Krew z krwi

Burza prze­ta­cza­ją­ca się na ze­wnątrz na­le­ża­ła do naj­sil­niej­szych w tym roku. Ol­brzy­mie kro­ple łu­pa­ły w dach i ścia­ny go­spo­dy, wiatr wył, wpra­wia­jąc w drże­nie so­lid­ne okien­ni­ce. Bły­ska­wi­ce mu­sia­ły roz­świe­tlać niebo pra­wie bez prze­rwy, ale nikt z sie­dzą­cych w obe­rży nie miał za­mia­ru wy­chy­lić choć­by ko­niusz­ka nosa, żeby obej­rzeć świetl­ne wi­do­wi­sko.

Wiedź­min wy­cią­gnął nogi do ognia za­do­wo­lo­ny, że nie znaj­du­je się teraz gdzieś na szla­ku w środ­ku tej na­wał­ni­cy. Mógł­by iść o za­kład o swo­je­go konia, że wszy­scy w go­spo­dzie my­śle­li po­dob­nie. Sie­dział przy stole z dwoma drwa­la­mi – ojcem i synem – któ­rzy zmie­rza­li do naj­bliż­sze­go mia­sta, li­cząc na zna­le­zie­nie tam od­po­wia­da­ją­ce­go im ogło­sze­nia o pracę. On też miał na­dzie­ję na nie­li­chy za­ro­bek, ale nie za­mie­rzał brać do ręki sie­kie­ry. Po­zna­ni wczo­raj­sze­go ranka drwa­le naj­wy­raź­niej nie na­le­że­li do prze­wa­ża­ją­cej więk­szo­ści ludzi, która do wiedź­mi­nów od­no­si­ła się z za­bo­bon­nym stra­chem wy­mie­sza­nym z dużą dawką po­gar­dy. Sami za­pro­po­no­wa­li mu wspól­ną po­dróż. W trój­kę za­wsze bez­piecz­niej, zwłasz­cza gdy w oko­li­cy gra­su­je wam­pir.

– Po­wia­dam wam, panie, świat się koń­czy. Nasza wio­sko­wa wiedź­ma po­wta­rza to już od dawna. I ta po­go­da… W ze­szłym ty­go­dniu spadł grad. O tej porze roku, dacie wiarę, panie? Po­ło­wa upraw po­szła w dia­bły – star­szy z drwa­li już od dłuż­sze­go czasu mówił, rów­no­cze­śnie spo­ży­wa­jąc ko­la­cję i nie zwra­ca­jąc uwagi na to, że zupa ście­ka mu po czar­nej bro­dzie. – Ponoć coraz czę­ściej wi­du­je się przy­zy­wa­ne przez nie wia­do­mo kogo de­mo­ny. A teraz jesz­cze wam­pi­ry w biały dzień po świe­cie cho­dzą. Co za par­szy­we czasy.

– Par­szy­we, do­brze ga­da­cie – zgo­dził się łowca, ki­wa­jąc na go­spo­da­rza pu­stym kub­kiem. – Cho­ciaż, po praw­dzie, de­mo­ny za­wsze przy­by­wa­ły na ten świat, przy­zy­wa­ne albo i nie.

– Może i tak – nie opo­no­wał bro­dacz. – Lecz teraz po­wia­da­ją, że niby czę­ściej… a zresz­tą, nie nam, pro­stym lu­dziom, roz­my­ślać nad spra­wa­mi, któ­ry­mi po­win­ni zaj­mo­wać się ma­go­wie.

Łowca po­two­rów zgod­nie po­ki­wał głową.

– Wam­pi­ry wsza­koż to co in­ne­go… – kon­ty­nu­ował drwal. – To w końcu wasza dzie­dzi­na. My­śli­cie, że go do­rwie­cie? Po­dob­no już ścier­wo w biały dzień ata­ku­je.

– Nie wie­rzył­bym w te plot­ki. Wam­pi­ry za­zwy­czaj boją się słoń­ca, w dzień po­lu­ją tylko w osta­tecz­no­ści, a dla nie­któ­rych dzien­ne świa­tło jest wręcz śmier­tel­ne. Wy­tro­pię go na pewno, a potem się zo­ba­czy, kto kogo…

– No tak… wy za­pew­ne nigdy nie mo­że­cie mieć pew­no­ści, kto kogo…

– Taki już mój fach.

– Cza­sem mnie się zdaje – drwal siorb­nął zupę – że po­win­no się wy­tę­pić tych wszyst­kich dłu­go­zę­bych od­szcze­pień­ców jak ro­bac­two, tak na wszel­ki wy­pa­dek.

– Do­praw­dy? – wiedź­min nie chciał wcho­dzić w po­le­mi­kę i za­pa­trzył się w piwo, roz­dmu­chu­jąc pianę.

– Ale to cza­sem… potem mi się przy­po­mi­na­ją te wszyst­kie hi­sto­rie o okru­cień­stwie ludzi i do­cho­dzę do wnio­sku, że na za­sa­dzie… tej… no… pre­wen­cji… trze­ba by też nas wszyst­kich wybić. I tak se myślę, panie wiedź­mi­nie, że niech sobie te masz­ka­ry żyją… a w razie czego – prze­cie mamy was.

– Znów do­brze po­wie­dzia­ne, panie Jaro, do­brze po­wie­dzia­ne. – Łowca po­two­rów prze­pił do niego, unosząc kubek.

Wiedź­min ra­czej spo­ty­kał się z bar­dziej ra­dy­kal­ny­mi po­sta­wa­mi niż prze­my­śle­nia drwa­la. Wam­pi­ry były to­le­ro­wa­ne, ale nie lu­bia­no ich. Wielu z przed­sta­wi­cie­li tego ga­tun­ku wy­rze­kło się ludz­kiej krwi i miesz­ka­ło wśród ludzi pra­wie jak zwy­czaj­ni oby­wa­te­le. Pra­wie, po­nie­waż mu­sie­li pić. Krew zwie­rząt wy­star­cza­ła jed­nak do prze­trwa­nia, a w każ­dej rzeź­ni za nie­wiel­ką opła­tą z chę­cią ko­rzy­sta­no z wam­pi­rzych usług. Oczy­wi­ście zda­rza­ły się in­cy­den­ty. Cza­sem tłum, wzbu­rzo­ny ja­kimś szcze­gól­nie bru­tal­nym mor­der­stwem, spa­lił dom ni­cze­mu nie­win­ne­mu sy­no­wi nocy. Nie­kie­dy przez po­mył­kę wbito w kogoś kołek. By­wa­ło, że i któ­re­goś z noc­nych łow­ców po­niósł głód krwi, ale wtedy rzad­ko wzy­wa­no wiedź­mi­na, bo wam­pi­rzy po­bra­tym­cy – jako że za­le­ża­ło im na po­ko­jo­wej ko­eg­zy­sten­cji – szyb­ko sami znaj­dy­wa­li od­szcze­pień­ca i wy­mie­rza­li spra­wie­dli­wość. Nie ko­cha­no wam­pi­rów. Były jed­nak silne, in­te­li­gent­ne, za­zwy­czaj bo­ga­te i z ko­nek­sja­mi, więc jakoś uda­wa­ło się im prze­ko­nać ludzi do nie­chęt­nej to­le­ran­cji.

Ten, któ­re­go tro­pił wiedź­min, nie był zso­cja­li­zo­wa­ny. Nic nie wska­zy­wa­ło na to, by ostat­ni­mi czasy prze­by­wał wśród ludzi i wedle wszel­kie­go praw­do­po­do­bień­stwa na­le­żał do wam­pi­rów-tra­dy­cjo­na­li­stów – tych, któ­rzy uzna­wa­li czło­wie­ka nie za ga­tu­nek rów­no­rzęd­ny, a za zwie­rzy­nę. Wam­pir za­pew­ne nie po­lo­wał w dzień, ale rze­czy­wi­ście roz­zu­chwa­lił się na tyle, że miej­sco­wi dali ogło­sze­nie o pracy dla łowcy po­two­rów. A wiedź­min przy­jął zle­ce­nie, pod­jął trop i był już bli­sko.

Drwal koń­czył zupę, pod­czas gdy jego ma­ło­mów­ny syn cze­kał na dru­gie danie, z przy­nie­sie­niem któ­re­go usłu­gu­ją­ca im córka go­spo­da­rza nie­spe­cjal­nie się śpie­szy­ła. Pulch­ne, hu­mo­rza­ste dziew­czę ob­słu­gi­wa­ło gości z ocią­ga­niem, trak­tu­jąc ich jak zło ko­niecz­ne. Od­po­wia­da­ło mru­kli­wie, pa­trzy­ło spode łba, jakby klien­ci przy­szli tu pro­sić o jał­muż­nę, a nie so­wi­cie pła­ci­li za miskę go­rą­cej stra­wy. Do­rod­na pan­ni­ca, ze zło­tym war­ko­czem za tyłek i za­ró­żo­wio­ny­mi po­licz­ka­mi może by­ła­by ładna, gdyby nie jej na­dę­ta, skwa­szo­na mina.

Łowca prze­łknął so­lid­ny łyk piwa, roz­glą­da­jąc się po sali. W go­spo­dzie po­si­la­ło się jesz­cze pię­ciu męż­czyzn odzia­nych w skó­rza­ne kurt­ki i uzbro­jo­nych w dłu­gie mie­cze. Sie­dzie­li przy stole sto­ją­cym nieco bli­żej drzwi, cza­sem któ­ryś za­śmiał się gło­śniej, ale poza tym za­cho­wy­wa­li się cicho, szep­cząc do sie­bie nad ta­le­rza­mi. Przy­by­li przed za­cho­dem słoń­ca, z pew­no­ścią też mieli za­miar zo­stać tu na noc. W taką po­go­dę nikt o zdro­wych zmy­słach nie włó­czył­by się po go­ściń­cach, nawet psom po­zwo­lo­no wejść do go­spo­dy. Dwa wiel­kie bry­ta­ny, które do tej pory le­ża­ły na środ­ku pod­ło­gi, wspie­ra­jąc pyski na ła­pach, za­strzy­gły usza­mi. Wy­grze­wa­ją­cy się przy ogniu rudy kocur, choć przed chwi­lą zda­wał się spać, teraz uniósł głowę, też nad­sta­wia­jąc uszu. Wiedź­min, któ­re­go słuch do­rów­ny­wał zwie­rzę­ce­mu, za­stygł bez ruchu. Czy rze­czy­wi­ście do­tar­ło do niego na­wo­ły­wa­nie śpią­cych w staj­ni pa­rob­ków, czy tylko mu się zda­wa­ło? Me­da­lion lekko za­drgał na pier­si.

„Być może wła­śnie ten wam­pir kręci się w po­bli­żu” – po­my­ślał, ale nie za­mie­rzał teraz tego spraw­dzać. Wy­cho­dze­nie bez ro­ze­zna­nia te­re­nu i sy­tu­acji pro­sto w ob­ję­cia syna nocy by­ło­by bar­dzo głu­pim sa­mo­bój­stwem.

