Potępieni

Mgła ścieliła się gęsto wokół obskurnego, szarego budynku, który jaśniał, jakby jego ostatni mieszkańcy opuścili pomieszczenia w ogromnym pośpiechu, zapominając pogasić świateł. Blask księżyca gubił odbicie tuż nad powierzchnią czegoś błyszczącego uniemożliwiającego wpuszczenie srebrnej poświaty pomiędzy gałęzie otaczające budowlę. Fioletowa kopuła zawisła nad więzieniem, tłumiąc odgłosy dobiegające z lunaparku, trzy kilometry dalej.

Różnokolorowe, niesymetryczne i pulsujące kształty tańczyły pomiędzy krzakami, przełamując biel oparu. Przybierały na liczebności, a wzory, jakie tworzyły, były ładniejsze, niż niejedna mgławica.

W parku, na odrapanej ławce, siedział mężczyzna w czarnym dresie i wlewał do gardła kolejne łyki whisky. Nie wykrzywiał twarzy, kiedy trunek spływał przełykiem i palił podrażnione procentami ścianki. Ręce kurczowo zaciśnięte na szkle ociekały krwią, a sine przebarwienia na dłoniach ciemniały z sekundy na sekundę.

Wzniósł twarz spod obszernego kaptura i spojrzał przed siebie diabolicznym wzrokiem. Zacisnął mocno szczękę i zazgrzytał zębami. Poodbijana, przekrwiona twarz – bez emocji – przybrała odcień czerwieni. Rozcięta warga zadrżała, a butelka pękła pod naporem zaciskających się na niej palców. Brzęk tłuczonego szkła pofrunął pomiędzy oparami i odbił się echem o falującą kopułę.

– Ostatni potępiony i, mam nadzieję, wracam do domu – burknął.

Wyszarpnął kawałek szkła tkwiącego w wewnętrznej części dłoni i wstał. Uniósł głowę, wlepił wzrok w księżyc i obserwował, jak skrywa oblicze za ciemną chmurą.

Ciszę przerwał trzask, a następnie żółte iskierki oświetliły odległy kraniec parku. Przez osłonę przechodził ciemny, skrzydlaty stwór, potrząsając umięśnioną szyją. Kiedy postawił krzywe, owłosione stopy na trawie, strzepał iskry ze skrzydeł oraz baranich rogów i podszedł do gapia.

– Zadanie wykonane? – zapytał zakapturzony mężczyzna.

– Tak, panie. Wszystkie istoty w obrębie dwóch kilometrów pogrążone w głębokim śnie. Wermun obserwuje okolicę. Trzeba będzie uzupełnić zapasy, bo usypiającego proszku zostało jak na lekarstwo. – Stwór wyciągnął rękę, wyszczerzył szpilkowate zębiska i podsunął pod nos mężczyzny czarny woreczek, oprószony złotym pyłem.

– Dołącz do reszty i sprawdź, czy przypadkiem ktoś z personelu i odrzuconych, nie wybudził się przedwcześnie. Jak tak, przyjmij ludzką postać i uśpij. Nie trzeba nam świadków. Ten, jak i wcześniejsze przypadki utkną wśród akt z napisem: „Niewyjaśnione” – oświadczył i odwrócił wzrok.

Bycie diabłem miało swoje plusy i minusy. Azazel przybył na to pustkowie, aby zasilić szeregi piekielnych czeluści. Co cztery miesiące wychodził na powierzchnię i dostarczał przed oblicze władcy pięćdziesiąt potępionych dusz. Nie pałał entuzjazmem, kiedy wskazówki na pokrytej językami ognia skale wskazywały, że już czas zebrać żniwo. Od maleńkości pragnął zupełnie czegoś innego niż wypełnianie obowiązków i nadskakiwanie najpotężniejszemu. Fascynowało go wprowadzanie nowych w zasady panujące w piekle. Ubóstwiał wskazywać duszom miejsca ich nowej egzystencji, przydzielać prace i patrzeć, jak wtapiają się w tło i adaptują z resztą. Wpływać na ich umysły i oceniać wytrzymałość. Władca przydzielił go do sprowadzania dusz, a piastowanie wymarzonego zajęcia było na wyciągnięcie ręki. Był jednak warunek, aby spełnić marzenie.

