Historia MUSI się powtarzać

Grzebień dla leworęcznych? 

Pfff, królestwo za otwieracz do puszek dla leworęcznych!

 

Napisane sprawnie, ale w sumie konkluzja jakoś mało dla mnie wyrazista. Że baterię wynaleźli już Babilończycy? Po co ta cała buchalteria?

Muszę się zastanowić.

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

poprowadził mnie w głąb budynku.

Budynek wewnątrz składał się z mikroskopijnego holu

Tutaj się powtórzenie wkradło.

 

Podoba mi się zwielokrotnienie kwestii powtarzalności – praca, wynalazki, ale też “ścieżka kariery” pracowników… Wszak prędzej czy później wszyscy tam trafiają.

Ponadto – chęć zrozumienia nie zawsze owocuje czymś dobrym, chociaż sam zamiar można by uznać za szlachetny. 

Nie wiem, czemu ale od razu, oczami wyobraźni zobaczyłam budynek urzędu w Wawie :).

Początek mega mocny.

Podoba mi się.

Mam nadzieję, że popłyniesz i zrobisz z tego coś dłuższego. Chętnie przeczytam więcej :D

Zastanawiające. Wieczna klatka dla ciekawskich, tylko dlaczego?

Życzę powodzenia w konkursie :)

Uśmiechnęło i trochę przestraszyło. Powodzenia w konkursie. :)

Chyba nie do końca pojęłam sens istnienia opisanego Biura – nie wiem, komu było ono potrzebne i czemu służyło, ale czytało się nieźle, choć wykonanie pozostawia nieco do życzenia.

 

We­wnątrz po­wi­tał mnie Pan Sta­ni­sław… → We­wnątrz po­wi­tał mnie pan Sta­ni­sław…

Formy grzecznościowe piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie.

 

– Kan­ce­li­ści. Oni zaj­mu­ją się ar­chi­wum. MY – to słowo fak­tycz­nie zo­sta­ło wy­po­wie­dzia­ne z wiel­kiej li­te­ry – tam nie wcho­dzi­my. To ICH praca – dodał – za­pa­mię­taj… → A może: – Kan­ce­li­ści. Oni zaj­mu­ją się ar­chi­wum. MY (to słowo fak­tycz­nie zo­sta­ło wy­po­wie­dzia­ne wielkimi literami) tam nie wcho­dzi­my. To ICH praca – dodał – za­pa­mię­taj…

Unikaj dodatkowych półpauz w dialogach. Sprawiają, że zapis staje się mniej czytelny.

 

– Pa­mię­taj, żeby nie robić wię­cej niż do Cie­bie na­le­ży, skru­pu­lat­nie, od A do Z, ale ani prze­cin­ka dalej – wpa­try­wał się przy tym we mnie jak ba­zy­li­szek w ofia­rę – ro­zu­miesz? → Brak kropki po wypowiedzi. Didaskalia wielką literą. Brak kropki po didaskaliach. Druga wypowiedź wielką literą. Zaimki piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie. Winno być:

– Pa­mię­taj, żeby nie robić wię­cej niż do cie­bie na­le­ży, skru­pu­lat­nie, od A do Z, ale ani prze­cin­ka dalej. – Wpa­try­wał się przy tym we mnie jak ba­zy­li­szek w ofia­rę. – Ro­zu­miesz?

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi.

 

Pa­ten­ty, jakie prze­cho­dzi­ły przez moje ręce… → Pa­ten­ty, które prze­cho­dzi­ły przez moje ręce…

 

…bo z ładną fi­gu­rą i smut­nym uśmie­chem na twa­rzy. → Zbędne dookreślenie – czy mogła mieć uśmiech w innym miejscu, nie na twarzy?

 

… i w końcu 2024 r. → Zbędna spacja po wielokropku.

 

Jakby hi­sto­ria nie – lu­bi­ła, ale wręcz MU­SIA­ŁA się po­wta­rzać… → Czemu tu służy półpauza?

 

A ja usły­sza­łem dźwięk brycz­ka i ze zdzi­wie­niem od­kry­łem, że moje nogi pro­wa­dzą mnie do mo­je­go by­łe­go już biur­ka… → Czy wszystkie zaimki są konieczne?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Ciekawy pomysł, mnie brak wyjaśnienia nie przeszkadzał. Nadawał miejscu tajemnicy i sugerował, jakby losem wynalazków ludzkości sterowały większe, mistyczne siły.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Cześć,

 

Przeczytałem całość i z mojej perspektywy bez szału. To nie tak, że opowiadanie ma jakieś słabe strony per se, ale nie widze też w nim żadnego elementu “wow” który przykułby uwagę.

 

Sporo czasu spędzasz na opisach i budowaniu klimatach. Jestem stronniczy jako fan krótkich opisów, osobiście pewnie bym poskracał i skupił się na budowaniu konfliktu, ale per se nie jest to problemem.