Kot po­pa­trzył na niego z wła­ści­wą jego ga­tun­ko­wi po­gar­dą. Usiadł, na­słu­chu­jąc wpa­trzo­ny w drzwi. Wiedź­min od­po­wie­dział ru­dziel­co­wi nie­chęt­nym spoj­rze­niem i się­gnął po kubek, lecz za­trzy­mał go w po­ło­wie drogi do ust, gdy cięż­kie po­dwo­je pro­wa­dzą­ce na ze­wnątrz od­sko­czy­ły gwał­tow­nie, ude­rza­jąc o ścia­nę pchnię­te po­dmu­chem po­wie­trza, a deszcz wdarł się do środ­ka, za­le­wa­jąc deski pod­ło­gi. Nie trwa­ło to długo, bo ten, który otwo­rzył drzwi, po­ko­nu­jąc opór po­tęż­ne­go wia­tru, zaraz je za sobą za­trza­snął. Od­wró­cił się ku sali mięk­kim ru­chem osoby bar­dzo spraw­nej fi­zycz­nie, a jeden z psów za­skam­lał, z pod­ku­lo­nym ogo­nem prze­kra­da­jąc się w stro­nę wyj­ścia do kuch­ni. Drugi bry­tan pró­bo­wał wark­nąć, lecz osta­tecz­nie tro­chę tylko za­gul­go­tał i po­szedł w ślady kom­pa­na.

Nowo przy­by­ły mimo kiep­skiej po­go­dy nie miał na sobie płasz­cza. Odzia­ny był w czar­ne skó­rza­ne spodnie, się­ga­ją­ce do kolan buty za­pi­na­ne na licz­ne srebr­ne klam­ry i gra­na­to­wy, pod­nisz­czo­ny ku­brak z kap­tu­rem. Znad le­we­go ra­mie­nia wy­sta­wa­ła rę­ko­jeść mie­cza no­szo­ne­go na modłę wę­drow­nych wo­jow­ni­ków, wiedź­mi­nów czy in­nych włó­czę­gów. Przy­bysz był bar­dzo wy­so­ki, o nie­pro­por­cjo­nal­nie roz­bu­do­wa­nych ra­mio­nach, tak sze­ro­kich, że nie pa­so­wa­ły do resz­ty szczu­płe­go ciała, bu­dząc po­dej­rze­nia, iż może pod ku­bra­kiem skry­wa się fan­ta­zyj­nie ufor­mo­wa­na kol­czu­ga lub jakiś ro­dzaj ochra­nia­czy. Może wła­śnie z po­wo­du tej dziw­nej bu­do­wy, może ze wzglę­du na kap­tur, który zu­peł­nie za­sła­niał twarz męż­czy­zny, po­ja­wie­nie nie­zna­jo­me­go wzbu­dzi­ło w go­ściach wy­czu­wal­ny nie­po­kój. Kiedy przy­bysz się­gnął do kap­tu­ra, wszy­scy obec­ni wstrzy­ma­li od­dech, włącz­nie z łowcą, który nie­dba­łym ru­chem wsu­nął me­da­lion za pa­zu­chę.

Ma­te­riał spły­nął na ra­mio­na, od­sła­nia­jąc szczu­płe ob­li­cze no­szą­ce ślady, które po­zwo­li­ły się do­my­ślać, że męż­czy­zna był kie­dyś nie­po­spo­li­tej, de­li­kat­nej urody. Wiedź­min mimo kiep­skie­go oświe­tle­nia do­strze­gał wy­raź­nie kształt­ną bu­do­wę zgrab­ne­go nosa z cien­ki­mi skrzy­deł­ka­mi, ide­al­ną cerę, nie­przy­zwo­icie dłu­gie rzęsy i re­gu­lar­ność rysów, które na­bra­ły ostro­ści i dra­pież­no­ści, gdy ich wła­ści­ciel stał się przed­sta­wi­cie­lem no­we­go ga­tun­ku. Twarz przy­by­sza była blada, nie­mal biała, pra­wie bez śladu czer­wie­ni na lekko wy­krzy­wio­nych war­gach. Bar­dzo jasne tę­czów­ki bły­ska­ły reszt­ka­mi błę­ki­tu, lecz prze­wa­żał w nich od­cień stali. Nad ocza­mi wid­nia­ły re­gu­lar­ne brwi ko­lo­ru mleka. Także dłu­gie, opa­da­ją­ce luźno na plecy włosy męż­czy­zny były w prze­wa­ża­ją­cej czę­ści białe, prze­pla­ta­ne po­je­dyn­czy­mi czar­ny­mi pa­sma­mi, co nada­wa­ło mu nieco ko­micz­ny wy­gląd za­mor­skiej zebry.

 – Na­stęp­ny si­woł­by od­mie­niec – gło­śno stwier­dził jeden z męż­czyzn zaj­mu­ją­cych stół pod drzwia­mi. – Nie dość, że sie­dzi­my z łowcą stra­szy­deł pod jed­nym da­chem!

Wiedź­min pu­ścił tę uwagę mimo uszu. Był przy­zwy­cza­jo­ny. Przy­bysz widać też, bo nie za­re­ago­wał, roz­glą­da­jąc się za obe­rży­stą, który na chwi­lę znik­nął w kuch­ni.

– Won stąd! – Męż­czy­zna wstał. – To go­spo­da dla po­rząd­nych ludzi.

Nie­zna­jo­my po­now­nie jakby nie do­sły­szał. Nie pa­trząc na zaczepiającego go osił­ka, oparł się ple­ca­mi o kon­tu­ar, rów­no­cze­śnie od­pi­na­jąc dolne gu­zi­ki ku­bra­ka na tyle, na ile mu po­zwa­la­ły pasy pod­trzy­mu­ją­ce miecz. Wsu­nął pod połę lewą dłoń, jakby chciał ją ogrzać.

– Pa­no­wie, ostaw­cie. – Star­szy z drwa­li rów­nież wstał. – Ni­ko­mu nie godzi się od­ma­wiać schro­nie­nia w taką po­go­dę.

– Racja – mruk­nął inny z piąt­ki, zer­ka­jąc z nie­po­ko­jem na łowcę po­two­rów, który też pod­niósł się z miej­sca. – Od­puść dzi­wa­ko­wi i sia­daj, bo ci zupa wy­sty­gnie. – Po­cią­gnął to­wa­rzy­sza za pas. Męż­czy­zna za­mru­czał gniew­nie, ale usiadł i nie od­zy­wał się wię­cej.

– Do­siądź­cie się do nas, panie. – Czar­no­bro­dy wska­zał ławę. – Tu przy piecu naj­cie­plej, a wy do­szczęt­nie prze­mo­kli­ście.

– Świę­ta racja, nie spo­dzie­wa­łem się ta­kie­go za­ła­ma­nia po­go­dy – ni­skim, miłym dla ucha gło­sem od­parł przy­bysz, pod­cho­dząc do ko­min­ka. – I wiel­kie dzię­ki, bo chyba oca­li­li­ście mi tyłek – dodał ci­szej.

– Dro­biazg – od­parł wiedź­min ze zna­czą­cym uśmie­chem, bo obaj wie­dzie­li, czyj tyłek był przed chwi­lą za­gro­żo­ny. – To pan Jaro Je­ro­mir i jego syn Jurba. – Łowca wy­cią­gnął rękę do nie­zna­jo­me­go, sam też się przed­sta­wił.

Przy­bysz ski­nął głową, jakby za­sły­sza­ne imię nie było mu obce.

– Asch – po­wie­dział, po­da­jąc każ­de­mu po kolei dłoń o pa­znok­ciach sta­ran­nie spi­ło­wa­nych, nie­spo­ty­ka­nie czy­stych. – AschJo­el Re­il­ly.

Był jak na po­dróż­ne­go w ogóle za czy­sty, za gład­ko ogo­lo­ny i za­dzi­wia­ją­co za­dba­ny. Jego włosy spra­wia­ły wra­że­nie świe­żo umy­tych, ko­szu­la – nie­prak­tycz­nie biała – nie no­si­ła śla­dów dłuż­sze­go uży­wa­nia. Po­sze­rza­ny, wy­koń­czo­ny ko­ron­ką rękaw za­sła­niał śród­rę­cze, a wy­sta­ją­ce spod man­kie­tu palce były dłu­gie, de­li­kat­ne, przy czym za­ska­ku­ją­co silne, gdy za­ci­snę­ły się na dłoni wiedź­mi­na mi­ni­mal­nie za mocno, jakby z ostrze­że­niem, po­ka­zem drze­mią­cych w nich moż­li­wo­ści.

– Asch? To pseu­do­nim? – za­py­tał wiedź­min. Na­zwi­sko brzmia­ło mięk­ko i obco, ale ak­cent przy­by­sza wska­zy­wał na pół­noc­ne, gór­skie po­cho­dze­nie. Imię zaś w tam­tej­szym ję­zy­ku zna­czy­ło tyle co „Krwa­wy” i zda­wa­ło się w tym przy­pad­ku kiep­skim żar­tem.

– Imię. – Asch od­piął pas prze­ci­na­ją­cy uko­śnie pierś, po­luź­nił sprzącz­ki po­zo­sta­łych rze­mie­ni. Zdjął ku­brak, nie wy­pusz­cza­jąc mie­cza z dłoni, tylko prze­kła­da­jąc go z ręki do ręki. Od­sło­nił przy tym czte­ry noże do rzu­ca­nia tkwią­ce za pasem. Po­wie­sił okry­cie przy ko­min­ku, sia­da­jąc na miej­scu, któ­re­go ustą­pił mu wiedź­min. – W moich stro­nach mają spe­cy­ficz­ne po­czu­cie hu­mo­ru.

– Z da­le­ka przy­by­wa­cie, panie? – za­py­tał Jurba, a łowca po­two­rów uświa­do­mił sobie, że jest to pierw­sze pełne zda­nie, które nie­śmia­ły chło­pak wy­po­wie­dział tego wie­czo­ru.

– Z da­le­ka. – No­wo ­przy­by­ły bły­snął pięk­nym uśmie­chem i zda­wa­ło się nie­moż­li­we, żeby drwa­le nie zwró­ci­li uwagi na jego zęby. A jed­nak, roz­glą­da­jąc się za obe­rży­stą, naj­wy­raź­niej prze­oczy­li lekko wy­sta­ją­ce kły. Wbrew po­wszech­nym wy­obra­że­niom wła­śnie ten nie­pra­wi­dło­wy zgryz był dziw­ny, bo kły po­win­ny po­sia­dać mię­śnie oko­ło­zę­bo­we, które poza cza­sem po­lo­wa­nia po­zwo­lą im się zrów­nać z po­zo­sta­ły­mi zę­ba­mi.

Wiedź­min my­ślał go­rącz­ko­wo, pa­trząc na te usta, na włosy, które prze­cież po prze­mia­nie mu­sia­ły osi­wieć cał­ko­wi­cie lub wy­paść. Nie­po­ję­te też było, jak Asch może sie­dzieć tak bli­sko ognia, po­nie­waż pło­mie­nie po­win­ny go przy­naj­mniej nie­po­ko­ić, jeśli nie prze­ra­żać. A on roz­parł się wy­god­nie na ławie wy­raź­nie zre­lak­so­wa­ny, choć nie od­wie­sił mie­cza, kła­dąc go na ko­la­nach. Są­dząc po rę­ko­je­ści i frag­men­cie klin­gi wi­docz­nym w otwar­tej czę­ścio­wo po­chwie była to wspa­nia­ła broń warta każ­dej ceny – dziw­nie wy­glą­da­ła w rę­kach kogoś, kto ze swej na­tu­ry pew­nie wolał po­słu­gi­wać się pa­zu­ra­mi i zę­ba­mi.

