Co stało się w Nisden? (Część 1)

Cześć, jana_lekstan. Początek bardzo ciekawy z chmurami w kształcie rybich szkieletów. Dalej trochę przydługawe dialogi. Nie rozumiem o co chodzi z pompowaniem tlenu do budynków? Może miałaś na myśli powietrze? Nie oddychamy samym tlenem, tylko powietrzem, które składa się tylko częściowo z tlenu. Poza tym, budynki musiałyby być wyjątkowo szczelne, a nigdzie nie zaznaczyłaś tego. W czasach kiedy Mars jest w zasięgu ręki, I sakochody poruszają się wykorzystując magnetyzm, używa się jeszcze mówiących smartwachów i smartfonów (piszesz przestarzałych, ale mimo to). Z tym czipowaniem też bym się zastanowił, skoro ludzie używają smartwachów i smartfonów, po co dodatkowo ich czipować. Chociaż jest to akceptowalne… jeden człowiek i jego firma obecnie wszczepili do mózgu ludzkiego podobne cudeńko. Poza tymi kwestiami, czytało mi się dobrze. Czekam na kolejną część. Pozdrawiam.

Hej hesket! Dzięki za Twój komentarz i czas, który poświęciłeś na przeczytanie. Bardzo, bardzo mi miło i bardzo doceniam 

Odpowiadając na Twoje pytania: tlenu brakowało w powietrzu, więc tylko tlen trzeba było dopompowywać. Nad szczelnością budynków oczywiście pracowano, ale wiadomo. Ciężko jest je uszczelnić, więc raczej ludzie grupami wynosili się z Ziemi. Jest wyjaśnione dlaczego bohaterka używa oldschoolowego telefonu. Znam wiele osób które dziś używają starych Noki i pewnie zawsze będzie tak, że starsze technologie będą w użyciu (albo będzie wracać na nie moda). Dlatego poszłam w tym kierunku.

 

Ale totalnie rozumiem, że Tobie mogło to nie zagrać, więc miło, że podzieliłeś się tym jak Ty to widzisz. Jeszcze raz, ogromnie Ci dziękuję, że napisałeś. To moje pierwsze opublikowane opowiadanie na NF i każdy feedback jest cenny. Szczególnie tak konkretny jak Twój 

 regularne spadki tlenu w powietrzu

Spadki poziomu tlenu w powietrzu.

 Każdego dnia, dziesiątki ludzi lądowały – w już i tak przepełnionych – szpitalach.

Każdego dnia dziesiątki ludzi lądowały w – i tak już przepełnionych – szpitalach.

 Stał z rękami opartymi na biodrach, przygryzał brązowy wąs.

Hmm. Niezbyt gładko to weszło.

 czapkę w tęczowe poziome linie

A nie po prostu: w tęczowe paski?

 Czterolatek w radosnych podskokach pobiegł w kierunku wskazanym przez mamę.

Mało naturalne.

 – Widzisz chyba co się dzieje?

– Widzisz chyba, co się dzieje?

 – Karol! – Lidka krzyknęła za młodszym z dwójki synów, który zniknął gdzieś w głębi mieszkania.

– Karol! – krzyknęła Lidka za młodszym synem, który zniknął gdzieś w głębi mieszkania. Z samej budowy zdania widać, że jest dwóch, spokojnie. A przy okazji – coś jest u Ciebie nie tak z ogonkami, rozjeżdżają się. Nie widziałam tego dotąd. Z jakiego edytora przeklejasz tekst?

 – Zwariowałeś? – wyprostowała się jak struna, odrzuciła do tyłu swoje długie blond włosy i nasunęła na głowę oliwkowy beret.

Masz wyraźną skłonność do nadmiernego dookreślania (siostro!). I uważaj na paszczowość czynności ( https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi /): – Zwariowałeś? – Wyprostowała się jak struna, odrzuciła długie blond włosy i wsunęła na głowę oliwkowy beret.

 sześciolatowi

Literówka.

 zjedź z Karolem jak go znajdziesz

Zjedź z Karolem, jak go znajdziesz.

