Co wydarzyło się na statku, nie może pozostać tylko na statku, czyli rzecz o beznadziejnej podróży w poszukiwaniu prawdy, śladach obcej cywilizacji pozostawionych na pustyni oraz piosenkach dla dzieci

Chri­sti­ne bie­gnie ko­ry­ta­rzem. Po­ty­ka się o po­zo­sta­wio­ną na­pręd­ce apa­ra­tu­rę ba­daw­czą, ale nie traci rów­no­wa­gi. Nie może sobie po­zwo­lić choć­by na kilka se­kund opóź­nie­nia. W jej gło­wie nie­zno­śnie re­zo­nu­je prze­cią­gły i opę­tań­czy krzyk Mar­cu­sa. Jed­nak to nie on naj­bar­dziej prze­ra­ził ko­bie­tę, a cisza, która na­stą­pi­ła póź­niej. Nie wie, co stało się jej to­wa­rzy­szo­wi, ale jest prze­ko­na­na, że nie może to być nic do­bre­go.

Chri­sti­ne wpada do du­że­go po­miesz­cze­nia po­prze­dza­ją­ce­go wej­ście na mo­stek. Tak­su­je wzro­kiem oto­cze­nie, a gdy do­strze­ga wresz­cie oka­le­czo­ne zwło­ki Mar­cu­sa Re­xle­ra, za­kry­wa twarz i pada na ko­la­na.

– Nie, to nie­moż­li­we… – szep­cze do sie­bie.

Nagle sły­szy me­ta­licz­ny stu­kot, więc pod­ry­wa się na równe nogi. Od­ru­cho­wo sięga po pi­sto­let, od­bez­pie­cza go i trzy­ma w go­to­wo­ści, szu­ka­jąc wzro­kiem źró­dła ha­ła­su. Jed­nak teraz je­dy­nym dźwię­kiem jest bicie jej serca. Mimo tego, wy­czu­wa czy­jąś obec­ność.

Po kilku zdra­dziec­kich se­kun­dach, cią­gną­cych się ni­czym gęsta smoła, ko­bie­ta z prze­ra­że­niem od­kry­wa, że na zwło­kach Mar­cu­sa stoi fio­le­to­wa, hu­ma­no­idal­na po­stać i od­ry­wa frag­men­ty mar­twe­go ciała, by na­stęp­nie wło­żyć je do ust. Na­stęp­nie, nie prze­ry­wa­jąc żucia, mówi:

– Klę­czysz przede mną, ja stoję przed tobą. Je­stem praw­dzi­wy, nic nie jest praw­dzi­we.

Chri­sti­ne nie ro­zu­mie zna­cze­nia tych słów, od­czu­wa je­dy­nie przej­mu­ją­cą mie­szan­kę stra­chu i obrzy­dze­nia. Serce ma pod gar­dłem, ale zmu­sza się, by po­dejść bli­żej. Noz­drza ko­bie­ty ata­ku­je odór gni­ją­ce­go ciała. Jest zdzi­wio­na, bo prze­cież od mo­men­tu śmier­ci Mar­cu­sa nie mogło minąć wię­cej niż dwie mi­nu­ty.

Do­pie­ro gdy Chri­sti­ne pod­cho­dzi na wy­cią­gnię­cie ręki od zwłok, do­sia­da­ją­ca je isto­ta po­wo­li ob­ra­ca głowę, ni­czym upior­na, me­cha­nicz­na sowa, po czym przy­glą­da się ko­bie­cie ba­daw­czo. Na­stęp­nie otwie­ra usta i wy­da­je z sie­bie krzyk, iden­tycz­ny z tym sprzed kilku minut, naj­wy­raź­niej wcale nie po­cho­dzą­cy od Mar­cu­sa.

Chri­sti­ne re­agu­je in­stynk­tow­nie, kie­ru­je lufę pi­sto­le­tu w stro­nę isto­ty i od­da­je czte­ry strza­ły. Stwo­rze­nie pada mar­twe, gęsta zie­lo­na jucha ciek­nie mu z otwo­rów w ciele i bez­cze­ści zwło­ki Mar­cu­sa. Ko­bie­ta staje nad tą plu­ga­wą in­sce­ni­za­cją i strze­la jesz­cze raz, dla pew­no­ści.

Do­ty­ka zim­nej dłoni mar­twe­go to­wa­rzy­sza i głasz­cze ją, jakby był jej uko­cha­nym dziec­kiem. Łzy strumieniem ciek­ną na pod­ło­gę. Chri­sti­ne, mimo woj­sko­we­go wy­szko­le­nia, roz­kle­ja się zu­peł­nie. Nie po­tra­fi po­ra­dzić sobie z emo­cja­mi, z żalem po utra­cie przy­ja­cie­la.

Nie­spo­dzie­wa­nie ko­bie­ta od­ska­ku­je jak opa­rzo­na i czoł­ga się tyłem w kie­run­ku wyj­ścia. Gdy na­po­ty­ka ścia­nę, wbija ciało w sam kąt po­miesz­cze­nia, de­spe­rac­ko przy tym wierz­ga­jąc. Zu­peł­nie jakby przed czymś ucie­ka­ła.

Chri­sti­ne krzy­czy naj­gło­śniej, jak tylko po­tra­fi. Nie wie co, nie wie do kogo. Po pro­stu krzy­czy. Spraw­dza stan ma­ga­zyn­ka, zo­stał jej ostat­ni nabój. Przy­kła­da lufę do skro­ni i na­ci­ska spust.

