Czekoladowa droga do śmierci

Teraz

 

Mówią, że się do mnie dobiorą.

Mówią, że jestem pusta.

Mówią, że mogą wszystko.

Bez przerwy gadają, cała trójka, a ja zaciskam pięści, czekam. Ten inny, ich szef, nie krzyczy. Nie jest podniecony.

– Nie – rozkazuje lodowato. Zbieram się na odwagę, w końcu otwieram oczy. Przez małe okno wpada smuga szarego światła. Kurz wiruje w zatęchłym powietrzu. – Tu i teraz.

– Nikt nie usłyszy – zaczyna ochrypłym głosem jeden z mężczyzn, którzy mnie tu sprowadzili. Zdjęli kaptury, ale ich twarze są jak tysiące innych. Zwykłe, szare, brzydkie.

– Nie.

– Panie Gaan, no.

– Segel mówił, że to niebezpieczne. Żadnych kontaktów – ucina ich szef, ten cały Gaan. Jest od nich niższy, nosi futro z białych lisów. – Wykonać!

Jeden z mężczyzn podnosi srebrny palnik. Napinam mięśnie rąk i nóg, więzy wbijają się w ciało. Nie krzyczę. Chyba brakuje mi głosu. Palnik uderza w moją sukienkę. Widzę błysk przed oczami. Bolesny płomień dosięga ciała. Ogień jest we mnie, jest mną, jest wszystkim. Pożera dom, w którym mieszkałam.

Ludzie wychodzą, widzę dym, może jestem w tym dymie, po raz ostatni myśląca, wędrująca do nieba. Lecz niczego nie ma, tylko strzępy. Rozproszone myśli jak rozpuszczona czekolada wirują w chatce na skraju gór.

Umarłam. Ale tacy jak ja nie umierają. Gdzie jestem? Rozpaczliwie próbuję zobaczyć, choć obrazy są bolesne, jakbym dalej wirowała w dymie.

Może tak wygląda śmierć – ślepa tułaczka poprzez nicość, strumień myśli jak przy fontannie. Czekoladowe piekło. Czuję tylko kołysanie. Nie, coś jeszcze – otulenie. Może stąd ta szara ciemność. Jest zimno, ale nie jestem wrażliwa na chłód, więc to mi nie przeszkadza. Zapach… lnu? Czy to len? Skąd len w spalonym domu? Czy nie powinnam czuć zgliszczy?

I wtedy pojawia się dotyk – wiem, że jest ludzki. Nienawidzę ludzi, ich spoconych rąk, śliny, ostrych zębów. Nie cierpię ich obrzydliwych języków. I spojrzeń pełnych głodu. A teraz ktoś obejmuje mnie lepką dłonią, ściska, wyjmuje z ciemnego miejsca.

– Ostatnia – mamrocze, przenosi za wiśniowe drzwi.

 

Wcześniej…

 

Mido, Skalista

 

Błę­kit­ny blask oświe­tlał twa­rze, cie­nie tań­czy­ły jak roz­ko­ły­sa­ne pło­mie­nie świec. Chłod­na noc za­pa­no­wa­ła na te­re­nie Ska­li­stej. Trójka zbie­gów sie­dzia­ła wci­śnię­ta po­mię­dzy kilka na­gich drzew ro­sną­cych na stro­mym zbo­czu. Alie złą­czy­ła drob­ne dło­nie.

– Panie Mido… Opo­wie nam pan jakąś hi­sto­rię?

No­ti­na sie­dzia­ła bez ruchu. Wiatr zawył po­mię­dzy szczy­ta­mi od­le­głych gór. Zimny po­dmuch do­tarł aż tutaj. Nikt się nie wzdry­gnął.

– Jest późno. – Mido za­kasz­lał, za­sło­nił usta ręką, w któ­rej bra­ko­wa­ło dwóch pal­ców.

– Czeka nas długa droga. Opo­wiem coś krót­kie­go, ale za to praw­dzi­we­go. O matce Notiny.  

– Nie mam matki – odparła Notina. Wyglądała na piętnaście lat, w porównaniu do Alie z jej dziecięcą twarzą.

– Każdy miał – wtrą­ci­ła Alie.

– Je­ste­śmy ni­czym. – Notina obróciła głowę.

– Matka Notiny – pod­jął ła­god­nie Mido – była ra­do­sną ko­bie­tą. Tej desz­czo­wej nocy przy­mie­rza­ła su­kien­kę. Spe­cjal­ną, ślub­ną.

– Jak wy­glą­da­ła? – za­py­ta­ła Alie. Na jej ja­snych po­licz­kach peł­ga­ło ja­skra­we, błę­kit­ne świa­tło.

– Jak myślisz? – Mido od­wró­cił głowę w stro­nę ską­pa­ne­go w mroku zej­ścia ze skał.

– Może brą­zo­wa? – Alie się uśmiech­nę­ła.

– Głu­pia je­steś. – Notina za­ci­snęła pię­ści.

– Cze­ko­la­do­wa, słod­ka, taka… mlecz­na – roz­ma­rzy­ła się Alie. – Naj­bar­dziej lubię mlecz­ne. – Spło­nę­ła ru­mień­cem i spu­ści­ła wzrok.

– Jej suk­nia była z dia­men­to­we­go pyłu, ozdo­bio­na u dołu mi­go­czą­cy­mi opa­la­mi. Lśni­ła bla­skiem od­bie­ra­ją­cym dech – snuł opo­wieść Mido. – Przy każ­dym ruchu roz­bły­ski­wa­ła jak zi­mo­wy szczyt, nie­osią­gal­ny dla zwy­kłych śmier­tel­ni­ków.

Alie otwo­rzy­ła usta.

– Dia­men­ci­ki wszy­te tuż przy ko­ron­ko­wym de­kol­cie roz­ta­cza­ły blask, ni­czym krysz­ta­ły roz­świe­tla­ją­ce ciem­ne ja­ski­nie.

– Czy ona była…? – za­czę­ła Alie.

– Przestań – wark­nęła Notina.

– Była ciem­no­skó­rą, młodą ko­bie­tą, która przy­je­cha­ła z od­le­głe­go kraju – od­parł spo­koj­nie Mido. – Sta­no­wi­ła kon­trast dla ja­snej, do­ty­ka­ją­cej pod­ło­gi sukni.

– I pan… wziął ją za mąż? – wy­pa­li­ła Alie.

Mido się za­śmiał.