 Usłyszała szmer zatrzaskującego się zamka.

Szmer? A nie szczęk?

 zadzwoń do koordynatora autobusów, które jeżdżą dziś do szkoły im. Jana Paderewskiego

A to jakiś osobny, specjalny koordynator?

 Lidia nie miała w zwyczaju nadawać przedmiotom, ani technologiom imion, gdyż uważała, że to inny rodzaj dehumanizowania ludzi.

Trochę znikąd to spadło. To znaczy, po przemyśleniu zrozumiałam, ale w pierwszej chwili się potknęłam. Dlaczego to ma być dobre miejsce na tę informację? A – i technologia to sposób produkcji. Przed "ani" nie powinno być przecinka, stylistycznie zdanie nie należy do łatwych.

Kochanie, musimy iść teraz bardzo szybciutko. – dodała do syna.

 Kochanie, musimy iść teraz bardzo szybciutko – powiedziała do syna. "Dodała" miałoby zastosowanie, gdyby ciągnęła rozmowę z tą samą osobą.

 – Naciśnij guzik – Antek wyciągnął swoją małą rączke, by przywołać windę.

– Naciśnij guzik. – Antek wyciągnął małą rączkę, by przywołać windę.

 łącze

Literówka.

 Ale Lidia nie zdążyła z kierowcą zamienić nawet jednego słowa.

Dziwny szyk. Ale Lidia nie zdążyła zamienić z kierowcą nawet słowa. A właśnie, czemu nagle zmieniasz Lidkę na Lidię? W jaki sposób zmienia się stosunek narratora do niej?

 – Na zewnątrz jest zimno – usłyszała sygnał w telefonie i poczuła, że ręka sześciolatka mięknie w jej uścisku.

– Na zewnątrz jest zimno. – Usłyszała sygnał w telefonie. Nie wiem, jak wygląda omdlenie z tej perspektywy, ale coś mnie to nie przekonuje.

 Ponad głowami pacjentów, ustawiających się do różnych gabinetów, zobaczył błękitny neon „Recepcja".

Ponad głowami pacjentów, ustawiających się w kolejkach do różnych gabinetów, zobaczył błękitny neon „Recepcja". Ale można też wyciąć wtrącenie.

 Wyglądała jak czarny szereg czterdziestu ustawionych obok siebie lodówek

Po co nam informacja, że akurat czterdziestu? I czy Stefan by je liczył?

 albo budek telefonicznych, które znał tylko ze starych zdjęć.

I zastanawiał się nad takimi rzeczami?

 Ledwie prześlizgnął się między ludźmi

Prześlizgiwanie jest właśnie zgrabne, bez wysiłku – chyba raczej przepchał.

 – Żona rano przyjechała tu z synem. – powiedział do mikrofonu zawieszonego na wysokości pępka.

– Żona rano przyjechała tu z synem – powiedział do mikrofonu zawieszonego na wysokości pępka. Mało praktyczne. Tak ma być?

 – Proszę podać imię pacjenta – usłyszał mechaniczny głos i zobaczył ten sam napis

– Proszę podać imię pacjenta. – Usłyszał mechaniczny głos i zobaczył to samo zdanie napisane.

 Winda po lewej. – usłyszał i zobaczył wyświetlające się na tablicy cyfry pokoju.

Winda po lewej. – Usłyszał i zobaczył wyświetlony̨ na tablicy numer pokoju.

 – Po Pana lewej, sto drugie piętro, pokój czterdzieści sześć. – potwierdziła recepcja. Stefan pomyślał, że dawno nie widział tak starej technologii.

– Po pana lewej, sto drugie piętro, pokój czterdzieści sześć – potwierdziła recepcja. Uwaga Stefana nijak się ma do otoczenia.

 Siedziała obok nieprzytomnego syna.

Omdlenie trwa krótko.

 Na sali stało na pewno ponad dwadzieścia innych łóżek

Ale czy Stefan zwracałby na to uwagę?