***

– Do­ko­na­li­śmy szcze­gó­ło­wej ana­li­zy na­gra­nia, panie puł­kow­ni­ku. W po­miesz­cze­niu poza człon­ka­mi za­ło­gi nie było żywej duszy. Tym­cza­sem za­cho­wa­nie sier­żant Dobbs wska­zu­je jed­no­znacz­nie, że jest czymś prze­ra­żo­na, jed­nak nie wiemy czym – po­wie­dział szef sek­cji ana­li­tycz­nej, John­son.

– No do­brze. Za­łóż­my, że coś zo­ba­czy­ła. Na ścia­nie, w kącie su­fi­tu, na tej cho­ler­nej ro­śli­nie po­sa­dzo­nej przy drzwiach na mo­stek, nie­waż­ne! – zde­ner­wo­wał się puł­kow­nik. – Czy kto­kol­wiek może mi wy­ja­śnić, dla­cze­go Dobbs za­czę­ła strze­lać do sier­żan­ta Re­xle­ra, a potem od­strze­li­ła i sie­bie?

– Nie mamy po­ję­cia – wes­tchnął John­son. – Ka­me­ry nie uchwy­ci­ły ni­cze­go po­ży­tecz­ne­go, ana­li­za na­grań nie wy­ka­za­ła żad­nej in­ge­ren­cji w ich treść. Do­dat­ko­wo, mo­ni­tor funk­cji ży­cio­wych pod­pię­ty u Dobbs także nie za­re­je­stro­wał żad­nych ano­ma­lii. – Roz­ło­żył ręce.

– Kurwa mać! Je­ste­ście bez­u­ży­tecz­ni, wszy­scy! – wrza­snął puł­kow­nik.

– Cóż, ja mam pewną hi­po­te­zę, ale jest… Po­wiedz­my, dość nie­praw­do­po­dob­na, jak sądzę… – po­wie­dział ka­pi­tan Bron­son. – A je­że­li Chri­sti­ne rze­czy­wi­ście wi­dzia­ła coś, czego my nie wi­dzi­my?

– Co masz na myśli? – za­py­tał puł­kow­nik.

– Skoro można prze­ła­mać za­bez­pie­cze­nia kom­pu­te­ro­we i wy­świe­tlić na mo­ni­to­rze fał­szy­we dane, to może tak samo można po­stą­pić z ludz­kim mó­zgiem?

– Nie dys­po­nu­je­my taką tech­no­lo­gią – za­prze­czył John­son.

– Rze­czy­wi­ście, nie dys­po­nu­je­my… – mruk­nął puł­kow­nik, po czym opu­ścił po­miesz­cze­nie.

***

Ze wzglę­du na ukształ­to­wa­nie te­re­nu oraz nie­sprzy­ja­ją­ce wa­run­ki at­mos­fe­rycz­ne, wa­ha­dło­wiec wy­lą­do­wał w od­le­gło­ści nie­ca­łych czte­rech mil od miej­sca, w któ­rym ak­tu­al­nie znaj­do­wał się HMS Fal­con. Kie­ru­ją­cy stat­kiem uru­cho­mił moduł ana­li­zu­ją­cy at­mos­fe­rę i prze­ska­no­wał naj­bliż­szy ob­szar. Wszyst­kie wskaź­ni­ki były w nor­mie, więc za­ło­ga otrzy­ma­ła po­zwo­le­nie na wyj­ście na po­wierzch­nię.

– Słu­chaj­cie mnie uważ­nie, bo nie będę po­wta­rzał – po­wie­dział Bron­son. – Wy­li­cze­nia prze­ka­za­ne przez sondę me­te­oro­lo­gicz­ną nie po­zo­sta­wia­ją złu­dzeń. Mamy okno po­go­do­we, nie­ca­łą go­dzi­nę. W tym cza­sie mu­si­my do­stać się na po­kład HMS Fal­con. W przy­pad­ku wy­stą­pie­nia kom­pli­ka­cji, szczę­śli­wym zrzą­dze­niem losu, bę­dzie­my po dro­dze mi­ja­li sta­cję ba­daw­czą, więc w razie po­trze­by mo­że­my się w niej schro­nić.

– Czego mo­że­my się spo­dzie­wać, sir? – za­py­tał pierw­szy sze­re­go­wy.

– Trud­no po­wie­dzieć, ekipa wy­sła­na przed nami nie zdą­ży­ła przy­go­to­wać żad­ne­go ra­por­tu. Dys­po­nu­je­my tylko śla­do­wy­mi in­for­ma­cja­mi i urwa­ny­mi na­gra­nia­mi – od­po­wie­dział ka­pi­tan. – Zwra­cam jed­no­cze­śnie waszą uwagę na oko­licz­ność, że przy­le­cie­li­śmy tutaj wy­łącz­nie w celu prze­pro­wa­dze­nia re­ko­ne­san­su. Jest nas dzie­się­ciu, więc w przy­pad­ku na­po­tka­nia nie­przy­ja­cie­la, mamy się wy­co­fać i nie po­dej­mo­wać żad­nych dzia­łań za­czep­nych.

– Nie­przy­ja­cie­la? – wy­rwa­ło się dru­gie­mu sze­re­go­we­mu. – Prze­cież ta pla­ne­ta miała być nie­za­miesz­ka­na…

– Prze­zor­ny za­wsze ubez­pie­czo­ny. Racja, panie ka­pi­ta­nie? – za­chi­cho­tał trze­ci sze­re­go­wy.

