Tylko to jedno, całkowicie bez życia, nawet na sobie, jakby dotknięte zarazą, wydawało się obcym elementem, nie pasującym do reszty. W promieniu około dziesięciu metrów nie rosło nic, a ziemia szarością kojarzyła się z popiołem. Kiedy odszedł kilka kroków, usłyszał za sobą skrzypienie, podobne do odgłosu jaki wydaje stare drewniane krzesło. Odwrócił się.

Drzewo żyło. Dwie gałęzie przypominające ręce uniosły się, a wierzchołek w kształcie głowy obrócił w jego stronę. Drobinki kory spadały na ziemię przy narastającym odgłosie jęku drewna. W miejscu twarzy rozwarły się dwa czarne oczodoły. Czuł na sobie jego wzrok.

Uuuuuuufffffffffff – usłyszał. Jakby ktoś wypuścił z wielkiego balona powietrze, którego siła rozwiała mu włosy.

– Kim jesteś? – zapytało drzewo, rozchylając szczelinę w korze w kształcie ust.

– Mam na imię Krzysztof.

– Nie interesuje mnie jak się nazywasz, tylko kim jesteś i czego tutaj szukasz – gruby, niski głos brzmiał złowrogo.

Krzysztof przypomniał sobie ostrzeżenie inżyniera. Nie chciał powiedzieć czegoś, co obróciłoby się przeciwko niemu. Po krótkim namyśle odpowiedział:

– Jestem człowiekiem. Szukam odpowiedzi na pewne pytanie.

– Widziałem wielu podobnych do ciebie i czułem ich strach. Ty jesteś inny. Nie boisz się. – Konarowa ręka dotknęła jego ramienia.

– Jak brzmi pytanie?

– Gdzie znajduje się wyrocznia. W którą stronę mam się udać, żeby do niej dotrzeć?

Po tych słowach drzewo nachyliło się do jego twarzy. Do nosa wdarł mu się zapach butwiejącego drewna.

– Odpowiem dlatego, że nie wyczuwam w tobie strachu. Kiedy droga zacznie się zmieniać na górzystą, a drzew będzie coraz mniej, dostrzeżesz na wzniesieniu kopiec. Dokładnie taki, jakie budują mrówki. Tam zapytasz o dalszą drogę.

Chciał powiedzieć dziękuję ale nie zdążył. Drzewo wracało do kształtu pierwotnego. Po kilku sekundach wyglądało jak na początku. Dotknął kory, przesuwając po niej palcami. Suche i wydające się być martwe, zastygło. Ruszył dalej. Zapadał zmrok. Dzień się kończył ustępując miejsca nocy. Na granatowym niebie pojawił się księżyc. Chciał zdążyć wyjść z lasu przed zachodem słońca. W momencie kiedy jego krwisty kawałek schował się za horyzont zauważył, że drzew jest coraz mniej, a przed sobą miał kilka wzniesień, jakby pod warstwą trawy i ziemi, spały ogromne żółwie.

Zielone wyspy falowały – wielkie, trawiaste grzbiety unosiły się i opadały rytmicznie, jakby w środku coś żyło. Od pierwszego z nich dzieliło go zaledwie kilka kroków. Ziemia uniosła się, a ze środka spojrzało na niego wielkie turkusowe oko. Zatrzymał się. Gałka oczna błądziła na boki. Stał nieruchomo.

To mnie nie widzi

Był tej myśli pewien.

Dopóki się nie ruszam, to coś mnie nie może zobaczyć. Nie mylił się. Po chwili oko przymknęła warstwa darni. Starając się stąpać najdelikatniej jak potrafił, przeszedł między wzniesieniami.

Nie wiedział jak długo maszeruje. Wąska, kamienista ścieżka, ciągnęła się kilometrami pod górę. Słyszał wyraźnie chrzęst pod butami. Drogę oświetlało zimne światło księżyca. Zaczął odczuwać zmęczenie. Tutaj też trzeba odpoczywać – powiedział. Zaśmiał się jak szaleniec, rozładowując zapewne w ten sposób stres. Jednak nie było mu do śmiechu. Był świadomy, że wszystko co go spotyka nie dzieje się naprawdę. Jednak jakie to miało znaczenie, skoro odczuwał każdy krok stawiany na kamienistej drodze, każdy podmuch, a dźwięki były równie wyraźne jak w rzeczywistości. Zmysły pracowały prawidłowo. Gdyby nie spotkał drzewa, które potrafiło mówić, i oka zakopanego w ziemi, można by pomyśleć, że nic szczególnego. Wiedział jaki ma cel, jak również wierzył, że wbrew wszelkiej logice, ma to sens.

Dalej ścieżka skręcała w lewo. Z każdym kolejnym krokiem nogi zaczynały mu coraz bardziej ciążyć, oddech stał się płytki, a na czole pojawiły się krople potu. Przysiadł pod wyniosłym świerkiem. Oparł się i zaczął masować zdrętwiały kark. Patrzył na księżyc.

Nie różnił się niczym od tego, który widywał całe życie. Pamiętał, że jako dziecko porównywał go to twarzy. Po wielu latach, teraz, siedząc przyglądał mu się uważnie. Uświadomił sobie, jak niewiele trzeba, żeby wyobraźnia zaczęła pracować. Zapomniał już, jak to jest marzyć. Dotarło do niego, ile się traci z upływającymi latami. Stajemy się dorośli, poważni, gubiąc tak wiele.

Rozmyślania przerwał mu cichy szelest liści dobiegający za plecami. Przeszło mu przez myśl, że to zapewne jakieś niewielkie zwierzę, jeż lub wiewiórka. Obejrzał się i w pierwszej chwili niczego nie dostrzegł. Przetarł łzawiące oczy. Zamknął powieki. Powidoki przemknęły przed nim niczym tańczące gwiazdy.

– Psssssst. Hej ty – usłyszał.

Spojrzał w kierunku skąd dobiegał głos. W zaroślach znajdujących się kilka metrów od niego, w ciemności, rozbłysły dwa ogniki małych ślepi.

Zmęczenie wzięło górę nad ciekawością. Nie miał nawet ochoty wstać.

– Czego chcesz? – zapytał. – Jak masz zamiar siedzieć w krzakach i zadawać głupie pytania, to lepiej wyłaź, i gadaj od razu o co chodzi.

Po tych słowach ogniki zgasły. Krzaki zakołysały się i wyszła z nich mała, ciemna postać. Zbliżała się do niego. Po kilku sekundach zatrzymała się.

– Nie bój się. Nie zrobię ci krzywdy – powiedział. Tak naprawdę był pewien, że jeśli to coś ma złe zamiary, to nie będzie czekał, aż rzuci się na niego z pazurami i przeora mu twarz.

Niebieski lis przysiadł przed nim. Jego pysk rozciągnął się w szyderczym uśmiechu. Ślepia w kolorze płomieni świadczyły o bystrości zwierzęcia.

– Spodziewałem się wszystkiego, ale nie lisa. – Krzysztof odetchnął. Na dobrą sprawę ulżyło mu. Siedzące przed nim zwierzę wydawało się niegroźne. – Ty też masz zamiar wypytywać kim jestem i co tutaj robię?

– Nie pomyślałem o tym. Ale wydajesz się być ciekawym egzemplarzem – odparł lis.

– W świecie który znam lepiej niż ten, to ty jesteś określany często jako egzemplarz -zripostował Krzysztof. Poczuł delikatną satysfakcję.

– Mniejsza o słowa – powiedział lis. – Obserwuję cię od pewnego czasu. Mówiąc prawdę, to śledzę cię.

– Tak? I dlaczego to robisz?

– Z natury jestem ciekawski. – Lis zerwał się, i w ułamku sekundy jego pysk znalazł się w odległości kilku centymetrów od twarzy Krzysztofa, który mógł teraz zobaczyć ogniste pierścienie jego ślepi. – Niewiele jest tutaj rzeczy które potrafią mnie zainteresować. Ale ty akurat jesteś specyficzny. Inni niż cała reszta. Tamci szybko znikali. Wiesz dlaczego?

– Nie – odparł Krzysztof.

– Ponieważ nie wiedzieli co tu robią, i po tutaj są. U ciebie widzę cel. Masz go, prawda? – Rozedrgany wzrok zwierzęcia zatrzymał się w chwili wyczekiwania.

– Tak. Mam cel.

– Dzięki niemu jeszcze tutaj jesteś – podsumował lis. – Jeśli dotrzesz do Wyroczni, uzyskasz odpowiedź.

Na wzmiankę o wyroczni, Krzysztof poderwał się, potknął i upadł. Lis w ostatnim momencie zdążył odskoczyć.

– Zaprowadzisz mnie do niej? – zapytał podnosząc się.

– Jaką korzyść mi to przyniesie? – Niebieskie futro połyskiwało metalicznie w świetle księżyca. Krzysztof pomyślał, że jest w tym coś pięknego, na co nie potrafi znaleźć odpowiednich słów.

– Nie wiem co mógłbym ci zaoferować.

Lis podniósł łapę w geście zadumy. Po chwili namysłu powiedział:

– Jestem znudzony tym lasem. Jeśli dasz słowo, że zabierzesz mnie tam skąd przybyłeś, pomogę Ci ją odnaleźć.

– To wszystko czego chcesz?

– Tak.

Stracił poczucie czasu. Nie miał pojęcia ile dni i nocy minęło. Wędrując wraz z nowym towarzyszem nie nudził się. Lis był bardzo gadatliwy. Jego wielka ciekawość dorównywała potokowi słów. Najczęściej pytał Krzysztofa o świat z którego przybył.

– Nie spotkasz w nim na pewno niebieskiego lisa, który na dodatek gada jak najęty.

Obaj wybuchli śmiechem.

– Opanowany jest przez ludzi. Świat zwierząt podporządkowany jest człowiekowi. – Krzysztof pominął fakt, że ludzie zabijają zwierzęta, jedzą, a z ich skór robią ubrania na zimę. Obawiał się, że lis może tego nie zrozumieć, i ciekawe czy nadal chciałby, żeby go z nim zabrał.

