Nie ma żadnej wyprawy, czyli handel z wodnikiem

Gro­mobź­dziej z Wrzy­cim­ło­tem sie­dzie­li w karcz­mie i, jak to kra­sno­lud z kra­sno­lu­dem, nie ga­da­li wiele, gdy do środ­ka wpa­dli Kha­raf­ka z Sa­fo­ną. Oboje po­kry­ci byli jakąś dziw­ną łuską, mie­nią­cą się cał­kiem pięk­nie w bla­sku ognia. 

– Pręd­ko! Gonią cię pie­kiel­ne le­gio­ny trol­li przy­brzeż­nych! – wrza­snę­ła Sa­fo­na, cen­taur, który jesz­cze nie chce mieć dzie­ci.

– Mnie? – szcze­rze zdzi­wił się Gro­mobź­dziej, po­dej­rze­wa­jąc ra­czej nie­smacz­ny żart niż za­gro­że­nie. – Kha­raf­ka, o co cho­dzi?

– Ona ma rację! Nie­opatrz­nie wy­ga­da­łem się, że cała ta wy­pra­wa to był twój po­mysł, wiesz, wam­pi­ry nie po­tra­fią utrzy­mać ję­zy­ka w gębie…

– My­śla­łem, że zębów…

– …i teraz eli­tar­ne jed­nost­ki ze Śledź­bor­ka pędzą tu po cie­bie, a ka­pi­tan wspo­mi­nał coś o prze­słu­cha­niu…

– O, nie! – obu­rzył się Grom, wsta­jąc. – Nikt nie bę­dzie mnie prze­słu­chi­wał. Wrzy­cim­ło­cie, muszę się po­że­gnać, pa­mię­taj o na­szej umo­wie. Albo le­piej nie… A tym­cza­sem… nie pij za dużo! Piwo to przy­wi­lej!

Wrzy­cim­łot cał­kiem nie­grzecz­nie coś od­burk­nął i nawet nie wstał. 

Przed karcz­mą cze­ka­ła już na Groma Aki­lah, wy­po­czę­ta po spo­koj­nej nocy w sto­do­le. Ak­ty­wo­wał jej zbro­ję i do­siadł pręd­ko, Kha­raf­ka wsko­czył na grzbiet Sa­fo­ny i ru­szy­li na po­łu­dnie. 

– Gadać! – roz­ka­zał Grom i zaraz dodał, zer­ka­jąc na łuski: – Czy to jest za­raź­li­we?

– Yyy, chyba nie! Pa­mię­tasz, jak Ma­co­cha mó­wi­ła, że do­sta­nie­my to…

– Czego nie chce­my, ale po­trze­bu­je­my, pa­mię­tam! To było wczo­raj!

– No więc, to są łuski śle­dzia… tak jakby spa­dły na nas z nieba, tego, bo Ma­co­cha…

– No?!

– Rzu­ci­ła na nas klą­th­wę!

– Co?!

– Ukra­dli­śmy jej ten pa­pier z rhu­na­mi!

Grom za­trzy­mał ży­ra­fę i wziął kilka od­de­chów, żeby uspo­ko­ić nerwy. 

– Tłu­ma­czę po raz ostat­ni i wię­cej nie będę! To była wi­zy­tów­ka rzeź­ni­ka! Nie ma żad­nej wy­pra­wy po złote, srebr­ne czy nie­bie­skie runo! Od­wie­dzi­łem sio­strzeń­ca, a teraz, za­miast wra­cać do pusz­czy, ucie­kam na po­łu­dnie, jak jakiś zbir, tylko dla­te­go, że wam się przy­śni­ła wy­pra­wa! Dosyć tego! Bo wy­stru­gam osi­no­wy kołek tak duży, że nada się i na wam­pi­ra, i na cen­tau­ra! 

Za­pa­dła krę­pu­ją­ca cisza, po czym Kha­raf­ka szep­nął do Sa­fo­ny:

– Nie mó­wi­łaś nic o pro­ro­czych snach. 

Sa­fo­na po­dra­pa­ła się po łu­skach i kilka od­pa­dło od skóry, a na ich miej­sce na­tych­miast wy­ro­sły nowe. Z lek­kim obrzy­dze­niem spoj­rza­ła na wła­sne ciało. 