– Ano, racja… – wes­tchnął ka­pi­tan. – Dobra, pa­no­wie, dość pier­do­le­nia. Uru­cha­mia­my sys­te­my fil­tra­cji po­wie­trza, mo­du­ły ma­sku­ją­ce i ru­sza­my. Przy­po­mi­nam, że na tej pla­ne­cie cią­że­nie jest znacz­nie więk­sze od ziem­skie­go, więc mu­si­my roz­sąd­nie ope­ro­wać si­ła­mi.

Od­dział Bron­so­na ma­sze­ro­wał już do­bre dwa­dzie­ścia minut, nie na­po­ty­ka­jąc w tym cza­sie ży­we­go ducha. Po­wierzch­nia pla­ne­ty była ja­ło­wa, po­zba­wio­na ja­kiej­kol­wiek ro­ślin­no­ści, zu­peł­nie jakby znaj­do­wa­li się w samym środ­ku bez­kre­snej pu­sty­ni, o któ­rej sam Bóg już dawno za­po­mniał. Co kil­ka­set kro­ków mi­ja­li sku­pi­ska skal­ne przy­po­mi­na­ją­ce wy­glą­dem nie­wiel­kie kop­czy­ki, ale nie byli w sta­nie stwier­dzić, czy ufor­mo­wa­ły się w spo­sób na­tu­ral­ny, wsku­tek dzia­ła­nia sił przy­ro­dy, czy też ktoś, w sobie tylko zna­nym celu, po­zo­sta­wił je w ta­kiej for­mie.

Po­mi­mo braku fi­zycz­ne­go kon­tak­tu z ja­ką­kol­wiek formą życia, w po­wie­trzu uno­si­ła się nie­wy­po­wie­dzia­na groź­ba, a w gło­wach żoł­nie­rzy raz za razem wy­brzmie­wa­ły nie­po­ko­ją­ce, wręcz nie­rze­czy­wi­ste, dźwię­ki. Tu i ów­dzie w po­wie­trzu mi­ga­ły nie­wiel­kie wy­ła­do­wa­nia elek­trycz­ne, mie­nią­ce się czy­stym fio­le­tem.

Bron­son wy­wo­łał ho­lo­gram ko­mu­ni­ka­to­ra, wskaź­nik po­łą­cze­nia z cen­tra­lą sy­gna­li­zo­wał wy­krzyk­ni­kiem brak łącz­no­ści. Za­rów­no próba ręcz­nej ka­li­bra­cji, jak i zre­star­to­wa­nie sys­te­mu nie przy­nio­sły żad­nej po­pra­wy. Gdyby w tym mo­men­cie od­dział na­tra­fił na ja­kie­kol­wiek za­gro­że­nie, żoł­nie­rze byli zdani na wła­sne siły.

– Dzie­sięć mró­wek ma­sze­ru­je, raz i dwa… – nie­spo­dzie­wa­nie za­nu­cił pod nosem czwar­ty sze­re­go­wy. Na­stęp­nie mru­czał coś jesz­cze, jakby do sa­me­go sie­bie i nie­zro­zu­mia­le, by do­koń­czyć tu­bal­nym gło­sem: – Jedna przy­sta­nę­ła, by za­wią­zać but!

Cały od­dział, jak na ko­men­dę, sta­nął. Dzie­więć twa­rzy, skry­wa­nych za osło­na­mi heł­mów tak­tycz­nych, jed­no­cze­śnie zwró­ci­ło się w kie­run­ku nu­cą­ce­go dzie­cię­cą me­lo­dię. Ka­pi­tan Bron­son wy­strze­lił, ni­czym z procy, zła­pał sze­re­go­we­go za ra­mio­na i mocno nim po­trzą­snął.

– Czy was, żoł­nie­rzu, do resz­ty po­pier­do­li­ło?! Zdra­dzisz naszą po­zy­cję!

– Komu?

– Ko­mu­kol­wiek, kto chciał­by nas na­mie­rzyć. Od teraz morda w kubeł, bo sta­nie­cie przed sądem po­lo­wym – syk­nął Bron­son. – Ro­zu­mie­cie?

– Tak, sir. Prze­pra­szam.

Nie­ca­ły kwa­drans póź­niej cały od­dział, li­czą­cy dzie­więć osób, do­tarł do sta­cji ba­daw­czej usta­wio­nej na skra­ju kręgu ka­mien­nych to­te­mów, praw­do­po­dob­nie re­lik­tu ja­kiejś dawno wy­mar­łej cy­wi­li­za­cji. Ka­pi­tan ge­stem na­ka­zał żoł­nie­rzom trzy­mać się z tyłu, a na­stęp­nie pod­szedł bli­żej i użył mo­du­łu ska­nu­ją­ce­go. Nie wy­krył żad­nej formy życia.

Chyba mamy szczę­ście, po­my­ślał i ode­tchnął z ulgą.

– Słu­chaj­cie – zwró­cił się do żoł­nie­rzy. – Teo­re­tycz­nie mamy zapas czasu, ale po­go­da na tej pla­ne­cie bywa nie­prze­wi­dy­wal­na, więc ru­sza­my dalej.

– Mam py­ta­nie, sir! – po­wie­dział piąty sze­re­go­wy.

– Tak?

