Nie ustaną w pogoni elektryczne dusze

pro­log

 

– Je­steś Księ­ży­cem – po­wie­dział młody, wy­mi­zer­nia­ły męż­czy­zna. W za­pa­dłych oczach za­tli­ło się życie. – Bar­dzo za tobą tę­sk­ni­łem.

Dziew­czy­na o czar­nych jak wę­giel wło­sach nie od­po­wie­dzia­ła. Tak jak za­pa­mię­tał Sy­riusz z za­mierz­chłych cza­sów, tylko sie­dzia­ła, de­lek­to­wa­ła się po­dró­żą. Wzrok utkwi­ła w pej­za­żu za oknem, lekko po­ru­sza­ła głową w takt tur­ko­tu kół.

Po­ciąg z ło­sko­tem prze­to­czył się przez do­li­nę wo­do­spa­dów. Ma­je­sta­tycz­ny skład czte­rech luk­su­so­wych, peł­nych ta­jem­nic i nie­spo­dzia­nek wa­go­nów cią­gnię­ty przez nie­mal stu­pięć­dzie­się­cio­to­no­wy pa­ro­wóz. Błysz­czą­ca od chro­mów be­stia budziła po­dziw i lęk w każ­dym czło­wie­ku.

Trasę po­cią­gu zwy­cza­jo­wo okre­śla­no mia­nem „roz­ryw­ko­wa”, choć praw­da była bar­dziej zło­żo­na. Po­dróż przez mo­cza­ry, las, wzgó­rza, a nawet wy­brze­żem je­zio­ra dla każ­de­go z pa­sa­że­rów wy­glą­da­ła nieco ina­czej. Po­tra­fi­ła zmie­nić ludzi po­żą­da­ją­cych prze­mia­ny, prag­ma­ty­ków utwier­dza­ła zaś w prze­ko­na­niu, co do sta­bil­no­ści ota­cza­ją­ce­go ich świa­ta. Dla jed­nych trwa­ła le­d­wie dwie go­dzi­ny, dla in­nych roz­cią­ga­ła się na całe dnie. Wy­star­czy­ło od­wró­cić wzrok od ze­gar­ka, oddać się po­dró­ży, a kon­tro­lę przej­mo­wać za­czę­ła nie­zro­zu­mia­ła, pul­su­ją­ca w po­cią­gu magia.

Na Sy­riu­sza magia owa od­dzia­ły­wa­ła więk­szość dzie­ciń­stwa, kiedy to re­gu­lar­nie wsia­dał do po­cią­gu ge­nial­ne­go kon­struk­to­ra o trud­nym do wy­mó­wie­nia na­zwi­sku. Pod­czas tych po­dró­ży po­zna­wał życie, in­nych ludzi, sa­me­go sie­bie. Pew­ne­go dnia po­znał rów­nież Księ­życ, choć wówczas nazywał ją zupełnie inaczej.

– Zdra­dzi­ła mnie – zwie­rzył się dziew­czy­nie. – Matka za­wsze po­wta­rza­ła, że je­stem na­iw­ny, ja jed­nak zwy­czaj­nie wie­rzy­łem w ludzi. A szczególnie w Basię…

Mia­ro­wy stu­kot ja­dą­ce­go po­cią­gu koił jego serce, zda­wał się od­li­czać se­kun­dy wstecz, co­fa­jąc Sy­riu­sza do cza­sów, gdy pro­wa­dził po­dob­ne mo­no­lo­gi wpa­tru­jąc się w za­my­ślo­ną twarz dziew­czy­ny na­prze­ciw­ko.

– Wra­ca­jąc z pracy mia­łem wy­pa­dek. Po­trą­ci­łem sarnę, da­cho­wa­łem. Gdy wró­ci­łem do miesz­ka­nia, oka­za­ło się, że wszyst­kie moje rze­czy leżą na chod­ni­ku. Nie­ru­cho­mość za­pi­sa­li­śmy na Baśkę, po­dob­nie zresz­tą sa­mo­chód. Zgo­dzi­łem się, by wie­dzia­ła, że może mi za­ufać, tym­cza­sem ona… Zo­sta­łem na bruku. Pew­nej nocy, jak za sta­rych cza­sów, wy­bra­łem się na spa­cer. Chcia­łem opo­wie­dzieć ci o tym wszyst­kim, ale byłem sam. Na usia­nym gwiaz­da­mi nie­bie nie od­na­la­złem księ­ży­ca.

Wo­do­spa­dy ustą­pi­ły miej­sca rów­ni­nom po­ro­słym ła­na­mi psze­ni­cy. Kłosy zda­wa­ły się wzno­sić na wy­so­kość kilku me­trów, a i tak gó­ro­wa­ły nad nimi syl­wet­ki stra­chów na wró­ble. Ze sztucz­nych twa­rzy biło za­gad­ko­we do­sto­jeń­stwo.

Po­ciąg przy­spie­szył, Księ­życ drgnę­ła. Z jej oczu biła bło­gość, szczę­ście. Za­ci­snę­ła ręce na ma­te­ria­le ob­szer­nej bluzy, w któ­rej nie­mal­że to­nę­ła. Sy­riusz po raz ko­lej­ny za­my­ślił się nad prze­dziw­nym ryt­mem ist­nie­nia dziew­czy­ny. Po raz pierw­szy spo­tkał ją przy dru­gim bądź trze­cim kur­sie i już wtedy rzu­ci­ła mu się w oczy jej ob­cość – isto­ta, po­zor­nie ludz­ka, zda­wa­ła się na­le­żeć do in­ne­go świa­ta. Czy ra­czej do obu świa­tów jed­no­cze­śnie.

Od tam­te­go czasu każ­do­ra­zo­wo szu­kał dziew­czy­ny. Po­ja­wia­ła się w róż­nych wa­go­nach i prze­dzia­łach, nie­zmien­nie do­pie­ro w po­ło­wie po­dró­ży. I nigdy się do niego nie ode­zwa­ła. Sy­riusz nie wie­dział, jak na­praw­dę się na­zy­wa, gdzie miesz­ka, dla­cze­go tak czę­sto po­dró­żu­je trasą roz­ryw­ko­wą – czyż­by po­dob­nie jak on była córką jed­ne­go z in­we­sto­rów?

Wszyst­ko skoń­czy­ło się nie­dłu­go po dwu­na­stych uro­dzi­nach chło­pa­ka. W noc po­prze­dza­ją­cą kurs po­tęż­na wi­chu­ra prze­to­czy­ła się przez oko­li­cę po­wa­la­jąc kil­ka­dzie­siąt drzew. Jak się oka­za­ło, jedno z nich ru­nę­ło na tory, co do­pro­wa­dzi­ło do nie­po­żą­da­nych kon­se­kwen­cji – po raz pierw­szy od uru­cho­mie­nia linii pa­ro­wóz mu­siał ostro ha­mo­wać. Wy­glą­da­ją­cy wów­czas przez okno Sy­riusz stra­cił rów­no­wa­gę i po­le­ciał na sie­dzą­cą na­prze­ciw­ko dziew­czy­nę.

Upływ lat nie za­tarł nie­po­ko­ją­ce­go wra­że­nia, jakie spra­wił na nim ów kon­takt. Obron­nie wy­sta­wio­na ręka na­tra­fi­ła na brzuch dziew­czy­ny i prze­nik­nę­ła prze­zeń, po­zo­sta­wia­jąc od­czu­cie, któ­re­mu naj­bli­żej było do opa­rze­nia. Na szczę­ście ustą­pi­ło na­tych­miast, gdy Sy­riusz od­su­nął się od to­wa­rzysz­ki po­dró­ży.

„Ty… Je­steś du­chem?” – spy­tał wów­czas. Jego py­ta­nie jak zwy­kle nie do­cze­ka­ło się od­po­wie­dzi. Na­stęp­ny raz w trasę roz­ryw­ko­wą wy­brał się do­pie­ro dwa­dzie­ścia lat póź­niej.

Księ­życ nie zmie­ni­ła się wiele od tam­te­go czasu, choć Sy­riusz nie po­tra­fił­by już po­strze­gać jej jako „star­szej ko­le­żan­ki”. Do dziec­ka było jej na szczę­ście rów­nie da­le­ko.

– Czuję się zmę­czo­ny i roz­cza­ro­wa­ny, wiesz? I… – Sy­riusz po­czuł rosnącą w gardle gulę goryczy – tak cho­ler­nie chciał­bym z tobą po­roz­ma­wiać.

Wtem parowóz zahamował, zatrzymał się na peronie z łoskotem stalowych kół. Kominy buchnęły kłębami pary. Konduktor otworzył drzwi wagonu, zaprosił mężczyznę do wyjścia.

– To moja stacja? – spytał zdezorientowany, rozglądając się po nieznanej przestrzeni. Jego współpasażerka zniknęła. – Gdzie ja jestem?

Odpowiedział mu tylko zawodzący wiatr i narastające cykanie świerszczy. Coś załomotało, coś zakwiliło. Syriusz poczuł zaciskające się na gardle kajdany lęku, ruszył przed siebie początkowo powoli, później coraz szybciej.