Pośród dusz zasługujących na piekło, wystarczyło znaleźć jedną, która na jego oczach dokona nawrócenia i zostanie przypisana niebu. Niby proste, jednak miejsca, z których pochodzili kandydaci, nie dawały nadziei. Więzienia, slumsy, ośrodki dla obłąkanych, a wiadomo, że tam raczej trudno o sumienie bez plam i ręce nieprzesiąknięte krwią.

Powiało chłodem. Mgła zasnuwająca przygarbionego mężczyznę opadła leniwie na chodnik, falując wokół stóp. Otaczała go czystka, niezakłócony przepływ tlenu i drobinek pyłu, które wciągał łapczywie nozdrzami.

Uniósł kąciki ust, przeciągnął porozrywanym rękawem po nosie i ślimaczym tempem ruszył w kierunku ostatniego promyka nadziei, który pozostawił pomiędzy: cegłami, tapetami i tynkiem.

Wsadził pokiereszowaną dłoń do kieszeni spodni i wyjął paczkę papierosów. Drżącymi palcami wysunął fajkę, wbił w nią długie paznokcie i wsadził do ust. Pstryknął palcami – jasność. Ogień tańczył na opuszce i rozżarzał używkę na samym koniuszku. Mężczyzna wciągnął dym do płuc i mruknął zadowolony, że to być może ostatnie chwile, kiedy przybiera ludzką postać i karmi organy smogiem oraz wszystkimi boleściami tej zapomnianej przez większość ludzi dziupli zła. Nienawidził siebie po przemianie. Nieśmiertelność mieszała się ze śmiertelnością. Miał ciągotki, jak ci, po których przychodził. Musiał wybrać używkę, aby móc korzystać z pełni mocy. Wybrał dwie. Jedna podwędzała, druga rozpalała wnętrze.

– Zaczynamy! – zagrzmiał.

Nagle tańczące punkciki zamarły, a ciszę zastąpił hałas. Diabeł potarł ręce i wystrzelił w stronę murów fioletowe światło. Cegły zadrżały. Przestrzenie pomiędzy nimi się poluzowały, konstrukcją bujało.

– Mam rozbłysnąć czerwienią? – usłyszał tuż nad głową.

– Nie teraz, maleńka – syknął pomiędzy zaciągnięciami i zsunął kaptur. – Mało ci tego, co widnieje tam? – Wskazał ręką naroża budynku.

Rozedrgane, czarne cienie wpełzały w zagłębienia pomiędzy cegłami i wyszarpywały wrzeszczące wniebogłosy dusze. Potępieni zapierali się nogami i rękami o pokruszone tynki, wyli z bólu i ubolewali nad własną głupotą. Cienie przybierały przeróżne formy, ściskały cierpiące dusze, chwytały w mocarne graby i na chama wyrywały z ceglanej przeszkody. Waliły opornych po ciele z ogromną siłą, wykręcały kończyny, ściskały grdyki, odbierając wyjącym z rozpaczy zdobyczom nadzieję na drogę powrotną.

Odgłosy udręki były tak głośne, że zafascynowanemu widowiskiem mężczyźnie, aż papieros wypadł z ust. Ryknął śmiechem i odpalił kolejnego. Oczy mu błyszczały i nie ukrywał, że spektakl, który podziwiał otoczony mgłą, był lekarstwem dla ciała. Ciągnięte na siłę uciemiężone poświaty, miały przerażenie w oczach. Usta rozciągnięte na pół twarzy błagały o łaskę, a odruchy obronne wzbraniających się przed zabraniem, nawet najbardziej zawziętym, nie pomogły przed tym, co nieuniknione.

 – Otwórzcie wrota! – zagrzmiał z ironią w głosie. – Zapłata już na was czeka!

Ziemia zadrżała. Pobliskie kamienie tonęły w falującym podłożu, a piach i trawa nikły w oczach. Wypiętrzające się skały i oblepiająca je lawa, stworzyły dwa rzędy spiralnych słupów, zakończonych szpikulcami.

