Towarzysz podróży

 

Na sta­cję do­tarł zdy­sza­ny jak pa­ro­wóz. Zegar nad pe­ro­nem wska­zy­wał 21:58, lecz żad­ne­go po­cią­gu nie było. Mało tego, po­łą­cze­nie do War­sza­wy nie wid­nia­ło nawet na roz­kła­dzie. Dziw­ne, skoro do od­jaz­du zo­sta­ły 2 mi­nu­ty. Po­cze­kał jesz­cze chwil­kę, żeby wy­rów­nać od­dech, po czym wstał z za­mia­rem uda­nia się do in­for­ma­cji. Gdy tylko po­sta­wił nogę na pierw­szym schod­ku, za ple­ca­mi usły­szał zna­jo­my dźwięk sy­re­ny swo­jej uko­cha­nej lo­ko­mo­ty­wy Pm36. Zbli­ża­jąc się do wa­go­nu, na­szła go myśl, że jest za cicho. Je­dy­ny sły­szal­ny dźwięk to jęki roz­grza­nej, po­tęż­nej ma­szy­ny sto­ją­cej tuż obok niego. Poza tym nie było ży­we­go ducha. Wsiadł do pierw­sze­go wa­go­nu i zajął pierw­szy prze­dział. Tutaj po­now­nie przy­szła myśl, że coś jest nie tak, ina­czej niż zwy­kle. W wa­go­nie pa­no­wał pół­mrok, było chłod­no, choć zaczynała się sierpniowa, cie­pła noc. Gdy tylko się roz­siadł, po­ciąg ru­szył, jak gdyby na ni­ko­go wię­cej nie cze­kał.

 

Stefan był urzęd­ni­kiem ko­le­jo­wym śred­nie­go szcze­bla. Tak przy­naj­mniej o sobie mówił. W rze­czy­wi­sto­ści pra­co­wał w dzia­le pla­no­wa­nia i mo­der­ni­za­cji. Ni­czym szcze­gól­nym się nie wy­róż­nił w trak­cie całej swo­jej dzia­łal­no­ści za­wo­do­wej, może za wy­jąt­kiem praw­dzi­wej i szcze­rej mi­ło­ści do kolei. Nagle drzwi prze­dzia­łu zo­sta­ły otwar­te i sta­nął w nich wy­so­ki, ele­ganc­ki męż­czy­zna.

– Dobry wie­czór, prze­pra­szam, że nie­po­ko­ję. Czy mógł­bym się do­siąść?

Nie­zbyt się to spodo­ba­ło Stefanowi. Czekała go po­dróż pełna prze­sia­dek. Ran­kiem ko­lej­ne­go dnia miał za­pla­no­wa­ne spo­tka­nie w war­szaw­skiej cen­tra­li i chciał się do niego przy­go­to­wać, dla­te­go rzekł:

– Oczy­wi­ście, za­pra­szam.

 

Gdy tylko wszedł, w prze­dzia­le zro­bi­ło się dziw­nie, albo ra­czej przy­tła­cza­ją­co. Wy­star­czył jeden szyb­ki rzut oka i Ste­fan po­czuł się wręcz za­wsty­dzo­ny. Sie­dział przed nim przy­stoj­ny, do­brze zbu­do­wa­ny i ele­ganc­ko ubra­ny męż­czy­zna, mniej wię­cej w jego wieku. Nieco po­dob­ny do Jó­ze­fa Wę­grzy­na, oczy rów­nie wy­łu­pia­ste. Od razu dało się od­czuć jego cha­ry­zmę i silny cha­rak­ter.

– Za­pa­li pan? – za­py­tał gość w prze­dzia­le.

– Dla­cze­go nie – od­po­wie­dział Ste­fan i od­ru­cho­wo za­czął prze­szu­ki­wać kie­sze­nie w po­szu­ki­wa­niu pa­pie­ro­sów, jed­nak ich nie zna­lazł. – Prze­pra­szam, ale w po­śpie­chu gdzieś mu­sia­łem je za­po­dziać.

