Czołem! Tym razem dzielę się tekstem wydzielonym z mojego autorskiego świata, który będę się starał jakoś pokazywać (choć nie jest dla mnie proste wyodrębnianie pojedynczych, krótkich tekstów). Będę bardzo wdzięczny za przeczytanie i opinie co do wszystkiego :). Wielka chwała dla pnzrdiv.117 za solidną betę!
Pozdrawiam serdeczniutko!
W Darmness, przemysłowym mieście położonym gdzieś pomiędzy biedą a żałością, precyzyjniej zaś mówiąc na południu Królestwa Fonoboru, przeważnie brakowało niezwykłości. Powszedniość zadomowiła się tu do tego stopnia, że przeciętni mieszkańcy miasta, znędzniali i pozbawieni nadziei, zwykli przerabiać jego nazwę na „Darmno się starasz”. Powiedzenie to nie miało wielkiego sensu, ale, no właśnie… w Darmness niewiele miało sens.
Tym szybciej rozniosła się plotka o pięknym zielonym drzewku, które niespodziewanie wyrosło między dwiema, krzywo ułożonymi płytami chodnikowymi we wschodniej dzielnicy, nieopodal dwóch manufaktur narzędzi rolniczych.
Handlarka wątpliwej jakości słoniną mówiła, że wyrosło w jedną noc, w miejscu, gdzie poprzedniego dnia strażnicy miejscy skopali prawie na śmierć jakiegoś obdartego chłopaka.
Lokalny przemytnik odpowiadał, że ponoć to z wozu elfickiego kupca spadło magiczne ziarno.
Przemiła Damara, dorabiająca jako prostytutka twierdziła, że w nocy przez ulicę przemknął dobry mirtis[1], który chciał styranym mieszkańcom zapewnić kilka świeżych i pysznych owoców.
Dzieci ulicy, których wszędzie było pełno, krzyczały, że drzewko jest podziemną istotą, podróżującą za pomocą korzeni i czasami wynurzającą się na powierzchnię.
Wreszcie na wpół obłąkany Umar rozgłaszał, że drzewko jest darem Baera[2] dla ludu.
A były to wyłącznie najciekawsze z teorii. Dziadek Zavli i Emi wszystkie skwitował jednak krótko:
– Chała wała. – Nikt nie wiedział, co to znaczyło dokładnie, ale od dobrych czterdziestu lat mówił tak, gdy się z czymś nie zgadzał.
– Ale dziadku, Damara mówiła, że to mirtis. Prawdziwy mirtis, zielony! – przekonywała go kilkuletnia Emi, starsza z sióstr, które ów podejrzanie długo żyjący „dziadek” przyjął pod swoją opiekę, wiedziony Baer wie czym.
– Niechby i mirtis tam nasrał, nie wyrosłoby drzewo – mruknął i zakończył dyskusję.
Dziewczynki nie były jednak przekonane. Jako dzieci jeszcze nie wyzbyły się w pełni marzeń i nadziei, jak zrobił to dziadek, o którym mawiano, że przeżył w biedzie i głodzie na tyle długo, że nawet śmierci jest szkoda go zabierać.
Z braku lepszych zajęć Emi i Zavla udały się do dzielnicy wschodniej, aby zobaczyć drzewko. Znalezienie go nie było trudne, gdyż plotka szeroko rozniosła się po mieście i wielu pragnęło ujrzeć niezwykłe zjawisko.
Rzeczywiście, z chodnika coś wyrastało, lecz plotki o drzewku były nieco przesadzone – z ziemi wydobywał się raczej zalążek podobny do niewielkiego krzaczka. Miał zieloną, elastyczną łodygę i gałązki, kończące się listkami w kształcie odwróconych serc. Kilka niewielkich, zielonkawych pąków, wyglądało jak niedojrzałe owoce. Wokół roślinki stało wiele osób, jednak nikt nie odważył się podejść i jej dotknąć.
Dla dziewczynek widok był znacznie piękniejszy niż cokolwiek, co dotychczas widziały. Młode drzewko było świeże i zdrowe, a wydawało się… po prostu dobre.
– To na pewno magia – szepnęła Zavla.
– Głupia – odburknął jej jeden z gapiów. – Magia to nie jakieś tam zielsko. Zresztą, jutro przyjdą i je wytną – mruknął ponuro.
– Nie! Nie wolno im! – zaprotestowały niemal równocześnie dziewczynki, nie mogąc oderwać wzroku od roślinki.
– Dziś zadekretują, jutro wytną. To przeklęty Fonobor, dziecino. – Z przykrością w głosie powiedziała jakaś kobieta.
Administracja Królestwa słynęła na całym kontynencie ze swej sprawności i skuteczności, lecz przymioty te nie cieszyły specjalnie biedoty Darmness, która w urzędnikach i strażnikach widziała głównie wroga.