– Jesteś pewien, że idziemy w dobrym kierunku? – zapytał.

– Tak. – Lis węszył intensywnie. – Czuję, że się zbliżamy. Już niedaleko.

Krzysztof zastanawiał się, czy nie zapytać, czym tak naprawdę jest Wyrocznia, ale doszedł do wniosku, że przekona się osobiście.

Niebo na horyzoncie przybrało odcienie szarości. Ochłodziło się. Wszystko wskazywało na to, że zbiera się na deszcz. Marsz utrudniał wiatr, który przybierał na sile. Kiedy kłębiące się chmury dotarły nad ich głowy, lis zatrzymał się mówiąc:

– Dalej idziesz beze mnie. Poczekam tutaj. Skalna brama jest dzień drogi stąd. Trzymaj się kamienistej ścieżki.

– Skoro tak – powiedział Krzysztof. Popatrzył na siedzącego lisa. Uświadomił sobie, że zdążył go polubić.

Gdy oddalił się dość daleko, obrócił się.

– Do zobaczenia przyjacielu – szepnął.

Krajobraz zmieniał się jak w kalejdoskopie. Ciężkie, nabrzmiałe chmury, nie zwiastowały poprawy pogody. Delikatna mżawka przerodziła się w ulewę. Był przemoczony i trząsł się z zimna.

Pomyślał o parasolu. Tłumaczył sobie, że na szczęście to wszystko jest tylko snem.

Rozmyślania przerwał w momencie, gdy dotarł do rzeki, płynącej kilkadziesiąt metrów pod nim. Od drugiego brzegu dzieliła go przepaść, nad którą rozpięty, kołysał się w podmuchach wiatru wiszący most. Miejscami deski były zerwane lub złamane, jak zniszczona klawiatura fortepianu. Na oko mógł mieć długość trzystu metrów. W dole rwąca rzeka huczała, gdy masy wody uderzały o wielkie kamienie.

Jeśli miał dotrzeć do celu, nie miał innego wyboru. Nie było innej drogi. Zaschło mu w ustach. Przełknął resztki śliny i złapał lewą ręką linę. Pierwszy krok, kolejny – deski jęczały żałośnie jak żywe istoty. Gdy dotarł do miejsca w którym brakowało czterech z nich, zatrzymał się. Wiedział, że musi skoczyć. Całość chwiała się na boki jak luźna pajęczyna. W wyobraźni zobaczył siebie roztrzaskanego na dole, z przekrzywioną głową w nienaturalnej pozycji, jak rozpłaszczona, tylko bez skrzydeł, krwawa mucha.

Nie uważał się za osobę wierzącą, ale na wszelki wypadek przeżegnał się, nabrał powietrza i skoczył. Kiedy znalazł się po drugiej stronie, odetchnął z ulgą. I w tej chwili deska na której stał, złamała się. Wisiał nad przepaścią, trzymając się liny. Próbował się dźwignąć i zarzucić nogę za deskę. Czuł, że ścięgna i mięśnie nie wytrzymają długo. Lina wysuwała się z kurczowo zaciśniętych dłoni. Piekący ból przerodził się w kłujące ostrza. Chęć przeżycia musiała ustąpić limitom wysiłku, jakie może znieść ludzie ciało. Puścił. Spadając zamknął powieki.

Uderzenie o coś miękkiego wyrwało go z ciemności; otworzył oczy. Pod sobą wyczuł (pierz?), (sierść?) – pierwsze doznanie było przyjemne. Przed sobą zobaczył głowę ptaka, znajdującą się na końcu długiej, giętkiej szyi – unosiła się i opadała wraz z ruchami ogromnych skrzydeł. Jasnoróżowe, długie pióra, falowały w podmuchach wiatru. Ptaszysko wznosiło się coraz wyżej. Deszcz ustał w chwili, gdy wznieśli się ponad warstwę chmur. Siedział w zagłębieniu między skrzydłami. Z tej wysokości nie mógł dostrzec nic poza morzem pierzastych bałwanów. Nie musiał wkładać wiele wysiłku, by utrzymać się na grzbiecie różowego zwierzęcia. Szok zniknął, drżały mu jedynie ręce. Jeszcze kilka minuta temu o mały włos, a straciłby życie; teraz, niesiony na grzbiecie wielkiego ptaszyska, nie myślał o niczym. Czuł wolność. Stał się lżejszy, młodszy, i nareszcie szczęśliwy od czasu śmierci żony. Żywy, różowy szybowiec zniżał lot. Krzysztof zobaczył pod sobą wielkie, skalne struktury. Lądowanie odbyło się płynnie i delikatnie. Dopiero teraz zdał sobie sprawę jak ogromny jest ptak. Jego łeb musiał znajdować się co najmniej na wysokości czterech metrów. Zejście nie było możliwe. Przez moment myślał, że uda mu się zsunąć, ale to też nie wchodziło w grę. Postanowił zeskoczyć. Impet uderzenia przeniósł się z nóg na głowę, a powietrze, które trzymał w płucach, wyrwało się z nich głośnym (uuuuuuuffff).

Zwierz poderwał się do lotu. Podmuchem rozsypane drobne kamienie, odsłoniły znajdującą się pod spodem litą skałę. Gdy odleciał, stając się różowym, małym punkcikiem na tle szarych chmur, Krzysztof ruszył w dalszą drogę.

Lis mówił prawdę. Zobaczył skalną bramę. Na pozór z daleka, wydawała się niewielka. W miarę jak się do niej zbliżał, okazało się, że sięga do góry minimum na trzydzieści metrów. Zbudowana z czarnego, metalicznie połyskującego w świetle kamienia. Dopiero z bliska można było dostrzec siatkę srebrnych żyłek, przypominających unerwienie, jak struktura neuronów połączonych ze sobą. Nie miał pewności, czy było to złudzenie, refleks światła, czy faktycznie w środku srebrnego ożyłkowania, krążyła jakaś substancja. Nie miał zamiaru się nad tym zastanawiać. – Nie po to tutaj jestem – powiedział do siebie.

Przechodząc pod łukowatym sklepieniem, spojrzał w górę. Nad nim, na tle nieba, krążyły ciemne przecinki. Ptaki. Przypominały sępy, zataczając koła, wyczuwały nadchodzącą śmierć.

Za bramą znajdował się okrągły dziedziniec wyłożony kostką, której jaśniejsze i ciemniejsze fragmenty układały się w geometryczny wzór. Krzysztof próbował określić co przedstawia, jednak okazało się to niemożliwe. Musiałby znajdować się wyżej. Średnica placu na oko mogła mieć ponad pięćdziesiąt metrów. Dziedziniec otaczały czarne, matowe ściany, w których znajdowały się niewielkie okrągłe otwory, przez które do środka wpadało światło. Idąc dalej musiał przymrużyć oczy. Wiązki promieni skupiały się w centralnym jego punkcie. Gdy dotarł do ściany w której na wysokości jego głowy znajdował się jeden z otworów, stanął na palcach chcąc zobaczyć, co jest po drugiej stronie.

Ujrzał Wszechświat wypełniony niezliczoną ilością galaktyk, zbioru gwiazd, pyłu, krążących wokół wspólnego środka masy.

– Niesamowite – powiedział. Obrócił się w stronę dziedzińca. – Jak to możliwe, że przez otwory wpada światło, a za nimi znajduje się kosmos.

Nie wiedział co robić. Wyglądało na to, że tutaj podróż się kończy. Dalej nie ma nic.

Popatrzył do góry. Po niebie sunęły chmury. Zdał sobie sprawę, że wszystko stracone. Cały wysiłek poszedł na marne. Kiedy chciał już wracać, usłyszał za sobą odgłos przypominający bulgotanie wody. Odwrócił się.

Czarna ściana falowała, wybrzuszała i cofała. W jednej chwili wyciągnęła się w jego stronę długa ręka, prawie dotykając twarzy. Cofnął się o krok, jednocześnie obserwując przelewającą się przed nim masę. Poczuł ciepły, subtelny podmuch. Ręka zanurzyła się w czarną taflę. Po kilku sekundach wyłoniła się z niej wysoka, ponad dwumetrowa, humanoidalna postać. Rozróżniał jedynie głowę, ręce i tułów, by za moment zobaczyć twarz, która nabierała formy. Skojarzyło mu się to z hermetycznym procesem liofilizacji produktów spożywczych. Struktura przelewającej się czerni nabierała detali – nosa, oczu, ust, kości policzkowych. Czoło wydawało się zbyt wysokie, dziwnie niekształtne. Postać falowała. Powieki uniosły się powoli, jakby istota wybudzała się – płomienne źrenice kontrastowały z nienaturalną jasnością gałek ocznych wypełnionych wewnętrznym światłem.

Co cię sprowadza?

Usłyszał w głowie głos. Jej usta pozostawały nieruchome.

– Jesteś Wyrocznią? – zapytał.

Tak

Głos w jego umyśle pozbawiony był emocji.

– Szukam pomocy.

Nastąpiła chwila ciszy. Czuł się nieswojo widząc nieruchome źrenice wpatrzone w siebie.

– Mój syn cierpi – dodał.

Zbliż się

Wykonał polecenie. Czuł zimno. Przystanął. Czarna dłoń spoczęła mu na głowie.

Zobaczył siebie jakby oglądał film w kinie. Mógł cofnąć się w czasie, przypominając sobie każdy dzień. Drobne szczegóły nie uszły jego uwagi. W obrazach widział żonę przygotowującą śniadanie każdego ranka i momenty, gdy całował ją przed wyjściem. Jej uśmiech i radosne spojrzenie. Wrócił zapach jej ciała, który czuł co noc, leżąc przy niej kiedy spała, i chwile, gdy wpatrywał się w przesuwające cienie po ścianie.

