Skąd w nas tyle mroku, czyli rzecz o konfliktach zbrojnych, łapówkach oraz przeznaczeniu człowieka

Otwie­ram oczy, ale nie do­strze­gam ni­cze­go, poza czar­ną, nie­prze­nik­nio­ną pust­ką. Nie mogę po­zbyć się wra­że­nia, pul­su­ją­ce­go z tyłu głowy, ni­czym na­tręt­ny in­sekt, że już tutaj byłem. Kie­dyś, nie­daw­no, a może całe wieki temu. Bez ostrze­że­nia sce­ne­ria ulega cał­ko­wi­te­mu prze­obra­że­niu, teraz jest jasno. Wy­raź­nie widzę po­miesz­cze­nie, w któ­rym się znaj­du­ję. Nie ma w nim źró­dła świa­tła, drzwi ani okien, a je­dy­nie biur­ko, przy któ­rym sie­dzi ma­je­sta­tycz­na po­stać.

– De­miurg? – pytam wstrzą­śnię­ty. – Prze­cież cię za­bi­łem.

– Ow­szem, za­bi­łeś.

– Zatem, jak ty?…

– Je­stem bo­giem – od­po­wia­da ze spo­ko­jem, jakby to miało wszyst­ko tłu­ma­czyć.

– Ro­zu­miem, w takim razie… co teraz ze mną bę­dzie?

De­miurg przez dłuż­szą chwi­lę tak­su­je mnie wzro­kiem, ale nie śmiem się ode­zwać. Od­ru­cho­wo opusz­czam też głowę, jakby w ocze­ki­wa­niu na nie­unik­nio­ne. Tym­cza­sem Bóg wy­ro­ku­je:

– Myślę, że po­przed­nim razem po­peł­ni­łem błąd. Tak upadł mit o mojej nie­omyl­no­ści. – Uśmie­cha się sam do sie­bie. – Zo­ba­czy­łeś ludz­kość w jej za­awan­so­wa­nym sta­dium, co wy­pa­czy­ło wy­ni­ki eks­pe­ry­men­tu. Szczę­śli­wie, mo­że­my to na­pra­wić i to dość pro­sto.

– Nie ro­zu­miem – od­po­wia­dam zgod­nie z praw­dą.

– Nie mu­sisz, to zresz­tą zu­peł­nie bez zna­cze­nia. Po­wiedz, czy ludz­kość jest zła?

– Nie. Moim zda­niem, nie.

– Czy nie­na­wi­dzisz jej?

Waham się, py­ta­nie jest po­zba­wio­ne sensu. Prze­cież em­pi­rycz­nie do­świad­czy­łem, że lu­dzie nie są źli, a je­dy­nie nie­pra­wi­dło­wo za­rzą­dza­ni. Jak stado, bez wła­ści­wych zasad i kie­run­ku. Wstrzą­sa mną, gdy uświa­da­miam sobie, jaka jest od­po­wiedź.

– Tak, nie­na­wi­dzę.

– Tego się wła­śnie spo­dzie­wa­łem – od­po­wia­da ze smut­kiem De­miurg. – Wy­sy­łam cię po­now­nie na Zie­mię, mam na­dzie­ję, że tym razem spojrzysz na problem z właściwej perspektywy. Szczególnie, że gonią mnie terminy…

– O czym ty mówisz? Jakie znowu terminy? – dopytuję.

– Nieważne. Zresztą, nie zaprzątaj sobie głowy gadaniem starego Boga.

– W takim wypadku, odpowiedz mi chociaż na jedno pytanie. – Robię pauzę dla zaczerpnięcia oddechu. – Dla­cze­go? Dla­cze­go mi to ro­bisz? Co za­mie­rzasz osią­gnąć?

– Dla­cze­go to robię? Bo mogę – od­po­wia­da z niespodziewaną butą w gło­sie. – A teraz, zejdź mi z oczu.

 

***

W okamgnie­niu sce­ne­ria ulega cał­ko­wi­te­mu prze­obra­że­niu. Słoń­ce nie­mi­ło­sier­nie daje mi się we znaki, ota­cza mnie wy­łącz­nie pia­sek. W za­się­gu wzro­ku bra­ku­je choć­by naj­mniej­sze­go źró­dła cie­nia. Co gor­sza, ni­g­dzie nie ma też wody.

Przy­znam, że nie ro­zu­miem tej cho­rej gry, któ­rej mi­mo­wol­nym uczest­ni­kiem się sta­łem. Za­bi­łem boga, on jed­nak żyje. Nie mogę zro­zu­mieć jed­ne­go, skoro De­miurg jest wszech­moc­ny, to po co je­stem mu po­trzeb­ny? Dla­cze­go wy­słał mnie na to od­lu­dzie? Może to wszyst­ko nie ma głęb­sze­go sensu i sta­no­wi je­dy­nie sa­dy­stycz­ną formę rozrywki ku uciesze znu­dzo­ne­go sza­leń­ca? Wreszcie, do wszystkich diabłów, co to za terminy, które rzekomo gonią Demiurga?

Z kon­tem­pla­cji wy­ry­wa mnie pisk ja­kie­goś zwie­rzę­cia. Uno­szę wzrok ku niebu i spo­strze­gam pięk­ne­go ptaka, zdaje się, so­ko­ła, który prze­la­tu­je z za­wrot­ną pręd­ko­ścią. Je­stem pod wra­że­niem nie­uchwyt­ne­go ma­je­sta­tu, gra­cji, ale i siły, które ema­nu­ją od niego. Za­my­kam oczy i po chwi­li widzę świat z per­spek­ty­wy zwie­rzę­cia. Dumny prze­szy­wam po­wie­trze, wiatr muska moje pióra, czuję się speł­nio­ny i szczę­śli­wy. Dziw­ne uczu­cie, ale przyj­mu­ję je z sa­tys­fak­cją.

Sam nie wiem, jak długo znaj­du­ję się w po­wie­trzu, gdy wresz­cie do­strze­gam nie­bez­pie­czeń­stwo. Mo­men­tal­nie wra­cam do daw­nej po­sta­ci, bez za­sta­no­wie­nia chwy­tam włócz­nię wbitą w zie­mię nie­opo­dal i przyj­mu­ję po­sta­wę obron­ną. W moim kie­run­ku po­wo­li, acz nie­uchron­nie, po­dą­ża lew. W my­ślach opra­co­wu­ję plan dzia­ła­nia, jed­nak po­trze­bu­ję bły­ska­wicz­nej ko­rek­ty, gdyż kątem oka do­strze­gam, że z po­bli­skiej rzeki wy­nu­rza się inna be­stia, kro­ko­dyl.

