Żniwiarz

Gdy tylko drzwi mieszkania otworzyły się, Remek wpadł do środka jak wygłodniały pies, który poczuł tysiące smakołyków. Zdążył zrzucić buty w korytarzu i rozpiąć kurtkę. Od razu skierował się w stronę najmniejszego pokoju, kiedyś świątyni jego ojca. W kuchni babcia pichciła jakąś zupę. Nie starczyło czasu w przeciągu tej ekspresowej podróży, od drzwi wejściowych do pokoju, aby zdążył się przywitać. Ojciec spojrzał na chłopca, ale nie powiedział nic. Chyba wiedział, że to nie on ostatecznie sprowadzi małego na ziemię.

Dziadek Filemon siedział w wiklinowym, bujanym fotelu, naprzeciwko okna. Wyglądał, jakby myślami należał do innego świata. Gdy Remek był tu ostatniego razu, dziadek Filemon rozmawiał z nim i opowiadał dowcipy. Teraz nie przypominał tamtego starszego, ale wciąż pełnego życia mężczyzny. Był smutny. Wzrok wbił w niebo za oknem, wargi zacisnął mocno. Oddychał miarowo, czasami zgiął dłoń w pięść, by za chwilę rozprostować ją na nowo.

Remek podszedł do dziadka cały w skowronkach. Liczył, że znowu senior rodziny zaleje go masą historyjek i śmiesznych żartów.

– Cześć dziadku! – zawołał uradowany, ale mężczyzna nawet na niego nie spojrzał. Wciąż z utkwionym wzrokiem w jeden punkt siedział na starym, przeszło trzydziestoletnim fotelu i wyglądał, jakby jego życiowy płomień przygasał. 

– Sorki, że nie było mnie tak długo, ale w szkole mamy teraz dużo nauki – powiedział wnuk, siadając na żółtym, trochę przykurzonym tapczanie, na którym do osiemnastego roku życia spał jego ojciec.

– Żniwiarze nie są już potrzebni. Odmaszerować, koniec służby – powiedział mężczyzna, zaciskając obie dłonie na podłokietnikach.

Remek zupełnie nie rozumiał słów dziadka. Ale nie zraził się tym. Uznał, że za chwilę wszystko wróci do normy, tymczasem on przejrzy w tym czasie kilka starych komiksów taty. Leżały tam bardzo długo i pachniały starzyzną.

– Czego tu?! – zawołał nagle dziadek Filemon. Remek aż podskoczył na te słowa, o mało nie uderzając głową o półki nad tapczanem.

– Dziadku! To ja Remek!

– Po jakie licho tu przyłazisz? Po tylu latach?! Zostawiłeś mnie,!

Chłopiec poczuł, że zaczyna się bać. Dziadek mówił upiornym, chrapliwym głosem. Nie patrzył przy tym na wnuka, jakby jego postać wywoływała w mężczyźnie obrzydzenie. Remek poczuł się nieswojo. Czy dziadek Filemon go nie poznał?

Chłopiec wyszedł po chichu z pokoju. Na korytarzu stał ojciec i babcia. Oboje wyglądali, jakby cała sytuacja w ogóle ich nie zdziwiła.

– Tato, bo dziadek…

– Tak, wiem. Nie dałeś mi nawet o tym wspomnieć. Byłeś za bardzo podekscytowany.

– Ale… czy on mnie nie pamięta?

Babcia spojrzała na wnuka i bez słowa wróciła do kuchni pichcić zupę.

Ojciec podszedł bliżej chłopca.

– Chodź do salonu, opowiem ci coś.

Remek posłusznie wykonał polecenie, ale nadal nie rozumiał nic z sytuacji, jaka wydarzyła się przed kilkoma chwilami.

Usiedli we dwóch na skórzanych fotelach naprzeciwko siebie. Mężczyzna zjadł dwa ciastka, ale Remek nie zamierzał tknąć ani jednego. Ciągle myślał o tym, co stało się w tamtym pokoju. To było bardzo dziwne.

– Co to za historia, tato?

– O dziadku. Jesteś już wystarczająco duży, żeby ją poznać. Tym bardziej że dziadek nie jest w najlepszym zdrowiu.

Remek nie chciał zadać tego pytania. Bał się, że odpowiedź może być tą najgorszą. Po prostu rozsiadł się wygodnie i słuchał.

Ojciec nie był mistrzem odtwarzania opowieści zasłyszanych od innych. Szczególnie na początku częściej poprawiał jakieś fakty, niż posuwał całą opowieść do przodu. Zaczął od tego, że gdy miał piętnaście lat, dziadek Filemon przeszedł na emeryturę.