Kołyszą się drzewa za oknem. Krople deszczu spadają na parapet.

kap, kap, kap, kap, kap

Była na wyciągnięcie ręki, tak blisko, a jednak miał świadomość, że to już minęło. Ogarnęło go na powrót poczucie straty i bólu, który paraliżował, obezwładniał. Wiedział, że nie może z zrobić nic.

Zobaczył siebie oczami syna. Pierwsze wrażenie – zdał sobie sprawę, że właściwie nim jest. Nakładając pastę na szczoteczkę do zębów, widział w lustrze twarz Jacka. Czuł zniecierpliwienie i wiedział dlaczego. Dzisiaj miało odbyć się rozdanie świadectw. Był koniec roku, czas przedwakacyjny. Nareszcie dwa miesiące wolnego. Dodatkowo rozpierała go duma, ponieważ ponownie dostanie świadectwo z paskiem, którym będzie się mógł pochwalić rodzicom.

Pogrzeb.

Nadal jest Jackiem. Nie czuje nic. Schował się w bezpiecznej, niewidocznej bańce. Nikt go nawet nie może zobaczyć.

Drewniana trumna w której spoczywa jej ciało, opuszczana na linach do wykopanego grobu , do ziemi, która pochłonie ostatecznie wszystko, przyjmie bez komentarza. W ciszy, całkowicie obojętnie – będzie świadkiem i jednocześnie wyda życie na nowo. Odrodzi wszystko, dając początek łąkom, kiedy mogiły z kamieni skruszeją, zwietrzeją, i nie zostanie po nich ślad. Kwiaty łąk rozsieją się, i nikt nie będzie pamiętał o cierpieniu.

Nadal jest Jackiem. Wie, że to wtedy szklany klosz rozpiął się nad nim, oddzielając od świata emocji – śmiech, płacz, nie czuje nic. Stał się aktorem, przed nim – przed własnym ojcem, by później pogrążyć się w otchłani depresji. Czarny Pająk już wije sieć.

– Chcę! – krzyczy. – Opleć mnie! Wkłuj w moje ciało! Rozpuść! Wyssij to, co ze mnie zostanie! Nie chcę istnieć!

– To jeszcze nie koniec! – ryknął Krzysztof.

Obudził się.

– Nie poddamy się bez walki – powiedział.

Kolejne dni były podobne do siebie. Odwiedzał codziennie Jacka w szpitalu. Nastąpił przełom w leczeniu. Chłopak wracał do formy. Zaczął rozmawiać i stał się aktywny. Najczęściej lubił grywać z innymi pacjentami w proste gry planszowe. Po tygodniu od rozmowy Krzysztofa z lekarzem, jego syn został wypisany z oddziału. Zalecano, aby kontynuować leczenie ambulatoryjnie.

Nastała wiosna. Śniegi stopniały.

Ojciec i syn szli wąską ścieżką o czymś rozmawiając. Można było usłyszeć ich głośny śmiech.

– Jedziemy na pizzę dzisiaj? – zapytał Krzysztof.

– No pewnie tato. – Twarz Jacka była radosna. – Już dawno nie jedliśmy Margherity.

Nie widzieli niebieskiego lisa, siedzącego nieruchomo, obserwującego ich uważnie. Uśmiechał się odsłaniając śnieżnobiałe kły.

14.12.2023

Koniec

Cóż, Heskecie, obawiam się, że nie jestem dobrą odbiorczynią podobnych tekstów, albowiem nic nie nudzi mnie tak bardzo, jak opowieści o cudzych snach. W snach może zdarzyć się wszystko, więc wszystko, co wyśnił Twój bohater trudno zaliczyć do fantastyki. A najbardziej nie pojmuję, w jaki sposób to co śnił Krzysztof, wpłynęło na wyleczenie jego syna z depresji.

Przez Wyrocznię brnęłam z trudem, mało z niej rozumiejąc i potykając się na licznych usterkach. Nie mogę powiedzieć, że to była satysfakcjonująca lektura, ale nie tracę nadziei, że Twoje przyszłe opowiadania dostarczą mi więcej przyjemności.

Nie wychodzi z pokoju i nie chce rozmawiać – urwał. → Skoro urwał, postawiłabym wielokropek. Didaskalia wielką literą:

Nie wychodzi z pokoju i nie chce rozmawiać… – Urwał.

Spacerował ,wdychając głęboko powietrze… → Zbędna spacja przed przecinkiem, brak spacji po nim.

…wsączał się w niego wraz ze świadomością, kropa po kropli… → Literówka.

…bez nadziei jakiejkolwiek na zmianę. → Raczej: …bez jakiejkolwiek nadziei na zmianę.

Dźwięk silnika starego Citroena zaczynał go usypiać. → Dźwięk silnika starego citroena zaczynał go usypiać.

Nazwy pojazdów piszemy małą literą. https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/marki-samochodow;715

…od strony kierowcy. Był ostrożnym kierowcą… → Czy to celowe powtórzenie?

,, Dzień dobry… → Zbędna spacja po otwarciu cudzysłowu.

…Krzysztof ” → Zbędna spacja przed zamknięciem cudzysłowu.

W głowie kotłowały mu się różne myśli… → Zbędny zaimek – wiadomo, komu kotłowało się w głowie.

…pokój rozświetliło ciepłe światło zachodzącego słońca. → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: …pokój rozświetliły ciepłe promienie zachodzącego słońca.

,, Dzień dobry… → Zbędna spacja po otwarciu cudzysłowu.

…czy stary Citroen sobie poradzi… → …czy stary citroen sobie poradzi…

Otoczony był gęstym żywopłotem za którym biegła stara siatka. → Skoro żywopłot był gęsty, to jak Krzysztof dostrzegł, że siatka za nim była stara, zwłaszcza że przecież było ciemno.

Po chwili usłyszał dźwięk otwieranego zamka i drzwi otworzył mężczyzna z nagrania. → Nie brzmi to najlepiej, zwłaszcza że zamka się nie otwiera; można przekręcić klucz w zamku, ale to nie zamek się otworzy, a drzwi.

Proponuję: Po chwili usłyszał szczęk zamka i drzwi otworzył mężczyzna z nagrania.

Na ścianach znajdowały się kwiaty wydzielające przyjemny zapach kojarzący się z fiołkami. → Nie bardzo umiem wyobrazić sobie pachnące kwiaty na ścianach korytarza.

– Napije się Pan czegoś? → – Napije się pan czegoś?

Formy grzecznościowe piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie.

Na twarzy jego pojawił się nieznaczny uśmiech. → Na jego twarzy pojawił się nieznaczny uśmiech.

I jak pomóc synowi?– zapytał Krzysztof. → Brak spacji po pytajniku.

Oczy Alfreda stały się szklące… → Pewnie miało być: Oczy Alfreda stały się szkliste…

Dzieliło go od niej około sto metrów. → Dzieliło go od niej około stu metrów.

Przyśpieszył krok. → Przyśpieszył kroku.

Tu znajdziesz odmianę rzeczownika krok.

…zapytało drzewo, rozchylając szczelinę w korze w kształcie ust. → Czy dobrze rozumiem, że drzewo miało korę w kształcie ust?

A może miało być: …zapytało drzewo, rozchylając w korze szczelinę w kształcie ust.

Tutaj też trzeba odpoczywać – powiedział. → Skoro powiedział, wypowiedź należałoby zapisać w nowym wierszu i poprzedzić półpauzą.

Rozmyślania przerwał mu cichy szelest liści dobiegający za plecami. → Rozmyślania przerwał mu cichy szelest liści za plecami. Lub: Rozmyślania przerwał mu cichy szelest liści dobiegający zza pleców.

– Psssssst. Hej ty – usłyszał. → Powinno być: – Psssssst. Hej ty! – Usłyszał.

2.13 Kłopotliwe „usłyszał”

…aż rzuci się na niego z pazurami i przeora mu twarz. → …aż rzuci się na niego z pazurami i przeorze mu twarz.

– W świecie który znam lepiej niż ten, to ty jesteś określany często jako egzemplarz -zripostował Krzysztof. → Brak spacji po dywizie, zamiast którego powinna być półpauza.

– Jeśli dotrzesz do Wyroczni, uzyskasz odpowiedź. → Dlaczego wielka litera? Wcześniej pisałeś małą.

…pomogę Ci ją odnaleźć. → …pomogę ci ją odnaleźć.

Zaimki piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie.

…czym tak naprawdę jest Wyrocznia… → ?

Wszystko wskazywało na to, że zbiera się na deszcz. → Wystarczy: Wszystko wskazywało, że zbiera się na deszcz.

Gdy oddalił się dość daleko, obrócił się. → Brzmi to fatalnie.

Proponuję: Gdy odszedł już dość daleko, obrócił się.

Pod sobą wyczuł (pierz?), (sierść?) → Pod sobą wyczuł (pierze?), (sierść?)

Jeszcze kilka minuta temu… → Literówka.

Nie miał zamiaru się nad tym zastanawiać. – Nie po to tutaj jestem – powiedział do siebie. → Wypowiedź dialogowa w nowym wierszu.

Nie miał zamiaru się nad tym zastanawiać.

– Nie po to tutaj jestem – powiedział do siebie.

Idąc dalej musiał przymrużyć oczy. Wiązki promieni skupiały się w centralnym jego punkcie. → Czy dobrze rozumiem, że promienie skupiały się w centralnym punkcie Krzysztofa?

Odwrócił się. Czarna ściana falowała, wybrzuszała i cofała. W jednej chwili wyciągnęła się w jego stronę długa ręka, prawie dotykając twarzy. Cofnął się o krok, jednocześnie obserwując przelewającą się przed nim masę. Poczuł ciepły, subtelny podmuch. Ręka zanurzyła się w czarną taflę. Po kilku sekundach wyłoniła się z niej wysoka, ponad dwumetrowa, humanoidalna postać. Rozróżniał jedynie głowę, ręce i tułów, by za moment zobaczyć twarz, która nabierała formy. Skojarzyło mu się to z hermetycznym procesem liofilizacji produktów spożywczych. Struktura przelewającej się czerni nabierała detali – nosa, oczu, ust, kości policzkowych. Czoło wydawało się zbyt wysokie, dziwnie niekształtne. Postać falowała. Powieki uniosły się powoli, jakby istota wybudzała się… → Jeden z licznych przykładów siękozy. Nadużywasz tego zaimka – w opowiadaniu użyłeś go ponad dwieście dwadzieścia razy.

