Król jest nagi. Teraźniejszość (18+)

Część I. Pióro i krzyż.

„Gdy byłem mały, w te­le­wi­zji na okrą­gło pusz­cza­no same dobre se­ria­le i filmy, takie, gdzie mą­drość i spra­wie­dli­wość za­wsze były w cenie, a źli go­ście pry­mi­tyw­ni, prze­wi­dy­wal­ni i na stra­co­nej po­zy­cji. Ta­kich pro­duk­cji było na pęcz­ki. Nie wy­ma­ga­ły wiel­kiej, kosz­tow­nej re­kla­my, i oglą­da­li je wszy­scy, jak leci.

Nie wszyst­kie z nich po­zna­łem czy chcia­łem po­znać. Moja głowa my­śla­ła zu­peł­nie ina­czej niż u moich ko­le­gów, i choć bez­gra­nicz­nie ko­cha­łem ame­ry­kań­skich hero, wal­czą­cych z wro­ga­mi i zdraj­ca­mi we wła­snym rzą­dzie i na całym świe­cie, wo­la­łem ra­czej po­prze­stać na zwie­dza­niu no­wych, nie­zna­nych świa­tów i cy­wi­li­za­cji.

Nie chcę mówić, że kie­dyś było le­piej, ale na­praw­dę do­brze wspo­mi­nam te czasy. Nie jest tak tylko dla­te­go, bo byłem młody i nie mu­sia­łem się ni­czym mar­twić. Praw­dzi­wy powód jest zu­peł­nie inny. Pa­mię­tam, jak wiele razy sia­da­łem na dwo­rze, pa­trzy­łem w gwiaz­dy i my­śla­łem, że bez­den­na głu­po­ta, którą po­ka­zy­wa­no w te­le­wi­zji, na pewno nigdy się nie ob­ja­wi, bo prze­cież po­le­cie­li­śmy w ko­smos, zbu­do­wa­li­śmy mniej­sze niż szpil­ka kom­pu­te­ry, ogrom­ne stat­ki i sa­mo­lo­ty, wy­my­śli­li­śmy ośmio­ścież­kow­ce, ujarz­mi­li­śmy po­tę­gę atomu i zro­bi­li­śmy kilka in­nych na­praw­dę faj­nych rze­czy.

Jako na­sto­la­tek tro­chę z tego wszyst­kie­go wy­ro­słem, uwa­ża­jąc to za nie­zwy­kle dzie­cin­ne, ale dziś, jak pa­trzę z pew­nej per­spek­ty­wy, wiem, że rze­czy­wi­stość bar­dzo szyb­ko do­go­ni­ła fik­cję. Myślę, że to się stało głów­nie z jed­ne­go po­wo­du. Kon­kret­ne jed­nost­ki po­tra­fią być bar­dzo mądre, ale jako ga­tu­nek je­ste­śmy okrop­nie ża­ło­śni i głupi, i nawet jak ktoś nam pluje w twarz, to mó­wi­my, że to mała, nie­wiel­ka mżaw­ka, która zaraz na pewno przej­dzie.

To wy­par­cie po­tra­fi być na­praw­dę silne. Naj­bar­dziej było je widać, gdy jak ba­ra­ny szli­śmy pod strzy­kaw­ki rzeź­ni­ków, i cie­szy­li­śmy się, że do­sta­je­my kopa za kopem i trze­cią, piątą czy dzie­sią­tą dawkę tok­sycz­nej szpry­cy.

Czy hi­sto­ria z co­vi­dem nie wy­glą­da jak próby wpro­wa­dza­nia ko­mu­ni­zmu czy in­ne­go fa­na­ty­zmu?

Ko­lej­ne po­ko­le­nia for­su­ją te same szko­dli­we ide­olo­gie, nie pa­trząc na trupy i na­iw­nie my­śląc, że tym razem na pewno się uda.

Nie uda się, i naj­le­piej świad­czy o tym jedna, pro­sta rzecz.

Za­mknię­to nas w czte­rech ścia­nach, po­dzie­lo­no i na­pusz­czo­no jed­nych na dru­gich, po­wie­dzia­no, że je­ste­śmy sobie równi, po­mi­ja­jąc fakt, że każdy na swój spo­sób jest cu­dow­ny i nie­po­wta­rzal­ny, a męż­czy­znę i ko­bie­tę dzie­li praw­dzi­wa prze­paść. Od­wró­co­no i zo­hy­dzo­no różne po­ję­cia, z domu ro­biąc wię­zie­nie, z każ­de­go czło­wie­ka wroga, z de­mo­kra­tów ko­mu­ni­stów, a ze szcze­pio­nek pod­stęp­ną tru­ci­znę, dzia­ła­ją­cą na wielu płasz­czy­znach, po­wo­li i skry­cie. Upodlo­no nas tak mocno, że bar­dziej chyba się nie da, mimo to wal­czy­li­śmy nadal, in­stynk­tow­nie czu­jąc, co jest dobre, a co bar­dzo złe.

Cza­sa­mi na­cho­dzi mnie myśl, że na tym świe­cie zu­peł­nie nie dziwi obec­ność głu­po­ty. Wtła­cza­no ją całym na­ro­dom od uro­dze­nia, i my mie­li­śmy „Se­aqu­est” czy „Na­stęp­ne po­ko­le­nie”, a oni bez­gra­nicz­ną nie­na­wiść do są­sia­dów, ludzi i ca­łe­go życia w ogóle.

Tak.

Może i je­ste­śmy stra­co­nym po­ko­le­niem, ale pro­szę, nie my­śl­cie o nas źle.

Za­chły­snę­li­śmy się in­ter­ne­tem i ko­mór­ka­mi i nie wie­dzie­li­śmy, co z nimi po­cząć, ale na li­tość boską, kto nie po­peł­nia błę­dów?

Je­stem stary i nie mam siły wal­czyć. Przy zdro­wych zmy­słach trzy­ma mnie tylko na­dzie­ja, że ktoś to prze­czy­ta i zro­zu­mie, nawet po wielu la­tach, a w Pol­sce będą jesz­cze jed­nost­ki z do­miesz­ką pol­skiej krwi.

Że­gnaj­cie.

Życzę wam, że­by­ście sobie le­piej po­ra­dzi­li.

W mło­do­ści siła”

 

***

 

„Nie­któ­rzy uwa­ża­li go za me­sja­sza, inni za Elia­sza czy Je­re­mia­sza, a jesz­cze inni za no­we­go Jana Chrzci­cie­la. Jego dzia­ła­nia za­kra­wa­ły na cud, i kro­ni­ki mówią, że kulom nigdy się nie kła­niał. Przez lata ucho­dził prze­róż­nym pu­łap­kom, bez wy­tchnie­nia ob­na­ża­jąc per­fi­dię, cy­nizm tych, któ­rzy do­szli do per­fek­cji w nisz­cze­niu in­nych.

Wiel­ki mąż stanu żył w cza­sach, kiedy po ziemi cho­dzi­ło wielu fał­szy­wych pro­ro­ków. Steve, Mark i Bill zmie­ni­li życie mi­lio­nów, ale to on stał się praw­dzi­wym guru, jak kto woli, Bo­giem czy synem Boga, ewen­tu­al­nie sym­bo­lem zła, które trze­ba wy­pa­lać ogniem i siar­ką.

Kim był? Czło­wie­kiem na­masz­czo­nym przez wszech­świat? Anio­łem ze­sła­nym przez los? Nie­ziem­ską isto­tą, która była w sta­nie wy­czuć zbli­ża­ją­cą się śmierć?

Tego się nigdy nie do­wie­my. Nie wiemy nawet, co się z nim stało. Wszel­kie do­ku­men­ty za­gi­nę­ły pod­czas wiel­kie­go re­se­tu”.

 

***

 

„We loose total con­trol wi­tho­ut cen­so­ring so­cial media (…) Woke, we have to be woke. Less woke, more woke, but woke (…) You will be equal. You will own no­thing and will be happy (…) We can­not af­ford four more years like this. Our eno­no­my is wor­king per­fec­tly, but we will to­tal­ly chan­ge and fix it, from day one (…) We will switch page. This is our new way for­ward”

 

***

 

„Jeden z mi­liar­de­rów w kilka dni do­stał po­zwo­le­nie na zakup ponad dwu­stu dwu­dzie­stu sta­cji ra­dio­wych w całym USA, rów­no­cze­śnie inny mi­liar­der przez kilka mie­się­cy nie może wy­star­to­wać z ko­lej­ną misją ko­smicz­ną. Agen­cja re­gu­la­cyj­na nie po­tra­fi do­pa­trzeć się żad­nych uchy­bień, ale na­kła­da kary, rów­no­cze­śnie za­pew­nia­jąc, że szyb­ki start jest prio­ry­te­tem i cho­dzi o wy­prze­dze­nie in­ne­go mo­car­stwa, a mi­liar­der, sym­pa­tyk jed­ne­go z po­li­ty­ków, może się z nimi nie zga­dzać i za­wsze sko­rzy­stać z drogi są­do­wej.