– Niech pan nawet nie szuka, chcę pana po­czę­sto­wać. – Gość wyjął pacz­kę Gau­lo­ise’ów i przy­su­nął w stro­nę Ste­fa­na. Mu­siał za­uwa­żyć jego zdzi­wio­ną minę, bo od razu dodał:

– Pro­szę nie pytać, skąd mam takie ra­ry­ta­sy, tylko po­wo­li się de­lek­to­wać.

W pa­nu­ją­cym pół­m­ro­ku było teraz widać tylko dwa ża­rzą­ce się punk­ty. Wy­da­wa­ło się, że at­mos­fe­ra nieco ze­lża­ła, a może za­ma­sko­wał ją tylko dym pa­pie­ro­sów.

 

Po­wo­li wy­pusz­cza­jąc dym z ust, no­wo­przy­by­ły gość za­gad­nął:

– Dokąd pan się wy­bie­ra tak późną porą?

– Jadę do War­sza­wy, muszę się tam po­ja­wić jutro rano.

– W takim razie noc pełna prze­sia­dek i prze­sto­jów przed panem.

– Tak się skła­da, że je­stem urzęd­ni­kiem ko­le­jo­wym i mam na­dzie­ję coś temu za­ra­dzić. Mam przy sobie pro­jek­ty kilku no­wych po­łą­czeń mię­dzy po­łu­dnio­wą czę­ścią Pol­ski a cen­tral­ną oraz wschod­nią. Do­dat­ko­wo, mam jesz­cze wstęp­ny zarys moż­li­wej mo­der­ni­za­cji wa­go­nów oso­bo­wych.

Gdy tylko to po­wie­dział, od razu po­ża­ło­wał. Ste­fan nie lubił mówić o sobie. Za­wsze, pod­czas każ­dej roz­mo­wy, upo­mi­nał się w my­ślach, żeby nie wy­ja­wić za dużo, żeby po­wie­dzieć tylko to, co trze­ba. Jesz­cze po­my­śli, że je­stem ważną fi­gu­rą na kolei, a je­stem zwy­kłym nie­udacz­ni­kiem pró­bu­ją­cym coś osią­gnąć – tyle zdą­żył jesz­cze po­my­śleć.

– Pro­szę, pro­szę, to z pana jest gruba ryba. Sam bym zgło­sił ja­kieś su­ge­stie, ale widzi pan, na moje po­trze­by jest ide­al­nie.

Ste­fan, gdyby nie był tak za­wsty­dzo­ny, po­pro­sił­by o dru­gie­go pa­pie­ro­sa.

– Może po jesz­cze jed­nym pa­pie­ro­sku? Przy­zna pan, że smacz­ne, a jesz­cze tro­chę razem po­je­dzie­my.

Jak­byś czy­tał mi w my­ślach, po­my­ślał, po czym przy­tak­nął z za­do­wo­le­niem.

 

– Czym pan się w ogóle zaj­mu­je, gdy nie mo­der­ni­zu­je pan pol­skich kolei pań­stwo­wych? Pro­szę wy­ba­czyć moją do­cie­kli­wość, zwy­czaj­nie in­te­re­su­ją mnie lu­dzie, a jazda w ciszy jest dla mnie naj­więk­sza karą.

Świa­do­mie czy nie, gość wkro­czył w re­jo­ny, gdzie Ste­fan czuł się nie­spe­cjal­nie kom­for­to­wo. Głów­nie dla­te­go, że zwy­czaj­nie nie było o czym mówić. Mimo tego spró­bo­wał ująć swoje bez­barw­ne życie naj­bar­dziej ogól­ni­ko­wo, jak po­tra­fił.

– Tak się skła­da, że praca to rów­nież moje hobby i po­świę­cam temu cały swój czas. Nie zo­sta­je go dużo na inne spra­wy.

– Nie ma­rzył pan nigdy o ro­dzi­nie? Dzie­ciach?

Ste­fan uniósł obie brwi do góry, nie­za­mie­rze­nie de­mon­stru­jąc swoje za­kło­po­ta­nie.

Co to za py­ta­nia – po­my­ślał.

– Oczy­wi­ście, że tak. Jak każdy nor­mal­ny męż­czy­zna. Los chciał wi­docz­nie ina­czej i nigdy nie było ku temu oka­zji. Po­cią­gi to moja mi­łość – dodał, jakby dla żartu.