Co cię sprowadza?

Usłyszał w głowie głos. Jej usta pozostawały nieruchome. → Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać głosy w głowie.

Drobne szczegóły nie uszły jego uwagi. → Drobne szczegóły nie uszły jego uwadze.

Tu znajdziesz odmianę rzeczownika uwaga.

Wiedział, że nie może z zrobić nic. → Coś się tutaj przyplątało.

…do wykopanego grobu , do ziemi… → Zbędna spacja przed przecinkiem.

– Jedziemy na pizzę dzisiaj? – zapytał Krzysztof. → – Jedziemy dzisiaj na pizzę? – zapytał Krzysztof.

– Już dawno nie jedliśmy Margherity. → – Już dawno nie jedliśmy margherity.

Nazwy potraw piszemy małą literą.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

regulatorzy, bardzo dziękuję za chęci i przede wszystkim Twój czas, który poświęciłaś na mój bardzo długi tekst. Jestem Ci bardzo wdzięczny za wszystkie korekty; wprowadzę wszystkie zapewne jeszcze dziś, tylko muszę mieć dostęp do laptopa (edycja na smartfonie jest problematyczna, przynajmniej dla mnie). Masz rację, poszedłem na łatwiznę stosując zagrywkę ze snem. Przyznam również, że chwilami czołgałem się (nie dosłownie), podczas pisania. Myślę, że po wprowadzeniu Twoich uwag, zakończę przygodę z tym tekstem. Będę pracował nad kolejnymi. Pozdrawiam.

Bardzo proszę, Heskecie. Miło mi, że mogła się przydać.

No i życzę sukcesów w dalszej pracy twórczej i żeby obyło się bez czołgania. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

że za chwilę przekroczy bramę i będzie musiał spędzić w niej jedną trzecią dobry. ← literówka

~~Podobnie jak~~ dokładnie mógł przypomnieć sobie(+,) co czuł.

Perspektywa pozostania w miejscu(+,) gdzie nic nie jest oczywiste i wszędzie czyha niebezpieczeństwo, była mało atrakcyjna.

Powyższe na dowód, że przeczytałem. Światotwórstwo (senne) jest, ale brakuje mi wyroczni słownej i związku z wyleczeniem ojca i syna przez pobyt ojca w krainie snów. Pozdrowienia. :)

Sny jako dodatkowy wymiar życia wydały mi się ciekawą koncepcją. Opowieść sympatyczna, choć według mnie ciut rozwleczona. Natomiast sugerowałabym Ci pracę nad dialogami, bo brzmią sztywno. Spróbuj może czegoś krótkiego, ale z dialogami brzmiącymi naturalnie – może nawet podsłuchanymi;)

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Dzięki Ambush

Pracuję teraz nad nowym opowiadaniem. Mam nadzieję, że okażą się lepsze, i bardziej wiarygodne. Pozdrawiam

spał kilka godzin twierdząc, że nie ma sił

Imiesłów nie oznacza przyczynowości – rozdzieliłabym to: spał po kilka godzin. Twierdził, że nie ma siły.

Jego wesołe usposobienie przerodziło się w przygnębienie.

Rym, ale usposobienie nie może się przerodzić w przygnębienie.

Zgasło w nim życie.

Czyli umarł. Nie lepiej by było podać więcej objawów?

Znajdująca się na suficie świetlówka, zgasła.

Bez przecinka między podmiotem a orzeczeniem: Świetlówka na suficie zgasła.

Światło z tej która została

Światło tej, która została.

rzucało słabe, nieruchome cienie

Mmm, magiczna świetlówka? Nie jestem pewna, czy światło w ogóle rzuca cienie.

Jacek wpatrzony w podłogę, wydawał się nieobecny.

Wtrącenie: Jacek, wpatrzony w podłogę, wydawał się nieobecny

Zamykane drzwi jęknęły w zawiasach.

Hmm?

Mój syn od trzech tygodni zachowuje się jak nigdy dotąd.

Mało naturalne. Cała wypowiedź dość sztywna.

Większość czasu spędza leżąc

Angielskawe.

Na pogodnej twarzy naznaczonej zmarszczkami, widać było skupienie.

Tu nie może być przecinka, zob. https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842850

Od śmierci żony minęło dwa lata. Krzysztof potrzebował jej teraz jak nigdy dotąd.

Krzysztof potrzebował jej teraz, jak nigdy dotąd. Trochę słabo się łączą te zdania.

Nie potrafił wydobyć z siebie słowa, kiedy doszło do mowy pożegnalnej

Hmmm.

Na końcu wybrzmiała zagrana na trąbce pieśń żałobna.

Wiem, że tak się robi, ale – dziwnie to brzmi.

wynik przebywania z babcią, która pisząc w zeszycie wszystkie litery alfabetu jedna pod drugą, zachęcała go do ćwiczeń

Nie wiem, w jaki sposób to ma dziecko zachęcać.

Ich kształt wielokrotnie kopiowany szybko zapadł w pamięć dziecka

Ich kształt, wielokrotnie kopiowany, szybko zapadł dziecku w pamięć.

Przykładał się i był dokładny.

Podmiotem domyślnym jest "kształt". Poza tym zdanie fonetycznie ciut dziwne.

przekręcając najczęściej literę r

Hmm?

Wystraszony wbiegał do sypialni rodziców, którzy próbowali uspokoić przerażone dziecko.

Trochę abstrakcyjne.

ludzie których spotykał

Ludzie, których spotykał.

sposób w jaki żył

Sposób, w jaki żył.

Zmiana, nawet drobna, jak przemalowanie pokoju, przemeblowanie – wzbudzały w nim nerwowość.

Zmiana wzbudzała.

Gdy tracił kontrolę, czuł narastającą w sobie złość.

Rym, ale nie do końca wiem, co się dzieje?

Spacerował ,wdychając

Przecinek przylepiamy do poprzedniego wyrazu.

Życie nad którym jak dotąd panował

Życie, nad którym, jak dotąd, panował.

Nie mógł zrozumieć gdzie popełnił błąd

Nie mógł zrozumieć, gdzie popełnił błąd.

Wracał pamięcią do dni poprzedzających pierwsze objawy depresji

Hmm.

Krzysztof włączył laptopa chcąc jak zwykle prześledzić bieżące informacje.

Średnio naturalne. Krzysztof włączył laptopa, chcąc jak zwykle poznać bieżące informacje.

Otworzył szufladę biurka, wyciągnął okulary w grubej czarnej oprawie – brnął dalej śledząc tekst.

Zderzają się sensy czasowników: Otworzył szufladę biurka, wyciągnął okulary w grubej czarnej oprawie i brnął dalej.

Nie wyglądało to na kolejne chwytliwe nagranie w celu nabicia liczby wyświetleń.

To już powiedziałeś. Może lepiej wyjaśnić, dlaczego wydawał się wiarygodny?

Mężczyzna o starannie przyciętej, gęstej, ciemnej brodzie i lekkiej łysinie, mówił o sobie, że jest inżynierem.

Mężczyzna o starannie przyciętej, gęstej, ciemnej brodzie, z niewielką łysiną, mówił o sobie, że jest inżynierem.

Twierdził, że chorował wiele lat na depresję.

Twierdził, że przez wiele lat chorował na depresję.

Opowiadał, że tak błahe czynności jak umycie się, golenie, sprawiało mu ogromny trud

Znowu: czynności sprawiały. Patrz: https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842857

Każde podjęcie aktywności kończyło się zazwyczaj

Bardzo nienaturalne, w dodatku plącze się w zeznaniach, bo każde – czy zazwyczaj? Może: Każdy wysiłek kończył się?

Cierpiał, czując w środku coś, co drży i wywołuje niepokój.

…?

Tylko w czasie, gdy ciemność nocy wypełniała pokój, następowała ulga.

Tylko w czasie, gdy ciemność nocy wypełniała pokój, odczuwał ulgę.

W momencie gdy podnosił powieki, lęk początkowo z wolna wsączał się w niego

To w momencie, gdy – czy z wolna? Moment jest krótki.

kropa po kropli

Literówka.

Wtedy zaczynał się paniczny strach, jego towarzysz – nierozłączni bracia; do tego pustka, późniejsza anhedonia, jakby był martwy.

Bardzo poplątane. O co chodzi?

bez nadziei jakiejkolwiek na zmianę

Bez jakiejkolwiek nadziei, ale najlepiej w ogóle wyrzucić "jakiejkolwiek".

Opowiadający przeszedł do chwili, w której jak twierdził

Hmm. Przed "jak" przecinek.

Film skończył się podsumowaniem, że zna sposób na pokonanie depresji.

Podsumowanie nie może być "że". Twierdzenie może być "że". Albo zapewnienie.

Kiedy leżał w łóżku chcąc zasnąć

Kiedy leżał w łóżku, chcąc zasnąć.

wszystko co

Wszystko, co.

mijani ludzie na ulicy

Może być: ludzie mijani na ulicy. Albo: mijani na ulicy ludzie. Ale taki szyk jest błędny.

wszystko co się z tym wiązało (…) były elementami, które rejestrował

Zaburzony związek zgody. Nie wiem, o co chodzi z tymi elementami.

Opuścił kilka centymetrów szybę od strony kierowcy.

Opuścił szybę od strony kierowcy o kilka centymetrów.

Był ostrożnym kierowcą, zawsze jeżdżąc przepisowo.

