Żaba II: Zemsta nietoperza

Ka­płan chrząk­nął i splu­nął na ka­mien­ną po­sadz­kę. Za­chod­nia ka­pli­ca świą­ty­ni była tak mrocz­na, że i tak nikt tego nie za­uwa­ży. A jeśli nawet, to im wię­cej sprzą­ta­nia, tym czę­ściej bę­dzie oglą­dać po­wab­ną sie­dem­na­sto­let­nią po­moc­ni­cę.

– Es­ter­gi kwa­num, inmo esme­ren, askai urde­nas… – wy­du­kał, przy­su­wa­jąc kar­tecz­kę z fo­ne­tycz­nym za­pi­sem bli­żej świe­cy.

– Askei urden – roz­brzmiał głos za jego ple­ca­mi. Ka­płan od­wró­cił się.

– Dusza Te­weń­czy­ka opusz­cza ciało raz, nie w spo­sób cią­gły… – wy­ja­śnił męż­czy­zna, któ­re­mu udało się bez­sze­lest­nie wśli­zgnąć do ka­pli­cy – …chyba że ten, kto po­zba­wia życia, chce prze­dłu­żyć ten pro­ces.

– Przy­sze­dłeś, bym god­nie po­że­gnał two­ich kom­pa­nów?

– Tak ka­le­cząc te­weń­ski? Nie, mam ło­pa­tę.

– Jeśli chcesz się po­mo­dlić, usunę się, byś miał spo­kój myśli…

– Przy­sze­dłem zło­żyć ofia­rę.

– Ofia­rę? Oczy­wi­ście… Nie widzę jed­nak, z czego.

– A ja widzę.

Ka­płan zlu­stro­wał nie­zna­jo­me­go. Był śred­nie­go wzro­stu, łysy, z wy­dat­nym, pła­skim nosem i nie­pro­por­cjo­nal­nie sze­ro­ką dolną szczę­ką. Jedną rękę miał od­wie­dzio­ną za plecy, zza któ­rych wy­sta­wał drew­nia­ny trzo­nek. Ka­płan za­nie­po­ko­ił się. Czyż­by słowa przy­by­sza o ło­pa­cie miały inny sens, niż po­cząt­ko­wo my­ślał?

– Jeśli cię czymś ura­zi­łem, panie… – za­czął ka­płan. Resz­ta wy­po­wie­dzi uto­nę­ła w bul­go­ta­niu krwi wy­pły­wa­ją­cej z ust.

Męż­czy­zna wy­cią­gnął szty­let z gar­dła ka­pła­na rów­nie szyb­ko, jak go wbił. Kiedy już ciało osu­nę­ło się na pod­ło­gę, przy­dep­tał głowę butem.

– Ty? Nie, twój bóg, swoją opie­sza­ło­ścią.

Słowa od­bi­ły się echem od murów ka­pli­cy. Nie­ru­cho­mo cze­kał, aż coś się wy­da­rzy. Po­czuł ukłu­cie w kost­kę. Za­klął. Nie dość, że brud­no, to jesz­cze za­pchlo­ne… Kiedy się­gał do no­gaw­ki, by się po­dra­pać, za­uwa­żył rój mró­wek, bie­ga­ją­cych wokół głowy ka­pła­na. Ich ruch za­dzi­wił go re­gu­lar­no­ścią – usta­wia­ły się w pro­sto­kąt­ne ko­lum­ny, ni­czym woj­sko ocze­ku­ją­ce na roz­kaz. Część owa­dów ufor­mo­wa­ła ramkę, we­wnątrz któ­rej za­czę­ły po­ja­wiać się li­te­ry. Męż­czy­zna wziął świe­cę i przy­bli­żył ją do roju.

JAK ŚMIESZ?

– Jaki pan, taki kram! Śmiem, bo je­steś tak słaby, że po­zwo­li­łeś umknąć śmier­tel­ni­kom!

?

PRZYJ­DĘ PO CIE­BIE

– Zrób to cho­ciaż po­rząd­nie. Nie wiesz, o co cho­dzi? Napad na trans­port, w Lesz­czy­no­wym Jarze. Wiesz­cze Oczy wi­dział, jak cię­ci­wa łuku roz­ci­na gar­dło Go­ceń­czy­ka. Prze­ka­zał wizję Wiesz­czym Ustom. Dzi­siaj tro­pi­ciel zna­lazł czte­ry ślady, nie trzy. Ja­kimś cudem trup wstał i sobie po­szedł.

WIE­RZYSZ WIESZ­CZYM USTOM?