„Nie, błagam, przepraszam, nie chciałem, wybacz” – nie ustawało, niesione delikatnymi zawirowaniami pary. Rozpaczliwe nawoływania i prośby o łaskę, dodawały mężczyźnie niewidzialnych skrzydeł. Zrywał boki ze śmiechu, lustrował fruwające nad głową dusze i napawał się ich upadkiem.

– Ci, których krzywdziliście, zapewne krzyczeli to samo! – wydobył z siebie na całe gardło. – Usłuchaliście ich próśb?!

Cisza.

– Nie, bo inaczej by was tutaj nie było, pośród tych prętów, krat, drutów i kłódek – prześmiewczy śmiech opuszczał gardło mężczyzny.

Pomiędzy palikami zaczęły krążyć wici i tworzyć ciemną plamę, z której wyłaniały się zakrzywione szpony oraz kościste, zwęglone ręce. Twór zwrócił falującą, mętną i falującą formę wypełnioną dłońmi do góry i czekał na towar, który wypełni przestrzeń.

Diabeł wypluł niedopałek i nasłuchiwał, jak wrzaski nikną. Każda potępiona dusza ze łzami w oczach i zachrypniętym od wrzasków, cichym popiskiwaniem, znikała w odmętach trzymana mocno przez żylaste ręce. Wpadały do leja prowadzącego pod ziemię. Droga do piekła nie była wysłana poduszkami, lecz zadrami, które kaleczyły wleczone w głąb ziemi roztrzęsione duchy.

– Zmień ubarwienie, bo wiem, jak tego pragniesz – oświadczył Azazel i sięgnął po używkę. – Spalę i wracam do pracy.

Biała jak mleko mgła zgęstniała. Mężczyzna z ledwością trafiał filtrem do ust. Pstryknął palcami – opary wokół jego osoby opadły.

– Od razu lepiej. – Wziął buch i zawiesił wzrok na tym, co dookoła.

Obłoki pary spływały krwią zabranych. Chodnik chłonął kałuże czerwonej cieczy jak gąbka wodę. Mężczyzna wyciągnął rękę przed siebie i zagłębił w mazi. Delikatnie pieściła jego zmysły, oblepiając skórę jeszcze ciepłą i parującą substancją. Morze krwi otaczało go zewsząd. Gęste powietrze przesiąknięte śmiercią głaskało po sercu. Oczy chłonęły widok intensywnie, jakby to, co widział, było najlepszym lekarstwem, jakie wymyślono na tym podłym i zepsutym świecie.

Wyrzucił kiepa, przydeptał ciężkim butem i niczym taran, wkroczył do budynku, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu. Cienie plątały się wokół niego i oddzielały przerażone dusze od zmasakrowanych tonących we własnej krwi ciał. Mocne chwyty w okolice szyi skutecznie uciszały rozhisteryzowane wrzaski. Mężczyzna obmiótł spojrzeniem widok wokół siebie i zaczął podążać równym krokiem, jakby poza nim, ścianami i mrugającym oświetleniem, nie było nic więcej.

Okaleczone ciała więźniów odkopywał na boki, deptał po głowach, miażdżąc kości i mózgi. Bryzgały pod naporem i lądowały na ścianach, spływając galaretowatymi płatami na cement. Za jego plecami widniało cmentarzysko z ludzkich szczątków.

– Wyżerka! – zagrzmiał, ile sił w płucach. – Chodźcie do mnie! – Wyrzucił ręce do góry i wyszczerzył ostre zębiska.

Kamienna posadzka popękała na całej długości, płytki odpadały ze ścian. Gęste kłęby gorącej pary przysłoniły widoczność, ale nie na tyle, aby nie zauważyć, jak ze szczeliny wyskakują warczące ociekające śliną, czarne, włochate demony. Ostre zęby wypełniały zmarszczone paszcze i zgrzytały złowrogo. Stwory charczały, wyły i nie wiadomo kiedy dopadły do tego, co miały przed nosem.

Mężczyzna szedł wolno i obserwował jatkę. Bestie wyrywały płaty mięcha z ciał, miażdżyły mocnymi szczekami i połykały w całości. Ostre pazury wbijały w ciepłe jeszcze zwłoki, grzebiąc w ich wnętrzu w poszukiwaniu najsmaczniejszych kąsków. Warczały jeden na drugiego, kaleczyły same siebie, zazdrosne o najmniejszy skrawek darmowego posiłku.