Oczarowane widokiem rośliny, Zavla i Emi wróciły do dziadka i o wszystkim mu opowiedziały. Ich entuzjazm jednak nie przekonał staruszka, który zachował nabytą przez lata nieufność do wszystkiego.
– Przez całe moje życie w Darmness nie wydarzyło się nic dobrego, to i teraz się nie wydarzy. Mówię wam – powiedział sucho.
Dziewczynki mocno zasmuciła opinia dziadka, jednak następnego dnia postanowiły znów odwiedzić drzewko. Tym razem na miejscu znajdowało się jeszcze więcej gapiów i szybko zorientowały się dlaczego. Roślina urosła na prawie dwa razy większą: jej łodyga pogrubiała i stała się solidniejsza, miała także kilka nowych gałązek i liści. Była teraz wysoka na prawie pół metra, a co najniezwyklejsze, jeszcze wczoraj niewielkie pąki dziś wyglądały na dojrzałe, pomarańczowe owoce wielkości piąstki jednej z dziewczynek. Widok tak bardzo podobał się Emi i Zavli, że nieświadomie podeszły bliżej, tak, że roślinka znajdowała się teraz na wyciągnięcie ręki.
– Lepiej nie dotykajcie – ostrzegł je jakiś głos.
– A tam, niech próbują, najwyżej jedna wykituje – rzucił ktoś inny.
– Przynajmniej dowiemy się, co to – zgodziła się kolejna osoba.
Potem już wszyscy zaczęli mówić naraz i kłócić się o to, co powinny zrobić dziewczynki. Ktoś komuś przyłożył, wszczęto dwie odrębne bijatyki, toteż uwaga wszystkich nie była już skupiona na Emi i Zalvi. One zresztą nie słuchały ani jednego z tych głosów, gdyż w pełni skupiały się na pięknym drzewku i jego wspaniałych owocach. Nigdy nie widziały tak wyrazistych, żywych kolorów. Pomarańczowe jagody aż się prosiły, by je zerwać i zjeść. Puste brzuchy dziewczynek zaburczały, przypominając, że nie dostały jedzenia od ponad dnia. Dziadek nie mógł im przecież zapewnić czegoś, czego sam nie miał.
Owoce wyglądały tak kusząco i pięknie, że dzieci gotowe były uwierzyć, że po zjedzeniu ich już na zawsze będą syte. Niektórzy twierdzili przecież, że to magia, a ona, w mniemaniu dziewczynek, musiała być czymś dobrym i niezwykłym.
W pewnym momencie zebrani rozstąpili się, przepuszczając zdyszanego mężczyznę.
– Straż idzie! – wysapał, a po tłumie przeniósł się pomruk niezadowolenia. Bitki i kłótnie się skończyły tak naturalnie jak się zaczęły, wobec pojawienia się wspólnego wroga. Nikt jednak nie chciał wchodzić temu nieprzyjacielowi w drogę, zatem wszyscy zaczęli się oddalać, woląc uniknąć kłopotu.
– Wytną je! – przestraszyła się Emi i popatrzyła na Zavlę. – Chcą je sobie zabrać i już nigdy go nie zobaczymy!
– Jeszcze zdążymy zerwać… – wyszeptała Zavla, rozglądając się. – Ale to niebezpie…
Nie skończyła, bowiem, gdy jej wzrok znów spoczął na siostrze, ta trzymała już w ręku pomarańczowy owoc.
– Nie wiem, Em – jęknęła Zavla. Tak bardzo chciała, aby wiara w magiczność rośliny okazała się prawdziwa. Mimo młodego wieku, zaczynała już przesiąkać wszechobecną beznadzieją i coś w niej krzyczało, że to może być jedyna szansa w życiu, aby doświadczyć piękna. Owoc w dłoni Emi wyglądał jak obietnica czegoś dobrego.
Stukot butów strażników dało się już dobrze słyszeć, a ich hełmy były widzialne ponad głowami tłumu, który rozstępował się coraz bardziej.
– To może być niebezpieczne, Em – powiedziała Zavla. Emi jednak nie patrzyła na nią, tylko na pomarańczową kulkę, którą trzymała.
– Wiem, Zav. Ale ja chcę – rzuciła poważnie i szybko włożyła cały owoc do ust. Rozgryzła i zaczęła intensywnie przeżuwać. Zavla przyglądała się temu z obawą, a po jej plecach przebiegł nieprzyjemny dreszcz strachu. Strażnicy byli coraz bliżej.
– Zbierajmy się. – Zavla chwyciła siostrę za rękę i pociągnęła w bok. Emi jednak zamiast pójść za nią, po prostu przewróciła się na ziemię, jak bezwładny posąg. Nawet nie asekurowała się rękami przed upadkiem.
