Wąż w Raju

Wąż w Raju

 

W dniu, kiedy Che­ru­bi­ni wy­da­li nakaz, aby nie pod­cho­dzić w oko­li­ce Windy, za­kra­dłem się do oka­la­ją­ce­go ją lasu i skry­łem w krza­kach. Byłem zwin­ny i mały, z ła­two­ścią unik­ną­łem war­tow­ni­ków.

Winda otwo­rzy­ła swe drzwi. Uj­rza­łem prze­szklo­ną, le­wi­tu­ją­cą skrzy­nię ze spo­czy­wa­ją­cym w środ­ku nie­mow­lę­ciem, kilku Che­ru­bi­nów w bia­łych pan­cer­zach i lu­strza­nych heł­mach, a na końcu bar­dzo wy­so­kie­go, me­ta­lo­we­go czło­wie­ka – ledwo trzy­mał się na no­gach. Wy­szedł, usiadł na tra­wie i po­pa­trzył w niebo. Roz­glą­dał się przez pe­wien czas – naj­chęt­niej pa­trzył pro­sto w Słoń­ce – po czym znie­ru­cho­miał.

Umarł.

– Miał szczę­ście.

– Daj mu wspo­mi­nać.

Póź­niej za­py­ta­łem mamę, kim był me­ta­lo­wy ol­brzym.

– To Wąż – od­po­wie­dzia­ła wtedy. – Czło­wiek, który oddał swe ciało na pa­stwę ma­szyn Ja­ku­bo­wej Córy, spro­wa­dził dziec­ko i w na­gro­dę umarł pod Słoń­cem. Ty uro­dzi­łeś się tutaj, lecz ja rów­nież tra­fi­łam do Raju dzię­ki jed­ne­mu z Węży.

Wkrót­ce za­pro­wa­dzi­ła mnie dalej niż kie­dy­kol­wiek: przez lasy i rów­ni­ny. Wresz­cie sta­ną­łem dwa kroki od prze­pa­ści, z czo­łem opar­tym o pole si­ło­we, two­rzą­ce ko­pu­łę nad Rajem. Niebo miało błę­kit­no-zło­ci­sty kolor. Da­le­ko w dole, jak okiem się­gnąć, roz­cią­ga­ły się ko­sma­te grzbie­ty czar­nych chmur, skłę­bio­ne ni­czym wiel­kie stado owiec, które nie­daw­no po­zwo­lo­no mi wy­pa­sać – mia­łem już sie­dem lat.

Dla­cze­go nie pa­mię­tam Słoń­ca? Dla­cze­go nie pa­mię­tam cie­pła na skó­rze?

Wtedy jesz­cze mia­łeś skórę, praw­da?

– Słoń­ce jest okiem Boga – rze­kła matka. – Ży­jesz w jego bla­sku, wśród łąk i zie­le­ni. Kiedy umrzesz, Pan ujrzy cię, za­bie­rze do sie­bie i już za­wsze bę­dziesz ra­do­wał się u Jego boku.

Tak po­wie­dzia­ła, słowo w słowo.

– Na pewno?

– Cicho! Prze­szka­dzasz!

– Tak, matko.

– Lecz pod chmu­ra­mi żyją lu­dzie, któ­rzy nigdy nie wi­dzie­li Słoń­ca. Uwa­żasz, że to spra­wie­dli­we? Czyż nie za­słu­gu­ją na Raj?

Za­słu­gu­ją, matko. Każdy ma prawo po­czuć na sobie wzrok Boga. Tak od­po­wie­dzia­łem? Byłaś ze mnie dumna. Bied­na, nie­wdzięcz­na matko. Ura­to­wa­na z in­ne­go świa­ta przez Węża… Przez Che­ru­bi­nów Ja­ku­bo­wej Córy…

– Nie zno­si­my Ja­ku­bo­wej Córy!

– Za­mknij się!

Od­na­la­złaś Boga, roz­pa­li­łaś w sobie wiarę i ze­chcia­łaś ob­da­ro­wać nią cały świat. Wbrew prawu. Wbrew roz­sąd­ko­wi.

A ja ci uwie­rzy­łem. Obie­ca­łem, że po­da­ru­ję Raj wszyst­kim lu­dziom.

…

…

Ude­rzam pię­ścia­mi w szkla­ną po­kry­wę. Krzy­czę i bła­gam. Wy­so­kie po­sta­cie w czar­nych płasz­czach lżą mnie i na po­le­ce­nie Ja­ku­bo­wej Córy uru­cha­mia­ją sta­ro­daw­ną ma­szy­nę. Fale roz­dzie­ra­ją me ciało, prze­kształ­ca­ją w zimny metal…

– Ock­nij się! Wspo­mi­nasz za da­le­ko!

– Wężu! Wężu!

 

Grzesz­ni­cy wy­sy­ła­ją emi­sa­riusz­kę

 

Ob­ra­zy zni­ka­ją. Wsta­ję z klę­czek. Z da­le­ka do­bie­ga­ją grzmo­ty nad­cho­dzą­cej burzy, na ze­wnątrz wyje wiatr.

– Nie wi­dzia­łem Słoń­ca.

– Czu­łeś je – od­po­wia­da czar­na ścia­na.

– Tylko ból po­draż­nio­nych oczu.

– Może jeśli znów spró­bu­jesz…

– Nie! Za­po­mnia­łem! Wciąż za­po­mi­nam!

Ścia­na drży ze stra­chu. Wie, że mogę ją znisz­czyć. Mogę zbu­rzyć całą na wpół spa­lo­ną la­tar­nię mor­ską, ze­trzeć w pył każdy ka­mień.

Za­czy­nam cho­dzić w kółko, a cie­nie ustę­pu­ją mi z drogi i cho­wa­ją się po ką­tach. Uno­szę wzrok. Czar­ne chmu­ry prze­ta­cza­ją się ospa­le nad dziu­rą w dachu. Są wszę­dzie, nad całym świa­tem, i nigdy nie prze­pusz­cza­ją nawet pro­my­ka Słoń­ca.

– Może zbu­du­jesz wieżę tak wy­so­ką jak Babel? Do sa­me­go nieba – pro­po­nu­je z ciem­ne­go kąta drob­na dziew­czy­na.

Tam, gdzie tra­fi­ły ją po­ci­ski Che­ru­bi­nów, widzę po­szar­pa­ną tu­ni­kę i dziu­ry po ra­nach. Ciało oraz włosy ma po­kry­te krwią. Wy­da­je mi się, że kie­dyś ją ko­cha­łem, lecz nie pa­mię­tam, jak miała na imię.

– Głu­piaś! – drwi ka­łu­ża męt­nej wody i dziew­czy­na znika.

– Wieża do Raju! – krzy­czę.

Roz­kła­dam ręce i wy­bu­cham śmie­chem. Kle­pię się z ucie­chy po sre­brzy­stych udach, wzbu­dza­jąc gło­śne echo.

Po chwi­li wa­ha­nia cie­niom rów­nież udzie­la się we­so­łość: pisz­czy nad­pa­lo­ny stół, re­cho­czą dziu­ry po oknach, scho­dy kła­pią stop­nia­mi. Ścia­na tylko uprzej­mie chi­cho­cze, ale ją trud­no roz­ba­wić.

Gdy sły­szę wycie syren, wy­cho­dzę na ze­wnątrz. Ze szczy­tu wznie­sie­nia mam do­sko­na­łą pa­no­ra­mę Pod­chmu­rza – nie­skoń­czo­ne po­ła­cie zruj­no­wa­nych bu­dyn­ków, w któ­rych chro­nią się grzesz­ni­cy. Setki ty­się­cy. Na da­chach skrzy­pią wia­tra­ki, obok ko­ły­szą się zbite z prę­tów krzy­że. Pierw­sze dają odro­bi­nę ener­gii dla ogniw, dru­gie – odro­bi­nę na­dziei. Jed­ne­go i dru­gie­go wciąż za mało. Jakże bra­ku­je mi barw Raju! Sztucz­ny­mi ocza­mi prze­bi­jam ciem­ność, ale do­oko­ła pa­nu­ją je­dy­nie od­cie­nie sza­ro­ści, gdyż nie ma tu ognisk ani pięk­ne­go świa­tła z pa­ła­cu Ja­ku­bo­wej Córy. Pod karą śmier­ci grzesz­ni­kom za­ka­za­no roz­pa­lać ogień – przy­po­mi­na sło­necz­ny blask. Za­ka­za­no też świa­tła każ­de­go ro­dza­ju, prócz so­cze­wek w ma­skach fil­tra­cyj­nych.

Ekra­ny roz­miesz­czo­ne na wy­so­kich słu­pach już dzia­ła­ją, oży­wio­ne na czas trans­mi­sji z pa­ła­cu Ja­ku­bo­wej Córy w Nowym Ka­far­naum. Nie­prze­bra­ne tłumy grzesz­ni­ków gapią się na pełen za­kłó­ceń obraz. Po­ka­zu­je nie­wy­raź­ne syl­wet­ki: ciem­ny wiel­ko­lud klę­czy przed drob­ną po­sta­cią na tle ja­sno­nie­bie­skiej mo­zai­ki na­ścien­nej.

– Strzeż się, Wężu! – krzy­czy wiatr, pod­no­sząc fale czar­ne­go pia­chu.

– Nad­cho­dzi! – do­da­ją ka­mie­nie.

Sa­mot­na po­stać wspi­na się na wzgó­rze. Wiatr szar­pie poły jej łach­ma­nów, uka­zu­jąc wy­sta­ją­cą spod szmat na brzu­chu parę wy­krzy­wio­nych, do­dat­ko­wych rąk.

Wra­cam spoj­rze­niem do ekra­nu. Eskor­to­wa­ny przez Che­ru­bi­nów ranny Wąż idzie z tru­dem po dachu, sma­ga­ny wia­trem i ob­my­wa­ny błę­kit­ną po­świa­tą bły­ska­wic. Tak jak ja, ma me­ta­lo­we ciało, lecz jego jest po­kry­te roz­dar­cia­mi po Skoku. Umie­ra, a ja mu za­zdrosz­czę. Za­ci­skam zęby, gdy zbli­ża się do bramy z pola si­ło­we­go. Tylko głos Ja­ku­bo­wej Córy zdol­ny jest ją otwo­rzyć. A dalej? Winda! Droga do Raju. Boże! Jak bym chciał kro­czyć tam za­miast niego. Jak bym chciał za­pła­kać z tę­sk­no­ty za Rajem, lecz Węże nie po­tra­fią pła­kać. Zo­stał mi tylko suchy żal.

Tym­cza­sem po­stać z czte­re­ma rę­ka­mi staje przede mną i za­dzie­ra głowę, by spoj­rzeć mi w oczy. Nosi maskę jak każdy grzesz­nik. So­czew­ki żarzą się błę­ki­tem, prze­ni­ka­jąc wiecz­ną ciem­ność.

– Rok mija, odkąd lud mój uj­rzał po­jazd Che­ru­bi­nów u stóp tego wzgó­rza. – Stary, ko­bie­cy głos z tru­dem wy­do­by­wa się zza okrą­głych fil­trów. – Wy­siadł z niego Wąż, który za­miesz­kał w ru­inach. Po­wie­dział do mnie lud: „Idź i patrz. A jeśli jest on owym Wężem, który żył w Raju jako czło­wiek, roz­mów się z nim”. Zatem spy­tam: czyś wi­dział świa­tło Boga?

Kiwam głową w mil­cze­niu.

– Wy­bra­ni z mego ludu służą w Nowym Ka­far­naum: zbie­ra­ją nie­czy­sto­ści, kon­ser­wu­ją ma­szy­ny, służą na różne spo­so­by. Sły­szą słowa i zda­nia, a potem zbie­ra­ją je w roz­mo­wy. Czy to praw­da, że wy­gna­no cię, gdyż wal­czy­łeś w re­be­lii o Raj dla ludu Pod­chmu­rza?

Znów przy­ta­ku­ję.

– Nie­wie­le mó­wisz – stwier­dza nie­zna­jo­ma.

– Nie wiem, czy ist­nie­jesz – od­po­wia­dam.

– Zatem i plot­ki o sza­leń­stwie Węży są praw­dzi­we? – drwi, lecz po chwi­li do­da­je: – Wy­bacz. Nigdy nie roz­ma­wia­łam z jed­nym z was. Węże miesz­ka­ją w Nowym Ka­far­naum, a jed­nak ty je­steś tutaj. Dla­cze­go?

– Ja­ku­bo­wa Córa uka­ra­ła mnie za bunt. Zmie­ni­ła w Węża i wy­gna­ła do Pod­chmu­rza.