 Stefan wyciągnął paczkę chusteczek higienicznych z kieszeni kurtki i podał żonie

Szyk, nie przesadzaj z dookreślaniem: Stefan wyciągnął z kieszeni kurtki paczkę chusteczek i podał żonie.

 Co mówią? – rozejrzał się wokoło.

Co mówią? – Rozejrzał się wokoło.

 Mówią, że to jak u innych, choroba górska. Będą podawać tlen. – łzy znów spłynęły po policzkach Lidki.

Mówią, że to jak u innych, choroba górska. Będą podawać tlen. – Łzy znów spłynęły po policzkach Lidki. Hmm. https://en.wikipedia.org/wiki/Altitude_sickness

 Zaczął mocno głaskać ramiona Lidki, jak gdyby tym masażem chciał przejąć spięcie zbudowane w jej ciele.

… spięcie jest elektryczne. A tu mamy napięcie. Całe zdanie purpurowe i średnio gramatyczne.

 wybuchła płaczem

Wybuchnęła płaczem.

 położyła na dziecku

Dziwnie to wypada.

 Obiecuję ci, że będzie dobrze kochanie.

Wołacz oddzielamy przecinkiem: Obiecuję ci, że będzie dobrze, kochanie.

 Stefan nie mógł patrzeć na ten rozrywający jego serce obrazek.

To wychodzi straszliwie ironicznie i psuje efekt.

 wstał z łóżka na baczność.

Wstał i stanął na baczność.

 Jeszcze były miejsca wczoraj jak patrzyłem. – dodał ściszonym głosem jak gdyby się bał, że inni mogą mu skraść to rozwiązanie problemu – Lidka…

Jeszcze były miejsca wczoraj, jak patrzyłem – dodał, ściszając głos, jakby się bał, że ktoś ukradnie pomysł. – Lidka…

 Oderwała się od dziecka i zaczęła głaskać go po twarzy.

Nienaturalne to. I językowo i chyba psychologicznie.

 podtrzymywała Antka przy życiu

Utrzymywała Antka przy życiu. Albo podtrzymywała życie Antka.

 Oczy miał zamknięte i wydawał się spokojny, jakby nawiedzały go właśnie dobre sny – Dobrze.

Purpura, brak kropki, didascale dałabym w osobnej linijce, bo nie do końca widać, kto to mówi.

 Patrzyła na dziecko, na maszynerię, do której był podłączony

Patrzyła na dziecko, na maszynerię, do której było podłączone. Związki zgody! Zob. tu: https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842857

 – Porozmawiam z lekarzami – pociągnęła nosem – Zapytam, jak go przewieźć i do którego szpitala… Ty się zajmij biletami i… – wzięła głęboki wdech – sprzedażą domu – wydmuchała nos w chusteczkę – Zadzwonię do Jolki – dodała drżącym głosem – może by nas zaczęła pakować. Ja tu zostanę…

Brakuje kropek: – Porozmawiam z lekarzami. – Pociągnęła nosem. – Zapytam, jak go przewieźć i do którego szpitala… Ty się zajmij biletami i… – wzięła głęboki wdech – sprzedażą domu. – Wydmuchała nos w chusteczkę. – Zadzwonię do Jolki – dodała drżącym głosem – może by nas zaczęła pakować. Ja tu zostanę…

 Stefan przylgnął do pleców żony. Mocno ją przytulił.

Hmm.

 Lidka pogłaskała jego rękę nadal wpatrzona w dziecko.

Lidka pogłaskała go po ręku, nadal wpatrzona w dziecko.

 Stefan odkleił się od pleców Lidki – Lecę.

Znowu – ironia, raczej niezamierzona. Słowa mają swoją barwę. Brak kropki, zob. poradnik.

 rzucił na odchodne

Na odchodnym.

 Lidka zapomniała, że nie ma przy sobie telefonu.

Dlaczego właśnie tutaj o tym informujesz? I skoro Lidka się zastanawia, gdzie zostawiła telefon, to chyba dlatego, że właśnie zauważyła, że go nie ma, czyli przypomniała sobie. Hmm?

