Koniokrad trojański

*War­ning – tytuł może za­wie­rać spoj­ler.

 

*

Stało się. Tro­ada wła­śnie upa­dła.

Gan­dalf Biały wy­je­chał o świ­cie. Hob­bi­ci za­bi­ci. Conan po wy­cień­cza­ją­cej walce na gołe mie­cze w końcu zadał de­cy­du­ją­cy cios Ara­gor­no­wi. Ten umarł i zmarł. Chwi­lę póź­niej Thor­ga­lo­wa strza­ła prze­bi­ła serce cy­me­ryj­skie­go bar­ba­rzyń­cy. 

– Chcia­łem na­zy­wać się Adaś – wy­znał Conan na se­kun­dy przed śmier­cią.

– Dla­cze­mu? – spy­tał Bo­ro­mir, klę­ka­jąc nad nie­przy­ja­cie­lem.

– Dla­te­mu, że Pan Kleks bie­rze do aka­de­mii je­dy­nie tych chłop­ców, któ­rych imio­na za­czy­na­ją się na a.

– Prze­cież to nie­do­rzecz­ne – za­łkał Bo­ro­mir. – A co z „Be?”

– Wła­śnie – zgo­dził się Conan se­kun­dy po swo­jej śmier­ci. – A co z „Ce?”

Ogień tra­wił pola, lasy, ka­pu­stę, ludzi, zwie­rzę­ta i panią An­to­się prze­bi­tą wi­dła­mi. Panią An­to­się, którą cią­gnął za nogę Pan Kleks.

Achil­les po­ło­żył dłoń Thor­ga­la na barku Bo­ro­mi­ra, dając swemu nie­przy­ja­cie­lo­wi tak bar­dzo nie­po­trzeb­ną szczyp­tę wspar­cia.

– Wiesz, co to zna­czy Bo­ro­mi­rze?

– Wiem – od­rzekł Bo­ro­mir. – Pani An­to­sia rów­nież była chłop­cem.

 

*

Wcze­śniej. 

(albo póź­niej, to się jesz­cze usta­li).

– Na­zy­wam się major Bień i mam sto­pień ma­jo­ra – Major Bień, spoj­rzał na asy­sten­ta. Pie­gu­ska o ru­mia­nej buzi i pa­lusz­kach jak słod­kie bu­łecz­ki. – Po­my­sło­wy Do­bro­mi­rze, przed­staw mi tę bandę zu­chów. Miała być dru­ży­na A, ale to mi wy­glą­da na dru­ży­nę z końca al­fa­be­tu.

– Nie na­zy­wam się Po­my­sło­wy Do­bro­mir. – Ta­jem­ni­czy “Kto­siek” usłuż­nie opu­ścił głowę. Czte­ry si­kor­ki ma­ją­ce gniaz­do w jego pło­wych wło­sach, wy­fru­nę­ły, nio­sąc pokój świa­tu.

– Więc jak? 

– Nie­po­my­sło­wy Sła­wo­mir.

– A twój brat?

– Od­krył dziś ry­ci­nę ma­stur­ba­cji. Ostat­nio wi­dzia­łem go rano w na­mio­cie, jak za­kła­dał skar­pet­kę nie na tę część ciała.

– Do­brze, już do­brze. – Major nie wy­da­wał się za­do­wo­lo­ny. Nasza tajna broń cho­ciaż go­to­wa?

– Yy­y­y­yy.

Major przy­mru­żył oczy, kon­den­su­jąc gniew. Ze­rwał się silny wiatr. Silny wiatr ze­rwał most nad Hań­czą. Silny Rum­cajs ze­rwał z Hanką, wy­no­sząc z chaty strzel­bę, tro­chę le­karstw (po­trzeb­nych do kon­wer­sa­cji z pu­cha­tym runem le­śnym) oraz DVD. Ponoć na mie­ście ma­wia­li, że Cy­pi­sek może być Pu­chat­ka. Spał już drugą zimę, a prze­cież nie wy­na­le­zio­no jesz­cze śpiącz­ki. Zwierzch­nik stada dobył pa­pi­ru­su.

– Ja­no­sik? – za­czął.

Nie­po­my­sło­wy po­krę­cił głową, na­pi­na­jąc przy tym sil­nie mię­śnie szyi.