Biegł panicznie, przedzierając się przez pa­ję­czy­ny i cie­nie, szu­ka­jąc swej nir­wa­ny. Opu­sto­sza­ły peron na­tu­ral­nie przeszedł w szu­tro­wą ulicz­kę. Przez czarne okien­ni­ce bu­dyn­ków ły­pa­ły nań wszyst­kie roz­cza­ro­wa­nia, obawy, żale. Syriusz zo­sta­wiał je za sobą.

Drżą­cy­mi rę­ka­mi zdzie­rał pa­ję­czy­ny, wciąż na nowo za­le­pia­ją­ce oczy. Chwiej­nym kro­kiem podszedł do drzwi ze swoim na­zwi­skiem na ta­blicz­ce. Po krót­kim wa­ha­niu na­ci­snął klam­kę i prze­kro­czył próg, w jego uszach wez­bra­ła mu­zy­ka. Ka­ko­fo­nia trą­bek, skrzy­piec, har­mo­ni­jek po­tęż­nia­ła z każdą chwi­lą, by wresz­cie uto­nąć w jed­no­li­tym grzmo­cie sy­re­ny.

Świa­tło, które ja­śnia­ło przed Sy­riu­szem, mu­sia­ło do­by­wać się z nieba. Za­ufał mu w pełni, sze­rzej otwo­rzył oczy.

Nie po­czuł nic, gdy stu­pięć­dzie­się­cio­to­no­wa lo­ko­mo­ty­wa prze­to­czy­ła się przez jego ciało, roz­sma­ro­wu­jąc je na błysz­czą­cych w świe­tle księ­ży­ca szy­nach. Ma­szy­ni­sta dał sy­gnał „roz­po­cząć po­py­cha­nie”, nie­ocze­ki­wa­nie przy­spie­szył.

Nie­ma­te­rial­na dziew­czy­na drgnę­ła, jej twarz roz­ja­śnił szer­szy niż dotąd uśmiech. Nie­pew­nym ru­chem przy­sta­wi­ła palec do za­pa­ro­wa­nej szyby i na­ry­so­wa­ła ser­dusz­ko. Tak szyb­ko nie je­cha­ła jesz­cze nigdy dotąd.

 

Trasę roz­ryw­ko­wą każ­de­go mie­sią­ca prze­mie­rza­ły setki po­dróż­nych. Wy­god­ne, sty­li­zo­wa­ne na epokę wik­to­riań­ską wa­go­ny po­zwa­la­ły od­po­cząć ciału, a siel­skie wi­do­ki – duszy. Wagon re­stau­ra­cyj­ny ser­wo­wał nie­zrów­na­ne po­sił­ki, które za­wsze do­star­cza­no na czas i w od­po­wied­niej tem­pe­ra­tu­rze. Nie­ja­sny nawet dla tych bar­dziej wni­kli­wych pa­sa­że­rów sys­tem wen­ty­la­cyj­ny za­wsze za­pew­niał ide­al­ne wa­run­ki do po­dró­ży. Kon­duk­to­rzy za­wsze byli kul­tu­ral­ni, a kel­ner­ki uśmiech­nię­te. Wraz z pierw­szym sa­mo­bój­stwem ten ide­al­ny obraz za­czę­ła prze­ci­nać siat­ka coraz głęb­szych rys.

Je­dy­nym, co czuł Sy­riusz, był wszech­ogar­nia­ją­cy żar. Ota­czał go ze­wsząd, po­ry­wał, roz­dzie­rał na ka­wał­ki. Męż­czy­zna za­ko­tło­wał się na małej prze­strze­ni, nie wi­dząc drogi uciecz­ki. Pró­bo­wał krzy­czeć, ale jego gar­dła nie opu­ścił nawet szept.

– Szyb­ciej, szyb­ciej, szyb­ciej!

Gdzieś z da­le­ka do­bie­gał roz­en­tu­zja­zmo­wa­ny, pełen pasji głos. Po­śród ota­cza­ją­cej Sy­riu­sza czer­wie­ni roz­błysł owal świa­tła – w jego głębi za­lśni­ła pa­ła­ją­ca szczę­ściem twarz Księ­ży­ca. Nagle na głowę męż­czy­zny spadł czar­ny grad, żar po­tęż­niał z każdą chwi­lą.

Lo­ko­mo­ty­wa buch­nę­ła kłę­ba­mi pary, koła za­dud­ni­ły na roz­grza­nych to­rach. Skład przy­spie­szył jak nigdy wcze­śniej, prze­mie­rza­jąc znaną sobie prze­strzeń. Na tra­sie roz­ryw­ko­wej nie bra­ko­wa­ło jed­nak nie­spo­dzia­nek. Skry­ta w cie­niu pa­pro­ci zwrot­ni­ca po­ru­szy­ła się nie­spo­dzie­wa­nie, kie­ru­jąc po­ciąg na nie­uży­wa­ny obwód.

Wkrót­ce grad prze­stał padać, a Sy­riusz na po­wrót zna­lazł się po­śród czer­wie­ni. Czuł, że zgu­bił drogę, zgu­bił sie­bie. Stra­cił kon­tro­lę nad upły­wem czasu, choć w pew­nej chwi­li do­strzegł pra­wi­dło­wość w funk­cjo­no­wa­niu swo­je­go no­we­go świa­ta.

Przy oka­zji pią­tej czar­nej ulewy od­wa­żył się wresz­cie skie­ro­wać ku owa­lo­wi jasności i nie­spo­dzie­wa­nie zna­lazł się w ka­bi­nie ma­szy­ni­sty. Po­to­czył spoj­rze­niem po zbior­ni­kach na wodę, ko­szach z wę­glem, skom­pli­ko­wa­nej in­sta­la­cji rurek, prze­wo­dów i ze­ga­rów. Więk­szość miej­sca w budce zaj­mo­wał po­tęż­ny, roz­grza­ny do czer­wo­no­ści piec – jego pie­kło.

Po­ciąg za­chłan­nie po­ły­kał pust­kę nocy, za­głę­biał się w nią coraz bar­dziej, coraz do­sad­niej. Wa­go­ny drża­ły, prze­sia­du­ją­cy w nich pa­sa­że­ro­wie to­czy­li wokół sen­nym wzro­kiem. Z nowej per­spek­ty­wy przy­po­mi­na­li Sy­riu­szo­wi prze­dziw­ne, pół­ma­te­rial­ne zjawy.

Od­po­wia­da­jąc na nie­okre­ślo­ny, ale po­brzmie­wa­ją­cy gdzieś w nim zew, Sy­riusz prze­nik­nął do jed­ne­go z prze­dzia­łów. Była tu.

Księ­życ przy­cup­nę­ła na wol­nym fo­te­lu i ze zmarsz­czo­ny­mi brwia­mi wpa­try­wa­ła się w prze­my­ka­ją­ce za oknem pole. Wkrót­ce po­ciąg wje­chał na wia­dukt, prze­ciął rzekę, która nie miała prawa prze­pły­wać przez ten re­gion. Zwal­niał. Nie­mal nie­zau­wa­żal­nie, ale jed­no­staj­nie.

Sie­dzą­ca na­prze­ciw­ko Księ­ży­c ko­bie­ta prze­tar­ła chu­s­tecz­ką za­wil­go­co­ne skro­nie. Pod­nio­sła się nie­pew­nie, uchy­li­ła okno. Po­wtór­nie osu­szy­ła twarz. Czar­no­wło­sa dziew­czy­na utkwi­ła w niej świ­dru­ją­ce spoj­rze­nie. Sy­riusz do­strzegł w nim coś, czego wcze­śniej przez lata tam bra­ko­wa­ło – ini­cja­ty­wę.

Pa­sa­żer­ka jęk­nę­ła, przy­ci­snę­ła pulch­ną dłoń do ust i wy­bie­gła z prze­dzia­łu. Po­gna­ła ko­ry­ta­rzem w kie­run­ku czoła po­cią­gu, bez­gło­śnie stą­pa­jąc po gru­bym dy­wa­nie. Czy szu­ka­ła kon­duk­to­ra, czy to­a­le­ty, Sy­riusz nie wie­dział. Z peł­nym im­pe­tem ude­rzy­ła w drzwi od­dzie­la­ją­ce wa­go­ny, które otwo­rzy­ły się nie­spo­dzie­wa­nie.

Ko­bie­ta wy­pa­dła i nie re­agu­jąc na okrzy­ki spie­szą­cych z po­mo­cą pa­sa­że­rów, sko­czy­ła w roz­war­tą sze­ro­ko pasz­czę prze­strze­ni. Zna­cząc dywan pla­ma­mi sadzy, Sy­riusz wy­cią­gnął bez­rad­nie nie­ma­te­rial­ną rękę.

W tym samym mo­men­cie ma­szy­ni­sta dał sy­gnał „od­ha­mo­wać”, jakby w ten upior­ny spo­sób chciał od­pro­wa­dzić pa­sa­żer­kę do pie­kła.

 

1

 

Nad­je­chał z za­cho­du wraz z pierw­szy­mi zwia­stu­na­mi je­sie­ni. Drze­wa za­bar­wi­ły brązy i po­ma­rań­cze, kwia­ty opa­dły, niebo spo­wi­ła sza­rość. Lekko mżyło.