 Może został gdzieś na korytarzu przed ich mieszkaniem, kiedy upadł na posadzkę

Kiedy – czy gdzie?

 Nie wyobrażała sobie też wszczepić telechipa.

Nie wyobrażała sobie wszczepienia, albo że mogłaby sobie wszczepić.

 Nie pamięta jak tutaj trafiła.

Nie pamięta, jak tutaj trafiła.

 prawie bez oddechu

Mało po polsku.

 Nie pamięta, że dziś w pracy ogłaszają wysokość bonusów za rok poprzedni.

Dobra, narrator jest wszechwiedzący i chodzi o to, żeby pokazać stan emocjonalny Lidki, tak? To w porządku, ale można zaznaczyć wcześniej.

 Była najlepszą infranistką w landzie

Bo już nie jest?

 Stefan stał przy biurku w swoim domowym gabinecie wpatrzony w prawie przeźroczysty ekran. W ciągu kilku ostatnich godzin sprawdził wszystkie legalne źródła, z których mógłby kupić bilety.

Stefan stał przy biurku w swoim domowym gabinecie, wpatrzony w prawie przezroczysty ekran. W ciągu kilku ostatnich godzin sprawdził wszystkie legalne miejsca, w których mógłby kupić bilety.

 Próbował dodzwonić się do żony

Próbował się dodzwonić do żony.

 – Kurza twarz. – powiedział do siebie

– Kurza twarz – powiedział do siebie.

 – Połączenie do Joli siostry Lidki w toku

Korpolalia, ale zaznaczam dla porządku.

 nie przestając przeglądać dark sieci

Aliteracja. Albo "ciemnej sieci" albo dark netu – nie mieszaj języków.

 W prawym uchu zaświeciła mu się słuchawka, co było znakiem, że po drugiej stronie ktoś odebrał.

On widzi własne prawe ucho? Uciąć, skrócić i nie dookreślać (uwierz w czytelnika): Z prawej strony zaświecił symbol słuchawki.

 A czekaj.

A, czekaj.

 Ty wiesz może kiedy nowa pula?

Ty wiesz może, kiedy będzie nowa pula?

 Jak będziesz wiedzieć coś,

Mało po polsku. Jak będziesz coś wiedziała.

 Stefan zakończył szybko rozmowę, zanim Jolka usłyszała jak bardzo jego głos zaczął się łamać.

Stefan szybko zakończył rozmowę, zanim Jolka usłyszała, jak głos mu się łamie.

 Wtedy widziałaby też jego wielkie jak groch łzy spływają na klawiaturę komputera.

Za grubo to kładziesz. Stylistycznie: Wtedy widziałaby też wielkie jak groch łzy, padającę na klawiaturę.

 Manualnie wystukał

A można inaczej?

Do wykonania rozmowy korzystał z komunikatora

Nie po polsku. Uruchomił komunikator, który znalazł na stronach poza kontrolą rządu. Między scenami przydałyby się odstępy, ale rozumiem, że masz problemy techniczne. Mimo to – kiedy je rozwiążesz, pamiętaj o pustych liniach. Poprawiają czytelność.

 Stefan stał pod daszkiem, w bocznej uliczce, w dzielnicy 867–A.

Numer dzielnicy nic mi nie mówi.

 Samochody naziemne i namagnesowe

"Namagnesowe"?

po wytyczonych im drogach.

Wytyczonych dla nich, ale można po prostu: po wytyczonych drogach. Albo i: po drogach.

 Ruch maszynowy bardzo się wzmógł, od kiedy ludziom coraz ciężej było poruszać się bez mobilnych natleniaczy.

Ruch maszynowy bardzo się wzmógł, od kiedy mobilne natleniacze stały się niezbędne.

 Tylko pojazdy i budynki, do których tlen był tłoczony, pozwalały wszystkim gatunkom ludzi czuć się trochę bardziej swobodnie, a niektórym po prostu żyć.

Mało stylistyczne. I skąd się bierze ten tlen?