Za ple­ca­mi do­bie­ga mnie krzyk ko­bie­ty i dziec­ka.

– Ksią­że, ratuj nas! – In­stynk­tow­nie zer­kam w ich kie­run­ku. Są oto­cze­ni przez węże. Odnoszę wrażenie, że cała sy­tu­acja jest wy­star­cza­ją­co nie­re­al­na, by mogła sta­no­wić ko­lej­ny okrut­ny żart sta­re­go De­miur­ga.

Je­stem prze­ko­na­ny, że był­bym w sta­nie ujarz­mić wszyst­kich na­past­ni­ków, jed­nak po­sta­na­wiam zre­zy­gno­wać. Sam nie wiem dla­cze­go, ale mam głę­bo­kie prze­ko­na­nie, że tym razem prze­moc wcale nie bę­dzie roz­wią­za­niem. Wy­da­je mi się to dość oso­bli­we, że nie mam naj­mniej­szych skru­pu­łów w po­zba­wia­niu życia ludzi, ale zwie­rzę­ta… To inna hi­sto­ria, zwie­rzę­ta po­sta­na­wiam oca­lić, cho­ciaż nie umiem wy­tłu­ma­czyć, z ja­kie­go po­wo­du.

– Ksią­że, tędy! – Nie­spo­dzie­wa­nie sły­szę głos żoł­nie­rza. – Mu­si­my się spie­szyć, obóz zo­stał za­ata­ko­wa­ny przez żoł­nie­rzy Sza­ka­la.

– Obóz? – pytam skon­ster­no­wa­ny.

– Czy wszyst­ko w po­rząd­ku? – pyta, w mię­dzy­cza­sie od­ru­cho­wo co­fa­jąc się, gdyż do­strzegł zbli­ża­ją­ce się w na­szym kie­run­ku dzi­kie zwie­rzę­ta.

– Oczy­wi­ście, śmiesz w to wąt­pić?

– Ja… Wy­bacz, o panie! – kaja się żoł­nierz.

– Kon­se­kwen­cje wy­cią­gnę póź­niej, da­le­ko do tego… obozu?

– Nie­da­le­ko, będę cię eskor­to­wał, o wiel­ki! – krzy­czy z za­pa­łem w gło­sie.

Bie­gnie­my przez roz­grza­ny pia­sek pu­sty­ni, jakby od tego za­le­ża­ło nasze życie. Gdy wresz­cie, zdy­sza­ni i brud­ni, do­cie­ra­my do obozu, mo­men­tal­nie ro­zu­mie­my, że się spóź­ni­li­śmy. Zamiast na­mio­tów i pro­wi­zo­rycz­nych umoc­nień zastajemy jedynie zglisz­cza. Z od­le­gło­ści ty­sią­ca kro­ków uno­si się odór śmier­ci. Za­kry­wa­jąc usta, wcho­dzi­my do środ­ka. Mój wróg, Sza­kal, kim­kol­wiek jest, nie miał w sobie ani krzty li­to­ści. Żoł­nie­rze prze­by­wa­ją­cy w obo­zie, cała świta, ko­bie­ty, dzie­ci, wszy­scy leżą mar­twi. Po­zba­wie­ni życia w spo­sób rów­nie be­stial­ski, co me­to­dycz­ny. Wszędzie ucztują pełne entuzjazmu sępy rozrywające nieruchome ciała.

Na ten widok, mój to­wa­rzysz zu­peł­nie się za­ła­mu­je. Pada na ko­la­na i zaczyna płakać. Na­stęp­nie unosi wzrok ku niebu, by wresz­cie spoj­rzeć na mnie i za­czy­na wyć. Jest to prze­raź­li­wy ryk, od któ­re­go czło­wie­ko­wi cierp­nie skóra na karku, a zęby mi­mo­wol­nie się za­ci­ska­ją. Nie mam su­mie­nia pa­trzeć na ogrom cier­pie­nia, któ­re­go do­świad­cza mój to­wa­rzysz, więc w mgnie­niu oka po­sta­na­wiam ukró­cić jego męki. Szyb­kim ude­rze­niem włócz­ni prze­bi­jam mu pod­sta­wę czasz­ki. Śmierć szyb­ka i mi­ło­sier­na.

Po­zo­sta­wiam żoł­nie­rza na ziemi, po czym za­czy­nam przepatrywać zglisz­cza w po­szu­ki­wa­niu cze­go­kol­wiek, co po­mo­że mi zro­zu­mieć, dla­cze­go De­miurg mnie tu wy­słał. Spę­dzam na da­rem­nych tru­dach wiele go­dzin, ale się nie pod­da­ję. Je­stem prze­ko­na­ny, że nie mogę odejść, ale nie jest mi znana przy­czy­na tego stanu rze­czy.

Wresz­cie, w od­da­li do­strze­gam iście kró­lew­ski or­szak zmie­rza­ją­cy w moim kie­run­ku. Cen­tral­ne miej­sce zajmuje, przy­ozdo­bio­na w złoto i dro­gie ma­te­ria­ły, po­stać usa­do­wio­na wy­god­nie w lek­ty­ce, nie­sio­nej przez dwu­na­stu czar­no­skó­rych nie­wol­ni­ków. W bli­skim oto­cze­niu ma­sze­ro­wa­ły dwa tu­zi­ny zbroj­nych. Gdy or­szak do­cie­ra do gra­nic tego, co po­zo­sta­ło z obozu, przez nie­zno­śnie długi czas wpa­tru­je­my się w sie­bie na­wza­jem, ale nikt nie wy­po­wia­da ani słowa. Prze­dłu­ża­ją­cy się impas prze­ry­wa wresz­cie Sza­kal:

– I ty ro­ścisz sobie miano syna Naj­wyż­sze­go? Zo­sta­łeś po­ko­na­ny, więc przyj­mij nie­unik­nio­ną śmierć z god­no­ścią. Uklęk­nij przede mną, a obie­cu­ję ci szyb­ki koniec – mówi wróg.

– Dla­cze­go uwa­żasz, że mnie po­ko­na­łeś? – Im­pro­wi­zu­ję. – Zna­la­złeś się do­kład­nie tam, gdzie pla­no­wa­łem.

Roz­mów­ca wpa­tru­je się we mnie osłu­pia­ły, jakby nie do­cie­ra­ły do niego wy­po­wie­dzia­ne słowa. Za­czy­nam już my­śleć, że może od pul­su­ją­ce­go słoń­ca do­stał udaru, gdy nagle Sza­kal za­czy­na się śmiać. Jest to śmiech zło­wiesz­czy, ale szcze­ry.