Szczękały zęby, pękały kości, tryskała krew, a stwory ucztowały i oblizywały mordy z nadmiaru brudu.

– Do ostatniej kostki! – huknął.  

Przeszedł przez rozgardiasz i uniósł głowę – węszył. Czuł zapach strachu, potu i tego, co nakręcało go najbardziej – śmierci. Podszedł do wiszącego pod sufitem chłopaka, który wodził rozbieganym wzrokiem. Był blady i zaciskał mocno pięści z obawy o życie. Na własne oczy widział, co ten, który stał pod nim, potrafi.

– Wypuść mnie – wydukał przez ściśnięte gardło. – Zrozumiałem swój błąd i na kolanach będę prosił o wybaczenie albo padnę krzyżem, jeśli zajdzie taka potrzeba – głos mu drżał.

Azazel spojrzał na niego spode łba, pstryknął palcami – drżący chłopak opadł na ziemię.

– Masz minutę – burknął i wszedł w pierwsze drzwi. – Idealnie posprzątane – dodał, nie odnajdując w pomieszczeniu ani jednej kropli krwi.

Chłopak ruszył z kopyta, czując na szyi oddech oprawcy, chociaż nikt go nie gonił. Dotarł do sali telewizyjnej i wszedł pod stół – innego schronienia tutaj nie było, większość cel pozamykana, a w tych otwartych ucztowały demony. Dalsza ucieczka nie miała sensu; dzieliły go sekundy od spotkania z potworem. Był naznaczony i tylko on miał do niego prawo.

– Widzę cię i wiedz, że sadystów nienawidzę najbardziej.

Azazel wyrósł jak spod ziemi przed skulonym w kłębek chłopakiem. Przejechał po jego drżącym ramieniu, zabierając ze sobą kawałek ciała. Zlękniona ofiara zawyła z bólu, wstała i zaczęła biec po omacku, aby jak najdalej…

Poszarpane mięsiwo w diabelskiej, zaciśniętej dłoni jeszcze drgało. Oprawca zanurzył zęby w przekąsce i wyssał krew. Wyrzucił ochłapy i skoczył jak pantera wprost na pędzącego chłopaka, który upadł i uderzył głową w twardy cement.

– Dokąd się tak spieszysz?

Azazel zatopił zęby w ramieniu. Chłopak ryknął, zaczął połykać łzy i osłaniać ciało przed agresorem.

– Ilu ich było? – Wbił ostre pazury w udo chłopaka i zgniótł żyły, zaburzając krążenie.

– Przestań! – krzyknął. – Zostaw! To boli! – Krople wielkie jak grochy omijały wykrzywione cierpieniem wargi i kapały na pasiasty podkoszulek. – Przepraszam! Daruj mi życie!

– Zła odpowiedź – zadrwił mężczyzna; mocnym szarpnięciem zmiażdżył łydkę, następnie wyrwał ze stawu i rzucił o ścianę.

– Pięcioro! – wrzasnął roztrzęsiony, obolały i zacisnął zęby.

Krew ciekła strużkami, sprawiając, że twarz chłopaka przybrała kolor pergaminu. Chwycił za kikut, ale jego ręce od razu zostały odepchnięte. Męczeństwo, którego doznawał, było tym, co organizm ludzki był jeszcze w stanie znieść. Wzniósł przesiąknięty trwogą wzrok na oprawcę i spojrzał mu głęboko w oczy – wytrzymał mroczne, zimne spojrzenie.

Diabeł rozpłynął się w oparach, dając nękanemu czas na ucieczkę i szansę uratowania duszy. Chłopak zacisnął zęby, przymknął powieki i z ogromnym trudem dźwignął ciało z posadzki. Wsparł ręce na ścianie i pokuśtykał wzdłuż, wabiony jasnym światłem z końca korytarza – znajdował się tam pokój kapelana.

