Pytania bez odpowiedzi

 

 

Gdybyś miał do wyboru dwoje drzwi i wiedział, że gdy otworzysz jedne, drugie na zawsze zostaną zamknięte i nigdy nie dowiesz się, co było za nimi, zapewne potrzebowałbyś dłuższej chwili zastanowienia. A gdybyś musiał wybierać spośród miliona milionów, za którymi kryłyby się miliardy kolejnych? I za każdym razem, po podjęciu decyzji, pozostawałaby w twojej głowie świadomość, że wybrałeś niewłaściwe.

Pierwsze, co pamiętam z tamtego dnia to sunący po niebie samolot. Lubiłem na nie patrzeć, w pewnym stopniu mnie to relaksowało. Było ciepłe letnie popołudnie. Urządziliśmy rodzinny piknik pod lasem. Koce, jedzenie, rozmowy, odpoczynek na łonie natury. Sielanka.

Obserwację nieba przerwała mi jedna z kuzynek, Natalia. Chciała, żebym poszedł z nią do lasu. Rzekomo odkryła tam coś ciekawego. Nie mieliśmy wtedy więcej jak szesnaście lat. Byliśmy spragnieni przygód i ciekawi świata. Podążyłem za nią, a gdy już zagłębiliśmy się w gęstwinę, w pewnym momencie zatrzymała się pod grubym, starym drzewem i zapytała:

– Podobam ci się?

Może nie była wielką pięknością, ale miała w sobie pewien urok. Łączyło nas jednak zbyt bliskie pokrewieństwo, żebym powiedział prawdę.

– Paskudna z ciebie brzydula – odparłem.

Wtedy mnie pocałowała. Zupełnie się tego nie spodziewałem. Odsunąłem ją szybko od siebie i rozejrzałem, czy przypadkiem nikt tego nie widział. Byliśmy jednak sami, tylko nam chciało się włóczyć po mrocznym lesie, zamiast opalać na słońcu.

– Co ty wyprawiasz? – warknąłem. – Nie powinniśmy tego robić.

– Dawniej kuzyni brali śluby i nikomu to nie przeszkadzało.

– Ale teraz jest teraz i takie rzeczy są niemile widziane.

– A gdybym była zupełnie obcą dziewczyną?

– Wtedy bym się zastanowił.

– Czyli jednak ci się podobam, ale udajesz, żeby zachować pozory?

– Przestań już, dobrze?

– Zgoda, ale miałam ci coś pokazać. Niezwykłą rzecz.

– Co w tym lesie jest tak interesującego? Tylko drzewa, drzewa i drzewa.

– Chodź, sam zobaczysz.

Pobiegła, myśląc, że podążę za nią. Ja jednak zawróciłem. Domyślałem się, że pewnie będzie chciała mnie dalej uwodzić, a ja wcale nie miałem na to ochoty. Zaraz pojawiłyby się głupie plotki o naszym rzekomym romansie i rodzice utarliby nam uszu. Dopiero potem odkryłem, że być może wiedziała coś, o czym ja nie miałem pojęcia. I że powinienem za nią wtedy pójść, ale wybrałem inne drzwi.

Wróciłem na teren pikniku. Wszyscy śmiali się i dokazywali, nie mając pojęcia o tym, że moja kuzynka się we mnie podkochuje. Nie zamierzałem więcej wracać do tego tematu i odsuwać się od niej za każdym razem, gdyby próbowała kolejnych podchodów.

Zaczynało się ściemniać, chcieliśmy wracać i dopiero wtedy wszyscy zauważyli, że Natalia nadal nie wróciła. Byłem ostatnią osobą, która ją widziała. Wszyscy dobrze o tym wiedzieli. Zauważyli, że poszliśmy razem do lasu, a potem wróciłem sam. Gdybym został na kocu i obserwował niebo, nie wpakowałbym się w kłopoty. Zaczęły się setki pytań. Początkowo tłumaczyłem, że po prostu bałem się zgubić i zawróciłem, a ona poszła dalej, ale w końcu dodałem też kwestie związane z pocałunkiem i całą resztą. Dostrzegłem zgorszenie widoczne na ich twarzach. Pytali jak mogliśmy wyrabiać takie obrzydliwe rzeczy i co się działo później? Kręciłem głową. Wiedziałem tyle, co oni.