– Nie pró­buj się wy­kpić. Przy­sną­łeś, a ja mam po­pra­wiać?

NIE SPO­UFA­LAJ SIĘ

Ćwie­ki i że­la­zne łuski, przy­szy­te do skó­rza­ne­go ka­fta­na, w który odzia­ny był przy­bysz, po­kry­ły się szro­nem. Po chwi­li cien­ka war­stwa lodu wpeł­zła rów­nież na jego twarz.

– Mam… ci… przy­po­mnieć? Ve­re­ike, Tal… – wy­stę­kał męż­czy­zna, do­pó­ki jesz­cze mógł po­ru­szać mię­śnia­mi. Po ostat­nich sło­wach lód bły­ska­wicz­nie od­pa­ro­wał.

– Oni też ci umknę­li. Lu­dzie zwró­cą się ku innym bogom.

Mrów­ki bie­ga­ły bez­ład­nie, aż w końcu uło­ży­ły się w ko­lej­ny napis.

CO PRO­PO­NU­JESZ?

– Cóż, można po­wie­dzieć, że je­stem twoim sta­łym do­staw­cą. Ro­zu­miem, że masz inne spra­wy na gło­wie… czy dzi­siaj pod Przy­sta­nią Mgieł nie do­szło do bitwy?

JESZ­CZE TRWA

– No wła­śnie, a słoń­ce zaraz za­cho­dzi. Ma­sa­kra, praw­da? Całą noc będą konać. Wra­ca­jąc do tej drob­nej spra­wy… jeśli udzie­lisz bo­skiej po­mo­cy, zro­bię to szyb­ko, lecz bo­le­śnie. Przy­śle­my też ze stolicy no­we­go ka­pła­na. Mówi płyn­nie po go­ceń­sku i te­weń­sku.

ZGODA

Spod su­fi­tu sfru­nął nie­to­perz. Wcze­pił się pa­zur­ka­mi w kra­wędź na­ra­mien­ni­ka męż­czy­zny. Po­pi­ski­wał cicho, a oczka błysz­cza­ły jak pa­cior­ki.

– To tyle? Spo­dzie­wa­łem się cze­goś in­ne­go… On się w coś zmie­nia? Po­więk­sza? Wy­sy­sa krew? – Męż­czy­zna na wszel­ki wy­pa­dek pod­niósł skó­rza­ny koł­nierz.

NIE

TO NIE­TO­PERZ

NIE WIDAĆ?

Mrów­ki ro­ze­szły się. Nie­to­perz przy­lgnął do szyi męż­czy­zny, wydał błogi pisk i usnął. Łysy po­krę­cił głową i splu­nął. W wej­ściu do ka­pli­cy minął dziew­czy­nę ubra­ną w far­tuch.

– Masz, przy­da ci się! – Wrę­czył jej ło­pa­tę. Zanim od­szedł, otak­so­wał jej fi­gu­rę.

– Jest dla cie­bie lep­sza ro­bo­ta, w ko­sza­rach.

* * *

Sta­li­śmy przed wy­lo­tem ja­ski­ni, zwień­czo­nym spę­ka­nym łu­kiem skal­nym.

– To tu! – ob­wie­ści­łem z dumą.

Ortek uśmiech­nął się pro­mien­nie. Kiedy się cie­szył, każdy mię­sień jego po­tęż­ne­go ciała zda­wał się pęcz­nieć jesz­cze bar­dziej.

– Jest woda dla żabki! – Wska­zał kro­ple, ska­pu­ją­ce ze skle­pie­nia do błot­ni­ste­go ba­jor­ka.

Beht, wuj Or­te­ka, po­ki­wał głową.

– Dużo ka­mie­ni. Po­trze­ba dwóch dni, żeby to od­gru­zo­wać! – Za­tarł ręce z wy­raź­nym za­do­wo­le­niem. – A tutaj, na progu, zrobi się grząd­kę na rzod­kiew i bru­kiew, rześ­ko dmu­cha ze środ­ka i słoń­ce też za­glą­da…

– Skąd weź­miesz rzod­kiew­ki?

– Zaraz przy­nio­sę kieł­ki z juków, tylko mi ich potem nie za­depcz­cie!

– Już ro­zu­miem, dla­cze­go twój koń ledwo zipie. Nie za dużo za­ła­do­wa­łeś?

Irtil nic nie mó­wi­ła. Spo­glą­da­ła na prze­mian to na wnę­trze ja­ski­ni, to na moją twarz.

– I… jak ci się po­do­ba?

– Edan, tu są pa­ją­ki. – Wska­za­ła oka­za­łe dra­pe­rie pa­ję­czyn, po­kry­wa­ją­ce więk­szość ścian.