Gość nie za­re­ago­wał. Spoj­rzał za­my­ślo­ny w szybę i po chwi­li za­du­my po­wie­dział:

– Los, po­wia­da pan, tak chciał.

 

Cisza, która za­pa­dła na kilka se­kund, wy­da­wa­ła się wiecz­no­ścią. Ste­fan już taki był, że łatwo wpa­dał w za­kło­po­ta­nie, a kon­tak­ty to­wa­rzy­skie nie były jego mocną stro­ną.

– Mam kotkę, wabi się Tosia.  Wszyst­kie koty w mojej ro­dzi­nie miały takie imię. Ro­dzi­ców słabo pa­mię­tam. Oj­ciec ra­czej nie był wzo­rem do na­śla­do­wa­nia, zresz­tą, nawet go nie poznałem, tar­gnął się na życie, gdy byłem jesz­cze mały. Pro­szę sobie wy­obra­zić, że rzu­cił się pod po­ciąg. Matka nigdy nie wy­szła z ża­ło­by, więc nie­spe­cjal­nie jest o czym mówić. Jak się miesz­ka w małej wsi, to trud­no o roz­ryw­ki, a do świa­ta jest w każdą stro­nę da­le­ko. Teraz miesz­kam po są­siedz­ku z pew­nym mło­dym mał­żeń­stwem, mają có­recz­kę, Jagnę. Ona mi tro­chę re­kom­pen­su­je moje za­prze­pasz­czo­ne szan­se na za­ło­że­nie ro­dzi­ny, jeśli pan ro­zu­mie, o czym mówię.

Gość w prze­dzia­le zda­wał się słu­chać z za­in­te­re­so­wa­niem, lecz w żaden sposób nie reagował. Nagle za­py­tał:

– Nie dziwi pana, że za oknem nie widać żad­nych świa­teł? Pę­dzi­my dość szyb­ko, zda­wa­ło­by się, że mu­sie­li­śmy prze­je­chać przez kilka wsi i miast, a jak­by­śmy je­cha­li cały czas przez pola albo w tu­ne­lu.

Ste­fan do­pie­ro w tej chwi­li się ock­nął i za­czął in­ten­syw­nie wy­pa­try­wać kra­jo­bra­zu za oknem. Nic tylko czerń.

Gość kon­ty­nu­ował:

– Je­chał pan tą trasą już wcze­śniej, praw­da? Za­wsze było tak pusto? Kon­duk­tor już dawno po­wi­nien do nas zaj­rzeć, a jak­by­śmy je­cha­li sami. Wiem, że za­wsze ma pan bilet, mimo iż pan go nie po­trze­bu­je, ale chyba pierw­szy raz zda­rzy­ło się, że nikt go panu nie spraw­dził, nie mylę się?

– Skąd pan tyle o mnie wie? Kim pan wła­ści­wie jest? – za­py­tał sta­now­czo, pró­bu­jąc ma­sko­wać swój strach.

– Pro­szę się nie de­ner­wo­wać. Nie chcia­łem, żeby się pan wy­stra­szył.

– Więc pan to wszyst­ko za­pla­no­wał? – za­py­tał ża­ło­śnie Ste­fan. – Mógł­by się pan cho­ciaż przed­sta­wić?

Ste­fan go­rącz­ko­wo za­czął prze­szu­ki­wać kie­sze­nie i po­ło­żył rękę na swo­jej ak­tów­ce, jakby zaraz miał wstać i opu­ścić prze­dział. Strach i nie­pew­ność nie po­zwo­li­ły mu jed­nak ru­szyć się z miej­sca.

Gość, wi­dząc to wszyst­ko, rzekł tylko:

– Ni­g­dzie się pan stąd nie ruszy.

W tej chwi­li wszyst­kie włosy na karku Ste­fa­na sta­nę­ły na bacz­ność.

 

Je­cha­li chwi­lę w mil­cze­niu. Czerń za oknem nie zni­ka­ła, po­ciąg gnał nie­ustan­nie z tą samą pręd­ko­ścią. Je­dy­nym źró­dłem świa­tła, które spra­wia­ło, że dało się do­strzec twarz na­prze­ciw­ko, była ma­lut­ka ża­rów­ka na su­fi­cie. I ten chłód. Tak nie­spo­ty­ka­ny i tak dziw­ny w sierp­niu.