Teraz, kiedy Asch się ro­ze­brał, oka­za­ło się, że nie nosi żad­nych ochra­nia­czy, co dla wiedź­mi­na stało się oczy­wi­ste już od chwi­li, gdy zo­ba­czył tę twarz. W samej ko­szu­li ra­mio­na Re­il­ly’ego wy­da­wa­ły się jesz­cze moc­niej umię­śnio­ne, jesz­cze bar­dziej nie­pa­su­ją­ce do nie­spe­cjal­nie roz­bu­do­wa­nej pier­si i szczu­płej talii, lecz w ich roz­mia­rach nie było ni­cze­go dziw­ne­go, bo prze­cież słu­ży­ły do za­my­ka­nia w ob­ję­ciach ofia­ry. Miecz był mało przy­dat­ny z punk­tu wi­dze­nia jego ga­tun­ku, a Asch nosił jesz­cze rzut­ki, z któ­rych dwie – są­dząc po koń­ców­kach rę­ko­je­ści – na pewno były po­sre­brza­ne. Jego pas i buty spi­na­ły srebr­ne klam­ry. Od­por­ność na sre­bro aku­rat zda­rza­ła się bar­dzo czę­sto, lecz – tak samo jak ze słoń­cem czy ogniem – tacy jak on za­wsze in­stynk­tow­nie uni­ka­li tego krusz­cu.

– Czym mogę słu­żyć? – Go­ni­twę myśli prze­rwa­ło na­dej­ście córki go­spo­da­rza. Wiedź­min w pierw­szej chwi­li nie roz­po­znał jej głosu, który teraz brzmiał ła­god­nie, pra­wie przy­mil­nie.

– Po jesz­cze jed­nym piwie dla panów, do tego gą­sio­rek cze­goś moc­niej­sze­go. – Asch od­gar­nął z czoła mokry ko­smyk. – A dla mnie ko­la­cję. Co­kol­wiek, by­le­by było go­rą­ce i bez czosn­ku. Jasne, ślicz­not­ko?

Dziew­czy­na spło­ni­ła się i – wiedź­min po­wstrzy­mał chęć prze­tar­cia oczu – pró­bo­wa­ła dy­gnąć. Po­gna­ła do kuch­ni, jakby coś tam miało się przy­pa­lić.

– Bez czosn­ku? – Łowca z lek­kim uśmie­chem spoj­rzał na Ascha, kiedy dziew­ka się od­da­li­ła. – Czyż­by­ście, panie, byli uczu­le­ni?

– Uczu­lo­ny je­stem tylko na ludz­ką głu­po­tę – od­parł Re­il­ly, rów­nież się uśmie­cha­jąc. – A czo­snek zwy­czaj­nie śmier­dzi, więc może prze­szko­dzić w ja­kiejś nie­spo­dzie­wa­nej mi­ło­st­ce. – Mru­gnął żar­to­bli­wie do Jurby. – Poza tym nie lubię go. Chyba was to nie dziwi, panie wiedź­mi­nie?

– Ani tro­chę. – Łowca w za­my­śle­niu po­tarł pod­bró­dek. – Wy­bacz­cie to py­ta­nie. Cie­ka­wość za­wo­do­wa.

Drwa­le po­pa­trzy­li po sobie, nic nie ro­zu­mie­jąc. Znów żaden nie za­uwa­żył, że gdy bia­ło­wło­sy uśmiech­nął się sze­rzej, na chwi­lę po­now­nie od­sło­nił kły, jakby igrał z roz­mów­ca­mi. Wiedź­min na­tu­ral­nie za­uwa­żył.

– Twardy orzech do zgry­zie­nia, praw­da? – Wy­glą­da­ło na to, że Asch bawi się do­sko­na­le jego kosz­tem.

– Ano, twardy. Za­miast łamać na nim zęby, może wy­pij­my. – Wiedź­min się­gnął po ko­lej­ne piwo przy­nie­sio­ne przez córkę go­spo­da­rza.

Re­il­ly stuk­nął kub­kiem w jego kubek.

Wkrót­ce je­dze­nie wy­lą­do­wa­ło na stole, a roz­mo­wa po­to­czy­ła się gład­ko na cał­kiem nie­istot­ne te­ma­ty, zaś łowca, który nie za­nie­chał ob­ser­wa­cji, z każdą chwi­lą ro­zu­miał coraz mniej. Pa­trzył jak męż­czy­zna – cho­ciaż jego żo­łą­dek nie po­wi­nien przyj­mo­wać sta­łych po­kar­mów – pa­ła­szu­je go­rą­cy gu­lasz i za­pi­ja czy­stą wódką, do­kar­mia­jąc przy tym skraw­ka­mi mięsa ru­de­go ko­cu­ra. Ten zaś łasił się do przy­by­sza i mru­czał, zu­peł­nie igno­ru­jąc in­stynkt sa­mo­za­cho­waw­czy, który mu­siał go teraz ostrze­gać przed sil­niej­szym dra­pież­ni­kiem. Re­il­ly dra­pał kota za usza­mi, opo­wia­dał ja­kieś za­baw­ne hi­sto­ryj­ki, czę­stu­jąc wódką no­wych kom­pa­nów i córkę go­spo­da­rza, która przy­cup­nę­ła na brzeż­ku ławy. Star­szy z drwa­li re­cho­tał gło­śno, młod­szy wtó­ro­wał mu tro­chę ci­szej, czer­wie­niąc się w do­sad­niej­szych mo­men­tach opo­wie­ści, na­to­miast zło­to­wło­sa sie­dzia­ła jak za­klę­ta, nie spusz­cza­jąc z Ascha roz­iskrzo­ne­go wzro­ku. Trud­no było roz­po­znać w niej tę wcze­śniej­szą opry­skli­wą dziew­czy­nę. Z jej roz­chy­lo­nych, peł­nych ust znik­nął szpe­cą­cy gry­mas, po­przed­nio zmru­żo­ne po­gar­dli­wie oczy roz­sze­rzy­ły się, bły­ska­jąc błę­ki­tem. Trze­po­ta­ła rzę­sa­mi w chwi­lach, gdy prze­lot­nie spo­czy­wa­ło na niej spoj­rze­nie Re­il­ly’ego. Gdzieś za­po­dzia­ła też chu­s­tę okry­wa­ją­cą barki, od­sła­nia­jąc krą­głe ra­mio­na oraz unie­sio­ne gor­se­tem wzgór­ki pier­si. Ko­bie­ta prę­ży­ła się, wzdy­cha­ła, wo­dzi­ła pal­ca­mi po kra­wę­dzi de­kol­tu, spi­ja­jąc słowa z bla­dych warg bia­ło­wło­se­go, śle­dząc ruchy smu­kłych dłoni.

Wiedź­min po­dej­rze­wał, że Asch używa cze­goś w ro­dza­ju uroku, jakim tacy jak on po­tra­fi­li przy­chyl­nie uspo­so­bić do sie­bie przy­szłą ofia­rę. Jed­nak me­da­lion ukry­ty pod ko­szu­lą po­wi­nien ostrze­gać w ta­kich przy­pad­kach, a nie wydał z sie­bie naj­lżej­sze­go drże­nia. Nic tu się nie zga­dza­ło.

Łowca skoń­czył jesz­cze jedno piwo i roz­luź­nio­ny al­ko­ho­lem prze­stał kon­cen­tro­wać się na pracy. Kiedy znów po­pa­trzył na za­czer­wie­nio­ne po­licz­ki dziew­czy­ny, na jej oczy wpa­trzo­ne w przy­stoj­ne ob­li­cze Ascha, po­rów­nał jego urodę z niedź­wie­dzią apa­ry­cją drwa­la, prysz­cza­ty­mi po­licz­ka­mi Jurby i swoją po­bliź­nio­ną gębą, to pra­wie ro­ze­śmiał się na głos z wła­snej głu­po­ty. Przez nad­mier­ną po­dejrz­li­wość nie po­my­ślał, że ze wszyst­kich nie­co­dzien­nych zja­wisk to aku­rat da­wa­ło się bez trudu wy­tłu­ma­czyć. Po­słu­chał chwi­lę by zła­pać wątek, po czym włą­czył się do roz­mo­wy.

 

Dagna nie lu­bi­ła usłu­gi­wać go­ściom, ale dla nie­któ­rych ro­bi­ła wy­jąt­ki. Jeśli byli ma­jęt­ni lub uro­dzi­wi, mogli li­czyć na ob­słu­gę prze­kra­cza­ją­cą za­kres jej stan­dar­do­wych obo­wiąz­ków. A ten męż­czy­zna był prze­pięk­ny. Dziw­ny, nie­po­ko­ją­cy jak dra­pież­nik, który za słod­ką po­wierz­chow­no­ścią chowa pa­zu­ry, lecz otocz­ka ta­jem­ni­cze­go nie­bez­pie­czeń­stwa jesz­cze bar­dziej Dagnę po­cią­ga­ła. Wszyst­ko jej w Aschu od­po­wia­da­ło. Lekko wy­sta­ją­ce kości po­licz­ko­we pod­kre­śla­ły szczu­płość twa­rzy, me­lan­cho­lia skry­ta w sta­lo­wych oczach nie opusz­cza­ła ich nawet wtedy, kiedy się uśmie­chał. Po­do­ba­ły jej się jego wą­skie bio­dra, szczu­pła talia i te wiel­kie ra­mio­na, któ­rych uścisk pew­nie po­tra­fił zła­mać kark.

Za­cze­ka­ła, aż go­ście opusz­czą głów­ną salę, za­gna­ła po­my­wacz­kę do ro­bo­ty i po­krę­ci­ła się z nią chwi­lę, zwle­ka­jąc z pój­ściem na górę do czasu, aż oj­ciec uda się na spo­czy­nek. Tatko by jej nie za­bro­nił, bez szem­ra­nia przy­gar­niał do­dat­ko­wy do­chód, lecz nie byłby za­chwy­co­ny fak­tem, że od­da­ła się za darmo. Przy­stoj­niak nie nosił pier­ście­ni ani in­nych ozdób, po któ­rych Dagna naj­szyb­ciej sza­co­wa­ła za­sob­ność miesz­ków, ale buty miał pierw­szo­rzęd­ne, a do pra­nia oddał bie­li­znę i kilka ko­szul z ja­kie­goś ślicz­ne­go el­fie­go ma­te­ria­łu. Poza tym nie ską­pił gro­si­wa przy ko­la­cji, a potem za­żą­dał po­ko­ju na wy­łącz­ność, nie chcąc spać w żad­nej ze wspól­nych izb. Pie­nią­dze zatem z pew­no­ścią miał, jed­nak z takim wy­glą­dem pew­nie nie przy­wykł do pła­ce­nia za mi­łość. Może Dagna mogła li­czyć po wszyst­kim na jakiś po­da­ru­nek, może nie, w każ­dym razie na pewno nie bę­dzie strat­na, jeśli w łóżku miał język rów­nie spraw­ny, co przy ga­da­niu. Kiedy oj­ciec w końcu znik­nął na za­ple­czu, po­ga­si­ła świe­ce, roz­pię­ła ko­szu­lę i prze­mknę­ła na scho­dy pro­wa­dzą­ce na pię­tro do po­ko­jów, na­stęp­nie dalej przez długi ko­ry­tarz. Wstrzy­mu­jąc od­dech, za­pu­ka­ła do drzwi. Żad­nej od­po­wie­dzi. Po­no­wi­ła pu­ka­nie, tym razem moc­niej.