– To nie bę­dzie much.

– Są też nie­to­pe­rze! – Po­ka­za­ła pal­cem skle­pie­nie.

– Nie są groź­ne.

Irtil de­mon­stra­cyj­nie ujęła w dłoń pu­kiel gę­stych, kasz­ta­no­wych wło­sów, się­ga­ją­cych aż do pier­si.

– O wplą­ty­wa­niu we włosy mówi się, żeby dzie­ci się po nocy nie włó­czy­ły.

– Co in­ne­go o nich mówić, a co in­ne­go z nimi spać!

– Nie mo­gli­śmy zo­stać w do­li­nie. Ponoć wy­sła­li Ezen­he­la. Nie warto ry­zy­ko­wać spo­tka­nia z nim.

– A ty go spo­tka­łeś?

– Nie, i dla­te­go żyję. Ale sły­sza­łem…

– Nie mogę się opie­ko­wać młod­szą sio­strą, bo coś sły­sza­łeś?

– Je­ste­śmy tu, że­by­ście byli bez­piecz­ni.

– By­li­by­śmy, gdyby nie napad, który wy­my­śli­łeś!

– Irtil, chcia­łaś być ze mną, ale móc się wi­dy­wać z ro­dzi­ną. Więc masz tutaj brata, wuja i mnie. Który za­ką­tek ja­ski­ni wy­bie­rasz?

Nie­to­perz pi­snął i prze­le­ciał nam nad gło­wa­mi. Irtil za­kry­ła włosy dłoń­mi, a potem tup­nę­ła.

– Ten naj­da­lej od cie­bie!

* * *

Zdy­sza­ny Go­ceń­czyk skło­nił się i za­czął zda­wać ra­port.

– Do­wód­co, trop pro­wa­dzi do Spor­nych Łąk. Potem szli wzdłuż po­to­ku, aż do wia­tro­ło­mów. Wyżej strasz­na gę­stwi­na, zie­mia zryta przez zwie­rzy­nę. Trop się urwał. Miej­sco­wi mówią, że tam srogi niedź­wiedź miesz­ka, a że zmrok za­pa­dał, bałem się za­cho­dzić.

– Trop… się urwał? – Łysy męż­czy­zna pod­niósł brew.

– No… nie mo­głem go zna­leźć. Jak słoń­ce wzej­dzie, wrócę tam i…

Ezen­hel prze­szedł na te­weń­ski.

– Urwał się… Hark, co o tym my­ślisz?

– Co? – Żoł­dak odzia­ny w skórę dzika, ogry­za­ją­cy wła­śnie udziec, ro­zej­rzał się wo­ko­ło, jakby prze­nie­sie­nie uwagi spra­wia­ło mu wy­raź­ną trud­ność. – No, trop nie może się urwać, chyba że w wo­dzie.

– Pokaż mu, co może się urwać.

Męż­czy­zna zbli­żył się do zwia­dow­cy. Jedną ręką uniósł go za gar­dło. Stopy Go­ceń­czy­ka za­dyn­da­ły nad zie­mią. Sie­dzą­cy przy ogni­sku usły­sze­li naj­pierw chrup­nię­cie karku, potem chrzęst miaż­dżo­nych tka­nek, a na końcu dar­cie skóry.

– Hark, nie o to cho­dzi­ło. Zwia­dow­ca da sobie radę bez dłoni, od biedy bez jed­ne­go ucha, ale bez głowy jest mało uży­tecz­ny. Choć, muszę przy­znać, resz­ta ma teraz od­po­wied­nią mo­ty­wa­cję! – Do­wód­ca spoj­rzał na blade twa­rze pod­ko­mend­nych.

– Nie­to­perz się obu­dził – zwró­cił uwagę Hark, uważ­nie przy­glą­da­jąc się zwie­rząt­ku. To wy­szcze­rzy­ło na niego ząbki i syk­nę­ło.

– A, ten dar­mo­zjad… Bo­go­wie scho­dzą na psy, skoro do­sta­łem coś ta­kie­go.

Nie­to­perz po­li­zał Ezen­he­la w po­li­czek, roz­pro­sto­wał skrzy­dła i po­szy­bo­wał w ciem­ność.