– Emi! – krzyknęła Zavla, klękając przy siostrze, która leżała nieruchomo. Po prostu zamarła. Jej serce nie biło, nie oddychała. W jednej chwili wyparowało z niej życie.
– Emi! – powtórzyła z płaczem Zavla, wstrząsając ciałem siostry, mając nadzieję, że ta za chwilę obudzi się z odrętwienia. Nic takiego się jednak nie stało. Martwy wzrok Emi został już na zawsze wbity w próżnię.
Strażnicy przeszli obok, nawet nie rzucając im spojrzenia. Ot po prostu kolejne dziecko ulicy zmarło. Dzień jak co dzień.
Zavla płakała i przytulała ciałko swojej siostry, jakby to miało ją ożywić, nie przynosiło to jednak efektów. Na próżno szlochała i mamrotała niezrozumiale. Nikt nawet nie próbował jej pomóc.
W tym czasie strażnicy z użyciem łopatki wykopali drzewko, zapakowali do worka i odeszli, zostawiając smutny i rozgoryczony tłum. Dopiero wtedy ktoś poklepał Zavlę po ramieniu, ktoś rzucił do niej jakieś słowo, jeszcze ktoś śmiał się z głupoty Emi. Po jakimś czasie wszyscy się rozeszli, a dziewczynka jeszcze wiele godzin została sama z ciałem siostry, szeptem powtarzając tylko:
– To niesprawiedliwe. To niesprawiedliwe…
W następnych kilku dniach zmarł jeszcze jeden ze strażników oraz pomocnik alchemika na dworze Namiestnika, co wywołało niemałe poruszenie. Szczęśliwie po tygodniu do miasta przybył mirtisański wędrowiec, który rozpoznał roślinę i wyjaśnił, że jest to niebezpieczny, trujący chwast ze wschodnich lasów, którego owoce zdolne są spowodować natychmiastowy paraliż całego ciała. Zdaniem mirtisa, po przegotowaniu znakomicie nadają się one do leczenia chorób gardła, zaś skruszone i zaparzone liście sprzyjają zapadaniu w głęboki sen. Dlatego też kolejnej zimy Namiestnik, jego małżonka oraz dwie córki wyjątkowo się nie przeziębili, a każdego ranka wstawali rześcy i wyspani.
Dziadek zaś ze zgryzoty pogrążył się jeszcze bardziej w beznadziei i utrwalił w przekonaniu, że w Darmness takim jak on nie może przytrafić się nic dobrego. Siedział zziębnięty w swoim kącie ulicy i mamrotał pod nosem:
– Chała wała, naprawdę.
Natomiast Zavla coraz mniej różniła się w swych przekonaniach od dziadka.
[1] mirtisi – pierwsza rasa, która pojawiła się na kontynencie, długowieczna i doskonała, znana z wyjątkowej więzi z naturą. No ale wiadomo, że ludzie są lepsi. Tak przynajmniej ludzie mówią…
[2] Baer – „Pierwszy z Ludzi”, „Ojciec Ludzkości”, bóstwo opiekuńcze uznawane przez wszystkich ludzi, jak również podstawowe słowo służące do poparcia każdej wypowiedzi i argumentu, bo wtedy lepiej brzmi.
Smutna historia, ale czytało się dobrze.
…przymioty te nie cieszyły specjalnie biedoty Darmness, którzy w urzędnikach i strażnikach widzieli głównie wroga. → Piszesz o biedocie, któtra jest rodzaju żeńskiego, więc: …przymioty te nie cieszyły specjalnie biedoty Darmness, która w urzędnikach i strażnikach widziała głównie wroga.
…zachował nabytą przez lata nieufność do życia.
– Przez całe moje życie w Darmness… → Czy to celowe powtórzenie?
…zaparzone liście sprzyjają głębokiemu snu. → …zaparzone liście sprzyjają głębokiemu snowi.
Tu znajdziesz odmianę rzeczownika sen.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Hej Regulatorzy, bardzo miło, że wpadłaś!
Tu znajdziesz odmianę rzeczownika sen
Ale przypał, nie lubię takich błędów :)). To jest jedno z tych słów, gdzie moja intuicja wysiada i jak sobie czytam na głos to nie wyczuwam zgrzytu.
Cieszę się, że czytało się dobrze i oczywiście dziękuję za jak zawsze trafne poprawki (naniesione już).
Pozdrawiam serdecznie!
Hej :)
Bardzo ciekawie przedstawiasz beznadzieję mieszkańców Darmness i ich obojętność na tragiczny los Emi. Takie pomieszanie codzienności z niespodziewanym wydarzeniem wyszło nieźle to podkreśla. Narracja jest płynna i przyjemnie się czyta, nawet gdy sama treść jest dość przygnębiająca. Oczywiście, z niecierpliwością czekam na następne teksty z tego uniwersum :D
Pozdrawiam i klikam :)
Siema, beeeecki.