– Odkąd wy­sie­dli­śmy z wa­ha­dłow­ca, za­sad­ni­czo prze­mie­rza­my rów­ni­nę. Pełną pia­sku i gdzie­nie­gdzie upstrzo­ną tymi gła­zo­wi­ska­mi, ale jed­nak rów­ni­nę. Dla­cze­go zatem nie lą­do­wa­li­śmy bli­żej celu? Cho­ler­nie cięż­ko się ma­sze­ru­je przy tu­tej­szej gra­wi­ta­cji, a wy­glą­da na to, że mo­gli­śmy sobie oszczę­dzić zbęd­ne­go wy­sił­ku…

Po­mruk apro­ba­ty wska­zał jed­no­znacz­nie, że py­ta­nie zo­sta­ło za­da­ne w punkt, a po­dob­ne wąt­pli­wo­ści kłę­bi­ły się w gło­wach więk­szo­ści od­dzia­łu.

– O tym de­cy­do­wa­ła apa­ra­tu­ra wa­ha­dłow­ca. – Ka­pi­tan wzru­szył ra­mio­na­mi. – Skoro po­mia­ry wska­zy­wa­ły, że bli­żej do­le­cieć się nie dało, to zna­czy, że tak wła­śnie było.

– A te po­mia­ry nie zo­sta­ły zak­tu­ali­zo­wa­ne na bie­żą­co? Nie pro­ściej bę­dzie we­zwać wa­ha­dło­wiec tutaj? Chwi­lę po­cze­ka­my, ale resz­tę trasy prze­mie­rzy­my w kom­for­to­wych wa­run­kach – wtrą­cił szó­sty sze­re­go­wy.

Bron­so­na zlał zimny pot. Ofi­cjal­nie ze wzglę­dów bez­pie­czeń­stwa bez­po­śred­nie po­łą­cze­nie z cen­tra­lą miał tylko do­wód­ca od­dzia­łu. Ka­pi­tan wie­dział jed­nak, że praw­dzi­wym po­wo­dem ta­kie­go stanu rze­czy były kwe­stie fi­nan­so­we. Dla­te­go, gdy kilka chwil wcze­śniej upew­nił się, że łącz­ność dalej nie dzia­ła, prze­kli­nał w my­ślach zgub­ny wpływ księ­go­wo­ści na woj­sko.

– Od­czy­ty są nie­jed­no­znacz­ne, góra zde­cy­do­wa­ła, że mu­si­my kon­ty­nu­ować marsz – skła­mał Bron­son.

– Ale… – usi­ło­wał za­pro­te­sto­wać siód­my sze­re­go­wy.

– Dość! – uciął ka­pi­tan. – Płacą wam za wy­ko­ny­wa­nie roz­ka­zów, nie za za­da­wa­nie pytań, więc brać tyłki w troki i za­pier­da­lać przed sie­bie!

Ósem­ka żoł­nie­rzy o wy­raź­nie pod­upa­dłym mo­ra­le ru­szy­ła w dal­szą drogę, zo­sta­wia­jąc za sobą sta­cję ba­daw­czą, oso­bli­we ka­mien­ne to­te­my oraz sze­reg pytań, na które nie było żad­nych od­po­wie­dzi.

***

Po upły­wie ko­lej­nej go­dzi­ny od­dział na­tra­fił na ogrom­ny bu­dy­nek przy­po­mi­na­ją­cy wy­glą­dem zło­mo­wi­sko sa­mo­cho­dów wi­dzia­ne z lotu ptaka. Ma­syw­na bryła spra­wia­ła wra­że­nie utwo­rzo­nej z setek po­rdze­wia­łych cię­ża­ró­wek, nie­zli­czo­nej ilo­ści przy­czep kem­pin­go­wych oraz morza bla­chy fa­li­stej.

Bron­son uru­cho­mił moduł ska­nu­ją­cy i upew­niw­szy się, że w bu­dow­li nie ma żad­nych oznak życia, ge­stem wska­zał żoł­nie­rzom, by we­szli do środ­ka. Od­pro­wa­dzał wzro­kiem ko­lej­nych sze­re­go­wych, a ci zni­ka­li we wnę­trzu. Był gotów ru­szyć ich śla­dem, gdy usły­szał… Coś. Ni to po­mruk, ni szmer.

Ka­pi­tan na­słu­chi­wał. Po­je­dyn­czy dźwięk zda­wał się dzie­lić na dwa rów­no­le­głe, a potem na czte­ry i ko­lej­ne, ni­czym jądro ko­mór­ko­we w trak­cie pro­ce­su mi­to­zy. Po chwi­li Bron­son pojął, że nie sły­szy już zwy­kłe­go dźwię­ku, a szep­ty. Dzie­siąt­ki, setki, a może ty­sią­ce szep­tów. Męż­czy­zna nie znał ję­zy­ka, w jakim były wy­po­wia­da­ne, ale pod­skór­nie wy­czu­wał grozę ich prze­ka­zu. Zła­pał za hełm w miej­scu, pod któ­rym znaj­do­wa­ły się uszy. Z urwa­nym wrza­skiem po­de­rwał się z miej­sca i wbiegł do bu­dyn­ku.

We wnę­trzu cze­ka­ło na niego sze­ściu żoł­nie­rzy, któ­rzy mie­rzy­li w niego z pi­sto­le­tów. Na widok do­wód­cy, opu­ści­li broń.

– Czy coś się stało, sir? – za­py­tał pierw­szy sze­re­go­wy. – Sły­sze­li­śmy krzyk…

– A poza krzy­kiem? Sły­sze­li­ście coś jesz­cze?

– Sir?…

– Szep­ty… – wy­sa­pał Bron­son.

– Szep­ty, sir?

