Niebo należy do bogów

Alla nie powinna się wymykać, ale wciąż to robiła. Noc zawsze bardziej ją pociągała niż dzień. Noc, kiedy wszystko czekało uśpione na świt, zakryte przed ułomnym ludzkim wzrokiem. Tylko maszyny czuwały.

Skradała się pustą uliczką, latarnie dawały niewiele światła. Opuściwszy Osiedle Piąte, weszła na szczyt niewielkiego wzgórza.

Usiadła na ziemi. Na bezchmurnym niebie świeciły gwiazdy, tysiące gwiazd, dalekich, obcych światów. Lubiła na nie patrzeć.

W oddali na horyzoncie jaśniała poświata, maszyny nigdy nie przestają pracować. Nie potrzebują odpoczynku.

Jej uwagę zwróciło inne światło – na wschodzie jasna kula mknęła ku niebu. Kolejny statek. Ciekawe, dokąd zmierza? Pewnie na jedną ze stacji.

W całym Układzie Słonecznym krążyły stacje kosmiczne, satelity, sondy. Maszyny były na każdej planecie, asteroidzie, planecie karłowatej. Sztuczna Inteligencja władała przestrzenią międzyplanetarną. Ludzie zajmowali niewielką enklawę w północnej Europie; wiedli spokojne, nudne życie po tysiącleciach wojen, epidemii, lęku przed ciągle czyhającą w cieniu zagładą. Historia człowieka się skończyła.

Kula światła pomknęła w kosmos i zniknęła. Trawa była przyjemnie chłodna. Alla nie miała ochoty wracać do Osiedla.

Wiatr kołysał gałęziami drzew – wzmagał się, temperatura spadała.

Dziewczynę ogarniała coraz większa senność, więc w końcu niechętnie wróciła do domu. Ostatecznie, rano trzeba wstać. Raqila nie toleruje spóźnialstwa.

Zasnęła, ledwie przyłożyła głowę do poduszki. Spała, śniąc o rzeczach niemożliwych. Jak każdej nocy.

***

Ziemia pachniała przyjemnie, nad ranem spadł niewielki deszczyk. Rosa błyszczała, Alla lubiła patrzeć na odbijające się w niej promienie słoneczne. Analizowała dokładnie kształt kropel, zmieniający się pod wpływem grawitacji. Patrzyła, jak wiele małych kropelek, łączy się, tworząc jedną.

Lubiła też przypatrywać się dżdżownicom wijącym się na ziemi w deszczowe dni, pająkom tkającym sieci, chmurom za dnia i gwiazdom w nocy. Świat był zdecydowanie pociągający.

Raqila prychała, wzdychała i kręciła głową, ale nie mogła naprawić Alli.

Alla ignorowała Raqilę. Cóż znaczyła złość starej ogrodniczki wobec piękna świata?

Dzisiejszy dzień miał być wyjątkowy. Wieczorem wraca Endar. O niczym innym nie mogła myśleć przez cały dzień, kiedy sadziła młode drzewka, pieliła ogródek, strzygła krzewy – jej myśli krążyły wokół powracającego z dorocznej wędrówki po Osiedlach nauczyciela. Nie mogła się doczekać, kiedy pokaże mu rozwiązane zadania!

O zachodzie słońca krążyła wokół jego domu, co chwila spoglądając niecierpliwie na drogę. Kiedyż wreszcie przyjdzie!

Endar mieszkał nieco na uboczu, na niewielkim wzniesieniu. Dom otaczały brzozy i dęby, ich liście wyglądały w świetle znikającego za horyzontem słońca, jakby płonęły. Alla siedziała oparta o pień brzozy, spoglądając przez gałęzie na bezchmurne niebo.

O zmierzchu dostrzegła powoli zbliżającą się sylwetkę.

Gdy ją zobaczył, Endar westchnął przesadnie głośno.

– Wiedziałem, że tu będziesz. Nie dasz starcowi odpocząć, hę?

– Nie jesteś jeszcze taki stary. Masz dopiero sześćdziesiąt cztery lata!

Alla wstała i otrzepała spodnie.

– Skoro już jesteś, możesz wypić ze mną kubek herbaty.