– Ojciec, znaczy twój dziadek, nie powiedział mi wiele wtedy. A babcia swoim zwyczajem… no wiesz… gotowała w kuchni i nie odzywała się za dużo.

Remek pokiwał głową.

– Pamiętam, że ojciec był bardzo przygnębiony. Byłem tym zaskoczony. Miałem już wystarczająco dużo lat, aby wiedzieć, że na emeryturze człowiek dostaje pieniądze, nie robiąc nic. A więc, dlaczego tata był smutny? Zadawałem sobie to pytanie bardzo długo jak na nastolatka. Potem i tak wyparły je imprezy i znajomi, ale wracało do mnie, szczególnie gdy leżałem w łóżku tuż przed snem i myślałem o wszystkim.

– Tato, kim dziadek był?

– Pytasz o jego zawód?

– Aha.

– Do tego właśnie zmierzam. Dziadek Filemon był Żniwiarzem Kosmicznym.

Remek poczuł, że zaraz wystrzeli z fotelu pod wpływem ekscytacji, niczym rakieta startująca na podbój wszechświata. Kosmiczny? Żniwiarz? Ale czad!

– Tato!

– Ciszej, dziadek musi mieć spokój.

– Ale, ale…

– Słuchaj mnie, synu. Wszystko po kolei.

Remek uspokoił się, przynajmniej próbował.

– Wiele lat temu ludzie odkryli przejście do innego świata. Okazało się, że po tamtej stronie wszędzie rozciągają się łany zbóż. Nieprzebyte ilości tych surowców. Wiesz, o czym mówię?

– Tak, mówili na o tym w szkole.

– Dziadek zatrudnił się po kolejnych dekadach od tego odkrycia w specjalnym oddziale Żniwiarzy, którzy przechodzili do tamtego świata, aby zbierać jego surowce, głównie różnorakie zboża. Ekspedycje rozpoznawcze nie stwierdzały istnienia innych.

Remek spojrzał w stronę pokoju, gdzie za drzwiami siedział dziadek Filemon. On był naprawdę Żniwiarzem Kosmosu? Czy to możliwe? Ten, który nie poznał własnego wnuka?

– To była bardzo dobra praca, ale ciężka. Płacili sowite pieniądze, ale tylko dlatego, że codziennie ktoś ze zmiany nie wracał do naszego świata. Coś tam się działo, gdy pracowali. Nikt nie umiał tego nazwać, więc mówili na to Wyrok.

– Taki jak dostają źli ludzie w więzieniu?

– O wiele gorszy. Wyrok zabierał człowieka i już nie puszczał, nigdy.

Remek wiedział jakie pytanie powinien teraz zadać. Chciał ro zrobić, musiał.

– Czy dziadek Filemon…

– Tak – uciął pytanie ojciec, znając dokładnie jego koniec. – Ale nie była to jego wina. Dziadek przyjaźnił się z takim jednym Adamem. Razem pracowali na zmianach, byli bardzo dobrymi kompanami. Tamtego, pechowego dnia, dziadek spostrzegł, że Adama nie ma w pobliżu. Żniwiarze pracowali dwójkami. Wszystko działo się tak jak za bardzo dawnych lat, bo przejścia między światami nie pozwalały swą wielkością na przedostanie się maszyn. Mogli tam iść tylko ludzie. Adam nagle zniknął i dziadek poszedł go szukać. Wtedy zobaczył…

– Wyrok, Remigiuszu. – Twardy, pełen zmęczenia głos rozniósł się po mieszkaniu. W wejściu do salonu stała stara, zgarbiona postać, podparta o drewnianą laskę. Dziadek Filemon przyglądał się Remkowi. Miał poważną minę, ale z oczu płynęła dziwna, ukryta troska.

– Tato… powinieneś odpoczywać.

– Zamilcz. Ja tu jestem od opowiadania historii.

Remek siedział cicho i przyglądał się, jak ojciec ustępuje swego miejsca dziadkowi. Ten siadał na fotelu powoli, a potem nachylił się lekko w stronę chłopca.

– Adam był moim najlepszym przyjacielem, masz takiego?

– Aha. Ma na imię Michał.

– Przyjaźniliśmy się dwadzieścia lat. Aż do tamtego, feralnego dnia, który był dla mnie obnażeniem gorzkiej prawdy. Gdy Adam zniknął, poszedłem go szukać. W pojedynkę praca szła źle, więc poprosiłem o regulaminową przerwę.