Szukaliśmy jej długo i wytrwale, zgłosiliśmy zaginięcie na policję, ale nic to nie dało. Natalia się nie odnalazła. Przepadła w lesie. Zastanawiałem się, co takiego chciała mi pokazać i czy wiązało się to z jej zniknięciem. Czy gdybym poszedł za nią, to oboje byśmy nie wrócili?

Wielokrotnie przeczesywałem tamtą okolicę, próbując znaleźć ślad, który być może policja przeoczyła. Nadaremnie. Nawet psy tropiące się pogubiły. Las je omamił. Było w nim coś groźnego, ale pewnie tylko tak mi się wydawało. W końcu odpuściłem. Pewnie zacząłem się obawiać, że ja też zniknę, jeśli zbyt długo będę przebywał na tamtym terenie. Tajemnica pozostała niewyjaśniona.

Minęło kilka miesięcy. W jednej z knajp spotkałem dziewczynę, która przypominała Natalię. Pracowała tam, roznosiła dania. Początkowo nie śmiałem do niej zagadywać, bo przecież nieraz zdarzają się podobne osoby, na dodatek aż tak bardzo się nie zmieniłem, żeby mnie nie poznała. Pomyślałem jednak, że mogła doznać jakiegoś urazu głowy i stracić pamięć, dlatego nie wróciła.

– Natalia? – zapytałem, gdy przechodziła obok, ale nawet nie odwróciła głowy. Ludzie zgromadzeni wewnątrz knajpy przyglądali mi się badawczo. Dałem za wygraną i odpuściłem. Postanowiłem zaczekać na zewnątrz, gdyż wkrótce miało nastąpić zamknięcie lokalu i wtedy spróbować ponownie. Kiedy dziewczyna wyszła i zapaliła papierosa, zbliżyłem się i stanąłem obok. Obrzuciła mnie szybkim spojrzeniem i powiedziała:

– Nie jestem dziwką. Za chwilę będzie tu mój chłopak, więc lepiej stąd spadaj.

Wtedy iluzja prysła, zdałem sobie sprawę z pomyłki. Jej głos był zupełnie inny niż zapamiętałem, ochrypły, przeżarty przez setki wypalonych papierosów. Do tego ten grubiański ton zupełnie nie pasował do dziewczęcego wyglądu. Stała przede mną wydmuszka, jedynie z zewnątrz przypominająca Natalię.

– Przepraszam – odrzekłem. – Chodzi o coś innego.

– Domyślam się.

– Jesteś podobna do kogoś.

– Pewnie do jakiejś aktorki porno, co?

– Do mojej kuzynki. Zaginęła jakiś czas temu.

– I?

– Myślałem, że ona to ty.

Dziewczyna wybuchnęła śmiechem, a potem zaczęła kaszleć.

– Lepiej, żebyś sobie poszedł. Mój chłopak bywa zazdrosny. Nie chcesz wiedzieć, co robi, gdy wpadnie w furię.

– Może powinnaś znaleźć sobie kogoś mniej agresywnego?

– Gdybym tylko mogła… Naprawdę, idź już sobie.

– Jesteś tak do niej podobna. Nie pamiętasz mnie?

Przedstawiłem jej się, opowiedziałem o dniu zaginięcia, ale ona pokręciła głową.

– Namolny z ciebie gość. To naprawdę nie ja.