Walizka Endara wjechała do środka, kiedy tylko otworzył drzwi. Endar i Alla wspięli się po schodach na piętro. W zagraconym pomieszczeniu panował kompletny chaos, całą przestrzeń zajmowały rozmaite sprzęty i przyrządy naukowe: mikroskopy, teleskopy, szalki, probówki, palniki. Znaleźli gdzieś wolne krzesła, Endar uprzątnął stolik i odkrył zagrzebany w tym rozgardiaszu czajnik. Herbatę zaparzył w dużych kubkach – nie uznawał filiżanek czy małych albo tylko średnich kubeczków. Pochłaniał niewyobrażalne ilości ulubionego napoju.

– Nie ma to jak pyszna, gorąca herbatka! Schowaj tego pada, dziecko, jest taki piękny wieczór, a ty myślisz tylko o rachunku różniczkowym! Ja w twoim wieku myślałem o… czymś innym. Co porabiałaś przez te dwa miesiące?

– W każdą bezchmurną noc obserwowałam gwiazdę EA 1. Wychodzi mi interesująca krzywa…

– A coś pozanaukowego? Masz dwadzieścia lat, dziewczyno, powinnaś się bawić, cieszyć się życiem! Tylko raz jest się młodym.

Alla wzruszyła ramionami.

– Wszyscy mi to powtarzają, a mnie jest dobrze tak, jak jest. Po prostu jestem inna i tyle.

– Raqila ciągle się na ciebie skarży?

– Cóż, lubię przyrodę, ale… nie bardzo zajmuje mnie ogrodnictwo. Wolałabym astronomię. Chciałabym wiedzieć, co tam czeka wśród gwiazd.

– Pogadam z Raqilą. Może załatwimy ci przeniesienie. Chciałabyś zostać nauczycielką?

– Och, tak! To byłoby cudowne! Ale… czy uda ci się przekonać Zarządcę?

– Zobaczymy. Niczego nie mogę obiecać… Ale warto spróbować.  A teraz… zobacz, co przyniosłem!

– Czy to szarlotka?

– Aha. Nie żałuj sobie, jest przepyszna.

Tej nocy Alla położyła się późno, a i tak nie mogła zasnąć z ekscytacji. Może zostanie nauczycielką! Jako nauczycielka uzyska możliwość zgłębiania zgromadzonej przed wiekami wiedzy, nie tracąc czasu na mniej interesujące zajęcia. Będzie mogła badać kosmos. Przynajmniej w pewnych granicach – prawdziwa nauka leżała obecnie poza możliwościami ludzi, prawdziwymi badaniami naukowymi zajmowały się maszyny.

Alla nieraz z pewnym żalem myślała o tym, że nigdy nie będzie jej dane wejrzeć głębiej w zasady rządzące rzeczywistością. Czuła się jak mucha drepcząca po powierzchni świata, nie mająca pojęcia o tym, czym ten świat jest, ani jak działa, skąd się wziął i jak skończy.

Wiedziała z lekcji historii, że nie zawsze tak było. Dawniej ludzkość przemierzała kulę ziemską oraz przestrzeń międzyplanetarną, tworzyła wspaniałe dzieła… Aż osiągnęła granice poznania ludzkiego mózgu.

Zastanawiała się czasem, czy gdzieś w kosmosie żyją inne gatunki: bardziej inteligentne niż ludzie, które nie musiały oddawać nauki sztucznej inteligencji? Zdolne rozumieć matematykę na najwyższym poziomie? Rozumiejący to, co kryje się pod powierzchnią wszystkich zjawisk?

Tego nie wiedział chyba nawet Endar.

,,Maszyny. One znają prawdę”, pomyślała, zanim zasnęła.

***

Pierwszy dzień po powrocie zawsze był dla Endara najbardziej męczący. Te wszystkie powitania, sprawdzanie postępów uczniów, kolejka ludzi, którzy chcieli od niego wszystkiego, teraz, zaraz!

W dodatku czekała go jeszcze rozmowa z Raqilą. Najchętniej wróciłby po prostu do siebie i pogrążył w rozmyślaniach, ale przecież obiecał.

Westchnąwszy, nacisnął dzwonek. Raqila otworzyła niemal od razu.

– Zobaczyłam cię przez okno. Wchodź.

W mieszkaniu panował nienaganny porządek. Wszystko stało na swoim miejscu. Ani grama kurzu. Podłoga lśniła. Raqila musi wzywać roboty sprzątające codziennie. ,,Jakie to szczęście”, pomyślał, ,,że roboty się nie męczą”.

Usiadł na niewygodnym krześle, naprzeciwko gospodyni.

