Passus, czyli mowa o sepulkach

George doskonale zapamiętał owo marcowe popołudnie, kiedy to w dwa tysiące szóstym roku dowiedział się, że jego mentor i twórca ogólnoświatowych badań nad sepulkami, odszedł na zawsze do innego wymiaru. Stach zawsze myślał tylko o sobie, a o innych – tylko w sensie jak wyprowadzić otoczenie swoim intelektem na bezkres domysłów i spekulacji.

George był szczęśliwy, kiedy dostał się po chemii do jego laboratorium na stanowisko stażysty, ale bał się, że nie sprosta. Szybko jednak sumiennością, ale przede wszystkim zapałem do badań zyskał przychylność Stacha – tak właśnie mistrz życzył sobie, by się do niego zwracano – co zaowocowało awansem na laboranta.

Był rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty, George skończył właśnie trzydzieści lat. Urodziny spędził w towarzystwie laboratoryjnych szczurów. Zamiast zdmuchnąć świeczki, trzymał kurczowo pipetę. Klął pod nosem, bo co rusz nowy chemiczny wzór okazywał się porażką. Sepulki ukrywały się wytrwale w swojej molekularnej istocie, ale do czasu…

W trakcie żmudnych poszukiwań materiałów uzbierał około dwóch tysięcy próbek. Nie było łatwo. Krążył kilka lat po domach spokojnej starości, szpitalach i okolicznych szkołach. Po dekadzie był gotowy szukać łańcuchowego połączenia między miłością a śmiercią. Było to tak abstrakcyjne, jak wiara w to, że musi się udać. Po kilkanaście godzin dziennie snuł się po laboratorium w kosmicznym kombinezonie. Wiadomo, stacja międzyplanetarna wymagała tylko bakterii obecnych.

Wisieli mniej więcej pod Wenus od pięciu lat. To miejsce i izolacja miały sprzyjać skupieniu, i niczym niezmąconemu oddaniu się badaniom. Celem stało się wyodrębnienie z genomu ludzkiego wszystkich niszczycielskich cząsteczek, które nakazywały rodzić dla śmierci. Stach chciał odwrócić tę zależność, rodzić się dla wiecznego życia, oto istota poznawania. Ta właśnie idea zaszczepiona przez Stacha stała się sensem życia Georga.

 

**

 

Weronika często asystowała Georgowi, mimo to nie dostrzegał jej obecności. Jak jakaś mgławica przemieszczała się z rękami pełnymi menzurek z surowicą krwi. Była jak plazma, niezbędna, ale niedoceniana.

 

**

 

George był na siebie zły, bo od czasu do czasu zerkał na nią ukradkiem. Co prawda w srebrnym kombinezonie Weronika wyglądała jak kosmitka. W sumie to nie miało znaczenia, że wyglądała jak on. Kiedyś, bodajże dwa tygodnie temu, niechcący ujrzał ją w kapsule kąpielowej. Wokół odbijało się niebieskie światło, a blask był tak jasny, że przez chwilę musiał zmrużyć oczy. Wyglądała jak anioł, a może nawet nim była. Poczuł niewyobrażalne pożądanie. 

Od tamtej chwili miał problem z zasypianiem. Piękno jej kobiecego ciała stało się obsesją. Podglądając ją, po raz pierwszy poczuł się samcem alfa. Dotarło do niego, jak wiele traci wyzbywając się naturalnych instynktów na rzecz badań. Jak mógł być takim ślepcem, mając na wyciągnięcie ręki taką doskonałość?

Problemem był skrajny brak pewności siebie i chorobliwa wręcz nieśmiałość. Oczywistym stał się fakt, że tylko mężczyźni jego miary, czują ten niesamowity respekt przed inteligentną i piękną kobietą, która ma idealne proporcje. Przymknął oczy. Przez chwilę w myślach powtarzał wiersz napisany dla niej:

 

może to wiersz

a może nie

może to wiesz

a może nie

zielono widzę

w swoim śnie

 

może to sen

a może nie

jasno czy ciemno

któż to wie

bo chociaż płomień

świecy zgasł

widzę wyraźnie

twoją twarz*

 

Rozmarzył się. Rzadko pozwalał sobie na takie beztroskie chwile, tylko dla siebie.