Nie­ofi­cjal­ne źró­dła w De­par­ta­men­cie Obro­ny zgod­nie po­twier­dza­ją, że urzęd­ni­cy oba­wia­ją się tego czło­wie­ka, bo jego dzia­ła­nia wy­prze­dza­ją o lata świetl­ne wszyst­ko, co robią firmy do­to­wa­ne przez rząd”

 

***

 

„Słu­chaj­cie bra­cia. Ten, któ­re­go imie­nia wy­ma­wiać nie wolno, po­moc­ni­ków miał na całym świe­cie.

I obrzy­dza­li męż­czyzn ko­bie­tom, a ko­bie­ty nie chcia­ły wła­snych męż­czyzn. I męż­czyź­ni nie mogli pa­trzeć na ko­bie­ty, skrzy­wio­ne w za­pal­czy­wo­ści i próż­no­ści swo­jej. A dusza ich była brud­na. I ko­bie­ty cie­szy­ły się, że biją ich inni. I przy­cho­dzi­ły i pro­si­ły o to na ko­la­nach.

A tamci dzia­ła­li otwar­cie i skry­cie. I ra­bo­wa­li bied­nych i da­wa­li bo­ga­tym. I za­bi­ja­li całe na­ro­dy, wma­wia­jąc, że są ich ofia­ra­mi.

W cza­sach zgor­sze­nia nie było dzie­ci, a każdy, mały czy duży, star­szy czy młod­szy, sie­dział i pra­co­wał od zmierz­chu do świtu, ale nic z tego nie miał. Ucie­mię­że­ni nie mogli nic mówić, bo oskar­ża­no ich o mowę nie­na­wi­ści.

I ka­za­no wszyst­kim wiel­bić ohydz­two, bluź­nier­stwo i bał­wo­chwal­stwo. I za­bra­nia­no wiel­bić Pana.

I bę­dzie tak, aż na­sta­nie ja­sność. Amen”

 

***

 

„Pióra dy­plo­ma­tów i słowa ka­pła­nów, czy jak kto woli, po­li­ty­ka i re­li­gia, to dwie naj­więk­sze za­ka­ły ludz­ko­ści. Obie zbyt czę­sto po­py­cha­ją do za­bi­ja­nia i po­zwa­la­ją uspra­wie­dli­wić nawet naj­gor­sze pod­ło­ści”

 

***

 

„Lu­dzie osią­gnę­li pręd­kość kilku Ma­chów, po­tra­fią pro­du­ko­wać mi­liar­dy tran­zy­sto­rów w jed­nym ukła­dzie i wy­sy­łać sondy ko­smicz­ne poza Układ Sło­necz­ny.

Czy na­praw­dę ktoś wie­rzy w to, że wszyst­ko, co dzie­je się na świe­cie, nie jest przez kogoś ste­ro­wa­ne? Czy na­praw­dę nikt nie wie, jakie skut­ki może mieć psy­chicz­na czy fi­zycz­na ka­stra­cja w wieku kilku, kil­ku­na­stu lat albo sto­so­wa­nie róż­nych che­mi­ka­liów?”

 

***

 

„Po­li­cja zo­sta­ła oskar­żo­na o bru­tal­ność pod­czas usu­wa­nia eko­lo­gów blo­ku­ją­cych jedną z głów­nych ulic w mi­lio­no­wej sto­li­cy. Ad­wo­kat po­szko­do­wa­nych pod­no­si po­wsta­nie uszczerb­ku na zdro­wiu psy­chicz­nym, spo­wo­do­wa­ny za­sto­so­wa­niem kaj­da­nek i prze­wo­że­niem jego klien­tów sa­mo­cho­dem typu fur­gon. W tej spra­wie in­ter­we­nio­wa­ły już licz­ne fun­da­cje, swoją opi­nię wy­ra­zi­ła rów­nież Unia Eu­ro­pej­ska, gro­żąc su­ro­wy­mi ka­ra­mi”

 

***

 

„Hi­sto­rię za­wszą piszą zwy­cięz­cy. Duża część z tego, co uczą nas w szko­le, to mocna nie­praw­da albo nie­praw­da po­łą­czo­na z ele­men­ta­mi praw­dy. To po­wo­du­je, że na­praw­dę trud­no do­wie­dzieć się, jak było. Nie trze­ba nawet do­da­wać, że naj­czę­ściej naj­bar­dziej za­kła­ma­na jest wie­dza o wy­da­rze­niach, w któ­rych ma­so­wo cier­pie­li albo gi­nę­li naj­bied­niej­si. Do­ty­czy to nie tylko hi­sto­rii naj­now­szej, ukry­tej w gąsz­czu pa­ra­gra­fów i ści­śle taj­nych do­ku­men­tów, ale rów­nież cza­sów sta­ro­żyt­nych i ca­łych kul­tur i cy­wi­li­za­cji, które teo­re­tycz­nie nigdy nie ist­nia­ły”

 

Część II. Kon­kre­ty

Wiel­ka po­sia­dłość gdzieś na od­lu­dziu

– Wi­ta­my wszyst­kich! – Młoda, uśmiech­nię­ta ko­bie­ta z mi­kro­fo­nem ro­zej­rza­ła się po sali peł­nej fi­na­li­stów jed­ne­go z kon­kur­sów pięk­no­ści, or­ga­ni­zo­wa­nych dla wta­jem­ni­czo­nych w klu­bach w całym kraju. – Przed wami wiel­ki finał! Baw­cie się i ko­rzy­staj­cie! Dzi­siaj nie ma żad­nych ogra­ni­czeń i zasad!

Za jej ple­ca­mi za­czął grać jeden ze zna­nych ze­spo­łów, tym­cza­sem setka zdro­wych ko­biet i męż­czyzn po­wo­li ro­ze­szła się po sali głów­nej, bę­dą­cej cen­tral­nym miej­scem wiel­kiej, im­po­nu­ją­cej willi. Lu­dzie de­lek­to­wa­li się szam­pa­nem, je­dze­niem i winem, cały czas usłuż­nie do­no­szo­nym przez dzie­siąt­ki kel­ne­rów. At­mos­fe­ra szyb­ko ule­ga­ła od­prę­że­niu, i wszy­scy za­czę­li za­cho­wy­wać się bar­dziej swo­bod­nie, ko­rzy­sta­jąc z uro­ków par­kie­tu i ba­se­nu przed bu­dyn­kiem. Młode, wy­spor­to­wa­ne ciała do­ma­ga­ły się uciech, tu i tam za­czął po­ja­wiać się biały pro­szek, i pa­no­wie i panie chęt­nie po­zby­li się ubrań. Za­ba­wa roz­krę­ca­ła się na dobre w opa­rach nar­ko­tycz­ne­go dymu i set­kach li­trów al­ko­ho­lu i in­nych uży­wek.

– Masz kup­ców? – Orgii przy­glą­dał się z bal­ko­nu jeden z wła­ści­cie­li po­sia­dło­ści, zwra­ca­jąc się do sto­ją­ce­go obok wie­lo­let­nie­go wspól­ni­ka w in­te­re­sach.

– Wszyst­ko przy­go­to­wa­ne. Ba­da­nia po­twier­dza­ją zgod­ność tka­nek, i ich przy­dat­ność do tego, co chcą klien­ci.

– Nie może być żad­nych wpa­dek.

– Prasa nadal myśli, że to spra­wa gan­gów.

– I niech tak po­zo­sta­nie. Co z tik-to­ka­mi i on­ly-fans?

– Wzrost o ty­siąc pro­cent. Dzie­cia­ki lgną jak muchy do miodu.

 

***

 

Po­ra­nek za­stał więk­szość uczest­ni­ków im­pre­zy w środ­ku, w spe­cjal­nie przy­go­to­wa­nych sy­pial­niach. Resz­ta, kil­ka­na­ście osób, spała przy ba­se­nie i w głów­nej sali. Lu­dzie byli otu­ma­nie­ni i spe­cjal­nie nie zwra­ca­li uwagi na kil­ka­na­ście ekip, które usy­pia­ły ich za­strzy­kiem czy przez maskę i ukła­da­li na no­szach, a potem po­wo­li, me­to­dycz­nie, wy­no­si­li do windy.

 

***

 

Willa miała na dole około sto po­ko­jów, po­dzie­lo­nych na dwa po­zio­my, w któ­rych mie­ści­ły się sale ope­ra­cyj­ne, po­ko­je do zabaw, sy­pial­nie i inne po­miesz­cze­nia.