Do­wód­ca nie sko­men­to­wał, za­miast tego za­czął omia­tać wzro­kiem wnę­trze bu­dyn­ku. Z miej­sca ude­rzy­ła go nie­zwy­kła cia­sno­ta wnę­trza, które przy­po­mi­na­ło nie­wiel­ki ko­ściół lub wiej­ską ka­plicz­kę. Nie umiał tego ubrać w słowa, ale czuł, że coś było tutaj wy­raź­nie nie­wła­ści­we­go.

– Ob­ra­zy, sir – wtrą­cił drugi sze­re­go­wy. – Niech się pan przyj­rzy ob­ra­zom.

Bron­son aż za­nie­mó­wił. Mo­nu­men­tal­ne, mo­sięż­ne ramy ota­cza­ły płót­na, które przed­sta­wia­ły wi­ze­run­ki nie­wy­raź­nych po­sta­ci. Wy­glą­da­ły ni­czym roz­pik­se­lo­wa­ne ob­raz­ki z In­ter­ne­tu, które nie wczy­ta­ły się pra­wi­dło­wo przez pro­ble­my z łą­czem.

Czy to moż­li­we, że coś za­kła­mu­je obraz rze­czy­wi­sto­ści?, po­my­ślał. Muszę coś wy­my­ślić. I to szyb­ko, bo skoń­czy­my jak Dobbs.

Ka­pi­tan pod­szedł do nie­wiel­kie­go oł­ta­rza i chwy­cił uło­żo­ną na nim opa­słą księ­gę opra­wio­ną w grubą, czer­wo­ną skórę prze­szy­wa­ną złotą nicią. Dmuch­nął na okład­kę, w po­wie­trze wznio­sły się tu­ma­ny kurzu, od­kry­wa­jąc tytuł za­pi­sa­ny w nie­zna­nym ję­zy­ku. Męż­czy­zna otwo­rzył tom. Na pierw­szej stro­nie za­pi­sa­no: „Klę­czysz przede mną, ja stoję przed tobą. Je­stem praw­dzi­wy, nic nie jest praw­dzi­we. Je­stem tobą, je­stem kosz­ma­rem”.

Nie­po­kój prze­szył serce ka­pi­ta­na, ale nie dał tego po sobie po­znać. Za­czął kart­ko­wać ko­lej­ne stro­ny księ­gi, jed­nak te były puste. Odło­żył księ­gę na miej­sce i spoj­rzał na pod­ko­mend­nych, któ­rzy wpa­try­wa­li się w niego wy­cze­ku­ją­co.

– Od­dział, ko­lej­no od­licz! – za­ko­men­de­ro­wał Bron­son.

– Jeden – krzyk­nął trze­ci sze­re­go­wy.

Za­wtó­ro­wa­li mu ko­lej­ni.

– Dwa.

– Trzy.

– Czte­ry.

– Pięć.

– I ja, szó­sty – dodał spo­koj­nie ka­pi­tan. – Czyli je­ste­śmy wszy­scy. Słu­chaj­cie uważ­nie, ist­nie­je ry­zy­ko, że nie wszyst­ko, co wi­dzi­my, jest praw­dzi­we…

– Co ma pan na myśli, sir? – za­py­tał czwar­ty sze­re­go­wy.

– To jest ści­śle tajna in­for­ma­cja, ale w obec­nej sy­tu­acji… – wes­tchnął. – Cóż, mam pod­sta­wy, by po­dej­rze­wać, że na tej pla­ne­cie ist­nie­je siła, która po­tra­fi za­kła­my­wać rze­czy­wi­stość, mie­szać w gło­wach. Trud­no po­wie­dzieć, czy ste­ru­je nią urzą­dze­nie ob­ce­go po­cho­dze­nia, czy ra­czej jakaś forma te­le­pa­tii.

W od­po­wie­dzi żoł­nie­rze je­dy­nie po­ta­ki­wa­li gło­wa­mi, nikt nie ode­zwał się ani sło­wem.

Od­da­li­li się od ka­plicz­ki o dobre kil­ka­dzie­siąt jar­dów, ale Bron­son dalej kon­tem­plo­wał, jak udało im się zmie­ścić w środ­ku tak nie­wiel­kie­go bu­dyn­ku całą piąt­ką. Z roz­my­ślań wy­rwał go nie­spo­dzie­wa­ny krzyk.

– Coś mnie ugry­zło! – wrzesz­czał trze­ci sze­re­go­wy i krę­cił się wokół wła­snej osi. – Wi­dzi­cie to?! Wi­dzi­cie, kurwa?! – Wska­zy­wał na coś nie­uchwyt­ne­go ludz­kim wzro­kiem.

W sze­re­gi od­dzia­łu wdarł się chaos. Żoł­nie­rze prze­krzy­ki­wa­li się jeden za dru­gim i w po­szu­ki­wa­niu nie­wi­dzial­ne­go na­past­ni­ka wy­ko­ny­wa­li ner­wo­we ruchy, przy­wo­dzą­ce na myśl sza­lo­ny ta­niec ludzi opę­ta­nych przez de­mo­ny ze sta­rych le­gend, a nie sko­or­dy­no­wa­ne dzia­ła­nia mi­li­tar­ne.

– Klę­czysz przed nami, my sto­imy przed tobą. Je­ste­śmy praw­dzi­wi, nic nie jest praw­dzi­we. Je­ste­śmy tobą, je­ste­śmy kosz­ma­rem. By­li­śmy tutaj już wcze­śniej, cie­bie nie po­win­no tu być. Nie ma nas, nigdy nie było, cie­bie też nie bę­dzie – szep­ta­ły głosy.