To­masz za­trzy­mał się na po­ro­śnię­tym kę­pa­mi chwa­stów par­kin­gu, nie­opo­dal wjaz­du. Wszę­dzie wa­la­ły się śmie­ci. Grudy po­tłu­czo­nych ce­gieł oraz odłam­ki szkła unie­moż­li­wia­ły pod­je­cha­nie do bu­dyn­ku sta­cji.

– Wresz­cie ją zna­la­złem – po­wie­dział męż­czy­zna z ukon­ten­to­wa­niem, kie­ru­jąc obiek­tyw ka­me­ry na ru­de­rę. – Jak wspo­mi­nał Edward Masz­lewski, nie było łatwo. Do sta­cji ak­tu­al­nie nie pro­wa­dzą żadne znaki, droga za­ro­sła, a gęste za­le­sie­nie utrud­nia lo­ka­li­za­cję sa­te­li­tar­ną. Całe szczę­ście wska­zów­ki eme­ry­to­wa­ne­go ko­le­ja­rza oka­za­ły się wy­star­cza­ją­ce. Teraz pora zwie­dzić przy­by­tek. Ide­al­nie do­je­cha­łem, wła­śnie za­czy­na moc­niej padać.

Deszcz za­bęb­nił w kryty bla­chą dach, ko­ro­ny drzew za­szu­mia­ły zło­wróżb­nie. Nagle zro­bi­ło się bar­dzo ciem­no. Nic, nawet per­spek­ty­wa spę­dze­nia tu nocy nie mogło znie­chę­cić To­ma­sza od zba­da­nia pla­ców­ki. Jako in­ży­nier, blog­er i ko­le­jo­wy ma­niak, od lat szu­kał in­for­ma­cji na temat nie­gdyś sław­nej, teraz za­po­mnia­nej trasy roz­ryw­ko­wej.

Szczę­śli­wym zrzą­dze­niem losu ty­dzień temu na­mie­rzył wresz­cie czło­wie­ka po­sia­da­ją­cego ja­kieś in­for­ma­cje. Edward Masz­lewski był synem jed­ne­go z kon­duk­to­rów sta­cjo­nu­ją­cych nie­gdyś na sław­nej Dione. Co praw­da na wła­sne oczy nie wi­dział dzie­ła uta­len­to­wa­ne­go kon­struk­to­ra, ale za­sły­sza­ne przez kon­takt opo­wie­ści po­mo­gły To­ma­szo­wi na­mie­rzyć sta­cję.

Inżynier bez wa­ha­nia wy­wa­żył za­bez­pie­czo­ne prze­rdze­wia­łą kłód­ką drzwi, wszedł do środ­ka. To­ną­ce w pół­mro­ku wnę­trze no­si­ło zna­mio­na daw­nej świet­no­ści.

Po­ła­ma­ne płyt­ki chrzę­ści­ły pod no­ga­mi, ze ścian zwi­sa­ły po­dar­te, cięż­kie od kurzu dra­pe­rie. Rząd kas dzie­li­ły wy­ty­czo­ne za­rdze­wia­ły­mi słup­ka­mi przej­ścia, na­prze­ciw po­sta­wio­no kilka kanap i fo­te­li dla ocze­ku­ją­cych. Zmur­sza­łe sto­li­ki ugi­na­ły się pod cię­ża­rem po­wy­krę­ca­nej wil­go­cią prasy.

Po­miesz­cze­nie spra­wia­ło wra­że­nie po­rzu­co­ne­go rap­tow­nie, w po­śpie­chu. To­masz uwiecz­nił na fil­mie za­nie­dba­ną szafę gra­ją­cą, szat­nię z roz­pa­da­ją­cy­mi się płasz­cza­mi, ka­wia­ren­kę o bla­cie za­sta­wio­nym brud­ny­mi, za­ku­rzo­ny­mi szklan­ka­mi. W ob­li­czu serii sa­mo­bójstw, które do­pro­wa­dzi­ły do upad­ku in­te­re­su, po­zo­sta­wie­nie tak wielu cen­nych dóbr za­kra­wa­ło na ab­surd. In­ży­nier na­grał sto­sow­ny ko­men­tarz i ru­szył w głąb sta­cji.

Dłuż­szy czas spę­dził w ar­chi­wum, pró­bu­jąc roz­czy­tać po­kru­szo­ne de­pe­sze. Znie­kształ­co­ny wil­go­cią i cza­sem druk do­kład­nie opi­sy­wał dzie­je trasy roz­ryw­ko­wej ze szcze­gól­nym uwzględ­nie­niem licz­nych sa­mo­bójstw, do któ­rych rze­ko­mo przy­czy­ni­ła się kolej.

Wszyst­ko za­czę­ło się od nie­ja­kie­go Sy­riu­sza A. Z górą czter­dzie­ści lat temu męż­czy­zna za­koń­czył swe życie wcho­dząc wprost pod koła po­cią­gu. Spra­wa zo­sta­ła za­mknię­ta, nim na dobre ją otwar­to, po­mi­mo nie­zro­zu­mia­łych oko­licz­no­ści zda­rze­nia. Za­ku­pio­ny przez zmar­łe­go bilet wska­zy­wał, że po­dob­nie jak inni pa­sa­że­ro­wie wsiadł do po­cią­gu na sta­cji po­cząt­ko­wej Bo­go­rost, zajął miej­sce w wa­go­nie numer trzy i zgod­nie z pla­nem od­by­wał po­dróż, tym­cza­sem jego zgon na­stą­pił poza po­cią­giem w środ­ko­wym od­cin­ku trasy.

– Jak w takim razie opu­ścił po­ciąg? Kiedy? – pytał re­to­rycz­nie To­masz. Wokół trasy roz­ryw­ko­wej na­ro­sło wiele mitów i nie­do­po­wie­dzeń, ale po­pu­lar­ność linii przez długi czas od­da­la­ła sprze­ciw ra­cjo­na­li­stów. Póki, śla­dem Sy­riu­sza A., lu­dzie nie za­czę­li umie­rać jeden za dru­gim.

– Łącz­nie miało miej­sce pięt­na­ście zgo­nów – pod­su­mo­wał in­ży­nier. – W okre­sie… trzech lat. Serię za­koń­czy­ła szcze­gól­nie nie­przy­jem­na śmierć dwu­na­sto­let­niej Marty W., zna­le­zio­nej w ten­de­rze. Brr… Ponoć dziew­czyn­ka zo­sta­ła zmiaż­dżo­na i roz­człon­ko­wa­na przez bryły węgla, praw­do­po­dob­nie pod­czas ła­do­wa­nia. Nikt nie wie­dział, jak się zna­la­zła w zbior­ni­ku, ro­dzi­ce za­prze­czy­li wcze­śniej­szym pró­bom sa­mo­bój­czym czy wa­ha­niom na­stro­ju.

To­masz re­la­cjo­no­wał jesz­cze przez jakiś czas, wresz­cie scho­wał do­ku­men­ty do torby, za­piął ją szczel­nie. Kro­ni­ka wy­da­wa­ła się rze­tel­na i do­kład­na, zgrab­nie po­rząd­ko­wa­ła hi­sto­rię po­cią­gu. In­ży­nie­ro­wi trud­no było uwie­rzyć we wła­sne szczę­ście, póki jed­nak trwa­ło, po­sta­no­wił dzia­łać.

Wy­szedł na opu­sto­sza­ły peron. Za­ro­śnię­te chwa­sta­mi szyny lśni­ły od świe­żo spa­dłe­go desz­czu. Pod wiatą pa­no­wał zło­wróżb­ny pół­cień. Za­ku­rzo­ny, ar­cha­icz­ny zegar za­trzy­mał się na go­dzi­nie jedenastej.

Ziąb na­ra­stał. To­masz otu­lił się lekką kurt­ką, ro­zej­rzał w po­szu­ki­wa­niu za­jezd­ni. Kro­ni­ki, choć­by nie wia­do­mo jak fa­scy­nu­ją­ce, nie za­stą­pią mu ob­co­wa­nia ze słyn­nym pa­ro­wo­zem, który wedle zdo­by­tych od Masz­lewskiego in­for­ma­cji wciąż po­wi­nien tu sta­cjo­no­wać.

W in­nych oko­licz­no­ścią To­masz nie dałby wiary, że dro­go­cen­na ma­szy­na, twór sław­ne­go kon­struk­to­ra, może zo­stać po­rzu­co­na na mar­twym torze, ale hi­sto­ria Dione od sa­me­go po­cząt­ku pełna była ta­jem­nic i nie­lo­gicz­no­ści.

Po kwa­dran­sie spa­ce­ru to­ra­mi męż­czy­zna do­tarł do celu. Przed jego ocza­mi urósł gro­te­sko­wo prze­krzy­wio­ny, czę­ścio­wo za­pad­nię­ty w grun­cie bu­dy­nek hali po­sto­jo­wej.