– Nie­ste­ty – wy­znał. – Po­wie­szo­ny na haku.

– Ka­pi­tan Hak?

– Nie­ste­ty. Przy­cze­pio­ny wciąż do Ja­no­si­ka.

– Sind­bad Że­glarz.

– Wciąż że­glu­je.

– Thor­gal? 

– W Aari­cy.

– Les­sie wróć? 

– Nie wró­cił.

– Pi­no­kio? 

– Po­le­ro­wał ra­kie­tę i spło­nął.

– Pięt­na­sta dzie­sięć do Yumy?

– Opóź­nio­ny.

– Ka­pi­tan Ame­ry­ka?

– Zabił go Ka­pi­tan Wiet­nam.

– Sto jeden Dal­ma­tyń­czy­ków? 

– Odkąd czter­dzie­stu roz­bój­ni­ków przy­trza­snął sezam, nie zje­dli może z dwu­na­stu.

– Conan?

– Gbur i bar­ba­rzyń­ca. Chciał za­pła­tę z góry. Pięć­set sztuk złota. Za­sy­pa­ło go.

– Trzy­stu Spar­tan?

– Roz­nie­ce­ni w pył przez czte­ry­stu gwar­dian.

– Achil­les?

– Ner­wów­ka. Od­czu­wa na­pię­cie.

– Król lew?

– Chuj, nie król.

Major Bień wzniósł oczy ku niebu, gdzie blada biel mik­so­wa­ła się z sil­nym fio­le­tem. Na takie niebo ma­wia­no: ze­msta pod­pi­te­go kon­ku­ben­ta. W końcu po­wró­cił wzro­kiem do wy­da­rzeń, nio­sąc na ustach ostat­nie py­ta­nie:

– To, co mamy, jeśli nie mamy nic?

Nie­po­my­sło­wy Sław­ko wska­zał na dru­ży­nę.

– Pan major po­zwo­li, że za­pre­zen­tu­ję. – Za­ma­szy­stym ge­stem omiótł drew­nia­ny kufer z na­ma­lo­wa­ny­mi ocza­mi oraz grup­kę ta­jem­ni­czych istot. – Oto oni, wasza ma­jo­ro­wa­tość. Szóst­ka wspa­nia­łych lub przy­naj­mniej tro­chę bar­dzo do­brych.

– Oni, czyli kto?

– Wspa­nia­ła szóst­ka, którą, ekhm, wy­ko­rzy­sta­my nieco przed­mio­to­wo. Zna­czy, umie­ści­my w ko­nio­ku­fer­ku.

– W czym?

– W ko­nio­ku­fer­ku.

Major Bień wska­zał na naj­więk­szy przed­miot.

– A to drew­nia­ne z ocza­mi?

– To wła­śnie ko­nio­ku­fe­rek – od­parł Nie­po­my­sło­wy z dumą w gło­sie. W gło­sie za­ra­zem szorst­kim, co i śpiew­nym jak u sa­me­go Ke­vi­na z Sin City.

– Ta po­ma­za­na becz­ka po ka­pu­ście?

– Nie. To pani Ja­dwi­ga, która od­po­wia­da tu za de­ko­ra­cje. I pro­szę tak nie mówić, bo jej bę­dzie przy­kro. A jak pój­dzie, to za­miast lasku, gór oraz tych wszyst­kich dom­ków bę­dzie­my mieli prze­pięk­ną pa­le­tę ni­co­ści.

Pan Major prze­pro­sił. Buch­nął nawet ca­łu­sa na zgodę, pro­ściuch­no w ka­pu­ścia­ną łapkę. Na­stęp­nie prze­szedł w końcu do me­ri­tum. 

– Przed­staw mi ich – po­le­cił gło­sem barw­nym i do­nio­słym, że aż jeden z re­kwi­zy­tów zle­ciał. Na se­kun­dę wszyst­kich obec­nych ogar­nę­ła ciem­ność. – Czy ktoś może przy­cze­pić to pie­przo­ne Słoń­ce?!

 

*

Sze­ściu wspa­nia­łych. Sześć nie­zwy­kłych przed­mio­tów. Cał­kiem nie tak pra­daw­nych ar­te­fak­tów, wy­ku­tych przez kra­sno­lu­dy, upo­lo­wa­nych przez elfy, czy zna­le­zio­nych przez ludz­kich bez­dom­nych. 