– AAAAAA! – W pod­zie­miach co chwi­la sły­chać było krzy­ki, gdy dok­to­rzy i pra­cow­ni­cy za­czy­na­li bo­le­sną ope­ra­cję po­bie­ra­nia or­ga­nów albo za­bie­ra­li się do dys­cy­pli­no­wa­nia nie­do­szłych zwy­cięz­ców, roz­po­czy­na­jąc długą i żmud­ną ope­ra­cję ro­bie­nia z nich nie­wol­ni­ków, speł­nia­ją­cych spe­cy­ficz­ne wy­ma­ga­nia no­wych panów.

– To chyba nigdy się nie skoń­czy. – Sko­men­to­wał z uśmie­chem jeden ze straż­ni­ków przy win­dach na po­zio­mie minus jeden, znany z sa­dy­stycz­ne­go trak­to­wa­nia więź­niów. – A wi­dzia­łeś tę małą, z trój­ki?

– Stówa, że przed koń­cem ty­go­dnia da sobie na­srać i jesz­cze po­pro­si o wię­cej – dodał jego ko­le­ga.

– Stoi.

– Wy­pu­ści­cie mnie? – za­cze­pił ich męż­czy­zna, nio­są­cy małą lo­dów­kę. – Tym razem wą­tro­ba i serce.

– Tylko nie spieprz spra­wy, jak ostat­nio. He he. – Straż­nik przy­po­mniał sobie, jak ostat­nio bie­ga­li za psami, które roz­włó­czy­ły czy­jeś je­li­ta.

 

Sie­dzi­ba jed­nej z firm zbro­je­nio­wych

– Po­trze­bu­je­my tego kon­trak­tu! I nie mów mi, co mamy robić! Do­sta­li­ście wy­star­cza­ją­co dużo pie­nię­dzy, żeby prze­ko­nać ge­ne­ra­łów! – Jeden z me­na­dże­rów wy­so­kie­go szcze­bla ze zło­ścią rzu­cił te­le­fo­nem o ścia­nę i po chwi­li, zde­ner­wo­wa­ny, na­ci­snął przy­cisk na biur­ku przy­wo­łu­ją­cy se­kre­tar­kę.

Ko­bie­ta po­ja­wi­ła się w se­kund i w mil­cze­niu schy­li­ła głowę, przy­zwy­cza­jo­na do wy­bu­chów szefa, ocze­ku­jąc kary lub re­pry­men­dy, która za­zwy­czaj koń­czy­ła się ostrym sek­sem.

– We­zwij szefa dzia­łu dro­nów. I wynoś się.

Se­kre­tar­ka wy­szła, a on wziął z szu­fla­dy ko­lej­ny apa­rat, wy­krę­cił numer i spo­koj­nie rzu­cił do słu­chaw­ki:

– Na dwu­na­stą chcę mieć pre­mie­ra. A na trzy­na­stą tego dru­gie­go, z opo­zy­cji. Tak, obie stro­ny mają do­stać to samo. I nie ob­cho­dzi mnie, jak to ozna­czy­cie. Dla mnie to mogą być nawet gu­mo­we gówna z Hong­kon­gu.

 

Wię­zie­nie w jed­nym z kra­jów trze­cie­go świa­ta

– Ten mały, z ta­tu­aża­mi, ma być po­cię­ty. Chce­my całą jego skórę. A tego weź­mie­my na walki. – Męż­czy­zna w gar­ni­tu­rze za­trzy­mał obraz z kamer i bez żad­nych emo­cji po­ka­zał pal­cem na ska­za­ne­go na do­ży­wo­cie więź­nia, który sta­no­wił dobry ma­te­riał na zwy­cięz­cę w nie­le­gal­nych wal­kach bez zasad. – Staw­ka jak ostat­nio.

– Jasne. Będą cze­kać pod ko­niec dnia. A co z tym ostat­nim, je­że­li mogę za­py­tać?

– Nie spra­wił się. Dał się za­mknąć w ko­mo­rze. Wy­trzy­mał pół go­dzi­ny z kwa­sem i zo­stał spa­lo­ny.

– Strasz­na szko­da.

– Nie mar­twię się. Szyb­ko od­ro­bi­my stra­ty. Wzbu­dzi­li­śmy za­in­te­re­so­wa­ni bo­ga­tych ludzi.

– Rosja czy Emi­ra­ty?

– Pudło.

 

Jeden z biu­row­ców w NYC

– Nu­me­rze sie­dem, jak wy­glą­da po­stęp pro­jek­tu an­te­na?

– Sie­dem­dzie­siąt pięć pro­cent. Zgod­nie z pla­nem.

– Nu­me­rze trzy, co z owa­da­mi?

– Zmo­dy­fi­ko­wa­ne musz­ki dzia­ła­ją zgod­nie z sy­mu­la­cja­mi. Stra­ty zgod­ne z sy­mu­la­cja­mi. Tylko sto ty­się­cy. De­par­ta­ment Obro­ny jest bar­dzo za­do­wo­lo­ny.

– Nu­me­rze pięć, jak wy­glą­da spra­wa wi­ru­sa?

– Maski do­tar­ły do trzy­dzie­stu kra­jów. Lu­dzie wciąż nimi od­dy­cha­ją. W USA sie­dem­dzie­siąt ty­się­cy za­ra­żo­nych dzien­nie. Po­świę­ce­nie na­szych agen­tów nie po­szło na marne.

– Nie zo­sta­nie im to za­po­mnia­ne. Jak wy­glą­da roz­li­cze­nia z ko­le­ga­mi z Hong Kongu?

– Trzy ty­się­cy ko­biet i dwa ty­sią­ce męż­czyzn, do tego trzy­sta dzie­ci. Nasi part­ne­rzy nie zgła­sza­li żad­nych za­strze­żeń.

– A ich żywy towar?

– Roz­wie­zio­ny po całym wy­brze­żu.

 

Pol­ska

Brą­zo­we ar­cha­icz­ne au­to­sa­ny prze­wo­zi­ły nie­świa­do­mych ni­cze­go żoł­nie­rzy. Jeden z au­to­bu­sów nagle za­trzy­mał się na to­rach, a po chwi­li wje­chał w niego tram­waj.

– To nie moja wina. Lu­dzie. Ra­tun­ku – za­rze­kał się mo­tor­ni­czy, wy­cią­gnię­ty ze środ­ka przez roz­sza­la­ły tłum, który nagle po­ja­wił się wokół.

– Dy­wer­sja! Lu­dzie, dy­wer­sja! – krzy­cze­li wszy­scy. – Ruscy agen­ci!

Za­czę­ło do­cho­dzić do sa­mo­są­dów, a ja wi­dzia­łem, że na uli­cach nie­spo­dzie­wa­nie po­ja­wi­ły się pro­wi­zo­rycz­ne za­po­ry. Ucie­kłem pod dom, uru­cho­mi­łem ter­kot­kę i pró­bo­wa­łem po­je­chać do skle­pu po wodę, roz­bi­ja­jąc się po kra­węż­ni­kach i znisz­czo­nych dro­gach. Po­czu­łem, że zbli­ża się wojna, a nasz kraj zo­stał po­świę­co­ny jak pio­nek na ogrom­nej sza­chow­ni­cy. De­cy­zję pod­ję­li biu­ro­kra­ci i po­li­ty­cy, któ­rzy nigdy tu nie byli i my­śle­li, że jak od­da­dzą komuś tro­chę na­szej ziemi, to unik­ną ko­lej­nej wojny w re­gio­nie.

Nagle nad sobą zo­ba­czy­łem dzie­siąt­ki smug. Za­trzy­ma­łem auto i wy­sia­dłem, pa­trząc na po­ci­ski, które naj­wy­raź­niej le­cia­ły na za­chód.

Na moich oczach jeden z nich za­czął się zni­żać.

Wszyst­ko za­dzia­ło się jakby w zwol­nio­nym tem­pie. Zo­ba­czy­łem ja­sność i grzy­ba, a po chwi­li do­tarł do mnie grzmot. Dwie se­kun­dy póź­niej cały świat po­chło­nę­ły pło­mie­nie.

 

***

 

– Aaaaaa! – Otwo­rzy­łem oczy, cały czas drżąc.

Otar­łem oczy.

Mu­sia­łem na chwi­lę przy­snąć, a mój sen był tak re­ali­stycz­ny, że aż prze­ra­żał.