– Ależ się eks­cy­tu­ję – rzu­cił To­masz do mi­kro­fo­nu, fil­mu­jąc po­tęż­ne, prze­rdze­wia­łe wrota. – Dione sta­no­wi dzie­ło życia sa­me­go Ste­fa­na Pro­żew­skie­go, wy­bit­ne­go kon­struk­to­ra, który zre­wo­lu­cjo­ni­zo­wał trans­port. Nie wy­my­ślił co praw­da od pod­staw żad­nej ma­szy­ny, ale był mi­strzem udo­sko­na­le­nia. Je­sie­nią swego krót­kie­go, czter­dzie­sto­sześcio­let­nie­go życia osiadł w oko­li­cy Bo­go­ro­s­tu i przy wspar­ciu in­we­sto­rów za­pro­jek­to­wał trasę roz­ryw­ko­wą. Skon­stru­ował ma­szy­nę, która miała re­ali­zo­wać jego wiel­ki za­mysł. Zaraz prze­ko­na­my się, czy rze­czy­wi­ście jest tutaj, le­d­wie kilka me­trów ode mnie!

Zna­lezionym łomem in­ży­nier roz­bił sta­ro­świec­ką kłód­kę, roz­warł sta­lo­we wie­rze­je ze zgrzy­tem pro­te­stu­ją­cych za­wia­sów. Czuł się po­nie­kąd jak prze­stęp­ca, ale fakt, że wła­ści­cie­le po­cią­gu znik­nę­li bez śladu, le­gi­ty­mi­zo­wał po­dob­ne dzia­ła­nia w jego oczach. Z wnę­trza do­biegł go tłu­sty odór sta­re­go oleju, w po­wie­trzu za­wi­ro­wał pył wę­glo­wy.

Rze­czy­wi­ście – był tam. Po­tęż­ny pa­ro­wóz stał na torze, jakby uśpio­ny. Komin wzno­sił się nad sufit; cichy, otu­lo­ny je­dy­nie ku­rzem. Jego wylotu nie opusz­cza­ły kłęby pary. Pę­ka­ty ko­cioł zda­wał się więk­szy niż w in­nych na­pę­dza­nych wę­glem lo­ko­mo­ty­wach, spo­czy­wał na węź­la­stej, sta­lo­wej kon­struk­cji oku­tej chro­mo­wa­ny­mi, ak­tu­al­nie brud­ny­mi od pyłu wią­za­ra­mi i kor­bo­wo­da­mi. Dione za­chwy­ca­ła, ale i bu­dzi­ła nie­spre­cy­zo­wa­ny lęk. Coś w niej wy­da­wa­ło się nie­spo­koj­ne, jakby śniła trwa­ją­cy de­ka­dy kosz­mar.

Zdję­ty na­boż­ną nie­mal czcią To­masz chwy­cił po­ręcz i wszedł do ka­bi­ny – drzwi, co wcale go nie zdzi­wi­ło, były otwar­te.

– Je­stem tu. Je­stem w ka­bi­nie Dione. Jako ten­drzak, czyli ma­szy­na ze skrzy­nią wę­glo­wą w czę­ści tyl­nej, pa­ro­wóz po­sia­da za­mknię­tą budkę ma­szy­ni­sty. Kla­sy­ka – za­ko­mu­ni­ko­wał. – Ja… Nie mogę uwie­rzyć, że je­stem pierw­szą osobą od lat, która od­kry­ła ten hi­sto­rycz­ny po­jazd. Dla­cze­go nikt przede mną tu nie do­tarł? Za­dawa­łem sobie to py­ta­nie już wie­lo­krot­nie i wciąż nie je­stem w sta­nie zna­leźć od­po­wie­dzi. Wszyst­ko idzie tak… gład­ko.

In­ży­nier me­to­dycz­nie zba­dał wnę­trze Dione – przy­sło­nię­ty far­tu­chem otwór do na­bie­ra­nia wody z ten­de­ra, skrzy­nię na na­rzę­dzia (w pełni wy­po­sa­żo­ną), ta­bli­ce roz­dziel­cze, dźwi­gnie i po­krę­tła za­wo­rów, wresz­cie skry­te pod pod­ło­gą urzą­dze­nia sprzę­go­we. Wszyst­ko spra­wia­ło wra­że­nie za­cho­wa­ne­go le­piej, niż pod­po­wia­da­ła­by lo­gi­ka. To­masz po­krę­cił z nie­do­wie­rza­niem głową. Peł­nym czu­ło­ści ge­stem oparł dłoń o piec, by zaraz ode­rwać ją ze zdu­mie­niem. Po­mi­mo dekad spo­czyn­ku w za­mknię­tej hali po­sto­jo­wej, bla­cha była cie­pła.

– Je­stem w wa­go­nie trze­cim – oznaj­mił To­masz nieco póź­niej. Od­chrząk­nął, lecz głos nie prze­stał drżeć. – To nim je­cha­ła przed laty więk­szość sa­mo­bój­ców. Pierw­szy z nich, Sy­riusz A., zgod­nie z do­nie­sie­nia­mi bli­skich, znajdował się w sta­nie za­ła­ma­nia psy­chicz­ne­go. Po­dob­nie jak wiele ko­lej­nych ofiar. Ale czy każdy z nas nie miewa chwi­l zwąt­pie­nia? Życie po­tra­fi dać w kość, lecz sa­mo­bój­stwo jest czy­nem osta­tecz­nym. Czy­ta­łem, że owa fala in­cy­den­tów mogła być efek­tem zbio­ro­wej psy­cho­zy, jak w przy­pad­ku słyn­ne­go „lasu sa­mo­bój­ców” w Ja­po­nii.

In­ży­nier prze­szedł się po wa­go­nie, w za­du­mie ba­da­jąc we­lu­ro­we sie­dze­nia, cięż­kie za­sło­ny, lu­stra, grube dy­wa­ny. Po­dob­nie jak w budce ma­szy­ni­sty, nic nie no­si­ło wy­raź­nych śla­dów zu­ży­cia. Po­cią­gu nie splą­dro­wa­li ani bez­dom­ni, ani dzi­kie zwie­rzę­ta.

– Może to głu­po­ta z mojej stro­ny, akt godny ja­kie­goś „po­grom­cy du­chów” czy in­ne­go show­ma­na, ale po­sta­no­wi­łem zo­stać na noc w po­cią­gu. Zbyt długo za­ba­wi­łem w ar­chi­wum sta­cji, a zwa­żyw­szy ile zo­sta­ło do zba­da­nia, szko­da tra­cić czas na do­jaz­dy. Do­bra­noc!

 

2

 

Spo­czy­nek nie przy­niósł mu uko­je­nia. In­ży­nier przez więk­szość nocy prze­wra­cał się z boku na bok, zlęk­nio­ny wsłu­chi­wał się w jęki me­ta­lo­wej kon­struk­cji. Wresz­cie przy­mknął oczy, do­pusz­cza­jąc do głowy sny wy­peł­nio­ne stu­ko­tem kół. Czuł wstrzą­sy pod­ska­ku­ją­ce­go wa­go­nu, sły­szał coś, co mogło być za­ra­zem tę­sk­nym śpie­wem, jak i sko­wy­tem.

Obu­dził się prze­ra­żo­ny i zmar­z­nię­ty, prze­dział tonął w mlecz­nym świe­tle dnia. Nie­po­mny kurt­ki, która zsu­nę­ła się na pod­ło­gę, To­masz z ło­mo­czą­cym ser­cem pod­szedł do okna. Źró­dło owej prze­dziw­nej ja­sno­ści nie mogło znaj­do­wać się w hali po­sto­jo­wej.

– Wi­dzi­cie? Po­ciąg wy­je­chał na peron – rzu­cił, roz­dy­go­ta­ny­mi rę­ko­ma włą­cza­jąc ka­me­rę. – Śniły mi się dziw­ne dźwię­ki i… to nie był naj­wy­raź­niej zwy­kły sen. Usły­sza­łem ten ruch.

Nie wie­dząc, co wię­cej mógł­by po­wie­dzieć, To­masz wy­łą­czył ka­me­rę. Nie my­śląc za wiele chwy­cił klam­kę i prze­su­nął drzwi prze­dzia­łu. Otwo­rzy­ły się gład­ko, bez oporu, prze­pusz­cza­jąc go na ko­ry­tarz. Dywan zna­czy­ły ślady sadzy – in­ży­nier roz­tarł w pal­cach pył wę­glo­wy i oparł się o ścia­nę.

To chyba jakiś głupi dow­cip. Nie pi­sa­łem się na żadne chrza­nio­ne duchy – po­my­ślał, pró­bu­jąc ze­brać myśli. Nagle po­czuł, że za­krę­ci­ło mu się w gło­wie, z tru­dem na­brał haust cięż­kie­go od pyłu po­wie­trza. Muszę się prze­wie­trzyć.

Nie zwa­ża­jąc na sadzę, in­ży­nier ru­szył przed sie­bie, lecz ko­ry­tarz zda­wał się cią­gnąć w nie­skoń­czo­ność. Choć wi­dział jego ko­niec, nie po­tra­fił go osią­gnąć. Za oknem nadal znaj­do­wał się peron, po prze­ciw­nej stro­nie otwar­te drzwi za­pra­sza­ły go do po­miesz­cze­nia z szez­lon­ga­mi, w rogu którego stała szafa gra­ją­ca. Od­zy­sku­jąc rezon, To­masz włą­czył ka­me­rę.