– Czemu ga­dasz o mojej matce? – Notina zmarsz­czyła brwi. – Mam tego dość.

– Tylko ją pa­mię­tam. I nie, Alie, nie mo­głem wziąć jej za mąż, bo męż­czyź­ni z ko­bie­ta­mi się żenią. Jeśli mo­że­cie, za­cho­waj­cie ciszę, a opo­wiem do końca.

Alie udała, że za­sznu­ro­wu­je usta. Za­ha­czy­ła pal­ca­mi o pla­ster na bro­dzie, który spadł, od­sła­nia­jąc dziu­rę po cio­sie ostrym na­rzę­dziem. Alie szyb­ko schy­li­ła się po stary pla­ster, ale Mido po­ło­żył dłoń na jej ra­mie­niu.

– Już tego nie po­trze­bu­jesz.

I za­nu­rzo­ny we wspo­mnie­niach, dzie­lił się nimi z dzieć­mi, jak okrusz­ka­mi chle­ba, jak na­dzie­ją, któ­rej teraz naj­bar­dziej po­trze­bo­wa­ły.

– Jej oczy błysz­cza­ły bar­dziej niż dia­ment za­wie­szo­ny na szyi, a ja my­śla­łem tylko o tym, że dla niej ma­rze­nia były jak szla­chet­ne ka­mie­nie na­wle­ka­ne na sznu­rek – u bo­ga­czy takie to wszyst­ko pro­ste. Ale źle ją oceniłem. Potarła swoim policzkiem o mój, bo szanowała nasze zwyczaje. I pół roku później zawalczyła o wydanie Dekretu Dusz.

– Annet de Fol – wyszeptała Alie. – Przygarnęła dużo dzieci, prawda?

– Notina była pierwsza.

– Nie pa­mię­tam – mruk­nęła Notina.

– Nie, po­nie­waż twoja dusza za­wie­ra­ła pier­wia­stek nie­mow­lę­cy. Wy­glą­da­łaś, jak teraz, lecz miałaś umysł noworodka. Na­pływ dzie­ci był tak ogrom­ny, że Annet zle­ci­ła wy­bu­do­wa­nie ośrod­ka.

– Ta­kie­go, jak… – Alie prze­łknę­ła ślinę.

– Nie, oczy­wi­ście, że nie. – Mido po­gła­skał Alie po ple­cach. – To był dom. Dobry, miły dom.

– Bez ognia?

– Tak.

– Wy­wle­kli mnie stam­tąd lu­dzie – wtrąciła Notina.

– Fa­na­ty­cy par­tii PLW – rzekł Mido. – Do­szła do wła­dzy i znisz­czy­ła wszyst­ko, o co Annet wal­czy­ła la­ta­mi. Chodź­cie, zbie­ra­my się.

Księ­życ skry­wa­ły ciem­ne chmu­ry. Lo­do­wa­te po­wie­trze na­wie­dza­ło zbo­cze. Gdzieś tam, w dole, dwa mia­sta od­dzie­lo­ne nie­wiel­kim lasem, ina­czej spę­dza­ły noc. Daron, sły­ną­ce z Fa­bry­ki Cze­ko­la­dy, po­ło­żo­ne na wcho­dzie, tro­pi­ło ucie­ki­nie­rów, a w Księ­ży­co­wej, zna­nej z noc­ne­go życia, ści­ga­ni nadal mogli być wolni.

– Czy my tam…? – Alie wska­za­ła fa­bry­kę. Bu­dow­la z ce­gieł od­zna­cza­ła się na czar­nym nie­bie.

Mido nie od­po­wie­dział. 

 

 

Gaan, Daron

 

– Zna­leź­li­śmy ich.

– Wszyst­kich?

Przez chwi­lę pa­no­wa­ła cisza. Męż­czy­zna w czer­wo­nym płasz­czu za ko­la­na stał na bacz­ność i trzy­mał w dło­niach srebr­ny pal­nik. Tuż przy uchu miał ta­tu­aż z od­ci­skiem palca. Spię­ty i ocze­ku­ją­cy kary pa­trzył w nie­wi­docz­ny punkt.

– Nie, panie Segel… – Za­wa­hał się, zer­k­nął na Se­ge­la i mówił dalej: – Ale to kwe­stia czasu.

– My­ślisz, że mam czas? – Segel wy­krzy­wił wargi, zro­bił krok do przo­du. Był wy­so­ki, spo­glą­dał na pod­wład­ne­go z góry. Uli­za­ne włosy za­cze­sa­ne na bok nigdy nie wy­my­ka­ły się bry­lan­ty­nie. Ogo­lo­ny na gład­ko, z cien­ki­mi brwia­mi, peł­ny­mi usta­mi, ko­bie­cy­mi dłoń­mi, przy­po­mi­nał ra­czej ka­ry­ka­tu­rę męż­czy­zny, choć w oczach miał okru­cień­stwo, któ­re­go nie spo­sób było nie za­uwa­żyć.

– Panie Segel, od razu wzno­wi­my po­ścig.

– Wy­znacz kogoś, Nahad. – Segel mach­nął ręką. – A gdzie Lui?

– Po­je­chał do Księ­ży­co­wej.

– Na pokaz? – Segel zmarsz­czył brwi. – Mój syn zbyt czę­sto tam bywa. Za­ja­dę do Księ­ży­co­wej po łaźni.

– Ale… – Kro­ple potu spły­nę­ły po skro­niach Na­ha­da. – Łaź­nie są nie­le­gal­ne…

Segel ob­li­zał usta.

– Więc po wszyst­kim nie po­zo­sta­wisz żad­ne­go śladu.

– Nie mogę…

Segel sta­nął pod ścia­ną, wyjął z kie­sze­ni wą­skiej ma­ry­nar­ki po­dłuż­ną rurkę. Po­tarł ją pal­cem, aż wy­da­ła prze­ni­kli­wy, wy­so­ki dźwięk pę­ka­ją­ce­go szkła. Na ko­ry­tarz wy­pa­dło pięć osób w czer­wo­nych płasz­czach z ta­tu­aża­mi tuż przy uchu.

– Gaan, usuń Na­ha­da.

– Tak jest. – Gaanowi nie drgnął żaden mię­sień twa­rzy. Wy­glą­dał na cał­ko­wi­cie obo­jęt­ne­go. Był pra­wie łysy i dużo star­szy od resz­ty. Odziany w futro z białych lisów.

