Marzenie

Cześć. Ogólnie całkiem nieźle się czytało. Fajny motyw z książką jako elementem, który przenosi nas do lepszego świata, jest odskocznią od szarej rzeczywistości. Natomiast większość część tekstu to opis świata postapo. I nie ma tutaj niestety nic nowego i świeżego, więc te opisy, choć poprawnie napisane, nie są jakoś wielce porywające. Pozdrawiam!

Ave!

To tak, przedstawiasz w zasadzie jedną scenkę, w której bohater znajduje książkę. Jego reakcja na znalezisko i pewien pietyzm, z jakim się do niej odnosi budzi skojarzenia (bardzo pozytywne!) z Księgą ocalenia. Może nie jest to przesadnie odkrywcze, ale skoro wszystko już wymyślono, to cieszy, że przedstawiłeś to naprawdę dobrze.

Problem z szortem polega na tym, że poza powyższą reakcją bohatera, cała reszta to w zasadzie suche opisy świata spustoszonego jakąś tam apokalipsą. Zero dialogów, brak fabuły, nie ma też żadnej akcji i w konsekwencji nie sposób w jakikolwiek sposób przejąć się światem przedstawionym. A szkoda.

Pozostawiony w poczuciu lekkiego niedosytu, życzę wszelkiej pomyślności w dalszej pracy twórczej! ;]

Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"

Witaj. :)

Ze spraw technicznych zatrzymały mnie następujące fragmenty (tylko do przemyślenia):

Wraz z nią umierali i oni, nie było już ludzi (przecinek?) a tylko nędzne pozostałości ludzkiej moralności uwięzionej w zdruzgotanych ciałach.

Wypełniony nielicznymi produktami spożywczymi, środkami pierwszej pomocy i narzędziami, prowadzony był przez mężczyznę niczym nieróżniącym się od reszty ocalałych. – posypała się składnia zdania?

Twarz pokrytą miał gęstą, czarną brodą, na jego ramionach spoczywały pozostałości po bujnej fryzurze, które jeszcze dały rady ostać się na głowie. – tu także?

Kierował swoje kroki do jednej z kamienic (przecinek?) gdzie czekał na niego syn i żona.

Po dawnych ręcznie wykonanych zdobieniach nic nie pozostało, burze piaskowe zrobiły to co potrafią najlepiej, zniszczyły to co budziło zachwyt. – powtórzenie, czy celowe?, przy nim trzeba dać przecinki

Cudem jest, że drzwi jeszcze w miarę zachowywały swoją formę i pełniły funkcję do jakiej je stworzono. – tu także trzeba poprawić szyk zdania i interpunkcję?

Po przekroczeniu progu ustał i popatrzywszy na szereg schodów wiodących w nieskończoność, złapał kilka większych oddechów by nabrać sił i z zaciśniętą szczęką zabrał się do pracy. – tu podobnie?

Gdy ten udał się do salonu wraz z wózkiem by go rozładować, poszła po syna zajętego zabawą ręcznie wykonanymi przez nią zabawkami. Chłopiec podbiegł aby powitać ojca po którego skroniach nadal spływał pot. – w tych zdaniach podobnie – brak istotnych przecinków?

Chłopiec podbiegł aby powitać ojca po którego skroniach nadal spływał pot. Zajrzał do worka, który wyciągnął z dna zardzewiałego kosza. – powtórzenie?

Była ona prawie, całkowicie zniszczona, więc nie do końca wiedział, o czym tak naprawdę czyta. – tu z kolei przecinków jest za dużo.

Nie będę dalej wypisywać, ale pod kątem poprawności językowej warto jeszcze dokładnie prześledzić i poprawić całość, ponieważ niepotrzebnie czytelnik skupia uwagę tylko na błędach, zamiast chłonąć treść. Przed wyrażeniem z „który” zazwyczaj stawiamy przecinek.

Ciekawie zbudowałeś przerażający świat i życie w nim ludzi, którzy pamiętają inne czasy i marzą o ich przywróceniu, a także podkreśliłeś niezwykle istotną rolę książek. Odczytuję ten szort jako wstęp do większej powieści, w której warto zadbać o obszerniejszy opis przeszłości, szczegóły dotyczące teraźniejszości, walkę o lepsze życie rodziny głównego bohatera. Trzeba też zwrócić uwagę na dialogi i – koniecznie – poprawę usterek językowych.