* * *

Niedź­wiedź po raz ko­lej­ny prze­tur­lał się na le­go­wi­sku. Pró­bo­wał zna­leźć po­zy­cję, w któ­rej świe­że rany nie spra­wia­ły­by bólu. Był rów­nie głod­ny, co roz­złosz­czo­ny. Naj­pierw gonił jed­ne­go z ry­wa­li aż na po­kry­ty ko­so­drze­wi­ną grzbiet. Potem wiatr przy­niósł woń dru­gie­go samca i mu­siał wró­cić w do­li­nę. Tam­ten, za­miast wal­czyć ho­no­ro­wo, zbiegł po zbo­czu i wy­ko­rzy­stał impet ude­rze­nia, by go prze­wró­cić. Zanim zmu­sił prze­ciw­ni­ka do od­wro­tu, otrzy­mał kilka razów pa­zu­ra­mi.

Po tej stro­nie gór nie było po­tęż­niej­sze­go niedź­wie­dzia niż on. Matka wy­mru­cza­ła, że jego siła jest na­gro­dą od Bo­gi­ni Łowów. Niedź­wie­dzi­ca czę­sto uży­cza­ła swego ciała, by bo­gi­ni mogła w nim zstę­po­wać na świat. Ta po­zo­sta­wi­ła w cię­żar­nej sa­mi­cy rów­nież okruch swo­jej świa­do­mo­ści. W mło­do­ści to spryt, a nie siła po­zwo­lił niedź­wie­dzio­wi zająć ol­brzy­mie te­ry­to­rium i spło­dzić na­stęp­ców. Teraz świa­do­mość sta­wa­ła się jego prze­kleń­stwem. Matka ode­szła, a sio­strę za­bi­li lu­dzie. Pry­mi­tyw­ne roz­mo­wy z sa­mi­ca­mi lub po­gróż­ki ry­wa­li nu­ży­ły go. Myśli cią­ży­ły mu, za­miast po­ma­gać, spryt zmie­nił się w me­lan­cho­lię. Ma­rzył o po­wro­cie bo­gi­ni, lecz ta zda­wa­ła się ob­ser­wo­wać świat z bar­dzo da­le­ka.

Usły­szał pisk. Nie­to­pe­rze były mile wi­dzia­ny­mi go­ść­mi. Ostrze­ga­ły przed za­gro­że­niem, zwłasz­cza ze stro­ny my­śli­wych i psów. Ten nie­to­perz, za­miast szu­kać miej­sca do od­po­czyn­ku, za­czął krą­żyć nad jego łbem. Zanim boska cząst­ka zdą­ży­ła wy­czuć obec­ność in­ne­go boga, nie­to­perz wy­lą­do­wał na pysku niedź­wie­dzia, a na­stęp­nie wbił ostre ząbki pro­sto w nos.

Niedź­wiedź ryk­nął. Wstał, po­trzą­sa­jąc łbem. Zło­śli­wy nie­to­perz dyn­dał teraz u wy­lo­tu pie­cza­ry, za­cze­pio­ny pa­zu­ra­mi o ko­rzeń. Niedź­wiedź za­mach­nął się na niego łapą. Za­miast uciec, nie­to­perz po­no­wił atak. Za­sło­nił ło­po­czą­cy­mi skrzy­dła­mi śle­pia niedź­wie­dzia, po czym uką­sił go w ucho.

Tego było już za wiele. Niedź­wiedź walił teraz na oślep ła­pa­mi, opę­dza­jąc się od prze­śla­dow­cy. Ten w końcu wy­le­ciał z le­go­wi­ska, ale usiadł na naj­bliż­szym pniu. Za­czął pisz­czeć tak prze­raź­li­wie, że pysk niedź­wie­dzia sam się zmarsz­czył i ob­na­żył kły. Dra­pież­nik wy­biegł z pie­cza­ry.

* * *

– Edan, co tak ha­ła­su­je? – spy­ta­ła Irtil z dru­gie­go końca ja­ski­ni. Zsu­ną­łem z głowy koc i pró­bo­wa­łem wsłu­chać się w od­gło­sy do­bie­ga­ją­ce z lasu.

– Zwie­rzę­ta, coś muszą jeść… śpij… – mruk­ną­łem i na­cią­gną­łem koc. Usły­sza­łem czła­pa­nie, tym razem do­cho­dzą­ce z wnę­trza ja­ski­ni, potem mla­śnię­cie błota i skrzek żaby.

– Co się dzie­je? – Ortek wstał z po­sła­nia. – Żabka pła­cze!

– Nic, wdep­nę­łam w ba­jo­ro! – syk­nę­ła Irtil. Po chwi­li po­czu­łem szarp­nię­cie za kra­wędź koca, a wkrót­ce wy­lą­do­wa­ły pod nim zimne i ubło­co­ne stopy. Irtil przy­tu­li­ła się do moich ple­ców. Sły­sza­łem nie­spo­koj­ny od­dech i czu­łem go na szyi.