– I zagoń kogoś do łaźni. – Segel scho­wał rurkę do kie­sze­ni. Mach­nął ręką i na od­chod­ne rzekł: – A potem macie wy­sprzą­tać.

Jego mięk­kie pan­to­fle nie wy­da­wa­ły żad­ne­go dźwię­ku, kiedy kro­czył ko­ry­ta­rzem.

– Za­bro­ni­li łaźni – prze­mó­wił Nahad. Ści­skał w dłoni pal­nik.

– Ach, teraz cię to mier­zi? – Gaan wy­stą­pił dwa kroki do przo­du. – Ale zanim za­bro­ni­li, nie mia­łeś pro­ble­mu?

– Wy­da­li De­kret Dusz!

– Bred­nie. – Gaan uśmiech­nął się kpią­co. – To wszyst­ko spi­sek, żeby po­zba­wić firmę do­cho­dów. Ta cała Annet de Fol jest wa­riat­ką. Wy­my­śli­ła dusze dla sztucz­ne­go ba­dzie­wia, czemu lu­dzie w to wie­rzą? I nawet ty?

– Nie za­bi­jaj ich.

– Nie za­bi­ję. – Gaan nie prze­sta­wał się uśmie­chać. Wyjął pistolet zza pasa. – Nie można zabić cze­goś, co nie żyje. Ja ich tylko… roz­to­pię.

Nahad się­gał po broń, lecz Gaan na­ci­snął spust i krew try­snę­ła z tyłu głowy Na­ha­da, roz­bry­zgu­jąc się na ścia­nie, kiedy upadł z dziu­rą tuż nad okiem. Za­rzę­ził w ostat­nim ago­nal­nym od­ru­chu, pal­nik z dłoni wy­le­ciał na pod­ło­gę.

– Wezwijcie kogoś do sprzątania tego syfu – zlecił Gaan strażnikom.

I już szedł ko­ry­ta­rzem o wy­so­kim skle­pie­niu, ze szma­rag­do­wy­mi ta­pe­ta­mi, na któ­rych wi­sia­ły ob­ra­zy przed­sta­wia­ją­ce głów­nie nagie lub pół­na­gie bo­gi­nie za­ży­wa­ją­ce ką­pie­li. Cięż­kie buty ude­rza­ły o par­kiet.

Stuk, stuk, stuk.

Do­tarł do za­mknię­tych drzwi. Wyjął pęk klu­czy z kieszeni, wło­żył od­po­wied­ni do dziur­ki, prze­krę­cił, otwo­rzył. Wy­two­ry sie­dzia­ły na pod­ło­dze, po­sza­rza­łe, brud­ne, nagie – nie, nie mógł tak my­śleć. To ich na­tu­ral­na struk­tu­ra, nie po­win­ny nosić ubrań.

– Wy­cho­dzi­my. Tylko wolno, bo przy­pa­lę! – Uniósł pal­nik, sre­brzy­sty blask za­ja­śniał w świe­tle jed­nej na­ścien­nej lampy. Wy­two­ry oczy­wi­ście za­ję­ły miej­sce jak naj­da­lej od niej, po prze­ciw­le­głej ścia­nie. Draż­nią­cy za­pach cze­ko­la­dy spra­wił, że Gaan zmarsz­czył nos. – No, szyb­ko!

Wy­two­ry były małe. Szły z jedną ręką za­ku­tą w długi, po­łą­czo­ny łań­cuch. Mil­cza­ły. Nie pod­no­si­ły głów. Ka­ry­ka­tu­ry ludzi, głu­pie po­twor­ki.

– Szyb­ciej! – Gaan ude­rzył jed­ne­go z nich w ramię, w któ­rym po­wsta­ło wgłę­bie­nie.

I te po­kra­ki chcie­li na­zy­wać ludź­mi? Jak to coś mogło po­sia­dać duszę? Gdzie? W pu­stym wnę­trzu?

Prze­go­nił je ko­ry­ta­rzem pod drzwi do­dat­ko­wej, ogrom­nej ła­zien­ki. Dwa pierw­sze we­szły po­słusz­nie, ale trze­cie się za­trzy­ma­ło.

– Do środ­ka! – syk­nął Gaan i po­gro­ził pal­ni­kiem.

To była twarz przy­po­mi­na­ją­ca chło­pię­cą. Czar­na, z gorz­kim wy­rzu­tem wy­pi­sa­nym w oczach. Czemu ich oczy nie były puste, bez wy­ra­zu? Gaan nie cze­kał na nic wię­cej, włą­czył pal­nik, a wtedy dziki pisk wy­do­stał się z gar­dła tych z przo­du, któ­rzy ru­szy­li, po­cią­ga­jąc za sobą nie­chęt­ny wy­twór.

Wpa­dli do ła­zien­ki wy­ło­żo­nej bia­ły­mi ka­fel­ka­mi o sza­fi­ro­wych zdo­bie­niach. Na ścia­nie przy wej­ściu były trzy prysz­ni­ce. Dalej stała krysz­ta­ło­wa wanna oto­czo­na świecz­ka­mi o zie­lo­nych pło­mie­niach. Na kilku sto­li­kach usta­wio­no lampy o zło­tych pod­staw­kach i per­ło­wych, okrą­głych klo­szach. W krysz­ta­ło­wych zbior­ni­kach pa­li­ła się nafta.

– Wła­zić pod prysz­nic, brud­ne wy­ro­by.

– Zdej­mij nam to. – Wy­twór, który wcze­śniej się bun­to­wał, teraz uniósł ręce.

– Umiesz gadać, wy­ro­bie? – Gaan pod­szedł do niego.

– Wszy­scy umie­my. – Wy­twór był brud­ny, miał po­szar­pa­ny brzuch, jakby ktoś skro­bał go nożem. Jedno udo prze­pa­lo­ne na wylot, z pu­stym otwo­rem. – I wiem, czego chcesz.

– Czyż­by?

– Mam im po­wie­dzieć? – Wy­twór zmru­żył oczy. Był dość wy­so­ki.

Jako czło­wiek mógł­by ucho­dzić za pięt­na­sto­lat­ka. Gaan od­ru­cho­wo omiótł spoj­rze­niem resz­tę: żadne nie wy­glą­da­ło na dzie­sięć lat.

– Pod prysz­nic – roz­ka­zał.

– Twój pan nie bę­dzie za­do­wo­lo­ny, jeśli zro­bisz to tutaj, zanim nas ob­my­jesz.