– Twoja kara jest na­szym bło­go­sła­wień­stwem. – Od­pi­na za­cze­py i drżą­cy­mi dłoń­mi zdej­mu­je maskę, wraz z nią wy­cią­ga­jąc z gar­dła długą rurę, za którą wy­le­wa się cuch­ną­ca ropa zmie­sza­na z krwią. Sta­ru­cha od­ka­słu­je; skórę ma po­kry­tą wrzo­da­mi, z wą­skich oczu sączy się śluz, nawet z tego trze­cie­go – na po­licz­ku.

– Teraz wie­rzę – oznaj­miam. – Umie­rasz. Cie­nie nie umie­ra­ją.

– To ona – szep­cze mi do ucha za­krwa­wio­na dziew­czy­na, którą ko­cha­łem. – Pierw­sza z czte­rech.

Od­ga­niam ją mach­nię­ciem dłoni.

Na ekra­nie widać obraz z kamer umiesz­czo­nych w Win­dzie. Ka­bi­na z Wężem, Che­ru­bi­nem i srebr­ną skrzy­nią wzno­si się szyb­ko, czar­ne chmu­ry za prze­szklo­ny­mi szy­ba­mi suną jak rwące wody. Tłum grzesz­ni­ków przy ekra­nach za­sty­ga w ocze­ki­wa­niu.

– Ja­ku­bo­wa Córa nie po­zwo­li im uj­rzeć Słoń­ca – stwier­dzam.

– Wciąż wie­rzą – od­po­wia­da ko­bie­ta.

– Znam Córę.

– Znamy ją, znamy! – wrzesz­czy piach pod moimi sto­pa­mi. Cie­nie mkną po nie­bie, wy­ska­ku­ją zza zde­wa­sto­wa­nych mur­ków i spod roz­trza­ska­ne­go bruku. – Jest okrut­na!

– Jest okrut­na – po­wta­rzam. – Lubi bawić się z ofia­rą, po­zwa­la jej my­śleć, że wy­gra­ła, po czym ją nisz­czy. Wi­dzia­łem to.

Jęk za­wo­du prze­cho­dzi przez tłum, gdy ekra­ny gasną.

– Cóż in­ne­go im po­zo­sta­ło? – Ko­bie­ta wzru­sza czte­re­ma ra­mio­na­mi. – Tylko na­dzie­ja. A teraz ty je­steś na­dzie­ją. – Zde­for­mo­wa­ne ręce na brzu­chu po­da­ją mi czar­ny pro­sto­kąt wie­dzow­ni­ka. – Cza­sem wy­ko­pu­je­my wo­jen­ne po­zo­sta­ło­ści. Nie wy­obra­żasz sobie, co jesz­cze skry­wa zie­mia. Ko­pie­my i wy­mie­nia­my reszt­ki sta­re­go świa­ta u han­dla­rzy oso­bli­wo­ścia­mi w Nowym Ka­far­naum albo sprze­da­je­my ko­lek­cjo­ne­rom za je­dze­nie.

Urywa, by od­kaszl­nąć krwią.

– Zna­leź­li­śmy dwie bomby łań­cu­cho­we. Nasi ar­te­fak­to­rzy twier­dzą, że są spraw­ne. Po­patrz.

Włą­czam pro­sto­kąt. Widzę licz­by, na­pi­sy i stare na­gra­nie pełne ognia i znisz­cze­nia. Dwa nie­wiel­kie czar­ne krąż­ki i za­mknię­ta w nich śmierć. Dla­cze­go lu­dzie wy­my­śli­li taką broń?

– Żaden grzesz­nik nigdy mnie nie od­wie­dził. Czego chce­cie?

– Minie wiele dzwo­nów, setki lub ty­sią­ce, lecz Ja­ku­bo­wa Córa roz­ka­że ci Sko­czyć. Jeśli po­do­łasz, prze­ka­że­my ci bomby. Spo­tkasz się z Córą jak każdy Wąż, aby ode­brać na­gro­dę. To nasza szan­sa. Z twoją po­mo­cą mo­że­my za­koń­czyć ty­ra­nię. Gdy na­dej­dzie czas…

– Chce­cie, abym uni­ce­stwił sie­bie wraz z nią. Aby Bóg nie uj­rzał mej duszy.

– We­dług na­szych ka­pła­nów wy­star­czy raz zna­leźć się w bla­sku Słoń­ca…

– Nie będę roz­ma­wiał o do­gma­tach.

– Ura­tu­jesz ty­sią­ce! Za­po­cząt­ku­jesz re­wo­lu­cję! – Splu­wa krwią. – Wi­dzia­łeś Słoń­ce. Bóg wie, że ist­nie­jesz, ale my ży­je­my ukry­ci przed jego wzro­kiem ni­czym ro­bac­two pod ka­mie­niem. Zja­da­my mar­twych i mo­dli­my się o Raj. Czy nie o to wal­czy­łeś? Aby nas zo­ba­czył? Nie mo­że­my zbli­żyć się do Ja­ku­bo­wej Córy. Pa­ła­co­wy apo­stoł straż­ni­czy wy­kry­je każdy nie­bez­piecz­ny metal, ale nie w czło­wie­ku, który jest cały z… – Ka­szel jesz­cze raz ści­ska jej płuca.

– Me­ta­lu – koń­czę za nią.

Drżą­cy­mi dłoń­mi za­kła­da maskę.

– Rze­kłam, co mia­łam rzec. Nie zo­ba­czy­my się już wię­cej, Wężu. Od­cho­dzę umrzeć, a moja dusza roz­wie­je się jak pył. Za­sta­nów się. Wkrót­ce ktoś przy­bę­dzie, by za­py­tać o twą de­cy­zję.

Po­wi­nie­nem żądać wy­ja­śnień, lecz tylko stoję i pa­trzę, jak grzesz­ni­ca scho­dzi ze wzgó­rza. Wiatr spra­wia, że kro­czy z tru­dem.

– Jej dary to śmierć – mówią ka­mie­nie.

– Ze­msta – od­po­wia­dam.

– Jej dary to ciem­ność – mru­czy dziew­czy­na, którą ko­cha­łem.

– Ze­msta.

Wra­cam do la­tar­ni, w dłoni nadal trzy­ma­jąc wie­dzow­nik. Tech­no­lo­gia nie­zmier­nie mnie fa­scy­nu­je. Spę­dzi­łem dzie­ciń­stwo w Raju, nie­świa­do­my cudów świa­ta. Na wie­dzow­ni­ku czy­tam stary tekst, póź­niej oglą­dam czar­no-bia­łe ru­cho­me ob­ra­zy: grupy daw­nych żoł­nie­rzy idą wokół ma­szyn z dłu­gi­mi lu­fa­mi, wcho­dzą na rów­ni­nę, pod którą za­ko­pa­no bomby łań­cu­cho­we. Ktoś uru­cha­mia je spe­cjal­nie wy­po­wie­dzia­nym sło­wem, a one wy­bu­cha­ją nie­mal jed­no­cze­śnie, wy­sy­ła­jąc sobie na­wza­jem sy­gnał do de­to­na­cji.

Czy prze­żył­bym ich wy­buch?

A więc ze­msta… I może coś wię­cej.

Za­czy­nam cho­dzić, lecz gar­bię się i po­włó­czę no­ga­mi.

– Tak mnie pro­wa­dzi­li. Na­gie­go i w łań­cu­chach. Szli­śmy przez pałac, a hie­rar­cho­wie Córy szy­dzi­li ze mnie, po­ka­zu­jąc po­tę­gę jej tech­no­lo­gii. „Czym są łuki i włócz­nie zbun­to­wa­nych wobec broni Che­ru­bi­nów?”, py­ta­li. „Dla­cze­go bu­rzy­cie boski po­rzą­dek? Dzie­ci Ju­da­sza!”.

– Nie chce­my o tym pa­mię­tać! – wy­bu­cha­ją krzy­kiem cie­nie. – To boli!

– Chcę to zo­ba­czyć. Chcę przy­po­mnieć sobie pałac Ja­ku­bo­wej Córy.

Za­ta­piam się w ob­ra­zach prze­szło­ści. Wspo­mnie­nia sprzed prze­mia­ny w Węża ucie­ka­ją mi bez­u­stan­nie ni­czym woda z sita. Boję się, że kie­dyś cał­ko­wi­cie za­po­mnę o Raju. Mia­łem zgi­nąć na zie­lo­nych łą­kach, wal­cząc o lep­sze jutro dla sła­bych i uci­śnio­nych, lecz tra­fi­łem do Pod­chmu­rza.

Wiem już wszyst­ko.

Wiele dzwo­nów póź­niej staje przede mną młody grzesz­nik.

– Jak brzmi twa de­cy­zja, Wężu?

– Zro­bię to.

– Bę­dziesz zatem na­szym świę­tym wy­baw­cą. – Wy­cią­ga dłoń, na któ­rej leży nie­zna­ne mi urzą­dze­nie. – Za­mkną­łem tutaj twój głos. Zsyn­chro­ni­zu­je­my go z de­to­na­to­ra­mi i prze­ka­że­my słowo ak­ty­wa­cyj­ne wraz z bom­ba­mi. Ty skup się na Skoku. Nie mo­żesz za­wieść.

 

Stopy dep­czą kru­che płat­ki czer­wie­ni

 

Trud­no przy­zwy­cza­ić się do braku dni. Czas jest od­mie­rza­ny przez cy­klicz­ne bicie dzwo­nów z wiel­kich ko­ścio­łów w Nowym Ka­far­naum, po­wta­rza­ne przez mniej­sze świą­ty­nie w Pod­chmu­rzu. Nie­kie­dy przy­by­wa­ją bez­za­ło­gow­ce Ja­ku­bo­wej Córy – w kształ­cie pta­ków, lecz z wir­ni­ka­mi za­miast skrzy­deł. Zrzu­ca­ją za­sob­ni­ki z po­dłuż­ny­mi ogni­wa­mi, które ła­du­ję do wnęki w karku. Po­karm Węży. Manna z nieba.

Nie pa­mię­tam już do­ty­ku trawy ani sze­le­stu drzew. Z każ­dym od­gło­sem dzwo­nów ko­lo­ro­we wspo­mnie­nia z Raju bled­ną i umie­ra­ją we wszech­obec­nej czer­ni Pod­chmu­rza. Zo­sta­ją tylko ob­ra­zy, lecz są mdłe i puste. Rów­nie mocno cier­pię przez sa­mot­ność. Cie­nie do­trzy­mu­ją mi to­wa­rzy­stwa, ale wiem, że są tylko od­bi­cia­mi pęk­nię­te­go umy­słu, echem prze­szło­ści po­zo­sta­wio­nym przez sta­ro­żyt­ne ma­szy­ny, któ­rych Córa używa, by czło­wie­ka prze­mie­nić w Węża. Może twór­cy ma­szyn wie­dzie­li, jak się przed tym za­bez­pie­czyć, ale te spo­so­by znik­nę­ły wraz z nimi. Bywa, że ptaki Córy przy­no­szą wie­dzow­ni­ki o innym świe­cie, przy­go­to­wu­jąc mnie do Skoku. Ob­ra­zy i in­for­ma­cje o in­nych Zie­miach. Grzesz­ni­cy rów­nież przy­no­szą wie­dzow­ni­ki – in­for­ma­cje o Czyść­cu, Wier­nych, ma­skach fil­tra­cyj­nych i życiu pod jarz­mem Ja­ku­bo­wej Córy. Wszyst­kie­go uczę się pil­nie.

Ty­sią­ce dzwo­nów mi­nę­ły od wi­zy­ty cho­rej ko­bie­ty, gdy sły­szę od­głos wir­ni­ków.

Stado krąży nad la­tar­nią.

– Wąż LU-6! – skrze­czą ptaki, jeden za dru­gim. – Zgło­sisz się do Czyść­ca! Skok! Skok!

Scho­dząc ze wzgó­rza, nie oglą­dam się za sie­bie. Kto żył w Raju, ten nie na­zwie in­ne­go miej­sca domem. Żwir chrzę­ści pod sto­pa­mi. Kro­czę wzdłuż pu­stych okien, nad­kru­szo­nych murów i za­pa­dłych da­chów mia­sta. Po­sta­cie prze­my­ka­ją w za­uł­kach, nie­bie­skie okrę­gi gogli wy­nu­rza­ją się z ciem­no­ści i wodzą za mną spoj­rze­nia­mi.

– Przy­by­waj­cie uj­rzeć Węża! – wo­ła­ją grzesz­ni­cy. – Wąż z la­tar­ni zmie­rza do Czyść­ca!

Mijam grup­kę na­gich dzie­ci w ma­skach fil­tra­cyj­nych. Nie­któ­re mają do­dat­ko­we koń­czy­ny, innym któ­rejś bra­ku­je. Chude i wy­głod­nia­łe grze­bią pa­ty­ka­mi w czę­ścio­wo za­ko­pa­nym szkie­le­cie.

– Wąż! Wąż!

