***

Eriarowie

Najmożniejszymi spośród mieszkańców Jawy są bez wątpienia Eriarowie, nazywani Duchami Etruna – Et Run Etrun, co w języku Jawy wymawia się jako jedno słowo – Etrun. Są oni częścią Etruna, jego dłońmi czyniącymi rzeczy wielkie i wspaniałe. Jest czterech Eriarów i trzy piękne Eriary, zwane Córami Etruna. Wiele imion nadawali im ludzie oraz wszelakie istoty rozumne, lecz w mowie Ojca tak brzmią ich imiona: Jahm – Światłość, Iszchi – Mrok, Ohem – Tchnienie, Onjar – Pasterz Istnienia, Eresz – Żyjąca, Wejra – Piękność oraz Laja – Harmonia.

Jahm oraz Iszchi są bliźniaczymi braćmi poczętymi z myśli Etruna. Ze wszystkich Eriarów oni mają największą moc i zaraz po swym Ojcu uważa się ich za najważniejsze osobistości we wszechświecie zwanym Wielkim Domem – Te Tum. Oni są najbliżsi Etrunowi i najlepiej rozumieją jego wolę. Pierwszy z nich jest duchem światła – Shem Run, stworzonym na podobieństwo Najwyższego. Jego oblicze gęsto spowija świetlista aura, rozświetlająca duszę każdej istoty, którą szybko ogarnia niesamowita miłość. Jahm ukochał najbardziej blask swej porannej gwiazdy – Gwiazdy Ekinu – Słońca, które codziennie budzi się nad horyzontem, aby wyżywić swym blaskiem wszelakie istnienie, a później zasypia chyląc się ku czarnej toni morza, wśród pomarańczowej pościeli chmur. Jahm za sprawą swej gwiazdy, daje żyć wszelakim istotom, a bez niego nic by nie wyrosło, nawet najmniejsze, wątłe źdźbło trawy. Istota bez blasku marnieje, zamiera w nieprzeniknionym mroku, gdyż od światła wszystko pochodzi, a nie z cienia.

Bliźniaczym bratem Jahma jest Iszchi, uczyniony na podobieństwo Keloruna (Kel – zło, Run – duch). Różnił się on od Jahma niemalże we wszystkich aspektach, lecz łączyło ich jedno, a mianowicie dobroć bijąca szerokim strumieniem z ich serc. Iszchi, choć małomówny i skryty pod swym czarnym habitem, miał w sobie wielką dobroć. Budził wśród wszystkich respekt, jednak głównie przez swój mroczny wygląd. Jego to Etrun miłował najbardziej, i jako pierwszemu wyjawiał swoje plany i sekrety. Głównie dlatego, iż Iszchi przypominał mu brata utraconego podczas Wielkiej Bitwy. Mroczny Duch -Iszch Run, gdyż takie jest jego pełne imię rządził wszelakim cieniem i nocą. Dzięki niemu każde stworzenie, począwszy od roślin, a skończywszy na ludziach, mogło wypocząć podczas snu, aby przygotować się na nowe narodziny słońca, tuż nad ranem, kiedy jeszcze mgła zrasza i poi rośliny. Los Iszchiego był jednak inny, niż losy pozostałych Eriarów i jeżeli ktoś jest temu winien, to tylko sam Iszchi.

