Larwy między zębami

Życie ludzkie zwieńczone jest śmiercią.

A co jeśli śmierć to tak naprawdę nowe życie?

I. Mężczyzna

Kochałem ją. Kochałem ponad wszystko. Moje serce należało tylko do niej. Tak gorące i intensywne uczucie pojawia się w życiu tylko raz. Ona także mnie kochała. Uwielbiała spędzać ze mną czas, czuła się bezpiecznie u mego boku, byłem dla niej kimś wyjątkowym. Mówiąc krótko: odwzajemniała uczucie z taką samą siłą jak ja. O tym, iż kiedyś cień nieuniknionej śmierci przysłoni nasze wspólne, tętniące radością życie, nie myśleliśmy w ogóle. Gdy człowiek wiedzie szczęśliwy, spełniony żywot u boku ukochanej osoby zapomina o tej drugiej, mroczniejszej stronie egzystencji, która niecierpliwie wyczekuje odpowiedniej chwili, by pokazać swe ohydne oblicze.

Tak też się stało. Zakapturzona kostucha wypełzła z kryjówki upomnieć się o życie mojej lubej. Niespodziewanie zachorowała na suchoty i zmarła, przeżywszy zaledwie dwadzieścia siedem wiosen. Przytłaczająca ciemność prędko wkradła się do mego umysłu. Obdarła otaczający mnie świat z wszelkich kolorów. Nie mogłem znieść myśli, iż nigdy już nie zobaczę ukochanej. Żal, rozpacz, smutek oraz cała masa innych, równie negatywnych emocji doprowadziły mnie na skraj szaleństwa. Stanąłem przed otchłanią obłędu i spojrzałem w jej przeszywające na wskroś oko. Musiałem zobaczyć ponownie umiłowaną, choćby miała to być ostatnia rzecz, jaką zrobię w życiu. Mijał drugi tydzień od jej śmierci, lecz nie zważałem na to.

Wziąłem łopatę, lampę naftową, żelazny pręt i pod osłoną nocy ruszyłem na cmentarz. Brama nekropolii oczywiście była zamknięta, toteż musiałem przedostać się na drugą stronę, przekraczając mur. Nie sprawiło mi to wielkiej trudności. Moja determinacja i pragnienie ulżenia nadwerężonemu żałobą umysłowi sprawiły, iż wgramolenie się na rosnący nieopodal kasztanowiec i skoczenie za kamienną ścianę z jego wytrzymałej gałęzi wydały się dziecięcą igraszką.

Oświetlając sobie spowitą w mroku drogę latarnią, szybko znalazłem jej grób. Odstawiłem źródło światła na bok i zacząłem kopać. Po czole nie spłynęła mi ani jedna kropla potu, a dotarcie do trumny zajęło kilka minut. Tak wielki zawładnął mną upór. Kiedy usłyszałem stuknięcie drewna pod łopatą, natychmiast odgarnąłem gołymi rękoma ostatnią warstwę ziemi. Chwyciłem żelazny pręt i wskoczyłem do rozkopanego grobu. Za pomocą narzędzia otworzyłem zabite ćwiekami wieko trumny.

Zobaczyłem i poczułem dokładnie to, czego się spodziewałem. Gnijącego, cuchnącego trupa, na którym żerowały wijące się, mięsożerne larwy. Mimo iż widok ten nie był dla mnie żadnym zaskoczeniem, zrobiło mi się niedobrze. Mam na myśli zarówno odruch wymiotny spowodowany smrodem rozkładu jak i świadomość, iż z mojej kochanej zostały zgniłe zwłoki. Nie potrafiłem rozpoznać tych pięknych, szlachetnych rysów twarzy. Włosów koloru słomy, jasnej cery oraz stworzonych do namiętnych pocałunków ust. Widziałem jedynie zimne, obrzmiałe oblicze. Potargane kudły o barwie żółci. Chorobliwą szarość skóry i czarny płyn sączący się z tych niegdyś cudnych warg.

Źle postąpiłem. W ten sposób pogłębiłem jedynie mroczną otchłań we własnym sercu. Miałem nadzieję, iż sam fakt ujrzenia jej ponownie uczyni brzemię żałoby i tęsknoty lżejszym. Wydostałem się z grobu i przysiadłem na kupie ziemi, szlochając żałośnie. Dopiero wtedy uświadomiłem sobie irracjonalność tego pomysłu. Jak bardzo emocje są w stanie wypaczyć logikę! 

II. Kobieta

Ostatnie słowa mego ojca przed śmiercią brzmiały: „Niezmiernie się cieszę, że umieram. Nie wiem, gdzie się znajdę, gdy dusza na zawsze opuści ciało, ale z pewnością zapomnę tam o wszelkich troskach, które uczyniły moje śmiertelne życie taką katorgą”.