– Spójrz­cie tylko na, tak zwa­ne­go, księ­cia – zwra­ca się do świty, po czym splu­wa z po­gar­dą. – Nie ura­to­wał kraju, jego armia zo­sta­ła po­bi­ta, a sam zo­stał po­sta­wio­ny w sy­tu­acji bez wyj­ścia, a jed­nak… Uważa, że zwy­cię­żył!

– Wąt­pisz we mnie? – pytam.

– Czy wąt­pię w cie­bie? Chłop­cze, ja wąt­pię w two­je­go ojca, a cie­bie le­d­wie za­uwa­żam. My­ślisz, że je­steś synem Boga? Zro­zum wresz­cie, to ja je­stem Bo­giem i by­naj­mniej nie pla­nu­ję mieć dzie­ci.

Muszę przy­znać, że znu­dził mnie ten na­pu­szo­ny wywód, więc bez ostrze­że­nia rzucam się do walki. W innym życiu na­zy­wa­no mnie Try­bu­nem Końca, więc spro­wa­dzę ko­niec na tych ludzi. Ob­ra­cam włócz­nią, ata­ku­ję bez li­to­ści ko­lej­nych wro­gów. Wal­czę, jak w tran­sie, moje ruchy są płyn­ne ni­czym ta­niec. Sta­no­wię na­tu­ral­ne prze­dłu­że­nie oręża, któ­rym spro­wa­dzam cier­pie­nie. Raz, dwa, obrót, cię­cie, trzy, pod­skok, czte­ry, pa­ro­wa­nie, pięć, dwa ob­ro­ty i wy­mach, sześć, wy­li­czam w my­ślach. Z nie­ludz­ką zwin­no­ścią prze­my­kam po­mię­dzy zbroj­ny­mi, ani na mo­ment nie prze­sta­jąc ciąć. Gdy wresz­cie staję, zdu­mio­ny Sza­kal patrzy na zwło­ki swo­jego niedawnego oddziału. Lek­ty­ka leży po­rzu­co­na na pia­sku, nie­wol­ni­cy ko­rzy­sta­jąc ze spo­sob­no­ści, ucie­kli.

– Widzę, że od na­sze­go po­przed­nie­go spo­tka­nia, na­uczy­łeś się kilku sztu­czek – mówi Sza­kal i z uzna­niem kiwa głową. – Szko­da bę­dzie cię za­bi­jać, ale taki już nasz los.

– Nasz los? Cze­kaj… – Chcę jesz­cze coś dodać, ale wróg nie daje mi oka­zji. Ludz­kich słów bra­ku­je, by opi­sać roz­gry­wa­ją­ce się wi­do­wi­sko. Oto ście­ra­ją się ze sobą ogień i woda, niebo i zie­mia, dobro ze złem. Pier­wot­ne siły, rzą­dzą­ce wszel­ką ma­te­rią, a także tym, co nie­ma­te­rial­ne. Wy­pro­wa­dzam jeden cios, potem drugi, jed­nak mój ad­wer­sarz pa­ru­je je od nie­chce­nia, zu­peł­nie jakby opę­dzał się od na­tręt­ne­go ko­ma­ra. Po chwi­li to ja prze­cho­dzę do de­fen­sy­wy, a on na­cie­ra. Jest nie­ustę­pli­wy, ale ja także wiem, co robię. Mija dzień, na­stęp­nie noc, a my nie prze­sta­je­my wal­czyć. Moje ruchy nie przy­po­mi­na­ją już tańca, ni­czym hu­ra­gan pra­gnę znisz­czyć wszyst­ko, co znaj­du­je się na mojej dro­dze. Nie je­stem jed­nak w sta­nie prze­rwać im­pa­su. Żadna ze stron tej, nad wyraz wy­rów­na­nej, walki nie jest w sta­nie prze­chy­lić szali na swoją korzyść. Wresz­cie ro­zu­miem, co po­wi­nie­nem zro­bić. Wy­ko­nu­ję ma­newr po­zo­ro­wa­ne­go od­sło­nię­cia się, prze­ciw­nik do­strze­ga w tym szan­sę i ata­ku­je mnie, ostrze sięga oka. Po­wie­trze prze­szy­wa mój krzyk, na zie­mię kapie krew, wprost z oczo­do­łu. Padam na ko­la­na i za­ci­skam pię­ści w pia­sku. Zmu­szam się do pod­nie­sie­nia głowy, widzę bar­dzo nie­wy­raź­nie, jed­nak nie mam naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści, że oto obok mnie leży mar­twy Sza­kal z ser­cem prze­bi­tym włócz­nią. Uśmie­cham się, po czym za­pa­da ciem­ność.

 

***

Otwie­ram oczy… Zaraz! Znowu mam dwoje oczu, a prze­cież pa­mię­tam, jak chwi­lę temu… Roz­glą­dam się po oto­cze­niu, które nie­po­ko­ją­co przy­po­mi­na celę. Moje ubra­nie jest po­szar­pa­ne, brud­ne i za­krwa­wio­ne. Krót­kie oglę­dzi­ny ciała upew­nia­ją mnie, że krew po­cho­dzi z mo­je­go oka­le­czo­ne­go ciała.

– Nie boję się, ani tro­chę. Z pew­ne­go źró­dła wiem, że zo­sta­nę uwol­nio­ny. Od­po­wied­ni lu­dzie za­dba­ją żeby tłum skan­do­wał wła­ści­we imię. – Sły­szę niski głos z są­sied­niej celi. Wy­da­je mi się zna­jo­my, ale nie po­tra­fię przy­po­mnieć sobie, skąd.

– A ja uwa­żam, że je­steś na­iw­ny, lu­dzie są nie­prze­wi­dy­wal­ni – ktoś od­po­wie­dział.

– W dupie mam, co tam sobie uwa­żasz, zo­ba­czysz, że wyj­dzie na moje.

– Żad­nych roz­mów – warczy pa­tro­lu­ją­cy żoł­nierz. – Bo każę was wy­chło­stać i, przy odro­bi­nie pecha, nie do­trwa­cie do ce­re­mo­nii z udzia­łem pre­fek­ta.

– Ku chwa­le Rzymu! – od­po­wia­da­ją zgod­nym chó­rem miesz­kań­cy cel, w ich gło­sach słyszę nutkę iro­nii, ale zbroj­ny zdaje się tym nie przej­mo­wać.

Po­spiesz­nie ana­li­zu­ję sy­tu­ację, która zdaje mi się zna­jo­ma. Czy to moż­li­we, że byłem jej świad­kiem w prze­szło­ści i teraz prze­ży­wam wszyst­ko od nowa? W co gra ze mną De­miurg? Wobec na­ra­sta­ją­cej wście­kło­ści kopię z całej siły w sta­lo­we kraty celi.