– Dziw­ne. Po­wi­nie­nem na­gry­wać od po­cząt­ku to, co się tutaj dzie­je. Już nie po­peł­nię błędu, ka­me­ra po­zo­sta­nie włą­czo­na – za­czął nie­zręcz­nie. – W każ­dym razie do­zna­ję tego, co ponoć spo­ty­ka­ło w tym wa­go­nie nie­któ­rych ludzi. Pew­ne­go ro­dza­ju… dy­la­ta­cji czasu i prze­strze­ni? No, brzmi mą­drze, niech bę­dzie. Planowałem opu­ścić po­ciąg. Po­win­no być to moż­li­we, gdyż sto­imy na sta­cji. – Na dowód To­masz skie­ro­wał obiek­tyw za okno. – Tym­cza­sem jed­nak zo­sta­łem za­pro­szo­ny do ta­kie­go oto po­miesz­cze­nia re­lak­sa­cyj­ne­go. Po­wie­trze wy­da­je się tu znacz­nie bar­dziej rześ­kie niż na ko­ry­ta­rzu.

Wy­star­czy­ło wci­snąć przy­cisk, by z szafy za­czę­ły do­by­wać się pierw­sze dźwię­ki. In­ży­nier zajął miej­sce na szez­lon­gu i po­zwo­lił sobie na chwi­lę re­lak­su. Mu­zy­ka sen­nie to­czy­ła się przez czy­ste po­wie­trze, mięk­kość ma­te­ra­ca ła­go­dzi­ła ze­sztyw­nia­łe od nocy w prze­dzia­le mię­śnie.

Spod pół­przy­mknię­tych po­wiek To­masz przy­pa­try­wał się wnę­trzu. Nie­mal­że ocze­ki­wał, że zaraz do po­miesz­cze­nia wej­dzie kel­ner­ka i kon­spi­ra­cyj­nym szep­tem spyta, czy nie przy­nieść mu cze­goś do picia. Za­miast tego spo­strzegł roz­par­tą na szez­lon­gu na­prze­ciw syl­wet­kę dziew­czy­ny o dwu­ko­lo­ro­wych, czar­no-bia­łych wło­sach. Nim zdo­łał sku­pić na niej spoj­rze­nie, znik­nę­ła.

 

Dione wy­rwa­ła się ze sta­cji nie­cier­pli­wie, ni­czym rączy rumak zbyt długo trzy­ma­ny w staj­ni. Chci­wie ły­ka­jąc grudy węgla po­pi­ja­ła je wodą i gnała przed sie­bie. Prze­mie­rza­ła znaną, uko­cha­ną prze­strzeń. Sta­lo­we koła krze­sa­ły iskry na za­rdze­wia­łych to­rach.

Sta­cja szyb­ko znik­nę­ła na ho­ry­zon­cie, po­ciąg bez wa­ha­nia wje­chał w po­prze­ci­na­ny wą­do­ła­mi las. Tor wił się po­śród mo­kra­deł i li­sto­wia, prze­kra­czał skal­ne roz­pa­dli­ny o dnach skry­tych w nie­prze­nik­nio­nych ciem­no­ściach nie­za­leż­nie od pory dnia czy roku.

– To się dzie­je na­praw­dę – rzu­cił To­masz gro­bo­wym gło­sem. – Nie mon­tu­ję tego dla sławy, nie wy­głu­piam się – po­ciąg na­praw­dę wy­ru­szył w trasę. Po­ru­sza­my się na oko z pręd­ko­ścią osiem­dzie­się­ciu-dzie­więć­dzie­się­ciu ki­lo­me­trów na go­dzi­nę. Ja… nie wiem, co robić. Pew­nie wytnę póź­niej te łzawe bzde­ty, ale, cho­le­ra, boję się strasz­nie. – Męż­czy­zna po­krę­cił głową. – Nie wiem, co o tym wszyst­kim my­śleć.

Nie­swój, wró­cił do prze­dzia­łu, w któ­rym zo­sta­wił bagaż. Wy­cią­gnął z torby plan trasy roz­ryw­ko­wej, prze­stu­dio­wał go po­wtór­nie. Zwa­żyw­szy na dłu­gość trak­cji i orien­ta­cyj­ną pręd­kość po­cią­gu po­wi­nien być z po­wro­tem na sta­cji naj­póź­niej za dwie go­dzi­ny. Po­sta­no­wił prze­cze­kać stu­diu­jąc zdo­by­te ma­te­ria­ły, a gdy już bez­piecz­nie opu­ści wagon, zde­mon­to­wać napęd po­cią­gu. Jeśli tylko do­sta­nie szan­sę, nie po­zwo­li, by po­dob­na sy­tu­acja się po­wtó­rzy­ła.

Drżą­cy­mi rę­ko­ma za­czął prze­kła­dać pa­pie­ry, gdy na fo­te­lu obok po­wtór­nie ob­ja­wia­ła się ta­jem­ni­cza dziew­czy­na. Po­chmur­nym spoj­rze­niem mie­rzy­ła prze­strzeń za oknem, wy­da­wa­ła się za­ra­zem szczę­śli­wa, jak i… złak­nio­na. Na To­ma­sza po­zor­nie nie zwra­ca­ła uwagi, choć gdzieś w głębi męż­czy­zna od­czuł jej prze­wrot­ne, nie­zdro­we za­in­te­re­so­wa­nie.

– Co?! Kim je­steś?! – wy­rzu­cił z sie­bie, od­su­wa­jąc się pa­nicz­nie. – Kiedy tu we­szłaś?!

In­ży­nier nie mógł ode­rwać oczu od współ­pa­sa­żer­ki. Gdy przez dłuż­szy czas nie re­ago­wa­ła i nie od­po­wia­da­ła na jego py­ta­nia, prze­su­nął ręką przed jej twa­rzą – bez skut­ku. Wresz­cie, zbie­ra­jąc reszt­ki śmia­ło­ści, do­tknął jej ra­mie­nia, lecz ręka prze­nik­nę­ła przez widmo. Skóra za­pie­kła, jakby po­pa­rzo­na.

– Wa­riu­ję… – Męż­czy­zna scho­wał twarz w dło­niach, pró­bo­wał uspo­ko­ić od­dech. – Naj­pierw po­ciąg sam ru­szył, teraz to…

Parowóz przy­spie­szał coraz bar­dziej. Z ło­sko­tem prze­wa­lił się przez wieś sty­li­zo­wa­ną na we­ster­no­we mia­stecz­ko, za­nu­rzył w od­mę­tach pu­sty­ni. Przez uchy­lo­ne okno do środ­ka wpa­dły kłęby kurzu. Dziew­czy­na wciąż sie­dzia­ła – za­pa­trzo­na, nie­obec­na.

To­masz skie­ro­wał na to­wa­rzysz­kę obiek­tyw ka­me­ry. Na­gry­wał przez pe­wien czas, bur­cząc pod nosem od rze­czy. Wresz­cie za­koń­czył film, pełen nie­po­ko­ju klik­nął przy­cisk od­twa­rza­nia.

– Ko­lej­ny dowód, ty nie ist­nie­jesz… Je­steś ha­lu­cy­na­cją… – szep­nął zmar­twia­łym gło­sem. – A ja je­stem chory.

Pół­przy­tom­ny, tkwiąc jakby w limbo mię­dzy jawą a kosz­ma­rem, To­masz wy­szedł z prze­dzia­łu. Nie zwa­ża­jąc na coraz więk­szą ilość po­kry­wa­ją­cej dywan sadzy, skie­ro­wał się do drzwi wej­ścio­wych wa­go­nu. Otwo­rzy­ły się nad wyraz lekko.

– Je­dzie? Czy stoi? – rzu­cił w prze­stwór, ły­ka­jąc kłęby po­pio­łu, które nagle za­tań­czy­ły wokół jego głowy. Pa­ro­wóz za­kasz­lał. Parę za­bar­wi­ła czerń, bu­cha­jąc To­ma­szo­wi w twarz śmier­dzą­cym tumanem. In­ży­nier oprzy­tom­niał, z tru­dem od­su­nął się od ła­ko­mie się­ga­ją­cej ku niemu prze­strze­ni.

– Co się ze mną dzie­je? – wy­sa­pał, osu­wa­jąc się po ścia­nie w cie­płe ob­ję­cia sadzy.

 

Nad trasą roz­ryw­ko­wą wkrót­ce za­padł zmrok, kry­jąc w ciem­no­ściach za­ku­rzo­ne atrak­cje. Ich świet­ność dawno prze­mi­nę­ła, a ostat­nim prze­jaz­dem de­lek­to­wa­ła się je­dy­nie isto­ta, dla któ­rej stra­ci­ły one ja­ki­kol­wiek kolor czy smak.

Dione zwal­nia­ła stop­nio­wo, nie­chęt­nie. Wresz­cie ze zgrzy­tem kół za­trzy­ma­ła się na sta­cji, wy­da­jąc ostat­nie tchnie­nie pary. Stal za­ję­cza­ła, nim osta­tecz­nie za­mil­kła.

