Wałkońska opera miódlana w dwóch aktach

Gałczyńskiemu

AKT I

Wałkoń Wałachoń miał dość bycia ZACZAROWANYM KONIEM w ZACZAROWANEJ DOROŻCE. Wszystkim w jego stajniowcu-apartamentowcu wydawało się to takim szlachetnym zajęciem! Urokliwe przejażdżki dla zakochanych po Krakowie, robota marzenie, Ildefons jego mać. Ale karmili marnie, rąbali na świadczeniach, dyszel obcierał boki. Do tego należało zapęciniać jak głupi, coby „wiatr dmuchał w grzywę” romantycznie. Noż kurwa! Inni kopytni dreptali komfortowo stępa, wożąc turystów w blasku słońca. Nie on. On galopował do późna wokół Starego Miasta, ku uciesze podchmielonych idiotów. A chromolony ZACZAROWANY DOROŻKARZ smagał pejczem co sekundę, bo dewiant.

Pewnego dnia nieszczęsny ssak wybrał się z kumplami-ogierami na małe co nieco. Miód lał się końskimi dawkami i atmosfera zrobiła się iście miódlana. W drodze powrotnej, z krtanią wyzłoconą trunkiem i nierealnością tętniącą w żyłach, wzniósł do księżyca Wałkoń Wałachoń pełne rozpaczy rżenie nad niedolą swoją, szczere i przeszywające, płynące niby krew z przebitego na poły serca.

Posłyszała go przechadzająca się nieopodal śpiewaczka operowa, Władysława Podkowińska. Osunąwszy się w szał uniesień, pognała ku wyjącemu nie przymierzając cwałem walkirii i dołączyła doń w harmonii własny głos, przywołując arię z „Traviaty”. Koń jaki jest każdy widzi i wiadomo, że lubi podkłady „trawiate”, toteż duet rychło przerodził się w końskie zaloty, potem w ujeżdżanie, aż wreszcie – w całonocne rodeo. I okazało się, że żaden z niego wałkoń ani tym bardziej wałach.

Zauroczeni sobą kobyła siwa oraz znana diwa dali początek nowej karierze. W operze? Nie, w kamerze kina niskobudżetowego. Ku sadomasochistycznej rozpaczy ZACZAROWANEGO DOROŻKARZA, ZACZAROWANY KOŃ rzucił pracę przy ZACZAROWANEJ DOROŻCE i oddał się wysiłkom stokroć przyjemniejszym. Ach, kiedy Władzia Podkowińska władała jego dyszlem, to aż podkowy spadały! W rok dochrapali się fortunki na portalu dla zoomiłośników, kupili ranczo i przeszli na wczesną emeryturę. Wkrótce urodziło im się także słodkie, różowe centaurzątko.

Niestety, w wyrażeniu „happy end” zarówno „happy”, jak i „end” to kwestie cokolwiek dyskusyjne.

AKT II

Odkąd pokłócił się z rodzicami, targany sprzecznymi ciągotami oraz głębokim Weltschmerzem, nastoletni centaur Euros mieszkał na ulicy i nikt mu złamanego eurocenta do toczka wtoczyć się nie kwapił. Przymierał głodem na oba żołądki, ludzki i koński, na zmianę pragnąc to soczystego steka, to siana z owsem i tymotką. Zdesperowany, zaczął zgarniać szrot z krakowskich alejek i zawozić na wysypisko.

W gargantuicznej kadzi złomiarze przetapiali dawne pojazdy na surowiec. Euros zazwyczaj odbierał zapłatę i – jak przystało na wałkonia z dziada pradziada – znikał czym prędzej, aby zakupić na stacji benzynowej bułkę nadzianą kabanosem. Danie nieodmiennie kojarzyło mu się z matką i ojcem oraz z niepokojącymi filmami, które odkrył w Internecie. Brr!

Tego dnia jednak na kładkę ponad piecem przywołała go syrenia pieśń operowa. Rezonowała w głębinach jego duszy, nie do zignorowania, niczym kołysanka nucona przez piastunkę. Stanąwszy nad pożogą, ujrzał roztapiającą się dorożkę. Wychylił się gwałtownie nad barierką, zwabiony nieznaną mocą do zabytku. Wtem stracił równowagę i runął na łeb, na szyję w inferno.

Ból. Lejące się, miodowe strugi żeliwa. Bańki rosnące i pękające niby mydlane, sypiące iskrami. Tyle zapamiętał z tragicznego wypadku.

Ocknął się w szpitalu. Półlekarz-półweterynarz z zasmuceniem oznajmił, iż nic więcej nie zdołał uczynić. Zadnie nogi Eurosa na stałe zespoliły się z metalem zabytkowego dyszla, tracąc krążenie. Na szczęście amputacja nie oznaczała pełnego kalectwa. Starczyło naprawić koła i mógł całkiem sprawnie funkcjonować: odpychając się przednimi kopytami i sunąc na staromodnych obręczach z tyłu.

Centaur przyjął wiadomość ze spokojem. Nie pojmował, czemu nie zmartwiła go dalsza egzystencja. Czemu czuł, że to karma – i że ową karmę wyżarł wprost z rodzinnego paśnika.

Zarżał radosną arię i wyskoczył na chodnik, wszem wobec ogłaszając, że oto powraca na arterie miasta z dawien dawna zapomniana:

ZACZAROWANA DOROŻKA

ZACZAROWANY DOROŻKARZ

ZACZAROWANY KOŃ

Trzy nieboskie osoby – odtąd w jednym ciele, śpiewające pośród magicznej nocy pieśń przeznaczenia.