Ka­pi­tan aż się wzdry­gnął. Prze­ska­no­wał oto­cze­nie, poza od­dzia­łem, w promieniu jed­nej mili nie było żywej duszy. Bron­son nie miał po­ję­cia, skąd do­cho­dzi­ły szep­ty, ale za­dzia­łał in­stynk­tow­nie. Wy­cią­gnął broń, wy­mie­rzył w sze­re­go­we­go i oddał strzał. Tra­fił pro­sto w głowę. Hełm eks­plo­do­wał, wraz ze znaj­du­ją­cą się we wnę­trzu głową. Fon­tan­na krwi zro­si­ła pia­sek, a mar­twe ciało żoł­nie­rza padło bez­wład­nie na zie­mię.

Szep­ty mo­men­tal­nie usta­ły.

– Tylko by nas spo­wal­niał – po­wie­dział chłod­nym tonem ka­pi­tan.

Nawet je­że­li któ­ry­kol­wiek z pod­ko­mend­nych nie zga­dzał się z taką oceną sy­tu­acji, to nie dał po sobie tego po­znać.

***

– Sir, na ho­ry­zon­cie po­ja­wił się HMS Fal­con. We­dług wstęp­nej ana­li­zy po­win­ni­śmy do­trzeć do celu po­ni­żej dwóch go­dzin – po­wie­dział pierw­szy sze­re­go­wy.

– Do­sko­na­le – od­parł Bron­son.

– Burza – po­wie­dział nie­spo­dzie­wa­nie drugi sze­re­go­wy. – Prze­cież miała być burza! Pa­mię­tam ko­mu­ni­kat ze sta­cji me­te­oro­lo­gicz­nej. Wspo­mi­nał pan o tym, chwi­lę po lą­do­wa­niu na po­wierzch­ni pla­ne­ty!

– Widzę, że ude­rze­nie w głowę było jed­nak moc­niej­sze, niż się wy­da­wa­ło w pierw­szej chwi­li. Sze­re­go­wy, prze­cież burza już była, nie pa­mię­ta­cie?! W ostat­niej chwi­li schro­ni­li­śmy się w ka­pli­cy. – Wi­dząc nie­zro­zu­mie­nie w oczach żoł­nie­rza, dodał: – Tej zbu­do­wa­nej ze sta­rej cię­ża­rów­ki, z nie­wy­raź­ny­mi ob­ra­za­mi.

Sze­re­go­wy wpa­try­wał się w prze­ło­żo­ne­go, wy­raź­nie zmie­sza­ny. Osta­tecz­nie, drżą­cym gło­sem, po­wie­dział:

– Chyba… Chyba tak, fak­tycz­nie coś sobie przy­po­mi­nam…

– Stra­ci­li­śmy wtedy pierw­sze­go sze­re­go­we­go, do kurwy nędzy! Sze­re­go­wy, na Boga, jak można coś ta­kie­go za­po­mnieć?!

– Prze­pra­szam, sir! Wy­glą­da na to, że rze­czy­wi­ście ude­rze­nie w głowę mi za­szko­dzi­ło.

***

Po nie­ca­łej go­dzi­nie mar­szu przez gęstą trawę, Bron­son do­tarł wresz­cie do HMS Fal­con. Był wy­cień­czo­ny. Mun­dur po­kry­ty miał grubą war­stwą wil­got­ne­go błota.

Na­praw­dę nie ro­zu­miem, dla­cze­go do tak waż­ne­go za­da­nia do­wódz­two wy­sła­ło jed­ne­go czło­wie­ka, po­my­ślał.

Zbli­żył się do wej­ścia. Przy­ło­żył kartę au­to­ry­za­cyj­ną do czyt­ni­ka, ale drzwi po­zo­sta­ły za­mknię­te. Kłę­bią­ce się w Bron­so­nie po­czu­cie bez­sil­no­ści, eks­plo­do­wa­ło z nie­spo­ty­ka­ną siłą. Męż­czy­zna za­czął walić w drzwi pię­ścia­mi, kopać je i siar­czy­ście prze­kli­nać, ale bez żad­ne­go skut­ku. Znie­chę­co­ny od­wró­cił się, prze­szedł kilka kro­ków i padł na ko­la­na. Wtedy usły­szał szept:

– Klę­czysz przede mną, ja stoję przed tobą. Je­stem praw­dzi­wy, nic nie jest praw­dzi­we. Je­stem tobą, je­stem kosz­ma­rem. Byłem tutaj już wcze­śniej, cie­bie nie po­win­no tu być. Nie ma mnie, nigdy nie było, cie­bie też nie bę­dzie. Je­stem praw­dą, je­stem kłam­stwem. Prze­mi­jasz, ja będę żył wiecz­nie. Prze­krocz wrota, wy­zwól się z oków fał­szu.

Po tych sło­wach, jak na ko­men­dę, wej­ście do HMS Fal­con sta­nę­ło otwo­rem. Bron­son wstał, od­wró­cił się i ru­szył w jego stro­nę. Męż­czy­zna sta­wiał ko­lej­ne kroki, jed­nak przy­po­mi­na­ły one bar­dziej chód lu­na­ty­ka, niż świa­do­my wybór. Gdy zna­lazł się na progu stat­ku, nagle sta­nął jak wryty. Na jego twarzy malowało się wyraźne napięcie. Kapitan siłą woli próbował powstrzymać własne kroki, jednak wyraźnie przegrywał tę walkę. Osta­tecz­nie, w ge­ście roz­pa­czy, wy­cią­gnął broń za­mo­co­wa­ną u pasa i strze­lił we wła­sną stopę.