– Za­mknij się, wy­ro­bie i rób, co mówię. Bo wię­cej nie po­wtó­rzę.

Wy­twór wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Spali nas – rzekł. – To bę­dzie rzeź.

Na te słowa resz­ta wy­two­rów za­czę­ła prze­raź­li­wie krzy­czeć i ucie­kać w kie­run­ku drzwi. Gaan złapał jed­ne­go z nich, ale zo­stał kop­nię­ty w ko­la­no, więc z wście­kło­ścią użył pal­ni­ka. Wy­ce­lo­wał w głowę, która roz­pły­nę­ła się pod wpły­wem ognia. Resz­ta dzie­cia­ków, nie wia­do­mo jak, oto­czy­ła Gaana, a silne ręce za­ło­ży­ły mu łań­cuch na szyję. Ktoś przy­trzy­mał jego pi­sto­let, ktoś wy­rwał pal­nik. Gaan wierz­gnął, skąd te gnojki miały tyle siły, to nie­moż­li­we… Char­cząc, Gaan rę­ka­mi chwycił łań­cuch opi­na­ją­cy krtań.

Trzask!

W drzwiach sta­nął jeden ze strażników, który od progu użył broni. Gaan upadł na zie­mię, na klęcz­ki, kątem oka za­uwa­żył pal­nik przy twa­rzy. Od­sko­czył w ostat­nim mo­men­cie, a cie­pły stru­mień po­wie­trza do­się­gnął jego wło­sów. Resz­ta straż­ni­ków już wpadła do środ­ka. Gaan do­tknął czub­ka głowy i syk­nął: jeden z tych gówniarzy zdo­łał go po­pa­rzyć. Teraz wrzesz­cze­li, za­cią­ga­ni pod prysz­nic. Go­rą­ca woda ude­rza­ła w ich ciała, brud spły­wał po bia­łych ka­fel­kach. Od­cze­pio­no łań­cu­chy.

Gaan po­tarł szyję ręką, wstał, chwy­cił swój pal­nik.

– Tego mi zo­staw – wark­nął i wy­rwał naj­star­sze­go z wy­ro­bów, który na środ­ku czoła miał dziu­rę po kuli.

– Milan! – krzyk­nął za­dzi­wia­ją­co dziewczęcy głos. Gaan wzdry­gnął się, to tylko wyrób o żeńskich ry­sach na tej pa­skud­nej, cze­ko­la­do­wej gębie. W do­dat­ku od­la­ny w for­mie z ubra­niem, wi­docz­nie nie­któ­re tak ro­bio­no, jak Mi­ko­ła­je od­wi­ja­ne ze srebr­ne­go pa­pier­ka. Ta miała na sobie su­kien­kę z gu­zi­ka­mi, wy­sta­ją­cą odro­bi­nę poza szczu­płe ko­la­na. Fal­ban­ki wy­ko­na­no z bia­łej cze­ko­la­dy, po­dob­nie jak gu­zi­ki. Na plecy wy­two­ru spły­wa­ły ciem­ne war­ko­cze.

Gaan szarp­nął trzy­ma­nym i za­wlókł go pod wannę. Dzie­ciak pró­bo­wał uciec, ale Gaan był przy­go­to­wa­ny, chwy­cił go za ra­mio­na i z całej siły huk­nął nim o dno wanny.

– My­śla­łeś, że je­steś taki spryt­ny, co? – Przy­sta­wił mu pal­nik do skro­ni. – Nie, nie, nie za­mie­rzam cię zabić pierw­sze­go.

Gaan na­ci­snął włącz­nik i skie­ro­wał pło­mie­nie na nogi Mi­la­na, który wrza­snął dziko. Ciem­na cze­ko­la­da roz­to­pi­ła się, lecz krzyk nie gasł. Gaan z opę­tań­czym uśmiesz­kiem do­koń­czył dzie­ła. W wan­nie po­zo­stał sam kor­pus nadal prze­raź­li­wie krzy­czą­ce­go Mi­la­na.

– Jak to skrzeczy. – Jeden ze strażników wykrzywił usta.

Gaan od­giął cze­ko­la­do­wą głowę.

– Stąd do­cho­dzą te ich dźwię­ki. – Prze­bił nożem gar­dło Mi­la­na. Za­pa­dła cisza prze­ry­wa­na łka­niem jed­ne­go z two­rów. – Da­waj­cie resz­tę. A ten pier­do­lo­ny wyrób niech pa­trzy. Nie ma jak za­mknąć oczu. My, lu­dzie, śpimy, jemy i sramy. A wy, po­pa­prań­cy, uda­je­cie ludzi, a je­ste­ście błęd­nie stwo­rzo­nym je­dze­niem. Ni­cze­go w was nie ma. Tylko ruch, jak w za­baw­ko­wym po­cią­gu, i dźwięk, jak w sil­ni­ku auta. Po­wsta­je­cie w Fa­bry­ce, bo je­ste­ście wy­ro­ba­mi, ni­czym wię­cej!

Jeden ze straż­ni­ków ci­snął do wanny ko­lej­ny wy­twór.

– Milan. – Dziew­czy­na w su­kien­ce po­tar­ła po­licz­kiem o po­li­czek Mi­la­na. I krzyk­nę­ła, kiedy pło­mień z pal­ni­ka do­się­gnął jej ple­ców. Stru­ga brą­zo­wej cze­ko­la­dy zmie­sza­ła się z czar­ną. Wy­twór krzy­czał tak ludz­ko, jak ludz­ko może wrzesz­czeć dziew­czyn­ka wrzu­co­na do kwasu. Gaan odłu­pał ka­wa­łek jej su­kien­ki kil­ko­ma ude­rze­nia­mi noża. Wziął do ust. 

– Cał­kiem nie­zła – mruk­nął.

Kiedy strażnicy roz­to­pi­li wszyst­kie cze­ko­la­do­we wy­ro­by, wanna była pełna. Gaan za­mie­szał pal­cem w słod­kiej brei, ob­li­zał go, na­kie­ro­wał stru­mień ognia na Mi­la­na. 

 

 

No­ti­na, Księżycowa

 

Czar­na noc roz­peł­zła się po do­li­nie w Ska­li­stej. Księ­życ za­nu­rzył sre­brzy­sty sierp w prze­pły­wa­ją­cych błę­kit­no-sza­rych chmu­rach.