– Co to za ryki?

– Pew­nie jeleń.

– Je­le­nie ryczą je­sie­nią.

– Może ten ma ocho­tę już teraz? – Od­wró­ci­łem się w jej stro­nę i ob­ją­łem w talii. Po­ca­ło­wa­łem w usta. Ocze­ki­wa­łem nie­biań­skiej roz­ko­szy, ale w za­mian do­sta­łem tylko przy­ja­ciel­skie cmok­nię­cie.

– Boję się. Przy­tul mnie.

Przez chwi­lę le­że­li­śmy nie­ru­cho­mo, wsłu­cha­ni w swoje od­de­chy, po­stę­ki­wa­nia Behta i chra­pa­nie Or­te­ka, który za­snął rów­nie szyb­ko, jak się obu­dził. W końcu ciało Irtil się roz­luź­ni­ło. Po­czu­łem, jak roz­pi­na guzik ko­szu­li, a potem ca­łu­je mnie w pierś. Roz­pię­ła ko­lej­ne dwa gu­zi­ki, sku­pia­jąc uwagę na pępku. Jej dłoń wę­dro­wa­ła już niżej…

– Irtil…

– Ciii, uwiel­biam, jak tak drżysz… – szep­nę­ła.

– Irtil, to jest głos niedź­wie­dzia! Do licha!

Po­de­rwa­łem się z po­sła­nia.

– Irtil, zmy­kaj w głąb ja­ski­ni. Beht, po­bud­ka. Ortek, wsta­waj! Ortek!

Mu­sia­łem pod­biec do niego, spał jak ka­mień. Mla­snę­ło błoto, ode­zwa­ła się żaba. Ortek wstał bły­ska­wicz­nie.

– Beht, po­chod­nia, przy­go­tuj broń. Ortek, weź coś do łapy, co­kol­wiek. Trzy­masz za tępy ko­niec, ude­rzasz ostrym, jasne?

Po­dej­mo­wa­nie wy­bo­rów nie było do­me­ną brata Irtil. Beht wy­ka­zał się przy­tom­no­ścią i wrę­czył mu młot ko­wal­ski.

– Ale miało mieć ostry ko­niec… – za­pro­te­sto­wał Ortek.

– Nie­waż­ne, po pro­stu wa­lisz, młot to młot. Beht, skąd się tu wziął?

– A po co ko­wa­lo­wi dwa?

– Wpro­wa­dzę konie do środ­ka! – krzyk­ną­łem i wy­bie­głem przed ja­ski­nię. Zwie­rzę­ta nie­spo­koj­nie prze­stę­po­wa­ły z nogi na nogę, strzy­gąc usza­mi. Za­cią­gną­łem je do wnę­trza, pró­bu­jąc jed­no­cze­śnie doj­rzeć co­kol­wiek w gę­stwi­nie lasu po­ra­sta­ją­ce­go zbo­cze góry. Kil­ka­dzie­siąt stóp niżej za­ko­ły­sa­ły się czub­ki krza­ków.

Nad gło­wa­mi prze­le­ciał nam nie­to­perz. Irtil wrza­snę­ła. Konie za­rża­ły. Żaba ska­ka­ła w po­pło­chu po ja­ski­ni, aż w końcu za­nur­ko­wa­ła w ka­łu­ży. Ortek tak się tym prze­jął, że omal co nie od­sta­wił młota na stopę Behta. Za­miast sta­wić czoło szar­żu­ją­cej be­stii, przy­kląkł przy ba­jor­ku.

– Ortek, niedź­wiedź idzie po żabę! – wrza­sną­łem w tej samej chwi­li, w któ­rej pa­zu­ry dra­pież­ni­ka ścię­ły młody buk, ro­sną­cy przed wej­ściem. Si­łacz wstał. Zmarsz­czył nos i czoło, a z jego gar­dła wy­do­był się głu­chy po­mruk.

– Ortek, weź młot! – krzyk­ną­łem, ale było już za późno. Brat Irtil ru­szył na niedź­wie­dzia. Zwie­rzę sta­nę­ło na tyl­nych ła­pach i za­mie­rzy­ło się na niego przed­ni­mi. Ortek za­blo­ko­wał dłoń­mi po­tęż­ne pa­zu­ry, wbił san­da­ły w zie­mię i na­parł na zwie­rzę. Kła­pa­ło wście­kle py­skiem, ale Ortek zdzie­lił je czo­łem w nos. Po­rwa­łem młot z ziemi. Pod­bie­głem do niedź­wie­dzia. Z tru­dem wzią­łem za­mach, sta­ra­jąc się unieść cięż­ką broń jak naj­wy­żej. Ude­rzy­łem. Obuch tra­fił zwie­rzę w czasz­kę. Niedź­wiedź się za­chwiał, a Ortek prze­wró­cił go na wznak. Beht pod­biegł z mie­czem. Po­wstrzy­ma­łem go.