Wi­dzia­ny przez męż­czy­znę obraz jakby stra­cił ostrość, znik­nę­ły ko­lo­ry, a rze­czy­wi­stość za­wi­ro­wa­ła. Z gry­ma­sem bólu Bron­son padł na zie­mię i chwy­cił prze­strze­lo­ny but. Z dziu­ry są­czy­ła się ob­fi­cie gęsta ciecz. Wtedy ka­pi­tan pod­niósł głowę i z prze­ra­że­nia aż za­nie­mó­wił. W miej­scu, w któ­rym jesz­cze chwi­lę temu stał HMS Fal­con, obec­nie znaj­do­wa­ły się po­tęż­ne, mo­sięż­ne wrota z wy­ry­ty­mi in­skryp­cja­mi w nie­zna­nym Bron­so­no­wi ję­zy­ku. Obok stał pro­wi­zo­rycz­ny oł­tarz, na któ­rym usta­wio­no stos cza­szek o nie­ludz­kich, zde­for­mo­wa­nych kształ­tach. 

Ka­pi­tan do­strzegł po­mię­dzy ko­ść­mi nie­wiel­ką, hu­ma­no­idal­ną po­stać. Nie miała na sobie żad­ne­go ubra­nia, tylko skórę o ko­lo­rze głę­bo­kie­go fio­le­tu. Ły­pa­ła na żoł­nie­rza po­dłuż­ny­mi ocza­mi i go­rącz­ko­wo otwie­ra­ła usta, jakby pró­bo­wa­ła coś po­wie­dzieć. Bron­son uniósł broń i oddał strzał w kie­run­ku po­czwa­ry. 

Mu­siał tra­fić, gdyż stwo­rze­nie wy­da­ło z sie­bie prze­raź­li­wy okrzyk, po czym szyb­kim susem sko­czy­ło w stro­nę wrót. Bły­snę­ło, za­grzmia­ło i po­wie­trze prze­szy­ło po­tęż­ne wy­ła­do­wa­nie elek­tro­ma­gne­tycz­ne, od któ­re­go ka­pi­ta­no­wi włosy zje­ży­ły się na całym ciele.

– Co tu się od­pier­da­la?! – wrza­snął Bron­son, po czym po­de­rwał się na równe nogi. W pierw­szej re­ak­cji chciał po­dejść do wrót i spraw­dzić, gdzie znik­nę­ła fio­le­to­wa isto­ta, jed­nak szyb­ko po­rzu­cił ten po­mysł. Spraw­dził ko­or­dy­na­ty i, po­mi­mo pa­lą­ce­go bólu w lewej sto­pie, ru­szył szyb­kim mar­szem w kie­run­ku wa­ha­dłow­ca.

Szep­ty usta­ły cał­ko­wi­cie, ale po­czu­cie nie­po­ko­ju nie opusz­cza­ło męż­czy­zny ani na se­kun­dę. Ku za­do­wo­le­niu Bron­so­na, gra­wi­ta­cja spra­wia­ła wra­że­nie znacz­nie bliż­szej do ziem­skiej, niż jesz­cze chwi­lę wcze­śniej, więc nawet z raną po­strza­ło­wą po­ru­szał się sto­sun­ko­wo szyb­ko.

Nie mi­nę­ło wię­cej niż pięć minut, gdy do­tarł do sta­cji ba­daw­czej. Po­trze­bo­wał chwi­li wy­tchnie­nia, więc przy­sta­nął przy jed­nym z to­te­mów znaj­du­ją­cych się nie­opo­dal wej­ścia do pla­ców­ki. Po­zor­nie wy­glą­da­ły na nie­zmie­nio­ne, jed­nak gdy się im przyj­rzał, do­strzegł wy­ry­ty napis: „Flec­te­re si ne­qu­eo su­per­os, Ache­ron­ta mo­ve­bo”.

– Oczy­wi­ście nie mam za­in­sta­lo­wa­ne­go trans­la­to­ra, a ko­mu­ni­ka­cja dalej nie dzia­ła. Kurwa jego mać – za­klął sam do sie­bie w wy­ra­zie bez­sil­no­ści.

Po chwi­li, gdy jako tako zła­pał od­dech, wzno­wił marsz.

***

Gdy Bron­son do­tarł do wa­ha­dłow­ca, od razu otwo­rzył szaf­kę me­dycz­ną, chwy­cił ap­tecz­kę pierw­szej po­mo­cy i bez za­sta­no­wie­nia wstrzyk­nął w nogę śro­dek znie­czu­la­ją­cy. Ból ustą­pił nie­mal na­tych­miast.

Ka­pi­tan pod­szedł do kon­so­li ste­ru­ją­cej i pod­jął próbę nada­nia ko­mu­ni­ka­tu, ale bez­sku­tecz­nie. Rze­czy­wi­stość może i wró­ci­ła na wła­ści­we tory, ale pro­ble­my z ko­mu­ni­ka­cją po­zo­sta­ły nie­zmien­ne. Męż­czy­zna uru­cho­mił sil­ni­ki i wpi­sał od­po­wied­nie ko­men­dy. Wa­ha­dło­wiec za­czął się uno­sić, a potem wy­strze­lił w kie­run­ku or­bi­ty.

