Krótki traktat o postanowieniach noworocznych

Roz­dział I

Po­sta­no­wie­nie no­wo­rocz­ne.

 

Jak za­pi­sać to, co na sercu za­le­ga, gdy obawa przed kon­kur­so­wą de­kon­spi­ra­cją pa­ra­li­żu­je ciało i otę­pia zmy­sły? Jak należycie oddać myśli, skoro nie po­tra­fię wy­po­wie­dzieć choć­by jed­ne­go słowa? Jak być pew­nym sie­bie, wi­dząc całe ota­cza­ją­ce nas zło?…

– Długo tak jesz­cze pla­nu­jesz bia­do­lić? – prze­rwał mi nie­zna­ny głos.

– Ja… Co? Kim je­steś i czego ode mnie chcesz?!

– Nie po­zna­jesz?

– By­naj­mniej – od­burk­ną­łem.

– Ech… – wes­tchnął Drugi Nar­ra­tor. – Cze­kaj, czyli jed­nak mnie po­zna­łeś, mam cię!

Tak, muszę uwa­żać na di­da­ska­lia, ten gość je naj­wy­raź­niej widzi. Nie­po­ko­ją­ca per­spek­ty­wa, muszę przy­znać…

– No, widzę, w końcu je­stem tobą!

– Nie­moż­li­we, sam je­stem sobą. Zna­czy, je­stem tylko Ja i ni­ko­go wię­cej już nie ma.

– Tak sobie wma­wiaj, ro­bacz­ku – za­chi­cho­tał Drugi Nar­ra­tor. – W ogóle to mam do cie­bie py­ta­nie. Z ga­tun­ku tych waż­nych.

– Ta­aaak?

– Dla­cze­go pi­szesz o sobie wiel­ką li­te­rą? To wyraz próż­no­ści, a przy oka­zji jest nie­po­praw­nie ję­zy­ko­wo.

– Nie mam po­ję­cia, co masz na myśli… – Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi.

– To zer­k­nij sobie wyżej, ja­kieś pięć li­ni­jek temu na­pi­sa­łeś: „Ja”. Głu­pie to, na­praw­dę.

– Czy mo­żesz wresz­cie prze­stać mi prze­ry­wać? Pla­nu­ję prze­lać na pa­pier coś bar­dzo waż­ne­go, prze­sła­nie, ma się ro­zu­mieć. A przez cie­bie nie sły­szę wła­snych myśli!

– Niech ci bę­dzie, w sumie i tak mia­łem sko­czyć do skle­pu. Wziąć też coś dla cie­bie? Piwko, ba­to­nik?

– Dzię­ku­ję.

– Je­steś pe­wien? Serio, to żaden kło­pot.

– Je­stem pe­wien, idź już.

– No, okej, to do zo­ba­cze­nia póź­niej i pa­mię­taj już, żeby nie bia­do­lić. Nikt tego potem nie chce czy­tać.

– Albo wiesz co? – Tym razem ja wes­tchną­łem prze­cią­gle. – Kup mi ener­ge­ty­ka, tylko ko­niecz­nie bez cukru, czip­sy o ob­ni­żo­nej za­war­to­ści tłusz­czu i ba­to­nik musli.

– Nowy Rok, nowy ty?

– Wal się, go­ściu!

– Tak tylko przy­po­mi­nam, że ra­czej nie wi­du­je się na ulicy ludzi szczu­płych, któ­rzy trzy­ma­ją w dło­ni die­te­tycz­ną colę… – za­chi­cho­tał i wy­szedł.

 

Roz­dział I

Po­sta­no­wie­nie no­wo­rocz­ne.

(tym razem na­praw­dę, bo ostat­nio bru­tal­nie mi prze­rwa­no)

 

Skoro moja forma zo­sta­ła roz­bi­ta tak, jak gdyby sam Gom­bro­wicz (ale o ga­ba­ry­tach Mika Ty­so­na) wsko­czył mi na ba­ra­na, to przej­dę od razu do rze­czy.