– Pa­trz­cie, obu­dził się wresz­cie.

– Mó­wi­cie o mnie? – pytam, cho­ciaż od­po­wiedź jest oczy­wi­sta.

– Tak, a w ogóle to zwą mnie Ge­stas, a cie­bie?

Po chwi­li wa­ha­nia, po­da­ję swoje imię. Sły­sząc je, współ­wię­zień, aż gwiż­dże z wra­że­nia.

– Zna­jo­my mi o tobie opo­wia­dał, po­dob­no nie­zwy­kłe wy­da­rze­nia od­by­ły się z twoim udzia­łem na pew­nym we­se­lu. Służ­ba wy­mę­czo­na do gra­nic wy­trzy­ma­ło­ści, damy do to­wa­rzy­stwa z po­ło­wy pro­win­cji ca­ły­mi ty­go­dnia­mi do­cho­dzą­ce do sie­bie. A ten numer z winem, to dopie…

– Nie chcę o tym roz­ma­wiać, dawne dzie­je – uci­nam temat.

– To co niby pla­nu­jesz zro­bić? Poza roz­mo­wa­mi zbyt wiele już nam nie po­zo­sta­ło, chyba, że chło­sta… – koń­czy już cał­kiem cicho.

– Jak się zaraz nie za­mknie­cie, to przyj­dzie straż­nik i wszy­scy na tym ucier­pi­my – szep­tem, ale sta­now­czo mówi inny wię­zień, po gło­sie po­zna­ję, że jest to ten prze­ko­na­ny o ry­chłym uwol­nie­niu.

– To wszyst­ko nie tak! Za­mknię­to mnie tutaj przez po­mył­kę. Przez po­mył­kę, sły­szy­cie? – Do­bie­ga mnie krzyk z jed­nej z są­sied­nich cel. – Je­stem nie­win­ny, to ja­kieś tra­gicz­ne nie­po­ro­zu­mie­nie.

– Cicho, czło­wie­ku! – syczy Ge­stas.

– Nie dam się po­pro­wa­dzić, jak ba­ra­nek na rzeź! Je­stem nie­win­ny, nie po­win­no mnie tu być. Je­stem… – Wię­zień urywa, a ja sły­szę dźwięk otwie­ra­nych na­pręd­ce me­ta­lo­wych drzwi od celi i od­gło­sy sza­mo­ta­ni­ny. Męż­czy­zna jesz­cze przez chwi­lę wy­da­je roz­ma­ite dźwię­ki, wszyst­kie wska­zu­ją­ce na cier­pie­nie, które staje się z jego udzia­łem. Na­stęp­nie za­pa­da cisza, raz tylko prze­rwa­na od­gło­sem rzu­ca­nych na zie­mię zwłok.

– Ktoś jesz­cze pla­nu­je za­kłó­cać po­rzą­dek? – pyta straż­nik. Od­po­wia­da mu je­dy­nie sze­lest prze­czą­cych głów.

Przez ko­lej­ne mi­nu­ty nikt nie śmie się ode­zwać, choć­by pół­szep­tem. Wresz­cie, wy­cień­czo­ny do gra­nic moż­li­wo­ści, za­pa­dam w sen. We śnie ob­ja­wia mi się De­miurg, spra­wia wra­że­nie nie­za­do­wo­lo­ne­go z do­tych­cza­so­we­go prze­bie­gu… tylko wła­śnie czego? Eks­pe­ry­men­tu? Próby? Przy­kry gry­mas Boga prze­ista­cza się w falę dźwię­ko­wą i re­zo­nu­je mi w gło­wie, w efek­cie krzy­czę, krzy­czę zu­peł­nie, jakby nie­spo­dzie­wa­nie spły­nę­ło na mnie kom­plet­ne sza­leń­stwo. Naj­gło­śniej, jak tylko po­tra­fię.

Wtem, budzę się, cały zlany potem. Od­dy­cham szyb­ko, płytkimi wdechami, nie je­stem w sta­nie uspo­ko­ić sko­ła­ta­nych ner­wów. W tej jed­nej chwi­li przy­po­mi­nam sobie, jaki bę­dzie dal­szy ciąg hi­sto­rii, co za­pla­no­wał mi stary zwy­rod­nia­lec. Moje myśli wy­peł­nia tylko jedno. Muszę uciec, i to już, teraz, na­tych­miast.

– Straż! – krzy­czę. Z są­sied­nich cel do­bie­ga mnie szmer wska­zu­ją­cy na prze­ra­że­nie. – Straż! – po­wta­rzam, nie­zra­żo­ny.

– Od­nio­słem wra­że­nie, że prze­kaz był jasny. Za­kłó­ca­nie po­rząd­ku nie koń­czy się do­brze. – Wzdy­cha, po czym kon­ty­nu­uje. – Wie­czor­na chło­sta otrzeź­wi ci umysł, a i mnie przy­da się odro­bi­na ruchu.

Straż­nik wy­cią­ga mnie z celi i rzuca na zie­mię. Zanim udaje mi się wstać, otrzy­mu­ję sze­reg kop­nięć, pro­sto w żebra. Z tru­dem łapię po­wie­trze, ale staję na no­gach. Zbroj­ny po­py­cha mnie i pro­wa­dzi w kie­run­ku ka­mien­ne­go pala.

– No, znasz pro­ce­du­rę. Ple­ca­mi do prę­gie­rza i ręce ku górze. Jak bę­dziesz współ­pra­co­wał, to może nawet zmie­ści­my się w czter­dzie­stu czte­rech ude­rze­niach.

– Wiesz, kim je­stem? – pytam straż­ni­ka pa­trząc mu pro­sto w oczy.

– Kupą mię­cha, z którą za chwi­lę zro­bię po­rzą­dek. – W gło­sie sły­szę drwi­nę.

– Pytam o tytuł. – Nie spusz­czam wzro­ku. Zbroj­ny wy­glą­da na zbi­te­go z pan­ta­ły­ku.

– Sły­sza­łem plot­ki…

– Co sły­sza­łeś? – Nie od­pusz­czam.

– Po­dob­no… – Straż­nik ści­sza głos. – Po­dob­no je­steś ja­kimś kró­lem, czy tam synem kogoś waż­ne­go.

– Wła­śnie, a co mają kró­lo­wie?

– Wła­dzę, pie­nią­dze, naj­lep­sze ko­bie­ty… – Sły­szę roz­ma­rzo­ny głos.

– Złożę ci teraz pro­po­zy­cję, skup się, pro­szę – mówię, w dal­szym ciągu pa­trząc straż­ni­ko­wi pro­sto w oczy. – Jutro muszę zo­stać uwol­nio­ny, je­że­li mi po­mo­żesz, zo­sta­niesz ob­sy­pa­ny zło­tem i klej­no­ta­mi.