– To tylko roz­złosz­czo­ne zwie­rzę. Może za­ję­li­śmy jego ja­ski­nię?

– Nie było le­go­wi­ska – Beht po­krę­cił głową. – Nie­zła sztu­ka, ta­kie­go jesz­cze nie wi­dzia­łem. Skóra, sadło, łapy, zęby… – wy­li­czał. – Wołu bym do­ku­pił, albo kilka świ­nia­ków!

– Co z nim zro­bi­my? – spy­ta­ła Irtil. – Jest ogłu­szo­ny. Nie mar­twy.

– Jak wsta­nie, wal­nie­my go mło­tem – za­pro­po­no­wał Beht.

– I co dalej? – spy­ta­łem.

– No, po­wtó­rzy­my…

– To wład­ca pusz­czy. Albo go zjemy i oskó­ru­je­my, bo wy­gra­li­śmy w ho­no­ro­wej walce, albo od­da­my pusz­czy. Nie mo­że­my go cią­gle tłuc po łbie. Nie chce­my mieć z bo­ga­mi na pień­ku.

– No, to za­ła­twio­ne. Roz­pa­lam więk­szy ogień, sadło długo się wy­ta­pia – Beht za­tarł ręce.

– Ejże, może warto za­skar­bić sobie wdzięcz­ność bogów?

– Edan, przez tych bogów je­ste­śmy zbie­ga­mi. Żabę już ra­to­wa­łeś. Teraz chcesz niedź­wie­dzia, który omal nas nie po­żarł? – ode­zwa­ła się Irtil.

– Ra­to­wa­łem Bo­gi­nię Mi­ło­ści, nie żabę. Lu­bisz mi­łość? Lu­bisz wuja, któ­re­go oca­li­ła od śmier­ci?

W głębi ja­ski­ni roz­legł się pisk, któ­re­mu za­wtó­ro­wa­ły inne nie­to­pe­rze. Kiedy już się uspo­ko­iły, do­sły­sza­łem z doliny brzęk me­ta­lu o ka­mień.

– Za­gło­suj­my, co zro­bić z niedź­wie­dziem! – za­pro­po­no­wa­ła Irtil gło­sem nie­zno­szą­cym sprze­ci­wu.

– Miś jest zły, przy­szedł po żabę! – ode­zwał się Ortek.

– Mo­że­cie się przy­mknąć? – wark­ną­łem, jed­no­cze­śnie na­słu­chu­jąc ko­lej­nych od­gło­sów z ze­wnątrz ja­ski­ni.

– Że niby nasz głos się nie liczy? – Irtil spoj­rza­ła na mnie spode łba. – Mam się przy­mknąć, bo je­stem głu­pią wiej­ską dziew­ką, tak?

Za­czę­ła iść ku mnie, za­ci­ska­jąc dło­nie. Na ze­wnątrz ja­ski­ni brzęk me­ta­lu po­wtó­rzył się, a po nim usły­sza­łem chro­bot to­czą­ce­go się ka­mie­nia.

– Może wo­lisz się za­ba­wiać z Bo­gi­nią Mi­ło­ści, co? Jej nie ka­zał­byś się przy­mknąć!

– Irtil! Ci, któ­rzy nas ści­ga­ją…

– Tak, naj­pierw napad, teraz po­ścig, a ja robię za gierm­ka, nie za żonę! – za­mach­nę­ła się na mnie otwar­tą dło­nią.

– …są już tutaj! – za­blo­ko­wa­łem cios, za­da­ny w prze­wi­dy­wal­ny spo­sób. – Za żonę? – spy­ta­łem, zdzi­wio­ny.

Przez chwi­lę nie­uwa­gi do­się­gło mnie ude­rze­nie w po­li­czek, za­da­ne drugą dło­nią.

– A co, wo­lał­byś szlach­cian­kę, tak? – Z oczu po­pły­nę­ły jej łzy.

– Nie. Ni­ko­go in­ne­go. Irtil, czy zo­sta­niesz moją…

Świ­snę­ła strza­ła. Prze­le­cia­ła obok nas i wbiła się w łapę niedź­wie­dzia. Ciało zwie­rzę­cia drgnę­ło.