Był ostrożnym kierowcą, zawsze jeździł przepisowo. Co to ma do szyby?

za chwilę przekroczy bramę i będzie musiał spędzić w niej jedną trzecią dobry

W bramie?

Widział wysoki komin przemysłowy, i uświadomił sobie

Przecinek zbędny. Nie widzę wynikania.

ogórki kiszone w worku, i skierował się

Przecinek zbędny.

Krzysztof wyciągnął portfel. Położył pięciozłotówkę na jego brudnej dłoni.

Portfela?

Niech Bóg panu wynagrodzi w dzieciach.

Akurat tutaj przydałby się kolokwialny szyk, to idiom: Niech panu Bóg w dzieciach wynagrodzi.

Wszedł do pokoju w którym znajdował się laptop.

Wszedł do pokoju, w którym leżał laptop.

Pozbył się delikatnego, subtelnego głosu doradcy ze swojej głowy. Często go słyszał, i podążał za tym co mówi.

…? "Podążać za tym, co mówił" to anglicyzm (follow advice). My robimy to, co głos mówi, albo po prostu go słuchamy.

Po chwili siedział przed migającym kursorem.

Hmm.

,, Dzień dobry

Piszę

Tu albo przecinek po "dzień dobry" i dalej małą literą, albo kropka.

Zatrzymał się na kilka sekund. Przeczytał to, co napisał.

Uświadomił sobie, jak rozpaczliwie musi to wyglądać.

To nie jest część listu. Wyróżniłabym to jakoś. Może listy kursywą?

Czy dostanie odpowiedź.

Brak pytajnika.

Żeby oderwać się od nich, poszedł do kuchni przygotować obiad

Hmm.

Kolorowych liści na drzewach było coraz mniej.

Trochę to wygląda tak, jakby liście traciły kolor. Może o to chodziło.

Kiedy spał, pokój rozświetliło ciepłe światło zachodzącego słońca.

Hmmm… to chyba na coś wskazuje, tylko na co?

Oprócz mrowienia w stopach czuł chłód. Przechodząc obok biurka niechcący uderzył w nie nogą.

Non sequitur. Brak przecinka w drugim zdaniu.

Monitor laptopa rozświetlił się.

Ekran, laptop nie ma osobnego monitora. I – od wstrząsu? Magia?

Na górnym pasku powiadomień, czerwony pulsacyjny dzwoneczek sygnalizował wiadomość zwrotną.

Czerwony dzwoneczek, pulsujący na górnym pasku powiadomień, sygnalizował nadejście odpowiedzi.

Najechał kursorem na (wyślij), kliknął. Na monitorze pojawił się komunikat (wiadomość wysłana).

Supozycję materialną dajemy w cudzysłów, nie w nawias.

Kolejnego dnia był już w trasie.

Przecież powiedział, że przyjedzie następnego dnia?

miał wątpliwości czy

Miał wątpliwości, czy.

nie zadławi się puszczając czarne kłęby dymu spod maski

Imiesłów nie oznacza przyczynowości, tylko jednoczesność (i trzeba go oddzielać).

Otoczony był gęstym żywopłotem za którym biegła stara siatka.

Krzysztof nie był otoczony żywopłotem. Dom ogrodzony był gęstym żywopłotem, zza którego wystawała siatka.

tabliczka (Uwaga Pies).

Jak wyżej – supozycję materialną daj w cudzysłów. Pisane tego dużymi literami też jest zbędne.

Nierówny, popękany chodnik porośnięty mchem, prowadził

Wtrącenie: Nierówny, popękany chodnik, porośnięty mchem, prowadził.

Na ścianach znajdowały się kwiaty wydzielające przyjemny zapach kojarzący się z fiołkami.

To znaczy, kwiaty rosły ze ścian? Opisz troszkę ten korytarz.

maska, witała

Bez przecinka.

Wewnątrz po prawej, znajdował się

Wtrącenie: Wewnątrz, po prawej, znajdował się.

że był tkany ręcznie

Consecutio temporum: jest tkany ręcznie.

ponieważ trzy lata temu, szukał podobnego.

Tu bez przecinka.

Napije się Pan czegoś?

Zwroty do adresata piszemy małą literą (poza listami).

Naprawdę nie bardzo wiem od czego zacząć

Naprawdę, nie bardzo wiem, od czego zacząć.

– Wie pan – podjął inżynier. Na dobrą

– Wie pan – podjął inżynier. – Na dobrą…

przed zachorowaniem

Naturalniej: zanim zachorowałem.

Jak można nazwać psa który lata i mówiącego kota, zapraszającego do opery.

Brak przecinka.

Jednak bywają takie, które przypominają naszą rzeczywistość.

W jakimś stopniu wszystkie przypominają…

Nie potrafimy ostatecznie zdefiniować kształtu obiektów.

Zdefiniować – czy określić? To nie to samo.

Wszystko zależy od obserwatora i miejsca w którym się znajduje.

Ale co ma relatywizm poznawczy do wiatraka? Owszem, w terapii filozoficznej (jest coś takiego, nie znam się na tym, ale jest) terapeuta stara się (dyskusją) zmienić nastawienie pacjenta do pewnych zjawisk, głównie zjawisk umysłowych (głównie jego własnych uczuć – chodzi w dużej części o to, że uczucia są poznawczo niepewne i trzeba to pacjentowi wytłumaczyć), ale to nie znaczy, że świat zewnętrzny jest względny. A, i brak przecinka przed "w którym".

sny również są pewnego rodzaju rzeczywistością. Bardziej pasowałoby określenie – przestrzenią.

… ?

W tejże przestrzeni

W tej przestrzeni.

Przekraczając bramę do świata snów można nie wrócić.

Imiesłowy. Tu może być uprzedni, ale nie współczesny: Przekroczywszy bramę świata snów, można już nie wrócić.

Gdyby było tak jak pan twierdzi, cała ludzkość w którymś momencie zapadłaby w śpiączkę.

Niekoniecznie: Gdyby było tak, jak pan twierdzi, cała ludzkość w końcu zapadłaby w śpiączkę.

Na twarzy jego

Po co przestawiasz szyk?

Przypadek o którym mówię, to sny świadome.

Brak przecinka.

Jest ogromna różnica między jednym a drugim.

Czym a czym konkretnie?

Jednak decyzyjność powoduje, że poruszanie się w niej, jest całkowicie inne.

Nie po polsku. Ale świadome poruszanie się po niej to zupełnie inna sprawa.

jeśli przykładowo zechcemy latać

Jeśli, na przykład, zechcemy latać.

Od razu nie będzie to dla pana osiągalne

Mało naturalne.

Przykładowo można przemierzać tysiące kilometrów w ułamku sekundy.

Można chociażby w ułamku sekundy przemierzyć tysiące kilometrów.

Prawa które znamy rządzące całym wszechświatem, w snach tracą swoje znaczenie.

Nie znaczenie, ale obowiązywanie: Prawa, które znamy, które rządzą wszechświatem, w snach nie obowiązują.

Tutaj jeśli upuścimy jakikolwiek przedmiot, jesteśmy pewni, że spadnie.

Tutaj, jeśli upuścimy jakikolwiek przedmiot, jesteśmy pewni, że spadnie.

Natomiast tam może być zupełnie odwrotnie.

To znaczy? Nie jesteśmy pewni, czy nie spadnie, czy co?

Wszystko czego nie mogłem zrozumieć i co mnie szokowało na początku, kiedy zaczynałem podróże, po pewnym czasie, nie robiło już większego wrażenia.

Wszystko, czego nie mogłem zrozumieć i co mnie szokowało na początku, kiedy zaczynałem podróże, po pewnym czasie nie robiło już większego wrażenia.

I jak pomóc synowi?– zapytał Krzysztof.

Właśnie… przecież facet robi mu wykład na tematy dość oderwane od tego, czego chciał się dowiedzieć.

Celowo należy się wybudzać, po czym przed ponownym zaśnięciem, starać się przypomnieć sen.

Należy się wybudzać w ciągu nocy, po czym, przed ponownym zaśnięciem, postarać się przypomnieć sobie śniony sen.

Przejście następuje zazwyczaj dość szybko i często.

Zazwyczaj – często?

Pomijam tę, przez tak zwany paraliż senny, który jest niemiłym doświadczeniem.

Nieładne zdanie, i – o ile paraliż senny nie będzie miał znaczenia dalej – zbędne.

sprawa wygląda w ten sposób

Sprawa wygląda tak. https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842880

Po przejściu na drugą stronę, musi pan odnaleźć drogę do wyroczni

Bez przecinka.

Proszę postępować według tego co powie.

Proszę postępować według tego, co powie.

W kontakcie ze światem fauny czy flory szczególnie.

Hmm.

W sensie ze zwierzętami

W sensie, ze zwierzętami.

Ponieważ może pan zostać wprowadzony celowo w błąd.

Szyk: Ponieważ może pan celowo zostać wprowadzony w błąd.

źle to ująłem – nie trafia się na nie wcale

Myślniki w środku kwestii dialogowej są mylące, a zapewnienie, że na jawie drzewa nie mówią – zbędne. Wiemy o tym.

Nie wiem czy kiedykolwiek miewał pan skojarzenia wizualne patrząc na korę, czy korzenie.

Nie wiem, czy kiedykolwiek miewał pan skojarzenia wizualne patrząc na korę czy korzenie.

nie zawsze są one pozytywne

Przyjemne. https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842860

Często w bajkach wykorzystuje się zwierzęta do oddania cech ludzkich.

Na tym polega bajka zwierzęca, ale co to ma do snów?

wszystkiego co pan

Wszystkiego, co pan.

mam zamiar jeszcze dzisiaj wracać

Hmm.

Dziękuję za pańską pomoc.

Anglicyzm: Dziękuję panu za pomoc.

Oczy Alfreda stały się szklące

Oczy Alfreda zaszkliły się.

siąpił delikatny deszczyk.

Hmmm.

W świetle padającym z korytarza dostrzegł sylwetkę inżyniera.