 – Ramzes220? – ciemnoskóry wakiran zbliżył się do niego na odległość metra.

– Ramzes220? – Ciemnoskóry wakiran zbliżył się do niego na odległość metra. Czyli wlazł prosto w przestrzeń osobistą – czy w tym świecie ona jest mniejsza? Nie wiem, co ma mi powiedzieć ten metr i jestem skonfundowana.

 Zza jego głowy wystawały tlenowe rurki, jak kawałki rur od starych odkurzaczy. Pamiętał, że jeszcze jego prababcia miała w domu takie urządzenie.

Podmiot tych dwóch zdań jest różny i wypada to zaznaczyć, np.: Zza głowy wystawały mu rurki, jak od starych odkurzaczy. Stefan pamiętał, że jego prababcia miała w domu takie urządzenie.

 Nie przywykł jeszcze do widoku ludzi noszących mobilne natleniacze

Czyli to nowinka. Tak?

 nadzieje

Literówka.

 ręce oparł o biodra, aby ukryć lęk i zademonstrować pewność siebie.

Jeśli dobrze to opiszesz, to nie musisz tłumaczyć, dlaczego Stefan robi to, co robi. Bo takie tłumaczenie pachnie niepewnością siebie – ze strony autora.

 – Pokaż rękę – ochrypły głos wakirana nie wzbudzał zaufania.

– Pokaż rękę. – Ochrypły głos wakirana nie wzbudzał zaufania.

 Potem ci wyśleć bilety. – teraz

słyszał, że wakiran poza akcentem też sepleni. Nie miał nic do sepleniących, ale dawno

nikogo takiego nie słyszał.

Coś tu się popsuło już całkiem. Może spytaj moderatorów? Do rzeczy: Potem ci wyśleć bilety. – Stefan zauważył, że wakiran nie tylko mówi z akcentem, ale też sepleni. Dawno nie słyszał, żeby ktoś seplenił.

 Stefan widział, że pod przezroczystą maską tlenu, zmienia się mimika wakirana.

Pod przezroczystą maską tlenową zmienia się mina wakirana. Mimika to ogólna zdolność robienia min.

 Twarz Ramzesa220 teraz miała wyraz wręcz błagalny.

Zaraz, a to nie był nick Stefana?

 Zaczął podgryzać wąs.

Hmmmmmmm.

 – Mogę mieć, ale najpierw zaliczka – wakiran chwycił Stefana za lewą rękę, gdzie wszystkie ludzkie gatunki miały wszczepiony chip identyfikacyjny, zazwyczaj zlinkowany też z kontem w banku.

– Mogę mieć, ale najpierw zaliczka. – Wakiran chwycił Stefana za lewą rękę, w miejscu, gdzie wszczepiano chip identyfikacyjny, zazwyczaj zlinkowany też z kontem w banku. Nie wszczepia się niczego gatunkom.

 – Zapomnij – Stefan rzucił na pożegnanie.

– Zapomnij – rzucił Stefan na pożegnanie.

 Naciągnął na siebie czarny kaptur

Jak naciągnął kaptur na całokształt swojej osoby?

 Cyfry rosły w kalendarzu nieubłaganie.

Cyfra to znak, który rosnąć nie może. Jako zamiennik "mijał czas" to zdanie zupełnie się nie broni.

 Czas zaciskał się na gardle jak mięsisty pyton

Nieznośnie purpurowe.

 Radość przygasała w rodzinie Stefana

Jak wyżej.

 przestali wpuszczać go do szkoły

A nie – wypuszczać?

 tlen będzie w dziewięćdziesięciu procentach tłoczony tylko do budynków mieszkalnych

Czyli? 90% produkcji? O co chodzi?

Z innych budynków użytkowych, do których Stefan czasem zaglądał i można tam było jeszcze swobodnie oddychać, był Bar u Józefa.

Niezbyt stylistyczne.

 rzucił zamówienie siadając

Rzucił zamówienie, siadając.

 Józef wyciągnął zamrożoną butelkę ze stojącej za jego plecami lodówki.