– Grom, za dużo po­świę­ci­li­śmy, by teraz od­pu­ścić. Wiesz, to nie jest łatwe, zwłasz­cza gdy nie chcesz nas wta­jem­ni­czyć…

Kra­sno­lud nie chciał słu­chać, więc po­pę­dził ży­ra­fę do nie­spiesz­ne­go biegu. Widok był nie­zwy­kły, bo Aki­lah wy­glą­da­ła jak chudy pająk, który jed­no­cze­śnie prze­bie­ra no­ga­mi i ska­cze, a na grzbie­cie ma pe­ry­skop. No, w każ­dym razie, coś w tym ro­dza­ju. Gro­mobź­dziej nigdy nie do­wie­dział się, jak wy­glą­da na sio­deł­ku, gdy ży­ra­fa bie­gnie i tylko dzię­ki temu żyli razem długo i szczę­śli­wie. 

– Wiel­ka Ma­co­cha, co ni­ko­go nie kocha, po­wie­dzia­ła, że mamy czas do jutra! – krzyk­nę­ła za kra­sno­lu­dem Sa­fo­na, ale nie usły­szał. 

– Co the­raz? – spy­tał zmar­twio­ny Kha­raf­ka, po­cią­ga­jąc nosem. – Nie mogę tak się po­ka­zać w mojej spo­łecz­no­ści! Nie je­stem sy­re­ną!

– Czy sy­re­ny mogą być wam­pi­ra­mi?

– Nie mam po­ję­cia! To nie jest dobry mo­ment na roz­wa­ża­nia ga­tun­ko­we! 

– Dla­cze­go? Prze­cież do­brze cza­sem się za­sta­no­wić, dokąd cię los pro­wa­dzi, a nie tylko bia­do­lić…

– No, wiesz! Jak mo­żesz?! Cała moja re­pu­ta­cja…

– Twoja?! Je­stem mu­sku­lar­nym cen­tau­rem z rybią łuską! Co ty wiesz o re­pu­ta­cji?! Złaź!

– Co?

– Złaź, mówię! Nie będę cię no­si­ła! Nie je­stem ko­niem!

Kha­raf­ka na­chmu­rzył się ni­czym niebo w li­sto­pa­dzie, ale zlazł. Od razu prze­szedł na drugą stro­nę go­ściń­ca, by tym bar­dziej pod­kre­ślić swoją chmur­ność. Dla­te­go, gdy kra­sno­lud prze­ga­lo­po­wał na ży­ra­fie ru­chem po­zba­wio­nym wszel­kiej fi­ne­zji w kie­run­ku, z któ­re­go przy­szli, pęd po­wie­trza ode­pchnął Sa­fo­nę i wam­pi­ra w prze­ciw­ne stro­ny. Na bagna. 

Oboje po­ma­łu, lecz nie­ubła­ga­nie za­nu­rza­li się w pełną mchu breję, a każdy ruch po­gar­szał spra­wę. Za­czę­li krzy­czeć, wzy­wać Gro­mobź­dzie­ja, Akilę i wszyst­kie bó­stwa leśne. W końcu przy­szedł wod­nik. Wła­ści­wie przy­czła­pał. 

– Czego?

– Po­mo­cy, tho­pię się!

– Je­steś wam­pi­rem, nic ci nie bę­dzie! Po­śpij sobie tro­chę na dnie, potem mo­żesz wyjść, khe, khe – wy­śmiał go gło­śno i ob­le­śnie, po czym po­czła­pał na drugą stro­nę drogi. 

Przy­kur­czo­ny, ocie­ka­ją­cy wo­do­ro­sta­mi, tak po­sza­rza­ły, że wy­da­wa­ło się, że za­sy­sa wszel­kie barwy z oto­cze­nia wod­nik po­chy­lił się nad cen­tau­rem. 

– Czego? – po­wtó­rzył cier­pli­wie. 

– Po­mo­cy! Ja nie prze­ży­ję na dnie! – Sa­fo­na sta­ra­ła się nie ru­szać, ale wiel­ka była, to i za­nu­rza­ła się szyb­ko. 