Sie­dzia­łem za­spa­ny w au­to­bu­sie i pa­trzy­łem na twa­rze zmę­czo­nych Po­la­ków, uwi­kła­nych w kul­tu­rę za­pie­dro­lu tak mocno, że nie mieli siły na ko­men­to­wa­nie tego, co się wokół nich dzie­je. Przede mną mocno roz­py­cha­ła się jakaś Ukra­in­ka, za­pew­ne my­ślą­ca, że po trzech la­tach wszyst­ko jej się na­le­ży, a ja z prze­ra­że­niem za­uwa­ży­łem, jak bar­dzo jest mi to obo­jęt­ne.

Ten świat róż­nił się to od re­klam, gdzie mło­dzi, wy­spor­to­wa­ni lu­dzie w ogóle nie pra­co­wa­li, żyjąc w ogrom­nych wil­lach i cie­sząc się obrzy­dli­wym bo­gac­twem i nie­na­gan­nym zdro­wiem, zu­peł­nie jak w Ely­sium.

Ziew­ną­łem i nie­mal au­to­ma­tycz­nie za­czą­łem coś scrol­lo­wać, pró­bu­jąc się roz­bu­dzić.

– Je­że­li twoja kul­tu­ra, re­li­gia i kraj są takie dobre, to dla­cze­go je­steś w kraju chrze­ści­jań­skim? – Na ekra­nie te­le­fo­nu wi­dzia­łem wy­krzy­wio­ne­go z wście­kło­ści męż­czy­znę, który nie ra­czył od­po­wie­dzieć, tylko od razu za­czął bić tego, kto na­gry­wał.

Za­my­śli­łem się.

Rządy od lat nisz­czy­ły wła­sną go­spo­dar­kę i dzi­wi­ły się, że lu­dzie nie chcą mieć dzie­ci, a zaraz potem do­kła­da­ły ko­lej­ne po­dat­ki i ob­cią­że­nia. Roz­da­wa­no przy­wi­le­je ano­ni­mo­wym, nie­zasz­cze­pio­nym na­jeźdź­com, zaś ro­dzi­ce nie mogli wy­cho­wy­wać po­tom­stwa, bo de­cy­zje coraz czę­ściej po­dej­mo­wa­ło pań­stwo, dzia­ła­ją­ce jak schi­zo­fre­nik, i nie da­ją­ce mło­dym moż­li­wo­ści gło­so­wa­nia, za to pro­mu­ją­ce wśród nich moż­li­wość po­zwa­nia ojca czy zmia­ny płci.

Pol­ska wciąż miała do za­ofe­ro­wa­nia kilka lep­szych rze­czy niż tak zwane no­wo­cze­sne, po­stę­po­we kraje, ale jak długo?

Dre­no­wa­no nasze za­so­by, a zdraj­cy pol­skie­go na­ro­du cie­szy­li się, żyjąc tak, jakby po nich miał być tylko potop. Cały czas po­ja­wia­li się równi i rów­niej­si, i wszy­scy byli sobie wil­kiem. Pie­nią­dze kre­owa­no z po­wie­trza, a ludzi za­trud­nia­no na pod­sta­wie tego, do któ­re­go kibla cho­dzą. Prze­py­cha­no nawet naj­więk­sze non­sen­sy, włą­cza­jąc w to licz­ne wojny i wo­jen­ki, i Go­ebels pew­nie miał­by się czego od nas uczyć.

To była rów­nia po­chy­ła, zu­peł­nie jak w USA, gdzie ni­ko­mu nie było na rękę, żeby gło­so­wać mogli wy­łącz­nie oby­wa­te­le z waż­nym pra­wem jazdy, a sześć­dzie­siąt minut wy­wia­du z kan­dy­dat­ką na pre­zy­den­ta po­cię­to i prze­ro­bio­no do dwu­dzie­stu, ro­biąc dwie zu­peł­nie inne wer­sje, bo naj­wy­raź­niej nie miała zbyt wiele do po­wie­dze­nia. Ko­bie­cie za­rzu­ca­no pla­giat i wiele in­nych rze­czy, ale jakoś ni­ko­mu to nie prze­szka­dza­ło.

Ten świat klau­nów naj­le­piej pod­su­mo­wał pre­zy­dent Ma­cron, mó­wiąc, że jesz­cze kilka lat i Unia prze­sta­nie być kon­ku­ren­cyj­na, i to w sy­tu­acji, gdy była lata świetl­ne za kon­ku­ren­cją.

Cza­sa­mi ża­ło­wa­łem, że nie uro­dzi­łem się w cza­sach, gdy bu­do­wa­no takie wspa­nia­ło­ści jak szyb­ki, smu­kły Con­cor­de czy mo­nu­men­tal­ny kanał la Man­che. I że nie mia­łem ta­kich gier i wol­no­ści jak moi ro­dzi­ce albo nie wi­dzia­łem na żywo kon­cer­tu na We­mbley. Moją ra­dość za­bra­ło Sweet Baby Inc. i inni, naj­wy­raź­niej pra­cu­ją­cy dla rządu, a może WHO czy WEF. Wci­ska­li swoją brzy­do­tę i nie­na­wiść do bia­łych męż­czyzn i ko­biet, dzi­wiąc się, że znacz­nie więk­sze po­par­cie mają pro­duk­cje z Azji.

A może wła­śnie o to cho­dzi­ło?

 

MIT

– Na ko­lej­nym slaj­dzie mamy in­for­ma­cje o sy­tu­acji z tego roku. Le­gal­nie dzia­ła­ją­ca firma z licz­ny­mi rzą­do­wy­mi po­wią­za­nia­mi i kon­trak­ta­mi przy­go­to­wa­ła wa­dli­wy kod, który de­sta­bi­li­zo­wał różne wer­sje Win­dows. Pro­ble­my widać było na lot­ni­skach, na kolei, w szpi­ta­lach i wielu in­nych miej­scach. Stra­ty na całym świe­cie sza­co­wa­no na setki mi­lio­nów do­la­rów, a cała sy­tu­acja po­ka­za­ła pod­sta­wo­we pro­ble­my z ar­chi­tek­tu­rą sys­te­mu ope­ra­cyj­ne­go, który naj­wy­raź­niej nie zo­stał za­bez­pie­czo­ny przed po­dob­ny­mi uster­ka­mi. Mi­cro­soft po­kręt­nie tłu­ma­czył, że do­stęp zo­stał udo­stęp­nio­ny na żą­da­nie Unii Eu­ro­pej­skiej, zu­peł­nie jed­nak po­mi­jał fakt, że naj­więk­szą sła­bo­ścią jest sama obec­ność ste­row­ni­ków w try­bie jądra i nie­wy­star­cza­ją­ca ja­kość te­stów au­to­ma­tycz­nych i cer­ty­fi­ka­cji, które po­win­ny wy­kry­wać po­dob­ne pro­ble­my. Zadam teraz py­ta­nie, na które chyba wszy­scy znamy od­po­wiedź. Czy firma Mi­cro­soft nie po­win­na się sku­pić tylko na two­rze­niu bez­piecz­ne­go sys­te­mu z mo­du­lar­ną bu­do­wą i sys­te­ma­mi sa­mo­na­pra­wy? Weźmy sys­tem pli­ków RefS, który przez lata nie był do­stęp­ny dla zwy­kłych użyt­kow­ni­ków, a mógł istot­nie zwięk­szyć bez­pie­czeń­stwo za­pi­su da­nych. Przy­po­mnij­my In­ter­net Explo­re­ra, do­stęp­ne­go w po­sta­ci bi­blio­tek dłu­gie lata po jego ofi­cjal­nym usu­nię­ciu. Myślę, że za­koń­czy­my nasz wy­kład w tym mo­men­cie, a ja po­pro­szę pań­stwa o przy­go­to­wa­nie listy po­dob­nych przy­kła­dów. Czy są ja­kieś py­ta­nia do tego punk­tu? – Jeden z uty­tu­ło­wa­nych pro­fe­so­rów MIT ro­zej­rzał się po sali peł­nej peł­nej stu­den­tów. – Nie ma. I bar­dzo do­brze. Dzię­ku­ję pań­stwu.

Za­ję­cia zo­sta­ły za­koń­czo­ne, a on za­czął się zbie­rać. Był zmę­czo­ny i mocno znu­dzo­ny. Przez całe za­wo­do­we życie wi­dział hi­po­kry­zję tych, któ­rzy mó­wi­li o bez­pie­czeń­stwie, a na końcu i tak pa­trzy­li przez pry­zmat bu­dże­tu. Kie­dyś pró­bo­wał z nimi dys­ku­to­wać, potem pro­po­no­wał po­praw­ki, aż w końcu, zgorzk­nia­ły i za­po­mnia­ny, zo­stał przy­ję­ty do pracy aka­de­mic­kiej.

