O tym, jak trudno znaleźć dobrego pracownika biura rachunkowego oraz dlaczego czasami lepiej unikać toalet publicznych

Mirek od dobrej godziny wpatrywał się beznamiętnie w drzwi do publicznej toalety, jakby nie mogąc podjąć decyzji, czy powinien wejść do środka. Z jednej strony czuł palącą potrzebę, która z każdą kolejną chwilą stawała się coraz bardziej nieznośna, z drugiej natomiast falę obrzydzenia przenikającą całe ciało.

Nagle mężczyzna poczuł, że czyjeś silne ręce zaciskają się wokół jego klatki piersiowej i unoszą go, niczym szmacianą zabawkę. Mirek został siłą wrzucony do środka i z głośnym uderzeniem wylądował na podłodze toalety. Gdy jako tako doszedł do siebie, aż przetarł oczy ze zdumienia, bo nad nim stała Hiszpańska Inkwizycja, a zupełnie się tego nie spodziewał.

Hiszpańska Inkwizycja była zażywną pięćdziesięciolatką, wyposażoną w potężnych rozmiarów biust, na którym opinał się (do granic możliwości) turkusowy kostium kąpielowy. Poza nim Hiszpańska miała na sobie wysokie, choć ciut rozchodzone szpilki i szarfę ze złotym napisem “Hiszpańska Inkwizycja 2025”.

– Pan artysta jakiś niezdecydowany – ryknęła ze śmiechem, podpierając się pod boki. – Wszyscy wy pedały, masoni i zboczeńcy! Szykuj się, będziesz reedukowany – dodała.

Mirek nie bardzo wiedział, do czego ma się szykować. Na wszelki wypadek wstał i zaczął się cofać w stronę drzwi, jednak biust skutecznie blokował drogę.

– Nie tak szybko, kochanieńki! Teraz dopiero zacznie się zabawa!

W pulchnej wypielęgnowanej dłoni, niczym z marzeń zaawansowanego wieku średniego, pojawiła się gruba różowa księga o intrygującym tytule: “Poradnik Hiszpańskiej Inkwizycji – wydanie X, poprawione”.

Tymczasem w Mrocznym, Ponurym Zamczysku (TM) główny Inkwizytor przechadzał się w tę, a czasem we w tę, monologując płaczliwie:

– Czym sobie na to zasłużyliśmy? My, inkwizytorzy, jesteśmy tylko pierwszymi w nowożytnej Europie prawnikami, ekspertami od procesów i prawa kanonicznego (chlip!), a przedstawia się nas jako potwory! Potworów?

Mały człowiek o podkrążonych oczach, siedzący na wygodnym krześle, słuchał tego wywodu z rosnącym znudzeniem, które miało być może coś wspólnego z faktem, że, choć żywy, był uwinięty ze szmacianego dywanika, a w dodatku nie cierpiał na zaawansowaną piromanię, tylko świetnie się dzięki niej bawił, wywołując niespodziewane reakcje egzotermiczne.

– Wasza Ekscelencjo… – wtrącił nieśmiało niski, łysawy mnich.

Szmaciany człowiek o podkrążonych oczach uśmiechnął się złowieszczo i położył dłoń na dźwigni detonatora.

– E… Eminencjo? – wystękał mnich, z niepokojeniem zerkając na dźwignię. – Bo ja przygotowałem plan poprawy wizerunku Hiszpańskiej Inkwizycji, o tutaj jest.

Pociągnął zardzewiały łańcuch, jednym końcem przykuty do jego nadgarstka, a drugim do opasłej teczki. Opasła teczka wtoczyła się ociężale na scenę, po czym z westchnieniem ulgi usiadła.

– Słucham. – Główny Inkwizytor przystanął obok wygodnego fotela i zmierzył teczkę spojrzeniem nieco wilgotnym, ale szybko obsychającym.

– Więc… tego… chodzi o ten nasz poradnik. Moglibyśmy przygotować nowe wydanie…

Drzwi do twierdzy Hiszpańskiej Inkwizycji otwarły się z hukiem i walnęły o ścianę. Zażywna pięćdziesięciolatka, wyposażona w potężnych rozmiarów biust (zwana Carmen) stała z Mirkiem pod pachą.

– Misja wykonana! – wrzasnęła od progu. – Oto heretyk, po którego mnie posłałeś, ekscelencjo.

Ekscelencja zamarł z rękoma na dźwigni detonatora, mnich wyglądał zza teczki, a Teczka wypluła z siebie kilka kartek, następnie, lekko zawstydzona, połknęła je, nim jeszcze upadły na ziemię.