Po­sta­no­wi­łem podjąć walkę z oty­ło­ścią, tym razem na po­waż­nie. Na przestrzeni ostat­nich kil­ku­na­stu lat było wiele ta­kich prób, jed­nak za­wsze koń­czy­ły się po­raż­ką, więc tym razem zde­cy­do­wa­łem po­sta­wić wszyst­ko na jedną kartę i zre­zy­gno­wa­łem z pół­środ­ków. Nie bę­dzie więc obrzy­dli­wej diety pu­deł­ko­wej z pół­pro­duk­tów naj­gor­szej ja­ko­ści, prze­pła­co­nych kulek mocy czy na­wie­dzo­nych tre­ne­rów per­so­nal­nych z za­bu­rze­nia­mi od­ży­wia­nia i oso­bo­wo­ści (nie­ko­niecz­nie w tej ko­lej­no­ści).

Siód­me­go lu­te­go (sym­bo­licz­nie, bo to dzień uro­dzin mojej córki) w samo po­łu­dnie, na wcze­śniej za­re­zer­wo­wa­nym i opła­co­nym ringu, sto­czę po­je­dy­nek z oty­ło­ścią w for­mu­le mie­sza­nych sztuk walki, czyli MMA. Nie prze­wi­du­ję żad­nych ne­go­cja­cji ani bra­nia jeń­ców. Od­bę­dzie się czy­ste, wręcz pier­wot­ne, mor­do­bi­cie, w któ­rym wszyst­kie chwy­ty są do­zwo­lo­ne (oczy­wi­ście z uwzględ­nie­niem ak­tu­al­nie obo­wią­zu­ją­ce­go re­gu­la­mi­nu). Zwy­cięz­ca może być tylko jeden i zgar­nie całą pulę, czyli w tym przy­pad­ku: moje życie!

– Prze­cież ty nie umiesz się bić – za­uwa­żył trzeź­wo Drugi Nar­ra­tor, który zdą­żył w mię­dzy­cza­sie wró­cić ze spo­żyw­cza­ka.

– Będę im­pro­wi­zo­wał – od­po­wie­dzia­łem z god­no­ścią.

– Oty­łość to cwana be­stia i zna wszyst­kie twoje sztucz­ki. W końcu je­ste­ście razem od… – Urwał w po­ło­wie zda­nia i za­czął wy­ko­ny­wać w gło­wie skom­pli­ko­wa­ne ob­li­cze­nia ma­te­ma­tycz­ne. – Cho­le­ra, od bar­dzo dawna.

– Nie po­ma­gasz, wiesz?

– Słu­chaj, masz tro­chę ponad mie­siąc na przy­go­to­wa­nia. Opcje są dwie. Po pierw­sze, mo­żesz za­pi­sać się na siło…

– A ta druga opcja? – prze­rwa­łem Dru­gie­mu Nar­ra­to­ro­wi (dy­gre­sja na mar­gi­ne­sie – on w ogóle nie bie­rze udzia­łu w nar­ra­cji, a tylko gada we­wnątrz mojej głowy, więc chyba będę go na­zy­wał „Gło­sem”).

– Namów żonę na wie­czor­ne ćwi­cze­nia i oglą­daj dużo po­rad­ni­ków na YouTu­be. – Wi­dząc mój lu­bież­ny uśmie­szek, dodał: – Serio, mia­łem na myśli ćwi­cze­nia. Ku­pi­łeś jakiś czas temu skła­da­ną bież­nię, więc bie­gaj!

 

Roz­dział II

Dla­cze­go nie wy­szło tak, jak pla­no­wa­łem.

 

– Matko, jaka je­stem zmę­czo­na. Prze­pra­szam, ale nie dam rady dzi­siaj ćwi­czyć. Może prze­ło­ży­my to na week­end?

Bar­dzo chcia­łem, żeby Wiola tak po­wie­dzia­ła, ale za­miast tego z jej ust wy­szło ja­kieś takie nie­zro­zu­mia­łe:

– To co, ćwi­czy­my? Roz­kła­daj bież­nię, a ja się prze­bio­rę w spor­to­we ciu­chy.