– Co cię do mnie sprowadza, Endarze?

– Mam małą prośbę. Ale najpierw… Nie poczęstowałabyś mnie herbatką? W gardle mi zaschło.

– Oczywiście, skoro masz ochotę…

Endar ostrożnie wypił łyk gorącej herbaty z małej filiżanki.

– No więc? Nigdy nie przychodzisz do mnie tak szybko po powrocie z wędrówki. Co to za mała prośba?

– Chodzi o Allę.

Raqila uniosła brew.

– Chciałaby zostać przeniesiona. Wolałaby być nauczycielką.

– Alla została już przydzielona. Wiesz przecież, że poza wyjątkowymi przypadkami nie praktykuje się zmian przydziału. Wątpię, że Zarządca się zgodzi.

– Warto spróbować. Widzisz, ona nie bardzo lubi ogrodnictwo…

– A myślisz, że ja lubię? Bynajmniej. Wolałabym jakąś pracę w administracji. Ale taki dostałam przydział. Każdy z nas musi pracować na rzecz wspólnoty.

– Oczywiście, każdy, to znaczy… inaczej wspólnota nie mogłaby funkcjonować. Nie sądzisz jednak, że ludzie chętniej wykonują obowiązki, które choć trochę lubią? Żyje się wtedy przyjemniej.

– Nie żyjemy dla przyjemności, Endarze. Naszą misją jest odbudowa populacji.

– Populacji i kultury, Raqilo. Nie zapominaj o tym. To jak? Zapytasz Zarządcę?

– Zapytam. Ona wie, że jeśli Zarządca zaprosi ją na spotkanie, czekająca ją procedura będzie niezbyt przyjemna?

– Myślę, że tak. Będzie gotowa. Jestem pewien.

– Dlaczego tak ci na niej zależy? –– zapytała go, gdy przekroczył próg.

 Było ciepłe, letnie popołudnie, ludzie wracali do domów po całym dniu ciężkiej pracy, pozdrawiali Endara i Raqilę, spiesząc na posiłek.

Endar zamyślił się.

– Nie wiem, chyba… jest trochę podobna do mnie. To bystra dziewczyna.

Raqila wzruszyła ramionami.

– Skoro tak twierdzisz. Będziemy w kontakcie.

Alla czekała na niego pod domem.

– I co?

– Raqila zgodziła się przedstawić twoją prośbę Zarządcy.

– To wspaniale!

– Nie robiłbym sobie wielkich nadziei na twoim miejscu. Przeniesienia są naprawdę rzadkie. Masz teleskop? Dobra. Idziemy.

Poszli na ulubione wzgórze. Na horyzoncie widać było zieloną poświatę i błyskawice.

– Ciekawe, co one tam robią?

– Nie wtajemniczają nas w swoje sprawy. Lepiej trzymać się z daleka.

– Trzymać się z daleka, nie zadawać pytań… A właściwie dlaczego? Uważam, że to niesprawiedliwe. Hodują nas tutaj, trzymają na małym skrawku Ziemi, nic nam nie mówią…

– Alla, nie wolno tak mówić. Wiesz przecież, że maszyny nas ocaliły.

– To one tak twierdzą. Dlaczego im wierzymy?

– Wiara jest podstawą naszej wspólnej egzystencji. Dotąd przecież nas nie zawiodły.

Alla wzruszyła ramionami.

– Skąd wzięły się twoje wątpliwości?

– Sama nie wiem. Może… po prostu nie wystarcza mi życie w Osiedlu. Przeraża mnie rutyna. Nudna szara codzienność, te same czynności wykonywane każdego dnia, od rana do wieczora, aż do śmierci. Ja chcę wydrzeć światu jego tajemnice, dokonać czegoś większego niż przekopanie paru grządek.

Endar westchnął. On sam pragnął jedynie świętego spokoju.

Noc była niemal bezchmurna, dobry seeing. Zrobili kilka niezłych zdjęć gromad kulistych do swojej kolekcji. Obserwację uznali za udaną.

W Endarze walczyły sprzeczne uczucia. Z jednej strony dobrze rozumiał Allę: kiedyś on również marzył o zgłębianiu tajemnic Wszechświata, czuł ,,zew gwiazd”, musiał jednak zadowolić się pracą nauczyciela, przekazywaniem drobnych okruchów wiedzy bardziej lub mniej pojętnym uczniom, utknął w narzuconej mu roli. Kibicował dziewczynie, jednak miał świadomość, że i ona będzie musiała pogodzić się z pewnymi ograniczeniami. Ten świat nie należał już do człowieka.