– Chyba na­de­szła pora, żebym to ja o sobie po­wie­dział coś wię­cej. Na­zy­wam się Ga­briel Wi­leń­ski i za­wo­do­wo też zaj­mu­ję się po­cią­ga­mi, ale w prze­ci­wień­stwie do pana, moja praca po­le­ga głów­nie na jeż­dże­niu nimi. Drugi aspekt mojej pracy to czas. O tak, czas. Fa­scy­nu­ją­ce zja­wi­sko, nie­praw­daż?

Ste­fan od kilku minut nawet nie drgnął. Sie­dział jak spa­ra­li­żo­wa­ny w ocze­ki­wa­niu na to, co zo­sta­nie po­wie­dzia­ne.

– Widzę, że jest pan spię­ty, ale pro­szę się nie mar­twić. O ni­czym tu nie bę­dzie­my dys­ku­to­wać, a ja już o nic nie będę pytać. Chcia­łem panu zwy­czaj­nie umi­lić po­dróż.

Po tych sło­wach wstał, wy­gła­dził dło­nią ma­ry­nar­kę i ru­szył w stro­nę drzwi prze­dzia­łu. Nim je za sobą za­mknął, ode­zwał się w stro­nę prze­stra­szo­ne­go Ste­fa­na:

– Ach, ten czas. Wie­dział pan, że to naj­praw­do­po­dob­niej je­dy­na rzecz, któ­rej nie mo­że­my ne­go­cjo­wać, bo nie na­le­ży do nas? Wszyst­kie­go do­bre­go!

W Ste­fa­na jakby wstą­pi­ła nie­wi­dzial­na siła. Czuł, że musi coś po­wie­dzieć, nie można z nikim tak po­gry­wać, zo­sta­wiać bez od­po­wie­dzi…

– Na li­tość boską, niech mi pan wy­tłu­ma­czy, co tu się wła­ści­wie dzie­je? Czego pan ode mnie chce i co ja mam teraz zro­bić?

Ga­briel, sto­jąc już jedną nogą na ko­ry­ta­rzu, za­wa­hał się, przy­gryzł lekko wargi i stłu­mio­nym gło­sem rzekł:

– Niech pan po­trak­tu­je to spo­tka­nie jak pe­wien przy­wi­lej. Za­wsze to le­piej mieć to­wa­rzy­stwo i za­pa­lić do­bre­go pa­pie­ro­sa, mam na­dzie­ję, że się pan ze mną zgo­dzi. A kim je­stem? Być może zwy­kłym uro­je­niem w pań­skiej gło­wie, cie­ka­wą myślą skła­nia­ją­cą do re­flek­sji. Być może jutro pan o mnie za­po­mni, a może, czego nam życzę, skło­nię pana do pew­nych przemyśleń. Fak­tem jest nie­ste­ty, że czas w tym przy­pad­ku nie pod­le­ga ne­go­cja­cjom. Nic wię­cej po­wie­dzieć nie mogę, i tak już za dużo po­wie­dzia­łem. Wy­da­je mi się, że resz­ty ma się pan sam do­my­ślić. Że­gnam.