To­masz wy­to­czył się z wa­go­nu, przez jakiś czas z nie­do­wie­rza­niem do­ty­kał po­pę­ka­nej po­sadz­ki pe­ro­nu, po­ra­sta­ją­cych ją chwa­stów, ławek. Sma­ko­wał wol­ność, a jego umysł upar­cie ob­ra­cał wspo­mnie­nia ostat­nich go­dzin. Ilu, nie po­tra­fił stwier­dzić – po­dróż wy­da­wa­ła się trwać cały dzień, ale część tego czasu spę­dził śniąc bądź trwa­jąc w dziw­nym letargu.

Stop­nio­wo do­szedł do sie­bie na tyle, by stwier­dzić, że za­po­mniał za­brać z prze­dzia­łu torbę. Nie­chęt­nie zbli­żył się do po­cią­gu, jed­nak drzwi były za­mknię­te. Zre­zy­gno­wał z wy­bi­ja­nia szyby, za­miast tego zaj­rzał do lo­ko­mo­ty­wy – piec po­zo­sta­wał roz­grza­ny, lecz pusty. W ten­de­rze nie zna­lazł śladu węgla, ani wody.

Po­słusz­ny nie­zdro­wej fa­scy­na­cji, za­po­mi­na­jąc o wcze­śniej­szych za­mia­rach, cof­nął się do za­jezd­ni. Przy­tar­gał worek węgla oraz kilka li­trów wody, za­tan­ko­wał. Przez cały czas na­gry­wał oto­cze­nie. Teraz, gdy był już bez­piecz­ny, po­przed­nie wy­da­rze­nia zdały mu się sen­nym ma­ja­kiem. Dione ocze­ki­wa­ła na to­ro­wi­sku – stara, za­ku­rzo­na, za­po­mnia­na. Nie­po­ję­tym wy­da­wa­ło się, że jesz­cze chwi­lę temu prze­mie­rza­ła za­ro­śnię­tą trak­cję.

 

3

 

– Dzię­ki Bogu, nie pod­da­łem się – re­la­cjo­no­wał To­masz kilka dni póź­niej, na­gry­wa­jąc prze­my­ka­ją­ce za oknem łany psze­ni­cy. – Wiem, nie mogę tego udo­wod­nić. Zapewne uznacie mnie za sza­leń­ca, który obu­dził stary po­ciąg, ale jakaś siła naprawdę tu drzemie. Budzi się, gdy po­ciąg je­dzie. Im szyb­ciej, tym wy­da­je się wy­raź­niej­sza…

In­ży­nier za­wie­sił głos, spoj­rzał ukrad­kiem na dziew­czy­nę o dwu­ko­lo­ro­wych wło­sach. Choć nie zwra­ca­ła na niego uwagi, To­masz był prze­ko­na­ny, że do­sko­na­le zdaje sobie spra­wę z jego obec­no­ści. I nie życzy mu do­brze.

– Dziew­czy­na jest po­wią­za­na z tym po­cią­giem. Nie wiem jak, nie po­tra­fię się z nią skon­tak­to­wać, ale nie osza­la­łem. Pod­czas każ­de­go z prze­jaz­dów coś pró­bu­je mnie skrzyw­dzić. Na­cho­dzą mnie dziw­ne myśli… Po czę­ści re­zy­gna­cyj­ne. De­spe­rac­kie… Nie ro­zu­miem tego. Wszę­dzie jest sadza, która znika, gdy po­ciąg wróci na sta­cję. Tego też nie­ste­ty nie widać, nie udo­wod­nię wam.

Trasa roz­ryw­ko­wa wkrót­ce stała się dla To­ma­sza ob­se­sją. Prze­mie­rzył ją nie­zli­czo­ną ilość razy ba­da­jąc wnę­trze po­cią­gu, na po­sto­jach uzu­peł­niał za­pa­sy węgla i wody, pie­lę­gno­wał wa­go­ny, oczysz­czał szyny. Roz­ła­do­wa­ny te­le­fon po­rzu­cił w bu­dyn­ku sta­cji, ob­co­wa­nie z ludź­mi ogra­ni­czył do spo­ra­dycz­nych za­ku­pów. Je­dy­ny dłuż­szy kurs wy­ko­nał do fa­bry­ki lo­ko­mo­tyw, gdzie za­opa­trzył się w sprzęt ko­niecz­ny do zmo­der­ni­zo­wa­nia Dione.

Przez dłu­gie, pełne potu i znoju dni To­masz pra­co­wał jak nie­gdyś na po­li­tech­ni­ce, w pełni sku­pio­ny na swoim za­da­niu. Wy­mie­nił tłoki i rury pa­ro­we, uspraw­nił prze­grze­wacz, tylko pa­le­ni­sko po­zo­sta­wił w po­sta­ci nie­zmie­nio­nej. Wciąż cie­pła po­wło­ka pieca wy­da­wa­ła się opo­wia­dać hi­sto­rię, któ­rej in­ży­nier nie śmiał prze­ina­czać.

 

Za­koń­czył pracę wraz z pierw­szy­mi śnie­ga­mi. De­li­kat­ne płat­ki opa­da­ły na lśnią­cy od chro­mów pa­ro­wóz i na­tych­miast top­nia­ły, jakby nie mogąc znieść żaru skry­te­go pod sta­lo­wą zbro­ją ocho­cze­go serca. To­masz za­czął po­strze­gać lo­ko­mo­ty­wę jak żywą isto­tę – coś w niej rwało się na wol­ność, na tor, byle dalej od sta­cji. Fakt, że było z nią nie­ro­ze­rwal­nie po­wią­za­ne za­kra­wał na jawną nie­spra­wie­dli­wość.

– Wszyst­ko go­to­we, zaraz wy­ru­sza­my. – In­ży­nier me­to­dycz­nie spraw­dził wska­za­nia ze­ga­rów, do­sy­pał węgla do pieca i prze­szedł do wa­go­nu numer trzy. W kącie prze­dzia­łu le­ża­ła za­po­mnia­na do­ku­men­ta­cja o wy­pad­kach. – Wy­jazd punkt je­de­na­sta.

Męż­czy­zna spoj­rzał na zegar, który nie­zmien­nie wska­zy­wał tę wła­śnie go­dzi­nę. Po­ciąg ru­szył, gnany obcą, nie­zro­zu­mia­łą siłą. Tłoki, niby żyły, pom­po­wa­ły go­rą­cą, ga­zo­wą krew ma­szy­ny. Koła gład­ko śli­zga­ły się po od­re­stau­ro­wa­nych rel­sach, kor­bo­wo­dy wy­gry­wa­ły pieśń zwy­cię­stwa.

– Szyb­ciej, szyb­ciej – mruk­nął To­masz, za­fa­scy­no­wa­ny spo­glą­da­jąc za okno. Prze­strzeń, choć zna­jo­ma, wy­da­ła mu się jakby od­mie­nio­na. Pa­ro­wóz mknął jak nigdy wcze­śniej, sprzę­gi i sworz­nie trzesz­cza­ły, na­pię­te do gra­nic moż­li­wo­ści.

Szyb­ciej, szyb­ciej, szyb­ciej – po­wtó­rzył jak echo roz­ra­do­wa­ny głos. Do­bie­gał jakby ze­wsząd – ze ścian, pod­ło­gi, sie­dzeń i sto­li­ków. Jak rów­nież z sie­dzą­cej na­prze­ciw­ko dziew­czy­ny o czar­no-bia­łych wło­sach.

Wy­da­wa­ła się re­al­na jak nigdy wcze­śniej, jej twarz opu­ścił wresz­cie wyraz z tru­dem skry­wa­nej fru­stra­cji. Tym razem To­ma­sza nie na­szły depresyjne myśli. Z cie­ka­wo­ści in­ży­nier spoj­rzał na ko­ry­tarz – dy­wa­nu nie pla­mi­ły kłęby sadzy, wszyst­ko zda­wa­ło się prze­bie­gać zgod­nie z pla­nem.

– Kim je­steś? – spy­tał, kie­ru­jąc na isto­tę obiek­tyw ka­me­ry. – Czy pró­bo­wa­łaś mnie zabić? Czy za­bi­ja­łaś wcze­śniej?

Seria pytań nie do­cze­ka­ła się od­po­wie­dzi. Dziewczyna ode­rwa­ła na chwilę spoj­rze­nie od okna, prze­nio­sła je na fotel obok – znaj­do­wał się tam nie­wiel­ki kop­czyk sadzy.

– Kim je­steś? Skąd się tu wzię­łaś? – kon­ty­nu­ował To­masz. Po­ciąg przy­spie­szał coraz bar­dziej. Do­li­na wo­do­spa­dów znik­nę­ła za ho­ry­zon­tem.

Je­stem… Księ­ży­cem? – od­parł głos ze znie­cier­pli­wie­niem. Dione nadal przy­spie­sza­ła.

– Czy od­po­wia­dasz za in­cy­den­ty tajemniczych zgonów sprzed lat? Czy za­bi­łaś pa­sa­że­rów?

Dziew­czy­na spoj­rza­ła na niego wstrzą­śnię­ta.