Skok za skokiem i już wyciągał rękę, aby zacisnąć palce na okrągłej klamce, kiedy spod ziemi wyskoczył Azazel i odgryzł to, co sięgało po to, po co nie powinno. Cały korytarz wypełnił przeraźliwy wrzask. Chłopak opadł na kolano.

– Na co ci to było? Tam nie znajdziesz rozgrzeszenia. Za późno.

Zacisnął palce na szyi chłopaka i ścisnął. Ofiara wybałuszyła oczy i zdrową ręką próbowała strącić miażdżącą krtań dłoń napastnika.

– Waleczny do końca – stwierdził i poluzował uścisk na czerwonej od wysiłku szyi.

– Zostaw mnie, błagam. Żałuję, że zamordowałem te wszystkie osoby. Oszczędź mnie, proszę.

– Jeszcze miesiąc temu nie byłeś taki miękki. Miałeś czas, aby wybrać właściwą drogę, ale nie… wolałeś poniżać i wyśmiewać kapelana.  

Wbił paznokcie w zdrową nogę i przekręcił parę razy, chłonąc zapach świeżej krwi i schrypnięte okrzyki bladego mordercy. Trzasnęły kości, krew bryznęła Azezelowi prosto w twarz; oblizał wargę i westchnął.

– Proszę! – Chłopak wył pod naporem palców świdrujących w kończynie. – Przestań! – Zemdlał.

Po chwili otworzył oczy – diabeł oblał go wodą, którą przyniósł w wiadrze z więziennej łazienki.

– Nie proś o nic. Przecież ty już nie żyjesz. Zobacz. Krew już nie cieknie, nawet nie kapie. – Wskazał palcem dziurę w udzie.

Wyszczerzył zęby w szyderczym uśmiechu i zatopił palce w klatce piersiowej ofiary. Żebra zachrobotały, nie stawiały oporu. Tamten tylko cicho jęknął. Nie miał siły krzyczeć. Mężczyzna mocnym pchnięciem przebił się dłonią na wylot i w drodze powrotnej, pożyczył sobie serce chłopaka, który spuścił głowę.

Zmiażdżył organ w mocnym uścisku, wyrzucił i podniósł bezwładną głowę chłopaka, wczepiając palce głęboko w szczękę. Wzrok, jaki napotkał, kiedy spojrzał dogorywającemu w oczy, był pozbawiony wyrazu, mętny i zaszklony.

Pociągnął mocno; szczęka zachrobotała i kiedy cofnął rękę, tkwiła w dłoni. Chłopak poleciał na twarz.

– Posprzątać! – rozkazał i ruszył w drogę powrotną. Minęły go dwie bestie, które od razu dopadły do ciała pokonanego.

Diabeł szedł zamaszystym krokiem i wodził wzrokiem. Po trupach ani śladu. Bestie znikały w szczelinie – zapanowała głusza. Oświetlenie przestało mrugać, ściany wyglądały na nienaruszone. Wyszedł z budynku, odpalił papierosa i spojrzał na mgłę ociekającą resztkami krwi. Podszedł do ławki, na której wcześniej siedział, usiadł, wyciągnął nogi, wsparł plecy o poręcz i zamknął oczy.

Uformowana z mgły dłoń popukała go po ramieniu.

– Czego?

– Spójrz. – Otworzył oczy i podążył wzrokiem za śnieżnobiałą ręką.

Dojrzał duszę chłopaka, którego przed chwileczką zamordował. Uśmiechał się do niego, ciągnięty przez anioła do bramy nieba.

– Nareszcie. – Na usta wpełzł szeroki uśmiech.

Kątem oka dostrzegł skrzydlatego demona idącego w jego stronę.

– Wszyscy śpią, panie. Wracajmy do domu – zasugerowało monstrum.

Diabeł wstał, wyrzucił papierosa i wyciągnął rękę na wysokość piersi. Osłona kruszała. Lewitujące fioletowe niteczki, niekształtne pulsujące fragmenty wchodziły do dłoni przez palce. Kiedy ostatnia część wpełzła pod skórę, spojrzał przez ramię na światła w oknach budynku, po czym wyminął stwora i tupnął.

Pod stopami miał niestabilne podłoże, które powoli zabierało jego oblicze. Zniknął, tak samo, jak jego towarzysz.