 

Star­ring

 

Jeden: Ta­jem­ni­czy Mi­ste­rio-Hi­ste­rio. Nie­wie­le o nim wia­do­mo, poza tym, że wpada w rów­nie ta­jem­ni­czą pa­ni­kę.

 

Dwa: Naj­ostrzej­szy z ostrych. Wprost z ka­le­kiej, tfu, wprost z da­le­kiej Pol­ski. Raper O.S.T.R.

– Yoł, bi­czys.

 

Trzy: Po­bu­dza­ją­ca, ożyw­czo dzia­ła­ją­ca na pa­mięć, pełna bu­te­lecz­ka Bi­lo­bi­lu. Tak, by wy­sła­ni na misję bo­ha­te­ro­wie pa­mię­ta­li, po co tam są.

– Ko­cha­nie, on nas zaraz zeżre. Znowu za­po­mnia­łeś za­brać miecz?

– Nie dzi­siaj, Yen­ne­fer. Mając ze sobą Bi­lo­bil, pa­mię­ta­łem, żeby za­brać oba. Jeden na ludzi, drugi na twą matkę.

– Cmok. Mój bo­ha­te­rze.

Bi­lo­bil – lek na pa­mięć. Za­ży­waj, by pa­mię­tać, by go brać.

Uwaga: Wiedź­min Ge­rald nie jest czę­ścią ze­sta­wu.

 

Czte­ry: Mor­der­czy pie­cyk na wę­giel drzew­ny i koks opa­ło­wy.

Szczel­ny – daje przy­jem­ne cie­pło. 

Nie­szczel­ny – daje nie­od­wra­cal­ne zimno.

Śpią­ca kró­lew­na jest tego naj­lep­szym przy­kła­dem. 

Śpią­ca, czy może… za-cza-dzo-na.

– Mamo, mamo. Nie mogę za­snąć.

– Spo­koj­nie, skar­bie. Już roz­sz­czel­niam pie­cyk. 

– Dzię­ku­ję. 

(lo­va­ski-przy­tu­la­ski)

Pie­cyk opa­ło­wy. 

Po pro­stu CZAD.

 

Pięć: Ko­lej­ny, nie mniej za­bój­czy przed­miot. 

Mia­no­wi­cie: Nie­dzia­ła­ją­cy spot o bez­pie­czeń­stwie na dro­gach. 

“Z górki – nie zwal­niaj”.

Gdyby dzia­łał, nie byłby za­bój­czy.

 

Szó­sty i ostat­ni, ale przy­naj­mniej naj­gor­szy.

Zwy­kły pa­pro­szek. 

Twa osto­ja nor­mal­no­ści w tym sza­lo­nym, nie­bez­piecz­nym świe­cie.

 

*

– No dobra, dobra. – Major Bień ge­stem obu rąk jakoś wy­ha­mo­wał tę wąt­pli­wą ka­ru­ze­lę śmie­chu. – Czyli tak w skró­cie. Mamy go­ścia, hi­ste­ry­ka. Ja­kie­goś pod­rzęd­ne­go ra­per­ka, lek na pa­mięć, pie­cyk, drew­nia­ną ta­blicz­kę i pa­pro­szek, tak?

Sła­wo­mir bez po­my­ślun­ku po­ki­wał głową. 

– I dalej co? Mamy ich za­ła­do­wać w to drew­nia­ne coś na ka­czych pło­zach?

Sła­wo­mir bez po­my­ślun­ku po­ki­wał głową. 

– A na­stęp­nie ze­pchnąć z górki aż pod samą Troję, gdzie wróg od­czy­ta pod­stęp jako pre­zent, za­bie­rze, a oni wyjdą i wszyst­kich bo­ha­ter­sko wy­mor­du­ją?

Sła­wo­mir bez po­my­ślun­ku po­ki­wał głową. Po czym się bez po­my­ślun­ku zre­flek­to­wał.

– Tak. Zna­czy nie. Tak, ale nie my. Tu trze­ba pychu. Siły. Tutaj trze­ba py­chu-py­chu-pych.

