Matka, część 1

Matka

Dzień powoli zmierzał do końca. Nad Rabką zachodziło słońce, a cienie, jakby tylko czekając na ten moment, wydłużały się, skrywając miasteczko w mroku. Jadwiga szła powoli, marznąc, mimo że był to dopiero początek września. Z każdym krokiem czuła coraz większy ciężar w piersi, jak zawsze, gdy zbliżała się do kamienicy, w której mieszkała. Wiedziała bowiem, że ona tam jest. 

Matka.

Mogła ją sobie bez trudu wyobrazić, siedzącą w fotelu, z kieliszkiem taniego wina w ręku, przed telewizorem, w którym leciały programy, których treść dawno przestała mieć dla niej jakiekolwiek znaczenie. Odkąd tata umarł, matka zaczęła się staczać, a życie z nią stało się piekłem. Każdy dzień kończył się awanturą. Każdy wieczór przynosił nowe wyrzuty, pretensje i te wieczne, niekończące się nigdy krzyki.

Otworzyła drzwi do mieszkania i od razu poczuła ostry, duszący zapach zgnilizny zmieszanej z alkoholem. „Znowu…” – pomyślała. Weszła ostrożnie do środka, omijając buty porozrzucane w korytarzu. Przeszła do kuchni. Talerze, które matka obiecała umyć, wciąż leżały na stole, a zaschnięte resztki jedzenia sprawiły, że zebrało się jej na wymioty.

– Znowu nic nie zrobiłaś – mruknęła cicho pod nosem.

Skierowała się do sypialni. Drzwi były uchylone, ale w środku panowała ciemność. Na szczęście pewnie już zasnęła, a ona naprawdę nie chciała jej obudzić. Z westchnieniem ulgi, odwróciła się na pięcie, gdy tuż za plecami usłyszała cichy dźwięk. Odwróciła się gwałtownie i zobaczyła matkę, stojącą w drzwiach.

– Znowu wróciłaś późno! – wykrzyknęła, chwytając się futryny, jakby ledwo mogła utrzymać równowagę. Jadwiga zmarszczyła brwi. Matka była pijana. Mocniej niż zwykle.

– Mamo, daj spokój. Jestem zmęczona.

– Zmęczona?! A co ja mam powiedzieć, co?! Cały dzień sama w domu! Gdzie byłaś?! Z kim się włóczyłaś?! – krzyczała plując przy tym. Jadwiga starła krople śliny z policzka.

– Pracowałam. Wiesz, że mam pracę. Musimy z czegoś żyć. – Naprawdę próbowała zachować spokój, ale głos jej drżał. Nie mogła powstrzymać dziecięcego strachu przed tą kobietą.

– A może masz kogoś! Może chodzisz z kimś za moimi plecami?! Tak jak twój ojciec… – głos matki przeszedł w chrapliwy szept, jakby w gardle coś jej utkwiło i zaczęło ją dusić. Jadwiga zacisnęła pięści. Znowu to samo. Znowu ten sam bezsensowny bełkot. Każdego dnia.

– Nie mogę tak dłużej! Mam dość! – wybuchnęła w końcu, nie mogąc już powstrzymać gniewu. – Nie masz prawa tak mnie traktować! Robię wszystko, żebyśmy mogły tu mieszkać, a ty tylko pijesz i mnie niszczysz!

Matka uśmiechnęła się szeroko, odsłaniając przy tym przegniłe zęby. Jej oczy, zwykle puste i zimne, nagle stały się zupełnie nieobecne.

– Nie masz pojęcia, co ja robię dla ciebie, Kalino. – Jej głos zmienił ton, stał się niski, niemal zwierzęcy. Jadwiga cofnęła się krok do tyłu, czując, jak coś zimnego przechodzi jej wzdłuż kręgosłupa.

– Idź spać, mamo – powiedziała już spokojniej, chcąc zakończyć tę absurdalną rozmowę. Ale matka nie zamierzała odpuścić. Zrobiła krok w jej stronę, ale potknęła się, a jej ciało osunęło na podłogę. Po jej nogach spływał powoli żółty, cuchnący płyn. Zsikała się. Jadwiga, przerażona, a może przede wszystkim zmęczona całą sytuacją, postanowiła pomóc jej wstać. Coś się jednak zmieniło. Kobieta chociaż cherlawa, wydała się niesamowicie ciężka, a ręce zacisnęły się na ramionach córki, wbijając paznokcie głęboko pod skórę.

– Mamo! – krzyknęła Jadwiga, próbując się wyrwać, ale było za późno. Matka jednym ruchem rzuciła nią o ścianę, tak mocno, że dziewczyna uderzyła plecami o zimny beton. Ból przeszył ją na wskroś. Leżała na podłodze, próbując gorączkowo złapać oddech. Była zdezorientowana, a jej oczy powoli się zamykały. Ktoś wszedł do mieszkania. Nie był to jednak żaden sąsiad ani znajomy. Jadwiga dostrzegła dwie zupełnie obce jej kobiety, ubrane w czarne, staromodne suknie.

Próbowała coś powiedzieć, ale głos nie chciał się wydobyć z jej gardła. Ciało odmawiało posłuszeństwa. Kręciło się jej w głowie, a ból w plecach rozrywał ją od środka.

Jedna z kobiet podeszła bliżej. 

– Może być naszą – szepnęła, głosem przesyconym spokojem i współczuciem. – Masz złamany kręgosłup. Powoli umierasz. Twój oddech zwalnia, a serce przestaje bić. Czujesz to, prawda? 

Próbowała coś odpowiedzieć, ale z jej ust wydobył się tylko cichy jęk. Kobieta patrzyła na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– Ale… – zaczęła druga, stojąca nieco dalej przy leżącej teraz nieruchomo matce. Jej głos był miękki, niemal kojący. – Nie musi tak być. Możemy ci pomóc, jeśli tylko tego chcesz.

– Pomóc… jak? – wykrztusiła dziewczyna, choć ledwie mogła poruszyć wargami. 

Kobieta, która była bliżej, wyciągnęła w jej stronę rękę.

– Wystarczy, że będziesz tego chciała i ujmiesz moją dłoń. Zwiążesz się z nami, a my uratujemy cię od śmierci. Będziesz mogła dalej żyć. W pełni zdrowa, silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej.

– A… co potem? – wyszeptała z trudem.

Kobieta uśmiechnęła się teraz szerzej, odsłaniając szereg ostrych zębów.

– Będziesz nasza, ale nie martw się, nie wymagamy wiele… To nie jest tak, że masz wybór, Jadwigo – namawiała ją, a jej głos był teraz pełen fałszywej troski. – Umierasz. Jeśli nam odmówisz, odejdziesz. A kto wtedy zajmie się twoją matką? Kto będzie żył twoim życiem? 

Jadwiga wstrzymała oddech. Ból był tak intensywny, że z trudem udawało się jej zachować przytomność. Myśl o matce przebiła się jednak przez mgłę bólu. Wiedziała, że jeśli odejdzie, tamta całkowicie się zatraci. Zostanie sama, w tym mieszkaniu, z butelkami taniego wina, aż pewnego dnia zniknie w tej samej samotności, w której zginął jej ojciec. A ona? Zginie tutaj, na zimnej podłodze, przyciśnięta własnym losem.

Kobiety czekały, spokojne, pewne siebie. 

– Czas ucieka.

Ostatkiem sił skinęła głową I ujęła wyciągniętą w jej kierunku dłoń.