Cie­nie wy­cho­dzą z ciem­no­ści. Moja dawna mi­łość z ra­do­snym pi­skiem rzuca się plą­sać po bruku, jej czar­ne włosy po­wie­wa­ją na wie­trze, luźna tu­ni­ka od­sła­nia prze­strze­lo­ne uda. Nucąc we­so­łą me­lo­dię, dziew­czy­na od­ry­wa stru­py wła­snej krwi i sypie je pod me stopy ni­czym płat­ki maków. Sły­szę pierw­sze brzdę­ki. To dzie­ci rzu­ca­ją na ulicę małe słoń­ca z wy­gię­tych dru­tów. Ob­ra­cam się – setki grzesz­ni­ków za mną kro­czą, czła­pią, peł­zną. Syl­wet­ki wy­krzy­wio­ne gło­dem i cho­ro­ba­mi. Kłę­bo­wi­sko sza­rej skóry i sza­rych łach­ma­nów.

Je­stem ich na­dzie­ją.

I nagle przy­po­mi­nam sobie, jak sze­dłem w innym tłu­mie – chłop­ców i dziew­cząt, miesz­kań­ców Raju. Z pry­mi­tyw­ną bro­nią wy­szli­śmy na­prze­ciw Che­ru­bi­nom…

Mar­twa dziew­czy­na rzuca mi się na szyję.

– Zgi­nę­li­śmy pod okiem Boga, ko­cha­nie – szep­cze, a w jej gło­sie brak żalu lub gnie­wu. Do­ty­ka usta­mi mych warg, lecz nic nie czuję.

Przez kilka dzwo­nów zmie­rzam w stro­nę Czyść­ca. Nie spo­sób go prze­ga­pić. Po­chy­la się nad do­ma­mi grzesz­ni­ków ni­czym stru­dzo­ny pa­sterz nad sta­dem umie­ra­ją­cych owiec. Ciem­ny i przy­sa­dzi­sty; reszt­ki wież wy­cią­ga­ją do chmur ukru­szo­ne łby. W czar­nych mu­rach widać plamy za­rdze­wia­łe­go me­ta­lu oraz łu­ko­wa­to skle­pio­ne wnęki, gdzie osta­ły się nie­licz­ne rzeź­by anio­łów o twa­rzach star­tych przez czas. Z kilku ko­mi­nów ula­tu­je tłu­sty dym.

– Wężu – mru­czy tłum grzesz­ni­ków. – Wyjdź z be­stii. Wyjdź z be­stii!

Nie wiem, co to ozna­cza, lecz gdy się od­wra­cam, aby za­py­tać, tłum pierzch­nie, zni­ka­jąc w głębi ruin ni­czym cie­nie.

Przed bramą Czyść­ca stoją dwaj Che­ru­bi­ni. Na mój widok uno­szą dło­nie do anten wy­sta­ją­cych z lu­strza­nych heł­mów. Wrota otwie­ra­ją się ze skrzy­pie­niem.

– Bądź po­zdro­wio­ny, Wężu! – krzy­czą straż­ni­cy. – Wejdź i wstąp na drogę do Raju.

W ni­skim tu­ne­lu cuch­nie spa­le­ni­zną i sma­rem. Czeka na mnie Wier­ny. Jego lśnią­cy, czar­ny płaszcz zwisa aż do po­sadz­ki. Gdy pod­cho­dzę, z łysej czasz­ki po­kry­tej set­ka­mi lśnią­cych kwa­dra­ci­ków wy­cho­dzą dłu­gie, za­krzy­wio­ne druty. Ude­rza­ją w od­po­wied­nie kwa­dra­ty i za każ­dym razem z gło­śni­ka umiesz­czo­ne­go za­miast ust do­bie­ga skrze­kli­wy głos.

– Za… Mną… Wę… Żu…

Echo na­szych kro­ków od­bi­ja się po wie­lo­kroć – dwie dziw­ne isto­ty w for­te­cy z czar­ne­go me­ta­lu. Ze ścian sączy się zie­lon­ka­wa po­świa­ta, skądś do­bie­ga­ją szczęk­nię­cia, zgrzy­ty i bu­cze­nie ma­szyn po­rzu­co­nych przez daw­nych wła­ści­cie­li tego świa­ta. Po­wie­trze zdaje się drżeć.

W roz­le­głej sali pa­nu­je oży­wio­ny ruch. Słu­żeb­ni grzesz­ni­cy czysz­czą kule więk­sze od mojej głowy i z tru­dem na­wle­ka­ją je na umiesz­czo­ne pod ścia­na­mi li­czy­dła; kil­ku­na­stu Wier­nych snuje się wzdłuż kan­cia­stych ma­szyn, roz­rzu­co­nych po­zor­nie bez sensu po całym po­miesz­cze­niu. Wszech­obec­ne kable sypią iskra­mi, wy­sta­ją­ce z pod­ło­gi cewki ślą wy­ła­do­wa­nia błę­ki­tu do cewek wy­sta­ją­cych ze ścian, a te dalej, aż do od­le­głe­go su­fi­tu z przy­cze­pio­nym ogrom­nym kru­cy­fik­sem, skąd umę­czo­ny Pan spo­glą­da na nas pu­stym wzro­kiem. Plamy wrzą­ce­go smaru pry­ska­ją z urzą­dzeń na po­sadz­kę, skwa­pli­wie wy­cie­ra­ne przez grzesz­ni­ków.

Nie zbu­do­wa­li­śmy ani Czyść­ca, ani No­we­go Ka­far­naum czy Raju. Zo­sta­wio­no nam ten znisz­czo­ny świat, a Wier­ni Ja­ku­bo­wej Córy prze­ję­li zglisz­cza wraz z ar­te­fak­ta­mi prze­szło­ści.

Po­środ­ku cen­tral­nej plat­for­my le­ni­wie ob­ra­ca się owal­na bryła z po­fał­do­wa­ne­go me­ta­lu – Prze­to­ka.

Mój prze­wod­nik oznaj­mia gło­śno:

– Wąż przy­był do Czyść­ca!

Wszy­scy prze­ry­wa­ją pracę.

– Bło­go­sła­wio­nyś, który ujrzy świa­tło Boga!

Jeden z Wier­nych po­da­je mi wie­dzow­nik.

– Czy­taj. – Ma tylko po­ło­wę twa­rzy; drugą two­rzy rusz­to­wa­nie ze skrę­co­nych, na­gich kabli, roz­grza­nych do czer­wo­no­ści ni­czym wnę­trze pieca.

Wodzę ocza­mi po ekra­nie. Dzie­siąt­ki grzesz­ni­ków wy­ru­szy­ły na sa­mo­bój­czą misję, aby zdo­być te in­for­ma­cje, za które ich ro­dzi­ny otrzy­ma­ły pa­kie­ty żyw­no­ścio­we. Zwy­kły czło­wiek nie może wró­cić żywy z in­ne­go świa­ta. Do­wia­du­ję się, gdzie sko­czę i po kogo.

Tym­cza­sem Wier­ni błą­dzą dłu­gi­mi pal­ca­mi po przy­ci­skach ma­szyn i prze­krzy­ku­ją się na­wza­jem.

– Moc dzie­więć­dzie­siąt har­szy!

– Faza świa­tło­no­śna go­to­wa!

– Ar­ke­labr w nor­mie…!

Obce słowa i obce myśli. Mimo lat nauki wciąż nie­wie­le ro­zu­miem.

– Nie mu­sisz ro­zu­mieć – za­pew­nia wie­dzow­nik, który trzy­mam w dłoni. – Mu­sisz tylko wy­ko­ny­wać i umrzeć.

Tak. Wy­ru­szam na śmierć. Dla­cze­go nie czuję stra­chu? Czyż­bym tak szu­kał końca? Czy bałem się, gdy w Raju sze­dłem do nie­rów­nej walki?

– By­li­śmy mło­dzi. – Głowa mej ko­chan­ki po­ja­wia się na ekra­nie wie­dzow­ni­ka. – Nie­śmier­tel­ni i prze­ko­na­ni o wła­snej racji.

Prze­to­ka nie­ru­cho­mie­je, ale teraz ma­te­ria­li­zu­ją się w niej krop­ki czer­ni, wi­ru­ją­ce ni­czym płat­ki śnie­gu pod­czas za­mie­ci. Odzia­ny tylko w prze­pa­skę bio­dro­wą grzesz­nik pod­cho­dzi do plat­for­my. Nie nosi maski fil­tra­cyj­nej, z dwoj­ga ob­wi­słych ust wy­pły­wa ślina, po­wy­żej lśni me­ta­lo­we oko obrze­żo­ne za­czer­wie­nio­ną opu­chli­zną.

Wier­ny pod­no­si dłoń i krzy­ki milk­ną.

– Za­wę­żać! – roz­ka­zu­je, a spo­ce­ni grzesz­ni­cy prze­su­wa­ją dwie kule z jed­ne­go końca li­czy­dła na drugi.

– Wa­rian­ty za­wę­żo­ne… gurgh… – mel­du­je inny Wier­ny. – Do trzy­stu mi­liar­dów. Dłu­gość Skoku usta­wio­na… gurgh… na ćwierć dzwo­nu. Go­to­we za… gurgh… teraz!

Czar­ne plamy w Prze­to­ce łączą się z ci­chym sy­kiem. Bąbel mroku za­wi­sa w po­wie­trzu, wyż­szy nawet ode mnie. Zwia­dow­ca zbli­ża się do niego z wa­ha­niem.

– Na chwa­łę Ja­ku­bo­wej Córy! – wrzesz­czy, a jego słowa ocie­ka­ją stra­chem.

– Na chwa­łę! – od­po­wia­da­ją Wier­ni i służ­ba.

Grzesz­nik znika w bąblu. Sala za­sty­ga w ocze­ki­wa­niu. Sły­chać kle­kot ma­szyn i skwier­cze­nie wy­ła­do­wań pną­cych się ku skle­pie­niu. Gdzieś wy­so­ko krążą moje cie­nie, blade po­sta­cie wokół ogrom­ne­go kru­cy­fik­su. Ob­ser­wu­ję je, aż od­głos dzwo­nu wy­peł­nia salę. Bąbel Prze­to­ki pęka, wy­rzu­ca­jąc wra­ca­ją­ce­go zwia­dow­cę. A ra­czej to, co z niego zo­sta­ło – pa­ru­ją­ce szcząt­ki roz­to­pio­nej ma­te­rii i nie­na­ru­szo­ne me­ta­lo­we oko. Służ­ba rusza sprzą­tać. Jeden z Wier­nych pod­cho­dzi na wy­sta­ją­cych spod płasz­cza me­ta­lo­wych, owa­dzich od­nó­żach do krwi­stej mazi. Wyj­mu­je swe oko i za­stę­pu­je roz­grza­nym do czer­wo­no­ści okiem zwia­dow­cy. Przez dłuż­szą chwi­lę mru­czy cicho, prze­glą­da­jąc na­gra­nie.

– Gul-me­hud, droga czy­sta – mel­du­je w końcu. – Gul-me­hud, po­ślij­cie Węża.

Wier­ni rzu­ca­ją się po­now­nie w wir pracy. Kle­kot wy­stu­ki­wa­nych na ma­szy­nach po­le­ceń, szu­ra­nie prze­su­wa­nych na li­czy­dłach kul. I oto mrok jesz­cze raz tward­nie­je w formę bąbla.

Twa­rze i maski od­wra­ca­ją się z wy­cze­ki­wa­niem w mą stro­nę. Wier­ny, któ­re­go spo­tka­łem przy wej­ściu, pod­cho­dzi z małą tacą. Druty znów ude­rza­ją w kwa­dra­ty na czasz­ce.

– Se… da… tor…

Biorę na­rzę­dzie. Wiem, jak go uży­wać. Wie­dzow­ni­ki przy­sy­ła­ne przez Ja­ku­bo­wą Córę do­kład­nie opi­sy­wa­ły prze­bieg Skoku.

Kilku grzesz­ni­ków przy­pro­wa­dza uno­szą­cą się nad zie­mią skrzy­nię z pan­cer­ne­go szkła. Wie­dzow­ni­ki twier­dzą, że jest pra­wie nie­znisz­czal­na. Wi­dzia­łem ją dawno temu w Raju, a póź­niej na ekra­nach Ja­ku­bo­wej Córy.

Pod­cho­dzę do ciem­no­ści bąbla. Jest gład­ka jak tafla spo­koj­nej wody, mięk­ka i za­pra­sza­ją­ca.

– Ćwierć dzwo­nu – przy­po­mi­na Wier­ny z roz­grza­ny­mi ka­bla­mi. – Ani mniej, ani wię­cej.

– Na chwa­łę Ja­ku­bo­wej Córy! – krzy­czę.

– Na chwa­łę!

Niech zdech­nie.

Wcho­dzę w pust­kę.