– Ano, nie – przy­znał wod­nik bez­barw­nym gło­sem. 

– Pro­szę, wy­cią­gnij mnie!

Stał chwi­lę i pa­trzył za­łza­wio­ny­mi, okrą­gły­mi ocza­mi. 

– Nie. 

– Nie? Dla­cze­go?! – Sa­fo­na po­wo­li tra­ci­ła reszt­ki god­no­ści. – Pro­szę, zro­bię, co ze­chcesz! Pro­szę! Pomóż mi!

– Nie – od­po­wie­dział spo­koj­nie wod­nik, a trawa po­sza­rza­ła u jego stóp. – Ko­py­ta po­win­ny już się­gnąć dna. Mi­łe­go dnia, pięk­na pani! Dbaj o łuski, są prze­su­szo­ne. – Skło­nił się cał­kiem ele­ganc­ko, jak na wod­ni­ka, i po­czła­pał mo­no­chro­ma­tycz­nie w stro­nę ba­gien­nych cze­lu­ści. 

Grom prze­ga­lo­po­wał na ży­ra­fie w kie­run­ku po­łu­dnio­wym.

– Wy­łaź­cie z tego bagna! To nie czas na ką­pie­le zdro­wot­ne! Gonią mnie z każ­dej stro­ny! Aki­lah mi się spło­szy­ła i… – Resz­ty nie do­sły­sze­li, bo za­kręt ukrył jeźdź­ca i stłu­mił jego okrzy­ki. 

Sa­fo­na wy­gra­mo­li­ła się na go­ści­niec. Ocie­ka­jąc błoc­kiem, pró­bo­wa­ła oswo­bo­dzić ko­py­ta z mo­kre­go mchu i sza­rej trawy. Po dru­giej stro­nie drogi po­ja­wił się Kha­raf­ka. Szary od stóp do głów, okle­jo­ny ba­gni­stym szla­mem, zły. 

– Daj mi coś do gry­zie­nia! Khrwi! 

– Gdzie ten wod­nik?! Niech się tu zjawi! Pod­sta­wię jego zmur­sza­łą szyję pod twoje zęby!

– Fuj! Tylko nie to! Toż on zimny i wil­got­ny ni­czym rhyba! A ja chcę go­rą­cej świe­żej khrwi or­ga­ni­zmu sta­ło­ciepl­ne­go! 

– Chcesz, czy nie chcesz? Z tymi łu­ska­mi też je­steś teraz jak ryba! Mro­żo­nych kok­taj­li nigdy nie pró­bo­wa­łeś? Zresz­tą sam się za­kręć, jak taki wy­bred­ny się zro­bi­łeś! O, Grom się zbli­ża! Uwa­żaj!

Nad­je­chał z po­łu­dnia, jakby go­ni­ła go chmu­ra sza­rań­czy, jed­nak tym razem Sa­fo­na ru­szy­ła na­prze­ciw. Wrzesz­cząc i roz­rzu­ca­jąc reszt­ki błota, ze­rwa­ła chu­s­tę z pier­si i za­czę­ła nią wy­ma­chi­wać nad głową. Za­rów­no Aki­lah, jak i kra­sno­lud wy­da­wa­li się zdu­mie­ni, choć z zu­peł­nie in­nych po­wo­dów. Naj­waż­niej­sze jed­nak było, że ży­ra­fa zwol­ni­ła, pod­nio­sła przed­nie ko­py­ta wy­so­ko i wy­da­ła dziki krzyk. Sa­fo­na za­trzy­ma­ła się, rów­nież krzy­cząc. Aki­lah sta­nę­ła. Wy­rzu­ci­ła po­wie­trze z noz­drzy, ni­czym zgo­nio­ny rumak, po czym za­czę­ła jeść li­ście z drze­wa. Grom osu­nął się z sio­deł­ka na zie­mię, gdzie klap­nął od razu na po­ślad­ki. 

Kha­raf­ka zgrzy­tał zę­ba­mi, oszo­ło­mio­ny wście­kło­ścią i gło­dem, Sa­fo­na roz­glą­da­ła się do­oko­ła, jakby spraw­dza­ła, gdzie się po­dzia­ły pie­kiel­ne le­gio­ny trol­li przy­brzeż­nych, które już dawno po­win­ny ich aresz­to­wać. 

