Prywatne jezioro Bartka

 Detektyw Kazimierz, wraz ze swoim przyjacielem i pomocnikiem Darkiem szli przez zatłoczony targ w Danfracie, stolicy Huszknii, największego państwa na kontynencie. Pełno było tu ludzi i należało uważać na kieszonkowców, prawdziwej tutejszej zmory. Mimo tego, że za kradzież można było dostać dziesięć lat.

Ich celem, było spotkać się z wróżką Marianną, uchodząca za najlepszą jasnowidzącą w okolicy. Wizyta u niej kosztowała czterysta szegli, tyle co dobrej rasy rumak. Jednak jakość jej usług cieszyła się wspaniałą sławą. Miała podobno prawdziwy talent.

Targ, dla wygody podzielony był na trzy strefy; dla biednych, średnio zamożnych i bogatych. Siedziba Marianny znajdowała się w tej ostatniej.

– Jesteśmy, to tutaj – powiedział radośnie detektyw do swojego druha, błądzili bowiem kilkanaście minut.

Przed nimi ukazał się namiot, zbudowany z drewnianych belek i grubego płótna. „Wróżbiarskie usługi” – tak głosił szyld nad wejściem.

Kazimierz zerknął na zegarek.

– Jesteśmy dziesięć minut przed czasem. Ale wejdźmy, może już nas przyjmie.

W środku było przyjemnie chłodno. Wróżka miała na tyle duże zarobki, żeby zakupić elektryczne przyrządy do wytwarzania chłodnego powietrza. Był to jeden z ostatnich wynalazków.

Przywitała ich sekretarka, siostra Marianny, która urodziła się bez daru.

– Panowie są umówieni?

– Tak, na jedenastą trzydzieści.

– Jak nazwisko?

– Kazimierz Pyrka

– Aaa, tak, proszę, możecie już wejść.

Ruszyli więc dalej i po rozsunięciu pobliskiego płótna, służącego jako drzwi, znaleźli się w osobliwym gabinecie, w którym za pustym stołem siedziała młoda, lecz niezbyt ładna kobieta. Miała kok ozdobiony srebrem i złotem, zielono czerwoną suknię, na której wyhaftowano znaki zodiaku i obwieszona była przeróżną biżuterią, która razem musiała kosztować fortunę.

Za nią znajdowały się półki, na których mężczyźni zauważyli ciekawe przedmioty. Różnej wielkości czaszki i szklane kule, kilka talii kart tarota, także książki i słoiki z małymi zwierzątkami, takimi jak na przykład pająki, skorpiony, a nawet dziwne, miniaturowe nietoperze. Było tego mnóstwo, ale detektyw Kazimierz zamiast lustrować dokładnie otoczenie, przeszedł od razu do rzeczy.

– Po tragedii, jaka miała miejsce trzy tygodnie temu, kiedy jak pani pewnie wie, zmarło ponad trzy tysiące osób, ludzie domagają się znalezienia winnych. Czy może pani dzięki swoim zdolnościom ich wskazać?

– Mogę. Będzie to jednak dla mnie bardzo wyczerpujące, przez kilka dni będę musiała odpoczywać. Dlatego cena wzrasta o sześćset szegli.

– W porządku!

Wróżka zaczęła coś mruczeć do siebie pod nosem. Mężczyźni usłyszeli:

– … potrzebuję dużej nieużywanej kuli…

Kobieta otworzyła pudło, które leżało w rogu pomieszczenia i wyjęła nową szklaną kulę, owiniętą w gąbkę. Następnie położyła ją na stole. Potem wyjęła z szuflady kilka kartek papieru i długopis.

– Za chwilę wejdę w trans i spiszę wszystko. Będą to fakty, które się naprawdę zdarzyły. Spiszę, kto był wszystkiemu winny. Zajmie to może kilkanaście minut i nie możecie mi przeszkadzać. Dobrze?

Detektyw, ze swoim pomocnikiem potwierdzili i zaczęło się.

Marianna splunęła na dłoń, a ślinę rozmazała na kuli. Potem, zaczęła się w nią uważnie wpatrywać. Minęło może pięć sekund i kula zajaśniała wszystkimi kolorami tęczy. Oczy wróżki wywróciły się do wewnątrz, ukazując białka. Wzięła wtedy długopis i zaczęła pisać.

Gdy widzenie się zakończyło, Marianna wręczyła zapisane kartki Kazimierzowi.

– Proszę, to wszystko. – powiedziała.

Detektyw i jego pomocnik opuścili pokój, zapłacili za usługę i wyszli na zewnątrz.

– Chodźmy do mnie. Nie mogę się doczekać, by to przeczytać.

W mieszkaniu Kazimierza, przy zimnym piwie, detektyw wziął dokument i zaczął czytać na głos.