– Tego nie da rady zro­bić. – Straż­nik mo­men­tal­nie smut­nie­je. – Ju­trzej­sze gło­so­wa­nie jest usta­wio­ne, mają uwol­nić tego psa. Jak mu tam było?… Ka­ni­sa, czy jakoś tak. Wszyst­ko opła­co­ne, więc sam ro­zu­miesz.

– A, jakby nie dożył po­ran­ka?

– No, wtedy to inna hi­sto­ria.

– Do­brze, podam ci listę skład­ni­ków, do­dasz je do wody i na­po­isz wszyst­kich więź­niów, do rana pro­blem się roz­wią­że.

– Nie je­stem mor­der­cą. – Wi­dząc po­wąt­pie­nie w moich oczach, kon­ty­nu­uje. – Nad­zo­ru­ję ska­zań­ców, to fakt, ale eg­ze­kwo­wa­nie wy­ro­ków, to zu­peł­nie inna spra­wa, niż ich tru­cie.

– Wezmę ich życia na sie­bie, ty bę­dziesz tylko na­rzę­dziem.

– Je­że­li to się wyda, zo­sta­nę stra­co­ny – od­po­wia­da zbroj­ny, jakby z mniej­szym prze­ko­na­niem. – Nie chcę tak ry­zy­ko­wać…

– Do na­stęp­ne­go peł­ne­go księ­ży­ca bę­dziesz nie­wy­obra­żal­nie bo­ga­ty, po­myśl o tym. – Widzę błysk w oczach straż­ni­ka, wiem, że jest mój.

– Zgoda. 

Lu­dzie są ża­ło­śni, tak łatwo można nimi ma­ni­pu­lo­wać, wy­star­czy tylko za­po­wiedź bo­gac­twa.

 

 

Na­za­jutrz pre­fekt wy­cho­dzi przed tłum i pro­po­nu­je, że mnie uwol­ni. Nie wiem, w ja­kiej od­le­gło­ści ode mnie od­gry­wa się ta scena, ale sły­szę wszyst­ko gło­śno i wy­raź­nie, zu­peł­nie, jak­bym stał tuż obok.

– Ka­ni­sa! – ktoś krzy­czy.

– Uwol­nij Ka­ni­sa! – ktoś inny mu wtó­ru­je.

– Ka­ni­sa! Uwol­nij Ka­ni­sa– skan­du­je tłum gar­deł. W ich kie­sze­niach mia­ro­wo stu­ka­ją też srebr­ni­ki, do­da­ją­ce nie­przy­zwo­ite­go akom­pa­nia­men­tu okrzy­kom.

– Zgod­nie z tra­dy­cją, w dniu pas­chy, po­wi­nie­nem was wy­słu­chać – spo­koj­nie od­po­wia­da pre­fekt. – Jed­nak­że, w nocy Kanis Au­re­usz, a także więk­szość po­zo­sta­łych więź­niów do­sta­ła na­głej go­rącz­ki. Tylko jeden do­trwał po­ran­ka, więc, z braku in­nych kan­dy­da­tów, uwol­nić mogę wy­łącz­nie jego.

Sły­szę po­mru­ki zwąt­pie­nia, na to zgro­ma­dzo­ny na placu tłum nie był go­to­wy. Lu­dzie prze­krzy­ku­ją się na­wza­jem, do­cho­dzi do bi­ja­tyk. Osta­tecz­nie, pre­fekt osten­ta­cyj­nie umywa ręce od awan­tu­ry i wraca do po­sia­dło­ści. De­cy­zja za­pa­dła, je­stem wolny.

Straż­nik od­pro­wa­dza mnie do gra­nic mia­sta.

– Zgod­nie z usta­le­nia­mi, za­bierz wiel­błą­da, masz tutaj świe­że ubra­nie oraz pro­wiant na dal­szą drogę. Kiedy mogę spo­dzie­wać się umó­wio­nej za­pła­ty?

– Za­pła­ty? Ach, oczy­wi­ście. – Uśmie­cham się sze­ro­ko. – Był­bym za­po­mniał o two­jej za­pła­cie. Zbliż się, pro­szę.

Gdy tylko zbroj­ny do mnie pod­cho­dzi, chwy­tam miecz, który ma za­wie­szo­ny u pasa, i pre­cy­zyj­nym pchnię­ciem tra­fiam pro­sto w gar­dło. Nie wiem, jak długo po­zo­sta­nę w tym cza­sie, więc nie mogę sobie po­zwo­lić na po­zo­sta­wia­nie luź­nych koń­ców. Poza tym, moje żebra dalej pa­mię­ta­ją bez­li­to­sne kop­nię­cia. Nie­spo­dzie­wa­nie, nad głową sły­szę trzask. Jest śro­dek dnia, jed­nak do­oko­ła ciem­nie­je. Spo­glą­dam ku górze, słoń­ce nie­mal cał­ko­wi­cie zni­kło, po chwi­li po­ja­wia się po­now­nie, by zajść czer­wie­nią.

– Oho, ktoś na górze nie jest za­do­wo­lo­ny z prze­bie­gu wy­da­rzeń – za­uwa­żam.

Niebo jest bez­chmur­ne, jed­nak nie­opo­dal mnie ude­rza pio­run, po chwi­li na­stęp­ny. Zie­mia roz­stę­pu­je się i wpa­dam w bez­kre­sną prze­paść. Nie wiem, jak długo spa­dam, ale wresz­cie tracę przy­tom­ność i wszyst­ko ciem­nie­je.

 

***

Umie­ra­łem i od­ra­dza­łem się już tyle razy, że nic nie po­win­no mnie dzi­wić. Tym­cza­sem uno­szę wzrok ku górze i do­strze­gam… Ak­sa­mit­ny bal­da­chim? Złoto i krysz­ta­ły? To chyba znak, że wy­sze­dłem ze sce­na­riu­sza. Pod­ry­wam się na równe nogi, ubra­ny w drogą, ele­ganc­ką pi­dża­mę prze­mie­rzam bez­kre­sne wnę­trze sy­pial­ni. Otwie­ram wy­so­kie, bo­ga­to zdo­bio­ne drzwi i na­dzie­wam się na wy­stra­szo­ne­go lo­ka­ja.

– Wy­bacz mi, naj­mi­ło­ściw­szy panie, o słoń­ce, nie za­uwa­ży­łem, że już się roz­bu­dzi­łeś. – Łka z jakąś prze­sad­ną te­atral­no­ścią w gło­sie i za­cho­wa­niu. – Na­tych­miast każę przy­go­to­wać ubra­nie.