– To ja, panie – wy­szep­ta­ła, kiedy otwo­rzył drzwi. – Noc za­po­wia­da się chłod­na. Może po­trze­bu­je­cie do­dat­ko­we­go koca albo in­ne­go spo­so­bu na ogrza­nie łoża?

Pa­trzył na nią, jakby nie do końca ro­zu­mie­jąc, co do niego mówi. Być może wy­rwa­ła go ze snu, bo był tro­chę nie­przy­tom­ny i praw­do­po­dob­nie nagi pod cien­kim kocem owi­nię­tym wokół bio­der. Zlu­stro­wa­ła po­włó­czy­stym spoj­rze­niem roz­bu­do­wa­ne mię­śnie ra­mion, szczu­pły, wy­rzeź­bio­ny brzuch, ta­tu­aż, któ­re­go krań­co­we linie mi­gnę­ły jej wcze­śniej in­try­gu­ją­co spod man­kie­tu ko­szu­li. Oglę­dzi­ny wy­pa­dły po­zy­tyw­nie – męż­czy­zna po­zba­wio­ny ubra­nia był tak atrak­cyj­ny, jak sobie wy­obra­ża­ła.

– Chęt­nie wam usłu­żę. – Roz­sz­nu­ro­wa­ła przed­nie ta­siem­ki gor­se­tu, po­zwa­la­jąc ob­fi­tym pier­siom wy­msknąć się z ma­te­ria­łu. Za­ga­pił się na nie za­mglo­nym wzro­kiem. Cof­nął, kiedy na­par­ła na niego, za­drżał od do­ty­ku jej ciała, jedną ręką wciąż pod­trzy­mu­jąc pro­wi­zo­rycz­ne okry­cie, drugą opie­ra­jąc o jej bio­dro. Przy­bli­żył usta do jej szyi, wcią­ga­jąc głę­bo­ko po­wie­trze, za­pew­ne na­pa­wa­jąc się za­pa­chem ko­bie­ce­go ciała. Tym razem ona za­drża­ła w ob­ję­ciu wiel­kich ra­mion, po­czu­ła, jak koc ze­śli­zgu­je się po­mię­dzy nimi, opa­da­jąc na zie­mię. Jęk­nę­ła, gdy bia­ło­wło­sy moc­niej wpił się war­ga­mi w jej roz­grza­ną skórę, szczel­niej za­my­ka­jąc uścisk, wbi­ja­jąc palce w chęt­ne, pulch­ne ciało. Sły­sza­ła cięż­ki od­dech tuż przy uchu, jed­nak przy­ci­ska­jąc się do jego na­gich bio­der, nie po­czu­ła ocze­ki­wa­nej re­ak­cji.

Nagle męż­czy­zna znie­ru­cho­miał, od­su­nął usta od jej szyi.

– Wyjdź – wy­chry­piał, co­fa­jąc się.

– Ale… – Po­pa­trzy­ła na nie­do­szłe­go ko­chan­ka bez zro­zu­mie­nia, chcia­ła za­pro­te­sto­wać, lecz głos uwiązł jej w gar­dle. Srebr­no-błę­kit­ne, pięk­ne oczy teraz prze­ra­zi­ły ją dra­pież­nym bły­skiem

– Wynoś się… – dziw­nie obcym, schryp­nię­tym gło­sem po­na­glił bia­ło­wło­sy, od­sła­nia­jąc przy tym kły, które wy­su­nę­ły się na im­po­nu­ją­cą dłu­gość.

Krzyk­nę­ła, kiedy wy­pchnął ją na ko­ry­tarz tak mocno, że upa­dła na pupę. Ska­mie­nia­ła ze stra­chu pa­trzy­ła na za­trza­sku­ją­ce się drzwi. Po­now­nie wrza­snę­ła, czu­jąc jak ktoś po­chy­la się nad nią i chwy­ta za włosy.

– Cicho, dziew­ko! Nie ugryzł cię? – za­py­tał wiedź­min, do­kład­nie oglą­da­jąc jej szyję.

Po­krę­ci­ła głową, bo nie była jesz­cze w sta­nie wy­do­być z sie­bie skład­nej od­po­wie­dzi.

– Do­brze – szep­nął łowca, pusz­cza­jąc ją. – Zmy­kaj na dół i nie waż się wra­cać.

Chciał odejść, ale Dagna chwy­ci­ła go za no­gaw­kę.

– Panie, czy to ten, któ­re­go szu­ka­cie? Ten, który za­gry­zał te ko­bie­ty?

– Nie wiem, głu­pia! – Wiedź­min wy­szarp­nął się. – Po­wie­dzia­łem, że masz odejść. Drugi raz mu nie uciek­niesz.

– Nie ucie­kłam – wy­ja­śni­ła. – Sam mnie wy­rzu­cił.

Łowca po­two­rów po­pa­trzył na nią jak na kogoś nie­speł­na ro­zu­mu i od­szedł ci­szej niż kot.

 

AschJo­el osu­nął się na zie­mię, opie­ra­jąc ple­ca­mi o ścia­nę.

– Tylko nie to – jęk­nął. – Nie teraz, nie z tym cho­ler­nym wiedź­mi­nem za ścia­ną.

Wcze­śnie po­ło­żył się do łóżka zmę­czo­ny wie­czor­nym ata­kiem głodu krwi, który pod­sy­co­ny wi­zy­tą dziew­czy­ny teraz ude­rzył ze zdwo­jo­ną siłą, tar­ga­jąc bólem wnętrz­no­ści, wpra­wia­jąc mię­śnie w pa­dacz­ko­we drże­nie. Zwi­nął się w kłę­bek, ły­ka­jąc łzy, pró­bu­jąc nie my­śleć o tym, jak skóra ko­bie­ty jesz­cze przed chwi­lą grza­ła jego wargi. Dla Ascha obec­ność dziew­ki w po­ko­ju spro­wa­dza­ła się tylko do kon­cen­tra­cji na jej gar­dle. Nie pa­mię­tał, jak wy­glą­da­ła, co mó­wi­ła, ob­ser­wo­wał je­dy­nie praw­dzi­we lub wy­ima­gi­no­wa­ne przez głód pul­so­wa­nie żyły na jej szyi. Wdy­chał za­pach po­ten­cjal­nej ofia­ry, który pod­nie­ca­ją­co się wzmoc­nił, kiedy się wy­stra­szy­ła. Czuł przy­śpie­szo­ne bicie jej serca przy swo­jej pier­si, nie­mal sły­szał szem­rzą­cą w jej ży­łach krew. Pra­wie ugryzł tę dziew­czy­nę. Pra­wie.

Znów za­ję­czał, przy­gryzł wargi do krwi nie­na­tu­ral­nie dłu­gi­mi kłami. Za­ci­snął po­wie­ki, bo za­czę­ło go draż­nić świa­tło, choć świe­ca le­d­wie się tliła. Za­czę­ły się za­wro­ty głowy, od­ru­chy wy­miot­ne, ból nad­pły­nął ko­lej­ną falą. Za­po­wia­dał się jeden z tych naj­sil­niej­szych ata­ków głodu, ale wie­dział, że mu nie ule­gnie. Jesz­cze nie tym razem.

Ze­rwał się, jed­nym sko­kiem do­pa­da­jąc mie­cza, zanim wiedź­min zdą­żył prze­kro­czyć próg.

 

Łowca po­two­rów usły­szał ruch za drzwia­mi, pchnął je gwał­tow­nie, lecz do po­miesz­cze­nia wszedł już ostroż­nie.

– Sre­bro ci się nie przy­da – wark­nął Asch, pa­trząc na łań­cuch owi­nię­ty wokół jego lewej ręki. Źre­ni­ce miał tak po­sze­rzo­ne, że oczy wy­glą­da­ły jak dwie dziu­ry w twa­rzy. – Ani czo­snek czy coś tam jesz­cze przy­niósł.

Wam­pir w tym sta­nie po­wi­nien re­ago­wać jak osa­czo­ny dra­pież­nik. Wy­szcze­rzył zęby, co było na­tu­ral­ne, ale naj­wy­raź­niej nie za­mie­rzał ko­rzy­stać z nich, tylko z mie­cza, co już wy­kra­cza­ło poza nor­mal­ne za­cho­wa­nie ga­tun­ku. Jego nagie ciało przy­po­mi­na­ło na­pię­tą stru­nę, mokre od potu mię­śnie za­sty­gły pod bladą skórą, cze­ka­jąc na atak. Wiedź­min też na­piął mu­sku­ły, przy­go­to­wu­jąc się do skoku. Był pe­wien, że uczy­nił to nie­do­strze­gal­nie, lecz Asch zmie­nił chwyt na rę­ko­je­ści mie­cza, przy­bie­ra­jąc po­zy­cję obron­ną, jakby prze­wi­dy­wał nawet ro­dzaj szy­ko­wa­ne­go cię­cia. Łowca do tej chwi­li był tylko po­rząd­nie zdzi­wio­ny, teraz po­czuł nie­po­kój.

– Czym ty, do cho­le­ry, je­steś? – za­py­tał, zmie­nia­jąc po­zy­cję.

– Czymś, co nie chce cię zabić – od­parł wam­pir, tylko odro­bi­nę prze­su­wa­jąc bosą stopę i lekko opusz­cza­jąc przy tym ko­niec mie­cza. To wy­star­czy­ło, by wiedź­min od­gadł, że ko­lej­ny pla­no­wa­ny przez niego atak znów zo­stał roz­po­zna­ny. – Jeśli jed­nak zro­bisz jesz­cze krok, nie będę miał wy­bo­ru.

Wiedź­min za­wa­hał się, bo poza ostrze­że­niem w gło­sie wam­pi­ra usły­szał też proś­bę. Ist­nie­nie tej ta­jem­ni­czej isto­ty prze­czy­ło całej jego wie­dzy. To ewi­dent­nie był wam­pir pod wpły­wem sil­ne­go głodu, ale ja­kimś nie­by­wa­łym wy­sił­kiem woli pa­no­wał nad sobą. W do­dat­ku za­cho­wał w tym sta­nie zdol­ność mowy i ra­cjo­nal­ne­go my­śle­nia; naj­praw­do­po­dob­niej też wy­pu­ścił tę dziew­czy­nę, co wy­da­wa­ło się już zu­peł­nie nie­moż­li­we.

Łowca po­two­rów ro­zej­rzał się po po­ko­ju. Okna w sko­śnym dachu były za małe, żeby się przez nie wy­do­stać, a drzwi tak stare, że z pew­no­ścią usły­szy ich skrzyp­nię­cie, jeśli bę­dzie wy­star­cza­ją­co bli­sko.

– Będę cię miał na oku – mruk­nął i za­czął się wy­co­fy­wać tyłem.

Kiedy drzwi się za nim za­mknę­ły, na­brał pew­no­ści, że po­stą­pił słusz­nie, choć dla wam­pi­ra za­pew­ne naj­gor­sze miało do­pie­ro na­dejść.

 

Na dole po córce obe­rży­sty nie było śladu. Roz­sze­rzo­ne stra­chem oczy ojca ob­ser­wo­wa­ły łowcę przez szpa­rę w drzwiach pro­wa­dzą­cych do kuch­ni.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku – szep­nął wiedź­min. – Dziew­czy­nie po ciem­ku zwi­dzia­ło się, że wam­pir, ale nie ma po­wo­du do obaw. Przy­nie­ście mi wina i idź­cie spać. Po­sie­dzę tu sobie chwi­lę.

