Kiedy wrócę

Było to dobre miejsce, jak każde inne, gdzie przyszłoby mu skończyć. Iwo z niemym podziwem patrzył w rozdziawioną paszczę tunelu, która miała go niedługo połknąć. Sterczały z niej zęby popękanych rur, które porastała grzybna próchnica.

Jeszcze chwilę temu słyszał za plecami kroki i krótkie warknięcia, jednak Piotrek i Anatoli byli już za daleko by ich zawołać. I tak by nie odpowiedzieli, zabronił im wracać. Obiecali, że Katia będzie z nimi bezpieczna, a on miał pewność, że dotrzymają słowa. Byli mu to winni.

Świeca ledwo się już tliła, rzucił ogarek w kałużę. Dymiące resztki zasyczały w wodzie, dławiąc ostatni promyk. Czuł jak wokół niego gęstnieje czarna maź zatęchłego smrodu. Zamknął oczy, wpłynął w objęcia toni. Trzęsły mu się ręce.

Nie miał im za złe, że go tak zostawili, jaki zresztą miałoby to sens? W chwili, gdy obudzili Grotę było już jasne, że jeden z nich tu zostanie.

Gdy Anatoli zaproponował losowanie Iwo wybuchnął śmiechem. Wtedy wydawało mu się idiotycznie zabawne, że o wszystkim zadecyduje loteria, jakby chodziło o przejażdżkę na kucyku. Nadal ściskał w ręku ściętą zapałkę, tak małą, a jednak zawierającą w sobie całe jego życie.

Katia ostrzegała go, żeby nie szedł, błagała go. Mógł zostać z nią i próbować żyć jak należy, tak jak go prosiła. Zamiast tego obiecał jej życie z bajki, wystarczyło tylko zejść do Groty. Poza tym nie szedł sam.

Powiedziała mu wtedy, że nie wierzy w bajki, on też nie powinien.

Żałował, że nie będzie mógł jej powiedzieć, że miała rację. Zamiast bajki znaleźli zagłodzoną otchłań. Postawił wszystko na szali i przegrał.

Jego nadejście zwiastował pomruk, po którym powietrze w tunelu zadrżało.

Iwo nadal nic nie widział, ale czuł, że On jest blisko.

Zdziwił się, gdy poczuł wilgoć na policzkach. Czy to on płakał, czy Grota zapłakała nad nim? Spróbował otrzeć łzę, lecz jego ręce pochłonęła pustka, nie zostawiwszy po nich nawet bólu. Zniknęły spozierające na niego kły i brudne zacieki, zewsząd nacierała niepodzielna czerń.

Szarpał się z nią, wił, wszystko tak, jakby wnętrze głowy rozdzierał huragan. Między smagnięciami wichru i gromami wyłaniał się krzyk niepochodzący z niczyjego gardła. Iwo ostatkiem sił skupił się na nim, szedł w jego stronę, byle zaczerpnąć tchu.

Krzyk wyłuskał z nicości promyk światła, w którym ukazała się dłoń. Bijący od niej blask przeżerał się przez myśli Iwa, wytapiając z ciemności jego nogi i ręce. Nieznana siła ugniatała go, rozdzierała i sklejała na nowo. Myśli galopowały po sklepieniu czaszki, wpadając na siebie i rozsypując wszelki sens.

Zaprzągł resztki woli do ostatniego zrywu, uchwycił się palca anioła, który pociągnął go ku górze, skąd słyszał teraz głos Katii, która…

…która pytała go po raz kolejny, czy podoba mu się jej nowy gerdan.

– Mogę go zwrócić i wybrać inny, jeśli ten ci się nie podoba – oznajmiła, gdy Iwo zamrugał ospale. – Musisz mi doradzić, w końcu to też twoje święto.

– Święto? Jakie święto?

Krawat ściskał mu szyję, marynarkę rozciągało skórzane obicie fotela. Coś zakłuło go w kieszeni, ale nie mógł tego wygrzebać.

– Skończ już z tymi żartami, przepadnie nam rezerwacja. Zapomniałeś?

Rzeczywiście, rezerwacja. Jak mógł zapomnieć?

– Piotr i Anatoli będą? – zapytał, gdyż był pewien, że powinien to zrobić.

– Nie wiem, to jacyś twoi znajomi?

– Chyba nie – odpowiedział, gdy sens pytania uleciał z niego jak sen o poranku. Znów pogrzebał w kieszeni i wyciągnął z niego jakąś drzazgę. Obejrzał ją, po czym bezceremonialnie upuścił na dywan.

– Co tam masz?

– Jakiś śmieć, chodźmy już.

Nałożyli na siebie płaszcze, trzasnęły wyjściowe drzwi. 

Złamana zapałka leżała tam, gdzie upadła.