Wychodzi na to, że sięgnął za plecy po flaszkę, zamiast się odwrócić.

 Jednym z nich było to, że nadal drinki serwował tutaj prawdziwy człowiek, a nie Miksernice, jak nazywano androidy barmanki. Roboty obsługujące bary zawsze mimikrowały żeńską płeć. Podobno to bardziej nakręcało sprzedaż alkoholu.

Tnij, tnij, tnij (mimikrowały? Matko…): Jednym z nich było to, że drinki podawał tutaj prawdziwy człowiek, a nie Miksernice, te androidy barmanki. Podobno pseudokobiety nakręcały sprzedaż.

 – Karol? – barman

– Karol? – Barman.

 Stefan kiwnął głową na potwierdzenie i wychylił szot wódki wypijając go jednym haustem.

Tnij, nie dubluj: Stefan przytaknął i jednym haustem wychylił kieliszek.

 Stefan spiął twarz

…???

 Nagle z oddali usłyszeli donośny, niski głos.

Z oddali? Siedzą w pomieszczeniu. Gdzie tu dal?

 odezwał się starszy, pomarszczony,

białoskóry nefrant siedzący kilka metrów dalej. Poza tą trójką nikogo innego nie było w

barze. – Dzieci padają jak muchy.

Daj spokój metrom, a pustki w barze dobrze by było zaznaczyć wcześniej: odezwał się starszy, pomarszczony, białoskóry nefrant siedzący kilka stołków dalej.

 Barman wiedział, ale znał Antka dobrze.

Barman wiedział, ale dobrze znał Antka.

 Przychodził tutaj z rodzicami na niedzielne lunche do pubu od kiedy skończył trzy lata. Wolał polać w uszy Stefana słodką iluzję niż skraść mu resztki wiary serwując cierpką prawdę.

Infodump, drugie zdanie purpurowe i mało sensowne (mieszana metafora, to raz, o co chodzi z tą wiarą, to dwa), a poza tym znowu zapominasz, kto jest podmiotem – Antek czy barman.

 Co to za podsłuchiwanie? – nieco zirytowany Józef podał przyjacielowi talerz z ogórkami i dodał – Na koszt firmy Stefan.

Widać z dialogu, że Józef jest zły, nie tłumacz: Co to za podsłuchiwanie? – Józef podał przyjacielowi talerz z ogórkami i dodał – Na koszt firmy, Stefan.

 Zapomniałem zabrać z domu wygłuszacze do uszu – u nefran przeciwnie do czystych genetycznie ludzi, na starość następowało wyostrzenie słuchu, które bywało wręcz czasem bolesne

Zapomniałem zabrać z domu wygłuszacze do uszu. – U nefran, na odwrót, niż u czystych genetycznie ludzi, na starość następowało wyostrzenie słuchu, czasem wręcz bolesne. I – nefran, czy nefrantów?

 na około

Łącznie.

 wychylił kufel i upił łyk piwa.

"Wychylić kufel" to tyle, co wypić piwo. Całe.

– zwrócił się do staruszka,

Powinna być kropka, nie przecinek.

 Ten go jednak zignorował jakby nagle ogłuchł.

Ten milczał, jakby nagle ogłuchł.

 Stefan podszedł bliżej stołu przy którym siedział nieznajomy.

I tak się mści brak opisów – myślałam, że facet siedzi przy kontuarze. Przed "przy" przecinek.

niech mnie kulki biją – usiadł naprzeciwko starca przy długim stole – Mogę się przysiąść?

Idiom: niech mnie kule biją. Brak kropki.

 – Już się pan przysiadł. – nefrenowi mina zrzedła – I Zajec, nie Zajc.

– Już się pan przysiadł. – Nefrenowi zrzedła mina. – I Zajec, nie Zajc.

 Ona tam zaczęła jak pan już odszedł

Ona tam zaczęła, jak pan już odszedł

 Całe nasze mieszkanie było – i w sumie jest do tej pory – zasypane pana książkami.

Myślniki wewnątrz kwestii dialogowych nie są błędem, ale są mylące.

 poznaje

Literówka.