Jako ekspozycja, wprowadzenie, tekst dobrze działa na wyobraźnię – za to plus. Myślę, że dalsze części są równie ciekawe.
Pozdrawiam.
Witaj. :)
Ze spraw technicznych mam wątpliwości, co do (wyłącznie do przemyślenia):
W Darmness, przemysłowym mieście położonym, gdzieś pomiędzy biedą, a żałością, precyzyjniej zaś mówiąc, na południu Królestwa Fonoboru, przeważnie nie działo się nic niezwykłego. – zbędne przecinki: drugi i trzeci?
Powiedzenie to nie miało wielkiego sensu, ale (przecinek albo myślnik?)
no właśnie… w Darmness niewiele miało sens.
Nikt nie wiedział (przecinek?) co to znaczyło dokładnie, ale od dobrych czterdziestu lat mówił tak, gdy się z czymś nie zgadzał.
Z racji braku lepszych zajęć Emi i Zavla udały się do dzielnicy wschodniej, aby zobaczyć drzewko. Znalezienie go nie było trudne, gdyż plotka szeroko rozniosła się po mieście i wielu pragnęło zobaczyć niezwykłe zjawisko. – powtórzenie?
Rzeczywiście, z chodnika coś wyrastało, lecz plotki o drzewku były nieco przesadzone – z ziemi wyrastał raczej zalążek podobny do niewielkiego krzaczka – i tu?
Tym razem gapiów było jeszcze więcej i szybko zorientowały się dlaczego. Roślina była prawie dwa razy większa: jej łodyga pogrubiała i stała się solidniejsza, miała także kilka nowych gałązek i liści. Była teraz wysoka na prawie pół metra, a co najniezwyklejsze, jeszcze wczoraj niewielkie pąki dziś wyglądały na dojrzałe, pomarańczowe owoce wielkości piąstki jednej z dziewczynek. – i tu? – i tu?
Bitki i kłótnie się skończyły tak naturalnie jak się zaczęły, wobec pojawienia się wspólnego wroga. Nikt jednak nie chciał wchodzić temu nieprzyjacielowi w drogę, zatem wszyscy zaczęli się oddalać, woląc uniknąć kłopotu. – i tu?
– Emi! – krzyknęła Zavla, klękając przy siostrze, która leżała nieruchomo. Po prostu zamarła w bezruchu. – i tu?
Zavla płakała i przytulała ciałko swojej siostry, próbując ją ożywić, nie przynosiło to jednak efektów. Na próżno szlochała i mamrotała niezrozumiale. Nikt nawet nie próbował jej pomóc. 0 i tu?
W moim odczuciu to bardziej fragment niż osobny sort. :)
Na pewno wciągająca historia i ciekawi bohaterowie. Szkoda, że dziewczynka zmarła. :(
Pozdrawiam serdecznie. :)
Pecunia non olet
Beeeecki, a mnie jest miło, że mogłam się przydać. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Witaj Beeeecki,
Tekst dobrze się czyta, fabuła angażuje. Fajny świat posiadający podbudowę, mitologię, wierzenia itd. Podobało mi się pokazanie obojętności na tragedię, to zawsze chwyta za serce.
Co mi zgrzytało:
Jak dla mnie za dużo nazw własnych w tak krótkim tekście! Szczególnie wyjaśnianie przez odnośniki do mnie nie przemawia.
Fragmenty do przemyślenia:
W Darmness, przemysłowym mieście położonym, gdzieś pomiędzy biedą, a żałością, precyzyjniej zaś mówiąc, na południu Królestwa Fonoboru, przeważnie nie działo się nic niezwykłego.
W Darmness przeważnie nie działo się nic niezwykłego. Było to przemysłowe miasto położone, gdzieś pomiędzy biedą a żałością, precyzyjniej zaś mówiąc, na południu Królestwa Fonoboru.
Zmiana tylko długości zdań (i ten przecinek mi nie pasuje: 'biedą, a żałością'):
Dobra narracja powinna mieć zdania różnej długości, jest to szczególnie istotne gdy tekst jest zmieniany w audiobook.
„Rzeczywiście, z chodnika coś wyrastało, lecz plotki o drzewku były nieco przesadzone – z ziemi wyrastał raczej zalążek podobny do niewielkiego krzaczka.”
Powtórzenie: „wyrastało/wyrastał”.
Dzieci ulicy, których wszędzie było pełno, krzyczały, że drzewko jest podziemną istotą, która podróżuje za pomocą korzeni i czasami wynurza się na powierzchnię.”
Powtórzenie: „których” i „która” w jednym zdaniu.
„Nikt nie wiedział co to znaczyło dokładnie, ale od dobrych czterdziestu lat mówił tak, gdy się z czymś nie zgadzał.”
Brak przecinka przed: „co to znaczyło” ?