– Nie znaj­dziesz ich. Nie ta prze­strzeń, nie ten czas – ode­zwał się wod­nik bez­barw­nie.

Stał nieco w głębi bagna, po­mię­dzy drze­wa­mi, z któ­rych zwi­sa­ły szare wo­do­ro­sty. Sa­fo­nie wy­da­ło się, że syl­wet­ka wod­ni­ka fa­lu­je, zu­peł­nie jakby go­rą­ce po­wie­trze od­dzie­la­ło ich od sie­bie. 

– Krążą do­oko­ła, szu­ka­jąc was, dla­te­go kra­sno­lud widzi ich wszę­dzie tam, gdzie po­je­dzie. Oni nie widzą ni­ko­go. 

– To co, sie­dzi­my w ja­kiejś bańce? Je­ste­śmy więź­nia­mi? Ty to spra­wi­łeś? – Grom za­czął się pod­no­sić, bo bar­dzo nie lubił, gdy ktoś robił mu nie­spo­dzian­ki. 

– Prze­mo­gę się i ugry­zę tę szarą szyję – mruk­nął wam­pir cicho. 

– Ja to spra­wi­łem – przy­tak­nął wod­nik. – Ale nie dla was. Trol­le na­brzeż­ne za­bra­ły mi kie­dyś coś bar­dzo cen­ne­go. Teraz same przy­szły na moje te­ry­to­rium. Przy­pad­kiem lub nie, wy rów­nież tu je­ste­ście. A ja po­trze­bu­ję cze­goś, co jest wasze, by spra­wić, że trol­le już nigdy nie pod­nio­są na mnie ręki. Przy­kro mi, że tak to się splo­tło. I tak, po­zwo­lił­bym wam uto­nąć w ba­gnie, gdy­bym was nie po­trze­bo­wał. Wam­pir wie. 

Sa­fo­na spoj­rza­ła na Kha­raf­kę. Przy­tak­nął. Wście­kły. 

– Zo­sta­niesz pierw­szym wod­ni­kiem wam­pi­rem w hi­sto­rii – syk­nął przez za­ci­śnię­te kły. 

– Gdy tylko coś mi się sta­nie, wró­ci­cie do swo­jej prze­strze­ni i trol­le na­tych­miast was znaj­dą. Ich ka­pi­tan to bar­dzo nie­przy­jem­ny osob­nik. 

– Czego chcesz od nas? – za­py­tał nie­chęt­nie Grom i zaraz dodał: – I co nam za to dasz!

Wod­nik pod­szedł bli­żej. Naj­wy­raź­niej znaj­do­wał się gdzieś na gra­ni­cy dwóch świa­tów, bo jego syl­wet­ka wciąż lekko fa­lo­wa­ła. Prze­krzy­wił głowę, jakby się za­sta­na­wiał. 

– Chcę waszą klą­twę. Wasze rybie łuski. To cudze prze­kleń­stwo, więc muszę je zdjąć z was, żeby wy­ko­rzy­stać do swo­ich celów. Po­win­no za­dzia­łać. 

Sa­fo­na bar­dzo się sta­ra­ła nie po­ka­zać, jak bar­dzo cie­szą ją za­mia­ry wod­ni­ka. Od­ru­cho­wo po­dra­pa­ła się po za­dzie. Kilka łusek od­pa­dło. 

– W za­mian mogę za­ofe­ro­wać owcę.

Cisza za­le­gła mię­dzy bą­bla­mi gazu wy­do­by­wa­ją­cy­mi się z mo­kra­deł.

– Owcę?

– Owcę. Tro­chę brud­ną, ale jak naj­bar­dziej żywą i sta­ło­ciepl­ną – pod­kre­ślił zna­czą­co wod­nik, zer­ka­jąc na Kha­raf­kę. 

– Zaraz, zaraz, co nam przyj­dzie z owcy, gdy we wła­ści­wym cza­sie i miej­scu czeka na nas ka­pi­tan od­dzia­łów spe­cjal­nych…

– Och, zajmę się nimi prze­cież. Po to tu je­stem. – Wod­nik zgar­bił się w ukło­nie. 