Remek słuchał tej opowieści inaczej niż innych dziadkowych. Tamte miały w sobie luz i zazwyczaj Remek śmiał się głośno po co drugim zdaniu. Teraz nadstawiał uszu i skupiał się na słowach jakby były milion razy ważniejsze, niż wszystkie inne razem wzięte.

– Po tamtej stronie świat był w pewien własny sposób przerażający. Zawsze świeciło słońce. Nawet gdy padał deszcz, pogoda była słoneczna. Nikt więc nie wiedział, skąd ten deszcz się bierze. A kiedy się zgubiłeś, marny twój los, bo łany zbóż ciągnęły się jakby w nieskończoność na wszystkie strony świata. Mówili o nas Żniwiarze Kosmosu, bo ludzie byli przekonani, że przechodzimy przez portale na inną planetę. A my nie wiedzieliśmy nawet, jak tamten świat się nazywa, Remigiuszu. Nam kazano żniwować i to robiliśmy, najlepiej jak się da. Ale wracając do Adama, to poszedłem go szukać, tak jak mówiłem. Pomyślałem, że po prostu odszedł na stronę, rozumiesz, za potrzebą.

Remek pokiwał głową.

– Spędziłem na poszukiwaniach dobry kwadrans, oddalając się od swojej zmiany i portalu. W końcu znalazłem przyjaciele w objęciach Wyroku. Wyrok to siła. Jest niewidzialna, ale ludzie w jej objęciach stają w bezruchu, a ich oczy stają się krwisto czerwone. To najważniejsze oznaki bycia pod jej wpływem. Podbiegłem natychmiast do Adama. Odepchnąłem go i poczułem, że teraz sam zostałem złapany w pułapkę Wyroku. Wiesz, to był ten moment, Remigiuszu. Adam spojrzał na mnie, był już przytomny. Poprosiłem go o pomoc, ale on powiedział, żebym sobie radziła sam, bo po tej stronie żadne przyjaźnie nie obowiązują. Tu liczy się tylko praca. I odszedł. Tak po prostu.

– Ale jesteś tu dziadku, żyjesz?

Filemon spojrzał na ojca Remigiusza. Stał w wejściu do salonu. Wyglądał na przygnębionego.

– Nie do końca, wnusiu. Widziałeś mnie w tym stanie, prawda? Kiedy siedziałem w fotelu i wyglądałem na zupełnie innego.

– Tak, bałem się trochę.

– Nie dziwię się. Otóż jakimś cudem udało mi się uciec od Wyroku i do dzisiaj nie pamiętam, jak to zrobiłem. Ale nie wyzdrowiałem już. Co kilka dni wpadałem i wpadał w trans, jakby siła Wyroku wciąż potrafiła mnie złapać w sidła, ale nie na długo. Tata chciał ci oszczędzić tego widoku, ale zapewne nalegałeś, aby mnie odwiedzić. Do tej pory udawało nam się ukryć przed tobą moje kłopoty. 

– Tak, bardzo chciałem się spotkać. Ale, czy to źle? – Remek posmutniał. Spuścił głowę i splótł dłonie na kolanach.

– Ależ skąd! – powiedział dziadek twardy tonem. – To zupełnie normalne. W tym wszystkich jedyne co odbiega od rzeczywistości, to mój stan. Czasami odpływam i wtedy lepiej ze mną nie rozmawiać, bo wracają stare rany i bolą naprawdę mocno. Nie chcę się zagłębiać w szczegóły. Po tamtym incydencie przeszedłem na emeryturę. Mogłem to zrobić, bo Żniwiarzy obowiązywało piętnaście lat pracy w zawodzie. Adama więcej nie spotkałem. Nie mogłem uwierzyć, że zdawałem się z taką… – uciął, nie chcąc używać nieodpowiedniego słowa.

– Z takim złym człowiekiem?

– Mało powiedziane, ale tak, właśnie tak.

W salonie cała trójka siedziała jeszcze przeszło godzinę. Dziadek Filemon opowiedział kilka innych historii związanych ze Żniwiarzami Kosmosu. Wyglądał przy tym tak jak kiedyś – uśmiechnięty, pełen życia. Według jego kalkulacji w kolejny trans powinien wpaść w następną środę albo czwartek. Nie lubił tego, ale tylko na początku czuł, że coś jest nie tak, potem tracił kontakt z rzeczywistością, a cały czas, podczas którego przebywał pod wpływem siły Wyroku, był w pamięci dziurą, wyjętym elementem z misternej układanki.