Nie miał racji. Codziennie widzę go błąkającego się po cmentarzu. Zarówno w dzień jak i w nocy. Lamentuje i jęczy potępieńczo. Snuje się niczym ślepiec, nie zważając na mnie ani na matkę równie zagubioną i pogrążoną w wiecznym bólu jak on. Pamiętają wszystko. Każdą tragedię. Każde złe odczucie. Wszystkie troski doświadczone za życia, przeżywają po śmierci ze zwielokrotnioną siłą. Po wsze czasy udręczeni i zgubieni, cierpiący katusze. Niewidoczni dla większości żywych ludzi i siebie nawzajem. Niezdolni dostrzec rodzonej córki, której niewzruszony demiurg również odmówił spoczywania w pokoju. Jednakże ja przeżywam udrękę w inny sposób. Moje dawne życie było w większej części radosne i szczęśliwe. Spędziłam je u boku mężczyzny, którego kochałam ponad wszystko. Nawet ponad własnych rodziców. Niestety obrzydliwa, koścista łapa śmierci wyrwała mnie z krainy mlekiem i miodem płynącej. Umarłam i mimo iż moja pokuta jest łagodniejsza w porównaniu do tej, którą otrzymali ojciec oraz matka to z ulgą przywitałabym słodką zasłonę nicości. Wolałabym nie istnieć w ogóle. Tęsknię za ukochanym. To uczucie wstrząsa całym mym istnieniem, jątrzy się niczym nieopatrzona rana. Pragnę jego miłości, jakże przyjemna i wspaniała byłaby moja pokuta, gdybym tylko mogła przemierzać drogę widm oraz upiorów z nim u boku. Mogłabym spojrzeć w cudne, łagodnie patrzące oczy i szepnąć: „Kocham cię”.

Lecz nie ma na to szans. Czasem widuję go na cmentarzu, odwiedzającego mogiłę, w której pogrzebano zamieszkiwany przeze mnie ochłap ciała, lecz cóż z tego? Nie mogę go dotknąć, on nie widzi ani nie słyszy swej lubej, szlochającej rozpaczliwie i błagającej by choć na ułamek chwili zwrócił na nią wzrok.

Widzę światło w oddali. Szybko się zbliża. To mój ukochany! Tylko po co mu łopata? Rozkopuje grób! Kopie szybko, bez najmniejszego wahania. Jest zdesperowany. Co chce zrobić z moim ciałem? Dociera do trumny. Z łatwością ją otwiera. Widok żałosnej, zgniłej, mięsnej powłoki, którą niegdyś władała świeżość życia, wywołuje u niego wielki smutek. Jeszcze większy niż podczas pogrzebu. Szepcze, iż chciał jedynie ujrzeć mnie ostatni raz, by ulżyć strzaskanemu przez żałobę sercu. Jednak tylko pogorszył stan swego umysłu. Nie mogę tak stać i biernie się przyglądać. Muszę działać! Być może uda mi się wykrzesać z siebie tyle energii, aby ożywić leżące w grobie szkaradzieństwo. Spodziewam się jego reakcji, lecz nie mam innego wyjścia. Nie mogę już dłużej znieść tej samotności, to jedyna szansa!

III. Mężczyzna i kobieta

Przez spoczywającego w zbezczeszczonym grobie trupa przebiega dreszcz. Dziwne spazmy intensywnie wstrząsają jej zimnymi członkami. Powieki otwierają się. Zmatowiałe, zasnute bielmem śmierci oczy zerkają niespokojnie na wszystkie strony. Podnoszeniu zesztywniałych rąk towarzyszy krótka seria trzasków w stawach. Pogrążony w wirze złych myśli narzeczony nie słyszy tego. Młoda kobieta powstaje. Uradowane obecnością energii życia w gnijącym truchle kości chrupią i strzelają wesoło. Na dźwięk tej niezwykłej melodii mężczyzna odsłania twarz skrytą dotychczas w brudnych od ziemi dłoniach. Opanowuje go strach, który najwyraźniej zapomniał przyprowadzić ze sobą towarzyszącą mu często panikę. Młody bezcześciciel grobów siedzi jak wryty. Siedzi w bezruchu niczym Hiob, lecz w przeciwieństwie do staruszka z Biblii nie pokrzepia się wiarą we Wszechmogącego. Udowadnia, jak potężne i paraliżujące umysł jest czyste przerażenie. Ożywione zwłoki ukochanej podchodzą do niego bliżej, usta wypełnione czerwiami poruszają się, siny język pracuje, ledwo żywy mózg układa powoli słowa:

– Mój kochany… chodź ze mną… a będziemy razem… na zawsze.

– To nie dzieje się naprawdę! To koszmar, muszę się obudzić! – odpowiada narzeczony przez zaciśnięte z trwogi zęby.

Przebudzenie nie nastąpi. Ona o tym wie. On wątpi. Nie ma czasu na wątpliwości. Najwyższy czas położyć kres cierpieniom i połączyć zakochaną parę na wieki. Kobieta rzuca się na niego, obejmuje. Mężczyzna wyrywa się, woła o pomoc, serce wali mu jak młotem. Lęk ponownie odbiera lubemu siły. Ona całuje go, najczulej jak potrafi w tej plugawej formie. Zrywa się chłodny, jesienny wiatr. Daleki potomek Boreasza i jego braci powodowany własnym kaprysem delikatnie popycha zakochanych w objęcia damy w czerni. Oboje wpadają do rozkopanej mogiły. Ostatnim, co mężczyzna widzi przed śmiercią, są larwy między wyszczerzonymi w uśmiechu zębami umiłowanej.

Czy para znalazła szczęście za zasłoną śmiertelnej egzystencji? Ci, którzy są w stanie dostrzec błądzące po cmentarzach kule ektoplazmicznej energii znają odpowiedź na powyższe pytanie. Ludzie o wrażliwych zmysłach, uważni obserwatorzy rzeczywistości sięgający wzrokiem znacznie dalej niż większość. Tylko oni mogą odsłonić kurtynę i ujrzeć scenę ukrytego teatru zwanego życiem po śmierci.