– Przepraszam – pisnęła Carmen. – Lekko mnie poniosło.

– Nie szkodzi, córko, nie szkodzi – zapewnił Główny Inkwizytor. Wszystko było lepsze od sześćset sześćdziesiątej szóstej korekty "Poradnika". – Przynieście… miękkie poduszki!

Carmen wydała z siebie zduszone "ach"! Achy o różnej wysokości tonu wydali z siebie również mnich, szmaciany człowiek i teczka, lecz Mirek (który nie znał jeszcze metod Inkwizytora) oraz Niepokojenie (chytrze zakamuflowany za plecami szeregowego mnicha szpieg, według informacji naszego wywiadu pracujący dla Krainy Deszczowców) zmilczeli.

Główny Inkwizytor wyciągnął wielkie, cylindryczne bryle i powoli przeczytał poprzednie pięć zdań, a następnie regulamin konkursu.

– Cóż za zgroza, zabrakło “Hiszpańskiej Inkwizycji”!

– Na stos… rzuciliśmy… Tarniny los, na stos… – zaintonował chór mnichów.

– NA STOS! – dokończył głos z ciemnego kąta sceny.

– Jak pan artysta taki wyedukowany, to zastąpi Tarninę przy korektach “Poradnika” – obwieścił Inkwizytor.

– Ale zaraz – wtrącił Mirek, poczuwszy, że jednak powinien mieć w tej historii coś do powiedzenia. – Przecież mnich, a tym bardziej Główny Inkwizytor, metonimicznie implikują Inkwizycję! A poza tym mamy wygodny fotel i miękkie poduszki, i w ogóle!

– Dobrze gada! – poparła go teczka. – W tak pięknych okolicznościach architektury sakralnej Inkwizycja sama przychodzi na myśl!

– Dosyć tego – powiedział inkwizytor i złapał dźwignię detonatora. – Jeśli zaraz nie przestaniecie, to wysadzę wszystko w powietrze. To ja jestem bohaterem tej historii. I nie życzę sobie żadnych dyskusji między autorami. Od teraz wracamy do fabuły. Jestem bardzo ciekawy moich dalszych losów. No! Już! Sio! Zabierać się do pisania i nie kombinujcie, bo wiecie, co będzie!

– Nieprawda! – krzyknęła oburzona zażywna pięćdziesięciolatka zwana Wielką Inwizycją. – To ja jestem bohaterką! Proszę mi tu się nie wcinać! Teczka do ognia, Mirek na poduszki, niech pozna, co to tortury! A inkwizytor, jeśli myśli, że rządzi, to proszę do lochu i do roboty!

Inkwizytor zmrużył oczy. Carmen nie spuściła wzroku. Mierzyli się spojrzeniami. Dźwignia detonatora drgnęła. Mirek wskoczył za wygodne krzesło. Teczka za wygodne poduchy. Mały człowiek na usługach Hiszpańskiej Inkwizycji dał nura za teczkę. Nagle wszyscy spojrzeli na jednego z autorów i krzyknęli: TRZYMAJ SIĘ LIMITU ZDAŃ, PARTACZU!

– Wysadź sobie artystę – zaproponowała ugodowo Hiszpańska – a ja sobie wskoczę w coś wygodniejszego.

– Taki jakiś blady i nudny… jak roczna deklaracja – grymasił mały o podkrążonych oczach. – Lubię spektakularne eksplozje, miło skwierczące stosy i piętnowanie. Piętnowanie najbardziej!

Drzwi otworzyła Hiszpańska Inkwizycja. Było ich czterech, ale jeden w kapeluszu skrzata, mały jakiś i taki niewyspany, brudny, ledwo z piaskownicy wyjęty, uczeń chyba. Stanęli w równym rzędzie, ale źle to wyglądało, bo zbyt różnili się wzrostem, więc zaczęli przepychanki i ogólne próby idealnego ustawiania. W końcu wyrzucili małego przez okno i stanęli zadowoleni, jeden wyprostowany, a dwóch na ugiętych kolanach.

– Jesteś oskarżony o to – podjęli jednogłośnie – że nie podjąłeś decyzji z początku historii, tej dotyczącej – unieśli brwi, zdziwieni tekstem, który czytają – toalety.

– Yyy… – jęknął Mirek zza wygodnego krzesła. – To ja, może, ten, tego… gdzie tu jest gdanisko? Bo teraz to bym faktycznie…

– Korytarzem prosto i skręcić koło gargulca – machinalnie odpowiedział Główny Inkwizytor, nie patrząc na Mirka, ponieważ całą jego uwagę zaprzątało pytanie: kto tu jest właściwie Głównym Inkwizytorem, i czy aby nie on? Bo ten szmaciany osobnik o podkrążonych oczach coś się szarogęsił, jak na podwładnego.