– Jeśli do­trze­my do mia­sta – rzekł Mido – mu­si­my zna­leźć ciu­chy. Naj­le­piej po­rwać coś z pra­nia, z kap­tu­ra­mi… albo czap­ki. Jeśli zo­ba­czy­cie pal­ni­ki, in­for­muj­cie i ostroż­nie od­cho­dzi­my. Wszel­ka uciecz­ka może nas wydać.

– Prze­szli­śmy na drugą stro­nę – mruk­nę­ła No­ti­na. – Tu też będą nas szu­kać?

– Nie wiem. – Mido wes­tchnął. Ostry czu­bek księ­ży­ca wy­sta­wał spoza chmur. Szli ka­mie­ni­sty­mi ścież­ka­mi, po­przez chasz­cze, aż do gra­ni­cy Da­ro­nu. Na drew­nia­nym słu­pie widniał napis „Księ­ży­co­wa”. Mia­sto sły­nę­ło z noc­ne­go życia. – Trzy­maj­cie się bli­sko. Ubra­nia i tak mu­si­my zdo­być. Je­ste­śmy po­szu­ki­wa­ni, a na pewno nie bra­ku­je ta­kich, co chcą za­ro­bić. Fa­na­ty­cy PLW też tu tra­fia­ją.

Cała trójka prze­kro­czy­ła umow­ną gra­ni­cę, bo do sa­me­go mia­sta był jesz­cze spory ka­wa­łek. No­ti­na szła pierw­sza, za nią Alie, a na końcu Mido, co jakiś czas zer­ka­ją­cy przez ramię.

Księ­ży­co­wa nie miała wy­sy­pi­ska. Więk­szość śmie­ci gro­ma­dzi­li na skra­ju lasu. Alie nie­spo­dzie­wa­nie za­ci­snę­ła palce na ręce No­ti­ny.

– Nie patrz – szep­nę­ła No­ti­na.

Mido skło­nił z sza­cun­kiem głowę, chcąc uczcić zmar­łych po­kro­jo­nych na ka­wał­ki i roz­rzu­co­nych bez ładu wśród gni­ją­cych resz­tek.

– Opo­wiedz, jak po­wsta­je­my – po­pro­si­ła szep­tem Alie.

– Mido już mówił – wes­tchnę­ła No­ti­na.

– Jesz­cze raz, pro­szę.

– Każdy Cze­ko­la­do­wy rodzi się bez pa­mię­ci – za­czę­ła No­ti­na. – For­mo­wa­ny do ta­kiej po­sta­ci, jaką był wcze­śniej, za życia. Po­wsta­je w noc pełni księ­ży­ca, kiedy czas za­mie­ra, a cisza spo­wi­ja świat. Ga­śnie każdy blask i tylko sre­brzy­ste pro­mie­nie prze­ni­ka­ją przez mury do ludzi, któ­rzy nie po­tra­fi­li opa­no­wać żar­łocz­nych od­ru­chów.

Po­ko­na­li mały, drew­nia­ny most i wkro­czy­li na szer­szą drogę. Dwóch pi­ja­ków wy­szło zza drzew.

– Ej, to po­dro­by! – Jeden czknął i otarł usta.

– Głod­ny je­stem – za­re­cho­tał drugi. – Daj­cie gryza, co?

– Są pod moją opie­ką. – Mido przy­sta­nął, za­sło­nił dzie­ci.

Pi­ja­ni męż­czyź­ni niezgrabnie rzu­ci­li się do przo­du.

– Ucie­kaj­cie! – Mido ude­rzył jed­ne­go z ludzi w brzuch. Tam­ten krzyk­nął, pry­snął śliną, zamachnął się bu­tel­ką. Chy­bił. Miał czer­wo­ny, par­cha­ty nos i prze­tłusz­czo­ne włosy do ra­mion, a twarz po­kry­tą li­sza­ja­mi.

Drugi do­sko­czył do No­ti­ny, która po­czu­ła obrzy­dli­we cie­pło na ra­mie­niu.

– Takie jak ty… – za­czął i ob­li­zał wargi. Przed­wcze­śnie po­si­wia­ły, niski czło­wie­czek o wy­ra­zie twa­rzy jak u kozy, z siwą bród­ką. – Wy­li­żę cię, cze­ko­lad­ko.

No­ti­nę spa­ra­li­żo­wa­ło, lecz wtedy Mido kop­nął męż­czy­znę pro­sto mię­dzy nogi. Ten za­klął i pu­ścił No­ti­nę, która od­zy­ska­ła pa­no­wa­nie nad cia­łem i po­bie­gła w stro­nę mia­sta. Nie słu­cha­ła na­wo­ły­wań, nie od­wra­ca­ła głowy. Byle dalej, byle szyb­ciej, zo­sta­wić za sobą strach i ten bo­le­sny dotyk. Ukryć się, wto­pić w tłum, prze­stać być czymś gor­szym.

Dy­sząc, wy­pa­dła ze ścież­ki na bru­ko­wa­ną drogę. Mia­sto tęt­ni­ło księ­ży­co­wym try­bem. Sre­brzy­sty po­blask oświe­tlał plac, na któ­rym stały drew­nia­ne słupy z ko­lo­ro­wy­mi tka­ni­na­mi. Świa­tło prze­bi­ja­ło się przez po­ły­skli­wy ma­te­riał i rzu­ca­ło tę­czo­we cie­nie na ulice. Przy każ­dym po­dmu­chu wia­tru efekt był nie­sa­mo­wi­ty, jak przy oglą­da­niu roz­ko­ły­sa­ne­go morza barw oglą­da­ne­go z dna oce­anu, i No­ti­na na chwi­lę za­po­mnia­ła o po­ści­gu.

– Te­sa­po – po­wie­dział ktoś.

No­ti­na się wzdry­gnę­ła.

– Tka­ni­ny – wy­ja­śnił męż­czy­zna o ciem­nej kar­na­cji. Pach­niał ry­ba­mi. – Same wy­twa­rza­ją barwę, którą świa­tło księ­ży­ca po­głę­bia. Są z pod­wod­nych, ma­gicz­nych ro­ślin.

No­ti­na nie wie­dzia­ła, czy to praw­da, ale sama myśl o roz­mo­wie z czło­wie­kiem była zbyt krę­pu­ją­ca, żeby o co­kol­wiek pytać. Kiw­nę­ła głową, za­mie­rza­jąc odejść.

– Po­cze­kaj. – Męż­czy­zna się uśmiech­nął. – Pomóc ci w czymś?