Wyż­sza war­tość opa­ło­wa… – od­par­ła wresz­cie. Za oknem ogrom­ne stra­chy na wró­ble przy­kry­ły czapy śnie­gu, gdzieś na ho­ry­zon­cie ma­ja­czy­ły dziw­ne, czar­ne igli­ce. To­masz był prze­ko­na­ny, że wcze­śniej ich nie wi­dział.

– Opo­wiedz mi o sobie – po­pro­sił bez więk­szych na­dziei.

Wtem sadza za­wi­ro­wa­ła po prze­dzia­le, a dziew­czy­na zwana Księ­ży­cem roz­pło­mie­nio­nym spoj­rze­niem osa­dzi­ła in­ży­nie­ra głę­bo­ko w fo­te­lu. Z nie­chę­cią od­po­wie­dzia­ła:

Mogę ci po­ka­zać.

 

4

 

Pra­cow­nia dźwię­cza­ła od wy­tę­żo­nej pracy. Wokół lśnią­ce­go no­wo­ścią pod­wo­zia uwi­ja­ło się kil­ku­na­stu pra­cow­ni­ków oraz jedna, czar­no­wło­sa dziew­czyn­ka. Nad wszyst­kim czu­wał męż­czy­zna o szpi­cza­stej bród­ce. Jego oczy wy­ra­ża­ły naj­praw­dziw­szą mi­łość.

Czas pły­nął, lu­dzie wokół pa­ro­wo­zu zmie­nia­li się, a ma­szy­na rosła – coraz to wspa­nial­sza, coraz bar­dziej kom­plet­na. Księ­życ za­cho­dził i wscho­dził raz za razem, od­mie­rza­jąc ude­rze­nia me­ta­licz­ne­go serca, które wów­czas roz­po­czę­ło swe bicie.

– Ta ma­szy­na prze­ści­gnie naj­szyb­sze­go ru­ma­ka, ko­cha­nie. Przyj­mij ją jako pre­zent uro­dzi­no­wy, niech ci służy! – oznaj­mił kon­struk­tor, przy­gła­dza­jąc bród­kę.

Dziew­czyn­ka uto­nę­ła w jego ob­ję­ciach, lecz ota­cza­ją­cy parę lu­dzie w gar­ni­tu­rach nie wy­glą­da­li na za­chwy­co­nych.

– Nie za­po­mi­naj, że nie dla two­jej córki wy­ło­ży­li­śmy tyle pie­nię­dzy – ode­zwał się ten z naj­więk­szą liczbą pier­ście­ni. – Ocze­ku­ję, że za rok od dzi­siaj trasa roz­ryw­ko­wa za­cznie na sie­bie za­ra­biać, sta­jąc się naj­świet­niej­szą re­kla­mą na­sze­go mia­sta i re­gio­nu!

– Jak tylko skoń­czy­my trak­cję, tak się sta­nie – po­twier­dził kon­struk­tor.

 

Dione gnała po błyszczących w blasku dnia szynach ni­czym po dwóch stru­mie­niach świa­tła. Tur­kot kół od­mie­rzał metry po­ko­ny­wa­nej prze­strze­ni, a wy­chy­lo­na z ka­bi­ny ma­szy­ni­sty dziew­czy­na śmia­ła się w głos. Jesz­cze nigdy nie je­cha­ła tak szyb­ko, tak nie­okieł­zna­nie. Kon­struk­tor do­sy­pał węgla do złak­nio­ne­go pieca.

– Prawo! Teraz lewo! – krzy­cza­ła dziew­czy­na, a po­słusz­ne jej woli zwrot­ni­ce kie­ro­wa­ły po­ciąg na wy­bra­ny tor. Pie­nię­dzy in­we­sto­rów star­czy­ło na wię­cej niż samą trasę roz­ryw­ko­wą.

 

Dni upły­wa­ły na śmie­chu i pę­dzie, noce na ma­rze­niach o szyb­ko­ści. Prze­strzeń umy­ka­ła, nad­cią­ga­ła, za­my­ka­ła się wokół Dione i otwie­ra­ła na nią. Pi­ja­na szczę­ściem dziew­czy­na spę­dza­ła przy po­cią­gu każdą wolną chwi­lę, eks­pe­ry­men­to­wa­ła, łak­nę­ła coraz wię­cej.

Nie upły­nę­ło wiele czasu, jak w ta­jem­ni­cy przed ojcem za­czę­ła wy­cho­dzić na dach wa­go­nu. Sta­wa­ła wów­czas z sze­ro­ko roz­ło­żo­ny­mi rę­ko­ma, śmia­ła się w głos, a wiatr tar­gał jej wło­sy i su­kien­kę. Póki je­cha­ła, była szczę­śli­wa. Gdy wra­ca­ła na sta­cję, na po­wrót opa­da­ły ją myśli re­zy­gna­cyj­ne, tę­sk­no­ta za czymś, czego nie po­tra­fi­ła spre­cy­zo­wać.

Pła­ka­ła, gdy nikt nie wi­dział jej łez, nie sły­szał szlo­chów.

Pod­czas kolejnego prze­jaz­du wy­mknę­ła się z ka­bi­ny ma­szy­ni­sty. Nie zwa­ża­jąc na okrzy­ki prze­ra­żo­ne­go ko­le­ja­rza wcią­gnę­ła grube rę­ka­wi­ce i prze­szła wzdłuż kotła, przy­trzy­mu­jąc się roz­grza­nych rur. Osto­ja drża­ła pod jej no­ga­mi, dym­ni­ca wi­bro­wa­ła, lecz dziew­czy­na nie czuła stra­chu. Wresz­cie do­tar­ła na czoło po­cią­gu. Z po­zio­mu wózka tocz­ne­go spo­glą­da­ła na zni­ka­ją­ce w mgnie­niu oka pod­kła­dy, de­lek­to­wa­ła się sko­tło­wa­nym, roz­grza­nym po­wie­trzem.

Ob­ró­co­na ple­ca­mi do kie­run­ku jazdy za­dar­ła głowę, do­strze­ga­jąc wklę­sły frag­ment bla­chy przed ko­mi­nem, do złu­dze­nia przy­po­mi­na­ją­cy sio­dło jej uko­cha­ne­go ru­ma­ka. Nie zwa­ża­jąc na pla­mią­cą su­kien­kę mżaw­kę z sadzy, dziew­czy­na chwy­ci­ła się la­tar­ni i po­szu­ka­ła opar­cia na nogę – tak bar­dzo pra­gnę­ła wejść wyżej, do­zna­wać intensywniej. Z gar­dła zdą­ży­ło jej się wy­rwać tylko pełne zdu­mie­nia sap­nię­cie, gdy obuta w lekki trze­wik stopa zsunęła się ze śli­skiej powierzchni.

Ma­syw­ne ciel­sko Dione ude­rzy­ło swoją dżo­kej­kę prze­py­cha­jąc ją dobre kilka me­trów, nim wresz­cie znik­nę­ła pod ko­ła­mi. Sy­gnał „bacz­ność” po­niósł się ża­łob­nie w czy­stym po­wie­trzu.

 

Zła­ma­ny ża­ło­bą kon­struk­tor usu­nął się w cień. Zo­sta­wił swoje dzie­ło na pa­stwę in­we­sto­rów, któ­rzy nie po­trze­bo­wa­li wiele czasu, by za­tu­szo­wać nie­szczę­śli­wy wy­pa­dek i roz­po­cząć sprze­daż bi­le­tów. Z każ­dym mie­sią­cem trasa roz­ryw­ko­wa zy­ski­wa­ła na po­pu­lar­no­ści, a Ona wciąż tam była – bła­ga­ła o szyb­kość, po­żą­da­ła pędu. Tak mi­nę­ło wiele nie­cier­pli­wych lat…

Wresz­cie, gdy już nie­mal stra­ci­ła na­dzie­ję, że coś za­spo­koi jej nie­na­sy­co­ny głód, po­ja­wił się chło­pak, który na­zwał ją Księ­ży­cem. Prze­mó­wił do niej, od­sło­nił to, co przez tyle lat umy­ka­ło dziew­czy­nie. Ludz­ka dusza oka­za­ła się pa­li­wem znacz­nie ka­lo­rycz­niej­szym niż wę­giel, dzię­ki niemu Dione po­je­cha­ła szyb­ciej niż kie­dy­kol­wiek. Księ­życ znów po­czu­ła, że żyje.

Czer­pa­ła z ob­fi­te­go źró­dła swo­ich wa­go­nów, póki nie wy­schło – szyb­ciej i ry­chlej niż oba­wia­ła się w naj­gor­szych kosz­ma­rach. Po­ciąg sta­nął na dłu­gie lata, a jed­nak ona nie zni­kła. Trwa­ła gdzieś na po­gra­ni­czu jed­ne­go świa­ta i dru­gie­go, cze­ka­jąc chwi­li swego prze­bu­dze­nia.

 

To­masz po­krę­cił głową, otrzą­sa­jąc się z wizji. Dawno prze­kro­czył już gra­ni­cę ra­cjo­nal­no­ści – ak­cep­to­wał wszyst­ko, co spo­tkało go pod­czas trasy roz­ryw­ko­wej, od­rzu­cił wąt­pli­wo­ści od­no­śnie wła­snej po­czy­tal­no­ści czy zdro­wia psy­chicz­ne­go. Za­miast tego roz­wa­żał szcze­gó­ły tech­nicz­ne.