Na dro­dze po­ja­wi­ła się owca. Miała dziw­ny kolor. Coś po­mię­dzy roz­kła­da­ją­cy­mi się li­ść­mi a gni­ją­cy­mi reszt­ka­mi śpie­won­ka. Kolor śmier­ci. 

– Co ty z nią ro­bi­łeś? Ma­cza­łeś w ba­gnie? – Grom za­wsze był prze­ciw­ny mę­cze­niu zwie­rząt. Ma­cza­niu też. 

– Taką do­sta­łem. Owca zdro­wa, tylko futro takie dziw­ne. A teraz pań­stwo po­zwo­lą, że zdej­mę klą­twę…

– Ależ pro­szę bar­dzo – po­wie­dzia­ła Sa­fo­na, krzy­żu­jąc ręce na okry­tych łuską pier­siach. 

Wod­nik urósł, ra­mio­na unio­sły się wy­so­ko, wo­do­ro­sty opa­da­ły z sze­ro­kich rę­ka­wów. Po­sza­rza­ło. Łuski za­drża­ły, wam­pir i cen­taur krzyk­nę­li gło­śno, Aki­lah prze­rwa­ła je­dze­nie. Grom czuł, jak wszyst­kie wło­ski na skó­rze uno­szą mu się i sztyw­nie­ją. A tro­chę tego było. 

– Nie zro­bisz ze mnie jeża, nie ma mowy! – krzyk­nął kra­sno­lud i ru­szył w kie­run­ku wod­ni­ka. 

Wod­nik, za­ję­ty waż­niej­szy­mi spra­wa­mi, nie od­po­wie­dział. A sztyw­nie­ją­ce owło­sie­nie za­czę­ło kra­sno­lu­do­wi prze­bi­jać ubra­nie. 

– Apa­ga­sus trol­lus ze­mstus by wod­ni­kus! – krzyk­nął wład­ca ba­gien i wiele wy­da­rzy­ło się jed­no­cze­śnie. 

Przede wszyst­kim, naj­wy­raź­niej czas i prze­strzeń zsyn­chro­ni­zo­wa­ły się wresz­cie, bo nasi bo­ha­te­ro­wie zo­ba­czy­li po­dą­ża­ją­cą ku nim z obu stron go­ściń­ca pogoń eli­tar­nych jed­no­stek, które to wy­da­wa­ły się rów­nie zdez­o­rien­to­wa­ne, co człon­ko­wie wy­pra­wy. Szyb­ko jed­nak otrzą­snę­ły się z kon­fu­zji i eli­tar­nie ru­szy­ły do ataku. 

W tym samym cza­sie i miej­scu klą­twa spły­nę­ła w bó­lach sta­wów z cen­tau­ra i wam­pi­ra i, wzmoc­nio­na nie­od­par­tym pra­gnie­niem ze­msty, okle­iła trol­le, ze szcze­gól­nym uwzględ­nie­niem ka­pi­ta­na. Łuski błysz­cza­ły, a w trol­lach rosła po­trze­ba zna­le­zie­nia jak naj­szyb­ciej wody do od­dy­cha­nia. Rzu­ci­li się ku ba­gnom i za­nu­rzy­li twa­rze w męt­nej brei. 

Kra­sno­lud zmie­nił się w jeża, cho­ciaż nie chciał. Na szczę­ście lub nie, je­dy­nie w miej­scach, gdzie po­sia­dał wcze­śniej owło­sie­nie. Wście­kły ni­czym zra­nio­ny wę­żo­łak zła­pał wod­ni­ka za wo­do­ro­sty. Tylko one zo­sta­ły mu w ręku. Resz­ta wład­cy mo­kra­deł roz­pły­nę­ła się ni­czym mgła. Grom wrza­snął z bez­sil­no­ści. 

Sa­fo­na z za­do­wo­le­niem oglą­da­ła swoją skórę, spraw­dza­jąc, czy klą­twa zo­sta­ła do­kład­nie usu­nię­ta. Kha­raf­ka spo­glą­dał na owcę z mie­sza­ni­ną po­żą­da­nia i od­ra­zy. Gdyby nie kolor, już dawno zde­cy­do­wał­by się na ko­la­cję. Aki­lah wró­ci­ła do nisz­cze­nia liści ze spo­ko­jem isto­ty zda­ją­cej sobie spra­wę, że jej nie uciek­ną. 