Stojąc tyłem?

Wyjechał z miasta kierując się na autostradę.

Wyjechał z miasta, kierując się na autostradę.

Przez drogę powrotną myślał o tym czego się dowiedział. Całą trasę wycieraczki pracowały na pełnych obrotach. Po czterech godzinach dotarł do domu.

Zdania nie łączą się logicznie. Po drugie – uwierzył? Tak, ot? Zero sceptycyzmu? Przez drogę powrotną myślał o tym, czego się dowiedział. Przez całą trasę wycieraczki pracowały na pełnych obrotach.

Musi być wyjątkowo sucho

Na pewno jest bardzo sucho.

Schylił się by to sprawdzić

Schylił się, by to sprawdzić.

Gdzieś blisko musiała płynąć rzeka

Gdzieś blisko z pewnością płynęła rzeka.

Miał wrażenie, że wraz z zagłębianiem się w las, drzewa stają się wyższe

Drzewa nie zagłębiają się w las: Miał wrażenie, że z każdym jego krokiem drzewa stają się wyższe.

W miarę przemierzania polany, zaczęło docierać do niego, że coś jest nie tak.

"W miarę" oznacza, że coś się działo stopniowo – a zaczęło, że raz.

To, co zobaczył, przeraziło go.

Pokaż od razu to, co go przeraziło.

Nad nią mógł dostrzec skrawek lasu z którego wyszedł.

Nad nią widział skrawek lasu, z którego wyszedł.

Jego wzrok napotkał ścianę zielonych, ostrych liści.

To widział ten las, czy nie? Metafory muszą być obrazowe. Po to są.

Zobaczył ogromną, wielkości rotwailera mrówkę.

Zobaczył mrówkę wielkości rottweilera.

W momencie, kiedy owad rzucił się na niego, obudził się zlany potem.

Kiedy owad rzucił się na niego, obudził się, zlany potem.

Wielokrotnie śnił, i nie pamiętał nic po przebudzeniu. Po raz pierwszy widział każdy szczegół.

Mętne.

Podobnie jak dokładnie mógł przypomnieć sobie co czuł.

I mógł sobie dokładnie przypomnieć, co czuł. Nawet nie zastosował tych technik, przecież to samo wyszło.

Perspektywa pozostania w miejscu gdzie nic nie jest oczywiste i wszędzie czyha niebezpieczeństwo, była mało atrakcyjna.

Zapewniające i cokolwiek naiwne – czy w życiu coś jest oczywiste? Przecinek przed "gdzie".

A co jeśli miałbym pecha i umarłbym śniąc?

A jeśli miałbym pecha i umarł we śnie?

Przez kolejne dwa tygodnie ćwiczył wybudzanie, i wracał pamięcią do treści snów.

Tu bez przecinka.

W mglisty czwartek

To jakiś specjalny czwartek?

litery zaczęły się zlewać ze sobą i wyrazy rozmazywać

Litery zaczęły się zlewać ze sobą a wyrazy rozmazywać.

Dzienne światło wypełniające pokój przygasało

Hmm.

Czołgające się foki były nudne. Dochodził do tego monotonny, usypiający głos lektora

Hmm.

Siedział przy stole jedząc śniadanie

Siedział przy stole, jedząc śniadanie.

drewnianej sowie, której plastikowe, martwe oczyska, patrzyły

Drewnianej sowie, której plastikowe, martwe oczyska patrzyły.

Na jej końcu zaczynał się las, którego wierzchołki drzew kołysały się na boki.

Las nie jest właścicielem wierzchołków drzew: Na jej końcu zaczynał się las, wierzchołki drzew kołysały się na boki.

Falująca trawa, zielone morze, w przypływie, zmierzała w jego stronę.

Nie wiem, o co chodzi. Morze nie jest "w przypływie", najwyżej przybiera.

W ciemnej, leśnej wnęce, zobaczył, że coś się poruszyło.

To nie on jest we wnęce. I – co to jest wnęka? Zauważył, że w wykrocie coś się porusza.

Gdy był wystarczająco blisko rozpoznał ludzkie kształty. Postać nie wykonywała żadnych ruchów. Dzieliło go od niej około sto metrów.

Metry skutecznie wyrywają z zawieszenia niewiary: Gdy podszedł bliżej, rozpoznał ludzką sylwetkę, nieruchomą za zasłoną paproci.

Przyśpieszył krok.

Przyśpieszył kroku.

Zaśmiał się głośno kiedy uświadomił sobie, że było to drzewo.

Zaśmiał się głośno, kiedy uświadomił sobie, że widzi drzewo.

zwinięta część przypominała głowę

Zwinięta część?

drzewa, pokrywał mech

Tu bez przecinka.

W promieniu około dziesięciu metrów nie rosło nic, a ziemia szarością kojarzyła się z popiołem.

Metry są niefantastyczne: Na kilka kroków dookoła nie rosło nic, a ziemia była szara jak popiół.

Kiedy odszedł kilka kroków, usłyszał za sobą skrzypienie, podobne do odgłosu jaki wydaje stare drewniane krzesło.

Kiedy odchodził, usłyszał za sobą skrzypienie, jakby starego krzesła.

przy narastającym odgłosie jęku drewna

Jęk jest odgłosem, więc to masło maślane.

W miejscu twarzy rozwarły się dwa czarne oczodoły.

Całej twarzy?

Uuuuuuufffffffffff – usłyszał.

Hmm. Nie wiem, czy to dobry pomysł, jeśli chodzi o formatowanie.

z wielkiego balona

Balonu.

powietrze, którego siła rozwiała mu włosy.

Siła powietrza?

, rozchylając szczelinę w korze w kształcie ust.

Hmmm.

Nie interesuje mnie jak się nazywasz

Nie interesuje mnie, jak się nazywasz.

szukasz – gruby, niski głos brzmiał złowrogo.

… szukasz. – Gruby, niski głos brzmiał złowrogo. https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/

Nie chciał powiedzieć czegoś, co obróciłoby się przeciwko niemu.

Wycięłabym, czytelnik powinien jeszcze pamiętać tamten dialog.

– Jak brzmi pytanie?

Nie jest jasne, kto to mówi.

– Gdzie znajduje się wyrocznia.

Brak pytajnika.

Po tych słowach drzewo nachyliło się do jego twarzy.

Drzewo nachyliło się ku jego twarzy.

Kiedy droga zacznie się zmieniać na górzystą,

Co to jest "górzysta droga"?

Chciał powiedzieć dziękuję ale nie zdążył.

Chciał podziękować, ale nie zdążył.

Dotknął kory, przesuwając po niej palcami.

Można dotknąć inaczej? Przesunął po korze palcami.

Suche i wydające się być martwe, zastygło

Bardzo niezgrabne, angielskawe: Suche i (na pozór?) martwe, drzewo zastygło.

Zapadał zmrok. Dzień się kończył ustępując miejsca nocy. Na granatowym niebie pojawił się księżyc.

Środkowe zdanie pretensjonalne i powtarza informację zawartą w sąsiednich. Wytnij.

Na granatowym niebie pojawił się księżyc. Chciał zdążyć wyjść z lasu przed zachodem słońca. W momencie kiedy jego krwisty kawałek schował się za horyzont zauważył, że drzew jest coraz mniej

Czy podmiotem tych zdań jest Krzysztof – czy księżyc? "Krwisty" może być kawałek mięsa, ale na pewno nie ciało niebieskie. Przed "kiedy" przecinek.

zauważył, że drzew jest coraz mniej, a przed sobą miał kilka wzniesień, jakby pod warstwą trawy i ziemi, spały ogromne żółwie.

C.t.: zauważył, że drzew jest coraz mniej, a przed sobą ma kilka wzniesień, jakby pod warstwą trawy i ziemi spały ogromne żółwie.

Od pierwszego z nich dzieliło go zaledwie kilka kroków.

Ale widział to?

Gałka oczna błądziła na boki.

…?

To mnie nie widzi

Brak kropki.

Dopóki się nie ruszam, to coś mnie nie może zobaczyć.

Dopóki się nie ruszam, to coś mnie nie zobaczy. Czemu raz dajesz myśli bohatera kursywą, a raz nie?

Po chwili oko przymknęła warstwa darni.

Przysłoniła.

Starając się stąpać najdelikatniej jak potrafił, przeszedł

Aliteracja: Starając się stąpać najdelikatniej, jak potrafił, przeszedł.

Nie wiedział jak długo maszeruje.

Nie wiedział, jak długo maszeruje.

ścieżka, ciągnęła się

Bez przecinka.

kilometrami pod górę. Słyszał wyraźnie chrzęst pod butami

Rym.

Zaśmiał się jak szaleniec, rozładowując zapewne w ten sposób stres.

Zaśmiał się jak szaleniec. Kropka. Nie kładź nam uczuć bohatera do głowy łopatą.

Był świadomy, że wszystko co go spotyka nie dzieje się naprawdę.

Wiedział, że nic z tego nie dzieje się naprawdę.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jednak jakie to miało znaczenie, skoro odczuwał każdy krok stawiany na kamienistej drodze, każdy podmuch, a dźwięki były równie wyraźne jak w rzeczywistości.

Ale jakie to miało znaczenie, skoro odczuwał każdy krok stawiany na kamienistej drodze, każdy podmuch, a dźwięki były równie wyraźne jak w rzeczywistości?

pracowały prawidłowo

Aliteracja.

można by pomyśleć, że nic szczególnego.

Ale co – nic szczególnego?

Wiedział jaki ma cel, jak również wierzył, że wbrew wszelkiej logice, ma to sens.

Wiedział, jaki ma cel i wbrew wszelkiej logice wierzył w jego sens.

Dalej ścieżka skręcała w lewo.

Co w związku z tym?

Po wielu latach, teraz, siedząc przyglądał mu się uważnie.

Wybierz jedno: Teraz, po wielu latach, przyglądał mu się uważnie.

Zapomniał już, jak to jest marzyć.