– To może po­cze­kać – od­po­wia­dam, z lek­ce­wa­że­niem ma­cha­jąc ręką. – Jak na­stro­je?

– Nie jest do­brze, ja­śnie panie, tłum coraz od­waż­niej sobie po­czy­na. Do­szło do tego, że za­czę­li nawet wy­snu­wać żą­da­nia!

– Mu­si­my zwo­łać na­ra­dę wo­jen­ną, niech do­wód­cy sta­wią się w pa­ła­cu równo w po­łu­dnie i złożą mi ra­port.

– Na­ra­da wo­jen­na? Ra­port? – Słu­żą­cy wy­glą­da na wstrzą­śnię­te­go. – Mój panie, prze­cież to wszyst­ko bę­dzie wręcz po­twor­nie mę­czą­ce. Za­nu­dzą cię tymi swo­imi stra­te­gia­mi i da­ny­mi… Może, tra­dy­cyj­nie, zor­ga­ni­zu­je­my ucztę? Albo le­piej. – Męż­czy­zna z eks­cy­ta­cji aż klasz­cze w dło­nie i pod­ska­ku­je. – Zor­ga­ni­zuj­my orgię!

– Śmiesz kwe­stio­no­wać moje słowa? – pytam pod­no­sząc głos, rów­nież nieco te­atral­nie.

– Ale… Ja nigdy…

– W takim razie, każ przy­go­to­wać mi ką­piel, a na­stęp­nie zor­ga­ni­zuj na­ra­dę.

– Ką… Ką­piel? – Tym razem słu­żą­cy na­praw­dę jest wstrzą­śnię­ty.

– Bie­gnij, zanim każę cię po­wie­sić!

Równo w po­łu­dnie staję przed do­wód­ca­mi. Widzę, jak wpa­tru­ją się we mnie, zszo­ko­wa­ni. Sły­szę, jak wy­mie­nia­ją po­spiesz­nie ko­men­ta­rze. Bawi mnie, jak przy­zwy­cza­je­ni do ob­wie­szo­nej zło­tem, tępej ma­rio­net­ki, zo­sta­ją zmu­sze­ni do kon­fron­ta­cji z zu­peł­nie innym czło­wie­kiem. Apa­ry­cja niby się zga­dza, ale na tym po­do­bień­stwa usta­ją. Oto bo­wiem stoję przed nimi w ga­lo­wym mun­du­rze i ocze­ku­ję ra­por­tów, któ­rych z pew­no­ścią nie przy­go­to­wa­li.

– Słu­cham – mówię w końcu, wy­wo­łu­jąc jesz­cze więk­sze po­ru­sze­nie.

– Ja­śnie panie, słoń­ce na­sze­go wspa­nia­łe­go na­ro­du, muszę po­wie­dzieć, a wy­da­ję mi się, że prze­ma­wiam w imie­niu wszyst­kich tu obec­nych – od­zy­wa się wresz­cie mar­sza­łek, po czym tak­su­je salę, w po­szu­ki­wa­niu apro­ba­ty. – Nie do końca ro­zu­mie­my cel i za­sad­ność dzi­siej­sze­go spo­tka­nia. Oba­wiam się także, że za­bra­kło czasu na przy­go­to­wa­nie rapor­tów. – Ostat­nie słowo wy­po­wia­da, jakby z prze­ką­sem.

– Ro­zu­miem – od­po­wia­dam. – Przy­zwy­cza­ili­ście się do wy­go­dy, bo­gac­twa i braku na­le­ży­te­go zwierzch­nic­twa. Nic zresz­tą dziw­ne­go, moje do­tych­cza­so­we… Po­stę­po­wa­nie, mogło was utwier­dzić w prze­ko­na­niu, że czy­ni­cie słusz­nie. Jed­nak czasy te bez­pow­rot­nie ode­szły w za­po­mnie­nie.

– Czy, ja­śnie pan, jest chory? – pyta jeden z ge­ne­ra­łów. W gło­sie sły­szę tro­skę, jed­nak tylko mnie to iry­tu­je.

– Po­dejdź tutaj, na­tych­miast! – roz­ka­zu­ję. Woj­sko­wy nie­pew­nym kro­kiem wy­ko­nu­je po­le­ce­nie. Wy­cią­gam sza­blę z po­chwy przy­mo­co­wa­nej do pasa i pod­ty­kam mu pod nos. Stoi pew­nie, to nie pierw­szy raz, gdy musi mie­rzyć się z oso­bli­wym za­cho­wa­niem wład­cy. Nie ro­zu­mie jed­nak, że daw­ne­go wład­cy już nie ma. Je­stem za to ja.

– Czy mogę już odejść, ja­śnie panie?

– Ow­szem – od­po­wia­dam, po czym pew­nym ru­chem tnę gar­dło. Krew try­ska na­głym stru­mie­niem, ochla­pu­je mi mun­dur. Obec­ni na sali pod­ry­wa­ją się i krzy­czą, pa­nu­je chaos. Czuję się, jakbym wbił kij w mrowisko, tylko zamiast pracowitych owadów, otacza mnie tłum bezużytecznych marionetek wystrojonych w mundury. – Sia­dać – na­ka­zu­ję. Oni słu­cha­ją.

– Czy ży­czysz sobie, królu, nową szatę? – pyta słu­żą­cy.

– Nie ma ta­kiej po­trze­by. Są dni, gdy i słoń­ce za­cho­dzi czer­wie­nią – wy­po­wia­dam słowa, jak­bym ogła­szał wyrok. – W sta­ro­żyt­no­ści był to sym­bol, który na­ka­zy­wał wojom wy­ru­szać w bój.

– Ale nasze pięk­ne pań­stwo już znaj­du­je się w sta­nie wojny, a nawet kilku jed­no­cze­śnie! – za­pro­te­sto­wał mar­sza­łek.

– Pań­stwo to ja – uci­nam. – Nie in­te­re­su­ją mnie te wasze, śmiesz­ne, kon­flik­ty, które, prze­peł­nie­ni pychą, szum­nie na­zy­wa­cie woj­na­mi. Ja mam do sto­cze­nia waż­niej­szy bój, więc muszę was opu­ścić, moż­li­we, że na za­wsze. Jako, że nie do­ro­bi­łem się jesz­cze pra­wo­wi­te­go po­tom­ka, po­sta­no­wi­łem wpro­wa­dzić nowe za­sa­dy suk­ce­sji tronu. – Służ­ba!

Z uśmie­chem pa­trzę, jak lo­ka­je po­da­ją oręż za­sko­czo­nym uczest­ni­kom na­ra­dy.