„Owoce wyglądały tak kusząco i pięknie, że dzieci gotowe były uwierzyć, że po zjedzeniu ich już na zawsze będą syte.”
Powtórzenie „że”.
Niemniej, zdaniem mirtisa, po przegotowaniu znakomicie nadają się one na leczenie chorób gardła, zaś skruszone i zaparzone liście sprzyjają głębokiemu snowi.
To poprawne gramatycznie ale brzmi źle, zobacz tę wersję:
Zdaniem mirtisa, po przegotowaniu znakomicie nadają się one do leczenia chorób gardła, zaś skruszone i zaparzone liście sprzyjają zapadaniu w głęboki sen.
Dziadek zaś ze zgryzoty pogrążył się jeszcze bardziej w beznadziei i utrwalił w przekonaniu, że w Darmness takim jak on nie może przytrafić się nic dobrego.
Powtórzenie „w”.
Nawet nie asekurowała się rękami przed upadkiem.
Jak dla mnie opis zbyt techniczny.
Mała skazówka: Kiedy ukończysz tekst i wszystko wydaje się dopięte na ostatni guzik: zmień czcionkę na taką z całkiem innej rodziny i przeczytaj na głos. Zobaczysz, że jeszcze znajdziesz coś co zgrzyta!
Przekazywanie informacji w tekście:
Wreszcie na wpół obłąkany Umar rozgłaszał, że drzewko jest darem Baera[2] dla ludu.
> Nie musimy znać jego imienia, jeśli nie pojawia się ponownie w tekście. To zaśmiecanie głowy czytelnika zbędnymi imionami. Powinniśmy mieć za to kontekst:
Wreszcie na wpół obłąkany starzec, mieszkający dwie przecznice od dziadka Emi (lub którego w ich dzielnicy wszyscy szanowali), rozgłaszał, że drzewko jest darem Baera[2] dla ludu.
Realizm:
Z tragedię Emi w większym stopniu odpowiada IMHO brak przezorności dziadka, a nie beznadziejność miejsca.
Sugerował bym napisanie dłuższego opowiadania, gdzie byłoby więcej świata!
Polecam ci fajne inspiracje, dla pełnokrwistego high fantasy ery rewolucji przemysłowej:
Brandon Sanderson, Ostatnie Imperium: druga trylogia, Stop prawa, etc.
Brian McClellan: Trylogia Magów Prochowych
Serdecznie pozdrawiam i życzę powodzenia!
Follow on! Till the gold is cold. Dancing out with the moonlit knight...
Prezentowanie fragmentów to niełatwe zadanie. Ciężko jest uniknąć odwołań do reszty tekstu, a jednocześnie nie można wszystkiego dodatkowo tłumaczyć.
Tobie się ta sztuka udała. Bez problemu wyobrażam sobie ten fragment jak część większej opowieści, ale jako samodzielna miniatura też z powodzeniem się broni.
Szanowni Wszyscy dotychczas się wypowiadający (wybaczcie zbiorczość na początek), bardzo mnie cieszą Wasze komentarze, są ciekawe i konstruktywne – dziękuję za pomoc :). Dzień mam WOŚPowo intensywny, zatem muszę takim jednym komentarzem odpisać:
pnzrdiv.117 – cokolwiek w tym tekście jest dobre, ma w sobie ogrom Twoich zasług, bo dałeś bardzo dobrą betę :). Cieszy mnie, że finalnie odbierasz tekst dobrze i bardzo dziękuję za klik.
Hesket – cieszę się, że choć trochę daję radę poruszyć wyobraźnię, dziękuję za odwiedziny!
bruce – bardzo miło, że wpadłaś. Celne strzały ku przecinkom i powtórzeniom, dziękuję. Zaaplikowałem je i tekst stanie się przyjemniejszy.
W moim odczuciu to bardziej fragment niż osobny sort. :)
Zavla faktycznie jest postacią, która jakąś historię w moim uniwersum ma, napisałem o niej inne opowiadanie, przy czym ociera się ono o powieść, bo jest relatywnie długie. Ale wydała mi się dobrą na początek i właściwie historia ta nie ma związku z jakimikolwiek wydarzeniami, które opisałem gdzieś indziej.
regulatorzy – gdyby kiedyś nadszedł dzień, w którym Twoje uwagi okazały się nieprzydatne (oczywiście, że takiego nie będzie) to będę wtedy wiedział, że świat skończył się dzień wcześniej :).
piotr_jbk – dziękuję za bardzo konstruktywny komentarz. Poprawki jak mogłem, naniosłem.
Jak dla mnie za dużo nazw własnych w tak krótkim tekście! Szczególnie wyjaśnianie przez odnośniki do mnie nie przemawia.