Problemem w slow burn natomiast jest to, że historia potem musi wykorzystać to co zbudowała, trochę nadać temu drugie dno, wykorzystać wcześniej zbudowany klimat by uderzyć z całą siłą. To jest bardzo trudne i tu niestety nie do końca wyszło.

 

Tajemniczość i brak informacji o departamencie per se mi nie przeszkadza, chociaż odkrywanie tego samego non stop jest mocno naciąganym pomysłem, który niezbyt mnie kupił.

 

Jakby historia nie – lubiła, ale wręcz MUSIAŁA się powtarzać…

To, że historia musi się powtarzać wzięło się trochę z niczego. Nic w opowiadaniu tego nie podbudowuje, a przynajmniej tego nie widzę. Ogólnie wygląda to trochę jakby puenta pochodziła z innego opowiadania niż reszta, bo nie ma niczego co łączyłoby ją bezpośrednio z kancelarią pełną zombie.

Pozdrowienia z Kopenhagi

 Budynek nie wyglądał tak, jak go sobie wyobrażałem

Z lekka angielskawe.

 Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że taki do bólu zwyczajny, parterowy budynek znajduje się w tej części miasta.

Hmm. Trochę to zdanie z innej beczki, choć widać, co tu robi.

 porusza się tylko siłą rozpędu i przyzwyczajenia

Siłą przyzwyczajenia już przed chwilą była.

 na ściskaną przeze mnie umowę i zlecenie podjęcia pracy

Unikaj takich konstrukcji. Są brzydkie. Można ją zastąpić np. takim czymś: na umowę, którą miąłem w ręku. ("Zlecenie podjęcia pracy"? W czasach słusznie minionych był nakaz pracy, ale to chyba nie to.)

 że wiedziałem w co się pakuję,

C.t.: że wiem, w co się pakuję.

 poprowadził mnie w głąb budynku.

Budynek wewnątrz składał się z mikroskopijnego holu, niewielkiego pokoju z dwoma biurkami i trojgiem drzwi.

Za dużo tego "budynku", a te dwa zdania można połączyć. Ponadto wychodzi na to, że to pokój miał troje drzwi – nie jestem pewna, czy o to Ci chodziło.

 Ostatni pokój został mi pokazany jedynie przelotnie, przez ledwo uchylone drzwi

O, właśnie, znowu strona bierna – ona zwykle wygląda bardzo niezręcznie. W polszczyźnie mamy formy nieosobowe, bardzo użyteczne, zresztą tutaj spokojnie może być: Ostatni pokój zobaczyłem tylko przelotnie, przez ledwo uchylone drzwi.

 W kiepsko oświetlonym wnętrzu jedynie mignęły mi powoli przesuwające się, humanoidalne cienie.

"Jedynie" jest tutaj zbędne (zwłaszcza, że się powtarza) i nie pasuje tonem. Poza tym to, co się przesuwa powoli, raczej nie miga.

 Na moje pytanie kim są usłyszałem jedynie:

Na pytanie, kim są, usłyszałem krótką odpowiedź:

 to słowo faktycznie zostało wypowiedziane z wielkiej litery

Mmm, "faktycznie"?

 W ostatnim słowie było coś więcej, czego jednak pan Stanisław nie zdecydował się mi powiedzieć.

Co właściwie chcesz tu powiedzieć?

 Od pierwszego dnia moje obowiązki nie nastręczały mi specjalnych trudności.

Tnij zaimki: Od pierwszego dnia obowiązki nie nastręczały mi specjalnych trudności. Zresztą "od pierwszego dnia" też można wyciąć.

 Pamiętaj, żeby nie robić więcej niż do Ciebie należy

Zaimki piszemy dużą literą tylko w listach. W dialogu wyłącznie wtedy, kiedy zwracamy się do Boga (monoteistycznego – do Allaha tak, do Zeusa nie. Do Zusa zwracamy się: odejdź, maro przeklęta, i przestań mnie ścigać!): pamiętaj, żeby nie robić więcej, niż do ciebie należy.

 ewentualną, sporadyczną odpowiedzią

Mmmm, najprościej będzie: ewentualną odpowiedzią.

 za zadanie mozolne wklepywanie

 Nawet przerwy na fajka i siku były jasno określone i wytyczone tykaniem starego kolistego zegara

Przerwy raczej wyznaczone. "Wytyczone tykaniem" źle brzmi i nie dam głowy, czy jest poprawne.

 jak zostało mi przypomniane już za pierwszym razem, rozmowy nie są przewidziane w ramach zadań i obowiązków

O, i tu by było dobrze dać formę nieosobową: jak mi przypomniano już za pierwszym razem, rozmowy nie należały do moich zadań i obowiązków.