– Nie. – No­ti­na za­nur­ko­wa­ła w tłum. Lu­dzie, odzia­ni głów­nie w cien­kie płasz­cze lub weł­nia­ne swe­try, nie zwra­ca­li na nią specjalnej uwagi. Więk­szość stała przy drew­nia­nej sce­nie, ale sporo też krę­ci­ło się przy stra­ga­nach sprze­da­ją­cych grzań­ce, piwo w zie­lo­nych ku­flach, ro­dzyn­ki po­zle­pia­ne w na­szyj­ni­ki oraz cze­ko­la­do­we lu­dzi­ki. No­ti­na przy­ci­snę­ła rękę do ust, zro­bi­ła krok do tyłu, wpa­dła na jakąś parę.

– Uwa­żaj jak le­ziesz, wy­ro­bie! – Męż­czy­zna w czar­nym ka­pe­lu­szu za­mach­nął się, ale part­ner­ka go po­wstrzy­ma­ła i szep­nę­ła coś na ucho.

– Prze­pra­szam. – No­ti­na spu­ści­ła głowę.

– Za dużo ich tutaj ostat­nio, psiamać! – Męż­czy­zna splu­nął i od­szedł, po­mstu­jąc.

No­ti­na usły­sza­ła do­no­śny głos. Do­pie­ro teraz za­uwa­ży­ła, że tuż przy sce­nie stali Cze­ko­la­do­wi. Jej bra­cia i sio­stry. Bez kaj­dan. Roz­ma­wia­li, wolni, bez­tro­scy. I w dużej czę­ści w ludz­kich stro­jach.

– Jest słod­ka jak miód – ogła­szał męż­czy­zna na sce­nie. Był w czer­wo­nej czap­ce, na któ­rej miał na­ma­lo­wa­ną ta­blicz­kę cze­ko­la­dy. W ręku trzy­mał łyżkę. – Ale ma w sobie tro­chę na­dzie­nia… Nie zdra­dzę, ja­kie­go! – Mru­gnął. – Ani gdzie! – Na te słowa wi­dow­nia za­śmia­ła się, ktoś za­gwiz­dał. – Przed wami sło­dziut­ka Nei! – Męż­czy­zna wska­zał wcho­dzą­cą Cze­ko­la­do­wą.

No­ti­na zo­ba­czy­ła wy­so­ką po­stać o mlecz­nym ko­lo­rze, wy­szy­ko­wa­ną na ludz­ką modłę w poń­czo­chy i bor­do­wą su­kien­kę do kolan. Na gło­wie no­si­ła czer­wo­ną opa­skę.

Zza stra­ga­nów wy­szła ko­lej­na Cze­ko­la­do­wa i skie­ro­wa­ła się w stro­nę swo­ich – na­tu­ral­na, le­d­wie z na­szyj­ni­kiem z ro­dzy­nek. Tym­cza­sem Nei pre­zen­to­wa­ła na sce­nie różne pozy – wy­gię­cie ciała w łuk, prze­cią­ga­nie ni­czym kot, pod­wi­ja­nie poń­czoch, które się zsu­nę­ły.

– Kto pró­bu­je? – Pro­wa­dzą­cy męż­czy­zna pod­niósł łyżkę i przy­sta­wił jej koń­ców­kę do na­gie­go ra­mie­nia Nei. Mały pło­mień le­d­wie dra­snął skórę, ale cze­ko­la­da spły­nę­ła ni­czym łza, zła­pa­na do ły­żecz­ki. Tłum za­ry­czał, lu­dzie wrzesz­cze­li, prze­py­cha­li się pod sceną, wy­cią­ga­li bank­no­ty. – Będą jesz­cze dwie próby, pa­no­wie – ze śmie­chem oznaj­mił pro­wa­dzą­cy, kiedy cho­wał wy­li­cy­to­wa­ną, naj­wyż­szą kwotę do skó­rza­ne­go port­fe­la.

– Pierw­szy raz?

No­ti­na pra­wie pod­sko­czy­ła, kiedy usły­sza­ła głos tuż przy uchu. Lu­dzie nie po­sia­da­li tej mięk­ko­ści, sło­dy­czy, cie­pła. Nawet, jeśli się sta­ra­li, nie brzmie­li nigdy tak samo, jak Cze­ko­la­do­wi. Ale ten męż­czy­zna o ciem­nej kar­na­cji miał dość miły głos. I znowu ją zna­lazł, nadal iry­tu­ją­co pach­nąc ry­ba­mi.

– Tak mogą prze­trwać… Mo­że­cie, prze­pra­szam – dodał szyb­ko. – Cza­sa­mi li­cy­tu­ję, żeby… – Zer­k­nął na nią. Ści­szył głos. – Po­ma­gam. Ta, która miała da­ne­go dnia klien­ta, nie jest nę­ka­na ko­lej­ny raz. I do­sta­je bez­piecz­ny noc­leg.

No­ti­na kiw­nę­ła głową. Na scenę we­szła ko­lej­na Cze­ko­la­do­wa, któ­rej ciało po­kry­wa­ły za­chę­ca­ją­co wy­sta­ją­ce ka­wał­ki po­ma­rań­czy. Była bar­dzo młoda i ślicz­na tak, jakby ledwo skoń­czy­ła pięt­na­ście lat, o twa­rzy ciem­no­cze­ko­la­do­wej, z peł­ny­mi war­ga­mi mu­śnię­ty­mi czer­wo­nym barw­ni­kiem. Z ocza­mi pod­kre­ślo­ny­mi srebr­nym pyłem. Z wło­sa­mi opa­da­ją­cy­mi na nagie ciało ukry­te za roz­ło­żo­nym pa­ra­so­lem. Tań­czy­ła w ciszy, ze wzro­kiem utkwio­nym w gwiaz­dach, nie­obec­na.

Ka­wa­łek po­ma­rań­czy zje­dzo­ny pod sceną przez czło­wie­ka po­zo­sta­wił wklęsły ślad na jej łok­ciu. Pro­wa­dzą­cy na­rzu­cił je­dwab­ny szal na ra­mio­na Cze­ko­la­do­wej i za­brał pa­ra­sol. Okry­ła się przy nie­za­do­wo­lo­nym po­mru­ku tłumu.

Wy­brał ją ktoś, kto za­pła­cił dwa razy wię­cej niż po­przed­nik. Męż­czy­zna w czar­nym płasz­czu i bia­łych rę­ka­wicz­kach. Gład­ko ogo­lo­ny, wy­pro­sto­wa­ny, szczu­pły. Mu­siał na­dejść nie­daw­no. Barw­ne świa­tło z tka­nin mu­ska­ło jego uli­za­ne włosy.