– Nie znam me­cha­ni­zmu dzia­ła­nia, ale to nie kwe­stia pa­li­wa. Szyb­kość pa­ro­wo­zu za­le­ży bez­po­śred­nio od tem­pe­ra­tu­ry pary, wyż­sza ka­lo­rycz­ność materiału opałowego nie­wie­le tu zmie­ni. Nie­mniej… Coś przez lata ogrze­wa­ło twój ko­cioł – zwró­cił się do dziew­czy­ny. – Kim­kol­wiek byłaś wcze­śniej, teraz, jak ro­zu­miem, je­steś per­so­ni­fi­ka­cją Dione. Jej du­chem opie­kuń­czym.

Po­ciąg przy­spie­szył jesz­cze bar­dziej – tak szyb­ko nie je­chał nigdy dotąd. Nagle w prze­dzia­le za­wi­ro­wał obłok sadzy, for­mu­jąc drżą­cą, mie­nią­cą się, ludz­ką syl­wet­kę. Nim To­masz zdą­żył co­kol­wiek zro­bić, kształt schy­lił się przed nim w głę­bo­kim ukło­nie.

– Dzię­ku­ję. Zro­bi­łeś to, czego ja nie po­tra­fi­łem. Do­tar­łeś do niej. – Sy­riusz zbli­żył się do Księ­życ i wy­cią­gnął rękę ku dziew­czy­nie. Sadza prze­nik­nę­ła wid­mo­we ramię. – Prze­pra­szam. Nie po­tra­fi­łem im pomóc. Wi­dzia­łem, jak umie­ra­li. Wi­dzia­łem, jak się spa­la­li. Prze­pra­szam…

Obłok za­pła­kał bez­gło­śnie, To­masz nie­omal czuł roz­dzie­ra­ją­cy go żal.

– Ona nie zro­bi­ła tego ze złej woli. Myślę, że, tak jak mó­wisz, jest w niej wię­cej ma­szy­ny niż czło­wie­ka. Z tam­te­go życia za­pa­mię­ta­ła tylko umi­ło­wa­nie do pędu, stała się jego nie­wol­ni­cą. I zna­la­zła spo­sób na obej­ście swych ogra­ni­czeń – wy­star­czy­ło je­chać szyb­ko. To, co ra­cjo­nal­ne pierz­cha­ło, gdy do głosu do­cho­dzi­ło po­czu­cie wol­no­ści. Wi­dzia­łem to, ob­ser­wo­wa­łem przez lata. Ja… wciąż jej pra­gnę. Mam tylko ją. Je­dy­ne, co mo­głem zro­bić, to spo­wol­nić tempo spa­la­nia, utrzy­mać pa­le­ni­sko cie­płym. I było warto, och, jak bar­dzo warto… Dzię­ku­ję ci za tę szan­sę.

– Stać mnie na znacz­nie wię­cej – oznaj­mił To­masz z na­głym bły­skiem w oku.

 

epi­log

 

Trasa roz­ryw­ko­wa pro­wa­dzi­ła przez miej­sca, które córka Ste­fa­na Pro­żew­skie­go uko­cha­ła sobie za życia. Wie­lo­krot­nie po­ko­ny­wa­ła tę prze­strzeń konno, póź­niej po wie­lo­kroć jadąc spe­cjal­nie dla niej skon­stru­owa­nym po­cią­giem.

Gdy ode­szła, a część jej isto­ty po­łą­czy­ła się z pa­ro­wo­zem, ogra­ni­cze­nia stop­nio­wo zni­ka­ły. Li­czy­ła się po­dróż, li­czył się pęd. Tory nie mogły ogra­ni­czać wol­no­ści, po­dob­nie jak tor wy­ści­go­wy nie ogra­ni­czał ga­lo­pu­ją­ce­go ru­ma­ka. Wy­star­czy­ło prze­kro­czyć ba­rier­ki, by po­znać coś no­we­go, od­na­leźć ho­ry­zont, ko­niec tęczy, siną dal. Tego od za­wsze po­żą­da­ła Księ­życ.

A To­masz po­czuł, że może zi­ścić jej ma­rze­nie. Latami zbie­rał fun­du­sze i two­rzył pro­jek­ty, teraz po­zo­sta­ło je zre­ali­zo­wać. Zwer­bo­wa­nie do po­mo­cy kilku spraw­dzo­nych przy­ja­ciół ze stu­diów nie spra­wi­ło trud­no­ści. Dusza Sy­riu­sza wciąż pło­nę­ła jasno, ogrze­wa­ła pa­le­ni­sko sku­tecz­niej niż to­ry­fi­kat. Za­chwy­ca­ją­ca wizja in­ży­nie­ra do­dat­ko­wo ją roz­pa­li­ła.

Mon­taż szyny prą­do­wej, mo­der­ni­za­cja pod­wo­zia, in­sta­la­cja prze­twor­nic i sil­ni­ków za­ję­ły kil­ka­na­ście mie­się­cy, jed­nak pew­ne­go wio­sen­ne­go dnia prace zo­sta­ły za­koń­czo­ne, a uno­wo­cze­śnio­na, w pełni elek­trycz­na Dione była go­to­wa do wy­ru­sze­nia w trasę.

In­ży­nier zajął miej­sce w ka­bi­nie ma­szy­ni­sty, dał sy­gnał „roz­po­cząć po­py­cha­nie”, gdy zegar wybił jedenastą. Po­ciąg wy­rwał się na wol­ność żwa­wiej niż kie­dy­kol­wiek wcze­śniej, de­li­kat­nie mknął po od­no­wio­nych to­rach. Pręd­kość rosła, szyb­ko prze­kra­cza­jąc uprzed­nie mak­si­ma.

Dziew­czy­na zwana Księ­ży­cem za­śmia­ła się gło­sem czy­stym jak krysz­tał, otwo­rzy­ła okno prze­dzia­łu. Ko­smy­ki za­tań­czy­ły na wie­trze – te czar­ne stop­nio­wo za­ni­kły, mu­ska­ne słoń­cem na­bra­ły głę­bo­kie­go, zło­te­go od­cie­nia.

Sie­dzą­cy na­prze­ciw niej kłąb sadzy po­wo­li przy­brał ludz­kie kształ­ty, ob­lekł się w coś, co z da­le­ka mogło przy­po­mi­nać skórę. Ufor­mo­wa­ny na po­wrót Sy­riusz wy­cią­gnął rękę, za­wa­hał się. Jego to­wa­rzysz­ka po­dró­ży uśmiech­nę­ła się za­chę­ca­ją­co, do­tknę­ła pal­ców męż­czy­zny ini­cju­jąc kon­takt.

– Dzię­ku­ję – po­wie­dzia­ła z uczu­ciem. – Dzię­ku­ję ci z głębi serca. Nie wie­dzia­łam nawet, jak wiele ci za­wdzię­czam. Swoją drogą… dla­cze­go „Księ­życ"?

– Cóż… – zmie­szał się Sy­riusz. – Wtedy, lata temu, tkwi­łem w ciem­no­ści. Pod­czas mych noc­nych spa­ce­rów na nie­bie zgu­bi­łem księ­życ, na ziemi zaś… cie­bie. Jak się oka­zu­je, księ­życ znaj­do­wał się wów­czas w nowiu, na­to­miast ty… Nie wie­dzia­łem, jaka jest twoja wy­mów­ka.

– Ale teraz już wiesz, praw­da? – spy­ta­ła dziew­czy­na, uśmie­cha­jąc się krwio­żer­czo. –Och, przecież mama ci mówiła, że jesteś zbyt ufny…

Po­gła­ska­ła Sy­riu­sza po po­licz­ku, zmieniając jego ciało w stru­gę skon­den­so­wa­nej ener­gii. Jed­nym mru­gnię­ciem prze­sła­ła ją do prze­twor­ni­cy, dru­gim przekształciła, by zwięk­szyć na­pię­cie.

Lo­ko­mo­ty­wa za­drża­ła w eks­ta­zie, z za­wrot­ną pręd­ko­ścią po­gna­ła tam, gdzie kryje się sina dal, gdzie znaj­du­je się ho­ry­zont i ko­niec tęczy. Tor zo­sta­wi­ła da­le­ko za sobą – już go nie po­trze­bo­wa­ła.

– Miałeś rację, jestem Dione – powiedziała złotowłosa dziewczyna, materializując się w budce maszynisty. Spojrzała na leżące bezwładnie, czarne od oparzeń ciało Tomasza. Kończyny inżyniera podrygiwały na podobieństwo marionetki, posłuszne krążącemu pod skórą ładunkowi elektrycznemu. Zasnute mgłą oczy naprzemiennie otwierały się i zamykały. W powietrzu ciążyła woń ozonu.

Szafa gra­ją­ca włą­czy­ła się, z gło­śni­ków po­pły­nę­ła mu­zy­ka. Elek­trycz­ne dusze słu­cha­ły i gnały przed sie­bie, zniewolone w klatkach z miedzianych przewodów. Nie usta­ną w swej po­go­ni.