Go­spo­darz – może ze stra­chu, może hoł­du­jąc waż­nej w jego za­wo­dzie cno­cie dys­kre­cji – nie pytał, co do­kład­nie za­szło ani dla­cze­go on niby chce tak sobie po­sie­dzieć w sali przy stole z wi­do­kiem na scho­dy pro­wa­dzą­ce na pię­tro. Po­sta­wił na stole pełny dzban, kubek oraz świe­cę i za­szył się na za­ple­czu.

Wiedź­min chciał zo­stać sam ze swymi my­śla­mi, a także mieć pew­ność, że nic mu nie prze­szko­dzi w na­słu­chi­wa­niu. Po­wo­li są­czył wino, pa­trząc, jak drwa do­ga­sa­ją w ko­min­ku. Czas mijał od­mie­rza­ny ko­lej­ny­mi ły­ka­mi trun­ku. Łowca nie usły­szał nawet skrzyp­nię­cia scho­dów, nie mó­wiąc już o drzwiach. Tylko in­stynkt spra­wił, że uniósł głowę i do­strzegł wam­pi­ra. Me­da­lion nie drgnął, nie było nie­bez­pie­czeń­stwa.

Asch po­ru­szał się z ostroż­no­ścią czło­wie­ka obo­la­łe­go, lecz z jego oczu znik­nął wyraz dra­pież­ne­go sza­leń­stwa. Nie miał ze sobą żad­nej broni. Oczy­wi­ście bez niej też był nie­bez­piecz­ny, ale de­mon­stro­wał po­ko­jo­we za­mia­ry i na­le­ża­ło to do­ce­nić. Był boso, za­ło­żył tylko spodnie, być może chcąc, żeby chłód nocy ostu­dził tra­wio­ne go­rącz­ką ciało. Z bia­ło­ścią jego mo­krej od potu, cho­ro­bli­wie bla­dej skóry mocno kon­tra­sto­wał czar­ny ta­tu­aż po­kry­wa­ją­cy skom­pli­ko­wa­ny­mi za­wi­ja­sa­mi całą lewą rękę od po­ło­wy dłoni aż do barku, prze­śli­zgu­ją­cy się po­je­dyn­czy­mi li­nia­mi na górę mię­śnia pier­sio­we­go i szyję. Wiedź­min do­pie­ro teraz mógł się przyj­rzeć uważ­niej mi­ster­ne­mu wzo­ro­wi, tak samo jak licz­nym bli­znom zna­czą­cym szczu­płe ciało.

– W spodniach wy­glą­dasz znacz­nie le­piej – mruk­nął, gdy Asch usiadł na­prze­ciw niego.

– Dziw­ne. Za­wsze sły­szę do­kład­nie coś prze­ciw­ne­go – od­parł wam­pir, a łowca stwier­dził, że miał­by na­praw­dę ładny uśmiech, gdyby nie te kły. Znów czę­ścio­wo scho­wa­ły się w szczę­ce, lecz końce wciąż wy­sta­wa­ły poza linię po­zo­sta­łych zębów. – Mu­si­my po­ga­dać.

– Mu­si­my. Wszak chyba nie o two­ich spodniach? Bo jakoś nie je­stem nimi ani ewen­tu­al­ną ich za­war­to­ścią za­in­te­re­so­wa­ny. – Nie miał za­mia­ru od­wra­cać się do wam­pi­ra ple­ca­mi w po­szu­ki­wa­niu świe­że­go na­czy­nia, prze­tarł więc kciu­kiem brzeg swo­je­go kubka i po­now­nie nalał do niego wina. Podał tru­nek wam­pi­ro­wi, sam po­cią­ga­jąc łyk ze dzba­na.

– Bez obaw. Mo­żesz zga­sić świe­cę? Razi mnie teraz świa­tło.

– Choć jedna nor­mal­na cecha – mruk­nął, speł­nia­jąc proś­bę. W końcu i tak obaj świet­nie wi­dzie­li w mroku. – Co z cie­bie za wam­pir?

– Po­ło­wicz­ny. – Asch prze­łknął łap­czy­wie kilka łyków. Ręka mu drża­ła.

– Nie ma cze­goś ta­kie­go jak po­ło­wicz­ny wam­pir.

– Tadam! – Re­il­ly od­chy­lił się na krze­śle, roz­kła­da­jąc ręce. – Oto je­stem.

– Co w takim razie to by miało zna­czyć? – Wiedź­min zlu­stro­wał uważ­nie jego dło­nie i nad­garst­ki, od­no­to­wu­jąc w gło­wie ko­lej­ne py­ta­nia, na które teraz nie było miej­sca.

– Matka była czło­wie­kiem, a ten, który mnie spło­dził – wam­pi­rem.

– Wam­pi­ry nie roz­mna­ża­ją się jak lu­dzie. Nie pło­dzą i nie rodzą dzie­ci – za­prze­czył po­now­nie łowca.

– Praw­da – zgo­dził się Asch, prze­chy­la­jąc kubek. – Prze­mie­nia­ją in­nych w ta­kich jak one, ale od każ­dej re­gu­ły są wy­jąt­ki, a jeden sie­dzi przed tobą. Mo­żesz to za­ak­cep­to­wać albo dalej bez sensu dys­ku­to­wać z fak­ta­mi.

– Od­czu­wasz głód krwi – wiedź­min stwier­dził ko­lej­ny fakt, po­wo­li go­dząc się z po­przed­nim.

– Stale. Cza­sem sła­biej, cza­sem… tak jak dziś. – Re­il­ly opróż­nił na­czy­nie. – Na razie jakoś sobie radzę.

– Jak to moż­li­we? Prze­cież kiedy wsze­dłem, byłeś w sta­nie wy­klu­cza­ją­cym po­rzu­ce­nie ofia­ry.

– Dziew­czy­na wy­bra­ła kiep­ski mo­ment… – wes­tchnął. Za­pa­trzył się smut­no na me­da­lion wiedź­mi­na. – Może i je­stem jak głod­ny wilk mię­dzy owca­mi, ale, tak jak po­wie­dzia­łem, póki co daję temu radę.

– I jesz­cze mi po­wiedz, że nie za­bi­jasz ludzi.

– Nie­kie­dy za­bi­jam. Tak samo jak ty. – Wargi wam­pi­ra tro­chę za­bar­wi­ły się od wina, lecz za­miast wy­glą­dać na­tu­ral­niej, od­zna­cza­ły się teraz upior­nie na bla­dej twa­rzy. – Ni­ko­go jed­nak nie za­gry­zam. Drę­czy mnie głód, lecz nie żywię się krwią.

– Zwie­rzę­ta? – Wiedź­min się­gnął do wie­dzy o uspo­łecz­nio­nych wam­pi­rach. One też mniej lub bar­dziej po­żą­da­ły ludz­kiej krwi, a zwie­rzę­ca po­zwa­la­ła im prze­żyć i jakoś nad sobą pa­no­wać.

Asch po­krę­cił głową.

– Wcale. Nie jadam nawet nie­wy­pie­czo­ne­go mięsa, żeby mnie coś nie pod­ku­si­ło.

Łowca po­two­rów po­tarł pod­bró­dek za­ro­śnię­ty kil­ku­dnio­wą szcze­ci­ną. To, co mówił Re­il­ly, było nie­praw­do­po­dob­ne, wszyst­ko jed­nak wska­zy­wa­ło, że nie kła­mie.

– Chyba można to tak ująć, że za­trzy­ma­łem się gdzieś w po­ło­wie prze­mia­ny – kon­ty­nu­ował wam­pir. – Choć ra­czej je­stem już bli­żej wam­pi­ry­zmu niż dalej… Po­dej­rze­wam, że gdy­bym uległ po­ku­sie i się napił raz czy drugi, to zro­bi­ło­by się z górki. Wszak­że, po­now­nie pod­kre­ślam, jesz­cze nad tym pa­nu­ję i nie mu­sisz mnie za­bi­jać. Albo… – znów się uśmiech­nął, tym razem pro­wo­ka­cyj­nie wy­su­wa­jąc kły – ginąć z mojej ręki.

– Spo­koj­nie. Po­nie­cha­łem cię już tam u góry. – Wiedź­min za­bęb­nił pal­ca­mi po stole. – Przez chwi­lę po­dej­rze­wa­łem, że je­steś tym, na któ­re­go mam zle­ce­nie, ale on wedle wszel­kie­go praw­do­po­do­bień­stwa już utra­cił kon­tro­lę nad sobą, a ty wy­glą­dasz i pro­wa­dzisz się za cy­wi­li­zo­wa­nie.

– Mó­wiąc, że mu­si­my po­ga­dać, mia­łem na myśli wła­śnie tego wam­pi­ra. Tego, któ­re­go ści­gasz. – Asch nie­świa­do­mie po­wtó­rzył jego gest, ide­al­nie od­da­jąc rytm. – Pro­szę, żebyś zre­zy­gno­wał.

– Hm… cie­ka­we. – Wiedź­min zmru­żył oczy. – Mów dalej.

– Zwró­cę ci kosz­ty po­dró­ży, wy­pła­cę utra­co­ne ho­no­ra­rium.

– Nie mam zwy­cza­ju po­rzu­ca­nia pracy. Nie po­zwo­lę, by jakiś krwio­pij­ca dalej gra­so­wał po oko­li­cy.

– Nie bę­dzie. Daj mi tylko trzy dni. Potem mo­żesz za­cząć po­lo­wa­nie.

– Dla­cze­go? O co ci w ogóle cho­dzi?

– O to, że to mój oj­ciec i sam chcę go zabić.

 

Sku­lo­ny w ukry­ciu cze­kał na wschód słoń­ca. Od­na­lazł kry­jów­kę wam­pi­ra ostat­nie­go dnia z tych trzech, które dał mu wiedź­min. Teraz, scho­wa­ny wśród skał i krza­ków, wy­pa­try­wał wła­ści­cie­la. Na­cho­dzi­ły go wąt­pli­wo­ści, bo ry­zy­ko było nie­ma­łe. Za­bi­jał wam­pi­ry już wcze­śniej, a w każ­dej z tych po­ty­czek ocie­rał się o śmierć. Nie był ani tak silny, ani tak szyb­ki jak one. Nie dys­po­no­wał tak bar­dzo wy­ostrzo­nym wę­chem czy słu­chem, jego pa­znok­cie nie mogły się rów­nać ze szpo­na­mi. Wciąż miał w sobie za wiele z czło­wie­ka i to czy­ni­ło go bar­dziej zwie­rzy­ną niż łowcą. Po­sia­dał też jed­nak pewną prze­wa­gę, bo… wciąż miał w sobie wiele z czło­wie­ka.