 Dzięki Józiu

Brak przecinka.

 – Przepraszam – Stefan wypił duszkiem pół kufla piwa i wtem zaświtała, jak się mu zdawało, fantastyczna myśl – Ja pana zapraszam do nas. Jejku jaką przyjemność by pan Lidce sprawił, znaczy ja, gdybym pana przyprowadził.

– Przepraszam. – Stefan wypił duszkiem pół kufla piwa i wtem zaświtała mu fantastyczna myśl. – Ja pana zapraszam do nas. Jejku, jaką przyjemność by pan Lidce sprawił, znaczy ja, gdybym pana przyprowadził.

 – Myślę, że inne przyjemności może pan zaserwować małżonce, a nie sprowadzanie starego dziada na kolacje.

Mało naturalne. – Myślę, że sprowadzanie starego dziada na kolację to nie jest największa przyjemność, jaką może pan sprawić żonie.

Ile się nasłuchałem o tym, że pan jest geniuszem! – upił kolejny łyk piwa podekscytowany

 Ile się nasłuchałem o tym, jakim pan jest geniuszem! – Podekscytowany, upił kolejny łyk piwa. Zaraz, a chore dziecko wyleciało mu z pamięci?

 Miron popatrzył w piwne oczy nieznajomego.

Hmmm. No, nie wiem.

 Nie wiedział czy to alkohol czy łzy spowodowały, że mocno się one teraz szkliły.

A może tak: Nie wiedział, czy szklą się od alkoholu, czy od łez. Swoją drogą, czy on aż tyle wypił?

 Stefan zorientował się, że ten gest był zbytnim spoufalaniem i cofnął rękę

Niezgrabne: Stefan zdał sobie sprawę, że za bardzo się spoufala, i cofnął rękę.

 Mieszkam za rogiem. – powiedział ściszonym głosem.

Mieszkam za rogiem – powiedział półgłosem.

 Panowie zamykam bar.

Brak przecinka po wołaczu.

 Nie podają na jak długo, więc nie

będę ryzykować. Mirka mnie zabije jak gdzieś znów utknę.

Przecinki: Nie podają, na jak długo, więc nie będę ryzykować. Mirka mnie zabije, jak gdzieś znów utknę.

 a światło bawiące się w nich, wytwarzało miłe dla oka tęczowe iluzje.

Nie bardzo wiem, o co chodzi?

– usłyszał głos starca zza pleców.

Dużą literą, zob. poradnik. Można też zmienić szyk.

 

Hmm. Pierwszy rozdział czegoś zdecydowanie cyberpunkowego, choć wprowadzasz tego cyberpunka raczej łagodnie. Może trochę zbyt łagodnie, bo poza przyczyną choroby dziecka jest prawie kosmetyczny, a o chmurach omal nie zapomniałam. W każdym razie mamy tu zawiązanie co najmniej dwóch wątków. Pomysł ze zwiewaniem z Ziemi ma już długie tradycje, podgatunki ludzkości trochę mniej, ale są, chociaż skoro język się nie zmienił, wątpię, czy było dość czasu, żeby powstały (czyli inżynieria genetyczna). Trudno coś więcej mówić o fabule, bo to dopiero początek.

 

Technicznie – mogłoby być lepiej. Styl wymaga pewnego doszlifowania, purpura wprawdzie pasuje z cyberpunkiem, ale tutaj nie wyszła za dobrze. Psychologia – no, na razie trochę mało materiału, żeby coś konkretnego powiedzieć, ale wydała mi się trochę po łebkach. Stefan przeskakuje od rozpaczy do entuzjazmu dość nagle (to się da zrobić, ale nie wyszło naturalnie). Właściwie dlaczego w powietrzu brakuje tlenu? I skąd się bierze ten, który ludzie dopompowują?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Czytało mi się na tyle dobrze, że pewnie zajrzę do kolejnej części.

Zastanawia mnie, dlaczego tylko Antek cierpi na chorobę górską, a Lidka nie? Jak właściwie to działa?