On tak ma

Miałem naprawdę piękny sen. Trzymałem w ramionach niezwykle urodziwą brunetkę o nienagannej figurze. W tym samym czasie prowadziłem celny ogień z karabinka szturmowego do gromady nachalnych i zdemoralizowanych typków. Szybko sobie z nimi poradziłem. Zmieniłem magazynek i podekscytowany czekałem na ciąg dalszy. Nagle ktoś szarpnął mnie za ramię zbyt gwałtownie, by podejrzewać o to obiekt moich westchnień. Otworzyłem oczy. Rzeczywistość powróciła równie brutalnie, co pamięć.

Jestem oficerem floty galaktycznej. Podczas jednego z lotów zwiadowczych w rejonie gwiazdozbioru Kasjopei olbrzymi stwór połknął mój statek. Soki trawienne potwora szybko uporały się z poszyciem rakiety i zaczęły wpływać do wnętrza. Na szczęście, w tej samej chwili, straciłem przytomność.

Rozejrzałem się wokół. Obok fotela, w którym cały czas siedziałem przypięty pasami, ujrzałem, wysokiego, czerwonoskórego mężczyznę. Przyjrzałem się mu badawczo, choć przyjąłem, że to zwykła halucynacja. Nosił gustowny i markowy garnitur. Głowę zdobił okazały pióropusz, a eleganckie, włoskie buty zapierały dech w piersiach.

– Nazywam się Pewien Apacz – przedstawił się i jednocześnie gwałtownie potrząsnął moją dłonią.

– Falisław Kowalski – odparłem machinalnie, wciąż manipulując przy klamrze. Moje wysiłki zdały się na nic. Ciągle tkwiłem w uprzęży – wściekły i bezbronny.

– Mam dla ciebie złe wieści, przystojniaczku. Zostało ci dokładnie pięć minut życia. Za chwilę enzymy naszego gospodarza zaczną cię rozkładać na substancje odżywcze.

– Przepraszam, ale czy zamiast tyle gadać, mógłbyś mnie uwolnić? – spytałem, nie kryjąc sarkazmu. – Zyskasz dzięki temu jeden, ale za to kurewsko dobry uczynek.

– Przykro mi, ale to nie wchodzi w zakres moich obowiązków.

– A co wchodzi, jeśli można wiedzieć?

– Najprościej mówiąc: pełnowartościowa rozrywka. Przyjęło się, że przyszły denat ogląda, tuż przed zgonem, całe swoje życie w kilkusekundowym skrócie. Doszedłem do wniosku, że to żadna uciecha. Zainteresowałem się twoim przypadkiem i dogadałem z Ponurym Żniwiarzem. Kosztowało mnie to dwie flaszki dobrej whisky, ale Pan Śmierć pozwolił mi zmienić, co nieco, z ostatnich chwil twego żywota. Pomyślałem, że należy ci się coś specjalnego i sięgnąłem do domowego archiwum. Dzięki mnie stałeś się pierwszoplanową postacią w pełnym przemocy i seksu śnie.

– Mogę wiedzieć, dlaczego doświadczyłem tego zaszczytu?

– Jesteś ostatnim potomkiem legendarnego szewczyka Skuby. Od czasu, kiedy zjadł mnie smok darzę szczególną atencją ich zabójców. W tym wypadku wystarczy zwykłe pokrewieństwo.

– Miło mi to słyszeć. Obawiam się jednak, że jesteś tylko kolejnym snem, albo ułudą. Przestań się nade mną znęcać i zniknij wreszcie!

Uznałem, że nie ma najmniejszego sensu dyskutować z urojeniem. Priorytet zyskało ratowanie własnej skóry. Musiałem tylko, w jakiś sposób, dotrzeć do kapsuły ratunkowej. Jedyne, co przyszło mi do głowy, to rozhuśtać fotel. Niestety okazało się, że mebel był mocno przytwierdzony do podłoża. W akcie rozpaczy wbiłem zęby w pasy i usiłowałem je przegryźć. Syntetyczna tkanina oparła się jednak moim siekaczom.

– Nadal masz nadzieję, że jestem tylko snem. Na wszelki wypadek możesz się uszczypnąć, albo zadać sobie ból w inny sposób – rzucił Indianin i uśmiechnął się głupkowato.

– Nawet jakbym zgruchotał teraz własną czaszkę młotem kowalskim i wypił mózg przez słomkę, to i tak nic nie zmieni!

Nagle poczułem leciutkie łaskotanie. Zaraz potem mrowienie i wiedziałem już, że monstrum obudziło się z letargu i zaczęło trawić.

Pewien Apacz wyjął z kieszeni charakterystyczną ampułkę.

– Cyjanek potasu sprawdza się w takich wypadkach – powiedział łagodnie.

– Dorzuć kask z latarką – poprosiłem. – Nienawidzę ciemności, a nie wiem jak długo będę musiał czekać na światełko w tunelu.

 – Przy obecnych cenach prądu możesz czekać na próżno. Chyba że zainwestujesz w fotowoltaikę. 

Szukałem riposty, ale nic sensownego nie przychodziło mi do głowy. Zrezygnowany pogrążyłem się w czarnych myślach.

 Tymczasem przybysz zniechęcony moim milczeniem, zajął się własnymi sprawami. Wyciągnął tablet i zaczął coś pisać w iście ekspresowym tempie. Wreszcie oznajmił:

 – Jest jeszcze jedno wyjście.

– To może być tylko interwencja amerykańskiej kawalerii. Czyżbyś usłyszał rżenie setek koni i pobrzękiwanie szabel?

– Chcesz posłuchać, czy wolisz stanąć za godzinę przed obliczem Pana?

– A co mi pozostaje?

Pewien Apacz nacisnął jeden z guzików przy garniturze i uruchomił projektor. Autor filmu przekonywał, że posiadam uśpiony gen. Jego aktywacja sprawi, że znikną wszelkie problemy gastryczne. Ludzkość łatwiej podbije galaktykę, kiedy będzie wolna od żołądkowych przypadłości.

– Nieźle to sobie wykombinowałeś – stwierdziłem z uznaniem.

– Tak już mam – odparł Indianin i zaczął metodycznie rozcinać pasy przy moim fotelu.

Po kilku latach na rynek farmaceutyczny wszedł preparat o wdzięcznej nazwie: “Falek”. Stałem się na tyle bogaty, że mogłem sobie pozwolić na hodowle gigantycznych stworzeń z okolic konstelacji Kasjopei. Nie muszę dodawać, kto był jej największą ozdobą.