Ohem włada mocami nieznacznie tylko słabszymi od mocy Jahma oraz Iszchiego, lecz i one są potrzebne, aby życie mogło kwitnąc we wszelkich krainach. Rozporządza on wiatrami, które upodobał sobie najbardziej. Od porywistych wiatrów górskich, aż po delikatny, lekki wietrzyk roznoszący pyłki kwiatowe oraz nasiona roślinne. Ohe Run – Tchnący Duch, kieruje także ruchem białych chmur i obłoków, otulających gęstym kożuchem cały Ekin -Krainę Życia. Za jego sprawą z wysokości padają życiodajne deszcze oraz zimne śniegi, lecz mimo, iż są zimne, to jednak nie można zaprzeczyć ich piękna, tak różnego i odmiennego w każdym małym, niepozornym kryształku, spadającym co roku z wysokości na zmrożoną glebę. Ekin długo był niematerialny i nie istniały jeszcze wtenczas ostre mrozy, a pojęcie zimna nigdy nie miało zastosowania i nie było nikomu znane. Razem z Eresz panuje on nad morzami oraz oceanami, lecz górskie strumienie oraz rzeki i wszystkie zbiorniki słodkowodne znajdują się pod opieką innego Eriara, a mianowicie Onjara – Pasterza Istnienia. Ohem wzbudza ze snu fale i rozpętuje potężne sztormy, powiązane ze silnymi nawałnicami oraz lodowatym gradem. Z jego zaś rąk sypią się rozżarzone pioruny, a z błękitnych ust wieją tornada i trąby powietrzne, niszczące każdego, kto ośmieli się czynić zło w krainach Te Tumu i obrazi swą mową Najwyższego. Ohem najbardziej ze wszystkich istot żyjących, kocha swój lud, nazwany na jego cześć Ludem Tchnienia – EldeOhem, lecz prawdziwa nazwa tych istot, nadana im przez Ohema to Eldtramie -Ludzie Chłodu. Władca Oddechu – Eloh, gdyż tak go nazywa jego stworzenie, jest niczym wiatr przejrzysty, błyszczący błękitnym blaskiem mórz. Chociaż w Tramnorze było inaczej, to jednak Ohem rzadko ukazywał się komukolwiek, bowiem mało które oczy potrafią dostrzec jego ukrytą postać, obleczoną w długą, wietrzną tunikę. Według Eldtram, Eloh ma brodę sięgającą za pas, przypominającą cienką sieć pajęczą, a długie włosy opadające mu poniżej ramion, świecą się zimnym, śnieżnym blaskiem. Na rękach ma trzy lodowe bransolety z wyrytymi na nich napisami:

„Ohe mej" – Wietrze wiej

„Keru mej" – Silnie wiej

„Hehsen mej" – Szybko wiej

Słowa te zapisane są w języku Jawy, bardzo rzadkim języku, dziś już nie używanym. W dawnych czasach był on dość powszechnie znany, jednak do naszych czasów ostało się tylko kilka, bardzo starych zwrotów, takich jak te powyżej. Dawne księgi zaginęły lub zniszczył je czas lub też wojny i grabieże. Do dzisiaj w języku Jawy pozostało tylko pięć ksiąg, lecz nie sposób ich przetłumaczyć. Rozrzucone są one w różnych miastach w Ekinie, ale żaden z nich pożytek. Można jedynie poskładać litery w całość i cieszyć się brzmieniem wszystkich słów, lecz nic z tej mowy nie zrozumiemy. Ohem przemawia do wszelakich istot językiem wiatru, rozumieją ją jednak tylko Ludzie Chłodu, a w uszach innych brzmi on jak wietrzna muzyka.