– Ko­bie­to, jest pra­wie dwu­dzie­sta pierw­sza, je­stem wy­cień­czo­ny… – wy­sa­pa­łem.

– Je­steś cho­dzą­cym… – Otak­so­wa­ła mnie wzro­kiem, po czym zro­bi­ła kwa­śną minę. – Zna­czy, le­żą­cym, de­mo­ty­wa­to­rem. Nie­dłu­go masz walkę. Już za­po­mnia­łeś, le­niusz­ku?

– Mam ci za­cząć wy­mie­niać, ile dzi­siaj rze­czy zro­bi­łem? Przy­po­mnieć ci, ko­cha­nie – po­wie­dzia­łem z prze­ką­sem – jak to za­wio­złem i ode­bra­łem dzie­cia­ki z przed­szko­la, wy­rzu­ci­łem śmie­ci, zro­bi­łem obiad i po nim po­sprzą­ta­łem, na­pra­wi­łem szaf­kę w ła­zien­ce, ką­pa­łem ma­lu­chy i usy­pia­łem córkę?

– Pew­nie, bo w tym cza­sie ja od­po­czy­wa­łam! – rzu­ci­ła ze zło­ścią.

– Tego nie po­wie­dzia­łem…

– Ty nigdy nic nie mó­wisz!

– Kłó­ci­cie się? – za­py­tał z eks­cy­ta­cją Głos, który kie­dyś był Dru­gim Nar­ra­to­rem.

– Kto to po­wie­dział?! – krzyk­nę­ła prze­ra­żo­na Wiola.

– Głos w mojej gło­wie – od­po­wie­dzia­łem nie­chęt­nie.

– To dla­cze­go ja też go sły­szę, skoro jest w two­jej gło­wie?

– Pro­mo­cja świą­tecz­na – wtrą­cił Głos.

– Jaka znowu, świą­tecz­na? Prze­cież świę­ta się skoń­czy­ły. A ty się, Wiola, uspo­kój, zaraz to ogar­nę.

– To nie na moje nerwy, jadę na week­end do ro­dzi­ców, radź sobie.

– Jak to do ro­dzi­ców, na week­end? A co z dzieć­mi?

– To twoja hi­sto­ria – wy­pa­li­ła Wiola. – Jak nie bę­dziesz o nich wspo­mi­nał, to nie bę­dzie pro­ble­mu. No, to na razie! I po­wo­dze­nia w walce! – rzu­ci­ła na od­chod­ne i znik­nę­ła.

– Jakby się nad tym za­sta­no­wić, to ma to sporo sensu – za­uwa­żył trzeź­wo Głos. – Ro­dzi­na i obo­wiąz­ki tro­chę prze­szka­dza­ły, a tak mo­że­my sku­pić się na przy­go­to­wa­niach do walki z oty­ło­ścią.

– W sumie…

 

Roz­dział III

Przy­go­to­wa­nia do walki z oty­ło­ścią.

 

Gdy za­czą­łem przy­go­to­wa­nia, waga, z ża­ło­snym pi­skiem wy­gi­na­ne­go alu­mi­nium, wska­zy­wa­ła dzie­więć­dzie­siąt sie­dem ki­lo­gra­mów. Teraz, po kilku ty­go­dniach in­ten­syw­ne­go tre­nin­gu my­ślo­we­go, po­dwój­nej die­cie (ze wzglę­du na zwięk­szo­ne za­po­trze­bo­wa­nie ka­lo­rycz­ne) oraz ma­ra­to­nie fil­mo­wym z Bru­cem Lee, Chuc­kiem Nor­ri­sem oraz Yama­mo­toy­amą Ryūta (chyba tak to się od­mie­nia), ta sama waga naj­wy­raź­niej się ze­psu­ła, gdyż wy­świe­tla­ny wyrok pokazywał o jedną cyfrę za dużo.

Ide­al­ny plan tre­nin­go­wy za­kła­da zwięk­sze­nie masy, a potem rzeź­bę. Pierw­szą część zre­ali­zo­wa­łem wy­śmie­ni­cie, w przy­pad­ku dru­giej mu­sia­łem im­pro­wi­zo­wać, więc, z braku lep­sze­go po­my­słu, skle­iłem model sa­mo­lo­tu. Za­wsze to ja­kieś rę­ko­dzie­ło.