Dziewczyna ze zdenerwowania przeczesała dłonią włosy. Jeden z nich spadł jej na ubranie, szybko strzepnęła go na ziemię. Tuż obok upadł niedopałek papierosa, który przygniotła obcasem. Potem odeszła. Widocznie nie miała zamiaru czekać na swojego chłopaka, który oczywiście mógł być zmyślony. Wsiadła do taksówki, jednej z wielu krążących po mieście. Już więcej nie spotkałem tamtej dziewczyny. Kiedy ponownie odwiedziłem knajpę, w której pracowała, nie zastałem jej. Powiedziano mi, że się zwolniła. Nie wiedzieli, dokąd odeszła. Nie utrzymywała z nikim bliższych kontaktów. Przemykała między stolikami jak cień, nie wdawała się w pogawędki. Z tego co mówili wywnioskowałem, że nie miała chłopaka. Ciekawe, czy tylko w tej kwestii mnie okłamała.

Mógłbym zabrać ten włos, o ile miałby cebulkę, i spróbować przeprowadzić badania DNA, ale to i tak nic by nie dało. Rodzice Natalii zginęli w wypadku kilka miesięcy po jej zaginięciu. Tuż po tym dowiedziałem się, że tak naprawdę nie była to ich biologiczna córka, ani moja prawdziwa kuzynka. Adoptowali ją. W dniu pikniku musiała poznać prawdę i dlatego uciekła. W sumie to by wyjaśniało, czemu zaczęła wtedy ze mną flirtować. Czy chciała mi wyznać prawdę? A może w tym lesie naprawdę coś odkryła?

Udałem się tam ponownie. Nie miałem wielkich nadziei na znalezienie czegokolwiek nowego. Przystanąłem pod ogromnym dębem, gdzie się rozstaliśmy. Podążyłem na wprost, w kierunku, w którym pobiegła. Długo szedłem, starając się nie schodzić z wyznaczonej trasy. Wreszcie dalszą drogę zagrodził mi głaz. Nie wyróżniał się niczym szczególnym, nie przypominał żadnych świętych kamieni. Ot, po prostu zwykła skała. Tylko skąd ona się tam wzięła? Jakoś nie pasowała mi do otoczenia, jakby ktoś ją tam zaciągnął w konkretnym celu i ustawił w linii prostej od wielkiego dębu.

Nie doszedłem do żadnego sensownego wniosku, co mógłbym zrobić z tym nowym odkryciem, więc wróciłem do domu. W nocy przyśniła mi się Natalia. Znów staliśmy w lesie, pod dębem i zapytała mnie, czy tym razem pójdę za nią. Nie wiedzieć czemu znów zacząłem się wahać, skarżyć na późną godzinę i na to, że rodzice odjadą bez nas. Przecież tak bardzo zależało mi na tym, żeby się dowiedzieć, co takiego chciała mi wtedy pokazać. Z drugiej strony, gdybym faktycznie otrzymał taką szansę, czy na pewno podjąłbym ryzyko? Wydawało mi się, że tam czyha nieokreślone niebezpieczeństwo.

– Zdradzę ci, że posiadam niezwykłą umiejętność – powiedziała. Oczywiście wciąż śniłem. – Potrafię stać się kimś innym, jeśli tylko bardzo tego pragnę.

– I w kogo teraz chciałabyś się zmienić? – zapytałem.

– W ciebie.

Obudziłem się. Resztki snu wciąż pozostały w głowie, choć coraz więcej szczegółów mi umykało. Po jakimś czasie pamiętałem już tylko dwa ostatnie zdania, które wypowiedzieliśmy. Wprawiły mnie w niepokój. Nie rozumiałem, co ten sen miał oznaczać.

Był środek nocy. Wstałem z łóżka i podszedłem do okna. Zacząłem gapić się w niebo. Sunęło po nim migające światełko. Dawniej pomyślałbym, że to statek kosmiczny, który przybył do nas z odległej galaktyki, ale nie, to tylko zwykły samolot. Stracił cały swój urok, jak bajki, które czytałem, będąc dzieckiem.