Major Bień wes­tchnął. Na­stęp­nie kazał pani becz­ko­po­dob­nej przy­cze­pić deszcz, by ten le­piej od­zwier­cie­dlał tak na­strój, jak i pa­to­wość sy­tu­acji, w któ­rej się zna­leź­li. O szcze­gó­ły do­py­tał już pod ar­ty­le­ryj­skim ostrza­łem cięż­kich kro­pel oraz sma­gań wia­tru, wie­ją­ce­go wprost z wen­ty­la­to­rów.

– Za­we­zwie­my do tego chło­pa z parą. – Nie­po­my­śla­nin wrę­czył prze­ło­żo­ne­mu zdo­bio­ny koń­ską czcion­ką pro­spekt. Na­stęp­nie dla bez­pie­czeń­stwa, tak by być poza za­się­giem ewen­tu­al­ne­go gnie­wu, przy­bli­żył się o krok.

 

JU­RAND Z PO­PY­CHO­WA

Po­trze­bu­jesz coś po­pchać, prze­pchać, do­pchać lub ode­pchać?

A może nawet prze­pchać już do­pchnię­te?

Bet­ter Call Ju­rand

Tel: 233-233-666

Pro­si­my dzwo­nić tylko w go­dzi­nach po­ran­nych oraz wie­czo­rem.

 

– I co pan major myśli?

– Myślę, że do dupy z takim chu­jem.

Tym razem Sła­wo­mir je­dy­nie po­krę­cił głową, ale oczy­wi­ście – bez po­my­ślun­ku.

– Czyli, że co?

– Jajco. Ładuj ich do tej drew­nia­nej trum­ny i dzwoń po dzia­da.

– Drew­nia­nej trum­ny? – do­py­tał Mi­ste­rio, na gra­ni­cy – a jakże – hi­ste­rii. Sła­wo­mir bez po­my­ślun­ku oto­czył go ra­mie­niem. 

– Twoja śmierć jest nie­zbęd­na, żebyś zmarł. – Na­stęp­nie zo­sta­wił Mi­ste­rio sa­me­mu sobie i wy­ko­nał naj­waż­niej­szy te­le­fon w swoim życiu.

Nie­ste­ty nikt nie ode­brał.

Była do­pie­ro szes­na­sta zero pięć.

 

*

Sie­dem go­dzin i mi­nu­tę póź­niej.

Na­stał czas kiedy kom­plet­nie zmie­nio­no sce­ne­rię. Do okien dom­ków do­da­no za­sło­ny oraz nie­wiel­kie, bar­dzo kli­ma­tycz­ne świa­tła lamp zaś samo słoń­ce od­wie­szo­no, a na­stęp­nie po­tur­la­no do re­kwi­zy­tor­ni. Na wol­nym miej­scu przy­wie­szo­no księ­życ. Do stawu na­pusz­czo­no wody, a dla pod­bi­cia kli­ma­tu na­przy­bi­ja­no żab. Te oczy­wi­ście nie­kum­ka­ły, ale le­ża­ły przy­bi­te, więc jakiś kli­mat był. A jeśli nie, to przy­naj­mniej spój­ność. No ale to i tak bez zna­cze­nia, bo całą zgra­ją prze­nie­sio­no się kom­plet­nie gdzie in­dziej. Czyli tam, gdzie stał re­kwi­zyt z naj­więk­szą – bo za­ra­zem je­dy­ną – górką, na­zy­wa­ną dum­nie: Górą Bez Zna­cze­nia.

Szóst­kę zu­chów za­pa­ko­wa­no do ko­nio­ku­fer­ka. Na­stęp­nie wprost w ta­jem­ni­czych, oka­dza­ją­cych wszyst­ko opa­rach przy­ko­ściel­nej mgły, usta­wio­no na­ma­lo­wa­ny­mi oczka­mi ko­nio­ku­fer­ka do kie­run­ku jazdy. Wów­czas Po­rucz­nik Tucz­nik (Major Bień miał zmia­nę je­dy­nie do osiem­na­stej) prze­czy­tał py­ta­nie wprost ze sce­na­riu­sza.

– Ju­ran­dzie, wi­dzisz Troję?

Ju­rand ucho­dził za sro­dze ga­da­tli­we­go. Od­parł zatem: “nie”.

– Czy­żeś zatem ślep­cem, czy­żeś ślep­cem, pytam?