Klikam za oryginalny pomysł, pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Hej

Zobaczmy.

“Walczyć choćby o okruch pożywienia czy jakiekolwiek miejsce, gdzie można było skryć się przed zimnem i zabójczymi burzami, niosącymi ze sobą ostre jak brzytwy drobinki pyłu przebijające skórę i organy z łatwością niosąc śmierć”. – Łoj, jaki rozbudowany, upchany informacjami opis.

“Kierował swoje kroki do jednej z kamienic gdzie czekał na niego syn i żona”. – wiadomo, że swoje kroki. “swoje” można ciachu-ciach.

“Pchnął trzymające się na jednym zawiasie drzwi kamienicy. Po dawnych ręcznie wykonanych zdobieniach nic nie pozostało, burze piaskowe zrobiły to co potrafią najlepiej, zniszczyły to co budziło zachwyt. Cudem jest, że drzwi jeszcze w miarę zachowywały swoją formę i pełniły funkcję do jakiej je stworzono”. – a tutaj nie zagrał mi czas. Wszystko masz: pchnął, nie zostało, zniszczyły i nagle: Cudem jest. Może: Cudem było?

Nie umiem racjonalnie ocenić, a nie chcę tekstu krzywdzić. Dla mnie (stricte pod kątem gustu) za gęste. Lubię zapuszczać się w okolice rozmaitego post-apo, ale jednak jestem fanem bardziej żywych opowiadań.

Pozdrówka.

Olafie, pokazałeś skrawek paskudnego świata, w którym jedyną radością okazuje się książka, dzięki której bohater doznaje szczególnych wizji i przeżywa chwilę wyimaginowanej radości.

Szkoda tylko, że wykonanie pozostawia tak wiele do życzenia. Mam wrażenie, że może zainteresować Cię ten wątek: http://www.fantastyka.pl/loza/17

…dawną potęgę geniuszu architektury. → Geniusz może być przymiotem architekta, ale nie architektury.

…i zabójczymi burzami, niosącymi ze sobą ostre jak brzytwy drobinki pyłu… → Zbędny zaimek.

…prowadzony przez mężczyznę nieróżniącym się od reszty ocalałych. → …prowadzony przez mężczyznę nieróżniącego się od reszty ocalałych.

Twarz pokrytą miał gęstą, czarną brodą, a na ramionach spoczywały pozostałości niegdyś bujnej fryzury. → Rozumiem, że mężczyzna miał bujny zarost, ale nie pojmuję dlaczego pozostałości niegdyś bujnej fryzury miał na ramionach… 

A może miało być: Twarz pokrywał gęsty czarny zarost, a pozostałości niegdyś bujnej fryzury siegały ramion.

Kierował kroki do jednej z kamienic, gdzie czekał na niego syn i żona. → A może zwyczajnie: Szedł do jednej z kamienic, gdzie czekali syn i żona.

Zamieszkiwali ciemne mieszkanie na najwyższym piętrze… → Nie brzmi to najlepiej.

Proponuję: Zajmowali ciemne mieszkanie na najwyższym piętrze…

Ze słabym, niedożywionym ciałem musiał jeszcze wtargać wózek na trzecie piętro… → Czy mam rozumieć, że targał wózek z ciałem słabym i niedożywionym?

A może: Był słaby i niedożywiony, a musiał jeszcze wtargać wózek na trzecie piętro…

…burze piaskowe zrobiły to co potrafią najlepiej, niszczyły co budziło zachwyt. → Czyj zachwyt budziły zniszczenia czynione przez burze?

Proponuję: …to, co kiedyś budziło zachwyt, burze zniszczyły bezpowrotnie.

…zajętego zabawą ręcznie wykonanymi przez nią zabawkami. → Nie brzmi to najlepiej.

…otworzył powieki i spojrzał na swoje dłonie. → Zbędny zaimek – czy w opisanej sytuacji mógł patrzeć na cudze dłonie?

Wraz z paznokciami były one znów czyste, jak za dawnych lat. → A może: Były czyste, a paznokcie zadbane, jak za dawnych lat.

…nie wyczuwał stęchlizny, do której przywykł w życiu, jakie zostało mu dane. → A może: …nie wyczuwał stęchlizny, do której przywykł w życiu, które przyszło mu wieść.

Pochylił się, by spojrzeć na swoje stopy… → Zbędny zaimek.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.