Nie żywił się krwią, umiał więc od­pie­rać na­pa­dy głodu, które dla wam­pi­ra koń­czy­ły się za­wsze za­bi­ciem ofia­ry, nie­po­ha­mo­wa­nym ob­żar­stwem i ocię­ża­łą, spro­wa­dza­ją­cą le­tar­gicz­ny sen sy­to­ścią. Nie bał się słoń­ca, ale – mimo że nie mogło mu za­gro­zić – bar­dzo go nie lubił. Ce­lo­wo jed­nak pro­wa­dził dzien­ny tryb życia, żeby nie po­pa­dać w swo­istą dla wła­sne­go ga­tun­ku pa­ra­no­ję. Świa­tło dnia za­zwy­czaj nie za­bi­ja­ło wam­pi­rów. Szko­dzi­ło tylko tym, które były wy­posz­czo­ne, ranne albo bar­dzo od niego od­zwy­cza­jo­ne. Or­ga­nizm zdro­we­go, spraw­ne­go noc­ne­go łowcy ra­dził sobie ze słoń­cem bez więk­szych pro­ble­mów i rzad­ko do­cho­dzi­ło do po­pa­rzeń, nie­mniej wam­pi­ry bały się dzien­ne­go świa­tła. Im były star­sze, tym bar­dziej nie­chęt­nie opusz­cza­ły kry­jów­ki przed zmro­kiem. Tym samym od­wy­ka­ły od słoń­ca i same za­sta­wia­ły na sie­bie śmier­tel­ną pu­łap­kę.

Oj­ciec Ascha był bar­dzo stary. Li­czył sobie kilka wie­ków, dla­te­go tym bar­dziej zda­wa­ło się nie­wia­ry­god­ne, że pra­wie czter­dzie­ści lat temu zdo­łał spło­dzić syna. Kiedy Joel wi­dział go ostat­nio, a był wtedy jesz­cze dziec­kiem, nic nie za­po­wia­da­ło tego, że ro­dzi­ciel zmie­ni się w be­stię tak szyb­ko. To zna­czy – był po­two­rem, lecz opa­no­wa­nym, nie­wie­le od­bie­gał za­cho­wa­niem od in­nych po­two­rów w ludz­kich skó­rach, które wtedy Ascha ota­cza­ły. Teraz naj­praw­do­po­dob­niej zmie­nił się w mon­strum, w do­dat­ku zda­wa­ło się, że stra­cił kon­tro­lę nad gło­dem, bo ostat­ni­mi czasy za­bi­jał bar­dzo czę­sto – nie­kie­dy nawet dwie ofia­ry w ciągu nocy, choć jedna za­zwy­czaj wy­star­cza­ła wam­pi­ro­wi na wiele dni. Po­wi­nien więc wró­cić do kry­jów­ki przed świ­tem, wy­czer­pa­ny po­lo­wa­niem, ocię­ża­ły z prze­je­dze­nia, pra­gnąc jak naj­szyb­ciej uło­żyć się do snu i za­po­mi­na­jąc o ostroż­no­ści. W przy­pad­ku wam­pi­rów jed­na­ko­woż sta­rość ozna­cza­ła także do­świad­cze­nie; dzie­siąt­ki, a czę­sto i setki lat na­by­wa­nia bie­gło­ści w uni­ka­niu nie­bez­pie­czeństw. Świt był porą, w któ­rej AschJo­el mógł uzy­skać prze­wa­gę – naj­lep­szą na po­lo­wa­nie.

Do­strzegł go w pierw­szych pro­mie­niach brza­sku. Wy­so­ki mimo przy­gar­bie­nia, szczu­pły, z nie­mal za­pad­nię­tą klat­ką pier­sio­wą, ale roz­wi­nię­ty­mi mon­stru­al­nie ra­mio­na­mi, wy­raź­nie się śpie­szył. Szedł szyb­kim kro­kiem, po­ru­szał się jed­nak cał­ko­wi­cie bez­sze­lest­nie. Nie na­dep­nął na żadną suchą ga­łąz­kę, nie po­trą­cił ani jed­ne­go z krza­ków oka­la­ją­cych leśną ścież­kę. Zmie­rzał pew­nie do kry­jów­ki, nie roz­glą­da­jąc na boki. Był zu­peł­nie nagi, zbro­czo­ny krwią, która po­kry­wa­ła przód ciała i zle­pia­ła dłu­gie, cał­kiem białe włosy. Asch pa­trzył na jego srebr­ne oczy, po­wa­la­ne po­so­ką i zie­mią szpo­ny, na szczu­płą twarz ze­szpe­co­ną wil­got­ną czer­wie­nią, ob­le­śnie ob­le­pia­ją­cą usta oraz pod­bró­dek. Re­il­ly słabo pa­mię­tał ten czas, lecz kie­dyś jego oj­ciec był bar­dzo przy­stoj­ny, zdol­ny za­wró­cić w gło­wie każ­dej ko­bie­cie bez ko­niecz­no­ści rzu­ca­nia wam­pi­rze­go uroku. Teraz prze­obra­ził się w zdzi­cza­łą be­stię, którą syn ob­ser­wo­wał, nie będąc sta­nie się ru­szyć. Od­ra­za zlała się w nim z prze­ra­że­niem, a bo­le­sne, pełne słusz­ne­go gnie­wu wspo­mnie­nia wy­parł strach. Nie­na­wi­dził ojca za prze­szłość, ale teraz zo­ba­czył w nim i swoją przy­szłość. Tak wła­śnie skoń­czy, jeśli się podda – a zrobi to prę­dzej czy póź­niej. Bę­dzie się skra­dał nagi przez jakiś las, ob­le­pio­ny krwią, z bar­dziej zwie­rzę­cym niż ludz­kim wy­ra­zem twa­rzy. Tkwił w kry­jów­ce jak spa­ra­li­żo­wa­ny, pod­czas gdy wam­pir znik­nął w swo­jej ja­ski­ni, szczę­śli­wie go nie za­uwa­ża­jąc.

Joel wziął się w garść, otarł spo­co­ną twarz. Iść teraz za ojcem by­ło­by sa­mo­bój­stwem. Mu­siał za­cze­kać, aż ro­dzic ułoży się do snu. Oparty o skałę za­sta­na­wiał się, ile to może trwać. Naj­bez­piecz­niej było wstrzy­mać się do po­łu­dnia. Ro­zej­rzał się po oto­cze­niu, od­ru­cho­wo oce­nia­jąc, jak i gdzie będą padać pro­mie­nie sło­necz­ne w cza­sie ocze­ki­wa­nia. W miarę moż­li­wo­ści wolał unik­nąć wy­sta­wia­nia się na bez­po­śred­nie świa­tło, a z dru­giej stro­ny ja­sność dnia mogła mu ura­to­wać życie w razie ko­niecz­no­ści uciecz­ki z ja­ski­ni.

Skal­ne ścia­ny oka­la­ły leśną po­la­nę pół­okrę­giem, z po­zo­sta­łych stron ota­cza­ły ją wia­nusz­kiem gęste ni­skie krza­ki i do­pie­ro za nimi roz­po­czy­na­ła się linia drzew. W po­łu­dnie tuż u wej­ścia do ja­ski­ni nie po­win­no być ani skraw­ka cie­nia. Skała, za którą się ukrył, też nie osło­ni go przed pro­mie­nia­mi, ale to go aku­rat nie mar­twi­ło, bo – kiedy na­bie­rze pew­no­ści, że oj­ciec udał się na spo­czy­nek – bę­dzie mógł zmie­nić punkt ob­ser­wa­cyj­ny.

Osta­tecz­nie jed­nak zo­stał w tym samym miej­scu. Nie było go­rą­co, tylko jasno, a żeby to znieść, wy­star­czy­ło na­cią­gnąć kap­tur na twarz. Rzad­ko się zda­rza­ło, by w słoń­cu czuł się bez­piecz­niej niż w cie­niu. Nie pró­bo­wał ukry­wać przed sobą, że się boi. Za­bi­jał wam­pi­ry, za­bi­jał inne po­two­ry – w tym także ludzi – lecz teraz trzę­sły mu się dło­nie. Długo cze­kał na tę chwi­lę, czę­sto wy­obra­żał ją sobie, nie mogąc za­snąć, a jak za­pa­dał w sen, to też po wie­lo­kroć śnił o niej. Zgła­dzić tę kre­atu­rę… Tę, która po­wo­ła­ła go do życia, a potem zmie­ni­ła to życie w kosz­mar. Wcale nie cho­dzi­ło o wam­pi­ryzm, bo prze­ka­za­nie ob­cią­ża­ją­ce­go dzie­dzic­twa było praw­do­po­dob­nie nie­unik­nio­ne. Los syna jed­nak za­le­żał już wy­łącz­nie od woli ojca… Asch po­czuł, jak wy­dłu­ża­ją mu się kły. Dość cze­ka­nia. Zsu­nął kap­tur z czoła, dobył mie­cza i ru­szył do ja­ski­ni.

Oczy na­tych­miast przy­zwy­cza­iły się do ciem­no­ści. Do­kład­nie wi­dział tunel nawet po mi­nię­ciu dwóch ko­lej­nych za­krę­tów, gdzie świa­tło sło­necz­ne już nie do­cie­ra­ło. Mrok był jego śro­do­wi­skiem na­tu­ral­nym, pie­ścił po­draż­nio­ną dniem skórę, ła­go­dził nerwy. Asch ode­tchnął. Nie mógł ulec złud­ne­mu po­czu­ciu prze­wa­gi. To isto­ta, która miesz­ka­ła w ja­ski­ni, była praw­dzi­wym łowcą, a on tylko wy­ko­śla­wio­ną na­miast­ką.

Zaraz za pierw­szym cia­snym prze­smy­kiem, przej­ście sta­wa­ło się na tyle sze­ro­kie, że po­tęż­ne ra­mio­na Ascha nawet nie do­ty­ka­ły skał. Nie mu­siał się też po­chy­lać bez obawy, iż ude­rzy głową w jakiś wy­stęp lub zgar­nie zwi­sa­ją­ce z góry pa­ję­czy­ny. Kie­dyś było tu dużo nie­to­pe­rzy, ale są­dząc po ma­łych ko­stecz­kach roz­sia­nych wo­ko­ło, wam­pir wszyst­kie wy­ła­pał. Bar­dzo nie­roz­sąd­nie. Obec­ność nie­to­pe­rzy su­ge­ro­wa­ła­by wiedź­mi­nom, że ja­ski­nia jest nie­za­miesz­ka­na, a za­su­szo­ne szkie­le­ci­ki mó­wi­ły wszyst­ko. Piski stwo­rzeń za­nie­po­ko­jo­nych wi­zy­tą ob­ce­go mogły też ostrzec głów­ne­go lo­ka­to­ra przed nie­bez­pie­czeń­stwem. Głód krwi mu­siał być po­tęż­ny, jeśli wam­pir zre­zy­gno­wał z tych – nawet drob­nych – ko­rzy­ści na rzecz poj­ma­nia li­chej zdo­by­czy.

Joel skra­dał się, na­słu­chu­jąc. Był czuj­ny, spię­ty, lecz już się nie bał ani nie de­ner­wo­wał. Ocze­ki­wa­nie stre­so­wa­ło, bli­skość walki i samo star­cie – nie. Jeśli wam­pir za­padł w le­targ, to ist­nia­ła duża szan­sa na za­bi­cie go, zanim się wy­bu­dzi. Bez­piecz­niej jed­nak było za­kła­dać mniej opty­mi­stycz­ny sce­na­riusz.