 Jak się wtedy okazało GBP było

Rozdzielaj orzeczenia: Jak się wtedy okazało, GBP było.

 zupełnie jakby fakt parogodzinnego opóźnienia wprowadzenia danych o kolejnym „doniosłym wynalazku” mógł spowodować koniec świata

Nie mnóż bytów ponad potrzebę: zupełnie jakby parogodzinne opóźnienie we wprowadzaniu danych o kolejnym „doniosłym wynalazku” miało spowodować koniec świata.

 Pan Stanisław jako bardziej doświadczony wziął nocną zmianę jako że, jak sam mówił, i tak cierpiał na chroniczną bezsenność.

Pan Stanisław, jako bardziej doświadczony, wziął nocną zmianę, zwłaszcza że, jak sam mówił, i tak cierpiał na chroniczną bezsenność.

 Patenty, jakie przechodziły przez moje ręce, były z gatunku ekstraordynaryjnych.

Które. Also – ?

 samoodlepne karteczki indeksacyjne

Nic nowego :P

 były jednymi z normalniejszych, choć zdarzały się i naprawdę niezwykłe

Kombinujesz. Skracaj: należały do tych normalniejszych. Kropka. Skoro podajesz dziwaczne przykłady i mówisz, że te były najmniej dziwaczne, to czytelnik sam wywnioskuje, że pozostałe to już ho, ho.

Czasem dziw mnie brał, że wynalazki niemal światowego formatu również przechodziły przez moje ręce i lądowały na kolejnych półkach, cierpliwie układane przez jednego z kancelistów.

Nie łączy mi się to z kontekstem.

 takiego biurowego szczura jak ja

Przecinek: takiego biurowego szczura, jak ja. Dobra, to jemu się ta praca podoba, czy nie? Bo jakoś grasz na dwie strony.

 Żeby sobie jakoś codzienną rutynę urozmaicić zacząłem obserwować kancelistów, próbując do nich wbrew zasadom zagadać i nawiązać choćby nić porozumienia.

Żeby sobie jakoś codzienną rutynę urozmaicić, zacząłem obserwować kancelistów, próbować do nich wbrew zasadom zagadać i nawiązać nić porozumienia. "Nić porozumienia" to idiom, nie dodawałabym do niego klasyfikatorów.

 Następnym razem podając jej akta nie liczyłem już na nic

Następnym razem – po czym? Coś tu się zagubiło.

 W ciemno wyciągnąłem do niej dokumenty

Hmm. Przeczytaj na głos?

 czekała aż je pozbieram. Nawet nie drgnęła żeby mi pomóc

Przecinki: czekała, aż je pozbieram. Nawet nie drgnęła, żeby mi pomóc.

 Wyprodukowane przeze mnie

Zbędne.

 W słabo oświetlonym pomieszczeniu widziałem jedynie w oddali przesuwające się cienie.

Hmmmmmmmmmmmmmmmmmmm. Widzę, o co chodzi, ale nie do końca jestem przekonana, czy osiągasz efekt.

 Nie odnalazłbym się tu gdyby nie nadany przeze mnie numer i skrupulatnie naniesione numery na kolejnych szafkach.

?

 stuk zamykanej szafki

Powtórzenie. Może być: zamykanych drzwiczek.

 Ruszyłem za dźwiękiem bezbłędnie odnajdując właściwe miejsce

Imiesłów nie oznacza przyczyny: Ruszyłem za dźwiękiem i bezbłędnie odnalazłem właściwe miejsce.

 szukać tego na nowo

"Tego" zbędne.

 minie troszkę lat

Parę lat może? I potem przecinek.

 chwycił moją dłoń

Chwycił mnie za rękę.

 że moje nogi prowadzą mnie do mojego byłego już biurka

Zaimkoza, a biurko pozostało biurkiem: że własne nogi niosą mnie do już nie mojego biurka.

 

Fajne i z atmosferą (gęstą od kurzu). Co prawda rodzi więcej pytań, niż daje odpowiedzi, i po przeczytaniu człowiek zostaje z niedosytem, ale czy to źle? Choć z drugiej strony – dlaczego ktoś miałby te wynalazki ukrywać? (Widzisz?)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ciekawy pomysł :)

druków patentów do pamięci komputera, druk obiegówki

Nie wiem, czy powtórzenie zamierzone, jak tak to się nie czepiam 

 

Pozdrawiam i powodzenia!

E.

Eidionus, a czemu nie poprawiasz wskazanych błędów.

Właśnie miałam wskazać, że siła przyzwyczajenia się powtarza, że pan z małej, bo to nie list, a tu widzę, że Tarnina wyłapała już wszystko.

Poprawianie jest dobre, opowiadanie wygląda coraz lepiej i ludzie chętniej je czytają.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

I pingwin-raper jest zadowolony.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Mnie się podobało :)

Co prawda dość łatwo się domyślić, kim są kanceliści, a sam motyw kary za zajrzenie tam, gdzie się miało nie zaglądać, nie jest nowy, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało.

Dobrze się czytało :)

Przynoszę radość :)