– Je­steś ża­ło­sny – po­wie­dział Głos.

– To nie było miłe – od­po­wie­dzia­łem za­smu­co­ny.

– Bę­dziesz pła­kał?

– Tak. Myślę, że tak…

– To prze­stań, zanim jesz­cze za­czą­łeś. Ubie­raj się szyb­ko i wy­cho­dzi­my, mam plan.

– Jaki?

Oczy Głosu za­pło­nę­ły żywym ogniem. Zna­czy, za­pło­nę­ły­by, gdyby nie był tylko gło­sem w mojej gło­wie, a miał ma­te­rial­ną po­stać. I oczy­wi­ście, gdyby miał twarz, taką tra­dy­cyj­ną, z ocza­mi. Nie­waż­ne.

– Spryt­ny! A jaki niby? – żach­nął się Głos.

Chwiej­nym kro­kiem sze­dłem w kie­run­ku, który wska­zy­wał mój nie­wi­docz­ny (ale wy­jąt­ko­wo upier­dli­wy i nie­mi­ły) przy­ja­ciel. Nie będę ukry­wał, za­sa­pa­łem się jak jasna cho­le­ra. Mia­łem już dość wszyst­kie­go i wszyst­kich, gdy po­wie­dział:

– Je­ste­śmy na miej­scu.

Unio­słem głowę i zo­ba­czy­łem prze­szklo­ny, no­wo­cze­sny bu­dy­nek z neo­no­wym szyl­dem, na któ­rym pysz­nił się uśmiech­nię­ty bi­ceps (to jest w ogóle le­gal­ne?) w to­wa­rzy­stwie smu­kłej i wy­spor­to­wa­nej łydki.

Jak za­cza­ro­wa­ny, ni­czym glo­no­jad, przy­war­łem do szyby i ob­ser­wo­wa­łem krzą­ta­ją­cych się we wnę­trzu ludzi. Spo­co­nych, uśmiech­nię­tych i spo­co­nych (po­wta­rzam dla pod­kre­śle­nia wagi słowa, więc pro­szę nie wska­zy­wać tego w ła­pan­kach!), a do tego… O zgro­zo… Szczu­płych!

– Więc za­bra­łeś mnie na si­łow­nię? Dzień przed za­pla­no­wa­nym ter­mi­nem walki?

– Tak! – Głos aż pod­sko­czył z eks­cy­ta­cji i na­dział się na moją po­ty­li­cę.

– W czym ma to mi niby pomóc? Wchło­nę ko­smicz­ną ener­gię i po­zy­tyw­ne myśli, a na­stęp­nie od­ja­dę ku za­cho­do­wi słoń­ca w fer­ra­ri, które tylko cze­ka­ło, aż do niego wsią­dę? Trąci mi tan­de­tą, nawet jak na cie­bie.

– Nic nie ro­zu­miesz.

– To mnie oświeć, pro­szę.

– Na wy­brze­żu Ka­zu­arin w Papui Za­chod­niej miesz­ka­ło kie­dyś ple­mię Asma­tów. – Głos ści­szył głos. – To byli wy­jąt­ko­wo pa­skud­ni ka­ni­ba­le, ale tacy tro­chę… Z braku lep­sze­go okre­śle­nia, mi­stycz­ni.

– Mi­stycz­ni. Ka­ni­ba­le? – po­wtó­rzy­łem z prze­ką­sem.

– Oni wie­rzy­li, że zja­da­jąc mózg ofia­ry, przej­mu­ją jej wie­dzę i mą­drość – kon­ty­nu­ował nie­wzru­szo­ny.

– Okej, czyli plan po­le­ga na zje­dze­niu tre­ne­ra per­so­nal­ne­go? To mi chcesz po­wie­dzieć? To jest ten twój spryt­ny po­mysł?

– Skąd­że znowu! – za­prze­czył Głos. – Za­sa­da jest pro­sta jak bu­do­wa cepa. Chcesz mą­drość, zja­dasz mózg. Chcesz syl­wet­kę, pi­jesz pot.