Męż­czy­zna wy­szedł z bu­dyn­ku. Mocno pa­da­ło. Szedł w kie­run­ku sta­cji ko­lej­ki. Nagle usły­szał tuż za sobą klak­son sa­mo­cho­du, który go minął, ochla­pał i gwał­tow­nie przy­spie­szył.

Pro­fe­sor przez chwi­lę miał ulot­ne wra­że­nie, że unik­nął śmier­ci. Chwi­lę po­stał, potem wzru­szył ra­mio­na­mi i ru­szył dalej.

W domu miał wra­że­nie, że coś się zmie­ni­ło. Rze­czy stały niby na swoim miej­scu, jed­nak nie­któ­re zo­sta­ły jakby prze­su­nię­te.

Uru­cho­mił kom­pu­ter i za­czął prze­glą­dać wia­do­mo­ści.

„Twoje konto zo­sta­ło za­wie­szo­ne. Opu­bli­ko­wa­łeś in­for­ma­cje nie­zgod­nie z za­sa­da­mi spo­łecz­no­ści”

W mailu nie było moż­li­wo­ści od­wo­ła­nia. Pro­fe­sor wie­dział, że zwo­ła­no sąd kap­tu­ro­wy i wy­da­no wyrok bez prawa do obro­ny. Ca­łość mogła być nawet zro­bio­na przez au­to­mat, za­pro­gra­mo­wa­ny przez skrzy­wio­ne­go na­sto­lat­ka z od­chy­le­nia­mi w lewą stro­nę. Ser­wis mógł to robić, bo był for­mal­nie wła­sno­ścią pry­wat­nej firmy, a że sta­no­wi­ło to być albo nie być w dużej czę­ści cy­ber­prze­strze­ni, ni­ko­go to nie ob­cho­dzi­ło.

Pro­fe­sor pa­trzył na re­kla­my i inny spam, w końcu jed­nak do­szedł do cze­goś, co wy­wo­ła­ło w nim przy­spie­szo­ne bicie serca.

– O mój Boże. – Męż­czy­zna ukrył twarz w dło­niach, z prze­ra­że­niem pa­trząc na listę po­dat­no­ści klu­czo­wych sys­te­mów w naj­po­tęż­niej­szym kraju na świe­cie.

In­tu­icja pod­po­wia­da­ła mu, że to nie tylko głupi żart.

 

Ber­ke­ley

– Nie za­sko­czę chyba ni­ko­go, je­że­li po­wiem, że w ostat­nich dzie­się­cio­le­ciach naj­bar­dziej i naj­szyb­ciej roz­wi­nę­ły się pro­duk­ty, dzię­ki któ­rym można kon­tro­lo­wać ludzi. – Znany pro­fe­sor ro­zej­rzał się po wy­peł­nio­nej po brze­gi sali, się­gnął po szklan­kę i wypił łyk wody, a potem spo­koj­nie kon­ty­nu­ował dalej. – Weźmy na przy­kład te­le­fo­ny ko­mór­ko­we, do­to­wa­ne przez rząd chiń­ski, choć nie tylko. Nie za­po­mi­naj­my o funk­cji Re­call w sys­te­mie Win­dows, teo­re­tycz­nie opcjo­nal­nej, w prak­ty­ce nie­zbęd­nej do pracy me­ne­dże­ra pli­ków. Innym przy­kła­dem są chmu­ry da­nych, ser­wi­sy spo­łecz­no­ścio­we i wszel­kie­go ro­dza­ju abo­na­men­ty czy moż­li­wość za­ku­pu li­cen­cji cy­fro­wych albo peł­no­płat­ne płat­no­ści wy­łącz­nie za cza­so­we ko­rzy­sta­nie z pro­duk­tu za­miast za płytę czy wer­sję do po­bra­nia. Wie­lo­krot­nie mie­li­śmy do czy­nie­nia z sy­tu­acja­mi, gdy w wy­ni­ku błędu czy ce­lo­wej dzia­łal­no­ści od­bie­ra­no czy­jąś wła­sność, i do­pie­ro na­gła­śnia­nie tego w me­diach po­wo­do­wa­ło, że ta czy tamta kor­po­ra­cja zmie­ni­ła zda­nie.

– Czy uważa pan, że obec­ne roz­wią­za­nia są nie­do­bre?

– Kor­po­ra­cje mają długą hi­sto­rię wpro­wa­dza­nia na rynek pro­duk­tów z błę­da­mi. Jest to bar­dzo wy­god­ne dla rzą­dów, wy­ko­rzy­stu­ją­cych je i chcą­cych spra­wo­wać kon­tro­lę nad sys­te­ma­mi sprze­da­wa­ny­mi innym kra­jom, po­ten­cjal­nie wro­gom. Cza­sa­mi ob­ra­ca się to prze­ciw­ko nas samym, co po­twier­dzi­ły Chiny, ła­miąc tylne furt­ki na na­szym te­ry­to­rium, które miały być użyte w przy­pad­ku wojny. Do tego do­cho­dzi źle poj­mo­wa­ne cię­cie kosz­tów i to, że ma­na­ge­ro­wie opie­ra­ją się na ra­por­tach, a te czę­sto są kiep­skiej ja­ko­ści albo po­ka­zu­ją tylko to, co ak­cjo­na­riu­sze chcą zo­ba­czyć. Nie ma ure­gu­lo­wań praw­nych zwią­za­nych z od­po­wie­dzial­no­ścią karną za de­cy­zje po­dej­mo­wa­ne nie­zgod­nie ze sztu­ką. W obec­nym świe­cie w przy­pad­ku ogrom­nej awa­rii pra­cow­ni­cy roz­kła­da­ją ręce i mówią, że opie­ra­li się na do­stęp­nych da­nych albo nie mogli prze­wi­dzieć po­dob­ne­go przy­pad­ku. To wszyst­ko trze­ba zmie­nić.

– Czyli kor­po­ra­cje to samo zło?

– I tak i nie. Gdyby nie duże firmy, nie da­ło­by się wy­pro­du­ko­wać ukła­dów sca­lo­nych z mi­liar­da­mi tran­zy­sto­rów, z dru­giej stro­ny im więk­sza or­ga­ni­za­cja, tym bar­dziej idzie w za­par­te w razie pro­ble­mów, nawet wtedy, gdy fakty są oczy­wi­ste. Weźmy dla przy­kła­du to, że Intel to­le­ro­wał w umo­wach part­ner­skich pro­du­ko­wa­nie płyt głów­nych, które się wy­gi­na­ły i nie przy­le­ga­ły do ukła­du chło­dze­nia. Innym przy­kła­dem mogą być ukła­dy trzy­na­stej i czter­na­stej ge­ne­ra­cji, gdzie pró­bo­wa­no prze­rzu­cać od­po­wie­dzial­ność z firmy na firmę czy na sa­mych użyt­kow­ni­ków. Do tego do­cho­dzą to­pią­ce się wtycz­ki do kart gra­ficz­nych, pasta ter­mo­prze­wo­dzą­ca, która de­gra­du­je się po kilku mie­sią­cach, czy wma­wia­nie, że sprzęt zo­stał za­la­ny.

– No ale nie wszyst­ko jest złe. Ko­lej­ne ge­ne­ra­cje urzą­dzeń są bar­dziej eko­lo­gicz­ne.

– Nie do końca. Kie­dyś można było wy­mie­niać ele­men­ty od­dziel­nie. Po­zwa­la­ło to wy­bie­rać kom­po­nen­ty, żeby były naj­lep­sze, i wszyst­ko na­pra­wiać, jak rów­nież stop­nio­wo uno­wo­cze­śniać. Teraz za­zwy­czaj wy­mie­nia się ca­łość na coś in­ne­go, co ge­ne­ru­je masę śmie­ci. Do tego nie wszyst­kie nowe pro­duk­ty są bar­dziej oszczęd­ne. Weźmy cho­ciaż­by sa­mo­cho­dy, które już kie­dyś spa­la­ły litr do pół­to­ra pa­li­wa, ewen­tu­al­nie trzy w wer­sji pię­cio­oso­bo­wej, wszyst­ko oczy­wi­ście w za­leż­no­ści od mo­de­lu.

– Mamy elek­try­fi­ka­cję.

– Ta jest roz­wią­za­niem tym­cza­so­wym. Prze­no­si­my ge­ne­ra­cję za­nie­czysz­czeń w inne miej­sca na świe­cie. To jest po­dob­nie jak z fa­bry­ka­mi. Za­my­ka­my je, a potem co­dzien­nie przy­wo­zi­my ich pro­duk­ty ogrom­ny­mi stat­ka­mi czy sa­mo­lo­ta­mi.

– Czyli jed­nak wszyst­ko jest pana zda­niem źle?