Ocknął się, wściekły, jak cholera. Włożył kombinezon i rytmicznym krokiem ruszył do laboratorium. Nikogo nie było. Poczuł się komfortowo. Pomyślał o przeklętych sepulkach, nagle go olśniło.

A może to seksualność ma wpływ na ich żywotność? Może od tego trzeba było zacząć? Może Stach się mylił w kwestii nadanej co do oznaczenia początku i końca ludzkiej egzystencji, biorąc pod uwagę tylko miłość i śmierć? Przecież jest o wiele więcej…

A miłość? Jest kompatybilna z seksualnością. W końcu to miłość prowadzi do odkrywania nowych przestrzeni i doznań, kontynuacji, chęci trwania. Przekazywania genów! Potrzebuje doznań fizycznych sprawiających nieopisaną przyjemność, przeniesienie w jednej chwili dwóch ciał, jako jedność w inny stan. Błogość. Człowiek kochający z wzajemnością staje się szczęśliwy. Przez to, że jest wspierany staje się bardziej otwarty, twórczy…

Czy to się opłaca? Nie, lepiej bowiem rządzi się jednostkami zakompleksionymi, osamotnionymi, zastraszonymi. I każda firma farmaceutyczna się z tego cieszy.

 

**

 

W tej właśnie chwili usłyszał specyficzny szelest kombinezonu, to Weronika.

– Wiedziałam, że będziesz właśnie tutaj… – zagadnęła.

– Chciałem jeszcze raz przejrzeć zapiski co do łańcuchów śmierci i miłości, szukam kolejnych proporcji.

– Wiesz, zawsze wiedziałam, że jest w tobie coś ze Stacha. On cię zaraził myśleniem, ciągłym poszukiwaniem odpowiedzi, których nie ma i nie będzie. – Weronika uśmiechnęła się lekko. – Wtrącił cię w nieskończoność kombinacji, które dotyczą wiecznie zmiennych danych.

– Doprawdy? To, że poświęcam tyle lat na badania, nie oznacza, że nie mam własnych ambicji. To dla nich zrezygnowałem z najpiękniejszej planety, jaką jest Ziemia. I wiesz za czym tęsknię najbardziej? Za soczystą trawą. Chciałbym się po niej najzwyczajniej przejść. – George podniósł głos po raz pierwszy. Zrobiło mu się przykro, przecież nie taki miał zamiar.

Weronika znieruchomiała. W jej oczach pojawił się smutek. George poczuł się fatalnie.

– Przepraszam. Jestem już przemęczony i coraz bardziej sfrustrowany… – przyznał szczerze. – Nie chciałem być niemiły.

– Wiem. Najwyższy czas, bym coś wyznała. Posłuchaj i nie przerywaj mi, proszę. Może już nigdy nie zdobędę się na taką szczerość. Tak więc, mniej więcej od trzech lat, kiedy idziesz do kapsuły snu, zakradam się do laboratorium i podmieniam próbki. Kilka razy byłeś już tak blisko celu, a ja nie chcę stąd wracać do ludzi. Dobrze mi tu z tobą, w tym nieziemskim zawieszeniu… – mówiąc to Weronika patrzyła na swoje odbicie w laboratoryjnej szybie.

– Jesteś sabotażystką?! – wykrzyknął z niedowierzaniem. – Dlaczego mi to robisz?! Jakim prawem? – zapytał zrozpaczony.

– Bo mogę, bo pozwoliłeś mi na to… – szepnęła.

– Weroniko! Co to za bzdury?