– Jak się już do­my­śla­cie, walka od­bę­dzie się na śmierć i życie. Ten, kto po­zo­sta­nie na no­gach, będzie kró­lem. Sto­sow­ne do­ku­men­ty prze­ka­za­łem już kar­dy­na­ło­wi. Ja­kieś py­ta­nia? Nie? Do­sko­na­le, w takim razie że­gnam panów – mówię, po czym wy­cho­dzę z po­miesz­cze­nia.

– Nie­ład­nie, tak zmie­niać bieg hi­sto­rii. – Sły­szę za ple­ca­mi głos mar­szał­ka, po chwi­li także dźwięk za­my­ka­nych drzwi. – Temu na górze się to nie spodo­ba.

– Wła­śnie prze­szło mi przez myśl, że to ty, psie. – Silę się na lek­ce­wa­żą­cy ton.

– Czy te in­wek­ty­wy na­praw­dę są ko­niecz­ne? Nie je­stem psem, a sza­ka­lem.

– Dla mnie, bez róż­ni­cy. – Splu­wam na dywan.

– Wiesz, wtedy w Egip­cie, nie do­ce­ni­łem cię, po­dob­nie zresz­tą w Judei, ale spo­koj­nie, nie po­wtó­rzę tego błędu – mówi, jed­no­cze­śnie wy­cią­ga­jąc sza­blę.

– Służ­ba! – krzy­czę, ale nikt nie rusza z po­mo­cą, za­miast tego lo­ka­je bez­na­mięt­nie przy­glą­da­ją się sy­tu­acji, po czym stają w po­przek ko­ry­ta­rza, unie­moż­li­wia­jąc mi uciecz­kę.

– Prze­ku­pie­ni, co do jed­ne­go. Em­pi­rycz­nie do­wio­dłeś słusz­no­ści tego za­ło­że­nia, za co, przy oka­zji, skła­dam ser­decz­ne po­dzię­ko­wa­nia.

Roz­glą­dam się ner­wo­wo po naj­bliż­szym oto­cze­niu w po­szu­ki­wa­niu, choć­by im­pro­wi­zo­wa­ne­go oręża. Za­trzy­mu­ję wzrok na zdo­bio­nym fo­te­lu. W tym cza­sie mar­sza­łek-Set nie­spiesz­nie przy­bli­ża się do mnie z wy­cią­gnię­tą sza­blą.

– Wy­ja­śnij mi tylko, dla­cze­go na mnie po­lu­jesz? – W od­po­wie­dzi sły­szę śmiech.

– Po­le­ce­nie z góry, a może, po pro­stu, to lubię? – od­po­wia­da z uśmie­chem i rzuca się do ataku. W ostat­niej chwi­li od­ska­ku­ję, chwy­tam fotel i biorę sze­ro­ki roz­mach. Mebel nie tra­fia w na­past­ni­ka, ale uszka­dza okno. – Chy­bi­łeś.

– By­naj­mniej – od­po­wia­dam spo­koj­nie, po czym rzu­cam się w kie­run­ku no­wo­pow­sta­łej drogi uciecz­ki. Ska­czę przez okno, a w od­po­wie­dzi do­bie­ga mnie okrzyk wście­kło­ści. Za­my­kam oczy i cze­kam na nie­uchron­ne zde­rze­nie.

 

***

Lą­du­ję na pod­ło­dze i od razu do­strze­gam ota­cza­ją­cy mnie krąg świec i egip­skich hie­ro­gli­fów spi­sa­nych krwią. Wokół znaj­du­je się drugi krąg, zło­żo­ny z ludzi ubra­nych w białe, lnia­ne szaty. Sie­dzą na pod­ło­dze z no­ga­mi zło­żo­ny­mi w tu­rec­kim przy­sia­dzie. Po­wie­trze prze­szy­wa woń ete­rycz­nych ka­dzi­deł, a z za­wie­szo­nych przy su­fi­cie gło­śni­ków wy­brzmie­wa me­lo­dia wzo­ro­wa­na na hin­du­skiej man­trze Om. Spo­glą­dam ku górze, na su­fi­cie czer­wie­ni się ma­lo­wi­dło przed­sta­wia­ją­ce słoń­ce w sta­nie wojny.

– Ko­niec jest bli­ski – prze­ma­wiam. – Wyj­rza­łem poza gra­ni­ce poj­mo­wa­nia i do­strze­głem, a na­stęp­nie zro­zu­mia­łem ab­so­lut. Ra­duj­cie się, al­bo­wiem zo­sta­li­ście wy­bra­ni, by u mo­je­go boku wkro­czyć dum­nie do sie­dzi­by Boga. Droga nie bę­dzie lekka, nie bę­dzie łatwa, ale razem mo­że­my tego do­ko­nać.

Gdy koń­czę mówić, jedna z ko­biet wsta­je i wy­cho­dzi z po­miesz­cze­nia, by po chwi­li wró­cić, trzy­ma­jąc w dło­niach ma­syw­ny re­li­kwiarz. Bez słowa sta­wia go na pod­ło­dze, tuż obok mnie, kła­nia się i wraca na miej­sce. Po­zo­sta­li nie pod­no­szą wzro­ku, wie­dzą, że jesz­cze nie uzy­ska­li po­zwo­le­nia.

Się­gam po re­li­kwiarz i otwie­ram go zde­cy­do­wa­nym ru­chem. Z wnę­trza wy­cią­gam bo­ga­to zdo­bio­ny, zło­co­ny kie­lich, wy­peł­nio­ny krwią uto­czo­ną z sza­ka­la. Wy­pi­jam za­war­tość jed­nym hau­stem i od­kła­dam ar­te­fakt. Na­stęp­nie się­gam po ry­tu­al­ny nóż, któ­re­go rę­ko­jeść wy­rzeź­bio­no z kości osła, i uno­szę go nad głowę.

– Spójrz­cie na mnie. – Sala wykonuje moje polecenie. – Oto na­de­szła go­dzi­na końca świa­ta. Ale my zo­sta­li­śmy wy­bra­ni. – Robię długą pauzę. – Zo­sta­li­śmy wy­bra­ni, by nie po­dzie­lić losu po­zo­sta­łych, by uchro­nić się od śmier­ci. Dla­te­go, moi bra­cia i sio­stry, po­dąż­cie za mną. – Ge­stem na­ka­zu­ję obec­nym wy­cią­gnąć ich wła­sne ostrza.

– Oto na­de­szła go­dzi­na – mówi ko­bie­ta.

– Oto na­de­szła go­dzi­na – wtó­ru­je jej męż­czy­zna.

– Oto na­de­szła go­dzi­na – krzy­czą wszy­scy, po­grą­że­ni w za­pa­le.

