Jeszcze jedna pieśń o nienawiści

 

*

Odnalazł ich we wschodniej Argentynie, no bo przecież gdzie? Rybackie obrzeża Mar Del Plata zwano – nie wiedzieć właściwie czemu – Złotym Miastem. Siedzieli od ulicy, chłonąc magię płynącą z brzdęku podnoszonych do toastu szklanek. Grzało słońce, a oni klęli, śmieli się i pokrzykiwali na kelnerkę, próbując przy tym nie rozlewać tequilowych szczyn. Pilnował ich szykowny dwumetrowiec. Piękny i wymuskany do tego stopnia, że zamiast desert eagla pod pazuchą płaszcza powinien nosić zdjęciowe portfolio. Obserwator przywołał w myślach słowa swego szefa.

– Musisz bardzo uważać. Herod jest cholernie skrupulatny.

– Jak bardzo, panie Ersi?

– Powiedzmy, że gdyby chciał zmierzyć sobie kutasa, wezwałby na pomoc geodetę. Tak bardzo, SI.

Mężczyzna nazywany tym imieniem przybył do Mar Del Plata wczoraj z rana, od samej granicy w dupie mając, jak bardzo rzuca się w oczy. Ubrany w czarny kapelusz z szerokim rondem, żółtą koszulę i spłowiałe, niemal białe dżinsy – uosabiał kanon pięciocentowej bohaterszczyzny zalegającej tylne szyby stoisk z gówno książką. Outfitowego sznytu dopełniały popękane na modłę gadziej łuski buty sięgające niemal pod kolano. U pasa krótka broń, za pasem długi nóż, a w dłoniach strzelba.

"Musisz uważać. Herod jest cholernie…"

– Pierdolenie.

Ruszył.

 

*

Absurdalność podejścia od frontu z bronią na widoku zbiła ich z cholernego pantałyku. Nawet olbrzyma, choć ten brał przecież siano, by do takich zwarć nie dochodziło. SI słyszał, jak go wskazują palcami, szepcząc pomiędzy sobą:

Kto to, do kurwy nędzy? Jakiś szeryf?

Ale mężczyzna w czarnym kapeluszu nie miał wpiętej w pierś srebrzystej gwiazdy. Zakurzone, pełne plam spodnie, wytraciły pożądaną biel. Spękany od poparzeń uśmiech ledwie wystawał spod pięciodniowej brody.

Trzy osoby. Knurojeb, Mosznołeb i Jeboknur. Nieco z tyłu ciągle śnięty olbrzym. Trzy cele plus ochrona gratis. Od szesnastu do dwudziestu litrów krwi.

– A tyś, kurwa, kto?

– Nie, nie, nie. To ja pytam.

Gigant nagle odtajał. Odgarnął długie włosy i wcisnął zadbaną dłoń pod poły płaszcza. Ciszę zmącił huk. Nawałnica śrutu rozszczepiła na sekundy słoneczne promienie. Gdy mężczyzna upadł, jego podziurawiony brzuch przypominał zużytą torebkę, z której zrobiono osiem herbat naraz.

– Stacja trzecia. Jezusicky leży po raz pierwszy. – SI odklepał w stolikowe drewno. – I… ostatni.

Wytrzeźwieli w moment. Ten z prawej w panicznym odruchu próbował dźwignąć ciężki zad z krzesełka, ale środkowy ścisnął go za ramię. Knajpowe tło wypełniły krzyki oraz rwetes. Gdzieś z tyłu grupka jadących w tym kierunku rowerzystów wykonała natychmiastowy w tył zwrot. SI usiadł. Zapytał, który z nich pali. Momentalnie ten z lewej rzucił na stół papierosy.

– Nie chcę. Ty zapal.

Gość wyglądał jak buldog przeżuwający osę. Miało się wrażenie, że zawał walczy w nim na szable z wylewem.

– Taaa, Ty – powtórzył SI. – Ale pal zwyczajnie. Nie spiesz się. Jakbyś normalnie palił.