– Jak my­ślisz, długo będą tak tkwić pod wodą? – spy­ta­ła Sa­fo­na wam­pi­ra, wska­zu­jąc tylne czę­ści trol­li wy­sta­ją­ce z bagna.

– To za­le­ży, jak po­tęż­ne było za­klę­cie, które do­rzu­cił wod­nik. Swoją dro­ghą, to za­ska­ku­ją­ce, że nie zro­bił im krzyw­dy. Tylko unie­ru­cho­mił. My mamy więk­szy phro­blem. – Ski­nął głową w kie­run­ku kra­sno­lu­da zbli­ża­ją­ce­go się szyb­kim, lecz sze­ro­kim, ma­ry­nar­skim, kro­kiem. – Na dę­bo­wą trum­nę z oku­cia­mi! Nie mogę na to pa­trzeć!

Gro­mobź­dziej nie wy­glą­dał nawet źle. Był tylko taki… na­stro­szo­ny. Tro­chę jak kot, w któ­re­go tra­fił pio­run. W do­dat­ku oczy kra­sno­lu­da ci­ska­ły me­ta­fo­rycz­ne bły­ska­wi­ce. Sa­fo­na wes­tchnę­ła.

– No dobra, wiem, co zro­bić. 

– Wiesz? – za­in­te­re­so­wał się wam­pir.

Kra­sno­lud znie­ru­cho­miał. Z róż­nych po­wo­dów. 

– Wiem. Trze­ba wró­cić do Wiel­kiej Ma­co­chy. 

– Jak to? Prze­cież ucie­ka­li­śmy przed nią!

– Nie ma róży bez kol­ców, jak to mówią – rze­kła cen­taur, zer­ka­jąc na kra­sno­lu­da i prze­wią­zu­jąc pier­si chu­s­tą, bo wy­da­wa­ło jej się, że Grom nie od­dy­cha. – Od­da­my jej ten pa­pier z ru­na­mi za zdję­cie jeża z kra­sno­lu­da. Że się tak wy­ra­żę. Wszy­scy po­win­ni być za­do­wo­le­ni. 

– My­ślisz, że ona na to pój­dzie? 

– A mamy inne wyj­ście? Grom się zje­żył i trze­ba spró­bo­wać coś z tym zro­bić! No, Gro­muś! – Szturch­nę­ła go w ramię, gdzie było w miarę gład­ko. – Nie strosz się, jakby ci kto kolec w oko wsa­dził!

Ro­ze­śmia­ła się sama ze swo­je­go dow­ci­pu, ale że nikt hu­mo­ru nie do­ce­nił, za­rzą­dzi­ła wy­marsz. O dziwo, wszy­scy ru­szy­li bez słowa pro­te­stu. 

 

Ma­co­cha wy­glą­da­ła na znie­sma­czo­ną i ura­do­wa­ną jed­no­cze­śnie. 

– Do­sta­li­ście to…

– Tak, tak, wiemy, nie to czego pra­gnę­li­śmy.

– Tak! Po­trze­bo­wa­li­ście mnie! Wie­dzia­łam! Tak miało być! Chcę owcę! 

– Owcę? Za zdję­cie klą­twy z Gro­mobź­dzie­ja? – upew­nia­ła się Sa­fo­na. 

– Tak!

– Czyli nie chcesz już mapy z ru­na­mi?

– Och, to tylko wi­zy­tów­ka rzeź­ni­ka ze Śledź­bor­ka. Chcę owcę!

Wam­pir po­czuł się znowu bar­dzo głod­ny. W końcu zwie­rzę było sta­ło­ciepl­ne, jak lubił, można by do­czy­ścić to futro… przy­naj­mniej nie śmier­dzia­ło czosn­kiem… 

– Ka­ra­fa, odsuń się! Nie dla wam­pi­ra owca. Znaj­dzie­my ci coś in­ne­go. Ka­ra­fa!