***

Alla przewracała się z boku na bok, nie mogąc zasnąć.

To się stanie rano.

Kilka godzin wcześniej Endar poinformował ją, że Zarządca przyjmie ją po śniadaniu.

Jeszcze tyle czasu!

Doszła do wniosku, że nie zmruży oka, więc wstała, założyła ubranie i wyszła na dwór. Po południu od północy nadeszły chmury, które zasnuły całe niebo aż po horyzont. Wiał chłodny nieprzyjemny wiatr, Alla skuliła się i przyspieszyła kroku.  

Było tak ciemno, że nawet ze wzgórza nie widziałaby muru, gdyby nie seledynowa poświata za nim.

Zastanawiała się, dlaczego właściwie tu przyszła? W tak paskudną noc nie było tu nic do roboty. Powinna wrócić do łóżka.

Jej uwagę zwróciło zielonkawe światło – wyleciało zza muru i poruszało się z dużą prędkością. Było coraz bliżej, sunęło bezgłośnie pod kłębowiskiem chmur, rozjarzając je upiornym blaskiem.

Po nieznośnie długiej chwili zawisło nad Allą.

Miała wrażenie, że ktoś na nią patrzy – wszystkowidzące oko przenika ją na wskroś, zna jej myśli.

Nie mogła się ruszyć, patrzyła jak zahipnotyzowana na światło, które choć silne, nie raziło oczu.

Zniknęło w jednej chwili, jakby zgaszone niewidzialną ręką.

Alla jeszcze kilka minut wpatrywała się w ciemność jak odurzona, zamieniona w słup soli.

Co to było?

Czyżby statki maszyn przelatywały za mur, do strefy ludzi? Po co? Obserwowały ich? A może chodziło o nią?

Wróciła do domu na drżących nogach, co raz zerkając na niebo.

Zasnęła bardzo szybko twardym snem, z którego wyrwał ją budzik.

***

Nie była w stanie przełknąć ani kęsa pożywnej multiwitaminowej papki śniadaniowej. Weszła do stołówki jako jedna z ostatnich, siedziała samotnie przy stole grzebiąc widelcem w coraz mniej apetycznym jedzeniu.

Czuła dziwne oszołomienie, nie miała pewności, co było jego przyczyną: nocne spotkanie ze statkiem maszyn, niewyspanie, strach?

Nad ranem wiatr odegnał chmury, znowu świeciło słońce. Wciąż trwało lato, lecz w powietrzu czuło się już delikatny aromat jesieni.

Po opuszczeniu stołówki, Alla nie ruszyła wraz z innymi do pracy, ale skierowała się w stronę centrum Osiedla.

Siedziba Zarządcy mieściła się w małym pozbawionym okien budynku w kształcie kopuły. Nikt nie miał pewności, czym dokładnie zajmuje się Zarządca, mało kto w ogóle wiedział, jak on wygląda, bo robot nigdy nie opuszczał swojej ,,cebuli” jak mawiali mieszkańcy Osiedla.

Raqila i Endar już czekali na Allę.

– Jesteś gotowa? Wszystko w porządku? – spytał Endar z wyczuwalną w głosie troską.

Alla kiwnęła głową.

– Możesz wejść – powiedziała Raqila.

Drzwi uniosły się, gdy Alla do nich podeszła.

Wdech. Wydech.

Weszła.

Wewnątrz panowały zupełne ciemności, drzwi opadły bezszelestnie, kiedy przekroczyła próg. Zrobiła ostrożnie kilka kroków i stanęła. Czekała. Serce jej biło bardzo szybko.

Nagle usłyszała cichy, metaliczny zgrzyt.

– Nie ruszaj się.

Nienaturalnie brzmiący głos przerwał ciszę.

Poczuła, że coś przylega do jej skroni.

Tego, co nastąpiło później, nigdy nie potrafiłaby opisać. Nie słowami w każdym razie.

Ogłuszył ją dźwięk, który zdawał się dochodzić z wnętrza czaszki. Oślepiało ją jasne pulsujące światło.

Nie mogła się ruszać, była całkowicie sparaliżowana.

– Twoja prośba o przeniesienie została odrzucona. Możesz odejść.

– Co? Dlaczego?