Rozumiem tą uwagę. Honor należy oddać pnzrdiv.117, który w becie mi o tym powiedział. Widziałem kiedyś podobny zabieg na portalu, dlatego postanowiłem zostawić w takiej formie i poddać ocenie. Dziękuję za weryfikację, rozważę to na przyszłe teksty.
Mała skazówka: Kiedy ukończysz tekst i wszystko wydaje się dopięte na ostatni guzik: zmień czcionkę na taką z całkiem innej rodziny i przeczytaj na głos. Zobaczysz, że jeszcze znajdziesz coś co zgrzyta!
Na głos sobie czytam, ale nie znałem zabiegu z czcionką – spróbuję następnym razem!
Sugerował bym napisanie dłuższego opowiadania, gdzie byłoby więcej świata!
Tak z pewnością się stanie, tutaj chciałem sam się przełamać, wrzucić krótki tekst ze świata, a wiadomo, że krótsze formy mają szerszy odbiór.
Polecam ci fajne inspiracji (…)
Dobre polecaje, bo Sandersona znam i to faktycznie pod względem światotwórstwa jest geniusz, zwłaszcza, że chłop stworzył tyle tych światów niezależnych od siebie. Akurat inspirację dla tego ponurego fragmentu uniwersum czerpałem od śp. Feliksa Kresa i jego Księgi Całości.
Natomiast paradoks zaprezentowanego fragmentu jest taki, że uniwersum nie jest właściwie z ery przemysłowej, raczej typowo średniowiecznej. Ale, z tego co dotychczas stworzyłem, uznałem ten wycinek za najlepszy dla takiej krótkiej formy, jaką tu chciałem dać. Na marginesie zresztą, w założeniu, problem z mizernością Darmness jest taki, że całe królestwo ma system dostosowany do gospodarki opartej na wolnych chłopach-rolnikach, a z przemysłem średnio sobie radzi.
Bardzo dziękuję za Twoje uwagi, na pewno je wykorzystam przy dalszym tworzeniu tekstów!
czeke – cieszy mnie, że Twoim zdaniem tekst broni się jako pojedynczy szort.
Wszystkich serdecznie pozdrawiam i bardzo dziękuję!
regulatorzy – gdyby kiedyś nadszedł dzień, w którym Twoje uwagi okazały się nieprzydatne (oczywiście, że takiego nie będzie) to będę wtedy wiedział, że świat skończył się dzień wcześniej :).
Beeeecki, Twoja wiara we mnie jest szalenie budująca. Bardzo dziękuję! :D
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Zavla faktycznie jest postacią, która jakąś historię w moim uniwersum ma, napisałem o niej inne opowiadanie, przy czym ociera się ono o powieść, bo jest relatywnie długie. Ale wydała mi się dobrą na początek i właściwie historia ta nie ma związku z jakimikolwiek wydarzeniami, które opisałem gdzieś indziej.
Przekonałeś mnie, to Twoja wizja, Ty jesteś Autorem i nie mam prawa za bardzo się tu mieszać; zatem klikam i pozdrawiam serdecznie, powodzenia. :)
Pecunia non olet
bruce, dziękuję Ci bardzo! Nie spodziewałem się, że mam taką siłę przekonywania :).
Pozdrawiam serdecznie!
Oj, masz. Jako Autor, zdecydowanie. 
Pozdrawiam, powodzenia. :)
Pecunia non olet
Dobre polecaje, bo Sandersona znam i to faktycznie pod względem światotwórstwa jest geniusz, zwłaszcza, że chłop stworzył tyle tych światów niezależnych od siebie. Akurat inspirację dla tego ponurego fragmentu uniwersum czerpałem od śp. Feliksa Kresa i jego Księgi Całości.
Natomiast paradoks zaprezentowanego fragmentu jest taki, że uniwersum nie jest właściwie z ery przemysłowej, raczej typowo średniowiecznej. Ale, z tego co dotychczas stworzyłem, uznałem ten wycinek za najlepszy dla takiej krótkiej formy, jaką tu chciałem dać. Na marginesie zresztą, w założeniu, problem z mizernością Darmness jest taki, że całe królestwo ma system dostosowany do gospodarki opartej na wolnych chłopach-rolnikach, a z przemysłem średnio sobie radzi.
Bardzo dziękuję za Twoje uwagi, na pewno je wykorzystam przy dalszym tworzeniu tekstów!
Feliks Kres to klasyka naszej fantasy i wielka szkoda, że już żaden tekst nie wyjdzie spod jego pióra :(
To oczywiście znakomita inspiracja! Sam czytałem i cenię.
Pozdrawiam i powodzenia!
Follow on! Till the gold is cold. Dancing out with the moonlit knight...
Smętna historia. Szkoda, że dziadek okazuje się mieć rację.
To musi być niewesołe miejsce, skoro chwast uchodzi tam za coś pięknego i dobrego.
Tak się zastanawiam, czym właściwie mirtisi różnią się od elfów.