Szyb­ko i zde­cy­do­wa­nie za­mknął drzwi prze­dzia­łu i znik­nął z pola wi­dze­nia. Ste­fan prze­niósł spojrzenie w stro­nę okna, za któ­rym od dłuż­sze­go czasu nie­zmien­ny obraz za­czął się gwał­tow­nie zmie­niać. Po­wo­li ro­bi­ło się coraz ja­śniej, ale już teraz dało się zo­ba­czyć prze­pięk­ne pola maków, cią­gną­ce się nie­mal­że po ho­ry­zont. Po­ciąg zwal­niał, jakby miał się za chwi­lę za­trzy­mać. Ide­al­na kom­po­zy­cja czer­wie­ni i zie­le­ni nie miała końca. Nagle jego oczom uka­zał się pięk­ny, ko­lo­ro­wy dwo­rzec. Przy­po­mi­nał ten z Wilna, który znał z pocz­tó­wek. Słoń­ce świe­ci­ło tak mocno, że jego zmę­czo­ne jazdą w ciem­no­ściach oczy po­trze­bo­wa­ły sporo czasu, by się przy­zwy­cza­ić. Coś jed­nak było nie tak. Cały ten obraz był tak abs­trak­cyj­ny, tak ar­cha­icz­ny, jakby ktoś go wy­ciął z innej epoki i wkle­ił w przy­pad­ko­we miej­sce po­środ­ku pola. Stro­je tych ludzi przy­po­mi­na­ły wik­to­riań­skie kre­acje, które znał z en­cy­klo­pe­dii. Su­nę­li wolno w ab­so­lut­nej ciszy. Nikt nie krzy­czał, nie było sły­chać gwizd­ków ani żad­nej wrza­wy to­wa­rzy­szą­cej nie­ustan­ne­mu po­śpie­cho­wi, tak nie­ro­ze­rwal­nie po­łą­czo­ne­mu z dwor­ca­mi. Jed­nak było w tym coś pięk­ne­go, coś urze­ka­ją­ce­go. Coś, co spra­wia­ło, że czło­wiek miał­by ocho­tę wy­siąść i zo­stać w tym miej­scu. Nagle za­czę­ło się robić ja­śniej. Tak jasno, jakby słoń­ce su­nę­ło w kie­run­ku ziemi. Ste­fan długo mru­żył oczy, by coś wi­dzieć, ale mu­siał się pod­dać i je za­mknąć. W jednej chwili po­czuł, że osuwa się w swoim fo­te­lu i za­sy­pia, cał­kiem sam w swoim prze­dzia­le.

 

Zegar sto­ją­cy ide­al­nie na­prze­ciw­ko wiel­kie­go łoża wska­zy­wał go­dzi­nę dzie­sią­tą. Po­wo­li otwo­rzył oczy. Przez otwar­te okno do po­ko­ju wpa­dał orzeź­wia­ją­cy, sierp­nio­wy lekki po­wiew. Oparł się o wez­gło­wie i, wpa­tru­jąc się w zegar, za­czął roz­my­ślać o tym, co się wy­da­rzy­ło.

– Co za kosz­mar – wy­mam­ro­tał, jakby sam do sie­bie.

W jed­nej se­kun­dzie, jakby nagle oprzy­tom­niał, zdał sobie spra­wę, że nie do­je­chał na spo­tka­nie do War­sza­wy. Mało tego, nie miał pew­no­ści, jaki jest do­kład­nie dzień, ani dla­cze­go obu­dził się o ta­kiej porze. Nigdy cze­goś ta­kie­go nie do­świad­czył. Nim za­czął się za­sta­na­wiać i upo­rząd­ko­wy­wać zda­rze­nia, z po­dwó­rza do­bie­gło gło­śne wo­ła­nie o pomoc.

Pod­szedł do okna i, nim zdą­żył się wy­chy­lić, zo­ba­czył przed sobą swoją są­siad­kę, We­ro­ni­kę, z pa­ni­ką wy­ry­so­wa­ną na twa­rzy.

– Bogu dzię­ki, że jest pan w domu! – wy­krzy­cza­ła zdy­sza­na. – Moja córka, Jagna, coś złego się dzie­je. Jest cała roz­pa­lo­na i mam­ro­cze. Niech mi pan po­mo­że za­nieść ją do lecz­ni­cy.

Trud­no sobie wy­obra­zić, co dzia­ło się w gło­wie Ste­fa­na. Stru­mień prze­róż­nych in­for­ma­cji na­mno­żo­nych w ostat­nich chwi­lach zlał się teraz w jeden potok nie­po­ko­ju i jed­ne­go wiel­kie­go znaku za­py­ta­nia, a po­cząt­ko­we zmę­cze­nie i sen­ność prze­ro­dzi­ły się w po­czu­cie bez­na­dziei. Mimo tego, mi­mo­wol­nie ski­nął głową i wy­szedł na po­dwó­rze. Gdy we­szli do chaty, gdzie znaj­do­wa­ła się Jagna, ogar­nę­ło go złe prze­czu­cie. Wie­dział, jaki widok może za­stać, ale nie są­dził, że tak nim to wstrzą­śnie. Na łóżku le­ża­ła młoda dziew­czy­na ubra­na w lekką, białą halkę, prze­mo­czo­ną do ostat­niej nitki. Całe po­sła­nie zda­wa­ło się być mokre od potu. Odór był nie­zwy­kły – pot i smród brud­ne­go ciała. W pierw­szym od­ru­chu chciał za­sło­nić usta i nos, ale się po­wstrzy­mał.