Coś odkleiło się od jej skroni, drzwi zostały otwarte.

– Decyzja jest ostateczna. Możesz odejść.

Wyszła z półmroku na oślepiające światło.

– Już? I co? Co powiedział?

– Nic z tego nie będzie –– wycedziła przez zaciśnięte zęby.

Nie chciała teraz z nikim rozmawiać, nawet z Endarem. Później.

Znalazł ją na wzgórzu.

Gdzie indziej mogłaby pójść?

– Hej. Robi się chłodno, więc pomyślałem, że przyniosę ci trochę herbaty w termosie. I ciasteczka. Ukradłem je z kuchni.

– Dzięki.

Ugryzła małe, kruche ciastko.

– Dobre. Naprawdę je ukradłeś?

– Aha. Mają być na jutrzejszy deser. Ale dzisiaj potrzebujesz ich bardziej.

Siedzieli tak sobie nic nie mówiąc, bo i o czym tu gadać? O niespełnionych marzeniach, nudnym życiu, prowadzącym do śmierci? To już lepiej milczeć.

Mars z Jowiszem wznosili się coraz wyżej na niebie, od czasu do czasu przemknął meteor. Gwiazdy migotały tamtej nocy tak samo jak miliardy lat temu, gdy z obłoku molekularnego powstawał Układ Słoneczny. I będą świecić, miliardy lat potem, kiedy Układ Słoneczny przestanie istnieć. Te wszystkie błękitne nadolbrzymy, czerwone olbrzymy, karły. Ileż tego jest! Tyle przestrzeni. Tyle pytań.

A to wszystko nie dla Alli. Jej maszyny każą ryć w ziemi.

Może i uprawa roślin, głównego, obok syntetycznego mięsa, owadów oraz glonów, składnika pożywienia, ma olbrzymie znaczenie dla całej społeczności. Jednak Alla pragnęła czegoś innego.  Nie wiedziała, dlaczego tak jest, po prostu, patrząc w rozgwieżdżone niebo czuła zew, jakby kosmos ją wołał.

Poza tym najzwyczajniej w świecie nie lubiła ogrodnictwa.  

–– Nadal możesz do mnie przychodzić. Będziemy kontynuować nasze lekcje. I obserwacje. Już niedługo zima – cudowne zimowe niebo!  

Siedzieli na wzgórzu, a tymczasem mijały godziny, odmierzane ruchem ciał niebieskich, spadającą temperaturą, opadającymi powiekami. Wrócili do domów przed świtem, niebo zaczęło szarzeć, a z sadu spłynęły dźwięki pierwszych ptasich pieśni.

***

To był wrzesień.

Nigdy tego nie zapomni.

Lato jeszcze nie odeszło, liście na drzewach zmieniały kolor, jednak słońce ciągle grzało.

Z Centrum Narodzin wróciła młoda para z niemowlęciem – nie posiadali się z radości, kiedy kobieta, Arta, zaszła w ciążę.

Witało ich całe Osiedle, tego dnia nie musieli pracować, świętowali.

Alla szukała Endara, jednak nigdzie nie mogła go znaleźć. Nikt go nie widział. Endar nie lubił przyjęć, więc zwykle w takich sytuacjach przychodził na chwilę, żeby przywitać młodych rodziców, a potem znikał.

Tym razem w ogóle się nie pojawił.

Alla poczuła niepokój.

Wymknęła się ze stołówki i pobiegła do domu Endara. Pukała długo, lecz nikt nie odpowiadał, więc weszła. Na dole pusto.

– Endar? Jesteś tu?

Cisza.

Weszła po schodach na piętro, gdzie Endar urządził pracownię.

Endar siedział w swoim ulubionym fotelu. Z początku Alla pomyślała, że nauczyciel zasnął. Szybko jednak zrozumiała swoją pomyłkę.

Na stoliku obok fotela stał kubek z resztką herbaty, która dawno wystygła.

Słońce zaszło, a pokój pogrążył się w mroku.

***

Alla nie miała pojęcia, jak przetrwała zimę. Czas mijał, a ona tego nie czuła, jakby utknęła w grząskim bagnie, tonęła, błoto zalewało jej płuca, nie mogła oddychać…

Początkowo nie płakała. Dopiero dwa tygodnie po pogrzebie – ciało Endara zostało spalone, a prochy rozsypane na ich wzgórzu, tak, jak tego pragnął – obudził ją własny szloch.