– Co gorsze, ja istnieję tylko przy tobie, tylko ty mnie słyszysz i widzisz. Nikt poza tobą. Zawołaj Patryka, potwierdzi, że nikogo innego nie widzi, tyle że narazisz się na podejrzenia o szaleństwo. Właściwie stworzyłeś mnie w swojej podświadomości sepulka po sepulce. Istotę doskonałą, pod każdym względem. Jestem tylko projekcją pragnień, niczym więcej… Ale i wszystkim, czego potrzebowałeś, by nie czuć się samotnie. Zawsze byłam tylko cieniem? Prawda? Nigdy się do mnie przy innych nie odzywałeś. Bałeś się, że mogę zniknąć. – Weronika patrzyła na niego, a on zdał sobie sprawę, że słyszy mimo to, iż jej usta milczą.

Wybiegł jak szalony z laboratorium. Był rozgorączkowany i zlany potem. Jej słowa huczały mu w głowie ciągłym nieznośnym echem. Kiedy dotarł do swojego azylu, zerwał z siebie kombinezon i rozebrał się do naga. Skulił się na łóżku, dając upust emocjom. Płakał, tak jak robi to bezbronny mężczyzna. Myśli nawarstwiały się powodzią różnorodnych wątków.

“A więc to tak? On wiedział od początku, że sepulki to jestestwo, to przede wszystkim mózg, nieograniczone niczym narzędzie, do otwierania wszystkich drzwi. To korzystanie z wiedzy na własny użytek, by nie musieć od siebie uciekać! To szeroko pojmowane człowieczeństwo, w jednostce, które może zmienić losy Ziemi. Stąd Michał Anioł, Da Vinci, Rodin, Einstein, Mozart, Bach, Lem… Sepulki, to ludzka ciekawość dokopywania się do tego co było, zrozumienie tego co jest, i w końcu przewidywanie przyszłości…

To takie proste! A siedzę tu jak dureń i właśnie zmarnowałem pięć lat życia, pośród pytań, na które od dawna znałem odpowiedź!” – rozmyślał.

Nagle usłyszał ciche pukanie do drzwi.

– Kto tam?

– Weronika…

– Chcę być sam! – krzyknął.

George, odpoczął, wyspał się i pragnął spokoju. Rozesłał zespołowi badawczemu wiadomość, że prosi o całkowite uszanowanie izolacji na czas bliżej nieokreślony.

Na zastępcę swojego projektu wyznaczył Patryka, bowiem ufał mu bezgranicznie, a także doceniał jego otwarty umysł.

Zresztą niebawem skończy się kontrakt międzyplanetarny, tak więc znowu wrócą na Ziemię, za którą tęsknili. Młody fizyk jądrowy, powinien sobie doskonale poradzić przez te ostatnie trzy dni. Biorąc pod uwagę fakt, że na Wenus jeden dzień trwa przeszło dwieście czterdzieści trzy dni ziemskie, więc jeśli pokusić się o obliczenia, daje to około czterystu trzydziestu siedmiu tysięcy dni, które ośmioosobowa grupa badaczy poświęciła na badania niezwykle ulotnych w swojej materii sepulek. Przy okazji poznali inne pochodne materie kosmiczne, jak pćmy, czy murkwie.

 

**

 

George gubił się w domysłach. Zamknięty w odizolowanej kapsule, rozbijał na drobne molekuły kolejne materiały z próbek, chciał za wszelką cenę poradzić sobie z obsesją, która w nim narastała. Im bardziej pragnął znaleźć jednoznaczną odpowiedź o wpływie sepulek na ludzkie życie, tym bardziej się gubił, a różnorodne tropy nie dawały mu satysfakcji.