– Irtil, na tył! Beht, uzbro­je­nie! Zgaś ogień, mają nas jak na wi­del­cu! Ortek, oni też przy­szli po żabę! Tylko nie wy­chodź znowu z go­ły­mi rę­ka­mi! Schyl się za ka­mie­niem, mają łuki.

Na­stęp­na strza­ła wbiła się w ster­tę ekwi­pun­ku obok konia Behta.

– Do dia­ska, siła ich. Trze­ba wpro­wa­dzić konie naj­głę­biej, jak się da. W wą­skiej czę­ści łucz­ni­cy nie­wie­le wskó­ra­ją. Wal­cząc jeden na jed­ne­go mamy szan­se. Ortek, uwa­żaj!

– Za­bio­rę żabkę! – Brat Irtil opu­ścił schro­nie­nie i klęk­nął przy ka­łu­ży. Lotki ko­lej­nej strza­ły mu­snę­ły jego ucho. Irtil wrza­snę­ła z prze­ra­że­nia.

– Bo­gi­ni ostrze­ga­ła, by zo­sta­wić żabę w do­li­nie! Prze­wi­dy­wa­ła przy­szłość! Beht, po­tocz do mnie tar­czę!

Zła­pa­łem. Pod­bie­głem do Or­te­ka w samą porę. Grot strza­ły wrył się głę­bo­ko w drew­no.

– Długo jesz­cze z tą żabą?

Tar­cza była za mała, żeby sku­tecz­nie za­sło­nić nas obu. Mia­łem na­dzie­ję, że prze­ciw­ni­cy są na tyle da­le­ko, że nie mogą do­brze ce­lo­wać.

Nad­la­tu­ją­ca strza­ła brzmia­ła ni­czym sze­lest skrzy­deł wiel­kie­go ptaka. Po­czu­łem ude­rze­nie, które nie­mal zmiaż­dży­ło ramię. Drza­zgi wkuły mi się w po­li­czek i skroń. Kiedy już otwo­rzy­łem oczy, zo­ba­czy­łem długi, że­la­zny grot, wbity czub­kiem mię­dzy żebra. Przez chwi­lę wal­czy­łem ze sła­bo­ścią i mrocz­ka­mi wi­ru­ją­cy­mi w polu wi­dze­nia. Potem zwa­li­łem się w błoto. Ostat­nie, co usły­sza­łem, to prze­raź­li­wy skrzek.

* * *

– Nie do­ce­ni­łem nie­to­pe­rza, a tu… sami pa­trz­cie!

Ezen­hel uniósł po­chod­nię, by świa­tło mogło do­trzeć do dal­szych czę­ści ja­ski­ni. W głębi krę­te­go, że­bro­wa­ne­go tu­ne­lu, przy­po­mi­na­ją­ce­go prze­łyk gi­gan­tycz­ne­go stwo­ra, ko­tło­wa­ła się czar­na, żywa masa. Trud­no było w niej wy­róż­nić po­szcze­gól­ne zwie­rzę­ta – zda­wa­ły się wzla­ty­wać i opa­dać w jed­nym ryt­mie. Przez prze­raź­li­we piski ledwo prze­bi­ja­ły się słab­ną­ce krzy­ki ludzi. Nie­to­pe­rze ata­ko­wa­ły z furią, któ­rej Ezen­hel nie spo­dzie­wał się po ich wą­tłych ciał­kach.

– Na razie się nie zbli­żaj­cie. Jak bę­dzie po wszyst­kim, wy­pro­wa­dzisz konie. Są warte wię­cej niż psu­bra­ty, któ­rych ści­ga­my. Potem wró­cisz i obej­rzysz ciała. Jeśli kto­kol­wiek bę­dzie jesz­cze żył, przy­wlec do mnie.  Zro­zu­mia­łeś, Hark?

Wo­jow­nik w skó­rze dzika kiw­nął głową.

– Dobra ro­bo­ta! – Ezen­hel wska­zał dłu­gie łę­czy­sko z ci­so­we­go drew­na, które Hark wciąż trzy­mał w dłoni. Pod­szedł do go­ceń­skich zwia­dow­ców, któ­rzy klę­cze­li przy niedź­wie­dziu.

– Zrób­cie no­si­dło z drą­gów, zwie­zie­my go do grodu.

Wy­szedł przed ja­ski­nię. Niebo na wscho­dzie za­czy­na­ło się ró­żo­wić, a ptaki roz­po­czę­ły już po­ran­ne trele.

– Do­wód­co…

– Co, już po wszyst­kim? – spy­tał, nie od­wra­ca­jąc się.