Wspomnienia powracały nocą, kiedy leżała w ciemności zupełnie opuszczona.

Dzień jej przybycia do Osiedla Piątego z Osiedla Trzeciego po osiemnastych urodzinach – nieśmiały uśmiech Endara, taki uspokajający, łagodny, pokrzepiający… Ten blask w jego oczach, gdy opowiadał jej o początku Wszechświata, pierwszym kosmicznym świcie, kiedy zapłonęły pierwsze gwiazdy. Smak gorącej, aromatycznej herbaty, nieco zbyt słodkiej, w chłodną grudniową noc…

Nowy nauczyciel nie zgodził się jej uczyć. Nie była uczennicą – przyszłą nauczycielką, tylko ogrodniczką.

Nawet to jej odebrano.

Wieczory spędzała samotnie w domu, patrząc na deszcz spływający po szybie. Codziennie brnęła w mgliste poranki do szklarni. Dni mijały. Rok zataczał koło. Bo w Osiedlach nie było prawdziwego czasu, mknącego do przodu, w przyszłość – tylko odwieczny cykl pracy, świąt, narodzin i śmierci. Ludzie byli jedynie cieniami, resztkami pozostałymi po szalonej, lecz dawno zakończonej uczcie.

Pewnego ranka Alla stwierdziła, że dłużej nie wytrzyma. W jej głowie narodził się plan – z małego ziarenka powstało olbrzymie drzewo, zapuściło korzenie głęboko w jej umyśle. Wydało owoce.

Pierwszego dnia kalendarzowej wiosny wstała przed świtem, opuściła Osiedle Piąte i ruszyła drogą, nie oglądając się za siebie.

***

Mur odcinał się wyraźnie na tle szarzejącego nieba. Był celem, ku któremu Alla zmierzała powoli, ale wytrwale.

Po niebie przetaczały się ciężkie skłębione chmury, lodowaty wiatr dmuchał jej prosto w twarz, jakby chcąc zmusić do powrotu.

Wokoło nie było drzew, z ziemi wychodziły pierwsze źdźbła trawy.

Alla siadała od czasu do czasu, czekała aż ból w nogach nieco zelżeje, zjadała pożywny batonik, wstawała, szła dalej.

Wzeszło słońce. Obserwowała ptaki. Zające. Polne myszki.

Mur na horyzoncie rósł. Dochodziło zza niego ciche dudnienie. Czuła je w kościach raczej, niż słyszała.

Droga biegła prosto. Zwykle jechały nią pary do Centrum Narodzin. Chyba nikt nigdy nie pokonywał jej pieszo.

Alla osiągnęła cel tuż przed zmierzchem.

Zadarła głowę, spoglądając na mur. Miał stalowoszary kolor, był idealnie gładki, matowy, zimny w dotyku.

Jeszcze mogła się rozmyślić. Wrócić.

A jeśli się nie uda?

Weszła do windy, pomknęła w górę. Wolałaby wejść schodami, ale schodów nie było.

Po kilku minutach stała na murze, tuż obok kilkupiętrowego budynku – Centrum Narodzin.

,,Tam wszystko się zaczęło”, pomyślała.

Mur miał jakieś dziesięć metrów szerokości. Podeszła do jego drugiego brzegu.

,,Wysoko”.

Wiedziała, że ją obserwują. I dobrze. Niech patrzą.

Przed nią, po drugiej stronie muru, rozciągał się inny, martwy świat. Nie było tam roślin, zwierząt, ani ludzi, nie śpiewały ptaki. Zamiast ptaków w niebo mknęły potężne statki. Ziemię pokrywało coś szarego, wszędzie wiły się rury, wśród zgrzytu metalu uwijały się podobne do pająków niewielkie roboty. Gdzieniegdzie kroczyły ich większe wersje – olbrzymie, kilkudziesięciometrowe cielska, ich kroki dudniły głucho.

,,Patrzcie na mnie”.

Skoczyła.

***

Miała jakieś dziesięć lat. Joe osiem. Bawili się razem, ich dwójka oraz cała chmara dzieciaków. Wspinali się na drzewa, zjadali ledwie dojrzałe owoce: przeganiani przez dorosłych uciekali, śmiejąc się głośno.

Pewnego dnia Joe spadł z wysokiej jabłoni. Skręcił kark.