Lot przez at­mos­fe­rę nie prze­bie­gał pra­wi­dło­wo. Już po chwi­li panel ste­ro­wa­nia wy­strze­lił ka­no­na­dą mi­ga­ją­cych świa­teł, sy­gna­li­zu­ją­cych ko­lej­ne awa­rie i po­mniej­sze pro­ble­my tech­nicz­ne. Ka­bi­ną raz za razem tar­ga­ły wstrzą­sy, w po­wie­trzu we­wnątrz wa­ha­dłow­ca po­ja­wia­ły się nie­wiel­kie wy­ła­do­wa­nia elek­trycz­ne.

Bron­son utra­cił wszel­ką na­dzie­ję, gdy nagle za­świe­ci­ła się jesz­cze jedna kon­tro­l­ka, wska­zu­ją­ca po­łą­cze­nie z cen­tra­lą.

***

Po­rucz­nik Kra­mer le­ni­wie wy­cią­gnął się w fo­te­lu. Jego zmia­na do­bie­ga­ła po­wo­li końca. Cho­ler­nie nie lubił prze­sia­dy­wa­nia w cen­trum łącz­no­ści, była to praca nudna jak flaki z ole­jem, a do­dat­ko­wo nie­szcze­gól­nie per­spek­ty­wicz­na. Nie było rze­czą łatwą za­pra­co­wać na awans, gdy ak­tyw­ność za­wo­do­wa ogra­ni­cza­ła się do prze­chwy­ty­wa­nia ko­mu­ni­ka­tów i prze­ka­zy­wa­nia ich do wła­ści­wych ko­mó­rek.

Kon­tro­l­ka po­łą­cze­nia przy­cho­dzą­ce­go za­mi­go­ta­ła. Kra­mer spraw­dził na mo­ni­to­rze, że to wa­ha­dło­wiec trans­por­tu­ją­cy od­dział ka­pi­ta­na Bron­so­na pró­bo­wał na­wią­zać łącz­ność.

– A ten, czego znowu chce? Prze­cież ledwo co wy­lą­do­wa­li na po­wierzch­ni pla­ne­ty – mruk­nął pod nosem Po­rucz­nik, a na­stęp­nie wy­wo­łał po­łą­cze­nie.

Trzask w słu­chaw­kach był wręcz ogłu­sza­ją­cy, jed­nak Kra­mer był na to przy­go­to­wa­ny. Wpi­sał w kon­so­li kilka ko­mend, po czym dało się od­słu­chać po­łą­cze­nie. Mimo za­awan­so­wa­nych fil­trów i za­sto­so­wa­nia naj­no­wo­cze­śniej­szej tech­no­lo­gii oczysz­cza­ją­cej dźwięk, ko­mu­ni­kat z wa­ha­dłow­ca był urwa­ny. Je­dy­nym, co udało się za­re­je­stro­wać były, prze­ry­wa­ne nie­zro­zu­mia­łym szep­tem, słowa: „rację… wizje… wrota… oków fał­szu…”

Kra­mer nic nie zro­zu­miał z tego oso­bli­we­go ko­mu­ni­ka­tu, więc po­sta­no­wił na­wią­zać ko­mu­ni­ka­cję zwrot­ną,  li­cząc, że pro­ble­my tech­nicz­ne są je­dy­nie chwi­lo­we. Z nie­ma­łym zdzi­wie­niem od­krył, że jest to nie­moż­li­we, po­nie­waż wa­ha­dło­wiec znik­nął z ra­da­ru. Zu­peł­nie jakby zo­stał we­ssa­ny przez czar­ną dziu­rę, albo roz­padł się na mi­liard ka­wał­ków.

– Dziw­ne… – za­mru­czał pod nosem.

Na dźwięk otwie­ra­ne­go włazu, po­rucz­nik ze­sko­czył z fo­te­la i sta­nął na bacz­ność. Gdy do­strzegł po­stać w mun­du­rze z dys­tynk­cja­mi ge­ne­ral­ski­mi, za­sa­lu­to­wał.

– Spo­cznij, żoł­nie­rzu – po­wie­dział spo­koj­nym tonem Cha­mu­el. – Co tu się wy­da­rzy­ło?

– Za­re­je­stro­wa­łem na­gra­nie z wa­ha­dłow­ca ka­pi­ta­na Bron­so­na, sir. Pro­blem po­le­ga na tym, że jest… Dość nie­zro­zu­mia­łe, jakby coś je za­kłó­ca­ło.

– My­śla­łem, że na­szych trans­mi­sji nie da się za­kłó­cić.

– Też tak my­śla­łem, sir. Jed­nak za­re­je­stro­wa­li­śmy wy­łącz­nie po­je­dyn­cze słowa wy­po­wia­da­ne bez ładu i skła­du, a do tego na na­gra­nie na­kła­da się jakiś nie­zro­zu­mia­ły beł­kot, coś jakby szept.

– In­te­re­su­ją­ce…

– Do­dat­ko­wo utra­ci­li­śmy cał­ko­wi­cie kon­takt z wa­ha­dłow­cem, który znik­nął zu­peł­nie z ra­da­ru.

– Od­twórz mi na­gra­nie, na­tych­miast – roz­ka­zał ge­ne­rał.

– Oczy­wi­ście, sir!

Twarz Cha­mu­ela wy­krzy­wił pa­skud­ny gry­mas. Bez słowa od­wró­cił się i ru­szył do wyj­ścia z cen­trum ko­mu­ni­ka­cyj­ne­go. Gdy prze­mie­rzał długi, biały ko­ry­tarz, uru­cho­mił ko­mu­ni­ka­tor i po­wie­dział:

– Mamy pro­blem.