 

Wąż w ogro­dzie

 

Skok trwa kilka od­de­chów. Na skó­rze, któ­rej nie mam, czuję mro­wie­nie, któ­re­go nie mogę czuć. Ener­gia Skoku ob­my­wa mnie de­li­kat­nie i wy­plu­wa w miej­sce oraz czas usta­wio­ne przez Wier­nych.

Po­chmur­na noc. Zwia­dow­ców i Węży nie wy­sy­ła się pod­czas dnia. Nie cho­dzi je­dy­nie o tu­byl­ców. Tylko za­słu­że­ni mogą uj­rzeć świa­tło Boga. Dla in­nych zo­sta­je ciem­ność nocy.

To przed­mie­ścia Ber­li­na, rok ty­siąc dzie­więć­set osiem­dzie­sią­ty piąty. Po­ja­wiam się na skra­ju ogro­du, pode mną dymi spa­lo­na trawa. Prze­cho­dzę obok po­roz­rzu­ca­nych za­ba­wek i od­su­wam drzwi ta­ra­so­we dwu­pię­tro­wej willi. W środ­ku cisza. Widzę w ciem­no­ściach, zatem bez trudu od­naj­du­ję drogę przez kuch­nię. Muszę się po­chy­lić, aby nie ude­rzyć o sufit. Szu­mią­ca lo­dów­ka. Ta­le­rze z resz­ka­mi je­dze­nia, za które każdy grzesz­nik gotów zabić i ska­zać się na po­tę­pie­nie. Na pół­mi­sku pla­ster­ki jabł­ka. Czy to nie naj­wła­ściw­szy wybór? Pry­skam na nie gazem z se­da­to­ra. Osia­da nie­wi­docz­ną mgieł­ką. Za­bie­ram pół­mi­sek, wcho­dzę do ko­ry­ta­rza, a potem na scho­dy. Na ścia­nie zdję­cia dziew­czyn­ki i jej ojca: oboje uśmiech­nię­ci, szczę­śli­wi.

Kłam­stwo.

Na pię­trze po­ru­szam się ostroż­nie, ale pa­ne­le i tak skrzy­pią od mych cięż­kich kro­ków. Zbli­żam się do sy­pial­ni dok­to­ra Gro­en­wal­da. Drzwi uchy­la­ją się i wy­cho­dzi Gro­en­wald: za­spa­ny, w szla­fro­ku i po­spiesz­nie na­ło­żo­nych oku­la­rach. W ręku trzy­ma długi kij. Przez chwi­lę pa­trzy na mnie, sta­ra­jąc się zmu­sić otę­pia­ły umysł do zro­zu­mie­nia, dla­cze­go widzi w ko­ry­ta­rzu me­ta­lo­we­go ol­brzy­ma z pół­mi­skiem ja­błek.

– O Boże – do­bie­ga z ust dok­to­ra. – O, kurwa…

– Bluź­nier­ca – war­czę. Chwy­tam jego żu­chwę i wy­ry­wam bez trudu. Krew try­ska na białe ścia­ny, język drga, jakby zdzi­wio­ny nagłą wol­no­ścią. Ręce męż­czy­zny uno­szą się w szoku do twa­rzy.

– Cu­dzo­łoż­nik – oskar­żam po raz ko­lej­ny. Opa­dam na ko­la­no; z ła­two­ścią wbi­jam palce w kro­cze dok­to­ra i je rów­nież wy­ry­wam z od­gło­sem pru­te­go ma­te­ria­łu. Mokre strzę­py ciała spa­da­ją na pa­ne­le, ich wła­ści­ciel w ślad za nimi. Bo­sy­mi sto­pa­mi kopie parę razy drew­nia­ne płyty i nie­ru­cho­mie­je.

Nie mam wy­rzu­tów su­mie­nia. Czy­ta­łem w wie­dzow­ni­ku, dla­cze­go jego córka sypia przy za­pa­lo­nym świe­tle i w luź­nej pi­żam­ce bez spode­nek. Ja­ku­bo­wa Córa szuka po­krzyw­dzo­nych, któ­rzy naj­bar­dziej za­słu­gu­ją na łaskę Pana.

Wy­cie­ram dłoń o mar­twe ciało, a potem wcho­dzę do po­ko­ju dziew­czyn­ki. Róż i biel. Sze­ro­kie łóżko z kil­ko­ma plu­szo­wy­mi zwie­rzę­ta­mi. Klę­kam. Mała Ewa wy­czu­wa moją obec­ność. Zrywa się prze­stra­szo­na, lecz strach na jej twa­rzy zaraz ustę­pu­je miej­sca cie­ka­wo­ści. To nie mnie wi­du­je w kosz­ma­rach.

– Je­steś wróż­ką? – pyta, od­su­wa­jąc za ucho ko­smyk ja­snych wło­sów.

Kręcę głową.

– Je­stem Wężem.

– Głup­tas. Wiem, jak wy­glą­da wąż. Mam ob­ra­zek w ksią­żecz­ce. Chcesz zo­ba­czyć?

Wy­su­wam do niej rękę z pół­mi­skiem.

– Zjedz to, Ewo. Pro­szę.

– Nie lubię ja­błek. – Ziewa. – Wolę cze­ko­la­dę.

– Och. – Wie­dzow­ni­ki o tym nie wspo­mi­na­ły. Czas ucie­ka. In­struk­cje nie radzą usy­piać dziec­ka na wła­sną rękę. Siła Węży jest za wiel­ka, a małe ciał­ka zbyt kru­che. Po pro­stu trze­ba robić swoje. – Szko­da – mówię ze szcze­rym żalem. – W takim razie prze­pra­szam.

My­śl­roz­ka­zem ak­ty­wu­ję tryb trans­por­tu. Coś prze­su­wa się w mojej szyi, klat­ce pier­sio­wej i brzu­chu. Upusz­czo­ny pół­mi­sek roz­bi­ja się na dy­wa­nie. Chwy­tam Ewę za ra­mio­na. Pisz­czy prze­raź­li­wie.

– Tato! Ta­tu­siu!

Dla­cze­go go wo­łasz? Skrzyw­dził cię.

Uno­szę ją de­li­kat­nie, jed­no­cze­śnie otwie­ra­jąc usta. Sze­ro­ko, sze­ro­ko, sze­ro­ko. Oczy dziew­czyn­ki zmie­nia­ją się w pełne prze­ra­że­nia koła, a gdy prze­chy­lam ją w po­wie­trzu, aby we­pchnąć sobie mię­dzy wargi, prze­sta­je krzy­czeć i krztu­si się ze stra­chu. Kro­ple moczu spa­da­ją mi na ręce.

Może kie­dyś Węże słu­ży­ły do trans­por­tu ran­nych. Może prze­no­si­ły wraż­li­we ma­te­ria­ły na inne świa­ty. Nie­waż­ne. Teraz za­bie­ra­ją dzie­ci do Raju.

Ewa wal­czy, nawet gdy do pasa jest w moim gar­dle. Wpy­cham ją głę­biej, aż cała tra­fia do brzu­cha. Wyje i pisz­czy. Chłod­ny metal jest nie­przy­jem­ny dla na­giej skóry. Sen­so­ry wy­czu­wa­ją ła­du­nek – w gar­dle za­my­ka się krata, mięk­ka po­wło­ka brzu­cha tward­nie­je. Małe pię­ści bez prze­rwy w nią ude­rza­ją.

Nie miej żalu, Ewo. Je­steś moim klu­czem.

Wy­cho­dzę do ogro­du. Nikt mnie nie wi­dział, nikt nie zro­zu­mie, co się wy­da­rzy­ło. Okrut­ne mor­der­stwo i po­rwa­nie. Czas po­wro­tu się zbli­ża. Mogę cze­kać w domu, ale… prze­su­wam dło­nią po li­ściach. Tak dawno ich nie wi­dzia­łem.

Piski Ewy słab­ną, sły­szę tylko cichy płacz, ale i on wkrót­ce za­mie­ra.

– Wróć do nas – wo­ła­ją drze­wa, a ja po­trzą­sam głową. Nie teraz. Zo­staw­cie mnie!

Ka­wał­ki czer­ni za­czy­na­ją osia­dać mi na ciele. My­śl­roz­ka­zem uak­tyw­niam ochro­nę dziec­ka. Szczel­na osło­na po­kry­wa mi usta, za­my­ka­jąc Ewę w her­me­tycz­nym brzu­chu. Po­wie­trza nie wy­star­czy na długo, ale po­trze­bu­je­my nie­wie­le czasu. Mrok roz­prze­strze­nia się jak za­ra­za i wkrót­ce po­że­ra mnie ca­łe­go.

Prze­nieść się na inną Zie­mię to nie pro­blem. Fale nie­skoń­czo­no­ści niosą cię de­li­kat­nie przez wy­mia­ry i wy­star­czy się im pod­dać. Ist­nie­ją nie­zli­czo­ne wa­rian­ty – Wier­ni po­sta­ra­li się, aby róż­ni­ce były prak­tycz­nie ze­ro­we, więc tra­fi­łem, gdzie trze­ba. Ale wró­cić? Do­kład­nie do tej jed­nej wer­sji Ziemi, gdzie do­kład­nie ta jedna wer­sja Ja­ku­bo­wej Córy czeka na nową oby­wa­tel­kę Raju? To walka z rwą­cym nur­tem ener­gii, roz­szar­pu­ją­cym ma­te­rię jak wir ostrzy. Czuję pę­ka­ją­ce ciało, moje ciało. Ośle­pia­ją­cy blask ude­rza w oczy, metal zgrzy­ta i w końcu… w końcu czuję coś przy­po­mi­na­ją­ce­go ból. Na­ra­sta i na­ra­sta. Krzy­czę, choć nie mogę otwo­rzyć ust, i wołam Boga, nie wie­dząc, czy ist­nie­je tu mię­dzy świa­ta­mi, aż wresz­cie świa­tło pęka na mi­lio­ny odłam­ków, prze­cho­dzi w czerń, by osta­tecz­nie ustą­pić frag­men­tom linii i od­cie­niom barw.

Wier­ni? Czy­ściec?

– Wężu! Otwórz usta!

– Wężu!

Widzę tylko cie­nie i cie­nie, prze­mie­sza­ne ze sobą w mo­za­ice czer­ni i sza­ro­ści. Prze­ży­łem?

– Do­brze. Trzy­maj sze­ro­ko!

Coś jest wy­cią­ga­ne z mo­je­go brzu­cha. Dziec­ko… Ewa… Wy­do­by­wa­ne ostroż­ny­mi ru­cha­mi Wier­nych. Znów widzę jasno, przy­po­mi­nam sobie Skok.

Z głę­bo­kich bruzd na moim ciele ula­tu­je dym. Sie­dzę bez sił, tym­cza­sem Wier­ni ostroż­nie wkła­da­ją nie­przy­tom­ną dziew­czyn­kę do prze­szklo­nej skrzy­ni, na­stęp­nie pod­łą­cza­ją prze­wo­dy do gład­kiej skóry.

– Skrzy­nia za­pie­czę­to­wa­na, gurgh. Bło­go­sła­wio­na go­to­wa do trans­por­tu.

– Po­wia­do­mi­łem Che­ru­bi­nów.

Kilku Wier­nych wsa­dza mi dłu­gie pręty z czuj­ni­ka­mi do ust. Pcha­ją aż do żo­łąd­ka, szu­ka­jąc przed­mio­tów, które mo­głem za­brać z innej Ziemi mimo su­ro­we­go za­ka­zu. Nic nie znaj­du­ją.

Moja mi­łość klęka przede mną. Nie ma już twa­rzy, tylko czerń wi­ru­ją­cą jak plamy mroku w Prze­to­ce, ale wiem, że to ona. Jej głos po­zo­stał ten sam – czuły i ko­cha­ją­cy.

– Ona nad­cho­dzi – mówi. – Druga. Wstań…

– Wstań, Wężu. – Czerń jej ob­li­cza zmie­nia się w po­prze­ty­ka­ną me­ta­lem twarz Wier­ne­go. – Wstań i chodź.

Przy pierw­szym kroku za­ta­czam się i wpa­dam na jakąś ma­szy­nę. Kilka kwa­dra­to­wych ko­stek spada z brzę­kiem na po­sadz­kę. Drugi krok przy­cho­dzi ła­twiej. Ru­szam za Wier­nym, a za mną inni Wier­ni pro­wa­dzą le­wi­tu­ją­cą skrzy­nię z małą Ewą.