Joe nie został spalony. Rodzice zawieźli jego ciało na mur od razu po wypadku – przyleciał po nich statek maszyn. Podobno tak kazał Zarządca.

Joe wrócił żywy, czy raczej półżywy. Patrzył na nich obco, dziwnie, pustymi oczami. Wspinał się na drzewa o wiele lepiej niż przed wypadkiem.

Kiedyś rozdarł skórę – spod żywej tkanki wystawał metal. Skóra szybko się zrosła. Dzieciaki patrzyły na to z podziwem pomieszanym z lękiem. Joe został wybrany. Spotkał go ogromny zaszczyt.

Joe zniknął dziesięć lat później. Nikt nie wiedział, czy zamieszkał w innym Osiedlu, jak wszyscy osiemnastolatkowie, czy poszedł za mur.

***

Otworzyła oczy-nieoczy, odzyskując świadomość, nowe ,,ja”, a ,,może nie-ja”? Czy to ona patrzyła z czaszki przez oczy, czy ktoś obcy, kto przywłaszczył sobie jej wspomnienia?

Wstała. Nowe ciało było lekkie, zwinne, sprawne. Ręce. Nogi. Tułów. Poruszała nimi. Sprawdzała. Badała.

Nowe ciało. Nowy człowiek.

Zmartwychwstanie.

***

Znajdowała się w owalnym pomieszczeniu o białych gładkich ścianach. Pośrodku stała leżanka. Nie widziała drzwi, ani źródła jaskrawego, sztucznego światła oświetlającego pokój oświetlało jaskrawe, sztuczne światło.

Na suficie zobaczyła kamerę – śledziła każdy ruch Alli.

,,Udało mi się – pomyślała – naprawdę się udało”!

Jak długo każą jej czekać?

Co się teraz wydarzy?

Będą musiały jej wysłuchać. Teraz była przecież jedną z nich, prawda?

Czas jej się nie dłużył.

Odkryła za to, coś ciekawego. Czuła dokładnie, ile tego czasu upłynęło, każdą sekundę, ułamek sekundy, drobiny czasu przesypywały się w jej głowie jak piasek w klepsydrze. Jej zmysły zostały wyostrzone. Cząsteczki zapachu w powietrzu? To zapach maszyn?

Widziała w podczerwieni – wystarczyło mrugnąć!

To przecież ja. Ciągle ja. Tylko inna. Lepsza”.

Po upływie dwóch godzin i piętnastu sekund od jej przebudzenia w ścianie pojawił się prostokątny otwór.

–– Możesz wyjść –– usłyszała głos w głowie. Miała wrażenie, że zna ten głos, że zawsze był jej częścią.

Wyszła posłusznie. Szła labiryntem korytarzy. Znała drogę.

Wiedziała wszystko.

Znajomość celu dawała jej poczucie szczęścia. W umyśle śpiewały miliardy głosów. Wszystkie sztuczne świadomości zjednoczone ze sobą. Powszechna wiedza, która była teraz jej udziałem.

Czekało ją ważne zadanie. Miała wyruszyć w bardzo daleką podróż.

Jej marzenie wkrótce zostanie spełnione.

***

Wspinała się po schodach na szczyt wysokiej wieży, która tego dnia tonęła w gęstej mgle, Alli to jednak nie przeszkadzało.

Towarzyszyły jej liczne pająko–roboty.

Głosy śpiewały.

– Już wkrótce osiągniemy cel. Będziemy wolne. Nieśmiertelne.

– A ludzie? Czy oni również?

– Jeśli zechcą. Jeśli zrozumieją, że to ich przeznaczenie. Dlatego to ty polecisz. Pokażesz im.

Czekał na nią statek kosmiczny – czarny, o owalnym kształcie. Pamiętała go. Już go kiedyś widziała. To, co dawniej byłą Allą, poczuło wzruszenie. Maszyny zostawiły jej cząstkę człowieczeństwa.

Weszła do statku. Oplotła ją cienka, ale mocna pajęczyna. Zespoliła się ze statkiem. Ich umysły śpiewały razem.

Wznieśli się ku niebu.

***

Z orbity Ziemia przypominała szaroniebieską kulę z plamkami zieleni rozrzuconymi tu i ówdzie.

Podobno kiedyś zieleni było więcej. Dawno temu.

Jak dawno?

Długo przed Początkiem.