Ko­ry­tarz roz­sze­rzył się do cał­kiem ob­szer­nej sali. Asch za­trzy­mał się u wej­ścia, roz­glą­da­jąc uważ­nie. Żad­nych do­dat­ko­wych tu­ne­li, gła­zów czy wiel­kich sta­la­gna­tów, za któ­ry­mi można się przy­cza­ić. Żad­nej szcze­li­ny wpusz­cza­ją­cej świa­tło słoń­ca. Tylko cisza, ciem­ność i wil­goć spły­wa­ją­ca ze sta­lak­ty­tów oraz sa­mot­na trum­na po dru­giej stro­nie ja­ski­ni. Nie dało się jej nie za­uwa­żyć, nawet będąc czło­wie­kiem zmu­szo­nym oświe­tlać sobie drogę po­chod­nią lub świe­cą. Zwy­kła, pro­sta trum­na skle­co­na z nie­ma­lo­wa­nych desek, za­pew­ne czę­ścio­wo wy­peł­nio­na zie­mią, jak przed­sta­wia­no to w po­da­niach. A we­wnątrz po­wi­nien leżeć wam­pir spa­ra­li­żo­wa­ny dniem, go­to­wy na wbi­cie kołka w serce.

Asch stał tak jesz­cze chwi­lę, na­słu­chu­jąc, wcią­ga­jąc w noz­drza za­pach po­wie­trza. Wokół pa­no­wa­ła ab­so­lut­na cisza. Wszedł do sali, po­stą­pił kilka ostroż­nych kro­ków. Ob­ró­cił się gwał­tow­nie, rów­no­cze­śnie przy­klę­ka­jąc. Ciął mie­czem ob­szer­nie po łuku, na oślep, ogar­nia­jąc ostrzem całą prze­strzeń, którą wcze­śniej miał za ple­ca­mi. Tra­fił wam­pi­ra w nogi. Usko­czył z toru jego ataku. Trzy­ma­jąc miecz tylko w pra­wej ręce, lewą się­gnął po nóż. Ci­snął nim. Potem dru­gim. Oba za­głę­bi­ły się w ple­cach noc­ne­go łowcy, zanim ten za­koń­czył skok. Po­zba­wio­ny jed­nej stopy wam­pir upadł. Wrza­snął, czu­jąc w ple­cach po­sre­brza­ną stal. Od­wró­cił się na czwo­ra­kach, szy­ku­jąc do ko­lej­ne­go, teraz już dużo trud­niej­sze­go skoku.

Wtedy go roz­po­znał.

Za­stygł w szoku, klę­cząc na ziemi, a Asch przy­sko­czył i pchnął go mie­czem w serce.

– Pu­łap­ka na idio­tę, ta­tu­siu – wark­nął, od­cze­pia­jąc od pasa srebr­ny łań­cuch i za­rzu­ca­jąc prze­ciw­ni­ko­wi na szyję. – Poza tym śmier­dzisz krwią jak rzeź­nik po ro­bo­cie.

Wam­pi­rów nie za­bi­ja­ło się łatwo nawet cio­sem w serce, wie­dział więc, że nocny łowca jesz­cze żyje. Jakby po­twier­dza­jąc to przy­pusz­cze­nie, prze­ciw­nik się­gnął dłoń­mi do łań­cu­cha, zanim pętla do końca się za­ci­snę­ła.

– Wie­dzia­łem, że w końcu mnie od­naj­dziesz – wy­char­czał oj­ciec z tru­dem, bo Re­il­ly moc­niej szarp­nął za sre­bro, utrzy­mu­jąc ogni­wa w na­pię­ciu. – Cze­ka­łem, synu…

– Gówno praw­da! – Asch za­czął go cią­gnąć po ziemi ku wyj­ściu z ja­ski­ni. – Byłeś prze­ko­na­ny, że tam zde­chłem. Że tam… – za­jąk­nął się. – Teraz sam zdy­chaj!

Wam­pir, wy­bi­ja­jąc ciało z dłoni i kolan, rzu­cił się w przód, zmniej­sza­jąc tym samym na­pię­cie łań­cu­cha. Pró­bo­wał reszt­ką sił do­paść kłami nogi Ascha, lecz ten grzmot­nął go cięż­kim butem w zęby. Po­pra­wił jesz­cze jed­nym kop­nia­kiem. Chrup­nę­ły pę­ka­ją­ce kły. Skró­cił łań­cuch i po­cią­gnął zwiot­cza­łe ciało przez tunel. Prze­ciw­nik ock­nął się u wy­lo­tu ja­ski­ni, zo­rien­to­wał, co się świę­ci, pró­bo­wał sta­wiać opór, cze­pia­jąc się skał. Szpo­ny zo­sta­wia­ły dłu­gie, nie­rów­ne ślady na ka­mie­niach.

– Po­cze­kaj – wy­krztu­sił le­d­wie do­sły­szal­nie. – Po­cze­kaj… wypij cho­ciaż moją krew.

Joel wie­dział, o co mu cho­dzi. Nie­któ­re wam­pi­ry wie­rzy­ły, że wy­pi­ja­jąc krew in­ne­go noc­ne­go łowcy, zdo­bę­dą część jego mocy. Wzbo­ga­cą się o siły wi­tal­ne, może nawet przej­mą część umie­jęt­no­ści lub mą­dro­ści. Cza­sa­mi do tych hi­sto­rii włą­cza­no nawet ludz­kie ofia­ry, na przy­kład ba­ja­jąc o tym, jak jakiś syn nocy na­uczył się ob­ce­go ję­zy­ka albo po­siadł zdol­ność rzu­ca­nia pro­stych za­klęć po za­gry­zie­niu za­mor­skie­go maga. Wszyst­ko to były bzdu­ry wy­my­śla­ne przez wam­pi­ry z po­wo­du nad­mier­ne­go kultu krwi, sym­bo­lu ży­cio­wej siły, którą się kar­mi­ły. Przy­pusz­czal­nie wie­rze­nia te wy­ni­ka­ły też ze stra­chu przed śmier­cią. Wam­pi­ry były wiecz­ne. Jeśli nie wy­koń­czył ich spusz­czo­ny z uwię­zi głód krwi albo nie do­padł jakiś wiedź­min, to żyły setki lat. Per­spek­ty­wa za­gry­zie­nia przez kogoś z po­bra­tym­ców prze­ra­ża­ła na tyle, że ła­twiej było znieść myśl o niej, ufa­jąc, iż część ży­cio­wej ener­gii ofia­ry prze­trwa dalej w my­śli­wym.

Do­kła­da­nie do tego hi­sto­rii o lu­dziach było już zu­peł­nym ab­sur­dem, bo gdyby choć część z nich się spraw­dza­ła, to świat już dawno za­lud­ni­ły­by wam­pi­ry mó­wią­ce wszyst­ki­mi ję­zy­ka­mi, wła­da­ją­ce magią i po­sia­da­ją­ce każdą moż­li­wą wie­dzę. Prze­ka­zy­wa­nie ener­gii dzia­ła­ło tylko w jedną stro­nę. To nocny łowca ob­dzie­lał czę­ścią swej ży­cio­wej siły ludz­ką ofia­rę, jeśli za­gry­za­jąc ją, rów­no­cze­śnie na­po­ił wła­sną krwią. W ten spo­sób – po­przez śmierć ludz­kie­go or­ga­ni­zmu i przy­wró­ce­nie do życia za­ka­że­niem wam­pi­ry­zmem – po­wsta­wa­ły wam­pi­ry. I od tej za­sa­dy nie było wy­jąt­ków. Poza Aschem.

Ten, który go spło­dził ludz­kim spo­so­bem, wciąż się opie­rał. Strach przed pro­mie­nia­mi słoń­ca wpa­da­ją­cy­mi przez wej­ście do ja­ski­ni dodał mu sił.

– Wypij ją… – Ton zmie­nił się na bła­gal­ny. – Niech się nie zmar­nu­je. Niech coś po mnie zo­sta­nie…

– Nie piję. – Asch nie pa­trzył, jakie wra­że­nie ta wia­do­mość wy­war­ła na ojcu. – Tylko ja po tobie zo­sta­nę, skur­czy­by­ku. Co za roz­cza­ro­wa­nie!

– Synu! – zawył wam­pir. – Nie czu­jesz, jak pach­nie? Nie pra­gniesz jej? – Fak­tycz­nie woń krwi była osza­ła­mia­ją­ca, z każdą chwi­lą coraz bar­dziej ku­szą­ca. – Mu­sisz pra­gnąć. Je­steś wam­pi­rem, je­steś taki, jak ja…

– Je­stem, czym je­stem – wy­ce­dził Asch przez zęby, z któ­rych czte­ry były teraz mocno wy­dłu­żo­ne. – Może i po­two­rem, ale na pewno nie je­stem taki, jak ty.

Prze­mo­cą wy­cią­gnął ojca na ze­wnątrz. Wam­pir przez kilka chwil szar­pał się, rył pa­zu­ra­mi zie­mię, był już jed­nak bar­dzo słaby i bez trudu dało się go utrzy­mać na łań­cu­chu. Potem sku­lił się, za­sło­nił ra­mio­na­mi twarz, znie­ru­cho­miał. Asch cze­kał. Nocny łowca i tak nie­zwy­kle długo wy­ka­zy­wał ży­wot­ność z raną w sercu, sre­brem w ciele oraz ob­fi­tym krwa­wie­niem z nogi po­zba­wio­nej stopy. Gdyby po­zwo­lić mu wró­cić do ja­ski­ni, do­star­czyć ofiar, miał­by szan­sę się jesz­cze wy­li­zać – ale nie w świe­tle dnia. Słoń­ce po­win­no szyb­ko do­koń­czyć dzie­ła.

I rze­czy­wi­ście. Na bla­dej skó­rze pra­wie od razu po­ja­wi­ły się opa­rze­nia. Roz­sze­rza­ły się w oczach, zmie­nia­jąc kolor z ró­żo­we­go na ciem­no­czer­wo­ny, potem czar­ny. Ciało za­czę­ło po­dry­gi­wać w skur­czach, skwier­czeć, z gar­dła wam­pi­ra wy­do­był się szloch. Asch za­ci­snął szczę­ki. Kie­dyś wy­obra­żał sobie, że bę­dzie się roz­ko­szo­wał tym wi­do­kiem. Teraz le­d­wie go zno­sił. Się­gnął do mie­cza, za­mie­rza­jąc skró­cić męki wam­pi­ra i ściąć mu głowę, ale cof­nął rękę. Szloch prze­szedł w wycie, potem w ciche skom­le­nie. Swąd pa­lo­ne­go ciała wy­peł­nił oko­li­cę.

Asch stał bez ruchu ze wzro­kiem utkwio­nym w dy­mią­cej ofie­rze, ze ści­śnię­tym gar­dłem i ści­śnię­tym żo­łąd­kiem. Od­bie­rał je­dy­ną ro­dzi­ciel­ską lek­cję, ja­kiej kie­dy­kol­wiek udzie­lił mu oj­ciec. Tak koń­czą po­two­ry. Nie ma dla nich li­to­ści. Nie ma i być nie po­win­no.

Wam­pir naj­wy­raź­niej na­resz­cie sko­nał, bo zwło­ki gwał­tow­nie sta­nę­ły w pło­mie­niach, co było cał­kiem na­tu­ral­ne. Szcząt­ki dzie­ci nocy na słoń­cu szyb­ko zmie­nia­ły się w po­piół. Bły­ska­wicz­ny roz­kład na­stę­po­wał także bez dzia­ła­nia dzien­ne­go świa­tła, jakby or­ga­nizm uświa­da­miał sobie, że prze­cież od wie­ków jest mar­twy i chciał nad­ro­bić stra­co­ny czas.