Cze­ko­la­do­wa sta­nę­ła tuż przy pła­cą­cym, a wtedy łysy ochro­niarz wyjął pal­nik. To był uła­mek se­kun­dy. Szal za­pło­nął w dzi­kim krzy­ku Cze­ko­la­do­wej. Od­krył jej nagie ciało, do­się­gnął ra­mion, szyi, pier­si. Roz­to­pio­ny su­ro­wiec uwol­nił śmie­tan­ko­we na­dzie­nie spły­wa­ją­ce na chod­nik. Twarz, do tej pory bez wy­ra­zu, teraz prze­ję­ło cier­pie­nie i w ni­czym nie ustę­po­wa­ło ludz­kie­mu.

– Co ty ro­bisz?! – wrza­snął pro­wa­dzą­cy.

– Je­stem Segel Uhtan – oznaj­mił uli­za­ny męż­czy­zna. – I robię przy­słu­gę temu brud­ne­mu mia­stu.

– Tu nie… Tu nie obo­wią­zu­ją prawa Da­ro­nu!

– Ku­pu­ję i płacę. – Segel mówił niskim, męskim gło­sem, który nie pa­so­wał do jego ko­bie­cej urody. – I za­pła­cę za każdy wyrób sumy, o ja­kich ma­rzy­cie. Kto spro­wa­dzi do mnie wyrób, ten bę­dzie bo­gat­szy o ty­siąc na­ki­sów. Cze­kam w ho­te­lu „Luna”.

Po tych sło­wach roz­pę­tał się chaos. Lu­dzie jak za­śle­pie­ni do­sko­czy­li do Cze­ko­la­do­wych, siłą pró­bu­jąc za­wlec ich w stro­nę ho­te­lu, do któ­re­go zmie­rzał Segel.

– Nie mo­że­cie! – ry­czał pro­wa­dzą­cy. – To bez­pra­wie! Straż!

Ale straż stała z boku, tyłem, a kiedy skie­ro­wa­li kroki poza stra­ga­ny, nic już nie mogło po­wstrzy­mać za­ja­dło­ści ga­wie­dzi pra­gną­cej uzy­skać naj­ła­twiej­szy i naj­więk­szy za­ro­bek w życiu.

– On wam tyle nie da! – wrza­snął ktoś z tłumu. – To szuja że­ru­ją­ca na…

Ktoś uci­szył prze­ma­wia­ją­ce­go. No­ti­na po­czu­ła w swo­jej dłoni cie­pło.

– Scho­wam cię – po­wie­dział sto­ją­cy obok męż­czy­zna. Cze­ko­la­do­wi byli wle­cze­ni do ho­te­lu, wy­ła­py­wa­ni, a przy tym po­py­cha­ni i gry­zie­ni, jakby pod­chmie­lo­nych ludzi ogar­nął szał i głód sło­dy­czy, nie­zdol­ny do opa­no­wa­nia, przej­mu­ją­cy kon­tro­lę nad roz­sąd­kiem.

No­ti­na bie­gła. Trzy­ma­ła za rękę nie­zna­jo­me­go i po­dą­ży­ła za nim do małej ka­mie­ni­cy z czer­wo­nych ce­gieł. W środ­ku pach­nia­ło my­dłem. Świa­tło da­wa­ła blada świecz­ka na pa­ra­pe­cie, pra­wie wy­pa­lo­na, jakby ktoś za­po­mniał ją zga­sić przed wyj­ściem. Reszta po­ko­ju to­nę­ła w mroku.

– Chodź, dalej. – Po­pchnię­cie w plecy, ko­lej­ny krok. Na ze­wnątrz dzi­kie wrza­ski, od­głos pal­ni­ków. – Prze­ku­pił straż­ni­ków, do rana tu po­sie­dzisz. – Za­mknię­cie drzwi. – Albo dłu­żej. – Prze­krę­ce­nie zamka. – No, sia­daj. – Zasunięcie kotar, po­blask zza okna znik­nął. – Jestem Lui.

Psss… Ogień. No­ti­na za­drża­ła. Za­pa­dła się w mięk­ki fotel i za­szlo­cha­ła. Pło­mień za­pał­ki za­tań­czył na kno­cie, świecz­ka roz­bły­sła świa­tłem. I ko­lej­na. Ko­lej­na. Wszyst­kie sie­dem, uło­żo­ne równo na stole.

– Czy macie duszę? – za­py­tał Lui. Przy­kuc­nął przy niej, oparł dłoń o udo. – Nie, cze­kaj… Czy my­ślisz, że masz duszę?

– Nie wiem. – No­ti­na przy­sta­wi­ła ręce do twa­rzy, choć nie po­tra­fi­ła pła­kać łzami.

– Oży­wi­ła was magia, ale czym jest magia? – Za­to­czył koło na jej udzie, do­tarł do bio­dra po­łą­czo­ne­go z su­kien­ką. – Złem, które wal­czy z re­li­gią Tyna. Je­ste­ście próbą Boga Tyna, ze­sła­ną po to, żeby spraw­dzić, ilu ludzi po­zwo­li wam żyć, a ilu wy­tę­pi bluź­nier­stwo.

– Nie… – No­ti­na spró­bo­wa­ła wstać.

– Wyj­dziesz do tych sza­leń­ców? – Lui przy­trzy­mał ją na fo­te­lu. Wciąż miał miły głos i mówił tak, jakby roz­ma­wiał z dziec­kiem. Na jego ciem­nej skó­rze nie było zmarsz­czek. Głowę za­kry­wał ka­pe­lusz.

– Pro­szę…

– Tyn za­kpił z nas wszyst­kich. – Lui roz­piął płaszcz. Za­pach ryb był jesz­cze moc­niej­szy. – I robi to co po­ko­le­nie. Czeka, aż ktoś ina­czej zin­ter­pre­tu­je jego słowa.

No­ti­na wcią­gnę­ła po­wie­trze. Lui, teraz z nagim tor­sem, wręcz śmier­dział ry­ba­mi, ale jego naga skóra przy­po­mi­na­ła…

– Nie. – No­ti­na po­krę­ci­ła głową.