Drżąca dłoń spełniła polecenie. Siarka zapałki zagrała nostalgią. Pod powiekę przybysza wpadły dawne miejsca oraz stare czasy.

– Zastrzeliłeś człowieka. – Siedzący z prawej wyglądał, jakby dopiero właśnie się wybudzał. Patrzył na trupa, drżącymi dłońmi ocierał twarz z potu i wodził oczyma w poszukiwaniu telewizyjnych kamer. – Tak… zwyczajnie. Po prostu go zabiłeś.

– Kodeks moralny to wymysł filmów z Johnem Wayne'cxem. Spuchnięty, miałeś palić, nie?

– Chryste Panie, palę. I co teraz?

Zaczynali zbierać się gapie. Wyglądające zza okolicznych płotów głowy przypominały gliniane naczynia, schnące na sztachetach. Rumor w pubie ustał, co oznaczało, że personel już daleko uciekł lub dobrze się ukrył.

– Teraz przypiszę wam role – odparł nowoprzybyły. – Lecz najpierw pytanie. Który z was to Herod?

SI dobrze wiedział który. Twarz mężczyzny siedzącego na środkowym krześle znał z tuzina zdjęć. Starszy i dystyngowany, ale o złych oczach – wyglądał niczym demon od emerytalnych polis. Kiedy jednak obaj skrzydłowi na niego wskazali, od razu przeszedł do dalszych wyjaśnień.

– Papieros spala się trzy do pięciu minut. Jesteś mym zegarem. – Wyciągnął z kieszeni złożoną na cztery, sfatygowaną kartkę, którą następnie rzucił środkowemu. – Herod czyta.

– A ja?

Lufa długiej broni dotknęła lewego mężczyznę pod brodą.

– Ty jesteś po to, żeby pokazać tym dwóm, że nie żartuję.

 

 

*

Ottavio Plata. Wróblu. Jeśli to czytasz, wszystko poszło, jak trzeba. Jesteś mój. Rozejrzyj się. Po twojej prawej siedzi trup bez głowy. Po lewej gość puszcza z dymem resztkę twego życia. Spala je. To właśnie są szczegóły. Dobrze zaplanowana i skrzętnie przeprowadzona robota.

Siwy spojrzał znad kartki prosto w oczy SI. Hardość człowieka poznać można po tym, jak daje sobie radę w obliczu nieuchronnie zmierzającej śmierci i patrząc pod tym kątem Herod naprawdę był twardy.

– Ma mnie to przerazić? – spytał.

– Czytaj.

Palący mężczyzna non stop ocierał pot z czoła, jęcząc przy tym, jak esencja życia, której zabrakło energii do kontynuacji. Wyglądał jak jedno wielkie błaganie o skrócenie cierpienia. Natomiast w oczach Heroda Knurojeba wciąż nie było trwogi. Prędzej dezaprobata. Czytał wedle zaleceń, ale gdy spoglądał… cóż, SI czuł się tak mile widziany, jak pierdnięcie w windzie.

Wrzesień 1994. Deszcz napieprzał niemal całe lato. Pamiętasz? Pewnie nie, ale dla porządku mój człowiek zapyta.

– Pamiętasz? – spytał SI.

– Co? Deszcz w lecie?

Doleciały ich dźwięki policyjnych syren. Jeboknurowi zostało w gębie mniej więcej pół fajka. Odpowiedni czas. SI obleciał wzrokiem brudy miasta, łapiąc w locie wniosek, że przedpiekle mogłoby być lustrem, w którym ta mieścina codziennie się przegląda na sekundy przed tym, nim wstające słońce wygna ją spod robaczywej nocy. Rzucił okiem na niewielkie okno, gdzie odstawiano gary po zjedzeniu, dostrzegając wraki brudnych naczyń. Talerze i salaterki dziesiątkami pląsały tam w tangu opalizującej pleśni, imitując amerykańskie okręty wojenne grające w sztuce muszego Pearl Harbor.

– Czytaj dalej.