– Nie, oczy­wi­ście, że nie. Pro­blem jest w tym, jak dzia­ła wiele ele­men­tów na­sze­go sys­te­mu. Dużo firm chce, że­by­śmy wy­mie­nia­li ich pro­duk­ty jak naj­szyb­ciej, z kolei inne pró­bu­ją wy­dłu­żyć ten czas do mak­si­mum. Weźmy na przy­kład wy­szu­ki­war­ki, gdzie szyb­kie zna­le­zie­nie wia­do­mo­ści ozna­cza opusz­cze­nie stro­ny, co jest sprzecz­ne z in­te­re­sem pro­du­cen­ta. Już teraz zda­rza się ofe­ro­wa­nie eks­trak­tów z ory­gi­nal­nych stron źró­dło­wych, zmniej­sza­ją­cych na nich ruch prak­tycz­nie do zera. To po­dob­ny me­cha­nizm jak w me­diach spo­łecz­no­ścio­wych, rów­nież zu­bo­ża­ją­cych i spły­ca­ją­cych wszyst­ko wokół. Pro­szę też spoj­rzeć na znane ser­wi­sy au­kcyj­ne, gdzie można zna­leźć ty­sią­ce pod­ra­bia­nych pro­duk­tów. Ich obec­ność wszyst­kim się opła­ca. Por­tal, nawet jak musi przy­jąć re­kla­ma­cje mi­lio­nów klien­tów, to i tak wy­cho­dzi na swoje. Z in­nych branż można wy­mie­nić cho­ciaż­by le­gen­dar­ną ja­kość firmy Bo­eing albo afery z eks­pe­ry­men­tal­ny­mi pre­pa­ra­ta­mi me­dycz­ny­mi, które za­pro­jek­to­wa­ne zo­sta­ły przez woj­sko. Smut­na praw­da jest nie­ste­ty taka, że wiele z tego, co jest nam pro­po­no­wa­ne, nie jest dla nas zbyt dobre.

– Pan chyba mocno prze­sa­dza.

– Chciał­bym, żeby tak było. Weźmy cho­ciaż kul­tu­rę. Pro­szę spoj­rzeć na za­my­ka­nie róż­nych ser­wi­sów i ka­so­wa­nie kopii dzieł, które nor­mal­nie nie będą nigdy udo­stęp­nio­ne, bo firmy nie mają w tym żad­ne­go in­te­re­su.

– Wła­sność in­te­lek­tu­al­ną trze­ba chro­nić.

– To dla­cze­go po­zy­wa się użyt­kow­ni­ków, a kor­po­ra­cje mogą tre­no­wać AI na całej za­war­to­ści in­ter­ne­tu? Obec­nie są stwo­rzo­ne bar­dzo nie­bez­piecz­ne pre­ce­den­sy, i spo­tkać można ar­ty­stów, któ­rzy uży­wa­ją mo­de­li AI do two­rze­nia gra­fik i obu­rza­ją się, gdy te zo­sta­ną gdzieś wy­ko­rzy­sta­ne.

– Ist­nie­ją już od­po­wied­nie re­gu­la­cje w tym za­kre­sie.

– Prawo pa­ten­to­we jest nie­wy­dol­ne, co wię­cej nie­któ­re kraje w ogóle się nim nie przej­mu­ją i zy­sku­ją po­dwój­nie, bo ich kon­ku­ren­cja jest ogra­ni­czo­na i musi wno­sić opła­ty, a one nie.

 

Kon­fe­ren­cja jed­nej z kan­dy­da­tek na urząd gu­ber­na­to­ra

– Tym razem weź­mie­my pod uwagę dwa pro­duk­ty, płat­ki śnia­da­nio­we skie­ro­wa­ne dla dzie­ci, pro­du­ko­wa­ne przez jedną firmę. Wpierw jedno opa­ko­wa­nie, sprze­da­wa­ne w Ka­na­dzie. – Ko­bie­ta się­gnę­ła po pacz­kę, ro­ze­rwa­ła ją i po­ka­za­ła pacz­kę żół­tych kó­łe­czek. – A teraz ta sama marka, ale z rynku ame­ry­kań­skie­go. – Kan­dy­dat­ka otwo­rzy­ła dru­gie opa­ko­wa­nie i za­de­mon­stro­wa­ła znacz­nie więk­szą ilość płat­ków w róż­nych ko­lo­rach. – Wer­sja na nasz rynek za­wie­ra wszyst­kie moż­li­we sztucz­ne barw­ni­ki, do tego masę róż­nych do­dat­ków, do­dat­ko­wo opa­ko­wa­nia są więk­sze. To jest świa­do­me tru­cie przy­szłych po­ko­leń.

 

Sto­do­ła w jed­nym z ogrom­nych go­spo­darstw w środ­ku USA

– Ame­ry­ka zo­sta­ła zgwał­co­na. Pierw­szy raz stra­ci­ła swoją nie­win­ność po Pearl Har­bor. Potem po­ja­wi­ło się Ro­swell i za­bój­stwo w Dal­las, ko­ka­ina i inne nar­ko­ty­ki. Przy­szedł pier­do­lo­ny je­de­na­sty wrze­śnia, sieci spo­łecz­no­ścio­we, COVID, Ca­pi­tol i za­przy­się­że­nie ma­rio­ne­tek bez ludzi, w oto­cze­niu woj­ska, wresz­cie idio­ci, które nie mogą po­wie­dzieć nic bez te­le­promp­te­ra. Pierw­sza po­praw­ka gwa­ran­tu­je wol­ność wy­po­wie­dzi, a de­kla­ra­cja nie­pod­le­gło­ści mówi wprost, że ko­niecz­ne jest oba­le­nie rządu, który stał się zbyt re­pre­syj­ny. Co roku na­kła­da­ne są nowe po­dat­ki, a rzad po­grą­żył się w biu­ro­kra­cji i ko­rup­cji, spro­wa­dza­jąc ob­cych, żeby mogli za nas gło­so­wać. Trze­ba coś z tym zro­bić.

– Ta­aaakk! – ryk­nął tłum, po­trzą­sa­jąc strzel­ba­mi.

– Na nich! Nie będą nisz­czyć nas, bia­łych męż­czyzn, a potem żądać na­szych gło­sów!

 

Pół roku póź­niej

– Dwu­na­stu na­ukow­ców z róż­nych dzie­dzin. Tylu ostat­nio zna­le­zio­no mar­twych. Więk­szość zaj­mo­wa­ła się sze­ro­ko po­ję­tym cy­ber-bez­pie­czeń­stwem. – Agent John­son ro­zej­rzał się po po­ko­ju narad w sie­dzi­bie FBI, gdzie pla­no­wa­no ko­lej­ne kroki w nowym śledz­twie.

– Czyli mamy se­ryj­ne­go? – Mike, jego wie­lo­let­ni part­ner, uśmiech­nął się do­myśl­nie.

– Ra­czej nie, o ile nie jest to ktoś z bar­dzo spe­cy­ficz­ny­mi za­in­te­re­so­wa­nia­mi. Śledz­two na­le­ży kie­ro­wać ra­czej w kie­run­ku szpie­go­stwa.

– Czy su­ge­ru­jesz, że za­mor­do­wa­ne osoby mogły coś od­kryć?

– Tak, a ich śmierć jest bar­dzo nie­po­ko­ją­ca, bo długo mogła przejść nie­zau­wa­żo­na. To nie na­stą­pi­ło w wy­ni­ku jed­nej ka­ta­stro­fy, jak w przy­pad­ku on­ko­lo­gów i sa­mo­lo­tu ATR w Bra­zy­lii. W wy­kry­ciu za­leż­no­ści nam po­mógł nowy sys­tem sztucz­nej in­te­li­gen­cji. Gdy­by­śmy go nie mieli, pew­nie wszyst­ko po­zo­sta­ło­by nie­wy­kry­te przez dłu­gie mie­sią­ce.

– Czyli prze­ciw­nik może my­śleć, że jest bez­kar­ny?

– Ist­nie­je taka moż­li­wość. Dzię­ki AI zy­ska­li­śmy prze­wa­gę i teraz mo­że­my za­sta­wić pu­łap­kę.

– A czy AI mogło nas wpę­dzić w ślepą ulicz­kę i uga­nia­my się za du­cha­mi?

– Za­wsze ist­nie­je taka możli… – Pro­wa­dzą­cy spo­tka­nie prze­rwał w pół słowa, bo drzwi do po­ko­ju otwo­rzy­ły się i wszedł tam męż­czy­zna, który wyjął od­zna­kę i oznaj­mił gło­sem nie zno­szą­cym sprze­ci­wu:

– Agent spe­cjal­ny Jake. Przej­mu­ję wszyst­kie ma­te­ria­ły zwią­za­ne ze śledz­twem.

– Nie bar­dzo ro­zu­miem.