Mirek wyszedł na korytarz i zobaczył kolejkę Hiszpańskich Inkwizycji. W różnych konfiguracjach. Minął pięciu karłów o zawziętych twarzach. Trzech transwestytów ubranych w różowe tuniki. Osiem kotów z małymi kapelusikami i w czerwonych uniformach, a dalej już się nie przyglądał, biegł do wyjścia, mijając kolejne Inkwizycje.

Tymczasem Główny Inkwizytor nadal rozważał swoje położenie, posługując się teorią supozycji, Carmen zaś niecierpliwie postukiwała pantoflem o kamienne płyty podłogi.

– Będziemy coś robić, czy nie? – zapytała retorycznie. Obrzuciła wzrokiem szmacianego, mnicha i teczkę (Niepokojenie trzymał się poza zasięgiem jej sokolego spojrzenia), ale żadne z nich nie wyglądało na gotowe do robienia czegokolwiek. Szmaciany tęsknie popatrywał to na detonator, to na teczkę, wyobrażając sobie, jak płonie. Mnich wydobył spod pulpitu perliczkę i głaskał ją po łebku.

Mirek wybiegł z twierdzy Hiszpańskich Inkwizycji. Spojrzał na zegarek, mógł jeszcze zdążyć. Zobaczył taksówkę. Wyciągnął rękę, na szczęście zatrzymała się, wszedł do środka i podał adres.

Niestety, okazało się, że w środku ukryła się Carmen. Prowadziła samochód odziana w peniuar w kolorze magenty, ściskając pod pachą truchło perliczki.

– Teraz się policzymy! – wrzasnęła.

– Heloiza! – krzyknął rozpaczliwie mnich i rzucił się na Carmen z obnażonym rapierem.

– Jak ja się tego nie spodziewałem! – zawołał Mirek i pięknym rzutem wyskoczył z samochodu, by zrobić klasyczny przewrót w przód na zupełnie anachronicznym asfalcie. Nie oglądał się. Sprintem pognał przed siebie.

Tymczasem Główny Inkwizytor wyczerpał teorię supozycji i nadal nie wiedział, kto tu właściwie rządzi, przeszedł więc do rozważań nad drabinką bytów. Myśląc intensywnie, ani zauważył, jak szmaciany i Niepokojenie szepczą coś za jego plecami.

Inkwizytor w zamyśleniu nie zwrócił uwagi, że nieświadomie naciska dźwignię detonatora. Carmen zobaczyła w lusterku, jak twierdza Hiszpańskiej Inkwizycji wylatuje w powietrze, ale nie zauważyła dostojnego łosia, zderzenie z którym było nieuniknione. Mirek dotarł do centrum, wjechał na czwarte piętro wieżowca i wszedł do biura rachunkowego.

– Przekroczyłeś przerwę o trzy godziny! A dwie godziny i czterdzieści pięć minut temu mówiłeś, że idziesz tylko do toalety! – wrzeszczał kierownik biura.

– A uwierzy pan, gdy powiem, że… – zaczął Mirek.

– Co niby, może Hiszpańska Inkwizycja cię dorwała?

– Tak! Skąd pan wiedział?

– Stąd, że wylatujesz z roboty!

Lecz w tym momencie stało się coś nieoczekiwanego. Stojący na biurku komputer, dotąd zupełnie niewinny, jeśli pominąć to, co wyczyniał Windows 10, eksplodował w chmurę różowej mgły. Mirek i kierownik zanieśli się kaszlem. Pełnymi łez, piekącymi oczami wpatrywali się w mgłę, z której wyskoczył Główny Inkwizytor!

– Ha! – zawołał. – Mnie na pewno się nie spodziewaliście!

Mirek pierwszy przestał kaszleć i wyszeptał:

– Wiedziałem, że tak będzie.

Kierownik zamrugał, uśmiechnął się elegancko i wyprostował.

– Spadł mi pan z nieba… znaczy, jak z różowej chmury! Mam właśnie jedno wolne stanowisko, może pana zatrudnię, bo słyszałem, że Hiszpańska Inkwizycja słynie ze skuteczności, czy nie tak?

*

– To nie do wiary – westchnął kierownik. – Zatrudnienie Hiszpańskiej Inkwizycji w biurze rachunkowym okazało się strzałem w dziesiątkę. Wielki inkwizytor robi rozliczenia roczne, mały piroman obsługuje płatnika, Carmen pokochała raporty statystyczne.