W tym mo­men­cie wie­dzia­łem już dwie rze­czy. Po pierw­sze, walkę z oty­ło­ścią (tra­dy­cyj­nie już) oddam wal­ko­we­rem. Po dru­gie, sły­sze­nie gło­sów, czy nawet Gło­sów, to nie jest zdro­wy objaw, więc muszę od­wie­dzić spe­cja­li­stę…

…ale jutro. Dzi­siaj będę realizował dwa słowa ob­ce­go po­cho­dze­nia: bin­ge wat­ching.

 

Roz­dział IV

Szach-mat, fra­je­rze!

 

Siód­my lu­te­go wy­padł w tym roku w pią­tek, jed­nak nie mia­łem w sobie tyle sa­mo­za­par­cia, by pójść do pracy. Le­ża­łem więc spo­koj­nie w łóżku i kon­tem­plo­wa­łem fakt, że gdy­bym ce­lo­wo nie prze­stał pisać o dzie­ciach, to córka właśnie ob­cho­dzi­ła­by uro­dzi­ny. Teo­re­tycz­nie po­wi­nie­nem też wła­śnie wal­czyć z oty­ło­ścią, ale od­pu­ści­łem zu­peł­nie.

Pro­blem po­le­ga na tym, że ona nie od­pu­ści­ła. Nie­spo­dzie­wa­ny dzwo­nek do drzwi spra­wił, że po­de­rwa­łem się na równe nogi.

– Ki czort?! – krzyk­ną­łem nie­zbyt uprzej­mie.

– Dzień dobry, czy ma pan chwi­lę, żeby po­roz­ma­wiać o na­szym zbaw­cy, Cho­le­ste­ro­lu? – Do­biegł mnie cichy głos zza drzwi.

– Eeeee – od­po­wie­dzia­łem nie­szcze­gól­nie elo­kwent­nie.

– Szy­kuj dupę, bę­dzie pie­kło – dodał Głos.

Za­grzmia­ło, za­brzę­cza­ło, po czym po­wie­trze wy­peł­ni­ła po­tęż­na eks­plo­zja. Oty­łość bez ostrze­że­nia wpa­ro­wa­ła do miesz­ka­nia. Pró­bo­wa­łem się bro­nić, jed­nak bez­sku­tecz­nie. Do­pa­dła mnie i za­czę­ła bez li­to­ści okła­dać po twa­rzy. Lewy sier­po­wy, prawy, kop­nię­cie w oko­li­ce kro­cza, splu­nię­cie. Pa­dłem na pod­ło­gę, jed­nak na­past­nicz­ka nie prze­sta­wa­ła. Oczy za­szły mi krwią, pew­nie z roz­cię­te­go czoła.

Oty­łość cof­nę­ła się o dwa kroki i w ge­ście trium­fu unio­sła obie ręce.

– Je­stem wszech­po­tęż­na, ro­zu­miesz?! Za­wład­nę­łam Sta­na­mi Zjed­no­czo­ny­mi, w moich szpo­nach jest cała za­chod­nia Eu­ro­pa. Je­że­li tylko ze­chcę, to i Pol­ska bę­dzie moją wła­sno­ścią! – krzy­cza­ła w eks­ta­zie.

– Prze­pra­szam bar­dzo, dobra pani. Nie­ste­ty, ale Pol­szy to my nie sprze­da­je­my, aj waj… – wtrą­cił Głos, po czym wy­szedł zza za­sło­ny i po­pra­wił pejsy.

– Kim ty w ogóle je­steś? Od jak dawna cza­isz się w ukry­ciu?

 

Głos w od­po­wie­dzi je­dy­nie po­błaż­li­wie się uśmiech­nął.

Oty­łość, w oba­wie przed łatką an­ty­se­mi­ty, nie sko­men­to­wa­ła.

Ja zro­bi­łem się głod­ny, więc cze­ka­łem, aż sobie pójdą, żeby za­mó­wić kebab.

Pu­en­ty nie do­strze­żo­no.