– Tutaj są wszel­kie nie­zbęd­ne upo­waż­nie­nia. – Męż­czy­zna nie­dba­le wyjął z kie­sze­ni plik pa­pie­rów i rzu­cił go na stół. – Przed chwi­lą roz­ma­wia­łem z pana prze­ło­żo­nym. Pro­szę się na­tych­miast do niego zgło­sić.

John­son nic nie od­po­wie­dział, tylko wstał i prze­szedł na ko­niec ko­ry­ta­rza, gdzie bez pu­ka­nia wszedł do po­ko­ju swo­je­go szefa.

– John, o co tu cho­dzi? – za­czął pro­sto z mostu.

– Nie wiem, ale po­twier­dzi­łem wszyst­ko w sys­te­mie. To ko­niec.

– Wiesz, że mie­li­śmy nosa. Jak my­ślisz, o co tu cho­dzi? Zbie­ra­my ma­te­ria­ły, a tu nagle przy­cho­dzi jakiś dupek, i mówi, że to ko­niec.

– Zbie­ra­łeś wszyst­ko w kom­pu­te­rze?

– Tak.

– No to masz od­po­wiedź. Na­ci­snę­li­śmy komuś zbyt mocno na od­cisk.

– To co my wła­ści­wie ro­bi­my? Mam tego ser­decz­nie dosyć. Gangi han­dlu­ją pro­cha­mi i żywym to­wa­rem, woj­sko wy­my­śla, jak zabić na ty­siąc spo­so­bów, a rzą­do­wi przy­cho­dzą i mówią, co mamy robić, a co nie.

– Nie do mnie na­le­ży de­cy­zja.

– Wiesz do­brze, że ła­pie­my płot­ki, a grube ryby cały czas krążą na wol­no­ści. I jesz­cze CIA mie­sza na całym świe­cie, dając wszyst­kim uzbro­je­nie i wy­wo­łu­jąc re­wo­lu­cje.

– Nie ja usta­lam re­gu­ły.

– A co ty w ogóle mo­żesz?

– Uwa­żaj na słowa.

– To co teraz?

– Masz cze­kać na ko­lej­ne śledz­two. Na razie mo­ni­to­ruj oko­li­ce wie­ców wy­bor­czych.

– Od­su­wasz mnie?

– Tego nie po­wie­dzia­łem. Spra­wa musi przy­schnąć i po krzy­ku.

John­son nic nie od­po­wie­dział, tylko wy­szedł, trza­ska­jąc drzwia­mi. Męż­czy­zna mi­mo­wol­nie pod­je­chał w stro­nę uni­wer­sy­te­tu i za­par­ko­wał na jed­nym z ogól­no­do­stęp­nych par­kin­gów. Sie­dział spo­koj­nie w sa­mo­cho­dzie pra­wie pół go­dzi­ny, za­sta­na­wia­jąc się nad ko­lej­nym ru­chem, a potem wró­cił do biura.

– Agen­cie John­son, za­pra­sza­my. – Przy jego biur­ku cze­kał agent Jake z ja­kimś dru­gim męż­czy­zną z lap­to­pem w ręku.

– O co cho­dzi?

– Na­le­gam. – Jake wska­zał ręką na drogę do chro­nio­ne­go po­ko­ju.

Męż­czyź­ni prze­szli przez kon­tro­lę, od­da­li broń i we­szli do klat­ki Fa­ra­daya, gdzie usie­dli na spe­cjal­nie przy­go­to­wa­nych krze­słach.

– Miał pan nie pro­wa­dzić śledz­twa. – Agent spe­cjal­ny za­czął bez ogró­dek.

– Śle­dzi­cie mnie?

– Wy­tycz­ne były jasne.

– To jest po­waż­na spra­wa.

– Po­waż­niej­sza niż pan myśli. Za­gro­żo­ne jest bez­pie­czeń­stwo pań­stwa.

– Jak za­wsze.

– Jak my­ślisz? Ma chyba serce do tej ro­bo­ty. – Jake zwró­cił się do ko­le­gi, który sie­dział pod ścia­ną i dotąd się nie od­zy­wał, ale ten tylko wzru­szył ra­mio­na­mi i do­ko­nał for­mal­nej pre­zen­ta­cji:

– Ka­pi­tan Le­wyn­ski, Se­cret Se­rvi­ce. Wy­bo­ry dwa ty­sią­ce dwa­dzie­ścia. Nie­pra­wi­dło­wo­ści, o któ­rych sły­chać w in­ter­ne­cie, mogą być wierz­choł­kiem góry lo­do­wej. Je­że­li chce pan być w to włą­czo­ny, to pro­szę bar­dzo. – Męż­czy­zna na­wią­zał po­łą­cze­nie na lap­to­pie i prze­su­nął ekran w stro­nę John­so­na, a ten po chwi­li zo­ba­czył sa­me­go głów­ne­go dy­rek­to­ra FBI:

– Dzień dobry, agen­cie. Dużo o panu sły­sza­łem. Mó­wi­my o spi­sku, który może być głęb­szy niż się wszyst­kim wy­da­je. Czy chcesz pan go zde­ma­sko­wać?

– Tak.

– To mi wy­star­czy. Resz­tę zre­fe­ru­ją panu agent spe­cjal­ny Jake i ka­pi­tan Le­wyn­ski. – Męż­czy­zna się roz­łą­czył, a Jake pod­szedł do pla­sti­ko­wej ścia­ny, ro­zej­rzał się, zu­peł­nie jakby ko­lej­na ścia­na za nią była czymś nie­zwy­kle in­te­re­su­ją­cym, potem od­wró­cił i za­czął re­fe­ro­wać:

– Dal­las, sześć­dzie­sią­ty trze­ci, był ostrze­że­niem dla wszyst­kich, żeby nie ru­szać re­zer­wy. Cała hi­sto­ria za­czę­ła się jed­nak o wiele wcze­śniej, od za­to­pie­nia Ti­ta­ni­ca w dwa ty­sią­ce dwu­na­stym. Co pan o tym wie?

– Zgi­nę­ło tam dużo ludzi, w tym część bo­ga­czy. Ist­nia­ły teo­rie, że firma pod­mie­ni­ła uszko­dzo­ne­go Olim­pi­ca i ude­rzy­ła nim w górę lo­do­wą, żeby wy­łu­dzić od­szko­do­wa­nie.

– Praw­da jest tro­chę inna. Do­ku­men­ty po­ka­zu­ją, że stat­kiem po­dró­żo­wa­li prze­ciw­ni­cy za­ło­że­nia FED, a sama in­sty­tu­cja po­wsta­ła do­kład­nie w ko­lej­nym roku.

– A Ken­ne­dy?

– Chciał wy­pu­ścić w obieg do­la­ry emi­to­wa­ne przez rząd fe­de­ral­ny.

– A nie cho­dzi­ło o ujaw­nie­nie broni ją­dro­wej jed­ne­go z państw?

– Nie­do­brze o tym mówić.

– Co do tego mają na­ukow­cy?

– Praw­do­po­dob­nie chcie­li po­ka­zać nie­pra­wi­dło­wo­ści zwią­za­ne z ostat­ni­mi wy­bo­ra­mi.

– I co teraz?

– Nie do końca wia­do­mo, kto jest w to za­mie­sza­ny. Mu­si­my być bar­dzo ostroż­ni.

– A moi ko­le­dzy?

– Jak dotąd nie wy­ka­za­li żad­nej ini­cja­ty­wy, żeby do nas do­łą­czyć.

– Po­wiedz­cie mi jesz­cze jedno, chłop­cy. Jak do cho­le­ry dzia­ła tu wasz sprzęt?

 

Jeden z bu­dyn­ków rzą­do­wych w Wa­szyng­to­nie

– Trze­ba bę­dzie go wy­eli­mi­no­wać.

– Czy to naj­now­szy eu­fe­mizm na mor­der­stwo?

– Oto nasz po­dej­rza­ny.

– Wro­bi­my go?

– Sam do tego dąży. My tylko usu­nie­my mu prze­szko­dy na dro­dze.

– A je­że­li sobie nie po­ra­dzi?

– W po­go­to­wiu bę­dzie cze­kał drugi strze­lec.

 

Sie­dzi­ba FBI

– AI wska­za­ła, że jeden z za­bi­tych dosyć czę­sto jeź­dził na farmy w Wi­scon­sin.

– I co w tym dziw­ne­go?

– Tam nie ma żad­nych cie­ka­wych rze­czy, żad­nej tech­no­lo­gii.

– Był tam w coś za­mie­sza­ny?

– Nie wia­do­mo. Facet nie miał ro­dzi­ny, żad­nych zna­jo­mych.

– Czyli mu­si­my tam po­je­chać?

– Tak.