 

„Na obrzeżach dużego i licznie zamieszkanego miasta Kroniek, znajdowało się siedem bogatych, zajmujących razem ogromny obszar rezydencji. Należały one do majętnych ludzi, dobrze znających się nawzajem. Wszystkie zamieszkane były przez liczne rodziny. Oprócz jednej, w której żył tylko mężczyzna, z zawodu alchemik, razem z dwójką dzieci. Szesnastoletnią córką i dziesięcioletnim synem. Wielka posesja zawierała mnóstwo pokoi, z których nikt nie korzystał. Posunięty w latach mężczyzna, był dobrym ojcem, bardzo kochał swoje dzieci, natomiast na przestrzeni lat, mężem okazał się nie do zniesienia. Dlatego żona go opuściła. Jakiś czas trwała walka o to, kto weźmie dzieci w opiekę. Mężczyzna, który był geniuszem alchemii i mnóstwo wynalazków, które stworzył dało mu wielkie bogactwo, wynajął najlepszych prawników. Końcem końców, sąd przyznał mu opiekę nad obojgiem dzieci.

Mężczyzna, z uwagi na swój wolny zawód, miał mnóstwo czasu dla swoich pociech. W obrębie posesji, znajdowało się małe jezioro, do którego zabierał syna Bartka co drugi dzień, by łowić ryby.

Jeśli chodzi o córkę Martę, to uwielbiali grać w karcianą grę bitewną. W każdym dużym mieście, można było ją kupić. „Wojownicy z Kaneee”, tak nazywała się gra. Liczyła 346 dużych kart, z twardego papieru z pięknymi grafikami. Było aż dwanaście wariantów gry. Bartek był jeszcze za mały, by zrozumieć może nie zasady gry, bo te pojmował, ale strategie, które należało podejmować.

Alchemik miał swój warsztat, obszerny pokój, w którym pracował. A także wielką piwnicę, gdzie trzymał przeróżne składniki do mikstur. Uczulał dzieci, by niczego nie dotykały, ale nie zabraniał im przychodzenia i przyglądania się jak pracuje. Oglądanie różnych doświadczeń, było bowiem dla dzieciaków wielką frajdą.

I tak pewnego razu, zdarzyło się, że mężczyzna musiał daleko wyjechać na dwa miesiące, na jakieś bardzo ważne spotkanie związane ze swoją pracą. Wynajął więc gosposię, która miała opiekować się jego latoroślami.

– Trzymajcie się i bądźcie grzeczne – powiedział, gdy odjeżdżał wynajętym dyliżansem.

– Będziemy tęsknić tatusiu – córka machała tacie na pożegnanie.

– Będziemy tęsknić – powtórzył malec, również machając.

Następnego dnia około południa, Bartek wszedł do pokoju taty, w celu zabrania pożywki dla ryb. Uwielbiał bowiem je karmić. Wiedział, gdzie ojciec ją trzyma. W rogu pokoju był wielki wór, w którym znajdowała się, obfita w potrzebne witaminy sucha karma. Marta była wtedy w szkole.

Zabrał tyle co zawsze, tzn. około kilograma. Z ciążącym workiem poszedł nad jezioro.

Wszedł na molo i wpatrzył się w przeźroczystą wodę. Można było zobaczyć kilka rodzajów ryb. Całkiem małych, średnich i dużych, ważących po kilka kilogramów. Karmił ryby jakieś pół godziny, bez taty było to nieco mniejszą, niż zwykle frajdą.

Wieczorem przed snem, wyklarował mu się ciekawy pomysł.

– Poeksperymentuję jak tata. Jutro wrzucę rybom coś innego zamiast karmy.

Rano, wynajęta do opieki kobieta obudziła dzieci. Zjadły śniadanie i Marta poszła do szkoły. Bartek natomiast, nie mógł się doczekać pójścia nad jezioro, nawet później był trochę głodny, bo nie zjadł pełnego śniadania. Gdy tylko mógł, pobiegł szybko do piwnicy taty.

Schodziło się tam po schodach. Tuż przy zejściu był włącznik światła i chłopiec go wcisnął. Następnie zszedł na dół. Pomieszczenie było dość duże. Podłoga klepiskowa, a ściany ceglane pomalowane białą farbą. W powietrzu unosiło się dużo kurzu.

Ujrzał wielkie wory, pełne sproszkowanych substancji. Każdy mógł zawierać jej, od kilku, do nawet kilkudziesięciu kilogramów. Nie policzył ile jest tych worów. Na jego oko, było ich około dwudziestu. Wszystkie miały doczepione kartoniki z nazwą, w obcym języku.

– Może na początek wezmę trochę tego żółtego proszku – pomyślał.