Człek py­ta­ny znany był też z tego, że gdzie się nie zja­wił, tam roz­ta­czał do­miar sło­wo­to­ku. Od­rzekł na to:

– Taaa.

Po­rucz­nik Tucz­nik wska­zał mu kie­ru­nek.

– Będę ocze­mi twemi, jak mnie Bóg na nie­bie, w chle­bie, nie pojeb…

 

Cut!

Co?

Cię­cie!

Ścię­cie?

Cię­cie!

Bo?

Nie mo­żesz zry­mo­wać: w chle­bie, nie po­je­bie. To za grubo bę­dzie. Mogą to czy­tać de­li­kat­ne lu­dzie.

Aha.

No! Un-Cut!

Co?

Un-Cię­cie!

 

Po­rucz­nik Tucz­nik wska­zał mu kie­ru­nek.

– Będę ocze­mi twemi i twoim pa­znok­ciem. Brodą twoją bujną, śle­dzio­ną i łok­ciem. Py­ta­nie tylko pod­no­szę. – Tłu­sty pryn­cy­pał zer­k­nął na sce­na­riusz. – Py­ta­nie tylko wzno­szę, jak Bóg w nie­bie stoi. Czy do­pchasz ha­ła­strę aż pod bramy Troi?

Wia­do­mo już wszyst­kim o prze­ogrom­nej eru­dy­cji wiel­kie­go po­py­chla. Dzi­wić zatem ni­ko­go nie po­win­no, że za­py­ta­ny ubrał od­po­wiedź w płową i nad wyraz zwiew­ną szatę.

– No chiba taaa.

Za­gra­ły bębny. Za­skrze­cza­ły ptaki. Za­wy­ły polne wilki.

– A zatem… niech się sta­nie wiel­kie pcha­nie. – Wie­przek mach­nął dło­nią, jakby dawał sy­gnał do szta­fe­ty. – Da­jesz.

Ko­nio­ku­fe­rek na­pę­dza­ny trze­ma mi­liar­da­mi dżuli śle­pe­go po­py­chla po­mknął do­praw­dy jak sra­ją­cy za sto­do­łą chłop, któ­re­mu ku prze­pę­dze­niu na­kłu­to dup­sko rdza­wy­mi wi­dła­mi. Nie­ste­ty. Wśród re­kwi­zy­tów śro­do­wi­sko­wych były także te do­ty­czą­ce wszę­do­byl­skich nie­rów­no­ści. Mia­no­wi­cie: muldy, hopki oraz inne takie. I to na jed­nej z nich przez szcze­lin­kę wy­pa­dła bu­te­lecz­ka Bi­lo­bi­lu. A bez niej – cóż. Misja sta­nę­ła na skra­ju za­tra­ce­nia.

– Zimno tu, nie?

– Aha.

– Cze­goś mie­li­śmy nie robić, ale aj dont ri­mem­ba.

– Ju tu. To może skoro tak zimno, po­łam­my tę dyktę, co tu obok leży i roz­pal­my w pie­cy­ku, co tu obok stoi.

– Idio­tycz­ny po­mysł, mój kom­pa­nie. Wcho­dzę w to.

 

EPI­LOG

(Sce­ne­ria: Domki, krzacz­ki, trupy, wojna. Goła dupa prze­bi­ta włócz­nią. Dupa ubra­na, po­rą­ba­na to­po­rem. Ja­kieś jabł­ka w ko­szycz­ku. Opcjo­nal­nie wi­no­gro­na).

 

*

Am­bi­cjo­nal­ne po­dej­ście do wy­ko­ny­wa­ne­go fachu nie po­zwo­li­ło Ko­nio­kra­do­wi Śmia­łe­mu od­pu­ścić tego wła­śnie łupu. Spoj­rzał raz jesz­cze na wła­sną wi­zy­tów­kę: 

 

Drob­ne ra­bun­ki na te­le­fon. Na in­ter­net. 

Na faks. Na mail. Na sowę ko­smat­kę. Na gońca ze strza­łą w ple­cach.

Na go­łę­bia pocz­ty pol­skiej. Na pacz­ko­mat B i al­le­gro smart.