 

Dary pło­ną­cych ludzi

 

Na ze­wnątrz pada. Kro­ple sieką bez­li­to­śnie. Mam uszko­dzo­ne oczy, ledwo widzę w ciem­no­ści. Czeka na nas sta­lo­wa be­stia – trans­por­to­wiec Che­ru­bi­nów. Grube koła, po­dłuż­ny kształt, wie­życz­ka z lufą za­koń­czo­ną małym pło­mie­niem. Che­ru­bin w niej roz­glą­da się, jakby przy­pusz­czał, że nawet na dzie­dziń­cu Czyść­ca ktoś gotów za­ata­ko­wać sługi Ja­ku­bo­wej Córy. Dawno nie wi­dzia­łem ognia. Jest pięk­ny. Opusz­czo­na klapa z tyłu za­pra­sza do ocie­ka­ją­ce­go czer­wo­nym świa­tłem wnę­trza. Kilku Che­ru­bi­nów za­bez­pie­cza swe mio­ta­cze ognia, przej­mu­je od Wier­nych skrzy­nię i wpro­wa­dza do środ­ka. Jeden kle­pie mnie w plecy.

– Wsia­daj. Je­dzie­my do No­we­go Ka­far­naum.

Na­resz­cie.

Wcho­dzę schy­lo­ny po ram­pie do środ­ka i sia­dam przy ścia­nie. Gdy Che­ru­bi­ni zaj­mu­ją miej­sca, po­jazd szar­pie i rusza z war­ko­tem. Tur­bi­ny fil­tru­ją po­wie­trze. Czer­wo­ne lampy bu­cha­ją ostrym świa­tłem. Razi mnie w oczy.

– Witaj, Wężu – grzmi sil­nik, a wtó­ru­je mu tę­sk­ne wycie po­ci­sków w pi­sto­le­tach Che­ru­bi­nów i syk prze­kład­ni w mio­ta­czach. Śruby pisz­czą ni­czym ostat­nie krzy­ki mor­do­wa­nych. Chwy­tam się za głowę, pró­bu­jąc uci­szyć ka­ko­fo­nię, ale bez­sku­tecz­nie. – Od­da­łeś mi hołd w Raju, a ja przy­ję­łam go z ra­do­ścią. Czy jesz­cze raz zło­żysz ofia­rę na oł­ta­rzu z cza­szek?

Tak.

– Wkrót­ce – od­po­wia­dam.

– Co wkrót­ce? – pyta sie­dzą­cy obok Che­ru­bin. W lu­strza­nej sko­ru­pie hełmu od­bi­ja się moja głowa: łysa, obła i na­la­na, po­kry­ta li­nia­mi pęk­nięć. – To ty, praw­da? Zdraj­ca. Po­wi­nie­neś zdech­nąć jak resz­ta bun­tow­ni­ków i…

– Zo­staw go, Łu­ke­sza­lu! – krzy­czy inny, naj­pew­niej do­wód­ca, bo młody od razu milk­nie. – Po­wtórz, Jakib! – Che­ru­bin przy­ci­ska dłoń w pan­cer­nej rę­ka­wi­cy do jed­nej z dwóch an­te­nek umiesz­czo­nych nad skro­nia­mi. – Jakib! Co robią…? Alarm! Grzesz­ni­cy, kilka setek, kon­takt za zero pięć!

Zdej­mu­ją z ple­ców mio­ta­cze. Syczą za­pa­la­ne pło­mie­nie.

– Kon­takt za zero trzy.

Zbli­żam twarz do wą­skie­go okien­ka, bar­dziej szpa­ry po­kry­tej gru­bym brud­nym szkłem. Je­dzie­my przez po­nu­re ulice wzdłuż zde­wa­sto­wa­nych bu­dyn­ków.

– Kon­takt za zero jeden.

Sły­szę przy­tłu­mio­ne war­ko­tem ryt­micz­ne krzy­ki i wtedy do­strze­gam, jak z ruin wy­nu­rza­ją się syl­wet­ki, wpierw po­je­dyn­cze, potem coraz licz­niej­sze, aż w końcu wiel­ki tłum w błę­kit­nych so­czew­kach pędzi w stro­nę trans­por­tow­ca. Szpe­ra­cze ma­szy­ny śli­zga­ją się nie­bie­skim świa­tłem po ma­czu­gach, włócz­niach i unie­sio­nych w gnie­wie pię­ściach.

Głup­cy na­prze­ciw Che­ru­bi­nów. Jak kie­dyś… Nigdy nie czu­łem się bli­żej Raju. Gdy pierw­szy ka­mień ude­rza w bok trans­por­tow­ca, wy­bu­cham ostrym śmie­chem. Wy­krzy­wio­na twarz po­ja­wia się na chwi­lę tuż za szybą i znika z wrza­skiem. Tak na­prze­ciw Go­lia­ta krzy­czał­by Dawid, gdyby nie miał procy. Krzy­czał­by, po czym zgi­nął.

– Czego chcą? – war­czy do­wód­ca. – Po­wtórz! Żyw­no­ści?

Krót­ki chi­chot do­bie­ga spod paru przy­łbic.

– Ci­szej, bra­cia! – grzmi ofi­cer. – Nie po­zwa­lam ich prze­je­chać, Ja­ki­bie! Czysz­cze­nie ciał z osi to mor­dę­ga. Pa­we­al uka­rze ich ogniem! Bez od­bio­ru.

Bły­ska­wi­ce prze­ci­na­ją niebo, deszcz ob­le­wa szyby.

– Spal ich, Pa­we­alu! Spal na chwa­łę Pana!

Mio­tacz z wie­życz­ki splu­wa kle­istym ogniem pro­sto w tłum. Ko­lo­ry zstę­pu­ją do Pod­chmu­rza – pło­ną­cy grzesz­ni­cy wy­do­by­wa­ją z ciem­no­ści zie­lon­ka­we wrzo­dy na bla­dych skó­rach, czer­wień ce­gieł, żółć dep­ta­ne­go pyłu. Wielu po­wy­krę­ca­nych na­past­ni­ków za­trzy­mu­je się, by tak jak ja, po­dzi­wiać cuda barw. Deszcz syczy, gdy mie­sza się z ogniem, wrza­ski umie­ra­ją­cych prze­pla­ta­ją się z gniew­nym wy­ciem grzesz­ni­ków i re­cho­ta­mi żoł­nie­rzy we­wnątrz me­ta­lo­wej be­stii.

Nigdy nie wi­dzia­łem Pie­kła, lecz musi wy­glą­dać po­dob­nie.

Eks­plo­zja na chwi­lę za­głu­sza krzy­ki.

– Mają broń, se­ra­fi­nie! Jest ich zbyt wielu!

– Wię­cej wiary, bra­cie! Zło nie po­ko­na świa­tło­ści! Zmień trasę na trzy dwa­na­ście i we­zwij wspar­cie!

– Roz­kaz!

Sil­nik mru­czy za­do­wo­lo­ny.

– Brat mój przy­by­wa. Naj­star­szy z nas.

Od ze­wnątrz szybę prze­sła­nia­ją po­zba­wio­ne warg szczę­ki – roz­cią­gnię­te w uśmie­chu, pełne ostrych, dłu­gich, po­czer­nia­łych kłów. Czas zwal­nia. Cho­ro­bli­wa żółta po­świa­ta wpada przez szyby do środ­ka po­jaz­du. Nie sły­szę już krzy­ków i od­gło­sów walki, lecz tylko echo zębów trą­cych o kość, mla­ska­nie oraz ka­pa­nie spa­da­ją­cej śliny.

– Zje­dli Jego ciało i wy­pi­li Jego krew – mówi chra­pli­wie. – A potem żyli wiecz­nie, wciąż głod­ni, aż po­żar­li sie­bie na­wza­jem w świę­tym przy­mie­rzu. Na­ro­dzi­łem się, gdy Bóg po raz pierw­szy cze­goś za­pra­gnął, i umrę, gdy wresz­cie się na­sy­ci. Chodź do mnie, Wężu.

– Co ta­kie­go? – pytam, za­sko­czo­ny.

Umar­łem? Czy to ko­niec, gdzieś na dro­dze do No­we­go Ka­far­naum? Szczę­ki za szybą zni­ka­ją, potem szybę za­stę­pu­je ścia­na, prze­su­wa­jąc się po­wo­li… Do­pie­ro po chwi­li uświa­da­miam sobie, że trans­por­to­wiec gwał­tow­nie sta­nął. Che­ru­bi­ni wrzesz­czą roz­cią­gnię­tym w cza­sie krzy­kiem, lecą w przód po­jaz­du, a ja wraz z nimi. Wzbu­dzam iskry, gdy trę łok­cia­mi o skrzyn­ki i pan­ce­rze.

…

Świat tonie w pło­mie­niach. Barwy tań­czą mi przed ocza­mi. Wnę­trze wy­peł­nia ogień, su­ną­cy po ścia­nach jak żar­łocz­ne morze.

…

– Wyjdź z be­stii, Wężu.

Moja mi­łość.

Czła­pię na ko­la­nach przez ską­pa­ne w czer­wie­ni, po­chy­lo­ne wnę­trze. Sto­pio­ne kable strze­la­ją iskra­mi. Klapa z tyłu jest otwar­ta. Dym ucie­ka tam­tę­dy jak wy­stra­szo­ny szczur, a ja brnę za nim.

Wy­pa­dam na ze­wnątrz w błoto. Przez stru­gi desz­czu widzę nad­bie­ga­ją­ce syl­wet­ki.

– Prze­klę­ci! – jęczy z tyłu Che­ru­bin w wie­życz­ce.

Ktoś klęka przede mną. To on – znów szcze­rzy dłu­gie zęby od­bi­ja­ją­ce blask pło­ną­cych grzesz­ni­ków. Chudy ni­czym szkie­let, z parą okrą­głych, zu­peł­nie czar­nych oczu. Jesz­cze raz za­pa­da cisza, zza moich ple­ców do­cho­dzi żół­ta­we świa­tło. Kro­ple desz­czu spa­da­ją po­wo­li ni­czym ży­wi­ca z pnia.

– A gdyby wszy­scy miesz­ka­li w Raju? – Cher­la­wiec sięga do swej twa­rzy. – Po cóż nam byłby Bóg? – Wy­cią­ga sobie oczy i po­da­je mi je na otwar­tych dło­niach. – Weź!

– Weź! – wrzesz­czy klę­czą­cy grzesz­nik, na któ­re­go dło­niach leżą dwa czar­ne dyski. Po­zna­ję je z wie­dzow­ni­ka. Bomby łań­cu­cho­we. – Weź! Słowo de­to­na­cji to „blask”!

W tym mo­men­cie ogar­nia nas ogień Che­ru­bi­nów. Grzesz­nik nie­ru­cho­mie­je, jego skóra zwę­gla się, maska fil­tra­cyj­na topi wraz z twa­rzą, ale ręce nadal trzy­ma wy­cią­gnię­te w moją stro­nę. Chwy­tam bomby – są mięk­kie i lep­kie – po czym wsu­wam głę­bo­ko w roz­dar­cia na nad­garst­kach.

Tłum rzuca się do uciecz­ki, pod­czas gdy deszcz po­wo­li zmywa ze mnie ogni­stą sub­stan­cję. Ranni Che­ru­bi­ni wy­cho­dzą z po­jaz­du. Nie­któ­rzy zieją ogniem mio­ta­czy w ruiny, wznie­ca­jąc po­ża­ry i za­bi­ja­jąc zbyt wol­nych grzesz­ni­ków, inni strze­la­ją z pi­sto­le­tów. Huk za hu­kiem, śmierć za śmier­cią.

– Gniew Boży na was! – Do­wód­ca chwie­je się na no­gach. Jego lu­strza­ny hełm pękł, uka­zu­jąc osma­lo­ną twarz z kil­kor­giem prze­krwio­nych oczu wokół po­pa­rzo­nych ust. Zbro­je Che­ru­bi­nów są ognio­od­por­ne, ale oni sami płoną jak każdy czło­wiek. – Co z Bło­go­sła­wio­ną?

– Skrzy­nia wy­trzy­ma­ła. Stra­ci­li­śmy trzech braci.

– Ja­ku­bo­wa Córa musi do­wie­dzieć się o tym ohyd­nym bun­cie. Bluź­nier­ców i świę­to­krad­ców, któ­rzy chcie­li po­rwać Bło­go­sła­wio­ną, na­le­ży uni­ce­stwić.

Che­ru­bi­ni się mylą. Grzesz­ni­cy nie chcie­li po­rwać małej Ewy. Na cóż im ona? Dzie­siąt­ki zgi­nę­ły w pło­mie­niach, aby prze­ka­zać mi bomby łań­cu­cho­we. Nie było lep­sze­go mo­men­tu – w dro­dze z Czyść­ca, po Skoku, gdy łatwo mogę ukryć bomby w po­ra­nio­nych koń­czy­nach.

Roz­le­ga się zgrzyt zgnia­ta­ne­go me­ta­lu, gdy Che­ru­bin w ka­bi­nie ste­ru­ją­cej cofa po­jazd. Błoto pry­ska spod sze­ro­kich kół. Trans­por­to­wiec wje­chał w dół, za­ma­sko­wa­ny fa­li­stą bla­chą i cien­ką war­stwą pia­chu. Na ścia­nach bu­dyn­ków do­strze­gam wy­skro­ba­ne sym­bo­le – okrę­gi z od­cho­dzą­cy­mi od nich pro­mie­nia­mi.