Podniósł wiadro, które stało nieopodal, była w nim także szufelka do nabierania. I wziął się do roboty.

Napełnił całe wiaderko i spróbował unieść. Okazało się dość ciężkie. Postanowił, że wtaszczy je na górę, a potem użyje taczek, by przetransportować je do jeziora.

Chwilę później, zdyszany, był na górze. Następnie wykonał dalszą część planu. I po pół godzinie dotarł na molo.

– No moje rybki, mam dla was niespodziankę – podśpiewywał sobie ucieszony.

Zaczął szufelką nabierać żółtej substancji i sypać ją do jeziora. Ku wielkiej uciesze od razu zauważył efekt swojej pracy. Woda, po zetknięciu się z proszkiem zaczęła ciemnieć. Tak, że po dłuższej chwili, gdy chłopak opróżnił wiadro, część jeziora w pobliżu mola była czarna jak smoła. Nie można było już zobaczyć ryb.

– To tylko początek mojego eksperymentu, moje rybeńki – myślał.

Następnego dnia zabrał z piwnicy proszek, składający się z małych bryłek, o białym kolorze przypominający sól. Chciał go skosztować, ale bał się strucia, pamiętał jak mówił ojciec, że niektóre ze składników przez niego używanych, są silnie trujące i ostatecznie tego nie zrobił.

Gosposia zauważyła chłopaka, jak prowadził taczki i spytała trochę surowym tonem:

– Co ty robisz?

Na to on bardzo niegrzecznie odparł:

– To nie pani sprawa! Niech się pani zajmie tym, po co pani tu jest.

– Jesteś bardzo opryskliwy – kobieta była zbulwersowana. – Opowiem to twojemu tacie.

– Nic złego nie robię, karmię tylko ryby w jeziorze.

Gdy Bratek dotarł na molo, woda była czarna, tak jak po jego pierwszym eksperymencie. Teraz zaczął sypać proszek, który mógł być solą kuchenną, albo jakąś jej odmianą.

Prawie opróżnił wiadro, gdy ku swojej uciesze zobaczył, że ryby raz za razem wyskakują z wody. Działo się tak w okolicach mola. Tam gdzie substancja się rozpuściła.

– Ale jazda – Bartek był bardzo zadowolony ze swojego eksperymentu.

Kolejnego dnia, kontynuując swoją zabawę, gdy przybył na molo zobaczył, że wiele małych rybek, które chyba były tego samego gatunku, pływało na powierzchni do góry brzuchem. Zmartwiło go to, ale nie zrezygnował. Jeszcze dwa kolejne dni przywoził taczkami alchemiczne substancje i rozpuszczał w wodzie. Tak, że wytrącił się na niej żółty osad, a woda stała się galaretowata. Zabawę przerwały mu niezwykle obfite deszcze, które nawiedziły okolicę.

Przez ponad tydzień, bez ustanku lało jak z cebra. Pobliska rzeka wylała. Tak samo jak prywatne jezioro Bartka. Zabrudzona przez chłopaka woda, zmieszała się z nurtem kilkunastokrotnie powiększonej rzeki. Ostatecznie wpływając do morza oddalonego o osiem kilometrów od miasta Kroniek.

 

Minęło pięć lat.

 

Nadszedł kwiecień i tym samym sezon rybacki. Kutry wypłynęły na pełne morze. Jeden z nich miał nazwę „Rekin”.

Mając pełne sieci, marynarze „Rekina” chwycili za kołowrotki i zaczęli nimi kręcić. Wszystko wskazywało na niezły połów. Już po chwili, ujrzeli mnóstwo śledzi, szprotów, storni i innych ryb.

Wysypano ryby, w wydzielonym na kutrze miejscu, lecz kilka minut później stało się coś złego. Dwaj marynarze, którzy podeszli oglądnąć z bliska ryby, padli martwi z sinymi twarzami.

Ci, którzy to zauważyli prędko podbiegli i zobaczyli coś bardzo dziwnego. Złowione ryby miały obrośnięte boki dziwnymi, niewielkimi jakby purchawkami. I z tych purchawek, raz za razem wyłaniał się różowy pył, mieszający się z powietrzem. Ryb było mnóstwo i unosiła się teraz nad nimi lekko różowa chmura, z czasem coraz większa.

Trucizna nie zabijała od razu, potrzeba było kilku minut. Z załogi jednak nie przeżył nikt.

Żaden, z czternastu kutrów nie powrócił do portu. Natomiast purchawki nieprzerwanie pracowały tak, że wieczorem, gdy było już ciemno, trujące opary pchane wiatrem, wleciały nad ląd zabijając zarówno ludzi jak i zwierzęta.”

– A więc to tak! – powiedział Kazimierz kładąc zapisane kartki na stole.