Eresz nazywana przez Feurian Zieloną Panią, opiekuje się roślinami oraz wszelakimi istotami wyrastającymi z ziemi. Kocha je wszystkie począwszy od wysokich jak góry Krimów, aż do maleńkich glonów porastających kamienie w małych, bagnistych sadzawkach. Eresz jest jedną z najpiękniejszych Cór Etruna, a swą urodą przerasta ją tylko Wejra. Głos Zielonej Pani brzmi niczym śpiew ptaków, powiązany z kojącym dźwiękiem górskiego potoku, wartko spływającemu z gór. Mowa jej jest niezwykła, można usłyszeć w niej jakby wszystkie pory roku jednocześnie. Ciepły, delikatny powiew wiosny o poranku. Letnią burzę, a zaraz po niej radosny koncert świerszczy, pszczół, chrabąszczy, bąków oraz wszelakich owadów. Czuje się ich ruch skrzydełek na ciele, ich czułka ocierające się o skórę. Nieraz, jeśli ją spotkasz, usłyszysz jak barwne liście opadają na zmrożoną ziemię, po chłodnej, gwiaździstej nocy jesiennej. A niekiedy zimny odgłos zimy, porywistego wiatru niosącego ze sobą drobne kryształy śniegu z wysokich gór o północy. Suknia jej jest według Feurian zwiewna, cienka, jakby wykonana z pajęczej przędzy. Okrywa delikatne, zgrabne ciało, promieniując wszystkimi barwami tęczy. Na twarzy przepięknej Eresz rysują się silnie kobiece rysy, skóra jaśnieje zaś blaskiem. Raz jest różowa, raz pochmurna jak niebo podczas ciemnej nawałnicy, a raz chłodna i biała niczym płatki śniegu. Ponoć gdy Zielona Pani stąpa po ziemi, na jej cześć kwitną kwiaty, obdarzając ją swym przecudnym zapachem. Kelny to istoty stworzone przez Eresz, które razem z nią opiekują się grzybami, kwiatami, krzewami oraz drzewami rosnącymi na lądach Ekinu. Mają one widzialną postać, lecz kryją się w zielonych zagajnikach i starych puszczach, zwykle unikając wzroku ludzi. Eresz ulepiła ich ciała z gleby, dając Kelnom przeróżne formy. Najbliższym jej sercu Eriarem jest Onjar. Ten zaś włada lądami, włącznie z gorącym sercem Ekinu, rozżarzonym aż do czerwoności, bijącym pod ogromnymi warstwami ziemnymi. Onjar kocha zwierzęta i nimi się opiekuje. Ma długie, brązowe włosy, opadające, aż do ramion, a na jego twarzy kłębi się silny zarost. Pasterz Istnienia – On Jar, ma brodę sięgającą do pasa, krzaczastą brodę, w której rosną mchy i przeróżne porosty. Małe i duże, zielone i szare, szerokie oraz podłużne. Jego strój jest zielony, wykonany jakby z liści dębów klonów, jesionów i brzóz. W ręku dzierży kij pasterski wykonany z twardej, czarnej skały. Nim to przewodzi wszystkim zwierzętom wodnym, powietrznym jak i również lądowym. Kiedy zaś w gniewie uderza nim o ziemie, z wnętrza wydobywają się olbrzymie trzęsienia, niszcząc wszystko, co znajdzie się w ich gniewnym promieniu. Onjar tworzy lądy oraz baseny mórz, a na nich ogromne pasma górskie i rowy, jakby blizny na ciele Ekinu. Jego dziełem są także rzeki oraz jeziora słodkowodne do których woda spływa z masywów górskich. Onjar posiada moc zmieniania swojej postaci. Często hasa wśród swych ukochanych zwierząt jako biały jeleń. Niekiedy przemienia się w rybę, aby pokierować wodnym życiem. Czasem też wkracza do powietrznego świata Ohema – swego brata, bowiem tam wśród olbrzymich mas powietrznych lata wszelakie ptactwo, duże jak orzeł i małe jak wróbel, lecz wszystkie są zwierzętami, które Onjar bardzo kocha. Potrafi on też przemawiać w języku każdego z nich z osobna. Gdy zjawiał się w jakimś lesie lub na polanie, wszystkie okoliczne zwierzęta podchodzą do niego i słuchają jego barwnych opowieści o Etrunie, który daje żyć każdej istocie i kocha ją ponad wszystko, pragnąc jej szczęścia. Razem z Eresz i Ohmem sprawuje pieczę nad żywą częścią natury. Właśnie dlatego tę trójkę Eriarów zwie się Eriarami Istnienia.

Wejra jest najpiękniejszą Córą Etruna, która napawa każdego majestatem i chwałą. Ojciec przyodział ją w blask jutrzenki i nocne niebo gwiaździste, bowiem to ona stworzyła gwiazdy, które dzisiaj świecą w czarnej toni nieba. Przez Ulnów jest nazywana Królową Nieba – Kejnaan, a jej piękna nie sposób opisać w żadnym języku. Wejra upiększa każdy zakątek, w którym się znajdzie. Za jej sprawą szare niegdyś koralowce przyodziały się przeróżne barwy, ślimaki utworzyły muszle o fantazyjnych kształtach i kolorach. To ona nasyciła góry Onjara klejnotami i złotem, które są dziś tak bardzo przez nas pożądane.

Laja ma największą wiedzę na temat sprawiedliwości oraz równowagi we wszechświecie. Jej szata jest zaskakująco odmienna od wszystkich innych szat, bowiem wykonano ją z mroku i jasności, które razem tworzą jedną, piękną suknie, jedną idealną całość współgrającą ze sobą w niezwykłej harmonii. Symbolizowało to dawny Odiun, lecz nikt o tym nie wiedział, nawet Laja. Tylko Etrun znał symbolikę tejże sukni. Laja przybrała kształt zgrabnej, chudej kobiety o kruczoczarnych włosach opadających na ramiona. To za jej sprawą dzień i noc są sobie równe i trwają w Ekinie po tyle samo czasu na przestrzeni jednego roku. Ona utrzymuje w naturze niezachwianą równowagę pór roku. Wiosna, Lato, Jesień oraz Zima to siły które zostały przez nią stworzone. Laja dokonuje także sprawiedliwości, a żaden zły uczynek nie ujdzie jej uwagi.

To są imiona wszystkich Eriarów, którzy władają całym Ekinem w chwale Elnuna. Ich wizerunki są jedynie wspomnieniami, gdyż dziś rzadko ukazują się swemu stworzeniu, pozostając niewidocznymi dla oka. Eriarowie to najpotężniejsze istoty, które zostały powołane przez Etruna w bezmiarze Te Tumu i tylko ich Ojciec widzi prawdziwy majestat swoich dzieci, które czynią jego myśli widzialnymi.