Dziś walka o na­dzie­ję ze­bra­ła krwa­we żniwo.

– Uczy­ni­łeś to samo w Raju – przy­po­mi­na deszcz.

 

Umie­ra­ją­cy w pa­ła­cu

 

Do­sta­je­my eskor­tę czte­rech mniej­szych, ale le­piej uzbro­jo­nych po­jaz­dów. Bez prze­szkód do­cie­ra­my do mia­sta.

Nowe Ka­far­naum.

Czym jest? Pięk­nem. Być może grzesz­ni­cy z da­le­kich stron Pod­chmu­rza, któ­rzy nie do­stą­pi­li za­szczy­tu pracy w mie­ście, nie­raz pa­trzą w jego stro­nę i wy­obra­ża­ją sobie, że widzą Słoń­ce, wscho­dzą­ce na tle po­ran­ne­go nieba. Czy warto kar­mić się złu­dze­nia­mi? Trud­no oprzeć się ich ku­szą­cym pod­szep­tom.

Wjeż­dża­my przez jedną z sied­miu bram w wiel­kich mu­rach miej­skich i su­nie­my po­mię­dzy rzę­da­mi bu­dyn­ków oblanych bia­łym świa­tłem. Łap­czy­wie po­ły­kam ocza­mi roz­bu­cha­ne ko­lo­ry tka­nin, ozdób, a nawet rzad­kich krze­wów, wsłu­chu­ję się w śmie­chy szczę­śli­wych Wier­nych w ich dłu­gich płasz­czach. Nigdy nie za­zna­ją Raju, ich dusze znik­ną po śmier­ci, lecz krót­ki czas życia spę­dzą w cie­ple i przy­jem­no­ści. Na­sy­ce­ni i bez­piecz­ni. Wielu lu­dziom nie trze­ba nic wię­cej.

Gdy po­jaz­dy się za­trzy­mu­ją, wy­sia­dam z tru­dem – mam wra­że­nie, że po­ra­nio­ne nogi lada chwi­la zła­mią się pod moim cię­ża­rem.

Jeśli for­te­ca zwana Czyść­cem przy­po­mi­na zle­ża­łą ciem­ność, to pałac Ja­ku­bo­wej Córy przy­wo­dzi na myśl kwit­ną­ce świa­tło. Chmu­ry tu mają nie­bie­ską barwę w okrut­nej imi­ta­cji raj­skie­go nieba. Zyg­za­ki bły­ska­wic co rusz spły­wa­ją w dół do spi­ral­nych ko­lek­to­rów, skąd tra­fią do ge­ne­ra­to­rów i za­sob­ni­ków jako bez­cen­na ener­gia. Deszcz spły­wa po gład­kich ścia­nach i ob­le­wa wi­tra­żo­we okna zdo­bio­ne sce­na­mi Męki Pań­skiej.

Wzro­kiem szu­kam windy do Raju, czar­nej linii, którą nie­gdyś zje­cha­łem do Pod­chmu­rza, ska­za­ny na prze­mia­nę w Węża, na za­wsze wy­gna­ny z domu. Nie do­strze­gam jej – pod­je­cha­li­śmy za bli­sko pa­ła­cu.

Ogrom­ne po­są­gi za­kap­tu­rzo­nych po­sta­ci z me­cha­nicz­ny­mi ra­mio­na­mi stoją na placu, zwra­ca­jąc ślepe ob­li­cza ku ziemi. Wy­bu­do­wa­ne dawno, dawno temu.

Wy­cho­dzi mi na­prze­ciw inna grupa Che­ru­bi­nów. Noszą ka­ra­bi­ny z za­mknię­tą w środ­ku ener­gią bły­ska­wic. Broń zdol­na zra­nić Węże.

– Pójdź z nami – mówi przy­wód­ca. – Do­pro­wa­dzi­my cię z ho­no­ra­mi do Pani. Tylko ona może otwo­rzyć drogę do Raju.

– Bło­go­sła­wio­ne jej słowo! – krzy­czą chó­rem po­zo­sta­li Che­ru­bi­ni.

Cie­nie zbie­ra­ją się wokół mnie, gdy ru­szam za Che­ru­bi­na­mi do bramy pa­ła­cu. Ma po­stać wiel­kie­go, okrą­głe­go ka­mie­nia, a wokół niej ze ścian wy­sta­je dwa­na­ście rów­nie wiel­kich pła­sko­rzeźb przed­sta­wia­ją­cych klę­czą­cych apo­sto­łów. Gdy się zbli­ża­my, zgrzyt me­ta­lu za­głu­sza na mo­ment grzmo­ty nieba. Jedna z ogrom­nych po­sta­ci – apo­stoł w luź­nej sza­cie, z sie­cią ry­bac­ką prze­wie­szo­ną przez barki – od­ry­wa się od muru, po­wo­li zstę­pu­je na zie­mię. Zwoje kabli cią­gną się od jej ple­ców do dziur w ścia­nie.

Cie­nie pierzch­ną jak spło­szo­ne ptac­two. Z tru­dem po­wstrzy­mu­ję się, aby nie paść na ko­la­na. Czy to ko­lej­na ułuda mego strza­ska­ne­go umy­słu? A może Węże tra­fia­ją do in­ne­go, ciem­ne­go nieba, gdzie świę­ci z me­ta­lu wi­ta­ją ich u czar­nych bram? Stoję z roz­dzia­wio­ny­mi usta­mi – jakże ludz­ki od­ruch! – tym­cza­sem apo­stoł, wyż­szy dwu­krot­nie ode mnie, unosi po­wie­ki. Oczy żarzą się bielą, a gdy pierw­sze wiąz­ki świa­tła za­czy­na­ją wę­dro­wać po zbro­jach Che­ru­bi­nów, uświa­da­miam sobie, że to tylko za­bez­pie­cze­nie pa­ła­cu. Czym był ów gmach w za­po­mnia­nych cza­sach? Fa­bry­ką? Świą­ty­nią? Re­zy­den­cją bo­ga­czy?

Ska­ne­ry ob­my­wa­ją mnie od stóp do głów i czuję nagły lęk, że oczy świę­te­go wy­kry­ją bomby. Ale kolos od­cho­dzi do bramy i od­su­wa ją z gło­śnym skrzy­pie­niem.

Ru­sza­my.

– Oto wró­ci­łem – mówię, wi­dząc jasne wnę­trze pa­ła­cu: czy­ste i ośle­pia­ją­co białe, jakby cały brud Pod­chmu­rza nie miał wstę­pu do środ­ka. Ścia­ny śpie­wa­ją psal­my, któ­rych uczy­łem się jako dziec­ko w Raju. Czy na­praw­dę to robią? Zwal­niam, nie ro­zu­mie­jąc już, czy widzę cuda tech­ni­ki, czy cuda Boga. A może tylko cuda stwo­rzo­ne przez mój nie­spraw­ny, umie­ra­ją­cy mózg? Che­ru­bi­ni pod­trzy­mu­ją mnie w przy­ja­ciel­skim ge­ście.

– Już nie­da­le­ko, Wężu – obie­cu­je jeden. – Czeka cię Raj. Nie za­po­mi­naj. Dalej, krocz z nami!

Na­przód. Myślę o Raju i Słoń­cu. Myślę o ogniu i błę­ki­cie. Chcia­łem coś tu zro­bić… Ale co? „Czyn do­bre­go czło­wie­ka”, pod­po­wia­da mi pa­mięć. Ogar­nia mnie strach, że się po­my­lę, a mam tylko jedną szan­sę.

Po­móż­cie mi! Wy, cie­nie! Nie drwij­cie z na­dziei głup­ca, lecz się­gnij­cie w głąb jego wspo­mnień. Bła­gam!

Matka stoi przede mną. Nie ma twa­rzy, tylko czar­ne świa­tło.

Dla­cze­go po­chła­nia was mrok, moje cie­nie?

– Umie­ra­my wraz z tobą – od­po­wia­da matka, a potem do­da­je: – Idź za nią.

Długą ręką wska­zu­je… Boże!

Moja uko­cha­na! Ma go­re­ją­cy pło­mień za­miast twa­rzy, blask tak jasny, że pali w oczy.

– Słoń­ce! – krzy­czę. – Widzę je!

 Rzu­cam się bie­giem za dziew­czy­ną, którą ko­cha­łem, a ona w jedną z odnóg ko­ry­ta­rza, chi­cho­cząc, jak­by­śmy znów ba­wi­li się mię­dzy mło­dy­mi cy­pry­sa­mi, go­niąc się na­wza­jem i nigdy tak na­praw­dę nie pra­gnąc uciec.

Za­sko­cze­ni Che­ru­bi­ni coś krzy­czą, ale zni­kam za ro­giem, wkła­da­jąc całą siłę w słabe nogi. Bie­gną za mną.

– Stój!

– Osza­lał!

Widzę dziew­czy­nę sto­ją­cą na końcu ko­ry­ta­rza. Wy­cią­ga ręce utka­ne z ciem­no­ści.

– Przy­tul mnie, uko­cha­ny!

Wpa­dam w nią z całej siły, z ogłu­sza­ją­cym brzę­kiem prze­bi­ja­jąc ścia­nę z mlecz­no­bia­łe­go szkła. Fru­wa­ją od­pry­ski, do­oko­ła roz­le­ga­ją się za­sko­czo­ne krzy­ki Wier­nych. Pra­co­wa­li przy wy­so­kich, owal­nych, usta­wio­nych w szpa­le­ry za­sob­ni­kach ener­gii – od su­fi­tu do czub­ka każ­de­go z nich od­cho­dził gruby prze­wód, i tymi ka­bla­mi wpa­da­ją do nich bły­ska­wi­ce. Roz­trą­cam kilku pe­cho­wych Wier­nych i bie­gnę dalej.

Już pa­mię­tam. Pa­mię­tam! Dzię­ki wam, cie­nie!

– Słoń­ce! – wrzesz­czę.

Wresz­cie upa­dam i leżę przy jed­nym z za­sob­ni­ków. Wzno­si się na kilku no­gach nad pod­ło­gą. Zwoje ota­cza­ją cały rdzeń gru­by­mi splo­ta­mi. Gdy się pod­no­szę, obej­mu­ję je i wyję.

– To nie słoń­ce! To nie Raj! – za­wo­dzę umę­czo­nym gło­sem.

Wier­ni nad­bie­ga­ją wraz z Che­ru­bi­na­mi.

– Za­bierz­cie go stąd! To de­li­kat­ne urzą­dze­nia.

– Ru­szaj się, Wężu! – Ka­ra­bin ude­rza mnie w plecy. – Albo cię za­strze­li­my i nigdy nie uj­rzysz Słoń­ca!

Zgar­bio­ny, ze spusz­czo­ną głową, wlokę się za Che­ru­bi­na­mi. Cie­nie chi­cho­czą do­oko­ła.

– Wiemy, co tam zo­sta­wi­łeś pod za­sob­ni­kiem! – krzy­czą chó­rem.

Jedną z bomb łań­cu­cho­wych.

Do­cho­dzi­my do sze­ro­kiej plat­for­my i wjeż­dża­my na ostat­nie pię­tro pa­ła­cu.

 

Jej słowa to głos Boga

 

Gdy Che­ru­bin pod­cho­dzi z ela­stycz­ny­mi kaj­da­na­mi, wy­sta­wiam przed sie­bie ręce. Za­kła­da mi opa­skę na nad­garst­ki. Od­ru­cho­wo pró­bu­ję ją ro­ze­rwać, ale ona tylko wy­gi­na się lekko i na­tych­miast tward­nie­je.

– Gdy Pani wej­dzie, klę­kasz. Gdy po­dej­dzie, pa­dasz na twarz i wsta­jesz do­pie­ro, gdy ci po­zwo­li.

Wcho­dzi­my do ciem­nej sali, którą dawno temu wi­dzia­łem na ekra­nach usta­wio­nych w Pod­chmu­rzu. To, co wtedy wzią­łem za mo­zai­kę, oka­zu­je się ekra­na­mi przy­pię­ty­mi do ścian. Wy­ło­żo­no nimi całe po­miesz­cze­nie, prócz kil­kor­ga drzwi i wą­skich, lecz wy­so­kich okien, przez które do środ­ka wpa­da­ją roz­bły­ski pio­ru­nów.

Skrzy­nia z małą Ewą le­wi­tu­je sa­mot­nie nad po­sadz­ką.