Joel za­po­mniał o słoń­cu. Stał bez kap­tu­ra, cią­gle nie­ru­cho­mo, z po­chy­lo­ną głową, cze­ka­jąc, aż upior­ne wi­do­wi­sko się za­koń­czy. Kiedy wiatr za­czął owie­wać jego buty po­pio­łem, uznał, że może już bez­piecz­nie po­dejść do szcząt­ków. Nagle ude­rzył go jed­nak po­tęż­ny po­dmuch po­wie­trza, po­zba­wia­jąc rów­no­wa­gi, osza­ła­mia­jąc. Świat wokół za­wi­ro­wał i znik­nął.

 

Wiedź­min dał Ascho­wi trzy dni, po­nie­waż nie miał po­wo­du od­ma­wiać. Nie przy­je­chał tu dla przy­go­dy ani sławy, tylko dla za­rob­ku. Otrzy­ma­nie za­pła­ty bez nad­sta­wia­nia karku cał­kiem mu od­po­wia­da­ło, a Re­il­ly ure­gu­lo­wał ra­chu­nek z na­wiąz­ką. Szko­puł leżał tylko w tym, że wiedź­min na­praw­dę nie miał za­mia­ru po­zwo­lić ujść po­two­ro­wi z ży­ciem, a bia­ło­wło­sy mógł skła­mać i za­miast zabić wam­pi­ra, pró­bo­wać go ostrzec. Mógł też po­kpić spra­wę. Wiedź­mi­na mało ob­cho­dzi­ło, czy jeden krwio­pij­ca po­zba­wi życia dru­gie­go, czy też po­za­gry­za­ją się wza­jem­nie, ale jeśli Asch skre­wi, to wam­pir naj­praw­do­po­dob­niej wy­nie­sie się z kry­jów­ki, zmie­nia­jąc rewir. Za­pew­ne też na jakiś czas zrobi się ostroż­niej­szy, a wtedy trze­ba bę­dzie go długo szu­kać. Z tego po­wo­du łowca po­two­rów wolał śle­dzić Ascha, przy­glą­da­jąc się z da­le­ka jego po­czy­na­niom, i wkro­czyć w razie po­trze­by. Nie wie­dział, co Re­il­ly’ego po­wstrzy­ma­ło przed ata­kiem o świ­cie. Ode­tchnął z ulgą, wi­dząc, że bia­ło­wło­sy nie pcha się do pie­cza­ry za ojcem, tylko czeka na sto­sow­niej­szą chwi­lę. Mu­sie­li zatem cze­kać obaj. Obie­cał sobie, że na razie nie bę­dzie się wtrą­cał. Chyba że Asch po wej­ściu do ja­ski­ni długo nie wróci, wtedy trze­ba bę­dzie za­ry­zy­ko­wać.

Wam­pir na szczę­ście po­ra­dził sobie za­dzi­wia­ją­co szyb­ko, praw­do­po­dob­nie też spraw­nie, bo zda­wa­ło się, że nie od­niósł żad­nych ob­ra­żeń. Wiedź­mi­na nie za­sko­czy­ło wy­cią­gnię­cie ciała na słoń­ce, sam dla pew­no­ści zro­bił­by to samo. Zdzi­wi­ło go jed­nak po­zo­sta­wie­nie ofia­ry przy życiu, ale to ry­zy­kow­ne za­cho­wa­nie praw­do­po­dob­nie można było wy­ja­śnić żą­dzą ze­msty. Łowca po­two­rów był cie­kaw, czym oj­ciec Ascha za­słu­żył sobie na taki los, lecz wie­dział, że nigdy o to nie za­py­ta. Ob­ser­wo­wał, jak płoną zwło­ki, wa­ha­jąc się, czy się ujaw­nić. Zer­k­nął przez ramię, za­nie­po­ko­jo­ny nie­spo­dzie­wa­nym sze­le­stem, lecz to tylko jakiś ptak ze­rwał się do lotu, roz­trą­ca­jąc li­ście. Znów spoj­rzał w stro­nę Ascha, ale wam­pi­ra tam nie było.

– Co do cho­le­ry? – mruk­nął, bo od­wró­cił wzrok tylko na mo­ment. Re­il­ly ra­czej nie mógł wró­cić do ja­ski­ni, a żaden z oko­licz­nych krza­ków nie drgał od po­ru­sze­nia.

Wiedź­min wie­dzio­ny cie­ka­wo­ścią opu­ścił kry­jów­kę, zbli­żył się do spo­pie­lo­nych szcząt­ków. Przy­kuc­nął, roz­gar­nął cie­płe reszt­ki i wyjął z nich dwa noże. Przez grubą rę­ka­wi­cę czuł, że są tro­chę roz­grza­ne, jed­nak nie ucier­pia­ły. Odło­żył rzut­ki obok le­żą­ce­go nie­opo­dal łań­cu­cha, roz­glą­da­jąc się za Aschem. Do­strzegł dwa ślady butów w po­pie­le i nic poza tym. Jakby wam­pir wy­pa­ro­wał z miej­sca, w któ­rym stał.

Na wszel­ki wy­pa­dek dobył mie­cza, przy­glą­da­jąc się oko­licz­nym krza­kom. Nic. Zaj­rzał do ja­ski­ni. Roz­sze­rzył źre­ni­ce, aby na­tych­miast do­kład­nie wi­dzieć tunel. Wśli­zgnął się do środ­ka, minął pierw­szy za­kręt, gdy usły­szał jakiś dźwięk, ale nie z głębi, tylko z ze­wnątrz. Cof­nął się szyb­ko, po­now­nie zwę­ził źre­ni­ce, by unik­nąć chwi­lo­we­go ośle­pie­nia, gdy wyj­rzał na po­la­nę.

Asch z po­wro­tem był na ścież­ce. Tkwił na niej na czwo­ra­kach, z dłoń­mi za­nu­rzo­ny­mi w po­pie­le i rę­ko­ma po łok­cie unu­rza­ny­mi we krwi.

– Niech to świ­nia po­wą­cha! – wark­nął wiedź­min, wy­cho­dząc z ja­ski­ni. – Co to ma być?

Wam­pir wy­da­wał się chory, spra­wiał wra­że­nie ba­lan­su­ją­ce­go na gra­ni­cy przy­tom­no­ści. Z wy­raź­nym tru­dem uniósł głowę. Do­strzegł wiedź­mi­na i zdało się, że wła­śnie pod­jął jakąś de­cy­zję. Wy­szcze­rzył kły, pró­bo­wał ze­rwać się na nogi, za­ata­ko­wać, ale wy­szło mu to nie­zdar­nie. Łowca po­two­rów od­su­nął się bez trudu. Nie ude­rzył prze­ciw­ni­ka mie­czem, nawet nie pię­ścią. Był pe­wien, że gdyby Asch na­praw­dę chciał mu coś zro­bić, to się­gnął­by po broń, a nie rzu­cał się do ataku pa­zu­ra­mi, które prze­cież gład­ko spi­ło­wał. Mimo to Re­il­ly spró­bo­wał jesz­cze raz. Po tej – rów­nie ża­ło­snej – na­pa­ści wiedź­min pod­ciął mu nogi, po­wa­la­jąc na zie­mię. Czuł się, jakby wal­czył z dziec­kiem.

– Co ty wy­pra­wiasz, dur­niu? – za­py­tał bar­dziej z tro­ską niż zło­ścią. – Słu­chaj… Pe­wien mądry czło­wiek dał mi kie­dyś radę. Jak chcesz po­peł­nić sa­mo­bój­stwo, to nie wcią­gaj w to in­nych, tylko po­wieś się w staj­ni na lej­cach.

Wam­pir prze­krę­cił się nie­zdar­nie z ple­ców na brzuch, bez po­wo­dze­nia spró­bo­wał wstać. Coś tam ję­czał do sie­bie. Łowca scho­wał miecz, zbli­ża­jąc się ostroż­nie. Był gotów w każ­dej chwi­li usko­czyć, lecz Re­il­ly nie uda­wał, fak­tycz­nie był le­d­wie żywy. Krew po­kry­wa­ła nie tylko jego przed­ra­mio­na, ale też przód ko­szu­li i spodnie od kolan w dół. Tej na czar­nych no­gaw­kach wiedź­min mógł z od­le­gło­ści nie za­uwa­żyć, lecz dałby sobie rękę uciąć, że wcze­śniej rów­nież nie było jej na bia­łej ko­szu­li Ascha. Może wam­pir zo­stał ranny i do­pie­ro teraz za­czął krwa­wić?

– Co mó­wisz? – za­py­tał, przy­klę­ka­jąc.

– On nie żyje – wy­ję­czał Asch.

– Oczy­wi­ście, że nie żyje. Sam go za­bi­łeś. Tro­chę późno na wy­rzu­ty su­mie­nia.

– Nie żyje… – po­wtó­rzył Re­il­ly, sku­lił się na ziemi i zalał łzami.

Pła­czą­cy wam­pir. Wiedź­min nie spo­dzie­wał się nigdy zo­ba­czyć ta­kie­go wi­do­ku. Nie miał naj­mniej­sze­go po­ję­cia, jak się za­cho­wać. Kło­pot roz­wią­zał się sam, po­nie­waż szloch ucichł, kiedy Asch stra­cił przy­tom­ność. Łowca po­two­rów od­wró­cił go na plecy, roz­chy­lił ku­brak, pod­cią­gnął ko­szu­lę. Nie do­strzegł żad­nych ran. Prze­to­czył wam­pi­ra po­now­nie na bok, z dru­giej stro­ny zaj­rzał pod jego ubra­nie na tyle, na ile po­zwa­la­ły pasy od no­szo­ne­go na ple­cach mie­cza i zmarsz­czył brwi. Wcze­śniej wi­dział Ascha bez ko­szu­li, lecz ten – co było cał­ko­wi­cie zro­zu­mia­łe – ani razu nie od­wró­cił się do niego ple­ca­mi. Wiedź­min do­pie­ro po chwi­li prze­stał się gapić na bli­zny, w końcu na skó­rze wam­pi­ra nie było żad­nych świe­żych ob­ra­żeń. Dło­nie Re­il­ly’ego, tylko lekko za­ró­żo­wio­ne od go­rą­ce­go po­pio­łu, też wy­da­wa­ły się w po­rząd­ku. Łowca nie zna­lazł źró­dła krwa­wie­nia ani przy­czy­ny utra­ty sił. Może za­bi­ty wam­pir użył ja­kie­goś ro­dza­ju osła­bia­ją­ce­go uroku? Nie­któ­re z nich po­tra­fi­ły takie rze­czy. Lecz skąd krew? Czy wiedź­min, skon­cen­tro­wa­ny na prze­bie­gu kaźni, mógł wcze­śniej jej nie za­uwa­żyć? Mało praw­do­po­dob­ne, ale nie nie­moż­li­we. Wstał, scho­wał oba po­rzu­co­ne noże, otrze­pał z po­pio­łu łań­cuch i za­cze­pił u pasa razem ze swoim. Potem wes­tchnął. Nie są­dził, że kie­dy­kol­wiek przyj­dzie mu na coś ta­kie­go. Po kilku pró­bach w końcu uniósł wam­pi­ra, prze­rzu­cił go przez ramię i ru­szył do wsi.