 

Wi­scon­sin

Jake i John­son we­szli do baru w jed­nym z ma­łych, sen­nych mia­ste­czek, gdzie za­zwy­czaj dia­beł mówi do­bra­noc. Od razu uci­chły roz­mo­wy, i od drzwi po­pro­wa­dzi­ło ich kil­ka­na­ście par oczu. Usie­dli na stoł­kach przy barze, uda­jąc, że nic nie widzą.

– Dzień dobry.

– Może tak, a może nie. – Bro­da­ty, gruby bar­man nie prze­rwał czysz­cze­nia szkla­nek, za to miej­sco­wi znowu za­czę­li swoje roz­mo­wy.

– Dwa piwa po­pro­szę.

– Od kiedy to fe­de­ral­ni piją na służ­bie?

– Dla­cze­go pan myśli, że pra­cu­je­my dla rządu?

– Gliną śmier­dzi z da­le­ka, co nie chłop­cy? – Męż­czy­zna zwró­cił się do kilku lo­kal­nych by­wal­ców, sie­dzą­cych przy jed­nym ze sto­łów.

– Tak.

– Praw­da.

– Jasne.

– Czy bywał tu ten męż­czy­zna? – John­son zi­gno­ro­wał za­czep­kę i wy­cią­gnął zdję­cie jed­ne­go z na­ukow­ców.

– Może bywał, a może nie. Dużo ludzi się tu kręci.

– Co z tym piwem?

– Nie bę­dzie wam sma­ko­wać, chłop­cy. – Bar­man uśmiech­nął się zło­śli­wie. – To dla praw­dzi­wych fa­ce­tów.

Męż­czyź­ni mie­rzy­li się dłuż­szą chwi­lę wzro­kiem, aż John­son w końcu wzru­szył ra­mio­na­mi i rzu­cił:

– Chyba rze­czy­wi­ście czas na nas.

– Wra­caj­cie do domu, pa­nien­ki – rzu­cił ktoś przy stole, a resz­ta za­czę­ła się śmiać.

Agen­ci po­wo­li wy­szli, uważ­nie ob­ser­wu­jąc oto­cze­nie.

– Co o tym my­ślisz?

– Coś ukry­wa­ją.

– Mamy współ­rzęd­ne. Po­jedź­my, sprawdź­my. – Jake skie­ro­wał się do sa­mo­cho­du.

Je­cha­li w ciszy ja­kieś pięt­na­ście minut. Za­par­ko­wa­li na po­lnej dro­dze, obok drew­nia­nej bramy. Ko­lej­ne kil­ka­set me­trów prze­szli w zu­peł­nym mil­cze­niu. Nie­wie­le za­kłó­ca­ło ciszę. Bra­ko­wa­ło ty­po­wych od­gło­sów wy­da­wa­nych przez zwie­rzę­ta i ma­szy­ny, za to przed jed­nym z ogrom­nych bu­dyn­ków go­spo­dar­czych stał van, a ze środ­ka sły­chać ja­kieś roz­mo­wy i trza­ski. John­son spoj­rzał na Jake, wy­cią­gnął broń i po­ka­zał ge­stem, że mają po­dejść z obu stron drew­nia­nych drzwi.

– Stać, FBI!

Trzech męż­czyzn w środ­ku miało maski. Nie od­po­wie­dzie­li, tylko rzu­ci­li ka­ni­stry i scho­wa­li się za drew­nia­ny­mi ko­lum­na­mi, a potem za­czę­li wy­co­fy­wać się do wyj­ścia z dru­giej stro­ny, cały czas strze­la­jąc. Agen­ci od­po­wie­dzie­li ogniem. W cza­sie strze­la­ni­ny wszyst­ko za­czę­ło pło­nąć, po­chła­nia­jąc wiel­ką flagę USA i por­tre­ty jed­ne­go z kan­dy­da­tów, roz­strze­la­ne ku­la­mi albo strzał­ka­mi.

– Daj sobie spo­kój. – Jake chciał coś za­brać, ale John­son go po­wstrzy­mał. – Rób zdję­cia.

Agen­ci po kilku mi­nu­tach sta­nę­li na ze­wnątrz, kasz­ląc od dymu, któ­re­go na­wdy­cha­li się w środ­ku. Za ich ple­ca­mi pło­nę­ła już cała sto­do­ła, po­chła­nia­jąc wszyst­kie do­wo­dy.

 

Sie­dzi­ba FBI

– Na naj­bliż­szy czas za­pla­no­wa­ne są czte­ry wiece. – Jake po­ka­zy­wał har­mo­no­gram uzgod­nio­ny ze służ­ba­mi.

– Czyli mu­si­my być na każ­dym z nich.

– Tak.

 

Oko­li­ce wiecu wy­bor­cze­go

– Ka­pi­tan Le­wyn­ski, Se­cret Se­rvi­ce. – Jeden z agen­tów pod­szedł do lo­kal­ne­go sze­ry­fa po­li­cji, po­ka­zu­jąc od­zna­kę. – Mamy sy­gna­ły o moż­li­wym za­ma­chu na kan­dy­da­ta. Ilu ma pan tu ludzi?

– Weź­cie się zde­cy­duj­cie. Na ka­na­le ogól­nym przy­szła wia­do­mość, żeby wię­cej ludzi skie­ro­wać na drogę prze­jaz­du z lot­ni­ska.

– Od kogo?

– No chyba od agen­ta, który ko­or­dy­nu­je całą akcją. Jehn­sen, czy jak. – Sze­ryf po­dra­pał się w głowę.

– Ale go pan nie wi­dział? Nie wydał roz­ka­zu bez­po­śred­nio?

– No nie.

– Dzię­ku­ję. – Le­wyn­ski od­szedł kil­ka­na­ście kro­ków i za­czął mówić do mi­kro­fo­nu na za­bez­pie­czo­nej linii. – Moż­li­wa in­fil­tra­cja. Część sił skie­ro­wa­na gdzieś in­dziej. Miej­cie oczy sze­ro­ko otwar­te. Ja zo­sta­nę przy try­bu­nie, Jake spraw­dzi par­king, John­son ma szu­kać z drona. Mel­do­wać się co pięć minut.

– Przy­ją­łem – za­trzesz­cza­ło w słu­chaw­kach.

 

***

 

– Mam trzy fur­go­net­ki – Jake za­mel­do­wał przez swój ze­staw. – Biała czy­sta, prze­cho­dzę do nie­bie­skiej.

Męż­czy­zna cały czas czuj­nie ob­ser­wo­wał tłumy ludzi, zmie­rza­ją­cych na wiec, gdy nagle na karku po­czuł ukłu­cie. Przez se­kun­dę po­my­ślał, że uką­sił go jakiś owad, ale w jed­nej chwi­li za­krę­ci­ło mu się w gło­wie i za­czął sła­niać się na no­gach. Był po­mię­dzy dwoma pic­ku­pa­mi, gdy po­czuł, jak obok pod­jeż­dża jakiś van, za­sła­nia­jąc go przed ga­pia­mi, ktoś go łapie od tyłu, za­kry­wa mu usta i za­czy­na cią­gnąć do tyłu. Pró­bo­wał się bro­nić, ale na­sta­ła ciem­ność.

 

***

 

John­son sie­dział w sa­mo­cho­dzie i kon­tro­lo­wał drona.

– Po­li­cja! Ręce do góry!

Auto zo­sta­ło oto­czo­ne przez kilku funk­cjo­na­riu­szy, mie­rzą­cych z broni ostrej.

– Je­stem z wami. FBI.

– Le­gi­ty­ma­cja! Pokaż le­gi­ty­ma­cję!

– Już wyj­mu­ję. Lewą ręką. Po­wo­li. – Męż­czy­zna się­gnął do ma­ry­nar­ki i po chwi­li po­ka­zał do­ku­men­ty. – Ktoś was wro­bił chłop­cy.

– Kurwa. Wie­dzia­łem. – Naj­bliż­szy po­li­cjant scho­wał broń.

– In­for­ma­cja przez radio?

– Tak.

– Ktoś prze­jął całą ko­mu­ni­ka­cję. A teraz daj­cie mi pra­co­wać. – John­son wró­cił do pa­ne­lu ste­ro­wa­nia dro­nem i po dłuż­szej chwi­li bez­na­mięt­nie za­mel­do­wał. – Męż­czy­zna na dachu. Ma broń. Zmie­rza się do strza­łu. Strze­lam.

Z drona wy­do­stał się nie­wi­dzial­ny pro­mień la­se­ra, który tra­fił w rękę snaj­pe­ra. Ta drgnę­ła, mi­ni­mal­nie zmie­nia­jąc tor kul.

Na oczach tłu­mów wła­śnie dzia­ła się hi­sto­ria.