Na nic zdały się krzy­ki Sa­fo­ny, bo wam­pir nigdy nie mógł sobie od­mó­wić za­ka­za­nych de­li­ka­te­sów. Chwy­cił więc owcę za łeb, by od­na­leźć to cie­płe miej­sce tuż pod skórą, gdzie życie tęt­ni­ło jak osza­la­łe… i zo­stał po­wa­lo­ny na zie­mię po­tęż­nym ude­rze­niem rogów. Stra­cił przy­tom­ność, gdy zwie­rzę po­pra­wi­ło ko­py­tem. 

– To baran!

– Baran! – po­twier­dzi­ła Ma­co­cha za­chwy­co­na. 

Unio­sła nieco swoje wiel­kie ciel­sko i mach­nę­ła ręką w stro­nę kra­sno­lu­da, a on po­czuł, jak wszyst­kie kolce na ciele mięk­ną, zmie­nia­jąc się w do­brze znane owło­sie­nie. Z ulgą ob­ma­cał się wszę­dzie, gdzie tylko mu przy­szło do głowy i ra­do­śnie wy­krzyk­nął:

– Jest! Na­resz­cie! Nic mi już nie stoi!

Sa­fo­na pa­trzy­ła na niego bez słowa.

– No, co? Od­da­je­my owcę i idę do domu!

– Grom, ale to jest baran!

– No i co?! Zdaje się, że Ma­co­cha chce tego ba­ra­na, tak? – Ma­co­cha kiw­nę­ła głową. – No, wi­dzisz! Idzie­my, zanim się roz­my­śli – dodał już ci­szej kra­sno­lud. 

– Ale…

– Żadne „ale”! – Grom pod­niósł nie­przy­tom­ne­go Kha­raf­kę z ziemi i wsa­dził Sa­fo­nie na grzbiet. – Aki­lah, je­dzie­my!

Był tak za­do­wo­lo­ny z od­zy­ska­nia mięk­ko­ści ist­nie­nia, że nie chciał słu­chać, nie chciał wi­dzieć, a co naj­gor­sze, nie chciał my­śleć. 

Pięć za­krę­tów dalej, gdy wam­pir ock­nął się i za­czął ję­czeć, Sa­fo­na rzu­ci­ła od nie­chce­nia:

– Po­wiedz, że masz plan.

– Jaki plan? – nie zro­zu­miał Gro­mobź­dziej. 

– Plan od­zy­ska­nia ba­ra­na. 

– A po co mi baran?

– Na świ­kła­ka, Grom, prze­stań uda­wać głu­pie­go! Prze­cież po to była cała ta wy­pra­wa!

– Wy­pra­wa! Znowu?!

– To ten baran, Grom! Ten! Tylko brud­ny! Ale przyj­rza­łam mu się! Złote re­flek­sy prze­świe­ca­ły przez błoto! Złote runo, Grom! I prze­stań już uda­wać, bo to nudne! Ar­go­nau­ta z cie­bie żaden, ale mia­łeś ba­ra­na w ręku!

– I kolce na dupie!

– Cza­sem trze­ba się po­świę­cić!

– To się po­świę­caj! Ja idę do domu!

– Ja za­pra­szam do wy­god­nej thrum­ny! To po dro­dze! Na­pi­je­my się!

– Złote runo, Grom!

– Daj­cie mi spo­kój! 

Za­trzy­mał się na go­ściń­cu. Za­sta­no­wił. Wku­rzył. Wes­tchnął. 

– Jutro. Jutro od­bi­je­my ba­ra­na. A teraz do karcz­my. Bez piwa na żadną wy­pra­wę nie po­ja­dę!

Sa­fo­na spoj­rza­ła na Kha­raf­kę. Na­resz­cie. Mó­wio­no im, że kra­sno­lud bę­dzie długo za­prze­czał i od­ma­wiał, ale w końcu się zgo­dzi. Wiedź­ma prze­wi­dzia­ła nie­mal wszyst­ko. Może oprócz Wiel­kiej Ma­co­chy, wod­ni­ka, kol­ców i trol­li. Resz­ta się prze­cież zga­dza­ła. Teraz zo­sta­ło tylko prze­ko­nać Gro­mobź­dzie­ja, żeby się oże­nił… 

Ru­szy­li zgod­nie w stro­nę karcz­my.