Babska logika rządzi!
Czołem Finkalo, miło, że wpadłaś, dziękuję!
Tak się zastanawiam, czym właściwie mirtisi różnią się od elfów.
Znakomite pytanie, na które postaram się odpowiedzieć w jakimś innym opowiadaniu :). Rzecz ujmując najogólniej, elfy w fantasy i high fantasy obrosły już w tyle stereotypów, że potrzebowałem czegoś innego, w związku z czym elfy skierowałem w stronę nauki, czy nawet scjentyzmu, mirtisów bardziej w stronę natury. Ale, wolę pomysł bronić jakimś przyszłym opkiem, które mam nadzieję uda się przygotować :)
Pozdrawiam serdecznie (jak również za klika dziękuję)!
Szkoda, że opko wyszło tak pesymistycznie. Miałam jeszcze nadzieję, że to był tylko paraliż i dałoby się dziewczynkę ocalić. No trudno, zawsze wierzę w pozytywne zakończenia nawet smutnych historii.
Nova, dziękuję za przeczytanie i komentarz. Jeśli pojawiły się u Ciebie emocje, to mnie to oczywiście cieszy. Akurat tutaj bez bicia przyznać się mogę, że wcześniej wspomniana inspiracja F. Kresem jest, a u niego tej gorzkości życia było zawsze bardzo sporo. Inna sprawa, że na takim tle dobro wychodzi przeważnie jeszcze bardziej wzruszająco. Obiecuję do dobra dojść w kolejnych tekstach! Dzięki i pozdrawiam!
W Darmness przeważnie nie działo się nic niezwykłego.
3 x n w tym aliteracja.
Było to przemysłowe miasto położone, [przecinek zbędny] gdzieś pomiędzy biedą a żałością, precyzyjniej zaś mówiąc na południu Królestwa Fonoboru.
To zdanie dużo by zyskało na wywaleniu “Było”.
Powszedniość zadomowiła się tu do tego stopnia, że przeciętni mieszkańcy miasta, znędzniali i pozbawieni nadziei, zwykli przerabiać jego nazwę na „Darmno się starasz”. Powiedzenie to nie miało wielkiego sensu, ale, no właśnie… w Darmness niewiele miało sens.
Skoro było przemysłowe, to coś musiało tam działać?
Tym szybciej rozniosła się plotka o pięknym zielonym drzewku, które niespodziewanie wyrosło między dwiema, [przecinek raczej zbędny] krzywo ułożonymi płytami chodnikowymi we wschodniej dzielnicy, nieopodal dwóch manufaktur narzędzi rolniczych.
Handlarka słoniną wątpliwej jakości mówiła, że wyrosło w jedną noc, w miejscu, gdzie poprzedniego dnia strażnicy miejscy skopali prawie na śmierć jakiegoś obdartego chłopaka.
Intuicyjny byłby chyba szyk “wątpliwej jakości słoniną”.
Jednak sugeruję nie używać przypisów, jeno w narrację wplatać.
Jako dzieci jeszcze nie wyzbyły się w pełni marzeń i nadziei, jak dziadek, o którym mawiano, że tak zasuszył się w beznadziei, że nawet śmierci jest szkoda go zabierać.
Dość trudno wchodzące zdanie. Zamiast “jak” łatwiej byłoby chyba np. “jak zrobił to dziadek”.
Z tą beznadzieją jednak naruszasz zasadę “show, don’t tell”. Czemu tam było tak strasznie?
Z racji braku lepszych zajęć Emi i Zavla udały się do dzielnicy wschodniej, aby zobaczyć drzewko.
Sugeruję wywalić.
– Przynajmniej dowiemy się [tu bym dał przecinek] co to – zgodziła się kolejna osoba.
doszło do dwóch odrębnych bitek i zamieszanie odciągnęło uwagę od Emi i Zalvi.
3 x d plus “odrębne bitki” jakoś mi zgrzytają, i strona bierna też nie do końca mi tu pasuje.
Ponure, acz frapujące opowiadanie. Czytało mi się dobrze, choć jednak bardziej namacalna druga część bardziej wciąga, niż pierwsza.
facebook.com/tadzisiejszamlodziez
GreasySmooth, bardzo się cieszę, że wpadłeś.
Jestem pod wrażeniem Twoich uwag, bo to są bardzo dokładne i dotyczą trudnych kwestii, dlatego też są pomocne.
Co do dwóch pierwszych zdań – mam problem, aby je dobrze przerobić. Na ten moment wróciłem do wersji zbliżonej, do tej, która była na początku. Z pierwszymi zdaniami mam zresztą kłopoty, bo wiadomo, że powinny one brzmieć jak najlepiej.
Skoro było przemysłowe, to coś musiało tam działać?