Pro­fe­sjo­nal­ne kra­dzie­że wiel­ko­ga­ba­ry­to­we. Wła­ma­nia, na­bur­mu­sze­nia, wy­mu­sze­nia, roz­bo­je, pod­bo­je, et-ce-te­ra i co tera? 

 

Nie po to brał kwar­tał nad­go­dzin, żeby w jego wy­mu­ska­nej ko­lek­cji, którą chwa­lił się na fa­ce­bo­oko­wej gru­pie, za­bra­kło tego wła­śnie okazu. To by­ło­by coś! Nie tylko ro­bo­tą czło­wiek żyje. Hob­bi­stycz­nie ukradł wszyst­kie konie we wszyst­kich oko­licz­nych wsiach i za­pra­gnął wię­cej. O tak! Ten zły cha­rak­ter, bez­dusz­ny zło­czyń­ca i bar­dzo nie­przy­jem­ny in­no­wier­ca, za­pra­gnął wię­cej. Dużo, dużo wię­cej. Okaz mię­dzy­na­ro­do­wy. O tak. To jest wła­śnie to. Tro­jań­ski koń. Żaden tam du­pe­re­liań­ski re­kwi­zyt z Ikei, a pra­wil­niak spod sa­miuś­kiej Troi. 

– A niech kto w gęś kopie? – rzu­cił z uzna­niem, ocie­ra­ją­cym się nóż­ka­mi o sza­leń­stwo. Z od­da­li do­le­cia­ły gęsie krzy­ki. Praw­do­po­dob­nie nie­miec­kie, bo brzmia­ły coś jak “hilfe”. – Sta­tyst­ko Szym­bor­ska! – krzyk­nął. – Jak wy bę­dzie­ta tak chwy­tać me­ta­fo­rę, to kiedy po­wiem, niech to pio­run strze­li, to co, weź­mie­ta pa­ra­li­za­tor i wdra­pie­ta się na dra­bi­nę, by nim rzu­cić? 

– Jo nie wie­dziaa-a. Pro­szem nie wy­rzu­cać star­sza pani. Star­sza pani musi mieć na jeść.

– Za późno. Gęsi prze­pro­sić. Babę zrzu­cić w prze­paść. Jak prze­pa­ści nie ma, to jakąś wy­ko­pać!

 

*

Przy­dy­bał ich tuż pod bramą, za­jeż­dża­jąc na la­we­cie od Stre­et Fire Flat­bet. Ro­zej­rzał się, do­strze­ga­jąc skon­fun­do­wa­ne twa­rze miej­skiej stra­ży, wy­glą­da­ją­ce z naj­wyż­szych okie­nek. Ten zu­chwa­ły zuch, a za­ra­zem wscho­dzą­ca gwiaz­da każ­do­ra­so­wej kra­dzie­ży wszech­koń­skiej od razu uznał, że musi użyć naj­bar­dziej prze­bie­głe­go for­te­lu z książ­ki: “Naj­bar­dziej prze­bie­głe for­te­le”. Był ko­nio­kra­dem czynu, więc jak po­sta­no­wił, tak tro­chę od­cze­kał. Na­stęp­nie za­brał się do dzie­ła z zu­chwa­łą ostroż­no­ścią.

– Jejku, jejku – za­czął, wska­zu­jąc dło­nią. – A co to tam za wami? O tam? – Na­stęp­nie ko­rzy­sta­jąc z chwi­li nie­uwa­gi, szyb­ko dodał: – A teraz, ko­rzy­sta­jąc z mocy po­mi­ja­nia opisu, za­ła­du­ję to cho­ler­stwo na la­we­tę. – Jak po­wie­dział, tak zro­bił. Na­stęp­nie pod­krę­cił wąsa, spo­glą­da­jąc w pol­sa­tow­ski napis po­now­nie przy­krę­co­ne­go słoń­ca. – Wózki wi­dło­we Top-Re­gal. To mogła być wasza re­kla­ma.

Po wszyst­kim od­je­chał hen, jak sze­ro­ki jest da­le­ki świat. 

Czy rów­nież za­cza­dział? A może miał wy­pa­dek? Nic z tych rze­czy. Od­szedł spo­koj­nie. Tak, jak za­wsze pra­gnął, pró­bu­jąc prze­tkać ga­łąz­ką świer­ku mio­tacz ognia.