– Bo… coś jest nie tak…

Piski nie­to­pe­rzy uci­chły. Sły­sze­li od­głos po­je­dyn­czych kro­ków, od­bi­ja­ją­cy się echem od ścian. Po chwi­li z wnę­trza ja­ski­ni wy­szła ko­bie­ta. Strzęp­ki ubra­nia wi­sia­ły na pół­na­gim ciele, po­kry­tym nie­zli­czo­ny­mi za­dra­pa­nia­mi. Uwa­la­ne bło­tem włosy ob­le­pia­ły szyję i ra­mio­na. Mimo to szła wy­pro­sto­wa­na, spo­glą­da­jąc wo­jow­ni­kom w oczy. Oni za to ga­pi­li się po­żą­dli­wie na jej pier­si. Nie za­uwa­ży­li ma­łych srebr­nych iskie­rek peł­za­ją­cych po dło­niach ko­bie­ty.

– Prze­rwa­li­ście oświad­czy­ny…

Obo­jęt­nie prze­szła obok roz­ło­żo­nej na ziemi broni.

 – …zdep­ta­li­ście rzod­kiew­ki wuja…

Po­de­szła do ster­ty ba­ga­ży Behta. Ujęła w dło­nie trzo­nek ło­pa­ty.

– …i przez was zgi­nę­ła żaba!

 Brzęk­nę­ła cię­ci­wa łuku. Irtil szty­chem ło­pa­ty za­trzy­ma­ła strza­łę. Zda­wa­ła się po­ru­szać wie­lo­krot­nie szyb­ciej, niż ota­cza­ją­cy ją Te­weń­czy­cy. Naj­bliż­sze­go zdzie­li­ła w czoło, aż za­dźwię­czał metal. Dru­gie­mu z na­past­ni­ków roz­cię­ła ostrzem ło­pa­ty gar­dło. Kiedy chwy­cił się za nie dłoń­mi, ko­lej­nym cio­sem po­zba­wi­ła go pal­ców. Trze­cie­go, który dzier­żył cep na­bi­ja­ny dłu­gi­mi kol­ca­mi, ude­rzy­ła w ko­la­no. Kiedy wróg z nie­do­wie­rza­niem pa­trzył na ka­wał­ki rzep­ki roz­rzu­co­ne po ziemi, ob­ró­ci­ła trzo­nek za ple­ca­mi, by nadać mu od­po­wied­ni roz­pęd. Grzmot­nę­ła kan­tem szty­chu w że­la­zny hełm. Ogłu­szo­ny prze­ciw­nik stra­cił rów­no­wa­gę i na­dział się brzu­chem na ostrza wła­snej broni. Wi­dząc to, go­ceń­scy zwia­dow­cy po­rzu­ci­li oręż i czmych­nę­li w las.

Hark na­ło­żył strza­łę i na­piął długi łuk. Irtil sta­nę­ła w roz­kro­ku, ważąc w dło­niach trzo­nek ło­pa­ty. Kiedy strze­lił, za­mach­nę­ła się. Try­snął snop iskier. Drzew­ce po­ci­sku zła­ma­ło się, a że­la­zny grot za­wró­cił w stro­nę wo­jow­ni­ka. Wbił się w ramię. Hark spoj­rzał na niego lek­ce­wa­żą­co, jakby uką­sił go komar. Od­rzu­cił łuk i pod­niósł z ziemi młot ko­wal­ski. Uniósł nad głowę.

– Zgad­nij, co jest za tobą? – po­wie­dzia­ła Irtil.

Hark mruk­nął coś po te­weń­sku. W tej samej chwi­li pa­zu­ry niedź­wie­dzia roz­ora­ły mu plecy, a kły za­ci­snę­ły się na karku. Zwie­rzę po­wa­li­ło go na zie­mię i za­czę­ło szar­pać. Wresz­cie miało oka­zję, by dać upust wście­kło­ści.

Ezen­hel spoj­rzał naj­pierw na Irtil, a potem na niedź­wie­dzia. Wy­co­fał się do lasu.

– Wrócę po was szyb­ciej, niż się spo­dzie­wa­cie!

Irtil ode­tchnę­ła. Od­rzu­ci­ła ło­pa­tę. Niedź­wiedź po­wą­chał ją, usiadł i za­czął ob­li­zy­wać za­krwa­wio­ne łapy.

– Ortek, przy­nieś pana mło­de­go, póki mało przy­tom­ny. Wuju, znaj­dą się ob­rącz­ki?

– Ano mam. Ko­wa­lo­wi chyba zby­wa­ło… Ale co z ka­pła­nem?

– Bo­go­wie są wszę­dzie, praw­da?