Co do tego oraz uwagi “show don’t tell” to słuszne i miewam problem z obrazowością, dlatego dobrze, że zwracasz na to uwagę. Natomiast tutaj tekst chciałem uczynić krótkim, a że bohaterkami są małe dziewczynki z ulicy, nie wnikałem w opis społeczności miasta. Zapewne można by to zrobić krótko w jednym zdaniu, ale zależało mi na formule szorta.
Cieszy mnie, że czytało się dobrze, to podstawa, z której mogę pracować dalej nad warsztatem.
Dzięki i pozdrawiam!
Czyta się dobrze tego szorta, z jednym wyjątkiem – osobiście nie lubię przypisów, bo zmuszają mnie albo do przerwania czytania (co burzy mi skupienie i uwagę), albo do czytania dalej z obawą, że własnie straciłem jakąś ważną dla kontekstu informację. Tu niestety zrobiłem to pierwsze i zaburzyło mi to czytanie.
Jednak sam tekstu jest dobry. Smutna historia, język drugiej części tekstu pomagał lepiej wczuć się w postacie.
Technicznie potrafiło zgrzytać. No i ponownie te przypisy (wybacz, taka osobista obiekcja).
Jednak plusy przeważają nad minusami. Stąd ode mnie klik dla tego koncertu fajerwerków.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
NoWhereMan dzięki bardzo za wpadnięcie i rzeczową ocenę.
Przypisy zebrały już tyle krytyki, że nie odważę się ponownie :). Ale też dobrze wytłumaczyłeś dlaczego Ci nie pasują i w pełni to rozumiem.
Co do języka drugiej części, tutaj też oddać należy betującemu co jego – zwracał na to uwagę, za co jestem wdzięczny.
Dziękuję za klika i pozdrawiam serdecznie!
Dobrze sie czyta. Wysoka skala przygnębienia, do tego nieuchronność i niesprawiedliwość losu – moje ulubione tematy, które dręczą mnie na codzień, dlatego o nich chętnie czytam.
Mam jedną, ale to bardzo subiektywną uwagę. Wydaje mi się, że trzy ostatnie akapity zostawiają czytelnika ze zbyt dosłownym zakończeniem. Lubię otwarte zakończenia, które pozwalają mi samemu chwilę zastanowić się, jak wydarzenia wpłynęły na dalsze losy bohaterów. Pewnie sam zasugerowałbym coś, ale nie tak bezpośrednio (choć moje opowiadanie zostało właśnie za to skrytykowane, także być może to tylko moje dziwactwo).
Tak czy inaczej, gratuluję udanej publikacji!
ZygiSonar.com
Hej! Dzięki za odwiedziny. Cóż budowanie przygnębiającego klimatu nie uważam za swoją mocną stronę, także miło mi, że tutaj wyszło :).
Odnośnie zakończenia, zgadzam się z Tobą, że tak jest lepiej, ale nie każdy tekst się do tego nadaje. Z mojego doświadczenia, na otwarte zakończenia dużo lepsze są dłuższe teksty niż szorty portalowe, bo jednak czytelnik bardziej poznał świat i bohaterów, jego wyobraźnia została ukierunkowana na potencjalne warianty (albo i nie, prawo czytelnika, by wyobrażać sobie co chce). Natomiast w krótszych tekstach wyraźne zakończenie jest czasem potrzebne, by osiągnąć wydźwięk tekstu, który zakładamy.
Dziękuję za ciekawą opinię i pozdrawiam serdecznie!
Witam:) Mnie się podobało. Fajny pomysł z odnośnikami żeby się nie zastanawiać co oznaczają nazwy własne ;) Pozdrawiam
Czołem Jonaszu!
Bardzo dziękuję za opinię, jak widzisz temat odnośników jest kontrowersyjny, tym bardziej cieszę się, że zająłeś stanowisko i co więcej, na nowo otwiera ono rozważania o ich trafności :).
Pozdrawiam!
Przeczytałam jednym tchem, oczywiście bardzo wzruszył mnie los małej Emi. Trudno jest opisać beznadziejne miejsce, chłodne, jak i ludzie w nim skazani na biedę i pesymizm. Kiedy pojawiło się drzewko, odczułam powiew dobra, w które wierzę… Niestety, nie tym razem.
Masz lekkie pióro, świetna narracja. Podziwiam wyobraźnię.
Pozdrawiam serdecznie
"bądź dobrej myśli, bo po co być złej" Lem
GOCHAW
dzięki! Niezależnie od zabiegów językowych i stylistycznych, zawsze sprowadza się to do tego, żeby wywołać emocje u czytelnika, bardzo mnie cieszy, że się udało :). Czasami będą to wyłącznie smutek lub złość na niesprawiedliwy los.
A wyobraźni nie musisz podziwiać, twoja jest również znakomita, co już mówiłem – pomysły masz bardzo dobre!
Pozdrawiam!