Natomiast udało mu się uporządkować sferę uczuciową, dotyczącą Weroniki. Niestety, była tylko najsubtelniejszą projekcją marzeń. Ich bliskość składała się przede wszystkim z jego żeńskich cech charakteru oraz wielu pierwiastków po matce. Ale też i wspomnień o szkolnej miłości – Weronika – doprawdy utkwiła mu mocno w podświadomości. Tak samo jak ją stworzył, tak unicestwił, nie wracając do niej w myślach.

„A więc jakie jest powiązanie miłości ze śmiercią? Hmm… Jak mam odpowiedzieć na to pytanie, kiedy tak naprawdę nigdy nie kochałem do szaleństwa? I nie umarłem. A nawet jeślibym kochał, to czy potrafię określić natężenie swojego uczucia, wobec uczucia choćby drugiego człowieka? I kolejnego? Jeśli zaś skorzystam z mediany, wyjdzie bzdura, a sepulki będą dla każdego w innym zagęszczeniu.

Więc jak ma się do tego śmierć? Czy chodzi o to, że można kochać do śmierci drugie ciało i umysł, by w pewnym momencie, po jego zgonie niematerialna postać stała się aurą. Stąd poczucie obecności? Przechowywanie w zmysłach zapachu, smaku, widoku, które przy najmniejszym bodźcu wywołuje gęsią skórkę na samo wspomnienie tej osoby? A sny? Sny ze zmarłymi, czy nie są innym wymiarem?” – George wciąż analizował sepulki nie tylko jako doskonały i uznany chemik, ale i zwyczajny człowiek, opierając się na swoim typowym życiu.

 

**

 

Szesnastego września dwa tysiące jedenastego roku wylądowali w bazie na planecie Ziemia. Goerge ostatni postawił stopę na Ziemi. Wychudł, był blady i nieobecny. Dla Instytutu Kosmologicznego Odkrywania Sepulek, całą załogę traktowano jak bohaterów, więc witano ich, co najmniej tak, jak zdobywców taśm z odgłosami innych niż człowiek bytów kosmicznych.

Po kilkudniowym wypoczynku naukowców i badaczy sepulek, Instytut zorganizował konferencję dla zachłannej, oczekującej nowych informacji prasy. George, był oczywiście gościem honorowym. Jednak nie robiło to na nim żadnego wrażenia. Kiedy podszedł do ustawionej na środku sceny mównicy, poczuł się jak w sądzie, jakby zaraz miała się zacząć rozprawa, rozliczenie czasu w proporcji do osiągnięć…

Przełknął ślinę, i zaczął:

– Witam wszystkich sympatyków badań międzyplanetarnych. Cieszę się, że czuję w końcu ziemię pod stopami… – uśmiechnął się – jeśli zaś oczekujecie ode mnie tylko odpowiedzi, co to są sepulki, to odpowiem krótko.

Sepulki to magnetyzm poznawania, przemieszczanie się w dotąd nieodkryte wymiary ludzkich możliwości. To siła wszechświata, niewyobrażalnej masy atomowej jaką tworzymy, jednocześnie będąc tylko wobec kosmosu nieistotnym pyłkiem, ale jest jeszcze coś… Ludzkie uczucia, emocje, talenty, nieustanne podążanie w stronę rozwoju technologii i wielu innych dziedzin wiedzy, jak psychologia, medycyna, powinny być niezbywalnym obowiązkiem każdej ludzkiej istoty, po to, by sepulki, mogły spokojnie się rozmnażać… Mózg potrzebuje ciągłych wyzwań; żeby się rozwijał prawidłowo, trzeba jak najczęściej z niego korzystać…

 

**

 

Po niesamowitym wykładzie podeszła do niego kobieta. Zmierzył ją wzrokiem i poczuł mrowienie.

– To ty Weroniko? – zapytał niepewnie.

– Wiem, postarzałam się…

– Skąd, jesteś piękna! – mówiąc to po raz pierwszy spontanicznie się do niej przytulił.

 

Podał jej dłoń. Od teraz byli już zawsze razem.

 

 

*autor wiersza: AS tytuł: ”zielonookiej”