Naj­gor­szy był jed­nak obłęd w jej oczach. Zbli­ża­jąc się do niej, dało się od­czuć cie­pło, które od­da­wa­ło jej ciało. Nie było czasu na ana­li­zy. Bły­ska­wicz­nie ujął dziew­czy­nę naj­de­li­kat­niej, jak umiał, i udał się do wyj­ścia. Nim wy­szli, zdał sobie spra­wę, że idąc nawet naj­krót­szą drogą, nie do­nie­sie jej sam do lecz­ni­cy. Miał tylko na­dzie­ję, że rower, który stoi w sto­do­le, jest spraw­ny i że dadzą radę po­sa­dzić na nim Jagnę.

Z po­mo­cą We­ro­ni­ki udało im się po­sa­dzić dziew­czy­nę na ramie i ru­szy­li naj­krót­szą moż­li­wą drogą, która wio­dła przez pole. Na nie­rów­nym te­re­nie trze­ba było wło­żyć sporo wy­sił­ku, by utrzy­mać po­jazd w pio­nie. Koła co chwi­la wpa­da­ły w ja­kieś szcze­li­ny, co było do­dat­ko­wym spo­wol­nie­niem. Mimo tego, mo­zol­nie, razem z We­ro­ni­ką parli w kie­run­ku przy­chod­ni z le­d­wie już teraz przy­tom­ną Jagną, a je­dy­nym źró­dłem świa­tła był księ­życ.

Pole koń­czy­ło się na ulicy Zam­ko­wej, stąd do ośrod­ka zo­sta­ło już kil­ka­set me­trów. Na­le­ża­ło przejść przez park Sie­lec­ki, minąć przę­dzal­nię Die­tla i skrę­cić w ulicę Orlą, gdzie znaj­do­wa­ła się przy­chod­nia. Na nie­bie za­czy­na­ło już świ­tać. Ste­fan do­pie­ro w po­ło­wie miej­skiej prze­pra­wy z nie­ma­łym zdzi­wie­niem za­uwa­żył, że do tej pory ni­ko­go nie mi­nę­li. Przez ostat­nie kil­ka­na­ście minut pró­bo­wał ob­li­czyć, jaki może być dzień ty­go­dnia, i naj­bar­dziej praw­do­po­dob­na wy­da­wa­ła się nie­dzie­la. Mimo tego ko­ściół, ulice i wszyst­kie do­mo­stwa mil­cza­ły. Cho­ciaż mógł się mylić, a mia­sto zwy­czaj­nie jesz­cze spało.

 

Gdy do­tar­li na miej­sce, We­ro­ni­ka, przej­mu­jąc ini­cja­ty­wę, sama ujęła Jagnę i zdję­ła ją z ro­we­ru.

– Nie wiem, jak panu dzię­ko­wać, panie Ste­fa­nie. Sama bym jej tu nigdy nie przy­wio­zła, ale teraz już sobie po­ra­dzę. Bar­dzo raz jesz­cze dzię­ku­ję.

– Pro­szę po­cze­kać, po­mo­gę pani za­nieść ją do środ­ka i po­cze­kam – od­po­wie­dział zde­cy­do­wa­nie Ste­fan.

– Nie! Od tej pory zajmę się nią już sama – We­ro­ni­ka była sta­now­cza. – Pro­szę je­chać do domu, wy­glą­da pan na bar­dzo zmę­czo­ne­go. Ja obie­cu­ję, że po­in­for­mu­ję pana, jaki jest stan mojej córki. Raz jesz­cze bar­dzo dzię­ku­ję.