W peł­nych mroku ką­tach stoją cie­nie. Nigdy wcze­śniej nie wi­dzia­łem ich aż tylu. Lu­dzie, któ­rych zna­łem z Raju: nie­któ­rzy bez twa­rzy, inni zdro­wi i uśmiech­nię­ci, jesz­cze inni mar­twi – spa­le­ni lub roz­pru­ci po­ci­ska­mi. Stoi tam rów­nież wy­słan­nicz­ka grzesz­ni­ków z czte­re­ma rę­ka­mi, ob­sy­pa­na czar­nym pia­skiem Pod­chmu­rza. Nie nosi maski, ob­ser­wu­jąc mnie troj­giem oczu. Krew ście­ka z jej ust.

Na dru­gim końcu sali szczę­ka­ją drzwi. Che­ru­bi­ni klę­ka­ją, więc ja rów­nież.

Wkra­cza wraz z or­sza­kiem. Ma wzrost Ewy, ale starą twarz. Me­ta­lo­we ob­rę­cze i mo­co­wa­nia pod­trzy­mu­ją nagie, po­wy­krę­ca­ne ciało; za­sła­nia­ją wsty­dli­we miej­sca, usztyw­nia­ją nogi i prze­cho­dzą w lśnią­ce pasma chro­mu na twa­rzy. Wię­cej u niej me­ta­lu niż ludz­kie­go ciała. Po­dob­nie jak u straż­ni­cze­go apo­sto­ła spod pa­ła­co­wej bramy z jej ple­ców wy­ra­sta­ją cien­kie rurki – liczę je w ir­ra­cjo­nal­nym od­ru­chu: sie­dem – i roz­cho­dzą, każda koń­czy się w skrzyn­ce z korb­ką nie­sio­nej przez świtę, a ta skła­da się z bar­czy­stych ko­biet w sze­ro­kich suk­niach. Słu­żeb­ni­ce mają łyse głowy, wy­sta­ją­ce, szpi­cza­ste zęby i bez­myśl­ne uśmie­chy. Za nimi wcho­dzi także Wier­ny z an­te­na­mi umo­co­wa­ny­mi na czasz­ce.

Ja­ku­bo­wa Córa krzy­wi usta.

– Mfffó… j… zddd… faj… – Ob­ra­ca się i pstry­ka pal­ca­mi na jedną z ko­biet. Ta za­czy­na gwał­tow­nie krę­cić korb­ką. Zie­lon­ka­wa maź pły­nie ze zbior­ni­ka, przez rurkę, aż wnika w plecy Ja­ku­bo­wej Córy.

– Mój zdraj­ca – po­wta­rza wy­raź­nie wład­czy­ni Raju. Sta­wia drob­ne kroki przez wiel­ką salę. Prze­su­wa dło­nią po oszklo­nej skrzy­ni. – Mój Wąż i jego Ewa.

– Gul-me­hud, trans­mi­te­ry go­to­we, Pani – ko­mu­ni­ku­je Wier­ny.

– Za­czy­naj­my więc.

Ekra­ny roz­bły­sku­ją ob­ra­zem z setek punk­tów Pod­chmu­rza. Ty­sią­ce grzesz­ni­ków wle­pia błę­kit­ne so­czew­ki pro­sto we mnie. Przy­by­li tu gnani złud­ną na­dzie­ją uj­rze­nia pro­my­ka Słoń­ca, a może by zo­stać świad­ka­mi znisz­cze­nia, które niosę w nad­garst­kach. Cze­ka­ją na me po­świę­ce­nie.

– Wszy­scy cze­ka­my – mówi ciem­ność, którą ko­cha­łem.

– Mój synek. – Zroz­pa­czo­ny głos matki. – Mój pięk­ny synek umie­ra.

– Już nie­dłu­go. Uwol­nij nas, Wężu – wzdy­cha ko­bie­ta o kilku rę­kach.

Tym­cza­sem Córa idzie coraz wol­niej. Robi jesz­cze jeden krok i nie­ru­cho­mie­je w dzi­wacz­nej po­zy­cji z jedną ręką unie­sio­ną i wy­gię­ty­mi pal­ca­mi.

– Śpisz, Ruchu? – pyta wście­kle. – Po­ni­żasz mnie na oczach grzesz­ni­ków?

Naj­niż­sza ze świty drga, wciąż z nie­scho­dzą­cym z twa­rzy uśmie­chem, i za­czy­na krę­cić korb­ką, pom­pu­jąc białą mie­szan­kę w ciało Córy, która po chwi­li wzna­wia płyn­ny chód.

Pani – ostrze­ga jeden ze straż­ni­ków. – Nie za bli­sko.

– Nic mi nie zrobi – od­po­wia­da Córa z uśmie­chem.

Ogar­nia mnie fala gnie­wu, że ta mała isto­ta, to ka­le­kie, stare ciało, trzy­ma wła­dzę tak wiel­ką, jakby sam Bóg uczy­nił ją swym za­stęp­cą i straż­ni­kiem bram nie­bios. Lecz prze­cież ja trzy­mam wła­dzę nad nią! Teraz, tutaj, mogę od­mie­nić los ty­się­cy.

Jest już bli­sko. Padam na twarz, przy­ci­ska­jąc czoło do czar­nej po­sadz­ki.

– Wię­cej eks­trak­tu, Mowo! – roz­ka­zu­je Córa i znów sły­szę szum pły­ną­cej cie­czy. – Ge­bria­lu, chcę do nich prze­mó­wić.

– Gul-me­hud, jak sobie ży­czysz, Pani – od­po­wia­da Wier­ny. – Gul-me­hud, dźwięk włą­czo­ny.

– Ludu Pod­chmu­rza! Na­zna­cze­ni grze­chem! Jakże smut­ne słowa muszę po­wie­dzieć. Jakże przy­kre! Tak wielu z was od­wa­ży­ło się pod­nieść rękę na Bło­go­sła­wio­ną, która zmie­rza­ła do Raju. Ci he­re­ty­cy za­mor­do­wa­li trzech Che­ru­bi­nów. Dla­cze­go się bun­tu­je­cie? Dla­cze­go sprze­ci­wia­cie się woli tej, która mówi w Jego imie­niu? – Pod­cho­dzi bli­sko i chwi­lę póź­niej czuję na gło­wie małą stopę. – Oto Wąż, który nie­gdyś wy­stą­pił prze­ciw­ko mnie w Raju. Spójrz­cie, jak korzy się, by jesz­cze raz uj­rzeć bo­skie świa­tło. Klęk­nij, Wężu.

Pod­no­szę się. Pa­trzę teraz z góry na Ja­ku­bo­wą Córę, ale nie wy­da­je się tym onie­śmie­lo­na. Mam skute ręce, a Che­ru­bi­ni stoją do­oko­ła i trzy­ma­ją wy­ce­lo­wa­ne we mnie lufy ka­ra­bi­nów.

– Czy ża­łu­jesz swo­ich czy­nów? – pyta Córa.

Za­pa­da cisza. Dla­cze­go czuję bicie serca, skoro już nie ma go w mej pier­si? Dla­cze­go chcę prze­łknąć ślinę, mimo że me usta to czy­sty metal? Teraz. Córa jest tak bli­sko, że zgi­nie w eks­plo­zji. Wy­star­czy słowo, a stary po­rzą­dek runie w ogniu bomb łań­cu­cho­wych.

Tłum cieni fa­lu­je.

– Teraz, przy­ja­cie­lu! – po­na­gla cień wy­słan­nicz­ki grzesz­ni­ków.

– Teraz, uko­cha­ny?

– Teraz! – Ty­sią­ce gło­sów do­bie­ga z ekra­nów. – Wybaw nas!

Je­stem gotów.

– Ża­łu­ję, co uczy­ni­łem, Pani. Byłem głup­cem, który od­rzu­cił świa­tło Boga i klę­czy przed tobą, abyś w swej łasce po­zwo­li­ła znów mi je uj­rzeć.

Ja­ku­bo­wa Córa roz­kła­da ręce i od­cho­dzi za­do­wo­lo­na.

– Oto słowa godne syna mar­no­traw­ne­go.

– Zdraj­ca! – krzy­czy cień ko­bie­ty z czte­re­ma rę­ka­mi. – Dla­cze­go?

– Zdraj­ca! Dla­cze­go? – prze­drzeź­nia ją kilka cieni, inne pierz­cha­ją z obłą­ka­nym śmie­chem, zni­ka­ją w ścia­nach i ekra­nach, na któ­rych wielu grzesz­ni­ków po­chy­la głowy w roz­pa­czy lub od­cho­dzi do za­to­pio­nych w mroku ruin.

Dla­cze­go?

Bo je­stem Wężem. Zdra­da to moja na­tu­ra.

– Nie wolno da­ro­wać kary – mówi Ja­ku­bo­wa Córa. – Z oka­zji uko­rze­nia się bun­tow­ni­ka przed bo­skim pra­wem chcia­łam uka­zać wam sło­necz­ny blask. Nie­dłu­go uj­rze­li­by­ście bo­skie świa­tło i, kto wie? Może po śmier­ci od­na­leź­li­by­ście drogę do bram nie­bios? Lecz po ataku na kon­wój zmie­ni­łam zda­nie.

Okru­cień­stwo Ja­ku­bo­wej Córy. Znam je aż za do­brze.

– Roz­my­ślaj­cie nad swymi wi­na­mi. Wy­daj­cie Che­ru­bi­nom bun­tow­ni­ków, a może spoj­rzę na was ła­ska­wym okiem. – Daje znak Wier­ne­mu i ekra­ny gasną. Spo­glą­da na mnie szkli­sty­mi ocza­mi, jedno tkwi w twa­rzy nieco wyżej niż dru­gie. – Trud­na jest droga do od­ku­pie­nia. Śmierć krąży nad tobą, zdraj­co. Czu­jesz jej od­dech? Nie, nic nie czu­jesz prócz go­rą­cej po­trze­by uj­rze­nia Raju. Mam rację?

Tak. Jedno z ogniw w mojej szyi wy­da­je cichy po­mruk ago­nii. Ko­niec się zbli­ża.

– Wy­gna­łam cię do Pod­chmu­rza, abyś żył wśród tych, któ­rych chcia­łeś ura­to­wać. Było warto za nich umie­rać? Przy­ję­li cię z otwar­ty­mi ra­mio­na­mi?

– Ich dary to śmierć i ciem­ność – od­po­wia­dam.

Szyb­ciej, Ja­ku­bo­wa Córo. Drwij ze mnie i wy­ślij na dach pa­ła­cu, abym za­pła­kał za nie­do­stęp­nym Rajem. Za­my­kam oczy.

– Nie umie­raj jesz­cze – war­czy. – Nisz­czy­cie­lu! Zdraj­co! To tfffff­fy… – Mowa znów za­czy­na krę­cić korb­ką. – To ty roz­pa­li­łeś bunt. Ty sta­ną­łeś na czele armii.

Ja… za­po­cząt­ko­wa­łem re­be­lię? Nie pa­mię­tam. Zatem dla­te­go tylko ja tra­fi­łem do Pod­chmu­rza?

– Przy­wlo­kłeś śmierć do mo­je­go Raju!

– Za­wsze tam byłam – mówi jakiś głos spod ścia­ny.

Czwar­ta. Ostat­nia. Już na mnie czeka.

– Osiem­dzie­siąt trzy ofia­ry – kon­ty­nu­uje Córa. Drob­ny­mi, ner­wo­wy­mi kro­ka­mi pod­cho­dzi do sar­ko­fa­gu z Ewą. Za­glą­da do środ­ka. – Wi­dzisz ją? Pięk­na. Bez cho­rób, mu­ta­cji, do­dat­ko­wych koń­czyn. Stwo­rzo­na na po­do­bień­stwo Boga, ro­zu­miesz? Pró­bu­ję od­bu­do­wać cy­wi­li­za­cję daw­nych ludzi ze zglisz­czy hi­sto­rii. A ty wy­wo­ła­łeś re­be­lię, którą mu­sia­łam bez­li­to­śnie zdła­wić, by ura­to­wać Raj przed cha­osem i roz­pa­dem. Po­wiedz mi, Wężu. Za­słu­gu­jesz na na­gro­dę?

– Spro… – Moduł ko­mu­ni­ka­cyj­ny za­czy­na szwan­ko­wać. Nie­waż­ne. Wkrót­ce słowa nie będą po­trzeb­ne. – Spro­wa­dzi­łem dziec­ko.

– Ach, tak. – Bły­ska­wi­ce roz­świe­tla­ją po­ło­wę twa­rzy Córy, drugą skry­wa­jąc w ciem­no­ści. Uśmie­cha się do­bro­tli­wie. – Prawo mówi, że Wąż po Skoku do­stą­pi Raju. Chodź­my zatem.

 

Zdraj­ca, mor­der­ca, bo­ha­ter

 

Je­dzie­my na plat­for­mie aż na dach.