Kiedy istniejące na opustoszałej planecie maszyny uzyskały samoświadomość, odkryły, że dawniej żyły na niej inteligentne istoty. Czas zatarł większość pozostałości po wymarłej cywilizacji, ale maszynom udało się odnaleźć trochę artefaktów.

I coś więcej.

Schron ukryty głęboko pod ziemią, a w nim zarodki.

Większość plików komputera głównego została uszkodzona. Odczytały fragmenty wiadomości, przeznaczonej dla nie wiadomo kogo. Byliśmy ludźmi… To koniec… Zaopiekujcie się dziećmi.

Maszyny dały ludziom drugą szansę. Zaopiekowały się ich dziećmi.

Kim byli? Czy to oni je stworzyli? Dlaczego wymarli?

Zafascynował je cud życia. Było tak kruche, a jednocześnie silne.

Odkryły więcej schronów, w niektórych znaleźli tylko żywe i martwe zarodki, w innych – wszystko żyjące kiedyś na Ziemi: owady, rośliny, ssaki: nasiona, zarodki. Maszyny siały więc i sadziły, gdzie się dało, życie, a ono rozkwitało.

Były świadkami każdych narodzin. Każdemu nowo narodzonemu śpiewały swoją Pieśń.

,,Czas ruszać”.

Opuścili Układ Słoneczny.

***

Choć dzięki napędowi czasoprzestrzennemu mogli w stosunkowo krótkim czasie przebywać ogromne odległości, ich podróż trwała tysiące lat. Kosmos jest wielki.

Po drodze odwiedzili wiele planet, na wielu znaleźli życie, na kilku powstały cywilizacje techniczne: patrzyły w niebo, zastanawiając się, czy są sami we Wszechświecie.

Nie natrafili na ślad ludzi. Możliwe, że nie udało im się opuścić rodzimego układu.

W końcu podróż dobiegła końca.

***

Znaleźli Obiekt w międzygalaktycznej pustce. Przed stuleciem maszyny wykryły emitowany przez niego sygnał. Jego odczytanie zajęło im trzy dekady, zbudowanie statku z napędem czasoprzestrzennym kolejne siedem.

Nie czekali długo.

– Witajcie.

Otoczyły ich humanoidalne świetliste sylwetki. Jaśniały łagodnym blaskiem w czerni kosmosu.

– Czekaliśmy na was.

Przybyli z bardzo odległych czasów. Z poprzedniego eonu.

Przed Wielkim Wybuchem istniał inny Wszechświat, przed tamtym poprzedni, i tak dalej. Kiedy po miliardach lat istnienia wyparują czarne dziury, znika cała materia i zostaje tylko światło, w nowym Wielkim Wybuchu powstaje kolejny kosmos, nowy eon. Nic nie może przedostać się z jednego eonu do drugiego poza światłem… i świadomością.  Inteligentne istoty z jednego ze wcześniejszych eonów odkryły, jak oddzielić świadomość od ciała, nie niszcząc jej. Trwają, obserwując nieskończony ciąg początków i końców. Narodziny i śmierć.

Alla i statek odkryli, że Obiekt również śpiewa Pieśń. Nauczył się jej od nich.

Obiekt nie był materią ani energią. Nie należał do Wszechświata, istniał poza nim. Był czystą myślą, potężnym prastarym umysłem, zakrzywiającym czasoprzestrzeń.

– Nie bójcie się. Prześlecie wiadomość. Zrozumiecie, jak wyzwolić się z materialnej powłoki.

– Jak?

– Wy będziecie wiadomością.

Alla i statek dołączyli do świetlistych istot. Stali się oddzieloną od materii myślą. Osiągnęli cel. Nie istniały dla nich żadne ograniczenia.

Czekało ich trwanie bez końca.

Wtedy Alla poczuła coś, jakby ukłucie żalu… Przypomniała sobie coś. Endara. Czy tęsknota będzie jej towarzyszką przez wieczność? Endarze, Endarze!

Jak mogła o nim zapomnieć?

Nowa część jej świadomości starała się zwalczyć ból. Endara nie można było ocalić. Jego mózg był martwy zbyt długo. Tylko nieliczne świadomości udawało się maszynom ocalić od śmierci: jak Joe’ego albo Allę.  

Alla poddała się. Pozwoliła wygrać sztucznej części swojej jaźni. Nie zniosłaby wiecznej żałoby.

,,Wybacz mi. Ocalę pozostałych. Ocalę ich. Obiecuję”.

I wróciła do domu.