Po tych sło­wach pod­nio­sła Jagnę i znik­nę­ły za drzwia­mi ośrod­ka zdro­wia.

Ste­fan nie spo­dzie­wał się, że jego są­siad­ka jest tak sta­now­czą ko­bie­tą. Jej za­cho­wa­nie wpra­wi­ło go w nie­ma­łe osłu­pie­nie. Był jed­nak tak zmę­czo­ny, że nie miał siły na głęb­sze ana­li­zy. Chciał jak naj­szyb­ciej zna­leźć się w domu i od­po­cząć. W dro­dze po­wrot­nej mógł jed­nak je­chać na ro­we­rze, za­miast go pchać, więc tak zro­bił. Tym razem droga za­ję­ła zde­cy­do­wa­nie mniej czasu.

Gdy za­je­chał na swoje po­dwó­rze, po­cząt­ko­wo nie za­uwa­żył ni­cze­go dziw­ne­go. Do­pie­ro gdy chciał otwo­rzyć drzwi, spo­strzegł pod nimi nie­wiel­ką pa­czusz­kę, ele­ganc­ko za­pa­ko­wa­ną. W środ­ku znaj­do­wa­ła się nie­wiel­ka wu­zet­ka, bar­dzo do­brej ja­ko­ści. Naj­pew­niej nie po­cho­dzi­ła z żad­nej oko­licz­nej cu­kier­ni, ta­kich tutaj nie mieli. Bar­dziej za­sta­na­wia­ła go jed­nak kar­tecz­ka z na­pi­sem “Dzię­ku­ję”. Nic jed­nak nie przy­cho­dzi­ło mu do głowy. Wszedł do po­ko­ju – wy­glą­dał tak samo, jak w mo­men­cie, gdy go opusz­czał. Zegar jed­nak dalej po­ka­zy­wał go­dzi­nę dzie­sią­tą, mimo że wa­ha­dło zda­wa­ło się pra­co­wać po­praw­nie. Nie zdej­mu­jąc nawet ubrań, ru­szył w kie­run­ku łóżka, a je­dy­na rzecz, o któ­rej my­ślał, to długi, ni­czym nie­zmą­co­ny sen. Gdy tylko na­krył się koł­drą, po­czuł dziw­ne ko­ła­ta­nie serca i przy­pływ cie­płej śliny w ustach. W ostat­niej se­kun­dzie zdo­łał się wy­chy­lić poza kra­wędź łóżka i zwy­mio­to­wał krwią na pod­ło­gę. Po­czuł, jak krew pul­su­je w skro­niach z coraz więk­szą in­ten­syw­no­ścią, a brzuch bolał z każdą chwi­lą bar­dziej, jakby miał w środ­ku balon, który ktoś pró­bu­je jak naj­szyb­ciej na­peł­nić po­wie­trzem. Zdo­łał usiąść na brze­gu łóżka. Je­dy­na rzecz, jaką miał w domu, a która mo­gła­by pomóc, to zwy­czaj­na woda, ale na samą myśl jego gar­dło się zwę­ża­ło – wie­dział, że nic nie prze­łknie.

Spoj­rzał w stro­nę okna. Na ze­wnątrz świe­ci­ło słoń­ce i za­po­wia­da­ła się zna­ko­mi­ta po­go­da. Na chwi­lę zro­bi­ło mu się lżej na żo­łąd­ku. Po­sta­no­wił, że wyj­ście ma wła­ści­wie jedno, mia­no­wi­cie udać się do lecz­ni­cy, z któ­rej do­pie­ro co wró­cił. Cho­ciaż praw­dę mó­wiąc, czuł się, jakby ktoś za niego pod­jął taką de­cy­zję. Lekko się po­chy­la­jąc, aby nie draż­nić żo­łąd­ka i zmi­ni­ma­li­zo­wać ból, zła­pał się ro­we­ru i po­wo­li ru­szył w zna­nym mu kie­run­ku.