Lui chwy­cił ze stołu świecz­kę, przy­sta­wił do ra­mie­nia i za­brał, a ciem­na kro­pla roz­to­pio­nej cze­ko­la­dy spły­nę­ła po klat­ce pier­sio­wej.

– Je­stem hy­bry­dą – rzekł. Odło­żył świecz­kę. – Segel także. I jest nas wię­cej. O wiele wię­cej. Ale ukry­wa­my to, za­wsze to ukry­wa­my, bo wiel­ki Tyn w swej księ­dze na­pi­sał: „Ten tylko, kto po­dob­ny jest do mnie, w ostat­niej chwi­li dozna cudów nieba mego”. I od po­cząt­ku lu­dzie uwa­ża­li, że Bóg Tyn musi wy­glą­dać jak czło­wiek! A kiedy ktoś był inny, to go tę­pi­li.

– Ale fa­bry­ka…

– Tak, tym razem ogło­szo­no, że Cze­ko­la­do­wi po­wsta­li w fa­bry­ce. – Męż­czy­zna się za­śmiał. – A dwie­ście lat temu przy­pły­nę­li­śmy z ob­ce­go kraju i za­le­d­wie w kilka nocy wy­rzu­co­no nas poza mia­sto jako sza­tań­skie siły, paląc tych, któ­rzy pod­cho­dzi­li pod domy.

– To tylko le­gen­da – po­wie­dzia­ła cicho No­ti­na.

Lui nie zwró­cił uwagi na jej słowa, pe­ro­ro­wał z coraz więk­szą za­cie­kło­ścią.

– A czte­ry­sta lat temu, gdy pa­no­wał wiel­ki głód, całą grupę zje­dzo­no. Sześć­set lat wstecz: skła­da­nie ofiar dla Boga Tyna, cze­ko­la­da pły­ną­ca po oł­ta­rzu.

– Prze­stań – po­pro­si­ła No­ti­na. – Nie jest moż­li­we, żeby…

– Może to znasz: „I po­wie­dział Bóg Tyn: jeśli masz w sobie część tego, co obce, pew­ne­go dnia ta część uro­śnie i wy­pły­nie z cie­bie”. Każdy, kto spró­bo­wał Cze­ko­la­do­wych, uro­dził no­wych. Nawet głup­cy na Księ­ży­co­wym Targu do­cze­ka­ją ta­kiej chwi­li. Za jeden mały kawałek.

– Segel o tym wie – wy­rwa­ło się No­ti­nie.

– Tak. Dla­te­go on nigdy nie je Cze­ko­la­do­wych, on się w nich kąpie, ota­cza ich za­pa­chem, żeby każdy my­ślał, że to nie on tak pach­nie, a reszt­ki tych, któ­rych kazał po­mor­do­wać.

– I co chcesz zro­bić?

– Jest już za późno… – Przy­klęk­nął. – A nas zbyt mało. – Po­gła­dził jej cze­ko­la­do­wą su­kien­kę. – Getto w Ska­li­stej spa­lo­ne do cna. W Daron za­mknię­to fa­bry­kę. Tu, w Księ­ży­co­wej, Segel roz­po­czął czyst­kę. Więk­szość za­ła­twiał po cichu, noc po nocy, za po­mo­cą swo­ich sług. Teraz dzia­ła otwar­cie, bo zo­sta­ła garst­ka sprze­da­ją­ca ciała za bez­piecz­ną noc. Ich też wy­tę­pi.

– A ja?

– Moja matka w ciąży spró­bo­wa­ła Cze­ko­la­do­we­go. Dla­te­go uro­dzi­łem się hy­bry­dą.

– Ale czego chcesz ode mnie?

– Cze­ko­la­do­wi sza­nu­ją współ­bra­ci. Brzy­dzą się cze­ko­la­dą, jej sma­kiem, wi­do­kiem na sprze­daż. Lecz prze­gry­wa­ją, bo jest ich zbyt mało. Po­myśl, jeśli odej­dą od ludzi, za­czną żyć po swo­je­mu, z dala od słoń­ca, lecz wciąż w tym chłod­nym kli­ma­cie, u stóp Ska­li­stej, mogą… prze­trwać.

– Mów ja­śniej!

– Jeśli wszyscy zginą, ko­lej­ni Czekoladowi znowu pójdą do ludzi, bez pa­mię­ci, jak puste sko­ru­py, jak do­ro­słe dzie­ci-lal­ki. Ale my… Mo­że­my to zmie­nić.

 

 

Lui, Skalista

 

Noc roz­la­ła się po do­li­nie, chłod­ny wiatr za­świsz­czał w ko­ro­nach na­gich drzew. Gaan zbiegł ze zbo­cza. Pożar w Fa­bry­ce Cze­ko­la­dy roz­prze­strze­nił się na cały plac, drew­nia­ny rynek pło­nął jak tek­tu­ro­wa ma­kie­ta. Ła­two­pal­ne kakao spra­wi­ło, że uga­sze­nie ognia było nie­moż­li­we.

Lu­dzie w Daron tra­ci­li do­byt­ki, domy, bie­ga­li prze­ra­że­ni po uli­cach.

Księ­życ roz­świe­tlał Ska­li­stą. Las od­dzie­la­ją­cy Daron od Księ­ży­co­wej za­pło­nął. Gaan po­tknął się, upadł. Lui do­padł do niego, kop­nął w po­pa­rzo­ną rękę, skie­ro­wał pal­nik na plecy, włą­czył. Dziki ryk był krót­ki.

– Ty su­kin­sy­nu! – za­char­czał Gaan. – Zdraj­co!

– Nie. – Lui się uśmiech­nął. Po­pra­wił ka­pe­lusz. – Odkąd usły­sza­łem, kim je­stem, nie zdra­dzi­łem żad­ne­go z moich.

– Ty cuch­ną­cy ry­ba­mi bę­kar­cie! – Z ust Gaana cie­kła struż­ka śliny wy­mie­sza­na z krwią. – Nie je­steś ba­cho­rem Se­ge­la?

– Je­stem. – Lui włą­czył pal­nik. – Ale mam w sobie coś jesz­cze.

 

Teraz

 

Zostaję tutaj, w zakurzonym kredensie, wśród innych lnianych woreczków. Wiem, że są tam tacy, jak ja. Kawałki czekoladowych istot, których dusze odejdą tylko wtedy, gdy cała czekolada zniknie. A jeden z mężczyzn odłupał fragment mojej sukienki. Wszystko, czym byłam, jest teraz w tej sukience, więzi mnie i nie pozwala odejść.