Zapomniał już, jak to jest, marzyć.

Stajemy się dorośli, poważni, gubiąc tak wiele.

Meh. Truizm. I niejasne, bo co tu jest przyczyną czego?

szelest liści dobiegający za plecami

Szelest liści dobiegający zza pleców.

Powidoki przemknęły przed nim niczym tańczące gwiazdy.

Spojrzał w kierunku skąd dobiegał głos.

Spojrzał w kierunku, z którego dobiegał głos.

W zaroślach znajdujących się kilka metrów od niego, w ciemności, rozbłysły dwa ogniki małych ślepi.

On nie widzi tych zarośli. Niedaleko, w ciemności, rozbłysły dwa ogniki małych ślepi.

gadaj od razu o co chodzi

Gadaj od razu, o co chodzi.

Po tych słowach ogniki zgasły.

Ogniki zgasły. Kropka.

Krzaki zakołysały się i wyszła z nich mała, ciemna postać. Zbliżała się do niego. Po kilku sekundach zatrzymała się.

Strasznie rozwlekasz, a konkretów skąpisz. Co powiesz na to: Zaszumiały gałęzie i po chwili przed Krzysztofem stanął cień.

Tak naprawdę był pewien, że jeśli to coś ma złe zamiary, to nie będzie czekał, aż rzuci się na niego z pazurami i przeora mu twarz.

O co chodzi? Kto mówi?

Niebieski lis przysiadł przed nim. Jego pysk rozciągnął się w szyderczym uśmiechu.

Przed chwilą nic nie było widać…

Ślepia w kolorze płomieni świadczyły o bystrości zwierzęcia.

W jaki sposób? Gdybyś chociaż powiedział, że spoglądały bystro, badawczo, jakoś tak – ale tak, o?

wypytywać kim jestem

Wypytywać, kim jestem.

Ale wydajesz się być ciekawym egzemplarzem

"Być" skasuj. Albo: Ale wyglądasz na ciekawy egzemplarz.

W świecie który znam lepiej niż ten, to ty jesteś określany często jako egzemplarz

Nie mam pojęcia, co to ma oznaczać.

Poczuł delikatną satysfakcję.

Lekką. Mdłą. Ukłucie satysfakcji. Ale nie "delikatną", bo to co innego znaczy.

Mówiąc prawdę, to śledzę cię.

Prawdę mówiąc, śledzę cię.

jego pysk znalazł się w odległości kilku centymetrów od twarzy Krzysztofa, który mógł teraz zobaczyć ogniste pierścienie jego ślepi

…? przyłóż sobie lusterko do nosa i zobaczymy, co zobaczysz.

rzeczy które

Rzeczy, które.

Wiesz dlaczego?

Wiesz, dlaczego?

Ponieważ nie wiedzieli co tu robią, i po tutaj są.

Ponieważ nie wiedzieli, co tu robią, i po co tutaj są.

Rozedrgany wzrok zwierzęcia zatrzymał się w chwili wyczekiwania.

Co to znaczy? Co mam tu odczytać?

Na wzmiankę o wyroczni, Krzysztof poderwał się

Bez przecinka.

zapytał podnosząc się

Zapytał, podnosząc się.

Krzysztof pomyślał, że jest w tym coś pięknego, na co nie potrafi znaleźć odpowiednich słów.

Ale tym komentarzem zepsuł cały efekt.

Nie wiem co mógłbym

Nie wiem, co mógłbym.

w geście zadumy

Nie wiem, co to jest.

zabierzesz mnie tam skąd przybyłeś, pomogę Ci ją odnaleźć.

Zabierzesz mnie tam, skąd przybyłeś, pomogę ci ją odnaleźć.

To wszystko czego chcesz?

To wszystko, czego chcesz?

Nie miał pojęcia ile dni

Nie miał pojęcia, ile dni.

Wędrując wraz z nowym towarzyszem nie nudził się.

Niezbyt zgrabne.

Jego wielka ciekawość dorównywała potokowi słów.

świat z którego

Świat, z którego.

Obaj wybuchli śmiechem.

Wybuchnęli.

Obawiał się, że lis może tego nie zrozumieć, i ciekawe czy nadal chciałby, żeby go z nim zabrał.

Lis jest drapieżnikiem: Obawiał się, że lis może tego nie zrozumieć, i ciekawe, czy nadal chciałby mu towarzyszyć.

Niebo na horyzoncie przybrało odcienie szarości.

Niebo na horyzoncie poszarzało.

Marsz utrudniał wiatr, który przybierał na sile.

Pokaż to.

Kiedy kłębiące się chmury dotarły nad ich głowy, lis zatrzymał się mówiąc:

Kiedy kłębiące się chmury zawisły nad ich głowami, lis zatrzymał się, mówiąc:

Gdy oddalił się dość daleko, obrócił się.

Gdy odszedł dość daleko, obejrzał się.

Do zobaczenia przyjacielu

Wołacz oddzielamy: Do zobaczenia, przyjacielu.

Ciężkie, nabrzmiałe chmury, nie zwiastowały poprawy pogody.

Dziwne, zapewniające. Do wycięcia.

Delikatna mżawka przerodziła się w ulewę.

A kiedy zaczęło padać? Opisujesz krok po kroku, jak Krzysztof wysyła e-mail, ale nie zaznaczasz rzeczy, których nijak nie moglibyśmy sami wywnioskować.

Pomyślał o parasolu. Tłumaczył sobie, że na szczęście to wszystko jest tylko snem.

Brak łączności logicznej.

Rozmyślania przerwał w momencie, gdy dotarł do rzeki, płynącej kilkadziesiąt metrów pod nim.

? Czy nie stanął po prostu na krawędzi urwiska? I po co mi te metry?

Od drugiego brzegu dzieliła go przepaść, nad którą rozpięty, kołysał się w podmuchach wiatru wiszący most.

Archaiczne, nie wiem, po co: Brzegi spinał wiszący most, kołyszący się na wietrze.

Miejscami deski były zerwane lub złamane, jak zniszczona klawiatura fortepianu.

Niektóre deski były połamane albo wyrwane, jak klawisze zniszczonego fortepianu.

Na oko mógł mieć długość trzystu metrów.

Wystarczą trzy, żeby nie mógł przejść. A w ulewie tego nie widać. Metry są pójściem na łatwiznę, unikaj ich.

Jeśli miał dotrzeć do celu, nie miał innego wyboru. Nie było innej drogi.

Pierwsze zdanie spokojnie możesz wyciąć.

Gdy dotarł do miejsca w którym brakowało czterech z nich, zatrzymał się.

Gdy dotarł do miejsca, w którym brakowało czterech, zatrzymał się.

Całość chwiała się na boki jak luźna pajęczyna.

Nie rozumiem tej metafory: Most chwiał się na boki jak luźna pajęczyna.

W wyobraźni zobaczył siebie roztrzaskanego na dole,

Na dole jest woda…

Nie uważał się za osobę wierzącą, ale na wszelki wypadek przeżegnał się

Nie był wierzący, ale na wszelki wypadek przeżegnał się.

Kiedy znalazł się po drugiej stronie, odetchnął z ulgą.

Po drugiej stronie odetchnął z ulgą.

I w tej chwili deska na której stał, złamała się. Wisiał nad przepaścią, trzymając się liny.

To jest bardzo kliniczne, beznamiętne. Raport z miejsca wypadku.

zarzucić nogę za deskę

Lina wysuwała się z kurczowo zaciśniętych dłoni. Piekący ból przerodził się w kłujące ostrza.

Pokaż to z jego perspektywy. Idź na ściankę wspinaczkową i spróbuj to przeżyć, jeśli to pomoże.

Chęć przeżycia musiała ustąpić limitom wysiłku, jakie może znieść ludzie ciało.

Pretensjonalny nonsens. Wywal.

Spadając zamknął powieki.

Spadając, zamknął powieki.

(pierz?)

Pierze chyba.

pióra, falowały

Bez przecinka.

Ptaszysko wznosiło się coraz wyżej.

"Ptaszysko" jest pejoratywne, a to chyba miły ptak?

Deszcz ustał w chwili, gdy wznieśli się ponad warstwę chmur.

Deszcz ustał, gdy wznieśli się ponad warstwę chmur.

Z tej wysokości nie mógł dostrzec nic

Z tej wysokości nie widział nic.

Szok zniknął, drżały mu jedynie ręce.

… szokowi? I czym właściwie ma być szok? Bo nie sądziłam, że może znikać.

Jeszcze kilka minuta temu o mały włos, a straciłby życie

Literówka.

nareszcie szczęśliwy od czasu śmierci żony

I szczęśliwy po raz pierwszy od śmierci żony.

wielkie, skalne struktury

Po angielsku "struktura" może oznaczać budowlę, ale po polsku nie https://sjp.pwn.pl/szukaj/struktura.html

zdał sobie sprawę jak ogromny jest ptak

Zdał sobie sprawę, jak ogromny jest ptak.

Jego łeb musiał znajdować się co najmniej na wysokości czterech metrów. Zejście nie było możliwe. Przez moment myślał, że uda mu się zsunąć, ale to też nie wchodziło w grę.

Nie mów mi o metrach, powiedz, jak to jest, siedzieć na grzbiecie tego ptaka – wtedy to zobaczę.

wyrwało się z nich głośnym (uuuuuuuffff).

Supozycja materialna w cudzysłów (i bez kursywy).

Podmuchem rozsypane drobne kamienie, odsłoniły znajdującą się pod spodem litą skałę.

Szyk: Rozsypane podmuchem drobne kamienie odsłoniły znajdującą się pod spodem litą skałę.

Na pozór z daleka, wydawała się niewielka.

"Na pozór" to tyle, co "wydawała się"… Z daleka wydawała się niewielka.

W miarę jak się do niej zbliżał, okazało się, że sięga do góry minimum na trzydzieści metrów

Znowu metry i nieeuklidesowa czasoprzestrzeń… W miarę, jak się zbliżał, rosła, aż musiał zadzierać głowę, żeby zobaczyć szczyt.