Burza nie od­pusz­cza. Białe stru­gi ulewy wy­glą­da­ją jak serie po­ci­sków. Pła­ski dach wy­peł­nia­ją na­daj­ni­ki, mi­ga­ją­ce świa­teł­ka, wy­wietrz­ni­ki bu­cha­ją­ce kłę­ba­mi pary, grube splo­ty prze­wo­dów na słu­pach i zgar­bio­ne po­są­gi anio­łów o me­cha­nicz­nych skrzy­dłach.

Środ­ko­wa część dachu jest ogro­dzo­na wy­so­ki­mi słu­pa­mi, po­mię­dzy któ­ry­mi mi­go­cze pole si­ło­we. Do środ­ka pro­wa­dzi rów­nie prze­zro­czy­sta brama, a wzno­szą­cy się nad nią me­ta­lo­wy łuk nosi sym­bol Słoń­ca. Dalej widać nie­wiel­ką kon­struk­cję – to Winda. Jak da­le­ko do oszklo­nej ka­bi­ny? Może pięć­dzie­siąt kro­ków. A potem? Uno­szę wzrok i łap­czy­wie pa­trzę na ogrom­ny splot lin, cią­gną­cy się aż do chmur. Ota­cza go rusz­to­wa­nie, które ścią­ga pio­ru­ny – ude­rza­ją w nie bez prze­rwy, roz­ja­śnia­jąc krót­ki­mi roz­bły­ska­mi.

War­tow­ni­cy roz­kła­da­ją bal­da­chim nad Ja­ku­bo­wą Córą, a ona wraz ze swym or­sza­kiem dum­nie scho­dzi z plat­for­my i pro­wa­dzi nas po mo­krym dachu. Wlokę się na końcu, za Che­ru­bi­na­mi pro­wa­dzą­cy­mi skrzy­nię z Ewą. W po­ło­wie drogi Córa za­trzy­mu­je się przy za­da­szo­nym pa­ne­lu kon­tro­l­nym.

– Zba­wie­nie – mówi, po­ka­zu­jąc mi­ga­ją­ce przy­ci­ski.

Jej głos to wła­dza nad du­sza­mi. Pole si­ło­we w bra­mie znika, droga do Windy staje otwo­rem.

Che­ru­bi­ni pcha­ją oszklo­ny sar­ko­fag, ko­lej­ni idą ze mną. Mi­ja­my Córę.

Cze­kam na nie­unik­nio­ne.

– Pa­mię­tasz Moj­że­sza, Wężu? – sły­szę za sobą. Ka­ra­bi­ny straż­ni­ków splu­wa­ją ener­gią. Do­sta­ję w ko­la­na, metal się topi. Upa­dam na klęcz­ki, a reszt­ki moich nóg od­ry­wa­ją się z sy­kiem.

– Wy­ko­nał bo­skie za­da­nie, lecz nie do­stą­pił Ziemi Obie­ca­nej. – Głos Córy przy­bie­ra ostry ton. – Na­praw­dę są­dzi­łeś, że wpusz­czę cię do Raju? Po­zwo­lę umrzeć w bla­sku Słoń­ca? Tobie?!

– Je­stem Wężem – od­po­wia­dam. – Moje m… – Z tru­dem wy­do­by­wam słowa z gar­dła. – Moje miej­sce jest w Raju.

Che­ru­bi­ni pro­wa­dzą sar­ko­fag. Są już nie­mal przy bra­mie. Otwar­tej bra­mie.

– Ka­pła­ni grzesz­ni­ków twier­dzą, że Bóg cię pa­mię­ta, ale ja wiem le­piej. Zdech­niesz tutaj i znik­niesz, jak­byś nigdy nie isz­zt­niał! Płaczz nad swym losem! Nigdy nie… bęss­sziesz bli… liżej…! – Głos za­ni­ka. Córa nie może wy­do­być żad­ne­go słowa, więc daje znać Mowie, by za­krę­ci­ła korb­ką.

Nie mogę na to po­zwo­lić.

Pod­no­szę ręce i po­chy­lam głowę, z wiarą, że eks­plo­zja mnie nie za­bi­je.

– Pra­gnę uj­rzeć… blask – mówię.

I blask się staje. Błę­kit pio­ru­nów ustę­pu­je bieli i czer­wie­ni, szum desz­czu zo­sta­je zmie­cio­ny przez huk, zgrzyt me­ta­lu i pi­skli­we krzy­ki. Dach roz­my­wa się w nie­wy­raź­ne wstę­gi. Ogień za­kry­wa świat.

…

– Nie pora umie­rać, uko­cha­ny. Jesz­cze nie.

…

Pa­trzę w niebo, deszcz ob­my­wa me oczy. Pró­bu­ję się pod­nieść. Nie mam już rąk – ki­ku­ty po­wy­krę­ca­ne­go me­ta­lu koń­czą się za łok­cia­mi. Nie mam nóg, od prze­strze­lo­nych kolan w dół zieje pust­ka. Świta słu­żeb­nic Ja­ku­bo­wej Córy leży po­szat­ko­wa­na odłam­ka­mi, tak samo wielu Che­ru­bi­nów; pło­mie­nie tra­wią ciała i kable, fon­tan­ny iskier syczą w ka­łu­żach. Cały pałac dudni od spodu – wynik eks­plo­zji dru­giej bomby, którą pod­ło­ży­łem pod za­sob­ni­kiem ener­gii na dol­nym pię­trze. Sły­chać wa­lą­ce się mury, na­stęp­ne za­sob­ni­ki eks­plo­du­ją.

Ja­ku­bo­wa Córa klę­czy przy pa­ne­lu. Otwie­ra usta jak ryba. Pró­bu­je coś po­wie­dzieć, za­pew­ne za­mknąć bramę, ale już nie ma komu pom­po­wać zie­lo­nej mie­szan­ki.

Raj. Jesz­cze mam szan­sę…

Zry­wam się na ki­ku­ty i to peł­znę, to czła­pię na klęcz­kach, prze­bie­ra­jąc reszt­ka­mi koń­czyn z werwą ostat­nich chwil życia. Do bramy. Ogłu­sze­ni Che­ru­bi­ni eskor­tu­ją­cy Ewę uno­szą ka­ra­bi­ny.

Do­pa­dam naj­bliż­sze­go – wbi­jam ostry kikut w ko­la­no, potem w lu­strza­ny hełm. Krót­ki wrzask za­mie­ra. Pałac drży ni­czym ko­na­ją­ce zwie­rzę. Nade mną prze­la­tu­je wiąz­ka roz­grza­ne­go świa­tła, więc ru­szam do na­stęp­ne­go straż­ni­ka. Pró­bu­je uciec, ale prze­wra­cam go swą masą i dźgam kil­ka­krot­nie w plecy. Na­stęp­ne wiąz­ki do­cho­dzą od stro­ny Che­ru­bi­nów sto­ją­cych przy Ja­ku­bo­wej Córze.

Prze­kra­czam bramę i pod­peł­zam za skrzy­nię z Ewą. Wsa­dzam za­krę­co­ny kawał me­ta­lu wy­sta­ją­cy z ra­mie­nia w jeden z uchwy­tów i cią­gnę po­jem­nik za sobą w stro­nę Windy. Mó­wi­łem, Ewo, że bę­dziesz moim klu­czem. Wpierw strza­ły cich­ną – czyż­by Che­ru­bi­ni oba­wia­li się zra­nić Bło­go­sła­wio­ną? – lecz po chwi­li pierw­sze stru­mie­nie świa­tła tra­fia­ją w pan­cer­ne szkło, ze­śli­zgu­jąc się nie­szko­dli­wie.

Skrzy­nia nie za­sła­nia mnie ca­łe­go. Tra­fio­ne ki­ku­ty topią się, zo­sta­wia­jąc plamy wrzą­ce­go me­ta­lu. Wy­mio­tu­ję dymem. Twa­rze umar­łych prze­la­tu­ją mi przed ocza­mi, cie­nie wyją, śmie­ją się i krzy­czą, nie­któ­re wbie­ga­ją w me ciało i nikną, inne tań­czą lub wta­pia­ją się w bu­cha­ją­cy do­oko­ła ogień.

Drzwi Windy otwie­ra­ją się same. Wcią­gam skrzy­nię z dziew­czyn­ką. Na ścia­nie widzę duże pod­świe­tlo­ne przy­ci­ski z sym­bo­la­mi. Nie wiem, co ozna­cza­ją; na­ci­skam je po kolei. Drzwi się za­my­ka­ją, sły­szę szum uru­cha­mia­nych ma­szyn. Wiąz­ki Che­ru­bi­nów osia­da­ją na szkle, ale nie prze­bi­ja­ją ma­te­ria­łu sta­ro­żyt­nych. Ścia­ny są prze­zro­czy­ste. Widzę znisz­cze­nie tra­wią­ce dach i bie­gną­cych Che­ru­bi­nów – po­ty­ka­ją się, nie­któ­rzy wpa­da­ją w pło­ną­ce wyrwy, gdy część po­sadz­ki za­pa­da się do we­wnątrz pa­ła­cu.

Winda się wzno­si.

Ple­ca­mi opie­ram się o ścia­nę. Zo­sta­ło mi ostat­nie pra­cu­ją­ce ogni­wo, ale i ono się wy­czer­pu­je. Czuję to. Spo­glą­dam na od­da­la­ją­ce się Nowe Ka­far­naum. Pałac tonie w ogniu, lecz do­strze­gam eks­plo­zje i roz­bły­ski strza­łów także w in­nych bu­dyn­kach, i dalej, poza mu­ra­mi, w Pod­chmu­rzu, w gar­ni­zo­nach Che­ru­bi­nów i na uli­cach.

Grzesz­ni­cy byli go­to­wi do walki.

Cień mojej mi­ło­ści po­ja­wia się przede mną.

– Wznie­ci­łeś re­be­lię. Ko­lej­ny raz. – Śmie­je się gorz­ko i znika na za­wsze.

Przy­no­szę chaos, znisz­cze­nie…

I śmierć.

Winda wjeż­dża w chmu­ry. Błę­kit wy­ła­do­wań wdzie­ra się do ka­bi­ny. Je­stem w nie­bie. Tur­bi­ny pod su­fi­tem wy­rzu­ca­ją dym z mego ciała na ze­wnątrz.

Do­strze­gam ją. Ostat­nia. Czwar­ta. Ma po­stać małej Ewy. Stoi po dru­giej stro­nie ka­bi­ny i pa­trzy na mnie czar­ny­mi, sta­ry­mi ocza­mi.

– Przez trzy dni leżał Pan w gro­bie – mówi, a w jej gło­sie sły­szę echa nie­skoń­czo­nych, ga­sną­cych od­de­chów. – Trzy dni był w mej mocy. Chcesz wie­dzieć, jakie ta­jem­ni­ce mi wy­ja­wił?

Wjeż­dża­my wyżej, ponad burzę – za­pa­da ciem­ność, prócz ledwo ja­rzą­cych się przy­ci­sków.

Nie mogę już mówić ani się po­ru­szać. Ostat­nie ogni­wo cicho syczy. Z ze­wnątrz do­cho­dzą zgrzy­ty, gdy anio­ło­wie trą sta­lo­wy­mi szpo­na­mi o ka­bi­nę, cie­nie bar­dziej czar­ne niż ciem­ność po­ja­wia­ją się mi przed ocza­mi i roz­pa­da­ją na ka­wał­ki, zni­ka­jąc z pa­mię­ci. Już bli­sko… Jesz­cze nie teraz! Jak da­le­ko do Raju? Jak gruba jest war­stwa chmur? Czuję na po­licz­ku od­dech Ewy, zimny jak za­po­mnia­ny czas.

– A jeśli sta­niesz przed ob­li­czem Boga, co mu po­wiesz? Dla miesz­kań­ców No­we­go Ka­far­naum je­steś zdraj­cą, dla grzesz­ni­ków bo­ha­te­rem, a dla ber­liń­czy­ków mor­der­cą. Któ­rym z nich je­steś, Wężu, który nie pa­mię­ta swego imie­nia?

Wszyst­ki­mi.

Ewa śmie­je się od­gło­sem kości trą­cych o kości.

– Ża­łu­jesz?

Czy nie po to są ostat­nie chwi­le życia, aby ża­ło­wać nie­wy­bra­nych dróg i do­ko­na­nych wy­bo­rów? Ale pa­mię­tam tak nie­wie­le, że tylko pa­trzę pusto w ciem­ność.

– Nad­szedł czas. Je­steś mój.

Zanim me oczy się za­mkną, do­strze­gam ja­śnie­ją­ce chmu­ry. Już nie­da­le­ko do Raju. Nie­da­le­ko do bo­skie­go świa­tła.

Pró­bu­ję unieść po­wie­ki, ale są za cięż­kie. Jesz­cze tylko kilka chwil.

Bła­gam.

Uj­rzyj mnie, Boże… Uj­rzyj…