Gdy wy­szedł z pola i wkro­czył do mia­sta, nadal zda­wa­ło się ono spać. Tym razem nie zdzi­wi­ło go to tak bar­dzo. Ilość nie­praw­do­po­dob­nych wy­da­rzeń w ostat­nich go­dzi­nach była tak duża, że mózg Ste­fa­na ich już nie re­je­stro­wał. W pew­nym mo­men­cie po­my­ślał nawet, że ulice wy­glą­da­ją jak gdyby były mar­twe, miej­ski trup. Ta myśl go jed­nak nieco roz­ba­wi­ła, lecz nie za­nie­po­ko­iła.

Gdy lecz­ni­ca zna­la­zła się w jego polu wi­dze­nia, do­strzegł, że ktoś sie­dzi na scho­dach przed wej­ściem. Zbli­żył się. Nie, to nie może być on – po­my­ślał. Czy to Józef Wę­grzyn?

– Witaj, Ste­fan! – za­wo­łał Ga­briel, gość z po­cią­gu. – Chyba trud­na i nie­prze­spa­na noc za tobą?

– Dzień dobry. Co pan tu robi? – w tym mo­men­cie strach owład­nął Ste­fa­na. Jego obec­ność w tym miej­scu i w tym cza­sie zda­wa­ła się nie wró­żyć ni­cze­go do­bre­go.

– Zwy­czaj­nie cze­ka­łem tu na cie­bie. Mam na­dzie­ję, że ból brzu­cha oraz zmę­cze­nie mi­nę­ły, mam rację?

Ste­fan z za­sko­cze­niem od­krył, że czuje się o wiele le­piej niż przed pa­ro­ma se­kun­da­mi. Wła­ści­wie to miał wra­że­nie, jakby do­pie­ro co wstał po prze­spa­niu dłu­giej, ni­czym nie­za­kłó­co­nej nocy.

– Widzę, że tak. Cie­szę się. W takim razie mo­żesz tu odło­żyć rower, nie bę­dzie już po­trzeb­ny – ode­zwał się Ga­briel w spo­sób bez­po­śred­ni, cho­ciaż nigdy nie prze­szli na ty, przy­naj­mniej ni­cze­go ta­kie­go nie pa­mię­tał.

Ste­fan, jakby ktoś prze­jął nad nim kon­tro­lę, po­słusz­nie odło­żył rower i pod­szedł do Ga­brie­la. Zwy­czaj­nie owład­nął go strach i lęk, które są w sta­nie ste­ro­wać ludź­mi jak ma­rio­net­ka­mi.

Ga­briel lekko zła­pał go za ramię, jak do­bre­go zna­jo­me­go, i ru­szy­li w prze­ciw­nym kie­run­ku niż ten, z któ­re­go przy­szedł Ste­fan. Cho­ciaż znał to mia­sto jak wła­sną kie­szeń, zda­wa­ło mu się, że idzie tą ulicą po raz pierw­szy, jakby nagle, na pstryk­nię­cie pal­ca­mi, zna­leź­li się w innym miej­scu.

Bez więk­szej na­dziei w gło­sie i ści­szo­nym tonem za­py­tał:

– Gdzie idzie­my?

– Idzie­my w pięk­ne miej­sce, zo­ba­czysz. Zresz­tą, wi­dzia­łeś je już pod­czas po­dró­ży po­cią­giem. Pa­mię­tasz? Zro­bi­ło na tobie duże wra­że­nie. Muszę dodać, że pod­ją­łeś dziś bar­dzo dobre de­cy­zje, bar­dzo. Mia­łem na­dzie­ję, że tak po­stą­pisz, w prze­ciw­nym razie, kto wie, może mu­sie­li­by­śmy iść w innym kie­run­ku. Przypominasz sobie, co mó­wi­łem w po­cią­gu? Czas nie pod­le­ga ne­go­cja­cjom, bo nie na­le­ży do nas – to nie­ste­ty po­zo­sta­je nie­zmien­nie.

Gdyby ktoś ich ob­ser­wo­wał, zo­ba­czył­by, jak zni­ka­ją za ro­giem pięk­ne­go, wy­nio­słe­go gma­chu pol­skich kolei pań­stwo­wych i ab­so­lut­nie każdy byłby tak samo zdzi­wio­ny, że nigdy wcze­śniej tego bu­dyn­ku w tym miej­scu nie wi­dział.