Gdy od­gło­sy cich­ną, de­mon­stru­ję raz jesz­cze nóż, po czym prze­ci­nam żyły na nad­garst­ku. Po­zo­sta­li idą w moje ślady. Krew leje się na pod­ło­gę stru­mie­nia­mi, ale nikt nie krzy­czy. Me­lo­dia z gło­śni­ków rozbrzmiewa coraz gło­śniej, sku­tecz­nie za­głu­sza pa­da­ją­ce na pod­ło­gę ciała. Z satysfakcją ob­ser­wu­ję ten oso­bli­wy spek­takl cier­pie­nia.

Mi­ja­ją ko­lej­ne mi­nu­ty, po­wi­nie­nem już dawno umrzeć, a przy­naj­mniej stra­cić przy­tom­ność, tym­cza­sem nic ta­kie­go nie ma miej­sca. Krew także przestaje ciec. Roz­glą­dam się po sali, poza mną nikt nie po­zo­stał przy życiu. Za ple­ca­mi wy­czu­wam zna­jo­mą obec­ność, nie od­wra­ca­jąc się mówię:

– Nic się nie stało.

– Rze­czy­wi­ście, nic – od­po­wia­da mi De­miurg.

– Dla­cze­go? – pytam.

– Bo za­pla­no­wa­łem ina­czej.

– Nie to mam na myśli.

– Wiem o tym. Zdaje się, że rze­czy­wi­ście za­słu­gu­jesz na wy­ja­śnie­nia. Ale naj­pierw… Naj­pierw od­po­wiedz mi na py­ta­nie. Czy ludz­kość jest zła?

– Ile razy za­mie­rzasz jesz­cze o to pytać? – od­po­wia­dam z wście­kło­ścią. – Nie, ludz­kość nie jest zła. Albo, tak, jest zła. Nie wiem, jakie to w ogóle ma zna­cze­nie?

– Czy uwa­żasz, że ludz­kość po­win­na zo­stać eks­ter­mi­no­wa­na?

– Tak, po­win­na! A wiesz, dla­cze­go? Bo są bez­li­to­śni, ogar­nię­ci wła­sny­mi żą­dza­mi. Bo są ła­two­wier­ni, słabi i prze­kup­ni. Bo toczą wojny, a w pra­gnie­niu wła­dzy nie za­wa­ha­ją się zabić. Bo idą, jak ba­ran­ki na rzeź, a wy­star­czy obie­cać im je­dy­nie uła­mek bo­skiej chwa­ły. Wresz­cie, bo zo­sta­li stwo­rze­ni na twój obraz i po­do­bień­stwo, więc są wy­bra­ko­wa­ni, wa­dli­wi. I nie ma dla nich na­dziei. – Sam nie wiem, kiedy za­czy­nam krzy­czeć. Na chwi­lę milk­nę, by zła­pać od­dech. – I, co teraz zro­bisz?

– Prze­ko­na­łeś mnie, eks­ter­mi­nu­ję ludz­kość.

– I bar­dzo… Zaraz, co? – od­po­wia­dam.

– Jak słusz­nie za­uwa­ży­łeś, pro­dukt jest wa­dli­wy, więc trze­ba go prze­ka­zać do uty­li­za­cji. Na­pra­wa jest zbyt cza­so­chłon­na i zu­peł­nie nie­opła­cal­na, więc za­miast mar­no­wać czas, zwy­czaj­nie za­cznę od po­cząt­ku.

– Co masz na myśli, jaki znowu pro­dukt? 

– Stwo­rzy­łem ludzi na spe­cjal­ne za­mó­wie­nie, jako, swego ro­dza­ju, na­rzę­dzie ba­daw­czo-po­znaw­cze. Moi mo­co­daw­cy są roz­cza­ro­wa­ni efek­ta­mi, jakie daje ana­li­za kom­pu­te­ro­wa, a przy tym zbyt le­ni­wi, żeby sa­me­mu szu­kać roz­wią­zań. Dla­te­go ludz­kość, i Zie­mia jako taka, miały sta­no­wić… Po­wiedz­my, pia­skow­ni­cę do prze­pro­wa­dza­nia roz­ma­itych eks­pe­ry­men­tów i te­sto­wa­nia grup kon­tro­l­nych. Gdzieś po dro­dze po­peł­ni­łem jed­nak błąd i będę zmu­szo­ny roz­po­cząć pracę od nowa.

– Skąd po­mysł, że to mo­gło­by dzia­łać? Takie sztucz­ne twory za­stę­pu­ją­ce kom­pu­te­ry, albo ba­da­nia i wnio­ski istot ro­zum­nych? Prze­cież to rów­nie ab­sur­dal­ne, co od­ra­ża­ją­ce.

– Ow­szem, pro­jekt jest dość am­bit­ny, ale prze­cież już raz mi się udało po­dob­ne przed­się­wzię­cie, je­dy­nie na mniej­szą skalę. Dwie jed­nost­ki, wza­jem­nie się uzu­peł­nia­ją­ce, ale skłon­ne do wza­jem­nych, ne­ga­tyw­nych in­te­rak­cji. – De­miurg spo­glą­da na mnie wzro­kiem, który nie po­zo­sta­wia wiele miej­sca dla do­my­słów.

– Czyli, moje spo­tka­nia z Sza­ka­lem też były usta­wio­ne – bar­dziej stwier­dzam, niż pytam.

– Oczy­wi­ście, po­przed­nim razem wy­sła­łem tylko cie­bie. I jak to się skoń­czy­ło? Mor­do­wa­łeś bez celu i po­my­ślun­ku, więc wy­ni­ki testu były… nie­zbyt mia­ro­daj­ne. Za to, zo­gni­sko­wa­nie two­jej nie­na­wi­ści na mnie i Sza­ka­lu okazało się strza­łem w dzie­siąt­kę. Ludzie zostali z boku, sprowadzeni do roli tła, co z kolei po­zwo­li­ło na bez­stron­ną ob­ser­wa­cję. Re­ali­za­cja wy­szła wzo­ro­wo, je­że­li mogę za­uwa­żyć. Ubolewam jedynie, że ludzie okazali się porażką, ale mam już garść nowych pomysłów, jak zadowolić zleceniodawców, więc czeka mnie pracowity okres.

– A ja? Co teraz ze mną bę­dzie? – pytam przez za­ci­śnię­te zęby.

– Teraz, moje dziec­ko, wymażę ci pamięć, a potem dołączysz do drugiego audytora, zaśniesz i będziesz czekał na przyszłe projekty.

 

Przed ocza­mi mi ciem­nie­je, ostat­nie, co pa­mię­tam, to wieko skrzy­ni z na­pi­sami „Pro­jekt Au­dy­tor, mo­de­le: #1 Try­bun Końca, #2 Set”.