Zbudowana z czarnego, metalicznie połyskującego w świetle kamienia.

Zdanie potrzebuje orzeczenia: Zbudowana była z czarnego, metalicznie połyskującego w świetle kamienia.

Dopiero z bliska można było dostrzec siatkę srebrnych żyłek, przypominających unerwienie, jak struktura neuronów połączonych ze sobą

Dopiero z bliska widać było siatkę srebrnych żyłek, jakby połączonych ze sobą neuronów.

Nie miał pewności, czy było to złudzenie, refleks światła, czy faktycznie w środku srebrnego ożyłkowania, krążyła jakaś substancja.

Nie wiedział, czy to nie złudzenie, może odbicie światła, ale srebrnymi żyłkami chyba płynęła jakaś ciecz.

Przypominały sępy, zataczając koła, wyczuwały nadchodzącą śmierć.

Posklejane kilka myśli. Rozkompresuj.

okrągły dziedziniec wyłożony kostką, której jaśniejsze i ciemniejsze fragmenty układały się w geometryczny wzór

Co to jest fragment? Okrągły dziedziniec wyłożony kostką. Jaśniejsze i ciemniejsze kamienie układały się w geometryczny wzór.

Krzysztof próbował określić co przedstawia, jednak okazało się to niemożliwe. Musiałby znajdować się wyżej.

Z ziemi nie było widać, co przedstawia.

Średnica placu na oko mogła mieć ponad pięćdziesiąt metrów.

Średnica placu może tylko wynosić ileś tam metrów, a ja nie jestem ekipą budowlaną. Nie dawaj mi rysunków technicznych, powiedz, jak to jest, stać na tym placu.

Dziedziniec otaczały czarne, matowe ściany, w których znajdowały się niewielkie okrągłe otwory, przez które do środka wpadało światło.

A może: Przez okrągłe otwory w czarnym murze wpadało do środka światło.

Idąc dalej musiał przymrużyć oczy. Wiązki promieni skupiały się w centralnym jego punkcie.

Idąc dalej, musiał przymrużyć oczy. Wiązki promieni skupiały się w centralnym punkcie dziedzińca.

Gdy dotarł do ściany w której na wysokości jego głowy znajdował się jeden z otworów, stanął na palcach chcąc zobaczyć, co jest po drugiej stronie.

Gdy dotarł do otworu na wysokości nieco powyżej swojej głowy, stanął na palcach i wyjrzał.

niezliczoną ilością galaktyk, zbioru gwiazd

Zbiorów gwiazd.

– Niesamowite – powiedział. Obrócił się w stronę dziedzińca. – Jak to możliwe, że przez otwory wpada światło, a za nimi znajduje się kosmos.

Ale robiłoby większe wrażenie bez tego komentarza. Nie traktuj czytelnika jak głupka.

Nie wiedział co robić.

Nie wiedział, co robić.

Popatrzył do góry. Po niebie sunęły chmury.

Rym.

Zdał sobie sprawę, że wszystko stracone. Cały wysiłek poszedł na marne.

Niby skąd ten wniosek?

Czarna ściana falowała, wybrzuszała i cofała.

Czarna ściana falowała, wybrzuszała się i cofała.

W jednej chwili wyciągnęła się w jego stronę długa ręka, prawie dotykając twarzy.

Jednocześnie?

Cofnął się o krok, jednocześnie obserwując przelewającą się przed nim masę.

Imiesłowy oznaczają jednoczesność. Morfologicznie, rozumiesz? Cofnął się o krok, obserwując przelewającą się przed nim masę.

Poczuł ciepły, subtelny podmuch.

Hmm.

Ręka zanurzyła się w czarną taflę. Po kilku sekundach wyłoniła się z niej wysoka, ponad dwumetrowa, humanoidalna postać.

Z ręki? I przestań wszystko mierzyć.

by za moment zobaczyć twarz, która nabierała formy

Kształtu.

Skojarzyło mu się to z hermetycznym procesem liofilizacji produktów spożywczych.

… wut.

Struktura przelewającej się czerni nabierała detali

To nie jest po polsku.

Usłyszał w głowie głos.

Źle to brzmi, jak bym tego nie obracała.

Czuł się nieswojo widząc nieruchome źrenice wpatrzone w siebie.

Nie mów, jak się czuł. Pokaż to wwiercające się spojrzenie, to się dowiem.

Zobaczył siebie jakby oglądał film w kinie.

Zobaczył siebie, jakby oglądał film w kinie.

Mógł cofnąć się w czasie, przypominając sobie każdy dzień.

W kinie? I – imiesłów nie oznacza przyczynowości.

leżąc przy niej kiedy spała

Leżąc przy niej, kiedy spała.

wpatrywał się w przesuwające cienie po ścianie

Wpatrywał się w cienie, pełznące po ścianie.

jednak miał świadomość, że to już minęło

Nie mógł po prostu wiedzieć?

nie może z zrobić

Artefakt.

Pierwsze wrażenie – zdał sobie sprawę, że właściwie nim jest.

wiedział dlaczego

Wiedział, dlaczego.

odbyć się

Zamień szyk.

Dodatkowo rozpierała go duma, ponieważ ponownie dostanie świadectwo z paskiem, którym będzie się mógł pochwalić rodzicom.

Poza tym rozpierała go duma, bo znów miał dostać świadectwo z paskiem, którym będzie się mógł pochwalić rodzicom. To jest zniecierpliwiony, dumny, to i to? Jak jest?

grobu ,

Przyklej przecinek.

ziemi, która pochłonie ostatecznie wszystko, przyjmie bez komentarza

Szyk: ziemi, która ostatecznie wszystko pochłonie, przyjmie bez komentarza.

będzie świadkiem i jednocześnie wyda życie na nowo

Na pewno nie jednocześnie.

Odrodzi wszystko

Kwiaty łąk rozsieją się, i nikt nie będzie pamiętał o cierpieniu.

…?

szklany klosz rozpiął się

Można rozpiąć parasol albo baldachim, ale nie twarde szkło.

Czarny Pająk już wije sieć.

Tka sieć.

– Chcę! – krzyczy. – Opleć mnie! Wkłuj w moje ciało! Rozpuść! Wyssij to, co ze mnie zostanie! Nie chcę istnieć!

…? serio?

Odwiedzał codziennie Jacka w szpitalu.

Codziennie odwiedzał Jacka w szpitalu.

Po tygodniu od rozmowy Krzysztofa z lekarzem, jego syn został wypisany z oddziału.

Mhm.

Ojciec i syn szli wąską ścieżką o czymś rozmawiając. Można było usłyszeć ich głośny śmiech.

Ojciec i syn szli wąską ścieżką, rozmawiając i śmiejąc się głośno.

No pewnie tato.

No pewnie, tato.

Twarz Jacka była radosna

Tak autonomicznie?

Już dawno nie jedliśmy Margherity.

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/nazwy-potraw;16256.html

Uśmiechał się odsłaniając śnieżnobiałe kły.

Uśmiechał się, odsłaniając śnieżnobiałe kły.

Mało naturalny język. Chwilami opisujesz rzeczy codzienne tak szczegółowo, jakby były czymś zupełnie nowym, co mogłoby czemuś służyć, ale chyba nie służy – tylko zajmuje miejsce. Wiele zdań nie łączy się ze sobą, narracja jest porwana (także fonetycznie – rytm jest bardzo staccato, rwany, nie płynny), przez co całość sama robi wrażenie snu. Podtrzymuje to wrażenie brak sprawczości bohatera, który po prostu drepcze, gdzie mu każą, nie zastanawiając się nad tym. Łatwo zapomnieć o motywacji Krzysztofa, skoro Jacek właściwie się nie pojawia – równie dobrze sam Krzysztof mógłby być chory. W samej wędrówce nie zauważyłam ani symboliki, ani nawet wysiłku bohatera – ot, sen, trochę jak lewisowska wizja piekła, w którym nic się właściwie nie dzieje, domy nie chronią przed deszczem, a jedzenie nie syci. Nie wiem, jaką rolę pełnią lis, most, a nawet Wyrocznia. W sumie Alfred też nie do końca.

Sporo jest pustosłowia, za to niewiele pokazujesz. Uciekają Ci także podmioty, i to niestety, całymi stadami. Metafory są dziwne. Końcówka pospieszna i wyraźnie służy tylko i li smrodkowi dydaktycznemu. Lis tego nie zmienia, zwłaszcza, że nie wiem, czy jest życzliwy, czy nieżyczliwy.

Graficznie jest dość niechlujnie – dobrze by było rozdzielać jakoś sceny i zdecydować się na jeden sposób zapisu myśli (i listów).

I cóż. Nie mam ochoty, ale muszę to powiedzieć. Otóż smrodek dydaktyczny świadczy o tym, że nie znasz tego, o czym opowiadasz. Sorry. Empatii wobec kogoś nie nabiera się ot, tak, bez wysiłku, a depresja nie zanika w tydzień, na pewno nie dlatego, że ktoś inny miał sen.

Przyznam również, że chwilami czołgałem się (nie dosłownie), podczas pisania.

Wiesz, czasami człowiek myśli, że to jest ten Pomysł, który uczyni go bożyszczem, a trudności świadczą tylko o jego lenistwie. Czasami tak bywa, ale często to, że tekst idzie jak krew z nosa oznacza tak naprawdę, że na jakimś poziomie wiesz, że fundamenty są złe. Tutaj są. I może sam sobie o tym mówiłeś – tylko nie chciałeś słuchać. Dlaczego myślałeś, że musisz napisać właśnie ten tekst?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło:

Wyrocznia

Dyżurni:

Oceny

Wyrocznia

Komentarze

Nowa Fantastyka

Zaloguj się

Załóż konto:

Zaloguj się:

Zresetuj hasło:

Wyrocznia

Nowa Fantastyka