Miała czternaście lat, żadnych trosk i plastikowy aparat do łapania chwili. Pochłaniała książki, siedząc godzinami na podłodze. Mały książę. Osiemdziesiąt stron.

– Pamiętasz?

Herod skinął, mówiąc, że coś świta.

Sygnał pęczniał, rosnąc na głośności. Odgradzało ich półkole ludzi jak na meczu Boci z River Plate. Cholerny upał i żadnego wiatru. Z niewyłączonego na zapleczu radia leniwie płynęło Piensa en mi w wykonaniu Chavela Vargasa.

– Czytaj dalej.

Herod przepłukał alkoholem zęby. Wypluł w piach. Po jego prawej bezgłowy Mosznołeb przypominał rozdeptany przez dzieci słonecznik. Pełno nasion. Cała masa krwi. Mężczyzna odwrócił twarz w kierunku Jeboknura i przejął z jego drętwej dłoni resztkę fajka. Ten dopiero po chwili zrozumiał, jak bardzo jest w tym momencie bezcelowy. SI wycelował mu w sam środek twarzy. Następnie jednym niepozornym zgięciem palca dał zgromadzonemu tłumowi coś, o czym ten będzie mógł rozprawiać w nieskończoność.

Nie ma potężniejszego wspomnienia niż zapach – przeczytał Herod Knurojeb dalsze słowa z zakrwawionej kartki.

– Dalej.

W tle garstka statystów nawoływała, żeby złożył broń. Wyglądające z kamienicznych okien, w większości niemal same siwe głowy, przywodziły na myśl bawełniane włóczki pajęczyny. Zdrowy układ równowagi śmierci. Stare miasto pełne starych ludzi, opiekane zdychającą gwiazdą.

Wypompowali z niej brachiczną wodę. Liście lepiężnika wyciągnęli z posklejanych płuc.

– Pamiętasz? – spytał SI.

– Tak. – odparł Herod, kończąc peta na głębokim wdechu. – Teraz już pamiętam.

Z tyłu krzyczeli po hiszpańsku, że ma się, kurwa, natychmiast położyć. Rzucić broń oraz unieść ręce. Krzykliwy jazgot bez dźwięcznego "ha" pełen regulaminowo przyswojonych bzdur. Mężczyzna w czarnym kapeluszu połowicznie spełnił prośby stróżów prawa, odrzucając strzelbę. Natychmiast jednak na stolikowym drewnie pojawił się ciężki rewolwer oraz długi nóż. SI wzniósł przedmioty przed ciągle spokojne oblicze Knurojeba.

– To, bo jesteś zły. – Przyłożona do brzucha lufa wzięła na siebie większą część huku po wystrzale. Reszta utonęła we wstrzymującym oddechy szumie tłumu. Herod Knurojeb skrzywił twarz, lecz nawet nie jęknął. SI wstał, obszedł krzesło i przyłożył mu ostrze do szyi. – A to – szepnął. – To, bo i ja jestem.

Kiedy skończył ciąć, nadjeżdżały już kolejne radiowozy, wioząc ośmiu do dziesięciu ludzi z bronią. Rozerżnięta aż do kości szyja trzymała głowę Knurojeba na słowo honoru. Słońce grillowało wysoko nad miastem, niosąc ten upiorny rodzaj ciepła, kiedy znużony człowiek nie ma chęci nie tyle do życia, ile nawet do otwarcia oczu.

Chińskie lenistwo. Tak na to SI mawiał.

Mierzyli do niego w iście filmowym stylu, z hollywoodzkim rozmachem oraz z bardzo wielu różnych stron, co było na swój sposób trochę smutne. No bo przecież, gdyby to był film, pan Ersi dopilnowałby, by córka żyła i już nigdy nie wdepnęła w błoto.

– Nie róbcie tego, ofiary będą argentyńczykami. – SI stanął naprzeciw małej armii prawa oraz wszystkich grzmiących kijów Mar La Plata. – Bo… jesteście argentyńczykami, prawda?